დილით ტელეფონის ხმაზე თვალების ფშვნეტით გამოვიდა საძინებლიდან ნახევრად მძინარე ბავშვი, საცვლის ამარა შევიდა მისაღებში და მელოდიის ხმას გაჰყვა, ბოლოს დივნის და სახელურის შორის ჩაჭედილი დედის ტელეფონიც იპოვნა, უცხო მონერს წარბშეკრულმა დახედა, ჯერ საძინებლისკენ გაიხედა, შემდეგ კი სწრაფად უპასუხა.
-გაბრიელ, შენ ხარ?
-ჰო.
-დედაშენი სად არის?
-ძინავს, ღამე არ სძინებია და ალბათ ახლა გათიშულია.
-შენ საიდან იცი…
-მესმოდა მთელი ღამე რომ დადიოდა. - წამსვე უპასუხა ურეაქციოდ და მისმა პასუხმა ტელეფონის მეორე მხარეს მყოფი ისე დააბნია დიდი ხნის მანძილზე ხმის ამოღება ვეღარ მოახერხა.
-მმ… შეგიძლია პასპორტებს სურათი გადაუღო და გამომიგზავნო?
-კი.
-მიდი მაშინ გელოდები.
-დღეს მოხვალ? - დედის საძინებლისკენ დაიძრა, შიგნით შესული კი პირდაპირ კარადას მიადგა.
-კი, ორ საათზე მანდ ვიქნები და მერე საქართველოში გავფრინდებით… რამე ხომ არ გინდა?
-მმ… არა… არაფერი. - ყოყმანით გადააბა სიტყვები ერთმანეთს, პირველი კი მაშინვე მიხვდა რომ ბავშვს რაღაცის თქმა სურდა, მაგრამ მათ შორის არსებული მანძილის გამო ჯერ კიდევ არ შეეძლო თავისუფლად ყოფნა.
-მიდი მითხარი.
-არაფერი. - ჩუმად ჩაილაპარაკა, მერე კი პასპორტის ერთ გვერდს სურათები გადაუღო და პირველს ნომერზე გაუგზავნა.
-დე აქ ხარ? - შვილის ხმაზე გონზე მოსულმა თავი წამოსწია, ნახევრად გახელილი ცალი თვალით შეხედა და მის ღიმილზე თვითონაც გაეღიმა. - მოდი ჩემთან. - ხელი დაუქნია და ისიც სწრაფად ავიდა საწოლზე, ქალის წვრილ მკლავებში გაეხვია და თავი მკერდზე მიადო. - ჩემი პატარა... ასე ადრე რატომ გაიღვიძე. - თავზე კოცნიდა, თან თმებზე ეფერებოდა. - რა ტკბილი ხარ. - სახეზე რომ გადავიდა კოცნით მაშინვე ამოძრავდა ბავშვი.
-ოო… არ მიყვარს ამდენი კოცნა ხომ იცი… - თავი უკან გასწია და შეეცადა მისგან თავი დაეღწია. - დედა გამიშვი!
-ყველაფერში მამაშენს რატომ დაემსგავსე… - მაინც არ მოშორდა შვილს, კიდევ უფრო მეტად მიიკრო სხეულზე და ცხვირი მის თმაში ჩარგო.
-შენ გინდოდა ალბათ რომ დავმსგავსებოდი.
-ამ ბოლო დროს ზედმეტად ბევრს ლაპარაკობ.
-მაგრამ მაინც მოგწონვარ.
-გაბრიელს მოხვდება.
-დედა, ხომ იცი რომ შენს საიდუმლოს არასდროს ვეტყვი სხვას. - თავი სესილიას მკლავზე ჰქონდა მოთავსებული, ქვევიდან უყურებდა დედას, ის კი თმებზე ეფერებოდა.
-რა საიდუმლოს, ჭკვიანო? - სახეზე ჩამოატარა თითები, თან შუბლზე აკოცა.
-მაგალითად იმას რომ მამა ისევ გიყვარს. - თვალებ მოჭუტული ჩააშტერდა მწვანე თვალებში, სესილიას ზურგს უკან დაგდებული ტელეფონის წყალობით კი ყველაფერი ესმოდა პირველს. სუნთქვა შეკრული ისმენდა მათ საუბარს, თვითონაც უნდოდა იქ ყოფილიყო, მათთან ერთად დაეწყო დილა და შვილის მსგავსი საუბრისთვის მოესმინა. ისე დამაჯერებლად უთხრა სესილიას მისი საიდუმლოებების შენახვაზე, თვითონაც ლამის დარწმუნდა რომ ბავშვსაც აღარ ახსოვდა მისივე ხელიდან მოსასმენად დაგდებული ტელეფონი. მისი ნათქვამი მამა რომ გაიგო სხეულში სასიამოვნო შეგრძნებამ დაუარა, მაგრამ მაინც სესილიას პასუხს ელოდა. თვითონაც შესანიშნავად იცოდა მისი გრძნობების შესახებ, მაგრამ მისგან მოსმენა მაინც უნდოდა ამდენი წლის შემდეგ.
-საიდან დაასკვენი ტვინიკოსო.
-ვიცი.
-ბევრს ლაპარაკობ, ადექი ვისაუზმოთ და მერე მივხედოთ საქმეს თორემ მამაშენი რომ მოვიდეს და მზად არ დავხვდეთ, ყველაფრის გარეშე წაგვიყვანს. - მაშინვე შეეცვალა ხმა, საწოლზე წამოჯდა, ხელები სახეზე ჩამოისვა და ჰაერი დიდი რაოდენობით შეისუნთქა.
-დე… შენ გაქვს პრობლემა მამასთან ერთად ცხოვრებაზე?
-საიდან ეს კითხვა.
-ჩვენ ხომ მასთან უნდა ვიცხოვროთ.
-რა? - მერე გაანალიზა რომ კონსტანტინესთან ერთად მოუწევდა იმ სახლში ყოფნა რომელშიც უამრავი თბილი მოგონება აკავშირებდა. იმ დროს წარმოუდგენლად ჩათვალა მასთან ერთად ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება და მაშინვე უარი განაცხადა. - ჩვენ მასთან არ ვიცხოვრებთ, ჩვენც გვაქვს ბინა და…
-ხო მაგრამ ჩვენ ხომ იმიტომ მივდივართ რომ მასთან ვიყო, გავიცნო და როგორც შენთან ვარ, მამასთანაც ისე გავატარო დრო.
-მე მამაშენთან ვერ ვიცხვორებ და შენ დამტოვებ?
-ოო არა, მაგრამ მამა მჭირდება და მინდა მასთან.
-რას ითხოვ ამ სიტყვებით გაბრიელ? - წარბები შეკრა და შვილის ურეაქციო გამომეტყველებას მიაჩერდა.
-მასთან ვიცხოვროთ.
-გაბრიელ…
-ჩემს გამო მაინც… შენ ხომ არ მითხარი მის შესახე.
-კარგი. - ცივად გასცა პასუხი, ფეხზე წამოდგა და აბაზანისკენ დაიძრა.
-დედა.
-მოემზადე. - კარები დაკეტა და მაშინვე კარებთან ჩაცურდა.
-დეე… აუ არ გეწყინოს რა… დედა. - კარებზე უკაკუნებდა, ხელებში სახე ჩარგული სესილია კი ყველაფერზე ერთად ფიქრობდა. ბოლოს ფეხზე წამომდგარმა კარები გამოაღო და იქვე მდგომ ანერვიულებულ შვილს ზემოდან დახედა წარბ შეკრულმა.
-როდემდე უნდა მიკაკუნო? თუ დამაცდი თავის მოწესრიგებას?
-მითხარი რომ არ გეწყინა.
-არ მწყენია არაფერი პატარა, რატომ ნერვიულობ… ჯანდაბა ნუ გავხარ ასე, ხომ შეიძლება ჩემიც გქონდეს რამე.
-რა ჩემი ბრალია. მიყვარხარ და მენერვიულება.
-შეგჭამ. - შეკრულ წარბებს შორის აკოცა, შემდეგ ორივე ლოყა დაუკოცნა და ისიც მალე გამოეცალა ხელებიდან. აბაზანაში შესული ცხელი წყლის ქვეშ დადგა, სახე დუშიდან წამოსულ წვეთებს შეუშვირა და ჰაერიც დიდი რაოდენობით შეისუნთქა. გული სწრაფად უცემდა, არ იცოდა რა მოხდებოდა მომავალში, როგორ მოიქცეოდა თვითონ კონსტანტინესთან, ან თვითონ პირველი რა ინტერესს გამოიჩენდა. დარწმუნებული იყო გაბრიელთან შესანიშნავ ურთიერთობას ჩამოაყალიბებდა, მაგრამ ერთად როგორ გაძლებდნენ იმ ყველაფრის შემდეგ, წარმოდგენა არ ჰქონდა.
მთელი დღის მანძილზე აფორიაქებული დადიოდა, საჭირო ნივთებს ჩემოდანში ალაგებდა და გაბრიელის რამდენიმე წყვილ ტანსაცმელსაც თვითონ ამზადებდა.
ორი საათი ხდებოდა კარებზე ზარის ხმა რომ გაისმა და სესილიაც ანერვიულებული დაიძრა გასაღბად.
-დე ჩემი სახატავი რვეული სად არის?
-შენს ზურგ ჩანთაში ჩავდე. - კარების გაღებისას გასძახა შვილს, შემდეგ კონსტანტინეს ნაცრისფერ თვალებს შეხედა და ისე დაიბნა როგორ წლების წინ თავიდან იბნეოდა მის გამოხედვებზე. გული აუჩქარდა და სხეულშიც ნაცნობმა შეგრძნებამ დაუარა. იმ დროს ძლივს გადააგორა სურვილი რომელიც ჩახუტებას, მისი სურნელის შეგრძნებას და კოცნას სთხოვდა. მისი შეხების წყურვილმა ისე აიტანა სუნთქვაც კი შეეკრა და რომ არა მისი ხმა, გონს კიდევ დიდი ხანი ვერ მოვიდოდა.
-მზად ხართ?
-კი. - კარები ფართოდ გამოაღო, პირველი შეგნით შეატარა და კარის დაკეტვის თანავე რკინის ზედაპირს შუბლით მიეყრდნო. მის სიახლოვეს ყოფნა წარმოუდგენლად უჭირდა, მისი ცივი გამომეტყველება ყინავდა და გულზე მტკივნეულად ხვდებოდა.
-წავიდეთ? - შვილთან ჩამუხლულმა თავზე გადაუსვა ბავშვს ხელი, ისიც თავის ქნევით დაეთანხმა.
-შეგიძლია ჩემს მეგობართან გამატარო? გასაღები უნდა დავუტოვო და გაბრიელი საბუთები გამოვართვა. - ყოყმანით ჰკითხა ბავშვთან მდგომს რომელსაც არც კი შეუხედავს მისთვის.
-შემიძლია… სულ ეს არის? - ორ ჩემოდანს შეხედა, სესილიას თანხმობაზე ჩანთებს ხელი მოკიდა და გასასვლელისკენ დაიძრა, გაბრიელიც მას აედევნა დაპარაკით. ბინიდან გასვლამდე თვალი მოავლო იქაურობას ნაკანმა, გულიც კი სწყდებოდა სახლის და საკუთარი ცხოვრების დატოვების გამო, მაგრამ ბოლოს კარიც გამოიხურა, გასაღებით გადაკეტა და მამა-შვილს უკან აედევნა. ერთმანეთთან ახლოს და ამავდროულად შორს ყოფნა ორივეს სულს უხუთავდა. დაძაბულობა და არასასიამოვნო გარემო ტრიალებდა მათ გარშემო, უხერულადაც კი გრძნობდა სესილია თავს, თვალს შეუმჩნევლად აპარებდა წლების უნახავი კაცისკენ. უნდოდა დიდხანს ეყურებინა, ყვლა მისი შეცვლილი დეტალის ამოცნობა სურდა, დაბალ წვერზე შეხება, რომელიც სასწაულად უხდებოდა. მისი შეხების სურვილით შპყრობილს წამით სუნთქვაც კი შეეკრა და ფიქრების გასაფანტად გვერდზე მჯომ შვილს თმაზე გადაუსვა ხელი, ის კი მკერდზე მიეყრდნო კეფით, თან ტელეფონში მულტფილმს უყურებდა. მომღიმარმა ბავშვიდან კონსტანტინეზე გადაიტანა მზერა, რომელიც ორივეს ჩაფიქრებული მიშტერებოდა. იქამდე უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში სანამ სესილიამ არ გაიხედა, მაგრამ მერეც გრძნობდა მწველ მზერას და სიმშვიდეს სრულიად კარგავდა.
გერმანიის დატოვების შემდეგ რამდენიმე საათში ჩაფრინდნენ თბილისში და სესილიას გულმაც სხვანაირად დაიწყო ფეთქვა, ფეხდაფეხ მიგჰყვებოდა კონსტანტინეს, მაგრამ თვალები ირგვლივ შემოკრეფილი ხალხისკენ გაურბოდა. ქართული საუბარი ყურს სასიამოვნოდ ხვდებოდა და მონატრებაც უფრო მეტად აწვებოდა. გასვლისთანავე დაინახა მანქანასთან მდგომი გაჭაღარავებული ლევანი, რომელიც თბილი ღიმილით მისჩერებოდა, მერე კი კონსტანტინეს გვერდზე მდგომ ბავშვზე გადაიტანა თვალები და შესამჩნევად დაბნევის შემდეგ სახე გაუბრწყინდა.
-გამარჯობა, ლევან. - თბილად გაუღიმა სესილიამ, მან კი თავი დაუქნია და უკანა კარგი გამოუღო.
-კეთილი იყოს შენი დაბრუნება.
-მადლობა. - უხერხულად შეიშმუშნა, თვალები დახარა და მანქანაში მოთავსდა.
-ეს ლევანია, ჩვენი ოჯახის წევრი რომელიც ჩვენს გადაადგილებაზე ზრუნავს. - მხარზე დაადო ბავშვს ხელი და თვალებ გაბრწყინებული კაცი ისე წარუდგინა.
-გამარჯობა. - პატარა ხელი გაუწოდა უცნაურად მომღიმარ კაცს, თვითონ კი წარბიც არ შეუხრია.
-გამარჯობა. - პატარა ხელს თავისი შეაგება, მერე მომღიმარ კონსტანტინეს ახედა და მათ შორის მსგავსება მაშინვე აღმოაჩინა.
-წავიდეთ. - მხარზე მიადო ხელი ლევანს, თან მანქანაში მოთავსდა ბავშვთან ერთად.
-როგორ ხარ ლევან? - უხერხული სიჩუმის გასაფანტად საუბარი წამოიწყო სესილიამ, პირველმაც წამსვე მას გახედა წარბ აწეულმა.
-ძველებურად სესი, მადლობა.
-თქვენი ცოლი როგორ არის?
-ოთხი წლის წინ გარდაიცვალა გულის შეტევით.
-არ ვიცოდი, ვწუხვარ.
-მადლობა.
-მალე მივალთ? - ქვევიდან ახედა გვერდზე მჯდომ მამას გადაღლილი თვალებით, კონსტანტინეს კი მაშინვე გული გაუთბა.
-მალე მივალთ. დაიღალე? - თავზე გადაუსვა ხელი, მერე მხარზე მოხვია. - მოდი. - თავისკენ მისწია და ისიც მის მკერდს მიეკრო. სასიამოვნო შეგრძნებამ დაუარა სხეულში, გული სითბოთი აევსო და ისიც კი იგრძნო სახე როგორ გაუნათდა.
-ჰო. - დაღლილი ხმით ჩაიბურტყუნა, თვალი კი ფანჯრისკენ გაადაიტანა.
-ვინ არის სახლში ლევან?
-მხოლოდ მამაშენი.
-კარგია. - თავი სავარძლის საზურგეზე დამაგრებულ მისაყრდნობს მიადო და თვალები დახუჭა. არ იცოდა რა მოერხებინა სესილიასთვის, როგორი ურთიერთობა დაეჭირა მასთან, მისი ყურებისას ბრაზი, წყენა და იმედგაცრუება თავისით იჩენდა თავს, რაც მასთან კონტაქტის სურვილს უკარგავდა, მაგრამ შინაგანად ძლიერად სურდა მისი გულში ჩაკვრა, თავის მკლავებში მოქცევა და მისთვის საყვარელი სურნელის შეგრძნება. უნდოდა მთლიანი სახე დაეკოცნა, ეთქვა როგორ ენატრებოდა და ეს მონატრებაც ეჩვენებინა. გული აუჩქარდა იმის წარმოდგენისას როგორ ეხუტებოდა, კოცნიდა და ეალერსებოდა. გაბრიელმაც წამსვე ახედა ქვევიდან, პირველმა კი თვალი ჩაუკრა და ხელი უფრო მჭიდროდ მოხვია. დილის საუბარზე ეფიქრებოდა, წარმოდგენა არ ჰქონდა როგორ უნდა ეცხოვრა სესილიასთან ერთად ერთ სახლში ისე რომ დილით გაღვიძებულს მისი სახე არ დაენახა, ძილის წინ კი მისი სითბო არ შეეგრძნო. ალბათ როგორი რთული იქნებოდა ორივესთვის ამ ყველაფრის გადატანა, იცოდა როგორ დაიტანჯებოდა ქალი მის მიმართ გამოვლენილი სიცივით და ყველაფრის მიუხედავად ამის ნახვა საშინლად არ სურდა, მაგრამ ვერც საკუთარ თავს და პრინციპებს ღალატობდა.
როგორც კი ეზოში შეაყენა მანქანა ლევანიმ, გაბრიელმაც წამსვე წამოყო თავი. პირველი სწრაფად გადავიდა ავტომობილიდან, მას მიყოლილ შვილს ზემოდან დახედა და მის გაფართოვებულ თვალებზე ოდნავ გაიღიმა.
-ეს ჩვენი სახლია?
-ჰო. - თმები აუჩეჩა, მერე ირგვლივ მიმოიხედა, სესილია რომ ვერ დაინახა მანქანის თავს ხელი დაადო, რამდენიმე წამის შემდეგ შიგნით შეიხედა და ერთ ადგილზე მიყინული ქალი მთლიანად შეათვალიერა. - გადმოხვალ, თუ მანდ დარჩენას აპირებ? - მის ხმაზე გონს მოსულმა ნელა გააღო კარი, ისე რომ არც შეუხედავს კონსტანტინესთვის და არც რამე უთქვამს. - შევიდეთ, ცივა. - ბავშვს ხელი ჩაკიდა და სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრა შესასვლელი კარისკენ. კარები სწრაფად გააღო და პირველი გაბრიელი შეატარა, სესილიას კი არც დალოდებია. ნელა მიჰყვებოდა მამა-შვილს, იქაურობას ათვალიერებდა და მოწოლილი მოგონებებისგან ყელში ბურთი აწვებოდა. სახლში შესვლა ძლივს მოახერხა, აღარც წარმოდეგინა როდისმე ისევ თუ შაბიჯებდა. შიგნით შესულს ბავშვთან დახრილი დავითი დახვდა, შორიდან უყურებდა როგორ ესიყვარულებოდა ერთადერთ შვილიშვილს კაცი რომელსაც წლების მატება აშკარად შესტყობოდა, მაგრამ მაინც თბილი გამომეტყველება აჰკვროდა. სესილიას დანახვისას ცოტა დაიბნა კიდეც, მისი რეაქციის დანახვისას ნაკანსაც თვალები აემღვრა, თავი დახარა და იატაკს მიაშტერდა. ყველაზე მეტად ტირილი არ უნდოდა, მაგრამ მოწოლილ ემოციებს ვერაფერს უხერხებდა. იქიდან წასვლა სურდა, ვერ უძლებდა ამ ყველაფერს ერთად და არც კონსტანტინესი ესმოდა. ვიღაცის მიახლოვება რომ იგრძნო თავი მაშინვე ასწია, კაცის სევდიან, მაგრამ მაინც მომღიმარ სახეს მიაშტერდა და მისი თანაგრძნობა რომ დაინახა თავი ვეღარ შეიკავა. ხმის ამოუღებლად შემოხვია კაცს ხელები, თავი მკერდზე მიადო და თვალები ერთმანეთს მაგრად დააჭირა. უცნაური სიმშვიდე მოედო სხეულზე, თავი დაცულად იგრძნო, მამისეული სითბო მოდიოდა მისგან და მის მხარდაჭერასაც გრძნობდა, ისე როგორც საკუთარი მამის გვერდში დგომას იგრძნობდა.
-ყველაფერი კარგად იქნება. - სითბოთი გაჟღენთილი თბილი ხმით დაიჩურჩულა მის ყურთან, ცრემლები სწრაფად შეუმშრალა და სესილიამაც თავი წამოსწია.
-მადლობა.
-ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ალექსანდრეს შვილი ხარ, ახლა უკვე ჩემი შვილიშვილის დედა, და დღეს ძალიან ბედნიერი კაცი ვარ. - კონსტანტინესთან მდგომ ბავშვს შეხედა რომელიც ინტერესით სასვსე თვალებით შესცქეროდა მამას და ყურადღებით უსმენდა მის დასმულ კითხვაზე გაცემულ პასუხს. - როგორ გვანან ერთმანეთს.
-თქვენ ჯერ კიდევ არ იცით მათი მსგავსების შესახებ.
-დარწმუნებული ვარ მალე გავიგებ. ერთი განსხვავება ნამდვილად აქვთ, კონსტანტინე ასე ადვილად კონტაქტში არავისთან შედიოდა.
-დამიჯერეთ, მისი კომუნიკაცია მისივე ინტერესზეა დამოკიდებული. თუ არ აინტერესებ, არც მოგიახლოვდება. რამდენიც არ უნდა ველაპარაკო არ ესმის, ან არ უნდა გაიგოს.
-შვილიშვილი ყოველთვის განსაკუთრებული და საყვარელია როგორიც არ უნდა იყოს.
-გამარჯობა! - სახე გაბრწყინებული ქეთი წამებში აესვეტა წინ სესილიას და მაშინვე მოეხვია. - მომენატრე ჩემო გოგო. - გახარებული მალევე მოშორდა და ბრჭყბიალა მწვანე თვალებში ჩახედა.
-მეც მომენატრე ქეთი. - გაკვირვებული იყო მისი ასეთი ქცევით, ყოველთვის მშვიდი ქალი ახლა სულ სხვანაირი ეჩვენებოდა, მაგრამ მისი ეს მოქმედება ძალიან ესიამოვნა. - ის პატარა კაცი მამამისს როგორ გავს. - თავით კიბისკენ ანიშნა და სესილიამაც მოჰკრა თვალი როგორ ადიოდნენ ერთად კიბეებზე.
-ჰო. - ოდნავ გაუღიმა, მერე იქაურობას მოავლო თვალი.
-დაახლოვებით ერთი წლის წინ შეცვალა ყველაფერი.
-გასაგებია.
-ქეთი გაბრიელს ბოლო ოთახი გაუმზადე, მერე თვითონ მოაწყობს როგორც მოუნდება. - კიბეებზე მარტო დაეშვა, თან სესილიას არ აშორებდა თვალს.
-და… - დაბნეული მიაჩერდა ნაკანს, ისიც მაშინვე მიუხვდა კითხვას.
-სულ ერთია, შენ აარჩიე. მადლობა წინასწას. - ხელი ჩაკიდა დანაღვლიანებულ ქალს, მან კი უბრალოდ თავი დაუქნია.
-და ქეთი, საღამოს ჩემები მოვლენ, თუ შეგიძლია ხორცი გაამზადე მწვადისთვის.
-სხვა რამეებსაც მოვამზადებს.
-მადლობა. - თავი დაუქნია ქეთის, მან კი ჩვეული ღიმილი აიკრა სახეზე, შემდეგ კიბეებისკენ დაიძრა.
-მივეხმარები. - კონსტანტინესგან შორს ყოფნის მიზნით ქეთის გაჰყვა, სწრაფად დაეწია და ერთ-ერთ საძინებელში მასთან ერთად შვიდა.
-ცოტა უცნაურად ვგრძნობ თავს სხვა ოთახში რომ იძინებ… - ყოყმანით ჩაილაპარაკა ქეთიმ, არ უნდოდა ჰგონებოდა ქალს რომ მის პირადში ზედმეტად იხედებოდა, მაგრამ თავს ვერაფრით იკავებდა.
-მე საერთოდ აქ ყოფნით ვგრძნობ თავს უცნაურად ქეთი… გაბრიელს რომ არ აეჩემებინა, აქ საერთოდ არ მოვიდოდი. წარმოდგენა არ გაქვს როგორი რთულია ჩემთვის ახლა აქ ყოფნა და საერთოდ მისი სიახლოვე.
-ყველაფერი კარგად იქნება, არ ვიცი არ მოხდა, მაგრამ თქვენ დიდხანს ვერ გაძლებთ ცალ-ცალკე ვიცი.
-შერიგების იმედი არ მაქვს, ახლა ერთადერთი რაზეც ვფიქრობ ისაა როგორ დავაღწიო თავი აქაურობას.
-საღამოს ხომ ისინი უნდა მოვიდნენ…
-სწორედ ამიტომ მინდა წასვლა. - წელზე შემოიწყო ხელები და ფანჯრიდან ჰორიზონტს გახედა.
-დედა. - საძინებელში შესული პირდაპირ სესილიასკენ დაიძრა, ქეთიმ კი მაშინვე მას გააყოლა თვალი.
-ჰოუ. - შვილთან ჩამუხლულმა ხელებში მოიქცია მისის სახე და ლოყაზე აკოცა.
-სადმე უნდა წახვიდე?
-ჰო, ჩემი მეგობარი უნდა ვნახო.
-მე?
-შენ არ დარჩები აქ? მამაშენის მეგობრები და შენი მომავალი ნათლია შენს გასაცნობად მოდიან.
-და შენ? შენს გარეშე არ მინდა.
-გაბრიელ უკვე ჯიუტი ბავშვივით იქცევი.
-უბრალოდ… რო არავინ ვიცი? - შეწუხებულმა ჩაილაპარაკა, თვალი კი მომღიმარი ქეთისკენ გააპარა.
-გაიცნობ დე, რისთვის ჩამოგიყვანა მამაშენმა აქ, უნდა მის გვერდით იყო, მისი საყვარელი ადამიანები გაიცნო.
-ხო მაგრამ... მე შენთან ერთად მინდა.
-მე არ ვარ მზად მათთან შესახვედრად და გთხოვ, ნუ მაიძულებ.
-კარგი ჰო. - უკმაყოფილოდ ჩაიბურტყუნა, ხელები კისერზე მოხვია, ცხვირი კი მის ყელში ჩარგო. - მომწონს აქ. - კიდევ უფრო ჩაიმალა დედის ყელში, სესილია კი მაშინვე მიუხვდა შვილს ემოციებს.
-ძალიან კარგი.
-მამაც მომწონს.
-როდის დაუძახებ მამას?
-ოო ვერ ვეძახი, თავს რაღაცნაირად ვგრძნობ. - მაშინვე მოაშორა მკლავები და გასასვლელისკენ წავიდა.
***
საძინებლიდან საღამომდე არ გასულა, საკუთარ ტანსაცმელს კარადაში ალაგებდა ყურებში გაკეთებული ყურსასმენებიდან გამომავალი მუსიკის თანხლებით, ათას რამეზე ერთად ფიქრობდა, არც არავინ აწუხებდა, არც გაბრიელი ჩანდა და არც საძინებლიდან ძლივს გაშვებული ქეთი. არ იცოდა თავში რა უტრიალებდა კონსტანტინეს, ან თუნდაც იმ საღამოს რას აპირებდა, როგორ შეახვედრებდა თავის მეგობრებს, ან თვითონ პირველი როგორი იყო ამდენი წლის შემდეგ. ერთადერთი რაც დანამდვილებით იცოდა ის იყო რომ კონსტანტინეს გულის გალღობა მხოლოდ გაბრიელს გამოსდიოდა. სულ სხვანაირი იყო ბავშვთან ერთად, ზუსტად ისეთი როგორსაც წარმოიდგენდა. ყველაფრის დალაგებას რომ მორჩა დაბლა ჩავიდა, კონსტანტინესთან და თავითთან მოსაუბრე შვილიც მაშინვე მოხვდა თვალში და გაუაზრებლად გაეღიმა. კიდევ ვერ იჯერებდა იმ სახლში ყოფნას, ყველაფერი ერთი დიდი სიზმარი ეგონა, მაგრამ გაღვიძება ნამდვილად არ სურდა. საკუთარი შვილის ბედნიერ სახეს ხედავდა, მასზე მნიშვნელოვანი კი არაფერი იყო იმ წუთას. საყვარელი კაცი გვერდით ჰყავდა, მიუხედავად იმისა რომ ვერ უახლოვდებოდა, ვერ ეხებოდა, მაინც კმაყოფილი იყო იმით რომ მისი ყურება შეეძლო. მონატრება მთელ სხეულში ედებოდა, გულს უჩქარებდა და სუნთქვის საშუალებას უქვეითებდა.
კონსტანტინეს ტელეფონი რომ ამღერდა, მაშინ მოვიდა გონს, მიხვდა მალე ნაცნობი სახეები მიადგებოდა მთავარ შესასვლე კარს და დრო იყო იქაურობას გასცლოდა.
-სესი, სადმე მიდიხარ? - ჩანთით ხელში რომ დაინახა ნაკანი, მაშინვე ჰკითხა უფროსმა პირველმა და სესილიაც დააბნია.
-ჰო, უნდა გავიდე. - მასზე მიშტერებულ კონსტანტინეს გახედა ერთ ადგილზე გაშეშებულმა, ელოდებოდა რომ რამეს იტყოდა, მაგრამ პირველი უბრალოდ იდგა ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი და ურეაქციო გამომეტყველებით მისჩერებოდა. შეამჩნია როგორ გაეღიმა ოდნავ, სესილიაც მიხვდა კაცს უკვე ამოეცნო მისი განზრახვა და ოდნავ სახეც აუწითლდა.
-ისინი რომ მოდიან?
-დარწმუნებული ვარ აქ ჩემს სანახავად არ მოდიან, მთავარი მიზეზი კი აქ რჩება. თან ჩემი მეგობრის ნახვა მინდა. - მისკენ დაძრული შვილის წინ დაიხარა, ლოყაზე აკოცა, მერე ნაცრისფერ თვალებში ჩახედა.
-მალე მოდი ხო? - როგორც ყოველთვის წასვლამდე ახლაც იგივე სიტყვები გაუმეორა და სესილიასაც გაეღიმა.
-ჭკვიანად მოიქეცი. - შუბლზე მიაკრო ტუჩები, თითები შავ თმებზე გადაუსვა, ბოლოს კი სახლიც დატოვა იქამდე სანამ კიდევ ვინმე რამეს ეტყოდა. არც დაფიქრებულა ისე წავიდა ძველი მეგობრის სახლისკენ, რომელიც წლები იყო არ ენახა და არც მისი ხმა გაეგონა, ისიც არ იცოდა ისევ იქ ცხოვრობდა თუ არა. ნაცნობ კორპუსს რომ მიადგა გულიც აუჩქარდა, წამით გადაიფიქრა კიდეც ასვლა, მაგრამ საბოლოოდ მაინც აიარა კიბეები შიგნით შესულმა და ბინის კარსაც მიადგა. გაუბედავად მიაჭირა ზარის დასარეკ ღილაკს თითი და ერთ ადგილზე გაშეშბულმა ყელზე მომდგარი დიდი ნერწყვი ძლივს გადააგორა. ერთი წუთიც არ დაუცდია, მალევე გამოაღო კარები მაღალმა, სასიამოვნო გარეგნობის მამაკაცმა, რომელსაც წელს ზემოთ სხეული მოეშიშვლებინა და ბევრი ვარჯიშის კვალიც ეტყობოდა. - გამარჯობა…
-სესილია ხო? - ყურებამდე გაუღიმა, თან სესილიას გაფართოვებულ მწვანე თვალებში ჩააშტერდა.
-თქვენ ვინ…
-სანი, ლილიანის შეყვარებული. - ყურებამდე გაუღიმა, სესილიას კი კიდევ უფრო გაუდიდლა ლამაზი თვალები. - შემოდი. - ხელით ანიშნა შიგნით ესულიყო, კარების დაკეტვის შემდეგ მისაღებისკენ წასულ სესილიას აედევნა, იქვე სივანზე დაგდებული საკუთარი მაისური სრაფად გადაიცვა და დაბნეული გოგო ყურადღებით შეათვალიერა. მართლა ისეთი იყო როგორსაც ლილიანი აღწერდა, ბევრ ინფორმაციას არ ფლობდა, მაგრამ ის მაინც იცოდა როგორი მნიშვნელოვანი იყო სესილია ლილიანისთვის. - აბაზანაშია, მალე გამოვა. დალევ რამეს?
-არა იყოს.
-ჩემს გამო თავს უცხოდ ნუ იგრძნობ, როგორც გავიგე აქ ცხოვრობდი წლების წინ.
-არ მეგონა ჩემზე ვინმეს თუ მოუყვებოდა.
-ჯერ მხოლოდ ექვსი თვეა ვხვდებით, მაგრამ ამ ექვს თვეში იმაზე მეტი გავიგე მასზე ვიდრე თვითონ იცოდა. - სიცილით იკბინა ქვედა ტუჩზე მერე კი ლილიანის ხმაც შემოესმა.
-სანი შეგიძლია მოხვიდე?
-მალე დავბრუნდები. - თვალი ჩაუკრა დაბნეულ სესილიას, მერე ფეხზე წამომდგარი აბაზანისკენ დაიძრა. თვალებს ვერ უჯერებდა ნაკანი, თან გულის სიღრმეში ყურებამდე იღიმოდა იმის გააზრებისას რომ ლილიანს ასეთი პოზიტიური ადანიანი ჰყავდა გვერდით. მოულოდნელად გამოვარდა საცვლების ამარა ლილიანია, თვალებ გაფართოვებული შესცქეროდა იქვე მჯდომ დაქალს და სიხარულს, სიყვარულს, ბრაზს, წყენას, თუ მონატრებას ერთად განიცდიდა. ამდენი წლის შემდეგ კიდევ არ ჰქონდა წარმოდგენა იმ მიზეზის შესახებ რის გამოც სესილია იქიდან წავიდა, მაგრამ დარწმუნებული იყო მასზე და გიორგიზე ყველაფერი იცოდა და მისი ცხოვრებიდან გაქრობის მიზეზად ამ საიდუმლოს დამალვას თვლიდა. ერთმანეთს უყურებდნენ გაშეშებულები, განძრევას ვერცერთი ბედავდა, ვერც სიტყვებს უყრიდნენ თავს რამის სათქმელად, ბოლოს კი ერთდროულად დაიძრნენ ერთმანეთისკენ და წლების უნახავებმა ერთი ჩახუტებით გამოხატეს ის ყველაფერი რასაც ამ დროის მანძილზე გრძნობდნენ. ორივე ჩუმად ტიროდა, არც ერთმანეთ შორდებოდნენ და ვერც რაიმეს თქმას ბედავდნენ.
-მომენატრე. - ბოლოს ატირებულმა ნაკანმა ძლივს გასაგონად ჩაილაპარაკა მთელი გრძნობით, ლილიანმა კი უფრო მჭიდროდ ჩემოხვია ხელები.
-მეც მომენატრე. ძალიან მომენატრე და შენ წარმოდგენა არ გაქვს როგორი მარტოსული ვიყავი აქამდე. - სახე უკან გასწია, მერე ცრემლები შეუმშრალა სესილიას, თან ოდნავ შეცვლილ სახეზე დააკვირდა. - რაღაცნაირი ხარ.
-რანაირი. - წამსვე გაეცინა, თან კვლავ ცრემლებს იმშრალებდა.
-ქალური.
-შვილი მყავს. - ლიალიანის შოკირებულ თვალებზე ჩაიცინია, მერე კი იქ გაჩენილ სანის ახედა.
-ლილ დიტომ დამირეკა, ცოტახნით უნდა გავიდე, თქვენ ილაპარაკეთ მანამდე. და ეს ჩაიცვი, შეგცივდება. - მაისური და სპორტული ჩარვალი დივანზე დაალაგა, ლილიანს ხელი შიშველ წელზე მოხვია და ტუჩებზე სწრაფად აკოცა. წამსვე განაბულ ქალს ლოყაზეც მიაკრო ტუჩები, შემდეგ მომღიმარმა თვალი ჩაუკრა და სესილიასთან დამშვიდობების შემდეგ სახლიც დატოვა.
-მიყვარს. - დივანზე მძიმედ დაშვებულმა ამოიოხრა, თან გაოცებულ სესილიას ქვევიდან ახედა. - რა იყო? - თვალები აატრიალა, თან ტანსაცმლის ჩაცმას შეუდგა.
-შენც სხვანაირი ხარ.
-მოდი აქ, მომიყევი შვილი ვისგან გყავს, პირველზე ყურებამდე შეყვარებული ასე მალე ვერავის შეიყვარებდი, ისე რომ ბავშვი გაგეჩინა მისთვის.
-კონსტანტინესია ბავშვი ლილიან. - თვალები აატიალა, გვერდზე მიუჯდა და როგორც ადრე სჩვეოდა ისე დაიწყო საუბარი. - რომ წავედი მერე გავიგე…
-გაგიჟდებოდა ბავშვზე რომ გაიგებდა, მიკვირს როგორ ხარ ცოცხალი, თანაც აქ.
-არასდროს მაპატიებს.
-რა ქვია ბავშვს, ჰგავს? რატომ არ წამოიყვანე?
-გაბრიელი, ჰგავს ჰო. Და ნუ მისმევ ამდენ კითხვას ერთად.
-მე კიდევ ძალიან ბევრი კითხვები მაქვს და სანამ არ დამაკმაყოფილებ აქედან ვერ წახვალ.
-დღეს კონსტანტინეს მეგობრები მოდიოდნენ ბავშვის სანახავად და გამოვასწარი.
-იმ .ლექალა მეგის რა გაუძლებდა.
-რა? - გაკვირვებულმა შეხედა ლილიანს, მან კი თვალები აატრიალა.
-ხშირად ვხედავდი კონსტანტინეს გვერდით და ახლა შენ რომ ენახე იქ წარმომიდგენია რა როჟებს დაკერავდა, ან ნეტა როგორი დამოკიდებულება ექნება ბავშვთან.
-შეცვლილი ხარ.
-სანიმ ჩემი ცხოვრება გააფერადა.
-როგორ გაიცანი?
-ხომ იცი სასაფლაოებს ვერ ვიტან, ამიტომ შიგნით რომ ვერ შევედი გარეთ ვიჯექი მარტო. - უხერხულად შეიშმუშნა, თან სესილიას რამდენიმე წამით შეხედა. - მერე უცებ ვიღაც მომიჯდა გვერდზე, შემეშინდა მაგრამ მისი მშვიდი, თან მომღიმარი თვალები რომ დავონახე მაშინვე დავმშვიდდი. მელაპარაკებოდა ათას უაზრობაზე, მეც ხასიათზე მოვყავდი, მერე სახლამდე მომაცილა და სახელიც არ უთქვამს ისე წავიდა. რამდენიმე დღეში სადარბაზოსთან დამხვდა და გასეირნება შემომთავაზა. მერე პაემანზე მეპატიჟებოდა ხშირა, ახლა აქ ვართ და თავის სახლში გადასვლას მთავაზობს, მაგრამ ჯერ კიდევ უარზე ვარ.
-კარგი ადამიანი ჩანს.
-ძალიან, ძალიანნ კარგია და ღმერთის ძალიან დიდი მადლობელი ვარ მას რომ შემახვედრა.
-მიხარია ბედნიერს რომ გხედავ. - მკლავები მოხვია მომღიმარმა, ლილიანს კი წამსვე მოედო სიმშვიდე სხეულში.
-მომიყევი იმ დღეს რა მოხდა. - თმაზე ჩამოატარა თითები, სესილიამ ერთი ამოიოხრა, სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო და ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა კონსტანტინეს გამოჩენის ჩათვლით.
-რომ დამირეკე მივხვდი რაღაც კარგად არ წავიდოდა, მაგრამ ვერც კონსტანტინესთან დავრეკე და არც თვითონ ის რეკავდა.
-ხომ გითხარი, ჩემი ტელეფონით ემესიჯებოდა გიო.
-ძალიან დიდი ხნის მანძილზე მიყვარდა… მიუხედავად ყველაფრისა ახლაც არ ვგრძნობ სიძულვილს. - მშვიდად ჩაილაპარაკა, სესილიას გადახედა და მის შეკრულ წარბებზე გაეცინა. - ბოდიში რომ დაგიმალე, უბრალოდ რთული იყო…
-ეგ არ გამართლებს, მე შენი საუკეთესო მეგობარი ვიყავი და უნდა გეთქვა, მითუმეტეს ჩემი ძმა იყო.
-ვერ ვიტან იმ წლებს.
-აღარ მინდა გახსენება.
-და ახლა რას აპირებ, იქ უნდა იცხოვრო?
-სხვა გამოსავალი არ მაქვს ჯერ-ჯერობით, რა დაემართა გაბრიელს არ ვიცი, ან კონსტანტინემ რა უთხრა ასეთი რომ გვერდიდან არ შორდება. უკვე ვეჭვიანობ კიდეც. მოსწონს მამამისი, მაგრამ ჯერ მამას ვერ ეძხის, არადა ვხედავ როგორ უნდა კოსტას მისი ნათქვამი ამ სიტყვის მოსმენა.
-მე მის ადგილად რამე სასწაულს დაგმართებდი ბავშვის დამალვის გამო.
-სულ იმის მხარეს რატომ ხარ.
-შენ ხარ დებილი და მე მოაზროვნე ადამიანებს ვუჭერ მხარს.
-ლილიან!
-კარგი ჰო, მესმის და ვიცი იმ დროს ვერც იაზროვნებდი, ან საერთოდ რას წარმოიდგენდი ასეთ თეატრს თუ დადგამდა შენი ძმა. მას არ სჯეროდა კონსტანტინეს სიყვარულის სესილია, ვერც მე დავაჯერე და ერთადერთი რაც უნდოდა შენი მისგან დაცვა იყო, თავის ჭკუით სწორად იქცეოდა. არ უნდოდა უბრალოდ გამოეყენებინე და შენთვის გული ეტკინა კოსტას.
-მაგას მნიშვნელობა აღარ აქვს, უბრალოდ ძნელია მისი შორიდან ყურება, მაშინ როცა სიგიჟემდე მენატრება. ისე ცივად მექცევა თითოს მითვის არაფერს წარმოვადგენ.
-მაგას ვერ დავიჯერებ, ცხოვრებაში მგონი ერთადერთხელ შეუყვარდი და შენს გადაყვარებას ვერ შეძლებს.
-აღარ ვიცი რა ვიფიქრო.
-დროს მიჰყევი და ყველაფერი დალაგდება, მთავარია აქ ხარ, მეც შენთან ვარ და რაღაც ეშველება.
-ძლიან მომენატრე. - კიდევ უფრო მჭიდროდ მიეკრა მის სხეულს, შემდეგ კი საუბარი გააგრძელა. გვიანობამდე იყო ლილიანთან, ბოლოს კი ტაქსით დაბრუნდა სახლში. იმედი ჰქონდა ყველა წასული დახვდებოდა და არავის ნახვა არ მოუწევდა იმ დროს. ემოციურად და ფიზიკურად იმდენად დაღლილი იყო ძილის გარდა სხვა არაფერი უნდოდა. სახლში მისულს არავინ დახვედრია, მხოლოდ მისაღებიდან ისმოდა ტელეფვიზორის ხმა. ნელი ნაბიჯებით დაიზღა შუქ ჩამქვრალი ოთახისკენ და მალე ტელევიზორთან მჯდომი ორი სილუეტიც გაარჩია. ტელევიზორის დიდი ეკრანი ანათებდა მთლიან ოთახს, მულტფილმის გმირები სწრაფად მოძრაობდნენ, მაგრამ დივანზე ჩაძინებულ მამა შვილს უკვე აღარაფერი ესმოდა. გაბრიელს თავი კონსტანტინეს მკერდზე ედო, პირველს კი სივნის საზურგეზე ჩამოედო კეფა და ორივე ხელს შვილს ხვევდა. ნელა დაიძრა მათკენ გულ აჩქარებული, არ უნდოდა რომელიმე გაეღვიძებინა, მაგრამ ასეც ვერ დატოვებდა. კონსტანტინეს სახესთან ახლოს დაიხარა, თან მძინარეს ყურადღებით დააკვირდა, ისე მოუნდა შეხებოდა სისხლი აუდუღდა, თითები დაუბუჟდა და რომ ვეღარ მოითმინა გაუბედავად სახეზე ჩამოატარა. მისი კანის შეგრძნებისას თვალები მიენაბა, ცრემლის ერთი წვეთიც გადმოუგროდა ჯებირებიდან და კაცის სახეზე დაცემისას წამსვე დენდარწყმულივით მოშორდა. შეეშინდა რომ გაეღვიძებოდა რაიმე ისეთს ეტყოდა რაც უარესად გახდიდა, მაგრამ არც კი შეტოკებულა პირველი, ამიტომ შედარებით დამშვიდებული მძინარე სვილს მიეფერა. - გაბრიელ, დე… - სახეზე ჩამოატარა თითები, შემდეგ თმაში შეუცურა. - გაბრიელ. - კიდევ ერთხელ ჩაილაპარაკა, მაგრამ ბავშვის ნაცვლად კონსტანტინემ წამოყო თავი.
-არ გააღვიძო. - დაბოხებული ხმით ჩაილაპარაკა და სესილიასაც წამსვე დაუარა სხეულში ჟრუანტელმა. ხელი გაუშეშდა, შემდეგ კი უკან გაიწია.
-შეგცივდებათ და კისერი გეტკინებათ.
-მე ავიყვან. - ქვევიდან უყურებდა ქალს, მის სხეულს ათვალიერებდა და სიგიჟემდე უნდოდა საკუთარ მკლავებში მოექცია. სესილია რომ შებრუნდა და საძინებლისკენ წავიდა, მაშინვე მოისვა ლოყაზე თითი და სისველის შეგრძნებისას ინსტიქტურად გაიხედა კიბეებისკენ. არ უნდოდა ასეთისთვის ეყურებინა, ვერ იტანდა მის ცრემლებს და ახლა როცა საკუთარ ლოყაზე მის კვალს გრძნობდა, სხეული შინაგანად მთლიანად ეწვოდა. ბოლოს გონზე მოსულმა ბავშვიც აიყვანა, ფეხზე წამომდგარი ნელა დაიძრა კიბეებისკენ, საძინებელში შესულმა საწოლზე დააწვინა, იქვე ჩამოჯდა და თავზე ხელი გადაუსვა მძინარე ბავშვს. მიუხედავად იმისა რომ მას ჰგავდა, პირველი მაინც ამჩნევდა საყვარელი ქალის მიმიკებს ბავშვის სახეზე და იმ დროს გული უცნაურად უძგერდებოდა. მალე შევიდა სესილიაც ბავშვის საძინებელში, ტანსაცმელი გამოეცვალა და საღამურებში მყოფი საწოლისკენ მიიწევდა.
-პირველი დღეა, ღამე შეიძლება გაეღვიძოს და არ მინდა შეეშინდეს. - თვალებ მოჭუტულს უცებ აუხსნა სიტუაცია, გვერდზე მიუწვა ბავშვს, საბანი გადააფარა და თავზე აკოცა. მათზე მიშტერებულ კონსტანტინეს თვალი გაუსწორა, თან ხელი თავქვეშ ამოიდო. ჩუმად უყურებდნენ ერთმანეთს, გული ორივეს გაორმაგებულად უცემდათ, მაგრამ რამის თქმას ვერცერთი ვერ ახერხებდა.
-ღამე მშვიდობის. - სწრაფად აქცია სესილიას ზურგი რადგან მის ყურებას ვეღარ უძლებდა. ყოველ ჯერზე ძველი დრო ახსენდებოდა, ტკბილი მოგონებები რომლებიც მასთან აკავშირებდა და ამის გამო თავის შეკავებაც უფრო და უფრო იჭირდა.
სახლში არ გაჩერებულა, მიუხედავად იმისა რომ გვიანი იყო იქაურობა დატოვა და რამდენიმე წუთში მეგობრის ბინის კართან აღმოჩნდა.
-გელოდებოდი. - ოდნავ გაიღიმა, კედელზე ხელით მიყრდნობილმა კონსტანტინემ კი ქვევიდან ახედა. წამებში შეათვალიერა, შემდეგ კი შიგნით მიპატიჟების გარეშე შევიდა. - დალევ? - სპორტული შარვლის ამარა მყოფი ფეხშიშველი დაიძრა ბარისკენ, პირველის თანხმობის თანავე აიღო სასმელი ორ ჭიქასთან ერთად და მის გვერდზე სავარძელში მოთავსდა. ყავისფერი სითხე ჭიქებში ჩამოასცა, ერთი მაგიდის ზედაპირზე გააცურა კონსტანტინეს მიმართულებით, მეორე კი თვითონ აიღო და სწრაფად გადაუშვა ორგანიზმში. შემდეგ მაგიდაზე მოთავსებული გათლილი ხილიდან ფორთოხალი აიღო და ალკოჰოლის გემოც მალევე გადაფარა.
-წარმოდგენა არ მაქვს რა მოვუხერხო. - ტუჩებში მოქცეული სიგარეტიდან დიდი ნაფაზი გამოქაჩა, ცოტა ხანს ფილტვებში გაიჩერა, ბოლოს კი საპირისპირო მხარეს გაუშვა და დაბალი ჭიქიდან ვისკი მოსვა.
-რაო, რა თქვა?
-იმ ნაბი.ჭვარს წაუყვანია იმ დღეს, დიდი სცენა დაუდგამს, მეგის გამოყენებით აჩვენა სესილიას რომ ჩემთვის მეორე ხარისხოვანი იყო. ჩვენ რომ მეგის ვეძებდით, მაგ დროს სესილიაც იმას ჰყავდა და ეუბნებოდა რომ მისი ადგილმდებარეობის შესახებ ვიცოდი. ისიც მე მელოდებოდა და რომ ნახა მეგისთან მივედი… ჯანდაბა, ნაბი.ჭვარი, რეები ჩახლართა. მეგის მიმართ სესილიას დამოკიდებულება ხომ იცი, ალბათ სულ აერეოდა ტვინი მისი კოცნის შემდეგ.
-ღადაობ? - სიმწრით ჩაიცინა, თან სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-მერე ეგრევე გაუგზავნია იმ ანრის შეყვარებულთან.
-ანუ თავისი ნებით არ წასულა.
-რა მნიშვნელობა აქვს, ამდენი წლის მანძილზე რას ფიქრობდა. ცოტა ადრე რომ ეთქვა თავისი პირით… თვითონ რომ მოსულიყო ჩემთან… ალბათ უფრო გამიადვილდებოდა პატიება, მაგრამ ახლა...
-რატომ არ ცდილობ მის მდგომარეობაში შესვლას და გაგებას. - თვითონაც მოუკიდა სიგარეტს და კონსტანტინეს არაფრის მთქმელ თვალებს თავისი გაუსწორა. - რა? შენ არ ამბობდი რომ გამოუცდელი იყო? პირველი იყავი ყველაფერში, შენ აგრძნობინე სიყვარული და შენვე ატკინე გული, ნუ შენი ბრალი არ ყოფილა, მაგრამ ხომ ეტკინა? ამას დამატებული ის რომ საკუთარი ძმა, რომელიც ყველაფრის მიუხედავად უყვარდა ფსიქოლოგიურად მოქმედებდა და გონებას ურევდა. ადვილი გგონია ამხელა ზეწოლის გაძლება 21 წლის გოგოსთვის? დედმამიშვილები ყველაფრის მიუხედავად გვიყვარს მათი ნაკლებიანად. სესილიას ვერც მოსთხოვდი მის გადაყვარებას. და ვერც ახლა მოსთხოვ.
-ბავშვი დამიმალა და ბავში ჯერ კიდევ ვერ მეძხის მამას იმის მიუხედავად რომ ცდილობს, არც მე ვარ დალაგებული…
-თუ ის რაც შენ ილაპარაკე მართლა მოხდა, გაუჭირდებოდა თქმა. როგორია მიხვიდე კაცთან რომელისთვისაც მეორე ხარისხვოანი ხარ და უთხრა მისგან ბავშვს ელოდები.
-შენ მას ამართლებ. - წარბები ასწია პირველმა, ანდრომ კი თვალები აატრიალა.
-ეგრევე პატარა ბიჭი ხდები როცა რამე სესილიას ეხება და აზროვნების უნარს კარგავ. კი არ ვამართლებ, ვმსჯელობ და მის ადგილას წარმოვიდგენ თავს. შენ ჩვენ მაინც გყავდით აქ, ის კიდე მარტო იყო ბავშვით, ტყუილებშო, გაურკვევლობაში და თან შენი მონატრებით იტანჯებოდა, მაგრამ მოსვლაც არ შეეძლო.
-გეყოფა.
-არაფერიც არ მეყოფა, რატომ დაივიწყე ის რაც გამოიარა, შენ არ იყავი მის გვერდით ნაბი.ჭვარი მამინაცვალი რომ მოკვდა? მერე ცალკე თავის ძმა და ცალკე შენ. კიდე კარგად არის… ისე გაბრიელი რა მაგარი ტიპია, თან ქართულად რა კარგად ბაზრობს, მე მეგონა არ ეცოდინებოდა ენა, იმან კიდე ლექსების მოყოლა დამიწყო. - სიცილით გააქნია თავი გახსენებისას და კონსტანტინეც გააცინა. - მერე პატარა ლუკიტოც გააცანი და დაძმაკაცდებიან.
-დიდი ხანია არ მინახავს.
-ისე ნიკოლოზი ასე თუ გაქაჩავდა ნამდვილდ არ მეგონა. კეკე რა ლამაზია, ნანუკას ჰგავს, ნაზი და ლამაზია.
-ყველაზე მეტად მაინც მე ვუყვარვარ. - კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა, ანდრომ კი თავი გააქნია სიცილით.
-მაშინ რას წარმოვიდგენდი მეორესაც თუ მიაყოლებდა.
-თავიდანვე ეტყობოდა რა გამოქლიავებულიც იყო.
-ნინი რას შვრება? ბოლოს მგონი ერთი თვის წინ ვნახე, სამუშაოზე წუწუნებდა. - გაეღიმა აწუწუნებული გოგოს გახსენებისას, კონსტანტინესთან რომ ბუზღუნებდა, მაგრამ მის შეთავაზებულ დახმარებაზე უარს ამბობდა.
-ორი კვირის წინ დაიწყო და ჭკუაზე არაა.
-შენთან სულ პატარა ბავშვია და სულ წუწუნებს.
-მარიტას არაფრით გავს, სულ სხვანაირია. - ჩაფიქრებულმა ჩაილაპარაკა ცოტა ხნის შემდეგ, ანდრო კი უბრალოდ თავის ქნევით დაეთანხმა.
-ზოგჯერ ძალიან მენატრება მისი კისკისი. - პირველად თქვა თავის გრძნობების შესახებ ხმამაღლა, თან სასმელი მოსვა. - ის რომ ერთი სისხლი არ გვქონდა, არ ნიშნავს იმას რომ შენზე ნაკლებად მიყვარდა კოსტა. როგორც შენი ისე ჩემი პატარა და იყო და მისი დაკარგვა შენზე ნაკლებად არ მტკენია.
-ვიცი.
-არა არ იცი. მე მისთვის არასდროს შემიხედავს როგორც გოგოსთვის და არც როგორც შენი დისთვის. აღვიქვამდი როგორც ჩემს დას და მის გაზრდაში მეც ვიღებდი მონაწილეობას. ნინი სხვა არის და ნუ ცდილობ მას შეადარო. ისიც შენი დაა, მაგრამ სხვა ადამიანია. სხვანაირი ხასიათებით, სხვანაირი ემოციებით და ამ ემოციების გამოხატვის ხერხებით.
-რის თქმას ცდილობ ანდრო? პორდაპირ მითხარი. - წარბები დაახლოვა პირველმა, ყურადღებით შეათვალიერა მეგობარი, მაგრამ სახეზე ვერაფერს ატყობდა.
-იმას რომ მიიღე ისეთი როგორიც არის და შეწყვიტე მასში მარიტას ძებნა.
-მე მაინც მგონია რომ სხვა რამის თქმა გინდა. -ცარიელი ჭიქა მაგიდის ზედაპირზე დადგა, სიგარეტის ნამწვი იქვე საფერფლეში ჩაასრ.ისა და ფეხზე წამომდგარი გასასვლელისკენ დაიძრა.
-მოიცადე, სად მიდიხარ?
-სახლში.
-დაფიქრდი მაინც სესიზე. - ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი გაჰყვა უკან, კონსტანტინეს კი არაფერი უთქვამს, ხმის ამოუღებლად მოეხვია, გაშილი ხელის გული რამდენჯერმე მიარტყა მხარზე, მერე კი ბინა დატოვა.
************
მაპატიეთ დაგვიანებისთვის. რომ მომეხერხებინა მაშინვე დავდები ხომ იცით.
არ დამირედაქტირებია, მერე ჩავასწორებ.