გიორგი მოჯადოებულივით უყურებდა ოდნავ დაბნეულ და სახე ალეწილ გოგონას რომელიც მისკენ გახედვასაც ვეღარ ბედავდა გაურკევევლი მიზეზის გამო
-შენ გგავს-დაარღვია უხერხული სიჩუმე ბიჭის ხმამ და მარიამს ინსტიქტურად მისკენ გაექცა ამღვრეული ცისფერი სფეროები -შენსავით ლამაზი და საყვარელია-დაამატა კარგა ხნის ფიქრის მერე ბიჭმა ცივი ხმით და განზრახ ჯიუტად გაუსწორა მზერა გოგონას ალეწილ სახეს რომელიც ისე დააბნია გიორგის კოომპლიმენტმა რომ კარგა ხანს აზრზე ვერ მოვიდა, თუმცა ბიჭის დაჟინებულმა და გამომწვევმა მზერამ იმდენად დაწვა რომ მაშინვე თავი დახარა და ბრაზნარევი ტონით უთხრა
-მადლობა-და ფიქრი დაიწყო იმაზე გიორგიმ ეს სიტყვები გამიზნულად უთხრა თუ გულწრფელი ემოციებით, მაგრამ მალევე შეეშვა ამაზე ფიქრს რადგან ამაზე ფიქრით უბრალოდ თავს იტყუებდა და კარგად ხვდებოდა რატომ უთხრა მან ეს, ამიტომ ზურგი აქცია მოილოდნელად და ნიცასთან მისვლა დააპირა
-მარიამ-გიორგის ხმამ ადგილზე გაყინა, რატომღაც საშინლად იმოქმედა მისმა დაძახებამ გოგონაზე, რადგან ის მიჩვეული იყო ლევანისგან მბრძანებლურ, უხეშ მიმართვას, ამ დაძახებამ რაღაცნაირად გული ატკინა თითქოს ამ ხმაში ხვეწნა და მუდარა გაჟღერდა, რაც არასდროს უგვრძნია ლევანის ხმაში... რამდენიმე წამის განმავლობაში ისე აირია და დაიკარგა რომ საერთოდ ვეღარ მოვიდა აზრზე სად იყო და რა ხდებოდა მის თავს -მგონი ცუდად გაიგე ჩემი ნათქვამი?-გიორგის ხმა მისწვდა გოგონას დაძაბულ სმენას და ისე გაბრაზდა რომ მაშინვე მისკენ შეტრიალადა არეული ცისფერი სფეორები შეანათა ოდნავ დაძაბულ ბიჭს
-მგონი ზედმეტის უფლებას აძლევ საკუთარ თავს-უთხრა მკაცრი ტონით და იქამდე არ აარიდა თვალი სანამ თავად გიორგი არ დანებდა მის არეულ თვალებს
-ნეტავ სხვა დროს...სხვა სიტუაციაში გამეცანი-უთხრა ბიჭმა დანანებით და თვალი გაუსწორა გოგონას სახეს
-არ გაბედო, არ გაბედო კიდევ რამის თქმა-უთხრა გაღიზიანებული ტონით მარიამმა და ნიცასკენ გაემართა, ხელი ჩაკდა და სახლში ტირილით წაიყვანა.
ძალიან გაბრაზებული და გაღიზიანებული დაბრუნდა სახლში და დედამთილმა რა თქმა უნდა მაშინვე შეატყო სახეზე რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო
-მოხდა რამე?
-არა რა უნდა მომხდარიყო-დაიძაბა მარიამი
-ნიცა ტირილით რატომ მოიყვანე სახლში?-არ ეშვებოდა ქალი
-უბრალოდ დავიღალე იქ ყოფნით და ძალით წამოვიყვანე არ შეიძლება? -თითქოს დედამტთლზე ცდილობდა ჯავრის ამოყრას
-შეიძლება როგორ არ შეიძლება-უკან დაიხია მაშინვე თამუნამ და ჯერ კიდევ მტირალი პატარა აიყვანა ხელში
-ლევანი სადაა? სად წავიდა?-ჰკითხა კარგა ხნის ფიქრის მერე გაბრაზებულმა გოგონამ დედამთილს
-მანქანა წაიყვანა გასაკეთებლად-უთხრა თამუნამ ნაწყენი ტონით
-გასაკეთებლად?-შეიცხადა გოგონამ-რატომ მოხდა რამე?
-ვფიქრობ უნდა გცოდნოდა რომ გუშინ შენი ქმარი გიორგის მანქანას დაეჯახა-უთხრა ქალმა ბრაზზნარევი ტონით
-დაეჯახა?-გაიმეროა მისი ნათქვამი გაოცებულმა გოგონამ
-არა სერიოზული არაფერი მაგრამ...-ცოტა ყოყმანის მერე დაამატა-მგონი უნდა იცოდე რა ხდება შენი ქმრის თავს...მაგრამ როგორც ვატყობ ისევ იჩხუბეთ და წარმოდგენა არ გაქვს რა და როგორ მოხდა და დიდად არც გაინტერესებს?!
-ოთახში ავალ და დავურეკავ-უთხრა ცივად მარიამმა და კიბე სწრაფი ნაბიჯით აიარა, მაშინვე ტელეფონს ეცა რომელიც კომოდზე ჰქონდა დატოვილი და დაურეკა მაგრამ ლევანმა არ უპასუხა, გაბრაზებულმა გოგონამ ბევრი ფიქრის მერე კიდევ რამდენჯერმე დაურეკა და კვლავ რომ არ უპასუხა ლევანმა, ხელებ აკანკალებულმა და ატირებულმა ტელფონი კედელს ესროლა, ისე საშინლად იმოქმედა ამ ყველაფერმა მასზე რომ თავს ვეღარ მოერია და იმის მიაუხედავად რომ მაქსიმალურად გაუწია წინააღმდეგობა მოწოლილ ცრემლებს, ბოლოს მაინც ატირდა, ოღონდ ვის გამო და რის გამო ზუსტად თავადაც არ იცოდა. კარგა ხანს ვერ შეძლო დამშვიდება და თავზე კონტროლის დაბრუნება რის გამოც ტირილისგან თვალები დაუსივდა და დაუწითლდა.
თამუნამ ნიცას, რომ დაეძინა თვის ოთახში დააწვინა პატარა, რადგან მარიამთან კონფლიქტი აღარ უნდოდა და ერჩია აღარ ენახა რძალი, სანამ თავადაც არ დაშოშმინდებოდა და მარიამიც, ამიტომ ანის შეაკითხა საძინებელში, რომელიც საწოლში იწვა ისევ და ადგომას ვერ ბედავდა რადგან არ უნდოდა დედას ტირილისგან თვალებდასიებული ენახა
-დე გთხოვ ადექი რა, რამე შეჭამე
-დედა არ მინდა რა გთხოვ თავი დამანებე-ისე უთხრა რომ საბნიდან თავი არ ამოუწევია
-იმ წვეულებაზე მოხდა რამე ისეთი? ამიტომ ხარ ამ მდგომარეობაში?-ეჭვები ღრღნიდა უკვე გაღიზიანებულ ქალს
-ხომ გითხარი რომ უბრალოდ ადრე მომივიდა და ცუდად ვარ-მეთქი? გთხოვ შემეშვი რა -ლამის უყვირა წტყობრიდან გამოსულმა გოგობამ და როგორც კი ქალი გავიდა მაშინვე საწოლიდან წამოდგა, კარი შიგნიდან დაკეტა და მოწოლილ ცრემლებს უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ კვლავ.
საღამო ხანს დაბრუნდა ლევანი სახლში, გაუკვირდა იცნაური სიჩუმე სახლში
-რა ხდება სად არიან ჩემი ბავშვი, ცოლი და გადარეული დაა?-ჰკითხა სახე მოჟამულ თამუნას ინტერესით, ქალმა ძალიან თავშეკავებულად აუხსნა, რომ სამივეს ეძინა და მეტი კითხვა რომ არ დაესვა მისთვია ლევანს მაშინვე სააბაზანო ოთახში შეიკეტა, ლევანმა კიბეები სწრაფად აიარა და საძინებელში შევიდა, გაოცებულმა დახედა ძირს მიმოფანტულ ნაწილებად დაშლილ ტელეფონს და მზერა ცოლზე გადაიტანა რომელიც საწოლზე იწვა თვალებდახუჭული, სწრაფად მიუახლოვდა საწოლს, ჩამოჯდა და საყვარელი გოგონას ნამტირალევ სახეს დააცქერდა, დიდხანს ძალიან დიდხანს უყურებდა ამ სახეს და რაც მეტად აკვირდებოდა მით მეტად ბრაზდებოდა, რადგან კარგად ხვდებოდა რომ მისი ცოლის ასეთი სახე,რამდენიმე საათიანი ტირილის დამსახურება იყო, მარიამს ძალიან სწვავდა და აწვალებდა ქმრის ეს დაჟინებული მზერა და როცა ლევანის ცივი თითების შეხება იგრძნო სახეზე უნებურად გააჟრჟოლა, არადა როგორ არ უნდოდა ლევანი მიხვდარიყო რომ არ ეძინა, რადგან მასთნ ლაპარაკის თავი არ ჰქონდა,მითუმეტეს ახსნა-განმარტებების გაკეთების, მაგრამ ვეღარ გაუძლო ქმრის შეხებას, მზერას და ინსტიქტურად თვალები გაახილა
-რატომ ტიროდი?-მაშინვე ეს კითხა გაღიზიანებული ტონით ბიჭმა და სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადაუწია
-მანქანა გააკეთე? -ჰკითხა უემოციო სახით გოგონამ და საწოლზე წამოჯდა
-მანქანა?-ჩაეცინა ლევანს და ფეხზე წამოდგა -გკითხე რატომ ტიროდი-მეთქი და შენ რას მპასუხობ-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და ფეხზე რომ წამოდგა მარიამი სწრაფად მიუახლოვდა ცოლს და თვალებში
ჩააცქერდა-ეს ყველაფერი როგორ გავიგო?-დალეწილ ტელეფონზე მიუთითა
-როგორც გინდა-უთხრა გაღიზიანებული ტონით გოგონამ და გვერდის ავლა სცადა ქმრისთვის
-მარიამ-დაუღრინა ბიჭმა და მკლავზე ხელი წაავლო-ჩემს კითხვებს სანამ არ უპასუხებ ოთახიდან ვერ გახვალ
-ხელი გამიშვი-მკლავის დახსნა სცადა გოგონამ
-ჩემი გაგიჟება გინდა?-ჰკითხა ხმა აკანკალებულმა ბიჭმა და უფრო მეტად მოუჭორა თითები
-გეყოფა-უთხრა უემოციო სახით გოგონამ და ლევანმა როგორც კი ხელი გაუშვა მაშინვე გავარდა ოთახიდან
-ამის დედაც ამის დედაც-იღრიალა ოთახში დარჩენილმა გაცოფებულმა ბიჭმა და გიჟივით დაეშვა კიბეებზე
-რა ხდება რა ჯანდაბა გაყვირებს-გაეკიდა გარეთ გავარდნილ შვილს რომელიც მანქანას ეცა -სად მიდიხარ, ლევან-უყვირა მაგრამ გაცოფებულმა ბიჭმა სრულიად დააიგნორა დედა და მანქანით გიჟივით გავარდა ეზოდან
-რა ხდება?-უკმაყოფილო სახით მიაჩერდა თამუნა რძალს რომელიც ისევ მოწოლილ ცრემელბს ებრძოდა.
გვიან ღამით ადგა მარიამი ნიცას საწილოდან და მისაღებში გავიდა, ვერ მოითმინა და ფანჯრიდან გაიხედა ეზოში, აინტერესებდა ლევანი დაბრუნდა თუ არა სახლში, და როგორც კი ქმრის მანქანას თვალი ჰკიდა რაღაც უცნაური განცდა დაეუფლა, თან გაუხარდა თან ანერვიულდა...საპირფარეშოთი ისარგებლა, როცა გამოვიდა სწრაფად შევიდა საძინებელში და ნიცას ოთახს მიაშურა, მომენტალურად ადგილზე გაიყინა, რადგან როგორც კი კარის სახელურს ხელი წაავლო სრულიად მოულოდნელად ლევანი ზურგიდა აეკრო და სწრაფად შემოაჭდო მუცელზე ძლიერი ხელები
-ლევნ...-აღმოხდა დაფრთხალ გოგონას -შემაშინე-დაიჩურჩულა და სცადა როგორღაც აკანკალებული სხეულის დამორჩილება
-არ შეხვიდე-დაუჩურჩულა ყურში სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და ყელზე მიაწება ცხელი ტუჩები
-გთხოვ-თვალები დახუჭა გოგონამ და სახელურს ძლიერად მოუჭირა ხელები
-მომენატრე-არ ჩერჩულებდა ლევანი და მის ყელს არ აშორებდა ცივ ტუჩებს-ძალიან მომენატრე
-გეყოფა-თავის დახსნა სცადა აღელვებულმა გოგონამ
-მარიამ-დაიჩურჩულა საყვარელი გოგონას სახელი სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და წამში თავისკენ შეატრიალა აღელვებული ცოლი
-ლევან გთხოვ-ახმოხდა სახე წაშლილ გოგონას და სამლისგან ამღვრეულ ჩაწითლებულ თველებში ჩააცქერდა ქმარს
-სუუუ-ტუჩებზე მიადო თითები ბიჭმა და სრულიად მოულოდნელად ცოლის ვნებიან წითელ ტუჩენბს დააცხრა
-ლევაან-აღმოხდა გოგონას როგორც კი მოახერხა და თავი დააღწია მის უხეშ ტუჩებს, მაგრამ სანამ კიდევ რამეს იტყოდა მარიამი, მისი სურნელით და შეხებით გაგიჟებული ბიჭი ისევ დააცხრა მის ტუჩებს, ჰკოცნიდა მთელი ვნებით სიყვარულით, გრძნობით და ემოციით, თან საწოლისკენ მიჰყავდა ნელ-ნელა და სანამ მარიამი გაიაზრებდა თუ რა ხდებოდა მის თავს ლევანმა საწოლზე გადააწვინა და ზემოდან მოექცა
-ლევან-ახმოხდა როცა ბიჭმა ყელზე მიაწება ვნებიანი ტუჩები და ქვემოთ ჩაუყვა -გამიშვი, შენზე ჯერ ისევ გაბრაზებული ვარ-მისი სახე ხელებში მოიქცია და თავი ააწევინა
-მეც გაბრაზებული ვარ-გაუღიმა გამომწვევად ბიჭმა და ამჯერად კაბის საკინძის კიდეზე მიაწება ვნებიანი ტუჩები, ნელ-ნელა კიდევ უფრო ქვემოთ ჩაუყვა და როცა მარიამმა ინსტიქტირად ხელები მისი სახისკენ წაიღო რომ შეეჩერებინა, ლევანამ მაჯებში ხელები ჩაავლო და თავს ზემოთ დაუჭირა-ნუ მეწინააღმდეგები-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან ღიმილით და ისევ ყელზე გადაინაცვლა მის ტუჩებმა
-არანორმალურო-დაუჩურჩულა მარიამმა და გაიბრძოლა
-მარიამ-ამ დროს უკვე წყობრიდან გამოვიდა ბიჭი და ძალიან გაბრაზებული სახით დააცქერდა ცოლს ზემოდან
-მინდა რომ გამიშვა-განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა აღელვებული გოგონა ქმარს
-ჩემს მოთმინებას ცდი მარიამ?-დაუღრინა გაცოფებულმა ბიჭმა და ხელები გაუთავისუფლა, თუმცა მის სხეულს ვერ ელეოდა და ვერ შორდებოდა
-უბრალოდ არ მინდა-მშვიდად სცადა სიტუაციის მოგვარება დამფრთხალმა გოგონამ
-ამის დედასაც შევ.ციიი-დაუჩურჩულა ყურში გაღიზიანებულმა ბიჭმა და სხეულის მთელი სიმძიმით დააწვა საყვარელი გოგონას სხეულს, თავს მაინც ვერ მოერია და კაბის ქვეშ შეუცურა ხელი -ძალიან ცუდად ვარ-ჩურჩულებდა მის ყელთან და თან ხელს კაბის კიდესაც ზემოთ აყოლებდა
-ლევან გეყოფა, გთხოვ -უთხრა სუნთქვა აჩქარებული გოგონამ და შიშისგან ადგილზე შეხტა როცა გაცოფებულმა ბიჭმა იყვირა
-ამის დედაც ამის დედაც-და გიჟივით წამოვარდა საწოლიდან, მარიამიც მაშინვე ადგა და ნიცას ოთახში შეიკეტა შეშინებული, იცოდა ლევანი კიდევ კარგა ხანს ვერ დაშოშმინდებოდა მისი უარის გამო, მთელი ღამე თეთრად გაათენა, ისე იყო აღელვებული მომხდარის გამო რომ თვალი ვერადავერ მოხუჭა, დილით მაინც წაართვა ძილმა თავი და ხმაურზე გაეღვიძა, ისე ძალიან ეძინებოდა რომ ძლივს მოვიდა აზრზე, ორ საათიანი ძილი არ ეყო წვალებით გაახილა დამძიმებული ქუთუთოები, თუმცა ლევანს რომ ჰკიდა თვალი ეგრევე გამოფხიზლდა და საწოლზე წამოჯდა, გაბრაზებულმა ბიჭმა სიტყვის უთქმელად იქვე ტუმბოზე წართმეული წამლები დაუდო და თვალებში ჩააცქერდა ცოლს
-გუშინ ამის გამო მითხარი უარი?-წამლებზე მიუთითა
-გთხოვ ახლა ამაზე ლაპარაკი არ მინდა-უთხრა გოგონამ და ფეხზე წამოდგა
-მარიამ რა გემართება?-სიმშვიდის შენარჩუნება სცადა ცოლის ქცევით გაღიზიანებულმა ბიჭმა და გვერიდს აქცევის უფლება არ მისცა ცოლს
-არაფერი-შეხედა უემოციო სახით გოგონამ და თავი დახარა
-მარიამ მგონი გავიწყდება რომ ჩემი ცოლი ხარ-დაუღრინა ბიჭმა და ნიკაპზე უხეშად წაავლო ხელი, თავი ააწევინა და აწყლიანებულ თვალებში ჩააცქერდა-კიდევ დიდხანს აპირებ ნიცას ოთახში ძილს?-ჰკითხა ჩურჩულით და გოგონამ არაფერი რომ არ უპასუხა ძალიან გაბრაზებული ოთახიდან გავარდა და კარი გაიჯახუნა, იმის მიუხედავად რომ ძალიან ეცადა ბოლოს მაინც გადმოუცვივდა ცრემლები მარიამს და საწოლზე ჩამოჯდა, სახეზე ხელები აიფარა და ატირდა, მხოლოდ მაშინ მოერია თავს და დამშვიდდა როცა უკვე კარგა ხნის გაღვიძებული ნიცა შევიდა ოთახში და ჩაეხუტა.
ლევანი ძალიან გაღიზიანებული და გაბრაზებული წავიდა სამსახურში, თამუნც მთელი დღე ბუზღუნებდა, ანიც ოთახიდან ცხვირს არ ჰყოფდა, ამიტომ მარიამმა ნიცას ხელი მოკიდა და პარკში წაიყვანა, ერთადერთი ადგილი ეს იყო სადაც მარტო ყოფნა და მშვიდად ფიქრი შეეძლო ხოლმე, სადაც ოჯახურ მძიმე გარემოს თავს აღწევდა და თავს თავისუფლად გრძნობდა, თუმცა მისი ეს სიმშვიდე მალე დაარღვია უკვე ნაცნობმა სურნელმა და ხმამ
-საღამო მშვიდობისა მარიამ-ჩაესმა გიორგის ხმა და ძლივს გამოერკვია ფიქრებში წასული გოგონ
-გამარჯობა-უთხრა აშკარად ძალდატანებული ზრდილობის გამო და ნიცას დაუძახა -სახლში წავედით დე-და ხელი გაუწოდა, ნიცა როგორც კი დედას მოუახლოვდა გიორგი დაიხარა და პატარას გაუღიმა
-გინდა ბურთით ვითამაშოთ?-ლამაზი ყვავილებიანი ბურთი გაუწოდა, ნიცამ მაშინვე გამოართვა და საფეხბურთო მოედნისკენ გაქანდა
-რას აკეთებ?-ზემოდან დახედა ჯერ კიდევ ცალ მუხლზე მდგომ ბიჭს
-უბრალოდ გვინდა რომ ვითამაშოთ-გაუღიმა ბიჭმა და ნიცას მიჰყვა, მალე მათ გიორგის დის შვილებიც შეუერთდნენ, რომლებიც მაღაზიიდან გამოვიდნენ კანფეტებით ხელში, იმის მიუხედავად რომ გოგონა ათი წლის იყო, ბიჭი კი შვიდის გიორგი მაინც ახრხებდა მათთან და სამი წლის ნიცასთან ერთად თამაშს და გართობას, მარიამი ჯერ ძალიან განრაზებული უყურებდა მათ ცანცარს, მერე კი მოვიდა ხასიათზე და სახიდან ღიმილი ვერაფრით ვეღარ მოიშორა.
საღამოს კარგ ხასიათზე რომ დაბრუნდნენ სახლში დედა -შვილი ძალიან გაუკვირდა თამუნას, უფრო კი ლევანს რომელიც მოუთმენლად ელოდა ცოლ-შვილის შინ დაბრუნებას ეზოში, ჰამაკში მჯდომი
-მამიკო მე და გიორგიმ ბურთით ვითამაშეთ იცი?-მაშინვე ეს უთხრა ნიცამ მამას როცა კალთასი ჩაუჯდა
-ვინ გიორგი მამიკო?-დაინტერესდა ლევანი, რადგან კარგად იცნობდა ყველას სოფელში და იცოდა რომ პატარას, არავის ერქვა გიორგი, უბანშიც მხოლოდ ერთი ჩვიდმეტი წლი გიორგი ჰყავდათ და ეეჭვებოდა მას ნიცასთან ეთამაშა ბურთით
-გიას ბიჭზე ამბობს-თქვა მარიამმა ოდნავ აღელვებული ხმით და ქმარს მიაჩერდა არეული თვალებით
-ესე იგი გიორგისთან ერთად კარგად გაერთეთ?-ჩაეკითხა ლევანი შვილს და ალეწილი სახით გახედა ცოლს, მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და სულ რამდენიმე წამს გაგრძელდა ეს დაძაბულობა რადგან მარიამი მაშინვე გაექცა მის თვალებს და სახლში შევიდა
-ბავშვს მიხედე-თამუნას მიაჩეჩა ნიცა ლევანმა და ფეხდაფეხ მიჰყვა ცოლს