ამ ცხოვრებაში ცოტა ტ. თუ არ გაანძრიე ისე ციდან არაფერი ჩამოგიცვივა - ვიღაც ბრძენის, ცხოვრებისეული შეგონება

****
კიდევ ერთი ისტორია

მაღალი შენობის სახურავის კიდეზე იჯდა, ქარი ნაზად ურხევდა თმას, უყურებდა ჩამავალ მზეს და ზღვას ერთმანეთს საოცარი კონტრასტით
ერწყმოდნენ, იმ დროს ფერები ცაზე ყველაფერს ამბობდნენ. ჯერ ფეხებს დახედა შემდეგ კი დაბლა ჭიანჭველებივით აქეთ-იქით მოძრავ ადამიანებს. როგორც წესი სიმაღლის ეშინოდა თუმცა იმ წამს არა. იცოდა არ ჩავარდებოდა, ამიტომაც იჯდა ასე მშვიდად და ამიტოაც აღიქვამდა ყველაფერს ასე ლამაზად. მოულოდნელად მზე გაქრა, წვიმა წამოვიდა გაიელვაა რაღაცამ ძლიერად დაირახუნა და შენობის კიდეს სხეული მოსწყდა - გულაჩქარებულს გამოეღვიძა, იატაკზე ეგდო ცალკე სხეულის ტკივილი, ცალკე ცუდი სიზმარი და პლიუს კიდევ გამაყრუებელი ხმაური გვერდით ოთახიდან
-რა ჯანდაბაა- ამოიკვნესა და ფეხზე წამოიზლაზნა, დილის შვიდის ნახევარი იყო. ხმაური კი ისევ არ წყდებოდა, გაბრაზებულმა მოიცვა ხალათი და გვერდითა მეზობლის გასალანძღად გაეშურა. დაახლოებით ხუთ წუთიანი რახუნის-ბრახუნის და დრახუნის შემდეგ როგორც იქნა კარი გაიღო. ახალი არავინ, ისევ ის სახე ძალიან რომ აღიზიანებდა და ისევ იგივე უემოციო გამომეტყველება.
-უკაცრავად გუგა! დილის შვიდ საათზე რატომ მინგრევთ კედლს და რატომ არ მაძლევთ ძილის საშუალებას?!
-სად მოვხვდი -სიმწრით ჩაიცინა ბიჭმა და ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი
-საცხოვრებელ კორპუსში!
-კარგი, მართლა? კედელი არა! ჭერი იყო, ჭერიიიი! გესმის! ზედა მეზობელს ააკითხე , გაერკვიე და ჩემთან კარის ჩამოღებასაც მოეშვი!- უემოციოდ მიხურა კარი, გაშტერებული სანდრაა დიდხანს იდგა კარის წინ და ცდილობდა ვითარებაში გარკვევას, კი იყო დარწმუნებული ხმა რომ გვერდიდან იყო მაგრამ რაც უფრო იღვიძებდა მით უფრო ერკვეოდა იმაში რომ რეალურად ხმები ზედა მეზობელს ეკუთვნოდა. თვალები აატრიალა და მოკლედ პრობლემის მოგვარებას ზედა მეზობელთან შეეცადა, საბოლოოდ იმდენი იბორიალა რაც ძილში უნდა გაეყვანა ის დრო, მთლიანად ბოდიალშიი გაილია და სამსახურში წასვლის საათიც მოვიდა. თავი უსკდებოდა. ჯერ შხაპი მიიღო შემდეგ ყავა გაიკეთ და ფანჯარას გახედა.
-ყოჩაღ სანდრა! აშკარად ბედნიერად დაიწყე დღე! უნებურად იმ კედელლს გახედა გვერდთ მეზობელთან რომ აერთებდა და თან ყოფდა. ის ცალკე გაახსენდა უკვე მილიონჯერ რომ შეაწუხა უცნაური მეზობელი ბოლო ერთი თვის მანძილზე, ხან არეული პიცის გამო უვარდებოდა, ორი კვირის წინ მთვრალი დაბრუნდა და საკუთარი კარის ნაცვლად მისი კარი გააღო, რომელიც რატომღაც არ იყო ჩაკეილი და შეაჭრა პირდაპირ, საინტერესო ის იყო როცა ყვირილი დაუწყო ჩემს სახლში რას აკეთებო. ახლა კიდევ ეს საინტერესოა ის ახალგაზრდა უფრო უცნაური იყო თუ თავად უფრო. ლამის რაფაზე ჩამოეძინა ბოლოს ნივთები შეაგროვა, თავი გაიმაგრა და სამსახურისკენ გასწია, სადაც მისვლა უკვე მართლა აღარ შეეძლო.
ალექსადრა ნიჟარაძე ერთი უბრალო 20 წლის გოგო იყო, ობოლი. დეიდასთან და ბიძასთან იზრდებოდა, თუმცა მას შემდეგ რაც 18 წლის გახდა და რაც უნივერსიტეტში ჩააბარა, მშობლებისგან დატოვებული დანაზოგით ბინა იყიდა და დეიდისგან და ბიძისგან არც თუ ისე შორს ორ ოთახიანი კომფორტული ბინა იყიდა და გააგრძელა ცხოვრება დამოუკიდებლად. მიუხედავად იმისა,რომ ბიძაც და დეიდაც ძალიან ეხმარებოდნენ მუშაობა მაინც საჭირო იყო, ნახევარი სწავლის გადასახადი და ამავდროულად სხვა ხარჯებიც მისი დასაფარი დარჩა. ერთ საკმაოდ პრესტიჟულ რესტორანში მუშაობდა მიმტანად, ერთი შეხედვით არაფერი იყო ცუდად თუმცა საღამოობით კოშმარი იყო, როცა ნასვამი ადამიანები მოიყრიდნენ ხოლმე თავს და ჭკუა არეული ხან რას აკეთებდნე და ხან რას, ნუ ის რომ შარში გაუგებრობებში ხშირად ეხვეოდა, უკვე აღარ აშინებდა მიეჩვია, თუმც მაინც დაიღალა.
საუბედუროდ, თუ რაცაა იმ დღეს ძალიან ბევრი კლიენტი იყო რესტორანში, საღამომდე ძლივს მიატანა სამზარეულოში ჩამოჯდა და სანამ მზარეული შეკვეთას უმზადებდა წყალი მოსვა
-ნიკკკაა გაწელე რააა მომზადება, ცოტახანს კიდე დავისვენებ -ამოიოხრა და თავი მაგიდას ჩამოსდო
-ოეე კაკოოო გამოფხიზლდი თორე მოვა მენეჯერი და დაიწყებს ტვინის ჭამას- გვერდიდან ამოუდგა ლანა და მხარზე ნუგეშის ნიშნად ხელი დაჰკრა, ნიკამ კი ლამაზად ლანგარზე დადებული ცეზარი დაუდო ცხვირწინ
-მზადააა , შეგიძლია წაიღო
-აღარ შემიძლიაა, აღარ
-ალე მოფხიზლდი სულ ერთი საათი და ეგაა,
-შენ რა გენაღვლება ნიკა, მე მილიონი გზა ავაკეთე უკვე სამზარეულომდე, მხოლოდ იმიტომ რომ მენეჯერი ჟმოტია და დამატებით სხვა მიმტანების აყვანა არ უნდა
-ჩუ გოგოო! გაგიგებს ერთხელაცაა და ნახე მერე
- ნუ მაშნებ ერთი, გამიგოს... - ფეხზე წამოდგა და ნიკას ცეზზარი გამოართვა...- ლანა
-ხოო
-ოჯახში შესაშვებია ეს ბიჭი და იცოდე დაფიქრდი კიდე ჰაა- სიცილით ამოიდუდუნააა, ნიკა იქეთ ახარხარდა ლანამ კი დაბღვერილმა გახედა.- დაღლილი იყავი და დროზე გადი ახლაა, სანამ შმოაჭრა კლიენტმა-
-კაი, დაგტოვებ და დაფიქრდი- ენა გამოუყო, შეკვეთა მშვიდობით ჩააბარა და ზუსტად ცხრა საათზე მისი მუშაობისსაათიც დასრულდა, ფორმა გაიხადა ჩანთაში ჩატენა დაა სამზარეულოდან გავიდა, გარეთ ნიკა და ლანა იდგნენ, ჩუმად. ისე თითქოს ერთმანეთს არ იცნობდნენ, არადა 1 თვის წინ...ეჰ
-გვრიტებოო, რას აკეთებთ აქ?
-მე გეოდები და ეს არ ვიცი
-მე ერთ ბატს მარტო არ ვტოვებ, დაქალს ელოდება და ...
-ბატი შე თვითონ ხარ
-შენს თავზე რატო მიიღე და რატომ აინთე ეგრევე?- ეეშმაკური მზერით გახედა ნიკამ
-მოძველდა ეგ პირველკლასელების შუტკა! გაიარე ნიკა და თვალებში ნუ მეები!
-რა ჩემი ბრალია თუ იქ ვმუშაობ სადაც შენ!
-არ უნდა მუშაობდე!
-იცი რას გეტყვი, შენ წახვედი ჩემი ცხოვრებიდან და თუ ასე გაწუხებს სამსახურიდანაც შენ წადი, შენ გაქვს პრობლემები
-შენ ახლ.
- შეწყვიტეთ საომარი სიტუაცია, მაგრად დავიღალე და სულ არ ვაპირებ აქ თქვენს მოსმენას, ავდგები წავალ და დაგიხოციათ ერთმანეთი, იქნებ მაშინ მაინც გეშველოთ..- შეუღრინა სანდრამ,და შუაში ჩადგა
-მე გავჩერდი
-შენ დაიწყე
-ბატი შენ მიწოდე
-რა ორი წლის ბავშვებივით ხართ!!! გაჩუმდით ახლა ორივეე!- კაპიშონი წამოიფხატა
-წამოდი სანდრა გაგიყვან- ნიკა მოლბაა
-არა სანდრა ამიკო გამომივლის და ჩემთან ერთად წამოდი
-სანდრა იმ ამიკოს მანქანაში არ ჩჯდება!!! სნდრა წამო- სერიოზული სახით გახედა ნიკამ
-ახლა მგონია რომ თქვენი შვილი ვარ... ბატონებო, მე ჩემით წავალ,ბბათ ნიკა არც ლანა არ უნდა ჩაჯდეს იმ ამიკოს მანქანაშ, არ მომწონს ის ტიპი და ბოლოს და ბოლოს ისევ შენი ცოლია ეს თხაა
-თქვენ პირი შეკარით? მალე აღარ ვიქნები, გავშორდები!
-არაფერი ესმის და ჩაჯდეს რა ვუყო?
-ადექი და ჩატენე შენს მანქანაში - თვალი ჩაუკრა სანდრამ და გაბღვერილ ლანას გახედა-ცუდად ვარ...- უეცრად მოითენთა და პირდაპირ ნიკას ჩაუვარდა მკლავებში,
-სანდრა!!- დაფეთებულმა შეანჯღრია ნიკამ და სერიოზულად შეშინდა თუმცა თვალი ჩაუკრა ქალბატონმა, ნუ ნიკაც მიხვდა რაშიც იყო საქმე და აჰყვა თამაშში სანდრაა!
-რა... მოიცაა.. გონება დაკარგაა სანდრაააა!- ფერდაკარგული მივარდა ლანა და უგონო მდგომარეობაშ რომ დაინახა ლამის თავადაც მიჰყვაა
-ნიკააა რამე გააკეთეეე, სწრაფად დაჯექიი საავადმყოფოში წავიყვანოთ ,
-უკან დაჯექი და თავი დაუჭირე- როლებში შეიჭრა ნიკა, ლანას არაფერი გახსენებია, შეშინებული შევარდა უკვე ელოდა რომ სანდრას უსცოცხლო სხეულს მუხლებზე დაიდებდა და საავადმყოფოსკენ გააქანებდნენ ბათ, ამის მაგივრად კარი მიიხურა და სიცილით გასწორდა სანდრაა, ლანას ხმით კარი გამიღეთ დარტყმულებოოო უკუ აგდო.
-ახლა აბა ჰე, მე ჩემი გავაკეთე
-გახვალ მარტო?
-ერთხელ გავსულვარ, გულს გადავყოლებ და გამოვფხიზლდები სამეცადინო მაქვს... მიხედე იცოდე და ხვალ შერიგებულლები მოდით
-კარგად პუსკო, დამირეკე რომ მიხვალ
-მოგწერ- თვალი ჩაუკრა და ქუჩას აჩქარებული ნაბიჯებით გაუყვა, ავტობუსმაც მალევე ჩამოიარა და 10 წუთში კორპუსთან იყო, თან გზაში ახსენდებოდა რაც გააკეთა და ეღიმებოდა დებილივით, სწრაფად გადაირბინა სკვერი ის ის იყო სადარბაზზოში უნდა შესულიყო რომ გვერდიდად უცნაური ხმები შემოესმა, გაჩერდა იფიქრა მელანდებაოო მაგრამ კვლავ განმეორდა, აშკარად გარაჟის უკან რაღაც ხდებოდა, შეეძლო წასულიყო , თუმცა სანდრა რის სანდრაა რა თქმა უნდა ვერ მოისვენა და დიდი შიშის მიუხედავდ ფრთხილი ნაბიჯებით მოუარა გარაჟს, ბნეი კუთხიდან, აშკარად ვიღაცას სცემდნენ, რომ დაინახა ძლივს სეიკავა თვი არ ეყვირა, სამი უშველებელი ტიპი მიწაზეე დაგდებულ სხეულს გამეტებით ურტყამდნენ, რომ მივარდნოდა ვერაფერს იზამდა, საშველად რომ გქცეულიყო ვერაფერს მოასწრებდა აუცილებლად მოკლავდნენ იმ ვიღაცას, იქვე დაგდებულ ქვას ხელი მოჰკიდაა და გაუცნობიერებლად ესროლა მეზობლის ფანჯარას, ფანჯარა ჩტყდა, ხმაურზე მოძალადეები შეჩერდნენ, მალევე ფანჯრიდან გააცოფებული მალხაზა გამოხტა ყვირილით და რა თქმა უნდა მოძალადენი შეშინდნენ გაიქცნენ და ეს მალხაზამაც დააფიქსირა, თუმცა ძირს გაგდებულს ვერ ხედავდა
- მოვალ მე მანდ მე თქვენი დდ’ი ვის ჩაულეწეთ ფანჯარა, გასწავლით მე თქვენ ჭკუასს სად გაიქცევით_ ხმა მიწყდა, ახლა უფრო სწრაფი რეაგირება იყო საჭირო, ნაცემთან მიიირბინაა სანდრამ დაა შეეცადაა როგორმეე მეზობელ სადარბაზომდე მიეთრია, ნუ ნაცემიც დაეხმარა, საფრთხეს მოშორდნენ სანდრამ სადარბაზოში კიბის ქვეშ მიაწვინა მსხვერპლი თავად კი გაცოფებულ მალხაზას დაუწყო თვალთვალი, რამდენიმე წუთი დაბორიალობდა, მერე კი შევიდაა სადარბაზოშ, ცოტა სასაცილო კი იყო ისე თავწაკრული ტრუსიკის და გახსნილი ხალათის ამარაა ეზოში ბოლთისმცემი მალხაზაა.
-ბოდიში მალხოო- ამოთქვაა და ბოლოს კიბის ქვეშ მიტენილი ნაცემი ტიპიც გაახსენდა და ფრტხილაად მიუახოვდა, ტელეფონის ფანარი აანთო და შეშინებულმა შეათვალიერა, მტვერში და სისხლში ამოსვრილი სხეული, სახე ძლივს გაარჩიაა... უცნაური მეზობელი, ხო ის იყო..
-გუგაა ?! ეი ცოცხალი ხარ?
-გაწიე ეგ ფანარი, თვალებიიი..
-არ თქვა რომ თვალების ტკივილსაც გრძნობ,- მასთან დაიხარა და შეჭმუხნილი სახთ მოათვალიერაა...
-შეძლებ სიარულს?
-არა, აქ დამტოვე და კიბის ქვეშ დავლევ სულს- სრულიად სერიოზულად თქვა, წარბები შეკრა სანდრამ, რა დროს ხუმრობა და სარკაზმიაო გაიფიქრაა,, მაგრამ ეს ხო უცნაური მეზობელია, ცოტა ვერააო ეგ ფიქრიც მიაყოლა.
-აქ მე შემოგათრიე, რომ გიპოვიან შესაძლოა ანაბეჭდებით გამოიძიონ და მე დამდონ მკვლელობაშ ბრალი.. ციხისთვის ახალგაზრდა ვარ, დამეყრდენი ხელი გაუწოდა, ძლივს ვაი ვაგლახი გამოიყვანა კიბის ქვეშიდან და ასევე ძლივს ვაი ვაგლახით მხარზე ჩამოკიდებული შეათრია ლიფტში
-ჯანდაბა! რა მძიმე ხარ!
-რა გინდოდა იმ კიბის ქვეშ რომ მტენიდი,
-აბა დაენახე?
- არ შემოუხედავს სადარბაზოში 1
-რაზე ფიქრობ? საერთოდ?- ხო, უცნაურია, ერთი ისე სცემეს ძლივს იდგა ფეხზე, მეორემ მის გადასარჩენად, მეზობლის ფანჯარა ქვით ჩაამსხვრია, მერე დიდი გამოცდილი ქილერივით აიყვანა ეს ნაცემი და სრულიად, მართლა, უმიზეზოდ კიბის ქვეშ შეტენა, ახლა კიდე მიჰყავს სახლისკენ და ისე ჩხუბობენ ვითომ არაფერი. ლიფტი მერვეზე გაჩერდა...
-გასაღები სადაა...
-მე თვითონ- სახე მომანჭულმა მონახა ჯიბეში და კარი გააღო, დივნამდე მიაცილა ახალგაზრდა, ისე შუქი არც აუნთიათ..
-სასწრაფოში უნდა დავრეკოოო
არც კი გაბედო!- მკაცრად იუარაა
-აბა ასე უნდა იყო?
-სასწრაფოში დარეკვა არ შეიძლება... არავიატრ შემთხვევაში, ისინი პოლიციას გარევენ..-ტკივილისგან სახე დაემანჭა
-ასე ვერ დაგტოებ აბა
-მხოლოდ სამედიცინო ყუთი მომიტანე და მე თვითონ მივხედავ თავსს
- კიი კიი, მმჯერა რომ მიხედავ- ჩაიცინნაა მერე ისევ გაასწორა სახე -ახლავე მოვალ, აქ იყავი
-სად ჯანდაბაში უდა წავიდე! რა ყ-ბას ბაზრობ!- აღარ უსმენიაა სანდრას, ათი წუთით გაუჩინარდა, აფთიაქისკენ წავიდა გზად მალხაზას მიუკაკუნა კარის წინ ფანჯრის გასაკეთებლად ფული დაუტოვა, მაინც, ბოლოს და ბოლოს მის გამო გაუტყდა, 50 ლარი დაუდო ხალჩაზე და ადგილიდან მოწყდა. სფთიაქში რაღაც-რაღაცები იყიდა და ისევ დაბრუნდა მილეწილ მეზობელთა, ისევ ისე იწვა დივანზე, ოღონდ ამჯერად მტვერიაი ქურტუკი ჰქონდა გახდილი, შუქი აანთო სანდრამ
-ასეეე- მის წინ დაიხარა...- აბაზანა საითაა?
-სენ არ გაქვს აბაზაანა?
-იცი ამ უაზრო ცინიზმს თუ არ მოეშვები, წავალ, შენ კიდევ მეეჭვება ვინმემ მოგისწროს დამიჯერე ტკივილით მოკვდები -მკაცრად თქვა
-დერეფნისს ბოლოს მარჯვნივ, - ცხელი წყლით გაავსო თასი, იქ კარადაში სამედიცინო ყუთიც იპოვა ნუ კი ჰქონდა დაყიდი რაღაცები მაგრამ მაინც საჭირო იყო. მასთანნ გაბრუნდა
-სუფთა პირსახცები გააქვს? თუ არ გაქვს ჩემიდან გამოვიტან, - მარცხნივ, ოთახში შედი და კამუდის ბოლო უჯრაში დევს...-
მოკლედ ყველაფერი მოაგროვა ხელები გულდასმით დაიბანა და მეზობელი წამოაჯინა,
-ეს ზედა უნდა გავჭრათ, მაინც გაფუჭებულია- კი გაჭრა მაგრამ იმდეად იყო დასვრილი შეუძლებელი იყ პირსაწმენდით გააწმენდა- მომეხმარე... აბაზანამდე იმიყვანო
-ხო მაგრამ...
-ნუ საუბრობ ბევრს, უბრალოდ დამეხმარე მივიდე!
-დახმარებას მთხოვს და აქეთ იბღვირება კიდე და დიდგულობს!- კვნესით შეასვენაა
-გადიი ახლა და შენი მალამოებით გარეთ დამელოდე, ან არა და თუ მერე ტვინი უნდა მ***ნა ვაბშე წადი
-რამდენს მიბედავ! შენ ვინ გგონივარ?
-აბეზარი გვერდითა მეზობელი სანდრაა
-შენ.
-არ მაქვს ამდენი საუბრის თავი- ნუ რა გეწყობოდა, გამოვიდა გარეთ სანდა, შეეძლო წასულიყო, მაგრამ ვერ მოისვენებდა თან შეწუხებების გამო ვალში იყო მეზობელთან, მდივანზე ჩამოჯდა,მის გვერდით ექვსი თვეა ცხოვრობს არ იცოდა ვინ იყო რას წარმადგენდა, უცნაურად კი იქცეოდა ხოლმე, გვიან მიდიოდა სახლიდან და გამთეიისას ბრუნდებოდა, იშვიათად იყო ჩვეულებრივ დროებში სახლში, ახლა ეს სცეაც იქნებ და მანიაკია... ამ აზრმა რომ გაუელვა ცოტა არიყოს შეშინდა ... თუ მანიაკია .. იქნებ იმის გამო სცემდნენ რომ ვინმეს რამე დაუშავა, მაგრამ ასე სერიოზულად რომ ყოფილიყო საქმე უბანში არ მოაკითხავდნენ, სადმე ჯურღმულში მოკლავნენ, ალბათ შეშინება უნდოდათო, ბოლოს გაიფიქრა, ნუ მთელს სქემას სახელდახელოდ ააწყობდა ალბათ, რომ არა დალექილი მეზობლის გინების ხმა, ოთახში იყო უკვე.. ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა სანდრამ, ჯერ გასასვლელ კარს შეხედა შემდეგ იმ ოთახს საიდანაც ხმები ისმოდა, მართლა რომ ცუდი ტიპუ ყოფილიყო და სანდრასთვისაც რამე დაეშავებინინაა... მაგრამ შველაც რომ ძალიან უნდოდა
-ჯადაბა ნჟარაძე! აი ყველაფრის რირსი ხარ მწამს- თვალები აატრალა და ოთახისკენ წავიდა
-ჰეი- ფრთხილად მიუკაუნა...
-შემოდი- თმა და სხეული ისევ სველი ჰქონდა, სპორტული შარვალი ეცვა და შეწუხებული სახით იწვა საწოლზე სისხლები ისევ სდიოდა სახიდან, ეგ იყო მვერიანი აღრ იყო- მემგონი მართლა მჭირდება დახმარება
-მ..მოვალ- ამოილუღუღა და თავისი ხელსაწყოები ახლა ოთახში გადმოიტანა, ავზე მოახვია ერტი მეორეთი სახე შეუმშრალა,
-აჰაა შეიმშრალეე!! -პირსახოცი მიაჩეჩა და მუცელზე ანიშნა
-არ შემიძლიაა
-რას ქვია არ შეგიძლია, წეღან შენ თვითონ აპირებდი მემგონი თავის მოვლას და
- ხელში მიაჩეჩა მერე ხელზე ხელი მოკიდა და ზედმეტი შეხების გარეშე მიეხმარა- ტუჩის კუთხე ჩაუტყდა ბიჭსს სანდრას საქციელეე,
-საინტერესოა მალამოს წასმას როგორ აპირებ? ორმაგი ხელით უდა იმუშაო
- ნუ ცდი ჩემს მოთბინებას - თვალები აატრიალა, ნეკნები შეათვალიერა, ერთი შეხევით მთელი ჩანდა, რამდენიმე ადგილზე ჰქონდა გვერდი გაქექილი, იქ მალამო წაუსვა, მუცელზე საკმაოდ დიდი ნაიარევიც შეამჩნია, ასევე მარჯვენა გვერდზედაც ჰქოდა ნაირევი მკერდამდე მიუყვებოდა და შემდეგ უკან უხვევდა, ნუ მეტს ვერ იხედებოდა, ტატუ ფარავდა და თან დაწოლილი იყო და ხომ არ ეტყოდა გადაბრუნდი უნდა ვახო ნაიარევიო, ამან უფრო დააეჭვა,
-ასე ნუ მიყურებ.
-უკაცრავად პირველად გადავარჩინე უცხო მეზობელი ვიღაც ველურებისგან სიკვდილს
-უცხო>?
-როგორც მახსოვს მეგობრები არასდროს ვყოფილვართ
-კვირა არ გავა რამე დებილობა არ გააკეთო, მეგობრები არა მაგრამ მე გიცნობ
- ჩემი ბრალი არაა
-მოიცა მთვრალი რომ შემომივარდი, ეგ ჩემი ბრალი იყო?- ამის თქმა დაა გუგას წამოყვირებაც ერთი იყო, ჭრილობაზე უხეშად გაუსვა ბამბა
-ეეეეეეეე ფრთხილად
-უი გეტკინაა?
-შენზე უაზრო კითხვა იყო!
-შეს გამოო დღეს რა გავაკეთე დაგავიწყდა? როგორ მესაუბრები?
-მზრ**ლა მალხაზას მინა ჩაულეწე,მერე ადექი ხელი მომკიდე და კიბის ქვეშ შემტენე, მიუხედავად იმისა რომ სულ არ იყო საჭირო ეს, მაინც ძალიან როლებში შეიჭერიი და იქიდან გამოღწევაზე ისედაც დალეწილი მთლად გამანადგურე... გავაგრძელო?
-გადაგარჩინე იმ ვიღაც ტიპებს შემოაკვდებოდი
-არა მიდიოდენ ისედაც და მე არ მითხოვია ეგ ყველაფერი გააკეთეთქო..- გაბრაზებული წამოდგა სანდრა
-უაზრო აზიატი! სულ ჯანდაბაში წასულხარ, რაც გინდა იქ ქენი- მალამო მიუგდო -მადლობის ნაცვლად
-იმისთვს თუ გააკეთე ყველაფერი რომ მადლობა გითხრა კარგი, მადლობა!
-არ მჯერა! რა იდიოტი ხარ! საერთოდ რა აზრი აქვს შენთან საუბარს! და მაგდენსაც თუ ვერ ხვდებიი და ეგრე თუ გგონია სულ არაფერს ჰქონია აზრო! ჩაო- გაბრაზებულმა გაიჯახუნა კარი. იმდენად გაბრაზდა საერთოდ აღარც კი გაუხედავს მეზობლისკე. თერთმეტი საათი ხდებოდა უკვე, სახლში რომ შევიდა, შხაპი მიიღო შემდეგ საყვარელი პიჟამა ჩაიცვა და ყავის ფინჯნით მიუხედავდ დაღლილობისა სამეცადინოდ დაჯდა, მეზობელთან ვიღაც ორი ახალგაზრდა მივიდა, ხმებიტ დაასკვნა და უცხო მანქანაც შეამჩნია, ამაზე რომ ჩაფიქრდა ცალკე მოეშალა ნერვები, ძლივს დაასრულა საკუთარი საქმე, ბოლოს ოთხის ნახევარზე თავს ძილის უფლება მისცა.
მეორე დღეს უნივერსიტეტში წავიდა, წინა ღამეს მომხდარი მოვლენები ვითომ დაივიწყა და საკუთარ საქმეს მიხედა, ლექციებს ოთხ საათზე მორჩა, მუხედდავად დაღლილობისა გადაწყვიტა დეიდასთან გაევლო. ტკბილეული აიყოლა და თავზე დაადგა.
-ლელუკაა რა კარგად გამოიყურები ჰა- სამზარეულოს მაგიდაზე იყო დაყრდნობილი, თან ვაშლს ჭამდა თან კიდევ მოფუსფუსე დეიდას აკვირდებოდა
-ხო, მემგონი უნდა ვნერვიულობდე ბელო ცოლი არ მომტცო
-შენ ვინ გაგიბედავს მაგას კოტიკოო -
-გეყოთ, მოდით ახლა მარტო რომ მიმიშვით, გავსალოთ სუფრა და ვჭამოთ არ გშიათ?
- არ იცვლება- გაიცინა სანდრამ და წამოდგა, კარადიდან თეფშები გამოიღო კოტემ მაგიდაზე დააწყო, მოკლედ ერთობლივი ძალებით გააწყვეს სუფრა და გემრიელადაც ივახშმეს.
-მოყევი სანდრა რა ხდება? ხომ არაფერი პრობლემა გაქვს?
-არა დეიდ, რიგზეა ყველაფერი
-რაღაც შენი ფერი არ მომწონს, ხომ კარგად იკვებები?
-კი,
-ა გეტყობა, დასუსტებულიც ხარ.... გადაღლილი ხარ ბავშვო! ხომ გითხარი არ გინდა ცოტახანს მუშაობათქო
-დეიდა რიგზეა ყველაფერი
-ბელო მართალია ლელა, ერთი ასკინკილა გოგო გაგვაჩნიხარ და შენ მოვლას დავზარდებით? ან გაგვიჭირდება? რატომ იღლი თავს ამდენი მუშაობით
-ვაფასებ თქვენს გვერდში დგომას, მაგრამ უნდა მივეჩვიო ჩემთვის შრომას და დამოუკიდებელ პიროვნებად ჩამოვყალიბდე, 20 წლის ვარ სულ ხომ ვერ მირიცხავთ ფულს?
- სწავლა რომ დაგესრულებინა და მერე პროფესიით დაგეწყო
-დიდა ეგ არც ისე ადვილია... მინიმუმ სამი წელი კიდევ სჭირდება
-რატომ მესამე კურსზე ხარ, მაინც და მაინც იმ რესტორანში რომ არ მოიკლა თავი იქებ რომელიმე გაზეთმა მიგიღოს როგორც დამწყები ჟურნალისტი? არ მინდა ასე იღლებოდე- შუბლზე აკოცა ლელამ დათან თეფშების ალაგება დაიწყო
-ცოტახანს, ერთი თვეც და წამოვალ იმ რესტორნიდან- სანდრაც წამოდგა რომ მოხმარებოდა
-იჯექი შენ კოტიკო მომეხმარება..- ცოლ-ქმარმა აალაგეს სუფრა, რამდენიმე ხანს გაჰყვნენ საუბარს. სანდრა იმ ღამით იქ დარჩა, არც გაუწევიაა დიდი ხანია არ ყოფილა მათთან და მოენატა ცოტა არ იყოს ოჯახური გარემო. მეორე დღეს ლელა მორიგე იყო, ერთ-ერთი კლინიკის მტავარი ექიმი გახლდათ, ხოლო კოტე ბანკში მუშაობდა დირექტორის თაამდებობაზე, ალბათ ძნელი წარმოსადგენი არ იქნება ის თუ რამდენად დიდი და შეძლებული მხარდაჭერები ჰყავდა სანდრას თუმცა მაინც თავისი ცხოვრებით ცხოვრება სურდა, უნდოდა თავისუ ჰქონოდა, ამის გამო მუშაობდა მიმტანად და ამის გამო ირთულებდა ცხოვრებას. ყოველთვიურად ცოლ-ქმარი თანხას მაინც ურიცხავდნენ, რაც არ უნდა ეუარაა მაინც ასე მოიქცეოდნენ, ამიტომაც უკვე მის ანგარიშზე დანაზოგიც საკმაო გაჩნდა.
შუადღეს კოტემ გაიყვანა უნივერსიტეტში, ჯერ ადრე იყო ამიტომ ეზოში ჩამოჯდა და ლანას დაურეკა... ამდენხანს თავს იკავებდა სანამ ნიკა არ მოატკბობდა საშიში იყო, მართლა თავს გაუტეხავდა და მერე ვსოო ცუდად იყო საქმეები.
-ლანაკოოოო როგორ ხარ? იმედია ისევ გაბრაზებული არა ხო- სანამ პასუხს გასცემდა ლანა მანამდე გაურითმა.
-კარგი რითმაა მაგრამ ნიკა ვარ, ტყუილად იწვალე
-ეს უკვეე კარგია, ანუ ერთად ხართ? სადაა ლანანა?-
-აბაზანაშაა.... უი არა თავზე მადგას, - გაიცინა და მალევე ნიკას ხმა ლანას ხმით ჩანაცვლდა
-ქალბატონო გათიშე და კამერით დამირეკე
-არის უფროსეო.
...
-აბა რა ხდება
-დამპალი ქალი ხარ რომ მანერვიულე და იცოდე გაბრაზებული ვარ
-ხომ შერიგდით და რას დავეძებ,მეც შემირიგდები
-რთული თემააა
-ნიკაააააააააა ნათლულზე იზრუნეეეეეეეეეე იცოდეე, მერე ხო მაინც გადმომხედავს
-არ მინდა შეხსენებაა
-ფუუუუ- გაიცინაა და ისევ ლანას მიუბრუნდა- კარგი რა ლან, ხომ იცი შენს გარდა ვი გამაჩნია მე? არავინ მეგობრად
-ფანგანი და მგალობლიშვილი...
-ეგენი ბიძაშვილები არიან და საკმაოდ შორს არიან შენ ხარ ჩემი ჩეჩენკა მეგო
-შენს კურსელებზე რასიტყვი?
-შენნნაირი არავინ არ მყავსს-ჩაიცინა და საათს დახედა
-ხვალ იქნები ხო?
-კი, სავარაუდოდ დღეს თუ გადავურჩი ინგლისურის ლექციას, აუცილებლად ვიქნები
-კარგი, ჭკუით მაშინ, ახლა უნდა წავიდეე
-კარგიი გაბრაზბულო, ხვალამდე აბა ჩაო- მობილური გათიშა და აუდიტორიისკენ დაიძრა. გზად ჯგუფელებიც აკრიფა და მხიარულ ნოტაზე შეაბიჯა ოთახში.
ერთი კვირა მშვიდად გაილია. ფოკუზების და გაუგებრობების გარეშე, ერთი შეხედვით ყველაფერი მშვენივრად იყო. გიჟი მეზობლის საქმეც მიწყნარდა, სანდრას გამოტვლებით სახლში არ ბრძანდებოდაა, შესაძლოა გადავიდა კიდეცო, მოკლედ თავს ძალა დაატანა და მასზე ფიქრი შეწყვიტა.
სამუსაო საათი ჰქონდა, რესტორანში ბევრი სტუმარი არ იყო ამიტომ გადარბენაზეც არ უწევდა ყოფნა, მშვიდად ემსახურებოდა კლიენტებს. ახლად შევსებულ მაგიდასთან უხმეს, სანდრაც მოკრძალებულად მივიდა და დაიწყო შეკვეთის ჩაწერა, არავის უყურებდა მხოლოდ ბლოკნოტს დაჰყურებდა და ყურადღებით იწერდა შეკვეთს. მოულოდნელად ნაცნობი ხმა გაიგო და მაშინვე ხმის ავტორისკენ გაექცა მზერა... მისი მანიაკ მეზობელი იყო, ისეთი განსხვავბული ლამის ყბა ჩამოუვარდა გაკვირვებისგან. არაფერ შეიმჩნია შეკვეთა ჩაინიშნა და სამზარეულოში შევარდა...
-რა მოხდა ვინმე მოგდევს?- ლანამ შეკვეთის ფურცელი გამოართვა
-გარეთ ჩემი მეზობელიაა
-არარსებობსსს.. ის რომ ამბობდი ვერ არისო?
-ხოო, აი ეგ .. და ისე კარგადაა ახლა, სულ სხვანაირი ზის და საქმიანად საუბრობს ის ნაგავიი გარეთ...
-დიდ გაუგებრობაშ ხარ, მაჩვენე აბა რომელიაა- შუშის კართან მივიდა ლაანა, სანდრამაც აჩვენა გუგა
-რა სიმპათიურიაააააააა, ასეთი მეზობელი თუ გყავდა ...-სიცილით ამოიდუდღუნააა- კი ღირდა ეს ჩხუბად-გაიცინა
-არაა... ნეტა ტყუპისცლი ხო არ ჰავს, მაგარმ არა ისააა, ჩალურჯებები ვერ მოუშუშებია
-ეს არ ჰგავს მანიაკს,
-მიდი შეკვეააა გაამზადე რააა თუ ძმა ხარ-
მაგიდასთან ოთხი საქმიანი გამომეტყველების მქონე მამაკაცი იჯდა. გაცხარებით განიხილავდნენ რაღაცას, ყველაზე ახალგაზრდა გუგა იყო, იჯდა და დროდადრო უკმაყოფილო სახით გადაულაპარაკებდა ხოლმე რაღაცებს გვერდით მჯდომებს. შეკვეთა მიიტანა და ისევ ადგილზე დაბრუნდა. ერთ საათში გუგასთან ერთად მყოფები წავიდნე, მხოლოდ გუგა დარჩა, პერანგის პირველი ორი ღილი შეიხსნა და ანერვიულებულმა ერთი მოყუდებით გამოცალა მაგიდაზე დადებული წითელი ღვინით სავსე ჭიქა.
-კიდევ რამეს ხომ არ მიირთმევთ- ვითომ არაფერიო ისე მივიდა მაგიდასთან სანდრა
-ესენი წაიღე და წიტელი ღვინო მომიტანე- ცინიკურად ახედა- და ხო ის კარი გამჭირვალეა სანდრა, უცხოებს ასე არ დააკვირდე თორე შარში გაეხვევი ჭიქა აწია და ისევ დაცალა
-მე უბანში წიხლქვეშ მაინც არ გამიგდებენ ..
-კარგიაა ... თორე არავინ იქნებოდა შენი მომხმარე, მომაკვდავს ჭრილობებით მიგაგდებდდნენ რომც ენახე ვინმეს
-თავხედი - თავი გააქნია და სიბრაზისგან აწიტლებული მოშორდა მაგიდას- ცინიკოსი იდიოტი, შენიღბული მანიაკი! - სხვა მიმტანებს არ ეცალათ ამიტომ მიუხედავად ყველაფრისა მაინც არ შეეძლო მისი მიგდება, წითელი ღვინო მიუტანა, არ შეუმჩნევია... ჩაფიქრებული სვამდა, თითქოს სხვა სამყაროში იყო.. რამდენიმე ჭიქის შემდეგ ანგარიში მოითხოვა და საერთოდ დატოვა იქაურობა.
მუშაობა რომ დაასრულა, ფეხით გადაწყვიტა გავლა, მიუხედავად ნიკას დიდი თხოვნისა. უნებურად ფიქრებს გაჰყვა, ერთ ფიქრს მეორე მოჰყვა, მეორეს მესამე, მესამეს გუგა... უცნაურია მაგრამ ვერ იიტანდა ასე იდუმალად რომ ჩნდებოდა, არაფერს უშავებდა თუმცა მისი ბოლო საქციელი და საერთოდ მისი პიროვნება, მისი საუბრები რისი გამოცდიოლებაც ჰქონდა ნერვებს უშლიდა. იმდენი იმსჯელა რომ გადაწყვიტა მცირედი გამოძიება ეწარმობინა. ბნელ სადარბაზოსთან მივიდა, ტელეფონის ფანარი უნდა აენთო,რომ საიდანღაც მეზობელი მალხაზა გამოჩნდაა..ისე მოულოდნელად რომ წამით შიშისგან შეხტა
-მემგონი შეგაშინე... გაიცინა კაცმა
-აჰ არ ველოდი თქვენს აქ ნახვას...
- როგორც მახსოვს აქ ცხოვრობ ხო?
-დიახხ. რამე მოხდა?
-არაფერი, უბრალოდ პატარა გამოძიებას ვაწარმოებ, ფანჯარა დამიზიაეს და მაინტერესებს ხომ არაფერი შეგინიშნავს, აქვეე
-არა ბატონო მალხაზ, ვმუშაობ და ძირითადად სახლში არ ვარ ხოლმე
- ვითომ არაფერი,მაგრამ შევწუხდი ძალიან ხუმრობა ხომ არაა... ალბათ უბნის ლაწირაკია, ასე თუ არ ვიპოვნე და დავსაჯე უარესს იზამენ... სულ დაკარგეს სირცხვილი- უცნაურად არასასიამოვნოო იყო იმ წამს ჯერ მალხაზის ტონი შემდეგ კი მისი თვალები უცნარი ბოროტებით ელავდნენ.
-უკაცრავად, დავიღალე აჯობებს წავალ,იმედია იპოვნით იმას ვინც ფანჯარა ჩაგიმტვრიატ
-მოიცა.... არ გინდა სევიდეთ ყავა დავლიოთ, მეზობლები ვართ ბოლოს და ბოლოს- წამში სეიცვალა კაცის ტონი და ისე უცნაურად გახედა არასასიამოვნო ტალღამ დაურა სადრა, ასეთი გრძნობა ჯერ არასდროს ჰქონია
-იცით არა, სამეცადინო მაქვს, მადლობა.. ავალ
-იქნ...- მისკენ წაიწია თუმცა სადარბაზოში შემოსულმა გუგამ მოულოდნელად დააფრთხო მახო, სიტყვა გაუწყდა და უკან დაიხია. ამრეზიით შეათვალიერა მახო, მერე კიბის კიდეზე აწურულ სანდრას მიხედა
-საღამო მსვიდობის- მხოლოდ სანდრას მიხედა- სადრა გეძებდი საქმე მაქვს შენთან, არ მოდიხარ?
-კი კიი.. - დაბნეულმა ამოთქვა და კიბეებზე უკან აედევნა გუგას... - ვერ იგებდა რა ჯდანბა მოუვიდა, განა აქამდე არ ჰყავდა ეს მახო ნანახი, ორი წელია ერთ კორპუსში ცხოვრობდნენ... ნუ აქამდე ასეთი ვრცელი საუბარიც არ ჰქონია, და ეს ვითომ თბილი დამოკიდებულებაც ცოტათი საეჭვო იყო ისე. გზაში გუგას არსებობა სულ გადაავიწყდა. სახლის კართან შეჩერდა
-რა საქმე გაქვს?
-არაფერი- ჩაიცინა, ჩათვალე ეს ვალის დაბრუნება იყო, ისევე გიხსენი როგორც შენ- თვალი ჩაუკრა და შევიდა
-რა ჯანდაბას როშავსს- ამნ უფრო ააფორიაქა და იმ ღამეს ისეთი შეშინებული იყო ოთახში სინათლე არ ჩაუქრიაა.
ამის შემდეგ ხანებში ყველაფერი უცნაურად წარიმართა, რამდენჯერმე კიდევ შეხვდა ხოლმე მახო... თითქოს იცოდა რა დროს უნდა დაბრუნებულიყო სარა სახლში, დაბარებულივით ხვდებოდა კიბეზე, ხან სახლის კართან... კარგი ნაცნობივით გამოესაუბრებოდა ხოლმე, რამდენჯერმე სახლშიც დაპატიჟ, ამ ყველაფერს დაემატა რაღაც გაუგებარი ვირუსი რომელიიც ქალაქში გავრცელდა და რომელმაც საკმაოდ დააზარალა მოკლე ხანებში ადამიანები, მოკლედ შიშებით უწევდა უკვე გადაადგილება სანდრას. ცალკე ეს უცნაური მეზობელი.
ჯგყფელეი ჰყავდა სახლში, პროექტისთვის ემზადებოდნე. ლიზა, ვიკა მარიამი და გოგა...
-გაიგეთ რა ამბები ხდება? ეს ვირსიი რა სწრაფად ვრცელდება, ერთ ღამეში 21 ადამიანი დაიმფიცირდა, თან წარმომავლობაც არ იციან-ნუ როგორც ყოველთვის ჯგუფის ლიჟბი არ მაკითხოთ წევრმა ჩააგდო თემა.
-ხო გოგა, ისეე მართლა უცნაურაა..
-წარმოიდგიეთ ეს ვირუსი პანდემიად რომ გამოცხადდეს და იზოლაციაში მოვხვდეთ
-იხოლაციაში არა მაგრამ ქულაგაწითლებულტა სიაშ ამდვილად მოვხვდებით გოგი, ასე რომ მიდიიი იმუშავეე- გვერდიდან გამოხედა ვიკამ
-სამარგალო ამოსუნთქვა მაცადეეეე
-ფილმებს აღარ უყურო გოგა, შეგეშინდება, ეს უბრალო სეზონური ვირუსია, აი გარკვევენ და ეგაა
-ხო აბა! ნახე შენ, ბიძაჩემი მუსაობს საავადმყოფოში იმაზე რთულადაა საქმე ვიდრე ჩანს- სერიოზულად თქვაა და წამით გაჩუმდა ყველა- ალეკო შენი ნათესავიც ხოა სადღაც სავაადმყოფოში? არაფერს ამბობს?
-კი, მუშაობს, მაგრამ არაფერი უთქვამს ისეთი....
-არვიცი, ინფექციური ცუდ დღეშია უკვე- ჩაახველა და კალამი აღო
-აუუუ რამე მოვიფიქროთ ახლაა მეჩქარება მეე-მარიამმა თემა შეცვალა და წითელი ვაშლი გემრიელად ჩაკბიჩა~-
-უკვე ტვინი მეტკინაა- ამოიწუწუნა სანდრამ.
საღამოსკენ გაუშვა მეგობრები და განსაკუთრებით ცუდ ხასიათზე ჩამოჯდა დივანზე. ლელას დაურეკა გოგას ნათქვამი უცნაურად ჩარჩა გულში.
-ლელუ როგორ ხარ?
-კარგად დეი, შენ ?
-არამიშავს.. სახლში ხარ? გამოვლა მინდააა
-პატარაა, არ შეიძლებაა ახლაა
-ანუ,... ვერ გავიგე- ნერვიულად წამოდგაა ფეხზე
-ოოო ნუ გაფსიხდები, კარანტინშ ვართ მე და კოტიკო
-რა მოხდა?
-ის ვირუსი რომაა, კონტაქტი მიფიქსირდება და შესაძლოა ორი კვირის განმავლობაშ გამომივლინდეს.
-და რა ვირუსია? რა ხდება?
-არ ვიცი, იკვლევენ, ისეთი არაფერია მაგრამ ეცადე ხალხთან კონტაქტს მოერიდო, ადვილად ვრცელდებაა სანი დაა ვინაიდან ჯერ უცნობია საშშია დეი
-შენ ხო არაფერი გაწუხებს- საიდანღაც ცრემლი გაჩნდა სანდრას თვალებზე, შეეშინდა და ეს ცუდი წინათგრძნობები ერთმანეთს აეწყო.
-არა სულელოოო, არაფერი მშვენივრად ვართ,აი აგერ ვისვენებთ.. უბრალოდ რომ რამე საშშები ვიქებით სხვებისტვის, ორ კვირაშ თუ არაფერი მერე ისევ ჩვეულ ყოფას დავუბრუნდებით, შენ ხო არაფერი გინდა?
-არაა... არაფერი არ მინდა, წავალ ახლა ვიმეცადინებბ
-კარგად და გაუფრთხილდი თავს.
ეს უცნაური ვირუსი ერთ კვირაში უფრო მაშტაბური გახდა, სანდრამ სიფრთხილის გამო და ლელას რჩევის გამო რესტორანი დატოვა და მოერიდა ხალმხრავლობას. ნუ სანამ არ ჩაწყნარდებოდა სიტუაცია ასე ამჯობინა.
სახლში იჯდაა, აქამდე სულ გადა=რბენაზე იყო და ასე არ აწუხებდა ეს მარტოობა, ახლა კიდე უცნაურად აიტანა შიშმა.. ზედა მეზობელიც ახლა აღარ ხმაურობდა, მოკლედ ვერ მოისვენა და გადაწყვიტა მაღაზიაში ჩასულიყო და რამე ამოეტანა შემდეგ კი ფილმის ყურებაში გაელია მთელი მოსაწყენი დრო. მარკეტშ იბოდიალა, კორპუსთან ისევ გუგა დაინახა უცხო მაქნიდან ჩამოვიდა... ის მივიწყებული გამოძიება გაახსენდა და შედარებით აუჩქარა ნაბიჯს, თუმცა ვერაფრის დანახვა ვერ მოასწრო. რამდენიმე ხანს მის კარს უყურა შემდეგ კი სახლში შეაბიჯა. ლეპტოპი გახსნა, დდი ვერაფერი მხოლოდ გვარი გაარკვია გუგა ფილფანი, სოციალური ქსელის ყველა ანგარიში დახურული ჰქონდა. ნერვბი მოეშალა... ბოლოს მზაკვრული გეგმა მუვიდა.. აიღო ლურსმანი, ჩაქუჩი და მეზობლის გამყოფ კედელზე დაიწყო რახუნი, რამდენიმე წამშ კაკუნი გაისმ, ჯერ კედლის იქეთა მხრიდან, სემდეგ უშუალოდ კარზე და გამრჯვებისნიშნად ტაში შემოჰკრა. კარი სერიოზული სახიტ გამოაღო
-დიახ
- რატო ანგრევ კედელს?
-უკაცრავად?
-ხელს მიშლი მუშაობაში.
-ჩემი კედელია და მინდა ფოტო ავკიდო
-ამ სიტყვებისთვის რომ ინანებ ... იცოდე გაფრთხილებ არ გირჩევთამაშს, გავიცინეთ მორჩა
-არც არავინ არ გეთამაშება.. და საერთოდ შენნაირ უმადურ არსებებთან საუბარი არ მსიამოვნებს, მაცადეე თუ შეიძლება ჩემს საქმეს მივხედო!
-კი ბატონო მეც ეგ მინდა შენს საქმეს მიხედო და ლურსმის ჭახუნით ტვინი არ მ@2ნა
-ეგ ჩაქუჩია რომ ჭახუნებს! უკაცრავად თუ საქმე არ გაქვს ცივაა- კარზე ანიშნა- გუგაც ირონიული მზერით მოშრდა. უზომოდ კმაყოფილი მზერით დახურა კარი სანდრამ და რომ წარმოიდგინა როგორ თამაშობდა ბიჭისს მყარ ნერვულ სისტემაზე სიმაოვნებისგან ჟრუანტელმა დაურა. ათ წუთში ისევ განაახლაა რახუნიი.. ისეთი ძალით დააუკაკუნა კარზე, ცოტა კი შეეშინდა არ მომკლასო
-რით ვეღარ ჩაააჭედე! - გაბრაზებულმაა ხმამაღა თქვა
-ცუდად ჩავაჭედეე, ახლა მინდა ამოვაძრო-
-ნუ ბავშვობ! შეეშვი თააშს! მაცდაეე ბოლოჯერ გაფრთხილებ!
-ვერ გავიგე რა გინდა?
-მობილიზება მწირდება შენ კი შენი ჩაქუჩის ბრახუნით არ მაძლევ ამის საშუალებას!
-ნერვოზი გაქვს მემგგონი, რა უფლებით მიშლი- თავი გააქნია გუგამ, მერე მოულოდნელად მკლავში ძლიერად დაქაჩა და მიუახლოვდა
-დამიჯერე შენს ლურსმის ჭედებაზე უფრო მნიშვნელოვანია ის რასაც მე ვაკეთებ! ასე რომ თუ არ გინდა პრობლემები შეგექმას მოისვენე- თვალი არ მოუშორებია ისე უთხრა, მერე ხელი შუშვა და იქედან აორთქლდა. ნერვები მოეშალა სანდრას. გაბრაზებული მიიკეტა კარი.

შემდეგი ორი დღე ზარმაცობაში გალია, ძველი რვეული იპოვნა და ისევ აღარდგინა რაღც-რაღც თემებზე ჩანაწერების გაკეთება.. უნივერსიტეტში ზამთრის არდადეგები დაიწო, მეორე მხრივ ეს ვირუსიც და მოკლედ მთელი დღეები ტყუილად ყოფნა უწევდა..
ფილმს უყურებდა, კარზე კაკუნმა გამოაფხიზლა. გვერდითა მეზობელი შემორჩ ხელში, ჩუმად დაააკვირდა, არც ხმაურობდა და ნამდვილად არაფერი არ გაუფუჭებია არადა, ამიტომ ეუცნაურა მისი დანაზვა, წესით არ გადის ხოლმე მასთან... წესით არა, საერთოდ არ გასულა
-ჰეი, მოჩვენება დაინახეე- ისევ გუგას ხმამ გამოაფხიზლა-ასე ნუ მიყურებ, მთვრლი არ ვარ და სახლი არ შემშლია შენსავით, ნამდვილად ფხიზელი გონებით მოვედი
-რა სასაცილოა
-ჰო ვიცი, მაგრამ არ შემომიშვებ? ან აარ მკითხავ რა მიდა ამ შუა ღამეს- ჩაიცინა და კარს მიეყრდნო
-და რა ხდება?
-იტერნეტი გაითისა ჩემთან, და იქნებ ცოტახას საშუალება მომცე შენით ვისარგებლო
-აჰ, ანუ დაგჭირდა დახმარება?
-შენი არა, შენი ინტერნეტის-
-კარგი პაროლს გეტყვი...
-უნდა შემომიშვა, სრული სიხშირეა საჭირო- სერიოზული სახით გახედა
-კარგი- თავი დაუკრა და ანიშნა შემოდიო-
-მაშინ კომპიუტერს გამოვიტან- დაახლოებით ხუთ წუთში, ორი ლეპტოპით და რაღაც უცნაური ტელეფონით დაბრუნდა.. უცნაური იყო ყველაფერი, თუმცა კარგია ცოტას მაიინც გაარკვევდა რას საქმიანობდაა, თან მოწყენილიც საკმაოდ იყო
მოკლედ მაგიდაზე გაშალა მოწყობილობები, მერე ვიღააცასთან იმ უცნაური ტელეფონით დარეკა ინგლისურად საუბრობდა ბოლოს კომპიუტერებში დაიწყო რიგ-რიგობით რაღაცეების აკრეფა
-უკაცრავად,, რამეს ხო არ დალევ?
-ყავას..-სახე არ მიუტრიალებია ისე უთხრა. სამზარეულოში გავიდა თუმცა უკან რომ დაბრუნდა გუგა აღარ იჯდა ადგილზე, ლეპტოპები ადგილზე იდგა, მიმოიხედა და სწრაფად მიირბია მაგიდასთან
-აბა რას ხლართავ გუგაა- ნუ სრულიად გაუგებარი იყო ყველაფერი, დაკვირვებით გადაავლო თვალიი -აშკარად რომელღაცა სისტემაში ძვრება- წარბებ შეკრული კითხულობდა ეკრანზე ამოგდებულ ინფორმაციებს, ცოტა არშფოთდა და მერე როლებში შესულმა გუგას ხმა რომ გაიგო
-ეიი, - გაბრაზებული მიიჭრა სანდრასთან-
-შენ რააა... ჰაკერი ხარ?- გაკვირვებულმა გახედა
- რატომ იქექები იქ სადც შენი საქმე არაა? - გაბრაზებულმა გამოსწია, და ლეპტოპში დისკი ჩადო
-ჰაკერი ხარ... შენნ ახლა ვიღაცის პირად საკუთრებაში იქექები და კიდევ მე მეუბნები რამეს?- გაოგნებულმა შეათვალიერა, გუგა არაფერს ამბობდა
-ჯანდაბა! შენი ინტერნეტი მწყობრშია უბრალოდ ქსელიი შეიცვალე, თუ რამე მე მომაგნებენ, მე შემექმნება პრობლემები- ამის გაგონებაზე გულიანად გაეცინა გუგას
-მემგონი ბევრი ფილმების ყურება მოგივიდა, ძალიან შეიჭერი როლებში- წამით გახედა
-ჰაკერი ხარ....
-ნუ ჩაიხვიეე და ნუ ბოდავ, არავინ დაგადგება და არც არანაირი საფრთხეა, ორი წუთის საქმე მაქვს და გავალ... მართლა ჭედავს ჩემი ინტერნეტი!
-მაგიტო გცემეს
-შეეშვი უსახურ დასკვნებს, და რაც უფრო არ იფიქრებ ამაზე მით ნაკლები უსიამოვნება შეგექმნება... დაიკიდე უბრალოდ
-ვიცი რომ რომელიღაც ბანკის სისტემას ტეხავ... ქურდი ხარ... თაღლითი, ახლავე გადი ჩემი სახლიდან- სახე შეეცვალა და ხმას აუწია
-ნუ წიკვინებბბ სანდრა! - უემოციოდ გააგრძელა საქმე- წუთ ნახევარი და ეგაა
- თუ არ მეტყვი რას ხლართავ პოლიციას დავრეკვა- კმაყოფილი მზერით გახედა და გუგამაც მზერა სანდრაზე გადაიტანა.მერე დაღლილმა შუბლზე მოისვა ხელი
-კარგი დარეკე, საინტერესოა შენი ნასამართლეობა რომ გამოვაჩინო შენს პირად საქმეში მერე რა მოხდება.... საინტერესოა, ვცადოთ>?
-რა... - გაოცებულმა გახედა.. შენ..
-ისე ს ყ==ე რამ შეგაყვარა?? ქურდობა დაგაბრალა, მის გამო გაგასამართლეს .. ხომ შეეძლო თუ ურთიერტობა არ უნდოა ისე ეტქვა.
-ამდენი რამე საიდან იცი, -დივანზე ჩამოჯდა
-როგორც შენვე თქვი სისტემებში შეღწევის გამოცდილება მაქვს- თვალი ჩაუკრა, მერე დისკი ამოიღო ლეპტოპიდან და კონვერტში ჩადო...- მოვჩი და მიდი დაურეკე პოლიციას, სანამ აქვ ვარ ბარემმ, რომ გავალ აღარ დაგიჯერებენ- ირონიულად გახედა
-ვი ხარ?
- აი მაგას არ გეტყვი, ერტი ის იცოდე ამ შემთხვევაში არანაირი სადმე შეღწევის ოპერაცია არ ტარდებოდა, უმნიშვნელო დეტალები ჩავიწერე და ხოო კიდევ ფილმებს აღარ უყურო, იქ ზედმეტად გაზღაპრებულია ყველაფერი- თვალი ჩაუკრა და ოთახიდან აორთქლდა. რაღა მოასვენებდა სახლში, ნახევარ საატში გუგას კარზე ჩვეული რახუნი-ბრახუნი დრახუნი ატყდა
-რა ჯანდაბააა- შეწუხებულმა გააღო კარი
-მითხარი საიდან იცი ჩემს შესახებ ეს ყველაფერი- სახლში შეაჭრა და გაბრაზებლმა გახედა
-როგორც ყოველთვის,ისევ შენსავით უაზრო კითხვებს სვამ-
-რა გინდა?
-შენგან არაფერი გაიცინა და დივანში ჩაეშვაა- შენგან რა უნდა მინდოდეს?
-როგორც ვხვდები ის გავიგე რაც არ უნდა გამეგო- დაბნეულმა ამოთქვა, ძალიან ბავშვივით გამოუვიდა
-არაფერი არ გაგიგია.. არაფერი არ იცი, რაღაც ფილმს უყურე და ახლა ააგე ფანტაზიები- ისევ ცინიკურად გაუღიმა
-აბა რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? რატომ უნდა იცოდე ჩემს შესახებ ასეთი რაღაცები?
-იქნებ მომწონდარ
-დებილი არ ვარ მსგავსი რამე დავიჯერო, როცა შენი დამოკიდებულება ვიცი,.. ახლავე მითხარი!
-რატომ? არც მე ვარ დებილი, შენ რამეს მოგიყვეე, და თუ შეიძლება დატოვე ჩემი სახლი, ძალიან დაღლილი ვარ და ხვალ კიდევ სამსახურშ უნდა წავიდე- ბოლოოო ეშმაკური ღიმილით წარმოთქვა- მიხვდა აზრი არ ჰქონდა გუგასთან ყოფნას, ამიტომაც გუგას სახლი დატოვა, თუმცა კითხვები არ ასვენებდა, აი ტავად გუგას კი გულიანად გაეცინა სანდრას სისუელეებზე.
ამის შემდეგ საეჭვო გახდა გუგას პიროვნება და ის რომ საეჭვო საქმეს აკეტებდა, მერე თავზე მოსდიოდა გული ამდენს რომ ფიქრობდა მასსზე, მარამ ის ინფორმაცია რაც გუგამ იცოდა...
დილით ადრე გაიღვიძა, საინფორმაციოდან გაიგო რომ ვირუსი საგანგაშოდ გავრცელდა ქვეყანაში შეზღვუდვები ამოქმედდა. ცოტა ფილმის ემსგავსებოდა ყველაფერი. მოწყენილი იჯდა ნეა ფანჯრის რაფაზე, ეზოში თვალი მოჰკრა ახალბაზრდა ბიჭები უბნის ძაღლს სცემდნენ, გაბრაზებულმა ვერ გააცნობიერა როგორ ჩაიცვა და როგორ აღმოჩნდა ქუჩაში, არადა იმ ძაღლის და საერთოდ ყველა ძაღლის ეშინოდა ბავშვობის ტრავმების გამო, თუმცა იმდენად შემზარავი და საცოდავი სცენა იყო ვერ მოითმინა
-რა ჯანდაბას აკეთებთ! - ხმამაღლა მიმართა ძაღლით ‘მობურთავე’ ორ, დაახლოებით 17-16 წლის ბიჭებს.
-შენ ვინ ხარ?- ერთ-ერთი გაჩერდა
-რას ქვია ვინ ვარ, როგორ იქცევით?- ძაღლის სისხლიან სახეს რომ მოჰკრა თვალი ცრემლები წამოუვიდა- რას აკეთებთ, ვერ ხედავთ როგორ ტანჯავთ? კვდება სისხლი მოსდისს
-აგერ კიდევ ერთი ცხოველების დამცველიი!
-პოლიციაში დავრეკავ თქევ ნაგვებო- უკვე ყვირილზე გადავიდა და ივე დადგებული ჯოხი აიღო, მოშორდით
-შენ რა გიჟი ხარ???
- მოეშვით ძაღლსს!
-წამო პაკო, მემგონიი გააფრინა ამან ამ მაწანწალას გამო- მერე სედარებიტ დაბაკმა ხელი მოკიდაა ძმაკაცს და ძაღლს მოშორდა, ძალა გამოცლილი დაეცა დაბლა თეთრი ჰასკი და საწყლად ამოიწკმუტუნა,
-ცუგო... ადექი რა- შრიდან ევედრებოდა სანდრა,- ადაექი რა არ მოკვდე- ვერც ეკარებოდა თა ძალიან ეცოდებოდა, ხელში ჯოხი ეჭირა და ოდნავ შეახო მუცელზეე
- სანდრაა- გუგას ხმა გაიგო და პირველად იგრძნო ასეთი სიხარული
-გუგააა- თვალებით დაუწყო ძებნა, მის მოპირდაპირე მხარეს ველობილიკზე იდგა, დაბნეული მიუახლოვდა
-ძაღლი სცემე?
-რა ვცემე, ასე როგორ გავიმეტებდი,... უშველე რაა, რამე გააკეთეე
-რა მოუვიდა- მასთა დაიხარა და თავზე გადაუსვა თიტები-
-ვიღაც ორი ბიჭი აწვალებდაა, რაე გააკეთე თორე მოკვდება- ამჯერად ის ჯოხი ინსტიქტურად გაუცნობიერებლად გუგას მიადო მხარზეე
-გასწიე ეს ჯოხი!- შემოუბღვირა
-ბოდიში...-
-შენ რატო არ ეხმარები?
-მე ... მე მეშინია.. აიყვანეე, სასწრაფოდ უნდა წავიყვანოთ ვეტერინართან... შეხედე როგორ სნთქავს..
-კარგიი, გამომართვი გასაღები და მანქანა გამიღე, მე ამას წამოვიყვან,
- მოიცა სავარძელზე ასე უბრალოდ ვერ დასვამ, დასვრის, არაფერი გაქვსს თან რომ დავაფინო, უკანა საბარგულში პლედი იდება და ის გაშალე- სწრაფი ნაბიჯებით გაიქცა სანდრა, გუგაამ ძაღლი აიყვანა, ცოცხალი იყოო, დაბნეული ატრიალდებდა თვალებს, ცოტა ღრენა დაიწყო თუმცა გუგა რომ მოეფერა დაწყნარდა.. მანქანაში ჩასვეს და როგორც დიდი გულშემატკივარი სანდრაც წინ დაჯდა და ვეტერინართან წავიდნენ. ცალი თვალით უკან იყურებოდა სანდრა
- მართლა გეშინია?
-კი....
-ვინ იყვნენ ვერ დაინახე?
-კი, სავარაუდოდ ამ უბნიდან არ იყვნენ... აივნიდან სევამჩნიე... საწყალიი იმედია გადარება~
- იმედია... გეშინოდა და მაინც დაეხმარე?
-მე რომ მეშნია არ ნიშნავს იმას რომ ცუდი არსებები არიან და წამებას ისახურებენ.
-და თუ აანალიზებ რატო გეშინია მაშინ?
-ეგეც ხო არ გადაქექე სადმე, შენ ხომ ყველაფერი იცი
- რა შუაში იყო ახლა- უემოციოდ გადმოხედა
-ყოველთვის შაშია, შენ სადანღაც ჩემს პირად ინფორმაციაზე უნებართვოდ დაამყარე წვდომა
-ნუ ატ00კებბ რაა, გეუბნები არაფერს არ ნიშნავს ეგ!
-აჰ, არ ნიშნავს თურმე!
-მოვრჩეთ ამ თემას, საერთო საქმეში ვართ ამჯერად და დავივიწყოთ
-მხოლოდ ამ საბრალოს გამო!!
ძაღლი ვეტთან მიიყვანეს, ნუ რაც საჭირო იყო ყველაფერი გააკეთეს, შემდეგ გადასხმა გაუკეთეს, ცოტა წამლებიც, კვების რაციონიც ყველაფერი განსაზღვრეს და ისე უკან გამოატანეს გუგას, ახლა ახალი თემა იყო, სად უნდა წაეყნაათ ძაღლი ასეთ მდომარეობაშ ქუჩაში ვერ დატოვებდენ, ნუ სანდრას ფართი კი ჰქონდა მაგრამ ძალიან ეშინოდა, ბოლო ვარიანტი გუგა იყო, სადარბაზოს წინ გაჩერდნენ
- ხომ დაიტოვებ?- საწყალი თვალებით მიხედა სანდრამ
-ძაღლის ყოლა ცემს გეგმაშ არ შედის!
-დროებით, აბა აქ ხომ ვერ დავტოვებთ?
-შენ წაიყვანე
-არა... მე ვერ მოვუვლი, აი მიიდი შენ შეიფარე, ძალიან ცოტა ხნით სანამ რამეს მოვიფიქრებთ
-თ?
-ხომ თქვი ამ საქმეში ერთად ვართო- გაიკრიჭა და წამლების პარკი აიღო..-შორიდან მოგეხმარები
-ჯანდაბას, ამ მკურნალობას წყალში ვერ ჩავყრით- საბოლოოდ ძაღლი გუგასთან დარჩა, ნუ სანდრა ვერ ეკარებოდა, თუმცა გუგას ყველაფერს კარნახობდა და კი, ცოტა ტვინს უჭამდა1
-გეყოს! მეც ვიციიი და თუ ასე გინდა გაიყვანე შენთ
-რა უფელით უწევ ტონს! ბნელო მანიაკო
- ჭკვიანად იყავი! გავიცინეთ გვეყოს
-ღჯუ - ჩაიბურდღუნა - პედიგრის დასაყრელად ჯამი არ გვიყიდია!
-მიდი სამზარეულოში იქნება რამე
-კარგი- ნუ სანდრა მაინც უცხოდ იყო, არ დაუწყია ბევრი ბოდიალი, რაც პირველი მოხვდა ხელში ის აიღო და საჭმელი ძალიან ნელა, კილომეტრებიდან მიაწოდა
-ჯანდაბა!
-რამოხდა?
-ჩემს თეფშზე რატომ მოგინდა მაინც და მაინც ამ საჭმლის დაყრა?- გამოსცრა და გაბრაზებულმა გახედა
-2 წლის ხარ?? ყველა თეფში შენია
-ეს განსაუთრებულად ჩემია! ჯანდაბა! ყოველთვის რაღცას ურევ
-კარგი ერთი, წავედი ახლა და მიხედე ... საღამოს შემოვივლი და დავხეადავ
-ზედმეტი ყურადღება ხომ არაა>??
-ვერ მოვისვენებ
-ადარევა შეიძლება, აბა მეშნიაო
-ხო მაგრამ მაინც პასუხისმგებლობას ვგრძნობ-თვალი ჩაუკრა და სახლში გავიდა.
ცოტახას ლანას ესაუბრა, გადასავლები მოუყვა, მერე კი უბრალოდ ჩაეძინა.
ცხრა საათისთვის გუგას გააკითხა, კარი არ გაუღო, სავარეუდოდ სახლში არ იყო
-ნეტავ ძაღლი სად წაიყვანა- ამოიდუდუნა და უკმაყოფილო სახით შებრუნდა- ჯანდაბა! რა როლებში შეიჭერი სანდრა...
დილამდე აღარ გასულა, დილით ისევ გააკითხა, ამჯერად წელს ზემოთ შიშველი ნემძინარევი სახით გააღო გუგამ კარი
-ასე ვინ დამწყევლა-თვალები აატრიალა,
-როგორაა ძაღლი?-სახლში შეაჭრა,-წამლებიდ აალევინე?
-რა ადვილად შიანურდები, იქნებ არ გიშვებ? ან შენ ხომ იძახდი რომ მანიაკი ვარ, რამე რომ დაგიშაო... -ბოლოს დაამთქნარა და მდივანზე დადებული მასისური გადაიცვა.
-სადაა ძაღლი?- წარბები შეჭმუხნა, ‘თავის’ ადგილზე რომ არ იწვა
-სამსახურში წავიდა დაგიბარა არ ინერვიულოს კარგად ვარო
-გარეთ გააგდე ნაგავო?- თვალებ გაფართოებულმა მიხედა~
-ავადმყოფო, ძაღლიაა და სხვათაშორის მომჯობინდა დადის... ოთახიდან ოთახში
-სადაა?
-შენს უკან-თითით ანიშნა და ფართოდ გაიღიმა და რა დაემართა სანდრასს? ლამის ადგილიზე აყირავდა, დაფეთებული გადახტა და გუგას ამოეფარაა, ძაღლმა წაიწია, ოღონდ მოსაფერებლად თუმცა აშკარად ცუდი რეაქცია ჰეონდა სანდრას
-არ მოუშვაა.. არ შემეხოსს... უტხარიი- მხრეგზე ჩააფრინდა და ფარად გამოიყენა გუგა
-რა იყო, მოფერება უნდა, მადლობა თქვი- თავზე გადაუსვა ხელი გუგამ-რაოო ატრაა..
-გასწიეე... გუგააა
-ყურში ნუ ჩამყვირი..-ისევ ისე ეფერებოდა- მიხვდა სანდრა განგებ რომ აკეთებდა, მანძილი კარადე გაზომა და გუაჩქარებული გავარდა... თა ცრემლები მოაწვა ბავშივით.
-ვერააა ეს გოგო, დაწყნარდიი შენნ..- მოეფერა და კარს გახედა- ასე ადვილად თუ მომაშრებდი რას წარმოვიდგენდი- გაიცინა და ხელში აიყვანვაა- რაოო გინდა ნახოო? მგეწნა?? კარგი თუ შენ მთხოვ გაგიყვან- მხრები აიჩეჩაა და სანდრასან გავიდა, აცრემლებულმა კარი რომ გაუღო ცოტა დასერიოზულდა გუგაა,-
-გუგააააააა, გაიყვანეე, შემეხებაა იწევს
-მოფერება უნდა სანდრა,
-მერე რაა, არ მინდა შემეხოს... გაიყვანეე- კარგი რაა,- შეაჭრა და ხელი გაუშვაა- მეიეჩვიე არაფერს არ გიზავს, თან ნახე რა საყვარელია, სენ გადააარინე სულ რომ არაფერი
-ახლა ცუდად ააღარაა და არ მეცოდება, გთხოვ გაიყვანე
- გეგონა სულ ისე წყნარად იქნებოდა?
-ჯანდაბა!- მდივანზე ახტა სადრა და იქაც რომ აიწია ძაღლმა ლამის გაგიჟდა
-როგორც ვხედავ გაუგეთ, წავალ ახლა მეჩქარება ანუ იტოვებ და პრობლემა არ არის ხო?-სრულიად სერიოზული სახით წავიდა კარისკენ გუგა და ლამის გაგიჟდა სანდრა
-თხოვვ... გუგაააა- ბალიშ აიფარა და კიდემდე მიიწიაა
- კარგი ნუ წივინე, მოდი ძაღლოო გვეყო ხალისი, წამოდი გავდიდეთ..
-ხელი მოკიდეეეეეეე გაიქცევა..
-ჩმოყალიბდი იტან თუ ვერა
-ვერაა, მაგრამ არ მინდა ცუდად გახდეს..- ამოისუნთქა და როცა მიხვდა უკვე საფრთხე აღარ არსებობდა დივნიდან ჩამოვია, ძაღლი გუგას ფეხებთან დაჯდა-
-არადა შენზე ბევრად ჭკვიანია, შესაძლოა ამის გამო ვერ იტან- თვალი ჩაუკრა..
- გაჩუმდიი რაა
-მემგონი კარგადაა მაგრამ ჯერ მაინც ვერ გავუშვებთ და შენი რეაქციებით თუ ვიმსჯელებ სულ ჩემთან უნდა იყოს.
-მეშინია...
- კარგი, გასაგებია... ძაღლო წავედით
-მოიცა, ასე ძაღლოო როდემდე უნდა დაუძახო?
- აბა არ მეუბნება სახელს- ცინიკურად გახედა
-ხოდა დაარქვი რამე...
-ისე ეგ მეც ვიფიქრე, ნახევრად ხო შენ იხსენი და ვიფიქრე გკითხავდი
-ლუსი დავარქვათ
-მე ჩემი ვერსია მაქვს,
-რა?
-ბიჭია , შენი სახელი რომ დავარქვათ ტეხავს, ამიტომ ალეკო ერქვას-
-რა ალეკოოო!
-შეგახსენებ სულ მცირე 2 კვირა ჩემს სახლში უნდა იყოს.
-....კარგი...
-წავედით, აბა ალეკო წავედით- სიცილით გაიყოლაა, ჯერ სერიოზული სახით უყურებდა მერე მაინც გაეცინა.
ახალი წელიც მოვიდა, ამასთა დაკავშირებით ერთი კვიროთ ლელასთან გადაბარგდა სანდრა, ახალ წელსაც იქ შეხვდა. ამის სემდეგ კი მთლიანაად მოულოდნელი ფილმის სცენარივით ატრიალდა ყველაფერი. სრული ლოკ დაუნი გამოცხადდა თბილისში და საქართველოში, მხოლოდ სასურსათო მაღაზიები აგრძელებდნენ მუსაობას, ყველაფერი აირია და საშინელებათა ფილმის სცენარივით ატრიალდა ლელა თავისთან დარჩენას თავაზობდა სანდრას თუმცა ბოლოს ისე მოხდა მაინც ბინაში დაბრუნა, კოტეს და ლელას სამსახურიდან გამომდინარე იქც მარტო უწევდა ყოფნა და ბარემ საკუტარ სახლში განმარტოებულიყო..
ნუ აღარავინ აღარ მუშაობდა და ყველაფერი გართლდა.
სახლში იჯდა და მოწყენილობიტ კვდებოდა, გვერიდან ალეკოს ყეფა გაიგო და მალევე კარზე გუგამ მიიუკაკუნა
-გამარჯოაბა, ალეკომ გაიწია თუმცა გუგამ დაიჭირა,
-რამ შეგაწუხა?
-არაფერი, უბრალოდ გამოვისეირნეთ... შეძლება?
-მოდით- უკვე საკმარისად მოშინაურდა გუგა ამიტომაც კომფორტულად მოკალათდა...
-აბა როგორ უკმლავდები იზოლაციას?
-საშინლად.. ერთი თვე ასე გავგიჟდები..
-მეეჭვება იმაზე მეტად გახდე ვიდრე ახლა ხარ-
-შენთან გამოპასუხების თავიც არ მაქვს
-მე და ალეკოც ეგრეე.. ვიფიქრეთ შენით მაინც გავერთობოდით
-მორჩა წამლებს?
-ოთხი დღე და ეგაა
--და მერე?
- ალბათ თავშესაფაში წავიყვან,
-მივეჩვიე ალეს...
-ერთხელ არ მოფერებიხარ
-მეშინია.. რატომ არ იტოვებ?
-საქმეები მაქვს ხოლმე
-და იზოლაცია, კომენდატი შენს საქქმეზე არ მოქმედებს.. აა თუმცა შენ ხომმ - ხელები გაშალა და მდივანს მიეყრდნო
-არ გინდა ცადო და ალეს მოეფერო? იცი რა ჭკვიანიიაა.. აი ძალიან , შენ თუ მიეჩვევი რიგ-რიგობით დავიტოვებთ ხოლმე-სრულიად სერიოზულად თქვა
-...
-ოო მოდიი რა სანრა, მომეცი ხელიი, ხელი ძალიით ააწევიდა და ისე აღმოჩნდა ალეს თავზე ვერც მოასწრო გააზრება. ჟრუანტელმა დაუარა იმდენად ძიერად გუგამაც კი იგრძნო-
-ახე არაფერი არ ხდება.. მოეფერე გოგოო! სამ თვლაზე ხელს გიშვებ ...- გუგასთან ძალია ახლოს იჯდა, გუგას ფეხებთან იჯდა ალეკო, ჯე ხელი გაუშეშდა მაგრამ მერე ესიამოვნა, გაუბედავდ გადაუსვა თავზე თითები
-კარგი ბიჭი ხარ ალე..-გაუცინა
-აი ხედავ, სულ არ არის ისე როგორც წარმოგეგინა
-რა კარგიაა..
-საერთოდ ძაღლს მოფერებიხარ?
-კი, ბავშობაში-ისევ გაიცინა და ალეს მოშრდა...-არ წაიყვანო, მორიგეობიტ გვყავდეს, მაინც იზოლაციაში ვართ
-აი ეს კარგია...ძაღლებს ვერ ვიტან მაგრამ ესსს მართლა საყვარელია
-ნუუ ხო..-კიდევ ერთხელ გადაუსვა თავზე ხელი.
-წყალი მინდა...
-ბოდიში არ მოდის,ხო გახსენებაზეე დღეს საღამოს მოვა ოსტატი.წყლის მილიი მეგ კედელში გადის, ხოდაა შეიძლება ახმაურდეს
-სად იშოვნე ხელოსანი?-გაკვირვებულმა გახედა
-ვიშოვნე
-დარწმუნდი რომ სპეციალისტია, კედელი არ გამომინგრიოთ..
-არა.. ცოტა იხმაურებს, ავუხსენი და ერთი საათის სამქაოო
-ვაა- ჩაფიქრდა გუგა თუმცა არაფერი უათქვამს, წამოდგა და თავის სახლში გავიდა წყის დასალევად
- დაიტოვეე ალეკო, გავდივარ
- მაგიტო ცდილობდი რომ მოვფერებოდი.. ნაგავო
-რომ მოვალ იცოდე ოთახები გაერთიანებული არ დამხვდეს, უფრთხილდი იმ ოსტატს
-არ ინერვიულო შენ- ენა გამოუყო, მერე ისევ ალეკოს მოეფერა, ცოტა ისევ ეშინოდა მაგრამ ისეთი ჭკვიანი და საყვარელიი აღმოჩნდა, ისე საოცრად აფახურებდა ცისფერ თვალებს ბავშვობის უსიამოვნო შეგრძნებებიც გადაავიწყდა.
აის შემდეგ ... კი მოვიდა ოსტატი, გუგას წინასწარმეტყველებაც ასრულდა, კედელში მილი ვერ იპოვნა და მთელი კედელი გაანგრია, ეგ კიდევ არაფერი მეორე მხარეს გავიდა და კი, ახლა უკვე სანდრას სახლს დამეტებით სამი ოთახი კიდევ დამატა, ლამის გუის შეტევა მოუვიდა ოთახში რომ შევიდა, ერთი ამბები ატეხა, ეს ოსტაი გაგიჟდა გააბოჯიჯგა ფეხები რა უფლება გაქვს ასე სემეპასუხოო ადგა და წავიდა. ბევრი ეცადა სანდრა მოებრუნებინა და ეს კედელი როგორღაც ამოეშენებინა მაგრამ არაფერი....
-გუგა მომკლავს- ამოიკნავლა და აწ უკვე ახალ გასასვლელს შეხედა... -ნიკა.. ნიკამ უნდა მიშველოს- ტელეფონი მონახა და ნიკოლოზს დაურეკა.
-ნიიიი როგორ ხარ?
-კარგად ალე, შენ?
-შენზეა დამოკიდებული როგორ ვიქები.
-მძაბავ, რა მოხდა?
-კარგ ოსტატი მჭირდება რომ კედელი ამომიშენოს
-რა მოხდა გოგო?- ყველაფერს მოუყვა დაა ნიკამ ჯერ ხარხარი დაიწყო მერე კი იმის ახსნა შეუძლებელს რომ ითხოვდა.
-ვთქვათ იშოვე ხელოსანი, ახლა სამშენებლო მასალები არსად არაა, ყველა მაღაზია დაკეტილია სანდრა, ერთი ამბავია
-აბა რა უნდა ვქნა?
- იყიდე მეზობლისგან ფართი და სახლი გააფართოვე
-ოოოოოოო- გაბრაზებულმა გაუთიშა... კი გუგა ნადვილად გაგიჟდებოდა... სახლში ვერ მოისვენა, თბილად ჩაიცვა და გარეთ გავიდა, შემზადებულს მაინც შეუშვებდა სახლში.საღამოს ათ საათამდე იყურყუტა, ბოლოს კი გუგაც გამოჩნდა..თავი შეიმაგრა
-ისეთი აურა ტრიალებს თითქოს რაღაც რიგზე ვერ არის,
-გუგაა...
-არ მომწონს ვითარება, ძაღლს დაუშავე რამე?
-ნუ სულელობ რა ძაღლი... მშვენივრადაა, ჩემთან.. ნუ შეიძლება შენთანაც- ბოლოს დაუმატა და ტჩები დაბრიცა.
-რა გააფუჭე ? საკმაოდ გაგიცანი და ვხვდები რაღაც რიგზე ვერ არის.
-ხომ იცი ჩვენი საერთო კედელი, მაგრამ გამყოფი.
-ის არ თქვა რაც ახლა გავიფიქრე...
-არ ვიცი რა გაიფიქრე, მაგრამ... მოკლედ გუგა კედელი არრ არსებობს.
-ხომ გაგაფრთხილე- დაღლილმა ამოისუნთქა- ცოტა გაუკვირდა სანდრას, ასე მშვიდად რომ მიიღო მაგრამ ეს ხომ გუგაა იშვიატდ იმჩნევს ემოციებს..-
-მართლა აღრ არსებობს, ის კაცი... მოკლედ ძალია გამოუცდელი აღმოჩნდა და ძალიან დიდი სიცარიელეაა ხლა კედელში, და თან ხელოსანიც ვერ ვიშოვნე
- ხოო ბარემ თქვი ყველაფერი.. ოხხ გოგო რომ არიყო სიამოვებით გავაღებდი ფანნჯარას და გადაგაგდებდი!!
-არ მინდოდა
- რამე მაინც გქონდეს, შეიძლება თვალისთვის მაინც დამელევნებინა წყალი- სერიოზული ტონით
-რაოო? - დაბნეული შეიშმუშნა, ალბათ ამ მომენტში სეიოზულ ჩხუბს დაუწყებდა თუმცა ახლა არი იყო ჩხუბის დრო ისედაც გვარიანად მიქარა.
-რა ?- კარიდან გამოსწია და სახლში შევიდა. სანდრამაც იგივე გააკეთ და გახვრეტილ კედელთან მივიდა,
-ეს რა უბედურებაა- შეათვალიერა გუგამ
--მოვაგვარებ, გამოვასწორებ აუცილებლად
-ამ სიტუაციაში გაგიჭირდებაა ვგონებ! მაგრამ არ მაინტერესებს, არ მინდა შეეენ გამომებლანდო თვალებში, თანაც აქ ყველა გაეტევა- ხვრელში გაიარა, მერე ისევ უკან გავიდა...- რა შევცოდე ასეთი !
-არ მოგედები ფარდას ჩამოვაფარებ..
-და ესს ხვრელი თუ გასასვლელი რომელიც საძაგლად ჩანს არ გაქრება, უსახური დარჩება, და ჩემს ინტერიერს ეგ შენი ფარდა ისეთად ვერ აქცევს როგორიც იყო!- გაბრაზებული ტონით თქვა
- სეგიძლია სანამ გავაკეთებთ რაიმე კარადა მოადგა,
-არვიცი რა დროში ცხოვრობ მანდ- ხელი მონოტორულად გაიქნია- მაგრამ რომ იცოდე ახლა ძირითადად კარადები კედელში აქვთ, იმიტომ რომ ფართი გამოჩნდეს, ჩემმს შემთხვევაშიც ასეაა... დაა ღმერთო ნუღრ მესაუბრები ისედაც უკვე მოთბინებას ვკარგავ...- ტელეფონი აიღ
- გგონია მე მინდოდა ასე ყოფილიყო?? რა ჩემი ბრალია?
- შენი ბრალიაა! შენი შენ მოათრიე ვიღაც არაპროფესიონალი ხელოსანი
-და რა მექნა? წყალი იყო გაფუჭებული
-და ახლა გაკეთდა? ხლა არც წყალი გაქვს და არც კედელი! ფეხის წვერებზე სათუთად გადაადგილდი და ხმაური არ გავიგო! გიჩივლებ და ნახავ მერე რაც მოხდება! - შეუბღვირა და მეორე ოთახში გავიდა. საშინელ მდგომარეობაში აღმოჩდა სანდრა, ჯერ უყურა კედელს მერე კი სინათლე გამორთ, საერთოდ გავიდა ოთახიდან.. მილიონგან გადარეკა თუმცა მაიც ვერავინ იპოვნა. საწოლზე ემბრიონის ფორმაში ჩამოჯდა და საშინელ ხასიათზე მყოფს ნაკეთები სისულელეების სიმწარე მოაწვა, უმწეოდ და ყველაზე სულელ ადამიანად მიაჩნდა თავი, ბოლოს ვეღარ მოითმინა და ცრემლები წამოუვიდა, ვერ იტადა საკუთარ თავს... მარტო იყო მაგრამ მაინც ვიღაცას აზარალებდა, ყოველთვის რაღაცის გაფუჭების მიზეზი ხდებოდა... თითქოს დაბადებიდან ეს იყო მისი თვისება და მოუშორებელი დანიშნულება.
ღამის პირველი საათი იყო ხმაურმა გააღვიძა, ნუ გუგას სახლიდან ისმოდა სიცილის ხმა, როგორც ჩანს მეგობრები მოსვლოდნენ და აშკარად სანდრას ნახელავზე იცინოდნენ, ალბათ აბუჩად იგდებდნენ და დასცინოდნენ, ამის გაფიქრებაზე კიდევ უფრო გამწარდა... სიბნელეში იჯდა და ფიქრობდა იმაზე რა უნდა გაეკეთებინა.
ორი დღე ისე გაატარა ცდილობდა გუგას ფეხებში არ მოსდებოდა. მართლა მოჩვენებას დაემსგავსა, თან სამზარეულოში წყალი რომ არ ჰქონდა ეგ ფაქტი ცალკეე საწვალებელი თემა აუჩნდა. შუადღეს წიგნის კითხვის დროს ჩაეძინა, რომ გაიღვიძაა უკვე ბნელოდა, 10 საათი იყო ჩაქუჩის ხმამ გამოღვიძა და კიდევ ალეკო იყო მის ოთხში
-ალეეე.. აქ საიდან- თავზე გადაუსვა თითები- თუმცა რა საიდან...- სიწრით ჩაიცინა , ხალათი მოიცვა და ფრთხილად გავიდა გარეთ, არადა სულ არ უნდოდა ახლა გუგას დანახვა და კიდევ ერთხელ სირცხვიის გრძნობის მიერ ხელების მჭიდროდ შემოხვევა. მაინც გავიდა და ხმადაბლა მიესალმა გუგას
- საღამო მშვიდობის
-ოუ ქალბატონო , მეგონა აქ არ იყავი- ამოხედა და ისევ საქმეს მიუბრუნდა, რაღაცას ასწორებდა, ხელში ჩაქუჩი და ლითონის თხელი ფირფიტა ეჭირა.
- ძალიან ბევრ ადგილზე დავრეკე , ვცდილობ ვიშვო ვინეე და მოვაგვარო ეს პრობემა მაგრამ არაფერი გამოდის
-დაივიწყე, რომც იპოვნო ცემენტს და აგურებს ვერ მონახავ.. –
-რას აკეთებ?
- კუთხეებს ვასწორებ, ძალიან პირველყოფილად რომ არ იყოს და გული არ გამიხეთქოს.
-რაში დაგეხმარო?
- მტვერს თუ მოწმენდ არგს იზამ-
-კარგი..- მოკლედ მშვიდად და მდუმარედ აკეთებდნენ საქმეს, მოულოფნლად გუგას მიერ კედლისთვის მირტყმული ლითონის ფირფიტა კეფელმა აისხლიდა და თითებზე მოხვდაა, გაეჭრა და სისხლმა იწყო თრქიალი
-ჯანდაბაა!- ამოთქვა და ტკივილისგან სახე მომანნჭულმა მეორე ხელი ზედ მიიჭირა.
-გუგა.... -შეშინებული მიარდაა სანდრა- რა მოგივიდა??? -ქვწმოდან ამოხედა და სისხლი რომ დაინახა შეშინებული მივარდა
-გაიჭრი? ძალიან გაქვს? მაჩვენეე, გუგაა.. - მიუახლოვდა და შეეცადა ხელი ენახა, თუმცა გუგამ ისე უყვირა ადგილზე მიიყინა
-შემეშვიი ! მომშორდი..
- შეიძლება ღრმა ჭრილობაა
-აქედან გადი! ყველაფერს აფუჭებ!! გადიი! - ყვირილი დაიწყო და სანდრაც თვალებ ამღვრეული გავიდა, ვერ მოისვენაა და ხუთ წუთში სამედიცინო ყუთით მიბრუნდა
-ვიცი გაბრაზებული ხარ მაგრამ თუ არ ვნახეტ და არ დავამუშავეტ უფრო გეტკინება და სეიძლება ინფექცია სეგეჭრას- ხელზე უყურებდა, თან ეშინოდა მიახლოების, თანხმობას ელოდა, გაუბედავად მიუახლოვდა.. გუგასაც არ გაუწევია წინააღმდეგობა...
თითები თბილი წყლით ჩამობანა, ორი თითი საჩვენებეი და ცერა თითი იყო დაზიანებული, ცერა განსაკუტრებით ღრმად.. ცოტა კი შეეშინდა მაგრამ მაინც შეიმაგრა თავი და პირველადი დახმარება გაუწია, სემდეგ შეუხვია და გამაყუჩებელი მიაწოდა.
-ხვალ ექიმთან უნდა წავიდეთ...
-არ მჭირდება ექიმი- მკაცრად ამოთქვა, მერე სანდრას შეწუხებული და სევდიანი სახე რომ დაინახა მოლბა- არც ისე სერიოზულია და თან მეტს არაფერს გააკეთებენ, რაც შენ გააკეთე.
-ხო მაგრ..
- არ გინდა ბევრი საუბარი
-კარგი... - ამოთქვა- სისხლს მოვწმენდ და გავალ...- ფერ დაკარგული დაიხარა
-შეეშვი, მე მივხედავ.. უბრალოდ თითი გავიჭერი ...
-ჩემს გამო ხდება ეს ყველაფერი, სამწუხაროდ ვერაფერს გამოვასწორებ ამიტომ ამას მაინც მოვწმენდ..
-ნუ ბოდავ სანდრა, ხელში მოქაჩა და ფეხზე წამოაყენა... მის მზერას და ცრემლებლ თვალებს რომ წააწყდა თვით გუგასაც კი გული შეეკუმშა, უცნაურმა არაასიამოვნო შეგრძნებებმა დაუარა.შეეცადა თვისებური ხუმრობით სიტუაცია შეეცვალა
-კარგი პატარა სადრა, ნუ მმაცოდებ თავს ტირილით, არ იტირო არ დაგსჯი
-შენ...- გაოცებულმა გახედა სანდრამ, ცრემლი ჩმოუგორდა, მერე სიმწრით ჩიცინა და სწრაფად გავიდა გუგას კუთვნილი ტერიტორიიდან, ოთახში შევიდა და ამდენი ხნის ნაგროვები ეოციები დაცალა, ატირდა.. საშინლად კიდევ უფრო ცუდად გრძნობდა თავს.
ვერაფრისთ ისვენებდა გუგა, უკვე იმასაც მიხვდა რომ მართლა სერიოზულად განიცდიდა სანდრა, მისი ცრემლებიც გულზზე ეკალივით ესობოდა. ზოგადად ვერავის ტირილს ვერ იტანდა, საშილნად არ მოსწონდა ცრემლი და როცა ამ ცრემლის მიზეზი თავად ხდებოდა ხომ საერთოდ.. მოკლედ ახლა თავად იგრძნო თავო დამნაშავედ, სიტყვებიც რომ გაიხსნეა რაც სანდრას უთხრაა მიხვდა ზედმეტი რომ მოუვიდა. უნდა გასულიყო თუმცა კარზეე იყო ვიღაც, მეგობრები მათე, ნია , ანანო და მიშო მივიდნენ ბატონ გუგასთან
-გუგსოონ.. რა მოგივიდა- პირველი ნია მივარდა მაგრამ მისი ხელი რომ დაინახა გაშეშდა
-არაფერი, კედდელს ვასწორებდი და
-მომიყვა შენს კედელზე მთათუმანი- გაუცინა ანანომ და მოეხვია, ბიჭებმა უბრალოდ გამარჯობაო ესროლეს და შეაჭრეს სამზარეულოში.
-ასე ადრე არ გელოდით
-ნუ ასე მოხდა,ა დრე გავთავისუფლდიტ.. ძალიან გაქვს ეგ თითები?
-არაა
- დაიმუშავე?? მოდი თუ გინდა კარგად შეგიხვევ
-კარგადაა, შეეშვი ანა-
-ვაიმე ისევ ღჯუაა ეს დებილი- თვალებიი აატრიალა და იატაკის ტილოს მოკიდა ხელი- მემგონი საქმეს მოგწყვიტე
- აიღე და დაასრულე- ენა გამოუყო და ბიჭებთან გავიდა საზარეულოში
-გუგსონ, ახლა უკვე ხელიც გაკლია,
-ტვინთან ერთად, დაიღუპე- თვალი ჩაუკრა მათემ-
- მე მომირჩება ეს ხელი, აი შენ კი სამუდამოდ მოუხერხებლად დაგრჩება-თვალი ჩაუკრა, მერე კი პროდუქტს გადახედა- ისე სასიამოვნოა, ძალიან მოშინაურდით, მოდით ხოლმე და საჭმელი გამიკეთეთ
- ღჯუუ გუგსონა
-გავალ მე და არ დაწვათ აქაურობა, გოგოებს დაელოდეთ
-სად მიდიხარ?
-მეზობელთან... რაღაც უნდა ვუთხრა
-დაპატიჟე გავიცნობთ გმირს
-ხოო?
-ხო, გოგოებსაც ვუთხარით მანქანაში და - მხრები აიჩეჩა
-კარგი თუ წაომყვებაა - სანდრას წყალობით კარიდან მოვლა არ დასჭირვებია, კედლიდან გავიდა, და სანდრას ოთახის კარგზე მიუკაკუნა, დასტურის შემდეგ შევიდა
- კარგიაა ისე, ამ სიცივეში გარედან მოვლა არ დამჭირდა
-რა მოხდა?- ხმა წასულმა ამოთქვა სანდრამ და გუგასაც უფრო მეტად გაუფჭდა ხასიათი
-სინათლეე აანთე
-არ არის საჭირო, ალეკოს თუ ეძებ მისაღებშია მემგონი თავისთვისაცა გამოვა
- სანდრა!- გაბრაზებულმა ამოთქვაა- სინათლე აანთე
-აჰაა- გუგამ ნამტირალევი სახე რომ დაინახა გაშრა,
-შენ რა... ტიროდი? სანდრაა..
- არ მაქვს შენი თავი, ვხვდები, მივხვდი რომ დამნაშავე ვარ აღარ არის საჭირო ზედ დამიმატო შენი ცინიზმით.. თუ არაფერი გაქვს საქმე და უნდა დამცინო გადი
- სულ აღარ ესმოდა რას საუბრობდა, მის აწითლებულ თვალებს მისჩერებოდა და თავი ბოლო დონის ნაგავი ეგონა- მე... ეს არ მინდოდა.. მხოლოდ უნდა გაბრაზებულიყავი...
-ჰაჰ არ თქვა რომ ძალიან გაინტერესებს, ყველაფერი ხო ჩემი ბრალია!
-...არის, მაგრამ შენ არ დაგინგრევია, იმ ხელოსანს მოვნახავ და იმას მოვთხოვ პასუხს, შენ აღარ იტირო ოღონდ...
-რისთვის მოხვედი
-ბოდიში უნდა მომეხადა, ზედმეტი მომივიდა
-უფრო ნუ მაგრძნობიებ თავს არარაობად, რეალური მიზეზიი მითხარი- ტირილისგან ცხვირის წვერი სულ გაწითლებული ჰქონდა, თმის გასწორებას შეეცადა, თან გუგას არ აშორებდა თვალს
-მართლა- სრულიად სერიოზული სახით თქვა- და ხო კიდევ ჩემი მეგობრები მოვიდენ და შენი გაცნობა უნდათ... პატარა სანდა- ბოლოს ღიმილით დაუმატა
-არ მინდა.. ვერ ვარ კარგად
-კარგი რა, ასე სერიოზულად ნუ ჩაუფიქრდები ყველაფერს, გააფრენ- თვალები აატრიალაა და სანდრას მიუახლოვდა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და ცერა თითებით ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლები მოსწმინდა- ასე ჩემს გამო როგორ ტირი? -ხმა შეცვლილმა ამოთქვა და უნებურად მზერა სანდრას ტუჩებისკენ გაექცა, გონება დაებინდა, იმდენად იზიდავდა სავსე მალინისფერი ბაგეები ვეღა გაუძლო და მოულოდნელად ტუჩები დაბნეულ და ერთიანად გაშეშებულ სანდრას ტუჩებს შეახო, ათრთოლებული ხელები ინსტიქტურად გუგას თმაში შეაცურა და კოცნაში აჰყვა, შემდეგ შუბლი შუბლზე მიადო
-გავგიჟდებოდი ეს რომ არ გამეკეთებინა..- ჯერ ისევ სანდრას ტუჩების გემო შერჩენოდა გუგას ტუჩებზე, თვალები გაახილა და სანდრას მოშორდა- მოწესრიგდი და გამოდი- კარიდან გამოსძახა , სანდრა კიდევ ვერ მოდიოდა გონს, ვერ აანალიზებდა იმას რაც მოხდა მხოლოდ ტუჩების და მთელი სხეულის აწეულ ტემპერატურას გრძნობდა.. აბაზანაში გავიდა და სახეზე წყალი შეისხა, სახე დაალაგა და გუგასთან გავიდა, ნუ ძალიან უჭირდა უცნაურად შეცვალა ამ კოცნამ ყველაფერი და გუგას ვერც კი უყურებდა, მალევე აპირებდა წამოსვლას თუმცა ეს აზრი მალევე გაქრა, რასგანაც ისეთი გარემო იყო აშკარად არ გამოვიდოდა , ყველა თბილად შეხვდა სანდრას, განსაკუთრებით კი ნინი. გაცნების ცერემონია აშკარად არ იყო ფორმალური ყველა გუგაზე ბევრად უფრო თბილები აღმოჩნდნენ და ძლიან კარგად მიიღეს,მალევე გაშნაურდნნე,. დაიწყეს ამბების მოყოლა სიცილი და სანდრამაც გული გადააყოლა,თუმცა გუგა აშკარად ვერ იყო რიგზე, მწველი მზერით უყურებდა ქალბატონს
-ყოჩაღ სანდრა, ამ ღჯუს მეზობლად რომ იტან- გადაულაპარანა ნიმ და ჩიფსი აიღო-რა გჭირს გუგა? ვინ დამარხე?
-არავინ, დაღლილი ვარ - კოლა მოსვა
-ეეე იღიმისს.... მათუუუ ნახეე- მიშომ ხმა დაიწვრილა
-რამდენჯერ გითხარი მიშასთან ნუ იღიმი, ბავშვები არიან აქ და გეძგერება ეგრევე და ნახავ-
-აამთ ნუ მიაქცევ შენ ყურადღებას- პირველად გაესაუბრა სანდრას მთელი დროის მანძლზე.
-უცნაურია, არ მეგონა ამ უჟმურს თქვენნაირი მხიარული ადამიანები თუ დაუმეგობრდებოდნენ- სანდრამ გაიცინა და მის ფეხებთან მისულ ალეკოს თავზე გადაუსვა ხელი
-ხო ზოგჯერ ჩვენც-
-საიდან ასკვნი რომ უჟმური ვარ? აბა შენ გამოგიტანოს მეზობელმა კედელი და მერე თითები დაიჭრა მისივე მიზეზით, როგორ ხასიათზე იქნები საინტერესოა- წარბი ასწია და სრულიად სერიოზული სახით გახედა
-რას ერჩი ამ ანგელოზივით გოგოს გუგა? სანდრას ხო არ გაუნგრევია ეს კედელი და მართლა რატო სისინებ ჰა?- ნინიმ გახედა დაბბღვერილმა, მერე სანდრას გაუღიმა- სულ ასეა არ მოუსმინო
-შენ ანგელოზების მნიშვნელობა არ იცი, ტუ ჩემთან ცხოვრება გიდოდა გეთქვა, არ იყო ამხერა ზარალი სსაჭირო
-შევაკეთებ იმ კკედელს-
-ოოო ნუ დატანჯე ეს გოგოო რა შე ჯმუხო- მიშომ თვალები აატრიალა
-კაი კრუწ ნუ უბრაზდები შენგან ეწყინება, მე დავტუქსავ
-აუუუ რა ანცარა ტიპები ხართ
-შენ შარიანი, ამდენმა დაბეგვებმა სულ დაგაკარგვინა ყველაფრის მუღამი
- მიშო ენაა
-აქ არა სიცოცხლე უხერხულიაა- ვითომ გაინაზა და ისეთი ხარხარი ატყდა ალბათ მთელ კორპუსს მოედო ხმა მხოლოდ გუგა უყურებდა დაბღვერილი
-ერთ დღეს შემომაკვდება ეს-
-აუუ ერთხელ ეს ჩვენი გეროი ჰაკერსონა ბაკურიანში ყოფნის დროს მაგრად გაილეწა, კაროჩე მას შემდეგ ვეღარ ვცნობთ უფრო- ამოთქვა ნინიმ
- ცნობისთვის ვიღაც თურქის ნომერში შევიდა, ეს თურქი გათხოვილი ქალი იყო.. აბაზანის პირსახოცით ნუ მერე რაღაც აირია და მოვიდა ქმარი, იმა არასწორად გაიგო და კაროჩეე მაგრად სცემეს- გაიხსენა მათემ და სანდრამაც ფხუკუნით გახედა გუგას,
-რა- შეუღრინაა- სხვათაშორის მაშინ დამეხმარნენ და კიბის ქვეშ არ შევუტენივარ მაინც
-ანუ მხოლოდ მე არ მეშლება
- აუუ ისე ეგ ისტორია ვიცით მაგრად გაგირისკავს ყოჩაღ- თვაილი ჩაუკრა ანანომ- ნუ მე შენს ადგილზე მივაგდებდი ამ კრეტინს მაგრამ...
-ვერ ვიცანი შორიდან და მიტო დავეხმარე
იმ საღამოს ძალიან გაერთნენ მერე ალეკოს ისტორიაც გაიხსნეს, მშენივრად აეწყო სანდრას ურთიერთობაც, უბრალოდ აშკარად გუგასთან იყო ბურუსი და ამაზე ცალკე ხალისობდა სანდრა, ყველაფრის მიუხედავად. გვიან დაიშალნენ.

........
უცნაურად იყო ყველაფერი, გარეთ თითქოს ზომბი აპოკალიფსი დაიწყო და სიცოცხლე შეწყდა. სანდრა ან წერდა ან კითხულობდა,იმ კოცნის შემდეგ გუგაც გაუცხოვდა, მხოლოდ ალეკოს თუ გაუყვანდა ხოლმე, კედელს ვერ აკეთებდნენ ამიტომ ფარდა გაკიდეს, გუგამ კი კამუდი მიდგა გგახვრეტილ კედელს. სანდრას ბოლო დროს განსაკუთრებით უჭირდა მარტო, უსაქმურობის გამო თავის ფიქრებთან მარტო რჩებოდა და ლამის სიგიჟემდე მიდიოდა მარტო რჩებოდა წარსულის ნაიარევებთან ერთად რომელსაც ეს ერთ ადგილზე დაგუბებული ცხოვრება ხელახლა ატკივებდა.
დივანზე იჯდაა და წიგნს კითხულობდა მუხლებზე ალეკოს ედო თავი და ეძინა, კარზე ზარმა გამოაფხიზლა, არადა ამ დროს, ამ სიტუაციაში არავის ელოდა.გუგაც საეჭვო ვითარებაში გავიდა, ფრთხილად წამოდგა და კარი გამოაღო, არასასიამოვნო შეგრძნებებმა მოიცვა და ცოტა აკლდა გონების დაკარგვამდე იმდენად შეეშინდა.
-რე..რეზი- ამოთქვა ყოფილი არარაობა შეყვარებულის სახელი
-ჰააჰ ისევ მცნობ პატარა კახ=ა ? - ჩაიცინა და ნახევრად გაღებულ კარს მიაწვა. ეტყობოდა აშკარად გაბრაზებული იყო
-რას აკეთებ აქ?
-რასს ვაკეთებ?.. -ისევ ჩაიცინა- კარგი საქმე რომ გააკეთე იმ საქმისთის მადლობის სათქმელად მოვედი- კისერში წვდა და თითები მოუჭირა, ძალიან მაგრად
-გამიშვი! ველურო არამზადავ რა ჯანდაბას ბოდავ!
-შენ რას ხლართავ! ან იმ ვიდეოს პოლიციაში მიტანა როგორ გაბედე! ხომ გითხარი ადექი და გაეთრიეთქო! რა უფლებით მიიტანე პოლიცაში ის ვიდეო შენი დდ/ ცი - სილა გააწნა, სანდრა წაბორძიკდა და მაგიდაზე მივარდა, სისხლის გემო იგრძნო და ტკივილისგან სახე დამანჭა...
-რა ჯანდაბას ბოდავ? =გასწორდა და შეშინებულმა დაიწყო უკან სვლა, ძაღლმაც გაიღვიძა და რომ არა მისი ღრენა კიდევ ერთხელ დაარტყავდა რეზი სანდრას!
-რის გამოც სასამართლოებზე ყურყუტობდი და რის გამოცც ახლაც წასულია შენი საქმე ხომ გაგაფრთხილეე,თუ სადმე გააბაზრებ ავდგები და დავაჭერინებ შენს თავსთქო.. სანამ დაგიჭერენ მანამდეც გასწავლი ჭკუიას!
-მახე მომიწყვე! ნაგავი არამზადა ხარ... მე არაფერი მიმიტანია პოლიციაში, ზუსტად შენი ნახლართი ბრალდების გამო, მაგრამ მიხარია! მიხარია რომმ ბოლოს მოუღებენ შენს სილაჩრეს, არამზადა ქურდო! -ამის თქმა და უკვე ალემაც ვეღარ უშველა ისევ ძლიერად მიიღოო სახეში
-მანამდე მე მოგიღებ ბოლოს!- იატაკზე დავარდნილს მუცელში ჩაარტყა ფეხი, ის ის იყოო კიდევ აპპირება ჩარტყმას საიდანღაც გუგას ხმა გისმა, შემდეგ კი ოთახშიც გამოჩნდა, მაშინვე ძლიერად უთავაზა რეზის, გინებით გაიგდოო და გიჟივით ურტყამდა მუშტეს... ცხვირიდან და პირიდა სისხლი წასკდა
-გუ.. გუგააა მოკლავვ- ტკივილისგა სახე დამანჭული სანდრა წამოიწიაა..
-გუგაა- შეშინებულმა წარმოთქვა და მკლავზეე მოუჭირა- გთხოვვ შეშვიი გუგაა...- გაჩერდა, იმდენად შეცვლილი და შიშის კილოთი მეტყველებდა სანდრა ხელი ვეღარ გაანძრია... ნახევრად გონდაკარგული იყო იატაკზე რეზი..
-პატარა სადრა.. კარგად ხარ? - სანდრას სახე საკუთარ ხელებში მოიქცია, თითქოს ის ველური არსება რამდენიმე წამის წინ რეზის რომ ურტყამდა გაქრა, სხვა იყო.
-ის ...
-ცოცხალლიაა, წააათრევენ მალე. დაწყნარდი, მოდი ადექი- ხელი მოკიდა, წამოდგა თუ არა მუცელში საშინელი წვა იგრძნო ტკივილისგან ისევ მოიხარა-
-სანდრა...- შეშინებულა აიყვანა ხელში და საკუთარ მისაღებში გაიყვანა...- კარგად ხარ? - მის წინ დაიხარა და სალფეთქით სახიდან სისხლი მოწმინდა, ჩალურჯებები და გახეთქილი ტუჩი რომ შეამჩნია ლამის გაგიჟდა - გ*ს*რებული !
-არაფერი დაშავო.. გუგააა
-მოვალ.. ნუ გეშინია- მაჯაზე მოკიდებული თითები გააშვებინა და ისევ სანდრას სახლში გავიდა. მერე ხმაური გაიგო, დაახლოებით 15 წუთში კი გუგა მშვიდი სახით დაბრუნდა
-როგორ ხარ? რა გტკივა სანდრა?
-არაფერი.. გავალ.. სახლში გავალ
-ექიმთან უნდა წავიდეთ... ვერ მოძრაობ
-არ არის საჭირო..
-შეიძლება რამე სერიოზულად დაგიზიანა- ხელში აიტაცაა-
-გაგიჟდიი?? დამსვიი!
-ნწ.. რომ დაგსვა აღარ წამოხვალ. ალეკოსთან მათიკო მოვა, ჯიუტობის დრო არაა - თვალი ჩაუკრა დიდი წინააღმდეგობის მიუხდავად მაინც მიიყვანა საავადმყოფომდე, გასინჯეს და აღმოჩნდა, რომ ნეკნები ჰქონდა გატეხილი, ექთანმა ჭრილობები დაუმუსავა, გუგა პალატაში შევიდა
-პატარა სანდრა... როგორ ხარ?
-კარგად- აცრემლებულმა ამოთქვა და შეშინებულმა ახედა ექთანს რომელიც ნემსს ამზადებდა, გუგა მარტივად მიხვდა ძალიან რომ ეშინოდა და ხელი მოჰკიდა
-რას მიკეთებთ?
-გამაყუჩებელია, ტკივილი აღარ შეგაწუხებთ- გაუღიმა ახალგაზრდა ექთანმა და ვენაში წამალი საავადმყოფოში არ დატოვეს, სახლში გამოუშვეს ვირუსის გამო თუმცა აუცილებლად დაწოლილი უდა ყოფილიყო, ცოფებს ყრიდა გუგა.
- გუგა.. - მისუსტებულმა ამოთქვა და საჭესთან მჯდომს გახედა
- რა ხდება ...
- ყველაფერი რიგზეა სანდრა..
-ვინ ხარ გუგა? - სერიოზული სახით ჰკითხა- რა იცი ჩემს ცხოვრებაზე? ან სადან გაჩნდი აქ, ან რეზის საიდან იცნობ-
-...
-მე მეხება საქმე, უნდა მითხრა!
-სანამ მთავარს ვიყვი, იმას ავღნიშნავს რომ არანაირი ინტერესი არ ჰქონდა არავის შენს მიმართ, არც არავინ გახსენებდა და აქაც შენს გამო არ მოვსულვარ. რომ გადმოვედი როგორც ყველა ჩვეულებრივ მეზობელს ისე გიყურებდი, მაგრამ მერე შენი ქცევები დამაეჭვებელი გახდა მეგონა ვინმემ სპეციალურად გამოგგზავნა რათა ის საქმე ჩაგეშალა რისთვისაც აქ გამომგზავნეს
-ანუ... განგებ მითვალთვალებდი?
- არ მინდოდა, ასე გამოვიდაა... შენ ყველაზე მეტი იცოდი გარეწარი რეზის შესახებ
-შენ... ჯანდაბა, არ მჯერა- სიმწრით ჩაიცინა და ფანჯარაში გაიხედა, ცოტა პაუზის შემდეგ ისევ ამოტქვა- იმ წყეულის გამო დამიახლოვდი?..
-არა... ეს უბრალო დამთხვევაა, პირველივე თვეს მივიღე ის რაც მჭირდებოდა, იმის მერე აღარავინ გერჩოდა და საქმიდანაც გახვედი
-და რომ გეთქვა?
-არ გამოვიდოდა, ბინძური საფრთხეა სანდრა და შენს თავიდან მოშორებას სულ ადვლად შეძლებდნენ
-ანუ თავიდან ჯაშუში გეგონე?
-რა მექნა, საეჭვო არაა ვიღაც რომ სახლში გივარდება და მილიონ სისულელეს აკეთებს ყოველ კვირა- წარბები ასწია
-ნუ ხო.. გააგრძელე ახლა ხომ შეიძ₾ება მომიყვე რა ჯანდაბაში გავეხვიე და რის გამო ჩამილეწეს ძვლები
-ეჭვის გამო გადავამოწმე რაღაცები და შემთხვევით გავიგე რაც იყავი ადრე რატისთვის, აღმოჩდა ჩემი მთავარი სამიზნე ზუსტად შენთან დაახლოებული პირი იყო.. ნუ ყოფილი შეყვარებული, მოკლედ ადვილი იყო იმის გამოცნობა რომ შენ რაღაც იცოდი და მაგიტომაც გააკეთა რეზიმ ის რაც გააკეთა, ხოდა მიზეზის გარკვევა დავიწყე და იმ ვიდეოს არსებობაც გავიგე როგორღაც... გადავიწერე, აი იმ დროს როცა შენთან ინტერნეტზე გამოვედი, უბრალოდ არ მინდოდა მაშინ ჩემი საქმიანობაზე გაგეგო თუმცა გაუთვალისწინებელი რამე მოხდა- ჩიცინაა -მოკლედ ასეც არ უნდა დაზარალებულიყავი, სავარაუდოდ ვიღაც ჰყავდა იმ სამმართველოში და გააგებინეს, შენთან წამოვიდა და ვერ მოგისწარი და ამისთვის ბოდიში სანდრა, არ მსურდა შენთვის ზიანი მომეყენებინა. საერთოდ შენ არაფერი უნდა გაგეგო, მაგრამ ... -
- ფილმის სიუჟეტში მგონია თავი, ხომ შეგეძლო რომ უბრალოდ მოსულიყავი
-ასე ადვილი არ იყო გარდა მაგისა სხვა დანაშაულებიც აქვს რეზის, და თან შენ რომ გამერიე გაცილებით გართულდებოდა ყველაფერი, მამამისი ისეთი არამზადაა მთლიანად დაანგრევდა შენს ცხოვრებას, ახლა კი ეს ყველაფერი შენგან დამოუკიდებლად მოოხდა, ჰაკერულ თავდასხმას მიეწერება იმ ვიდეოს პოლიციამდე მიღწევა
-კი მაგრამ ეგ როგორ?
-მაგას ვერ გეტყვი და აგიხსნი, შენ სუფთა გამოხვალ... კარგი იქნებოდა ამ ინციდენტისთვისაც გვეჩივლა მაგრამ მერე ძალიან ბევრი კითხვის ნიშაი გაჩნდება ამიტომ სხვანაირად მიიღო
- ეგ არ მაინტერესებს...- ცოტახანს გაჩუმდა- ანუ შენ იმ ღამით რომ გცემეს..
-არა, მად რეზი არაფერ შუაშია,-ჩააიცინა- კონკრეტულად ამ მიმართულებით არ ვმუშაობ მხოლოდ, ეს ერთი საქმე იყო ამაზე, ის კიდე მეორე საქმმიდანაა და დაივიწყე ვაბშე
-და აბა ვინ ხარ?- გუგა გაჩუმდა- ნუ კარგი თუკი თქმა არ გინდა მესმის... - ყველაფრის მიუხედავად მადლობა რომ იმ ცხოველისგა გადამარჩინე-
- ბოროტმოქმედი არ ვარ, უბრალოდ პროგრამისტი ვარ...-გაუღიმა, ჩვენს ურთიერთობასთან ეს საქმე კიდე სულ არ არის არაფერ კავშირში
-ურთიერთობა... მე ვერაფერ ურთიერთობას ვერ ვხედავ... სახლში არ მივდივარ, თუ შეგიძლია დეიდაჩემის მისამართს გეტყვი და იქ წამიყვანე- უემოციოდ ამოთქვა, გუგასკენ არც კი გაუხედავს
-კარგი- მისამართი უკარნახა და ლელასთან წავიდა, მანამდე გააფრთხილა და ერთიანად გული რომ არ გასკდომოდა უთხრა კიბეზე დავგორდიო. 15 წუთში ლელასთან იყო,
-მოიცა მოგეხმარები..-
-როგორმე შევძლებ
სანდრა ასე ნუ იქცევი!- გუგა მანქანიდან ჩავიდა და ხელში აიყვანა
-არ არის საჭირო
-მკვეთრი მოძრაობები არაო-
მოკლედ ლელამ გააღო კარი, სანდრაც მის ოთახში მიაბრძანეს.. ნუ მოკლედ ისეთი ამბავი ატყდა ძლივს ჩაააკვეტა ამბავი და გუგა გააცნოო, დიდი მადლობები უხადეს კოტემ და ლელამ, ბოლოს მარტო დატოვეს, ცივი მზერით იჯდა, აშკარად ცუდად იყო
-კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა გუგა...
-არაფერს პატარა სანდრა, მაგრამ ასე ნუ მესაუბრები
-უკაცრავად, ბოლო ორი კვირაა ასედაც არ გაგიცია ხმა, ახლა კი აბათ საბოლოოდ გაიყო ჩვენი გზები
-საერთო ძაღლი გვყავს, ეგ შეუძლებელია
-ძაღლი გვყავს, შვილი კი არა..
-ასეთი სანდრა არ მომწონს
-ძველი მოგწონდა?
-... კი- ჩაიცინა და სანდრას მიუახლოვდა, ცოტახანს დააკვირდა შემდეგ სასურველი ბაგეები მონახა და კიდევ ერთხელ შეიგრძნო სანდრას მალინისფერი ტუჩების გემო - მალე დაბრუნდი...- სანდრამ გამოფხიზლება ვერ მოასწრო ისე გაქრა გუგა. გაქრა და დატოვა არეულ დარეული.
რამდენიმე კვირა ლელასთან და კოტესტან ერთად იყო და ასე თუ ისე მარტო აღარ ატარეებდა იზოლაციას, ერთობოდა. მეგობრებს ზუმით ესაუბრებოდა მერე ლექციებიც ამავე მეთოდით დაიწყო და მოკლედ ასე თუ ისე დრო გაჰყავდა. თებერვალში მაინც არ ცაწყნარდა სიტუაცია, სახლში დაბრუნდა დაახლოებით ერთი თვე არ ჰყავდა გუგა ნანახი, არსად გამოჩეილა, ცოტათი სწყინდა კიდეც რომ არ მოიკითხაა ერთი ესემესიც არ მისწერა თუმცა მაინც არ აღიარებდა, გულის სიღრმეში ძველმა წყენამ გაიარა და ახალი გაჩნდა, უფრო ბრაზი იყო და იდეაში მონატრებაც, უცნაური მონატრება. ბინაში ასვლისას გზად ნონორე შეხვდა ( მის დაბლა ცხოვრობდა) შორიდან იცნობდა, ნონორემ კორპუსის სიახლეები გააცნო მალხაზა დაუჭერიათ სანდრას არ ყოფნაში, პედოფილიის ბრალდებით. ამაზე არასასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა სანდრას და ისს გაახსენდა როგორ ეპატიჟებოდა სახლში მალხაზაა.. აი თურმე რატომ ეძებდა დამნაშავე ბავშვებს- გულისრევის იგრძნო, დიდხანს არ შეყოვდა კიბეები აირბინა და ის ისიყო სახლში უნდა შესულიყო, რომ გუგას ბინის კარი გაიღო. გული აუცახცახდა, ჯერ ალეკო გამოვიდა რომელმაც ლამის გადაატრიალა სადრა წკმუტუნით შეახტა გულზე და ლოკვა დაუწყო
-ეიი პატარაავ მიცანიი- სიცილით უსვამდა თითებს. ოთახიდან გუგას გამოსვლას ელოდა თუმცა მათე გამოვიდა.
-ეეე ეს ვინ დაბრუნებულა- ღიმილით გადაკოცნა მათემ და სანდრა შეათვალიერა
-როგორ ხარ მათე?
-ნარმალნა შენ?
-მეც არამიშავს... სად მიგყავს ალე?
-უნდა გავასეირნო. ბატონმა მიბრძანა
-ოჰ, თავად რატო არ ასეირნებს?
-არ შეუძლია
-მოიცა რა ჭირს?-
-არაფერი ისეთი, პატარა ავარია შეემთხვა და...
-სახლშია?
-კი, თათა უვლის
-თათა?
-დედამისია- ჩაიცინა მათემ
-როდის მოყვა ავარიაში?
- შენ რომ გადახვედი იქედან ოთხ დღეში.., ორი კვირაა რაც გონს მოვიდა- ამის გაგონებაზე თითქოს გულში დანა ჩაარტყეს სანდრას
-რა.. მე კიდე არაფერი ვიცოდი
-გამოვიტირეთ ყველამ, გვეგონა აღარ გადარჩებოდა.. მაგრამ ახლა კარგადაა- ბოლოს გაიღიმა და სანდდრას გახედა- გაეხარდება შენი ნახვა, გიკითხა კიდეც
-მე?
-კი, ნახე აუცილებლად, მე უნდა წავიდე არ მაჩერებს ეს - დიდხანს ფიქრობდა სადრა შესულიყო თუ არა, ბოლოს კარზე დააკაკუნა, მალევე კარი სასიამოვნო აღნაგობის, 40 წლამდე ქალბატონმა გაუღო
-გამარჯობა- გაუღიმა სანდრამ- მე სანდრა ვარ, გუგას... კარის მეზობელი- დაბნეულობა რომ შეატყოთავი წარუდგინა
-აჰ, სანდრა ანუ შენ ხარ სანდრა- ამჯერად უფრო თბილად გაუღიმა და კარი ბოლომდე გააღო
-იდიახ, იცით გუგას ნახვა მინდა
-შემოდი, ნუ დგახარ სანდრა...- წინ გაუძღვა- მე გუგას დედა ვარ თათა
-სასიამოვნოა თქვეი გაცნობა
-დაჯექიი, რამეს მიირთევ?
-იცით გუგა მინდა რომ მოვინახულო ამიტომ არ შეწუხდეთ არ მინდა არაფერი
-გუგა ოთახშია შეგიძლია მოინახულო, ისედაც ძლივს ჩერდება და ცოტა გულს გადააყოლებს
-მაშინ შევალ- მხრები აიჩეჩა და გუგას ოტახისკენ წავიდა, ღრმად ჩაისუნთქა ჯერ კარზე მსუბუქად დააკაკუნა, შემდეგ კი შევიდა
-ხომ გითხარი წადითქო ბიჭ...- კარის ხმაზე მზერა ისევ შემოსასვლელისკენ გადაიტანა გუგამ და მათეს მაგივრად მომღიმარი სანდა რომ დაინახა თავადაც ვერ დამალა ღიმილი
-სანდრა...
-გამარჯობა გუგა ...-
-პატარა სადრა დაბრუნებულა...
-მათემ მითხრა სენი ამბავი, როგორ ხარ?
-უკეთესადაც ვყოფილვარ. შენ როგორ ხარ?
-ნორმალურად... მადლობა
-დაჯექი- სავარძელზე მიანიშა და თავადაც შეეცადა წამომჯდარიყო
-ფრთხილად... იწექი არ არის საჭირო წამოჯდომა
-დღეს სულ ასე ვარ. დავიღალე ერთ პოზაში წოლით - სახე მომანჭული მიეყრდო საწოლის თავს.
- დედაშენი ვნახე, ძალიან ვწუხვარ და მცხვენია იმ კედლის გამო, ალბათ რას ფიქრობს... მაგრამ ვერავინ ვიპოვნე ამ პპან...- საუბარი დაიწყო სანდრამ თუმცა გუგამ შეწუხებული სახით შეაწყვეტინა
-მოეშვი იმ სულელურ კედელს აქ კედელზე სასაუბროდ მოხვედი?
-.....
-სანდრა, ისევ ვერ მოვრიგდით მე და შენ?
- მოსარიგებელი რა იყო გუგა? მორჩა ის ამბავი, დავივიწყე ... არაფერი იყო ისეთი იმ ამბავს რომ გაეფუჭებია, ჩვენ უბრალოდ მეზობლები ვართ
-კარგი რა... ისევ ბრაზობ
-არა
-მაშინ მთელი ეს დრო რატომ არ დამირეკე? ან მომწერე? აი იმ ამბამდე სანდრა აუცილებლად გაიგებდა იმას რა ჭირდა
-შენი ნომრები და ინფორმაციები არ ვიცოდი გუგა
-კაი რა, რა ყ**ბას ბაზრობ!- ჩაიცინა გუგამ- მისამართი ხო იცოდი? ისიც იცოდი ალეკო რომ გვყავდა და ერთხელაც არ მოგიკითხავს
-შენ რა იცი რომ არ მოგიკითხე?
- თავადაც თქვი მათემ მითხრაო ამ წუთამდე არაფერი იცოდი- ჯერ ფნჯარაში გაიხედა შემდეგ სანდრას გახედა- ზავი დავდოთ პატარა სანდრა, დავივიწყოთ ყველაფერი რაც აქამდე მოხდა და ვიყოთ მეგობრები, ან რავიცი არ მინდა გაბრაზებული კარის მეზობელი- მხრები აიჩეცა და ტავჩახრილ სანდრას გახედა
-კარგი- ამოთქვა და გაიმება სცადა, -დავივიწყოთ
-ოღონდ კედლის ამბავს და სახლში შემოვარდნას არ დავივიწყებ, ბოლო თვე ნახევარი წავშალოთ... სხვა მოწონს- თვალი ჩაუკრაა
-არც მე არ მინდა ცუდი ურთიერთობა... როგორც ამბობ ხოლმე საერთო ძაღლი გვყავს
-რომელიც დაიკიდე მარა ოკ
-მეც ცუდად ვიყავი
-ეგ ალეკოს აუხსენი- ოტახში თათა შემოვიდა და ახალგაზრდებს ტკბილეული შემოუტანა, სანდრასთვის ყავა აი გუგას კი წვენი მიაწოდა
-დედაა აღარ მინდა ეს ბროწეულის წვენი -თვალები აატრიალა და ჭიქა კამუდზე დადო
-გუგა, ექიმმა გითხრა სწორი კვება და ჯანსაღი საკვებიო!
-სიგარეტი მინდა
-გუგა!- თვალები დაუბრიალა, მერე სანდრას მიუბრუდა- თუ რამე გინდა სარა არ მოგერიდოს
-არა არა, მადლობა ძალიან დიდი
-რასამბობ.. ახლა დაგტოვებთ- ჯერ თბილად გაიღიმა შემდეგ მკაცრი სახით გახედა გუგას- შე კიდე რაც წესია ის ჭამე! მოეშვი ჭირვეულობას რაც იწამლებოდი ისიც გეყოს
-იმენა მეორე დარინა ხარ... დიქტატორი თათა
-ვირი- კარი გაიხურა, სანდრა და გუგა ისევ მარტო დარჩნენ.
-სიგარეტი მინდა სანდრა
- მეც ბევრი რამე მინდა.
-მოძველებული შუტკაა..
-ავარია როგორ მოგივიდა?
-არვიცი, ავტობანზე ძაკაცის მანქანას 220 ავაწევინეთ, მერე იმ ყ... კიარა და იმ ცუდმა ბიჭმა საჭე ვერ დაიმორჩილა და ავყირავდით.
-ის როგორა?
-ვინ?
-ძმაკაცი
-ააა ის არ იჯდა მანქანაში, კარგადაა...
-თავიც დაარტყი ... -თვალებია აატრიალა, -ანუ საჭესთან შენ იჯექი და ის ცუდი ბიჭი, რომელმაც ტარება არ იცის შენ იყავი
-დაახლოებით... ნუ მახსენებ ახლა, აღარმინდა
- სეგეშიდა პატარა გუგა?!
-არააა გათიშული ვიყავი, არც გამიგია-
-....
-ოოო დაივიწყე, შენ მოყევი რა ხდება შეეშვი ხათრით სტუდენტობას? თუ დადიხართ უნივერსიტეტში?
-არა. ისევ ონლაინ
-აჰა, მშვენიერია არ მოვიწყენ ხოლმე მაშნ... ხო გადმობარგდი ?
-დიახ ბატოო-
- თაბაშირებს როდის აიხსნი?
-ჯერ დიდი ხანი ვერა, მაგრამ ერთ კვირაში ყავარჯნებიტ სიარულის უფლება მექნება,.. ეს ტვიის შერყევაააა მირთულებს საქმეს
-ვერ ხარ! ასე როგორ გაიმეტე საკუთარი თავი
- არვიცი- მხრები აიჩეჩა - მე მანქანა როგორ გავიმეტე ეგ უფრო მიკვირს, ჩემი ბროლა...
-მანქანას ახალს იყიდი
-ჩემი ბიჭი მიყვარდა
-რომ ყვარებოდა მოუფრთხილდებოდი
-სანდრა- დაუბღვირა და სერიოზულად გახედა-მომენატრე- იმდენად არ მოელოდა მსგავს ფრაზას სანდრა, რომ დაკვირვება ვერ დამალა, მეც მომენტრეო უნდა ეთქვა მაგრამ შეეშინდა, გუგა ხომ ასეთია იქნებ ეხუმრება და სინამდვილეში მისი ხაფანგში გაბმა უნდა... ცოტახანს დააკვირდა, სარკაზმის, ცინისმის და იროინიის კვალი ვერსად რომ ვერ იპოვნა თავადაც დანებდა
-მეც მომენატრე... იცი მეწყინა ასე უცებ რომ გაქრი თურმე ჩემზე ცუდად ყოფილხარ
- მოდი რა... -ხელები გაშალა, სანდრაც ფრთხილად მიიწია და მოეხვია
-ფრთხილად ნეკნები..
-უკაცრავად- უკან გაიწია, არ დასცალდა
- მოიცა არ მტკენია, გაგაფრთხილეე მომავალში რომ არ გეტკია- თავი მის თმებში ჩამალა და თრმად შეისუნთქა მონატრებული სურნელი,იმაზე მეტად მონატრებია სანდრა ვიდრე წარმოედგინა და სანდრას გულიც აშკარად სხვაგვარად ძგერდა.

ამ დღეს კიდევ შეიცვალა რაღაც.. აი არცერთი არ საუბრობდა ამ ცვლილებაზე თუმცა იგრძნობოდა, ნელ-ნელა ვირუსიც ჩაცხრა. ერთ თვეში ყავარჯნებით ისევ გადაადგილდებოდა გუგა. სანდრამ უნივერსიტეტში სიარული განაგრძო. ინგლისურის ლექცია დაუმთავრდა და აჩქარებული ნაბიჯით გამოვიდა აუდიტორიიდან. ტელეფონი აწკრიალდა
-გისმენნ
-სად ხარ? აბა მოვალო?
-მოვდივარ გუგა, 10 წუთში მანდ ვარ.
-რაატომ გაქვს ასეთი ხმა?
-უნივერსიტეტიდან მოვრბივარ.-
-კაი ახლა, ეგრეც არ გავბრაზდები თუ დააგვიანებ
-ოოო.. შენ ამო არ მოვრბივარ, ექვს საათზე დონატების მაღაზია იკეტებაა..-
-მუცლის მონა-
-შენ წევხარ და გამიბი ბაასი აი მე კიდე ხელი მეშლება, წავედი
-ოკ. პკ.-სიცილით გაუთისა მობილური
-ალეეკო რას იტყვი? ემგონი სარში ვარ ხო?.. რატო არ მელაპარაკები? ხედავ უკვე სანდრას ვემსგავსები- გაიცინა და მობილურზე დაიწყ თამაში. ბოლოს და ბოლოს სანდამაც მიაღწია, ორჯერ დააკაკუნა შემდეგ კი კარი გააღო, გუგა სახლში არ დახვდა. გაკვირვებული და ცოტა შეშინებული გამოვიდა ბინიდან, სახლში შევიდა და ის ისიყო უნდა დაერეკა საკუტარ მისაღებში საკუტარ დივანზე კომფორტულად მოკალათებული
-სურფრაიზზ
-ჯანდაბა! გული გამიხეთქე შე კრეტინო! –
-რატო?
-ძალიან ხომ არ გაშინაურდი? რა გინდა აქ? ჰა?
-გელოდებოდით მე და ალეკო, ნუ უჟმურობ რა- ხელი აიქნია და ყავარჯნის დახმარებით წამოდგა, -აბა მოიტაე დოატები?
-კი... დონატები მაიდაზო დადო თავად აბაზანისკენ გასწია ხელების დასაბანად
-მე რომ მიყვარს იდეთი?
-შენი აზრით შენთვის საყვარელი დონატისთვის ვიმვიე კისერი გუგა? -გამოსძახა, აბაზანაშივე გამოიცვალა და საყვარელი კომბინიზონი ჩაიცა, სემდეგ კი გუგასთან გავიდა
-რატო ხარ აღრენილი?
-იმიტო..რას დალევ?
-ყავას...-
-ფეხი როგორ გაქვს? იყავი ექიმთან?
-მშვენივრად. ვიყავი და არ მოგაჭრითო...
-ხომ შეიძლება სერიოზულად მიპასუხო?- დონატები ამოალაგა და ლამაზად დაააწყო ტეფშზე, შემდეგ ადუღებული წყალი დაასხა ყავს და გუგასთან ერთად დაჯდა სამზაეულოს მაგიდასთან
-ოო, 10 დღე კიდევ და მოვიხსნი ...
-...
-რამე მოხდა? ვინმემ ხო არ გაგაბრაზა? მოვუწყოთ ჰაკერული შეტევები თუ გინდა
-გეყოს მაიმუნობა..-დონატი მოკბიჩა და ფანჯარაში გაიხედა -უბრალოდ თითქმის ყველას ჩამოვშორდი, რაც ნიკა და ლანა წავიდნენ აღარავინ შემომრჩა...
-და მე ხო აქ ვარ? - წარბშეკრულმა გახედა- აშკარად რაღაც მოხდა...
-უბრალოდ დღეს ჩემი ჯგუფელები დღეს რაღაც წვეულებას აწყობენ, მე კი არავინ არაფერი მითხრა... ასე უბრალოდ მიმაგდეს- ამოიხვნეშა და ხელისგულზე დაეყრდნო ნიკაპით.
-კაი რა, მაგ უაზრობის გამო ხარ ასე?
-მოსაწყენი ტიპი ვარ ანუ
-არა, ისინი არიან... პატარა სანდრა შეეშვი უაზრო ფიქრებს და მაგისგამო ნუ აიჭრები..- ცოტახანს უყურა, მერე წამოდგა- წამოდი...
-სად?-გაკვირვებულმა გახედა
-მაგარ ადგილზე გაგიყვნ- თვალი ჩაუკრა და ყავარჯნის დახმარებით მივიდა გასასვლელამდე სპორტული მოიცვა-
-სად მივდივართ? ყავა და დონატები?
-დონატები წამოიღე, ყავას მერეც დალევ- გაუცინა
-ვერაფერი გავიგე..- ბუზღუნით გაჰყვა უკან, გუგამ ლიფტი გამოიძახა, რამდენიმე წუთში კი უკვე ბოლო სართულზე გაჩდნენ.
-რას აპირებ? აქ რა გვინდა?
-ადი- სახურავის კიბისკენ ანიშნა ღიმილით
-აქ?
-ხო
-გასაღები?
-ცერასა და საჩვენებელ თითს შორის მაქვს- ცხვირწინ აუფრიალა
-მოიცა ეგ გასაღები მხოლოდ ცირას აქვს და...
-ასე ნუ მიყურებ, ვტხოვე და მომცა... ჰა მიდიი ახლა ადი
-კაი, ესენი დამიჭირე- დონატების ყუთი მიაზოდა, შემდეგ კარი გააღო და ორივე სახურავზე გავიდნენ- არ მჯერა ამ დროს სახურავზე რომ ვარ შენთან ერთად..
-უცნაურია მეც ვთხოვე ადრე ცირას გასაღები, მაგრამ არ მომცა-
-მიდგომა ... სწორი მიდგომა... მომეხმარე ჰაა- ხელი გაუწოდა, სანდრას დახმარებით გუგაც ავიდა და გავიდნენ 16 სართულიანი კორპუსის სახურავზე, საიდანაც განათებული თბილისი ხელის გულივით მოჩანდა, სწრაფად მოძრავი მანქანების სინათლეები ერთმანეთს ენაცვლებოდა, სახლში და ქუჩაში ანთებული შუქები აქა-იქ ვარსკვლავებივით ჩანდა. რამდენი სახლია და ყველაში სულ განსხვავებული აურა და განსხვავებული ისტორია წერია. ზოგი ბედნიერია, ზოგი მოწყენილი, ზოგიერთი მარტოა, ზოგიც საყვარელ ადამიანებთან ერთად და ამას შორიდან აკვირდებოდა სანდრა და იმ წამს უცნაური ფიქრები უტრიალებდა თავში და ჟრუანტელი უვლიდა.
- ასე საეჭვოდ რატო გაჩუმდი სანდრა?- გუგას ხმამ რეალობაში დააბრუნა
-ვინმეს უთვალთვალებდი აქედან? - გაიცინა და ცხვირი სპორტულში ჩამალა.
-არ მინდა ვიფიქრო რომ ახლა მთელი ეს მდუმარე პერიოდი შენს ფანტაზიაში ქილერად შემრაცხე და ამ მოაჯირზე თოფით ადამიანზე დასაფრებული დამხატე- მოაჯირზე ჩამოჯდა გუგა და ალმაცერად ახედა
-არა.- გვერდით მიუჯდა -არა შენ ხო უცნაური სამუშაო გაქვს, იქნებ ქილერიც ხარ
-არაფერია უცნაური... პროგრამისტი ვარ... და კიდევ ერთ-ერთი ბანკის კომპიუტერულ უსაფრთხოებას ვიცავ...
-თვენახევრისწი სხვა საქმეზე იყავი
-მხოლოდ ერთხელ.. ეგეც ფულს უკავშირდებოდა... კიდე არ მენდობი და კიდევ ქურდბაცაცა თაღლითი გგონივარ?
-არა - დონატი აოიღო...- მე არ მეშინია ვინც არ უნდა იყო
-შეგიძლია მომენტი არ გააფუჭო და ეგ ბანანის შიგთავსიანი დონატი არ ჭამო
-რა მომენტი? ან რატო ფიქრობ რომ ეს სასწაული რამეს აფუჭებს ? არა მემგონი უნდა მეშინოდეს... ბოროტი უჟმური
- დონატი არაფერს არ უხდება
-მე კიდე ვფიქრობ უხდება -კიდევ ერთხელ მოკბიჩა და თვალი ჩაუკრა
-გემოვნება არ გაქვს.კაი?
- გემოვნობაზე არა დაობენნნ გუგუუ, გასინჯული გაქვს?
-კი, ერთხელ
-არც კი გაგისინჯავს ნორმალურად ...- ისევ ხედს გახედა- კარგი გვეყოს დონატი, რამე მომიყევი შენზე...შენ ხომ ბევრი რამე იცი ჩემს შესახებ.. მე კიდე თითქმის არაფერი, ბალანსია საჭირო
-ჩემი საქმიანობის შესახებ იცი, ყველაფერს წონის
-კარგი...
-ისევ უჟმურობ
-მაცადე მარტოსულობა... ისე თუ გინდა წადი, დამტოვე მარტო თავი უნდა ვიწამო- ამოიხვნეშა
-....მე ხო აქ ვარ, მარტო რანაირად ხარ?
-მაინც მარტო ვარ
-მერე რა, ეგ რა პრობლემაა?
-არის... იცი მეშინია, ცუდი წარმოსადგენია ის რომ მარტო მოვკვდები, დეიდა და ბიძა მყავს თუმცა სულ ხომ არ მდევენ, ნიკას და ლანას კიდე თავისი ოჯახი აქვთ, ყველას ჰყავს ადამიანები და მე ... მე არავინ ასე- ბოლო მცირე ხნიანი პაუზის შემდეგ თქვა და ერთ-ერთი ბინის ფანჯარას მიაჩერდა
- ... მესმის .. დრამა ქვინ, მაგაზე არ იფიქრო ის საქმე უნდა მონახო რაც სიამოვნებას განიჭებს და მაგ ფიქრებს მიმართულება შეუცვალო...
-რთულია, დაბადებიდან მარტოობა დამყვა და სულ ასე ვიქნები საქმის კეთების დროს ვირძნობ, შვებას ვერასდროს ვერ ვიგრძნობ... - სანდრას სიტყვებმა უცნაური სევდა მოჰგვარა გუგას და პირველად იგრძნო ადაიანისადმი ასეთი რამ ეს არ იყო არც შეცოდება არც სიბრალული უბრალოდ გული უკვვდებოდა მის ასეთ ტონზე, თვით გუგა ფილფანიც მოალბო სანდრას თვალებში სევდის ხაზებმა.
- ზედმეტად პესიმისტი ხარ, მესმის რომ ტკივილი და საყვარელი ადამიანების დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი არასდროს გაქრება, მაგრამ უნდა ეცადო დღევანდელი დღით იცხოვრო და ოდნავ მაინც სიამოვნება მიიღო -სანდრა გაჩუმდა, დონატს დააშტერდა, მერე აცრემლებული თვალებით ჰორიზონტს გახედა - 12 წლის ვიყავი, მამაჩემი და ჩემი პატარა ძმა, სახლში გარდაცვლილები რომ მოიყვანეს... ვიცი რასაც ნიშნავს საყვარელი ადამიანები რომ გტოვებენ, ბრაზოგ და შინაგანად ყველაფერი გეწვის, მაგრამ ერთი რამე ვისწაველ სხა უამრავთა ერთად, უბრალოდ დღევანდელი დღით იცხოვრე და დააფასე ისინი ვინც გვერდით გყავს... გესმის პატარა სანდრა? - გაუღიმა და დონატი აართვა- ახლა კი გაიღიმე .. ნუ შენნაირი გემოვება რომ მქონდეს მეც გამიჭირდებოდა, მაგრამ მაინც გაიღიმე, ნუ ტირი და იცოდე რომ მე აქ ვარ... შეგიძლია ჩემსს მხარზე თავი ჩამოსდო და იტირო ხოლმე - გაუღიმა..მერე დონატი მოკბიჩა- ჯანდაბას დაასველე შენი ცრემლებით მაისური, 5 ლარად ვყიდულობ და იაფი დამიჯდება
-დამპალო ...- მხარზე უჩქმიტა და გაიცინა- ჩემი იყო ეგ დონატი.. და მე მოვკბიჩე... როგორ ჭამ
-ჭირი გჭირს? ან რაიმე დაავადება?
-არა..მაგრამ ბაქტერიები?
-არაფერს მიშლის ეგ ბაქტერიები... ეს დონატი კიდე საშინელებაა- უკან მიაწოდა- მართლა უგემოვნო ხარ, გეფიცები ეს ბანანი საზიზღრობაა პატარა სანდრა
- ეს როგორ შევჭამო... ჩემი დონატი მოკბიჩე- შუბლი შეკრა და ისე გახედა
-მეწყინა..- გაიცინა, მერე დასერიოზულდა- მერე ვარსკვლავები რომ იქნება კიდევ ამოგიყვას აქ გუგა ბიძია, ახლა კი წამოდი მარტოა ალეკო სახლში
-კარგი... -გუგა წამოდგა და სანდრაც მას მიჰყვა
-გუგა...
-ხო
-მადლობა... - ხელები მოხვია და თავი მხარზე ჩამოსდო, გაეღიმა და თავადაც მოჰხვია ხელები
-პატარა სანდრა, ეს კარგია, მაგრამ იცოდე აქ არ ატირდე, ეს ცოტა ძვირიანი ზედაა
-იდიოტო! ცუდი ბიჭ ხარ!-
მალევე დაბრუნდნენ სახლში. ნუ გუგა აღარ დარჩენილა, დაღლილი ხარ დაისვენეო ასე უთხრა სანდრას,ალეკოც დაუტოვა და თავის საქმეებს ჩაუჯდა.
მეორე დილით კარზე ზარმა გამოაფხიზლა, ხალათი მოიცვა და ფრატუნით წავიდა.. კარი რომ გააღო და დიდი ხნის უნახავი ნიკა მოლანდა აყვირდდა
-ალექსაა- ღიმილით მოეხვია ბიჭი მონატრებულ მეგობარს
-ააქ საიდან? შემოდი... ახლავეე..- ხელი მოხვია და სახლში შეუძღვა
-გუშინ ჩამოვედით...
-ჰაა? ლანა აქაა? სადაა რატო არ მოვიდა?ან რატო არ მითხარით თუ მოდიოდით?
-კი აქაა, ძალიან დაიღალა , შენ უნდა წაგიყვანო ახლა-
-როგორ გაზრდილხარ და როგორ შეცვლილხარ
-ორი თვეა არ მინახავხარ... ჩემი ნახევარქათამაც დაკუნთულა ისე-გაუცინა ნიკამ
-ისევ არ შეცვლილხარ
-რა შემცვლიდა გოგოო გეგონება საუკუნეა არ გვინახავს ერთმანეთი ..-ენა გამოუყო და მოეხვია- მომენატრე... ძალიან მომნატრებიხარ
ცოტა ისაუბრეს შემდეგ კი სანდრა მოემზადა ნიკასთან ერთად გადარეულ ლანას დაადგა და აქ ატყდა წიოკი, ხან ტიროდნენ ხან იცინოდნენ, ძლივს გამოხსნა ერთმანეთისგან ანდრიამ
-ორი წიორა...
-ჩუუუ!- ხელი მიჰკრა ლანამ მეუღლეს
-როგორ შეცვლილაა ეს... როგორ დაქალებულა, ეჰ .
-ოოოო
-რა ოოო გოგო? აუუ ისე მომენატრა აქაურობაა
-მე იკიტხეთ როგორ მომენატრეთ ორივე... ძალიან აკლდით თვალს.მიკვრის თქვენ რომ ჩამოაღწიეთ
-ძალიან მომენტრა ყველაფერი .. მართლა ძალიან. ამიტომაც ორი თვე აქ ჩამოვსახლდებით და გილოცავ, შენ მოიგე ჩემთან ერთად სიარულის მთელი თვის აბონიმენტი- ენა გამოუყოო და ისევ მოეხვია
-მოკვდა ბავშვი ლან!
-მაცადე ჯმუხო, წადი შენ დაურეკე ზაალს და ჩალაგდნენ...- ხო მართლა ჩიტო დღეს საღამოს ბაკურიანში მივივართ 3 დღით წავალთ
-მივდივარ თ?
-კი - გაიცინა და წამოდგა- ჯერ ჩემები ჩავალაგოთ მერე შენები...
-გადარეული ხარ...
-ჰა ენერგიაა ახლა..
მოკლედ ბევრი მოძრაობის ზმუილის შემდეგ, როგორც იქა მოაბეს თავი ბაკურიანში წასვლას.
-არ მჯერა რომ სახლში ძაღლი გყავს..-ალეკოს აკოცა თავზე ლანამ
-მე და იმ გუს გვყავს ერთობლივად ...- გუგას გახსენებაზე ჩაიღიმა
-ვა ვაა ეს ღიმილი
-არაფერი მოთხარო თორე მერვე სართულის ფანჯრიდან ფრენას გამოცდი
-კაი ხო.. ისა და ახლა უნდა დაუტოვო?
- ხო, გავუყვან, აქ დამელოდე შენ ...
-კაი მიდი - თვალი ჩაუკრა- დავათვალიერებ ერთი რა ხდება აქ-
სანდრა გუგასკენ გავიდა, დიდი ძალისხმევა არ დასჭირვებია, ფარდა გასწია და ‘კედელში გაიარა’
-გუგაააააააა- სანამ მისაღებში გავიდოდა შესძახა ,დაელოდა მოთბინებით, გუგამაც არ დააყოვნა და საძინებლიდან გამოჰყო თავი
-მმშვიდობაა?
-გამოდი ერთ წუთს საქმე მაქვს
-შემოდი ბარემ ...- წარბი ასწია და ნამძინარევი სიფათი ოდნავ შეისწორა
-ოოოო გუგააა
-არ მოასვენებ ადამიანს!- ყავარჯნით გამოღოღდა და სანდრას წინ დადგა,
-გისმენ.
-სალამი
-სანდრაააააააააააააა
-ალეკო უნდა დაიტოვო, წასვლა მიწევს
-სად?
- ბაკურიანში... ნიკა ჩამოვიდა და - გაბრწყინებული თვალები მიანათა
-ვაა კარგა- დაეჭვებულმა შეათვალიერა გუგამ..- მარტო მიდიხართ?
- მე, ლანა, ნიკა და მისი მეგობრები... ჰა მაგვიანდება, მერე მე გადავაბავ მორიგეობას და უფრო დიდხანს დავიტოვებ ალეს, ხო იტოვებ?-
-რამდენი ხნით არ იქნებით ქალბატონო?
-სამი დღით
-კარგი ჯანდაბას... დავისვენებთ ცოტახანს- ირონიულად გახედა -ბედნიერი დასვენება- ალეკო გამოართვა
-კარგად.. -ლოყაზე აკოცა და შემდეგ ისევ სახლში გაბრუნდა.
ბაკურიანში ნიკას მეგობარი ზაალი და ლანას კიდევ ორი დაქალი წავიდნენ. ნუ სანდრას არ გასჭირვებია შეგუება, ამჯერადაც ადვილად გაუგო ყველას, იხალისეს გზაში ბოლოს კი მიაღწიეს დათოვლილ ბაკურიანს. თავგადასავლები მეორე დღიდან დაიწყო. სრიალის და უამრავი სიარულის შემდეგ ექვსი ზრდასრული ეზოში იდგა და გუნდაობისთვის სრული სერიოზულობით იყოფოდნენ გუდებათ
-კაროჩე მე თიკა და სანდრა ვიქნებიტ -ამოთქვა თიკას დაქალმა ანიმ
-ჰეჰ, სექსისტებო!
-რა შუაშია...
-არცერთი ბიჭი და თან მე საწყლად ერთი გოგო ამათთან- მაშო გამოვიდა პრეტენზიებით
-მოიცადეთ, ნუ არირიეთ, მოკლედ..- დაიწყო ანდრიამ
-ზაალი მაშო და სანდრა იყვნენ ერთად, მე ლანუ და ანი ერთად. გაწყობთ?
-არა... მე ზაალთან მინდა გამცვალეთ სანდრაში.
-ხო რა თქმა უნდა, ამას ჩემი ეშინია.. გაინაღდოს უსაფრთხოება- თვალი ჩაუკრა ზაალმა...
დიდი დავის შემდეგ ლანა ზაალთან აღმოჩნდა მაინც.. საბოლოოდ ზაალი ლანა და მაშო იყვნენ ერთად, ხოლო ნიკა სანდრა და ანი ერთად.. წავიდა ერთი ამბები, სანდრა დაუმარცხებელ ზაალს ეშმაკური მანევრებით სერიოზულად ამარცხებდა მერე გახარებული გარბოდა და კისკისით ყვიროდა ზურგი გამიმაგრეთო... აშკარა უპრატესობა ჰქონდა ანდრიას გუნდს.. ბოლოს დაქანცულები ყველა დანებდა, კიბეებზე დაიწყეს ასვლა მოულონდელად სანდრა ზაალმა აიტაცა და თოვლში გადააგდო-
-ეს კისერში თოვლის ჩაყრისთვის ეშმაკუნაა
-ააააა ზაააააააალლლ - ამოიყვირა -ანიიი შტურმი- ანი სწრაფი მანერვით დაეჯახა ზაალს, და წააქცია, ეს წაქცევა იყო მოულოდნელობის, გაითიშა ზაალი და წაიქცაა, ატყდა ერთი ხარხარი.. ბლოს გაიყინულები მეორე რაუნდის შემდეგ ავიდნენ ოთახებში.
სამი დღე კი არა ერთი კვირა გაგრძელდა არდადეგები ძალიან ძალიან ბევრი იმხიარულეს და განტვირთულები ჩავიდნე დედაქალაქში. გაზაფხულის არდადეგებზე კი სანამ და ნიკამ, ლანას მშობლიურ სოფელში წაიყვანეს.


-გისმენთ
-ოჰ, მისმენ? მიცანი კიდე?
-სკლეროზი არ მაქვს გუუ..
-რავი მეგონა ვეღარ მიცნობდი, ორი კვირაა მიმაგდე
-ოო, კაი რა.. რაშვები? აიხსენი თაბაშირი?
-კი.. დავდივარ უკვე, უპრობლლემოდ
-მშვიდობაა? რატო რეკავ?
-ისე, უბრალოდ გამახსენდი.. არ შეიძლება დავრეკო და მოვიკთხო მეზობელი?აბა მოყევი სად ხარ ამჯერად
-ჩემტან სოფელში..
-ოჰ, არ მოიწყენ შენს ზაალებთან ერთად- უცნაურად ამოთქვა
-არ არის აქ ზაალი და მერე მეორეც შენ საიდან იცი ვინაა ზაალი
-ფოტოები და ვიდეოები ვნახე, შენს ინსტაგრამზე. მოუნიშნიხარ. კი გიმხიარულიათ..-
-კი, გავერთეთ
-მიხარარია..
ცოტახანს სიჩმე ჩამოვარდა,
-ახლა გავთისავ
-ხო, უკვე საუბარიც აღარ გინდა ჩემთან
-ოო ნუ ბოდავ, გავთიშავ და კამერით დაგირეკავ, მააგარი ხედი უნდა გაჩვენო
-მინდაა, ოღონდ მერე შენც თუ დამენახები
-აბა ისე როგორ- გაიცინა და კამერით გადაურეკა
-ხეზე ხარ?
-კიი..
-რა მააგარი ადგილია, მაგრამ პატარა სანდრა უსაფრთხოაა მანდ? საკმაოდ დაუსახლებელი ხედია
-კი უსაფრთხოა..
-კარგი იქნება მანდ... დონატების ჭამა- სიცილით დააყოლა - ფრთხილად ჩამოდი იცოდე არ ჩავარდე,
-კარგი გუგა ბიძიაა..-კამერა გამორთო
-აბაა დაგენახებიო
-გადავიფიქრე, მეც რომ ისე გამოვჩნდე როგორც შენ ჩანხარ...
-ნუ მაკომპლექსებ! - ამოიოხრა და თმა შეისწორა
-თმა გაგზრდია... და წვერიც
-ასე იცის სიზარმაცემ...
-სანამ არ ჩამოვალ არ შეიჭრა, მაინტერესებს რეალურადაც ასეთი მახინჯი ხარ..- კამერას დააკვირდა, სინამდვილეში ზედმეტად სიმპათიურიც კი იყო გუგა ქალბატონი სანდრასთვის და ეს მოზრდილი თმა.. მოკლედ ფიქრები გაწყვიტა- გუუ ახლა უნდა წავიდე... მეჩქარება ინერვიულებენ
-კარგი, ფრთხილად ჩადი და რომ მიხვალ შმეხმიანე,
-კარგი გუ ბიძია
-საღამოს დაგირეკავ.. ალეს მოენატრე და დაენახ. კაი?
-ოკ- თვალი ჩაუკრა, მობილური გათიშა. მერე კიბეშ ჩაიდო და ხიდან ჩაბობღდა.

საბლოოდ ისე მოხდა რომ მთელი თვე სოფელში იყვნენ, კიდევ უფრო სხვა შეგრძნებები წაიყოლა სანდრამ, თან უკვე სახლიც მოენატრა, ალეკოც, კიდევ დეიდა და ბიძიაც.
-სახლში გაგიყვანო კნუტ?
-კი ნიკ, დავიღალე
-არის უფროსო..
-სადმე მარკეტტა გააჩერე ოღოდ პროდუქტებს წავიყოლებ
-კარგი- გაუღიმა ნიკამ
-ეე სანდრ ზაალის შემოთავაზებაზე რა მოიფიქრე? წამოხვალ ბორჯომში?
-აუ ვეღარ, სახლი მომენატრა და თან სწავლაც დაიწყო
-მეც მეზარება წასვლა...
-ხოდა დარჩი ერთხელ მაინც გამიშვი მარტო ნიკამ გადმოხედა ლანას
-ხოდა წადი- ენა გამოყო და თავი მინას მიადო.
ნახევარ საათსი უკკვე საკუტარ სადარბაზოსთან იდგა.
-წამოდით ჩემთან,
-მე მეჩქარება, უნდა ვნახო ბიჭები და თიკაას თუ უნდა დავტოვებ
-მეც წავალ რა, სხვადროს იყოს
-აბა დროებით ჩიტებო.. შეგეხმიანებით
-ჭკუით..
გულ აჩქარებული შევიდა ლიფტში, მერე შეაღო თეთრი კარი და სინათლეები აანთო...
-სახლიი- ამოთქვა და ფეხსაცმელები გაიძრო. პროფუქტი მაგიდაზე დადო და აბაზაანაში შევარდა. ერთი საათი ინებივრა ბოლოს დაწყნარებული გამოვიდა, საყვარელი კომბინიზონი ჩაიცვა და მაგიდას მიუჯდა, მობილურს დახედა და ყოყმანის შემდეგ გუგას დაურეკა
-გისმენთ
-გუგა, სად ხარ?
- სახლში... რა მოხდა?
-გამოდი... დონატები ვჭამოთ-სიცილით უთხრა და პასუხს დაელოდა
-ისევ ძველი მეგობარი დაგჭირდა
-არ მოძველებურხარ.. ასე თუ უნდა მესაუბრო იყავი- გაბრაზებულმა გათიშა და დონატი ჩაკბიჩა, მალევე გაისმა კარზე კაკუნი, უკმაყოფილო, ვითომ ნახვაა არ მინდა შენი სახით წამოდგა, არადა გულის ცემას ვეღარ გრძნობდა, ერთიანმა აურზაურმა მოიცვა, კარი გააღო და კმაყოფილი სახით მდგომ, მონატრებულ გუგას შეხედა
-ახლა მომენტი არ გააფუჭო სიტყვებით... მოდი და ჩამეხუტე, ვიცი რომ მოგენატრე
-თვითკმაოფილი იდიოტი - თვალები აატრიალა და ხელები მოხვია...ისევ ისე სასიამოვნო შეგრძნებები
-მომენატრე პატარა სანდრა... ვიცი რომ შენც
~-სულაც არა
-ხო.. იცი დონატები რომ არ მიყვარს, მიზეზი იყო- გაიცინა და მოშორდა... –
-შემოდი.. ალეკო?
-მათემ წაიყვანა ცოტახანს
-რაღაც მათე მიეჩვია ალეს
-ხოოო დააა ჰაა ახლაა სემოდიო მითხარი და კარიდან გამეცალე- თვალი ცაუკრა, რაღაცაზე ჩაფიქრდა სანდრაა, მერე გაიცინა
-გუგააა
-ხო?
-არ შემოხვიდე, ადრე ხო მითხარი ვარსკვლეავების სანახავად აგიყვანო სახურავზეო
-მერე?
-წამოდი.. ის ხუთ ლარიანი მაისურიც ჩაიცვი დონატებს ავიღებ
-პატარა ბავშვი ხარ...- ჩაიცინა, ცოტახანს შეყოვნდა შემდეგ წამოდგა და სანდრას გაჰყვა, მანამდდე სახლში შეიარა და გასაღები აიღო. უკვე შემზადებული სანდრა პლედით და დონატებით აღჭურვილი მიჰყვა... ისევ ისე ჩამოსხდნენ მოაჯირზე და სანდრამ ჰორიზონტს გახედა
-ახლა რა სჭირს პატარა სანდრას? - დონატი გამოართვა, ქაღალდები შემოხსნა, ისევ მიაწოდა სანდრას
-დავიღალე... -გუგას ჩამოსდო მზარზე თავი და ცას გახედა, შემდეგ კი დონატის ჭამა დაიწყო, ასე იყვნენ ჩუმად, ერთმანეთს არც კი უყურბდნენ ცას ხან კი განათებულ ქალაქს გადახედავდნენ. გუგამ სიგარეტს მოუკიდა, მერე სადღაც 10 წუთიანი მდუმარების შემდეგ მანვე წამოიწყო საუბარი
- აქ რომ გადმოვედი ჩემი აწ უკვე ყოფილი შეყვარებული ქეთი შენზე ეჭვიანობდა- რაც პირველი მოაგონდა ის თქვა
- არრც კი გიცნობდი
-იძახდა კარგი წინათგრძნობა მაქვს და ვიცი დაახლოვდებითო
-არასდროს შემიმჩნევია ეგ ქეთი
-შენ თავიდან მეც ვერ მამჩევდი.. მხოლოდ მაწუხებდი- ლოყაზე მოქაჩა
-რამ გაგახსენა ახლა შენი ქეთი ჰა?
-სიახლოვე ვიგრძენი და მემგონი მართლა ჰქონდა წინათგრძნობა-ისევ გაიცინა
-უცნაურად საუბრობ და უჩვეუოდ ბევრს იცინი
-არა, დაბოლოლი არ ვარ...
-ეგ არ მიფიქრია...
-აბა?
-არაფერი, რაღაცნაირად შეიცვალე, ან არვიცი გაგიცანი და ისეთი არ ხარ როგორიც მეგონე
-და როგორი გეგონე?
-ზარმაცი, ბირჟავიკი მახინჯი კბილებით
-პირველი ორი ხო, მაგრამ მახინჯი კბილები რა შუაშია?
-არ იცინოდი და კომპლექსიანი მეგონე მაგის გამო- სასაცილოდ ახედა.
-ფანტაზიორი ხარ...
-სამაგიეროდ უკეთ ვარ...მეგონა ცუდად გავხდებოდი ... სანამ აქ ამოვიდოდით... აქ კარგად ვარ
-ნერვოზიანი ხარ
-გაწუხებ?
-ვგავარ ისეთს ვინც ვინმეს თავს შეაწუხებინებს?
-შეიძლება გეცოდები და არ გინდა პატარა სანრაა მიაგდო
-ნუ ბოდავ.. და რომ ბნელდება რა გემართება ხოლმე?
-არვიცი... ნუ მესაუბრები ამაზე, რამე მომიყევი- პლედი მოიხვია და თავი გაასწორა.
-შენ მითხარი კიდე რას ფიქრობდი _თვალებ მოხუჭულმა შეხედა
-ის იცი ყალთაბანდი რო.. და კიდევ სერიოზული უყურადღებო
-პატარა სანდრა ყველაფერ ცუდს ფიქრობდი?
-არ გიცნობდი და...
-ახლა?
-ახლა ყურადღებიანი ხარ, მაგრამ უჟმური... და საოცარი სუნამოს იყეებ- ბოლო სიცილით ამოთქვა და მაისურზე დაყნოსა- რომელი სუნამოა?
-ეე, ეს ჩემი ყოფილის ცრემლებია, არ გამირეცხავს და..
-ოო ნუ ლაზღანდარაობ ხოლმე
-ანუ ლაზღანდარაც გგონივარ?
-ხარ!
-უმადური...
-ასეთი ხარ
-პლედი მაინც მომახურე... - წარბები შეკრა და პლედს მოქაჩა
-მერე მე?
-რამდელაა ვერ ხედავ? ორივეს გვეყოფა გოგო- ბოლო განსაკუთრებით გამოკვეთა, პლედის მეორე ბოლო გუგას მოახვია - სანდრა. ასე როგორ გავტბებით? _ უკმაყოფილო სახით გახედა, შემდეგ თავისკენ მიიზიდა და ნახევარი ტანით მოეხუტა. ასკარად კომფორტულად მოეწყვნენ, გუგას სასიამოვნო სურნელით გაბრუვდა, ლამის გული გაუჩერდა თუმცა მაინც ენიტ აღუწერელ სიამოვნებას და სიმსუბუქეს გრძნობდა სანდრა სანდრა გაიტრუნა
-ვინმეს რომ ეთქვა ამგვარ სცენას გავუძლებდიი თავში რამეს ჩავარტყავდი, მაგრამ ახლაა ეს ყველაფერი სრულიად ჩვეულებრივი მგონია და გულქვა გუგაკოც გახარებულია, ქვა გულის სიღრმეშ, ის რომ ამოიყვანე აქ და ახლა მაას რომ ესაუბრები ამ ყველაფერზე და არა სხვას- სიჩუმე გუგამ დაარღვია, სანდრას შუბლზე აკოცა და გაუღიმა. ამ სიტყვებმა საერთოდ დააკარგვინა ყველაფრის გაანალიზების და საერთოდ აზროვნების უნდარი სანდრას,მოეშვა არც აუხედავს
-რა ჯანდაბას აკეთებ ასეთს, ასე რომ მოგეჯაჭვე, ხისთავიანო სვანო
-გინდა ერთ დღეს სვანეთში წაგიყვანო?-სრული სერიოზულობით იკითხა
- არასდროს ვყოფილვარ
-ხოდა წავიდეთ... მათესაც ვეტყვი და იმ გიჟებს წამოიყვანს, ბებოს გაგაცნობ, იცი მოეწონები უყვარს შენნაირი ბავშები. წაგიყვანნ.. აუცილებლად...
-ბავშვები?
-არაა?
-სად ნახე ჩემი ბავსვობა
-გავიხსენო?
-არა! კრეტინო იდიოტოო... ეს სურნელი მართა საოცარია
-თავში ამივარდება, კომპლიმენტები-
-შენ არ გეუბნები... სუნამო კარგი იყყოს ეგ რა შუაშია?
-მე ვარჩევ ანუ გემოვნებიანი ვარ სანდრექს- დახედა და თვალი ცაუკრა
- კარგი, ახლა გვიანია ჩავიდეთ სახლში
-კარგი, როგორც შენ გინდა ..- წამოდგა და სანრას მოკიდა ხელი, უცნაურად იღიმოდა, თვალები უციმციმებდა ,ეს გუგა ზედმეტად ეუცხოოა, თუმცა ძალიან მოეწონა . სახურავიდან ჩასვლის შემდეგაცა არ დაუტოვებია სანდრა გუგას, მასთან იჯდა და ესაუბრებოდა, ხან რა მოაყოლა სანნდრას ხან რა. აშკარად გამხიარულდა ქალბატონი.
გავიდა დრო, დღეთა ცვლასთან ერთად უფრო მეტად მიეჯაჭვა სანდრა გუგას და გუგაც უკვე ვეღარ ისვენებდა პატარა სანდრას გარეშე. საუბრობდნენ ბერვს, ზოგჯერ სულელურად ზოგჯერ ბანალურად, ზოგჯერ სერიოზულად.. მოკლედ რომ ვთქვათ იშვიათად რომ აქვთ ადამიანებს ისეთ ახლო ადამიანებად იქცნენ, უსახელო ურთიერთობით.
ზაფხულიც მოვიდა და დაპირბებისამებრ მეგობრებთან ერთად წავიდნენ სვანეთში მიუხედავად, გრძელი დამღლელი გზისა როგორც კი სვანეთამდე მიაღწიეს ყველაფერი გადაავიწყდა. ღიმილით ჩავიდა ანქანიდან და ულამაზეს გარემოს მოავლო თვალი, უზარმაზარი მთები ასე ახლოს .... სიმწვანე სუფთა ჰაერი და კოშკებიი
-ჰაა წავედით სანდრა- ძმაკაცურად გადახვია ხელი ნინიმ- შენ ერთი დიდი სიამოვნება დარინა ბებოს გაცნობის სახით წინ გაქვს-თვალი ჩაუკრა
-იმდენს მესაუბრებით ერთი სული მაქვს როდის გავინობ
-ისეეეეეე..- მძიმე ჩანთა გოგოების ფეხებან დააგდო ანიმ- ისეე თუ რამე რძლადაც არ დაგიტოვოს, შენ და გუგას რომ დაგინახავთ- ჩაიფხუკუნა ასევე ნინიმ და ანის მსგავსად მეორე მხრიდან გადახვია ხელი
-ოო, ამან რას აიჩემა.. მე და გუგა...
-ხო შენ და გუგა, არ თქვა ახლა მეგობრები ვართო.. ნაპერწკალს ვგრძნობ
-მე დაღლილობას, წავედით- სიცილით დააღწია გოგოებს თავი სანდრამ და მიშოს დაუძახა- მიშიკოო მოიცა ესენი მაგიჟებენ
-მიდი სად გაიქცევი ერთიი..
-რას ერჩით ჰა?-უკან გოგოებს გუგა მოეწია..-
-არაფერს, მიდი დაეწიეე.. მიდი მიდიი- ენა გამოუყო ანიმ
-კოშკიდან გადმოგკიდებ ერთხელაც...- ჩანთა გამოართვა და ბუზღუნით წავიდა.
სახლი როგორც მოელოდა ულამაზეს გორაზე იდგა და არაჩვეულებრივი ხედი იშლებოდა, ცოტა აღელვებული შევიდა ეზოში ბავშვებთან ერთად, ეს მღელვარება იმას დააბრალა რომ უცხოო იყო, პირველად იყო გუგას ბებოსთან....
დარინა რომ დაინახა, მაშინვე განსაკუთრებული სითბო იგრძნო, რომ უყურებდა როგორ ჩაიხუტა ყველა გულში და აცრემლებული თვალებით როგორ აათვალიერა გუგა აი იმ წამიდან ეს ქალი შეუყვარდა, იმდენად გულრწფელი იყო მისი თვალები და მისი ქცევა.
-ბებ გაიცანი ეს არის
-სანდრა... შვილო, შენ რა ლამაზი გოგო ყოფილხარ, რა კარგი... - გოგონა ისევე გადაკოცნა როგორც სხვები, ცოტა გაუკვირდაა ასეთი მიღება, მიუხედავდ იმისა რომ სითბოს ელოდა, ასეთსაც არა
- მიხარია თქვენი გაცნობა
-მეც შვილო, მეც... შემოდით შემოდით დაიღლებოდით- აჩქარებული ნაბიჯით შევიდა სახლში, აივანზე აფუსფუსდა, გოგოებს ხელი არ გააშლევიდა, უცებ მოამზადა ყველაფერი და თბილი მზერით ჩამოჯდა.
ბევრი ისაუბრეს, ძალიან ძალიან მოსწონდა სანდრას მთელი ეს გარემო, დარინა და გუგას უკვე თავიისი მეგობრები, ღიმილს ვერ იშორებდა სახლიდან. იმ დღეს დაისვენეს, საღამოს საწოლები გააშლევინეს გოგონებმა დარინას და ყველა განაწილდა, ბიჭები ცალკე გოგოები ცალკე. დაწოლამდე ჯერ ლალის და კოტეს ესააუბრა სანდრა,მერე ლანასაც დაურეკა, მოკლედ შეყვა აივანზე საუბარს და გააფრთხილა შეიძლება ვერ დაგირეკოთო, მხოლოდ აივანზე იჭერდა ტელეფონი. საუბარს რომ მორჩა შესვლას აპირებდა თუმცა ამ დროს გამოვიდა დარინა
-ხომ ყველაფერი რიგზეა?
-დიახ, უბრალოდ ჩემებს შევეხმიანე.-თბილად გაუღიმა გვერდით მდგარ ქალს
- თუ რამე დაგჭირდეს... იცოდე არ მოგერიდოს, მოშინაურდი ბებო, ახლა შენც ისეთივე შვილიშვილი ხარ როგორც ეს გადარეულები...
-დიდი მადლობა... ბევრს მიყვებოდა თქვენზე გუგა, სულ კარგ რამეებს და ახლა რომ გიყურებთ ნამდვილად თითეული სიტყვა გამართლდა
-რა საყვარელი ხარ სანდრა.. - თბილად გაუღიმა- ახლა შედი, დაიძინე ვიცი დილიდან აზუზუნდებიან ხვალ და ძილი დაგაკლდება
დილით სულ სხვანაირმა სასიამოვნო შეგრძენებამ გააღვიძა, მერე კი ანი დაახტა თავზე. სალაშქოროდ წავიდეთო.
იმ დღეს და არც შემდეგ დღეს არ მოასვენეს... საღამოხანი იყო. ბავსვები ტელევიზორის ყურებით ერთობოდნენ და თან დარინა ბებოს რაღაცებზე ესაუბრებოდნენ, გუგამ სანდრას მოკიდა ხელი
-ჰო?
-წამოდი.. სადღაც უნდა წაგიყვანო
-კი მ..
-ოო სწრაფად- სანდრაც ღიმილით გაყვა, ეზოდან გავიდნენ,
-რა სიბნელეა, სად მივდივართ?
- ტრადიციაა ასეთი აქ, უცხოებს ღამით მდინარეში ვაგდებთ თუ გადარჩები მერე არარაფერი გემუქრება. გამოცდაა
-ნუ ხარ უაზრო და მეშინიაა ამ სიბნელეში
-მოდი ხელი მომკიდე..- სიცილით მოიქცცია სანდრას თითები საკუტარ ხელში
-ალეკოოო მაინც წამოგვეყვანა
-კაი ჩემთან რისი გეშინია ? ალეკო 9 საათი მგზავრობას აიტანდა?
- გუგაა... ახლა საეჭვოდ გამოგხედე-
- მივალთ მალე... - ტელეფონის სინათლე ჩართო და 10 წუთიანი სიარულის შემდეგ ერთ კოშკს მიაღწიეს
-აქ რა გვინდა?
- ვარსკვლავები... აქ უფრო ბევრია და ზემოდან უფრო კარგად ჩანს.. - გუგას დახმარებით ააღწია სახურავაზე ჯერ ეშინოდა მაგრამ ცას რომ ახედა სულ დაავიწყდა ყველაფერი. აქა- იქ იყო სინათლე ანთებული გრილი სიო ურხევდა მხრებზე ჩამოშლილ თმას და თავზე ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა დანათოდა
-რა ლამაზიაა...
-აი ვიმალებოდი ხოლმე ბავშვობაში... აქ რა მოსატანია და პირველი შეყვარებულიც აქ ამოვიყვანე-
-შენ და შენი შეყვარებულები, ეგეც ვინმე ვანგა იქნბოდა
-მაშნ 11 წლის ვიყავი გოგო, ეგრე არ იყო.. უბრალოდ მიყვარხართქოო რა და იმან კიდე ტირილი დაიწყო და იმის შემდეგ ახლოს არ მეკარებოდა
- რა უცნაურია ,- გაიცინაა და გუგას გვერდით დაჯდა-
-ხო, უცნაურები ხართ...
-მადლობა- სერიოზულად უთხრა- ასე რომ დამეხმარე და გამანთავისუფლე
- ვერ ვიტან მადლობას რომ მიხდი ხოლმე.. სამადლობელი არაფერია და ჩვენთან ეგეთები აარ მოსულა პატარა სანდრა
-კარგი გუ
- მიხარია რომ კარგად ხარ.. და ისიც მიხარია ამ მონენტს დონატით რომ არ აფუჭებ
- ჩემს დონატებს შეეშვი, ერთ დღესაც მაგის გამო აირტყავ..
- უგემოვნო
-პიცას ჭამ მაიონეზით და ხახვით, საერთოდ როგორ ბედავ გემვნებაზე ისაუბრო?
- აი აქ სრულიად უგემოვოო - სერიოზულად გახედა გუგამ
- მცივა...-თავი მხარზე ჩამოსდო
-წავიდეთ?
-ცოტახანს გავუძლებ... გაჩუმდი და მაცადე?
-რა გაცადო?
-ვარსკვლავებით და სვანეთის მთის ჰაერში არეული სენი სურნელით ტკბობა
- კაი...- გაუცინა და ხელი მოხვია- ვჩუმდები... არ ჩამეძინოს შემაფხიზლე
-კრეტინო!
ისხდენ კოშკის სახურავზე და უყურებდნენ ჩაბნელებულ ხეობას,თუმად იყვნენ თუმცა სიტყვებით სათქმელს მათი შეგრძნებები გამოხატავდა.

მთელი დღეები ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. ყველაფერს მიეჩვიაა და ყველას როგორც ოჯახი ისე თვლიდა. წამოსვლის წინა დღეს შუადღისით მარტო წაიყვანა სანდრა გუგამ
-ახლა სადღა მივდივართ?
-მდინარეზე- შუბლზე აკოცა და გაუცინა- მოგეწონება იცი რა ლამაზია
-ვერ ვიტან მდინარეს.. ცურვაც არ ვიცი
-მერე რა. მე ხო იქ ვიქნები? გასწავლი
-არ გენდობი!- თვალებ დაწვრილებულმა ახედა- სიარულიც მიჭირს ისეე და
-არა.. ზურგზე არ მოგიკიდებ,
-მაშინ დავვარდები გზაში და ნახე მერე - სახე მომანჭა და მერე გუგას ხელზე უკბინა
-ეეეეეე.
-ვერც შენ ვერ გიტან.
-უხასიათო
-შენ ხარ ღჯუ ! - ენა გამოუყო, ერთი საათის სიარულის შემდეგ მდინარემდეც მიაღწიეს, აი ლამაზი კი იყო ყველაფერი მაგრამ, ისეთი ცივი იყო წყალი სულ შეგეცვლებოდათ წარმოდგენა.
-ააქ ბანაობას აპირებ?
- კი.. ნახე რა კარგიაა, მაისური გადაიძრო გუგამ და გადახტა
-აქ იმისვის წამომიყვანე რომ შენი წყალში ნებივრობისთვის მეყურებინა.- ქვაზე ჩამოჯდა და გარემო მოათვალიერა, არა შეცდა საოცარი ადგილი აღმოჩდა, მდინარის გვერდით ფიჭვნარი, უზარმაზარი ლოდები და ჩიტების ჭიკჭიკი.. ისეთი სიმშვიდე იყოო...
-ჩამოდი
-გაგიჟდი? არა გმადლობთ, აქ ვიქნები.
-ჩამოდი რა...
-ცივა გუგა...
-არ ჩამოდიხარ
-არა!
-კარგი! სანამ არ ჩამოხვალ არ ამოვყვინთან. აი შენს გამო რომ დავიხრჩობი მერე ნახე!- თვალი ჩაუკრა და სანდრას აღარც კი მოუსმინა, რამდენიმე ხანს უყურა წყლის ზედაპირს სანდრამ
-ჯიუტი სვანი- შეშინებულმა ამოთქვა და წყალში ჩახტა.. - გუგაა. ჩამოვედი... ამოყვინთე ახლა ნუ ბავშვობ- ფეხზე იდგა, ციოდა და თა ცოტაც ეშინოდა იმის გამო რომ ცურვა არ იცოდა მაგრამ გუგას გაუჩინარების უფრო შეეშინდა- გუგაა აღარ მეცინება... ირგვლივ მიმოიხედა- გუგაააააა მეშნიაა.. ამოდიი... გუგაააა- ის ისიყო პანიკა ეწყებოდა გუგამ ამოყვინთა მის წინ და სიცილით შემოხვია ხელები წელზე
-კრეტინოოო!- აფართხალდა სანდრა, -გამიშვი ხელი! არანორმალურო მანიპულატორო!
-ჰაა ხომ ჩამოხვედი!
~-იდოიტო! აქედან მარტო ვერ გავაღწევდი და რამე შემჭამდა მაგიტო ჩამოვედი-
-ნუ ფართხალებ დაიხრჩობი
-მცივა..
-რავიცი ჯერ ენრგიაზე კი ხარ, - წელზე მოხვია ხელები და წყალში უფრო ღრმად შეიყვანა- რა ჯანდაბაა ნუღარ ფართხალებ
-გამიშვი სე კრეტინო
-გაგიშვაა? - ჩაუცინა
-კი
-კაი..- ხელი გაუშვა და სანდრამ ფეხი მიწას რომ ვერ შეახო და ლამის წყალი ყლაპა თავად აეკრო გუგას
-მოიცაა აბა გამიშვიო
-იდიოტი ხარ!
-მადლობა... მომშორდი თუ იდიოტი ვარ
-ნუ მათამაშებ პატარა ბავშვივით... - სიცივისგან ტუჩები გაულურჯდა...-
-გაიყინე აქ, სანამ არ ისწავლი ჩემს სწორად დახასიათებას- სანდრამ წელზე შემოხვია ფეხები და სხეულზე აეკრო- კისერში აკოცაა და გაუცინა- მცივა ლამაზო, გამიყვაე აქედანნ- თვალები აატრიალა და უნებურად მზერა გუგას წყლით დაცვარულული სახისკენ გაექცა
-დაგცხეს გინდა?- გუგას ხმამ გამოაფხიზლა და თავად შერცხვა თავისი ფიქრებით
- ვერ გიტან, გავიყინე ავიდეთ...
-კარგი- ნაპირზე გავიდნენ, სველი სარაფანი სხეულზე ჰქონდა აკრული და როგორც ხდება ხოლმე სხეული მშვენივრად იკვეთებოდა, ეშმაკურად ჩაიცინა გუგამ
- ასე ნუ მიყურებ!- დაბღვერილმა შეხედა.
-როგორ გიყურებ?
-ასე როგორც მიყურებ
- კაი რა... არ თქვა რომ გრცხვენია
-და რატო არ უნდა მრცხვენოდეს?
-არვიცი, ვივარაუდე არ უნდა გრცხვენოდეს.. - საკუტარი მაისური გადააცვა...-და სანდრამაც დაბნეულმა გახედა
-ასე ნუ იყურები, იმ მიზეზის გამო არ გამიკეთებია ყოველივე ეს, როგორც გგონია. უბრალოდ არ გაცივდე თორე...
-გააგრძელებ და რაიმეს ჩაგარტყავ
-წავიდეთ, სიარულში გაშრები
-სახლში მვდივართ? კიდე იმ გზით
-კი..ორი კი - თვალი ჩაუკრა და სანდრას გვერდით ამოუდგა
-შენ რომ გაცივდე?
-მე მიჩვეული ვარ, არ გავცივდები...
- ტარზანივით მომყვები გვერდით, რა უცნაურია...- ჩაიცინა და გუგას ახედა-
-მადლობა . უკეთესი შედარებაც შეიძლებოდა
-ტარზანზე უკეთესი რა შეიძლება?
-რავიცი მაგალითად ისეთ სიმპათიურებს როგორიც მე ვარ აპოლოს შევადარებდი
- აპოლო როგორც ვიცი სადღაც სვანეთის მთებში წელს ზემოთ შიშველი არ დატანტალებდა, თანაც თარზანი უფრო შეგეფერება, ისიც ხო სიმპათიურია
- ჰა? რას ამბობ საერთოდ?
-იმას რომ ტარზანი უფრო სიმპათიურია ვიდრე გამოგონილი აპოლო
-სხვათაშორის ტარზანიც - ირონიულად გახედა
-ხო?
-ხო... - სიცილი წასკდა
-რა გაცინებს?
- უბრალოდ ეგრეთ მივდივა ლამაზ ბილიკზე და იმას გიმტკიცებ ტარზანი უფრო სიმპათიური იყო თუ აპოლო და საერთოდ რამდენს მაბოდიალებ..,. შენი სენი გადმომედო
-ადამიანურად არ მესაუბრები აბა...
-ჰა?
-ხო. უჟმური ხარ, იშვიათად მიყვები შენზე,
-მე არაფერს გიყვები?
-დიახ, საკუთარ თავზე არაფერს
-და რა საჭიროა? ხომ მიხვდი რომ მანიაკი არ ვარ, ტავს ხომ კარგად გრძნობ?
- არ მჯერა ამას ასე სერიოზულად რომ ამბობ- სიმწრით ჩაიცინა და წამით გახედა, მერე ისევ წინ გაიხედა.- საერთოდ ასეთი გულგრილობა...
- ახლა უნდა თქვა რომ შენს მიმარტ გულგრილი ვარ? მხოლოდ იმიტომ რომ არ ვყვები როგორი ვიყავი ადრე?მართლა სასწაული ლოგიკა გაქვა-
-ეგ არ მითქვამს, -ნაწყენი შემობრუნდა- არ მითქვამს გულგრილი ჩემს მიმართ ხარ- თქო, ზოგადად ამ თემას უდგები ძალიან გულგრილად.- ბევრს ვსაუბრობთ, ჩემს შესახებ ბევი რამე იცი, აი მე კი თიტქმის არაფერი.. არადა ჩვენი ურთიერთობა
-იცი ვინც ვარ, ახლო ადამიანები იცი, რომლებიც ჩემს ირგვლივ არსებობენ. აი რაზეც ახლა მინამიოკებ წარსულია, არ მინდა არაფერზე საუბრარი, რაც საჭირო იყო გითხარი, ის რომ ახლო მეგობარი ხარ არ ნიშნავს იმას ავდგე სულ ყველაფერს მოგიყვე
-და მე რომ გიყვები, ანუ ??? აი ახლა ამ წინადადებით უკვე ყველაფერი თქვი.
-ვიჩხუბეთ? ამ *ეობა მიზეზის გამო?
- დავირალე, სახლში წავიდეთ
- არ დავიწყებ შენს სულელურ გაბუტვებზე ჩვეულებრივი *ლე ტიპუვით ფეხქვეშ გაგეგო და დავიწყო ბოდიშები. ასეა ეს როგორც ვთქვი და არაფერი არ მაქვს დასამატებელი. არც დამნაშავე არ ვარ! და საერთოდაც ზედმეტად ბევრს ითხოვ
-კარგი, კი ბატონო... წავიდეთ- გაბრაზებულმა გაიხადა მაისური- გამომართვი, ჩვეულებრივი ‘*ლე’ ტიპივით არ გამოგივიდეს ზრუნვა...მემგონი ვაბსე სულ ერთი ვარ და მტელი ეს დრო ცემს ზურგს უკან სერიოზულად დამცინი!- ირონიულად მიაჩეჩა ხელში. სახლამდე ხმა არცერთს არ ამოუღია, გუგა არაფერს ნანობდა და პირიქით იყო გაბრაზებული ასე რომ მიაწვა სანდრა და არაფრის გამო რომ გაბრაზდა, სანდრა კიდე ორაგად ბრაზობდა, ჯერ მის სიტყვებზე და დამოკიდებულებაზე მერე იმაზე რომ არ ესმოდა სანდრა რას ებუნებოდა და ვირივით გაჯიუტდა. ანი და ნინი სახლის წინ ჰამაკში იწვნენ. ღიმილით მივიდა მათთან და შუაში ჩაუჯდა
- რას ხლაფორთობთ?
-ასე უცებ დაბუნდით?-ანიმ გახედა, ჯერ სანდრას მერე წარბებ შეკრულ გუგას, რომელმაც ისე აირბინა კიბეები არც კი გაუხედავს გვერდით
-რა მალე, მეორე საათი გავიდა წასულები ვართ
-იჩხუბეთ.. მოიცა თქვენ რა მართლა იჩხუბეთ?- წარბი აწკიპა ნინიმ
-ცოტა ვიკამათეთ,
-კი გუგას ეტყობა ცოტა რომ იკამათეთ... ხუთი თითივით ვცნობ ამ ხისთავიანს... რა მოხდა?
-უბრალოდ მისი დებილური მიდგომები გავაპროტესტე, დებილურად დაიცვა მერე თავსი დებილური შეხედულება, რაზეც გავბრაზდი და მერე ყოველივე ამის შემდეგ ასევე დებილურადვე გაბრაზდა თავადაც ამის გამო
-გასაგებია-
-მე არ ვაპირებ, მეხუთე კლასელი ბავშვივით გაბუტვასაც არ ვაპირებ..-მხრები აიჩეჩა-წავალ გამოვიცვლი, სველი ვარ.. მდინარეში ჩამაგდო-
-კაი მიდი.. მერე კოშკებისკენ წავიდეთ გინდა? გაშორდით ცოტახანს ერთმანეთს, იქნებ გაგიაროთ წყენამ თორე ისე იყურებით ორივე, ...- გაიცინა ნინიმ
- ბიჭები სად არიან?
-დარინა ბებოს ეხმარებიან ნიგოზის გატეხვაში-
-და აქ ხართ მერე თქვე?
-გამოგვაგდეს, რავიცი.
მოკლედ გამოიცვალა სანდრამ, ცოტახანს დარინა ბებოს გაესაუბრა შემდეგ კი გოგონებთან ერთად დაიძრა კოშკებისკენ.. სიცილით იღებდნენ ფოტოებს. კოშკის შესასვლელთან ნაცნობი სახე მოლანდა სანდრამ და ღიმილით აუჩქარა ნაბიჯს..
-ზაალ- ზურგით მდგარს დაუძახა და მალევე ცოტა გაკვირვებული და ძალიან გახარებული ზალი შემობრუნდა-
-სანდრააა აქ საიდან - ღიმილით მოეხვია - სანოოო
-როგორ ხარ?
-კარგად კარგად შენ როგორ ხარ?
-ნორმალურად, მეგობრებთან ერთად ვარ- ოშორებით მდგარი გოგონებისკენ ანიშნა
- კარგია.. გამეხარდა რომ გნახე,
-შენ რას აკეთებ აქთქო არ გეტყვიი.. დიდი ხნით ხარ?
-უკვე წასვალას ვაპირებდი...
-უპს, მაშნ არ შეგაყოვნებ, გრძელი გზა გაქვს.
-არა.. რა შემაყოვნებ, ძალიან გამეხარდა რომ გნახე ცოტა მომენატრე კიდეც. ვეუბნებოდი ანდრიას შევიკრიბოთ ერთხელთქოო
-მეც მომენატრეთ, ცოტა არიყსო... შევიკრიბოთ მერე
-წამო აქვე მაგარი კაფეა, დავჯდეთ და ვისაუბროთ
-სიამოვნებით, მაგრამ გოგოები მელოდებიან
-წამოიყვანე და გამაცანი გოგოებიც მერე-
-კარგი აბა შევთავაზოთ- სიცილით უხმო გოგონებს, როგორც ხდება ხოლმე გააცნოე ერთმანეთი და დაპატიჟა კიდეც.
-აუუ სანნ სახლში უნდა წავსულიყავით.. ხო იციი არა, ანის სერიალი.. და ინტერნეტი ..- ტვალით ანიშნა ნინიმ
-ვერ დავრჩებით ანუ..
-სანდრა შენ დარჩი და მე მიგაცილებ, მიდი რაა- გულრწფელად თხოვა ზაალმა, ცოტა ყოყმანის შემდეგ დათანხმდა, ანის და ნინის ეს აზრი კი არ მოსწონდათ მაგრამ მაინც დათანხმდნენ და ისინი წავიდნენ. ზაალი და სანდრა კი ჩამოსხდნენ და დაიწყეს საუბრარი, ზამთარი გაიხსენეს და იცინეს, მერე ანდროზე ჩამოვარდა საუბარი და მოკლედ საუბარში გაერთნენ
-ზაა ახლა ჯობია დავიშალოთ, შორ გზაზე ხარ წასასვლელი- ღიმილით წამოდგა
-კარგი, წამოდი მიგაცილებბ ახლა
-არაა აქვე ვარ
-მარტო მაინცარ გაგიშვებ!
-არაააააა მარტლა, იცოდე არ გაჯიუტდე, რომ არ ვიყო დარწმუნებული არ გეტყოდი- ნუ ბოლოს ზაალი აქეთ მიაცილა მანქაანმდე დაემშვიდობა და სახლისკენ ჩაფიქრებული აიარა აღმართი
- აჰა, გზა გახსოვს ანუ?- კმაყოფილი მზერით დაეწია გუგა, ცოტა გაუკვირდა კიდეც მისი იქ ყოფნა მაგრამ მაინც არ შეიმჩნია
-დებილი არ ვარ- არ შეუხედავს ისე წავიდა
-რაო ზაალიმ? როგორც ვნახე მშვენივრად ერთობოდით- გვერდით ამოუდგა და ფეხი აუწყო სანდრას სიარულს.
-დიახ, გავერთეთ და შენ რა გინდა?
-არაფერი... არაფერი... უბრალოდ მეთქი ბოდიშს მოვუხდითქო და შენ კიდე ადვილად გიპოვნია შემცვლელი, უფრო ახლოც
-კი მჯერა ბოდიში თქმას რომ აპირებდი. სემეშვი გუგა! მომბეზრდა შენი გამოხტომები, და კიდევ ზაალი ჩემი მეგობარი იყო არის და იქნება ნაგავს ის ვერ ჩაანაცვლებს!- თვალი თვალში გაუსწორა გაცოფებულ გუგას, შმდეგ კმაყოფილი მზერით გაშორდა
-შენ ნორმალურად ხარ? შენ საერთოდდ აურიე- მკლავში დაქაჩა გუგამ და თავისკენ შეაბრუნა
-მე??
-მართლა უტვინო ხო რ ხარ ჰა?- მკლავში დაქაჩა- გინდა მოთბინების ფიალა საბოლოოდ ამევსოს დღეს?
-რატო უნდა აგევსოს?
-სანდრა! ნუ ცდი ჩემს ნერვებს! - ამოიღრინა და უფრო დაქაჩა- შენი აზრით ბებიაჩემმა ასე თბილად რატომ მიგიღო? ან რატომ მიესალმებოდა სრულიად უცხო გოგოს აქ ამოყვანას? ბებიაჩემის სახლია, გესმის? ბებიაჩემის რომლის მსგავსადაც ალბათ ცოატა ვინმე მიყვარს და რომელსაც ალბათ დედას მერე ყველაზე მეტად ვაფასებ.. ამის გათვალისწინებით შენ თუ მართლა იმას ფიქრობ რომ მან არაფერი იცის, ან იმას თუ ფიქრობ რომ მართლა არ მადარდებ და არ გაფასებ, მართლა სულელი ყოფილხარ!
-ხელი მეტკინა!- აცრემლებულმა გამოსტაცა ხელი. - ნუ ღრიალებ ...
-ჭკუიდან შენ მშლი! - აწითლებულ მკლავზე დახედა- ბოდიში, ვერ შევამჩნიეე ასე თუ გიჭერდი
-....
-ახლა არ ატირდე- თვალები აატრიალა, - სანდრა- გულზე მიიხტუტა- ასე ძალიან გეტკია ხელი? -იდიოტი ხარ! ხელი კი არა.. გული მეტკინა! - ცრემლები ჩამოგორდა ლოყაზე და სახე მის მკერდს მიადო-
-უბრალოდ ხომ უნდა მიხვდე არა
- იდიოტი ხარ!- მოულოდნელად მოშორდა, გაბრაზებული წავიდა სახლისკენ. დარინა ბებოსი შერცხვა და ამიტომაც ცოტა დაწყნარდა, ღიმილით ავიდა აივანზე. და საყვარლად მჯდომ მოხუცს გვერდით მიუჯდა, დარინა წიწილებს აჭმევდა თან ისე გეგონებოდათ პატარა ბავშვები ჰყავს ხელშიო
-სანდრა ბებო მოხვედი? ის გადარეულები სად არიან?- კითხვიდან მიხვდა რომ სულაც არ იცოდა დარინამ განმაროებიტ რომ შემორჩა, განა რამე მაგრამ მთაში ხომ მოხუცები რღაცნაირები არიან, შეიძლება ვერც გაეგო ზაალი რომ მეგობარი იყო და რამე სწყენოდა კიდეც, ამიტომ ეს ესიამოვნა
-არ მოსულან? მე მეგობარი ვნახე და იმათ თქვეს სახლსი უნდა წავიდეთო- მხრები აიჩეჩა-ბიჭები გამოგიდგნენ, ხომ შეხვდით?
-არაა,
-ნეტვ სად წავიდნენ
-ბიჭებიც წამოვიდნენ და ერთად იქნებიან, არ ანერვიულდე ახლა- გაუღიმა და პაწაწუნა წიწილა აიყვანა -
-ხელით რატომ აჭმევთ?
-დედა არ ჰყავთ და ასე მიწევს, რომ გადავარჩინო- კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა დარინას, თუმცა კიბეებზე გუგა ამოვიდა ჩვეული უჟმური სახით,
-მოხვედი ბიჭოოო
-კი დარიკო მოვედი- შუბლზე აკოცა მოხუცს - წავალ შეშას დაგიჩეხავ ...
-წადი წადი.. ხელს მაინც გაშლი- დარინას გაუღიმა, სანდრას მზერა აარიდა და კიბეებზე ჩავიდა. სანდრას სახეზე ეშმაკურად ჩაეცინა
- რაღაც მსვიდობა ვერაა თქვენს თავს, რა მოხდა?
-....-
-ისეთი არაფერი...
-იჩხუბეთ? ასეთი რა მოხდა, ისე იყურებოდა შემეშნდა თვალებიდან ნაპერწკლები არ გაყაროს და ეს ხის აივანი არ დამეწვას-თქო- ჩაიცინა ქალმა
-უბრალოდ მისი დამოკიდებულება.... ზოგჯერ ისეთია მგონია... - აქ დატორმუზდა თითქოს სიტყვები ვერ მონახა- უბალოდ ზოგჯერ ძალიან ყურადღებიანია და ზოგჯერ გულგრილი... მეგობრები ვართ და მისი დამოკიდებულება ზოგოერთ საკითხთან
-შვილო... ეს აბდალი ბიჭი მთელი გულით და გონებით რომ მიიჯაჭვე... ეს მეგობრობაა? - ისევ ისე გაიცინა ქალმა- მე კიდეეე სხვა რამეს ვხედავ, თქვენ ვერ ხვდებით.. ისე კი სულ ერთი რომ იყო ასე უმიზეზოდ გაბრაზდებოდა? არ მახსოვს ეს ღჯუ ბოლოს ასეთი როდის იყო,ასე როგორ იცინოდა... იცოდეთ დრო არ დაკარგოთ ბავშვებო და დაფიქრდით ... დრო დრო.. - ფეხზე წამოდგა და წიწილები კალათში ჩასვა- დრო რომ გადის მერეე იცის სინანულმა ღრუბლებივით მოგროვება, მაგრამ მერე გვიანიაა ხოლმე...- გაუღიმა და კიბეებზე ჩავიდა... ცოტახანს უყურა დარინას , დაბნეული იყო და ქალის სიტყვებზე ჩაფიქრდა შემდეგ წამოდგა და უკანა ეზოში გავიდა, გუგა გაბრაზებული ჩეხდა შეშას. ოდნავ მოშორებით ჩამოჯდა ჯირკზე, მის წინ და ყურება დაუწყო... რამდენიმე ხანს არ იმჩნევდა გუგა, მერე ცული გააგდო და სანდრასთან მივიდა
-რა ? რატო მიყურებ?
-არ შეიძლება?
-არა!
-კაი- ირონიულად გაუღიმა და წამოდგა- არ გიხდება ეს უაზრო ვირობა...
-არც შენ გიხდება სხვის ჯიბრძე სიარული
-არავის ჯიბრძე არ დავდივარ, -თვალი თვალში გაუყარა...- მე ჩემი ვთქვი
-მეც!- ჯიქურ გახედა, ისევ გაბრაზდა სანდრა და უკან მოუხედავად დატოვა ეზო. სამ დღეში დატოვეს სვანეთი. გუგა და სანდრა ისევ არ ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს.. უკვე საშინლად იყო ამის გამო სანდრა, თითქოს ყველაფრის ხალისი დაკარგა.
...........
დაღლილმა გაიღვიძა, დილითვე გავიდა მშობლების სასაფლაოზე, მობილური გამორთო და დიდხანს უყურებდა მარმარილოს ქვებიდან მომღიმარ სახეებს.
სანდრას დედა მის მშობიარობას გადაჰყვა, მამა რომ დაკარგა 10 წლის იყო.. ალბათ ამიტომ გრძნობდა სულ მარტოობას, მარტო გაიზარდა დედის გარეშე, არ ახსოვს მისი არც სურნელი, არც ჩახუტება, არც ხმა... საერთოდ არაფერი, მამა კი.. მამა სამყაროში ყველაზე მეტად უყვარდა, დედისგან მოკლებულ სიყვარულს მასში ეძებდა ხოლმე, ნანა და გიორგი იყვნენ სანდრას სანდრას მოუშუშებელი ტკივილები და სწორედ მათმა დააკლისმა სამუდამო მარტოობის გრძნობა გაუღვივა მის არსებაში...
-დეე... მაა... დავიღალე- ამოთქვა და ტირილი დაიწყო, ტიროდა და თიტქოს მთელს სულის სიცარიელეს, ტკივილს ამ ცრემლებშ აქსოვდა, მაგრამ არაფერიი მაინც ვერ გრძნობდა ვერანაირ შვებას... მტელი დრე მსობლბის საფლავებს შრის მჯდომმა გაატარა, მერე უბრალოდ ადგა და დაღლილი გაუყვა სახლისკენ გზას.. ტელეფონიც არ ჩაურთავს... სახლტან რომ მივიდა იგრძნო როგორ არ უნდოდა იქ მისვლა, ამიტომ ქუცაში ბორიალი დაიწყო, არავისთან საუბარი არ უნდოდა.. უბრალოდ დადიოდა ასე..
საღამოს თერთმეტის ნახევარზე იძულებული გახდა წასულიყო ბინისკე, კიბეებს აყვა და ის იყო კარს მიარწია, კარის წინ მჯდომ გუგას მოჰკრა თვალი, ჯერ ეგონა რომ მელანდებაო, მაგრამ მერე ბიჭის განრისხებული სახეე რომ შეამჩნია, შეუძლებელია მოლანდება ყოფილიყო, თუ ლანდია და გონება ქმნიდა ასეთს არ შექმნიდა,
-შენ... სულ გარეკე ხო?!- ისევ ისეთი შეშლილი მზერით მიუახლოვდა
-...
-ხმა გამეცი... რა ჯანდაბა მოგივიდა? სად ხარ? სად ხარ მთელი დღე სანდრაა..- მისი გამომეტყველება რომ დაინახა გონს მოვიდა და ოდნავ მოურბილდა ხმა..
-რა გინდა?- ცარიელი სიტყვები წარმოთქვა და თვალები მის შოკოლადისფერებს გაუსწორა
-ყველა გეძებთ .. მთელი დღეა შენს კვალს ვერავინ მიაგნო, ლამის ჭკუიდან გადავედი....
-შენთვის სულერთი არ ვარ?
-იცი რომ არ ხარ, როგორ შეგიძლია ამის თქმა? იმ სულელური ინციდენტის გამო... ჯანდაბა! ასე ... ასე არაასდროს მოიქე გესმის? ხელები წელზე შეუცურა და თავისკენ დაქაჩა არც დაფიქრებულა, უბრალოდ ინსტიქტებს აჰყვა და ათრთოლებული ტუჩები დაუკოცნა, შემდეგ კი მაგრად ჩაიხუტა
-ასე აღარ მოიქცე- იმეორებდა და თმაზე ეფერებოდა
-გუგა...-დაბნეული ოდნავ მოშორდა, -შენ.. ეს..
-რა? პირველი იყო? - ისევ დაქაჩა
-არასწორია..
-რატო? შე მართლა ვერ აზროვნებ ჩემო სანდრა, ბავშვობაში ქერა იყავ? თუ ახლაც ქერა ხარ და თქმა გაქვს სეღებილი, ჰა?- სახეზე უნებურად გადმოწეული თმის კულული ყურს უკან გადაუწია და გაუცინა- დიდი ხანია ჩვენ ურთიერთობას მეგობრობა არ ქვია
-საერთოდ ერქვა?
-არაფერი არ ერქვა.. ცივა, აჯობებს სახლში ვისაუბროთ- ხელით ანიშნა და უკან მიჰყვა- იმდენად იყო დაღლიი აღარაფრის თავი აღარ ჰქონდა, დივანზე ჩამოჯდა და ალეკოს დაუწყო მოფერება..
-ეს გზა როდის გახსენი?
-ახლა, -თვალი ჩაუკრა-რამეს ხო არ დალევ? ცუდად გამოიყურები
-არა.
-კარგი, ახლავე მითხარი სად იყავი მთელი დღე? - მტკიცედ უთხრა გუგამ-
- არ ვარ ვალდებული რამე გითხრა, ასევე შენც
-ნუ ბოდავ! ძალიან გთხოვ შეეშვი ამ ბავშვობას...მორჩა გესმის?
-ხო? იცი ავირიე.. ვერ ვიგებ
-რას ვერ იგებ
-რა კანდაბა მჭირს!
-შენი არ ვიცი და მე მართლა ჯანდაბა მჭირს, ჭკუას მაკარგვინებ
-გუგა...
-მიყვარხარ სანდრა! რაოდენ ბანალურიც არ უნდა იყოს მიყვარხარ, დღეს რომ ვერსად გიპოვე, ლამის ჭკუიდან გადავედი... არ მინდა ასე უაზროდ ვკარგოთ დრო...
-გიყვარვარ?- ჩაიცინა... -კარგი რა! გუგაა ხვდები მაინც ახლა რაზე ხუმრობ?
-ვერ ვხვდები რატომ თვლი რომ ვხუმრობ?
-აბა მართლა გიყვარვარ?
-შენ არა? - დივანს მიეყრდნო, სანდრა გაჩმდა მერე იგივე პოზაში მოთავსდა როგორც გუგა და რამდენიმე წუთიანი დუმილი დაარღვია
-კი... მეც
-მერე?
-რა მერე? მაკოცე შე იდიოტო!- გაუცინა და ხელი მიარტყა, გუგაც ეშმაკური მზერიტ დაეპატრონა სასურველ ტუჩებს. შემდეგ ისევ ისე,როგორც ჩვევიათ გაჩუმდნენ და ერთმანეთზე ჩახუტებულები ერთმანეთის გულისცემას გრძნოდნენ
-იმიტომ არ ვლაპარაკობდი ჩემზე რომ, არ მიყვარს ჩემი წარსულლი, აქ შენი ნდრობა არაფერ შუაში არაა, გენდობი დამიჯერე- ... არ მიყვას ჩემი ბავშვობა,არც ჩემი წარსული სულ არაფერია გასახსენებელი და არც არაფერი იყო ისეთი რომ ავდგე და ადამიანურ ტკბილ მოგონებად მოგიყვე...- გაბზარული ხმით ამოთქვა და თავი დაბლა დახარა, რამდენიმე წამს იატაკს უყურა- 7 წლის ვიყავი... 7 წლის ჩემი ნორმალური ცხოვრება რომ დასრულდა, და იმდენად ცუდი პერიოდი დაიწყო კარგი მოგონებები ტვინში აღარ დამრჩა! ყველაფერი დამავიწყდა, ზოგჯერ მეშინოდა მამაჩემის და ჩემი ძმის სახეც არ გამქრალიყო ამ გონებიდა... მათგან დატოვებული ბევრი მოგონებების მსგავსად... არ მიყვარსსს საუბარი, იმიტომ რომ ჩემი უმწეობა ნერვებს მიშლის- სანდრას გახედა, ყველაფერი არეული რომ ჰქონდა , დაბნეული რომ აცეცებდა თვალებს, მაგრად მოხვია ხელები
-მაპატიე...- ატირდა და სახე მის კისერში ჩამალა -მე ზედმეტი მომივიდა
-შენ სხვებს არ ჰგავხარ პატარა სანდრა... ახლა ალბათ მაგიტო ვსაუბრობ ასე...
-აქამდე როგორ ვერ ვამჩნევდი...
-რას?
-იმას რომ ჭკუას ვკარგავ შენზე !

13 დეკემბერი
-ალექსანდრა ნიჟარაძე ხართ თუ არა თანახმა ცოლად გაჰყვეთ გუგა ფილფანს- შუახნის ქალმა მილიონჯერ წარმოთქმუი ფრაზა, კიდევ ერთხელ წარმოთქვა ამჟამად შეცვლილი საელებით, გაცინება შეიძლებოდა მმის სახეს ყველაფრის მიუხედავად მობეზრება არ ეტყობოდა, პირიქით ისე საუბრობდა თითქოს პირველი ყოფილიყოს, გულრწფელად უღიმოდა წი მდგარ წყვილს..
-დიახ- ღიმილით უპასუხა სანდრამ და გუგას გახედა, გვერდით კმაყოფილი მზერით რომ იდგა
-გუგა, თანახმა ხართ თუ არა ცოლად შეირთოთ სანდრა ?
-დიახ, თანახმა ვარ- გაიღიმა და სანდრას თითები საკუთარ ხელში მოიქცია...
ხელის მოწერა შედგა, პირველი კოცნა ცოლ-ქმრულ ამპლუაში. იუსტიციის სახლიდან ჯერ კიდევ ვერ დაჯერებულები გამოვიდნენ, მოწმობას უყურებდა სანდრა და იცინოდა
-სანდრაა ასე ნუ უყურებ, ასე მგონია უკან შემაბრუნებ და განქორწინებას მომთხოვ- ხელიდან აართვა გუგამ და ახლა თავად დააკვირდა
-ოოო ნუ ბოდავ და გაიღიმე არ მინდა ქორწილის ფოტოებში ღჯუ ჩანდე - ენა გამოუყო და ხელი ჩაკიდა- ნინია და ანიააა მომეხმარეთ ამ ფატას ვეღარ დავატარებ !- უკან მდგომ მეჯვარეებს გახედა
-აუუ ტოო, ამათ სანამ გააგებინებ - მათემ აატრიალა თვალები და სანდრას ის დაეხმარა კარში გასვლაში
-ა შენ გუგსონას მეჯვაე ხარ! აქეთ იყავი ბიჭოოო,- მიშომ გადმოხედა და მერე კამერას გაუღიმა
- იმათ ხმას ვერ მიაწვდენ და აქ დავტოვოთ ალექსა??
-მე ვერ მამჩნევთ? სადაა ძმაო სადმე დასატოვებელი ცოლი
- მათეე გეყოსს, მოდი ნორმალურად გადავიღოთ ფოტო
-მომეცი თაიგულს დაგიჭერ- ხმა დაიწვრილა და სიცილით მოხვია ხელი- აუუ კიდე კაი გოგო არ ვარ ტოო, ამხელა კაბას მე ვერ ავიტანდი
-კაი ახლა ეგრე დიდიც არაა - ჯერ მიშოს და მათეს შორის იპოზიორეს, შემდეგ გოგოებიც შემოუერთდნენ ბევრი ფოტო გადაიღეს, მერე ნიკა და ლანაც მიემატა სრულ სამეგობროს და საწყალი ფოტოგრაფი მართლა დაიტანჯა.
ჯვარი მცხეთაში დაიწერეს. შემდეგ როგორც ჩვეულებრივ დაიწყო გრანდიოზული ქორწილი, ბევრი გართობით გადარეული ადამიანებით და დაუვიწყარი გართობა- დროსტარებით.
ლელას გვერიდთ იჯდა სანდრა და რაღაცაზე ესაუბრებოდა, გუგა მივიდა მათთან

-უკაცრავად თუ შეიძლება თქვენთან ცეკვა -მოკრძალებით გაუწოდა ხელი ლელას და მერე გაიცინა- ლელა დეიდა არ ეცეკვები სიძეს?
-ვაიმეე,, სანდრა რას ერჩი ამ ბიჭს, სულ ღჯუს რომ გეძახის ... ფეხზე წამოდგა და გუგას გაჰყვა, სანდრა ღიმილით ადევნებდა თვალს... თვალებით გოგოები მოათვალერა, ნინი იპოვნა და მაშინვე წაიყოლა საპირფარეშოსკენ
სარკის წინ თმას ისწორებდა.. ნინია ეშმაკური მზერით მიუახლოვდა
-აბაა რძლოო დალიე?
-არ ვსვამ ხო იცი
-ახლა უდა დალიო...
-რატო?
-ეჰ.. როგორც ხდება ხოლმე, პატარძლები ხო მოკლედ დღესს მძიმე დღე გაქვთ - ჩაიცინა და თვალი ცაუკრა
-ჯერ ანიმ წაიღო ტვინი ახლა შენ იწყებ?
-გუშინ ვინ წუწუნებდა და ნერვიულობდა?
-რა არის სანერვიულო- ხელები სახის წინ აინიავა, ცოტახანს ჩაფიქრდა და მერე ნინის გახედა, გამარჯვების ღიმილი რომ ჰქონდა სახეზე აკრული
-იმედია ნინიას რჩევას ითვალისწინებ და გამოცდილებისთვის პორნოს მაინც უყურეე- აკისკისდა და მხარზე ჩამოეყრდო- იცოდე ხმა აკონტროლე..
-ნინიააააა ცუდად ვარ ისედაცც მემგონი და ახლა ასე ნუ მესაუბრები!- წარბები შეკრა
-ანი უნდა წამომეყვანა- ფატა გაუსწორა- წავედით ახლა, მალე კი წახვალთ სასტუმროსკენ - ენა გამოუყო
-გველიი..
-ლანაც ჩვენიანია ისე და...
-არ უნდა მეთქვა არაფერი სამი მასხარა- წარბები შეკრა და საპირფარეშო დატოვა.
ერთი დაცინვა მაგიდასთან გადააგორა, ლანა ანი და ნინი მის რეაქციებზე ცალკე თემით ერთობოდნენ.
ქორწილიდან პირველის ნახევარი იყო დარბაზი რომ დატოვეს, თაიგული ისროლა მანქანში ჩაჯდომამდე, ანიმ დაიჭირა..
ყველას დაემშვიდობა და გუგას გვეერდით მოთავსდა.
........
-ქმარი და მე ცოლი?- სიცილით დააკვირდა მარჯვენა ხელის არა თითზე ოქროს ბეჭედს
-კი, თუ რამე არ მოგწონს შენ იყავი ქმარი, მე ვიქნები ცოლი მე პრობლემა არ მაქვს რა მერქმევა- გაიცინა გუგამ და ჰალსტუხი მოიხსნა, მერე პერანგის პირველი ორი ღილი შეიხსნა- გავიგუდეე... და მალადეც ამხელა კაბას რომ გმირულად გაუძელი... – ღიმილით მიუახლოვდა სანდრას, რომლის მღელვარებაც აშკარად იმატებდა
-ლამაზია...- ტუჩის კუთხე ჩატეხა და რაღაც საოცარი თითების სინქრონული მოძრაობით გახსნა კაბის შესაკრავი-იცი ულამაზესი ხარ! დავიღალე, ცოლოო...- მხრებზე დაყრილი თმა გადაუწია, მერე კისერში აკოცა- უშენობით-სანდრას ტუჩებს, ტუჩებით შეეხო-ასე დაძაბული რატო ხარ? პირველად გეხები?- ღიმილით ჩახედა თვალებში
-რატომ მოგწონს ჩემი დაცინვა?
-არ დაგცინი, მართლა გეკითხები...
-არ მინდა მეკითხებოდე -
-მაშინ აღარ გკითხავ და ჩემი ფანტაზიით გავცემ პასუხებს.- თვალი ჩაუკრა და სანდრას უკან დადგა,და მოშიშვლებულ ზურგზე აკოცა... მალევე გათავისუფლდა უზარმაზარი კაბისგან, გუგასკენ მიბრუნდა და ამჯერად საკუთარი ინიციატივით აკოცა, ნაზი მოძრაობით მიიიყვანა საწოლამდე და დააწვინა, თან ტუჩებს უკოცნიდაა, თითები ბისჰუალტერის შესაკრავში შეაცურა, სიშიშვლის დასაფარად ხელები გულთან გადააჯვარედინა სანდრამ
-ნწ, ეგრე არ გამოვა- სიცილით გაუკავა ხელები თავთან და ტუჩები სანდრას ტუჩებს მიაკრო შემდეგ ნიკაპზე აკოცა, ნიკაპიდან ლავიწებზე გადავიდა და შემდეგ მკერდზე, თითების ნაზი მოზრაობით დაიწყო სვლა, თან დროდადრო სველ კოცნას უტოვებდა. არეული და აცახცახებული სანდრა გუგას თვალებში იძირებოდა, ყოველ შეხებაზე სხვა სამყაროშ გადიოდა, ლამაზ ფერად გალაქტიკაში. პერანგი მოიშორა გუგამ... შემდეგ სანდრა მცელზე გადააბრუნა და ხერხემალს თითები ჩააყოლა, ეს იყო რაღაც არააამქვეყნიური შეგრძნება, სხეულზე გრძნობდა გუგას ტუჩების შეხეას, გულმა არითმიული ცემა დაიწყო სუნქვა საერთოდ გადაავიწყდა, თმა მარჯვენა მხრიდან მარცხნივ გადაუწია, კისრიდან ყურის წვერამდე კოცნით აუყვა, თითები სანდრას თითებს შეახო და მოუჭირა, შემდეგ კოცნის ბილიკებად გადაუყვა ლამაზ, გამოყვანილ მხრებს და ისევ შემოაბრუნა, ტუჩები დაუკოცნა და რამდენიმე წამი მისი თვალებსითვის არ მოუშორებია მზერა, შემდეგ თიები ქვედა საცვლის სათავესთან ნაზად გაუსვა ნელი მოძრაობით არასაჭირო მატერიისგან გაათავისუფლა და ფეხებს შორის მოექცა, ქვეშ მოქცეუი სხეული ერთიანად დაიძაბა, შეჩერდა და მკლავები შემოხვია სანდრას, ღიმილი გამოესახა სახეზე, სულ სხვანაირი ჩანდა მისი მზერა. ვნებისა და სიყვარულის ელფერი დაკრავდა მის თვალებს და იღიმოდა...
- პატარა სანდრააა...- ხმა ჩახლეჩილმა ამოთქვა გოგონას ტუჩებთან ძალიან ახლოს - მოდუნდი... ასე ნუ იძაბები - როგორც კი მკვრივი სხეულის შეხება იგრძნო კიდევ უფრო შეკრთა და თვალები ააფახურა... - სადრა... - ტუჩებით შეეხო მის ტუჩებს, არეული სუნთქვა კიდევ უფრო აერია, საერთოდ ირგვლივ ყველაფერი გაქრა, მხოლოდ გუგა იყო, გუგა გახდა მისი პლანეტა, გუგა იყო მისი ჟანგბადი და მხოლოდ გუგა იყო ის ერთადერთი ვისაც ხედავდა და გრძნობდა.. თვალები ერთმანეთს დაააჭირა და გაუბედავად შეუცურა თითები თმებში,ისევ აკოცა და მალევე იგრძნო რაღაც სხვა, სრულიად უცნაური ტკივილი... ცრემლი ჩამოგორდა თვალიდან და შეშინებულმა სიმწრისგან მთელი ძალით დაქაჩა ზეწარს... მერე თითებზე გუგას შეხება იგრძნო, თითები საკუთარ მტევანში მოიქცია... ტკიოდა, მუცელში საშინელი შეგრძნებები ჰქონდა თუმცა ეს ტკივილიც მეტამორფოზას განიცდიდა მის გონებაში და ბედნიერდებოდა, გუგას გრძნობდა ყველა უჯრედით, ყველა ატომით , გუგას რომელიც მისი პლანეტაა... დაღლილობისგან დაძაბული სხეული ერთიანად მოითენთა, გუგას შემოჰხვია სუსტი მკლავები და თვალებ დახუჭული აეკრო სხეულზე,
-მიყვარხარ! - თავზე აკოცა და მალევე ორივე გადაეშვნენ მორფეოსის სამყაროში.
დილით სანდრას გაეღვიძა, ხალათი მოიცვა და სააბაზანოს მიაშურა რომ მოწესრიგებულიყო... ნახევარ საათშ დაბრუნდა, ბატონს ეღვიძა და ფანჯრისკენ გადაბრუნებული ფანჯარაშივე იყურებოდა..
-გუუ- ღიმილით მივიდა და ლოყაზე აკოცა- გაიღვიძე
-პატარა სადრა... ვერ გავიგე როდის ადექი... როგორ ხარ?
-მშვენივრად - ისევ აკოცა
-რა სიყვარულს აფრქვევ დილიდან? აი რისი ბრალი ყოფილა აგრესია
-ბალიშით გაგგუდავ- დაბღვერილმა გახედა
-ნწ.. მაგას ვერ იზამ- ერთი მოძრაობით გადააწვინა საწოლზე და ზემოდან მოექცა
-ვერ გაიმეტებ გუსს ..- ტუჩები დაუკოცნა
-ცუდი ბიჭი ხარ შენ... ცუდიი- ხელი კრა და საწოლზე დააწვინა ისევ მერე თავი გულე დაადო და ტატუს ააყოლა თიტები
-გუუ
-ხო
-ეს ნაიარევი საიდან გაქვს? -სულ მინდოდა მეკითხა...
- ბაბუაჩემმა დამიტოვა სამახსოვროდ- თითები მის მკლავზე აათამაშა
-ეს...
-მამა რომ დაიღუპა დალევა დაიწყო და მერე... მოკლედ შენს გუს ცემდა ხოლმე, ერთხელაც შენი გუ 12 წლის რომ იყო, ცემის დროს კიბიდან დააგორეს, იერციით კიბის ბოლოში მდგარ ღუმმელს მიეჯახა ჩაილეწა და დარჩა ასე - თვალებით ჭერს უყურებდა , დელს ისევ სანდრას მკლავზე ათამაშებდა, გვერდით საკმაოდ დიდ და მკვეთრ ნაიარევს ტუჩები მიაკრო და კიდევ უფრო ჩაეხუტა
-არ უნდა შეგეცოდო!
-არ მეცოდები... უბრალოდ, ის ფაქტი რომ პატარა გუს ასე ექცეოდნენ გულს მტკენს
-ყველაფერი დასრულებულია... ამ ყველაფერმა ბევრი რამე მასწავლა... ხო და გვეყოს ახლა ეს ცუდი ამბები, მშია-
-მეც- ყბის ძვალზე აკოცა და შემდეგ იქვე მოავლო კბილები
-მტკივა! და დაისჯები...
-ვის აშინებ შენ ბიჭოოო!!- სიცილით მოექცა ზემოდან და ტუჩთან ძალიან ახლოს,ლოყაზე რამდენჯერმე აკოცა
- არ მინდა სიტყვების ჰაერზე ჭახუნი, არ ვიცი რა მოხდება მომავალში, ან გრძნობა როგორ ცვლილებას განიცდის, მაგრამ ერთი ის ვიცი ყოველთვის ბედნიერი ვიქნები ამ დღეებით, იმ გრძნობებით შეგრძნებებით და ფიქრებით რაც შენს გამო ტრიალებს ჩემს ირგვლივ... პატარა სანდრა!
-მეტი არ მინდა გადაგიყვარდე, აი მეტი არ მინდა! უკაცრიელ კუნძულზე გადაგასახლებ და მანამ მეყოლები იქ სანამ ხელახლა არ შემიყვარებ!
-არ მითქვამს გადაგიყვარებთქო! ჩვენ ხო მომავალი არ ვიცით, უბრალოდ... ხოდა დღევანდელი დღით უნდა ვიცხოვროთ, ახლა ამაზე არ ჩაფიქრდე რაა... ისე ვთქვი- გაიცინა და აკოცა
-მართალი თქვი, მესმის... და ისე უკვე 12 საათია.. მშია და იქნებ ადგე ახლაა ჰა?
-თოვს გარეთ, ასე სად წავიდეთ?-
-ვჭამოთ, სადმეე და დავბრუნდეთ მერე.. -სახეზე მოუჭირა თითები
-ოკ...
-მეც პკ...-
პირველი იყო სასტუმრო დატოვეს, ცოტა გაისეირეს ბაკურიანში შემდეგ ისადილეს და ისე მოხდა სახლში გადაქანცულები მვიდნენ საღამოს. ფილმებს უყურეს, ცოტა ისაუბრეს კიდეც და შემდეგ კი ერთმანეთზე მიწეპებულებს ჩაეძიათ. ღამით არაფერი არ გაუგიათ მაგრამ აი დილით კი აშკარად შესამჩნევი იყო იატაკზე რომ ეძინა გუგას ... ერთმხრივ სანდრას გამოეღვიძა დაბნეულს გუგა, რომ არ იწვა გვერდით, მეორე მხრივ კი თავად გუგას, რადგან იატაკზე წოლისგან აშკარად ვერ იყო კარგად, დაბნეული წამოდგა და სანდრამ რომ დალანდა ეგრევე ახარხარდაა
-რა გაცინებს? საწოლიდან გადამაგდე?- კისრის ზელვით დაჯდა საწოლზე
-რა ჩემი ბრალია? შენით გადავარდი ალბათ
-არც კი გაგიგია
-შენ არ გაგიგია და მე მთხოვ რამის გაგებას?- უკნიდან აეკრო და კისერში აკოცა - ამას დავიხასოვრებ..
-ხოო თანაცხოვრების პირველ ეტაპს იატაკზე გავიღვიძე და ჯერ კიდევ სად ვარ -გაიცინა და თავი მიადო სანდრას-
-მართლა გტკივა კისერი?
-აღარ..
........
როგორ მიყვარხარრ ნეტა იცოდე..! მიყვარხარ ! ძალიან!


3 წლის შემდეგ.
ფანჯრის რაფაზე იჯდა და განათებულ ქუჩას გაჰყურებდა, გუგას მანქანა არადა არ გამოჩნდა. უკვე 12 საათი იყო და ცოტა არ იყოს ბრაზობდა. ოთახიდან ევას ტირილი შემოესმა, ამიტომაც მოშორდა აპერიმეტრს და ბავშვისკენ წავიდა,
-დე გაიღვიძე?- ღიმილით აიყვანა პაწაწინა სხეული და შუბლზე აკოცა- ჩემო შაქრის ნატეხო.. აბა ვაჭამოტ დედიტოს გოგოს... შია ევიტოს - ლოყებზე ნაზად მიეფერა და სწრაფად გაუმზადა სპეციალურად მისთვის განკუთვნილი საჭმელი, შემდეგ ჩამოჯდა და მშვიდად უყურებდა როგორ მიირთმევდა ევა, აშკარა სიამოვნებას იღებდა ჭამისგან, თვალები მიხუჭა და ისე განაგრძო ბოთლის დაცლა.
- რა კარგია დე ასე მშვიდი რომ ხარ... შენი ცუდი მამიკო რომ არ განერვიულებს... არა ცუდი არაა, მაგრრამ მაინც ცუდია... როდის მიპასუხებ ნეტა ჰა? - უკვე მიძინებული ისევვ საწოლში დააბრუნა და ოთახში პუნქტზე დაბრუნდა და ამ მომენტში ეზოში გუგაკოს მანქნაც დაბრუნდა... ჯერ უყურა მშვიდობით რომ დაბრუნდა, საწოლი აშალა და გადაწყვიტა თავი მოემძინარებინა. სულ რამდენიმე წუთში ფრთხილი ნაბიჯებით შევიდა სახლში გუგა, ჯერ აბაზანის კარის ხმა გაიგო, ნახევარ საათში კი სანდრას გვერდით მიუწვა, ხელები წელზე სეუცურა და თავი მის კისერში ჩამალა. ხმა არცერთს ამოუღია, უბრალოდ ასე ცაეძინათ, ოთხის რაღაც წუთები იყო ევას ხმა ჩაესმა სანდრას და მაშნვე წამოდგა, დაპროგრამებულივიტ მოიცვა ხალათი და მის ოთახში გავიდა, აჭამა თუმცა არარ ჩაეძინა. ხელში არწევდა თუმცა ამაოდ
-რატო არ იძნებ ევა?- მომცინარს წარბ აწეულმა დახედა და მერე თავადაც გახედა- დავირალე დეე...
-მომიყვანე- უკნიდა მოესმა გუგას ხმა,
-გაიღვიძე?
-კი.. - ევას შუბლზე აკოცაა და ფრთხილად გამოართვა სანდრას
-თუ გინდა შეგიძლია დაიძინო, მე მივხედავ- ამჯერად სანდრას აკოცა შუბლზე
-არარ მეძინება,
-ოთახში რომ გავიყვანოთ და ჩვენთან დავიწვინოთ ეს წერტილა ქალბატონი არ შეიძლებბა?- მომცინარს დახედა და პაწაწუნა თითებზე მოეფერა
-პლედს ავიღებ და წავიყვანოთ - ევას საწოლზე დასაფენი აიღო და საწოლზე დააფინა, შუაში მოიქციეს აწაწუნა წერტილი, გუგას თითებით თამაშობდა მერე ბოლოს ცაეძინა, სანდრა უყურებდა და ფიქრობდა, ცუდი აზრები აერია გონებაში, ეჩვენებოდა გუგას გაცივება მის მიმართ და ლამის გიჟდებოდა. თუმცა საუბრისგან მაინც თავს იკავებდა... გუგა რომ წამოდგა თავი წამოსწია
-სა მიდიხარ?
-არსად..- საწოლს მეორე მხრიდან მოუარა, სანდრას გვერდით დაწვა - გადობრუნდი რა- ლოყაზე აკოცა , სანდრას სხეული გულზე მიიკრო და ამჯერად ტუჩები დაუკოცნა- მომწნატრები ხოლმე
-მეც...
- მტელი კვირა გადარბენაზე, რომ ვარ, სახლში რომ ვიგვიანებ და სატანადო ყურადღებას რომ ვერ გაქცევ მაგ თემაზე უკვე იფიქრე და ახლა ასე მიტო ხარ?? –
-ცოტა
-და საშინელება მოიფიქრე ხო?
-უბრალოდ ცოტათი ვინერრვიულე..
-ევასთან ხო არ გამლანძღე?
-არა ის ვთქვი ცუდი მამიკო გყავს-თქო, მაგრამ ეძინა ვერ გაიგებდა- კისერში აკოცა და სახე მის გულს მიადო
- მოვრჩი საქმეებს, გადავაგორე ახლა კრიზისი და ცოტა ადამიანური გრაფიკით, დასვენებებით ვიმუშავებ...
-ჯობია დავიძნოთ, დაუბრუნდი კუთვნილ ადგილს, ასე ვერ ვიქნებით...
- კარგი..- ისევ ადგულს დაუბრუნდა, სანდრას თითები საკუტარ ხელში მოიქცია და მალევე ორივეს ჩაეძინათ.
ცხრის ნახევარზე გამოაღვიძა ქალბატონი ევას ღუღუნმა გუგა, სანდრა საწოლში აღარ იწვა
-მამას გოგოს გაუღვიძია... - გაუღიმა- ვერ გაკცოცებ ჯერ მა, ხო იცი დედაშენის ამბები, გამაგდებს სახლიდან... - გაუცინა და სანდრაც გამოჩნდა ოთახში
-ოჰ ბანო გუგა, დილა მშვიდობის!
-სხვანაირად ესალმებიან ქმრებს-
- არ გაგვიანდება?
-დღეს მთელი დღე ჩემს გოგოებთან უნდა ვიყო- ფეხზე წამოდგა და სანდრასთან მივიდა- სადმე გავიდეთ, -თავისკენ დაქაჩა დააა ეშმაკურად აუთამაშა თვალები
- კარგი აზრია... ქმრო ახლა გამიშვიი თორე იტირებს ქალბატონი შიაა- ლოყაზე აკოცა და თავი დაიხსნა, სანამ სანდრა ევას აჭმევდა გუგაც მოწესრიგდა, უკვე ჩაცმული მიეხმაარა სანდრას საუზმის გაკეთებაში, ერთად ისაუზმეს, ჭურჭელი გუგამ დარეცხა. ამასობაშ 12 საატიც მოვიდა და ევამ ისევ ხელახლა მიიძინა.
-სად წავიდეთ დღეს. - უკნიდან აეკრო და კისერში სველი კოცნა დაუტოვა- სადმე გავისეირნნოთ, ფეხით,
-კარგი მაშინ პარკში გავიდეთ
- კი ბატონო,რომ გაიღვიძებს წავიდეთ- გუგასკენ შებრუნდა, თითის წვერებზე ოდნავ აიწია და მის ტუჩებს შეეხო
-მანამდე სხვა რამესაც მოვასწრებტ- სიცილით შეუცურა თითები მაისურის ქვეშ, შემდეგ გახელებულმა ხელში აიტაცა და სიცილიტ გასწია ოტახისკენ.
ახალი ენერგიით შევსებული, გუგას შიშველ მკერდზე ედო თავი და თიტებს მის ტატუზე დაატარებდა, გუგა მის ხერხემალზე დააცოცებდა თიტებს
-სანდრა..
-ხო
-მიყვარხარ!- სიცილით დაიხარა-
-დღეს აფერისტი მეჩვენები
-უბრალოდ ერთი კვირაა ვერც კი გესაუბრები ნორმალურად...
-გუგა, იქნებ ამ ორ სამუშაოს შეეშვა, არც ისე დიდი ხარჯი გვაქვს, რომ ასე იტანჯავდე თავს... ცოტა რომ წამოიზრდება ევა მეც დავუბრუნდები ისევ რედაქციას
- დანაზოგი უნდა გვქონდეს ქალბატონო ცოლო და მხოლოდ ეს ერტი კვირა მიება ერთმანეთს საქმეები დამიჯერე რთული რომ იყოს შევეშვებოდი, ნუ ფიქრობ ნურაფერზე შენ და ხარჯებიც სულ არაფერ შუაში არაა, უნდა გავინძრე ბოლოს და ბოლოს უკვე შვილი გვყავს... –
- კარგი, აღარაფერს ვიტყვი...
...........................
როცა ადამიანს ცხოვრებას უკავშირებ, ეს კაშირი ისეთი არაა როგორც ფილმებში, ან წიგნებში, რეალურ ცხოვრებაში ეს ყველაფერი გაცილებიტ რთულია, უამრავი ასუხისმგებლობებით, განსხვავებლი გრძნობით, ზოგჯერ მობეზრებით, ზოგჯერ გაბრაზებით სავსე თუმცა ყველაფრის მიუხედავად ყველაფერი მაინც გრძელდება, რაღაცები არ სრულდება და ნებისმიერი წყენა მალე გაივლის ხოლმე,ეს სიყვარულის გამო. იდეალური ურთიერთობები არ არსებობს. სიყვრულსაც, ურთიერთობებს, ცოლ-ქმრობას აქვს რთული პერიოდები თუმცა ეს ყველაფერი ნორმალურია, რომ არ ჰქონდეს ეგ იქნება არანორმალურობა, ცხოვრება არ არის ზღაპარი. ურთიერთობებს ასულდგმულებს ნდობა და სიყვარული, ცუდი დღეები სწორედ ამის გამო გადგორდება.
-სანდრა მზად ხარ?
-კიი, გამოვდივარ -
- რას იცვამ ამდენს... მაა შენც ასე უნდა იყო? ჰა ევაა- სიცილიტ დახედა ევას, თიტქოს რაღაც გაიგოო ისე გაიცინა და სახეზე დაუწყო თამაში
-მზადდდ ვაააარრრ- სანდრა გამვიდა ოთახიდან მაგრამ ისეთიი ლამაზი იყო ლამის ყბა ჩამოუვარდა
-ახლაა ყ**ე ხამივით გიყურებ...
-გუგაა!!- თვალები დაუბრიალა,- წავედით, ლანა გაბრაზდება, ვაგვიანებთ...-დადექი სარკესთანნ .. ფოტო გადავიღოთ-ოჯახური ფოტო გადაიღეს,
-სანდრა?
-ხო
-ულამაზესი ხარ..
-შენი ცოლი ვარ დაა- ლოყაზე მიაწება ტუჩები...
-ჯერ ჩემი სახლის კედელი გამოანგრიე, მერე გულის... და ახლა აზროვნებას მაკარგვინებ ისევ ისე...-
-მიყვარხარ შე ხისთავიანო!
-მეც... შენც მაა, შენც მიყვარხარ ნუ მირტყამ - ევას ახედა
-რა კარგ ხასიათზეაა ეს წერტილა
-სულ მე რატომ მირტყამს
-იცის ბავშვმა!...- გაიცინა ევას აკოცა შემდეგ ისევ გუგას და სახლი დატოვეს. ის სახლი უდიდეს ისტორიას, ბევრ სასიამოვნო მოგონებას და სასიამოვნო შეგრძნებას რომ ახსენებდა ორივე მათგანს. რაც მთავარია კედელი ისევ ისე იყო... არც ამოუშენებიათ, მერე გავა დრო და ევას ვაჩვენებ ნივთ მტკიცებადო, ასე იძახდა გუგა...
-

ხო მე მოდი თხრობას აქ შვეწყვეტ, გასაგები ან გაუგებელი მიზეზების გამო... ისტორიის წერას მე ვწყვეთ, თუმცა ისინი დღესაც აგრძელებენ... წერენ, ზოგჯერ ბედნიერ, ზოგჯერ მოსაწყენ, ზოგჯერ სევდიან დღეებს.
მე ...
მე ახლა სხვას მოვძებნი რომ რამე ცხოვრებისეული დეტალი გამოვტყუო და მასზე ავაგო სხვა განნზომილებაში, ჩვენეუი რეალობის ანალოგი...
ხო და ბოლოს კიდევ ერთხელ გავიმეორებ ერთი ბრძენის შეგონებას : ამ ცხოვრებაში ცოტა თუ არ გაანძრიე ისე ციდან არაფერი ჩამოგიცვივა ...
ასე რომ... გადადგით ნაბიჯები

ავტორისეული :
გამარჯობას არ ვიტყვი, გამარჯობა ეს ისტორია იყოს. გაცნობაც. მინდა მოვისმინო ნუ წავიკითხო თქვენი აზრი მოცეემულ ისტორიაზე.
მიხვდებით,რომ ჯერ ახალი მოსული ვარ. ისტორიაც ადვილი გასაგებია, დიდი შეგონებების გარეშე.
შეიძლება იმასაც მიხვდეთ რომ თქვენი კომენტარები დამეხმარება ეს აბდაუბდა საქმიანობა, რომელიც თურმე მსიამოვნებს განვავითარო.. გავიგო რომ რამედ ღირს და ისევ ვწერო...
მოკლედ.... როგორცააა.... სიყვ. ავტორი.