სამდრო და ნათია დიდხასნ იდგნენ ასე ჩახუტებულები და არცერთს არ უნდოდა რომ ეს ბედნიერების წუთები დასრულებულიყო, განსაკუთრებით კი ნათიას რომელიც სუნთქვა შემწყდარი და გულის ცემა გაჩერებული, დაძაბული იდგა ერთ ადგილზე მიყინულივით და ყურს უგდებდა სანდროს გულის, გამალებული ფეთქვის ხმას, ისე სასიამოვნოდ ჩაემოდა ეს ხმა რომ რამდენიმე წამის განმავლობაში გაირინდა და დაიკარგა, სანდროს სურნელმა კი... ამ ნაცნობმა მომატრებულმა სურნელმა საბოლოოდ გააბრუა, ყველა გრძნობა და ემოცია ერთად მოაწვა ნათიას და უფრო მძაფრად იგრძნო იმ განშორების სიმწარე რომელმაც სინამდვილეში დაანგირია, რომელმაც თავიც დააკარგვინა და საყვარელი მამაკაციც.
სანდროც დაძაბული იდგა, მართალია ნათია გულზე ჰყავდა ერთი ხელით მიხუტებული, მაგრამ ვერ ბედავდა ზედმეტ მოძრაობას, ეშინოდა, ძალიან ეშინოდა ნათია არ შეეკრთო რაიმე მოძრაობით და არ მოშორებოდა მის სხეულს, ამიტომ იდგა ერთ ადგილზე მიყინულივით უმოძრაოდ და მძიმედ სუნთქავდა, არადა მის გულსა და აგონებაში ყველა გრძნობა და ემოცია ეთად აფეთქდა, მისი გული ხმაურით ფათქავდა, მისი ცხელი სისხლი კი გიჟურად მიედინებოდა ძარღვებში, უჭირდა ძალიან უჭირდა ემოციების და თავის კონტროლი მაშინ როცა ნათია ასე ახლოს იყო მასთან, უნდოდა მეტად შეხებოდა, მეტად ეგრძნო მისი სიახლოვე, მაგრამ ვერ ბედავდა, არ უნდოდა რამე ისეთი გაეკეთებინა რომ ნათიას უკან დაეხია და მოშორებოდა მის სხეულს, ამიტომ მაქსიმალურად ცდილობდა თავი მოეთოკა, გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა პალატაში და ორივეს კარგად ესმოდა ერთმანეთის გახშირებული სუნთქვის ხმა და აჩქარებული გულის ცემის ხმა, ეს ბედნიერების წუთები თᲘთქოს დროში უსასრულოდ გაიწელა... თითქოს ორივე დაიკარგა... ისე გაბრუვდნენ ერთმანეთის სიახლოვით რომ რეალობის შეგრძნება დაკარგეს, გრძნობდნენ მხოლოდ ერთს! ბედნიერებას ერთმანეთის შეხებით!
იმის მისუხედავად რომ ამ სიახლოვემ პირველი გრძნობათა ააფეთქების მერე ორივეს ტკივილი მიაყენა და მათი გონება განშორების სინანულმა მოიცვა, მაინც არ უნდოდათ ერთმანეთს რომ მოშორებოდნენ და ასე იდგნენ იქამდე სანამ ნათია თავი ოდნავ უკან არ გასწია და სანდროს არ ახედა, უნდოდა ძალიან უნდოდა Მის თვალებში ჩაეხედა, რაღაცის დანახვა სურდა ამ თვალებში, რისი თავადაც არ იცოდა მაგრამ რაღაცას ეძებდა მის ნაცრისფერ დანისლულ სფეროებში რომელიც მაშინვე მიანათა სანდრომ ყოფილ ცოლს, სინანული... ამას ეძებდა ნათია მის თვალებში და დაინახა კიდეც ეს, უსაზღვრო ტკივილი, შიში და სინანული ამ ცივ ნაცრისფერ ცარიელ სფეროებში...ეტკინა, საშინლად ეტკინა გული ნათიას, რადგან არ უნდოდა სანდრო ასეთი ენახა, უფრო სწორად არ ეგონა ასე თუ გაანადგურებდა, მისი სულ ეშინოდა, ახლაც ეშინოდა მაგრამ მისი ამ მდგომარეობაში ნახვა მაინც არ უნდოდა, რადგან იცოდა სანდროს უსაზღვრო ტკივილის მიზეზი თავად იყო და ამას კარგად აცნობიერებდა ნათია.
სანდრომ დიდხანს ვერ გაუძლო ნათიას ცრემლიანი თვალების ცივ მზერას ამიტომ ნაცრისფერი ჩამქრალი სფეროები მის ტუჩებს გაუშტერა, უნდოდა ძალიან უნდოდა შეხებოდა ამ ფერმკრთალ ტუჩებს, უნდოდა ეგრძნო ნათიას სიახლოვე, უნდოდა შეეგრძნო რომ ის ისევ მისი იყო, მისი საკუთრება მაგრამ ვერ გაბედა, რადგან არ უნდოდა ნათია შეეშინებინა, არ უნდოდა ეს ძლივს მოპოვებული, მისი ნდობა კოცნის და შეხების სურვილს შესწირვოდა, ამიტომ თვალი აარიდა მის ტუჩებს რომ რამე სისიულელე არ ჩაედინა და მზერა მის ცრემლიან გაფითრებულ ღაწვებზე მიეყინა, რადგან ძალა არ ეყო მის ცრემლინა თვაᲚებში ჩაეხედა და დაენახა ის შიში რომელიც დღემდე თან დასდევდა ნათია მწვანე ჩამქრალ სფეროებს, ის შიში რომელიც ბოლო შეხებისას განაცდევინა ნათიას და რომლის ერთადერთი მიზეზი თავად იყო... ეტკინა საშინლად ეტკინა გული სანდროს, დღემდე ვერ აპატია საკუთარ თავს ის სიმხეცე რაც მაშინ ჩაიდინა და შესაბამისად ვერც ნათიასგან ვერ ბედავდა მოეთხოვა პატიება, ამაზე ფიქრიც კი გულს ერევდა ახლა და ზუსტად ხვდებოდა რას განიცდიდა ნათია მაშინ... მისი იძულებითი შეხებისას და ყველაზე დიდი უბედურება ის იყო რომ იმ შიშს ახლაც გრძნობდა ნათიასგან... ეს ყველაზე მეტად სტეკნდა გულსა სანდროს და ანადგურებდა. ნათიამ თითქოს იგრძნო სანდროს უსაზღვრო სინანული და ცივი თითები შეახო მის სახეს, თითქოს ასე აგრძნობინა რომ მისი სიახლოვე აღარ აშინებდა იმდენად რამდენადაც ეს თუნდაც რამდენიმე წუთის წინ ხდებოდა მის გულში, სამდრომ მაშინვე ხელი დაუჭირა ნათიას და თლილ თითებზე მიაწება ცხელი ტუჩები, გოგონას მაშინვე ჟრუენატელმა დაურბინა მთელს სხეულში და იგრძნო გაყინული სისხლი ნელ-ნელა როგორ გაცხელდა დაიწყო გიჟური დენა ძარღვებში, ამდენი ხნის მერე ეს იყო პირველი კოცნა, პირველი ჩახუტება, პირველი შეხება რომელმაც არცერთ არ ატკინა, რომელმაც ორივეს გული ბედნიერებით ააავსო, ნათიას გაეღიმა და სანდეომ შვებით ამოისუნთქა, ამიტომ გაბედულად შეეხო ნათიას გაფითრებულ სახეს და ხელის ზურგი ჩამოაყოლა მის ცრემლიან ღაწვებს, ცრემლები მოაშორადა ბოლოს ცივი თითები მის ტუჩის კუთხესთან შეაჩერა, ისევ შეუპყრო მისი გული, გონება და სხეული კოცნის სურვილმა, მისი შეხების და შეგრძნების საშინელმა სურვილმა მაგრამ ისევ უკან დაიხია, ისევ ვერ გაბედა, ამიტომ ცხელი ტუჩები ინსტიქტურად საფეთქელზე მიაწება, ნათიას ისევ გააჟრჟოლა და ამჯერად ისე იმოქმედა ამ კოცნამ მასზე რომ მთი სხეულით აკანკალდა,
-ამდენი ხმით მარტო არ უნდა
დამეტოვებინეთ -დაიჩურჩულა დანანებით სანდრომ
-რაა?-ახედა გაოცებულმა გოგონამ ყოფილ ქმარს
-მე თითქმის მთელი ეს დრო, სულ აქ ვიყავი ნათია, შენთან ძალიან ახლოს და არ მითხრა რომ ამას ვერ გრძნობდი-თვალებში ჩააცქერდა სანდრო ყოფილ ცოლს და სუნთქვა არეული დაელოდა მის პასუხს
-ვგრძნობდი-გამოუყდა ნათია და თავი დახარა, სანდრომ მერორე ხელი თმაზე ჩამოუსვა და ინსტიწტურად შემოხვია და კიდევ უფრო მეტად მიიკრო ნათია გულზე, ამჯერად ნათია ვეღარ მოერია თავს, გრძნობებს და ემოციებს ვეღარ გაუმკლავდა და თავადაც ხემოხვია ხელები წელზე
-ვეღარ გაგიშვებ ნათია-დაუჩურჩულა სანდრომ ყურში და ნათიამ,რომ არაფერი უპასუხა ღიმილი შეეპარა ბიჭს ტუჩის კუთხეში, ბედნიერებისგან გაუბრწყინდა თვალები და თავზე აკოცა ყოფილ ცოლს.
მარიანამ თვალები სუსტად გაახილა და მილულა, თუმცა მოასწრო მამიკოს შემჩნევა და მაშინვე თართოდ გაახილა ლურჯი ბრიალა თვალები
-მამიკოო-დაიძახა და ფიქრებში წასული სანდრო და ნათია გოსნ მოვიდნენ მაშინვე ადგნენ სკამებიდან და მარიანას მიუახლოვდნენ
-მამას სუნთქვა -აღმოხდა გახარებულ სანდროს დაიხარა და შვილს სახე დაუკოცნა, მარიანამ ხელი შემოხვია მამას კისერზე და უფრო მეტად მიიხუტა გულზე მონატრებული მამა
-ეს რა ქენი მამიკო?-სანდეომ მომღიმარი სახით მიანიშნა შვილი თაბაშირიან ხელზე და მაშინვე რომ ტუჩები დაბრიცა მარიანამ სატირდლად გულში ჩაიკრა შვილი -არ იტირო ჩემო ბრიალა, მალე მოგირჩება -თმაზე მოეფერა და შუბლზე აკოცა რომ არ ატირებულიყო უკვე სატირლად გამზადებული გოგონა
-დე არ იტირო-ნათია მეორე მხრიდან დაჯდა საწოლზე და სახეზე მოეფერა შვილს -მამიკო მართალს ამბობს მალე მოგირჩება
-აქ არ მინდა დედიკო, სახლში მინდა-თქვა მარიანამ ცრემლიანი თვალებით
-დღეს წავალთ სახლში არ იტირო კარგი?-თავზე აკოცა და პალატიდან გავიდა ექიმის სანახავად
-მამიკო ხო არ მიბრაზდები?-ჰკითხა კარგახნის სიჩუმის მერე მარიანამ მომღიმარ სადროს რომელიც Მთელი ეს დროს მის ქერა კულულებს აწვალებდა
-არა მამიკო რატომ უნდა გაგიბრაზდე? -შეიცხადა სანდრომ -ვის არ მოსვლია, მთავარია სხვადროს ფრთხილად იყო
-ველოსიპედზე აღარ დავჯდები-გამოაცხადა გაბრაზებულმა მარიანამ
-როგორ არ დაჯდები მამიკო-გაუცინა სანდრომ -მე გიყიდა ახალ ნორმალურ ველოსიპედს და ტარებასაც გასწავლი, შენი დედიკო აზრზე არაა და მაგიტომაც ვერ დაამუხრუჭე და აყირავდი
-მართლა მასწავლი?-აღფრთოვანდა მარიანა -იცი ნიას მამამ ასწავლა და სამ დღეში კარგად ატარებდა უკვე , მეგონა მეც ვატარებდი-Დანანებით თქვა მარიანამ და მოიწყინა სანდროს კი გული საშინლად ეტკინა, ახლა კიდევ უფრო მძაფრად იგრძნო რამდენად სჭირდებოდა ის შვილს და ნათიას.
საავადმყოფოდან გაწერის წინ ექიმმა მკაცრად მოითხოვა მარიანასგან იმ რეკომენდაციების დაცვა რაც ტვინის შერᲧევის მერე იყო სავალდებულო რომ მალე გამოჯანმრთელებულიყო, მარინას გული დაწყდა რომ ერთი კვირა წოლა მოუწევდა, მაგრამ ამის სანაცვლოდ იმდენ რამეს დაპიდა სანდრო რომ მაშინვე დათანხმდა ერთკვირიან მკაცრ წოლის რეჟიმს, როცა ექიმი გავიდა პალატიდან და მარიანაც გაამზადეს წასაყვანად სანდრომ ნათიას მიანათა ნაცრისფერი რფროები და ყოყმანით უთხრა
-თუ წინააღმდეგი არ იქნები სახლში მე
წაგიყვანთ-რა თქმა უნდა სხვა შემთხვევა არც დაუშვია სანდროს, მაგრამ მაინც თავშეკავებულად და მშვიდად ეკითხებოდა აზრს ნათიას რომ არ გაებრაზებინა, თუმცა მის კითხვაში უკვე პასუხიც ჟღედა და ნათიას გაეღიმა
-ეს კითხვაა თუ მოთხოვნა?-განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში ყოფილ ქმარს
-ჩავთვალოთ რომ კითხვაა-უთხრა კარგა ხნის ფიქრის მერე დაძაბული ტონით სანდრომ და ნათიას დაჟინებულ მზერას გაექცა
-არ იცვლები-უთხრა ბრაზნარევი ტონით გოგონამ და ტუჩები უკმაყოფილო სახით დაბრიცა, სანდრო აღელდა, ყველაზე ნაკლებად მისგან ამ სიყტვების მოსმენა უნდოდა ამიტომ წამებში დაფარა მათშორის არსებული მანძილი და წინ აესვეტა ყოფილ ცოლს
-ვცდილობ-უთხრა გულწრფელად სანდრომ და ნათიამ უნდობლად რომ შეხედა
გაეღიმა-მართლა დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და თვალებში ჩააცქერდა ყოფილ ცოლს
-წავიდეთ-გაეცინა ნათიასაც და გვერდი აუქცია.
სანდრომ მარიანა მანქანაში ჩასვა და როცა ნათიაც ჩაჯდა კარი ნელა დაკეტა, საჭეს მიუჯდა თუ არა მაშინვე ისე გაასწორა სარკე რომ ნათიას და ბავშვის დანახვა შესძლებოდა. დაძაბული სანდრო ხშირად აპარებდა ხოლმე თვალს სარკისკენ და ნათიას თვალებს ეძებდა რომელიც ჯიუტად არ იყურებოდა მისკენ არად ყოველ ჯერზე სანდროს მზერა უფრო და უფრო სწვავდა, ბოლოს ვეღარ შეეწინააღმდეგა მისი თვალების სითბოს და თავად გახედა, სანდროს მაშინვე ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში და სუნთქვა აუჩქარდა, იმის გააზრებამ რომ ნათიამ იგრძნო მისი დაჟინებული მზერა და გამოხედა გული გაუთბო, როცა ნათიას კორპუსის წინ გააჩერა მანქანა, გადავიდა და კარგი გაუღო ნათიას, მძინარე მარიანას რომ ჰკიდა თვალი გაეღიმა
-თუ ნებას მომცემ სახლში მე ამოვიყვან-შეხედა სანდრომ დაძაბულ გოგონას -მაგრამ თუ წინააღმდეგი ხარ...
-არა-შეაწყვწტინა ნათიამ და მანქანიდან გადავიდა, სანდრომ მძინარე მარიანა ხელში ძალიან ფრთხილად აიყვანა და ნათიას მიჰყვა უკან, სახლში რომ შევიდნენ ორივე დაიძაბა, უნებურად ორივეს გონება იმ ღამისკენ გაიქცა როცა ერთმამეთს დიდი ზიზღით და სიძულვილით დაშორდნენ, ნათიას ცხვირი აეწვა და ცრემლები მოეძალა, თუმცა მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა მოწოლილ ცრემლებს და საკუთარ თავთან კარგახნის ბრძოლის მერე დაᲛსვიდდა, სანდრომ ძალიან ფრთხილად დააწვინა საწოლზე მძინარე პატარა და ნათიამ საბანი რომ დააფარა, სანდრო საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა და მარიანას მიაჩერდა სევდიანი თვალებით, ძალიან ენანებოდა ეს წუთები, რადგან იძულებული იყო წასულიყო და შელეოდა ყოფილ ცოლს და შვილს, ძალიან ეცადა მაგრამ თავს ვერ მოერია და მარიამას სახეს შეახო ცივი თითები და ნელ-ნელა ჩამოაყოლა შემდეგ კი მოულოდნელად წამოდგა და ისე მოხდა რომ ნათიას წამოადგა თავზე რომელიც საშინლად დაძაბა ამ სიახლოვემ
-მე წავალ-დაიჩურჩულა სანდრომ და მარიანას გახედა -თუ რამე... დამირეკე ნებისმიერ დროს... მე აქ ვიქნები-მერე არეული თვალები შვილიდან ყოფილ ცოლზე გადაოტანა და მის სახეზე
მოეყინა -მე ალბათ.. ჯერ ისევ ბოლო ადამინი ვარ ვისაც დახმარებას სთხოვ მაგრამ მაიც...-უთხრა სანდრომ ჩავარდნილი ხმით და ნათიას გაფითრებულ სახეს შეახო ცივი თითები, ნელ-ნელა ჩამოატარა და რომ აუკანკალდა დაბლა ჩამოსწია ხელი, ძლიერად მომუშტა და უთქმელად წავიდა სახლიდან.
თიკა გაოგნებული უსმენდა ნათიას და ვერ იჯერებდა რომ ეს ყველაფერი სიმართლე იყო
-ანუ გაგიხარდა რომ მოვიდა?-ჩაეკითხა მაინც
-ჰო, ძალაინ შეშინებული ვიყავი-დაეთანხმა ნათია
-შეშინებული რომ იყავი და თავს მარტო რომ გრძნობდი იმიტომ გაგიხარდა მისი მოსვლა თუ იმიტომ გაგიხარდა რომ ის შენთან, შენი და მარიანას გამო მოვიდა
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა ნათიამ
-ჩემი მოსვლაც ეგრე გაგიხარდებოდა
დავიჯერო?-შეიცხადა თიკამ
-თიკა კაი რა-Აბუზღუნდა ნათია
-რატომ არ დარეკე მაგალითად ჩემთან? არ კი არ მწყინს, პირიქით მიხარია რომ სანდრომ ამდენი შეძლო მაგრამ მაინც
-მორიგე არ იყავი?-გაბრაზდა ნათია
-ჰო მაგრამ შენს გამო რამეს ვიზამდი ,ხომ იცი
არა?-შეიცხადა თიკამ
-აღარ შეგაწუხე-თავი იმართლა ნათიამ
-არ შემაწუხე კი არა, რომ იცოდი სანდრო მოვიდოდა თავი მშვიდად იგრძენი! აღიარე ნათია რომ მოუთმენლად ელოდი მის მოსვლას-გაეღიმა თიკას-სხვაგვარდა მარტო როგორ გაძლებდი ასეთ რთულ მდგომარეობაში, თან მარტო... საავადმყოფოს პალატაში?
-კარგი ვაღიარებ რომ მოუთმენლად ველოდი-უთხრა ნათიამ და თიკა გააოცა
-მოიცა მომესმა?-შეიცხადა და გაეცინა -ანუ როგორც იქნა მეღირსა და მივიღე აღიარებითი ჩვენება?
-თიკა იცი რომ ძალიან გიჟი გოგო ხარ?-სიცილი აუტყდა ნათიას
-მე როგორ მაწვალე და წარმომიდგენია სანდროს რა ელოდება... სანამ მოახერხებს და სიყვარულში გამოგტეხავს
-ლოდინი და სიყვარული რა შუაა?-არ ნებდებოდა ნათია
-შუაში კი არა თავშია! -აუჯანყდა თიკა
-ყავა დალიე გაგიცივდა ჩემს დაკითხვაში-იცინოდა ნათია
-ნათია ძალიან გთხოვ ნუ გააწვალებ სანდროს, ისედაც იმდენი გადაიტანეთ-დასერიოზულდა
თიკა - უფლება მიეცი უყვარდე, აი ნახავ შენი სიახლოვე კიდევ უფრო შეცვლის, რომ გაიაზრებს რომ დაგიბრუნა უფრო დაშოშმინდება, ასე უჭირს თავის კონტროლი, ალბათ ეშინია ისევ არ დაგკარგოს, არეულია და აღარ იცის რა და როგორ გააკეთოს
-მგონი შენც სადროს ფსიქოლოგი იყავი და
მიმალავ-გაეცინა ნათიას
-ფსიქოლოგი რად უნდა იმის მიხვდერას რომ ეს ბიჭი შენზე გიჟივითაა შეყვარებული? და იმ ყველაფრის მერე რაც გადაიტანეთ კიდევ უფრო მეტად უყვარხარ ნათია
-ვიცი, ვგრძნობ, მაგრამ ძალიან მეშინია, ისევ წარსულში არ დავბრუნდეთ
-გთხოვ შიშს უფლებას ნუ მისცემ რომ ეს გიჟური სიყვარული გაანადგუროს-გაუღიმა თიკამ და ნათიას ხელზე ხელი დაადო -ადამიანები უსიყვარულოდ კვდებიან ნათია, იმიტომ კი არა რომ ღმერთმა მათთვის ვერ გაიმეტა ეს ამაღელვებელი და ყველაზე სასიამოვნო გრძნობა ...არა! არამედ იმიტომ, რომ ეშინიათ შენსავით... სიყვარულს ემალებიან, გაურბიან, თვალს არიდებენ, ზოგჯერ ვერ ხედავენ, არა განა მართლა ვერ ხედავენ?უბრალოდ არ ხედავენ... როგორ შეიძლება დამიანი ვინმეს უყვარდეს და მან ეს ვერ შენიშნოს? ვერ იგრძნოს?საკუთარი თავი ვერ დაინახოს შეყვარებული ადამიანის თვალებში? შენც ხომ ხედავ სანდროს თვალებში საკუთარ თავს? ხომ გრძნობ მის სიყვარულს? ჰოდა მიეცი უფლება კიდევ უფრო უყვარდე, ნება მიეცი გაგიჟდეს, გადაირიოს, თავი დაკარგოს და შენც გადაგრიოს, თავი დაგაკარგვინოს , გაგაბედნიეროს, შენც გაგაგიჟოს... ნათია წარსულში აღარ დაბრუნდებით, დამიჯერე, ვეღარ დაბრუნდებით რადგან ამ გიჟურ გრძნობას თან სულ გამოყვება წარსულის ცივი ჩრდილი რომელიც უფლებას არ მოგცემთ რომ თავი იმ დონემდე დაკარგოთ რომ იგივე განმეორდეს, სანდრომ ერთხელ უკვე დაგკარგა და მეორეთ არ დაუშვებს რომ დაგკარგოს, უბრალოდ ენდე მის სიყვარულს ბევრი ფიქრის გარეშე ნათია-თიკამ ხელი აიღო ნათიასი აკანკალებული ხელიდან ყავა მოსვა და მარიანას მიაჩერდა მომღიმარი სახით რომელიც ტელეფონში თავჩარგული Ოთახის ბოლოში იჯდა და მამასთვის შეასკვეთ ველოსიპედს ეძებდა ინტერნეტში.
ნანა არეული თვალებით უყურებდა ნათიას, რომელიც ვერაფრით ახერხებდა აკანკალები ხელების დამორჩილებას
-ნათია მიდი მითხარი-უთხრა ჩავარდნილი ხმით რადგან მიხვდა რომ მისთვის რაღაცის თქმას ცდილობდა ნათია
-დედა მე... იცი-დაიწყო ნათიამ და გაჩუმდა, თავი ვერ მოუყარა სათქმელ სიტყვებს
-ნათია მითხარი-დაიძაბა ნანა -ვხვდები რომ სანდროზე გინდა ლაპარაკი
-ჰო მაგრამ არ მინდა ინერვიულო
-ნათია მე მხოლოდ ის გამანერვიულებს რომ შენს თვალებზე ისევ ვნახო ტკივილის ცრემლები, გესმის ეეს? მეტი არაფერი-გაუღიმა ქალმა
-დედა ჩემსა და სანდროს შორის ჯერ კიდევ არაფერი ხდება განსაკუთრებული
-სწორი შენიშვნაა ნათია სიტყვა ჯერ-უთხრა ნანამ მომღიმარი სახით
-დედა
-ნათია მე მხოლოდ ის მინდა რომ ისვე არ გატკინოს, ისევ არ დაიტანჯო, ისვე არ გაგანადგუროს თორემ თუ შენს თვალეში დავინახავ მისგან გამოწვეულ ბედნიერებას მე გავჩუმდები და ძალიან ბედნიერი ვიქნები ამით, მაგრამ გულწრფელად გეტყვი, მეშინია ძალიან მეშინია, მისი ეს ცვლილება დროებითი არ იყოს, ძალიან მეშინია წარსულშინარ დაგვაბრუნოს... ამას ვეღარ გადავიტან ნათია, მეორეთ ვეღარ გიყურებ ისეთს როგორსაც მაშინ გიყირებდი და უთქმელად, უსიტყვოᲓ ვერ დაგიჭერ მხარს, რადგან ძალა აღარ მეყოფა ამისთვის ნათია,
მაშინ როცა სასამართლოებიდან გაუბედურებული დატანჯული და შეშინებული მომყავდი ხოლმე სახლში მე შენზე მატად მინდოდა ტირილიი, ყვირილის, მიწაზე დაცემა მაგრამ ამას არ ვაკეთებდი რადგან ვიცოდი მე თუ წავიქცეოდი შენც წაიქცეოდი... მხოლოდ შენს გამო ვიდექი მყარად ფეხზე მაშინ როცა ყველაზე მეტად მინდოდა ვყოფილიყავი სუსტი და მიწაზე დაცემული... ნათია იგივეს უბრალოდ ვეღარ გავუძლებ... ვეღარ შევძლებ მოვერიო შენა ტანჯვას... ამიტომ მეშინია... მაგრამ ჩემი შიშის გამო ვერ გეტყვი რომ სიყვარულზე უარი თქვა... თუ გინდა სცადე... მაგრამ ნუ აჩქარდებით... Მარიანაზე იფიქრეთ, ძალაინ ბევრი იფოქრეთ გთხოვ
-დედა-ნათიას ცრემლები მოეძალა, ნანა ადგა ნათიას მიუახლოვდა ჩაეხუტა და თავზე აკოცა
-ნათია ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად მე მინდა რომ ბედნიერი იყო... ყველაზე მეტად მე მინდა რომ წარსულის ჭრილობები მოიშუშო და როგორც ვატყობ ეს ისევ მხოლოდ სანდროს შეუძლია
ასეა?-ჩააცქერდა ნათიას აწყლიანებულ თვალებში და როცა მან თავი დაუქნია გაეღიმა -უთხარი თუ უნდა მოვიდეს და მარიანა ნახოს-უთხრა კარგა ხნის სიჩუმის მერე
-წინააღმდეგი არ ხარ რომ მოვიდეს?-გაოცდა ნათია და გახარებული ფეხზე წამოდგა და დედას ჩაეხუტა
-მე მხოლოდ იმის წინააღმდეგი ვარ რომ გული გატკინოს, თუ კი ვინმე ან რამე გაგაბედნიერებს მე მზად ვარ რომ ეს ვიღაც...ვინც არ უნდა იყოს და ვატყობ სანდროს გარდა ვერავინ იქნება მივიღო...
-დედა როგორ გამახარე-ჩაეხუტა ისევ ნათია
-იცოდე ჭკვიანად მოიქეცით-წარბი აწკიპა ნანამ და გაეცინა
-სამი დღეა მარიანა არ უნახია და ლამის
გაგიჟდეს-იღიმოდა ნათია
-გიჟია ეგ ისედაც-ხელი ჩაიქნია ნანამ.