სიცივისგან მგრძნობელობა დაკარგულმა და აკანკალებულმა მარიამმა მანქანიდან გადასვლა ვეღარ შეძლო, ამიტომ ლევანმა ხელში აიყვანა მისავათებული ცოლი და საძინებელში წაიყვანა პირდაპირ, სველი ტანსაცმლის გახდაში დაეხმარა და თბილი საღამურები ჩააცვა, მარიამი მაშინვე მოიკეცა საწოლში, ისე როგორც უყვარდა წოლა, ლევანმა მაშინვე საბანი დააფარა და იქვე სავარძელში ჩაჯდა მოღუშული სახით და ცოლს მიაჩერდა არეული თვალებით, გრძნობდა... გრძნობდა რომ ეს ყველაფერი წვიმის კი არა მისი ბრალი იყო და სადღაც სულის სიღრმეში ძალიან სტკიოდა მარიამი... უყვარდა ძალიან უყვარდა... დანახვის წამიდან შეუყვარდა, გაცნობის დღიდან მასზე ფიქრი თავიდან ვერ მოიშორა, დღემდე შეყვარებული იყო მასზე, მაგრა თავისებურად, უცნაურად, განსხვავაებულად, ზედმეტი გრძნობების და ემოციების გარაშე... და მარიამა სეთი სიყვარულიმარ ესმოდა....უბრალოდ ის ასეთი იყო... ცივი... უხეში... თავისებური...გულგრილი და ალბათ ამას ვერ ეგუებოდა მარიამი, გოგონა რომელიც მასში ეძებდა ყველაფერ იმას რაც ცხოვრებამ ხელიდან დაუნდობლად წაგლიჯა, დედას, მამას, სითბოს, ზრუნვას, სიყვარულს და რაც მთავარია ოჯახს! რატომ? რატომ ვერ იქცა ლევანი მის საყრდენად? მის იმედად? რატომ აღარ ესმოდათ ერთმანეთის? ან იქნებ არც არასდროს ესმოდათ ერთმანეთის? იქნებ ორივემ შეცდომა დაუშვა რომ ასე გაუაზრებლად გაცნობიდან 6 თვაში დაქორწინება გადაწყვიტეს? მაშინ როცა თავად 29 წლის ხდებოდა მარიამი კი 18 წლის... პატარა ოცნებებით სავსე გოგონა, რომელსაც საკუთარი თავისაც კი არ ესმოდა გახდა მისი ცოლი, მისი შვილის დედა და ამან მაინც ვერ გააბედნიერა ის... რატომ? რა აკლდა მარიამს ბედნიერებისთვის? ამაზე ფიქრმა ლამის შეშალა ლევანი, ვეღარ გაუძლო მძინარე ცოლის ნატანჯი სახის ყურებას და აივამზე გავიდა სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერბიულად მოუკიდა
-სიცხე ხომ არ აქვს?-მოესმა ირაკლის ჩავარდნილი ხმა ზურგს უკნიდან
-არა-იპასუხა და სახე ალეწილი კაცისკენ შეტრიალდა
-ლევან რა გემართებათ?
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა ბიჭმა და აივნის მოაჯირს მიეყრდნო ზურგით, ფეხები გადააჯვარედინა და სიგარეტი ნერვიულად გააბოლა
-ფიქრობ რომ აღარ უყვარხარ?
-არ ვიცი, ამაზე არ გვილაპარაკია
-თამუნას ეშინია რომ მარიამი წავა, იმიტომ რომ შენ ამისთვის ყველაფერს აკეთებ
-ამაზე ლაპარაკი არ მინდა-გაღიზიანდა ბიჭი
-გახსოვს თამუნა რომ წავიდა რა დაგვემართა? გვეგონა თავს რამე აუტეხა და საავადმყოფოებში ვეძებდით მე და შენ... მაშინ მითხარი რომ გძულდი... იმიტომ რომ ჩემს გამო დედა წავიდა და მიგატოვა... მითხარი რომ არასოდეს მაპატიებდი იმ ყველაფერს რაც გადაგატანინეთ მთელი ის წლები...მითხარი რომ თუ დედა ცოცხალი იქნებოდა მაინც არ მაპატიებდი...
-გაინტერესებს ამდენი წლის მერე გაპატიე თუ არა?-გაეცინა ლევანს და ზიზღიანი მზერა მიაპყრო მამას -არა! განა იმიტომ რომ არ მინდა გაპატიო, უბრალოდ ვერ გაპატიე... ვერ შევძელი... ძალა არ მეყო...ვერც ვერასოდეს გაპატიებ იმ თოთხმეტ წელს!
-გეზიზღები?-ხმადაბლა ჰკითხა კაცმა
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა ბიჭმა-რაც ზუსტად ვიცი ისაა რომ შენს ღალატს, სმას და გართობას, ჩემი და დედას ცხოვრების 14 წელი შესწირე და მე შენ ამას ვერასოდეს გაპატიებ! და თუ მე დღეს მამას გეძახი ეს სიტყვა ჩემთვის მხოლოდ მიმართვის ფორმად აქციე თან ძალიან ნელ-ნელა და მტკივნეულად, შენ ყველაფერი გააკეთე იმისთვის რომ მე თავი არარაობად მეგრძნო მთელი ბავშვობა
-ახლაც ამ მიზეზით ანგრევ ოჯახს?-ჩაეკითხა ირაკლი შვილს-თავს ზედმეტ, გარიყულ, უსარგებლო ბავშვად გრძნობ დღემდე? 32 წლის ასაკშიც კი იმ პარატა ლევანს ებრძვი რომელიც მამას სიგიჟეებს წინ ვერ აღუდგა, დედა ვერ დაიცვა და გადაწყვიტა რომ საწყალი, საცოდავი და უსარგებლო ბავშვია, რომწლიც სრულიად ზედმეტია მშობლებისთვის, რადგან მამას ჰკ.დია დედასთვის კი ზედმეტი ტვირთი და პასუხისმგებლობაა?
-გაჩუმდი-დაუღრინა ხმა აკანკალებულმა ბიჭმა მამას და ათრთოლებული ხელებით სიგარეტის ნამწვი ეზოში მოისროლა, მეორე ღერს კი წვალებით მოუკიდა
-გვიანია არა?-ჰკითხა ჩამწყდარი ხმით ირაკლიმ შვილს და მიღებული ალკოჰოლის ჭარბი დოზისგან ჩაწითლებული თვალები გაუშტერა შვილსი არულ თვალებს
-გააჩნია რისთვის-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა ლევანმა კედელზე მიყრდნობილ მამას
-სინანულისთვის-ჩაიბურტყუნა კაცმა ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-ახლა უკვე აზრი აღარ აქვს...
-ჰოდა დაფიქრდი... ისე ღრმად ნუ შეტოპავ რომ მერე შენმა შვილმაც იგივე გითხრას... -დაიჩურჩულა კაცმა და მიატრიალდა -ზოგჯერ აზრი აღარაფერს აქვს ლევან არც სინანულს, არც სიყვარულს და არც სიტყვებს-თქვა არეული ხმით და სახლში შევიდა.
მარიამმა თვალები სუსტად გაახილა და ლევანს გახედა რომელიც ისევ სავარძელში იჯდა და წამით თვალს არ აშორებდა მის სახეს
-როდის მოხვედი?-ჰკითხა ჩურჩულით, რატომღაც ეგონა რომ ამჯერადაც სადღაც იყო წასული და ახლახანს მოვიდა
-არასდ წავსულვარ...მე სულ აქ ვიყავი-უთხრა ჩანწყდარი ხმით ლევანმა ცოლს და სევდიანად გაუღიმა
-მთელი ღამე...აქ ჩემთან იყავი?-ვერ იჯერებდა მარიამი-თან საათს გახედა რომელიც უკვე გამგენიის ხუთს უჩენებდა
-მიდი დაიძინე დაისვენე ჯერ ძალიან ადრეა
-ნიცა ანისთანაა?
-ჰოო
-შენ არ დაწვები?-ჰკითხა ყოყმანით მარიამმა
-არა-უთხრა დაუფიქრებლად ბიჭმა
-ლევან აქამდე როდის და როგორ მივედით? -საწოლზე წამოჯდა მარიამი და სახეზე ხელები აიფარა რომ მოწოლილი ცრემლები დაემალა
-გეყოფა-გაბრაზდა ლევანი, არ უნდოდა კიდევ ეტირა მარიამს
-ძალიან ციდად ვარ-გულწრფელად უთხრა ხმა აკანკალებულმა გოგონამ და შეკრთა როცა საწოლზე ჩამომჯდარმა ლევანმა მის თამას ჩამოაყოლა ათრთოლებული თითები
-არაფერი თქვა-დაუჩურჩულა ბიჭმა, მისკენ გადაიხარა თავზე აკოცა და წინ გაიხედა, კედელზე ერთ პატარა წერტილს გაუშტერა თვალი და მძიმედ ჩასუნთქვა ოთახში გამეფებული ზიზღით გაჟღინთული ჰაერი. მარიამზე საშინლად იმოქმედა ამ ყველაფერმა, ფეხზე წამოდგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა რომ სუფთა ჰაერი ჩაესუნთქა, მაგრამ ლევანმა მაჯაში ხელი ჩაავლო და თავისკენ მიატრიალა შორს მდგომი გოგონა, მარიამი კითხვა ჩამდგარი თვალებით მიაჩერდა ქმარს
-მოდი ჩემთან-ახედა სევდიანი სახით ბიჭმა, მარიამი ნელ-ნელა მიუახლოვდა ქმარს და მის ფეხებშორის მოექცა -მინდა სულ გახსოვდეს რომ
მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ლევანმა ცოლს არეული ხმით და მის აწყლიანებულ ცისფერ თვალებს გაუსწორა, მწვანე დანისლული სფეროები
-მეც მიყ ვარ ხარ-უპასუხა ნაწყვეტ-ნაწყვეტ გოგონამ ქმარს ნელ-ნელა თმებში შეუცურა თლილი თითები
-არ გიყვარვარ-აღმოხდა მისი შეხებით თავგზააბნეულ ბიჭს,რომელმაც ხელი დაუჭირა ცოლს და ნაზად აკოცა თლილ თითებზე
-გეყოფა ლევან-გაუბრაზდა მარიამი, მკერდზე ხელები მიაბჯინა, საწოლზე გადააწვინა ქმარი თან ისე რომ თავადაც გადაჰყვა
-მარიამ-აღმოხდა მისი ქცევით გონება არეულ ლევანს და წამის მეასედში მოექცა ზემოდან ცოლს,სანამ კიდევ რამეს იტყოდა ბიჭი, მარიამი მის ტუჩებს მიწვდა და კისერზე ნაზად შემოაჭდო ხელები, ლევანს მაშინვე დააკარგვინა აზროვნების უნარი ცოლის სხეულის დაუფლების სურვილმა, მაშინვე დაეხშო გონება, შესაბამისად მისი სხეული ძალიან სწრაფად გაანთავისუფლა ზედმეტი ტანსაცმლისგან, თავადაც მალე მოიშორა და ერთი ძლიერი, უხეში ბიძგით დაეუფლა ცოლის მონტრებულ სხეულს... მარიამის მისი შეხება ტკივილს აყენებდა, თავადაც არ იცოდა ზუსტი მიზეზი თუ რატომ... თუმცა გრძნობდა რომ საერთოდ ვეღარაფერს გრძნობდა იმ ადამინის მიმართ ვისაც მისი ქმარი ერქვა დღემდე... და ეს შეხება, ეს სიახლოვე, მისთვის უკვე აღარაფერს ნიშნავდა, საერთოდ არაფერს, რაღაც ვალდებულება და აუცილებლობა იყო მხოლოდ, ოჯახური ედილიისთვის...ლევნმაც იგრძნო რომ მისმა შეხებამ მარიამს ატკინა... ამიტომმამ სიყალბემ მასაც მოუშხამა სული და როგორც კი საბოლოოდ დაეუფლა საყვარელი გოგონას სხეულს ცივად მოშორდა, ფეხზე წამოდგა, სწრაფად ჩაიცვა და უსიტყვოდ, გიჟივით გავარდა ოთახიდან, კარი გამეტებით გაიჯახუნა და მალე მანქანით გაუჩინრდა ბნელ მოსახვევში,მმარიამს იმდენად ატკინა ამ შეხებამ, მერე ლევანის წასვლამ ,თან ასე უსიტყვოდ, უაზროდ, გაუგებრად რომ საწოლიდან ადგომა ვერ შეძლო, ორად მოიკეცა და მოწოლილ ცრემლებს უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ.
გიორგი იმაზე ფიქრმა შეშალა რომ მარიამი სასმსახურიდან დღე-დღეზე უნდა წამოსულიყო
-ის სირ. არ მოასვენებდა... თავიდანვე ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა
-ბოლო დღეებია ტირილისგან თვალებდასიებული დადის სამსახურში-უთხრა ყოყმანით სოფომ
-უნდა შემახვედრო-ახედა თავზე წამომდგარ დას
-გაგიჟდი? ერთხელ რომ შეგახვედრე მაგის გამოა რომ დღემდე წესიერი თვალით არ მიყურებს ეგ ქაჯი
-რამე მოიფიქრე, უეჭველი უნდა ვნახო-ფეხზე წამოდგა გიორგი
-არ გინდა-გაბრაზდა სოფო-ძალიან ღრმად არ შეტოპო რა
-შენ შეხვედრა მომიწყე... ისე რომ ვერსად წასვლა და გაქცევა ვერ შეძლოს დანარჩენს მე მივხედავ
-გიო
-რასაც გეუბნები გააკეთე! უფროსის გოგო ხომ შენი მეგობარია ჰოდა რამე მოიფიქრე
-რა დამპალი ხარ-გაცეცხლდა სოფო-იცი რომ განსაკუთრებულად მიყვარხარ და ბოროტად სარგებლობ
-გერჩივნა თხუთმეტი წლისას ოპერაცია ვერ გადამეტანა?-გაეცინა გიორგის და დას თვალებში ჩააცქერდა, სწორედ გულის ოპერაციის და მისი სასწაულად გადარჩენის მერე იყო სოფო ძმაზე გიჟივით შეყვარებული და მის ყველა თხოვნას, სურვილს თუ მოთხოვნას ასრულებდა წლების განმავლობაში რაც ნელ-ნელა ბავშვურ სურვილებს გასცდა...
მარიამს არ ესიამოვნა როცა სალომემ დაიბარა თავის კაბინეტში და კონკრეტული მისამართი მისცა, თან დაავალა რომ გულისყურით დაეთვალიერებინა ის საწყობი და სრული ინფორმაცია მიეწოდებინა მისთვის, გაერკვია რამდენად ღირდა მისი ქირაობა პროდუქტების შესანახად და ა.შ მარიამი საშინლად გაბრაზდა, მის მოვალეობაში მსგავსი რამ არ შედიოდა თუმცა რახან ბოლო დღე იყო მუშაობის, ფურცელი გაბრაზებულმა გამოართვა, უფროსის განებივრებულ შვილს და ტაქსით წავიდა მითითებულ მისამართზე... კარგა ხანს იბოდიალა საწყობის შენობებს შოროს და ვერავინ რომ ვერ იპოვა უკან მოტრიალება და წასვლა გადაწყვიტა
-მარიამ-მოესმა ნაცნობი ხმა ზურგს უკნიდან და ადგილზე გაშეშდა, თუმცა მალევე მოვიდა აზრზე და გიორგისკენ მიტრიალდა
-უნდა მივმხვდარიყავი -თქვა ბრაზნარევი ტონით და ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან
-გთხოვ არსად არ დარეკო... მინდა დაგელაპარაკო-შეეხვეწა გიორგი და მათ შორის არსებული მანძილი წამებში დაფარა
-დამელაპარაკო? მაინც რაზე? მე და შენ რაზე უნდა დავილაპარაკოთ?-აფეთქდა მარიამი-
-ჩვენზე-თავხედურად უთხრა ბიჭმა და კიდევ უფრო მიუახლოვდა სახე ალეწილ გოგონას
-ჩვენ არ არსებობს!-მშვიდად უთხრა მარიამმა-და არც არასოდეს იარსებებს
-თუ ასეა მაშინ ასე გამალებით რატომ გიცემს გული?-კიდევ უფრო მიუახლოვდა და თვალებში ჩააცქერდა სახე წაშლილ გოგონას
-იქნებ იმიტომ რომ შენი მეშინია-გაუბრაზდა გოგონა და უკან გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი
-გეშინია? -გაეცინა გიორგის -ასე ჩემს მოტყუებას ცდილობ თუ საკუთარი თავის? -თვალები დააწვრილა და საყვარელი გოგონას არეულ ცისფერ სფეროებს გაუშტერა თვალი
-გეყოფა სისულელების კეთება თავი დამანებე-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და ზურგი აქცია, გიორგი გაეკიდა და მაშინვე მაჯაში ჩაავლო ხელი თავისკენ უხეშად მოქაჩა დაბნეული გოგონა რომელმაც წონასწორობა დაკარგა და თავისდაუნებურად მკლავებში ჩაუვარდა მომღიმარ ბიჭს -ხელი გამიშვი-გაიბრძოლა როცა გიორგიმ იმდენად მოიმწყვდია მკლავებში რომ მოძრაობის უნარი სრულიად შეუზღუდა
-ნუ უარყოფ, შენზეც ისევე მოქმედებს ჩემი სიხლოვე როგორი შენი ჩემზე
-ღმერთო რას ბოდავ!-აყვირდა მარიამი -ხელი გამიშვი-ისევ გაიბრძოლა, ამის გამო გიორგიმ კედელთან მიიმწყვდია და მოულოდნელად მის ტუჩებს მიწვდა, თუმცა მარიამმა ამჯერადაც არ მისცა კოცნის უფლება და მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა -შეწყვიტე!-უყვირა ბოლო ხმაზე და დაბნეულ ბიჭს ხელიდან გაუსხლტა-არ მომეკარო, არ გაბედო-უთხრა ჩავარდნილი ხმით როცა გიორგიმ მისკენ წადგა ნაბიჯი
-მე უბრალოდ
-გეყოფა... შეწყვიტე! თავი დამანებე! დავიღალე ძალიან დავიღალე ამ ყველაფერით-ატორდა მარიამი და იმ მიმართულებით წავიდა საიდანაც ტაქსმა მოიყვანა, ლევანს დაურეკა, ათასჯე დაურეკა, ის კი ჯიუტად არ პასუხობდა, ისევ იმედები გაუცრუვდა გოგონას
-წაგიყვან-გიორგი დაეწია მანქანით, მარიამმა დააიგნორა და იმის მიუხედავად რომ მთავარ გზადე რამდენიმე კილომეტრი იყო დარჩენილი ნელა და მშვიდად გაიარა, რადგან ტელეფონი დაუჯდა და გაითიშა, იმის მისუხედავად რომ სამსახურში მთელი საღამო დასატენად ჰქონდა ჩართული.
-მარიამ ნუ ბავშვობ დაჯექი-გიორგის გოგონას, სიჩქარით მიჰყავდა მანქანა, მაგრამ მარიამს არაფერი ესმოდა, მიდიოდა თავის გზაზე ურეაქციოთ და მშვიდად, ერთი ორჯერ, მოთმიმებისნუნარმა უმტუნა ბიჭს მანქანოდან გადავოდა და მისი ძალით ჩასმა გადაწყვიტა მაგრამ მარიამი ისე გაგიჟდა და გადაირია მიკარება ვერ გაბედა....ცხრა გახდა როცა მთავარ გზამდე ჩააღწია დაღლილმა, დაქანცულმა, გაწეწილმა, აკანკალებულმაგოგონამ, გიორგის აგიჟებდა მისი სიჯიუტე და არ ეშვებოდა
-დაჯექი და იქ წაგიყვან სადაც მეტყვი, მეც დამიჯდა თორემ ტაქს გამოგიძახებდი-ეუბნებოდა გაბრაზებული ტონით და მარიამი რომ არ ჩერდებოდა, მაინც რომ მიდიოდა წინ ძალიან ბრაზდებოდა საკუთარ თავზე ხომ ასე დატანჯა მარიამი, მითუმეტეს რომ უკვე ძალა გამოცლილი გოგონა ვეღარ ახერხებდა უკვე სიარულს, ამიტომ გაცეცხლებული გიორგი გადავიდა მანქანიდან, ხელში ძალით აიყვანა, მანქანში რასაც ჰქვია ჩატენა და გარედან კარი დაუკეტა, ამ დროს უკვე ვეღარ გაუწია წინააღმდეგობა მარიამმა რადგან უბრალოდ, ყვირილის, ჩხუბის და ხმის ამოღების თავი აღარ ჰქონდა-ამის დედაც, რომ მცოდნოდა ასეთი ჯიუტი და გიჟი იყავი-გახედა მომღიმარი სახით გიორგიმ მისავათებულ გოგონას -აქ არ მოგიყვანდი
-მორჩი ლაპარაკს და გაზს მიაჭირე-მისკენ გაიხედა არული სახით გოგონამ და სიცილი აუტყდა გიორგის გაოცებულ სახეს რომ ჰკიდა თვალი
-ძალიან გიჟი გოგო ხარ-თვალები დააწვრილა ბიჭმა და მისკენ მიიხედა სულ რამდენიმე წამის განმავლობაში
-ჰო ვარ-დაეთანხმა მარიამი
-მანქნაში რატომ არ მიჯდებოდი?-თვალი ისევ გოგონას სახისკენ გააპარა-გეგონა ისევ მოგიტაცებდი?-თქვა თუ არა ეს სიცილი აუტყდა
-სისულელეებს ნუ ბოდავ-გაეცინა მარიამსაც
-ჩემი მართლა გეშინია?-დაინტერესდა ბიჭი
-შენი აზრით?-კითხვა შეუბრუნა გოგონამ
-არა
-ასე გადაჭრითაც ვერ ვიტყვი არას-აგეღიმა გოგონას
-მარიამ მე შენ არასდროს არაფერს არ დაგიშავებ-ნიკაპზე ხელი აკრა ფიქრებში წასულ გოგონას
-რატომ უნდა დაგიჯერო? ყველა სისულელე გააკეთე რისი გაკეთებაც შეგეძლო-უსაყვედურა მარიამმა
-იმიტომ რომ გიჟივით ვარ შენზე შეყვარებული-უთხრა გიორგიმ არეული ხმით მანქანა მაშინვე გვერდზე გადააყენა და გააჩერა, მარიამისკენ გადაიხარა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა სახე ალეწილ გოგონას რომელმაც აზროვნების უნარი დაკარგა ბიჭის ქცევებდე და სიტყვებზე
-გთხოვ-დაიჩურჩულა მარიამმა როცა ბიჭის ცხელი სუნთქვა მოეფრქვია სახეზე
-ნუ მთხოვ-უთრა ბრაზნარევი ტონით ბიჭმა და მის გაპობილ ბაგეებს შეაწება ვნებიანი ცხელი ტუჩები, ამ წამს მარიამს სუნთქვა შეეკრა და გულისცემა გაუჩერდა, საერთოდ დაკარგა, მოძრაობის, მეტყველების და ზროვნების უნარი, საერთოდ გაითიშა, ერთადერთი რაც მის გულს, გონებას, სულს და სხეულს თან სდევდა იყო სინანული... თუმცა ამ კოცნას მაინც არ გაუწია სათანადო წინააღმდეგობა როცა, როგორც იქნა გონს მოვიდა და კოცნით უპასუხა... გიორგიმ მაშინვე დაკარგა აზროვნების უნარი და უფრო მეტი ვნებით,სიყვარულით და გრძნობით დაუწყო გოგონას კოცნა, როცა მისი ხელი გაუაზრებლად გოგონას კაბის კიდესთან ჩაცირდა აი აქ მარიამი გველნაკბენივით მოშორდა მის ტუჩებს და მანქნის კარი გააღო და გადავიდა
-მარიამ რას აკეთებ-გიორგი უკან გაეკიდა წინ წასულ გოგონას
-არ მომეკარო, არ მომეკარო-ატორდა მარიამი-წადი ახლავე წადი
-აქ მარტოს ვერ დაგტოვებ
-აქ ბენზინ გასამართი სადგურია, წადი-მეთქი-უყვირა გოგონამ და იმ მიმართულებით იაღო გეზი
-მარიამ
-არ გაბედო,არ გაბედო-უყვირა გოგონამ და სადგურამდე გაჭირვებით მივიდა, ერთერთ თანამშრომელს ტელეფონი სთხოვა და მაშინვე ლევანს დაურეკა მაგრამ მას როგორც ყოველთვის გათიშული ჰქონდა, ამიტომ ტაქსი გამოძახა და სახლში ასე დაბრუნდა, მისდა საუბედუროდ მისი დაბრუნებისას ხმაურზე ლევანს გაეღვიძა, რომელსაც დივანზე ეძინა მისაღებში და გიჟივით წამოვარდა ფეხზე
-სად ხარ აქამდე-თვალებზე ეტყობოდა რომ ჭარბი ალკოჰოლის მიღების ფონზე ორსაათიანი ძილი არ ეყო და ფაქტიურად ისევ ისეთი მთვრალი იყო გაავებული ბიჭი
-ათასჯერ დაგირეკე... ათასჯერ... შენ კი არ მიპასუხე... -ატირდა მარიამი
-გგონია რომ ეს გაგამართლებ? მე ტელეფონი გამიტყდა... შენ კი მოგიწევს ახსნა სახლში რატომ ბრუმდები ამ შუა ღამისას თან ასეთ მდგომარეობაში-თავზე წამოადგა ცოლს და ბოლო ხმაზე უღრიალა