-შენი მანქანით წავიდეთ, მე არ მყავს.
-მე მართვის მოწმობა არ მაქვს.
-კარგი მაშინ მე დავჯდები.
- გაქვს მართვის მოწმობა ?
-კი, სამი წლის წინ ავიღე. კარი გამიღო თავაზიანად, მანქანაში ჩავსხედით და წავედით. რატომ იკითხე?
-მანქანა არ გყავს და მაგიტო.
-მერე რა,იყოს მაინც.
-სად მივდივართ?
-არვიცი გზაში მოვიფიქრებ.
-კარგი მაგრამ მოუთმენელი ვარ.
გაიღიმა,ჩუმად ვისხედით კარგახანს, ჩუმად ვაპარებდი თვალებს მის სახეს და აᲮალ აღმოჩენებს ვაკეთებდი, აღმოჩენებს რომლებიც ძალიან მომწონდა და მიკვირდა,რატომ ვერ ვხედავᲓი ამას პირველ Ნახვაზე, ტუჩის დაბლა ხალი აქვს, წარბები დაშორებული და გრძელი. ალბათ იმიტომ ვერ შევამჩნიე, რომ ის დღე ჩემი იყო და თავში მქონდა ავარდნილი, მეგონა ჩემ გარშემო ტრიალებდა სამყარო, ახლა აღარ მგონია, ახლა მგონია რომ მის გარშემო ტრიალებს ყველა პლანეტა და მათ შორის მეც, ის კი მისი სისადავით და ჭკუით გამოირჩევა. არ ვიცი რატომ ხდება ასე მაგრამ გასაოცარია, როგორ შეუძლია 25 წლის ბიჭს ისაუბროს ყველაფერზე და ჰქონდეს ის ჭკუა და გონება რაც ანდრიას?!
-ანდრია, რაღაც მინდა გკითხო, თუ შეიძლება ?
-გისმენ,ოდნავ მოატრიალა თავი და ისევ გზას გახედა.
-ეს ყველაფერი საიდან იცი?
-რა ვიცი?
-ენები, ამდენი წიგნი, მუსიკა, ხელოვნებᲐ ვერ ვხვდები ჯერ 25 ხარ და მგონია რომ სამყარო შეიცანი უკვე ძირ ფესვიანად?!
-ანუ 4 წლის ასაკში დამოუკიდებლად ვისწავლე კითხვა და ამის შემდეგ მათემატიკა, პირველ კლასში მეხუთე კლასის მათემტიკას ვწერდი დამოუკიდებლად.მამამ
აღმოაჩინა რომ მე არ ვარ ჩვეულებრივი, როგორ გითხრა ჩემნაირ ბავშვს უწოდებდნენ, ნაადრევად განვითარებულს თუ გამჭრიახს, რავი ახლა თავის ქება არ გამომივიდეს. ამის გამო სკოლამ მამა დაიბარა და უთხრა რომ ,ეს სკოლა ჩემი შესაფერრისი არ იყო და ჩემი ტალანტის ბავშვები შესაბამის სკოლებში სწავლობენ, მამამ წამიყვანა ასეთ სკოლაში,მაგრამ გადასახადი იმდენად დიდი იყო რომ ვერანაირად გაწვდებოდა ჩემი ოჯახი, ამიტომ ძველ სკოლაში დამაბრუნეს. სკოლა ოქროს მედალზე დავამთავრე, მაგრამ დიდი სტრესიც მივიღე,რადგან ჩემ კლასელებთან შედარებით მეტი ვიცოდი და როცა ხელის აწევა მინდოდა, მეშინოდა რომ სხვას ვაკნინებდი ჩემ ქცევით, ვიჯექი და ვუსმენდი იქამდე სანამ მასწავლებელიც და ბავშვებიც არ დაიღლებოდნენ, მერე კი გამომიძახებდნენ და ბედნიერი ვწერდი დაფაზე ჩემთვის საყვარელ ციფრებს, გრამატიკას თუ უცხო ენებს, მერვე კლასში უკვე ვიცოდი ყველაფერი და ექსტერნად ჩავაბარე სკოლის მასალა ,სადაც უმაღლესი ქულები ავიღე და ოქროს მედალიც გადმომეცა,მონაწილეობას ვიღებდი შეჯიბრებებში. სამსახურს ასაკის გამო ვერ ვპოულობდი, თვრამეტ წლამდე კი უნივერსიტეტი კარს უკან მტოვებდა... შემდეგ ერთ ფილიალში თარგმნელი სჭირდებოდათ და ჩემს მაგივრად სხვა გააფორმეს, მე კი მუშაობა დავიწყე წარმატებულად.ფულს ვაგროვებდი რომ უნივერსიტეტში წასვლისა და სახარჯო ფული მქონოდა, მაგრამ მამის გარდაცვალებამ ყველაფერი ამოატრიალა... მერე უნივერსიტეტი სრული დაფინანსება მივიღე, ასიდან ასი ქულა ავიღე,მაგრამ დაფინანსება მალევე ჩემდა უცნობი მიზეზით შემიწყდა და დაიწყო ჯოჯოხეთი ჩემთვის, ერთი წელი კი საერთოდ დავკარგე... მოვდდით
-ნარიყალა აქ რა უნდა გავაკეთოთ ?
-თბილს გადავხედავთ და დავტკბებით ...
რა სისულელეა, გულში გამიარა ამ აზრმა მაგრამ ხმამაღლა აბა რას ვიტყოდი, ყველაზე ამაღლებულ ადგილზე ავედით და იქიდან გადმოვხედეთ.
-მოგწონს?
-რა?
-ხედი...
-მე ხომ მაგ ხედის ნაწილი ვარ და უცხო არაფერია?
-ყველაფერშია რაღაც უცხო და განსაკუთრებული, უბრალოდ მარტო კი არ უნდა შეხოდო დააკვირდე და ამოიცნო განსაკუთრებული ადგილები...
-კარგი მე ვერაფერს ვცნობ და შენ რომელი განსაკუთრებულობა აღმოაჩინე ამ ადგილში? დაფიქრდა ...
-თუ იქედან დაიწყებ ფიქრს რომ, ეს სილამაზე მეოთხე საუკუნეში ააგეს და აქამდე მოაღწია, რომ ეს იყო ციხესიმაგრე სადაც აღმაშენებელი დაატატებდა, აქედან გადახედავდა მთელ თბილს და მისი სილამაზით მონუსხული აღმშენებლობის კიდევ ბევრი იდეა უჩნდებოდა... ამ ეკლესიებს
მოჩუქურთმებულ პატატ-პატარა ეზოებს განა სილამაზე არ მოაქვს ერთ ხედში ერთი შეხედვით შეგიძლია აღმოაჩინო თითოეულ ნაშენის სილამაზე...
-რავიცი ხელოვნები ალბათ სხვაგვარად ხედავთ, ჩემთვის კი უბრალოდ თბილისია ...
-ბანბის ნაყინი გინდა?პასუხს არც დალოდებია წავიდა და მოიტანა.
-მადლობა.
-არაფერს, ამაღამ ისევ უნდა გაათენო?
-მიუხედავად იმისა რომ მონუსხულივით ვარ შენს გვერდით, მაინც კლუბში ვაპირებთ მეგობრები წასვლას.
-კარგია, გაერთობი
-უთუოდ! შენ რას აპირებ?
-ხვალ დილით, დაბადების დღეზე ვარ მიწვეული ფოტოგრაფად, მთელი დღე იქ ვიქნები ... მამაშენს ვუთხარი რომ ვერ მოვიდოდი.
-ხო, შენს ცხოვრებაზე მიყვებოდი მერე საიდან აღმოაჩინე რიმ ფოტოგრაფობის ნიჭი გქონდა, სხვა ბევრთან ერთად? გაიცინა...
-ჩვენი კურსელის ქორწილი იყო, დაიქირავეს ფოტოგრაფი მომავალ გზაზე საწყალას მანქანა დასჯახებოდა, კი გადარჩა მაგრამ მოტეხილობები ჰქონდა, ყველაფერი მზად იყო, პატარძალი კი ტიროდა... ჩემი ბედნიერი დღის ერთი მომენტიც არ დამრჩებაო, მივედი და ვუთხარი ბაჩის, კურსელს რა თუ ფოტოკამერას იპოვნიდა, მე გადავიღებდი მთელ ქორწილს.-კარგი სულ არარაობას სჯობიაო, მეუღლეც დაეთანხმა.
გავარდნენ უცებ და მოიტანეს ქენონის პროფესიონალი აპარატი.ნათლია მყავს ფოტოგრაფი და მისგან ვიცოდი ბევრი რამ მასწავლიდა რა, მეორე დღეს მივადექი რომ დამხმარებოდა მონტაჟში და გაოცებული დარჩა ჩემი ნამუშევარით, მასწავლა რა როგორ ხდებოდა.
როცა მიუტანე ერთ კვირაში ყველა დაჯდა ეკრანთან და დაღვრემილები უყურებდნენ, ჩართვის შემდეგ შენი მანქანით წავიდეთ, მე არ მყავს.
-მე მართვის მოწმობა არ მაქვს.
-კარგი მაშინ მე დავჯდები.
- გაქვს მართვის მოწმობა ?
-კი, სამი წლის წინ ავიღე. კარი გამიღო თავაზიანად, მანქანაში ჩავსხედით და წავედით. რატომ იკითხე?
-მანქანა არ გყავს და მაგიტო.
-მერე რა,იყოს მაინც.
-სად მივდივართ?
-არვიცი გზაში მოვიფიქრებ.
-კარგი მაგრამ მოუთმენელი ვარ.
გაიღიმა,ჩუმად ვისხედით კარგახანს, ჩუმად ვაპარებდი თვალებს მის სახეს და აᲮალ აღმოჩენებს ვაკეთებდი, აღმოჩენებს რომლებიც ძალიან მომწონდა და მიკვირდა,რატომ ვერ ვხედავᲓი ამას პირველ Ნახვაზე, ტუჩის დაბლა ხალი აქვს, წარბები დაშორებული და გრძელი. ალბათ იმიტომ ვერ შევამჩნიე, რომ ის დღე ჩემი იყო და თავში მქონდა ავარდნილი, მეგონა ჩემ გარშემო ტრიალებდა სამყარო, ახლა აღარ მგონია, ახლა მგონია რომ მის გარშემო ტრიალებს ყველა პლანეტა და მათ შორის მეც, ის კი მისი სისადავით და ჭკუით გამოირჩევა. არ ვიცი რატომ ხდება ასე მაგრამ გასაოცარია, როგორ შეუძლია 25 წლის ბიჭს ისაუბროს ყველაფერზე და ჰქონდეს ის ჭკუა და გონება რაც ანდრიას?!
-ანდრია, რაღაც მინდა გკითხო, თუ შეიძლება ?
-გისმენ,ოდნავ მოატრიალა თავი და ისევ გზას გახედა.
-ეს ყველაფერი საიდან იცი?
-რა ვიცი?
-ენები, ამდენი წიგნი, მუსიკა, ხელოვნებᲐ ვერ ვხვდები ჯერ 25 ხარ და მგონია რომ სამყარო შეიცანი უკვე ძირ ფესვიანად?!
-ანუ 4 წლის ასაკში დამოუკიდებლად ვისწავლე კითხვა და ამის შემდეგ მათემატიკა, პირველ კლასში მეხუთე კლასის მათემტიკას ვწერდი დამოუკიდებლად.მამამ
აღმოაჩინა რომ მე არ ვარ ჩვეულებრივი, როგორ გითხრა ჩემნაირ ბავშვს უწოდებდნენ, ნაადრევად განვითარებულს თუ გამჭრიახს, რავი ახლა თავის ქება არ გამომივიდეს. ამის გამო სკოლამ მამა დაიბარა და უთხრა რომ ,ეს სკოლა ჩემი შესაფერრისი არ იყო და ჩემი ტალანტის ბავშვები შესაბამის სკოლებში სწავლობენ, მამამ წამიყვანა ასეთ სკოლაში,მაგრამ გადასახადი იმდენად დიდი იყო რომ ვერანაირად გაწვდებოდა ჩემი ოჯახი, ამიტომ ძველ სკოლაში დამაბრუნეს. სკოლა ოქროს მედალზე დავამთავრე, მაგრამ დიდი სტრესიც მივიღე,რადგან ჩემ კლასელებთან შედარებით მეტი ვიცოდი და როცა ხელის აწევა მინდოდა, მეშინოდა რომ სხვას ვაკნინებდი ჩემ ქცევით, ვიჯექი და ვუსმენდი იქამდე სანამ მასწავლებელიც და ბავშვებიც არ დაიღლებოდნენ, მერე კი გამომიძახებდნენ და ბედნიერი ვწერდი დაფაზე ჩემთვის საყვარელ ციფრებს, გრამატიკას თუ უცხო ენებს, მერვე კლასში უკვე ვიცოდი ყველაფერი და ექსტერნად ჩავაბარე სკოლის მასალა ,სადაც უმაღლესი ქულები ავიღე და ოქროს მედალიც გადმომეცა,მონაწილეობას ვიღებდი შეჯიბრებებში. სამსახურს ასაკის გამო ვერ ვპოულობდი, თვრამეტ წლამდე კი უნივერსიტეტი კარს უკან მტოვებდა... შემდეგ ერთ ფილიალში თარგმნელი სჭირდებოდათ და ჩემს მაგივრად სხვა გააფორმეს, მე კი მუშაობა დავიწყე წარმატებულად.ფულს ვაგროვებდი რომ უნივერსიტეტში წასვლისა და სახარჯო ფული მქონოდა, მაგრამ მამის გარდაცვალებამ ყველაფერი ამოატრიალა... მერე უნივერსიტეტი სრული დაფინანსება მივიღე, ასიდან ასი ქულა ავიღე,მაგრამ დაფინანსება მალევე ჩემდა უცნობი მიზეზით შემიწყდა და დაიწყო ჯოჯოხეთი ჩემთვის, ერთი წელი კი საერთოდ დავკარგე... მოვდდით
-ნარიყალა აქ რა უნდა გავაკეთოთ ?
-თბილს გადავხედავთ და დავტკბებით ...
რა სისულელეა, გულში გამიარა ამ აზრმა მაგრამ ხმამაღლა აბა რას ვიტყოდი, ყველაზე ამაღლებულ ადგილზე ავედით და იქიდან გადმოვხედეთ.
-მოგწონს?
-რა?
-ხედი...
-მე ხომ მაგ ხედის ნაწილი ვარ და უცხო არაფერია?
-ყველაფერშია რაღაც უცხო და განსაკუთრებული, უბრალოდ მარტო კი არ უნდა შეხოდო დააკვირდე და ამოიცნო განსაკუთრებული ადგილები...
-კარგი მე ვერაფერს ვცნობ და შენ რომელი განსაკუთრებულობა აღმოაჩინე ამ ადგილში? დაფიქრდა ...
-თუ იქედან დაიწყებ ფიქრს რომ, ეს სილამაზე მეოთხე საუკუნეში ააგეს და აქამდე მოაღწია, რომ ეს იყო ციხესიმაგრე სადაც აღმაშენებელი დაატატებდა, აქედან გადახედავდა მთელ თბილს და მისი სილამაზით მონუსხული აღმშენებლობის კიდევ ბევრი იდეა უჩნდებოდა... ამ ეკლესიებს
მოჩუქურთმებულ პატატ-პატარა ეზოებს განა სილამაზე არ მოაქვს ერთ ხედში ერთი შეხედვით შეგიძლია აღმოაჩინო თითოეულ ნაშენის სილამაზე...
-რავიცი ხელოვნები ალბათ სხვაგვარად ხედავთ, ჩემთვის კი უბრალოდ თბილისია ...
-ბანბის ნაყინი გინდა?პასუხს არც დალოდებია წავიდა და მოიტანა.
-მადლობა.
-არაფერს, ამაღამ ისევ უნდა გაათენო?
-მიუხედავად იმისა რომ მონუსხულივით ვარ შენს გვერდით, მაინც კლუბში ვაპირებთ მეგობრები წასვლას.
-კარგია, გაერთობი
-უთუოდ! შენ რას აპირებ?
-ხვალ დილით, დაბადების დღეზე ვარ მიწვეული ფოტოგრაფად, მთელი დღე იქ ვიქნები ... მამაშენს ვუთხარი რომ ვერ მოვიდოდი.
-ხო, შენს ცხოვრებაზე მიყვებოდი მერე საიდან აღმოაჩინე რიმ ფოტოგრაფობის ნიჭი გქონდა, სხვა ბევრთან ერთად? გაიცინა...
-ჩვენი კურსელის ქორწილი იყო, დაიქირავეს ფოტოგრაფი მომავალ გზაზე საწყალას მანქანა დასჯახებოდა, კი გადარჩა მაგრამ მოტეხილობები ჰქონდა, ყველაფერი მზად იყო, პატარძალი კი ტიროდა... ჩემი ბედნიერი დღის ერთი მომენტიც არ დამრჩებაო, მივედი და ვუთხარი ბაჩის, კურსელს რა თუ ფოტოკამერას იპოვნიდა, მე გადავიღებდი მთელ ქორწილს.-კარგი სულ არარაობას სჯობიაო, მეუღლეც დაეთანხმა.
გავარდნენ უცებ და მოიტანეს ქენონის პროფესიონალი აპარატი.ნათლია მყავს ფოტოგრაფი და მისგან ვიცოდი ბევრი რამ მასწავლიდა რა, მეორე დღეს მივადექი რომ დამხმარებოდა მონტაჟში და გაოცებული დარჩა ჩემი ნამუშევარით, მასწავლა რა როგორ ხდებოდა.
როცა მიუტანე ერთ კვირაში ყველა დაჯდა ეკრანთან და დაღვრემილები უყურებდნენ, ჩართვის შემდეგ კი ბაჩის და ნინის სახეები რომ გენახა ერთი სიამოვნება იყო.კამერა საჩუქრად დამიტოვეს და ასე დღემდე მაქვს, ეს ჩემთვის შემოსავლის წყაფოდ იქცა ...
ვუსმენდი და ჩემდა უნებურად ვიბოღმებოდი, ღმერთზე ვწყრებოდი, ყველა ნიჭი ერთ ადამიანში რომ ჩააკოპიწა მე კი... მე კი... ფიქრიც კი ვერ განვაგრძე
-წავიდეთ რა... ღიმილით შემომხედა და ფეხზე ადგა ...
-წამო .ისე შენ რისი კეთება გიყვარს
-არაფრის გარდა მამას ფულის ხარჯვისა. ვუთხარი ისე რომ არ შემიხედავს.
-მე რატომ მიბრაზდები...
-წავიდეთ რა.სახე აენთო მაგრამ არაფერი უთქვამს, მანქანაშიც ხმა არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის მაგრამ თვალს კი ვაპარებდი ხოლმე მის მოელვარე სახეს ...
მანქანა ეზოში შეიყვანა.
-ბიდიში დრო რომ წაგართვი. პასუხს არც დალოდებია მანქანიდან გადავიდა და გასასვლელისკენ წავიდა ...
კართან ანანო შემომეგება, უცნაური სახე ჰქონდა Და ტაშს მიკრავდა.
-რა მოხდა?
-შენ ხომ უარი თქვი მაგ ბიჭზე?
-უბრალოდ გავისეირნეთ.
-უბრალოდ გაისეირნე ,უბრალოდ რჩება შენთან არა ერთი, არამედ სამი საათი ,უბრალოდ გიკითხავს წიგნებს, მერე უბრალოდ გაკოცებს, ერთ დღეს კი უბრალოდ გაჰყვები ცოლად ხომ? და ეს ყველაფერი სულ უბრალოდ მოხდება.
-მოდი რა,ყელში ნუ ამოხვედი და ნუ აბუქებ, ჩემს ყველა მოქმედებას .
-მინდა გამოგიწვიო,კარისკენ წასულმა, გავჩერდი და შევხედე.
-რას ქვია გამომიწვიო?
-რაც არ უნდა მოიკატუნო თავი, ანდრიას დანახვაზე სახე გეცვლება და ისე უყურებ ... მოდი ორივემ ვიბრძოლოთ, ბრძოლაში კი ყველა ხერხია დაშვებული, გამარჯვებული ის იყოს ვისაც ანდრია აირჩევს.
-სისულელეა ეგ ყველაფერი და მე შენთან ბრძოლის გამართვას არ ვაპირებ...
-მე ვაპირებ.
-ჩვენ დებივით გავიზარდეთ ანანო!
-ხო მაგრამ როცა სიყვარულს ეხება საქმე, ოჯახსაც შეიძლება შეებრძოლო, სიყვარულისთვის ყველაფრის გაწირვას ვაპირებ.
-ადამიანის ბოლომდე გაცნობას თურმე წლებიც არ ყოფნის, დედა რომ მეუბნებოდა ადამიანის სიკეთე და ბოროტება მისი მოქმედებით უნდა გაარჩიო მართალი გამოდგა, მე მაშინ მეცინებოდა ახლა კი ცამდე ამყავს დედას დარიგება ....
-შენი ნაკლიც ეგარის, გეგონა რომ თუ ფული გადაგდიოდა, არც სიტყვა გჭირდებოდა და არც სწავლა...
-კარგი ერთი რა, ისე ნუ ლაპარაკობ თითქოს მედლები გქონდეს სახლში.
-მედლები ნამდვილად არ მაქვს, მაგრამ ... იცი რა ემილი, მან ასე პირველად მომმართა, გული გამეყინა, -შენ მარტო შენი თავი გაინტერესებდა და მთელი წლით ჩამორჩი ჩემს სიახლეებს, რა ჩავიცვა? Დღეს ამას შეხვდი? იმან ესაო, ამან ისაო... მე, მე არც კი მეკითხებოდი არაფერს... ორგვლივ პაიკებად გვთვლიდი და შენ დედოფალი გეგონა თავი, მაგრამ იცოდე თუ არასწორად ითამაშებ, ყველა პაიკი მოგიკვდება და მარტო დარჩები, მარტო დარჩენილს კი ცხოვრება გაგთელავს ... ვერ გაუძელი მის სიტყვებს და ცრემლები წამსკდა.
-რატომ მეუბნები ამ ყველაფერს?
-იმიტომ რომ ამდენი ხნის შემდეგ, პირველად შემიძლია გითხრა რომ არარაობა ხარ.
ეს უკვე პიკი იყო სახეში გავარტყი სილა. -მოშორდი ახლავე
-არა ჯერ ბოლომდე მომისმენ
-ანდრიას გამო აკეთებ ამ ყველაფერს, ჯანდაბამდე გზა გქონიათ ორივეს.
-იცი რომ ჩემთან არავითარი შანსი არ გაქვს და მაგიტო
-ნუ მაცინებ, რომ მოვიმდომო
-მოიმდომე მერე, მაგრამ აი ეგ თვალები გყიდიან ჩემო კარგო, შიშია მაგ თვალებში გაბნეული და იცი რომ ვერ გამიმკლავდები.
-კარგი, თუ ეგრე გინდა იყოს ეგრე, ის მე ამიხსნის სიყვარულს და ამის შემდეგ შენ მასაც და მეც მოგვშორდები.
-კარგი, მაგრამ ბედნიერებას ვერ გისურვებთ ,რადგან მამაშენი არასდეოს დაუშვებს თქვენს ერთად ყოფნას.
-ერთად ყოფნას, გადავხარხალდი...მე მასთან ერთად ყოფნას არ ვაპირებ მე მას თავშ შევაყვარებ რითაც შენ გაგაქრობ ...
-ისე ხომ რას ამბობ ...
-რისი თქმა გინდა ბოლომდე თქვი.
-რისი და აქამდეც არ ვიყავით ერთად, მე ვიყავი შენთან მაგრამ მხოლოდ გამოყენებული შენს მიერ. მუსიკალურ ჯგუფში რომ მიმიწვიეს იცოდი? და მე რომ ერთ-ერთ ბარში ვმღერი? არ იცოდი!
-რა სისულელეს ლაპარაკობ? თუ არ ვიცოდი უნდა გეთქვა მე გულთმისანი არ ვარ.
-როდის მკითხე?
-რა უნდა მეკითხა გეხვეწები? რაც არ ვიცოდი რა უნდა მეკითხა?
-კარგი მე რომ გისმენდი და გეკითხებოდი შენს ყველა წვრილმანს ?
-იმიტომ რომ მე მოვდიოდი და ყველა დეტალს გიყვებოდი. შენ კი თურმე მიმალავ ყველაფერს, იმის იმედით რომ მე გულთმისნად გადავიქცევი და გავიგებ.
-კარგი ჩვენ აღარ არსებობს და ახლა ანდრიამ გადაწყვიტოს შენ და ჩემ შორის საუკეთესო.