ლაშამ, მიას გახედა და მისი სახის გამომეტყველებით მიხვდა რომ სწორედ დემეტრე იყო ის ადამიანი ვინც მას აწუხებდა, ამიტომ მაშინვე გაღიზიანდა
-მია მგონი რაღაც გკითხე-გაისმა მისი მოგუდული ხმა, მაგრამ მიას გონება ისე წაიღო ფიქრმა რომ საერთოდ ვერ გაიგო ლაშას ხმა -მია-გაიმეორა ლაშამ მისი სახელი
-რააა?-დაბნეულმა გახედა ლაშას
-დემეტრე გაწუხებს-თქო?-ჰკითხა ჯერ ისევ გაღიზიანებული ტონით, ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-ლაშა-აღმოხდა მიას მისი სახელი და ხმა ჩაუწყდა ვერაფერი უპასუხა, ძალიან არ უნდოდა ამ საქმეში თავისი არანორმალური ძმები და მითუმეტეს ლაშა ჩაერია, რადგან კარგი არაფერი არ მოჰყვებოდა ამ ამბავს -გთხოვ ამ საქმეში არ ჩაერიო-უთხრა ხვეწნით
-ესე იგი ეგ ნაბიჭ.არი გაწუხებს-დაიღრინა ლაშამ
-ლაშა-საყვედურით უთხრა მიამ -გთხოვ
-რას მთხოვ მია?-გაბრაზდა ლაშა და მიას შეანათა მწვანე სფეროები, მია ჯერ დაიძაბა მერე კი ძალიან აღფრთოვანდა იმ ფაქტით რომ ლაშა ასე გაღიზიანდა დემეტრეს არსებობით მის ცხოვრებაში
-საიდან მიხვდი?-მაინც ვერ მოითმინა და ჰკითხა ინტერესით
-ხშირად გისატკავებს ხოლმე-აუხსნა ლაშამ ისე რომ მისკენ აღარ გაუხედია, მიას რაღაც სასიამოვნო ტალღამ დაურბინა მთელს სᲮეულში იმის გააზრება რომ ლაშა მას აკვირდება და მისთვის მინიშვნელოვანია მიას ცხოვრება ეს უკვე რაღაცას ნიშნავდა
-არც ისე ხშირად-შეეწინააარმდეგა მია
-ჰო მაგრამ მაინც მივხვდი...-ცოტა არ იყოს და დაიბნა ლაშა
-რას მიხვდი?-მია ცდილობდა როგორმე აელაპარაკებინა
-იმას რომ... მისთვის ბევრს ნიშნავ
-ასეა არაა, უბრალოდ შეუგნებელი იდიოტია, ვერაფრით გავაგებინე რომ მასთან ურთიერთობა არ მინდა, მაგრამ ოდესმე Მაინც შევაგნებინებ მაგ ხისთავიანს და თავს დამანებებს -გულწრფელად უთხრა მიამ ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-თავს ვერ დაგანებებს-აღმოხდა ლაშას და მიასკენ გააპარა მზერა -ვერ რომც უნდოდეს ვერ
შეძლებს-ისეთი ტონით უთხრა რომ მიამ გაოცებისგან პირი დააღო და ლაშასკენ გაიხედა, მათი დაძაბული მზერა ერთმანეთს შეეფეთა და გონს ტელეფონის ხმამ მოიყვანა ორივე, ლაშა ძალიან დაიბნა და ძლივს მოვიდა აზრზე, ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო და ხმამაღალზე ჩართო
-ბიჭო თქვეᲜ ისევ გზაში ხართ?-გაისმა ნიკას სიცილნარევი ხმა
-ჰო საცობებია-თავი იმართლა ლაშამ
-მაგ ქალბატონს უთხარი ტელეფონი ჩართოს
-დამიჯდა -თავი იმართლა მიამ
-რა დაგიჯდა გოგო, მთელი ღამე სატენზე გქონდა შეერთებული, დროზე ჩართე არ გამაბრაზო იცოდე
-ჰო მეც ვეუბნები რომ ჩართოს -წარბი აწკიპა ლაშამ და მიას გახედა მომღიმარი სახით
-მაი ჩართე ნერვებს ნუ მიშლი-გაბრაზებული ტონითბᲣთრა ნიკამ -რომ დავრეკე და გათიშული გქონდა გული გამისკდა
-კარგი ჰო ვრთავ -გაიბუტა მია და ტელეფონი ჩანთიდან ამოიღო
-და დროზე მიდით-თქვა ნიკამ და გაუთიშა. მიამ ტელეფონი ჩართო და ხმის დაწევას აპირებდა რომ ტელეფონმა დარეკა, ისე დაიძაბა დემეტრეს ნიმერი რომ დაინახა ეკრანზე რომ ვერაფერი გააკეთა, ლაშამ ისარგებლა მისი დაბნეულობით და მოულოდნელად წაართვა ტელეფონი.
-რას აკეთებ გაგიჟდი? ტელეფონი მომეცი-მია მისკენ გადაიხარა და წართმევა სცადა
-საწყნარდი ავარიაში მოვყვებით-ეცინებოდა ლაშას მის ქცევაზე
-ლაშა ტელეფონი მომეცი, რა უფლებით მართმევ, თავი ვინ გგონია?-გაბრაზებული ტონით უთხრა მიამ და ისევ წაეტანა საჭეზე დაწყობილ ხელებზე რადგან მარცხენა ხელში ჰქონდა მისი ტელეფონი Მოქცეული რომელიც გაუთავებლად რეკავდა
-ამის დედაც-დაიღრინა ლაშამ და მანქანა გადაიყვანა გზიდან გააჩერა და გადავიდა, მიაც მაშინვე გადავიდა
-მანქანაში ჩაჯექი-თავზე წამოადგა ლაშა, მიამ გაბრაზებული სახით ახედა მთელი თავით მაღალ ბიჭს და ხელი გაუწოდა
-ტელეფონი მომეცი
-მანქანაში ჩაჯექი მია!-უბრძანა ლაშამ
-ნუ მიმითითებ რა გავაკეთო!-დაუღრინა მიამ
-იცოდე ძალით ჩაგტენი, იცი რომ არ
გამიჭირდება-დაემუქრა ლაშა და ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში მიას ალეწილი სახის შემხედვარეს
-თავი ვინ გგინია?-გაცეცხლდა მია-შენი პატარა ბავში კიარ ვარ რომ მიბრძანებ
-პატარა ხარ...მართლა ძალიან პატარა ხარ
მია-გაეღიმა ლაშას გულწრფელად, მიამ ვერ გაუძლო მის მზერას და თავი დახარა, იმდენად დააბნია მისმა გამოხედვამ რომ სათქმელი სიტყვები დაეფანტა -მია-ლაშამ ნიკაპზე წაავლო ხელი და თავი ააწევინა, მათი არეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა -გთხოვ დაჯექი-უთხრა კარგახნის დუმილის მერე ლაშამ და მზერა აარიდა მიას არეულ თვალებს
-არა-გაჯიუტდა მია -ვიცი რომ იჩხუბებთ-უთხრა დაᲮაბული ტონით -მას ვერაფერს
შეაგნებინებ
-ვიცი მისი სალაპარაკო ენა -გაეღიმა ლაშას და მიას მიეᲞყრო ამღვრეული თვალები
-სწორედ მაგიტომ არ მინდა რომ ჩაერიო-აუხსნა მიამ -ვიცი ეგ შენი სალაპარაკო ენა რასაც ნიშნავს
-მია მანქანაში დაჯექი, ტყუილად მელაპარაკები ხომ იცი რომ ვერ გადამაფიქრებინებ-გაბრაზდა ლაშა
-რატომ ხარა სეთი ჯიუტი? და საერთოდ რა უფლებით ერევი ჩემს საქმეში?-შეტევაზე გადავიდა მია
-მინდა და ვერევი-უთხრა გაბრაზებული ტონით ლაშამ და მიას რომ გაეღიმა ძალინ გაბრაზდა, მანქანის კარი გააღო და მხარზე ხელი წაავლო
-ლაშა ხელი გამᲘშვი-გაცეცხლდა მია და შეეწინააღმდეგა მაგრამ ლაშამ ფაქტიურად ძალით ჩასვა და კარი დაუკეტა გარედან გაცეცხლებულ გოგონას, მია ისე გაბრაზდა რომ სანამ ლაშა მანქნააში ჩაჯდებოდა იქმდე ურტყავდა ხელებს კარს და მინას, რომ ჩაჯდა მერეც ვერ დამშვიდდა
-დაწყნარდები თუ გადაგსვა
მანქანიდან?-შეხედა მომღიმარი სახით ლაშამ
-რა უთხარი?-გამოწვდილი ტელეფონი გამოართვა და თვალებში ჩააცქერდა გოგონა
-რაც საჭირო იყო ის ვუთხარი-აიხსნა მოკლეთ
-გგონია რომ ამ ერთი ლაპარაკით ყველაფერი მოაგვარე?-ირინია გაერია ხმაში მიას და ლაშა გააღიზიანა
-იცი რაა? შენ რომ გადაგეკიდა და მოეწონე ესე იგი შენისთანა გადარეული და არანორმალურია რაც იმას ნიშნავს რომ საქმე გართულდება-შეხედა ლაშამ მომღიმარი სახით
-ჩემზე ასე ფიქრობ?-ეწყინა მიას და კარგა ხანს ხმას აღარ იღებდა -და შენ რატომ იწუხებ თავს ჩემს გამო შეგიძლია ეს ამიხსნა?-მაინც ვერ მოითმინა და ჰკითხა ის რაც ასე აწამებდა მთელი ეს დრო
-იმიტო რომ ჯერ პატარა ხარ და არ მინდა ვინმემ ტვინი აგირიოს-აუხსნა მარტივად
-ანუ არ გინდა რომ შეყვარებული
მყავდეს?-შეიცხადა მიამ და მის პასუხს დაელოდა მაგრამ ლაშამ მხოლოდ ერთი შეხედა ირონიული ღიმილით და მანქანა გააჩერა
-მოვედით-თქვა კმაყოფილი სახით და მანქანიდან გადავიდა, ოჰ როგორ ეწყინა მიას ეს ერთი სიტყვა, სიამოვნებით ივლიდა მთელი ცხოვრება ლაშასთან ერთად თბილისის ქუჩებში -მია?-ლაშამ კარი გაუღო დაბნეულმა გოგონამ ახედა, მათი თვალები ისევ ერთმანეთს შეეფეთა, მია უარესად დაიბნა, ვერაფერი მოახერხა, ბოლოს თავს მოერია დამშვიდდა და გადავიდა, გაღიზიანებულმა კარი უხეშად მიაჯახუნა ისე რომ ლაშასთვის თვალი არ მოუშორებია
-ფრთხილად პატარა ალქაჯო-უთხრა ისეთი სერიოზული ტონით რომ მიას გაეცინა, რადგან ზუსტად იცოდა ლაშას ასეთი რეაქცია ექნებოდა კარის მიჯახუნებაზე, მის სიცილზე ლაშასაც
გაეცინა -წამო მაღაზიაში შენზე ოდნავ პატარა ქალბატონს რამე ვუყიდოთ თორემ ისე სახლში არ შეგვიშვებს-გაეცინა ლაშას,მიას ხელი გადახვია და თავზე აკოცა, ეს ისე ინსტიქტურად გააკეთა რომ მიამაც წელზე მოხვია ხელი და ასე წავიდნენ მაღაზიისკენ-რა სასიმოვნო სურნელი
გაქვს-უთხრა ლაშამ მომღიმარი სახით და ნიკაპი მის თავს დააყრდნო-ჯერ იცინოდნენ, მერე ორივე გაჩუმდა და გაირინდა ძალიან გვიან გააცნობიერა ლაშამ დაშვებული შეცდომა მაგრამ იმდენად სასიამოვნო იყო მიას სიახლოვე მისთვის რომ ვერ შეელია ამ სასიამოვნო წუთებს, ვერ შეელია მიას, მის გამაბრუებელ სურნელს, მიამ თითქოს იგრძნო ლაშას დაძაბულობა და ახედა, ლაშამ იგრძნო მისი მზერა და დახედა პატარა ქალბატონს, მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა და უსუტყვოდ გაუგეს ერთმანეთს, ლაშამ უფრო მეტად მიიკრო სიფრიფანა სხეული გულზე და მიამ მეორე ხელიც ისე შემოჭდო მის სხეულს რომ თავისი თითები ერთმანეთში ახლართა, თითქოს ეშინოდა ლაშა არ გაჰქცეოდა და და ხელებშორის მოიმწყვდია, ლაშა მიხვდა მიას ამ გაუცნობიერებელი ქმედების მიზეზს და გაეღიმა, თავზე აკოცა და მაღაზიის კართან კარგახანს ასე იდგნენ, ძალიან ენანებოდათ ეს წუთები მაგრამნმაინც მოვიდნენ გონს და ერთმანეთს მოშორდნენ.
ნინიმ ზარის ხმა გაიგო თუ არა მაშინვე გავარდა და კარი გააღო
-როგორ მიხარი რომ მოხვედით-ჩაეხუტა მიას და ლაშას -Ბავშვებო უნდა გავიქცე-ჩანთას დაავლო ხელი და ღია კარშივე გავარდა ნათია გავიდა ჰოლში და სტუმრები მისაღებში შეიყვანა
-არ გეწყინოთ-გაუღიმა ნათიამ
-არა ვიცით-გაუღიმა მიამ და დივანზე დაჯდა-გუშინ ნიკას უთხრა დაგეგმილი ოპრაციაა და ვერანაირად ვერ გადავდებო თორემ მაგ ორს, მარტოს როგორ დავტოვებდიო
-ხო ძალინ ნერვიულობდა, თან ღამე დალია სანდრომ-უთხრა მოწყენილი ხმით ნათიამ
-რაა? -გაცოფდა მია-სულ გაგიჟდა ეს ბᲘჭი, საავადმყოფოდან გუშინ წინ გამოწერეს და უკვე დალია?
-ძინავს ეხლა?-ჰკითხა დაძაბული ტონით ლაშამ
-ჰო
-ხომ არ აურია?-ჰკითხა ისევ ლაშამ
-არა არაფერი მომხდარა-უთხრა ნათიამ
-დედაშენი წავიდა უკვე?-ჰკითხა მიამ
-კი წავიდა, ნინი გელოდებოდათ-გაუღიმა
ნათიამ -ყავას დალევთ ხომ?-შეხედა მომღიმარი სახით მათ
-აუ კიი-გაუღიმა მიამ და გადაირია სიხარულით ფეხშიშველი და გაწეწილი თმით მარიანა რომ გამოტანტალდა ოთახიდან -ვაიმე ჩემი გიჟი
გოგო-იყვირა და ხელში აიტაცა ჯერ ისევ ნახევრად მძინარე ნარიანა -ვაიმე როგორ მომენატრე ჩემო გოგო-მიამ ცხვირი მის ყელში ჩარგო და კოცნა რომ დაუწყო მარიანას სიცილი აუტყდა -ვგიჟდები შენს კისკისზე -უთხრა მიამ და გულში ჩაიმრა მარიანა
-ლაშა-ლაშასკენ გაიწია მარიანამ და მიამ უკმაყოფილო სახით ჩაუსვა კალთაში
-ქრთამისტო-უთხრა მიამ და მომღიმარი სახით მიაჩერდა მათ, ლაშამ კი მარიანასთან ერთად დაიწყო პარკების გახსნა და ტკბილეულის ამოლაგება ისე რომ სრულიად დააიგნორეს მია
-ჩემი გიჟი გოგო-სანდრო გამოვიდა საძინებლიდან ჩაწითლებული თვალებით
-გიჟი შენ ხარ ტვინ შერყეული ჯდები საჭესთან, მერე კიდევ, სვამ სასმელს და მერე კიდევ გიკვირს რატომ ხარ არანორმალური
-აუ დაიწყო ტვინის ბურღვა-უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები სანდრომ, სწორედ ამ დროს შევიდა ნათია ყავის ჭიქებით ხელში -რამე გაზიანი მინერალური გვააქვს?-ისე ჰკითხა სანრომ თითქოს არაფერი არ ხდებოდა
-არა-უთხრა ნათიამ არეული ხმით
-ლაშ სიგარეტიც გამითავდა წამო რა
მაღაზიაში-ლაშამ ყავა მოსვა და წამოდგა
-ყავის დალევა მაინც დააცადე-აბუზღუნდა მია
-რომ მოვალთ პირადად შენ მოუდუღებ-გამოაცხადა სანდრომ და ლაშა გარეთ გაიყვანა
-მია თვალები რატომ გიციმციმებს?-ნათია მის გვერდით დაჯდა და კალთაში ჩაისვა მარიანა რომელსაც უკვე ლაშას ტელეფონ ჰქონდა მისაკუთრებული
-დემეტრეზე გაიგო-უთხრა მიამ აღფრთოვანებული სახით რძალს
-რაა?-შეიცხადა ნათიამ
-ძალიან გაბრაზდა-გაეცინა მიას
-ესეიგი გაბრაზდა?-გაეღიმა ნათიას
-ჰო, ძალიან გაბრაზდა, ელაპარაკა კიდეც, მაგრამ ვნერვიულობ ხომ იცი ის იდიოტი რა შეუგნებელია
-არ ინერვიულო, ლაშა მოუგვარებს-დააᲛშვიდა ნათიამ -ლაშა ჭკვიანი ბიჭია, თან იმ ოცი წლის სულელ ბიჭს ჭკუას ხომ არ ააყოლებს?
-არვიცი მაინც ვბერვიულო, თან არ მინდა ნიკამ და მითუმეტეს სამდრომ გაიგონ, ლაშაც არ მინდოდა ამ საქმეში ჩარეულიყო
-ისე რა გითხრა ლაშამ რატომ ვერევიო?-დაინტერესდა ნათია
-აუ სულ იმას გაიძახის პატარა ხარ პატარაო-აბუზღუნდა ისევ მია-და მაგ პონტში ვერევიო ამ საქმეშიცო-შეხედა ნათიას არეული თვალებით
-ვᲘმე რა საყვარელი ხარ მია-გაეცინა ნათიას და მიას თმაზე ჩამოუსვა ხელი -პაატარა ხარ მია, მართლა ძალიან პატარა ხარ
-აუ კარგი რა ნათია-ეწყინა მიას
-თექვსმეტი წლის ხარ მია
-ჩვიდმეტის ვხდები ორ თვეში სხვათა შორის და მეთორმეტეში გადავედი უკვე-ეწყინა მიას
-მია რაღაცას გეტყვი და არ გეწყინოს
კარგი?-Უთხრა მომღიმარი სახით ნათიამ
-ვიცი რასაც მეტყვი-ცრემლები მოეძალა მიას
-გთხოვ არ იტირო-ნათიამ სახეზე ჩამოყრილი თმა ყირსუკან გადაუწია მიას და სახე თავისკენ მიატრიალებინა -მია მართლა ძალიან პატარა ხარ... მითუმეტეს ლაშას თვალში, ის და ილია სანდროს კლასელები არიან და საუკეთეთესო მეგობრები...შენ მათ თვალწინ იზრდები მაგრამ მათთვის მაინც ატარა ბავშვი ხარ... ხვდები რას გეუბნები? შენ ამ ბიჭებისთვის განსაკუთრებული ხარ, ილია მარიანას ნათლია გახდა და საბოლოოდ გადაეჯაჭვა ჩვენი ცხოვრება, მაგრამ მანამდეც ისე გექცეოდა როგორც პატარა დას, ძალიან გიფრთხილდებოდა, ძალიან თბილად გექცეოდა, ახლა ხომ საერთოდ, მისთვის თითქოს რაღაც საოცრება ხარ, დედის ერთა რომაა და ჩვენს ოჯახს ასე გადაეჯაჭვა მარიანას გამო თითქოს და შეიძინა შენი სახით ხომ ხვდები რაზეც მიგანᲘშნებ? ასეა ზუსტად ლაშაც... ისიც დედის ერთაა და ისეთი ახლობლობა აქვს ნიკასთან სანდროსთან და ილიასთან თითქოს სისხლით ძმები არიან... მისთვისაც განსაკუთრებული გახდი შენ! მისთვისაც მნიშვნელივანი გახდი შენ, ასე თავისთავად ჩამოყალიბდა ეს ურთიერთობა... მაგრამ ლაშა სხვანაირია,ილიაზე ბევრად თამამია, გახსნილი, თავისუფალი, ამიტომ მიიქცია შენი ყურადღება, ის სხვებივით სათუთად არ გექცევა, გაწვალებს, გაბრაზებს, ახლა შენ გაიზარდე მაგრამ ისევ ისე გექცევა, ვერ აღიქვამს რომ უკვე დიდი გოგო ხარ...
-შენი აზრით ვერც ვერასდროს
აღმიქვამს?-ცრემლები მოეძალა ისევ მიას
-მისმინე მია არის ზღვარი რომლის იქითაც ძალიანაც რომ გინდოდეს ვერ გადახვალ რადგან ეს ღირსების საქმეა უკვე
-ვერ გავივე რაზე მიმანიშნებ ნათია-დაიბნა მია
-ლაშა სანდროს მეგობარია და შენ... როგორ გითხრა შენ რომც აღგიქვას, თავს ამის უფლებას ვერ მისცემს გესმის? სხვანაირად რომ შემოგხედოს თავს ამის უფლებას ვერ მისცემს, ამ ზღვარზე გეუბნებოდი მია
-ანუ სისულელეა ამ ყველაფერზე ფიქრი და ოცნება არა? სანდრო ისედაც არ დაუშვებს ამას ვიცი-ცრემლები გადმოსცვივდა მიას
-მია ამ შემთხვევაში შენ სწორად იქცევი, მისთვის დაწესებულია ზღვარი მაგრამ შენთვის არა, ამიტომ შენ უნდა გადადგა მისკენ ნაბიჯი
-არ მგონია ოდესმე სერიოზულად აღმიქვას, ისე მექცევა როგორც პატარა სულელ ბავშვს
-იქნებ ასე ცდილობს გაექცეს გრძნობებს? ამაზე არ გიფიქრია?
-შენი აზრით ეს შესაძლებელია?-თვალები გაუბრწყინდა მიას
-არვიცი ეს შენ უნდა გაარკვიო, ეს მხოლოდ თქვენ ორს გეხებათ-გაუღიმა ნათიამ და მათი მოსვლისთანავე საუბარი სხვა თემაზე გადაიტანეს დაბნეულმა გოგონებმა .
ლაშას წასვლამ მიას გული დასწყვიტა, თან ნერვიულობდა დემეტრე არ ენახა მაგრამ მალევე დაავიწყდა ლაშა რადგან სანდრომ აურია
-მია მიდი მარიანა გაასეირნე -მოულოდნელად უბრძანა დას და ნათიას მიაჩერდა -მინდა ჩემს ცოლს ცალკე დაველაპარაკო
-არსად წასვლას არ ვაპირებ-გამოაცხადა მიამ და სამზარეულოში შეიკეტა მარიანასთან ერთად
-რა გინდა რაზე უნდა დამელაპარაკო?-დაიძაბა ნათია
-სახლში დაბრუნებაზე
-შენს სახლში დაბრუნებას არ ვაპირებ სანდრო
-ნათია მწყობილებიდან არ გამომიყვანო
-თორემ რას იზავ? რა მოხდება?-გაბრაზდა ნათია და ქმარს მიაჩერდა არეული თვალებით
-ძალით წაგიყვან-Უთხრა მშვიდი ტონით სანდრომ და მკვლელი მზერით შეხედა შეშინებულ ცოლს
-ამას ვერ გააკეთებ
-დარწმუნებული ხარ?-უთხრა ირონიული ტონით და მზრა აარიდა ნათიას გაფითრებულ სახეს
-და რას იზავ? ოთახში ჩამკეტავ?
-თუ მაიძულებ ამასაც გავაკეთებ-უთრა მომღიმარი სახით
-და რამდენი ხანი აპირებ ჩემთან ერთად ასე ცხოვრებას?-ირონიული ტონით ჰკითხა ნათიამ
-რამდენი ხანიც საჭირო იქნება-გაეცინა სანდროს და ნათიას მიაპყრო უცნაურად აციმციმებული თვალებით -მთავარია ჩემთან იყო
-შენ ისეთი არანორმალური ხარ შეიძლება ესეც გააკეთო-დაიძაბა ნათია და უარესი დაემართა როცა სანდრო სავარძლიდან ადგა და მის გვერით დივანზე დაჯდა
-ნათია -სანდროს ხმაში რაღაც უცნაური ტკივილი აისახა -ხვალ სახლში დავბრუნდეთ, ნუ მაიძულებ რამე სიგიჟე გავაკეთო-უთხრა მკაცრი ტონით და თმაზე ჩამოუსვა ათრთოლებული ხელი
-ისევ იგივე მეორდება-გაბრაზდა ნათია და ადგომას აპირებდა მაგრამ სანდრომ მაჯაში წაავლო ხელი ისე რომ ნათიას ადგომის უფლება არ მისცა
-შემომხედე-Უთხრა მკაცრი ტონით ცოლს, ნათიამ უნებურად შეანათა ცისფერი ამღვრეული თვალები მის ნაცრისფერ ჩამქრალ სფეროებს -ხვალ სახლში ერთად დავბრუნდებით, წინააღმდეგობას თუ გამიწევ იცოდე რომ ყველაფრის ფასად გაიძულებ ჩემთან ერთად წამსოვლას
-არასოდეს შეიცვლები არა?-შეხედა ნათიამ ცრემლიანი თვალებით -ამდენი რამის მერე ისევ იგივეს აკეთებ, მაიძულებ რომ ის გავაკეთო რაც შენ გსურს, არც კი გიფიქრია იმაზე რომ მკითხო მე რა მინდა
-ზუსტად იცი რაც გინდა და ახლავე გეუბნები რომ ეგ არ მოხდება გესმის? -დაუღრინა სანდრომ ცოლს და მარიანა რომ შევიდა მისაღებში ცოლს ხელი გაუშვა, ნათიამ ნატკენი დაწითლებული მაჯა მოისრისა და სწრაფად ადგა დივნიდან.
ნანა როგორც კი განთავისუფლდა სახლში დაბრუნდა
-დედა ასე ადრე არ გელოდი-გაუკვირდა ნათიას როცა კარი გააღო და ნანა დაინახა
-ძლივს მოვახერხე გამოსვლა, ძაან ვთხოვე ლიზის და გამომიშვა როგორც იქნა -ნანა სახლში
შევიდა -დედა ხომ კარგად ხარ?
-კარგად ვართ არ ინერვიულო-გაუღიმა ნათიამ დედას
-შენი არანორმალური ქმარი რას შვრება?
-ისეთს არაფერს
-ნანა დეიდა-მია მივიდა და ჩაეხუტა
-ჩემი ლამაზი გოგო-ნანამ გაუღიმა და მარიანა გამოართვა -ბებოს სიცოცხლე როგორ მომენატრე
-ნანა დეიდა მიკვირს ლიზი შეგელიათ-გაუღიმა მიამ ნანას
-არ თქვა შვილო ძლივს დავაღწიე თავი-გაუღიმა ნანამ-ისე იქცევიან თითქოს ჩემს გარდა სხვა ანესთეზიოლოგი არ ჰყავდეთ
-მაგრამ შენ საუკეთესო ხარ დედიკო-გაუღიმა ნათიამ და ლოყაზე აკოცა დედას.
საღამო მშვიდად გაატარეს, სანდროს ცხვირი არ გამოუყვია ოთახიდან და ამის გამო მშვიდად იყვნენ, როცა ნიკამ დაუკრეკა მიას ძალიან დაწყდა გული
-ჰო ნიკა
-როგორ ხართ? სანდრო ხომ არ ურევს ისევ?
-არა ყველაფერი რიგზეა
-ძალიან კარგი... სახᲚში წამოსვლას არც კი ფიქრობს არა?-ჰკითხა დაძაბული ტონით ნიკამ
-არა-დაეთანხმა მია
-მია მისმინე მე სამსახურიდან ვერ გამოვალ, სავარაუდოდ მთელი ღამე აქ მომიწევს დარჩენა, ჯერ ვერ გავიგეთ კიდევ რატომ ჭედავს კამერები
-ანუ მე აქ მომიწევს დარჩენა?-გაუხარდა მიას
-არა რა დარჩენა გაგიჟდი? სახლში წადი და დედას მიხედე გაგაიჟდება ხომ იცი
-როგორ წავიდე? გავფრინდე? -შეიცხადა
მიამ-ტასიში ჩაჯდომის უფლებას თქვენ არ მაძლევთ, ავტობუსი და მეტრო აღარც მახსოვს როგორია თქვენს ხელში და ...
-ლაშა მოგაკითხავს და წაგიყვანს -მოუჭრა ნიკამ და მიამ ბედნიერებისგან ლამის იკივლა, ძლივს მოთოკა თავი
-რაა?
-რაც გაიგე, მიდი მოემზადე მალე მოვა უკვე, მარიანა დამიკოცნე, კაი წავედი მიდი...-ნიკამ გაუთოშა, მია ფეხზე წამოვარდა გახარებული და ტაში შემიჰკრა
-რა ხდება?-გაეცინა ნათიას მის ქცევაზე
-ლაშამ უნდა წამიყვანოს სახლში ნიკა ვერ მოვა და... -მია ვეღარ უყრიდა სათქმელს თავს
-მია-გაეცინა ნათიას და ტელეფონი მიაჩეჩა -ნახე რეკავს მგონი მოვიდა-, მია ისე აირია რომ ტელეფონი ვეღარ გამოართვა -მიდი უპასუხე და გაიქეცი-შეაჩეჩა ნათიამ
-ლაშა-უპასუხა არეული ხმით მიამ
-ჩამოდი გელოდები და რაც შეიძლება
სწრაფად!-ფაქტიურად უბრძანა ლაშამ
-ნუ მბრძანებლობ-გაბრაზდა მაშინვე მია
-დროზე!-უბრძანა ისევ და გაუთიშა
-წადი წადი-ნათიამ ჩანთაც შეაჩეჩა ხელში, მიამ მარიანა ჩაკოცნა მერე ნანა და ნათია გადაკოცნა
-დამირეკე სახლში რომ მიხვალთ კარგი?-უთხრა ნათიამ კარებში მიას
-კი კი აბა რას ვიზავ-უთხრა აღფრთოვანებული ტონით მიამ და კიბეზე დაეშვა, სადარბაზოდან რომ გავიდა და ლაშას ჰკიდა თვალი ადგილზე გაშეშდა და მზერა მასზე მიეყინა, ლაშა მანქანაზე მიყრდნობილი სიგარეტს ეწეოდა და მია რომ შეამჩნია დაიძაბა
-დიდხანს უნდა იდგე მაანდ?-ჰკითხა გაბრაზებული ტონით და წამში აზრზე მოვიდა მია, ქუჩაში რომ გავიდა ცივმა ქარმა დაუბერა და გააჟრჟოლა, სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა ლაშას და მის წინ დადგა თავდახრილი, ისევ დაუბერა ქარმა და მიას გრძელი იქროსფერი თმა სახეზე მიეყარა ლაშას, მიამ თავი ასწია და ლაშას მწვანე ჩამუქებულ სფეროებს მიაპყრო ამღვრეული თვალები, თან თმა გადაიწია ყურს უკან, თან მის თვალებს მოწყვიტა დაძაბული მზერა
-ეს?-ახლაღა შეამჩნია მისი გახეთქილი ტუჩი და უნებურად ხელი მისი ნატკენი ტუჩისაკენ გაექცა და სულ ოᲓნავ შეახო ათრთოლებული თითები
-ააა-აღმოხდა ლაშას და სახე ისე დამანჭა თᲘთᲥოს ძალიან ეტკინა, დამᲤრთხალმა მიამ მაშინვე ხელი ჩამოიღო შეწუხებული სახით, ლაშას კი სიცილი აუტყდა მისი სახის შემხედვარეს და სიგარეტის ლურჯი კვამლი მისი სახისკენ გაუშვა
-ძალიან სასაცილოა ეს?-გაბრაზდა მია
-შენ ხარ სასაცილო-უთხრა გულწრფელად ლაშამ
-იმ ხის თავიანთან იჩხუბე?-ჰკითხა პორდაპირ მიამ
-იმას უფრო მეტი მოხვდა-დაამშვიდა ლაშამ
-რატომღაც ეჭვი მეპარება-ტუჩები დაბრიცა მიამ უნდობლად და აშკარად მწყობილებოდან გამოიყვანა ლაშა
-ჩემს შესაძლებლობებში ეჭვი გეპარება პატარა ქალბატონო? -გაბრაზდა ლაშა
-არა მაგრამ...-მია გაჩუმდა და გაეცინა ლაშას ალეწილ სახეზე და მასაც გაეცინა რომ მიხვდა მია უბრალოდ მის ნერვებზე თამაშობდა
-მანქანაში დაჯექი-კარი გაუღო და სწორედ ამ დროს გაისმა საშინელი ჭექა-ქუხილის ხმა და მიას გააჟრჟოლა შიშისგან
-ისევ გეშინია არა?-გაეცინა და მია დაეჯღანა უკმაყოფილო სახით და მანქანაში ჩაჯდა, ლაშამ კარი ფრთხილად დაუკეტა, სიგარეტის ნამწვი მოისროლა და საჭეს მიუჯდა -გამებუტე?-Მიასკენ გააპარა დაძაბული მზერა ლაშამ რადგან მია კარგა ხანს ხმას არ იღებდა და საქარე მინას მიშტერებოდა
-დიახ-მიამ მისკენ მიატრიალა თავი და გაეცინა ლაშას სიცილზე
-ღმერთო რა ვაბშვური ხარ-აღმოხდა გულწრფელად გაოცებულ ლაშას -პრინციპში ხარ კიდევაც-თქვა და ისევ მᲘას გახედა მათი თვალები ერთმანეთ შეეფეთა
-ბავშვი არ ვარ გასაგებია?-მწყობრიდან გამოვიდა მია
-ხააარ-გაწელა სიტყვა მაქსიმალურად
-არ ვარ გასაგებია?-ლაშას სიცილზე თავადაც გაეღიმა, იმის მიუხედავად რომ ცდილობდა მაქსიმალურად შეეკავებინა თავი
-ხარ! ძალიან პატარა, საყვარელი, სულელი ბავშვი ხარ
-მოგწონს არა ნერვებს რომ მიშლი?-გახედა მიამ და ცივი მზერა მის პროფილზე მიეყინა
-კი ძალიან მომწონს -უთხრა გულწრფელად
ლაშამ -შენი წვალებაც ძალინ მიყვარს, ზოგადად მიყვარს ბავშვების წვალება-უთხრა სერიოზული ტონით და მიას გახედა
-ყოველთვის რატომ ცდილობ რომ მწყობილებიდან გამომიყვანო?-გაებუტა მია
-იმიტომ რომ მიყვარს ასე რომ იბუტები-მია გაოცდა და ვეღარ გაბედა მისკენ გახედვა. კარგახანს ასე იყვნენ ჩუმად -მია -შეეხმიანა ლაშა მაგრამ მიამ არ უპასუხა -მია კაი რა... შემირიგდი-გახედა ლაშამ მომღიმარი სახით -ეგრე ძალიან რომ იბუტები არ მევასება
-თავი დამანებე -შეიფერა მიამ ლაშას მღელვარება
-ძალიან მეცოდება ის ბიჭი ვისაც შენი ატანა მოუწევს მთელი ცხოვრება-უთხრა სერიოზული ტონით ლაშამ
-დემეტრე ამიტანს არ ინერვიულო-მტკივნეულ ადგილას დააჭირა ფეხი მიამ
-დემეტრე დაივიწყე-გაბრაზებულმა შეანათა ამღვრეული თვალები მიას, გოგონას მაშინვე ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში
-ის ვერ დამივიწყებს ამის თქმა მინდოდა-უთხრა მიამ მომღიმარი სახით
-ჰო ის ვერ დაგივიწყებს-დაეთანხმა ლაშა სერიოზული ტონით და მიას გახედა, გოგონა მაᲐინვე დაიძაბა -შენი დავიწყება შეუძლებელია
-დამცინი ხო?-გაბრაზდა მია, ვერ დაიჯერა რომ ამ სიტყვებს ლაშა გულწრფელად ეუბნებოდა, წითელზე რომ გაჩერდნენ ერთმანეთს შეხედეს თვალებში
-შენ ისეთი ლამაზი, საყვარელი, სუფთა და განსაკᲣთრებული ხარმია -ისე უთხრა ლაშამ რომ მიასთვის თვალი არ მოუშორებია, მია ისე დაიბნა და დაიძაბა წაᲛში გულისცემა აუჩქარდა
-ჩემზე მართლა ასე ფიქრობ?-ჰკითხა როცა გზა განაგრძეს და ლაშას ამღვრეული სფეროები მის თვალებს მოწყდა
-ჰო ასე ვფიქრობ-უთხრა ლაშამ და გიჟივით სიცილი რომ დაიწყო მიას წამში დაეშალა თავზე ოცნებებისგან ნაშენები სამყარო
-ასე რატომ იქცევი?-ხმა გაებზარა მიას და ცრემლები მოერია
-როგორ ვიქცევი?-მხრები აიჩეჩა ლაშამ გაკვირვებისგან
-ვერასდროს ვხვდები რალურად მეუბნები ასეთ სიტყვებს თუ მეკაიფები-უთხრა მიამ და ხმა ჩაუწყდა
-იმიტომ რომ სულელი ბავში ხარ-გულწრფელად უთხრა ლაშამ, შუშა ჩამოსწია და სიგარეტს მოუკიდა, მიას გააჟრჟოლა სიცივისგან
-თუ გინდა ჩემი მოსაცმელი მოიხვიე-ლაშამ უკანა სავარძლიდან აიღო და მიას მუხლებზე დაუდო, მიას რეაქცია არ ჰქონია -მია გთხოვ-ლაშა მიხვდა რომ ტიროდა ამიტომ მანქანა გადააყენა, ღვედი მოიხსნა და კარგა ხნის ფიქრის მერე მისკენ მიტრიალდა, მიას ნიკაპზე წაავლო ხელი და თავი ააწევინა, სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადაუწია და მის გაფითრებულ სახეს დააკვირდა -მია გთხოვ... ხომ იცი ვერ ვიტან რომ ტირი
-თავი დამანებე-მიამ მისი ხელი მოიშორა და სახეზე აიფარა ხელები
-მია გთხოვ ჩემს გამო ნუ ტირი
-მინდა და ვტირი უფლება არ მაქვს?
-შენი შყენინება არ მინდოდა მართლა-ლაშამ მიას ხელები მოაშორებინა სახიდან და ცრემლიან თვალებში ჩააცქერდა
-მაგრამ ყოველთვის ახერხებ რომ გული
მატკინო-მზერა აარიდა ლაშას თვალებს
-მია-ლაშამ მისის სახე ხელებში მოიქცია -ასე იმიტომ არ გეუბნები რომ გული გატკინო უბრალოდ მართლა ბავშვი ხარ-მიამ ისევ ლაშას თვალებს გაუშტერა აწყლიანებული სფეროები- ასე რომ არ იყოს მიხვდებოდი რომ ის რაც გითხარი სიმართლეა... მართლა ვფიქრობ რომ განსაკუთრებული ხარ... მაგრამ შენ იმიტომ გეპარება ეჭვი ჩემს სიტყვებში რომ ჯერ პატარა ხარ ძალიან პატარა და ვერ აღიქვამ თუ რამდენად კარგი ხარ, რამდენად საოცარი, რამდენად განსაკუთრებული და მნიშვნელოვანი ჩემთვის, მია შენ ჯერ ისევ ბავში ხარ რომელმაც არ იცის თუ რამდენად განსაკუთრებულია, შენ ჯერ არ იცი საკუთარი თავის ფასი -ლაშამ ვერ გაუძლო მიას ცრემლებს და საფეთქელზე მიაწება ცხელი
ტუჩები, შემდეგ ისევ გაიკეთა ღვედი და მანქანა დაქოქა. სახლამდე ისე მივიდნენ რომ ხმა არცერთს არ ამოუღია, მია თავს ისე გრძნობდა თითქოს გაბრუვდა, სმენა დაეხშო და მხოლოდ ლაშას სიყუვები ჩაემოდა ყურში, საქარე მინას უყურებდა მაგრამ მხოლოდ ლაშას მწვანე სფეროებს ხედავდა.
ჩაძინებული მარიანა ფრთხილად დააწვინა ნათიამ საწოლში და რომ მობრუნდა სანდროს შეეფეთა მაშინევ დაიძაბა
-გამატარე-შეანათა ქმარს მწვანე არეული თვალები
-გთხოვ დარჩი-უთხრა მუდარით მაგრამ ნათიამ გვერდი აუქცია და ოთახიდან გავიდა
-დააწვინე ბებოს ქალი?
-ჰო, მიდი შენც დაწექი, მე აქ დავიძინებ-მიუთითა დედას დივანზე
-რა დამაძინებს როცა თქვენ ასეთ მდგომარეობაში გხედავთ?-შეიცხადა ნანამ
-ნუ გეშინია, მისი დაწექი, მე აქ დავიძინებ
-არა
-დედა მიდი დაწექი დაისვენე-ნათიამ დაარწმუნა ნანა და საძინებელში შეიყვანა, ნანა საწოლზე დაწვა მაგრამ Კარი შეღებული დატოვა, რაღაც უსიამოდ უცემდა გული, გამთენიისას ძილმა მაინც წაართვა თავი საშინელმა ხმაურმა გააღვიძა, დაფეთებული წამოვარდა საწოლიდან და მისაღებში გავარდა
-რა ხდება ?-ნათიას მიაჩერდა, რომელიც დივანზე იჯდა და ტიროდა, სანდრო კი ამღვრეული თვალებით დაჰყურებდა ცოლს
-სახლში ვბრუნდებით დღეს-გახედა ნანას არეული თვალებით სანდრომ
-არსად არ ბრუნდებით-უყვირა ნანამ -ნათიას არ უნდა წამოსვლა და აქ დარჩება, შენ თუ გინდა წადი
-თქვენ ნუ ჩაერევით-Უთხრა გაღიზიანებული ტონით სანდრომ
-შენ რა დალიე?-გაოცდა ნანა მის ალეწილ სახეს რომ დააკვირდა
-ჰო დავლიე-დაეთანხმა სანდრო -მაგრამ ცოტა ნანა დედიკო
-სულ გაგიჟდი? ასე როგორ შეიძლება? -აფეთქდა ნანა
-ადექი მოემზადე მივდივართ-ნათიას მკლავში ხელი წაავლო და ააყენა
-ნათია ხმა ამოიღე რამე თქვი რომ მეც რამე გავაკეთო-გაცეცხლდა ნანა ნათიას ქცევაზე
-მაინცვრა უნდა თქვას? რა? და რას გააკეთებთ?
ჰა?-დაუღრიალა სანდეომ სიდედრს და დივნის წინ მდგარ მაგიდას წიხლინდაარტყა ისე რომ ნათიასთვის ხელი გაუშვია, მაგიდა აყირავდა, იატაკზე დაეხეთქა და ნაწილებათ დაიშალა
-თავი ვინ გგონია, აქმდე მხოლოდ იმიტომ არ ვიღებდი ხმას რომ ნათიას გარეშე არ მინდოდა ჩაერევა ამ საქმეში-უყვირა ნანამ და გული მოწურა ნახევრად მძინარე დაფეთებული მარეიანა ფეხშიშველი რომ გამოვარდა ოთახიდან და შეშინებული ნანას მიეკრო, ნანამ ხელში აიყვანა შეშინებული ბავშვი დაბულზე მიიხუტა
-სანდრო ხელი გამᲘშვი-უნდოდა ბავშვთან მისულიყო მაგრამ სანდრომ უფლება არ მისცა
-წამოდი-ნათია კარისკენ გაათრია, ნანა უკან გაეკიდათ ბავშვით ხელში
-რას აკეთებ გაგაიჟდი ავადმყოფო?!-უკივლა ნათიამ და მთელი ძალᲘთ ისე გაუწია წინააღმდეგობა რომ ხელიდან დაუსხლტა და გაცეცხლებულმა სანდრომ ოთახის შუშიან კარს ბრაზისგან წიხლი დაარტყა, კარი ისე შეეხეთქა კედელს რომ მთელი შუშა დაილეწა დაიატაკზე მიმოიყარა, მერე ისევ წაეტანა ნათიას, მიწვდა მაჯაში უხეშად წაავლო ხელიდა გარეთ გაათრია ფეხშიშველი, შეშინებულმა მარიანამ ისტერიკული ტირილი დაიწყო და ნანას მიეკრო, ნანა უკან გაეკიდა მათ, სანდრო კისრის ტეხვით გარბოდა და მიათრევდა ნათიასაც რომელიც ვეღრა ახერხებდა წინააღმდეგობა გაეწია მისთვის, მანქანამდე მიათრია ნათია და გააღო
-დაჯექი-უბრძანა ნათიას -თორემ იცი რაც
მოხდება-ნათიამ ქმარს ახედა ცრემლიანი თვალებით და მანქანაში ჩაჯდა
-ნათია-ნანა მივარდა მანქნას და შვისლ მიაჩერდა
-დედა ბავშვი მომეცი-ხელები გაუწოდა სახე წაშლილ ქალს
-გაგიჟდი? ამ არანორმალურს მიჰყვები?
-ბავშვი მომეცი დედა-ნათიას ხმა ჩაუწყდა
-შენ რა შეიშალე?-სანდროს ახედა-თავი ვინ გგონია ასე რომ ექცევი შემს შვილს
-მისი ქმარი-დაუღრინა სანდრომ
-ქმარი? -გაცეცხლდა ნანა-იცოდე გიჩივლებ-უყვირა ნანამ
-მიდი აბა გაბედეთ-დაუღრინა სანდრომ და გაოგნებულ ქალს ბავში წაგლიჯა ხელიდან და ნათიას ჩაუსვა კალთაში, მარიანა ისევ ისტერიულად ტიროდა და ვერ წყნარდებოდა
-და რომ გავბედო რა მოხდება?-დაუღრინა ნანამ სანდროს
-ნახავ-უთხრა მშვიდი ტონით და საჭეს მიუჯდა
-ნათია რით დაგაშინა? ნუ გეშინია მისი! მხოლოდ ერთი სიტყვა და გეფიცები პოლიციაში
დავრეკავ-მანქანის კარი გააღო ნანამ
-Დედა არაფერი არ გააკეთო
-ნათია
-დედა გთხოვ-ნათიამ კარი დახურა და ჩაკეტა, გაგიჟებული ნანა სახლში ავიდა და ნიკას დაურეკა
-მისმინე ნიკა შენმა ავადმყოფმა ძმამ ნათიას და ბავშვს ხელი მოკიდა და ძალᲘთ წაიყვანა, პოლიციაში მხოლოდ იმიტომ არ ვრეკავ რომ ნათიამ მთხოვა, მაგრამ გეფიცები ისე ვარ გაგიჟებული რომ ლამისაა დავრეკო და დავაჭერინო
-ნანა დეიდა დამშვიდდით ახლავე სახლში წავალ და გავარკვევ რა ხდება, არაფერს დაუშავებს ნუ გეშინიათ
-გეფიცები რამე თუ მოხდება არ ვაპატიებ
-დაგირეკავთ არ შეგეშინდეთ-დაამშვიდა ნიკამ და სახლში გავარდა ტაქსით.
სანდრომ სარკიდან გახედა ნათიას ამღვრეული თვალებით
-ჩემი ჭკვიანაი გოგო -დაისისნა ბოროტულად
-მაინც გაგშორდები-გახედა სარკეში ქმარს ნათიამ
-გაშორება დაივიწყე თორემ გეფიცები ცხოვრებას ჯოჯოხეთად გიქცევ და შენს ოჯახსაც არ დავინდობ
-ვიცი რა ავადმყოფიც ხარ და მაგიტომ მოვდივარ ახლა შენთან ერთად, მაგრამ აუცილებლად შევძლებ რომ შენგან თავი დავიხსნა, ჩემს ოჯახზე კი Ხმის ამოღება აღარ გაბედო
-პირველ როგში იმას ვიზამ რომ მაგ სახლს წაგართმევთ-დაუღრინა სანდრომ ცოლს და ნათიამ ზიზღით გახედა ქმარს
-ამიტო მეზიზღები, გესმის? ამ ქვეყნად ყველაზე საშინელი ადამინი ხარ
-თუ კიდევ გაიქცევი პირადად ვიზრუნებ იმაზე რომ სამსახური დაკარგონ
-ვიცი რა სულმდაბალი ადამინიც ხარ-ზიზღით უთხრა ნათიამ
-შენ მაიძულებ რომ ასე მოვიქცე-დაუღრიიალა სანდრომ და ძლივს დაწყნარებული მარიანა ისევ ატირდა
-ნუ ღრიალებ ბავშვს ეშინია-ნათიამ უფრო მაგრად მიიკრო გულზე პატარა და თავზე აკოცა-ნუ გეშინია დე მამაიკო ცოტა გაბრაზებულია
-შენ მაგიჟებ, შენ გამოგყავარ მწყობილებიდან, შენ მირევ ტვინს-იყვირა ისევ სანდრომ და გაზს ბოლომდე მიაჭირა -შენ მაიძულებ ასეთ ადამიანდ რომ ვიქცე, ასეთ გულის ამრევ ადამინად იმიტომ რომ შენი დაკარგვის მეშინია...