სოფოს მცდელობა ამაო გამოდგა, ვერანაირად ვერ შეძლო მარიამთან დააახლოება და რაც უფრო მეტად ცდილობდა მასთან ურთიერთობის დალაგებას მით მეტად გაურბოდა გოგონა მას, საბოლოოდ კი მოხდა ისე რომ რამდენჯერმე დაუპირისპირდნენ ერთმანეთს და ამით კიდევ უფრო დაეძაბათ ურთიერთობა. მარიამისთვის განსაკუთრებით რთულად გადასატანი აღმოჩნდა სოფოსთან ბოლო საუბარი, როცა კაბინეტში დაუკაკუნებლად შეუვარდა და სთხოვა ძმას დალაპარაკებოდა რომ მისთვის ყვავილების გაგზავნა შეეწყვიტა
-გიორგი იმას აკეთებს რაც სწორად მიაჩნია-მხრებია აიჩეჩა გოგონამ და სავარძლის საზურგეზე ოდნავ დაგაწვა
-კარგი გასაგებია რომ შენი ძმა იდიოტია-გაბრაზდა მარიამი-მაგრამ შენ ხომ შეგიძლია აუხსნა რომ არასწორად იქცევა?
-არ მომისმენს, იმიტომ რომ შენზე გიჟივითაა შეყვარებული-ირონიული ღიმილი გაკრთა გოგონას სახეზე რამაც უარესად გააგიჟა მარიამი
-შენი აზრით მისი ქცევა ნორმალურია? შენი აზრით გათხოვილი ქალისთვის ყვავილების გაგზავნა სწროი და მართებულია სიყვარულის მიზეზით?
-ეჭვი გეპარება მის გრძნობებში?-გაეცინა სოფოს
-გრძნობებში? -აფეთქდა მარიამი და მაგიდაზე ორივე ხელი დაარტყა -რომელ გრძნობებზეა საერთოდ აქ ლაპარაკი როცა თავისი გაუაზრებელი ქმედებებით თავს მაბეზრებს და პრობლემებს მიქმნის?!
-ანუ შენზე მაინც გავლენას ახდენს მისი ყურადღება-თვალები დააწვრილა სოფომ და მზერა გაუსწორა გოგონას ცისფერ არეულ სფეროებს
-ღმერთო ჩემო თქვენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს -გასწორდა მარიამი და შუბლი მოისრისა
-უბრალოდ დააიგნორე და ეს იქნება-უფრო მეტად აღიზიანებდა სოფო
-დავაიგნორო?-ავარდა მარიამი და მისკენ მიიხედა-სადაც არ უნდა წავიდე ყველგან შენი ძმაა, ქუჩაში, პარკში, მაღაზიაში, აქ სამსახურში! დავიღალე გესმის? ძალიან დავიღალე... რა გინდათ ჩემგან? -აყვირდა მოულოდნელად
-უკაცრავად მაგრამ ამ ფირმაში მე უკვე ხუთი წელია ვმუშაობ-უთხრა კმაყოფილი ტონით სოფომ გაცეცხლებულ მარიამს -და აქ შენ თავად მოხვედი
-შენ სხვა ფილიალში მუშაობდი და აქ გადმოხვდი ჩემს გამო!-გაბრაზდა მარიამი
-ეგ უკვე შენ არ გეხება-უთხრა გამომწვევი ტონით გოგონამ და კალამი აათამაშა თითებშორის
-დაელაპარაკე, უთხრი რომ შეწყვიტოს ეს თამაში-სთხოვა მარიამმა ჩავარდნილი ხმით
-შეხვდი და თვითონ დაელაპარაკე, მე ამ სიტუაციაში არაფრის გაკეთება არ შემიძლია-სოფოს სიმშვიდე და ურეაქციობა აგიჟებდა გოგონას
-შევხვდე? ღმერთო რას ბოდავ-ხმა აუკანკალდა გოგონას-შენ რომ ვინმე ყვავილებს გიზავნიდეს შეხვდებიდი?-ჰკითხა ინტერესით, ამ დროს წყობრიდან გამოსული სოფო ფეხზე წამოდა და მარიამს ზედმეტად მიუახლოვდა
-მე ყვავილებს ვერადროს ვერავინ გამომიგზავნის იმიტომ, რომ ჩემი ქმარი მოწოდების სიმაღლეზეა-უთხრა ჩურჩულით და თაფლისფერი სფეროები გაუშტერა გოგონას ალეწილ სახეს, ამ სიტყვებმა მარიამი განაადგურა, მაშინვე ცრემლები მოეძალა, სოფო მიტრიალად კაბინეტის კარი ფართოდ გააღო და ანიშნა გასულიყო, მარიამი გარეთ გამოვარდა და მაშინვე სიმწრის ცრემლები გადმოსცვივდა.
მისი ეს მდგომარეობა კიდევ იმ ფაქტმა დაამძიმა რომ სოფო ამასობაში ფინანსური მენეჯერი გახდა მარიამი მასზე მიჯაჭვული გახდა სამსახურებრივად, ხშირად უწევდა მასთან ერთად შეხვდრებზე სიარული. ეს ფაქტი ოჯახში ვეღარ დამალა, რაც ლევანის კიდევ ერთი გაგიჟების მიზეზიც გახდა
-ესე იგი ი სირ.ს დასთან ერთად მუშაობ უკვე ორი თვეა და არაფერს იძახდი მთელი ეს დრო
-ოდესმე დაინტერესებულხარ ჩემი სამსახურით?-უყვირა მარიამმა-ოდესმე გიკითხავს ვისთან ერთად ან სად ვმუშაობ? ხომ გეკ.და? ახლა სოფოს გამო გახდა საინტერესო შენთვის ჩემი სამსახურეობრივი ამბები?
-იმ სირს.ც ნახულობ ხოლმე იქ, ხომ ასეა?-აფეთქდა ლევანი და მათ შორის მანძილი წამებში დაფარა, ცოლს მკლავებზე ხელები წაავლო და ძლიერად მოუჭირა
-არ ვნახულობ გასაგებია?-აყვირდა მარიამი -საერთოდ არ აქვს ჩემთვის მნიშვნელობა სხვა ადამიენებს... მე იქ სამუშაოდ მივდივარ
-აღარ წახვალ! -უყვირა და ხელი გაუშვა
-რატომ?-ცრემლები მოეძალა მარიამს -გიორგის გამო? თუ შენს გამო?გონია რომ მე ეს ყველაფერი მომწონს?
-არ მინდა ის ნაბიჭვ.რი შენს სიახლოვეს იყოს! უკვე ათასჯერ გითხარი და მაიმც უფროდაუფრო გიახლოვდება! ეს როგორ გავიგო მარიამ?-უღრიალა ბოლო ხმაზე, გოგონა შიშისგან თუ მოულოდნელობისგან ადგილზე შეხტა და თავი დახარა, რადგან ძალა არ ეყო რომ ქმრის არეული თვალებისთვის მზერა გაესწორებინა -მუშაობის დაწყება მოისურვე და გავჩუმდი იმიტომ რომ წასვლით დამემუქრე! გავჩერდი და განზარახ იქ დაიწყე მუშაობა სადაც იმ სირ.ს და მუშაობდა? ამას განზრახ აკეთებ? ჩემი ჭკუიდან გადაყვანა გინდა?
-არ ვიცოდი იქ, იმ ფირმაში თუ მოშაობდა! ახლახანს გადმოვიდა აჩვენს ფილიალში-ატორდა მარიამი -ლევან არაფერი ვიცოდი მართლა...
-ახლა ხომ იცი!-უყვირა გაცოფებულმა ბიჭმა
-ლევან გთხოვ ასე ნუ იქცევი-შეეხვეწა გოგონა -მე არაფერი მაკავშირებს არც გიორგისთან და არც სოფოსთან... მე ასე მოქცევას არ ვიმსახურებ შენგან
-მართლა?-ავარდა ბიჭი და მაშინვე მისკენ შეტრიალდა -როგორ მოქცევას იმსახურებ აბა? ის სირ. სულ შენს გვერდზე ტრიალებს! იქნებდა მოგწონს კიდეც მისი ყურადღება?-თავზე წამოადგა და დაუღრიალა
-მეზიზღებით, ყველანი მეზიზღებით-ახედა საცოდავად მარიამმა და გვერდის აქცევა სცადა მისთვის
-იქიდან წამოხვალ-ცოლი შეაჩერა ლევანმა და მის პროფილს გაუშტერა თვალი
-როგორც გინდა -არ შეუხედია ქმრისთვის ისე უთხრა და თავი ასწია -მაგრამ იქამდე არა, სანამ ახალ სამსახურს არ ვიპოვი
-ხვალვე განცხადებას დაწერ და წამოხვალ!-წინ დაუდგა ბიჭი და თვალებში ჩააქერდა ცოლს
-რატომ ლევან? გეშინია?-მწარედ გაეცინა მარიამს -გგონია რომ მე შენგან, მასთან წავალ? -და უმალ ცრემლები მოეძალა ტკივილისგან რადგან ლევანმა მაჯებში უხეშად წაავლო აკნკალებული ხელები და ძლიერად მოუჭირა
-მარიამ არ გინდა-უთხრა არეული ხმით-არ გინდა ჩემთან თამაში!-გაუმეორა გამაფრთხილებელი ტონით-იცოდე გატკენ! ძალია გატკენ!
-ვიცი-ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე გოგონას და ქმრის ამღვრეულ თვალებს მზერა აარიდა
-მე შენ მიყვარხარ-უთხრა ბრაზნარევი ტონით ბიჭმა-მაგრამ თუ მატკენ იცოდე გაგანადგურებ მარიამ... -დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და მზერა მის ღაწვებზე გადმოცურებულ ცრემლებს ჩააყოლა-დამერწმუნე რომ შენ უფრო გეტკინება, ძალიან გეტკინება
-გეშინია? -გაეცინა მარიამს და ლევანმა ყბებზე თითები რომ მიუჭირა, სახეზე ცივად მიეყინა ღიმილი
-მარიამ ნუ მაიძულებ რომ გატკინო-ხელი უხეშად გაუშვა ცოლის მაჯას და სახეს
-შენ ჩემი არ გჯერა, არ მენდობი და ეს ყველაფერი იმის ბრალია რომ შენ საკუთარ თავში და შესაძლებლობებში ეჭვი გეპარება-მიახალა გოგონამ
-არ გინდა მარიამ! არ გინდა , ნუ მაგიჟებ! თავს ნუ იმართლებ!-უღრიალა ბოლო ხმაზე ბიჭმა და მოწოლილი ბრაზი და მრისხანება რომ ვეღარ დაიოკა, სკამს ხელი წამოავლო და კედლეს შეახეთქა
-გიჟი ხარა, ავადმყოფი, არანორმალური-ატირდა მარიამი
-იმ ნაიჭვ.რს შენს გვერდზე კიდევ ერთხელ თუ დავინახავ იცოდე ცხვირპირს დავუნგრევ და თუ არ გაჩერდებით...
-გგონია რომ ყველაფრის მიზეზი მე ვარ? -აყვირდა მარიამი
-აქ რა ჯანდაბა ხდება?-მაღაზიიდან დაბრუნებულმა თამუნამ შიშით მოათვალირა ოთახი და რძალს მიაჩერდა გაბრაზებული სახით
-დედა-ანიც შევიდა სახლში
-მიდი ნიცა გარეთ გაიყვანე-თამუნამ სახლში შესვლის ნება არ მისცა ნიცას და ანიც უკან გააბრუნა -დაგირეკავ და მერე მეოიყვანე-უთხრა აფორიაქებულმა და როგორც კი გაისტუმრა შვილი და შვილიშვილი სახლში შებრუნდა -რამ გაგაგიჟათ? აღარ უნდა დამთავრდეს ეს თქვენი სისულელეები?
-ნუ ერევი -დაუღრინა ლევანმა და სკამს უხეშად მიჰკრა ფეხი, თამუნას ხმაურზე გააჟრჟოლა
-რა ხდება? რით ვერ დაწყნარდით? რა გემართებათ? ლევან გინდა რომ ნიცამაც იგივე გამოიაროს რაც მე და შენ გამოვიარეთ? გინდა რომ მასაც ეზიზღებოდეს სახლი შენსავით? გინდა რომ შენი ეშინოდეს, ისევე როგორც შენ მამაშენის, როცა სვამდა და გიჟდებოდა? მიპასუხეთ! მარიამ შენ? გინდა რომ წახვიდე და შენსავით მამის ნატრული გახდეს ბავშვი? გინდა რომ ყველაფერი ის სიმწარე რაც გამოარეთ ნიცასაც გამაცდევინოთ? ბავშვზე საერთოდ არ ფიქრობთ? სულ გკიდ.ათ ნიცა რას გრძნობ? მთავარია თქვენი გაიტანოთ? თქვენი გაისწორით? ერთმანეთს გაეჯიბროთ? ნუთუ არ დაიღალეთ? ნუთუ არ დაიღალეთ?-ლამის ატირდა თამუნა -რატომ? რატომ აყენებთ ერთმანეთს ტკივილს? რატომ? რატომ არ შეგიძლიათ რომ უბრალოდ ბედნიერები იყოთ? თქვენ ხომ ერთმანეთი გიყვართ?... ან იქნებ აღარ გიყვართ?-ატირდა ქალი და არეული სახლის დალაგება დაიწყო, მარიამმა კიბეები აირბინა, ოთახში შეიკეტა, კარს ზურგით მიეყრდნო და იატაკისკენ დაცურდა ატირებული, ლევანმაც რომ ასვლა დააპირა თამუნამ
შეაჩერა -შეეშვი, თავი დაანებე... უარესად ნუღარ დატანჯავ იმ ბავშვსაც და შენს თავსაც
-ამის დედასაც შევ.ციიიი-იყვირა გაცოფებულმა ბიჭმა და სახლიდან გიჟივით გავარდა.
ირაკლიმ მანქანა გააჩერა ანის გვერდით და გაბრაზებული სახით ახედა შვილს
-რა ჯანდაბას აკეთებ ასე გვიან ქუჩაში თან ბავშვით?
-ლევანმა და მარიამმა იჩხუბეს და დედამ მითხრა გარეთ წამომეყვანა ნიცა...თუ გინდა უკან დავბრუნდებით-უთხრა თავდახრილმა გოგონამ
-რაზე იჩხუბეს?
-არ ვიცი, მაღაზიიდან რომ დავრუნდით ყვიროდნენ
-კარგი აქ იყავით-უთხრა ყოყმანით ირაკლიმ და სახლისკენ გაეშურა, როგორც კი სახლში შევიდა თამუნამ ჩხუბი დაუწყო
-ყველაფერი შენი ბრალია
-რა არის ჩემი ბრალი რას ბოდავ-ავარდა ირაკლი და ცოლს თავზე წამოადგა
-შენსავით უხეში, თავხედი და ეგოსიტია შენი შვილი! შენ გგავს! ყველაფერში შენ დაგემსგავსა! ჩემმა ლაპარაკმა ვერაფერი შეცვალა მასში! გიყურბდა მთელი ბავშვობა როგორ მექცეოდი!
-როგორ გექცეოდი?-აყვირდა ირაკლი -მაინც რა არ მოგწონს ახლა?
-შენ მე როგორც საკუთრებას ისე მექცეოდ! მე კი ჩუმად ვიყავი! ყველა შენს გამოხტომას, უხეშობას, ყვირილს, ჩხუბს, სმას, ყველაფერს უსიტყვოდ ვიტანდი! ეს სწორი მეგონა! ამან კი ლევანს ფსქიკა დაუმახინჯა! მისი შინაგანი ბავშვური სამყარო გაანადგურა! ყველაფერი დავანგრიეთ! მე და შენ მას უფლება არ მივეცით რომ ბედნიერი უდარდელი ბავშვი ყოფილიყო!
-რას ბოდავ აზრზე თუ ხარ თამუნა?-მისი სიტყვები სერიოზულად არც კი მიიღო ირაკლიმ
-ღმერთო რა ავადმყოფი ხარ
-ზედმეტი მოგდის-თვალები დაუბრიალა ირაკლიმ ცოლს და თამუნა მაშინვე გაჩუმდა
-ეს სიჩუმე! ამ სიჩუმემ გამანადგურა მე !-ატირდა მოულოდნელად გაბრაზებული ქალი
-მე შენ მიყვარდი, ძალიან მიყვარდი...ყოველთვის მიყვარდი... ახლაც მიყვარხარ -უყვირა ირაკლიმ ცოლს -შეიძლება ცუდი ქმარი ვარ, მამა, პაპა, შვილი მაგრამ მე სიყვარული შემიძლია! გესმის?
-ჰო სიყვარული შეგიძლია, მაგრამ არანორმალური! მტკივნეული! გიჟური! შეშლილი! ისეთივე როგორიც შენ ხარ-უთხრა თამუნამ ცრემლიანი თვლებით ქმარს და თავი დახარა, ირაკლის გული მტკივნეულად შეეკუმშა ცოლის ცრემლებზე და სინანულის რაღაც ნაპერწკალმა გაიელვა მის გულში
-მაგრამ შენ ხომ მაინც გიყვარვარ თამუ? ასეთიც ხომ გიყვარვარ?-დაუჩურჩულა ირაკლიმ ცოლს, გულზე მიიკრო და თავზე აკოცა
-სწორედ სიყვარული და სიჩუმეა იმის მიზეზი რომ მე დღემდე აქ ვარ და ჯერ კიდევ შენი ცოლი მქვია-ახედა თამუნამ ქმარს -მაგრამ სანამ ჩვენ აქამდე მოვედით ლევანი გავანადგურეთ! სანამ შენ გონს მოხვედი, ლევანს ბავშვობა წავართვით, სიმშვიდე... ახლა კი ის და მარიამი იტანჯებიან
-ამასაც ეშველება... ყველაფერს ეშველება.... მთავარი ისაა ჯერ კიდევ თუ შერჩათ ერთმანეთის მიმართ ნამდვილი გრძნობები
-არ ვიცი-ტირდა თამუნა-მგონი თავადაც არ იციან ეს... სხვა შემთხვევაში უბრალოდ ბედნიერები იქნებოდნენ... ლევანი სულ მარიამს ადანაშაულებს, მაგრამ ვერ ხვდევდება რომ სინამდვილეში მსხვერპლი ის კიარა მარიამია!
-დაველაპარაკები-ჩაიდუდუნა ირაკლიმ
-ისეა არ აშენ რომ იცი , უაზროთ-გაბრაზდა თამუნა
-არა ადამიანურად, მამა-შვილურად... ოდესმე რაღაც ხომ უნდა გავაკეთო მისთვის
-გონს თუ მოეგე ახლა 51 წლის ასაკში ესეც კარგია
-კარგი ნუღარ გადამივლი ისევ-გაბრაზდა ირაკლი და ოთახში შეიკეტა, თამუნამ კი სახლის დალაგება გააგრძელა.
ანი და ნიცა მოწყენილები სხდნენ სახლთან ახლოს, მოწყობილ სკვერში ბაღის სკამზე და ქუჩაში მიმავალ მოღუშულ სახიან ადამიანებს აკვირდებოდნენ, ანი შეკრთა როცა ზურგს უკნიდან ვიღაცის შეხება იგრძნო და იმ ვიღაცის ცხელი ტუჩები მის კისერს რომ მიეწება მომენტალურად მაშინვე ჟრუანტელმა დაურბინა მთელს სხეულში და სასიმოვნოდ გაბრუვდა ნაცნობი სურნელის შეგრძნებისას
-მომენატრე-დაუჩურჩულა რეზიმ და ამჯერად მისი ცხელი ტუჩები გოგონას საფეთქელს მიეწება-ანის მისი ტუჩების შეხების ადგილს კანი საშინლად ეწვოდა, ინსტიქტურად თავი უკან გადახარა უნდოდა რეზის სახე დაენახა და გაეცინა როცა ბიჭმა ცხვირზე აკოცა
-რეზი ნუ სულელობ-დაიჩურჩულა და მისკენ მიიხედა
-რატომ გაქვს აწეული თმა?-ჰკითხა რეზიმ და თმის სამაგრი მოხსნა , ჯიბეში შეინახა და მისი კულულების წვალება დაიწყო
-აუ დამიბრუნე რა-აბუზღუნდა ანი-ჩემი თმის სამაგრების კოლექციას აგროვებ? უკვე მერამდენე წამართვი-მისკენ მიტრიალდა გაბრაზებული სახით
-ხომ იცი მიყვარს შენი თმის წვალება-გაუცინა ბიჭმა და ნიცას დააცქერდა რომელიც უკვე თვალებს ვეღარ ახელდა ისე ეძინებოდა
-აუ მალე უნდა წახვიდეთ?-ჰკითხა დანანებით
-არა როცა უფლებას მოგვცემენ მაშინ...სახლში ცოტა გაუგებრიბაა და...
-გასაგებია-გაეცინა რეზის და სკამზე დაჯდა, ნიცა კალთაში ჩაისვა და გულზე მიიკრო
-რა ცუდი გოგოა მამიდას არ ჩაუჯდა კალთაში-გაბრაზდა ანი
-ეს გოგო რეზი ბიიძიასია-გაეცინა ბიჭს და თავზე აკოცა ნიცას-ნიცას პონტში თუ გადაგეყრები ხოლმე სადმე ქუჩაში -ანის გახედა და მზერა მის ტუჩებზე მიეყინა
-აი ვიცოდი, რომ უმიზეზოთ არ გეყვარებოდა ნიცა ასე, საძაგელო-ანიმ მხარზე უჩქმიტა ნიჭს რომელიც ლამის აყვირდა სიმწრისგან
-ამის გამო დაისჯები -დაემუქრა რეზი და თვალებში ჩააცქერდა მომღიმარ გოგონას
-მაინც როგორ?-დაინტერესდა ანი
-მალე ნახავ-გაცინა ბიჭმა.
გიორგი სიგარესტს ნერვიულად ეწეოდა და სოფოს უყურებდა გაბრაზებულ სახით
-იმის მაგივრად რომ მარიამთან ნორმალური ურთიერთობა გქონოდა უფრო არიე ყველაფერი
-მაგ გოგოს მაგარი ჰკ.დიხარ და შეიგნე რა-გაბრაზდა სოფო-მაგრად გაიგნორებს და შეეშვი რა... რამე ინტერესი რომ ჰქონდეს ასე არ გაჭედავდა
-შანსი არაა ასე მარტივად არ შევეშვები-წამოენთო გიორგი
-გიყვარს თუ ერთღამიანი ურთიერთობის სურვილი გაგიჟებს?-თვალები დააწვრილა სოფომ და მაგიდაზე დაუდევრად მიგდებულ სიგარეტის კოლოფს და სანთებელას მიწვდა -იქნებ უბრალოდ სურვილია? -ისე მოუკიდა რომ წამით თვალი არ მოუშორებია ძმისთვის
-მიყვარს
-იქნებ იმის გააზრება რომ ის სხვა კაცის საკუთრებაა... სხვა ეხება როცა უნდა უბრალოდ გაგიჟებს? და უბრალოდ უმიზეზოდ და უმიზნოდ გინდა ამ გოგოს მისაკუთრება... იქნებ ერთი შეხებისთანავე აღარ მოგინდეს?
-ასე არაა-უარყო გიორგიმ და დას ჩააცქერდა არეულ თაფლისფერ სფეროებში
-დღეს ვიჩხუბეთ, იტირა, შემეშვას შენი ძმაო-უთხრა კარგა ხნის ფიქრის მერე სოფომ ძმას და მის რეაქციას დაელოდა
-ანუ ღელავს-გატაცებით თქვა გიორგიმ
-მეც ეგ ვითხრი და უარესად გაგიჟდა-გაეცინა სოფოს
-გიჟი რომაა მაგიტომ შემიყვარდა
-არ გიყვარს-დაასკვნა სოფომ-უბრალოდ ის რომ სხვისია, თან ლევანისი ეს გაგიჟებს...
-არა-მეთქი-წყობრიდან გამოვიდა გიორგი, სკამიდან წამოდგა სახლში შევიდა და კარი მიიჯახუნა.
მარიამმა მთელი ღამე თეთრად გაათენა ტირილში, ის უფრო აგიჟებდა რომ ლევანი ტელეფოს ჯიუტარ არ პასუხობდა და სახლშიც არ მივიდა მთელი ღამე
-მიდიხარ?-სევდიანი სახით ჰკითხა თამუნამ ტირილისგან თვალებ დასიებულ რძალს
-დიახ მაგრამ განცხადების დასაწერად... უნდა წამოვიდე...
-რატომ რა ხდება?-დაიძაბა თამუნა, გუშინ ეგონა რომ სხვა მიზეზით ჩხუბობდნენ
-სოფო მუშაობს ჩემთან... ლევანს ვუთხარი გუშინ და გაგიჟდა...
-გიორგის და?-შეიცხადა ქალმა-მერე? რამ გააგიჟა?
-გიორგის გამო გიჟდება-მხრები აიჩეჩა გოგონამ -ან იმიტომ რომ თავის თავი იდიოტი ჰგონია-უთხრა არეული ხმით დედამთის და კარი გაიჯახუნა, თამუნა გააღიზიანა რძლის სიტყვებმა მაგრამ არაფერი უთხრა.
ყველაფერი უარესად გართულდა მარიამისთვის როცა უფროსს უთხრა წასვლა მინდა სამსახურიდანო, წყობრიდან გამოსულმა კაცმა ლამის უყვირა რას ჰქვია წასვლა გინდაო, ხვალისთვის სად ვიშოვო ახალი თანამშრომლიო, თან ახალ ფართს ყიდულობდა ახალი მაღაზიის გასახსნელად, თავზე ეყარა საქმე, ისედაც გაღიზიანებული და გაგიჟებული იყო და მარიამმა საერთოდ გადარია, ამიტომ უარი უთხრა განთავისუფლებაზე იქამდე სანამ ახალ თანამშრომელს არ ვიპოვიდა, მარიამს კი შეეძლო წასვლა მაგრამ ასე უპასუხისმგებლოდ და გულგრილად ვერ მოექცა უფროს, რადგან ამ კაცმა პირველივე ჯერზე გამოცდილების გარეშე შანსი მისცა ემუშავა მის ოფისში, ანდო საქმე და თვალდახუჭული ენდობოდა. ამიტომ დარჩა მარიამი იქამდე სანამ ვინმე სხვას ნახავდნენ.
მარიამის ცხოვრების ყველაზე რთული დღე მაშინ გათენდა როცა შუადღის მერე უფროსმა ის და სოფო შეხვედრაზე წაიყვანა ტელეფონები გამოართვევინა და ფაქტიურად ღამის თერთმეტამდე დატოვა თანამფლობელის ახალგახსნილ ოფისში. მარიამმა როგორც კი შეხვედრიდან გამოაღწია ტელეფონი ჩართო და თამუნას უაამრავი მარეკი და მონაწრი რომ დაუხბდა გული შეუქანდა მაშინვე დაურეკა
-ასე შეიძლება შვილო?-გაუბრაზდა თამუნა-ნიცა საავადმყოფოში გადმოვიყვანეთ ალერგია მისცა რაღაცამ და ვერაფრით დაგიკავშკრდით ვერც შენ და ვერც ლევანს-ჩაჰყვირა წყობრიდან გამოსულმა ქალმა რძალს
-რაა?-ატირდა მარიამი
-ახლა ყველაფერი რიგზეა, მადლობა ღმერთს! რეზიმ წამოგვაყვანინა ბავშვი მე და ანის... უეცრად გახდა ცუდად... სასწრაფო გზაში შეგვხვდა-უყვებოდა განცდიდი შიშისგან ჯერ კიდევ გონს არ მოსული ქალი
-სად ხართ?-როცა გონს მოვიდა მაშინღა ჰკითხა მარიამმა
-აიშვილში მოგვიყვანეს
-კარგით ახლავე მოვალ-ამოილუღლუღა ატირებულმა გოგონამ და გაუთიშა. მისდა საუბედუროდ საავადმყოფოში მისვლა ლევანმა მიასწრო
-ახლა მოდიხარ სამსახურიდან?-ცოლს მკლავზე ხელი წაავლო და პლატაში შესვლის უფლება არ მისცა
-რას აკეთებ-მარიამმა ხელის დახსნა სცადა
-რას აკეთებდი ამ შუა ღამემდე იქ?
-გიორგისთან არ ვყოფილვარ-მიახალა გოგონამ და ხელი გამოსტაცა
-რას ბოდავ -დაუღრინა გაბრაზებულმა ბიჭმა და ლოყებზე უხეშად მოუჭირა ცივი თითები
-ავადმოყოფო-ზიზღით უთხრა გოგონამ და მისი ხელი სახიდან მოიშორა-ისევ მთვრალი ხარ... ტელეფონს არ პასუხობ და კიდევ აქეთ გაქვა პრეტენზიები, მე ვმუშაობდი და ყველამ იცოდით ეს
-სახლში დავილაპარაკებთ მე და შენ-დაემუქრა ლევანი და ანის გახედა რომელიც დერეფნის ბოლოდან მოდიოდა აღელვებული
-რას აკეთებ გაგიჟდი?-ძმა გვერდზე გაიყვანა და მარიამს საშუალება მისცა პალატაში შესულიყო
-შემეშვი-ლევანმა და მოიშორა და აივანზე გავიდა მოსაწევად.
რამდენიმე საათში გამოწერეს ნიცა, იმის გამო რომ ლევანი ჯერ ისევ მთვრალი იყო რეზიმ წაიყვანა ყველანი სახლში.
იმ ღამეს თამუნამ უფლება არ მისცა ლევანს რომ ხმა ამოეღო, გასაქანი არ მისცა რომ რამე ეთქვა ცოლისთვის, მითუმეტეს რომ თავად უფრო დამნაშავე იყო ყველაფერში.
დილით სამსახურში დარეკა მარიამმა და განთავისუფლება სთხოვა მაგრამ უფლება არ მისცა უფროსმა
-წადი, ისედაც დღეს-ხვალ წამოხვალ-უთხრა თამუნამ-ნიცა კარგადაა, მე მივხედავ
-არ შემიძლია ვერ წავალ
-წადი მარიამ-გაუღიმა ანიმ რძალს -ნიცა კარგად იქნება ნუ გეშინია, ლექციები არ მაქვს დღეს ხომ იცი, მეც სახლში ვარ და კარგად მივხედავთ
-ასე ვერ დავტოვებ-ატირდა გოგონა
-წადი გთხოვ , პასუხისმგებლობა გაქვს აღებული იქაც ადამიანებზე, საქმეზე... ასე ვერ მიატოვებ ყველაფერს თან ნიცა ძალიან კარგადაა, ყველაფერმა ჩაიარა ნუ გეშინია-ჩაეხუტა ანი რძალს. მარიამმა ბევრი ფიქრის მერე წასვლა გადაწყვიტა თან ლევანთან ჩხუბიც არ უნდოდა და ამიტომ სანამ ის გაიღვიძებდა წავიდა.
მარიამი ჩხუბს მაინც ვერ გადაურჩა, როგროც კი სამსახურიდან დაბრუნდა ლევანმა ერთი ამბავი აუტეხა გუშინდელის გამო
-კიდევ მე ვარ დამნაშავე?-აფეთქდა მარიამი-მოგწერე, ათასჯერ დაგირეკე რომ უფროს შეხვედრაზე მივყვარ-მეთქი, შენ კი ტელეფონი სად ჯანდაბაში გქონდა დარწმუნებული ვარ არც კი იცოდი! დედაშენსაც გავაგებიმნ რომ დამაგვიამდებოდა... კი ნიცა ცუდად გახდა და მის გვერდზე უნდა ვყოფილიყავი... მაგრამ მე არ ვიცოდი...საიდან უნდა მცოდნოდა რომ ალერგიას მისცემდა რაღაც? საიდან უნდა მცოდნოდა რომ ასეთი რამ მოხდებოდა? თორემ ტელეფოსნ არ გავთიშავდი
-ხომ გითხარი წამოდი მანდან-მეთქი-უყვირა ლევანმა
-მოვდივარ, ახალ კადრს აიყვანე მალე... უკვე არჩევენ და წამოვალ არ ინერვიულო ამაზე-სკამზე დაჯდა მარიამი და ჩანთა მაგიდაზე დადო
-აღარ მინდა რომ იმუშაო-თავზე წამოადგა ლევანი-ბავშვს მიხედე.... ფულს იმდენს მოგცემ რამდენიც დაგჭირდება -ამ სიტყვებზე მარიამს მწარედ გაეცინა, სახეზე ხელები აიფარა და თავი გაექნია
-ხელფასი ერთი კვირა არ გყოფნის და მამაშენს სთხოვ ფულს-ახედა გაბრაზებული სახით ქმარს
-ფული ხომ მაქვს, შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს ვის რას ვართმევ? მამაჩემია და მაძლევს-გაბრაზდა ლევანი
-ღმერთო როგორ დავიღალე ამ ყველაფრით -აკანკალდა მარიამი
-დრო მჭირდება ხომ მითხარი? ახალ თანამშრომელს აიყვანენ თუ არა ეგრევე წამოხვალ მაგ სამსახურიდან და ბავშვს მიხედავ!
-ნუ მიბრძანებ რა გავაკეთო-ახედა გაბრაზებული სახით ახედა გოგონამ თავზე წამომდგარ ქმარს
-შენ ჩემი ცოლი ხარ და იმას გააკეთებ რასაც გეტყვი, გეყოფა გართობა!
-გართობა?-აყვირდა მარიამი და ფეხზე წამოდგა -გგონია მე იქ ვერთობი?
-რომ მუშაობდე ხუთას ლარს კი არ გადაგიხდიდნენ-გაბრაზდა ლევანი-აღარ იმუშავებ მორჩა! მკ.დია შენ რა გინდა
-ნუ თავხედობ რა ლევან-სამზარეულოდან გავიდა თამუნა-რომ მიგატოვოს და წავიდეს მერე კიდევ გაგიკვირდება რატომო
-არასად წავა-დაიყვრია ლევანმა და ცოლს თვალებში ჩააცქერდა -იმიტომ რომ მიყვარხარ-უთხრა ცოლს და კიბეები გიჟივით აიარა, მარიამი მიბრუნდა
-სად მიდიხარ?-ჰკითხა თამუნამ რძალს
-ცოტას გავივლი თუ შეიძლება იმიტომ რომ ამ სახლში მგონია რომ ვიშლები
-შეიძლება როგორ არ შეიძლება-ამ დროს თამუნას ძალიან ეტკინა მარიამი რომელიც ძლივს იკავებდა მოწოლილ ცრემლებს. მარიამმა ქუჩა გადაკვეთა და ისე მივიდა პარკში რომ თავადაც ვერ გაიაზრა, სკამზე დაჯდა და მოწოლილ ცრემლებს უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ, დიდხანს ძალიან დიდხანს იჯდა ცარიელ პარკში, სრულიად მარტო და ეს სიმარტოვე კიდევ უფრო ტკენდა გულს... ამ სიმარტოვის ეშინოდა ყველაზე ძალიან ცხოვრებაში და მაინც ისე მოხდა რომ მარტო დარაჩა...სრულიად მარტო...ყველასგან მიტოვებული...იჯდა და ტიროდა დიდხანს, მოთქმით, მთელი ემოციით, თითქოს გულში დაგროვილ, გადამალულ და დამარხულ ტკივილსა და წუხარებას უფლება მხოლოდ ახლა მისცა, რომ ცრემლებად ქცეულიყო, თითქოს აქამდე არასდროს უტირია, თითქოს ღამეები არ გაუთენებია ცრემელბის ღვრაში, მაგრამ ახლა რატომღაც ყველა და ყველაფერი მეტად სტკიოდა, მეტად უჭირდა, მეტად განიცდიდა... დაიღალა ძალიან დაიღალა უაზრო ბრძოლით საკუთარ თავთან... ხვდებოდა რომ აზრი არ ჰქონდა...ხვდებოდა რომ ყველაფერი გაინგრა და განადგურდა... ხვდებოდა რომ ამ ნაგრევებში მოყოლილი ტყუილად ელოდა ლევანის მისვლას... ტყუილად ელოდა მისგან ხელის გაწვდას, დახმარებას, გვერდში დგომას, სიყვარულს რადგან ლევანი იქვე ახლოს კი იდგა და ხედავდა როგორ იშლებოდა მაწილებად ყველაფერი მაგრამ ვერ აღიქვამდა, ვერ აცნობიერებდა... მას არ შეეძლო დაენახა მარიამის გულის ფლეთა, არ შეეძლო დაენახა ნელ-ნელა როგორ უკვალოდ ქრებოდა მარიამის სახირება... და სწორედ ეს კლავდა მათ სიყვარულს, სწორედ ას ანგრევდა მარიამს, ლევანს რომ შესძლებოდა იმის დანახვა რაც მარამის გულში ხდებოდა... ან რომ ეცადა, ან რომ მოესურვებინა ახლა ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა ... მაგრამ არა... მას არ შეეძლო ამის დანახვა...
მარიამმა სახე ხელებში ჩამალა და როცა ჭექ-ქუხილის ხმა მისწვდა მის სმენას ცაში აიხედა, გაეცინა, გაახსენდა ერთ დროს როგორ ეშინოდა და დედას როგორ ეხუტებოდა...გაახსენდა რა ბედბიერი იყო მაშინ როცა ყველაზე მეტად ეშინოდა... იმიტომ რომ მაშინ დედა მის გვერდიათ იყო და თავი ყველაზე ძლიერი ეგონა, ჭექა-ქუხილიც კი ვეღარ აშინებდა... მერე დედა მოკვდა და დარჩა მარტო... მაშინ მიხვდა რომ სინამდვილეში კი არ ეშინოდა ჭექა-ქუხილის, უბრალოდ უნდოდა, რომ ძალიან სუსტი ყოფილიყო და დედას ძალა ეგრძნო ხოლმე...მერე რამდენჯერ უვლია თავსხმა წვიმაში მარტოს და არცერთხელ შეშინებია, ან ვინიცის იქნებ ეშინოდა კიდეც მაგრამ იცოდა, რომ დედა აღარ იყო და ვერავი დაცავდა...იქნებ მაშინ გახდა ყველა ფერი ნაცრისფერი? იქნებ სინამდვილეში ახლაც ეშინია მარიამს ჭექა-ქუხილის? იქნებ ძალიან ეშინია ისევ და უნდა რომ ვინმე მის გვერდით დაჯდეს ჩაეხუტოდ და უთხრას ,, მარიამ ნუ გეშინია მე შენთან ვარ" იქნებ უნდა რომ იყოს სუსტი? ძალიან სუსტი და ვინმეს დაეყრდნოს? იქნებ უნდა რომ ლევანმა უბრალოდ ხელი ჩაკიდოს და თავის ძალა აგრძნობინოს? მაგრამ ახლა უკვე გვიანია... ძალიან გვიანია... და მამა? იქნებ მან გაანადგურა მარიამი? ან მან აქცია ასეთ სუტ და მშიშრა ადამინად?იმ მამამ რომელიც არაერთხელ გაწირა მიწისთვის მარიამმა და გულის სიღრმეში მაინც რომ ელოდა? სულ ელოდა.... ახლაც ელოდა... როგორ უნდოდა ვინმე ჩახუტებოდა ზურგს უკნიდან და დაეცვა ამდენი ტკივილისგან
-წვიმს-ფიქრებს აყოლილ და ლამისმ ჭკუიდან გადასულ მარიამს გიორგის ხმა მისწვდა სადღაც შორიდან
-მერე შენ რა?-უმისამართოდ იკითხა გოგონამ
-გაცივდები უკვე ხუთი წუთია წვიმს, შენ კი მანდ ზიხარ უმოძრაოდ
-მერე შენ რა?-ისევ ისე უმისამართოდ იკითხა მარიამმა
-სახლში წადი
-სახლი-გაიმეორა მარიამმა და ისე ამოიოხრა თან სული და გული
ამოაყოლა-წავიდე სახლში რომელიც სინამდვილეში არ მაქვს, იმ ოჯახში რომელიც ჩემი აღარაა...-ისევ ცრემლები გადმოუცურდა -ბედნიერების ძიებაში დანგრეული ოცნებები...
-მარიამ კარგად ხარ?-გიორგი გვერდიდან მიუახლოვდა სკამს და მარიამის პროფილს გაუშტერა თვალი
-ვერც შენ გაიგებ... ვერავინ გაიგებს... ვერავინ გამიგებს...ვერც ნიცა გამიგებს... თუ არ განგიცდია ვერასდროს გაიგებ... ,, შენი მესმის" ეს ცარიელი სიტყვებია, იმდენად ცარიელი რამდენადაც მე ახლა....
-მარიამ ცუდად ხარ-გიორგიმ ვერ მოითმინა და მაინც მიუახლოვდა
-კარგად ვარ-ახედა გოგონამ ცრემლიანი თვალებით-ასე უკეთესია, იყო ცარიელი, სულ მთლად ცარიელი... უემოციო უგრძნობი, ასე უფრო
ძლიერი ხარ-თქვა და ფეხზე წამოდგა
-მარიამ-გიორგი ზედმეტად მიუახლოვდა და სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადაუწია-არ მინდა რომ ასე დაიტანჯო...
-შენც ტკივილს მაყენებ! თავს არ მანებებ-დაუჩურჩულა გოგონამ და თავი დახარა ვერ გაუძლო ბიჭის მზერას
-იმიტომ რომ მიყვარხარ
-ეს სიყვარული არაა ეს აკვიატებააა... მე ოჯახი მაქვს... მე შენთან არასროს მოვალ-მზერა გაუსწორა ბიჭოს ამღვრეულ თვალებს-იმიტომ რომ იმას რაცას შენ აკეთებ არაფერი აქვს საერთო სიყვარულთან...
-ცდები
-მაშინ წადი, წადი ჩემი ცხოვრებიდან... თავი დმაანებე... შეწყვიტე ყვავილების გამოგზავნა... შეწყვიტე ჩემო წვალება...დავიღალე ძალიან დავიღალე
-ვიცი, ვიცი-დაუჩირჩულა ბიჭმა და მის ლოყას ჩამოატარა ხელის
ზურგი -მაგრამ თავს ვერაფერს ვუხერხებ მარიამ, იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ
-უნდა წავიდე-მარიამმა არაფერი უთხრა სხვა და გზას გაუყვა, შეკრთა როცა ლევანმა მის ფეხებთან შეაჩერა მანქანა, არეული სახით გახედა ქმარს და მანქანს გვერდი აუარა
-დაჯექი-მოემა ზურგს უკნიდან ქმრის ხმა-მარიამ-ლევანი გადავიდა და გაეკიდა-მიდი მანქნაში ჩაჯექი-წინ გადაეღობა, გოგონამ საცოდავი სახით ახედა ქმარს, როგორ უნდოდა ახლა ამ წამს ბიჭს უსიტყვოდ გაეგო მისთვის, ძალიან უნდოდა რომ ლევანი თავად ჩახუტებოდა და ეგრძნო მისი სურნელი, მისი სითბო, ძალა მაგრამ არა! ლევანი უძრავად იდგა და აზრად არ მოსდიოდა რომ მის ცოლს ახლა ამ წამს ძალიან უნდოდა სუსტი და დაუცველი ყოფილიყო და ეგრძნო მისი ძალა, მარიამმა თავი დახარა მანქანაში ჩაჯდა და მოწოლილი ცრემლები უკან გააბრუნა