ნათია საშინლად დაიძაბა და ერთიანად დაეჭიმა სხეული, გააჟრჟოლა როცა სანდრომ ცხელი სუᲜთქვა სახეზე მიაფრქვია და ზედ მის ტუჩებთან დაიჩურჩულა არეული ხმით
-მიყვარხარ-ნათიას სუნთქვა შეეკრა და გულისცემა შეუწყდა
-გთხოვ ხელი გამიშვი-აღმოხდა როცა სანდრომ თავი მის თმებში ჩარგო და ღრმად შეისუნთქვა მისი თმის გამᲑრუებელი სურნელი
-ნათია-დაიჩურჩულა მისი სახელი სუნთქვა აჩქარებულმა და თვალებში ჩააცქერდა ცოლს, დიდხანს უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში, სანდროს საშინელი იმედგაცრების ტალღამ გადაუარა და უნებურად ხელი გაუშვა ნათიას მაჯებს და გვერდძე გაიხედა -წადი-დაიჩურჩულა მან და დაფეთებული ნათიაც მაშინვე ოთახიდან გავარდა, ისეთი შეშინებული იყო რომ ერთიანად კანკალებდა, ოთახში შეიკეტა და კარი შიგნიდან ჩაკეტა, გაცეცხლებული სანდრო საწოლზე პირქვე დაემხო და ბალიშს ჩაეხუტა, თვალები დახუჭა მაგრამ ნათიას სახეს ელანდებოდა ისევ, ნათიას ცარიელი ჩᲛქრალი თვალები თავს არ ანებებდნენ რომელშიც მხოლოდ შიში და სიძულვილი იკითხებოდა.
დილიდან განსაკუთრებით კარგ ხასიათზე იყო სანდრო, იუბილარისგან განსხვავებით რომელიც დაღვრემილი სახით იჯდა მაგიდასთან და ფიქრებᲘთ საერთოდ სხვაგან იყო
-მია რა Გჭირს ტო?-გაუკვირდა სანდროს მის ამგვარი ქცევა
-რაა?-დაბნეულმა მიამ ძმას გახედა
-რატომ ხარ ცხვირ ჩამოშვებული-თქო გეკითხები
-ისე -მხრები აიჩეჩა მიამ
-ამ საღამოს დედოფალი უნდა იყო ჩემო ალქაჯო ნუ მოიწყინე-ცხვირზე თითები ისე ძლიერად მოუჭირა სანდრომ რომ მია აყვირდა ტკივილისგან
-შენ მოგვაკითხავ?-შეხედა ლალიმ შვილს
-ჰო აბა ვინ? შენმა მეორე შვილმა იჯახის წევრების სიიდან ამოგვშალა
-არ მოვა?-ცრემლები მოეძალა მიას
-მე ვუთხარი და სულ მკიდ.ა მოვა თუ არა ეგ ს.რი
-სანდრო ბავშვი ზის მაგიდასთან სიტყვებს დაუკვირდი-გაუბრაზდა ლალი
-ჩემს პრინცესას თქვენს ხელში არაფერი აღარ უკვირს-გაუღიმა მიამ მარიანას და სახეზე მოეფერა, მარიანამ მამიდასკენ გაიწია, მანაც მაშინვე გამოართვა ბავშვი ნათიას რომელიც უმოძრაოდ და უემოციოდ იჯდა მაგიდასთან და არაფერისმთქმელი თვალებით ერთ წერტილს მიშტერებოდა
-ნათია რამე ჭამე ასე არ შეიძლება-შეეხმიანა
ლალი თავგზააბნეულ რძალს
-არ მშია-დაიჩურჩულა მან და უნებურად სანდროსკენ გაექცა მზერა რომელიც მის პირდაპირ იჯდა მაგიდასთან და თვალს არ აშორებდა ცოლს
-მოკლეᲓ მე მივდივარ და შვიდის ნახევარზე ყველანი მზად დამხვდით-გამოაცხადა სანდრომ და წავიდა.
-მია რატომ მოიწყინე?-უკანა ეზოში გავიდა ნათია და მიას მიუახლოვდა, რომელიც ჰამაკში იჯდა და მოწოლილ ცრემლებს ებრძოდა
-ლაშა არ მოვა-ახედა რძალს მიამ და ცრემლები გადმოსცვივდა
-და მაგიტომ ხარ მოწყენილი? -გაეღიმა ნათიას
-მეგონა ჩემს გამო ჩაᲛოვიდოდა მესტიიდან, მაგრამ ჩაᲛოსვლა კი არა ჯერ არც მოულოცია, საერთოდ არც ვახსოვარ ალბათ, რა იდიოტი ვარ
-მია ასე ნუ განიცდი გთხოვ-ნათიას მის გვერდით დაჯდა და ჩაეხუტა მიას-იქნებ უბრალოდ ვერ მოცალა? ხომ იცი რომ შენი დაბადების დღე არასოდეს ავიწყდება
-ნეტა იცოდეს როგორ ველოდები მის მესიჯს
-მია რა საყვარელი ხარ-გაეცინა ნათიას და თმაზე ჩამოუსვა ხელი -ასე ნუ იქცევი გთხოვ, შენ ჯერ ისევ ბავშვი ხᲐრ ჩვენთვის, მისთვის მითუმეტეს...
-ღმერთო როგორ მძულს ეგ სიტყვა-შეხედა გაბრაზებული თვალებით მიამ რძალს
-მია ასე ნუ განიცდი... ყველა მის ქცევას და სიტყვას განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ნუ მიანიჭებ გთხოვ თორემ დაიტანჯები... ცხოვრების დინებას გაჰყევი რადგან ჯერ სხვა გზა არ გაქვს... სცადე მაგრამ ილუზიებში ცხოვრება არ გაბედო, თუ ის არ წამოგყვა ამ ურთიერთობაზე არ შეეწინააღმდეგო ცხოვრებას
-ანუ? მასზე ფიქრი შევწყვიტო პირველივე წინააღმდეგობისთანავე?
-ჰო უნდა შეწყვიტო რომ გული არ გეტკინოს
-ნათია მე ის მიყვარს
-მია მისმინე ლაშა ოცდაშვიდი წლისაა, მან ზუსტად იცის შენ რასაც გრძნობ მის მიმართ, თუ გგონია ვერ ხვდება ცდები... უბრალოდ რეალობისთვის თვალის გასწორება უჭირს ხომ ხვდები... ძმაკაცის და... თან ათი წლით პატარა... მოკლეთ იცი შენ ეგ... და თუ შენ არ წამოგყვება ამ ურთიერთობაზე მაშინ მასზე ფიქრი უნდა შეწყვიტო, რადგან მისთვის ძვირფასი ადამინი ხარ და გულს არ გატკენს...ის არ მოგატყუებს, არც გამოგიყენებს და არც ტყუილ იმედს არ ჩაგისახვს გულში...მაგრამ თუ მასაც აქვს გრძნობები შენს მიმართ შენზე უარს ვერ იტყვის და შესაბამისად ...
-ჰო მაგრამ შენ მითხარი ადრე რომ ჩვენს შორის ზღვარია და ლაშა ამ ზღვარს ვერ გადმოვაო
-ასეცაა მია მაგრამ თუ უყვარხარ არ დაგკარგავს, ხელს ვერ გაგიშვებს ასე მარტივად და ვერ გეტყვის რომ შენზე უარს ამბობს
-ნათია მაბნევ-გულწრფელად უთხრა მიამ
-ნაბიჯი გადადგი მისკენ არ შეგეშინდეს მისი პასუხის და მერე თავად გააცნობიერებ ჩემ ნათქვამ სიტყვებს -გაუღიმა ნათიამ და ჰამაკიდან ადგა.
-ანუ კუთხეში მივიმწყვდიო?-გაეცინა მიას
-ჰო რაღაც ასეთი-გაეცინა ნათიასაც და სახლში შევიდა.
სანდრო საღამოს დათქმულ დროს დაბრუნდა სახლში, ყველა გამზადებული დახვდა და გაუკვირდა, რადგან მიას არასოდეს არ ყოფნიდა დრო, მანქანასთან რომ მივიდნენ სანდრომ გამოაცხადა რომ ნათია წინ უნდა დამჯდარიყო, რათქმაუნდა არავინ გააპროტესტა მისი ბრძᲜება და მანქანაში ჩასხდნენ. მიას ძალიან გაუხარდა როცა ნიკა დაინახა რესტორნის ეზოში
-ჩემი გიჟი გოგო-აღმოხდა ნიკას და გაეცინა როცა მია და მარიანა გიჟებივით მისკენ გაიქცნენ, ნიკამ მარიანა ხელში აიყვანა და მიას ჩაეხუტა
-ხომ დარჩები?-შეხედა საცოდავად მიამ
-აბა რა-გაუღიმა ნიკამ და თმა აუჩეჩა დას -ერთი დამენახე როგორ გაპრანჭულხარ-ნიკამ ხელი ჩაკიდა დას და დაატრიალა -ვა ვა რა გოგო
ხარ-გაეცინა ნიკას
-მეე?-შეიცხადა მარიანამ
-შენ ყველაზე ლამაზი გოგო ხარ-გაეღიმა ნიკას და სიცივისგან აწითლები ლოყები დაუკოცნა, მხოლოდ ნათია მოიკითხა ნიკამ დედას და ძმას კი ზედაც არ შეხედა, ხმის ამოღების უფლებაც კი არ მისცა ლალის რომელიც უკან აედევნა შვილს
-ნიკა როდემდე უნდა იყო ასე?
-შემეშვი-დაუღრინა ქალს და მიტრიალდა, შემდეგ გაჩერდა და უკან მოტრიალდა -შვილი სახელად ნიკა დაივიწყე-უთხრა მკაცრი ტონით და რესტორანში შევიდა, ლალის ცრემლები მოეძალა მაგრამ თავი ხელში აიყვანა და დამშვიდდა.
ნიკას ნახვამ ხასიათი გამოუკეთა მიას მაგრამ მაინც უხასიათოდ იყო, სულ ტელეფონს დაჰყურებდა, სულ ლაშას შეტყობინებას ელოდა, მაგრამ ამაოდ. ერთი მომენტი ცრემლებიც კი მოეძალა მაგრამ თავს სძლია და დაᲛშვიდდა.
ნათია მთელი საღამო უხასიათოდ იყო, ეშინოდა სანდროს არ დაელია და რემე სისულელე არ ჩაედინა, მისდა გასაკვირად სანდრო თავშეკავებულად იქეცეოდა სუფრასთან რომელსაც უამრავი ადამინი შეემტა ნელ-ნელა და სასმელსაც ცოტას სვამდა.
-ნუ ხარ დაძაბული-გაუღიმა მიამ ნათიას -დღეს არ გაგიჟდება
-სვამს
-ჰო მაგრამ ცოტას
-მაგისთვის ეგეც საკმარისია რომ გაგიჟდეს
-ნუ ღელავ, არაფერი მოხდება-გაამხნევა რძალი და სიხარულით გადაირია როცა ლიკა და თავისი კიდევ ორო მეგობარი დაინახა. მიას ძმებმა სასმლის დალევის უფლება მისცეს ლალიკოს პროტესტის მიუხედავად და მანაც ლაშაზე გაბრაზებულმა რამდენიმე ჭიქა შამპანური ზედიზედ დალია და როცა ნიკამ მეოთხედ შეუვსო ჭიქა სასმლით და მიამ ხელი მოკიდა ჭიქას ადგილზე გაიყინა, რადგან იგრძნო ვიღაცის მიახლოება ზურგს უკნიდან, რომელიც დაიხარა და სახე ისე ახლოს მიუტანა საფეთქელთან რომ ცხელი სუᲜთქვა შეაფრქვია სახეზე, მიამ ლაშას გამაბრუებელი სურნელი იგრძნო და ბედნიერების გიჟურმა მუხტმა დაურბინა სხეულში, გააჟრჟოლა როცა ლაშა ხელები მის თმას შეეხო და ცალ გვერდზე მოიქცია, შემდეგ კი ოქროს ყელსაბამი გაუკეთა და ყელზე და ყურში დაუჩურჩულა
-დაბადების დღეს გილოცავ ალქაჯო-ჩაესმა მისი სასიმოვნო ხმა ყურში, მიასთვის ეს იმდენად მოულოდნელი და სასიმოვნო მოულოდნელობა იყო რომ ადგილზე გაიყინა და ვერაფერი თქვა და ვერაფერი გააკეთა, როცა ლაშამ ცხელი ტუჩები მის საფეთქელს მიაწება მიას გააჟრჟოლა უნებურად და უგრძნო როგორ დაიწყეს პეპლებმა მუცელში ფრენა და როგორ დაიწყო ცხელმა სისხლმა Ვენებში გიჟური დენა, საფეთქელზე კი კანი ჯერ კიდევ ეწვოდა, დაგვიანებულ სტუმარს ნიკას ვგერდით გამოუძებნეს ადგილი და მიას ლირდაპირ აღმოჩნდა, თავდავიწყებაში გადავარდნი მია მხოლოდ მას უყურებდა და თვალს ვერ აშორებდა ლაშას მომღიმარ სახეს რომელივ დროდადრო თვალს ალარებდა მისკენ
-ლაშ აბა ვერ ჩამოვდივარო?-შეეხმიანა სანდრო
-ჰო მეგონა ვერ მომიხერხდებოდა-თავი იმართლა ლაშამ
-კარგია რომ ჩამოხვედი-გაუღიმა სანდრომ -ჩემი ძმა ხარ-უთხრა მომღიმარი სახით და სასმლით სავსე ჭიქა მიუჭახუნა
-მარტო მაგისი არა ჩემიც-გაუღიმა ნიკამ-ეგ ხო იცი რა ეგოისტია-სანდრომ მკვლელი მზერით გახედა ძმას ნიკამ იგრძნო მისი მზერა და თავადაც შეანათა ამღვრეული თვაᲚები ძმას, როდესაც მუსიკა ჩაირთო მია თავის მეგობრებთან ერთად დარბაზის ცენტრში გავიდა და ცეკვა დაიწყო, გიჟივით ბედნიერი იყო და საერთოდ არ ცდილობდა დაემალა გრძნობები, რამდენჯერმე ცეკვის დროს ლაშასკენ გააპარა მზერა და უარესი დაემართა როცა ყოველ ჯერზე ლაშას თვალებს გადააწყდა, რომელიც დაჟინებით უყურებდა მას, როცა მაგიდასთან დაბრუნდა დაღლილი ნათიას ჩაეხუტა აღფრთოვანებული და ხასიათი გაუფუჭდა როცა სანდრო თავზე წამოადგა ცოლს და მაჯაში ჩაავლო ხელი მოულოდნელად
-ვიცეკვოთ-დაიხარა და დაუჩურჩულა ცოლს რომ სხვა სტუმრების ყურადღება არ მიექცია
-სანდრო ხელი გამიშვი-დაუღრინა ნათიამ
-ხომ იცი რომ არ გაგიშვებ?-თვალებში ჩააცქერდა სანდრო და უფრო ძლიერად მოუჭირა თითები მაჯაზე და ფაქტიურად ძალით ააყენა სკამიდან, ნათია შეშინებული და დაბნეული გაჰყვა ქმარს საცეკვაოდ რადგან თავიაანთ ქორწილშიც კი არ იცეკა სანდრომ...ნათია ცდილობდა თავი მოეთოკა შიში და ზიზღი დაეძლია და ქმრის ნებას დაჰყოლოდა, სანდრო. წელზე შემოხვია ხელები ცოლს და თვალებში ჩააცქერდა, ნათიამ მხრებზე დაადო ხელები და მის ნებას დაჰყვა, უჭირდა მისი სიახლოვის შეხების და მზერის ატანა მაგრამ თავს ძალა დაატანა და სანდროს სურვილს დაემორჩილა.
-ბევრს სვამ-უთხრა მოულოდნელად ნიკამ ლაშას და გაუღიმა
-შენ მეუბნები ამას მეე?-გაეცინა ლაშას და ღვინით სავსე ჭიქა ერთ მოყუდებაზე დაცალა, თან მზერა მიასკენ გააპარა ისევ რომელიც ცოცხალი თავით ტელეფონს არ უშვებდა ხელს
-მე რას მიყურებ ძმაო შეყვარებული ვარ-გაეცინა ნიკას
-ჰოო სერიოზული მიზეზი გაქვს -გაეღიმა ლაშას და ისევ მიას გახედა რომლიც ისე ტელეფონში იყო თავჩარგული,
ნიკამ ლიკა გაიწვია საცეკვაოდ და მაგიდასთან მხოლოდ ლალი ლაშა და მია დარჩნენ,
-გავალ მოვწევ-თქვა ნერვიულად ლაშამ მოულოდნელად ადგა და გავიდა უკანა კარიდან გარეთ
-დედა საპირᲤარეშოში გავალ და მოვალ-უთხრა მიამ დედას და სწრაფად ადგა და გავიდა დარბაზიდან, სამზარეულოს კარით გარეთ გავიდა და უკანა კართან მივიდა, გაღიმებული მიაჩერდა ლაშას რომელიც კიბეებზე იჯდა და სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა
-მიხარია რომ მოხვედი-უთხრა მიამ და შეაკრთო ფიქრებში წასული ლაშა, მან დაძაბული მზერა ღრუბლებში მიმალული მთვარიდან მის სილუეტზე გადაიტანა და დაჟინებით მიაჩერდა, მია ნელ-ნელა მიუახლოვდა კიბეს და რამდენიმე საფეხური აიარა ისე რომ ლაშას თავზე წამოდგა
-ძალიან?-ცალი თვალი დახუჭა და ისე ახედა მიას
-ძალიან-დაეთანხმა მია
-გეგონა არ მოვიდოდი?-ისე ჰკითხა რომ თვალი არ მოუშორებია მიასთვის
-კი ასე მეგონა-დაეთანხმა ისევ მიᲐ
-გული დაგწყდებოდა რომ არ მოვსულიყავი?-ლაშას ლაპარაკი და გულახდილობა მიას აოცებდა
-გული მეტკინებოდა... ყველაზე საშინელი დაბადების დღე იქნებოდა უშენოდ-უᲧხრა გულწრფელად მიამ
-Ხვალ ისევ უნდა წავიდე, შენს გამო
ჩამოვედი-უთხრა ჩᲕარდნილი ხმით და თვალი აარიდა მიას არეულ სახეს
-ჩემს გამო?-ყურებს არ დაუჯერა მიამ
-ჰო მხოლოდ შენს გამო ჩაᲛოვედი-დაიჩურჩულა ლაშამ და მეორე ღერს მოუკიდა ათრთოლებული თითებით, შემდეგ მზერა ისევ მიასკენ გაექცა და უნებურად ფეხებიდან ააყოლა თვალი მის უზაᲓო სხსულს და მიას ცისფერ სფეროებზე შეაჩერა, გოგონამ რა თქმა უნდა იგრძნო მისი მზერა და დაიძაბა -მია ძალიან ლამაზი ხარ-უთხრა ლაშამ მოულოდნელად ისე რომ მისთვის თვალი არ მოუშორები, მიამ გაოცებისგან პირი დააღო და გააჟრჟოლა მოულოდნელად -შედი
გაცივდები- მოესმა ლაშას ჩავარდნილი ხმᲐ
-შენთან ყოფნა მინდა -უთხრა მიამ გულწრფელად და ლაშას მიაჩერდა ამღვრეული თვალებით და სუნთქვა შეუწყდა როცა ლაშა ადგა, კიბეებზე რამდენიმე საფეხური ჩაიარა ისე რომ მიას სიმაღლე მისას გაუტოლდა, ლაშა თვალებში ჩააცქერდა მიას, დიდხანს უყურებდნენ ერთმანეთს
თვალებში და ჯიუტად არცერთი არ აპირებდა თვალის არიდებას მეორესთვის
-მია-ლაშამ მიას სახეზე ჩამოყრილი თმები ყურს უკან გადაუწია და როცა მიამ თავი დახარა ნიკაპზე ნაზად მოკიდა ხელი და თავი ააწევინა -მია მე არც კი ვიცი რა უნდა გავაკეთო, როგორ მოვიქცე
-შენი არსებობით მაბედნიერებ-უთხრა მიამ და სახე ისე ახლოს მიუტანა ლაშას რომ ცხელი სუნთქვა სახეზე მიაფრქვია და საბოლოოდ აუბნია თავგზა ისედაც თავბრუ დახვეულ ბიჭს, ლაშა დიდხანს უყურებდა ჩაწითელბული თვᲚებით ცისფერ უძირო სფეროებში მიას და მოულოდნელად მზერა მის წითელ ტუჩებზე გადაიტანა, მიამ იმდენად მიუახლოვა სახე რომ ცხვირის წვერით სულ ოდნავ შეეხო ლაშას ტუჩებს, მან ათრთოლებული თითები მის ტუჩებს მიადო და დაიჩურჩულა
-ეს არ შეიძლება-თქვა უფრო თავის დასარწმუნებლად ვიდრე იმიტომ რომ ეს მართა აკრძალული იყო და მიას შეხედა რომელსაც ცრემლები მოერია უმალ და უკან დაიხია დაბნეულმა
-რატომ არ შეიძლება? ნუთუ ეს დანაშაულია?
-მია-გაეცინა ლაშას -შენ პატარა ხარ ძალიან პატარა არ მინდა გული გატკინო-უთხრა ჩავარდნილი ხმით და კიბეები აიარა. მიას ცრემლები მოეძალა მაშინვე აკანკალდა ბრაზისა თუ სიცივისგან და გადმოსცვივდა, ლაშამ უკან რომ მოიხედა და მია ასეთ მდგომარეობაში დაინახა მაშინვე ჩაირბინა კიბეები და მოსაცმელი გაიხადა, მიას მოახვია და გულში ჩაიკრა -ნუ ტირი გთხოვ
-თავი დამანებე-მიამ თავის დახსნა სცადა მაგრამ ლაშამ უფრო ძლიერად შემოხვია ხელები
-მია -დაიჩურჩულა ლაშამ მისი სახელი გოგონამ ახედა ცრემლიანი თვალებით და გადმოსცვივდა კიდეც ცრემლები -მია ასე ნუ იქცევი-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან ლაშამ -ისედაც მიჭირს თავის კონტროლი- და თავი დაკარგა მაშინვე როცა მიამ თმებში ხელი შეუცურა, თითის წვერებზე დამდგარმა და მის ტუჩებს მიწვდა.
მიამ მთელი ღამე თეთრად გაათენა, ვერ იჯერებდა რომ ეს რალურად მოხდა რომ ლაშას აკოცა, ვერ იჯერებდა რომ ეს სიზმარი კი არა რელობა იყო, უზომოდ ბედნიერი იყო, უზომოდ გახარებული, ყველა სასიმოვნო გრძნობა და ემოცია მასში ერთად აფეთქდა თითქოს. გაოცდა როცა დილით ლაშა მართა ბებოსთან ერთად მიადგათ სახლში, დაბნეული მიაჩერდა მართას მაგრამ ცოცხალი თავით ვერ გაბედა ლაშასთვის შეეხედა, რომელიც ნერვიულად ეწეოდა სიგარეტს ეზოში.
-მოკლეთ კახეთში მივდივართ მე და ლაშა და მია
გაგვაყოლეთ -უთხრა ლაᲚის მოკლედ და კონკრეტულად მართამ
-მართა-დაიწყო ლალიმ -რა საჭიროა მიას წამოსვლა?
-ბავშვს უყვარს სიღნაღი... გᲛოგვაყოლე ლალიკო და გპირდები უვნებელს დაგიბრუნებ ამ საღამოს
-მაინც ვერ გავიგე რა საჭიროა ეს-ლალიმ წინააღმდეგობა ვერ გაუწია მართა ბებოს მაგრამ აშკარა უკმაყოფილება გამოთქვა
-ხომ ვიცი ამ საწყალ ბავშვს არსად არ უშვებთ, ერთი დღე გამოგვაყოლე, გაერთობა, საღამოს დავბრუნდებით-მართას დაჟინებულმა თხოვნამ გაჭრა და ლალიმაც გაუშვა მია უპრობლემოდ, რადგან შეატყო მიას რა ძალიან უნდოდა წასვლა, მაგრამ გული რაღაც უსიამოდ შეეკუმშა როცა მია ლაშას გვერდით ჩაჯდა მანქანაში და წავიდნენ.
მია ისეთი გახარებული და აღფრთოვანებული იყო რომ მისი ხალისი და განწყობა ლაშას და მართასაც გადაედო
-ვერ წარმოიდგენთ რა მოწყენილობაა სახლში მართა ბებო-გახედა უკან მჯდომ მომღიმარ ქალს მიამ
-ჰოდა სწორედ მაგიტომ მოგიტაცᲔთ მე და ლაშიკომ
-ხომ იცით ნიკა სახლში დაბრუნებაზე ვერ სავითანხმეთდა დედაჩემი საშინლად გაღიზიანებულია, ისედაც ხომ უხასიათოა და ახლა უარესი დაემართა
-ჰო აბა რა იქნება შვილო, ჰოდა სწორედ მაგიტომ მიგვყავხარ შენც, თან რომ ვიცი როგორ გიყვარს ჩვენთან სიღნაღში ყოფნა შენ
-იმ პონტში უსწორდება რომ სიყვარულის
ქალაქია-ხმა ამოიღო ლაშამ და მომღიმარი სახით გახედა მიას რომელიც ჯერ გაბრაზდა მერე კი გაეცინა -თორემ ამას თავისი დიდი დიღომის გარდა არაფერი მოწონს
-შენ მგონი დღეს სვᲜეთში მიდიოდი-გაბედა და შეხედა ლაშას მიამ
-ჰო მაგრამ მე გადავაფიქრებინე-ჩაერია
მართა -საქმე მაქვს სოფელში აუცილებელი და...
-როგორ მიხარია რომ წამომიყვანეთ-შეხედა ქალს მიამ
-ლაშასაც უხარია რომ წამოხვედი-გაუცინა მართამ მიას
-მე რა შუაში ვარ?-გაეცინა ლაშას
-ანუ არ გინდოდა ჩემი წამოყვანა?-შეიცხადა მიამ და ლაშას გახედა, მათი თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და გაეცინა ორივეს.
მიას ძალიან გაუხარდა როცა სოფელში მისულებს საშინელი სეტყვა და წვიმა დაუხვდათ, საბოლოოდ მოხდა ის რასაც ნატრობდა, ადიდებულმა მდინარემ გზა ჩახერგა როგორც ყოველთვის და მართა ბებოს მეზობლებმა გამოუცხᲓეს ასე თქვეს ხვალამდე არაფერი არ იქნებაო, ლალის რომ დაურეკა მიამ და მოახსენა მომხდარი გაგიჟდა და გადაირია, არ უნდა გᲛეშვიო, ხომ ვიცი მანდ სულ ეგეთი ამბებიაო და იქმდე ქოთქოთებდა სანამ მართამ არ გამორთავ ტელეფონი მიას და არ დაუცაცხანა
-დამშვიდდი ლალი, კარგად ვართ ჩვენ, ხვალ წამოვლენ ბავშვები როგორც კი გზას გაწმენდენ, ნუ გეშინია, აქ არ ვარ? Პირველადა ხომ არაა ჩვენთან მია? თვალის ჩინივით გავუთრთხილდები ჩემს გოგოს -დაამშვიდა და გაუთიშა. მიას სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა რომ ლაე უცებ მოუგვარა ლალის მართამ
-მოკლედ ჩემო პატარა შენ ისევ შენს ოთახში დაიძინებ-სახეზე მოეფერა მართა მიას -ღმერთო როგორ პატარა იყავი, აქ დარჩენა იმიტომ გიყვარდა რომ ლაშა სულ განებივრებდა და შენი გიჟი ძმებისგან სულ გიცავდა გახსოვს?
-ჩუმად ესეც მაწვალებდა ხოლმე-გახედა სავარძელში მჯდომ ლაშას მიამ მომღიმარი სახით
-ახლაც გაწვალებ-დაემუქრა ლაშა
-ძაან მიყვარს აქაურობა -დააიგნორა ლაშას მუქარა მიამ და სახლი დაათვალიერა ბოლო სამი წლის მანძილზე არაფერი შეცვლა და ძალიან გაუხარდა რომ ყველაფერი ისევ ისე იყო როგორც მის ბავშვობაში, ეს სახლი მისი ცხოვრების საუკეთესო წლებს და ბავშვობას ინახავდა, აქ ყველაზე ბედნიერი იყო მია, აქ მისი ყველაზე საყვარელი ადამინები იყვნენ ერთად, მის და Ლაშას ოჯახი.
ისე დააღამეს რომ სახლის ლაგება და საჭმლის კეთებში ვერც გაიგეს, როცა ივახშმეს და მაგიდა აალაგეს შუქი ჩაქრა და მართა მაშინვე დასაძინებლად დაწვა, გამოაცხადა მეძინება, დავიღალე ასაკმა იცისო და გაერიდა მათ.
მია სავარძელში დაჯდა მოღუშული სახით და ლაშას მიაჩერდა რომელიც დივანზე დაწვა არხეინად და ჭერს მიაშტერდა
-შუქი არ მოვა?-დაარღვია უხერხული სიჩუმე მიამ
-შენ თუ გინდა ვეტყვი და მოვა-უთხრა სერიოზული ტონით და გიჟივით გაეცინა რადგან გვიან გააცნობიერა მისი ნათქვამი მიამ
-ლაშა მაბრაზებ-გაეცინა მიასაც
-მიდი დაწექი დაიძინე-გახედა მიას და უფრო ლამაზი მოეჩვენა მისი სახე სანთლის მკრთალი ციმციმა სინათლის ფონზე
-არ მეძინება
-გეშინია?-ირონია გაერია ხმაში ლაშას
-სულაც არა
-გეშინია-ეცინებოდა ლაშას -რომ გკითხონ ბავში არ ხარ და ჭექა-ქუხილის კი გეშინია
-ბავშვი არ ვარ
-ხაააარ! პატარა მშიშარა ბავშვი
-აუტანელი ხარ -დაუღრინა მიამ და გაჩუმდა უნებურად ლაშას სახეზე მიეყინა ცივი
თვალები და მოულოდნელად ჰკითხა-გუშინ გახსოვს რაც მოხდა?-გაბედა და დაუსვა კითხვა რომელიც გუშინიდან სულს და გონებას უმღვრევდა
-გუშინ?-შეიცხადა ლაშამ -რამე განსაკუთრები მოხდა და უნდა მახსოვდეს?-ისეთი ტონით უთხრა რომ მიას გული ეტკინა
-არა რა უნდა მომხდარიყო-ნაწყენი ტონით უთხრა და მზერა აარიდა მის სახეს
-მოიცა რაღაც გამახსენდა -თქვა ირონია ნარევი ტონით ლაშამ -მგონი Ვიღაც გოგომ
მაკოცა-თქვა სიცილით
-მოგწონს არა ჩემი წვალება?-გაბრაზდა მია
-კი და თან ძალიან
-რატომ მაკოცე?-ჰკითხა მოულოდნელად ეგონა დააბნევდა
-მე კი არა შენ მაკოცე-უთხრა მშვიდი ტონით ლაშამ და ჭექა-ქუხილის ახალი სერია რომ დაიწყო შეშინებული მია ფეხზე წამოვარდა , მისდა საუბედუროს ამჯერად უფრო საშინელი ხმაურით და ნᲐთებით ქუხდა, მი ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და ყოველ გაელვებაზე კრთოდა -მოდი ჩემთან-მოესმა ლაშას ჩავარდნილი ხმა მია და გაოცებული მიაჩერდა მას და კარგა ხანს უყურებდა სახეში უნდოდა გაერკვია სიმართლეს ეუბნებოდა თუ ამჯერადაც დასცინოდა, კიდევ ერთხელ რომ დასჭექა და გააჟრჟოლა შიშისგან ლაშამ ისევ დაუძახა -მია მოდი სანამ გადავიფიქრე-და მიაც მაშინვე მიუახლოვდა დივანს და თავზე წამოადგა ლაშას, რომელმაც მაქსიმალურად ჩაიწია, მია მაშინვე მის გვერდზე დაწვა და ჭერს გაუშტერა თვალი
-ლაშა-დაიწო მიამ და ხმა ჩაუწყდა, ლაშამ მისკენ მიატრიალა თავი და მის პროფილს მიაჩერდა
-მია?-ჩაეკითხა ლაშა
-მიყვარს შენი სურნელი-უთხრა მიამ ბავშვური გულწრფობით და თავი მისკენ მიატრიალა, მათი თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და კარგა ხანს ასე ჩუმად უხმოდ უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში
-მარტო სურნელი?-ჰკითხა სერიოზული ტონით და ტუჩის კუთხეში შეეპარა ღიმილი როცა მიას სახე აელეწა, მია გაბრაზდა და დივანზე წამოჯდა
-ლაშა რატომ მაწვალებ? -შეხედა მწოლიარე ბიჭს და შეკივლა მოულოდნელობისგან როცა ლაშამ ხელი გადახვია და დივანზე დააწვინᲐ
-მია ზოგჯერ სიტყვები უბრალოდ ზედმეტია-უთხრა მომღიმარი სახით და საფეთქელზე მიაწება ცხელი ტუჩები და უფრო მეტად მიკკრო სხეულზე მია.
მეორე დღეს შუადღისით გზა გაწმინდეს და მიას წაყვანა გადაწყვიტა ლაშამ რადგან ლალიმ ლამის აუფეთქა ტელეფონი მას და მართას, მიას არ უნდოდა წასვლა მაგრამ სხვა რა გზა ჰქონდა ამიტომ მანქანში მოწყენილი ჩაჯდა
-კიდევ ჩამოგიყვანთ ხოლმე არ ინერვიულო-გაუღიმა მართამ-კარგი Მინდი თუ დაგვემთხევა სიღნაღშიც გადავალთ
-ბე საღამომდე ჩამოვალ-უთხრა ლაშამ მართას და ლოყები დაუკოცნᲐ, ქალს უსიამოდ გაჰკენწლა გულში და როცა წავიდნენ მია და ლაშა გულში დალოცა ისინი.
მია ძალიან ბედნიერი იყო, მიხვდა ეს მართას კი არა ლაშას იდეა იყო, მისი აქ წამოყვანა ბავშვობაში დაბრუნება, რაღაც ჯᲓოსნური საოცარი მოგონენბების გაღვიძება და მასთან განმარტოვება. მთავარ გზაზე რომ გავიდნენ ლაშამ სიჩქარეს მოუმატა, მიასაც უყვარდა ჩქარა რომ დადიოდა არ გაულროტესტებია ერთი წამით სულ ერთი წამით შეხედეს ერთმანეთს გაუღიმეს და მერე კადრებად დარჩა გონებას შეჯახსბის საზარელი ხმა, ისევ ხმა, ტკივილი და მერე სიცარიელე სიბნელე და შიში.