მთვრალი გონება.
კოცნა.
არეული ფიქრები,გრძნობები,აზრები.
ვნებას აყოლილი ორი სხეული.
უხეშად ეკვროდა სიფრიფანა სხეულს, განძრევის საშუალებასაც კი არ აძლევდა. თითებს ხერხემალზე დააცოცებდა და გაშმაგებული უკოცნიდა ბაგეებს.
-სრულდებოდა...- ამოიკვნესა გოგომ და ფეხები მის წელს შემოხვია.
-შენ დაიწყე
-იმდენად მთვრალი ვარ შენც კი სასურველად მიმაჩნიხარ.
-გავჩერდე?
-მოვკვდები, მანამდე შენ მოგკლავ! განქორწიენებამდე დავიქვრივებ თავს- თითები თმიდან მოაშორა და შარვლის შესაკრავისკენ ჩააცოცა. იგრძნო,როგორ შეიცვალა პარტნიორის სუნთქვის სიხშირე. ვნებისაგან და უზომო სურვილისგან ერთიანად აკანკალებული შეერწყა სასურველ სხეულს, გახშირებულ სუნთქვას სიამოვნების კვნესა ერთვოდა.

***
-დარწმუნებული ხარ ელენე, რომ ამის გაკეთება გინდა?
-დიახ მაგდა მინდა , დავიღალე- გაღიზიანებულმა ამოთქვა და ვახოს გახედა, შემდეგ ხელები გადააჯვარედინა და კედელს მიეყრდნო.
-შევიდეთ, ჩვენი ჯერია- შექმნილი დაძაბულობის გაქრობას შეეცადა მაგდა,
-მორჩება! ამდენი წვალების შემდეგ დღეს ყველაფერი დამთავრდება!-
-მიხარია, ძალიან თან- თვალი ჩაუკრა და გვერდი აუარა ვახომ. სასამართლო პროცესი დაიწყო, პრეტენზიები არაფერზე გააჩნდა არც ერთ მხარეს, მხოლოდ რაც შეიძლება სწრაფად სურდათ გარქორწინებულიყვნენ. უკვე მთავარი ნაწილის დროც მოვიდა, ელენე საკუთარ სიტყვას წარმოთქვამდა, მოულოდნედად თვალთ დაუბნელდა, ისეთი გრძნობა გაუჩნდა თითქოს მიწა ზანზარებდა, ირგვლივ ყველაფერი ტრიალებდა და არაფერი არ ესმოდა. შეშინებული და ძალადაკარგული ჩაიკეცა, მალევე გონებაც დაკარგა.
სირბილით გაიყვანა ვახომ მანქანამდე,შეშინებული უყურებდა თან მანქანას მიაქროლებდა.
-არაფერი მოგივიდეს! არ გაბედო!!
დაახლოებით ათ წუთში საავადმყოფოს დერეფანში მირბოდა. ერთი პერიოდი ისიც ეჩვენბოდა რომ არ სუნთქავდა. მხოლოდ მაშინ დამშვიდდა,როცა ექიმი გამოვიდა და მოახსენა ყველაფერი რიგზეაო.
პალატაში შევიდა და მძინარე ელენეს დააკვირდა. ქალბატონმა მალევე ინება გამოფხიზლება
-ჯანდაბა... სად ვარ?
-საავადმყოფოში. როგორც ყოველთვის ახლაც ყველაფერი გაართულე-
-დაწყევლილი ვარ...
-დაწყევლილი არა, მოუხერხებელი და უყურადღებო
-მართლა?? და ასეთს რომ ერთ დროს სიყვარულს მეფიცებოდი გახსოვს?
-კი, სამწუხაროდ.. რას ვიზავთ ელენე, ყველა ცდება - ფეხზე წამოდგა, გასვლას აპირებდა თუმცა ოთახში ექიმი შემოვიდა
-კარგია რომ ორივე აქ ხართ
-რა მჭირს ექიმო?
-არაფერია სანერვიულო, უბრალოდ სისხლში გემოგლობინის დონე ძალიან იყო დაცემული. ვიტამინებს იღებთ?
-.. არა
-და თქვენი გინეკოლოგი ვინ არის?- ჯერ ვახოს გახედა, შემდეგ კი ექიმს
-დავიბენი
- ნუთუ არ იცოდით- ორ წუთში შეეცვალა ექთანს გამომეტყველება. - გილოცავთ თქვენ ფეხმძიმედ ხართ..- თითქოს თავში რაღაც ბლაგვი საგანი ჩაარტყეს, ბოლომდე ვერ აღიქვა სიტყვები, დაბნეული უყურებდა ექიმს, მერე შიშით გახედა ადგილზე გაშეშებულ, სახე გაბადრულ ვახოს
-ფეხმძიმედ??
-კი აჯობებს დაუყოვნებლივ მონახოთ გინეკოლოგი, სხვა მხრივ გართულება არაფერი ჩანს, ეს წამლები მიიღეთ და გაესინჯეთ ექიმს- ღიმილით დადო ფურცლები, შემდეგ ჯანმრთელობა უსურვა და ოთახიდან გავიდა. ის ორი ისევ ისე იყურებოდა.
-... ანუ ბავშვი გიზის მუცელში? ჩემი... ჩემი ბავშვი- სიცილით დაჯდა საწოლთან ვახო და აცრემლებულ ელენეს გახედა
-საიდან ასკვნი რომ შენია? - ირონიული სახე სტყორცნა, წამში დასერიოზულებულ ვახოს რომ მოკრა თვალი ახლა თავად ატეხა სიცილი- ბრიყვი ხარ! იმდენად არ მენდობი, ერთი სიტყვით იჯრებ იმას, რომ გიღალატე
-ახლა ამის დროა?
-კი, ზუსტად ახლაა ამის დრო..- ხელი მუცელზე დაისვა- ბავშვი... ბავშვი უნდა მეყოლოს,
-ჩემი დამსახურებით
- იმ ღამით გათიშული რომ არ ვყოფილიყავი, შეხების და მითუმეტეს დაუცველი ს**ს უფლებას,რომ არ მოგცემდი მაგას ხომ ხვდები?
-მეეჭვება... ადექი, ჯობია გინეკოლოგთან წავიდეთ...
-თ?
-კი, თ, ჯერ ისევ ცოლ-ქმარი ვართ და უპს, მუცელში ჩემი შექმნილი არსება ვითარდება- იმდენად დაუჯერებელ სიტუაციაში იყო, არაფერი უთქვაამს, უბრალოდ წამოდგა და გინეკოლოგის კაბინეტისკენ გასწია. ანალიზების და ექოსკოპიის შემდეგ დამშვიდდნენ.
ვახოს მანქანაში უჯდა და ექოსკოპიის ფოტოს აკვირდებოდა, თან თვალები ცრემლებით ჰქონდა ავსებული
-ძლივს ჩანს...
-ჯერ მხოლოდ ხუთი კვირისაა- შუქნიშანთან შეჩერდნენ- კარგად ხარ??
-კი. სახლში მიმიყვანე
-მარტო დატოვება კარგი იდეაა?
-შენთან ერთად დარჩენაზე კარგი მაინც
-ძალიან გთხოვ შენი ემოციებით ბავშვს ნუ მომიწამლი!
-ხომ არ გავიწყდება რომ ის ჩემიცაა!! და მერე მეორეც, იქნებ არ მინდა რომ შენგან შვილი მყავდეს- გაბრაზებულმა მიახალა, სიბრაზისგან ძარღვები დაებერა ვახოს... ჩამუქებული თვალები უფრო ჩაუმუქდა
-შენ ...
-რა?
-ასეთი როგორ ხარ ელენე? ასეთი არ გამიცნიხარ..
-არა, მე სულ ასეთი ვიყავი... და ხო, შენ საერთოდ არ გაგიცნივარ!
-ასე საუბარი როგორ შეგიძლია? ჩემს გასამწარებლად ამ პატარა არსებას იმეტებ?
- იდიოტო!! - სწრაფად გასწორდა და თვითკმაყოფილი მზერა ბრაზით გადაეფარა, სახეში გაარტყა- როგორ გაბედე ამის გაფიქრება
-პიროვნების გაორება გაქვს? შენი პირით თქვი!
- ვიგულისხმე მამად არ გაღიარებ-თქო, ავდგები და ქალაქიდან წავალ-თქო!! არანორმალურო!!!
-შენ ხარ არანორმალური!!!- რომ არა უკან მომდგარი მანქანების გამაყრუებელი სიგნალი, ალბათ დიდხანს არ დაიძვრებოდნენ ადგილიდან.
გაბრაზებულ ელენს სახლამდე ხმა არ ამოუღია. ჩასვლისას კარი ისე მიურახუნა ლამის ჩამოაგდო.
-აი სულ ასე... მოხლართავს და მერე მე მაქვს საბოდიშო- გაბრაზებული მოშორდა შენობას.

მას შემდეგ რაც გააცნობიერა რა ხდებოდა მის თავს, რაღაც შეიცვალა, ჯერ გამოხატული ტოქსიკოზი არ ჰქონდა, თუმცა თავს ხშირად გრძნობდა სუსტად. ვახოს დანახვაც კი აღიზიანებდა, ამიტომაც სასამართლო პროცესი გადადო.
შაბათს მთელი დღე ეძინა, რომ გამოიღვიძა შხაპი მიიღო , ფილმის ყურებას აპირებდა, კარზე კაკუნი გაისმა და დივნზე დაჯდომის ნაცვლად, მის გასაღებად წავიდა
-ოჰ, ბატონო ვახო
-გამარჯობა
-გამარჯობა
-არ შემომიშვებ?
-რა გინდა??
-სალაპარაკო გვაქვს ელენე.. სერიოზული თანაც
-კარგი.- კარში შეატარა.
მისაღებში დასხდნენ.
-აბა ამჟამად რას მოიფიქრებ
-პირველ რიგში გეყოს ეს ამაზრზენი ირონიული გამოსვლები
-ამაზრზენი?
-ზუსტად, საქმე სერიოზულადაა, არ გვაქვს ახლა რაიმე შეცდომის და მითუმეტეს ასეთი სისულელეების არც დრო და არც უფლება
-ოჰ.. ჩვეულ ამპლუაში ხარ. თქვი რა გინდა, ვწუხდები
-განქორწინება უნდა გადავდოთ
-უკაცრავად??
-საცხოვრებლად ისევ ჩემთან უნდა გადმოხვიდე.
-ვახო!
- ასე ნუ მიყურებ, ეს აზრი არც მე მხიბლავს... თუმცა, მოგეხსენება უკვე მე და შენს გარდა მესამეც არსებობს, რომლის კეთილდღეობისთვის ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ, ეს ხუმრობა არ არის ელენე, არც თამაში. არ მინდა რამე დააკლდეს, ან ვინმე.
- ... მარტოც შევძლებ
- არ ვამბობ რომ ვერ შეძლებ, უბრალოდ მინდა უსაფრთხოდ და მშვიდად იყო.
-და ჩვენ ხომ ვერ ვიტანთ ერთმანეთს. არც რამე ცივილური შემორჩა ჩვენი ურთიერთობიდან... სიმშვიდე, შენი აზრით მოხერხდება?- ამოთქვა და თავი დივნის საზურგეს მიადო
-ვალდებულები ვართ მოხერხდეს , გარდა ამისა მინდა მეც შემსწრე გავხდე ბავშვის პირველი გამოძრავების დაა სხვა უამრავი რამისაც, პირველი შვილია... არ გვაქვს ახლა უფლება რამე ავურიოთ.. რადგან ის არსებობს...
-...- რამდენიმე წუთი სიჩუმე ჩამოვარდა.
-არ ვიცი ... ოდნავადაც არ მხიბლავს ჩვენი ერთად ცხოვრება.. ბოლოს და ბოლოს 3 თვეა ჩვენი გზები გაიყარა..
-და ბავშვი ერთი თვის წინ ჩაისახა- თვალი ჩაუკრა...
- ვერ გიტან- ბალიში ესროლა, შემდეგ წამოდგა
-კარგი. ბავში მოძრაობას მეოთხე თვიდან იწყებს. ჯერ აქ ვიქნები, შემდეგ კი შენთან გადმოვალ საცხოვრებლად
-არ მინდა მარტო იყო!
-მარტო არ ვარ. თუ რამე ნინო აქვეა
-მამა მე ვარ! მე უნდა ვიზრუნო თქვენზე.
- არ მინდა რაიმე ვალდებულების მოხდის მიზნით აკეთო
-მსგავსი არაფერია- ვახოც წამოდგა
-მოკლედ ხვალვე გადმობარგდები!
-კარგი, ორ თვეში გადმოვბარგდები
-ელენ! ნუ ჯიუტობ!
-შენ ნუ მანერვიულებ- მუცელზე გადაისვა თითები და თვალი ჩაუკრა- რომ გახვალ კარი გაიხურე
-ამას კიდევ ეს უნდოდა... - თვალები აატრიალა და მალევე დატოვა ელენეს სახლი.

რამდენიმე კვირაში მკვეთრად გამოხატული ტოქსიოზი დაეწყო, ცოტა არ იყოს მარტო ყოფნის შიშიც გაუჩნდა, ამიტომაც ვახოსთან გადასვლა აღარ გაუპროტესტებია. ისევ მასთან გადავიდა და ცდილობდა როგორმე გაეძლო არასასიმოვნო პროცესებისთვის.
ვახო, მშობლებთან და უმცროს დასთან ერთად ცხოვრობდა,ელენესთან გაშორების შემდეგ. ელენეს უსაფრთხოებისთვის ისევ იქ დარჩნენ, გამო ელენეს მარტო ყოფნა თითქმის არ მოუწევდა, მიუხედავად ვახოსთან არსებული უთანხმოებისა, მარიამთან და ლალისთან ყოველთვის თბილი და მშვიდი ურთიერთობა ჰქონდა. ამჯერადაც რა თქმა უნდა აარ წარმოადგენდა მათთან ცხოვრება სირთულეს, პირიქით ლალის იმედიც მიეცა.
სამზარეულოში იჯდა და ლალის რაღაცეებს უყვებოდა, უნივერისტეტიდან მარიამიც დაბრუნდა და სადილობაც დაიწყეს
-ვახო როდის მოვა, არ დაიბარა?
-შვიდზე ვატარებ ბოლო ლექციასო, არ დამიცადოთოო ასე თქვა-
-ელო შენ რასშვები? ბატონი ან ქალბატონი ხომ არ გაბრაზებს
-არა, მაგრამ მთელი დღე ფეხზე ვერ ავდექი
-არაუშავს შვილო, მეც ეგრევიყავი ვახოზე.. ცოტაც და ნელ-ნელა გადაგივის- გაუღიმა ლალიმ
-ბატონი ვახო, მუცლადყოფნიდანვე ვერ იყო ნორმა... შვიდ თვიანი უჟმური- გაიცინა მარიამმა- და სამსახურის მოაგვარე? პრობლემები ხომ არ გექმნება?
- ერთი თვე არანაირი პრობლემა, მერე დეკრეტსაც ავიღებ
- არ ინერვულო ელე მაგაზე, მთავარია შენც და ბავშვიც ჯანმრთელად იყოთ. როდის მიდიხარ კონსულტაციაზე?
-ერთ კვირაში ლალი დეიდა... ახლა ბოდიშს მოვიხდი და წავალ, რაღაც ისევ მომაწვა გულზე იქნებ გამიაროს თუ წამოვწვები
-კარგი,..
-გამოგყვე?
-არა მარ, არ ვარ ეგრე ცუდად- გაიღიმა და ოთახში შევიდა, ნახევარი საათი უნიტაზთანნ იჯდა. დაღლილი წამოდგა და საწოლზე დაწოლისთანავე ჩაეძინა.
ვახო საღამოობით ბრუნდებოდა ძირითადად, თუმცა ლალის სახლში ყოფნა აიმედებდა. იმდენად იყვნენ დაღლილები ჩხუბის თავიც აღარ ჰქონდათ, მცირედი დიალოგი და ორივენი იძინებდნენ. შაბათ-კვირას მარიამი და ლალი სოფლად წავიდნენ, დრო იხელთეს სანამ ვახო ისვენებდა და აჩის სანახავად გაემგზავრნენ.
სახლში მარტო შემორჩნენ, ვახო ნაწერებს ასწორებდა, ელენე უბრალოდ იწვა და ტელევიზორს უყურებდა
-ვახო..- თავი წამოყო
-რა მოხდა?
- ცუდად ვარ, ძალიან მოქმედებს შენი ლეპტოპის კლავიატურის ხმა- თვალები აატრიალა
-კარგი, გავალ ოთახში
-მარტო ყოფნა არ მინდა
-აბა რა გავაეთო? ორშაბატამდე 200 ბავშის დავალება მაქვს გასასწორებელი
-პლანშეტი აიღეე...- დაუბღვირაა და პლედი მოიხურა..აღარ შეკამათებია, პლანშეტში განაგრძო მუშაობა, აი ელენე ისევ ვერ ისვენებდა. წამოდგომა უნდოდა მაგრამ როგორც კი დგებოდა ცუდად ხდებოდა და გულისრევა ეწყებოდა. საუბარი სჭირდებოდა, ან ჩხუბი მაინც.
-ვახოოო
-რა მოხდა?- ოდნავ წამოსწია თავი
- უცნაური სურნელია სახლში
-რა სურნელი?
-არვიცი, არ მომწონს... რაღაც ჭაობის სურნელი... მემგონი შენი სუნამოა, გაიხადე რა ეგ ზედა
-ჩემს სუნამოს ჭაობის სურნელი არ აქვს
-აქვს... გთხოვ
-დავიღალე- პლანშეტი დადო, რამდენიმე წამში უკვე გამოცვლილი დაბრუნდა ოთახში, მობილურზე დაურეკეს ამასობაში,
-ხო შორეე..- მობილურს ღიმილით უპასუხა და ოთახიდან ისევ გავიდა, აი ამან უაღრესად აუშალა ნერვი ქალბატონს. ლამის გაწითლდა სიბრაზისგან. ვახო უან რომ დაბრუნდა აშკარად ეტყობოდა ეს გაბრაზება
-რამე ხდება?
-თუ მღალატობ... ეს ყველაფერი დაფარულად გააკეთე!
-ჰა?
-რა? დაიწყე ახლა უარყოფა... არავინ გაიგოს, არ მინდა ვინმეს შევეცოდო, იიი ქმარი ღალატობს- ბურდღუნით წამოდგა
-ავადმყოფი ხარ! რას ბოდავ საერთოდ?
-მე ვბოდავ? კარგი რაა
-ძალიან მეშლება ნერვები, სულ ასეთი დამოკიდებულება გქონდა!!! ავადმყოფურად ეჭვიანი ხდებოდი! ახლა მაგიტომ ვართ ასე! ფსკერამდე დასულია ჩვენი ურთიერთობა
-აჰ, ჩემი ბრალია ყველაფერი... ჩემი ბრალიაა ჩვენი სამ წლიანი ურთიერთობის წერტილი? მე ვაგვიანებდი სამსახურიდან, მე არ ვიყავი სახლში რამდენიმე დღის განმავლობაში... მე გავხდი გულგრილი, მე!!!- სიმწრით ჩაიცინა
-იცოდი ვინც ვიყავი და მემგონი არ დამიძალებია ცოოლად გამოყოლა, ხო?
-უფრო ბედნერი იქნებდი არა რომ მეთქვა??? შენგან განსხვავებით მე მიყვარდი...
-და მე არ?? მხოლოდ მაგ ყველაფერს ხედავდი, იმას ვერასდროს ამჩნევდი ელენე, როგორ ვცდილობდი ყველაფრის მიუხედავდ შენს გვერდით ყოფნას და ყურადღების მოქცევას... მაგრამ შენ გაცივდი.. მხოლოდ ყოველთვის ცუდის დანახვა შეგიძლია, მე სახლშ ვერ დავჯდებოდი, მეც ისევე მიყვარს ჩემი პროფესია, როგორც შენ გიყვარს საათობით იმ რედაქციაში ჯდომა და რაღაცეების წერა.
- ... შენ ყველაფერში მე მადანაშაულებ!! მე , მხოლოდ მე!- გაბრაზებულმა ბალიში გაუქანა, საუბარი ყვირილში გადაუვიდა, ისე რომ ვერც შეამჩნია- შენი დამოკიდებულება ძნელიაა სიყვარულთან გავაიგივო!!! უგრძნობი ქვა ხარ! ქვა ხარ ვახო!
-გეყოს!- გაბრაზებული წამოენთო და ხელში რაც პირველი მოხვდა კედელს მიანარცხა- გაჩუმდი“! - შიშისაგან შეხტა, იატაკზე დაფანტულ ჭიქის ნამსხვრევებს დახედა, მერე უბრალოდ შებრუნდა და ტირილით შეიკეტა აბაზანაში
-ყოველთვის ცდილობ კონტროლი დამაკარგვინო! - ფეხი მაგიდას მიჰკრა, სიგარეტი აიღო და გაბრაზებული გავიდა აივანზე.
დიდხანს იჯდა საწოლთან და ტიროდა, მერე დაიღალა, თავი ბალიშზე დადო და მალევე ჩაეძინა, ოდნავ შეღებული კარიდან ჩუმად უყურებდა ვახო. გული ტკიოდა მისი ცრემლების გამო, თან ძალიან ბრაზობდა. ძალიან დიდხანს ფიქრობდა და მთელი ღამე თვალი ვერ მოხუჭა.
გულისრევის შეგრძნებამ გამოაღვიძა. შეშინებული შევარდა საპირფარეშოში. მთელი მუცელი ეწვოდა. გული ლამის ამოუვარდა
-მშვიდად... მშვიდადდ... აქ ვარ..- თმები უკან გადაუწია და შუბლი დაუჭირა, საპირფარეშოში შესულმა ვახომ... შემდეგ წამოაყენა, ფერდაკარგულს და ძალაგამოცლილს პირი მობანა
-უკეთ ხარ..
-არა... -თავი ვახოს მხარს ჩამოსდო და ატირდა- ექიმთან წამიყვანე ვახო...მეშინია-
-ჩშ..დაწყნარდი არაფერია. აი ახლავე წავალთ და დარწმუნდები... - ხელში აიყვანა, გამოცვლაში დაეხმარა, თავადაც გადაიცვა და ხელში აყვანილი მიიყვანა მანქანამდე
-ისევ ისე ხარ?
-მეშინია... ბავშვ,რამე რომ მოუვიდეს... რომ დავკარგო.. არ მინდა დავკარგო, არ მინდოდა ... არ მინდოდა არ მიფიქრია არ ვნანობ- თვალცემლიანმა გახედაა და მუცელზე გადაისვა ხელი
-არაფერი მოუვა... ა უბრალოდ ცუდი ფიქრებია და... ინერვიულე კიდეც -ბოლო ხმა ჩავარდნილმა ამოთქვა, მერე ხელი მის მტევანს ჩასჭიდა და მანქანა დაძრა.
ყველაფერი რიგზე იყო, ექიმის თქმით ორსულობის მე-14 კვირას ყველაფერი ეს ახასიათებდა, უბრალოდ ელენეს განსაკუთრებით გამოხატული ტოქსიკოზი ჰქონდა. გადასხმა გაუკეთეს, რამდენიმე ვიტამინი დაუნიშნეს,სიმშვიდე უსურვეს და სახლში გაუშვეს
-ისეთი გრძნობამაქვს, თითქოს ვტანჯავ.. არ იზრდება-
-ნუ ტირი.. აღარ იტირო... - მანქანა გზიდან გადაიყვანა.- ბოდიში, რომ გიყვირე წუხელ
-სამი თვისაა და ჯერ ოდნავ გამეზარდა მუცელი... ცუდად რომ იყოს
-ნუ ფიქრბ პესიმისტურად. შენც და ჩვენი შვილიც ორივე, ნკარგად იქნებით... არ იტირო-
-წავიდეთ... სახლში მინდა- თავი ფანჯრისკენ მიაბრუნა და ხმა არ გაუღია, ისე აიყვანა სახლამდე ვახომ ხმა ერთხელაც არ ამოუღია, საწოლზე დაწვა და ფანჯარაში გახედა, რა თქმა უნდა მისი მარტო დატოვება არ უფიქრია ვახოს, მის გვერდით დაჯდა
-ელე
-ხო...
-გადმობრუნდი... –
-რაიყო?
-არაფერი... - ხელი მოხვია და გულზე მიიხუტა, თითებით თმაზე დაუწყო მოფერება, ისე ესიამოვნა სიამოვნებისგან ჟრუანტელმა დაურა ელენეს.- აღარ გაგაბრაზებ, ოღონდ ასე ნუ მაშინებ ხოლმე... მაპატიე გუშინ რომ გიყვირე
-ველური ხარ...
-ნუ ტირი!!-
-თავისთვის მეტირება
-ნუ გეტირება- ტუჩის კუთხე ჩატეხა- არაფერს შეჭამ?
-....
-მაიონეზიანი პური მინდა.. პერიცით... არა, არრა შემეშალა წითელი წიწაკით...- ხმადაბლა ამოთქვა, მერე გახარებულმა წამოსწია თავი- ხო... მინდა.. ძალიან
-კარგი, ასე თუ გაგახარებს ნახევარ მაღაზია მაიონეს მოვიტან შენს ოთახში..
-მე წამოვალ, ისე არ მინდა... აი თხელი ფენაა უნდ ჰქონდეს
-არა, ორსულები ძალიან შარში ხართ.- ხელი მოკიდა და სამზარეულოში გავიდა, ლამის სანტიმეტრებში გააზომინა პური, მაიონეზი თვითონ წაუსვა, შეჭამა და მშვენივრადაც შეირგო.. განწყობა გამოუკეთდა, რამდენიმე საათი კითხულობდა შემდეგ უბრაოდ ჩაეძინა. როცა გამოიღვიძა მაირამი და ლალი უკვე დაბრუნებულები იყვნენ. თბილად გადაეხვია ორივეს.
-აბა, როგორაა სოფლისკენ საქმეები? აჩიკო როგორაა/
-კარგად.. ორ კვირაში ჩამოვალო ასე განაცხადა- გაიცინა ლალიმ- მურაბები ჩამოვიტანე, რომელიმე ხომ არ გინდა ელე?
-საზამთრო გვაქვს?
-ძააააალიან ბევრი- თვალლი ჩაუკრა მარიამმა-მოგართვა რძალო?
-არა, მე თქვითონ- ღიმილით წამოდგა და სამზარეულოში გავიდა
-ძმაო, შენ რა სახით ზიხარ? იმედია ფრონტი არიყო...
-არა.. უბრალოდ ცოტა შემაშინა დღეს
-რა მოხდა?
-ექიმთან ვიყავით... ცუდად ვარო, დილით რომ გაიღვიძა მაშინვე ღებინება დაეწყო.
-რაა.... მერე რაო?
-არაფერია სერიოზული, ყველაფერი რიგზეა
-ნორმალურია ეგ ვახო, კარგად იქნება მალე- გაუცინა ლალიმ- მთავარია მშვიდად იყოს
-კარგი... მე გავალ ახლა, საქმეები მაქვს, გვიან დავბრუნდები
-ასე მშვოდად ვერ იქნება. რა ბავშვივით იქცევი?? სულ ასე იყავი ყოველთვის ... მაგიტო გაგირთულდათ
-მარიამ!
-რა? აურიე ვახო, ძალიან ძალიან აურიე! - ელენესთან გავიდა სამზარეულოში.
***
კიბეებზე ჩავიდა თუმცა წასვლა ვერ გაბედა.
-ნიკა. დღეს ვერ ვახერხებ მოსვლას, იქნებ სხვა გააგზავნო ჩემს მაგივრად... კი გადაუდებელია... ელეა ცუდად და სახლში უნდა ვიყო... კარგი... ხო, დილით გავალ მერე მე, ლექციამდე.- მობლური გათიშა და სახლში აბრუნდა. შორიდან აკვირდებოდა ელენეს, რომელსაც პატარა ბავშვივით უხაროდა საზამთროს მურაბის დანახვა. უნებურად ჩაფიქრდა განვლილ დღეებზე, ის დღე გაახსნედა პირველად რომ ნახა. მაშინაც ზუსტად ასე... მთელი გრძნობით იცინოდა.

ელემ და ვახოომ ერთმანეთი სრულიად შემთხვევით გაიცნეს. საერთო მეგობრის დბადების დღეზე, გამორჩეული ისტორია არ ყოფილა. ქალბატონი, სილაღით და სიგიჟით ატარებდა დროს, იმდენად განსხვავებული იყო, იმდენად თავისუფალი და თან უცნაურად სევდიანი ვახოს ყურადღებაც მიიპყრო. ვახოსი, რომელსაც მსგავსი გრძნობებისთვის და ურთიერთობისთვის გული გაშლილი არ ჰქონდა,საქრთველოში ახალი დაბრუნებული იყო და მხოლოდ კარიერის შექმნაზე ფიქრობდა. თუმცა მაინც, ქალბატონი დაუკითხავად შეიჭრა მის ცხოვრებაში, ამის შემდეგ რამდენიმე შემთხვევითი შეხვედრა იყო, ნელ-ნელა კი დასერიოზულდა. გაცნობიდან ორი წელი იყო გასული, როცა დაინიშნენ. ვახო მაშინ 25 წლის იყო, უნივერსიტეტში ლექტროის დამხმარედ მუშაობდა. ელე კი 22 წლის, მაგისტრატურაზე სწავლობდა, როგორც მომავალი ჟურნალისტი, პარალელურად ერთ-ერთ ტელევიზიაში მუშაობდა დილის გადაცემის წამყვანად. მოულოდნელი გადაწყვეტილება იყო, თუმცა იმდენად იზიდავდათ ერთმანეთი რომ სხვაგვარად არც წარმოედგინათ. პირველი ორი წელი მშვიდობიანი იყო მათი ურთიერთობა, უნმნიშვნელო კამათებით გრძელდებოდა. ბოლო წელს კი აშკარა ბზარები გაჩნდა, საიდანაც სიცივე შემოიპარა და საბოლოოდ ყოველდღიური ჰარმონია, ჩხუბში და გაუთავებელ აურზაურში გადაიზარდა. ქორწინების გადაწყვეტილების მსგავსად, განქაორწინებიის გადაწყევტიებაც ერთობდივად მიიღეს. თუმცა ყველაფერი მაინც არ დასრულდა ისე, როგორც უნდოდათ.
***
დრო ნელ- ნელა გადიოდა, ელენეც მოძლიერდა, სამსახურში სიარულიც კი განაგრძო და მოკლედ რომ ითქვას ყველაფერი თითოს მიწყნარდა კიდეც. ნინისთან, მის დაქალთან ერთად იჯდა და ფორთოხლის წვენს მიირთმევდა
-აუ უკვე გეტყობა მუცელი..
-ექიმმა მითხრა, მალე მოძრაობას დაიწყებსო
-მერამდენე თვქში ხხარ?
-მეოთხე.
-კიდე არ მჯერა... მიუხედავად იმისა რომ მოულოდნელი არ უნდა ყოფილიყო
-უნდა ყოფილიყო... მე და ვახო გაშორებას ვაპირებდით
-და ახლა?
- რამდენიმე თვით გადაიწია
- არ მჯერა მე თქვენი ერთანეთისადმი გულგრულობის
-ბავშები ვიყავით მაშინ, ალბათ არ იყო სიყვარული.. სანამდეც გვეყო ქიმია ვიყავით...
- ვგიჟდები. ვაფშე არ ფიქრობთ არცერთი! ნერვებს მიშლი
-ვფიქრობ...
-ისევ გაქვს გრძნობები.. ბრალოდ გაბრაზებული ხარ და არ გინდა აღიარო, მერე უაზრო წარმოდგენებს იქმნი
-და მე რომც მიყვარდეს, მე ხომ ვიცი ვახო იგივეს არგრძნობს... ვახოო სხვაგანაა და ახლაც მხოლოდ ბავსვის გამოა იქ სადაცაა
-არ გიფიქრიათ რომ ზრდასრულებივით გაისაუბროთ? გაერკვეთ და მოგვარდეთ
-არ გამოგვდის... გარდა ამისა ნათელია ყველაფერი, სენი აზრით იმ გამოთრობამდე შვილი რატომ არ გვყავდა? იცოდა რომ აღარაფერი გვეშველებოდა და ბავიც .. მოკლედ ხომ ხვდები
-აი რა სისულელეა ახლა ეგ. ვახო მოვიდა და ბავშვის არსებობაც არ ეტყობა რაღაც რომ არ უხარია
-...
- არეულები ხართ, მიუხედავად იმისა,რომ ბერდებით... თქვენი სიყვარული ისვ ადგილზეა
-ნუ მდედრფროიდობ!
-ფაქტია- თვალი ჩაუკრა- მოკლედ შერიგდით და ნუ მიტანჯავთ ნათლულს
-შერიგებულები ვართ ჩვენ. უბრალოდ ის თავისთვის. მე ჩემთვის
- ჯიუტი თხა ხარ! აი ვინმეს რომ შეხვდეს არ იეჭიანებ
- დამლულად შეხვდეს, ჯერ ისევ ჩემი ქმარია...
-ნერვებს მიშლი!
-მაგვიანდება, რედაქციაში ნდა მივიდე. შემდეგ ელევიზიაში. ასე რომ..
-გაგიყვანო?
-არა გოგო. აქვეა, თან უკვე თიტქმის გაზაფხულია. გავივლი ჩემთვის.
-კარგი, ჭკუით მაშნ
-დორებით- ნინის დაემშვიდობა და რედაქვიისკენ წავიდა.
მთელი დღე სამსახურში დაჰქო. შემდეგ გადაწყვიტა ვახოსთან მისულიყო უნივერსიტეტში. მივიდა თუმცა დერეფანში დაიკარგა, გამვლელი სტუდენტი გააჩერა
-ბოდიში A111 სადაა?
-ვახო ავსაჯანიშვილის ლექცაიაზე მიდიხართ?
-კი.
-რა დამთხვევაა მეც.. - გაუღიმა გოგონამ- ერთად ავიდეთ მაშინ
-მშვენიერია, ავირიე დერეფანში
-არ მინახავხარ აქამდე. ჩვენს ფაკულტეტზე ხარ?
-მე... მე ვერ დავდიოდი უნივერსიტეტში... სათხოვარი მაქვს ახლაც ვახოსთვის.. იქნებ რაიმე შეღავათი გააკეთოს
-ვახო ძლაინ კარგი ლექტორია, დამიჯერე თუი საპატიო მიზეზი გაქვს აუხცილებლად დაგეხმარება
-მართლა?
-კი. თავისებურია თუმცა ძალიან სამართლიანი და კარგი ადამიანია- ელეს გაეღიმა, - ხო მართლა მე ანი ვარ
-ელენე
-თუ რამე დახმარება გინდა, ჩემს საკონტაქტოს დაგიტოვებ
-არა ანი, დიდი მადლობა. მხოლოდ ვახოსთან გასაუბრება მსურს, აქ დაველოდები
-ხო, მალე დამტავრდება ლექცია. მე ოტახში ვყავდი გაგზავნილი განცხადებაზე. გამოვა მალე- გაიღიმა ანიმ და კარში შევიდა. ელენე კი სახეგაბადრული ელოდა ვახოს. უცნაურად მოენატრა და უნდოდა ენახა
-ოხ ეს არეული ჰორმონები..- გაიცინა და მუცელზე გადაისვა თითები
-ელე.. აქ რა გინდა? ხომ ყველაფერი რიგზეა?
-კი გამოგიარე უბრალოდ. არ შეიძლება?
-ეგ არ მითქვამს და ნუ სეიცვალე სახე-
- აბა რა კითხვებით მოძრაობ
-რა დავაშავე?- თიტებ შუბლზე მოისვაა.. - მოიცა სტუდენტი ანიმ რომ თქვა...
-მოვიტუიე, მაინტერესებდა შენზე რას მეტყოდა
-ოჰ, ქალბატონო ელენე...
-კეთილი ტყუილი იყო. თუ გცალია კაფეტერიაშ ცამიყვანე.. მშია
-აქ ცუდი საკვები აქვთ, გარეთ დავჯდეთ მოპირდაპირე მხარესაა ერთი ძალიან კარგი ადგილი
-კარგი- ვახოს მიჰყვა, ცოტა არ იყოს გაკვირვებული იყო, უცნაურად ეჩვენა ელეს მსგავსი დამოკიდებულება, თუმცა ძალიან სიამოვნებდა.
-და რაო ანიმ?
-ნამდვილი ურჩხულია, კაციჭამიას მსგავსად იქცევაო
-აჰა, ანუ შემაქო- ირონიულად გაიღიმა
-გამიკვირდა
- არ მინდა ვჩხუბოთ
-იმმის გამო რომ მონსტრი მგონიხარ?
-არა რა თქმა უნდა... მოკლედ დაივიწყე, - უნივერსიტეტის შენობიადან რომ გავიდნენ კაველარი გამოსდო ელეს და ისე გადავიდნენ ქუცაზე. მაქსიმალურად ცდილობნდენ სიმშვიდის შენარჩუნებას. გამოუვიდათ კიდეც, ისევ ამდენი ხნის შემდეგ. უცნაურად მონატრებული ეჩვენა ძველი დრო ვახოს.
სახლში ერთად დაბრუნდნენ. ცოტახანს ისაუბრეს ოჯახობასთან შემდეგ კი დასაძინებლად წავიდნენ
-ვახო
-ხოო- ახლად ნაბანავები, თმის მშრალებით გამოვიდა აბაზანიდან
-დაწექი დღეს საქოლზე...
-დღეს ემპათიით განწყობილი მეჩვენები
- მემგონი ბატონი ან ქალბატონი შვილის ბრალია
-მშვენიერია, ჩემკენაა- თვალი ცაურა. ზედა გადაიცვა და ძლივს კომფორტულად დაწვა
-ჯანდაბა! მომნატრებია საწოლი
-თუ ჭკვიანად იქნები, დაწექი ხოლმე
-კარგი ელენე დეიდა აღარ გაგაბრაზებ
-ნუ მიკრავ მაგ თვალს თორე სამუდამოდ ცალთვალას დაგტოვებ
-ჩემი აზრით მცაგრავ
- ისევ არასწორი აზრი
-როგორ მოგეწონა უნივერსიტეტში?
-სულ 10 წუთი ვიყავი... ისე კი მომნატრებია
-მერე ჩააბარე დოქტორანტურა და ჩემი კოლეგა გახდი
-მადლობა, ჩემი რედაქცია მირჩევნია
-დეკრეტი როდის უნდა აიღო?
- რვა თვემდე ვაპირებ მუშაობას.. თუ შვილიკო შენს მსგავსად მოუთბენელი არ გამოდგა.
-შვილიკო...
-სქესი გავიგოთ?
-კი.. სახელს მაინც მოვუფიქრებთ.. დიდია უკვე ტეხავს ...- გაიცინა და ელესკენ უფრო ახლოს მიიწია
-მალე მოძრაობას დაიწყებსო, ასე თქვა ექიმმა... ერთი სული მაქვს
-ხო, სასწაულია.. ასე შენს სხეულში ვითარდება პატარა არსება, რომელიც მოძრაობს, თან ჩემი ნაწილია...-
-და ახლა ისე მოქმედებს რომ საყვარელი მეჩვენები!!!
-ადრე რომ შეგვექმნა შვილიკო... იქნებ ჩვენი ურთიერთობა უარესობისკენ არ სეცვლილიყო- პაუზის შემდეგ ამოთქვა ვახომ
- .. თიტქოს ვერ ვბედავდით
-ახლა ყველაფერი შეიცვალა
-მაგრამ გვიანია...
-არაუშავს, შვილიკოს არაფერი არ მოაკლდება, ჩვენს შორის რაც რ უნდა მოხდეს მასზე არანაირად არ უნდა იქონიოს გავლენა... მსვიდ და მოსიყვარულე გარემოში უნდა გავზარდოთ
-კიდე მესაყვარლები- თვალები აატრიალა-
-მეორედ კომპლიმენტს გვერდს ვერ ავუვლი..
-თავში ნუ აგივარდება, ჰორმოების ბრალია.. ორსულობამ იცის
-ორსულობამდეც საკმაოდ ვმოქმედებდი
-ჰი, ჰი სასაცილოა ძალიან!
-თუ გინდა გაიცინე. მართლაია და
-ჯობია დავიძნოთ... თვალები გეხუჭება... კიდევ უფრო მესაყვარლები- ბოლო სიცილით დააყოლა
-ხვალ გადაღებაზე ვარ წასასვლელი.. პარლამენტის შენობასთან აქციააა- ბალიშს ჩაებღაუჭა
-გაგაღვიძო?
-კი... მაინც 6 საატზე იღვიძებ და..
-რომელზე გადიხარ?
-რვის ნახევარზე
-რას აიჩემე ეს ნიუს ფოტოგრაფობა ჰა?
-საინტერესოააა
-კარგი დაიძნეე ...
-ძილინების... და ხო მადლობა სამჯერ ნათქვამი კომპლიმენტისთვის- წამოიწია და ელეს ტუჩებს ნაზად შეეხო, რეაქციამ არ დააყოვნა, გული გაუჩერდა სხეულის ტემოერატურამ იმატა და ლამის სული განუტევა...- ტკბილი ძლი ელე!- ზურგი აქცია და თვალები დახუჭა.
რაღა დააძნებდა ვახო?!
ალბათ ის ფაქტი,რომ დილით ერთმანეთში გახლართულებს ეძნათ უცნაურად არ მოგეჩვენებათ. ელენეს თმები ვახოს სახეზე ჰქონდა დაყრილი, ნახევარი ტანიტ მასზე იწვა დათავი მის კისერში ჰქონდა ჩარგული, პირველი ელენეს გაეღვიძა, არ განძრეულა, ცოტახანს ტკბებოდა, თუმცა ვერ ხვდებოდა ასე რატომ სიამოვნებდა ვახოს სიხლოვე.
-ვახოოო- ოდნავ წამოიწია
-ჯერ შვიდია
-შენ რა გღვიძავს!!
- შენი თმის ბედით რომ დაინტერესდი მაშინ გამეღვიძა. წამოიწაა და ელენეს მოშიშვლებულ მკერდს,რომ მოჰკრა თვალი ეშმაკურდ გაეცნა. როდისღაცა მოწვა ელემ რაც ხდებოდა, პიჟამა გაისწორა ა დაუბღვირა
-ტუტუცო!
-ვითომ პირველად ვხედავდე- ისევ ბალიშზე დადო თავი...
-უფრო ტუტუცო!!- ხალათი მოიხურა და ოტახიდან გავიდა.
***
უნივერსიტეტში გაზაფხულის რ კვირიანი არდადეგები დაიწყო, თუმცა მეორე როფესიის გამო ქუთაისში უხდებოდა წასვლა, თან არ უნდოდა. ყოველ დრე ბავშვი სგამოძრავებას ელოდებოდა. ბოლო კვირები ელენეს მიცელზე ედო თავი და ოატარა ბავშვივით ელოდა მომენტს, როცა პირველად გაანძრევდა შვილიკო სხეულს.
-ელე, რომ წამოხვიდე?
-საქმეები მაქვს.
-უთხარი დამელოდოს
-ვაიმე ვახო, დამღალე, რა ბავსვად გაქცია ამხელა კაცი ციცქნამ ჰა?
- რავქნა ყოველდღე არ ვგრძნობ პირველი შვილის ირველ მოძრაობას
-შეგიძ₾ია სხვა გაგზავნო
-არაო ნიკამ და...
- გამაგრდი და წაბრძანდი- დაუბღვირა, შემდეგ მაგიდიდან ბანანიი აიღო და მოკბიჩა
-ნუ იცინი მეცხრე კლასელივით
-უცნაურად ჭამ!
-ვერ გცნობ!!
-ვრც მე... კარგი კარგად იყავი- ლოყაზე აკოცა, მერე დაიხარა და მუცელს აკოცა- შვილი დამელოდე იცდეე
-ხო შენ შორესთან ერთად იფრინე და აქ ბავშვს მიეცი ბრძანებები
-კიდე შორენა?
-რა არა?
-ოდესმე შიეცვალე ელენე
-კარგი, მაგრამ თუ მაინც ვერ ისვენებ ვინმე წესიერს მაინც ... მოკლედ შედარებით ნორმალური მაინც გა**მე რა..
- კარგი, გავითვალისწინებ- თვალი ჩაუკრა.
-კრეტინი- ბანანი მაგიდაზე დადო და ცრემლები მოიწმინდა- ოხ ჯანდაბ!! მე დავწყე! ჩამეგდო ეს ენაა რა... ჯანდაბა- ფეხზე წამოდგა და აქეთ-იქით სიარული დაიწყო- ეჭვიანობ ელენე! რაარი ეს ჰა?- თავთან საუბარი დაიწყო, მერე კარის ხმა გაიგო. ჯერ ეგონა ვახო მოვიდა, თუმცა კარშ მის ნაცვლად აჩიკო შემოვია
-ელეე შუადღე მშვიდობის
-სალამი.. ასე მალე დაბრუნდი?
-კიი კი... არ მოსულა ჯერ ლალი?
-არააა
-ოხ ეგ ქალი გადამრევს, ასე მითხრა სახლში მიგასწრებო
- რამე ხდება?
-არაფერი სვილო, უბრალოდ სოფელში წასვლას ვაპირებთ და შენ უნდა გაეფრთხილებინე, მოგხმარბოდა და წავსულიყავით
-აუ, ეგ კარგი აზრიაა...
-ანუ წამოხვალ?
-დიახ... გშია? მაგიდას გავშლი
-კი.. საუზმის გარეშე წავედი
-მაშნ ერთად მივირთვათ, მერე ჩავაგდები.. ძალიან მალე
-ჯერ ლალიკო არ მოზოზინებულა მაინც.. - გაუცინა და სააბაზანოში გავიდა, ელენე მაგიდა გაშალა და რძალ-მამთილი მიუსხდნენ სუფრას, ტან საუბარსაც გაჰყვნენ, ლალი რომ მოვიდა სახლში რამდენიმე წამს ღიმილით უყურა, შემდეგ ი მათ შეუერთდა.
გზაში ვახოსაც ესაუბრა რამდენჯერმა. ძალიან არ დაღლილა, სოფლის ჰაერიც ესიამოვნა და მოკლედ რომ ითქვას წასვლაც არ უნანია.
თან ვახოს გარეშე ყოფნაც ცოტა უჭირდა და ყურადღება გადაჰქონდა. ჰამაკში იჯდა და მობილურს უყურებდა, რომელზედაც ვახოს უკვე მეათე ზარი ხორციელდებოდა. ნერვი არ უტოკავდა, მშვენივრად აყოლებდა გულს. ბოლოს უპასუხა
-დიახ..
-სად გაქვს მობილური?
-აა, ვსეირნობდი მეზობელ გივისთან ერთად
-ლალიმ ჰამაკში წევსო
-აი ვიცი ახლა ირონიულად ღიმი და მინდა რამე ჩაგარტყა
-ანუ კარგად ხარ.
-შენ?
-არაჩვეულებრივად...
-აქციაზე ხარ?- ვითომ არ აინტერესებდა ლაითად ჰკითხა
-არა. მოვრჩი მუშაობას.
-ხო..კარგია.
-კარგი, ამბის გასაგებად დავრეკე... ახლა გავთიშავ
-ასე უცებ?
-ხო. არ თქვა შენთან საუბარი მსიამოვნებსო
-ბოდავ
-კარგი საქმეები მაქვს
-მუშაობას ხომ მორჩი
-სხვა საქმეები- განგებ უკეთებდა, ხვდებოდა თუმცა მაინც ძალიან ძალიან ეშლებოდა ნერვები
-კარგი... კარგად...
-ორ დღეში გნახავ
-კარგი, მაგრამ იცოდე საყვარლების კვალი ჩამოიბანე
- რა ტქმა უნდა.- გათიშა და ელენეც ისევ აწრიალდა. სიმშვიდე სულ გადაავიწყდა, ღრმად ჩაისუნთქა და ფეხზე წამოდგა, ეზოში დაიწყო სიარული, მერე მობეზრდა და სახლში შევიდა. ვახოს ოთახში, ალბომები ნახა და ქორწლის ფოტოების დათვალიერება დაიწყო, სულლ დავიწყებული ჰქონდა. ალბომში უამავი ლამაზი კადრი ჰქონდა შენახული, უფრო მეტად ეტკინა გული და თიტქოს რაღაც ჩაწყდა, ყელში ტკივიის ბურთი გაეჩხირა და ცრემლები გადმოსცვივდა თვალებიდან. ტელეფონს გახედა, ერთი ფიქრი იფიქრა დაურეკავდა, თუმცა მერე გადაიფიქრა ისევ ფოტოებს დახედა და ძველი მოგონებების სამყაროში გადაეშვა.
ელენე ნიჟარაძეს სინამდვილეში არ ჰქონდა უდარდელი ცხოვრება და მაშინ რცა ვახოს შეხვდა, მაშნ განიცადა თუ რას ნიშნავს როცა ვინმეს უყვარხარ, ვინმე შენზე ზრუნავს, მხარს გიჭერს და შენი ტკივილი ესმის.
დედა არასდროს უნახავს, მასზე მშობიარობის დროს დაიღუპა ისე, რომ მისი ხელში დაჭერაც ვერ მოასწრო. მამამ რამდენიმე თვეში მიატოვა, რუსეთში წავიდა და სრულიად ახალი ცხოვრება დაიწყო. ელე 15 წლამდე ბებია-ბაბუასთან იზრდებოდა( დედის მშობლებთან) შემდეგ ისინიც დაკარგა და ორი წელი, სანამ 18-ის გახდებოდ აბავშვთა სახლში გაატარა. მიუხედავდ ამ ყველაფრისა არასდროს დაუყრია ფარხმალი, ერთადერთი დაქალის და რამდენიმე მეგობრისამარა შემორჩენილმა სრულიად მარტომ მიაღწია ყველაფერს. ჩააბარა სსაოცნებო უნივერსიტეტშ დააიწყო მუშაობა, დააგროვა თანხა და დამოუკიდებელი, განვითარებული ადამიანი გახდა. ამ გზაზე შეხვდა ვახოსაც. ვახოს,რომელიც ზუსტად იცოდა, რომ ძალიან ძალიან უყვარდა. ამ მომენტში, მიუხედავად არაღიარებისა მასზე იყო მიჯაჭვული. უბრალოდ არ აღიარებდა, არ უნდოდა. მიზეზი არ იცოდა. შეიძლება ნინი მართალი იყო. შეიძლება მართლა ბრაზობდა ვახოზე, მისგან გამოჩენილ გულგრილობაზე... შეიძლება ზედმეტიც მოსდიოდა... ყველა ფიქრი ერთად მოეძალა. მობილური განათდა
,, ნუ ბორგავ. ნომერშ ვარ. მარტო, ვჭამე და დაძინებას ვაპირებ ’’ - ესემესი რომ ნახა უნებურად გაეღიმა.
‘’საიდან მობოდე რომ ვბორგავ?’’
,, დიდი ხანია გიცნობ... ვიცი როგორი ხარ ელენე. ძლინების, შვილიკოს უთხარი ჯერ ნუ მოუნდება ცელქობა’’
***
სოფლად მშვენიერ დროს ატარებდა, მაიამთან ერთად დადიოდა, გაზაფხულის სურნელოვან ჰაერს სუნთქავდა და აყვავებულ ბაებს ათვალიერებდა,მაგრამ ვახოც ენატრებოდა.
-ხო კარგია აქ?
-კი.. აქამდეც მიყვარდა იმერეთი, ამ მდგომარეობაშ საერთოდ- გაიცინაა და ატმის ყვავილს დაყნოსა
-ხო კარგია... მიწის სურნელი, აზუზუნებული მეზობლები.. აი ძლაინ მიყვარს. მადლობა განათლების სამინისტროს დასვენებისთვის-
-სიცოცხლე იგრძნობა აქ...
-გახსოვს აქ პირველად რომ ჩამოგიყვანა ვახომ?
-რა დამავიწყებს... ის უზარმაზარი ძაღლი რომ შემომახტა უზარმაზარი ტორებით
-ეჰ ჩემი ნატაა... როგორ მიყვარდა
-მე კი გადამრია
-ნუნუმ რომ აგიჩემა დ ა წნევის გაზომვაში გამოცდები გიტარა
-ნუნუ, ძალიან მიყვარს ეგ ქალი... როგორ აბამდა ვახოს დარჩით აქ, მეზობლად მინდა ეს გოგოო- გაიცინა ელენემ
- ვახო ისევ გიყვარს... ისევ ისე... ბავშვი ისევ ისე გაახლოებთ
-....
-არა?
-მენატრება...- იქვე ჯირკზე ჩამოჯდა- მე შვილიკოს ვაბრალებ, ბოლოს და ბოლოს მამაა და ალბათ ამას ენატრება მერე მეც..
-ეგ შვილიკო მანდ რომაა, აი ზუსტად ეგ უკვე მტკიცებაა იმის, რომ სისულელის გამო აირიეთ. გარკვევა გჭირდებათ. სხვა არაფერი. ჩემი ტრისტანა და იზოლინა ხართ თქვენ...
-ოხ მარიამ.... შენც მდედრ ფროიდად იქეცი
-ნინიც იგივე აზრზეა ხო?
-კი, მაგრამ არ ფუჭი გრძნობები და ცხელ ემოციებზე მიღებული გადაწყვეტილებები. არამგონია მე და ვახო... მოკლედ მხოლოდ ბავშვიია ახლა ჩვენი მაკავშირებელი
-კი კი აბა რა...- ეშმაკურად გაიღიმა და ხელი გაუწდა- წავიდეთ ახლა, მშიაა თან ბნელდება
-კარგი...
-ვახუნა როდის მიდის ფირისში?
-დღეს საღამოსო, ასე თქვა
-უიმე რა ღჯუა ეგ კაცი. ჩამოსულიყო აქ
-ჩვენც ხომ უნდა წავიდეთ და აზრი არ აქვსო
-ორი დღე არსად მივდივართ...
-რავიცი- მხრები აიჩეჩა და ყურებ ჩამოყრილი გაუყვა მარიამთან ერთად სოფლის ორღობეს. ეზოს რომ მიუახლოვდნენ, ჭიშკართან ვახოს მანქანა დაინახა. წამებში გაუბრწყინდა სახე
-ვახოო ცამოვიდა
-მხოლოდ ბავშვი აკავშირებთ ამათ- ხმა დაიწვრილა და სიცილით გახედა ეზოში ჩქარი ნაბიჯით შესულ რძალს, ეზოში, ჰამაკში იყო მოკალათებული ბატონი, მობილურში თამაშობდა
~-აბა თბილისში მივდივარო
-ოჰ, ცოლო... როგორ მომატებულხარ, ვერ გიცანი.. ჩვენი მეზობელი მალხაზა მეგონა თუ სემოვიდა ეზოში და არარ ავდექი
-იდიოტო!- ღიმილი გაბრაზებაში გადაუვიდა. ზურგი აქცია თუმცა ვინ აცადა წასვლა. მკლავში დაქაჩა და სიცილით აიკრა გულზე
-გამიშვი
-კარგი ხოო.. არც ასე არ ხარ შეცვლილი... მომეხვიე ახლა, ვიცი მოგენატრე
-არაფერიც
-აბა რატომ გამოიქეცი ჩემსკენ ღიმილით
-არ გამოვქცეულარ, ფეხს ოდნავ ავუჩქარე.. მციოდა
-აშკარად ჩემი მიმართულებით აუჩქარე- თმა სახიდან გადაუწია, ცხვირის წვერზე აკოცა და კიდევ უფრო მჭიდროდ აიკრო.
-მეგონა თბილისში წახვიდოდი
-ორი დღე მარტო ყოფნა მეზარება.. გავერთობი მაინც
-რით?
-შენნი გაბრაზებებით- ხელი შეუშა და მარიამისკენ წავიდა- დაო, სად ახეტიალებ ჩემს მეუღლეს-
-კარგად ვარ ვახ. შენ- სიცილით გადაეხვია
- ხომ იცი,რომ მილიონი ძაღლი დადის, ელენეს ეშინია ეგეც იცი ...
-ნუ დაიწყებ თუ ძმა ხარ, ამხელა მთა მული ტყუილდ ვარ?
-50 კილოგრამიანი მთა არსად მინახვს
-შენი ჭირიმე რა- ხელი ჩაიქნია და კიბეებზე ავიდა. ელეც გაჰყვა,
-მშიაა ძალიან.. შენ ჭამე?
-არა და მეც მაგრად მშია- უკან მიჰყვა მეუღლეს.
*****
ცხოვრება რაღაცნაირია, არის პერიოდი როცა ყველაფერი ლამაზი გეჩვენება, არის პერიოდი როცა ყველაფერი გძულს ირგვლივ. ზოგჯერ ისეთი დღეებიცაა ავტომატურად ცუდი განწყობას მოითხოვს, ისეთიც როცაა უცნაურად ამაღელვებელ ტალღაზე გაყენებს. გამუდმებით აღმართებზე დადიხარ, სწორხაზოვნება ცხოვრების ერთ-ერთი მახასიათებელი ნამდვილა არ არის.
დილიდან უცნაურად იყო აღრენილი, სახლში დარჩენას ამჯობინა მარტო გასულიყო ცოტახანს თავის ბინაში.
ცოტა ალაგა, შმდეგ დივანზე ჩამოჯდა და დაიწყო ფიქრი. არსებობს ისეთი ფიქრები, რომლებიც სულს გიწიოკებენ. უბრალოდ ჯდები და ტკივილს გრძნობ. გრძნობ დაუოკებელ, მოზღვავებულ მელანქოლიას და თითქოს გამოსავალი აღარ არსებობს. უბრალოდ დაგღალა ცხოვრებამ და ეს ბოლოა.
დედისგან სამახხსოვროდ დატოვებული ფოტოები მონახა. ატირდა და არც შეუკავება თავი.
ბოლოს დაღლილს ჩაეძინა. კარზე ბრახუნმა გამოაფხიზლა, შეშინებული წამოდგა და ჯერ ისევ გამოუფხიზლებელი გააღო.
-შენ გოგო სრულ ჭკუაზე ხარ!!!- გაცეცხლებული ვახო შეიჭრა სახლში
-ნუ ღრიალებ- უემოციოდ მიხურა კარი- რა მოგივიდა?
-დილიდან არ პასუხობ მობილურს
-სახლში დავიბარე, რომ აქ გამოვიდოდი.
-სახლში?
-დიახ. შენს სახლში, ლალი დეიდას ვუთხარი.-
-და ხომ არ გავიწყდება ვინ არის შენი ქმარი!- უხეშად დაქაჩა
-ფორმალური, ფორმალური ქმარი ვახო! კარგად იცი, რეალურად ჩვენი ცოლ-ქმრობა დიდი ხანია დასრულდა!
-ვერ ვიტან შენს რადიკალურ აზრებს!
-....
-რა გჭირს?
-არაფერი. მარტო მინდოდა ყოფნა, არ მაქვს უფლება?
-შეგეძლო გეთქვა.
- ლალის ვუთხარი-მეთქი.
-ელენე ვნერვიულობ... მეც ადამიანი ვარ და ერთ ესემსსს მაინც მივწერდი ადამიანს, პასუხის ღირსად თუ არ თვლიდი
-ბავშზე ნერვიულობ, მეც . ანუ საერთო საერთო სანერვიულოა, არაფერი მოუვა. ვუვლი და ვზრუნავ
-ნერვიულობიტ და ტირილით უვლი? - ირონიული მზერით გახედა- ყოველთვის ასე ხარ! არ ამბობ რა გაწუხებს, ჩუმდები და ელოდები როდის გამოიცნობენ! სულ ეს იყო პრობლემა!!! სულ ეს.
-მე ვარ საერთოდ პრობლემა. რატომ დავახლოვდით საერთოდ. ალბათ უკეთ იქნებოდა ყველაფერი მე და შენ ერთად რომ არ აღმოვჩენილიყავით გვანცას დაბადების დღეზე... არ დავქორწინებულიყავით, იმ ღამეს გამეშვი...
-უკვე წარსუია, მოხდა და ახლა მაგ წარსულიტ აწყმოს მოწამვლას და იმაზე ფიქრს არ მომხდარიყოო აზრი აქვს? და საერთოდ არ მესმის, რატომ ნანობ ასე, ნუთუ ოდნავადაც არ ყოფილხარ ჩემთან ვედნიერი?-სიმწრით ჩაიცინა
-ვიყავი... მივეჩვიე და როცა გაქრა, მოგონებები და მისი საწყისი ... ცუდად მხდის-
-….- დივანზე ისხდნენ ორივე, ვახო საკუთარ თავზე ბაზობდა და გული ტკიოდა ელეს მსგავს მდგომარეობაში რომ ხელოდა, თანაც შველაც არ შეეძლო. ელე კი ტიროდა.. ჩუმად კედელს მიშტერებოდა და ცრემლები სდიოდა
-იქნებ ფსიქოლოგთან მივიდეთ- ცავარდნილი ხმით ამოთქვა
-... არ მიფიქრია არასდროს
-ხოდა ახლა ვიფიქროთ. ეს ნეგატივი ცუდია, იქნებ ასე მაინც გავერკვეთ რეალურად მიზეზებში.
-მე გარკვეული მაქვს
-არ გაქვს. .. არ ფიქრობ რამე მოაგვარო
-შენ მოგვარების შესახებ საერთოდ არცერთ ნაბიჯს დგამ, მცირედი შემოტავაზებაც კი არ გქონია... ყველაფერს მე რატომ მომაწერ ხოლმე და ყველაფერს მე რატომ მაკისრებ?- ირონიულად გახედა- ადექი და შენ წადი ფსიქოლოგთან... მე ჩემი ბავში მეყოლება, შენ გაერკვიე მანამდე, იმაში რომ მხოლოდ მე არ ვარ ამ სიტუაციაში დამნაშავე
-და ვინ თქვა რომ ყველაფერს შენ გაბრალებ?
- დავიღალე ვახო. აი მიტო მინდა მალე დასრულდეს! ბავშვი მეყოლება და ის, ის მართლა რეალურად ჩემი იქნება. ჩ ე მ ი, ჩემთვის..- ფეხზე წამოდგა და ოთახში შევიდა
უცბად შეიცვალა ყველაფერი, დამთბარი ურთიერთობა ისევ გაცივდა. სამზარეულოში იჯდა, ვახო იმ წამის მოსული იყო. ჩაბეჩილი ვაშლი ხელიდან გაუვარდა
-... ვიგრძენი...- ხელი მუცელს შეახო...-
-ელე.. კარგად ხარ?- მარიამი დაფეთებული მიუახლოვდა
-დამარტყა, ფეხი ან ხელი... დამარტყაა- სიცილით დააკვირდა, -აი ისევ, ვგრძნნობ, სიცილ-ტირილი აუვარდა.
-მაჩვენე მაჩვენეე...- ყური მიადო მარიამმა მუცელს- ეეე დამარყაა, ვიგრძენი- სამზარეულოში ვახოც შემოვიდა
-რა მოხდა?
-მოძრაობს
-რა?? უჩემოდ?- სასწრაფოდ დაიხარა,, ხელები მუცელს მიადო-ვერ ვგრძნობ..
-მოიცა..- ..- აი აქ.. კიდევ მირტყამს- ვახოს ხელი დაადებინა
-...ეს... ვიგრძენი.. ელეეე მეც დამარტყაა- გაოცებული იჯდა და შეიგრძნობდა პირველ გამოძრავებას, ბედნიერებისგან ელეც ატირდა, დარწმუნდა იმაში რომ ამის მსგავსი ბედნიერება, უცხო და ამაღელვებელი არასდროს განუცდია.
მთელი საღამო აღარ მოშორებია ვახო, უხმოდ იჯდა და ხელები მის მუცელზე ედო, ხან ყურსაც მიადებდა ხოლმე. მარიამმა დრო იხელთა და უამრავი ფოტო გადაუღო, თან დასცინოდა ხოლმე.
-რაო ვახო? არაფერს იძახის?
-მარიამ...- დაუბღვირა და მერე ელეს მიუბრუნდა
-თერთმეტია, არ გეძნება?
-კი.. ჯობია დავისვენო
-მოდი დაგეხმარები
-შემიძლია მოძრაობა- ფეხზე წამოდგა და ოტახში შევიდა.
-ისევ აწყენინე?
-არა...
-ბოლო ერთი თვეა, უცნაურადაა
- ... ვიცი- ჩაიღიმა და ოთახში შეჰყვა, ორივე მოწესრიგდნენ და საწოლში მოთავსდნენ.
-რასაც არ უნდა ფიქრობდე, გეტყვი,რომ ის ღამმმე საუკეთესო იყო რადგან არსებობას დაედო სათავე. ზუსტად ვიცი, სულ რომ მთების გადადგმა დამჭირდეს, ბოლომდე ვიბრძოლებ შენც და ჩვენი ჯერ არ დაბადებული შვილც კარგად იყოთ ელენე.- კისერში აკოცა და ხელები შემოხვია
-არგი დედა რომ არ ვიყო?
-იქნები...
-მეშინია ვახო! მეშინია...
-აღარ იტირო! ნუ ხარ ასეთი
-როგორი?
-როგორიც
-ტოქსიკური... ტოქსიკური ადამიანი ვარ...
-მოდი უბრალოდ დამშვიდდი, ყველაფერი დაივიწყე, ბედნიერი იყავი იმით რომ შენს შიგნთ პატარა არსება ვიტარდება და დაიძინე..
-დისტანცია უნდა დამეცვა..
-არ ვაპირებ ხელი გაგიშვა. ასე დავიძინებთ.. ქაბატონო ჯიუტო.
დილით ჩვეულ პოზაში გაიღვიძა, ფეხზე წამოდგა და ფრატუნით გავიდა აბაზანაში, უცნაურად ამაღლებულ განწყობაზე იყო. ნინისთან ერთად გავიდა შუადღეზე სასეირნოდ და კიდევ უფო დადებითი ემოციიით დაიმუხტა
-რა სასიამოვნოა- მუცელლზე ედო ნინის ხელები და სცილით ადევნებ თვალს აბუზღუნებულ ელენეს
-ასე თუ მოგწონს იფიქრე შენც და შუა ქუჩაში ჩემს მუცელზე ხელების თათუნს შეეშვი.ხო?
-მარტო ფიქრი რომ შველოდეს-
-ასე გაჭირდა?-
-კი. რაც ბაჩოს დავშორდი, მას შემდეგ აღარავინ მეკარება, ერთ დღესაც ვიძალადებ ვინმეზე და ნახე მერე
-ღმერთი გიჟი ხარ- გაიცინა და წვენი მოსვა- ნინიმ თავი დაკარგა
-არა, კაცი დავკაარგე.. ეჰ ბაჩო
-არ აპრებთ რომ შერიგდეთ?
-არვიცი, ალბათ მოვა გონს და ისიც მიხვდება რომ ვენატრებბი... ხო მოვენატრები?
-ჩემი აზრით კი.
-გეუბნები დააფასე შენი ხუნხულა ლექტორი და შეირგე ეს ცხოვრება. ნუ მისცემ ფიქრებს საშუაებას აწყმო მოგიწამლოს
-მხოლოდ მე არ ვარ... არ მინდა საუბარი ამაზე, კარგ განწყობაზე ვარ დილიდა
-და რატო?
-არვიცი.
-ალბათ ქვეცნობიერი მაგრად გასსწორებულშია და..
-მემგონი უფრო ციცქნა შვილიკოს გავლენაა
-შვილიკო.. რაებს უძახი ბავშვს? მუცლიდან გინდა დასტრესო?
- რატო რა? ავკვიატეთ მე და ვახომ.. ისიც შვილისკოს ეძახის ხოლმე
-და სქესი როდის უნდა გაიგოთ? დაიბადა ბავში და ნათლიამ არ იცის რა უნდა დაახვედროს აქ
- ისე ზის რომ არ ჩანს... ძალიანაც რომ მოვინდომოთ ჯერ არ ხერხდება
-მოკლედ რა-
-წავედე ახხლა, მემგონი წვიმა იწყება თან მარიამს დავპირდი რაღაც რეზენტაციის გაკეთებაში დაგეხმარებითქო
-კარგი, მომიკითხე მარი
-ისე გამოგვიარე..
-სადა მცალია აბა ქა? ახლაც გამოვიქეცი სანამ ჯერ კიდევ არაავინ იყო
-კარგი ხელებში არ ჩამაკვდე. ვერ გიშველი მძიმეებს ვერ ვწევ
-გადი მიდი მოდიი!
სახლში, მისდა გასაკვირად ვახოც დახვდა. არაფერი უთქვამს, გამოიცვალა სასუსნავები მოიმარაგა და მარიამის ოთახში შევიდა
-აუუ ელეე, რა საყვარელი ხარრრრ
-რამოდა?
-ისე შემოხვედი...
-როგორ- ბანანი ჩაკბიჩა და გაკვირვებულმა გახედა
-ბანანს შესსავით არავინ ჭამს
-რატომ აიკვიატეთ ორივე და-ძმამ?
-უუ..
-გაჩუმდი გაჩუმდი... და მითხარი აბა ისევ გინდა თუ არა დახმარება?
-კი, კარგ დროს მოხვედი. მოკლედ როგორც გამოცდილი ქალი შენ უნდა დამეხმარო, ის ვირი ლექტორულად უდგება ყველაფერს აბა
-ესმის ვირს დაო, სხვათაშორის- კარის ჩარჩოზე მიყუდებული ვახო ამჯერად ოთახში შევიდა. ელე საწოლზე იჯდა და ისევ ტავის სტიქიაში იყო, ისე გემრიელად ჭამდა ბანანს არ მიუქცევია ყურადღება
-ვა ელე, ბანანს ჭამ
-რაიყოთ?- დაბღვერილმა დახედა ჯერ ბანანს მერე კი ახარხარებულ და-ძმას- რატომ გადამეკიდეთ
-ეგ საიდან მოიტანე? ისე გკითხე
-ხედავ რომ ვჭამ!! და გეყოს ეს ცინიკურობა თორე...
-ოოო ოო კარგით ახლა,რა გინდა ვახუნა აქ? მე და ელემმ უნდა ვიმუშაოთ ცოტა, ხელს გვიშლი
-ხო ხელს გვიშლი.
-არაფერს გერჩით. ხელის შესაშლელადაც არ მოვსულვარ
-აბა რა გინდა?
-უნდა გიყურო როგორ ჭამ ბანანს- თვალი ჩაუკრა და ამ გამოსვლისთვის შემდეგ გვარიანადაც მოხვდა ბანანის ქერქი თავში
-ცუდად ვარ- ლამის იატაკზე გაწვა მარიამი სიცილით-
-‘ბინინს ჭიმის უნდა ვუყურო’- გამოაჯავრა და საწოლიდან მარიამის გვერდით სკამზე გადაინაცვლა- გახსენი მასალები. ნუ რა თქმა უნდა ვახო დიდად არ შეწუხებულა, შუბლი მოიწმინდა და მარიამის საწოლზე გაწვა
-ვახო, რატო ღლიცინებ ბავშვივით?
-რა გინდა მარიამ ვწევარ
-რა ბზიკმა გიკბინა?
-გიყურებთ, ნამდვილად მეცადინეობთ თუ არა! ზედამხედველი გჭირდებათ
-გამოაღწიე უნივერსიტეტიდან
- ბანანი გაგიფრცქვნა ელე
-მარიამ რამე ჩაარტყიი ახლოს ხარ.
მოკლედ, უჩვეულოდ სასიამოვნო გარემო შეიქმნა. ჯერ მხოლოდ ელე ეხმარებოდა, შემდე ვახოც შეიჭრ როლებში და საბოლოოდ მთელი სერიოზულობით მარიამი ნაშრომის პრეზენტაციას გეგმავდნენ სამივე. ზოგჯელ ძალიან გაიჭრებოდნენ ხოლმე მსჯელობაში და ისეთ ხმაზე იწყებდნენ დისკუსიას მთელ სახლს მოიცვავდა ხოლმე მათიი ხმა. მერე ლალი შემოვარდებოდა ხოლმე გაბრაზებული და პატარა ბავშვებივით ტუქსავდა სამ სრულიად ჩამოყალიბებულ ადამიანს, რომლთაგან ერთ-ერთი 28 წლის ლექტორიც გახლდათ.
-აქ უნდა იყოს ცისფერი ხაზები!
-არ მოუხდება ამ თემას ცისფერი!! მეწამული ფერი უნდა იყოს
-ნუ მასწავლი, მილიონ პრეზენტაციას ვარ დასწრებული
-ეგ არაფერს ცვლის, აშკარაა მეწამული ფერი უკეთესი იქნება.
- შენა რ იცი რა იქნება და რა არა. ჟურნალისტებს რა გესაქებათ სადისერტაციო ნაშრომებთან?
-ბოდიში, უნივერსიტეტი მეც დავასრულე და მეც არანაკლები გამოცდილება მაქვს. ყველას ლექტორუკლად ზემოდან ნუ დაყურებ!
-ხალხო, მხოლოდ ერთი ხაზია...- წარბ აწეულმა გახედა მოკამათეებს,- თანაც ნაცრისფერი უფრო მომწონს, ასე რომ გვრიტებო, შეწყვიტეთ ეს არალოგიკური მსჯელობა
-რა ნაცრისფერი გოგო,
-მხოლოდ ერთი ხაზია ელე... ნუ განიცდი ასე- გაიცინა და წვენი მოვა- სამ საათზე მეტია ოტახიდან არ გავსულვართ... იქნებ ხვალ განვაგრძოთ
-ხო რა, მეც დავირალე- ვახო წამოდგა- ელენეც დაიღალა
-უკაცრავად და შენ რა იცი ელენე დაირალა თუ არა
-ისევ არ დაიწყოთ...- თვალები აატრიალა და ლეპტოპი გამორთო- გადიტ ახლა ჩემიოთახიდან!
-ასე გვიხდი მადლობას?
-ხო, თავისი ძვირფასი დრო დაგითმო, წითელი ხალიჩით უნდა გააცილო მარიამ- სავარძლიდან წამოდგა და საყვარლა გაკუსკუსდა ოთახიდან
-ღჯუ! ეს საყვარელი არსება რომ დაკარგო, გეფიცები მოგკლავ. ავდგები მერე და მე მოვიყვან ცოლად!
-გიჟი ხარ! რა ნაშრომი და რა ხარისხი, ბაღში მიდი.

ერთად ივახშმეს. ამასობში თორმეტის ნახევარი მოვიდა და დასაძინებლადაც წავიდნენ.
-დღეს არ დაწვე ცემს გვერით
-რა მოხდა?
-ღვინის სურნელი გიდის
-მხოლოდ ერთი ჭიქა წითელი ღვინო დავლიე... და კბილებიც ძალინ ძააალინ დიდხანს ვიხეხე
- არ მაინტერესებს
-მონსტრად გაქცია ჩემმა შვილმა.- ჩაიცინა და ელესკენ წავიდა
-ნუ მოდიხარ
- მხოლოდ ღვინის ბრალია ეს ყველაფერი- ჩაიცინა, შემდეგ თითები წელზე მოხვია და თავისკენ დაქაჩა
-რა.. რას აკეთებ?- დაბნეულმა ამოთქვა და ლამის გონება დაკარგა, იმდენად იმოქმედა ვახოს სიახხლოვემ მასზე
-რას ვაკეთებ?
-კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ
-ნუ კაპასობ მაშნ
-ვკაპასობ?
-ზუსტად, ეს ყველაფერი კი ამ სიკაპასის დასათრგუნად ხდება. ძვირფასო, დავიღალეთ, მეც და შვილიც- ჩაიცინა, მერე ოდნავ შეეხო მის ტუჩებს ტუჩებით.
-ნუ აკეთებ ამას- თვალებ დახუჭულმა ამოთქვა, არა უფრო ამოიოხრა
-აბა ქიმია გაქრაო
-.. ჰორ.. ორსულობის გამო ჰოქმონების არეულობის ბრალი იქნება...-
-თავი შეიმაგრე, არ დავარდე- მხარზე აკოცა, შემდეგ კი სიცილით მოშორდა-
-საზიზღარი არსება ხარ!- სუნთქვაარეული ჩამოჯდა საწოლზე, იმდენად მოიცვა სურვილმა, იმდენად ამოტივტივდა ვახოს მონატრება, მისი შეხებისგან გამოწვეული აჟიოტაჟის განცდამ ლამის ჭკუიდან გადავიდა... ვახო კი კმაყოფილი მზერით იჯდა დივანზე, სტუდენტთა ნაშრომებს ასწორებდა. ნერვებ მოშლილი დაწვა ელენე, თუმცა ვერაფრით მოისვენა
-რა ხდება ელა? მშვიდობა გაქვს
-ვერ გიტან... - ფეხზე წამოდგა და აბაზანაშ გავიდა, სარკის წინ გონზე მოსვლას შეეცადა. მაგრამ რომ იხსენებდა ვახოს ისევ გული უჩქარდებოდა- ჩემი შვილიც ხარ ბავშო... ასე რატომ მიმეტებ..- სახეზე წყალი შეისხა, პიჟამოები გაიხადა, თხელი პენუარი გადაიცვა და ისევ ისე შეწვა საწოლში
-თუ ეგ გქონდა სასწორებელი , რას ჩამოგვიჯექი მე და მარიამს? ვერ ასწორეეეე ?
-რა ხდება? რა აზრი აქვს როდის გავასწორებ. შენ ხომ არ ათენებ?
-მაწუხებს ხმები. თუ ეგრე გინდა გადი ოთახიდან
-ხმები გაწუხებს? თუ... ჩემი სიახლოვე გაგიჟებს
-გეყოს რა!-
-ეს გამჭირვალე პენუარი რისთვის ჩაიცვი- სიცლი ვერ შეიკავა ვახომ, - გინდა მაცდუნო თუ რა ხდება?
-რა?... არა... ოხ ვახო- უფრო მეტად აწითლებულმა შემოიხვია საბანი- მე უბრალოდ დამცხა, არ მჭირდება შენი ცუდნება, ამის სურვილიც კი არ მაქვს
-მე კიდე საპირისპიროს ვფიქრობ- მშვიდსი, სერიოზული ტონით აგრზელებდა ელენეს გაგიჟებას, ძლივს იკავებდა სიცილს ელენეს მიმიკებზე. სიგიჟემდე უნდოდა მისულიყო და დაეკოცნა ის წითელი ტუჩები, რააც საოცარ ფორმებს რომ აძლევდა ქალბატონი.
თმა შეისწორა და ზუსგი აქცია ვახოს.
-მემგონი ძალიან გცხელა... კონდიციონერი ჩავრთო
-შეწყვიტე.
-ბანანი მოგიტანო?- შუა თითი აჩვენა ელენემ და აპილპილებულმა თვალები მაგრად დააჭირა ერთმანეთს
-რამდენი ხანია, სე**სი არ გქონია. მესმის შენი. ჯერ დაშორება, მერე ბავშვი. იმ ღამითაც მთვრალი იყავი...
-შენსავით არ ვყოფილვარ. არ შემიძ₾ია ერთ წუთს ერთთან ვიყო, მეორე წუთს მეორესთან
-და რაიცი შენ მე სად და ვისთან ვიყავი
-დავიჯერო შორენას არ ააკვნესებდი? როცა ცოლი მერქვა მაშნ ცდილობდა შენს შეცდენას. რომ გაიგებდა დავშორდით მოვიდოდა სანუგეშებლად - ცინიკური ტონით ამოთქვა.
-რამდენი გიფიქრია... მემგონი წარმოიდგინე კიდეც, ხმის ტემბრი შეგეცვალა..
-გეყოს რა
-მგონი დროა ოთახიდან გავიდე, მეშინია მართლა არ იძალადო ჩემზე... მართლა ცხელაა...- მაისური გაიხადა, მერე ზურგით შებრუნებული დაიძრა, საბანი მოაშორა, გადმოაბრუნა და ზემოდან მოექცა.
-გადიოდი გარეთ...
-გადავიფიქრე.. დავრჩები...- ელენეს ტუჩებს შეეხო და მომთხოვნად დაუკოცნა. ტუჩებიდან მკერდისკენ ჩამოყვა კოცნის ბილიკებით.
-ვახო- ჩავარდნილი ხმით ამოთქვა
-ვალლდებული არ ხარ დისტანცია გეჭიროს... - პენარი მხრებიდან გადაუწია, -არა. ზედმეტიაა ეს-
-შეწყვიტე და მომშორდი
-ეს ვნება ჭკუიდან გადაგიყვანს.. ან რავიცი, მართლა რაიმე სექ*უალური გადახრები არ დაგეწყოს... –
-ვერ გიტან!
-შენი ნებით გაიხდი თუ გავხიოთ?
-... ამაზე რომ ისაუბრო! რამე რომ თქვა...- ოდნავ გასწორდა და ადვილი მოძრაობით მოაშორა პენიუარი. შევსებლ მკერდს ვნებიანად დახედა, შემდეგ დაიხარა და ნაზი თიტების მოძრაობით დაიწყო კონტურების ხაზვა, შიგადაშიგ კოცნიდა. არეულმა თიტები მის თმაში შეაცურა და სიამოვნებისგან მოგვრილი კვნესა ვეღარ მოთოკა, კიდევ უფრო გათამამდა ბატონი. ფეხებს შორის მოექცა და ისევ ტუჩებს მიუბრუნდა, ამჯერად თავად ელენეც აჰყვა კოცნაში, მკლავები შემოხვია და არნაირი თავშეკავება აღარ გამოუჩენია.
ახლოს იყო, თუმცა მაინც არ ჰყოფნიდა, მთელს სახეს, სხეულს უკოცნიდა. ეფერებოდა და შეხებისგან გამოწვეული რეაქციებით ცალკე სიამოვნებას იღებდა. ჭრიული მოძრაობით შეუყვა ბარძაყის შიდა მხარეს. ვახოს თავხედი თიტების შეხება რომ იგრძნო გაჩერდა... თავი გადასწიაა და მთელი ძალი მოქაჩა მის თმას
-გამამელოტებ ასე- ხმაშეცვლილმა ამოთქა. საცვალი მოაშორა და მალევე ორი ერთმანეთზე გადარეული სხეული ერთ მთლიანობად იქცა. რამდენიმე წუთში სიამოვნებისგან თავბუ დახვეული ვახოს გვერდით იწვა, უხმოდ გადაფარა მათ შორის არსებული მანძლი. კისერში აკოცა და მის შიშველ სხეულს აეკრო
-დილით ყველაფერი დავიწყებული იქნება, თუ არა და იცოდე ბავშვს დაბადებამდე დავაობლებ!
-მაინც ვერ მოტკბი...-
-იმპოტენტს დაგტოვებ!!!
-თავადვე დაიღუპები
-ნუ მეპასუხები
-მეძნებაა რა.
-მეც.... იმედია ბავშვს ეძინა
-გვიანია ეძინებოდა...- გაიცინა , ელეს შუბლზე აკოცა და კიდევ უფრო შემოხვია ხელები.
დილით ელენეს გაეღვიძა პირველი. ისე იყო ვახო, ისე ესაყვარლა თავი ვერ შეიკავა და აკოცა, მერე ვითომაც არაფერი წამოდგა, აბაზანაში მოწესრიგდა და ლალისტან გავიდა სამზარეულოში.
ერთად ისაუზმეს, შემდეგ აჩიკო სოფლად გააცილეს, ლალი მარკეტში გავიდა. მარიამი, ელე და ვახო სემორჩნენ სამზარეულოში.
-აუფ, ახლა რა წავა უნივერიტეტში- ამოიწუწუა მაირმაა და მაცივრის კარი გამოხსნა- ელე ბანანი გინდა?
-ა უნდა, ჭამა თავის წილი უკვე- ელენეს ცერად გადახედა და თვალი ჩაუკრა.. სამაგიეროდ ფეხზე ძლიერად დაკრა ელენემ- იმას ვგულისხმობ რომ ჭამა დილით, ამდენი ბანანი მაიმუნი ხო არაა? რამე გენური მუტაცია არ დამართოს ბავშვს.- გაიცინა და მაგიდიდან წამოდგა.
- რაც არ იცი ნუ გაქვს ენა წატლეკილი რა. ელეე???
-არა არ მინდა მარ, მადლობა
-ქალბატონებო, მოდით ახლა დამდეთ პატივი და იქნებ ჩასხდეთ მანქანაში. მეჩქარება და დაგარიგებთ ბარემ
-კარგი, მე ჩანთას ავღებ
-მეც... მიდი გამომიტანე ვახ-
-გამითამამდა
-მიყვარს
ჯერ მარიამი დატოვეს, შემდეგ რედაქციისკენ გასწიეს.
-იცი ექიმმა რა თქვა?
-რა?
-როცა ორსული რამეს ითხოვს, ესეიგი მის ორგანიზმს ის ნივთიერება აკლია და აუცილებლად უნდა მიიოსო თორე ბავშვზე ცუდად აისახებაო.
-ხო ვიცი.. -გულუბრყვილოდ ამოთქვა
-მერე?
-ნუ ჭამ ამდენ ბანანს, ვერ ჩაანაცვლებ და თუ რამე გინდა მოდი ხოლმე...- ჯერ ვერ მიხვდა რა თქვა ბატონმა, აი მერე რომ გაანალიზა თვალებ დაჭყეტილმა გახედა, ისე რომ ვახომ სიცილი ვერ შეკავა
-დეგენერატო! უტაქტო! არანორმალურო... როგორ ბედავ! რამდენის უფლებას აძლევ შენს თავს...- გაცხარებული გადავიდა შეტევაზე.
-კარგი ნუ წიკვინებ ეგეთი რა ვთქვი?
-რეტინო!- გაბრაზებულმა შეიხსნა ღვეღი
-ჭკუით, საღამოოს გამოგივლი
-და შენ არ გადიხარ არსად?
-არა. არაფერი ხდება,რომ გადავიღო. ნიკაც აგვარებს
-კარგი. დროებით
-ჭკუით.
******
ორსულობის მე-6 თვე იწურებოდა. ყველაფერი ერთი შეხედვით მშვენივრად მიდიოდა. ელენე და ვახო ჩვეულ ურთიერთობას აგრძელებდნენ. ერთ დღესაც, მოულოდნელად ვახოს თანამშრომლის ქორწილში წასვლა მოუხდათ სვანეთისკენ. ჯერ ექიმს ეჩვენა, მას შედმდეგ რაც დარწმუნდა ,რომ ეს თავყრილობა მისთვის უსაფრთხო იყო აღარ გაუწევია წინააღმდეგობა. თან ძალიან აინტერესებდა ვახოსა და შორენას ურთიერთობაზე დაკვირვება, ყველაფერი რიგზე რომ ყოფილიყო სასტუმროსენ გეზი წინა დღით აიღეს.
-დაილღალე?
-ჯერ არა. თუ დავიღლები დავიძინებ
-ასე აპირებ ყოფნას?
-როგორ ასე?
-ვალდებულების მიზნით წამოსული სახით და განწყობით
-არა იქ ავს მოვიკატუნებ...
-მშვენიერია
-იმედია შენი შორე არ იეჭვიანებს
-არა გავაფრთხილებ- ირონიას ირონიით უპასუხა და ისევ გზას გახედა.
-მშვნეიერია.
-თუ სიტუაცია დაგღლის მაშინვე წამოვალთ, სასტუმროში დავბრუნდებით. ძალით არავინ არსად არ დაგაყოვნებს. უბრალოდ რომ არ მივიდეთ, ეგ გამოვა ცუდად
-არ არის ახსნა საჭირო. ვიცი- თავი საზურგეს მიადო- მახსოვს ჯაბა ჩვენს ქორწილში რომ იყო... ძალიან გაგვართო ყველა
-ყველას ქორწილშ ეგრეა ეგ. კიდე არ მჯერა ცოლი რომ მოიყვანა... ისეთი ტიპია
- გაუკვირდებათ იქ რომ მნახავენ ხო? ნიკაც კი საუკუნეა არ მინახავს. ისე რატომ არ მოდიან ხოლმე შენთან? ადრე ხომ გვსტუმრობდნენ
-არ ვიცი, დროის ფაქტორია თანაც ალბათ ლალისთან რომ გადავედით...
-მეგონა ჩეემი ბრალი იყო
-ეგ რა შუაშია?
-იქნებ მათთან მლანძღე და ჩემს მიმართ ცუდად განეწყვენ
-ძალიან ურევ ელენე. შენი აზრით, რაც არ უნდა გაგეკეთებინა ვინმესთან გაგლანძღავდი? ეგრე დავეშვებოდი ფსკერზე?- ჩაიცინა- ბოლოს და ბოლოს ორი წელი ერთად ვცხოვრობდით.
-ხოო ძმაკაცები არიან და
-ეს სიტყვები იმას მაფიქრებინებს რომ შენ მლანძღე
-მხოლოდ ნინისთან, მაგრამ ეს არ ყოფილა ცუდის მიმანიშნებელი ლანძღვა-მხრები აიცეჩა
-ლანძღვა და კარგი?
-დღეს რა ცუდი ამინდია ისე ხო
-უნიჭოდ ამოგდის თემის შეცვლა
-ღირსი იყავი!
-აბა არ მწყინს რომ ვშორდებითო, შენ ამიფრიალე ეგ გადაწყვეტილებაც და განქორწინების ფურცლებიც
-შენ დამთანხმდი
-წინააღმდეგობას აზრი ჰქონდა?
-კი ექნებოდა. შენს სიყვარულს ვიგრძნობდი.იმას დავინახავდი რომ გაინტერესებდი
- სასწაულად ფიქრობ როგორც ყოველთვის.- არ ჰქონდა დაძალებას, არც წინააღდეგობას თავი. თუ განქორწინება გინდა ესიგი არ გაინტერესებ, თუ აღარ გაინტერესებ ვერაფერს დაგაძალებ. ძალიანაც რომ მიყვარდე ვერ გაიძულებ დარჩე. თუ კი უბრალოდ ყურადღება და რამის დამტკიცება გინდოდა... ხომ შეიძლება გესაუბრა რა გაწუხებდა?
-მე ხომ ასეთი ვარ..., ტოქსიკური, მელანქოლიკი-
-არა. უბრალოდ ადვილი გზების შესახებ არ ფიქრობ
-ახლა ყველაფერი დამთავრებულია
-არ ეტყობა შენს მუცელს..
-ბავში გაჩნდება, შემდეგ რამოდენიმე თვე და წავალ... მერე ვიქნებით მე და ჩემი შვილი. შენ უბრალოდ მოხვალ, როცა გინდა
-ვხედავ დაგეგმე ისევ ყველაფერი. ახლაც უნდა შეგეწინააღმდეგო? მაგიტო მეუბნები
-ახლა ასე იქნება. ჩაიარა ჩვენმა ქორწინებამ. არ ხარ ვალდებული სულ მე მიყურო, ისეთ ადამიანთან იცხოვრო ვინც აღარ გაინტერესებს. ბედნერიუნდა იყო ვახო- გაუღიმა, გულწრფელად გაუღიმა. ვახო უბრალოდ გაჩუმდა, ღრმად ჩაისუნტქა და აღარაფერი უთქვამს
-ვნახთ,როგორ წახვალ. ნუ შენ წადი, მაგრამ აი ბავშვი კი ჩემთან დარჩება! არ მოგცემ უფლებას დამაშორო მასთან- რამდენიმე წუთში თქვა.
-ვნახოთ ვახო
-ხო,ხო ვნახოთ- რამდენიმე საათში სვანეთშ იყვნენ სასტუმროს ნომერში დაღლილი იწვა საწოლზე. ვახო აივანზე ეწეოდა. ეს ქცევა ეუცნაურა.
-ისე ეწევი, პლედი მოიხურა და ჩამოჯდა
-მომინდა.
-გაბრაზდი
-რაზე?
-რაზე არ ჩემზე. არადა მე უნდა გავბრაზებულიყავი
-არ გვინდა ახლა რა. მოდი უბრალოდ დაივიწყე ცოტახანს ყველაფერი
-კარგი- ამოთქვა და მთებს გახედა.- ცოტა რომ დაისვენეს რესტორანშ აცვიდნენ სავახშმოდ, გზად ნიკა ნახეს, ელეს მშვენივრად შეხვდა, ძალიანაც გაუხარდა მისი ნახვა
***
ქორწილის ცერომონიაზე რამდენიმე ნაცნობი ნახა. ძალიან ლამაზი ცერემონია იყო. არც ზედმეტად ბევრი ხალხი ირეოდა. ულამაზესი ზუსმუხტისფერი კაბა ეცვა, მუცელს ლამაზად უვეთდა, მსუბუქი მაკიაჟ და გრძელი გაშლილი წელამდე თმა, საოცრად უხდებოდა. ვახოს გვერდით იჯდა და მოცეკვავე წყვილებს აკვირდებოდა
-ჰეეეეეეეიი ვახუუუ- მალევე მათ წინ, შხვართი, ბარბის თოჯინის მსგავსი აღნაგობით შორენა გამოჩნდა, ისეთი ლამაზი,დახვეწილი და ს***რი იყო შურდა, და მართლა იმ წამს სერიოზულად დაიწყო ეჭვიანობა.
-როგორ გამიხარდა თქვენი აქ ხილვა.. ელენე, როგორ ხარ- მეგობრულად გადაკოცნა , შემდეგ თავიდან ფეხამდე აათვალიერა
-მადლობა შორენა, კარგად. თავად?
-მშვენივრად..- გაუღიმა, შემდეგ ისევ ვახოს გახედა- ვახო, ვიცეკვოთ, თან რაღაც საქმე მაქვს- ვახომ ელენეს გახედა, მისი შეცვლილი სახე რომ დაინახა გაეღიმა, ლოყაზე აკოცა
-ჯობა აივანზე ვისაუბროთ...-შორენას გახედა
-კარგი
-მოვალ ელენე მალე- მიმავალ წყვილს თვალი გააყოლა, თვალებში ცრემლი ჩაუდგა და ცოტა არ იყოს გაბრაზდა კიდეც. ნიკას ხმამ ცოტა შეაფხიზლა
-ენე, მარტო რატო ხარ?
-შორენამ უხმო, საქმე მაქვსო- წყალი მოსვა
-კარგად ხარ?
-მშვენივრად
-წამო ვიცეკვოთ არ გინდა?
-კარგი- გამოწვდილ ხელს თავისი თიტები შეაგება და გაჰყვა
-მიხარია თქვენი ამბავი- თან ნელ მელოდიას აყოლებდნენ სხეულს
- იცი ხო?
-რა?
-ყველაფერი- ირონიულად გაიცინაა
-კი. მაგრამ შენი სახე რაც ვნახე აღარ მჯერა
-არ მინდა უბრალოდ ვინმემ დაინახოს და მერე შევეცოდო . ორსულ ცოლს ქმარი ღალატობსო...
-სისულელეა
-რა?
-არ გაქვს არაფერი საეჭვიანო...
-კიი კი.. წარმოდგენა არ მინდა ის შენი პატიოსანი ძმაკაცი ახლა იქ რას აკეთებს...
-მოვიდა პატიოსანი ძმაკაცი- ვვახოს ხმა გაიგო- თუ სეიძლება, თქვენის ნებართვით მეუღლეს დავიბრუნებ
-კიბატონო- ელეს თვალი ჩაუკრა, ვახოს მხარზე დაკრა ხელი და გაუჩინარდა. ვახოს თთები იგრძნო წელზე, შემდეგ მისი სხეულის სითბო და გული ლამის გაუჩერდა
- რატო ეჭვიანობ?- ჩუად ამოთქვა და მიაკრო ტუჩები
-რა სისულელეა, რაც გინდა ის ქენი. უბრალოდ არ მინდა ასე აშკარად გამოგიჭირონ ! მერე ჩემზე თქვან ერთი კედლის დაშორებით ღალატობს ქმარიო
-მაში კარგი- გაბრაზებულმა შეუშვა ხელი, - ჯობია დავჯდეთ, დაიღლები-საცეკვაო მოედანი დატოვეს. ვახო გაბრაზებული იყო, აი ელენეს დანაშაულის გრძნობა გაუჩნდა. იმასაც მიხვდა რაღაც სერიოზულად რომ მიქარა. სასტუმრომდე ისე მივიდნენ ხმა არცერთს არ ამოუღიათ. დილით მანქანაში ჩაჯდომისასაც მხოლოდ მილიმანულიკონტაქტი ქონდათ
-არ მჯერა- სიმწრით ჩაიცინა და ვახოს პროფილს გახედა
-რა არ გჯერა?
-იმ სიტუაციის რაც ახლა მე და შენს შორისაა!!!
-უფრო გასაგებად?
-ვერ ვხვდები რატო გაბრაზდი? მემგონი ჩვენ საკმაოდ გავერკვიეთ იმაში, რომ ერთმან...
-გაჩუმდი რა!!! გაჩუმდი ელენე!! ყელში ამოვიდა უკვე, სულ ერთი და იგივეს იმეორებ, გავერკვიეთ.გრძნობები აღარ გვაქვს, ჩაიხვი!ჩაიხვიე და ნერვებს მიშლი უბრალოდ გაჩუმდი კარგი?- მკაცრი, ხმამაღალი ტონით ამოთქვა და ანერვიულებულმა საჭეს დაარტყა ხელი
-ნუ ღრიალებ!! რა გინდა აბა? ხომ იცი შენი ცოლი მხოლოდ ბავშვის გამო გვქვია!! ცოლ-ქმრული კავშირი დიდი ხანია გაქრა!
-ფეხებზე ა! გქვია და აშკარაა საერთოც გვაქვს, და სანამ ერთად ერათ ჭერ ქვეშ ვცხოვრბთ, მოეშვი ამ გამოხტომებს, კეთილი ინებე და ელემენტარული ფეხებზე გამოხტომები მაინც დამალე!
-ანუ შენ იმაზე აიჭერი რომ არ ვიეჭვიანე?
-გიჟი ხარ... მე იმაზე ავიჭერი,რომ არ იცვლები. გირჩევნია რაღაცები დებილურად მალო, გადაფარო ვიდრე თქვა! დავიღალე. დამღალე
-მეც! მეცცცც დავირალე, არ მჭირდები! თავს მაბეზრებდ და მინდა ჩემი ცხოვრებიდან გაქრე!- გაბრაზებულმა ხელი მიჰკრა ფანჯარას, შემდეგ კი ზურგი აქცია ვახოს. კიდევ უფრო დაიძაბა სიტუაცია . ორივე მათგანი საშინლად იყო გაბრაზებული. ერთი პერიოდი მანქანის გაჩერებას ფიქრობდა ვახო, იმდენად დაკარგა კონტროლი. თუმცა მერე მალევე გაომოვიდა და შეეცადა დამშვიდებულიყო. ელენე კი ფანჯარაში იყურებოდა, მთელი ეს დრო მილიონ რამეზე ფიქრობდა და ტკიოდა,მთელი არსება ამაზრზენად ეწვოდა. ემოციურად გადაღლილს ჩაეძინა. დაახლოებით ერთ საათში საშინელმა გრძნობამ გამოაღვიძა, ძილში სეხტა და დაფეთებული გასწორდა სავარძელზე.ღრმად სუნთქავდა და ფერდაკარგული უყურებდა ვახოს.
-გააჩერე- ხელი მის ხელს მოუჭირა
-რა..რა მოხდა?- დაბნეულმა და ელენეს რეაქციით შეშინებულმა გახედა
-გააჩერე!!! გააჩერეე რა.. - პანიკამ მოიცვა, სულ ვეღარ ფიქრობდა ვერაფერზე, ცუდი ფიქრები გონებას ურევდა და საშნელი წინათგრძნობა უფრო და უფრო მძაფრად იპყრობდა მის გონებას.
-ხიდს გადავივლი .. მორჩი ამ პანიკას, მხოლოდ სიზმარი იყო.- ხელი გამოსტაცა, სიტყვა არ ჰქონდა დასრულებული, რომ საპირისპირო მხრიდან მათკენ მანქანა წამოვიდა, ყველაფერი წამებში მოხდა, ყველაფერი აირია. ირგვლივ ელენეს განწირული კივილი გაისმა. საბედისწერო ერთ წუთში მილიონი ქმედება ჩაეტია. მუხრუჭების გამაყრუებელი ხმა. ასფალტზე გაფანტული შუშები. შეჩერებული მოძრაობა, არეული ხმები.
-ვახო..- ოდნავ ბურანში მყოფმა ელენემ ამოთქვა და მისკენ ნახევრად გადაწოლილი სისხლიანი სხეულისკენ გაიწია... თუმცა ვერ მოახერხა, თვალები დაეხუჭა და ყველაფერი ბნელ სივრჩეში ჩაიკარგა.
თვალები რომ გაახილა არანაირი დაბნეულობა არ უგრძვნია, ტკივილს გრძNობდა და უკვე იცოდა რომ ცოცხალი იყო, შეშინებულმა მიმოიხედა, თავან ექთანი იდგა და რაღაცას წერდა.
-... ბავში- გამომშრალი ტუჩები ერტმანეთს ძლივს დააშორა და ძალადაკარგულმა ამოთქვა
- ქალბატონო.. წყნარად იწექით არ გაინძრეთ- ფურცლები კომოდზე დადო და ელენესკენ წავიდა
-ბავშვი
-ცოცხალია, კარგადაა, არაერი უჭირს დამშვიდდით - თბილი ხმიით უთხრა- არ გაინძრეთ, ექიმს დავუძახებ, ახლავე მოვალ... ახლავე- ახალაზრდა ექთანი რამდენიმე წუთი გაუჩინარდა შემდეგ კი შუახნის მამაკაცთან ერთად დაბრუნდა, შეშინებული ათვალიერებდა და ცდილობდა სურათები ზუსტად ზედმიწევნით აღედგინა მეხსიერებაში. ყველაფერი ახსოვდა. წყალი წაალევინეს და უვე საუბარიც შედარებიტ უფრო გასაგები გახდა
-თქვენი სახელი უნდა გვითქრათ, გახსოვთ ვინაობა?
-ელენე.. ელენე ნაკანი.. ჩემი მეუღლე.. ვახოც ი იყო, სად არის ვახო?- ამოტქვა და თვალებიდან ცრემლმა გაივლიეს გზა- ვახოო.. ის სისხლი იყო..
-ანუ ის ახალგაზრდა თქვენი მეუღლეა?
-დიახ, სადაა გთხოვთ მითხარით... კარგადაა?
-ნუ იღელვებთ, მცირედი დაზიანებები აღენისნება თუმცა სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრება
-მე ..მისი ნახვა მინდა, უნდა ვნახო- წამოიწია თუმცა თავბრუ დაეხვაა და ისევ უკან დაბრუნდა
-ახლა მას ვერ ნახავთ, გადაღლილი ხართ თქვენც გესაჭიროებათ,რომ დაისვენოთ. ბავშვვზე იფიქრეთ.
- ვახო..
-ვინმე ახლობელის საკონტაქტო ინფორმაცია უნდა მოგვცეთ, უნდა გავაგებინოთ- ექთანმა დაიწყო საუბარი, ელენემ მარიამის მობილურის ნომერი ძლივს გაიხსენა, შენმდე ისევ ჩაეძინა, დამამშვიდებელმა მოქმედება დაიწყო.
ელენეს იმ ღამით აღარ გაუღვიძია. რამდენიმე სააათში ოჯახის წევრებიც ჩავიდნენ. ელენ არ იყო დაზიანებული, მიუხედავად იმისა რომ აირბაგიც გახსნილი იყო, მაინც არაფერი ჰქონდა ფიზიკური დაზიანება, ვახოს წყალობით, რომელიც მას გადაეფარა, რამდენმე ნაკაწრი ჰქონდა ხელზე და ემოციური სტრეს. ვახოს სამი ნეკნი ჰქონდა გატეხილი, ხელი ამოვარდნილი და მუცელში რამდენიმე ღია ჭრიობა, მინისგან და რკინის ნატეხებისგან მიყენებული.
თვალები,რომ გაახილა და ოტახში მარიამი დაინახა იმედი მოეცა
-მა..მარიამ- კანკალით ამოთქვა
-ელე.. გაიღვიძე.. რა კარგაიი.. რა კარგია- შუბლზე აკოცა და ტირილისგან დასიებული სახეს ოდნავ შეეტყო ღიმილი
-ვახო.. სადაა ვახო ელე- ტირილით ამოთქვა- უნდა ვნახო, კარგადაა ხო? ხო არაფერი მოსვლია ჩემს ვახოს ელეე- ტირლით წამოჯდა
-დამშვიდდი.. ჰეი ჰეი ნელაა- ძ₾ივს გააკავა, ხელები მაგრად შემოხვია და ჩაეხუტა
-მორჩი.. კარგადაა ნუ ტირი. ნუ ტირი
-სადა.. მატყუებ?
-არა, არ გატყუებ, კარგადაა მართლა, სძინავს..
-ჩემტან არ მოსულა- მარიამის მხარზე აქვითინდა- ის.. ე ვუთხარი... ცუდი რაღაც ვუთხარი.. ვახოსთან მინდა, უნდა ვნახო ვერ დავმშვიდდები
-არგი, მომისმინეე.. შემომხედე, ბავშვზე იფიქრე და თავი ხელში აიყვანე, ექიმს დავუძახებ გაგსინჯავენ და გახვალ ვახოსთან.. კარგი?- თავი დაუქნია და ცრემლები მოიწმინდა.
ოთახში აჩიკო და ლალიც შემოვიდნენ, დიდხანს ეფერეს ელენეს, მაინც ვერ გადააფიქრებინეს წამოდგომა, ეტლში ჩასვეს და ვახოს პალატისკენ წაიყვანეს.
მისი დალურჯებული სახე და გადახვეული სხეული რომ დაინახა, ლამის გული გაუჩერდა. მის თითებს თავისი შეახო და თავი საწოლსჩამოსდო- არ მინდოდა... არ მინდოდა ის მეთქვა, არ მინდა გაქრე ჩემი ცოვრებიდა.. გთხოვ..

მეორე დილით ინება ვახომ თვალების გახელა, ლალი და მარიამი უკვე ემოციებიდან გამოვიდნენ და ნელ-ნელა მშვიდდებოდნენ. აჩი იყო ვახოსთან. გოგოები კი ელენეს არ შორდებოდნენ. რა თქმა უნდა ვახოსაც თვალი არ ჰქონდა გახელილი ელენეს მოკითხვა რომ დაიწყო, დალეწილი გვერდებითაც კი ეცადა წამოდგომას, მხოლოდ მაშინ დამშვიდდა როცა კარში აცრემლებული ენელე შევიდა
-კიდევ კარგი... - ამოისუნთქა და თავი ბალიშს მიადო.
-ასე თუ გააგრძელებთ აუცილებლად დაგაძინებთ! გაბრაზებულმა ექთანმა წამალი გაუკეთა და მალევე დატოვა ოთახი.
-აბა გვრიტო და დალეწილო გვრიტო.. მეტემოციას ველოდი- მარიამმა მძიმე სიჩუმის გაფანტვა დაიწყო.
-გავედით- აჩიკომ დაუბღვირა და წყვილი მარტო დარჩა.
-როგორ ხარ?ბავშვი...- ვახომ მხოლოდ ახლა მოაბა სიტყვებს ტავი და არც გაუხედავს ისე ამოთქვა
-ორივე კარგად ვართ.. არაფერი გვიჭირს ჩვენ… - მუცელზე გადაისვა თიტები, სავარძლიდან წამოდგა და საწოლზე ჩამოჯდა- შენ?
-.....
-ვახო...
-ბოდიში... ჩემს გამო...
-შენ არაფერ შუაში არ ხარ. შენ არ დაგიშვია შეცდომა და შენ... შენ გადაგვარჩინე... შენ გადაარჩინე ჩვენი ბაია შვილიკო-ხელი მის ხელს მოკჰკკიდა და მეორე ხელით ცრემლი მოიწმინდა
-... კინაღამ...
-ნუ ფიქრობ, კარგადაა ყველაფერი.. -მისკენ დაიხარა და აკოცა- მაპატიე, მე მაპატიე ისე რომ გესაუბრე.. გაგამწარე.. მე.. მე არ ვფიქრობ რმ არარაობა ხარ, არც შენი გაქრობა მინდა.. ერთადერთი ხარ, ვინც გვერდით მყავს... არ მინდოდა.. არ მინდოდა
-ნუ ტირი მაგ ყ*ბის გამო რა, ისედაც სტაჟით გვყავს ბავშვი ნასტრესი-
-რამე გტკივა?
-ჯერ არაფერი... შენ?
-არაფერი მჭირს მე... არ მინდა აქედან რომ გავიდე.. ვერ ვმშვიდდები-
-მოდი.. ოღონდ ფრთხილად- საწოლზე ჩაიწია და ელეც მის გვერდით დაწვა
-დიდხანს მოგიწევს ჩემი მოლა? რა მჭირს
-ნეკნები გაქვს გატეხილი და ჭრილობები მუცელზე-
-ეგ არაფერია...
-თუ არაფერი არ იყო, რატო არ ფხიზლდებოდი?
-შენ შენს ვანა ნსტიქტებზე რომ მითხრა...
-გაჩუმდი რა!!- დაუბღვირა და თავი მის სახესთან ახლოს დადო,თან ხელს არ უშვებდა და ნაზად ეფერებოდა-
5 დღეში გაწერეს სახლში ვახო. შეძლების და გვარად დატრიალებდა თავზე ელენე. თან საკუთარ თავსაც უფრთხილდებოდა.
მარიამთან ერთად იჯდა ოთახში და ორივე, გაერთიანებული ძალებით ეხმარებოდნენ ვახოს დავალებების გასწორებაში, თან ხალისობდნენ კიდეც.
-რა თაობა მოდის, ყველა ესე მომწონს- კიდევ ერთ გრაფაში ჩაწერა ელენემ ხუთი და ქულა სისტემაში ატვირთა
-დარწმუნებული ვარ მაგ ესეში 3-ზე მეტი არ დაიწერებოდა..
-რა უჟმური ლექტორი ხარ ძმაო, კიდევ კარგი არაფერს მასწავლი- შუღრინა მარიამმა-
-საჭიროა, თავზე რომ არ დამაჯდნენ-
-არა, მართლა კარგი აზრები უწერიათ- მუცელზე გადაისვა თიტები და საზურგეს მიეყრდნო
-რამე ხო არ გტკივა ელო? - სატალე მოიხსნა და ელენეს გახედა
-ცოტა წელი, მაგრამ არაფერია
-მოდი დღეს დავისვენოთ.
-ხო, დაისვენეთ. 10 ესეა და შევამოწმებ მე
-მაშინ მე საჭმელად გავალ...-
-მეც გავყვები- მარიამი და ელენე სამზარეულოსკენ გაემართნენ. სანამ დაბრუნდნენ ვახომ დარჩენილი ესეები შეამოწმა და შვებითაც ამოისუნთქა.
-ისევ გტკივა წელი?
-კი... დამძიმდა შვილი ბაია- გაიღიმა და საწოლზე ჩამოჯდა
-დაისვენე, არ მინდა გადაიღალო
-კარგი.. დღეს, სასტუმრო ოთახში დავიძინებ
-რატო?
-ვერ ვისვენებ აქ, მთელი ღამე ვმოძრაობ და არ მინდა შენ ნეკნებს კიდევ დავუმატოო
-არაფერია არ მაწუხებ
-მაინც იქ დავიძნებ- ფეხზე წამოდგა და ვახოს ოთახი დატოვა.
ვერაფრით მოისვენა, ბოლოს ფანჯრის რაფასთან ჩამოჯდა და ვარსკვლავებს დაუწყო თვალიერება. მობილურზე მოსულმა შეტყობინების ხმამ გამოაფხიზლა
‘’გღვიძავს?’’
,,ვიცი რომ კი. ისიც ვიცი რატომ არ მოდიხარ და... გამოდი რა.’’
,,ელენე!’’
,,ხუთ წუთში თუ არ მოხვალ მე ავდგები’’ - თვალები აატრიალა და სკამიდან წამოდგა, ფრთხილი ნაბიჯებით შევიდა ოთახში, ბატონი საწოლის თავზე იყო მიყრდნობილი და წიგნს კითხულობდა.
-რა ხდება?
-მეგონა მოგვარდა იმ ავარიით
-არ მინდაა საუბარი ვახო! ვიღლები ძალიან
-მოდი და საწოლში დაიძინე, ნუ ბავშვობ!
-კარგი...- გვერდით მიუწვა და ზურგი აქცია.
-რამე მოხდა?
-არაფერი.
-ელენე...
-არაფერი მართლა, დაიძინე არ შეიძლება უძილობა შენთვის.
-მობრუნდი ერთ წამს- მხარზე დაქაჩა და თავისკენ მიიზიდა-რა მოხდა-მეთქი?
-არაფერი. უბრალოდ... მინდა დრო სწრაფად გავიდეს.. მინდა მალე ჩავეხუტო შვილ ბაიას... მომბეზრდა ასე მარტო სამყაროში... - სევდიანად გაიღიმა
-მარტო არ ხარ.
-სინამდვილეში მარტო ვარ. მიუხედავად იმისა,რომ ლალი და აჩიკო მშობლებივით ჩემზე ზრუნავენ, მარიამი და ნინი თავს დამტრიალებენ, შენც აქ ხარ.. მაინც უცნაურ სიმარტოვეს ვგრძნობ, რაღაც ისეთს... დაუცველობას. მინდა დედაჩემი იყოს ჩემს გვერდით, ის მამშვიდებდეს და მეუბნებოდეს რომ მშობიარობის არ უნდა მეშინოდეს, მამაჩემი იყოს და მოუთბენლად ელოდეს შვილიშვილს, ისე როგორც ეს აჩის შემთხვევაში ხდება. მინდა მშობლების სითბო ვიგრძნო, სულ მინდოდა მაგრამ ახლა როცა თავად ვხდები დედა... უფრო მეტად მომინდა..- ლოყაზე ცრემლი ჩამოუგორდა. ჩუმად უსმენდა ვახო, ისეთი სევდიანი იყო გული მოუკვდა, თიტქოს რაღაც ჩასწყდა.
-მოდი ჩემთან ელე- პატარა ბავშვივით ჩაიხუტა გულში და თავზე აკოცა- მარტო არ ხარ.. რაც არ უნდა მოხდეს, მარტო არ ხარ...
-რომ ვერ შევძლო... ჩვენი შვილიც რომ დავამძიმო ჩემი უაზრო მელანქოლიით და ვერ ნაშველი ტოქსიკურობით?
-გაჩუმდი რა... ბოდავ. შენ არ ხარ ტოქსიკური ადამიანი, დარწმუნებული ვარ საუკეთესო დედა იქნები
-და მეც რომ მოვკდე. მევ დედაჩემივით,რომ მომივიდეს და ჩემი შვილის ჩახუტება ვერ მოვასწრო- ცრემლებმა ლამის დაახრჩო ვახომ კი უცნაური მღელვარება იგრძNო
-ასე ნუ ამბობ!! ყველაფერი კარგად იქნება. ეს არ გაიმეორო, არასდროს და არც გაიფიქრო...
-ხომ მიხედავ.. მამაჩემივით ხომ არ მიატოვებ
-ელენე, არავინ არავის არ დატოვებს, მე და შენ ერთად გავზრდით ჩვენს შვილს. ვიჩხუბებთ სახელის შერჩევაზე, იმაზე ვის სახელს იტყვის პირველად... კარგზე იფიქრე
-მაინც... ყოველი შემთხვევისთვის
-ჩუმად!- შუბლზე აკოცაა და ამის შემდეგ მართლა ჩამოვარდა სიჩუმდე. ვახოს გულისცემა ესმოდა და ყველაზე მშვიდად გრძნობდა თავს, უსაზღვრო სიამოვნებას და სითბოს გრძნობდა.
***
დრო, ნელ-ნელა გავიდა. ის დროც მოვიდა როცა მუცლად მყოფ არსებას მოუნდა ისტორიის პირველი ფურცლების გადაშლა და ჰაერის დამოუკიდებლად სუნთქვა.
ღამის სამის ნახევარზე, ტკივილისგან ფერდაკარგული ელენეს ხელი ლალის ეჭირა. ანერვიუებული ვახო კი არ მიდიოდა მიფრინავდა.
-ნუ გეშინია.. ყველაფერი რიგზეა, ნუ გეშნია ყველაფერი რიგზეა- ლოცვასავით იმეორებდა დაბნეული ვახო
-ვახო!!! მულის ტკივილს ნერვის ტკივილს ნუ უმატებ... ძალიან გთხოვ- ამოთქვა ელენემ და ოდნავ შვება მოგვრილი მიეყრდნო სავარძელს
-შენ... მშობიარობ
-ხო... კარგია რომ გაანალიზე, ისე იქცევი თითქოს შენ აჩენ ბავშვს....- შუბლი შეკრა და შემდეგი ტკივილის ტალღისთვის მოემზადა-
საავადმყოფოში მიაღწიეს და პირდაპირ სამშობიაროში გადაიყვანეს ელენე. გამთენიის ხუთ საათზე ქვეყანას გავასელიშვილი-ნაკანის ქალიშვილი მოევლინა ქვეყანას. სიხარულისგან დაფრივანდა ვახო და მაშინ,როცა პირველად შეხედა, პირველად შეეხო დ გულზე მიიხუტა პაწაწინა, ნაზი სხეული მიხვდა, უკვე არსებობდა არსება რომლის გამოც ყველაფერს უყოყანოდ დათმობდა. ელენე სახიდან ღიმილს ვერ იშორებდა, განცდილი ტკივილი სულ გადაავიწყდა.
-დედიკო, რა ლამაზი ხარ დე- ტირილით ამოთქვა და ტუჩები შუბლზე მიაწება
-ჩვენი შვილი ელე... ჩვენი..- ელეს აკოცა და აცრემლებულმა ელეს მკერდზე მიკრულ ქალიშვილს დახედა.
*
*
*
ამის შემდეგ დაიწყო ცხოვრების ახალი ეტაპი. უფრო მეტი პასუხისმგებლობაგაჩნდა მათ ცხოვრებაში.
სამი თვე, დიდი აურზაური იყო, ზოგჯერ ტიროდა, ზოგჯერ არ ეძინა, ზოგჯერ მუცელი აწუხებდა, ბოლოს ყველაფერს შეეჩვივნენ. ვახოს მამა ერქვა, ელენე კი დედა იყო, იოანა გავაშელიშვლის დედიკო.
ღამით ქალბატონის ტირილმა გააღვიძა, ნახევრად მძნარე წამოდგა, და ხელში აიყვანა.
-ახლავე, ახლავეე გაჭმევ.. სულ სულ ცოტა მოითბინე- ხელში დაარწია და თერმოსიდან საჭმელი ბოთლში ჩამოასხა. პატარა ქალბატონმა ერთი ბეწო ტუჩები შეახო ბოთლს და თვალებ დახუჭული, თავადაც ნახევრად მძნარე შეექცა საჭმელს. სახლში მარტო იყვნენ. ისევ თავის სახლში დაბრუნდა ელენე, თავის შვილთან ერთად. ვახო ხშირად მიდიოდა, არ შორდებოდა თუმცა მაინც სიცარიელეს გრძნობდა და ელენეს ამ ნაბიჯს რა თქმა უნდა არასწორად მიიჩნევდა. როცა ჭამას მორჩა საწოლში დააძინა ქალბატონი თავადაც საწოლში დაბრუნდა, თუმცა ვეღარაფრით დაიძინა.
დილის ცხრა საათი იყო, კარზე კაკუნი გაისმა. ხალათი მოიცვა და ისე წავიდა გასაღებად.
-ვახო?? ამ დილაადრიან აქ რას აკეთებ? მშვიდობააა- კარში მდგომს გულის ქიანით გახედა
-არაა მშვიდობა!- ოთახში გაბრაზებული შვიდა
-რა მოხდა არ იტყვი?
-დავიღალე ელენე! ვერ ვხვდები რა საჭიროა ეს სიჯიუტე, ან ეს სიძნელე რატომ მართმევ შვილთან ყოფნის საშუალებას?? რა გინდა რა?? ეს გასული ცხრა თვე არ იყო დასტური იისა,რომ ჩვენს შორის ისევ ისეა გრძნობები და მიზიდულობა, როგორც ადრე?
-ორსულობის გამო იყო... არეული შგრძნებების გამო...
-ახლა ჭკუიდან გადავალ, გეფიცები გამაგიჟებ - სიცილით მივიდა მასთან,- ასე როგორ შეგიძლია?
-ვახო... გთხოვ
-მე გთხოვ დაივიწყე ეგ ჯანდაბა აკვიატებები, ადექი და ჩემთან და ჩვენს შვილთან ერთად იცხოვრე ბედნიერად. არ ვაპირებ სხვა კაცთან ერთად მცხოვრებს შეგეგუო და არც იმას ვაირებ მეც ვინმეთი ჩაგანაცვლო.
-.....
-ისევ მიყვარხარ- ამოთქვა ვახომ და წამის მეასედში გააქრო მანძილი, რომელიც ერთმანეთთან აშორებდათ.ტუჩები გაშმაგებულმა დაუკოცნა.
-ჯანდაბა- ამოიხვნეშა ელენემ და შუბლი შუბლზე მიაბჯინა- რას ვაეთებ? რა ჯანდაბას ვაკეთებ- ხელები მაგრად შემოხვია და თავი მის კისერში ჩამალა-დროს რატომ ვკარგავ
-მეც მაგას გეკითხები...
-რამდენჯერ გადმოვბარგდი ბოლო თვეების მანძილზე?
-ეს უკანასკნელი იქნება -ცხვირის წვერზე აკოცა- ნუ ტირი, აღარ იტირო...

ელენეს შიშველ ზურგზე დააჩოჩებდა თითებს ვახო. თავად ელენე შიშველი სხეულით ეკვროდა და მის გულის ცემას უსმენდა. დროდადრო კისერთან კოცნიდა და მის თითებს ეფერებოდა. ახლოს იყო თუმცა მისი სიახლოვე არ ჰყოფნიდა, ხუთმაგად გაძლიერებული გრძნობები შემორჩა მის არსებას და სადღაც კუთხეში მიყუჟულიყო შიში იმის,რომ ვახო ოდესმე დატოვებდა..
-რაზე ფიქრობ?-მისი თითები ტუჩებთან ახლოს მიიტანა და ნაზად აკოცა
-სულ არაფერზე. უბრალოდ სიამოვნების წამებს ვიჭერ ხუნხულ.
-მშვენიერია.
-არ გაგვიანდება?
-ნწ.. მაქვს დრო... -ეშმაკური ღიმილით გადმობურნდა და ზემოდან მოექცა
-ვახო...- კისერს უკოცნიდა და ზემოდან ეკვროდა შიშველ სხეულს- კარგიი რააა- სიცილით ამოთქვა მაგრამ,როგორც კი თითები საცვლის ქვეშ იგრძნო სიილი უნებლიე ვნესაში გადაუვიდა, თითებიით მის ზურგს ჩააფრინდა და მხარზე ოსდო კბილები...ვახოს სუნთქვაც აირია. საბოლოოდ ორი სულიერად დაკავშირებული სხეული ერთ მთლიანობად იქცა.

მაგალითით გეტყვით, ნამდვილი სიყვარული იშვიათად სრულდება ხოლმე.
დასასრული.


გამარჯობა. დავბრუნდი კიდევ ერთი ‘რაღაც ისტორიით’ შეიძლება არ არის ძალიან დიდი და გამორჩეული თუმცა მაინც გავბედავ, გავთავხედდები და შფასებას თქვენ მოგანდობთ. მადლობ,რომ კითხულობთ