ჩემი ცხოვრება, ორად იყო გაყოფილი, დღე და ღამედ, ღამე სევდიანი, ცრემლიანი, დღე კი, სიახლეებისა და ახალი, მწვერვალების მომტანი.
მალე, ძალიან ბევრი დამიმეგობრდა, სკოლაში ყველა მიცნობდა, ყველაზე კარგად, მაინც გიორგისთან და ნინოსთან ვიყავი.
ნატო დეიდა, დაიბარეს მშობელთა კრებაზე, მადლობებით აავსეეს ჩემს გამო.
-მე სპორტს ვასწავლი, შეჯიბრია და თუ დათანხმდებით,იქნებ ეცადა ბედი,მის სიგელებს მედალიც დაემატოს.
-მას თუ უნდა,რატომაც არა.
-შეგიძლიათ თქვენც წამოხვიდეთ შეჯიბრი ორ კვირაში გაიმართება მანამდე კი სკოლის ბოლოს 1 საათი მეცადინეობა მოგვიწევს
-მე თანახმა ვარ, ვიცი რომ ანაც დამელაპარაკა და დავთანხმდი.
დეიდა ნატო გავაცილე ეზომდე
-ანა, სპორტის მასწავლებელი რამდენი წლისაა?
-21 მგონი რა იყო
-არაფერი რაღაც უცნაურად ანთებული თვალებით გიყურებდა
-კარგი რა,ნატო დეიდა , უბრალოდ ჩემი თამაშითაა კმაყოფილი ..
- რა მოხდა მერე რა დაკუნთულია ნახე მასეთზე ნატრულობენ
-ნატო დეიდა სკოლის ყველაზე ლამაზი გოგოები ყვარობენ და ჩემთან დროს არ დახარჯავს.
-გოგოები ყვარობენ ის ხომ არ ჰვარობს
-აბა მე რა ვიცი დეიდა.
-კარგი ხო წავედი და დააკვირდი შენს დაკუნთულს
-უყურე ახლა ჩემსას თურმე, ორივემ ხმამაღლა გავიცინეთ მე კლასისკენ შევტრიალდი დეიდა სახლში წავიდა ..
ამ დღიდან ყოველ დღე შეჯიბრებამდე 1 საათით ვმეცადინეობდით მე და კიდევ 2.
ეს ორი ჭადრაკის მეფეები იყვნენ მე ორ წუთს ვერ ვუძლებდი მათთან თამაშს ისინი ერთად კი 1 საათს თამაშობდნენ მე მასწავლებელთან მიწევდა შეჯიბრება ...
-აქ რატომ ჩამოხვედი თბილისი არ სჯობს?
-რაში შჯობს ვერ გავიგე
-რავი ყველა ქალაქისკენ მიიწევს შენ კი სახლი იქ გაქვს და აქ ხარ.
-მე აქ უფრო მომწონს ზღვა სიმშვიდე, დილით რომ ავდგები და ფანჯარას გამოვაღებ ჩიტების ხმაური მეალერსება იქ კი ხმაურია ისე მთალდ თბილისში არ ვცხოვრობ, გარე უბანში უფრო მაგრამ ადგილი ეს კი სჯობს .
-ხო, ყველას ხომ არ აქვს ზღვაზე ხედი ..
-თქვენ იცით სად ვცხოვრობ? შევატყე როგორ დაიბნა ჩემს კითხვაზე
-მანქანით მოვდიოდი და დაგინახეთ, რომელი სახლიდანაც გამოხვედით მე თქვენგან სამი სახლის დაშორებით ვცხოვრობ.
-არ ვოცოდი.
-რას აპირებ, სწავლას რაზე განაგრძობ?
-სამართალზე მთელი სერიოზულობით ვუთხარი.გაეცინა
-ნაწყენი ბავშვივით თქვი.
-შეიძლება ნაწყენიც ვარ და წლების მერე მაინც დავსაჯო.
-ოჰ, შენ საშიშიც ყოფილხარ.
-საშიში ... ნეტავ საშიში ვყოფილვიყავი ... ბოდიში უნდა წავიდე...
მაგიდაზე დავდე ფარი და კარისაკენ წავედი, თვალები ამეცრემლა გარეთ გავედი და ბაღში საკამზე ჩამოვჯექი, თვალები ცას ვაჩუქე და დავიკარგე უსასრულობაში, ცა სიმშვიდეს მგვრიდა,უსასრულობა კი გულს მიჩქარებდა, თითქოს თავი გამეთიშა.
გვერდით მომიჯდა აკაკი.
-რა დაგემართა? რამე გაწყენიმე
-არა, პატივცემულო, როგორ გეკადრებათ, ისე ვუთხარი თვალები ცას არ მომიშორებია.
-მაშ სხვამ გაწყენინათ.
-მნიშვნელობა აქვს, მაგას თქვენთვის?
-უბრალოდ ,იქნებ, შემიძლია დაგეხმაროთ.
-მე ვერავინ დამეხმარება, მითუმეტეს თქვენ, ნუ წუხდებით, თქვენის ნებართვით კი წავალ.
ავდექი,ჩანთა ავიღე და სახლში წავედი, ნატოს ხინკალი მოეხვია.
-ვაიმე,შეგჭამ ახლაა, ვეცი დავკოცნე, მერე მაგიდას მიუჯექით.
-ანა იტირე?
-არა საიდან მოიტანე ?
-თვალებიდან, ანა საიდან უნდა მომეტანა?
-არა, სპორტის მასწავლებელი, ანეგდოტებს ჰყვებოდა და სიცილისგან ალბათ.
-შენ და შდნი, სპორტის მასწავლებელი მოკლედ.
-კარგი, დაგირეკა ძია ანდრიამ?
-ანდრიუშამ, კი დამირეკა, ჩამოსვლა უნდა .
-მერე ,რა უთხარი?
-შენი, ფეხი არ ვნახო მეთქი.
-რატომ ?
-თითქოს, ჩემი ბრალლია და მინდა რომ, შვილი არ მყავს, ძალიან ცუდად მომექცა.
-მაგრამ განიცდის ,ბავშვის ამბავს, გაბრაზებულზე გეტყოდა რამეს, აპატიე .
-მაგრამ დალევს ,ანა და ისევ გაბრაზდება, მე კი უკვე აღარ შემიძლია.
-ექიმთან იყავი ხო, რისი ბრალია რომ, ვერ ფეხმძიმდები?
-ვერაფერს ხვდებიან, მითხრეს ყველაფერი რიგზე გაქვსო, უკვირთ კიდეც.
-იქნებ, ძია ანდრიაშია პრობლემა?
-არ ვიცი,ექიმთან არასდროს მიდის, ერთხელ ექმის ნათქვამი ვუთხარი, იქნებ შენ გაქვს პრობლემა და გაესინჯე მეთქი და
ამბავი ატეხა, თითქოს მე, შეურაცხოფა მივაყენე რომ შენ კაცობა არ გაქ თქო ,ასე გაიგო და ერთი თვე, ნაქირავებში იძინებდა ...
-რთულად გაქვთ საქმე, მან დაელაპარაკოს, ვის ხათრსაც ვერ გაწევს?
-არ ვიცი ,იქამდე ხომ უნდა მიყვანა საქმეს, ან სხვასაც რომ, აშარდეს და სულელად გამომიყვანოს,რაღა ვქნა...
-არ ვიცი არა, მაგრამ მგინია რონ, ექიმთან თუ წავა, მოგვარდება პრობლემა და ბავშვიც გეყოლებათ, 29 წლის ხარ.
-რა გავაკეთო?
-ჩამოიყვანე და იქნებ, ორივემ წავიყვანოთ, როგორმე ექიმთან.
-ეგ არ გამიჭირდება და მაშ, შენი იმედი მაქვს მერე.
ორი კვირა გავიდა, მე შეჯიბრზე წავედი, დეიდაც გამომყვა, ნატო და აკაკი ერთად იჯდნენ, მაყურებლის რიგში და რაღაცას ლაპარაკობდნენ,აკაკია ფერები ეცვლებიდა სახეზე, თავს დაბლა ხრიდა, ხან ჩემსკენ შემოიხედებოდა ,ხან ნატოსკენ ... ძალიან მაინტერესებდა, რას ბაასობდნენ ასე, მაგრამ მონაწილეთა რიგში, ვიდექი და ჩემს გამოსვლას ველოდი.
ჩემი ჯერიც დადგა, სამი დაამარცხა ჩემმა მოწინააღმდეგემ, მის თამაშს კარგად ვაკვირდებოდი, მედალს ავიღებდი,იმ შემთხვევაში თუ 6 დან 6 მოგება მექნებოდა აქედან 4 ბიჭი მოთამაშე იყო, ორი გოგო.
გავედი მისი დამარცხება არაფერი იყო, რადგან შევიწავლე სისუსტეები, ოთხივეს ისე მოვიგე 3 ქულის ზევით, არ ჰქონდათ. ბოლო ორმა კი კარგი წინააღმდეგობა გამიწია, ერთთან 13_11 მოვიგე, მეორესთან 16_14 .
მასწავლებელი, ჩემთან მოვიდა, მომილოცა სპონსორმა კი, ვერცხლის ფარით დამაჯილდოვა, ამის გარდა თახაც გადმომეცა , ეს ჩემთვის ბევრს ნიშნავდა.
-გილოცავთ, გამარჯვებას და გისურვებთ, ბევრ წარმატებას.
-ბოლოს, როდის და ვისთან წააგეთ?
-ბოლოს, ჩემს N14 სკოლის, სპორტის მასწავლებელთამ წავაგე, ის ჩემთვის დაუმარცხებელია,მან მასწავლა თამაში და გამომზარდა, ისე რომ ყველა დეტალი და სისუსტე მოწინააღმდეგის არ გამომრჩენოდა, მეც ვითვალისწინებ, მის სწავლებას და თქვენამდე მომიყვანა, მადლობა, დავით ქალდიანს და აკაკი ჩხეიძეს, ვისი დამსახურებით აქ მოვედი ...
მალე დავიშალეთ ,ნატომ ბევრი მკოცნა და ჩემი სიხარულით, ისიც ხარობდა.
-მინდა,დღეს მე დაგპატიჟოთ, სადაც გინდათ, ჩემი პირველი ნაშრომით.
-რაღა გვიჭირს, თორემ მშივრები დავრჩებოდით ,იხუმრა დეიდამ და წავედით რესტორანში ,
მიმტანი მალე თავზე გვედგა.
- ხინკალი ,კაი აჭარულები, მწვადი, ქაბაბი და არაყი თუ გექნებათ. თქვენ აკაკი ღვინო თუ არაყი.?
-იყოს არაყი.
-მაშ არაყი, ამისთვის კი წვენი მოიტანე ნატურალური,უთხრა ჩემზე და გაიცინეს.
-დაგთანხმდა ,ძია ჩამოსვლაზე?
-კი ,აქედან ის წაგვიყვანს. -გალეშილებს. ჩაიცინა, დეიდა ნატომ და აკაკის თვალი ჩაუკრა.
-მთლად ეგეთი მაგარიც არ ვარ , მე და სასმელი არ ვუგებთ.
-ნუ გეშინია ,მეც ვხდები ცუდად, მამღერებს, მატირებს, მაგრამ მაინც კარგია, წრფელს გხდის, ერთი, ანუჩკას უნდა დავალევინო და მერე ვალაპარაკო, ისე არაფერს მეუბნება.
-არ გინდა გთხოვ, მაგაზე ლაპარაკი.
-არ მინდა არა , მე არაფერი მინდა, შენი ბედნიერების გარდა.
დაიწყეს დალევა, მივხვდი რომ დეიდამ იმაზე მეტი დალია, ვიდრე საჭირო იყო.
მალე, ძია ანდრიაც შემოვიდა, მოგვესალმა.
-როგორ გაზდილხარ ანა და დამშვენებულხარ.
-მადლობ, ძია ანდრია.
-ოჰ,ხინკალი ეს ისაა რაც მენტრებოდა რუსეთში.
-რატომ მე არ მოგენატრე? იკითხა წყენით დეიდამ.
-არა, ხინკლის სანამახავად ჩამოვედი, მწარედ ეხუმრა ძიამ, რაზეც ერთნაირად გავიცინეთ,
შემდეგ აკაკიმ და ძიამ გაიცნეს ერთმანეთი .
-გვიანი ,სჯობს წავიდეთ ,ძალიან დავიღალე მგზავრობით, ამასთან...
-წავიდეთ,ოღონდ ჯერ ცეკვა მინდა,
აიტეხა ბიცოლამ რომელსაც როცა მთვრალი ოყო ,აზრს ვერ შეაცვლევინებდი.
-როგორც გინდა, ჩემო დედოფალო, ადგნენ ძიამ შემოტრიალდა,
-სხვანაირად, სახლში არ წამოვა. გაიცინა და უკან, გაჰყვა ცოლს.
-მოიცა აყვირდა დეიდა, ჩიტებო აფრინდით ახლა,თუ აქ დარჩენა არ გინდათ ?
აკაკი მორცხვად მიყურებდა,
-მე ,ცეკვა არ ვიცი !
-წამოდი, ამას არაფერი ცოდნა არ უნდა ,მე გასწავლი, მითუმეტეს ტენისზე ადვილია, აუღებ ალღოს.
ავდექი, მეტი გზა არ გვქონდა, დეიდა და ბიძა, უკვე ცეკვობდნენ ,
ჩემს წინ დადგა, აკაკის ისეთი დაკუნთული, სხეული ჰქონდა და ისეთი ძლერი, ხელები რომ, გულს ვერ შეაწყნარებდი მასთან,დეიდას გავხედე ,ხელები მხრებზე ჰქონდა დადებული ,იგივე გავაკეთე, აკაკიმ კი წელზე შემომხვია ხელები, გული საშინლად ამიჩქარდა, იმდენად რომ, სახეზე ,ნასვამმა აკაკიმ შემატყო.
-ცუდად ხომ არ ხარ? მოეშვი, ძალიან ღელავ.
მე კი, მისი საშინელი ხელები, მახსენდებოდა და ჩემდა უნებურად,ის მომენტი მიტრიალებდა თავში ,რომლის ადგილიც ,ახლა აქ ,საერთოდ არ იყო,
-ანა რა გჭირს,ვიგრძენი, როგორ ძლერად მომხვია ,ხელი და ერთი ხელით, ჩამოვარდნილი თმა უკან გადამიწია.
-ძალიან გთხოვ, დაივიწყე ყველაფერი, მითხრა და ისეთი, ღრმა თვალებით შემიმხედა თვალებში ,სუნთქვა შევწყვიტე, მომანათა, მისი მწვანე თვალები, ღრმა ,უძირო ტბასავით, ჩამახრჩო, მის თვალებში და გული, ამიფორიაქა, ისე ამიჩქარა გული, ცხოვრებაში რომ, არ ამჩქარებია.
-ცხოვრებაში პირველად, არ მინდა რომ, მუსიკა შეწყდეს. ტუჩის კუთხე, საყვარლად ჩატეხა და ლოყაზე, პატარა ნაპრალი გამოუჩნდა.
-სჯობს დავჯდეთ.
-ბოლომდე იცეკვე გთხოვ ,შენ ხომ ასე კარგად ცეკვავ.
-კარგი, მაგრამ არ მგონია კარგად ვცეკვავდე , ნერვიულობისაგან ფეხზე დავადექი, ცალი თვალი დახუჭა და ისეთი დაიმანჭა, მეგონა ფეხი ცალკე დარჩა.
-ბოდიში, ბოდიში, ამაზე კი, გულიანად ჩაკისკისდა და ჩემს თმებში, ჩამალა სახე ,თავი უხერხულად გავწიე და მუსიკაც დამთავრდა,ამოვისუუნთქე ,რაზეც ისევ გაეღიმა.
ამის შემდეგ, რესტორნის გადასახადი ,დაჟინებით დაფარა და სახლში წავედით, ჯერ ჩვენ მიგვიყვანა, მერე განაგრძო გზა.
ბიძაჩემმა, შემდეგ კვირას ჩვენთან დაოატიჟა, ვერ მივხვდი რა საჭირო იყო ,მაგრამ მე არავინ მეკითხებოდა რატომღაც, ისე მოეწონათ აკაკი.
სკოლიდან რომ დავბრუნდი ,ბიძა და დეიდა სამზარეულოში იცინოდნენ ,რაღაცაზე შევედი და ორივე მიჩუმდა.
-აბა, როგორ ხართ?
-კარგად, ანუჩკა შენ ?
- მე კარგად , მინდა დავილაპარაკოთ, ძია მარტოებმა ... დეიდამ, შეშინებული თვალები მომაშტერა.
-რა პრობლემაა, დავილაპარაკოთ. -ბაღში დავჯდეთ.
-აბა რა ხდება,ჩემო ლამაზო?
-ძალიან მცხვენია, მაგრამ ვხედავ, დეიდაჩემს და ვთვლი რომ ,თუ გავჩუმდები ,არასწორად მოვიქცევი.
-რამე სჭირს, შეშინებული თვალები შემომანათა.
- ეს, თქვენ გეხებათ.
-მე მეხება? რაშია საქმე ანა ,ნუ მოგერიდება, როგორც მამა შვილი, ისე ვილაპარაკოთ.
-მადლობ,ანდრეა ძია, -სავადმყოფოში ვიყავით ,მან გამოკვლევები ჩაიტარა, ყველანაირი, ექმის თქმით ,მისი ორგანიზმი, ბავშვისთვის მზადა და ახლა საჭროა, თქვენი გამოკვლევა.
-მაგრამ , მივხვდი რომ ,დაიბნა და შერცხვა კიდეც.
-მომისმინეთ ,არ მინდა უხერხულად იგრძნო, თავი და არც ის მინდა რომ,ორივეს ტანჯვას ვუყურო, ძალიან გთხოვ, თუ თქვენს ანალიზეა დამოკიდებული ბავშვი, ნუ წაართმევთ დეიდას, ამ შანს რომ ,დედა დაუძახოს შვილმა. წადით, სავადმყოფოში და აიღეთ ანალიზი ,თუ ყველაფერი რიგზეა, რას დაკარგავთ? თუ არა და იმკურნალებთ და შვილის ღირსი გახდებით.
-ჩემს გვარში ,ასეთი არაფერი გაგონილა.
-მესმის, მაგრამ შეიძლება ბავშვობაში გადატანილი, ვირუსის ან რაიმეს, გამოვლინებაა,თქვენს ორგანიზმში ,ძალიან გთხოვ ,ჩემი ხათრით, მისი სიყვარულის ხათრით!!
-კარგი, კარგი ,მაგრამ რომ აღმოჩნდეს რომ ,მე სრულიად ჯანმრთელი ორგანიზმი მაქვს, მე წავლ მისგან.
-ის ამას არ იმსახურებს, მაგრამ თქვენი ნებაა .
ორი დღის შემდეგ, სავადმყოფოში წავიდნენ, ანალიზი აიღო ძიამ, პასუხი კი იყო: მამაკაცის ჰიპოგონადიზმი,გამომწვევი მიზეზი, შესაზლოა გადატანილი დაავადება ,ან ინფექცია იყოს .
დაიწყო მკურნალობა, დეიდა ავადმყოფი ბავშვივით ,თავს ევლებოდა, ორ თვეში დეიდას გადაცდენა ჰქონდა, პირველს მე მახარა.
-ანაა, ორი კვირაა, გადამიცდა.
-რაა, ავყვირდი.
-ჩუ გთხოვ ,ჯერ ტესტი გავიკეთო, ტყუილად იმედი არ მივცე.
-კარგი ასე სჯობს ,ტესტზე გავიქეც,ი მოვედი,ათი ტესტი ვიყიდე ,ამაზე ნახევარი საათი იცინოდა. ცრემლების ღაპაღუპით სცვიოდა, კართან ველოდებოდი,
ტესტი გამომაწოდა ,
-შენ ნახე, მე ვერ გაუძლებ, გამოვიდა და ქმრის საძინებლისკენ წავიდა.
-როგორ გავიგო ?
-ორი ხაზი დადებითია, კარი მიიჯახუნა.
სირბილით ავირბინე,კიბეები და ოთახში დაუკაკუნებლად შევვარდი, დეიდა ტიროდა.
-გილოცავთ, გილოცავთ დეიდა, შენ დედა გახდები, გესმის დედა.
-მოიცა რაღაც გეშლება, ორი ხაზია ორსულობა.
-არაფერი, მეშლება დეიდა ,ორი ხაზია აქ.
-ძია წამოხტა, ხელში აიყვანა და ატრიალა.
-მიყვარხარ ,ჩემო ძვირფასო, მაპატიე აქამდე ,ჩემი ჭირვეულობის გამო ,იმედი რომ მოგიკალი ბოდიში.
-მამა გავხვდები ,გესმის მამა, ნატო.
-მათი, ბედნიერების სიხარულს, უცრემლოდ არ ჩაუვლია ჩემთვისაც,ისინი ხომ ,ათი წელია ამ დღეს ელოდნენ, ახლა კი, ბედნიერება ეწვიათ .
-ანა შენი დამსახურებაა ეს.დიდი მადლობა რომ არა ,შენი თხოვნა, მე ალბათ, ექიმთან არასდროს წავიდოდი მადლობ .
ორსულობა ,ძალიან კარგად მიდიოდა.გადაღლის საშუალებასაც არ აძლევდა, ანდრია დეიდას, თავს ევლებოდა, მეც რათქმაუნდა.
მოვაწყეთ, ბავშვის ოთახი, მოვამზადეთ, ყველაფერი.
13 დეკემბერს ,დეიდას მუცელი ატკივდა, სავადმყოფოში გავაქანეთ, პატარა დემეტრე გაჩნდა, ულამაზესი ბავშვი, სახლი ედემის ბაღს დაემსგავსა, თქვენ რომ გენახათ ,ანდრიას მამობა, ქვეყანაზე ბოროტება, შეგზიზღდებოდათ, ის ისეთი თბილი იყო, ისე ზრდიდა, თავის პატარას და მეუღლეს ,ისე ამკობდა სითბოთი და სიყვარულით, ბედნიერი ოჯახი იყო, მეც ამ ბედნიერების ,ნაწილს მეძახოდნენ.
ამასობაში მე-11 კლას ვამთავრებდი ,აკაკი ბავშვის ნათლიად დააყენეს, ჩვენი ოჯახის ნაწილად გადაიქცა.
დაბადების დღე 18 აპრილს მქონდა ,18 წლის გავხდი ,ბიძამ კი, ამ დღისთვის ყველაფერი მოამზადა, რესტორანი დაჯავშნა, მისი რამდენიმე მეგობარი აკაკი , მამა, დედინაცვალიც დაეპატიჟებინათ.ძვირფასი კაბა მიყიდა, მაკიაჟი დეიდამ გამიკეთა, წავედით, შევდდი იქ მხოლოდ აკაკი დაგხვდა,
-გილოცავ ანა, შენს დღეს, ბედნიერი იყავი,ჯიბიდან პატარა ყუთი ამოიღო, გავხსენი ულამაზესი ყელსაბამი იყო.
-დიდი მადლობა, ძალიან ლამაზია.
-მიხარია რომ ,მოგეწონა ანა .
მალე მამამ შემოაღო კარი ,უკან ბექა,მოყვებოდა და დარეჯანი .
მამამ მომილოცა და საჩუქარი გადმომცა, შემდეგ ბექას ჩავეხუტე, წელში რომ გავსწორდი, ჩემს წინ ზურა დავინახე, ხელში წითელი ვარდი ეჭირა,ტუჩები ჩაილოკა და ჩემსკენ წმოვიდა, სწრაფად შევტრიალდი და ჩემს ადგილზე დავჯექი,ვხვდებოდი რომ თუ არ დავლევდი, გონს დავკარგავდი, ჭიქა სასმისით გავავსე და ისე, უცებ დავლიე ყველამ, მე შემომხედა, დეიდა უცნაურად მიყურებდა, ზურასაც გახედა რამდენიმეჯერ, ზურა აღარ იცინოდა ცინუკურად, მას ახლა სხვა რამ ეტყო სახეზზე, რაღაც სხვა, რასაც ვერაფრით ვხვდებოდი, იქნებ ისევ ჩემი ტანჯვაა აქვს განძრახული ,რატომ მოვიდა რატომ ?
-ჭიქები,შეავსეს და დამლოცეს, სათითაოდ, აკაკიმ ბოლოს მოტრიალდა, ჩემთან ახლოს მოვიდა .
-გილოცავ ანა, გისურვებ ყველაფერს, საუკეთესოს და მინდა ამ დღეს, როცა შენი მშობლებიც ,აქ არიან ხელი გთხოვო.
ზურამ ,მაგიდას ხელი დაარტყა, წამოხტა ,ხელიდან კი, პატარა ყუთი დაუარდა, დემეტრემ აიღო და ჩემთან ,მოარბენინა თავიც მოტეხა, იქაც ბეჭედი იდო. დეიდამ ზურას გაჰყვა,
აკაკი კი, მე მიყურებდა, მელოდა პასუხს როდის გავცემდი ,მე კი უბრალოდ ,შევტრიალდი და გავიქეცი ,სახლში ჩემს ოთახში, შევედი კარი დავკეტე, ისევ გავიხადე, სარკის წინ დავდექი, ჩემი სხეული რომ დამენახა, იმის მერე კიდევ შეცვლილიყო, ისევ ისე ძირს ჩავჯექი, პლედი შემოვიხვიე და ავტირდი,ის დღე ის დაწყევლილი დღე ,ვკანკალებდი მაგრამ სიცივისგან არა, ეს სტრესის აკანკალება იყო, ცრემლები ჩემს წინ იატაკზე ეცემოდნენ ,გული კი გამალებით კანკალებდა, ბოლოს ვეღარ აიტანა და გონება დავკარგე, თვალები რომ გავახილე ,საწოლში ვიწექი ,საწოლთან დეიდა მეჯდა, ცრემლიანი თვალებით.
-მეგონა, წამლები დალიე.
-არა, უბრალოდ ვერ გაუძელი.
-რას ვერ გაუძელი?
-ყველაფერს
-მითხარი,შენი ყველაფერი, ბოლოს და ბოლოს მითხარი.
-არ შემიძლია .
-ის შეძელი რომ ,ბიჭი ყველასთან დაამცირე, ისე წამოხვედი რომ, ერთი ბოდიშიც, არ მოუხადე .
-არ შემეძლო.
-შენ, საერთოდ შეგიძლია რამე, გარდა იმისა რომ, წიგნებს უჩიჩინო ?
არა არ მჯერა, რომ ეს, შენ ხარ...
-თავი დამანებე.
-დაგანებო, ეგრეა საქმე ხომ?
-ცუდად გამომივიდა ...
-ცუდად კი არ გამოგივიდა, ის მითხარი,რაც გინდოდა. დედინაცვალი რომ ამბობდა, შენს გამოხტომებზე, ვბრაზობდი მაგრამ მართალი ყოფილა.
-ძალიან გთხოვ, ორივე ხელს ყურებზე ვიდებდი და ხმით ვტიროდი....
-შენი ცრემლების ,აღარ მჯერა,არც შენი ტკივილის, რადგან ვისაც ტკივა, ის სხვებს არ სტკენს.
-გააჩერდი, გთხოოვ ნუ მტანჯავ.
-შენ, არაფერს იმსახურებ, არც აკაკის სიყვარულს და არც....
-მე,არ შემეძლო ,რადგან იმ ნაძირალამ ,ჩემზე ძალა იხმარა...
-ვინ, ვინ იხმარა, ძალა შენზე?
-ზურამ, იმ ნაბიჭვარმა, მის მანქანაში, მთელი ხმით ვბღაოდი, ვის რათ უნდა, ჩემისთანა ნამუსახდილი ,მითხარი ....
-იმ მანქანაში,რომლის დანახვისას, შოკი გქონდა,
იმ ზურამ ,რომელიც ვარდით და ბეჭდით ,შენს დასანიშნად მოვიდა?
-რა სისულელეს ლაპარაკობ ?
-დაბლა გელოდება, მამაშენიც და ისიც, ხელზე ჩამავლო და საღამურებით ,ქვევით ჩამათრია,
ზურა, თვალს ვერ მისწორებდა, დაბლა იხედებოდა, მის დამპალ თვალებში, ცრემლიც კი გამოჩნდა, როცა მე ვტიროდი.
-რომელი მოყვებით,ახლა დაიღრიალა, დედიდამ და ზურას წინ აღიმართა, ახლა დეიდა გაუტეხ, ლოდს გავდა, არაფრის შიში რომ, არ ჰქონდა.
არ ვიცი საიდან, მაგრამ მას დანა ეჭირა ხელში, ზურა გაღიმებული უყურებდა.
-ნუ იცინი, ეშმაკმა წაგიღოს, ნუ იცინი ,შენ დამპალო, პირუტყო ,
მამაჩემის, თვალები შიშისგან გაფართოვებულიყო, ვერ ხვდებოდა,ბოლომდე რას ყვიროდა დეიდა .
-დაიწყე ანა ,მოყოლა დაიწყე, თორემ ამ ძაღლის შვილს, აქვე გამოვფატრავ...
-სკოლის ბოლო დღე იყო, მე მასწავლებელმა,სკოლამ მადლობა გადამიხადა , მე კი ზურას, რადგან მან მატარა სკოლაში, ამდენი წელი, ამის მერე, სახლში წამოვედი, მზიანი ამინდი იყო,ის მანქანით დამეწია.
მითხრა რომ,- დავმჯდარვიყავი, ბოლოჯერ მიმიყვანდა სახლში, მერე იმ, მადლობაზე გაბრაზდა და გაზს ბოლომდე, მიაწვა ფეხი ,მე შემეშინდა და ავტირდი, უცბათ დაატორმუზა, წინ გადავარდი, ნახევარი ტანით ,ხელში წამავლო, თორემ წინა შუშას გავიტანდი, ლაპარაკი მინდაო,კარები დაკეტა და უკან გადმოვიდა, მე მას ვთხოვდი, გაჩერებას ვთხოვდი, რომ გავეშვი ის კი ... არ შემიძლია, მეტად ნუ მტანჯავთ...
-ერთ ამბავს მოგიყვები ანა,ერთი გოგო იყო ,რომელსაც მასზე პატარა და ჰყავდა, ამიტომ გვიანობამდე მუშაობდა, რესტორანში, ჭურჭლის მრეცხავად, ერთ დღეს, სამსახურიდან რომ, ბრუნდებოდა, მანქანა გაჩერდა და საწყალი გოგო, მანქანაში აათრიეს, ცემეს, იძალადეს შემდეგ კი ,გზაზე ქუჩაში გადმოაგდეს, ფოთხვით მივიდა გოგო სახლში, ამ გოგოს,ბიძა გამომძიებელი ჰყავდა, დაურეკა და ისიც მოვიდა, გოგოს ჩალურჯებები და ყველაფერი, ამტკიცებდა დანაშაულს, მანქანაც ამოიცნო გოგომ ,მაგრამ იმ კაცს, მოსამართლე ნათესავი ჰყავდა, დაიწყო ბრძოლა ,ამ დროს გოგოს ფეხმძიმობა, დაუდასტურდა და ბოლოს ისე ქნეს რომ, ძალად გააყოლეს, მოძალადეს ცოლად. მოძალადეს კი, ქალი ჰყვარებია, რომლის მიტოვება ძალიან გასჭირვებია, ამ გოგოს სულ ცემდა და აწვალებდა, გოგო გაუჩდათ, მალე,მეორსზეც დარჩა ფეხმძიმეთ გოგო .
ერთხელ როცა, სასიკვდილოდ ცემდა ქალს, მშობიარობა ნაადრევად დასწებია, ქალი მომკვდარა ,მშობიარობას გადაჰყოლია, დედამიწაზე კი ,ისევ ლამაზი გოგო დაუტოვებია. გოგოსთვის სახელი, დეიდას დაურქვამს.
-დედა, ვაი დედა,გული ისევ წამივიდა,
მაგრამ გონს, მალე მოვედი. თვალის გახელისას, სიხლის გუბე დავინახე და დედინაცვალი, რომელიც ზურაზე იყო დამხობილი, ზურა, ჯერ კიდევ,გონებაზე იყო.
-ეს ცოდვა შენია, დარეჯან შენი, დანა მუცლიდან გამოიძრო და დარეჯანს დასცა მკერდში.
- იმ დღეს ,ამ ნაბიჯისკენ, შენ წამაქეზე ,შენ უნდა მოკვდე, მე ხომ გეუბნებოდი,ეგ გოგო მიყვარს თქო, შენ კი მითხარი რომ ,თუ ასე მოვიქცეოდი, მომათხოვებდნენ. შემაცდინე და იმ დღის შემდეგ მისი,ცრემლიანი და ნატანჯი სახე, თვალიდან არ ამომდის, დაე ჯოჯოხეთში მენახე, კიდევ ერთხელ დაარტყა მკერდში დანა, დარეჯანმა უკანასკნელად, ამოიხრიალა და მიწყვიტა ხმა ...
მე ,მაშინ პირველად შემეცოდა ზურა, ჩემს თავზე მეტადაც კი, შემეცოდა, სისხლის გუბეში ჩაწოლილი ზურა, რომელიც მიყურებდა და მავედრებდა, მისი თვალებით რომ ,მეპატიებინა.
-სასწრაფოში დარეკეთ ჩქარა,ავღრილადი და ტელეფონს დავუწყე ძებნა, ტირილისგან ლაპარაკის დროს, გული თითქოს მივარდებოდა...
-არ გინდა, ანა გთხოვ, არ ვიმსახურებ, შენს ცრემლებს, უბრალოდ მაპატოე, ჩემი სიმხეცე მაპატიე, მაპატიე რომ,მეც გულ დამშვიდებულმა მოვკვდე,
მაპატიე რომ, უფალთან შენი ცოდვა,მაინც შემიმსუბუქდეს .
მე, შენ პატარა შემიყვარდი, პირველად რომ, ჩაჯექი ჩემს მანქანაში, ფანჯარასთან რომ ჯდებოდი.
გიყურებდი, როგორ სევდიანი თვალებით,გვიყურებდი როცა ,მამა გვკოცნიდა და მაშინ, მე გული მებოღმებოდა, მინდოდა მამას შენთვისაც, ეკოცნა და ჩვენსავით, გახარებული გაქცეულიყავი, სკოლის კარისკენ, მე ეს მინდოდა, მაგრამ სხვას ვაკეთებდი, რაც შემეძლო, გაწყენინებდი ხოლმე. გახსოვს,რომელიღაც წიგნიდან რომ მკითხე,მე კი უხეშად გითხარი, მე ,მაშინ ეს წიგნი, არც გადამეფურცლა, მაგის მერე წავიკითხე და მივხვდი, რატომ გიყვარდა ეს წიგნი,იმ დღეს კი, შენთან სამუდამო განშორება რომ, მიწევდა ამაზე დავიბოღმე...
არ ვარ პატოების ღირსი,არც შენი, წმინდა ცრემლების ღირსი ვარ, მე ასე ,ღორულად სიკვდილი მეკუთვნის.
გიხაროდეს, მიხვდა მამაშენმა რომ,უნდა დაგიცვას, მეც მასავით მოვიქცეოდი, შენნაირი ანგელოზი რიმ მღირსებოდა.
-გთხოვ, გთხოვ ნუ ლაპარაკობ, მოვა ეხლა სასწრაფო, იატაკზე დავაწვინე,ჩემს კალთაში ედო თავი,მე კი სახეზე, ხელებით ცრემლებს ვაშორებდი ის კი ტიროდა და ხელიდან მეცლებოდა, მეცლებოდა, ციდან ჩამოვარდნილი ფიფქივით, რომელიც ხელზე დაცემისას, უმალ ქრება, ისიც თოვლივით ცივია, მაგრამ თოვლივით წმინდა, არ ვიცი რას ვგრძნობდი, ახლა მე მის მიმართ, მაგრამ ეს ნამდვილად არ იყო სიძულვილი.
-მაპატიე ხო ...
-გაპატიე, გაპატიე, ოღონდ არ მოკვდე,გაპატიე.
გამიღიმა.
მისი, მწვანე თვალები აუბრწყინდა.
თვალები დახუჭა.
თვალიდან, ბოლო ცრემლი, სიხარულის ჩამოუარდა.
გაცივდა.
ხელებში ჩამაკვდა...
ჩემი ,სიცოცხლის მომსპობი, ხელებში ჩამაკვდა, მე კი ისე დავტიროდი,როგორც შეყვარებული გული ,გულს ...
მამამ,სასამართლოში ყველაფერი აღიარა, ჩემი დის სიკვდილიც და ზურასიც,მას სამუდამო მიუსაჯეს ...
ზურამ ,ერთი კვირის შემდეგ მოვიდა ჩემთან, ძალიან მცხვენოდა,მასთან შეხვედრა, იმ ყველაფრის შემდეგ.
-გამარჯობა ანა, მე ნერვიულად თითებს ვტანჯავდი,დაბლა ვუყურებდი, თვალებიში შეხედვის მეშინოდა.
-ანა, გამომყვები ცოლად?
გაოცებული შევხედე, დაბნეულმა, მეგონა სიზმარში ვიყავი.
-მაგრამ მე არ ...
-დაივიწყე ყველაფერი,უბრალოდ თავს, ბედნიერების უფლება მიეცი.
-გაიგე?
-გავივე და არ ვაპირებ, შენზე უარის თქმას, მე მაშინაც და ახლაც გხხედავ, როგორც ჩემი შვილების, მომავალი დედა და ცოლი...
-მაგრამ ეხლა, შესაფერიცი დრო არაა ...
-უბრალოდ, ჩემი ბეჭედი ატარე რომ, ჩემად გიგულო, რომ ყველა, შენი თითის დანახვაზე, ახლიდან მეგონოს თავი სიზმარში, რომ ეს ბეჭედი იყოს, ჩვენი სიყვარულის დასტური....
-ადგილიდან მოვწყდი და ისე ძლერ ჩავიკარი გულში აკაკის, თითქოს მეშინოდა ,არ გამცლოდა ხელიდან ,ისე არ გამცლოდა როგორც....
ცხოვრება თავზე დამემხო, ყველა სიწმინდე წამართვეს ,მაგრამ ვისაც ნამდვილად უყვარხარ, შენში სულის სიწმინდეს, ღირებულებებს, ხედავს და არა...
მივხვდი, მივხვდი რომ, სიყვარული მართლა აგვამაღლებს ,იმედენად აგვამაღლებს რომ, ზეცას თავით შევეხებით და როცა, წაქცეულს ისევ მიწაზე მოგვიწევს დაცემა, ის სიყვარული წამოგვაყენებს ,ძლიერ გაიდგამს ფესვებს, გულში და ყველა ცრემლს ააორთქლებს. ფიქრობთ რომ, უხილავთ შორის, როცა ვიცით რომ ,უფალია სიყვარული , არსებიბს მასზე საცარი გრძნობა?
გრძნობა,რომელიც თავსაც დაგვაკარგინებს და გვაპოვნინებს კიდეც ?!