იმ ღამეს საშინელი ყინვა იყო, აშკარად წინ ცივი ზამთარი გველოდა. გოგონები დილა ადრიან გაემზადნენ, ალბათ ნანუს ვეკოს ნახვა არ სურდა და ამიტომ. თუმცა რაღა ალბათ. ამ გოგონას სხვა შემთხვევაში დილის 7 საათზე ვერ გააღვიძებდი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი აზრით უფრო უნდა გასჭირვებოდა ამ ფაქტის გადატანა, დარდი მის ლამაზ უპეებს მაინც დასტობოდა. საკმაოდ მხნედ მაგრამ მაინც მოწყენილად გამოიყურებოდა. არემარეს თეთრი ცვარი ალმასივით მოსდებოდა. ქარი რომელიც შორეული მთებიდან ლავასავით ჩამოდიოდა ძვალს შიგნიდან ესობოდა. ნანუს შეტყობინებაც კი არ მიუწერია არც ნიკასთვის და არც ვეკოსათვის ისე დაიძრნენ თბილისისაკენ. კიდევ კარგი, რომ ბებიას უკვე ეღვიძა თორემ შეიძლებოდა დამშვიდობებაც კი დავიწყოდა...
საჭესთან თათა იჯდა, ნანუს თითქოს სახეზე ფერი გასცლოდა, მწოლიარესავით ჩამოეგდო თავი და გზას გაჰყურებდა.
- არ მოუწერია? - დიდხანს ვეღარ მოითმინა და მაინც დაუსვა კითხვა თათამ.
- არა... და არც მინდა რომ მომწეროს. აღარ მაინტერესებს რა.
- რაღაც სისულელებს ნუ მატყუებ, ეგ ტექსტები ვეკოს შეუნახე კაი?
- კაი... - სიმწრით ჩაეცინა ნანუს
- ჯერ დაელაპარაკე და გაარკვიე მიდის თუარა საერთოდ კოჯორში.
- წინააღმდეგს არ გავდა
- რა ეთქვა ნანუ იქ? ვერ წამოვალ იმიტორო შენი და მომწონსო? გინდოდა ეგრე ეთქვა ესამბავი ნიკასთვის? აცადე რამე სხვას მოიმიზეზებს, რომ არ წავიდეს. და ნუ ვარდები ყველაფერზე.
- იმიტორო გავიგე. თორემ, რომ ვერ გამეგო ეს ამბავი მერე რა იქნებოდა თათა?
- არვიცი ნანუ გაარკვიე ჯერ...დაელოდე, ალბათ ვერ მოახერხა წუხელ მოწერა, მოგწერს თუ არა და მიწერე და აახსნევინე თბილიში, რომ ჩამოვლენ მერე.
- მომწერს თითონ... - ისე ამაყად წარმოთქვა, თითქოს საუბარში იმიტომ აყვა, რომ ბოლოს ეს ეთქვაო. შემდეგ კი მუსიკას ხმა აუწია.
სადღაც შუაგზაში იყვნენ ნიკამ, რომ დაურეკა ნანუს, თვალები ცინიკურად გაადატრიალა და მკვახე უხეში ტონით უპასუხა საყვარელ ძამიკოს.
- რავი დაგვლოდებოდით... ჩვენც მოვდიოდით - ნაწყენი ტონით უთხრა ნიკამ
- საჭიროთ არ ჩავთვალე... - მოკლედ მოუჭრა ნანუმ
- კაი... - მიხვდა რომ საუბარს აზრი არ ქონდა და დიალოგის სწრააფადვე გაწყვეტა გადაწყვიტა - გამოვდივართ ჩვენც და სახლში იყავი გნახავ!
გოგონას არაფერი უპასუხია, უსიტყვოდ გათიშა მობილური და თათას გადახედა.
- შენთან მიდი პირდაპირ რა რო ჩავალთ.
- კაი დარჩი დღეს ჩემთან.
- არა... მივალ სახლში საღამოს, რო წაბრძანდება ნიკა კოჯორში მერე ოღონდ.
ეტყობოდა ძმის გაღიზიანება მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი. უნდოდა ჯავრი ვინმეზე გადამტვრია და ნიკა საუკეთესო გამოსავალი იყო. მთელი გზა უცნაურად ცქმუტავდა, ხან ყელში ბრაზი მოაწვებოდა და უნდოდა თითოეული თმის ღერი სათოთაოდ დაეცალა, ხანაც ვეკოსთან გატარებული ვნებიანი მომენტები ახსენდებოდა და ახლა ერექცია ახრჩობდა. ვერ გაეგო უფრო მეტად უნდოდა თუ სძულდა. საკუთარ ემოციებში ძირამდე ეფლობოდა თითქსო ჰაერი აღარ ჰყოფნიდა. ჰოო... ჰაერი რომელის სიბინძურეც მეტად მძაფრად ასაღქმელი ხდებოდა როგორც კი თბილისს უახლოვდებოდნენ. ამ ქალაქში ნამდვილად იყო ჟანგბადის ნაკლებობა. რაჭიდან ჩამოსულებს რამდენკმე საათი სუნთქვა საშინლად უჭირდათ. თუმცა მშობლიური კერა მაინც გირჩევნია რაცარუნდა ცუდი ჰავა იყოს. თბილსს კი განსაკუთრებული ტალანტი ჰქონდა, საიდანაც არ უნდა ჩამოსულიყავი წასვლა გიჭირდა. ადაპტაციას ადვილად გადიხარ და მაშინვე გიყვარდება ეს ლამაზი ქალაქი. თითქოს მისი ნაწილი ხდები, მისი ჭორების სიყვარულისა და ინტრიგების, აქ ყველა ყველას იცნობს. და ყველას ყველაზე აქვს რაიმე კომპრომატი. უბრალოდ საკმარისია ისურვო და იმფორმაციის ზღცას მიაგნებ. ამ ყველაფერს კი თავისებური შარმი აქვს. მე მომწონდა თბილისი. განსაკუთრებით ამ ბავშვების თვალით დანახული.
ზუსტად არ ვიცი რომელი საათისათვის ჩამოვიდნენ ბიჭები. თუმცა ძალიან მიმდოდა ნიკას რეაქცია მენახა როცა ნანუ სახლში არ დახვდებოდა. მაგრამ ჩემდა გასაკვირად მისთვის არ დაურეკავს. ნანუმ კი საღამო ხანს დედასთან გაადამოწმა, როცა გაიგო რომ ნიკა სახლში არიყო მივიდა. იბანავა, ყავა მოიმზადა და ოთახის კარი ნაზად მიიხურა. საწოლზე წამოწვა, საყვარელი სერიალი ჩართო და იმ წამსროცა რაღაც დეპრესიულში უნდა გადავარდნილიყო. მისი ოთახის კარზე უხეში კაკუნი გაისმა რომელიც პასუხს არდალოდებია ისე შეაღეს.
- ხო გითხარი სახლიდან არგახვიდე თქო! - უხეშად უთხრა ნიკამ
- რაც მოვედი არ გავსულვარ... და შენ კოჯორში არუნდა იყო?
- არა
- რატო?
- ვეკომ გადამაგდო და მარგოს ვერ მოვტხავ... - წყენით თქვა ნიკამ
- უი რატო? - ირონიული ღიმილი ესროლა ძმას.
- ბებიაჩემი გახდა ცუდად და საავადმყოფოში მიმყავსო.
- ვაი... - მოიღუშა - რა დაემართა?
- მაგის ვის ჯერა ნანუ? - გამომცდელად გადახედა - თან ვუთხარი მოვალთქო და არაა მე მივხედავო... მანდ რო სხვა ამბავია ვხვდები... რა მოხდა შენსა და ვეკოს შორის?
- რა? - სახეზე ფერი ეცვალა, აკანკალდა კიდეც, მაგრამ შეეცადა არ შეემჩნია - რა უნდა მომხდარიყო?
- რაღაცას რო არ ვიმჩნევ დებილი გგონივართ? მითხარი!
- ჯერ „რა მოხდა“ რაკითხვაა?! - გაიფიქრა გიორგიმ ხომ არაფერი უთხრაო, მაგრამ მალევე ამოიგდო ეს აზრი თავიდან და თამაში განაგრძო - ან რაუნდა მომხდარიყო?!
- ნანუ ნერვებს ნუ მომიშლი და რასაცგეკითხები მიპასუხე რამე, რომ არ მომხდაროყო ვეკო დღეს წამოვოდოდა და ნუ ცდილობ გამადებილო.
- მე რა შუაში ვარ? იქნებ მართლა ცუდადაა ბებიამისი.
- ნანუ სიმართლე მითხარი გთხოვ - ტონი შეარბილა და საწოლზე ჩამოჯდა - „გეჩალიჩება?“
- ეგ სიტყვა არ მომწონს!
- რამოხდა მომიყევი!
- არაფერი არც მომხდარა და არც უთქვამს.
- მარა გეფლირტავება!
- ნუ... - მოტყუებაც არ უნდოდა ამიტომ ცადა მსუბუქად აეხსნა - მე ეგრე მომეჩვენა, მაგრამ არ ვიცი ზუსტად.
- მოგწონს? - კიდევ უფრო თბილად კითხა
- კი... - და ერთადერთი სიმართლე რაც იმსაღამოს უთხრა ნანუმ ძმას.
- ხომ იცი როგორ მიყვარხარ?! და რამხელა მნიშვნელობააქვს შენს სიტყვას ჩემთვის. ისიც ხომ იცი რო ვიღაც აზიატი სი*ი არ ვარ და შენ რაგინდა, მთავარი ეგაა ჩემთვის. მაგრამ ჩემი ძმაკაცია და ვიცნობ. ვიცი ვინაა ვეკო აბაშიძე და რაზე წამსვლელია მუღამის გამო. მისი მუღამი ნუ გახდები კაი? შეილება ბევრი რამე გაფიქრებინოს, მაგრამ იცოდე რო არხარ ბვრი. და დღეში ევასება 200 გოგო. მესმის რომ მოგწონს, მაგრამ თქვენი ერთად ყოფნის ბედნიერება გაფუჭდება 3-4 სექსის მერე. გაფიქრებინებს რომ მაგარი შეცდომა დაუშვი. ისე იზავს აქეთ რომ მიატოვო ასე ჩემთანაც საქმეს არ გაიფუჭებს. მეც მაფიქრებინოს რო აი რაცუდად მოექეცი იმას კიდე როგორ უყვარხარ. მაგას არავინ არჭამს მაგრამ ვერაფერს დაუმტკიცებ. მაგას ვერც იტყვის ვერსად და ვერც გაიფიქრებს, მაგრამ გინდა, რომ თუნდაც თავისთვის გულში როგით ნაშად გთვლიდეს? არაა ის კაცი ვისთანაც მთელი ცხოვრება ბედნიერი შეგიძლია იყო.
- და რატო გადამიწყვიტე რო მინდა ვეკოსთან მთელი ცხოვრება ბედნიერი ვიყო. არც უთქვამს არაფერი იქნებ მომეჩვენა საერთოდ.
- არაფერი მოგეჩვენა! ვიცნობ და მითუმეტეს ნანუ თუ არგინდა ვეკო აბაშიძისგან ოჯახი და შვილები. 2-3 სექსის გამო თავზე ნუ გადამახტები. - მკაცრი ტონით გააგრძელა და თანდათან ხმას უმატა - და სანამ ფეხებს გაუშლი გაიხსენე რო ნანუ ხარ ანჯაფარიძე. ჩემი და და არ შეგეფერება... საერთოდ ბევრი რამე არშეგეფერება კიდევ და იმედია მოხვალ ოდესმე ჭკუაზე.
ბოლოში ყვრილივით გამოუვიდა, უხეშად მოიხურა კარები და გიჟივით გავარდა გარეთ. ნანუს სახიდან ციცქნა ცრემლი ჩამოვარდა კარების ჯახუნზე. თითქოს მთელი ტანი შეეკუმშა. ალბათ სიხარულის გრძნობაც დაუფლებოდა ვეკოს მიღებულ გადაწყვეტილებაზე სხვა დროს მაგრამ ნიკასთან საუბრის შემდეგ, ეს სიხარული გაუფასურდა. იცოდა ნიკა მართალი იყო, მასზე გაბრაზება კი სხვა არაფერი თუ არა უსამართლობა. მაგრამ რატომღაც გული ძმაზე მაინც ეთანაღრებოდა. ეს ყველაფერი ისედაც იცოდა, მაგრამ რაცარუნდა გქონდეს ქვეცნობიერში. მაინც სხვა რამეა როდესაც ვიღაც გითარგმნის ამ აზრებს. მითუფრო ასეთი ძვირფასი ადამიანი. ტვინში საშინელი ქაოსი ჰქონდა. გული ერთიანად ეწვოდა. იცოდა ამთემაზე ვეკოსთანაც ილაპარაკებდა და კაცმაა არიცის ის რას ეტყვოდა. მოზღვავებულ ემოციებს ვეღარ უძლებდა. ისევ გაქცევაზე ოცნებობდა, მაგრამ ხვდებოდა ფიზიკურად წასასვლელი არსად იყო და ისევ ტრადიციულად ფიქრებისაგან გაქცევას დასჯერდა. ღრმად ჩაისუნთქა, თვალებზე მიკრული ცრემლები ნაზად მოიწმინდა, და ფილმის ყურება განაგრძნო. 5 წუთიც არიქნებოდა გასული, რომ ოთახის კარი ნაზად შეაღო ნიკამ. ეტყობოდა იფიქრა ცუდად ველაპარაკეო და უმალ ინანა თავის საქციელი.
- სამეცადინო ან რამე გაქ დღეს? - თბილად ჰკითხა
- კი მარა ვერვარ მაგის ხასიათზე. - იმავე ტონით უპასუხა. - რა არის?
- წამო გავისეირნოთ კაი ამინდია ნაყინო ვჭამოთ. - ეს შეთავაზება ბოდიშივით ჟღერდა.
- ნოემბერია ნიკა - ნანუს გეცინა - რა ნაყინო.
- მაშინ პიცა... - ღიმილით უპასუხა - დღეს არ მიჭამია. არ გშია?
- 15 წუთი მინდა... ჩავიცვამ და წავიდეთ.
- გელოდები - საწოლთან დაიხარა და შუბლზე ნაზად აკოცა დას.
ნანუ ერთიანად გამოფხიზლდა. სწრაფად გაემზადა და რამდენიმე წუთში ხელკავით მიჰყვებოდა საყვარელ ძმას ქუჩაში. ფეხით გაუყვნენ ვიწრო ქვაფენილს და სახლთან ახლოს პატარა კაფეში შეჩერდნენ. ნიკას ეტყობოდა ვეკოზე საუბრის სურვილი არ ჰკლავდა ამიტომ სწავლის ამბები გამოჰკითხა დას. ნანუც ამაყად უყვებოდა როცა ნაცნობი ზარი გაისმა კაფის კედლებში. ინსტიქტურად გადახედა გოგონამ მაგიდაზე დადებულ ჯერ თავის შემდეგ კი ძმის მობილურს რომელიც ეკრანით აღმა გაჯგიმული ბზუოდა. „ბექო იოსელიანი“ წარწერამ სუნთქვა შეუკრა. ნიკამ კი მორცხვად გახედა დას. მობილურს ხმა გამოურთო და გვერდზე გადადო.
- რატო გირეკავს ბექო? - ჰკითა ნანუმ ძმას
- რავი ნანუ... მოსაკითხად ან რამე ჭირდება. მერე გადავურეკავ.
- მატყუებ! - მკაცრადმიუგო
- არ გატყუებ!
- ისევ გაქ კონტაქტი?
- კი... რატომ არ უნდა მქონდეს?
- რავი იმიტომ, რომდავშორდით.
- მე რა შუაში ვარ ნანუ? 15 წლიდან ვიცნობ მაგბიჭს შენ აღარ გიყვარს და დაშორდი მე რატო უნდა გავწყვიტო კონტაქტი? ვმეგობრობ. და კარგი ადამიანია. დაგიშავა და გაწყენინა რამე?
- არა...
- აბა რაგინდა? ერთმანეთს გახვედრებთ და გეუბნები შეურიგდი თქო?
- კაი გავიგე... - მოწყენილმა უპასუხა.
- კაი შევეშვათ რა ეს შენი ბიჭები აღარ შემიძლია. სხვა რამე მომიყევი... - თბილად გაუღიმა
ბექოს ზარმა თითქოს დაანაღვლიანა. მაგრამ აზრები სწრაფად გაიფანტა. ახლა ამისთვის არ ეცალა. მარტო ვეკოზე შეეძლო ფიქრი. საშინლად ღირღნიდა ეჭვები. ვერ ხვდებოდა რატომ არ მიწერა მითუმეტეს იმ შემთხვევაში თუ კოჯორში წასვლა მისგამო გადაიფიქრა. ამაში რაღაც ლოგიკური ნამდვილად იყო. ცნობისმოყვარეობა სჭამდა ნანუს და ტვინში ათას ლამაზ სურათს ხატავდა თუ რა შეიძლებოდა ეკეთებინა იმ დროს ვეკოს. რამდენჯერმე მიწერაც კი დააპირა თავს იმით გავიმართლებ რომ ბებიის ამბავი მაინტერესებსო. თუმცა ამ ისტორიის არ სჯეროდა. შუაღამისას დაღლილს ტანისამოსით ჩაეძინა, ხელში მობილურით რომელზეც 60 ჯერ მაინც აკრიფა და წაშალა მოსაკითხი ტექტი. ალბათ ძილი, რომ არ მორეოდა გააგზავნიდა კიდეც. ვეკო კი ამდროს იმფექციურის შენობაში ბოლთას სცემდა და მიმზიდველ გოგონას ეარშიყებოდა რომელსაც დაქალი ჰყავდა ცუდად იმავე საავადყოფოში. ჩაცმულობაზე რომელიც საკმაოდ თხლად გამოიყურებოდა მეტად მსუბუქი ყოფაქცევა დამსჩნეოდა. უშნო არ ეთქმოდა თუმცა არც ლამაზი იყო. მისი ვულგარულობა კი იმ ეშხსაც უკარგავადა რაც გააჩნდა. ამ გოგოს ნანუსთან შედარებაც კი დანაშაული იქნებოდა თუმცა მისმა დეკოლტემ რომელიც უგემოვნოდ ეხამებოდა მოკლე ქვედატანზე მარტოვად მოსაპოვებლის იერი შეუქმნა. იცოდა უფრო ლაკონურადაც გამოუვიდოდა თუმცა პირდაპირ მისვლასა გაცნობა და ლაქუცი თავადაც ეგოიმებოდა. გაუმართლა, რომ ვეკოს დედა დერეფნის ბოლოში პალატასთან იჯდა და იქიდან არ ჩანდა ეს გამომწვევი თოჯინა. სტრატეგია მალევე დასახა, გოგონას მორცხვად მიუახლოვდა ყავის აპარატის ადგილმდებარეობის შესახებ გამოჰკითხა და რამდენიმე წუთში ორი ფინჯანი ყავით მიუბრუნდა.
- მადლობაა... - ვულგარული ღიმილით შეიფერა ქალმა -რატო შეწუხდი?!
- არა რა შეწუხება - გამომწვევი ღიმილით მიუგო და გვერდით ამაყად მიუჯდა
გოგონას ეტყობოდა მასავით სიმპატიური ყმაწვილი თავის დღეში არ დალაპარაკებია რასაც ძალზე იმჩნევდა. ეტყობოდა სადღაც გარეუბნიდან უნდა ყოფილიყო. უცნობი მანდილოსანი საუბრის დაწყებიდან რამდენიმე წუთში მობეზრდა ვეკოს, თუმცა ერთი ღამის გართობისათვის მაინც გამოდგებოდა და ახლა უკან დახევაც ეზარებოდა. მისი სახელი რამდენიმე დღეში თავად ვეკოს დაავიწყდა და მე ნუ მთხოვთ მის დამახსოვრებას. სულ რაღაც 20 წუთი ესაუბრა, მოუყვა ბებიამისს ავადმყოფობასა და მისი დაქალის მდგომარეობა გამოკითხა. შემდეგ კი ჩვეული სიამაყით შესთავაზა.
- მოწევა არ გინდა? - გარეთ გავიდეთ
- კი... - უყოყმანოდ უპასუხა გოგონამ.
რამდენიმე წუთში ორივე სიგარეტით ხელში იმფექციურის ნაძვებში ვიწრო ბილიკს მიუყვებოდა. გოგონა თავის თავზე ესაუბრებოდა, სამსახურსა და მეგობრებზე. ვეკომაც დიდხანს ვეღარ გაუძლო ამ დიალოგს და ვნებიანად დაეწაფა ქალის ბაგებს, რომელიც ისეთი წრფელი ემოციით აჰყვა არც უცდია შეწინააღმდეგება. ვაჟმა ხელები უხეშად მოხვია საჯდომზე და კაბის ქვეშაც შეაღწია. ქალი უარზე არ ყოფილა მხოლოდ რამდენჯერმე გაიაზრა, რომ მხოლოდ კოცნითა არ დამთავრდებოდა ეგ ამბავი და თითქოს იუარა. ვულგარული იყო, მაგრამ არა იმდენად ნახევარი საათის გაცნობილ ბიჭს ტყეში დანებებოდა. თუმცა ვეკო გაჩერებას არ აპირებდა.თავის მომხიბლაობასა და ვნებას ბილომდე იყენებდა ეტყობოდა ამ გოგონასაც თავბრუს ახვევდა მისი საოცარი სურნელი და მკლავებში უნაბავდა. ვაჟი გაშმაგდა, შემოაბრუნა და ახლო მდებარე ხესთან სახით ააყუდა. გოგონამაც იმწამსვე შეწყვიტა ფიქტიური წინააღმდეგობა და ვაჟს ბოლომდე დანებდა. ამ ზომამდე მიყვანის შემდეგ ნანუ ერთადერთი ქალი იყო მის ცხოვრებაში რომელმაც უარი განუცხადა. ეს გულში ხინჯად დარჩა და თითქოს, იმფექციურის გოგოთი თავისი სექსუალურობა გაადამოწმა. რამდენიმე წუთის განმავლობაში ხეზე აკრული პირზე კაცის ხელებ აფარებული გამეტებით კვნესოდა მანდილოსანი. რომელსაც სახეზე ეტყობოდა ასეთი სექსი თავის დღეში არ ჰქონია. თუმცა ვეკოს გათავებაც კი გაუჭირდა. მის და გასაკვირად ნანუზე ფიქრები მთელი პროცესის დროს თავს არ ანებებდა. პირველად ცხოვრებაში სექსი ჰქონდა რომელიც არ სურდა. მაგრამ ეს კიდევ უფრო აშმაგებდა, მეტად უხეშასა და მომთხოვნს ხდიდა. ძლივს დაამთავრა ქოშინებდა, სახიდან ოფლი ღვარღვარით სდიოდა. სველი კონდომი მწვანე ბალახზე მოისროლა და იმ წამსვე „პაპიროსს“ გაუკიდა. გოგონა ნაზად მოშორდა ხეს და კაბა მორცხვად გაისწორა. მთელი სხეული უკრთოდა. ნასიამოვნებსა და შერცხვენილს წააგავდა, თვალები ერთიანად უნათებდა ტუჩებზე კი ჩუმი ღიმილი დასთამაშებდა. ეს სცენა გულისამრევად მეჩვენა ამიტომ იმწამსვე წამოვედი. ისევ თბილისის ქუჩებში ფრენით ვიჯერე გული. ამიტომ არ ვიცი როგორ დამთავრდა ვეკოსა და იმფექციურში გაცნობილი გოგოს ამბავი...

პ.ს. რასიტყვით? თქვენი აზრი მაინტერესებს. საინტერესოდ მიდსი სიუჟეტი? ან პერსონაჟებზე რას ფიქრობთ?