... რომ არ უნდა გიყვარდეს (10 თავი)
– იცი რომელი საათია? – საათი მაქვს. – მერე, ამ შუაღამეზე აქ რას აკეთებ? – ჩემს სახლში მოსასვლელად არც დრო მჭირდებ და არც მიზეზი ! – თავი გააქნია და გაეღიმა. – კარგი, მაგრამ მაგ მიზეზით არ დაჯდებოდი მარტო საჭესთან. – სულ სხვა ხომ არ მატარებს?! – სხვა დროს მარტო აღარ დაჯდე ! ახლაც ნერვიულობ. – საიდან დაასკვენი ? – ტუჩებს იჭამ. – ეს უბრალოთ ჩვევა. – ხო, ჩვევაა ვიცი, როცა ნერვიულობ მარტო მაშინ აკეთებ მასე. – შენ ჩემი დაკვირვების გარდა სხვა საქმე არ გაქვს? – გვიანია, წადი დაიძინე ! – საწოლის გაწყობა მეზარება. აქ დავრჩები. – ჩემს ოთახში დაიძინე. – მერე შენ? – მე დავრჩები აქ. – როგორც გინდა, მაინც მიჩვეული ვარ შენთვის საწოლის წართმევას !– ვუთხარი და მხრები ავიჩეჩე. იქვე, საწოლთან მისი სპორტული მაისური იდო, რომელიც უნდა ცმოდა და ჩემი გულის გასახეთქად არ ეცვა. გადავიცვი (რომ იტყვიან ჩავვარდი შიგ) და დავწექი. მაისურსაც და ბალიშსაც მისი სურნელი ასდიოდა. ბალიშს ჩავეხუთე და მშვიდად დძინებას ვაპირებდი, მაგრამ მერე მისი დაკუნთული სხეული გამახსენდა... უფრო მერე გამახსენდა ნახევრად შიშველი, რომ აპირებდა დაძინებას, გაცივდებოდა. დროს გასვლას დაველოდე სანამ ჩაეძინებოდა, არ მინდოდა ამ მაისურში ვენახე. ცოტა მოკლედ მქონდა. პლედი ავიღე და კიბეები ფრთხილად ჩავიარე. დივანზე იწვა მაგრამ არ ეძინა. დამინახა. უკან ვეღარ დავბრუნდებოდი. –რატომ არ გძინავს ? – კითხვა, კითხვისთვის დავუსვი. – ძილს მიფრთხობ. – მე რა შუაში ვარ ? – მოხვედი და გამაღვიძე. – მერე ვინ გთხოვა გაიღვიძეო? ჩემითაც შემოვიდოდი სახლში. – ზურამ დამირეკა, შენთან წამოვიდაო. სათანადო მასპინძლობა ხომ უნდა გამეწია. – სტუმარი რომ არ ვარ ? სანამ შენი ცოლი ვარ ეს სახლი ჩემიცაა ! – ეგ მაისურიც შენ გქონდეს თუ გინდა. – უი ხო ... დაუკითხავად ავიღე ! – არაუშავს, გიხდება ! – ნუ დამცინი და ეს დაიფარე. – პლედი ვესროლე. დაიჭირა, გვერდით გადადო და ჩემს წინ აღიმართა. – რაიყო, გეშინია არ გავცივდე და მერე შენი მოსავლელი არ გავხდე? – ნწ... – სული შემეხუთა ისე ახლოს იყო. – აბა? – არა აბა ? ადამიანზე რომ იზრუნო რათ უნდა მაგას შიში და მიზეზი. – თაკო რატომ მოხვედი? – შენ რატომ მიწყობ დაკითხვებს? – მაინტერესებს ! – თავი დამანებე. წავალ, მეძინება. – არ მომწონს გაუგებარ, მოკლე პასუხებს რომ მიეჩვიე. – შენგან ვსწავლობ და გამიშვი ახლა ! – არ მომეშვებოდა, მე კი სიმართლის თქმა არ მინდოდა. სწრაფი ნაბიჯით გვერდის ავლა ვცადე. ამ დროს, დივნის წინ მდგარ მაგიდას წამოვედე და გადავემხე . ფეხი ისე მწარედ დავარტი, ტკივილისგან შევკივლე. – სად გარბიხარ შეგჭამ? მაჩვენე რა დაარტყი. – დაჯდომაში დამეხმარა და ფეხი შემიმოწმა. – ვაიმეე ... ნელა ... არ მომკიდო გთხოვ მტკივა ! მოვიტეხე ხო? – თუ დამაცდი ვნახავ და გეტყვი. – მტკივა.. მტკივაა.. მოტეხილია ? მითხარი რა ! – ფეხს ისე აფართხალებ მოტეხილი არ იქნება.ცოტა გაკაწრული გაქ. საავადმყოფოში წაგიყვან ყოველი შემთხვევისთვის. – არ წამოვალ საავადმყოფოში ! – ნუ გადამრევ ახლა ! – არ მინდა ! საოჯახო აფთიაქი მომიტანე და აქ შევიხვევ. – არ ვიცი სად არის. ადექი მივდივართ ! – მოძებნე გთხოვ! ხვალ წავიდეთ. ძლივს იპოვა და ფეხი შემიხვია. მერე უნდოდა ოთახში ხელში აყვანილი წავეყვანე, მაგრამ არაფრით არ დავთანხმდი. ამ მაისური, რომ ავეყვანე ფაქტიურად წელს ქვემოთ გავშიშვლდებოდი. კიბეებამდე ძლივს კოჭლობით მივედი. კიბეზე მეორე ნაბიჯი, რომ ვერ ავდგი გაბრაზებული დამეტაკა და ხელში ამიყვანა. – ისეთი ჯიუტი ხარ, მოთმინებას მაკარგვინებ. – ეცინებოდა. – ოღონდაც ახლა რაზე გეცინება? – ჩემთვის პასუხის გაცემას ფეხის მოტეხვა, რომ ამჯობინე და ახლა მაგ მაისურს ასე მონდომებით რომ ექაჩები... – ხო, აქ ფეხების დასამტვრევად და შენი მაისურისთვის ამოვედი. – ვიცი რისთვისაც ამოხვედი ! – „კარგია. მინდა, რომ იცოდე.“– გავიფიქრე და გულზე მივეხუტე. დილით ცოტათი გვიან ამომაკითხა საძინებელში. ფეხი უკეთესად მქონდა, ამოტომ საავადმყოფოში არ გავყევი. იმ დღეს სამსახურში არ წასულა. სასაუზმოდ წამიყვანა. მერე, რადგან ფეხი აღარ მტკიოდა და თანაც მარცხენა იყო საჭესთან დამსვა– სჯობს მართვაში ცოტა გავარჯიშოვო. ქალაქს გარეთ წავედით. შიში ისე მეტყობოდა რამდენჯერმე მითხრა სასწრაფოდ გამეჩერებინა მანქანა, მაგრამ ჩემი სიჯიუტის ამბავი ხომ იცით, არ დავუჯერე. მოთმინების ყველა ძაფი გავუწყვიტე. დამემუქრა კიდეც აღარასდროს დაჯდები საჭესთანო... მერე გავაცნობიერე, რომ ის ჩემ გვერდით იყო, რა შეცდომაც არ უნდა დამეშვა დახმარებას შეძლებდა და ნელ–ნელა დავმშვიდდი. მის მიმართ უფრო მეტი ნდობა და იმედი გამიჩნდა. შესაბამისად გაკვეთილებმაც მშვენივრად ჩაიარა. იმდენად კარგად, რომ გაკვირვებული იყო. იცით რა საყვარელი იყო, როცა რაღაც ძალიან აკვირვებდა ჩემგან, მაგრამ არ იცოდა (ან არ უნდოდა) მიზეზი, როგორ ეკითხა. მყუდრო კაფე შევარჩიეთ სავახშმოდ. საღამოს გუგა და ზურაც შემოგვიერთდნენ. მერე ზურას თხოვნა გამახსენდა, ლილეს დავურეკე და ამოსვლა ვთხოვე. ძალიან მომწონდა ეს ბიჭი ზუსტად ჯდებოდა მის გემოვნებაში. თანაც, ვიცოდი ლილეს ნომერს პირადად მე ტყუილად არ მთხოვდა ესეიგი სერიოზულად ფიქრობდა მასზე... ჩვენი გაცნობის დღიდან, პირველად ვგავდით წყვილს. პირველად არ გვიჩხუბია და გვიწყენინებია ერთმანეთისთვის. ყველანი ერთად, კაფეში ვისხედით და სასაცილო ისტორიებს ვიხსენებდით. ვინაიდან გუგა და ზურა დიმას ბავშვობიდან იცნობდნენ და ყველაფერი ერთად ჰქონდათ გამოვლილი, მის ისტორიებსაც ესენი იხენებდნენ. დიმა მხოლოდ ემოწმებოდა. ამ მხიარულებაში ისე დაღამდა ვერც შევამჩნიეთ. უკვე ძალიან გვინი იყო და დავიშალეთ. ლილეს წაყვანა რათაქმაუნდა ზურამ იკისრა, მეც დიდი ნდობით ჩვაბარე და თვალი ჩავუკარი. მერე კი მეუღლის მანქანის სავარძელში გემრიელად მოვკალათდი. წინა უძილო ღამემ და რამდენიმე ჭიქა კოქტეილმა თავისი გააკეთა. ძილი ადვილად მომეკიდა... ჩუმი ხმა მეძახის: – თაკო გაიღვიძე ! – გამიჭირდა გონზე მოსვლა. ისევ მიმეორებს : – გაიღვიძე ! – ჯერ ცხვირზე ვიგრძენი ხელის შეხება მერე ლოყებზე. თვალები ნახევრად გავახილე, მაგრამ ბოლომდე გამოფხიზლებული არ ვიყავი. – მიდი შენი ნივთები აიღე და ისევ ჩვენ სახლში წავიდეთ ! – რობოტივით გადავედი მანქანიდან. კარი ნანამ გამიღო. მახსოვს, ვუთხრაი საგურამოს სახლში მივდივართთქო. ავიღე რაც მჭირდებოდა და მანქანაში დავბრუნდი. დილის ათ საათზე აღმოვაჩინე, რომ დიმას ოთახში ჩაცმულ დახურულს მეძინა. მოვწესრიგდი და ჩავედი. მარკეტიდან ახალი დაბრუნებული იყო, საუზმეს ამზადებდა. – წუხელ... – ვთქვი და დაეჭვებით შევხედე. – ოო ! ცუდი სიმთვრალე გქონია. – ვაიმე... რა გავაკეთე? – არაფერი გახსოვს? – მანქანაში ჩაჯდომა, მერე ნანა, მერე ჩვენ ოთახში რაღაცას ვძებდი. ვსო... – კარგია სხვა, რომ არაფერი გახსოვს ! – ახლა მოვკვდები... მიდი, გისმენ ! – ვუთხარი და ხელები ავიფარე სახეზე. – მერე მოვედით აქ, გათიშული აგიყვანე საძინებელში და მთელი ღამე გყარაულობდი საწოლიდან, რომ არ გადმოვარდნილიყავი. სულ ეს იყო. – სულ ეგ იყო? მეტი არაფერი? აუ კარგი რა, კინაღამ გული გამისკდა ნერვიულობით. – ცოტა გავერთე შენი სახის ყურებით. წამოდი ვჭამოთ, თორე დაიჭამე უკვე ეგ ტუჩები. ლუდიც მოგიტანე... – ამას, ჩემი ტუჩების ყურების გარდა, ნეტა საქმე არ აქვს ? გავიფიქრე და მაგიდასთან გავყევი. – ისევ აქ რატომ მოვედით? – ასე მომინდა ! – კარგი, ისე ამიხსენი გავიგე. – ცოტახნით ოფისში უნდა მივიდე. თუ გინდა შენც წამოდი თანამშრომლებს გაგაცნობ. – არ მინდა. ოღონდ დაღამებამდე დაბრუნდი რა ! – ვიცი ! დროის ათვლა დავიწყე, როდის დაბრუნდებოდა. მინდოდა ჩემს გვერდით ყოფილიყო. თუნდაც გვეჩხუბა ან საერთოდ არ გვესაუბრა, უბრალოდ ახლოს ყოფილიყო. რა აღარ მოვიგონე საღამომდე, რომ გამეძლო. ისიც ვიფიქრე ნეტა მართლა გავყოლოდიქო. ბოლოს ლეპტოპი ავიღე და ჩემი ფავორიტი წიგნის, ემილი ბრონტეს, მარადიული რომანის, „ ქარიშხლიანი უღელტეხილი“ ეკრანიზაცია ჩავრთე. აღარც მახსოვს რამდენჯერ მაქვს წაკითხული და ნანახი , მაგრამ არასდროს არ მბეზრდება. მოკლეთ დივანზე მოვკალთდი და საყურებლად განვეწყვე. ამ დროს ტელეფონში, ინტერნეტიდან შეტყობინება მომივიდა. ერთ–ერთი სოციალური მედიის გვერდი მქონდა გამოწერილი და სიახლეებს შეტყობინებით ვიგებდი. თავლებს ვერ დავუჯერე. ჩემი და დიმას, წვეულებაზე გადაღებული ფოტო სათაურით:„გზა რაიონიდან აბაშიძეების რძლობამდე“. შემდეგი გვერდის სტატია : „ ვინ არის და როგორი ოჯახიდანაა გოგონა, რომელმაც ყველაზე გავლენიანი და სასურველი სასიძოს გული მოიგო“ შემდეგი: „ლამაზი კონკიას ისტორია“. ეს არასრული ჩამონათვალია იმ სტატიებისა რაც მე მომიძღვნეს. მათ შინაარსს ალბათ თავადაც მიხვდებით. ასე შეურაცხყოფილი არასოდეს ვყოფილვარ. საზოგადოებას ახალი საჭორაო თემა გამოუჩნდა. ამ მდგომარეობის ყველა არასასიამოვნო მომენტზე დავფიქრდი და მივხვდი, რომ ძალიან გამიჭირდებოდა გადატანა, ვინაიდან ჩემთვის ეს უცხო მდგომარეობა იყო. პატარა ბავშვივით აფუზული, ნაწყენი და ჩაწითლებული თვალებით დავხვდი დიმას, რომელიც ძალიან მალე მოვიდა. ალბათ ივარაუდა, რომ წავიკითხავდი. ჩემს წინ დაჯდა, მუხლებს იდაყვებით დაეყრდნო და იატაკს დააჩერდა. –ესიგი წაიკითხე. – თანმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და ცრემელბი შევიმშრალე. – უკვე ყველა გვერდმა აიღო. – ეგ არაფერს ცვლის ! ეს დროც ეყოფოდათ ... – როცა მასეთ საკითხებს მე ვაგვარებ, დამიჯერე ცვლის. აბა სცადონ და გაბედონ სხვებმაც ! – ხომ იცი, ჩემი ოჯახის გამო არ მრცხვენია პირიით, უბრალოთ თავს დამცირებულად ვგრძნობ. – ვიცი, მოდი ჩემთან ! – ორივე ხელი მომხვია და გულზე მიმიკრა. მეც მთელი ძალიათ ჩავეხუტე. ძალიან მჭირდებოდა ახლა მისი ნუგეში. – არავის მივცემ უფლებას გაწყენინოს ! ტირილით გული რომ ვიჯერე, თანაც ისე, რომ მისი პერანგი სულ დავასველე, მკლავებიდან გამოცლა ვცადე. არ გამიშვა. სახე მის კისერში მქონდა ჩარგული. მან რამდენჯერმე გადმომხედა და უცნაურად ამოიხვნეშა. აი, ისე რაღაცის სურვილ, რომ ვეღარ უძლებ. – მორჩები ახლა მაგ ტუჩების ჭამას? – ასე უცებ არ შემიძლია. ნელა გადამივლის. – მეც აღარ შემიძლია ! – შენ რა გაწუხებს? – გითხრა თუ გაჩვენო ? – რას გულისხმობთქო მინდოდა მეკითხა და მისკენ ავიხედე. – მაპატიე, მაგრამ მეტს ვეღარ ვუძლებ ! – მითხრა და კითხვა პირზე შემაშეშა. უცებ სუნთქვა შემეკრა. მოულოდნელობით დაჭყეტილი თვალები, ჩემდა უნებურად დავხუჭე. მუცელი გამიცხელდა, სხეული ამითრთოლდა, გული ამიჩქარდა, თავბრუ დამეხვა. ამ ბედნიერ წუთებთან ბრძოლის არც ძალა მქონდა და არც სურვილი... მისი ცხელი და ტუჩები ჩემს ბაგეებს მთლიანად მოედო. ვნებააშლილი შეუჩერებლად მკოცნიდა. მისი გულის ისე ცემდა მეგონა მკერს ამოხეთქავდა. ორივეს გვიჭირდა თავისა და გრძნობების გაკონტროლება. როგორღაც შევძელი ამ ვნებას ბოლომდე არ ავყოლოდი და ეს ურთიერთობა ნაადრევი, მცდარი ნაბიჯისგან გადამერჩინა. გავიწიე და სირცხვილით გაწითლებულმა, სახე ისევ მის კისერში ჩავრგე. ის ღამე ისევ სხვადასხვა ოთახებში დავიძინეთ. ისე,თითქოს არაფერი მომხდარა. არა და ამ ერთ კოცნაში ყველაფერი მოხდა. იმაზე მეტად მისახვედრი და გასაგები, ვიდრე სიტყვაში გადმოსცემს ადამინი. ახლა ყველაზე ახლოს და ყველაზე შორს ვიყავი მასთან. კიდევ ერთხელ გამოვუტყდი ჩემს თავს მის სიყვარულში. მაგრამ იცით რა იყო ყველაზე მტკივნეული? – საკუთარ გრძნობებს შეცდომად აღვიქვავდი. ერთია იცოდე, რომ გიყვარს და მეორე, იცოდე რომ არ უნდა გიყვარდეს... არ უნდა გიყვარდეს იმიტომ, რომ არ იმსახურებს. არაფერი გაუკეთებია ამისთვის. პირიქით ყველა ტანჯვა გადაგატანინა. გატირა, გატკინა, შიშში გაცხოვრა და ახლაც გეშინია . არც ის იცი მის გვერდით კიდევ, რისი გავლა მოგიწევს. ტვინის ყველა უჯრედით ხვდები, რომ ეს სიყვარული უფსკრულში გადაჩეხვას უდრის. ეჭვიანი, იმპულსური ხასითით სიცოცხლეს მოგიწამლავს... მაგრამ რა ვქნათ, რომ სიყვარულს წესები და საზღვრები არ აქვს. რომ მას ვერ ვაკონტროლებთ და მისგან ვერ ვიკურნებით... რა ვქნათ, სიყვარულს ხომ რეცეპტი არ აქვს ! სხვანაირად თბილი იყო ის დილა. იმედი და სიმშვიდე მოიტანა. ამ დღესავით მშვიდი და თბილი იყო დიმაც. ახლა ვხვდები ჩემი, მის გვერდით გატარებული ყოველი დღე დიმას გავდა. მასთან ერთად იცვლიდნენ ფერებს. თუ აქამდე ყოველთვის გაურბოდა ჩემთან საუბარს ახლა პირიქით, თავად აინტერესებდა ყველაფერი. ერთ დღესაც ვისარგებლე მისი ცვლილებით და გავახსენე, დედაზე საუბარი რომ არ დაგვისრულებია. სახე შეეცვალა, მაგრამ არ მოვეშვი. არ იყო ადვილი მისთვის ამ იარების გახსნა მაგრამ ღირდა. როგორც იქნა აღიარა, რომ ნანასი ესმოდა, მაგრამ იმ ტკივილის გამო ათი წლის ასაკსი, რომ ვერ ვაპატიე დღემდე მომყვებაო. გულის სიღრმეში მას ნაპატიები ჰქონდა, მაგრამ ხომ იცით რა რთულია ყველაზე საჭირო დროს სათქმელი, ართქმული სიტყვები. ბევრი კითხვა არ დამისვამს, უჭირდა საუბარი და არ დავაძალე. მას ადამიანი სჭირდებოდა ვინც ამ სიტყვების თქმაში დაეხმარებოდა. არ იქნებოდა ადვილი და ბევრი ბრძოლაც მომიწევდა მასთან, მაგრამ ნანასთვის ეს ბედნიერება უნდა მეჩუქნია და ასევე დიმასთვისაც. მათ ერთმანეთი სჭირდებოდათ. თითქოს ყველაფერი ლაგდებოდა ჩვენს შორის. თუმცა, ნიკას საკითხი მაინც საეჭვო იყო და ეს აუცილებლად უნდა გამერკვია. ისე ვერ გავაგრძელებდი მასთან მშვიდად ცხოვრებას. სწორი დრო უნდა შემერჩია სამოქმედოდ. მანამდე კი არაფერს შევიმჩნევდი. ერთ საღამოს ოფისში, რაღაც საბუთების წამოსღებად წავიდა და მეც გავყევი. შინ ისეთ დროს ვბრუნდებოდით, ნანაც მაგ დროს ამთავრებდა მუშაობას. ტელეფონი სპეციალურად გამოვრთე, მოვიგონე ელემენტი დაუჯდათქო. ვთხოვე მისთვის დაერეკა და ეთქვა, რომ სახლში ჩვენ წავიყვანდით. ძალიან გამიჭირდა, რა აღარ მოიგონა– გოგი წამოიყვანს, მძღოლს გავუგზავნი ან ტაქსით წამოვიდესო , მაგრამ მაინც დავითანხმე. დაურეკა და ძლივს მოახერხა ამ, რამდენიმე სიტყვის თქმა. ერთ ბედნიერებად ღირდა ნანას გახარებული სახის დანახვა. ისე შემომხედა ჩანაფიქრს მიმიხვდა და თვალებით მომეალერსა. დიმამ საბუთები საძინებელში ამოიტანა და მუშაობას შეუდგა. მე, ჩემი ტყუილი დამავიწყდა, ლილეს შეტყობინება მივწერე და ტელეფონი მის წინ დავდე. როგორც ყოველთვის წამში მიპასუხა და ეკრანი აინთო. ჯერ ტელეფონს დახედა მერე, მე შემომხედა. – შენი ტელეფონი დამჯდარი იყო ხო ? – დავტენე ... – როდის დატენე ახლა არ შემოვედით? – პასუხი არ მქონდა და მხრები ავიჩეჩე. – თუ გგონია, რომ ვერ ვხვდები რას აკეთებ, ძალიან ცდები ! – ჩემს დატუქსვას ჯობია ის მითხრა, რატომ დამიმალე კოლეგები რომ ვართ? – არასდროს გიკითხავს. – როგორ გკითხავდი ან, რას წარმოვიდგენდი კანონის დამცველი თავად თუ დაარღვევდა კანონებს. – პირველ რიგში მეც რიგითი მოქალაქე ვარ და ხანდახან მერღვევა კანონები. – ხუმრობის ხასიათზე იყო. – სხვანაირად შენს კოლეგებს საქმე არ ექნებათ. – კარგი ! მაშინ მომეცი უფლება ვიმუშაო და მე დაგიცავ ხოლმე. – იცი, რომ უარს გეტყვი და მერე უნდა მეჩხუბო ხო ? – რატომ უნდა მითხრა უარი. მე მიყვარს ჩემი საქმე და მინდა ვიმუშაო. – არაფერში გჭირდება მუშაობა. ყველაფერი გექნება რასაც მოისურვებ. – შენც ხომ იცი, ახლა სისულელეს რომ ამბობ ?! – თუ ჩემთან ერთად იმუშავებ ოფისსი, მაშინ თანახმა ვარ. – კარგად იცი, რომ მაგაზე არ დაგთანხმდები. მე ჩემით მინდა მივაღწიო წარმატებას. – თაკო არ მინდა შენთან ჩხუბი ! – მაშინ დამთანხმდი! – ვერა, ახლა არ შემიძლია ! რამე რომ მოხდეს ვიღაც უნდა შემომაკვდეს მერე. ყველაფერზე თანახმა ვარ ოღონდ ეგ აღარ მთხოვო. – კარგი ! – მართლა არ ღირდა მასთან ამის თხოვნა ამ ეტაპზე. – არ გეწყინოს რა. უბრალოთ გამიგე . – მხებზე ხელი მომხვია და თავზე მაკოცა. – ისე, მაგ პროფესიისთვის ზედმეტად სუფთა და კეთილი ხარ ! – ესეიგი მაგის გარდა ყველაფერზე თანახმა ვარო ხო ? – ახლა საეჭვოდ დაიწყე. დაფიქრდი, ისეთი რამე არ მთხოვო რაზეც უარს მიიღებ. მერე გაიბუსები. – აუ კარგი რა ... არა და რამდენი რამაა, რაც შენ ცხოვრებაში მაინტერესებს. – მეც ბევრი რამე მაინტერესებს, მაგრამ ხომ ხედავ არ გეკითხები. – და კითხვა რათ გინდა, ისედაც იგებ ყველაფერს. არ იყო მყარი არგუმენტი ჩემს გასაჩუმებლად. – თაკო, თუ შენს გაჩუმებაზე მიდგა საქმე, გაცილებთ მყარი არგუმენტი მაქვს. – ისეთი სახით გადმომხედა მიზეზის მიცემა არ ღირდა. – კარგი, ვსო გნებდები ! – თუ გინდა არ დამნებდე. – მინდა, გნებდები ! აბაზანაში შევვარდი. კიდევ ერთხელ რომ ეკოცნა თავის შეკავებას ვეღარ შევძლებდი. წყალი გადავივლე და ვინაიდან ისე სწრაფად შევედი, რომ ტანსაცმლის შეტანა დამავიწყდა პირსახოც შემოხვეული მომიხდა იქედან გამოსვლა. იქ აღარ იჯდა, გამიხარდა. ისედაც უხერხულობას ვგრძნობდი ამ ფორმით. მშვიდად შევაბიჯე „დრესინგ“ ოთახში და კინაღამ გული შემიქანდა იქ თითქმის გახდილი, რომ დამხვდა. შემოსაცმელად გამზადებული ხალათი ხელში შეაშეშდა. სად დავმალულიყავი არ ვიცოდი. თვალებზე ხელი ავიფარე. სიცილი აუტყდა. – ბოდიში, არ მეგონა აქ თუ იყავი. ისე, რა გაცინებს ნეტა გამაგებინა ! – რომ დაგანახა ახლა რა სახე გაქვს არ გაგიკვირდებოდა. – დროზე მოიცვი ეგ ხალათი და ნუ დამცინი. – ოთაში შემომივარდი და კიდე შენ ხარ დიდგულზე? – აუ ჩაიცვი და გადი რა... ხომ ხედავ რა ფორმაშიც ვარ უფრო მეტად ნუ მარცხვენ. – მგონი ეგ სირცხვილი უკვე უნდა გადალახო. ერთ ოთახში გვძინავს და ხშირად მოგვიწევს ერთმანეთის ამ ფორმაში ნახვა. – თბილი, დაბალი ღელვაშეპარული ტონით მეუბნებოდა და ნელ–ნელა ჩემსკენ მოიწევდა. – დიმა გაჩერდი ! – უკან რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი. ძალაინ ახლოს მოვიდა. მოძრაობაში პირსახოცი შეიხსნა, ის იყო ტანზე უნდა შემომცლოდა და მის წინ დედიშობილა დავრჩენილიყავი თავლები დახუჭა, დაიჭირა და ისევ მომახვია. – ეს რომ ძირს დავარდნილიყო... – ღრმად სუნთქავდა.– იმ პირსახოცს გახვევ, რომლის შემოხსნაც მინდა... ჰაერზე გავალ თორე ახლა აქ, რომ დავრჩე... მგონი მართლა გავაფრინე – ბოლო სიტყვები ჩუმათ ჩაილაპარაკა, უცებ ცაიცვა და ოთახიდან გავარდა. ძალიან დიდი ხანი გაშეშებული ვიდექი იქ სადაც დამტოვა. დაბნეული, არეული მისი საქციელითა და თავშეკავებით გაკვირვებული. ყოველწუთას ვრწმუნდებოდი, რომ ძალიან ღირსეული კაცი მიყვარდა. შეიძლება უხეში იყო ცივი, ეჭვიანი და ბრაზიანი, მაგრამ არასდროს უღირსი. ველოდი როდის გამოჩნდებოდა. ის არა, მაგრამ სამაგიეროდ ჩვენი კეთილის მსურველისგან ისევ ანონიმურად, ამჯერად ვიდეო გამოჩნდა ჩემს სოციალურ ქსელში. სადაც ჩემი, სახლიდან გაქცეული მეუღლე უცვლელ დუეტთან და გოგონებთან ერთად ბარში სვავდა და საეჭვოდ ერთობოდა. სავარაუდოდ მათთან დაიოკებდა ჩემთან აშლილ ვნებებს. საწოლი თავდაყირა დავაყენე. მერე, ეს ვიდეო დიმასთან გადავმისამართე და ტექსტი დავურთე : „თუ ცოტათი მაინც ცემ პატივს მეც და ჩემს გრძნობებსაც, დრეს სახლში არ მოხვიდე. თუ ცოტათი მაინც შეგრჩა ნამუსი, რამდენიმე დღე არ მომძებნო. მაინც ვერსად გაგექცევი, უბრალოთ დრო მომეცი. „ ... |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
