მარიამი გაბრაზებული სახით დაჰყირებდა ნიცას რომელიც ბოლო ხმაზე ტიროდა მაღაზიაში
-დედიკო ასე მოქცევა არ შეიძლება-უთხრა გაღიზიანებული ტონით და მაინც რომ ვერ დაამშვიდა შვილი დაიხარა და თვალებში ჩააცქერდა -ხვალ გიყიდი კარგი? ახლა საკმარისი ფული არ მაქვს-სცადა მშვიდად ახსნა მისთვის
-მინდააა-არ ჩერდებოდა ნიცა და სწორედ ამ დროს ვიღაცამ რომ აიტაცა ხელში დაფეთებული მარიამი ფეხზე წამოვარდა და გაოცებული მიაჩერდა გიორგის რომელიც თვალს არ აშორებდა მის ალეწილ სახეს
-მითხარი რა გინდა ჩემო პატარა-მარიმიდან მზერა ნიცაზე გადაიტანა რომელმაც ხელი ფუმფულა ყავისფერი დათუნიასკენ გაიშვირა
-არ გაბედო და არ უყიდო-თვალები დაუბრიალა მარიამმა და ნიცა უხეშად გამოსტაცა ხელიდან
-მე უბრალოდ-დაიბნა გიორგი
-უბრალოდ რაა?-გაბრაზებული ტონით ჰკითხა გოგონამ
-ნიცას გახარება მინდოდა-მხრები აიჩეჩა ბიჭმა და ხელახლა ატირებულ პატარას ნაზად მოუჭირა ხელი ცხვირზე
-ძალიან გთხოვ ჩვენგან თავი შორს დაიჭირე-აღმოხდა მისი ქცევით დაბნეულ გოგონას და ნიცასთან ერთად სწრაფად გავიდა მაღაზიიდან, პატარამ თითქმის მთელი გზა იტირა და ბოლოს როცა მარიამმა დაუყვირა -გეყოფა!-მაშინვე გაჩერდა დედიკოს ყვირილს მიუჩვეველი შეშინებული და დაბნეული პატარა, თუმცა სლუკუნს გამაგრძობდა, რაც კიდევ უფრო აღიზიანებდა ისედაც გაბრაზებულ გოგონას რომელსაც ერთი სული ჰქონდა სახლამდე მიეღწია, მოულოდნელობისგან შეკრთა როცა უკნიდან მომავალი მანქანა მკვეთრი დამუხრუჭებით გაჩერდა მის გვერდზე, შეშინწბულმა მიიხედა იქით და გიორგის არეჯლ სახეს რომ ჰკიდა თვალი უარესი დაემართა, ბიჭმა გოგონას მზერა დააიგნორა და ნიცას მიაჩერდა თან ფანჯარა ჩასწია
-იცი მე შენთვის საჩუქარი მაქვს-გაუღიმა მისი დანახვით აღფრთოვანებულ პატარას და გვერდითა სავარძელზე დადებულ დათუნიას წამოავლო ხელი, თუმცა ამ დროს მარიამი აზრზე მოვიდა და გზა განაგრძო, მისი სიახლოვე და ქცევები რატომღაც თავგზას უბნევდა, ამიტომ წასვლა გადაწყვიტა, თუმცა გიორგიმ მანქანა დაძრა და მისი სიჩქარით მიჰყვა გვერდით
-ძალიან გთხოვ ასე ნუ იქცევი-სულ ერთი წამით მიიხედა მისკენ მარიამმა და მის შავ აციმციმებულ სფეროებს რომ გადააწყდა საშინლად დაიძაბა
-უბრალოდ ამის ჩუქება მინდოდა-ახედა გიორგიმ არეული სახით გაბრაზებულ გოგონას და ნიცას სათამაშო დაანახა, პატარაც მაშინვე მისკენ გადაიხარა და დაბლა დასმა მოითხოვა, მარიამმა წინააღმდეგობა გაუწია, თუმცა ნიცა ისევ ისე ისტერიულად ატირდა რის გამოც მისი სურვილის შესრულება მოუწია და როგორც კი დაბლა დასვა, ბახარებული ნიცა მაშინვე მანქანისაკენ გაქანდა და გამოწვდილი სათამაშო რომ უნდა გამოერთმია გიორგისთვია, სწორედ ამ დროს მოსახვევიდან მაღალი სიჩქარით ვერცხლისფერი მერსედესი შემოვარდა, მძღოლმა ძლივს შეძლო საჭის დამორჩილება თუმცა იმის დანახვაც მოაწრო როგორ მიაწოდა გიორგიმ მის შვილს სათამაშო... ინსტიქტურად სამივემ მათკენ მომავალი მანქანისაკენ გაიხედეს და ამ დროს მარიამს სისხლი გაეყინა ძარღვებში და დგილზე გაშეშდა
-ახლავე წადი-აღმოხდა სუნთქვა შეწყვეტილ გოგონას რომელმაც გიორგისკენ გახედვაც კი ვერ გაბედა, იმის მიუხედავდ რომ ახლა გიორგის აქედან წასვლას სიკვდილი ერჩია, მაინც ასწია მინა და გაზს ბოლომდე დააჭირა, იცოდა მისი აქ დარჩება მრიამსაც და ამასაც მხოლოდ პრობლემებს შეუქმნიდა,როცა ლევანს გიჟივით ჩაუქროლა, მისალმების ნიშნად დაუსიგნალა და სწრაფად გაუჩინარდა მოსახვევში, მისი ქცევით და ქმედებით გაცეცხლებულმა ლევანმა, სიჩაქრის შეუცვლელად განაგრძო გზა და ცოლის ფეხებ წინ მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა მანქანა, გიჟივით გადმოვიდა და დამფრთხალ გოგონას მკლავზე წაავლო ხელი
-ახსნა ააქვს მის ქცევას თუ უკან გავყვე და ...-უყვირა ბოლო ხმაზე გაცოფებულმა ბიჭმა და ატირებული ნიცა დააიგნორა რომელიც დედას ხელს ებღაუჭებოდა
-შენ რა გაგიჟდი?-მარიამმა მკლავი გაითავისუფლა და ნიცა ხელში აიყვანა
-ახლა გავგიჟდები-იყვირა ისევ ლევანმა და ხელი მანქანის წინა ცხვირს გამეტებით დაარტყა, შეშინებული დედა-შვილი ადგილზე შეხტნენ და მარიამმა მაშინვე გზა გადაკვეთა -ამის დედასაც შევე.იი-იყვირა ლევანმა, საჭეს მიუჯდა და უკუსვლით მიიყვანა ეზოს კარებთან მანქანა, მაშინვე გადავიდა მისკენ მომავალ ცოლ მიაჩერდა სასმლისგან ჩაწითლებული თვალებით
-ლევან გამატარე-კარში გაჩხერილ ქმარს მიაჩერდა, რომელმაც მოულოდნელად ნიცა გამოართვა და იმ წამს სახლიდან გამოსულ და კართან მისულ დაფეთებულ თამუნას მიაჩეჩა ხელში
-რა ხდება? დაიძაბა ქალი მათ წაშლილ სახეებს რომ ჰკიდა თვალი
-მე და მარიამი ცოტას გავისეირნებთ და მალე დავბრუნდებით-გაუღიმა დედას და ქუჩაში მდგომ ცოლს მიაჩერდა ყალბი ღიმილით, თამუნა კითხვა ჩამდგარი თვალებით მიაჩერდა თვალებ აწყლიანებულ რძალს, რომელიც ხმას აღარ იღებდა, იმის გამო რომ ნიცა ისევ არ შეშინებულიყო და არ ეტირა
-ლევან სახლში შემოაყენე მანქანა და მაშინ გაასეირნე ცოლი როცა ფხიზელი ნორმალურ ჭკუაზე იქნები-დაუბღვირა თამუნამ შვილს
-შენ ნუ ერევი-თვალები დაუბრიალა ლევანმა დედას და მარიამს ანიშნა მანქანაში ჩამჯდარიყო, გოგონა წინააღმდეგობის გაწევის გარეშე ჩაჯდა და მაშინვე აუწყლიანდა თვალები
-ლევან მისი დაკარგვა გინდა?-ჰკითხა თამუნამ ბრაზნარევი ტონით
-არა არ მინდა-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა დედას
-მაშინ ნუ ცდილობ მის გულში შიში ჩანერგო! იცოდე ეს კლავს სიყვარულს, იცოდე ინანებ, ძალიან ინანებ
-უბრალოდ მასთან მარტო დარჩენა და ლაპარაკი მინდა-დაუღრინა და მანქანის კარი გააღო -ნიცა ძაან თუ არ გაჭედავს არ დარეკო -უთხრა მბრძანებლური ტონით საჭეს მიუჯდა და კარი გამეტებით მიიჯახუნა, მანქანა დაქოქა და გიჟივით გააქანა, მარიამს ყველაზე მეტად მისი ასეთი ბავშბური ქცევები აღიზიანებდა ხოლმე, მაგრამ მიჩვეული იყო უკვე ამ ყველაფერს და ფაქტიურად რეაქცი არ ჰქონია, კარგა ხანს უხმოდ იარეს, წარმოდგენა არ ჰქონდა მარიამს სად და რატომ მიჰყავდა ქმარს არც აინტერესებდა, სრულიად დაცლილი იყო ახლა ემოციებისგან და ფიაქრის თავიც არ ჰქონდა -მაგ ტიპს შენგან რა უნდა?-ლევანის ხმამ გაფანტა საზარელი სიჩუმე და მარიამი მაშინვე აზრზე მოვიდა
-შენი აზრით ჩემგან რა უნდა უნდოდეს?-კითხვა შეუბრუნა და როცა ლევანმა მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა მანქანა მაშინვე მისკენ გაიხედა და ცივი მზერა მის პროფილზე მოეყინა
-არ ვიცი და მეც სწორედ ეგ მაინტერესებს-მშვიდი ტონით ჩაილაპარაკა ლევანმა და თავი დახარა
-ნიცა მაღაზიაში ტიროდა, სათამაშო უნდოდა... ფული არ მყოფნიდა და ტირილით წამოვიყვანე, მან უყოდა და აჩუქა სულ ესაა-უთხრა გოგონამ და საქარე მინას გაუშტერა თვალი
-კარგი, მჯერა-ჩაილაპარაკა ლევანმა და საჭეს ძლიერად მოუჭირა ხელები რომ მოწოლილი ბრაზი როგორმე საკუთარ სხეულში ჩაეხშო -მაგრამ კიდევ ერთხელ თუ დავინახავ შენს სიახლოვეს იცოდე რომ ცხვირპირს დავუნგრევ-ამ დროს მარიამმა მისკენ მიიხედა და მათი ამღვეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა, დიდხანს ძალიან დიდხანს უყურებდნენ ერთმანეთს არეულ თვალებში
-გასაგებია-უთხრა ირონია ნარევი ხმით გოგონამ და მზერა ქმრის წაშლილი სახიდან ისევ საქარე მინაზე გადაიტანა და ერთ წერტილს მიაშტერდა
-მარიამ-იგრძნო ბიჭმა ცოლის ცინიკური დამოკიდებულება ამ საკითხზე და ლოყებზე თითები სულ ოდნავ მოუჭორა და თავი თავისკენ შეატრიალებინა-ნუ მიწვევ-უთხრა გამაფრთხილებელი ტონით და უხეშად გაუშვა ხელი მის სახეს, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა
-სახლში წასვლა მინდა-უთხრა კარგა ხნის სიჩუმის მერე დაძაბულმა გოგონამ ქმარს ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-მარიამ დარწმუნებული ხარ რომ გიყვარვარ?-ჰკითხა მოულოდნელად ბიჭმა ცოლს და მის პროფილზე მოეყინა ცივი მზერა
-შენი აზრით?-გახედა უცნაური, მომღიმარი სახით გოგონამ
-ნუ მათამაშები-მაშინვე წყობრიდან გამოვიდა ბიჭი
-შენ როგორ ფიქრობ იმსახურებ ჩემს სიყვარულს?-არ ჩერდებოდა მარიამი და ყველაზე მტკივნეულ თემას ეხებოდა ისევ
-ჩემი გაგიჟება თუ გინდა იცოდე რომ კარგად გამოგდის ეეგ-დაუღრიან და სანამ კიდევ რამეს ეტყოდა ტელეფონის ზარმა გააჩუმა, კარგა ხნის ძებნის მერე ძლივს იპოვა სავარძლის ქვეშ შეგდებული და ისე რომ ნომრისარც დაუხედია მაშინვე უპასუხა
-ლევან სახლში დაბრუნდით , ნიცა ტიროს ვერ ვამშვიდებ
-მალე მოვალთ
-მალე არა ახლავე!
-მოვალთ-მეთქი რომ გეუბნები ესე იგი მოვალთ-დაუყვირა და გაუთიშა
-ლევან მანქანა მოატრიალე და სახლში წავიდეთ, შენთან ლაპარაკს აღარ ვაპირებ
-მაშინ მომისმინე
-არც მოსმენა არ მინდა
-ვიცი რომ უკვე ჩემი არსებობაც კი გაღიზიანებს-გახედა მოღუშული სახით ცოლს
-რას ბოდავ-გაეცინა მარიამს -ასე რომ იყოს დღემდე შენი ცოლი არ მერქმეოდა ლევან, არასდროს გიფიქრია იმაზე რატომ ვარ დღემდე შენს გვედიათ? რა მიზეზი მაიძულებს ავიტანო ამ ქვეყნად ყველაზე აუტანელი, უჟმური,არანორმალური და უხასიათო კაცი?
-ყველაფერთან ერთად არანორმალურიც ვარ?-ჩაეცინა და მეორე ღერს მოუკიდა
-ხაარ-დაეთანხმა მარიამი და მის სიცილზე თავადაც გაეცინა
-და შენ? გგონია რომ ნორმალური ხარ?-გაეცინა ისევ
-მე რომ შენ დღემდე მიყვარხარ და შენს გვერდით ვარ იმაზე მიუთითებს რომ მთლად დალაგებული არც მე უნდა ვიყო ვაღიარებ-უთხრა მშვიდი ტონით, ლევანმა ნილაპზე აკრა ხელი და გაუღიმა
-ნეტა იცოდე როგორ მიყვარხარ-უთხრა გატაცებით და მისკენ გადაიხარა, თმები მხრებს უკან გადაუწია და ყელზე მიაწება ცხელი ტუჩები, რომელიც ნელ-ნელა ლავიწის ძვალს გაუყვა, მარიამს ინსტიქტურად თვალები მიენაბა და როცა ლევანის ტუჩები მისი მაისურის კიდეს მიეწება სუნთქვა შეეკრა
-ლავან გეყოფა-თმებში შეუცურა ხელი და თავი ააწევინა -დედაშენმა დარეკა ნიცა გვალოდება
-სულ რატომ გამირბიხარ?-მაშინვე გაბრაზდა ლავანი და გასწორდა
-ასაიდან მოიტანე
-მაშინ დღემდე ნიცას ოთახში რატომ გძინავ?-ჰკითხა საყვედურით-წამლების გამო სასჯელი ჯერ არ დასრულდა?
-არა -გაეცინა მარიამს და მისკენ გაიხედა
-მარიამ ჩემს მოთმინებას ნუ ცდი, ხომ იცი რომ შენთან მიმართებაში საერთოდ არ გამაჩნია?
-ეს როგორ გავიგო?-აფეთქდა უცბათ მარიამი
-როგორც გინდა-დაუღრინა გაცოფებულმა ბიჭმა და მანქანა დაქოქა, ადგილზე ისე მოულოდნელად შემოატრიალა რომ მარიამმა ვერ მოასწრო მომზადება ამ მანერვისთვისნდა კარის ჩარჩოს მიარტყა თავი
-არანორმალურო-იყვირა ტკივილისგან გამწარებულმა ქმარს და ხელი ნატკენზე დაიდო, ლევანმა მაშინვე მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა მანქანა და მარიამისკენ გადაიხარა
-მანახე-ხელები წაატანა მის სახეს
-შემეშვი -გაუბრაზდა მარიამი და უფლება არ მისცა შეხებოდა
-ამის დედაც-საჭეს გამეტებით დაარტყა ხელი გაცოფებულმა ბიჭმა და მანქანა საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა
სახლში ისეთი სახე წაშლილები დაბრუნდნენ მარიამი და ლევანი რომ თამუნამ კითხვის დასმაც ვერ გაბედა მათთვის, მიხვდა სრულიად უადგილო იყო ახლა რამის თქმა რადგან მათი გამოხედვა და თვალები ოსედაც იძლეოდა პასუხს მის ყველა კითხვაზე.
გვიან, როცა მარიამმა ნიცა დააძინა და დაბლა ჩავიდა თამუნას ტელეფონი გამოართვა და მართასთან დარეკა ანის მოსაკითხათ, თუმცა გოგონამ ვერ შეძლო მასთან ლაპარაკი და მალევე გაუთიშა
-გითხრა რამე? -ჩურჩულით ჰკითხა თამუნამ რძალს -მე რამდენჯერაც დავურეკე არ დამეპარაკა
-კარგად ვარო მხოლოდ ეს მითხრა... არ ინერვიულოთ ანი ძლიერი გოგონაა და ამასაც გაუძლებს
-გაიგე ის ავადმყოფი, რომ წამლის გადაჭარბებული დოზის გამო ლამის მომკვდარა?
-რაა?-გაოცდა მარიამი
-საავადმყოფოში წევს... ღმერთო არ მესმის ანი ასე როგორ გამოაშტერა...მისნაირ არაკაცთან საქმე როგორ დაიჭირა, თან ასე ძალიან როგორ შეტოპა-ატირდა თამუნა -ვცდილობ მაგრამ ვერანაირად ვერ ვამართლებ ჩემს შვილს...
-ანიმ შეცდომა დაუშვა გეთანხმებით მაგრამ თქვენ მაინც ხომ არ კრავთ ხელს ამის გამო? -დაიძაბა მარიამი რადგან დედამთილის პოზიცია მისთვის ჯერ კიდევმარ იყო ნათელი ამ საკითხზე
-არასდროს! შემს შვილს ამის გამო ზურგს არასდროს ვაქცევ-სევდიანად გაუღიმა თამუნამ რძალს
-მიხარია-გაეღიმა გოგონას, ირაკლის დაბრუნებამ თან დააწყმარა თან ააღელვა რადგა კაცინუზომოდ მთვრალი იყო
-მიდი ადი დაწექი -გაუღიმა თამუნამ რძალს -ირაკლი დაწვა და მეც დავწვები-რახან მოვიდა და საწოლზე დაწვა არ მგონია აგვირიოს
-კარგით მე ავალ-დაიჩურჩულა გოგონამ და კიბე ფეხაკრეფით აიარა, კარი უფრო ფრთხილად გააღო და ოთახში მშვიდად შევიდა
-ისევ ნიცას ოთახში აპირებ დაძინებას? -ლევანის ხმამ გაკვეთა საზარელი სიჩუმე და მარიამი ადგილზე გაშეშდა
-ასეა-დაიჩურჩულა და ნაბიჯი წადგა წინ თუმცა ლევანი ისე სწრაფად ადგა საწოლიდან და ზურგიდან აეკრო რომ ვერაფერი მოახერხა
-მინდა რომ ჩვენს ოთახში დაიძინო-დაუჩირჩულა სუთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და მხარზე მიაწება ვნებიანი ტუჩები
-იქ დავიძინებ სადაც მე მინდა-გაჯიუტდა მარიამი
-უბრალოდ მინდა რომ ერთად დავიძინოთ-მოლაპარაკებებზე გადავიდა ცოლის სურნელით და შეხებით თავგზააბნეული ბიჭი
-არ მინდა
-მარიამ -დაუღრინა გაღიზიანებულმა ბიჭმა ცოლს და წამში თავისკენ შეატრიალა, წელზე ძლიერად შემოაჭდო ხელები და თვალებში ჩააცქერდა-ახლა წალების გამო მსჯი, ნატკენის თუ სათამაშოს?
-ლევან გეყოფა რა -შეეხვეწა გოგონა და თავის დახსნა სცადა
-გთხოვ ჩვენს ოთახში დარჩი-არ ეშვებოდა ბიჭი
-არ მინდა
-ძალიან გტკივა?-თვალებით ნატკენზე ანიშნა ცოლს
-ლევან ხელი გამიშვი-გაიბრძოლა ისევ
-ხომ იცი რომ არ მინდოდა შენთვის ტკივილის მოყენება
-ვიცი და ახლა ხელი გამიშვი
-მარიამ ძალიან მომენატრე-დაჩურჩულა ბიჭმა და ნატკენ შუბლზე ძალიან ნაზად აკოცა
-მინდა რომ გამიშვა-განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა სასმლისგან ჯერ კიდევ ამღვრეულ მწვანე სფეროებში, არეული ცისფერი სფეროებით
-მარიამ ასე რატომ მექცევი?-ჯერ კიდევ ახერხებდა სიმშვიდის შენარჩუნებას ბიჭი
-ლევან გეყოფა
-არ გაგიშვებ-დაუღრინა გაღიზიანებული ტონით და საწოლისკენ წაიყვანა ძალ დატანებით
-ლევან გთხოვ-შეეხვეწა მისი ქცევით და უხეშობით დამფრთხალი გოგონა, მაგრამ ლევანმა დააიგნორა მისი ხვეწნა და საწოლზე გადააწვინა, მაშინვე ზემოდან მოექცა და თვალებში ჩააცქერდა
-ჩემი შეხება ასე საშინლად რატომ მოქმედებს შენზე შეგიძლია ამიხსნა-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ყელზე მიაწება ცივი ტუჩები
-ლევან შეწყვიტე არ მიმდა-მკერდზე ხელები მიაბჯინა აღელვებუმა გოგონამ და მისი მოშორება სცადა
-მარიამ რატომ მაგიჟებ?-დაუჩურჩულა ცოლს და ოდნავ გვერდზე გადაიწია
-უბრალოდ ახლა არ მინდა-თავი იმართლა ჯერ კიდევ დაძაბულმა გოგონამ და ღრმად ჩაისუნთქა ოთახის დახუთული ჰაერი, მაგარამ არ ეყო, მაინც ისეთი განცდა ჰქონდა რომ იხრჩობოდა
-კარგი არ შეგეხები რადგან არ გინდა-ჩასჩურჩულა ყურში-მაგრამ ნიცას ოთახში აღარ გაგიშვებ, შენ ჩამი ხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ნატკენზე აკოცა ისევ
-რა გინდა ჩემგან ლევან?-დაღლილი ხმით იკითხა უმისამართოდ მარიამმა და თვალები დახუჭა, რადგან ქმრის შეხება უკვე ძალიან მოქმედებდა მასზე
-შენ მინდიხარ მარიამ შენ... მხოლოდ შენ...-დაუჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა ცოლს და მის ყელს მიწვდა
-იცოდე გავალ-გაუბრაზდა მარიამი
-რატომ? რატომ გამირბიხარ გამუდნებით რატომ?-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბოჭმა-ვერ გავიგე თუ გიყვარვარ ჩემი შეხება რატომ არ გინდა-აწყლიანებულ თვალებში ჩააცქერდა ცოლს მრისხანე მზერით-მიდი მითხარი, ხმა ამოიღე ეს დედა მოტყნუ.ი მინდა გავიგო რა პრობლემა გაქვს
-ნუ ყვირი ბავშვი გაიღვიძებს-დაიჩურჩულა გოგონამ და მაშინვე გაექცა ქმრის ალეწილ სახეს
-მარიამ პასუხი მჭირდება ჩემს კითხვებზე-თავი დახარა და ცხელი სუნთვა სახეზე მიაფრქვია ცოლს, მარიამს საშინლად არ ესიამოვნა ალკოჰოლის და სიგარეტის მძაფრი ნაზავი და ტუჩები უკმაყოფილო სახით დაბრიცა
-მომშორდი-გაიბრძოლა გოგონამ
-რატომ? ამ კითხვაზე პასუხს სანამ არ მივიღებ არ გაგიშვებ-გაცევხლდა ბიჭი და მარიამი მაინც რომ არ ჩერდებოდა და თავის დახსნას ცდილობდა მაჯებში უხეშად წაავლო ხელი და თავს ზემოთ დაუჭირა-ერთი კითხვა და ერთი მარტივი პასუხი!-დაუღრინა ცოლს
-პასუხები არ მაქვს შენს კითხვებზე-დაიჩურჩულა გოგონამ და თავი გვერდზე მიატრიალა და მომენტალურად ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე
-წადი-ლევანი ოდნავ მოშორდა ცოლს და ადგომის უფლება მისცა, მარიამი მაშინვე გიჟივით წამოვარდა ფეხზე და ნიცას ოთახში შეიკეტა.
თამუანამ მხოლოდ რამდენიმე დღე შეძლო გაჩუმება, ერთ დღეს უბრალოდ აფეთქდა
-დღეს ანის სახლში მოვიყვან-უთხრა საუზმის დროს ქმარს
-გაბედე და მოიყვანე-დაუსისინა ირაკლიმ ცოლს და ჭამა მშვიდსა განაგრძო
-იცოდე მეც წავალ სახლიდან-თავზე წამოადგა გაცევხლებული წალი ქმარს
-არ გაბედო-იღრიალა მოულოდმელად ირაკლიმ და ფეხზე წამოვარდა, დამფრთხალ ცოლს ზედმეტად მიუახლოვდა და თვალებში ჩააცქერდა, მამამთილის ქცევით დამფრთხალმა მარიამმა ნიცა გულზე მიიკრო და სკამით ოდნავ უკან დაიწია -არ გაბედო კიდევ რამის თქმა
-თორემ რას იზამ მამა?-კიბიდან მშვიდად ჩავიდა ლევანი და მაგიდასთან დაჯდა უემოციო სახით -დაარტყავ?
-შენ ნუ ერევი-დაუსისი ირაკლიმ და თამუნას მიაჩერდა ისევ -არსად წახვალ, გესმის რას გეუბნები? ის ქუჩის კახ...
-არ გაბედო-დაუყვირა თამუნამ
-კარგი-უცბათ დანებდა ირაკლი -მაგრამ იცოდე ის აქ რასდროს დაბრუნდება და შენ ვერასდროს წახვალ აქედან
-წავალ-მიაყვირა ჰოლში გასულ ქმარს გაავებულმა ქალმა
-ვერ წახვალ და შენ ეს იცი-გამოხედა მშვიდად ირაკლიმ და გარეთ გასვლისას კარი ისე გაიჯახუნა რომ ყველა მოულოდნელობისგან ადგილზე შეხტა.
ანის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა მართა ბებომ დაჟინებით სთხოვა გარეთ გასვლა, ადგილზე გაიყინა როცა აივანზე სახე წაშლილ რეზის ჰკიდა თვალი, საშინლად იმოქმედა მასზე ბიჭის ნახვამ და მაშინვე ცრემლები გადმოსცვივდა, ვერც კი შეამჩნია როგორ გაქრა მართა ბებო სახლიდან ეზოდა და სართოდ უბნიდან
-არ უნდა მოსულიყავი-უთხრა ხმა აკანკალებულმა და მაშინვე გაექცა მის ჭაობისფერ არეულ სფეროებს
-ვიცი რომ არ უნდა მოვსულიყავი-დაიწყო მშვიდი ტონით ბიჭმა -მაგრამ ვერ მოვერიე თავს... უბრალოდ მინდოდა მენახე
-რეზი გთხოვ წადი...-შეეხვეწა ანი-ისედაც ცუდად ვარ... შენ ნუღარ გამიმძაფრებ დანაშაულის შეგრძნებას გთხოვ-ამოილუღლიღა და თავი დახარა ვერ გაუძლო ბიჭის თვალებიდან მომავალ სევდას და სითბოს
-ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს, იმას რაც მოხდა... მე მაინც ისევ ისე გაგიჟებით მიყვარხარ ანი-მისკენ წადგა ნაბიჯი და ადგილზე გაშეშდა რადგან გოგონამ შეშინებული თვალებით შეხედა
-რეზი გთხოვ არ გინდა... არ გინდა... ნურც მე მტანჯავ და ნურც თავს იატნჯავ...მე შენ არ გიმსახურებ-ატირდა მოულოდნელად ანი და სახეზე ხელები აიფარა
-გთხოვ ნუ ტირი-წამში დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი ბიჭმა და გულში ჩაიკრა ატირებული გოგონა, ალკოჰოლოს და სუნამოს ნაცნობმა და მძაფრმა ნაზავმა ცხვირ აუწვა ანის, ამ ჩახუტებამ კიდევ უარესად აუჩუყა გული და უფრო მეტად ატირდა -ხომ იცი ვერ ვიტან როცა ტირი-თავზე აკოცა ბაღიმებულმა ბიჭმა და როცა ანიმ ახედა ხელის ზურგი, მომღიმარი სახით ნაზად ჩამოაყოლა მის ღაწვს
-გთხოვ წადი, უბრალოდ წადი-ანი მოულოდნელად ცივად მოშორდა ბიჭს და უკან დაიხია
-იმ ნაბიჭვ.რს უნდა გაჰყვე ცოლად?-ჰკითხა ჩამწყდარი ხმით ბიჭმა და ინსტიქტურად ხელი მისი ხვეული თმისკენ წაიღო და სწრაფად ახლართა აკანკალებული თითები მის კულულებში-ანი გთხოვ ეს არ გააკეთო...ის ნაბიჭვ.რი შენ არ გიმსახურებს
-რეზი გთხოვ წადი და აღარ მოხვიდე-ანი მიტრიალდა და სახლში შევლა დააპირა, მაგრამ რეზიმ მაჯში ხელი ჩაავლო და თავისკენ შეატრიალა
-ანი ვიცი რომ არ გიყვარვარ, მაგრამ მე მზად ვარ მთელი ცხოვრება დაგელოდო ოღონდ შენ ერთი შანსი მომეცი...მოლოდ ერთი სიტყვა ანი, მხოლოდ ერთი და მე...
-არ გინდა, ძალიან გთხოვ არ გინდა-ტუჩებზე აკანკალებული თითები შეახო ანიმ და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა, რეზიმ მაშინვე დაუჭირა ის ხელი და თითებზე ნაზად აკოცა
-ცოლად გამომყევი-უთხრა ჩურჩულით თან ისე, რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი ალეწილი სახისთვის, გრძნო როგორ საშინლად იმოქმედა მისმა სიტყვებმა გოგონაზე და ძალიან დაიბნა
-რაა?-გოაცებისგან ლამის პირო დააღო გოგონამ და ხელი ცივად გამოსტაცა
-გამომყევი რა, ხომ იცი რომ მე შენ ძალიან მიყვარხარ, ხომ იცი რომ გულს არასდროს გატკენ...
-მგონი ზედმეტი დალიე-გაბრაზდა ანი და წარბები შეყარა -გთხოვ წადი და აღარ მოხვიდე
-შენზე უარის თქმა არ შემიძლია ანი, ძალიან მიყვარხარ-წამში დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი ბიჭმა
-რეზი მინდა რომ წახვიდე-ახედა თავზე წამომდარ ბიჭს,რომელმაც ისევ მისი თმის წვალება დაიწყო
-შენზე უარს არასდროს ვიტყვი...-დაუჩურჩულა ბიჭმა ყურში და ტუჩი კუთხეში აკოცა -გესმის რას გეუბნები?-ნიკაპზე ხელი მოკიდა და თავი ააწევინა-არასდროს და არფრის გამო
-გეყოფა-ანიმ მისი ხელი მოიშორა-რეზიმ მის კულულები თითები ახლართა, ოდნავ დაიხარა და ღრმად შეისუნთქა მისი თმის გამაბუებელი სურნელი
-მაგიჟებს-თქვა გატაცებით და ანიმ რომ უკან დახევა აიძულა ხელების მკერდზე მობჯენით გაეცინა -რომ ვიცოდე, სულ, სულ ოდნავ მაინც გიყვარვარ, გეფიცები დღესვე... ამ წამს... ამ სახლიდან.... შენ სურვილის საწინააღმდეგოდ მაინც წაგიყვანდი და დაგიჩემებდი
-სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ-გაეცინა ანის და რეზი ზედმეტად რომ მიუახლოვდა სუნთქვა შეეკრა და გულისცემა გაუჩერდა
-ჩემს შეასძლებლობებში ეჭვი გეპარება პატარა ქალბატონო?-ზემოდან დააცქერდა წარბაწეული და ანის სახეზე ირონიული ღიმილი რომ გაკრთა საშინლად გაბრაზდა, მოულოდნელად დაიხარა და ხელში აიტაცა, ანიმ შიშიგან და მოულოდნელობისგან შეკივლა და ძლიერად შემოაჭდო ხელები კისერზე და რეზიმ აივნის კიბეები რომ ჩაიარა აკივლდა, უარესი დაემართა მანქნისკენ რომ წაიყვანა
-რეზი გაგიჟდი? ხელი გამიშვი ! -კიოდა ბოლო ხმაზე და ბიჭმა ძირს რომ დასვა და გიჟივით სივილი დაიწყო ანიმ ბეჭბში გამეტებით ჩაარტყა ხელი
-აუ ჩემი-მაინვე დაიბრიცა რეზი -ისე ისეთი მწარე ხელი გაქვს ქაჯო-უთხრა სიცილით
-შენ ჯობია მეტი აღარ დალიო-გაუბრაზდა ანი და მიატრიალდა მაგრამ ამჯერადაც რეზის ხელმა შეაჩერა რომელიც მის მაჯას ძლიერად დაებღაუჭა
-ზუსტად ასეთი წარმომიდგენია ჩვენი თანაცხოვრება მე დავლევ და შენ იბუზღუნებ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და იმის მიუხედავად რომ ახლა საშინლად უნდოდა ეკოცნა მაინც მოერია თავს, საფეთქელზე მიაწება ტუჩები და სწრაფად მოტრიალდა, მამქნაში ჩაჯდა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა, იმის მიუხედავად რომ რეზის გიგიჟეებმა ანის მზიმე წუთები გააფერადა, მისმა წასვლამ უარესად დაუმძიმა გული საშინელი სიცარიელის გამცდა დაეუფლა და ერთიანად მოეშხამა სხეული, ზიზღის სინანულის და დანაშაულის შეგრძნებით.
თამუნა და ირაკლის ურთიერთობა იმდენად დაიძაბა რომ ქალი ანის ოთახში გადავიდა და ზედ არ ყურებდა ქმარს... ანიმ უნივერსიტეტის დაწყებამდე მართა ბებოსთან დარჩენა გადაწყვიტა რადგან ეს ძალიან თბილი ტკბილი ბებო არაფერს აკლებდა და მასთან უფრო მშვიდად იყო ვიდრე საკუთარ ოჯახში ოდესმე, რეზიც მოსვენებას არ აძლევდა და მის უსახურ დღეებს აფერადებდა.
ლევანის და მარიამის ურთიერთობაც ისევ იგივე კრიზისში იყო, გაბუტვები, შერიგებები, ჩხუბი კოცნა დაშოშმინება თავის დაკარგვა... ეს ერთფეროვანი და უსახური მდგომარეობა ერთმა თავზარდამცემმა მბავმა წამში არია, ანის ცხოვრება ისევ თავდაყირა დადგა, როცა თიკამ ტირილით დაურეკა და უთხრა რომ ვაჩეს რაღაც დაემართა და უმძიმეს მდგომარეობაში იყო, მართლია ანის იმ ღამის მერე არ უნახია, არც სურდა მისი ნახვა, არც ვაჩეს უცდია მისი ნახვა, არც კი დაინტერესდა გოგონას ბედით მაგრამ რაღაც მაინც ეტკინა ანის გულის სიღრმეში და მაშინვე ტაქსით გავარდა თბილისში... თიკამ არ უთხრა სიმართლე, ვერ უთხრა ვერ შეძლო და საავადმყოფოში მისულმა ანიმ რომ ნახა რა საშინლად ტიროდა ვაჩეს ბებია და პატარა და სისხლი გაეყინა ძარღვებში, ადგილზე გაშეშდა რამდენიმე წამის განმავლონში გულისცემაც გაუჩერდა
-თიკა გთხოვ არ მითხრა რომ-შეხედა საცოდავი სახით მეგობარს, როცა ტირილისგან თვალებ დასიებული გოგონა ქვედა სართულიდან ამოვიდა მიმღებში
-ანი ძალიან ვწუხვარ, მართლა... ის... ღმერთო... -აღმოხდა თიკას ხმა ჩაუწყდა და მეგობარს მთელი ძალით ჩაეხუტა.
ყველა განცდა და ემოცია ერთად მოაწვა ანის და ლამის შეიშლა, იმის მისუხედავად რომ დედა, ძმა, მარიამი და ნიცა მის გვერდით იყვნენ, თიკაც წამით არ შორდებოდა გვერდიდან, მაინც ძალიან უჭირდა ამ ტკივილის გადატანა, ძალიან ძალიან ცუდად გრძნობდა თავს ყველანაირად თავს განადგურებულად გრძნობდა. რეზი ეს დღეები არ ჩნდებოდა ანის ცხოვრებაში არ შეეძლო... ვერ გაბედა ენახა განადგურებული, ნაწილებად დაშლილი და დაკრგული ანი.
დაკრძალვის შემდეგ ანი უბრალოდ ვეღარ იპოვეს, თვალიდან გაუსხლტა ლევანს, ტელეფონიც გამორთო და დაიკარგა, ყველა ააწრიალა გაგიჟებულმა ბიჭმა და ბოლოს რეზის დაურეკა დახმარების სათხოვნელად მან ლევანი დაამშვიდა და უთხრა იცოდა სადაც იქნებოდა, აი აქ ლევანს გული ეტკინა, მიხვდა რომ ანის კარგ ძმონას არ უწევდა, მასზე არაფერი იცოდა, ისიც კი არ იცოდა სად უყვარდა მის ძალიან პატარ დას წასვლა და განმარტოვება
-მარიამ მე ცუდი ძმა ვარ ხომ ასეა?
-სიმრთლე თუ გინდა გითხრა ასეა-დაეთანხმა გოგონა
-იმდენად სუსტი ვარ რომ ძალა არ მყოფნის ირაკლის დავუპიროსპირდე და სახლში დავაბრუნო ჩემი პატარა დაბნეული და შეშინებული და
-ირაკლი აქ მას მოსვენებას არ მისცემს ხომ იცი, ყოველდღეს მოუშხამავს... დატანჯავს გამუდმებით შეახსენებს იმ დანაშაულის შესახებ რომელიც რეალურად ანის არ ჩაუდენია... სასჯეელსაც არ მოერიდება მისთვის მამაშენი, იმის მიუხედავად რომ ანის დანაშაული არ ჩაუდენია, უბრალოდ ცხოვრებისეული შეცდომა დაუშვა
-ანი ჩემი მარგალიტია, ნეტავ უკეთესი ძმობა გამეწია მისთვის, ნეტავ მეტი ყირადღება მიმექცია
-მთავარია ახლა მაინც შევძლოთ მის გვერდში დგომა, შეცდომა შეიძლება დაუშვა, მე ასე არ ვთვლი მაბრამ მაინც მაგრამ ეს ხომ იმას არ ცვლის რომ გვიყვრს?-ბახედა ფანჯრასთან მდომ ქმარს რომელიც აკანკლაებული თითებით მესამე ღერს ეწოდა.
რეზიმ აცახცახებულ ანის თავისი მოსაცმელი მოახვია მხრებზე და მის გვერდით დაჯდა სკამზე
-ვიცოდი აქ იქნებოდი-არ შეუხედია ისე უთხრა
-თავს საშინლად ვგრძნობ მგონია რომ დავიკარგე-დაიჩურჩულა ანიმ და ცრემლები მოეძალა
-გაივლის, ესეც გაივლის-ხელი გადახვია რეზიმ და თაბზე აკოცა
-არ გაივლის, სადღაც გულის სიღრმეში სულ იქნება
-ჰო იქნება მაჰრამ დროთა განმავლობაში ნაკლებად გეტკინება-გაუღიმა და თაბზე აკოცა, ცოტ საუბრის მერე რომ ადგნე დ ა წასვლა გადაწყვეტეს ანიმ გონება დაკარგა.
რეზის მომღიმარი სახით მიაჩერდა ექიმი და გაუღიმა ბავშვი და დედაც თავს კარგად გრძნობენ არ ინერვიულოთ
-რაა?-მოსმენილმა შოკში ჩააგდო ბიჭი
-ანუ დედა და პატარა-დაიბმა ქალი
-როსულადაა?-ახმოხდა სახე წაშლილ ბიჭს
-დიახ-აიბნა ქალი
-არ უთხრათ რომ ვიცი-უთხრა არეული ხმით ექიმს და გიჟივით გავარდა საავადმყოფოდან