თებერვალი- ტკივილი !
აგვისტო- ნათება !
ჰ-არი!

შუაღამისას გულის არეში მწვავე ტკივილი.
ღამის უკუნითი სევდა და სიბნელის ურჩხულთა ჩუმი, ეშმაკისეული ხითხითი.
ვარსკვლავთა ნაზი ციმციმი.
ადამიანთა ყოფის ჩაუქრობელი ლამპარი.
გარეთ სიცივე.
სულში სიბნელე.
სახლში- სიცოცხლის აუტანელი სატანისტური ზრახვები!
გ ო დ ე ბ ა !
საკუთარივე სხეულის ყოველდღიური, დაუსრულებელი სიკვდილი!

***
- მტკივა ჩემი დაბადების დღე, ჰარი!
- ნუთუ?!- მის ყორნისფერ სახეს სასოწარკვეთა მოულოდნელად გადაეკრა.
- მტკივა, როდესაც ჩემს დაბადების დღეს ყალბი ღიმილით ვეგებები, ჰარი!
- შენ ლიმონიანი ჩაი გჭირდება უსათუოდ, მარ! მხოლოდ და მხოლოდ მჟავე, მაგრამ ჩვენებური ტკბილი ჩაი, ძვირფასო!

***
ჰარის მუდმივი ცხოვრების რწმენა გააჩნდა. თავის მელნისფერ თვალებს ზეცისკენ იმედიანად აპყრობდა. უფალს მარი’ეტას გზის განათებას შესთხოვდა, რომელსაც სრულიად ჩასწყვეტოდა ქრისტესთან დაკავშირებელი ძაფები.
მარი’ეტას ახალგაზრდობიდანვე მარტოობა უყვარდა. სიამოვნებას ანიჭებდა, როდესაც ბუნების წიაღში დედიშობილა ბარათაშვილის ლექსებს აამღერებდა და გონების ფიქრებიდან ყოველდღიურ ამაოებას წარსულის მოლოვლივე ქარის ქროლვას გაატანდა. მარი’ეტას ფიქრები ყოველთვის ეშმაკისეული ფიქრებით იწყებოდა და დღის დასრულებისას სიკვდილთან აღავლენდა ლოცვას!
ამ დროს ცა ნათთებოდა.
იმედი შორიდან კრთებოდა.
აივნიდან შემოპარული მთვარის სხივი ქალის აწმყოსკენ შემობრუნებას ლამობდა.
მარი’ეტას დავიწყებული ჰქონდა ამქვეყნიური სიამოვნება.
აღარც ახსოვდა ბოლოს როდის გაიცინა წრფელი, ადამიანური სიცილით. მის ყოველდღიურ ცხოვრებაში მხოლოდ და მხოლოდ სიყალბე და ერთი დიდი რუტინის მარცვალი იყო ჩაბუდებული.
მარი’ეტას რუტინა ზარავდა. იგი მიიჩნევდა, რომ ამქვეყნიური ცხოვრება დაკავშირებული იყო მარადიულ ტანჯვასთან... ხოლო ადამიანთა ის კატეგორია, რომლებიც თავს აღწევდნენ სამყაროს მიყრუებულ, მაგრამ ხმაურიან გოდებას, გმირად რაცხავდა. ჭკუიდან შლიდა ახალგაზრდა გოგონას, როდესაც დილას... მზის სხივების ნაცვლად მოქუფრულ, ტალახისფერ ცას ხედავდა. მარი’ეტასთვის ცა იმედიანი, ნათელი იყო და არა სუდარისფერი! გული თითქოს ამოხტომას ლამობდა მაშინ, როცა მარი’ეტა ფანჯრის რაფასთან ცალ ფეხს გადასწევდა დასაზვერად... გასაანალიზებლად თუ რამდენად აშორებდა მას ტკივილიდან სრულ მარადისობამდე.
გასაფრენად...
ფრთების გასაშლელად, რომელსაც ასე დაუსრულებლივ, სიყრმიდან ეტრფოდა!

- ჰარი!
- გისმენ, მარ...- ოცნების ჭაბუკის მთრთოლვარე ხმა მჭექარედ ისმოდა მიყრუებულ, დანახშირებულ ოთახში, რომელიც ორი მონათესავე სულის გრძნობებს ვერა და ვერ იტევდა.
- გავფრინდეთ, რა!
- სად?
- ძალიან, ძალიან შორს, ჰარი! ამ დაწყევლილი სამყაროსგან რაც შეიძლება შორს!
- ტკივილისგან სახე გეცვლება, ძვირფასო!
- ტკივილმა მშთანთქა პირადად მე, ჰარი... ბედუკუღმართმა ცხოვრებამ მთლიანად აღბეჭდა ჩემს სულს კაცთმოძულე გრძნობები.
- მოგე-ფერები, მარი’ეტა! დაუსრულებლივ გაჩუქებ ფერად ფერებს. ოღონდაც გწამდეს, რომ გამოიდარებს!

***
ცხრა ივლისს მარი’ეტას ფრთების გაშლის მცდელობა ჰქონდა.
ჰარიმ უშველა მხოლოდ.
იგი ერთადერთი იყო, რომელსაც შეეძლო სულის მიუსაფარი გრძნობების ამოკითხვა.
იგი ერთადერთი იყო, რომელსაც მარი’ეტას ცხოვრება ყველაზე მეტად ენაღვლებოდა.
- მე თუ მოვკვდები ცხოვრებას გააგრძელებ, ჰარი! უჩემობაც უნდა გამოსცადო, ძვირფასო!
- ნუ...- ცრემლებგაჟღენთილი სიტყვები გააჟღერა ჰარიმ და ჩვილი ბავშვივით მარი’ეტას კალთებს ამოეფარა!- ნუ იტყვი... ნუუ იტყვიი!
- უჩემობაც ყველაფერია, ჰარი! დროა ცხოვრება ისწავლო პატარა ბიჭო...

***
მარი’ეტა ელდატიანი ოცდაცხრა აგვისტოს საკუთარ საცხოვრებელ ბინაში გარდაცვლილი იპოვეს.
მის მაჯებს სიცოცხლისა და სიყვარულის სურნელი ასდიოდა.
მაგიდის კიდეზე დარჩენილი გამოუთქმელი სიტყვები...

ჰ’არი!!