-ისევ გაქრა.
-ამის დედაც მოვტ.ან, ხომ გითხარი თვალი გედევნებინა, მეორედ როგორ გაგექცათ?! - ოთახში ბოლთას სცემდა პირველი, ნერვების მოთოკვას ცდილობდა, ახლა ფიქრი და კონცენტრაციის მოხდენა სჭირდებოდა.
-მისმინე წადი სახლში, ხომ იცი მაინც ვერაფერს იზამ აქ ყოფნით. - მხარზე დაადო ხელი ანდრომ, პირველმა კი ხელები ჩამოისვა სახეზე და ჰაერი დიდი რაოდენობით ჩაისუნთქა.
-სახლში რომ წავიდე რა გავაკეთო? მშვიდად დავიძინო?
-ნუ ატრა.კებ რა, ქალი გყავს სახლში რომელიც ცუდად არის და შენი გვერდზე ყოფნა სჭირდება, თუ არ დაგეძინება არ დაიძინო, მაგრამ აქედან წადი, თორემ ხელს უშლი ხალხს საქმის კეთებაში.
-მეორედ არ გაუშვა ანდრო.
-წადი. - თვალი ჩაუკრა, უცებ გადაეხვია, შემდეგ კი აიძულა იქაურობა დაეტოვებინა. გვიანი იყო, საათი ხუთის ორმოცდარვა წუთს უჩვენებდა, მიუხედავად გაზაფხულის თბილი ამინდებისა, მაინც გრილოდა, მანქანაში მჯდომი რამდენიმე წუთში საკუთარი სახლის ეზოში იყო, ჩაბნელებულ სახლს შესცქეროდა და ვერ გადაეწყვიტა შესულიყო თუ არა. ბოლოს ჰაერი დიდი რაოდენობით ჩაისუნთქა, მანქანიდან გადავიდა და სწრაფი ნაბიჯებით შევიდა სახლში. სიბნელეში გაიკვალა გზა, კიბეები ნელა აიარა და მეორე სართულზე ასული ერთ-ერთ კარებთან გაჩერდა თავდახრილი, სახელურს თითები შემოხვია და დაბლა ნელა ჩამოსწია. ფრთხილად შედგა საძინებელში ფეხი, იქ შემორჩენილი სურნელის შეგრძნებისას თვალები დახუჭა და მეხსიერებაშიც წამსვე ამოუტივტივდნენ ძველი კადრები. მარიტას სიცილი გაახსენდა, ოთახში მოსიარულე ყოველ დღე რომ ალაგებდა საკუთარ საძინებელს, მაგრამ მაინც სულ არეული ჰქონდა. რამდენჯერ უნახავს მუსიკების მოსმენაში გართულს ცეკვა-ცეკვით დაელაგებინა ოთახი, რამდენჯერ აჰყოლია სიმღერას თავისი წკრიალა ხმით, იქვე კარის ჩარჩოზე მხრით მიყრდნობილი ძმის შემჩნევის შემდეგ კი უფრო ფართოდ იღიმებდა, სიმღერას აგრძელებდა და პირველსაც ცეკვაში იყოლიებდა. უყვარდა ყველაფერს რომ ეუბნებოდა გოგო, ვინ იცის რამდენჯერ დაურეკია საწოლზე მწოლ, მოწყენილ მარიტას ძმისთვის რომ მისულიყო და მასზე მიკრულს მთელი დღე მოეყოლა.
შიგნით შესულმა საწოლის მარცხენა მხარეს მდგომი ტუმბოს უჯრა გამოაღო, შიგნით ჩადებული დიდი ალბომი ამოიღო, პატარა სანათიც გაანათა და ლოგინზე ჩამოჯდა. როგორც კი გადაშალა მაშინვე დის სახეს წააწყდა, მარჯვენა ლოყა, მზისგან თვალებ მოჭუტული პირველის ლოყაზე მიეკრო და ყურებამდე იღიმოდა. მაშინ დაახლოვებით 16 წლის იქნებოდა მარიტა, თვითონ კი 24-ს, აღარც ახსოვდა ასეთი საკუთარი თავი, მთლიანად შეცვლილიყო მისი დაკარგვის შემდეგ. რამდენიმე გვერდი დაათვალიერა, მის პატარაობის სურათებს ათვალიერებდა და ყურებამდე იღიმოდა. თვალწინ ედგა ის მომენტი პირველად რომ გაიარა. ყველაფერი ახსოვდა და ყველაფერი იცოდა მის შესახებ, ალბათ ამიტომ იყო უფრო რთული ამ ყველაფრის გადატანა. მალევე შენიშნა კარის ჩარჩოზე მხრით მიყრდნობილი ქალი, თავიდან ოდნავ დაიბნა, არასასიამოვნო შეგრძნებამ დაუარა სესილიას იქ ყოფნისას, მაგრამ მალევე გაფანტა ფიქრები და თითებით ანიშნა მასთან მისულიყო.
-რატომ არ გძინავს. - გვერდზე მდჯომს საფეთქელზე მიაკრო ტუჩები, თან ზევიდან დახედა სესილიას, რომელმაც ხელები მკლავზე შემოხვია და თავი მხარზე ჩამოადო.
-გამეღვიძა რომ მოხვედი. - მკლავი გაუნთავისუფლა პირველს, წელზე მოეხვია და ყბის ძვალზე აკოცა.
-აღარ გაქვს სიცხე.
-ჩემთან რომ არ ხარ მენატრები.
-მართლა? - თმაზე გადაუსვა ხელი მომღიმარმა, შუბლზე აკოცა და სხეულზე მჭიდროდ მიიკრა.
-შეიძლება? - სურათებზე ანიშნა, თან ქვევიდან ახედა კაცს. რამდენიმე წამი აკვირდებოდა კონსტანტინე, შემდეგ თავით საწოლზე ანიშნა.
-მოდი. - საწოლის საზურგეს მიეყრდნო, ზურგით მკერდზე მიიკრა ნაკანი და მოკეცილ მუხლებზე დიდი ალბომი მიაყუდა.
-საერთოდ არ გგავს.
-ორივე დედას ვგავართ და მაგიტომ. ხომ ნახე, ნიკოლოზი ყველაფრით მე მგავს.
-მაგრამ მარიტას შენნაირი სიცილი აქვს და თვალებიც შენნაირად ეჭუტება. - ფოტოზე ანიშნა სადაც მარიტას ყველა კბილი გამოეჩინა, პირველი კი ყურებამდე გაღიმებული შესცქეროდა.
-ეს ჩემს ოცდამეექვსე დაბადების დღეზეა გადაღებული, 12-ს რომ გადასცდა ტორტით ხელში შემოვარდა სახლში, თან იცინოდა. იქამდე ვერ მივხვდი რა აცინებდა სანამ ტორტი არ დავინახე. - მეორე გვერდზე გადაშალა და ტორტთან გადაღებულ და-ძმის სურათსაც წააწყდა. სესილიასაც გაეცინა ორი ძუ.ძუს დანახვისას რომლებიც წითელი საცურაო კოსტუმიდან ამოვარდნილიყვნენ. - საიდან მოაფიქრდა წარმოდგენა არ მაქვს.
-იცოდა ალბათ შენი მკერდის მიმართ არსებული სიყვარულის შესახებ. - სიცილით დახედა საკუთარ მკერდზე მოთამაშე კაცის თითებს, პირველმა კი გაკვირვებულმა შეხედა, მერე მომღიმარმა კისერზე აკოცა და სურათების თვალიერება განაგრძო.
-ინსტიქტურად გამირბის თითები.
-ვიცი. - ნიკაპთან ახლოს აკოცა, უამრავი სურათი დაათვალიერა პირველთან ერთად გადაღებული, მერე კი ანდროზე მიკრული მარიტაც ნახა.
-ანდრო უყვარდა. - ჩუმად ჩაილაპარაკა. პირველად თქვა ხმამაღლა ეს სიტყვები, თან თვალები დახუჭა. - არასდროს უთქვამს, მაგრამ ძნელი მისახვედრი არ იყო მისი გრძნობები როცა ანდროს დანახვისას თვალები უნათდებოდა. ანდროს არასდროს არაფერი უთქვამს ჩემთან, ან მართლა ვერ ამჩნევდა და როგორ ჩემს დას ისე უყურებდა, ან ამჩნევდა და მარიტასთვის გული რომ არ ეტკინა არაფერს იმჩნევდა.
-რას იზამდი რომ გაგეგო ანდროც იგივეს გრძნობდა.
-მე მისი ბედნიერების გარდა სხვა არასდროს არაფერი მდომებია სესილია. როცა ჩემს ორ ძვირფას ადამიანს ერთმანეთი უყვართ, რატომ უნდა დავუშალო ბედნიერება და მათ შორის ჩავდგე. რა თქმა უნდა არასასიამოვნო და მიუღებელი იქნებოდა მისი მხრიდან ჩემი დის სიყვარული, მაგრამ სიყვარული სრულიად სხვა გრძნობაა. ერთადერთია რომელსაც არ შეგიძლია შეეწინააღმდეგო, ასეთ დროს ყველა და ყველფერი უძლურია. ამიტომ ვერცერთს მოვთხოვდი გადაყვარებას.
-ანდრომ მითხრა რომ შენგან არასდროს გაუგია ეს სიტყვა.
-ანდრომ ზედმეტი ხომ არ ილაპარაკა? ზოგჯერ ენას ვერ აჩერებს ხოლმე და იმას იძახის რაც არ უნდა თქვას.
-დარწმუნებული ვარ იცის ვისთან რა უნდა ილაპარაკოს… მე კი არ ვიცი ზედმეტში რას გულისხმობ, კიდევ რამეს მიმალავ?
-მე არაფერს არ გიმალავ, უბრალოდ არ გეუბნები, რადგან თქმის საჭიროებას ვერ ვხედავ. ადექი, ჩავიდეთ და დავიძინოთ.
-აღარ მინდა ამდენი ძილი, აღარ მეძინება, მალე გათენდება კიდეც.
-მოვიფიქრებთ რამეს. - ალბომი ძველ ადგილას დააბრუნა, სესილიას თითებში ახლართა თავისები და საძინებლიდან გავიდა.
-ძალიან ლამაზი ხედი აქვს.
-მარიტას ოთახს? - კიბეებზე ნელა ჩავიდა, მერე კი საკუთარი საძინებლისკენ დაიძრა.
-ჰო.
-ჩვენს გოგოს დავუთმობ თუ დამემსგავსება. - უდარდელად ჩაილაპარაკა, თან თვალი გააპარა სესილიასკენ, აინტერესებდა მისი რეაქცია და წამსვე წააწყდა კიდეც თვალებ დამრგვალებულ ქალს რომელმაც ქვევიდან ახედა. ეგონა მისი სიტყვები მოესმა, ყურებს ვერ უჯერებდა და იმის გააზრებისას რომ შეიძლებოდა როდისმე მათი საერთო შვილი ენახა, სხეულში ათასნაირ სასიამოვნო შეგრძნებებს განიცდიდა. - რატომ მიყურებ ასე? მე შენს გაშვებას არ ვაპირებ და ბავშვებს ხვასთან ხომ არ გავაკეთებ როცა ტრა.კი მექნება.
-ახლა რატომ საუბრობ ბავშვზე, ექიმმა რამე გითხრა?
-თავის დაცვა უნდა დაიწყოო. - გაეცინა სესილიას გაბრწყინებულ თვალებზე, თვითონ საერთოდ არ მოსწონდა ეს ფაქტი, მაგრამ ასეთი ნაკანის სანახავად ყველაფერზე იყო წამსველი, თანაც რომ წარმოიდგენდა მათ საერთო შვილს უცნაური შეგრძნება ეუფლებოდა სხეულში.
-მართლა? - კისერზე მოხვია ხელები, მოწყვეტით აკოცა და საძინებელში უკან სვლით შევიდა.
-ჰო მართლა. - ლოყაზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ყელზე და საწოლზე მასთან ერთად დაწვა.
-კიდევ რა გითხრა.
-სულ ერთი საათი სესილია, დამაცადე რომ გამოვიძინო და მერე რაც გინდა ის მკითხე, გამიკეთე, ან გამაკეთებინე. - წამით გაუკრთა თვალებში სხივი, მომღიმარმა ნაკანმა კი თვალები აატრიალა, თითები თმაში შეუცურა და ტუჩები დაუკოცნა საყვარელ კაცს. რამდენიმე წამში გაითიშა პირველი, სესილია კი ნაზად ეფერებოდა, ისე რომ ძილი არ დაეფრთხო მისთვის. ვერაფრით დაიძინა, ვერც საწოლში მოისვენა და ბოლოს ძლივს დააღწია თავი კონსტანტინეს მკლავებიდან, ფეხზე წამომდგარი სამზარეულოში გავიდა, წყალი აადუღა ჩაისთვის, მეორე სართულზე მოწყობილ ვერანდაზე გავიდა და ჩაის ჭიქით ხელში სავარძელში მჯდომი შეხვდა მზის ამოსვლას. გრილი ამინდი იყო, ირგვლივ ჯერ კიდევ ტრიალებდა წვიმის სურნელი, ნაცრისფერ ღრუბლებში იმალებოდა მზე და ალბათ კიდევ დიდი ხნის მანძილზე არ გამოანათებდა. გული რაღაც ცუდს უგრძნობდა, იცოდა ვერ გადააფიქრებინებდა კონსტანტინეს გიორგისთვის რამის დაშავებას. ისიც არ იცოდა რა დაუშავა გიორგიმ მოსაკლავად რომ დასდევდა თავის საყვარელი კაცი. თითქოს ხვდებოდა კიდეც, მაგრამ ამაზე ფიქრს გაურბოდა. ვერ წარმოიდგენდა რომ თავის ძმა ქალს რამეს დაუშავებდა. ასეც რომ ყოფილიყო და კონსტანტინეს მართლა მოეკლა მისი ძმა, მერე რა უნდა გაეკეთებინა, როგორ უნდა დარჩენილიყო ისევ მასთან და ცხოვრება მშვიდად გაეგრძელებინა. ვერ ფიქრობდა, რეალობას თვალს ვერ უსწორებდა და არც უნდოდა ამ ყველაფრის დაჯერება. ორ საათზე მეტი იჯდა გარეთ, გაციებული ჩაის ფინჯანი იქვე დატოვა, ნელი ნაბიჯებით დაიძრა პირველი სართულისკენ, საძინებელში შესული რამდენიმე წამით დააკვირდა მძინარე კაცს, საწოლზე ნელა ავიდა, გაყინული თითები სახეზე ჩამოატარა, ტუჩები ლოყაზე მიაწება, შემდეგ ყელზე გადავიდა და კოცნით მკერდამდე ჩავიდა. სხეულზე ცივი თითების შეხებამ პირველიც გამოაფხიზლა, თვალები ოდნავ გაახილა და ზევიდან მოქცეული ქალის დანახვისას გაეღიმა, თმებში შეუცურა თითები, თავისკენ მისწია და ტუჩები დაუკოცნა. - რას აკეთებ პატარა? - დაბოხებული ხმით ჩაილაპარაკა და ქალს სხეულში ჟრუანტელი მოჰგვარა.
-სიზმარში ნანახს ვისრულებ.
-შენსას თუ ჩემსას? - მომღიმარმა თვალები მინაბა და თვალდახუჭული შეუდგა ქალის შეხების შეგრძნებას.
-ჯერ ჩემსას, მერე თუ გინდა შენიც ავასრულოთ. - ჭიპთან ახლოს იგრძნო ტუჩების შეხება და სუნთქვაც დაუმძიმდა.
-სესილია… - მომღიმარმა ოდნავ დააშორა თვალები ერთმანეთს როცა ქალმა საცვალი მოაშორა.
-მოდუნდი და ისიამოვნე. - თითები შემოხვია კაცის გამოღვიძებულ ა.ოს და ხელის ამოძრავების თანავე თვალები რომ მიენაბა კაცს კმაყოფილს გაეღიმა. გიჟდებოდა ასეთს რომ ხედავდა, იმ დროს სრულიად მართავდა და საკუთარ ძალაუფლებას გრძნობდა. უყვარდა იმის შეგრძნება თუ როგორ მოქმედებდა კაცზე, მოსწონდა როდესაც ნებდებდა და სიამოვნებისგან გათიშულს ხედავდა, შემდეგ კი ორმაგად უბრუნებდა პირველი. უკვე ზეპირად იცოდა რა სიამოვნებდა კაცს და სესილიაც ყველაფერს აკეთებდა მისთვის სიამოვნების მისანიჭებლად. მალევე იგრძნო თმებში გაუაზრებლად წავლებული ხელი, მისი გახშირებული სუნთქვაც შემოესმა და კმაყოფილმა მოძრაობის ტემპს უმატა.
-სესა… ჯანდაბა არ… - დაბოხებული, ჩახლეჩილი ხმით ძლივს თქვა სიტყვები და ოდნავ გახელილი დაბინდული თვალებით ძლივს გაარჩია სესილიას ეშმაკურად მოელვარე მწვანე თვალები. გიჟდებოდა მასზე, უყვარდა და ყოველ ჯერზე ამის გააზრებისას უდიდესი გრძნობით ივსებოდა. თმებში ჩავლებული ხელით გაუაზრებლად დააწვა თავზე და მიღებული სიამოვნებისგან ხმაც ვერ გააკონტროლა. - ჯანდაბა პატარა… გული მაინც არ გერევა? რამდენჯერ გითხარი ნუ…
-მოკეტე. - გათამამებულმა თითები ააფარა ტუჩებზე, შემდეგ პენუარი მოიშორა სხეულიდან, თითები მკერდზე გადაატარა, პრესს ჩაუყვა და კბილები ძუ.ძუს თავზე მოუჭირა. თვალებ მოჭუტულმა პირველმა სწრაფად მოიქცია ქალის სხეული თავის ქვეშ, თითები ყბებზე მოუჭირა და თვალებ ანთებული ჩააშტერდა მწვანე სფეროებში.
-ცუდად მეთამაშები. - ქვედა ტუჩზე ისე გამოსდო კბილები, სისხლი წასკდა ქალს. - სხვათაშორის მეტკინა. - საკუთარი მკერდი დაიზილა და ქალის სხელს მოულოდნელად შეუერთდა ძლიერი ბიძგით.
-მართლა? - ენის წვერი გადაიტარა ტუჩზე, სისხლის გემოც წამსვე შეიგრძნო და კონსტანტინეს უხეშ მოძრაობებზე თავი რომ ვეღარ შეიკავა კვნესაც დასცდა მის ბაგეებს, შემდეგ გაიცინა, ფეხები წელზე შემოხვია პირველს, მის მოძრაობას კი თვითონაც აჰყვა.
-ნუ ცახცახებ, ხომ იცი ისეთს არაფერ გავაკეთებ რაც არ გესიამოვნება. - ტუჩებზე აკოცა მისი ალერსისგან გათიშულ ქალს, რომელიც ყველა მის მოქმედებას მკვეთრად აღიქვამდა. მხრებიდან მოაშორებინა მკლავები, თითებზე აკოცა, შემდეგ კი ორივე მაჯა დიდ მტევანში მოითავსა და თავს ზემოთ გაუკავა. უხეშად ეფერებოდა, კბენდა, უამრავი კოცნით ავსებდა და ისედაც გათიშულ ქალს ყველა მოძრაობით სიამოვნებისგან თიშავდა. მოსწონდა იმის ყურებდა თუ როგორ აღწევდა ქალი სიამოვნების მწვერვალს და ყველაფერს აკეთებდა ამის ბევრჯერ სანახავად. - საოცრება ხარ... - ყურებამდე გაიღიმა, ხელი ფეხებს შორის ჩაუცურა და კიდევ ერთხელ იგრძნო როგორ შეცბა ქალი მთლიანი სხეულით.
-არ გინდა, გთხოვ.
-შენი ბრალია სესილია, ახლა ისეთი ლამაზი ხარ თავს ვერ ვიკავებ. გადაბრუნდი. - თვითონ მიეხმარა სწრაფად გადატრიალებაში, თეძოებზე ჩავლებული თითებით უცებ დააყენა მუხლებზე და ხელის გული უკანალზე მტკივნეულად აარტყა. - ვგიჟდები შენზე სესილია. - ბალიშზე თავ დადებულს ყურთან უჩურჩულა, ლოყაზე აკოცა, შემდეგ გაშლილი თმები მაღლა აუწია, მაჯაზე დაიხვია და კისერზეც აკოცა. - გაღმერთებ. - ხერხემალს კოცნით ჩუყვა, მის მოძრავ სხეულზე ეღიმებოდა, იმის დანახვა თუ როგორ რეაგირებდა ქალის ყველა უჯრედი მისი შეხებისას, გულს უჩქარებდა. კბილები მტკივნეულად მოუჭირა მხარზე თან მის სხეულს შეუერთდა და ნაკანსაც ტკივილნარევი ხმა აღმოხდა...
ბოლოს გათიშული ქალის სხეულზე იწვა მისი სურნელით გაბრუებული პირველი, თითებს მის ფეხზე დააცოცებდა, ცხვირის წვერს კანზე უსმევდა, მის სურნლეში არეულ საკუთარ სურნელსაც გრძნობდა და უდიდეს სიამოვნებას განიცდიდა. ბოლოს მკერდზე აკოცა, ხელებით საწოლზე დაყრდნობილმა ტუჩებიც დაუკოცნა და გვერდზე გადაწვა. გაშლილ მარცხენა ხელზე სესილიამ მოათავსა თავი, ხელი მკერდზე დაადო და ტერფები კონსტანტინეს ფეხებში ახლართა.
-რა იქნება მერე კოსტა. - ყბის ძვალზე აკოცა, პირველმა კი მისკენ გადააბრუნა თავი და მთლიანი სახე შეუთვალიერა.
-ხომ არ დამტოვებ სესილია? - ცხვირის წვერი გაუსვა ცხვირზე, იქვე აკოცა, მერე შუბლზე მიაკრო ტუჩები.
-სულ ამას ნუ მეკითხები, ხომ გითხარი უკვე.
-მგონია რომ შენი პირობა მერყევია.
-თუ წავედი მიპოვნე და დამაბრუნე. - მომღიმარმა ტუჩებზე აკოცა მოწყვეტით. - მიყვარხარ. - თვალებ აბრჭყვიალებული შესცქეროდა და პირველსაც უჩენდა სურვილს რომ ყველაფერი ეთქვა რასაც კი გრძნობდა. ერთი სიტყვით ვერ აღწერდა იმ ყველაფერს რასაც სესილიას მიმართ განიცდიდა.
-იმაზე მეტად შემიყვარდი, ვიდრე ვგეგმავდი სესა. - ბოლოს ხმადაბლა, დაბოხებული ხმით ჩაილაპარაკა, ისე თითქოს მათ გარდა ოთახში სხვაც იმყოფებოდა და არ უნდოდა ეს სიტყვები ვინმეს მოესმინა თავის მკლავებში მოქცეული ქალის გარდა. გაეღიმა გაბრწყინებული თვალებიდან ბედნიერების ცრემლები რომ გადმოსცვივდა ქალს, ნაზად მოსწმინდა ცერა თითით სითხე და ლოყაზე მიეფერა. მაშინვე შემოხვია თითები კაცის მტევანს, ხელის გულზე აკოცა, შემდეგ კვლავ ლოყაზე მიიდო მისი ხელი და თვალი პირველის გამუქებულ ნაცრისფერ თვალებს გაუსწორა.
-ცუდი ამინდია.
-დღეს რაღაც მოხდება ვგრძნობ. - ცერით ეფერებოდა ლოყაზე, თან თვალებში უყურებდა. ბოლოს შუბლზე ხანგრძლივად მიაკრო ტუჩები და მის სხეულს მოშორებული საწოლზე წამოჯდა. მალევე შემოუარა საწოლს, ჯერ კიდევ მწოლიარე ქალს მკლავებზე მოხვია თითები და მაშინვე წამოაჯინა. - მოდი, დროა წყალი გადავივლოთ და მივხედოთ საქმეებს. - სწრაფად შემოისვა წელზე, ტუჩებზე აკოცა, თან აბაზანაში შევიდა. სესილიასთან ერთად დადგა ცხელი წყლის ქვეშ, თითებს კვლავ მის სხეულზე დააცოცებდა და დროდადრო რომ უკრთოდა სხეული ქალს, კმაყოფილი იღიმოდა. - დღეს მიდიხარ სადმე? - თვალდახუჭულ ქალს თმებს უქაფავდა, ზევიდან დაჰყურება, სხეულს კი ცხელ წყალს უშვერდა.
-დღეს ლილიანის მშობლების ქორწინების ოცდამეოთხე წლის თავია და ყოველ წელს აგარაკზე აღნიშნავენ ჩვენთან ერთად. ბილიარდს ვთამაშობთ, ძველ ამბებს ვიხსენებთ, მერე კინოს ვუყურებთ ხოლმე და მეორე დღეს მარტო მიდიან სადმე დასასვენებლად ერთი კვირით. ლილიანის უმცროსი ძმა 17 წლის არის, უკვე კაცობს და მის საუბარზე ძალიან ვერთობი.
-ანუ დღეს იქ რჩები.
-ჰო.
-კარგი. - სველ თმაში შეუცურა თითები, თავი უკან გადააწევინა და სველი ტუჩები ისევ დაუკოცნა.
-მომენატრები… სულ მენატრები, როცა ჩემთან არ ხარ და მაშინაც როცა ჩემთან ხარ.
-ნუ მაგიჟებ სესილია.
-სიყვარულს ადამიანი სიბნელიდან გამოჰყავს, სიძულვილს ავიწყებს, ბედნიერებით და სასიამოვნო გრძნობებით ავსებს. - ქვემოდან შეჰყურებდა ნაცრისფერ თვალებში, ყველაფერს ეუბნებოდა თავისი თბილი გამომეტყველებით, კონსტანტინე კი არაფერს ამბობდა. აღარაფერი უთქვამთ, მშვიდად განაგრძეს ცხელი წყლის ქვეშ ნებივრობა, ბოლოს სამზარეულოში გადაინაცვლეს და იქვე მოფუსფუსე ქეთისაც წააწყდნენ. საუზმის შემდეგ საძინებელში შეიკეტა სესილია, გული სწრაფად უცემდა მოსალოდნელი ამბისგან და ვეღარც ისვენებდა. ოთახში მიმოდიოდა როცა კარები ფრთხილად შეაღო კონსტანტინემ, აღელვებული ქალისკენ ნელა დაიძრა და ხელები წელზე შემოხვია.
-დაწყნარდი სესილია.
-შეგიძლია დღეს სახლში დარჩე? მოდი უბრალოდ დავივიწყოთ ყველა და სახლში დავრჩეთ, კინოს ვუყუროთ, რაც გინდა ის გავაკეთოთ, უბრალოდ სახლში ვიყოთ ერთად გთხოვ.
-შენც გრძნობ არა? - ოდნავ გაიღიმა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და შუბლით შუბლზე დაეყრდნო.
-გთხოვ კოსტა.
-დაიმახსოვრე დღეს რაც გითხარი.
-რომ გიყვარვარ? - თითები შემოხვია მის მაჯებს, თან ცრემლები გადმოსცვივდა თვალებიდან.
-ჰო.
-მგონია რომ საბოლოოდ გნახულობ და ახლა ერთმანეთს ვემშვიდობებით.
-მე არსად არ მივდივარ სესილია, საღამოს სახლში დავბრუნდები როგორც ყოველთვის, ხვალ საერთოდ დავისვენებ, დაგელოდები როდის დაბრუნდები და მთელ დღეს შენთან ერთად გავატარებ. რას იტყვი?
-თანახმა ვარ.
-უნდა წავიდე. - შუბლზე აკოცა, მერე კვლავ თვალებში ჩახედა.
-მიყვარხარ კოსტა.
-ისე მოიქეცი რომ დავიჯერო შენი სიტყვები სესილია. - ხანგრძლივად მიაკრო ტუჩები საყვარელ ბაგეებს, მოშორება გაუჭირდა, მაგრამ მაინც მოსწყდა ქალის რბილ ტუჩებს და ისე დატოვა ოთახი უკან არ მიუხედავს. სახლიდან გასული პირდაპირ იქ წვიდა სადაც ანდრო ეგულებოდა, მისგან მიღებული შეტყობინება სწრაფად წაიკითა, მერე კი მანქანაზე მჯდომმა სიჩქარეს უმატა.
*
ორი საათი იყო სახლიდან აუჩქარებლად რომ გავიდა, კრებთან მდგომი ორი ახალგაზრდა ბიჭი დაბნეულმა შეათვალიერა, სიტყვის თქმა ვერ გაბედა იქამდე სანამ ერთ-ერთმა საუბარი არ დაიწყო.
-ორი დღეა აქ ვართ, უფროსმა შენი დაცვა დაგვავალა, ასე რომ მე წაგიყვანთ თუ სადმე გასვლა გინდათ.
-საჭირო არ არის.
-სამსახურის დაკარგვა არ მინდა, თანაც საჭიროა. - ურეაქციოდ შეათვალიერა სესილია, რომელმაც წამსვე ტელეფონი მიიდო ყურზე, თან თვალს არ აშორებდა ბიჭებს.
-კოსტა ეს რა საჭირო იყო?.. გიორგი ჩემი ძმაა და მე არასდროს არაფერს დამიშავებს… ნუ მეუბნები ასე გთხოვ, არ ვიცი შენ რა გაგიკეთა მაგრამ მონსტრი არ არის… არ მჭირდება დაცვა… კოსტა გთხოვ, ასე არ შემიძლია… მოგწერ ყველა ნაბიჯზე და მშვიდად იქნები… კარგი. - ტელეფონი მიაწოდა იქვე მდგომ ბიჭს, თან ყურადღებით აკვირდებოდა პირველთან მოსაუბრეს.
-შეგიძლია წახვიდე. - ტელეფონი დაუბრუნა და ხელით კარისკენ ანიშნა.
-მადლობა. - ოდნავ გაუღიმა წარბშეკრულს, შემდეგ იქაურობაც დატოვა, ტაქსში მოთავსდა და პირველი შეტყობინებაც გაუგზავნა კონსტანტინეს. მეორე მაშინ მიწერა როცა ლილიანის მშობლების სახლში მივიდა და ტელეფონის ჯიბეში მოთავსებისთანავე დიდი კარისკენ დაიძრა. სანამ კარებს მიუახლოვდებოდა მანამდე იგრძნო პირზე აფარებული ხელი, მუცელზე ძლიერი მკლავიც შემოეხვია რომელმაც ჰაერში ასწია და იქვე გაჩერებულ მანქანაში უკანა მხარეს ძალდატანებით ჩატენა.
-დაწყანრდი, ნუ ფართხალებ არაფერს დაგიშავებთ, უბრალოდ შენს ძმასთან მიგიყვანთ და მორჩა, კარგი? - თვალებში უყურებდა ლურჯთვალა ბიჭი, სესილიამ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად, ბიჭმაც ნელა მოაშორა პირიდან ხელი, მძღოლს წასვლა უბრძანა, თან ხელჩანთა გამოართვა თვალებ ამღვრეულ სესილიას. - არ იტირო, არავინ შეგეხება. - ცრემლი შეუმშრალა, მერე კი წინ გადაჯდა და მძღოლთან დიალოგი გააბა უდარდელად. დაახლოვებით 45 წუთი იმგზავრეს, შემდეგ ერთ-ერთი სახლის წინ გააჩერეს მანქანა და სესილიაც უსიტყვოდ გადავიდა ავტომობილიდან, მათთან ერთად დაიძრა სახლისკენ და ბოლოს მის შიგნითაც ამოჰყო თავი, იქ სადაც რამდენიმე კომპიუტერის ეკრანი იყო მოთავსებული დიდ მაგიდაზე, გიორგი კი ნაცნობ ბიჭთან ერთად მისჩერებოდა ეკრანზე გამოსახულ სილუეტებს.
-ეს რა მასკარადი მოაწყე გიორგი?! - ცივი ტონით ჩაილაპარაკა ხმამაღლა და ყველას ყურადღებაც მიიქცია.
-დამშვიდდი. - მისკენ დაიძრა, ხელები ჩაკიდა და ორივე მტევანზე აკოცა. - ნუ მებღვირები, არ ვიცი კიდევ თუ გნახავ როდისმე და მინდა დარჩენილი დრო შენთან გავატარო.
-გიო…
-ტელეფონი აიღე და ლილიანს დაურეკე, უთხარი რომ ჩემთან ხარ. შეწინააღმდეგების გარეშე სესილია. - სენსორიანი მოწყობილობა გაუწდა, ნაკანმაც სწრაფად შეიმშრალა ცრემლები და დაქალის ნომერზე გადარეკა.
-ლილ ვერ მოვდივარ მაპატიე, გიოსთან ერთად ვარ, საბოლოოდ მემშვიდობება მგონი და უნდა რომ მთელი დღე ჩემთან ერთად გაატაროს... კარგი, გკოცნი. - ზარი როგორც კი გაწყვიტა მაშინვე გიორგიმ ააცალა ტელეფონი ხელებიდან. - რას აკეთებ გიო?
-ვდილობ დაგანახო შენი კაცის რეალური გრძნობები.
-გეყოფა! შენ არაფერი იცი მასზე! ჩემზეც კი!
-შტერი ქალივით ნუ მესაუბრები, დაჯექი აქ და უყურე რას იზამს შენი საყვარელი დღეს.
-რეებს ბოდავ? - წარბშეკრული მიუახლოვდა ეკრანებს და დაინახა კიდეც კამერებიდან გამოჩენილი რამდენიმე ოთახი, ერთში კი სკამზე მიბმული ქალი იჯდა. ეკრანს მიუახლოვდა ნაკანი, პირზე სახვევ ახვეულ ქალს ყურადღებით დააკვირდა და მეგის ამოცნობისას თვალები გაუფართოვდა. - სულ გააფრინე?
-ნუ კივიხარ, დაწყნარდი, დაჯექი იქ და ნუ მაიძლუბ შენი კაცის საყვარელივით დაგაბა. - ზიზღი გაუკრთა თვალებში და ისე აათვალიერა სესილია. აბრაზებდა ის ფაქტი რომ თავის დაც მასთან გორაობდა. პირველის მოკვლის სურვილი უმძრაფრდებოდა როცა წარმოიდგენდა რომ თავის დას ასე იყენებდა და თან აჯერებდა რომ უყვარდა.
-არ გინდა გიო გთხოვ.
-უკვე შეატყობინეს შენი გატაცების შესახებ.
-რა…
-გეგონა მარტოს გამოგიშვებდა? შენ კიდევ არ გჯერა ჩემი სიტყვების არა?
-არ ვიცი ამას რატომ აკეთებ გიო, მაგრამ მე მისი მჯერა, რატომ ცდილობ ჩემს ბედნიერებაში შემოძრომას და გაუბედურებას?
-შენს აზრზე მოყვანას ვაპირებ სესი.
-გაჩერდი, შეწყვიტე ეს ყველაფერი გთხოვ!
-უბრალოდ მოითმინე, შეწყვიტე ტირილი, ჩემთან ხარ ტო. მალე წახვალ სახლში.
-მანიაკი ხარ გიო, მამაშენისავით ავადმყოფი. ტყუილად ვფიქრობდი რომ რამე გრძნობა გაგაჩნდა. - როგორც კი თქვა მაშინვე შეხედა ბიჭმა, თითქოს გაიყინა, ადგილიდან ვეღარ იძვროდა, ბოლოს კი ბრაზით აენთო თვალები. - მისნაირი ნაბიჭვრები კი სიცოცხლის ღირსები არ არიან.
-გეყოფა, უბრალოდ გაჩუმდი და ნუ მაიძულებ ისეთი რამ გავაკეთო რაც თავს საბოლოოდ შემაზიზღებს…. გაჩუმდი კარგი? - სესილიას მიუახლოვდა, ცერით ლოყაზე მიეფერა, თან ბრაზისგან ანთებულ თვალებში უყურებდა. - ვერ ვიტან იმ ფაქტს რომ გიყვარს. - ცოტა ხანს უყურა თვალებში, მერე კი ტუჩები შუბლზე მიაწება ხანგრძლივად და მალევე მოშორდა.
აღარაფერი უთქვამს სესილიას, იქვე სავარძეში ჩაჯდა და მოვლენების განვითარებას დაელოდა. არაფერი ხდებოდა რამდენიმე საათის მანძილზე, უკვე დროის შეგრძნებაც დაეკარგა, ჩუმად იჯდა და ყველაფერს აკვირდებოდა. გიორგი ხმას არ სცემდა, მარტო იქ მსხდომებს ესაუბრებოდა, მაგრამ ხშირად იხედებოდა სესილიასკენ და ოდნავ უღიმოდა. ვერ ხვდებოდა მის ჩანაფიქრს, კონსტანტინესთან საუბარი უნდოდა, დარწმუნებული იყო გიჟივით დაეძებდა და ნერვიულობდა ამდენი ხნის მანძილზე რომ არ უკავშირდებოდა. ხშირად გადიოდა გიორგი ოთახიდან, სესილია კი ეკრანზე გამოსახულ მეგის უყურებდა და ეცოდებოდა კიდეც იმ დროს, თავს მის ადგილზე წარმოიდგენდა, ხვდებოდა გაურკვევლობაში მყოფს როგორ ეშინოდა. არ ესმოდა მეგისგან რა უნდოდა გიორგის და ნერვები ეშლებოდა ეს ყველაფერი მის გამო რომ ხდებოდა. გარეთ გასული გიორგი ტელეფონზე საუბრით შემოვიდა, სახეზე კმაყოფილი ღიმილი აჰკვროდა და სესილიას ნიშნის მოგებით შეჰყურებდა.
-რა? - შუბლზე მიბჯენილი ხელი მოიშორა და ძმას თვალი გაუსწორა.
-უკვე დაადგინა შენმა კაცმა შენი და თავის საყვარლის ადგილმდებარეობა, უკვე გზაშია.
-მაშინ რატომ იღიმი? გიორგი! არაფერი დაუშაო კონსტანტინეს!
-დაწყნარდი. - ფეხზე წამოვარდნილს მიუახლოვდა, ხელი მხარზე მოხვია და ეკრანების წინ დასვა. - უბრალოდ უყურე.
-მეგის რა გაუკეთეთ? - მის დახეულ ტანააცმელს შეხედა რომელიც აქამდე არ შეუმჩნევია. ამჩნევდა როგორ ცახცახებდა თავჩახრლი ქალი და გული ეწურებოდა. - როდის გახდი ასეთი გიო? - თვალებ ამღვრეულმა ახედა ქვევივდან.
-უბრალოდ შეაშინეს სესილია, ნუ ნერვიულობ შენი კაცის გარდა არავის გაუ.იმია.
-აუტანელი, საზიზღარი და საცოდავი ხარ. - თვალებ ანთებულმა ახედა ქვევიდან. გიორგიმ კი კვლავ შუბლზე აკოცა. - ნუ მეხები!
-შენ ბევრი რამ არ იცი პატარა, ძალიან ბევრი რამ. შენ სუფთა ხარ, ყველა შენნაირი კეთილი და საყვარელი გგონია, ამ დროს კი ტყუილებით სავსე გარემოში ცხოვრობ. არავის ენდო საკუთარი თავის გარდა.
-ვისაც ვენდობი, ვენდობი და ვიცი იმედს არ გამიცრუებენ.
-შენს დაქალს წლებია ვუყვარვარ და მას შემდეგ რაც ჩამოვედი ჩემთან წევს. - უემოციოდ ჩაილაპარაკა, ისე რომ ეკრანებისთვის თვალი არ მოუშორებია. სესილია კი თავზარდაცემული იჯდა და ხმას ვერ იღებდა. გაშეშებული, შოკურ მდგომარეობაში მყოფი მისჩერებოდა ძმის სახეს და მის სიტყვებს გონებაში ატრიალებდა. - იმ დღეს შენ რომ წახვედი არ გამიშვა, გავაფრთხილე რომ ის ადამიანი არ ვიყავი ვისთან ერთადაც ბედნიერ ცხოვრებას გაატარებდა და სიბერეში შვილიშვილებს გაზრდიდა, მითხრა რომ იცოდა და მისთვის ის ერთი დღეც საკმარისი იქნებოდა. თქვა რომ ჩემთან ყოფნა უნდოდა, იმ დროს მისთვის სხვა არაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა და მთხოვა ის დღე მისთვის მეჩუქებინა. მეც ვცადე ქალთან ერთად გამეტარებინა ბოლო დღეები. სხვათაშორის მომეწონა. ალბათ სიყვარული რომ შემეძლოს მასთან ერთად გავატარებდი მთელ ცხოვრებას, მაგრამ არ შემიძლია.
-ხვდები… ხვდები რას მეუბნები? - ყველა ფიქრმა ერთად მოიყარა თავი, იმდენი რამ დაგროვდა გრძნობებიც კი აერია ერთმანეთში. თავში სრული ქაოსი ჰქონდა, ერთ ადგილას გაქვავებული იჯდა, გიორგის სიტყვები ჩაესმოდა ყურში, გაფუჭებული რადიოსავით მეორდებოდა და საკუთარი გრძნობები, ლილიანის ეს ნაბიჯები, მისი საიდუმლოებები და კიდევ სხვა ყველაფერი ერთად გულის რევის შეგრძნებას იწვევდა მასში.
-მაპატიე. - ცოტა ხნის შიჩუმის შემდეგ დახედა დას, სახე გაყინულმა სესილიამ ქვევიდან ახედა და ცრემლებმაც მაშინვე გაიკვალეს გზა მის სახეზე. - არ მინდა რომ მერე კიდევ უფრო გეტკინოს სესილია და ამიტომ ვცდილობ ახლავე მოგვარებას.
-კონსტანტინე მოვა, წამიყვანს და საერთოდ დავივიწყებ შენს არსებობას გიო.
-როგორც გინდა, უბრალოდ თუ როდისმე რამე დაგჭირდება, შეგიძლია ანრის უთხრა და ყველაფერს გააკეთებს. - კომპიუტერთან მჯდომ ბიჭზე მიუთითა და მანაც მომღიმარმა დაუქნია თავი. ამ ყველაფრისგან შოკირებული სესილია თვალებ ამღვრეული უყურებდა ყველაფერს და ხმასაც ვეღარ იღებდა.
-აქედან წასვლა მინდა გიო. - კიდევ ერთმა ნაკადმა დატოვა თვალის ჯებირები, თან თითები მკლავზე მოუჭირა ძმას.
-სულ ცოტახანიც, უბრალოდ მინდა განახო ის რასაც ვერ ხედავ.
-გიო გთხოვ. - ხმა ჩაუწყდა და ძლივს შეიკავა თავი ხმით რომ არ ატირებულიყო. ზუსტად მაშინ ამღერდა გიორგის ტელეფონიც და მაგიდაზე დადებული ხმამაღალზე ჩართო.
-მოვიდა. - წამსვე გაიგო ხმა სესილიამ და თვალები სიხარულისგან აენთო საყვარელი კაცის მოლოდინში. კარისკენ გაიხედა, ელოდა როდის შემოაღებდა პირველი კარს. ელოდებოდა, ელოდებოდა მაგრამ არავინ ჩანდა, ირგვლივ სრული სიწყნარე იყო, ბოლოს ეკრანზე გადაიტანა მზერა და დანახულმა სიუჟეტმა გული გაუჩერა. სუნთქვაც კი შეწყვიტა მეგისთან ჩამუხლული ნაცნობი სხეული რომ დაინახა. მიშტერებული უყურებდა მოძრავ სილუეტებს, ძლიერი ჩხვლეტა იგრძნო გულის არეში ქალმა მკლავები რო მოხვია კისერზე, შემდეგ კი მოულოდნელად მის ტუჩებს დაეტაკა. სიმწრის ცრემლები გადმოსცვივდა მწვანე თვალები სულ ჩაუწითლდა და იგრძნო ყველაფერი თავზე როგორ ჩამოექცა. ყველა გრძნობა, ყველა მოფერება, ჩახუტება და სიტყვა ფარსი მოეჩვენა. რამდენიმე წამით თვალზე ბინდი გადაეკრა, სიბნელე უფრო და უფრო ვრცელდებოდა, წინააღმდეგობის გასაწევად კი არაფერს აკეთებდა. უნდოდა გათიშულიყო, ის ტკივილი აღარ ეგრძნო რასაც იმ წუთებში განიცდიდა, მალე კი სრულიად ჩამობნელდა და გონებაც გაეთიშა.
-გიო დარწმუნებული ხარ? - შეშინებულმა დახედა გულწასულ ქალს.
-კი.
-მაგრამ ისე უყვარს…
-გეყოფა. - არც შეუხედავს ისე უთხრა, თან სახეზე ეფერებოდა სესილიას. - დამპირდი რომ რაც არ უნდა მოხდეს ყოველთვის დაეხმარები.
-მაგას რა კითხვა უნდა გიო, უბრალოდ…
-დამპირდი.
-გპირდები ჰო. - ბურტყუნით ჩაილაპარაკა, მერე კვლავ თავისი საქმის კეთებას მიუბრუნდა.