გამარჯობათ..!მე ანამარია ვარ მოკლედ.. ძალიანნნ ბევრიი რამისს მოყოლაა მინდააა... უბრალოდდ არრვიციი საიდანნ დავიწყოოო?.. მაგარმმ ის ვიციი რომ ჯერ უნდა გაგეცნოთ
...როგორც უკვე იცით მე ანამარია ვარ. 18 წლის. მყავს ძალიან თბილი ოჯახი საყვარელი და ეჭვიანი მამით, ბუზღუნა დედით,სერიოზული ძმით(მისი პატარა ოჯახით) და მსოფლიოში ყველაზე თბილი დით(მისითბილი ოჯახით)
მე პირადად დიდად არაფრით გამოვირჩევიი. ძალიან ბუტიადა ეჭვიანი ვარ (მამაჩემივით) მაგრამ შემიძლია უბრალო რამეშიც ვიპოვო ბედნიერება, შეიძლება პატარა წვრილმანნმაც გამაბედნიეროს და სახეზე ღიმილი მომგვაროს.
ძალიან ზარმაცი ვარ ვაღიარებ თუ მოტივაციას არ მომცემენ ვერაფერს ვაკეთებ.. ძალიან ცუდი ჩვევა მაქვს.. იცით რა? როცა მეუბნებიანნ შენ ამას ვერგააკეთებ, შენ ამას ვერ შეძლებ, მართლაც ვერ ვახერხებ, ყველაფერზე გული მიცრუვდება როცა ეგრე მეუბნებიან.. აუცილებლად მიხვდებით ამას როცა ჩემი ისტორიის დასასრულს გაიგებთ..
მოკლედ..
ძალიან მიყვარს ხატვა
ძალიან მიყვარს მეგობრებთან ერთად გართობა
ძალიან მიყვარს ყველაფერი ის რაც მაბედნიერებს

მოკლედ აღარ მოგაწყენთ თავს..და დავიწყებ ჩემი "ბავშვური" სიყვარუილის ისტორიის მოყოლას..

10 წლის ვიყავი როცა პირველად ვიგრძენი რასნიშნავს უყურებდე ადამიანს და ტკბებოდე, უყურებდე სულელივით და გეღიმებოდეს..
-ნიცა მგონი მართლა მიყვარს-ვამბობ ლოგინზე ვეცემი და სულელივით ვიღიმი.
-რასბოდავ გოგო ჯერ მხოლოს 10 წლის ბავშვი ხარ-მპასუხობს და თავზე მირტყავს.
-კარგი რა მხოლოდ 4წლით ხარ უფროსი ჩემზე და ბავშვს მეძახი- ვუთხარი და განვაგრძე იდიოტური ღიმილი.
ნიცა ჩემიი ბავშვობაა.. ის ჩემი ძალიან ახლო მეგობარი იყო იმდროს რადგან ჩემიდა ჩემს გვერდით არიყოო ჩემდად მას ვთვლიდი. (ჩემსადა ჩემ დას შორის ასაკობრივი სხვაოხა 13 წელია ამიტომ მას მალე დავემშვიდობე ახლა მას 2 შვილიყავს და ძალიან ბედნიერია)
-იცი ცეკვის მასწავლებელმა ოთხი ბავშვი შეგვარჩია სოლოსთვის, ორი გოგო და ორი ბიჭი-ვთქვი და მოვიწყინე რადგან არვიცოდი მასთან ერთად მომიწევდა თუ არა ცეკვა,
-ანამარია მართლა გგონია რო სანდროსთან ერთად მმოგიწევს? ☆-მითხრა ცინიკურად
-აიი ნახავ ჩვენ ერთმანეთისთვის ვართ შექმნილნი- ვთქვი ბრძნულად და გადავხარხარდით ორივემ. ამდროს ნიცას ბებო შემოვარდა ოთახში ჩვენი საყვარელი ნათი ბებო და დაცინვა დაგვიწყო
-სულ რაგაცინებთ თქვენ- გვითხრაა ღიმილით დაა გავარდა უკან.
-დღეს ჩემთან დარჩი რა მაიაას მევთხოვ- მითხრა ნიცამ.
ხომართლა მაია დედაჩემია, მამაჩემს კი ლაშა ქვია.
-კარგი რა ნიცა.. ხოიციი რო თქმა არ სჭირდებათ ისედაც იციან რო აქ ვრჩები- ვუთხარი და გავიცინეთ ორივემ.
ალბათ ბავშვობის უმეტესი დღე ნიცას საწოლში მაქვს გატარებულიი.. ამიტომაცაა ის ჩემი ბავშვობა..
-შენრა ესე მალე იძინებ?
-ხვალ დიდი დღეა ჩემო დაო დიდი-ვამბობ და ისევდა ისევ დებილივით ვიღიმი.
-ოჰო რახდება- მპასუხობს ნიცა
-რა რახდება გოგო ხვალ ოთხშაბათია, ანუ ხვალ გავიგებ ვიქნები თუ არა ჩემს პრინცთან ერთად სოლოში-ვამბობ და ვხარხარებ.
-გაჩუმდი მასე ნუიცინი იმედია არგინდა რო ნათი შემოგვივარდეს ოთახში და მაგრად გვეჩხუბოს?
-მე არაფერი გამიკეთებია მკითხე და გიპასუხე- ვამბოობ სიცილით და ძალით ვკოცნი ნიცას ლოყაზე-ტკბილიძილი ბიძაშვილო.
-მიდი მიდი დაიძინე ნერვებს ნუმიშლი- ასე მემშვიდობებოდა ხოლმე.
მეორედღეც გათენდა..ძალიან მალე გამეღვიძა. არვიცი რატომ. ზოგადად დილით ვერასდროს ვიღვიძებ დამოუკიდებლად. თუ ვინმემ არშემომარტყა ერთი ორჯერ.. ჩემთავს ვეუბნები -ბედია ანამარია ბედი- და ლოგინიდან ვხდები და სკოლისთვის ვემზადები. მთლად სკოლისთვისაც არაა მაგრამ მაინც.
-ნიცაა გაიღვიძე გვაგვიანდება-ვეუბნები და თავზე ვახტები- დღეს დიდი დღეაა დიდი ადექი გოგო
-თავი დამანებე რა ისტორია მაქვს პირველი და დავაგვიანებ ცოტას-მეუბნება და მიშორებს.
-კარგი გენაცვალე-ისევ ძალით ვკოცნი და სიცილით გავრბივარ სკოლაში.
მთელიგზა ვფიქრობდი იმაზე მომიწევდა თუ არა მასთამ ერთად სოლოში. ბედნიერებას მანიჭებდა ის აზრი რომ მედა ის ერთად ვიცეკვებდით, მაგრამ ის აზრი რომ ჩემთან კიარა სხვასთან ერთად იცეკვებდა ძალიან მტკენდა გულს.. ვერცკი წარმომედგინე ის რომ ის მე კიარა სხვას შეხედავდა ცეკვისდროს. მოკლედ ამ ფიქრში გავიდა მთელი დღის ნახევარი.. ნახევარი საათით ადრე მივედი ცეკვაზე.. ნელნელა მოდიოდნენ ბავშვები და მეცც ცნობის მოყვარეობბა მკლავდააა ნელნეაა...
-ბავშვებო გამარჯობათ -თქვა ბატონმა ნიკამ- როგორახართ ცეკვის ხასიათზე თუ ხართ.
გულში ვამბოიბ - შე კაი ადამიანო თქვი თუ ამბობბ ნუდამტანჯე.
და უცებ ამ ფიქრებში გართულს მესმის სახელებიი.. სახელები რომლებმაც მთელი ცხოვრება შეცვალა...
-ანამარია-სანდრო სოლო აჭარული.-ამბობს და უცებ ვგრძნობ ფეხები მიკანკალებს.. ვგრძნობ როგორ მიცივდება ხელები ნელ ნელა და კანკალს ვიწყებ. არაფერი გამიგიაა იმის შემდეგ რათქვა.. მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი "ანამარია-სანდრო სოლო აჭარული"..
- ანამარიაა- მეძახის მასწავლებელი
- გისმენთ მას- ენის ბორძიკით ვპასუხობ.
-ზუსტად ათ წუთში გავდივართ სხვა ოთახში რეპეტიციას ვიწყებთ და შეგიძლია სანდროსაც გადასცე შემოვიდეს?- მეუბნებაა და... ვშეშდები.. ნუთუ ჩვენ ორნი?? მარტო უნდა დავრჩეთ ერთ ოთახში? ნუთუუ შემეძლება პირველად ჩახედვაა მის თვალებში? ნუთუ შემიძლია პირველად მივმართო მას სახელით და ოთახში ჩემთან წასვლა ვთხოვო? ამ ფიქრებში გართულს მასწავლებლის ხმა მესმის?
-ანამარია მისმენ?
-დიახ მას ახლავე ვიპოვი და მოვიყვან-ვამბობ მაგრამ არვიცი ამის გაკეთებას როგორ მოვახერხებ...
მოკლედ არვიცი როგორ გავიდა ის 10 წუთი.. ქალბატონი ნიცაც მობრძანნდა და ემოციებით მივვარდი დავუწყე იმის მოყოლა რაც მოხდა:
-ხომმ ვამბობდიიი... ხომ ვამბობდიიი.. ჩვენ ერთმანეთისთვის ვართ შექმნილნი...- ვამბობ და სიცილ-ტირილით ვხარხარებ.
-დდაამშვიდდი და ისე მითხარი რახდებაა- მეუბბება გაოცებული
-რაღაა რახდება გოგო ჩვენ... ერთად.. უნდა ვიიცეკვოთ აზრზეე ხარ???-ვეღარ ვამთავრებ სათქმეელს დაა მასწავლებელი მეძახის ანამარიაა წავედითო..
ვეერ გადმოვცემ რავიგრძენი იმდროს... სანნდროს ძებნა დავიწყე...
-სანნდრო-ძალიანნ მიჭირდა მისი სახელის წარმოთქმა- მასწავლებელი გვეძახის ცეკვისთვის უნა მოვემზადოთ.- ვამბობ მაგრამ არვიცი როგორრ.. ენაა დამება კიდევ კარგი მოვახერხე თავის გაკონტროლება.
დერეფანში მივდიოდით.. ჩემს უკან იდგა.. მეგონა ძალიან გაიწელა დერეფანი.. იწელებოდა ჩემს გასაღიზიანებლად.. თითქოს მაშორებდა რაღაცას.. ვგრძნობდი ჰაერი მეხუთებოდა...ადამიანი რომელზეც ვგიჟდებოდი ჩემმს უკან იდგა წარმოგიდგენიათ??...
-ცოტა ახლოს დადექით პირისპირ - ამბობს მასწავლებელი და... აქ ჩერდება ყველაა წუთი... წამიი... მართალიაა ბავშვი ვიყავი.. მაგრამ.. ბავშვებსაც ხომ შეიძლება ქონდეთ გრძნობა ბავშვებმაც ხომ შეიძლება იგრძნონ რაღაც არაამმქვეყნიური გრძნობა??ისეთი გრძნობა რომელსაც რაცარუნდა ასაკი დაემატოს არშეიცვალოს...ალბბათ გაინტერესებთ რაა მოხდაა იმწამს.. პირველად ჩავხედეე თვალებში..ვგრძნობდი.. ვგრძნობდი რომ ეს თვალები სიცოცხლის ბოლომდე ჩემი უნდა ყოფილიყო.
დიდი ყავისფერი თვალები.. რომელიც მზეზეე თაფლისფერს მოგავდაა.. პირველად ვნახე ის ასე ახლოს..მას ქერა და ხვეული თმა ქონდაა. ძალიან ლამაზი მოვარდისფრო ტუჩები..ლამაზი ცხვირი.. ჩემზეე მეტად მაღალი იყო..ვუყურებდიი დაა ვგიჟდებოდი.. მენდოდა სიხარულისგან მეტირა..ნელნელა ვეჩვეოდი მის სიახლოვეს.. ბოლოს ვეღარ გავუძელი და გავუღიმე.. ეს იყო პირველი სიყვარულის ღიმილი.. ძალიან გამიხარდააროცა დავინახე მისმა ტუჩებმა ჩემსგამო გაიღიმა.. ეს იყოო პირველი იმედი იმისა რომ ჩვენ ერთმანეთის გაგება შეგვეძლო..!
-ნიცააა გოგო იციი რაამოხდაა დღეს-ემოციებით მივვარდი ჩემს უჟმურ ბიძაშვილთან
-არა და არც მინდა გაგება- სიცილით მიშორებს
-პირვაად შევხედეთვალებში და პირველად გამიღიმა.. აზრზე ხარ გოგოო??? - ვამბოობ და დებილივით ვხარხარებ..
-ვაა გილოცავ-ამბობს უაზროდ მაგრამ ჩემთვის აზრი არ აქვს რადგან ემოციებში დაა ჩემს ფიქრებში ჩაძირული ვარ.
გაიარა რამოდენიმე დღემ მაგრამ ჩვენ ერთმანეთს ვერ ველაპარაკებოდით... არანაირი ურთიერთობა არგვქონიაა... დროთა განმავლობაში სკოლაში ბავშვებმა გაიგეს რომ მე მომწონდა და ამ ამბავმა სანდროს ყურამდეც მმიაღწია. და გაინტერესებთ რამოხდა?
ერთდღეს ჩემთვის მოწყენილი ვზივარ ჩემს კლასში დაა მოდის სანდროს მეგობარი ლაშა წერილს მიტოვებს..... დაა ვხედავვვ
"""ანამარია მიყვარხარ""სანდროსგან.. დააა მემართებაა შოკიი..საერთოდ ვითიშებიი.. არვიციი 10წლის ასაკში ეს რაგრძნობა იყოო.. მაგრამ რაც იყო იყოო.... დაა გავდივარ გარეთ ამ წერილით ხელშიი.. ვხედავ სანდროს რომელიც მომშტერებიაა.. და ამდროს რას ვაკეთენ ჩემი იდიოტიი ჭკუით...??!!! ამ წერილს ვკუჭავ და ვაგდებ მის წინ.. ვითო მაგარი რაღაც ვქენი გასწორებულში მივდივარ სახლისკენ არადაა ერთი სული მაქვს მოვუყვეე ნიცას რაც მოხდაა.. ვგრძნობ რომ ყველაფერიი შეიცვლებოდა მალე..
-ღადაობ გოგო ბავშვები ხართ ჯერ შენ 10 წლის ის 12 მეღადავედი?? -მეუბნება გაღიზიანებული ნიცა
- კკარგი რაა - ვწვები ისევ ლოგინზე და ფეხებს კედელზე ვაწყობ-შენრაიცი სიყვარული რაარის- ვამბობ და ვხარხარებ.
-არხარ შენ ნორმალური
- რამეე ნორმალურსს ელოდები ჩემგანნ მაშინ როცა მუცელში პეპლები მყავს???-ვამბობ ნიცას ლოყაზე ძალით ვკოცნი და ვიძინებ.
............
ძალიან ბევრი რამ მოხდაა ამის შემდეგ.. სოციალურ ქსელში მომწერა ზუსტად იგივე რაც წერილზე ეწერა "ანამარია მიყვარხარ".. და ჩემმა პასუხმა შეცვალა ყველაფერი... მთელი ჩემი ცხოვრებაა.. ამპასუხმა მომიტანა უდიდესი ბედნიერებაც და ტკივილიც..
ტკბილი ბავშვობა მქონდაა მანამ სანამ მამაჩემსს არ მოვუყვებოდო ყველაფერს...მაგრამ სანამ ამას მოგიყვებით მინდა ტკბილ მოგონებებზეც გითხრათ ცოტა რამე..
სულ ვჩხუბობდით.. პატარები ვიყავით გასაკვირი არც იყო ესს.. 1 წელი ვიყავით ერთად.. ამ ერთწელში იმდენი ბედნიერებაა ვიგრძენი.. 11 წლის კიარა თავი ყველაზეე დიდი მეგონაა და ვგრძნობდი რომ ყველაზე ბედნიერი ვიყავი მთელ მსოფლიოში.. პირველი ჩახუტებაა.. ეს ისეთი თბილიი იყო.. მორცხვათ შევხვდით სკოლის ერთ ერთ კლასში. დღემდე მახსოვს მთელი სკოლის ბავშვები როგორ გვცავდნენ კარებთან რომ ვინმე მასწავლებელს არდავენახეთ..
-ანამარია ძალიან მიყვარხარ..-მითხრა სანდრომ, ენადამევა რაუნდა მეთქვავეღარ ვხვდებოდი და ბოლოს ეს სისულელე ვთქვი:
-მაგას თქმა რად უნდა მეც ძალიან მიყვარხარ-თქო. ან ის რაშუაში იყო მაგას თქმა რადუნდა თქო ან რატო ვთქვი საერთოდ რამე??..არვიცი არვიცი..

მოკლედ ძალიან გვრცხვენოდა ერრთმანეთის.. ერრთმანეთს რრომ ვხედავდით ვიბნეოდით ორივე და ვერაფერს ვლაპარრაკობდით.. ვარდიმაჩუქა ბევრჯერ... ისეთი თვალებით მიყურებდა როცა მჩუქნიდაა ჩემთვის ვამბობდი-ღმერთო რით დავიმსახურე ეს ადამიანი გვერდით რომ მყავს?? ...
პირველი საჩუქარი სამაჯური იყო რომელიც ძლივს ამოიღო ჯიფიდან.. ისე ნერვიულიბდა როცა მხედავდა ხელები უკანკალებდა ჩემსავით...ხო მეც ეგრე ვიყავი..
-აუუ ეხლა ხოოვიცი ვერ შეგიკრავ რა სადწავიდა მეეორე მხარე- მეფერებოდა ხელზე და ხმის კანკალით მეუბნებოდა.
-არ არის საჭირო მეთვითონ შევიკრავ.. დიდი მადლობა.- ვეუბნები ენის ბორძიკით...
-მაპატიე ხოიცი როგორ ვიბნევი როცა გხედავ.
-თითქოს მეც არვიყო ეგრე- ვეუბნები ღიმილითდა ვეხუტები.
რატკბილია ბავშვური ტკბილი ჩახუტება.. აი ისეთი კიარ არის რო ერთ კვირაში დაგავიწყდესს.. აი ისეთია მთელი ცხოვრება რო გემახსოვრებაა..
დროა მოგიყვეთ იმ ტკივილზე რააც 11 წლის ასაკში ერთ ზაფხულის ღამეს განვიცადე.. ალბათ იტყვით 11 წლის ბბავშმა რატკივილი უნდა იგრძნოს?? მაგრამ არაა ეს იყო იმედგახრუების ტკივილი.. მაგრამ ეს იმედგაცრუება არიყო სანდროსგან ეს იყო.. ადამიანისგან რომელიც მთელი არსებით მიყვარდაა. ადამიანისგან რომელსაც არასდროა არაფერა ვუმალავდიი.. ის იყო ადამიანი რომელიც ხმამაღლა არასდროს დამლაპარაკებიაა ადამიანი რომელმაც მასწავლა თუ რას ნიშმავს იყო ბედნიერი მამით და იამაყო მისით!!
...............
-მაააა რაგჭირსს???-თვალები მიცრეემლიანდება..-მააა რატომ ტირიხარ რაამოხდაა???
-წამოდი მა ლოგინში ჩაწექი- მწევს ხელში და ლოგინში მაწვენს.
-მა რადაგემართაა ნუმაშინებ..-ვამბობ და ისტერიკკულ ტირილს ვიწყებ.
ცხოვრებაში პირველად ვანხე ცრემლიანი.. დიდიტკვილი ვიგრძენი.. გადავწყვიტე მისთვის ყველაფერი მომეყოლაა..მეთქვაა რომმ იყო ვიღაც ვინც მიყვარდა..
ხო იმისთქმა დამავიწყდა ჩვენ სოფელში ვცხივრობდით საკმაოდ პატარა სოფელსში ყველა ყველას იცნობდა.. პრობლემებიც ქონდათ ერთმანეთთან...
-მამ რაღაც უნდა გითხრა გთხივ დამშვიდდი- ლოგინთან ჩამუხლულს ტირრილით ვწმენდ ცრემლებს და ვკოცნი ისიც იგივეს აკეთებს...-მა ვიღაც მიყვარს.. არმინდოდაა შენთვის ამმის დამალვა.. მე სანდრი შემიყვარდა.. ვიცი ბავშვი ვარ მაგრამ ძალიან მიყვარს მამ..
დააა... ვხედავ წყდებაა ადგილიდან და ძირში ეცემა ისევ.. ვხედავ იმედგაცრუებას რომელიც ჩემზეც მოქმედებს..
-რააა??? ისს ხომმ ჩვენიი მტრისს შვილიააა.. ისს ხომ იმ ოჯახის შვილიაა ვინც ვერგვიტანსს დაა ვისაც ვერ ვიტანთ...-მეუბნებაა სერიოზული სახით..
-რა.. მე არვიცოდიიი.. მართლაა არვიცოდიი..-ვამბობ და ტირილს ვიწყებბ..
-შვილო-მმეუბნება კანკალით- არგინდა გთხოვ ჯერ ბავშვი ხარ.. არგინდა გთხოვ ჩემი ხათრით..-მეუბნება.
-კარგიი მაა.. გპირდებიი აღარასდროს მივეკარეებიი მასსს აღარასდროს...- ვეუბნები და ვეხუტები..
ნუთუ შეიძლება 11 წლის ბავშმა ამხელა ტკივილი იგრძნოს?? ნუთუ შესაძლებელიაა ტკბილიი ბავშვობის ასე ჩამონგრევაა??...ამის შემდეგ მხოლოდ ტკივილი იყო ყვალა დღე..
...............
- რააა???? მეღადავები გოგო?? ვერდაავშორდებით არშემიძლია გესმის??-მეუბნება ტირილით??
- შენთან ვეღარ ვიქნებიი ვერაა არშემიძლიაა
-ძალიან შემიყვარდი ანამარია რატომ არგესმისა... კი მესმის რომ ბავშვები ვართ მაგრამ.. გავიზრდებით გპირვდები ჩვენი გრძნიბა არშეიცვლებაა.. გპირრდებიი სულ ასე მეყვარებიი... ოღონდ გთხოვ არდდამშორდე.. მე არასდროს დაგთმოგ გპირდები...
- აღარასდროს მოგიახლობდები... .
............
7წელი გავიიდაა.ბბევრი რამე შეიცვალა ნიცას იშვიათად ვნახულობბდი ახალი მეგიბრები მყავს.მედა სანდრო ერრთ სკოლაში ვსწავლობდით ამისგამო ვერვივიწყებდით ერთმანეთს..ძნელია ხედავდე ადამიანს რომელიც ბბავშვობიდან გიყვარს. რამოდენიმეჯერ შევრიგდით მაგრამ არაფერი გამივიდაა .... ძალიან ბევრი ოცნებაა გვქონდა.. ბევრი იყო ჩხუბი.. ტკივილი..იმმედგაცურუება..მაგრამ ბევრმა ჩაერია ჩვენს ურთიერრთობაში ბევრმა იმედი მომიკლა.მათგან კი მამაჩემის ტკივილი იყო და სწორედ....ეს გახდა მიზეზი იმისა მე მასზე უარი მეთქვ..მე 18წლის ვარ იის 20ის..12 კლაში ვიყავი როცა სკოლაში მოვიდა.... ისევ შევხვდით ერთმანეთსს... 2წლის შემდეგ.. არაფერი შეცვლილა მისი თვალები სიგიჟემდე მიყვარდააისევ... ისევვ ვკანკალებდი მის დანახვზე...
.......
-შეცვლიილი ხარ
-ანამარიაა გახსოვს არასდროს დაგთმობ თქო დაგპირდი??
-მე ყველაფერი მახსოვს..
-ძალიიან მიიყვარხარ.. ამგრძნობას ვერც დრო და ვერც ვეერაფერი მომიკლავს.. არავის აქვს უფლება დაგვაშოროს მეშეენნსგამო ჩემს ოჯახს შევეწინნააღმდეგეე.. სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.. შენ ჩემი საცოლეხარრ.. ნუთუ ასე ადვილად თქვი ჩვენნს ოცნებებზე უარიი??
- ადვილადდდდ???? მე ვთქვი ადვილადდ იციი მამაჩემი ლამის შეეწირა ჩვენს ურთიერთობასს..-მმე არვარ შენსავით ძლიეერიი.. არშემმიძლიაა შევეწუნააღმდეგო მათ....
-....-დუმს
-როცა მამაჩემი ცრემმლიანი ვნახე ისევ მევუთხარუ საკუთარ თავს..არასდროსსს... არასდროსს მისცეე უფლება საკუთარ თავს გმართოს სხვამ.. თუნდაც ესს რვაწლის სიყვარრული იყოსს...


-და მე მასზე უარი ვთქვი...

-არასდრროს მიგატოვებ..!! შენიი სიცოცხლის ბოლომდე ჩემი იქნები..!! შეიგნე ადამიანი..!!! ნუთუ იმდენ მოგონებას მასეე გაანადგურებბ??
-მომბეზრდაა გესმისს ამდენი ტკივილიი.. აღარ შემიძლია... ვეღრარ გავუძლებბ გესმის??აღარ შემიძლიაა ყველაა მეეე მეელაპარააკეებაა დაა მეუბნებაა რომ ვერ შევძლეებბბ.. მომბბეზრდაა ვნებდეებიი..
- მომეცი უფლებბა შენთან ვიყო გთხოვ - მეუბნება და თვალები უცრრემლიანდება..
-არშემიძლიააა...გამიიგე გთხოვვ..
-შენ ჩემი ხარ..!!!! - ამბობს და ტუჩებში მგრძნობბიარედ მკოცნის...ერთიანდებაა ყველა გრრძნობბაა.. ტკივილისს.. ბედნიერებისს.. არვივიი.. ყველააფერი ერთად ვიგრძენიი..
- ხომ გითხარრიიი არშემიძლიააა- ვუყვირრი და თავს ვაღწევ მისგან.
...............
მთელი ღამე ვფიქრობდი..შევძლებდიოდესმეე მასთან ყოფნას??...მაგრამ ამის ფიქრის დროს ყოვთვის მამაჩემი მახსენდებოდაა..... უდიდეს ტკივილს ვგრძნობდიი..
.........
მეორე დღრეს კალათბურთზე წავედით.. რრაიონში შეჯიბრრება იყო..ჩემი საყვარრელი სპორტი იყო კალათხურთი..
შევდივარრ სპორტ დარბბაზში და რას ვხედავ.. სანდროოო...
ოფლებიი მსხამსს აქ რას აკეთბებსს.. ბევრი ბავშვები იყვნენნ, ვიღაც ბბიჭი მოდის და მეუბნება:
-გამარჯობა ანამარია..
-ვიცნობთ ერთმანეთს?- ვეკითხები გაკვირვებული.
- შორიდან გიცნობ- იღიმის - ძალიან ლამაზი ხარ იცოდი??
-მადლობა მაგრრამ არმსიამოვნებს უცცხოებთან ლაპარაკი და შეილება იქეთ რი გავიდე?? - პასუხს აღარ ველოდები დაა ვბრუნდები უკან მაგრამ უცებ ხელზე მიჭერს ვიღაც..
-ცოტახანს ვილაოარაკოთ გავიცნოთ ერთმან...- ვეღარ ასრულებსს ვტრიალდებიდაა ვხედავ ძირში გდიაა. ვიღაცეები კი სანდროს იჭერენ
-შეეშვი ბბიჭოო ცოდოაა აღარ დაარტყყა ვერრხედავ იმწამსვე ძირს დავარდა - ამბობს სანდროს ძმაკაცი..
-ეს გოგო ჩემი საცოლეაა კიდევ ერთხელ შეეხები დაა ვეღარ გადამირჩები ბიჭო- ამბობს სანდრო და ხელს მკიდებს გავყავარ გარეთ.
- რასაკეთებბ ხვდებიი საერთოდდ ეხა როგორრ იქცევიი რასიფიქრებემმ სხვებიი????
- გეყოოო გოგოო გეყოოო... ანამაარია გაჩუმდიიი.. სულ სხვებიი სხვებიი ახვებიი.. ერთჯერ მაინც გიფიქრიაა ჩვენზეე სულლ სხვას გაიძახიიი... ყოვთვის სხვისი აზრია შენთვია მნიშვნელოვანი არმოგბეზრდაა??? გეკითხებიიი????
-...-ვდუმმვარ, ის კი აგრძელებს ისევ
- საერთოდ ხვდენი რამხელა ტკივილს მაყენებ??? აიი პროსტაა ყველას აზრი გაინტწრესებს ჩემს გარდაა.. ვინც მოტივაციასს არგაძლევსს გეუბნებაა რომ უნდააა დამშორდეეე.. ვინც გეუბნებააა რომმ შენნ არშეგიძლიაა ბრძოლააა.. მათ უჯერებ და მე არაა გოგოოო.. სულ გააფრინეე შენნნ.?? ნუთუუ ძნელიააა იმისს გაგებაა რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარრრრ?? არშეგიძლიაა გაიგოომ? როგორრრ შეგიძლიააა დაივიწყოო რამდენიი ლამაზი დღე გაგვიტარებიაა ერთადდ??? ნუთუ შეგიძლიაა ყველაფერსსს ასე უცებ გადაუსვა ხელი??? გახსოვსა შენსახლთან რომ მოვედიიი?? გახსოვსს როგორ გვეშინიდაა ნათი ბებოს არდავენახეთ იმ ღამის 2 საათზეე როგორ ვიმალებოდით არგახსოვსს?? ნუთუ ასე ადვილად შეძლებ დამივიწყოო???..
დიდხნიაანიი დუმილის შემდეგ ვამბობბ:
- გგონიააა რამისს დავიწყებას ვაპირებბ?? სიცოცხლიისს ბოლო წუთამდემეყვარებიი გესმის?? ჩემი პირველი დაა უკანასკნელი სიყვარულიხარრრ... მაგარააამმ არშემიძლიაააა არაააა.. ვერშევძლეებბბბ...თავი დამანეებეეეე აღარ მინდაა შენი დანახვაა...ჩვენ მომავალი არგვაქვს გესმის??? - ვამბობ ტირილით და გავრბივარ..
.........
ბევრი დღე გავიდაა... დაა დავრწმუნდი რომ ადამიანს რაც ძალიან უყვარს არაადროს შერჩება!! და ჩვენ დავშორდით სამუდამოდდ!! მე ოჯახი ავირჩიეე!!..
მაგრამ არის ის რაც მაკლიაა და ეს სანდროაა.. ძაალიან ტკბილი ბავშვიბა გვქონდა მაგრამ ყველაფერი ტკივილითდამთავრდა...
.............
არასდროს დაუშალოთ ბავშვებს სიყვარული იქნებ ის ნამდვილია??? ისეთი ნამდვილი როგორიც ჩვენიიყო... არის.. და იქნება!!! უბრალოდ ჩვენი ერთად ყოფნა აეუძლებელი იყო..!!! ჩვენ მომავალი არგვქონდა!! და ეს იყო ტკივილიი!!! ტკივილი რომელიც არუნდა განმეცადაა...!!!
.........
იმედიაა მოგეწონებათ ესა ნამდვილი ისტორიაა ის რაც გადამხდაა
ველოდები კომენტარებს....