აუდიტორიიდან გამოსულს ნია შემეფეთა, ძალიან ცუდად გამოიყურებოდა, უეცრად საოცარი ჭექაქუხილი ამოვარდა და ამას თავსხმა წვიმაც მოჰყვა.
-ნია რახდება? ნუმაშინებ ნია-ვეუბნებოდი თითქმის ტირილით
-ტასო გაგა..გაგა ავარიაში მოხვდა-თქვა და დასრულდა ჩემი ცხოვრება... გავიყინე, ვერ ვაცნობიერებდი რა ხდებოდა, სიცოცხლე აღარ მინდოდა, ეს ყველაფერი კოშმარი მეგონა... მერე უცებ ჩვიკეცე ფეხი გადამიბრუნდა და, თავში ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი. შორიდან მესმოდა სასწრაფოს სირენების ხმა და ხალხის ყვირილი.
თვალები რომ გავახილე, მხოლოდ თეთრი კედლები და საავადმყოფოს მძაფრი სუნი ვიგრძენი. სხეულს ვერ ვგრძნობდი ვერ ვმოძრაობდი. მერე თავი ოდნავ შევატრიალე და ჩემს გვერდით ნია დავლანდე.
-ნიაა-აღმოვთქვი ძლივს გასაგონად და იმ წამსვე გაეღვიძა ნიას.
-ღმერთო ჩემო ტასო ტასო როგორ გამახარე რომ იცოდე-ნიას სიხარულისგან ცრემლები მოდიოდა და მეხუტებოდა მის ამ ხმაურზე პალატაში შეშინებული ლიკა გაჩნდა
-რამოხდა ნია რა გაყვირებს... ანასტასიაა?-თვალებს ვერ უჯერებდა ლიკა შემდეგ ისიც გამოექანა და ძლიერად ჩამიკრა გულში. დიდხანს ვესიყვარულეთ ერთმანეთს.
-რამოხდა გოგოებო ერთიდღე ვიყავი ბოლოს და ბოლოს უგონოდ-ვუთხარი ჩურჩულით გოგონებს
-რა ერთი დღე გოგო, ორი თვეა კომაში ხარ-მითხრა სევდიანი ხმით ნიამ
-რაა რომელი თვეა
ზაფხულია ტასი-მითხრა თბილად ლიკამ. მერე უცებ შევნიშნე რომ ორივეს შავები ეცვათ.
-რახდება? რატო გაცვიათ შავებიი?-გოგოები დაიბნენ ერთმანეთს შეხედეს და შემდეგ ლიკამ მითხრა
-გოგო ჩვენს ძველ უბანში მეზობელი გარდაირცვალა და იქედან მოვდივართ-მითხრა ლიკამ და მეც დავწყნარდი. მერე გამახსენდა რომ აქ კიბეებზე დავგორდი და ისე მოვხვდი... მერე გამახსენდა რომ გაგა გაგა ავარიაში მოხვდა..
-ნია, ნია გაგა? გაგა როგორაა? მითხარი რო კარად, გთხოვ, კარგადაა ხომ?-ვუთხარი ტირილით. ნია დაიბნა და შემდეგ თბილი ხმით მითხრა
-კარგადაა ტასი, შენ დაწყნარდი და დაიძინე კარგი? ექიმმა თქვა ხვალ გავწერთო, ამიტომ დაიძინე ახლა გვიანია. მეც დავმშვიდდი ნიამ და ლიკამ ტკბილი ძილი მისურვეს და ოთახიდან გავიდნენ. დილას ნია შემოვარდა პალატაში რომ წავეყვანე. მეც ჩავიცვი. ნიკამ მოგვაკითხა მანქანით და მან წაგვიყვანა. სახლთან რომ მივედით ნიკა ძალიან დამწუხრებული მეჩვენა
-რახდება მეტყვით? ყველას დამწუხრებული სახე რატომ გაქვთ?
-ტასო იცი? მოდი ავიდეთ სახლში მნიშვნელოვანი ამბავი უნდა გითხრათ-წამოიწყო ნიკამ
-კარგი, ავიდეთ-ავნერვიულდი და რაღაცას ვგრძბდი რომ ცუდი მოხდებოდა.
ავედით დამაჯინეს და დაიწყეს
-ტასო გახსოვს ხომ გაგა რომ ავარიაში მოხვდა? ზუსტად იმ დღეს ჩავარდი შენც კომაში, ორივე სიკვდილს ებრძოდით შენ გადარჩი და ეს შეძლი მაგრამ გაგა...გაგამ ვერ გაუძლო ამ ტანჯვას..- დაასრულა ნიკამ და ცრემლები წამოუვიდა. ვერ ვიჯერებდი უბრალოდ ვიყავი ერთ ადგილას მიშტერებული და გულში მთლიან სიცარიელეს ვგრძნობდი. მეგონა გული ამომგლიჯეს, ვერ ვაცნობიერებდი ვერაფერს გაგა მოკვდა? ვეუბნებოდი საკუთარ თავს...ბოლოს ამოვიღე ხმა
-მატყუებთ ხომ?-უეცრად ცრემლების ნაკადმა იწყეს დენა. ბოლოს ხმამაღლა ავტირდი და რას ვაკეთებდი არ ვიცოდი იატაკზე დავეცი და ვტიროდი- გაგა არ მომკვდარა ის აქ მოვა ის არ წასულა არ დამტოვებდა-ლიკა მოვიდა და მთელი ძალით მეხუტებოდა ბოლოს როგორც იქნა ოდნავ დავმშვიდდი.
-ტასო გაგამ სიკვდილის წინ შენთან დამაბარა უთხარი რომ სიგიჟემდე მიყვარსო... ზუსტად შენთან მოდიოდა, სიყვარული უნდა აეხსნა მაგრამ..-ნიკამ ვეღარ გაუძლო და გარეთ გავიდა. უცებ ავდექი და ჩემი მანქანის გასაღებს დავწვდი
-ტასო სად მიდიხარ დარჩი აქ-მოვიდა უცებ ნია
-გთხოვ მარტო ყოფნა მჭირდება- ვუთხარი ნიას და გავიქეცი.
მანქანა სწრაფად დავქოქე და წავედი. მივდიოდი, მაგრამ არ ვიცოდი სად... ცრემლებით მივიკვლევდი გზას ზღვისკენ... ზღვა... ყოველთვის მამშიდებს ზღვა, მისი ტალღების ხმა და სიმშვიდე.. მანქანა ზღვასთან გავაჩერე და გადავედი რადგანაც წვიმიანი ამინდი იყო ერთი ადამიანიც არ იყო. მივედი დავჯექი და ცრემლებმა დენა იმატეს... ვფიქრობდი რა არი სიყვარული? რა არი გრძნობა რასაც სიყვარულს ვუწოდებთ? ვფიქრობდი და ვაცნობიერებდი რომ აქ დასულდა ჩემი ცხოვრება. მაგრამ?...



მეგობრებო, ძალიან დიდ სტიმულს მაძლევს თქვენი თითოეული შენიშვნა თუ რჩევა და ძალიან მეხმარება მე ამაში... (რაც შეეხება მოვლენების მალე განვითარებას ამთავში, ეს იმიტომ რომ ისტორიის მთავარი ,,ნიშანწყალი,, ახლა იწყება)