აწყლიანებული თვალებით ახედა მარიამმა ქმარს და იმის მიუხედავად რომ მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა მოწოლილ ცრემლებს მაინც გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე სიმწრის ცრემლები
-ეს ყველაფერი შენი ბრალია გესმის? მხოლოდ შენ ხარ დამნაშავე იმაში რაც დამემართა!-იყვირა გოგონამ-ათასჯერ დაგირეკე ლევან....ათასჯერ, იმიტომ დაგირეკე რომ მინდოდა შენ მოსულიყავი ჩემთან-დაიჩურჩულა გოგონამ და ხმა ჩაუწყდა-იქამდე გირეკავდი სანამ ტელეფონი არ დამიჯდა-გააგრძელა ხმადაბლა თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია ქმრის სახისთვის
-ესე იგი ყველაფერი ჩემი ბრალია?!
-ჰო შენი, მხოლოდ შენი! მარტო შენი!-ატირდა მარიამი-საათზე მეტი ფეხით ვიარე...არასწორ მისმამართზე მივედი...ტაქსი გავუშვი...მერე შენ გირეკავდი...დაუსრულებლად...იქამდე სანამ ტელეფონი არ დაჯდა... მინდოდა გეპასუხა ლევან, ძალიან მინდოდა მოსულიყავი შენ ჩემთან! ძალიან მჭირდებოდი ლევან! ცენტრალურ გზამდე რომ ჩამეღწია საათზე მეტი ვიარე უცხო ადგილას სიბნელეში... ბენზინ გასამართ სადგურამდე მივაღწიე და იცი პირველი ვის დავურეკე ტელეფონი რომ მათხოვეს თანამშრომლებმა? შენ ლევან...მინდოდა ახლა მაინც გეპასუხა, ძალიან მინდოდა გეპასუხა, მინდოდა მოსულიყავი...მაგრამ არ მოხვედი-თავი დახარა გოგონამ -ისევ არ მოხვედი...მარტო დამტოვე...ისევ დამიკ.დე...დამაიგორე...-მარიამმა ერთხელ კიდევ ახედა ქმარს და ზურგი აქცია, კიბეებისკენ წავიდა და ნელი ნაბიჯებით ზემოთ აიყვა, ოთახში შეიკეტა, კადელს მიეყრდნო ძალა გამოცლილი და იატაკისკენ დაცურდა, ფეხები მოკეცა და კერდზე მიიბჯინა მუხლები, სახეზე ხელები აიფარა და ტირდა, თავს საშინლად გრძნობდა, მის გონებაში ყველაფერი ერთმანეთში აირია, გიორგიზე და ლევანზე ფიქრი ერთმანეთს ენაცვლებოდა, სინანულის საშინელი შხამიანი შეგრძნება შეეპარა მის გულს რომელმაც წამში მოუწამლა მთელი სხეული... აკანკალდა მარიამი, მთელი სხეულით ცახცახებდა, ვერ პატიობდა საკუთარ თავს იმ რამდენიმე წამიანი თავის დაკარგვას, რომელმაც თავი ახლა ამ წამს საშინელ, საზიზღარ, მოღალატე ადამიანად აგრძნობინა... ნანობდა მარიამი ყოველ წამს ნანობდა რაც გიორგისთან ერთად გაატარა...იმ კოცნასაც ძალიან ნანობდა რადგან ამ შეხებით ვერაფერი იგრძნო საერთოდ ვერაფერი...მხოლოდ სიცარიელი განცდა დაუტოვა გიორგიმ ამ შეხებით და ერთადერთი რაც ამ კოცნამ მარიამში საბოლოოდ გამოიწვია იყო სინანული....
ლევანი ერთ ადგილას მიყინულივით იდგა და მაგიდაზე დადებულ მანქანის გასაღებს უყურებდა არეული თვალებით
-არ გაბედო-გაბრაზდა თამუნდა და ხელი წამოავლო გასაღებს-მთვრალი საჭესთან აღარ დაჯდები!
-გასაღები მომეცი-თვალები დაუბრიალა გაცეცხლებულმა ბიჭმა დედას
-არა!-ლამის აყვირდა გაღიზიანებული ქალი
-უნდა წავიდე
-რა გემართება?-დამშვიდდა თამუნა -სად ჯანდაბაში უნდა წახვიდე მაშინ, როცა შენი ცოლი ასეთ მდგომარეობაშია
-გასაღები მომეცი-არ ეშვებოდა ლევანი დედას
-არა-მეთქი-თამუნა ოთახში შეიკეტა.
ბევრი ფიქრის მერე ლევანმა სახლის კარი გამეტებით გაიჯახუნა და ეზოში გიჟივით გავარდა, ახლა ძალიან უნდოდა დალევა, გონების დაკარგვამდე...ამიტომ მაღაზიაში შევიდა, იყიდა ძვირად ღირებული ალკოჰოლური სასმელი და გარეთ გასვლიასას, კარებში მასზე უფრო მთვრალ და სახე ალეწილ ზაზას რომ შეეჩეხა ძალიან გაუხარდა
-რას შვრები ეე?-ჰკითხა ჩაწითლებული თვალებით ზაზამ მეგობარს
-მაგრად ხარ-გაეცინა ლევანს და პარკზე მიანიშნა-დალევას ვაპირებდი
-დალევა ვერ გიშველის ძმაო-უთხრა ზაზამ ხმადაბლა და გარეთ გაიყვანა
-გააქ?-თვალებში ჩააცქერდა ლევანი მეგობარს, ზაზას ეშმაკურად გაეცინა
-გინდა?
-გაქ თუ არა?
-მააქ
-კარგია-თავლები დააწვრილა ლევანმა
-მანქანაში დაჯექი, სიგარეტს ვიყიდი და მოვალ-უთხრა მშვიდი ტონით ზაზამ და მაღაზიაში შევიდა, უკან მალევე დაბრუნდა და ლევანი რომ დაინახა საჭეთან მჯდომი გიჟივით სიცილი აუტყდა და ვეღარ მოსულიერდა -თამომ ისევ აგახია გასაღები და გინდა ჩემი მანქანა მიაფშვნა?
-დაჯექი და გასაღები მომეცი -ხელი გაუწოდა ლევანმა, ზაზამ ცოტა ხნის ფიქრის მერე გასაღები გაუწოდა და მძღოლის გვერდითა სავარძელში დაიკავა ადგილი -მაგრად გამიმართლა რომ შეგხვდი-გაეცინა ბიჭს, მანქანა დაქოქა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა.
თამუნამ როგორც კი სახლის კარის ხმა გაიგო მაშინვე ფეხზე წამოვარდა და მისაღებში გავრადა გაავებული, ანიც გავიდა და გაბრაზებული სახით მიაჩერდა ძმას
-მშია რამე მაჭამეთ-უთხრა სახე ალეწილ დედას და დას ძალიან მშვიდი ტონით ლევანმა, სამზარეულოში შევიდა და მაგიდასთან დაჯდა
-ღმერთო ახლა გავგიჟდები-დაიჩურჩულა თამუნამ -მოწ.ულშია ხომ ეს არანორმალური?
-კარგი თავი დაანებე მე მივხედავ-ანი სამზარეულოში შევიდა, უხმოდ გააწყო მაგიდა და გამოსვლას რომ აპირებდა ლევანის ხმამ შეაჩერა
-დაჯექი რა...ჩემთან ერთად ივახშმე-ანის გაეცინა ძმის სიტყვებზე
-ახლა თუ იცი რომელი საათია?
-მკ.დია-ახედა მომღიმარი სახით ლევანმა დას და სკამზე ანიშნა თვალით
-კარგი-გოგონა დაჯდა და ძმას ჩააცქერდა ჩაწითლებულ თვალებში-ლევან ასე რატომ იქცევი?-ვერ მოითმინა და მაინც ჰკითხა, ბიჭმა დააიგნორა ანი და საჭმლის ჭამა ისე განაგრაძო თითქოს არაფერი ხდებოდა
-რაც მე წასული ვიყავი მარიამი ნახე?
-ოთახიდან არ გამოსულა
-კაი მიდი დაიძინე-ლევანი ფეხზე წამოდგა და სამზარეულოდან გასვლისას თამუნას შეეფეთა
-იცოდე წესიერად მოიქეცი-ახედა ქალმა შვილს
-კარგი ჩემო ცხოვრებავ-გაუღიმა ლევანმა დედას, ცხვირზე აკოცა და კიბეებზე ავიდა
-ღმერთო რა ემართება ამ ბიჭს-თავი გააქნია თამუნამ
-კარგი დამშვიდდი, პირველად ხომ არ იქცევა ასე
-ძალიან დამამშვიდე ანი-გაუბრაზდა ქალი შვილს და ოთახში შეიკეტა.
ლევანმა საძინებლის კარი ხმაურით გააღო, დაფეთებული მარიამი, რომელიც ჯერ კიდევ გათიშული იატაკეზე იჯდა და ტიროდა, ინსტიქტურად ფეხზე წამოვარდა და ქმარს მიაჩერდა შეშინებული თვალებით, ლევანი ნელი ნაბიჯებით მიუახლოვდა სახე წაშლილ ცოლს და მის სახეს დააკვირდა, რომელიც გარე განათების კრთალი სინათლის ფონზე, კიდევ უფრო ფერმკრთალი და უსახური ჩანდა
-გეზიზღები?-ჰკითხა ხმადაბლა და მარიამმა თავი რომ დახარა და არაფერი უპასუხა, საშინლად გარაზდა, მაშინვე ნიკაპზე წაავლო ხელი და თავი
ააწევინა-კითხვა დაგისვი
-თავი დამანებე-მარიამმა მისი ხელი მოიშორა და მიტრიალება გადაწყვიტა, მაგრამ ლევანმა მკლავში ხელი წაავლო, თავისკენ მოქაჩა და სახე ზედმეტად მიუახლოვა
-მინდა რომ ჩემს კითხვაზე მიპასუხო-უთხრა ჩურჩულით გაღიზიანებულმა ბიჭმა და მისი ცხელი სუნთქვა რომ მიეფრქვია სახეზე გოგონას, მაშინვე თვალები დახუჭა მარიამმა და თავი ოდნავ გვერდზე მიატრიალა რადგან ალკოჰოლის, სიგარეტის, სუნამოს და კიდევ რაღაცის მძაფრმა ნაზავმა ცხვირი აუწვა
-გეყოფა-მარიამმა მკლავის დახსნა სცადა
-კი თუ არა-არ ეშვებოდა ბიჭი
-ლევან რა გინდა?-წინააღმდეგობის გაწევა შეწყვიტა გოგონამ და თვალებში დაჟინებით ჩააცქერდა ქმარს, სუსტი სინათლის ფონზე გაუჭირდა, მაგრამ მაინც მიხვდა რომ ლევანი მხოლოდ მთვრალი არ იყო და მოწ.ული ჰქონდა რაღაც
-მინდა რომ აი ასე მიყურო თვალებში და მითხრა გეზიზღები თუ არა
-მოდი ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ-მაქსიმალურად ცდილობდა მარიამი რომ თავი მოეთოკა და ნერვებს არ აჰყოლოდა
-მე ახლა მჭირდება პასუხი-არ ეშვებოდა ლევანი
-გთხოვ თავი დამანებე -ვეღარ უმკლავდებოდა მოწოლილ ბრაზს და ემოციებს მარიამი
-მიყვარხარ-უთხრა მოულოდნელად ლევანმა და წელზე შემოაჭდო ძლიერი ხელები
-ეს მხოლოდ ცარიელი საიტყვებია-უთხრა აღელვებულმა გოგონამ და ქმრის ცივი ტუჩები რომ მიეწება ყელზე უსიამოდ გააჟრჟოლა
-დაგიმტკიცებ რომ ასე არაა-ლევანმა ტუჩები ყელიდან ზემოთ ააცურა და ცოლის ოდნავ ათრთოლებულ ბაგეებს მიწვდა, იმის მიუხედავად რომ მარიამმა ქმრის ვნებიან და გიჟურ კოცნას კოცნით არ უპასუხა, ლევანი იქამდე არ მოეშვა სანამ სულ ოდნავარ დაუცხრა მოწოლილი ვნებები
-ლევან გთხოვ გაჩერდი-დაუჩურჩულა მარიამმა, როცა უკან-უკან წაიყვანა ლევანმა, საწოლზე გადააწვინა და ზემოდან მოექცა-ახლა არა გთხოოვ-აღმოხდა სუნთქვა აჩქერბულ გოგონას როცა ქმრის ტუჩები ისევ მის ყელს შეეწება
-სუუუ-თვალებში ჩააცქერდა ლევანი ცოლს და ტუჩებზე ოდნავ აკანკალებული თითები მიადო
-ლევან-დაიჩურჩულა გოგონამ და არეული თვალებით ჩააცქერდა ქმარს ჩაწითლებულ მწვანე სფეროებში, სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა, ბნელ ოთხში რომელსაც მარიამის და ლევანის აჩქარებული გულისცემის ხმა არხევდა მხოლოდ
-მარიამ მინდა რომ შეგეხო-ზემოდან დააცქერდა სახე ალეწილი ბიჭი ცოლს და მარიამმა მაინც რომ გაიბრძოლა, ხელები თავს ზემოთ დაუჭირა -გთხოვ უარი არ მითხრა, ახლა უბრალოდ შენზე უარს ვერ ვიტყვი-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან მისი შეხებით და სურნელით გაბრუებულმა ბიჭმა და დანისლულ ცისფერ სფეროებში ჩააცქერდა-არ შემეწინაღმდეგო- უთხრა ბრაზნარევი ტონით მაინც რომ გაიბრძოლა მაარიამმა, თითები მის თითებში ახლართა სულ ოდნავ მოუჭირა და ისევ მის ყელს მიწვდა-ნუ ფართხალებ პატარავ -მარიამს მის სიტყვებზე სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და წინააღმდეგობი გაწევა უბრალოდ შეწყვიტა. ცოლის მონატრებული სხეულის დაუფლების სურვილმა ლამის შეშალა თავგზააბნეული ბიჭი, რომელიც საერთოდ ვერ აცნობიერებდა რომ ახლა, ამ ქცევით საშინლად ტკენდა გულს მარიამს... არც ის აღევებდა რომ მისი კოცნა, მისი შეხება, მისი ფერება უპასუხოდ რჩებოდა გოგონასგან და საპასუხოდ მხოლოდ სიცივე იღებდა... არც ის რომ იმ სიამოვნების და ბედნიერბის განცდას, რასაც ეს შეხება იწვევდა მასში, მარიამთან ეერთად კი არ ინაწილებდა არამედ მხოლოდ თავად განიცდიდა გიჟურ ნეტარებას, როცა საბოლოოდ დაეუფლა ლევანი ცოლის ხეულს თავი მის თმებში ჩარგო სუნთქვა აჩქარებულმა და ყურთან ახლოს დაუჩურჩულა -გგონია ვერ ვიგრძენი?-თავი ასწია მოულოდნელად და თვალებში ჩააცქერდა ცოლს -მე შენ მთელი სხეულით გრგძნობ მარიამ-უთხრა მშვიდი ტონით და ქვედა ტუჩზე აკოცა
-მაშინ რატომ არ გაჩერდი-ხმა აუკანკალდა გოგონას
-მე შენ მიყვარხარ და შენი შეხება მჭირდება... თან მგონი გავიწყდება რომ ჩემი ცოლი ხარ-გაბრაზდა ბიჭი და ცოლის უგრძნობ სხეულს ცივად მოშორდა, მარიამი მაშინვე გვერდზე გადატრიალდა და იმდენად მოიკეცა რომ მუხლები მკერდზე მიიბჯინა, ლევანმა დაუდევრად ამოიცვა შარვალი, მოიცვა პერანგი და აივანზე გიჟივით გავარდა .
საშინელი სიცივის და სიცარიელის განცდამ მარიამი ადგილზე გაყინა, როცა ლევანი ოთახში დაბრუნდა და დაინახა რომ გოგონა ისევ იგივე მდგომარეობაში იწვა ძალიან გაღიზიანდა,ბრაზისა და მრისხანებისგან ხელები ძლიერად მომუშტა და საკუთარ სხეულში სცადა ამ საშინელი გრძნობების დამარხვა, როცა სიგიჟის პირველმა ტალღამ გადაუარა, კარადიდან პლედი აიღო და ფრთხილად დააფარა, კაეგა ხნის ფიქრის მერე მის გვერდზე დაწვა, ზურგიდან აეკრო, მუცელზე ძლიერად შემოაჭდო ხელი და კიდევ უფრო მეტად მიიკრო ცოლის სიფრიფანა სხეული ტანზე, ცხვირი მის თმებში ჩარგოდა და დაუჩურჩულა
-ვიცი გატკინე...მაგრამ რატომ გატკინე ამას ვერ ხვდები-მარიამმა არაფერი უპასუხა და მოწოლილ ცრემლებს უფრელბა მისცა რომ გადმოდენილიყვნენ.
გამთენიისას მაიც ჩაეძინა მარიამს და ხმაურმა გააღვიძა, ორ საათიანმა ძილმა უფრო აგრძნობინა დაღლილბა და გაბრუებული ადგა საწოლიდან, მისაღებში გავიდა ლევანს წამოადგა თავზე
-უნდა ვილაპარაკოთ-უთხრა ჩურჩულით
-მოგვიანებით-მისკენ არ მიუხედია ისე უთხრა ბიჭმა და სიმბრათი თავისი დალეწილი ტელეფონიდან ანის ძველ ტელეფონში გადადო
-ახლა!-დაუღრინა გაღიზიანებული ტონით გოგონამ
-მინც რაზე?-ახედა გაბრაზებული სახით ბიჭმა
-გუშინდელზე...
-გეშინდელზე?-შეიცხადა ლევანმა
-ჰო გუშინდელზე!-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ ქმარს
-მაინც?-ლევანის ეს ქცევა პირდაპირ აგიჟებდა მარიამს
-ასე მოქცევის უფლება არ გქონდა-თვალებში ჩააცქერდა ქმარს სახე ალეწილი გოგონა
-მგონი გავიწყდება რომ შენ ჩემი ცოლი ხარ!
-ჰო ცოლი ვარ... მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ვალდებულებები მაქვს
-შენთვის ჩემთან სექ..ი მხოლოდ ვადებულებაა?-აფეთქდა ლევანი
-გუშინ გთხოვე...
-შენ გამუდმებით ასე იქცევი-ფეხზე წამოვარდა გაცოფებული ბიჭი
-იქნებ მაქვს მიზეზი...
-მგონი ვიცი მაგ მიზეზის სახელი და გვარი-დაუღრიალა ლევანმა ბოლო ხმაზე და მარიამმა მთელი ძალით რომ გაარტყა სახეში ხელი ადგილზე გაიყინა, გაქვავადა, რამდენიმე წამის განმავლობაში აზრივნების უნარიც კი დაკარგა იმდენად მოულოდნელი იყო ეს ყველაფერი მისთვის, როცა პირველი გაოცების ტალღამ გადაურა და როგორღაც აზრზე მოსვლა შეძლო ცოლს მაჯებში უხეშად წაავლო ხელები და თავისკენ მოქაჩა -აღარასოდეს გაბედო მსგავსი რამის გაკეთება-განზარახ ისე ძლიერად მოუჭორა ხელები რომ მარიამს სიმწრისგან ცრემლები გადმოსცვივდა თუმცა ჯიუტად ჩუმად იყო და არ იღებდა ხმას -გესმის რას გეუბნები?-დაუღრინა და სულ ოდნავ მოაფონა ხელები რადგან ცოლის ცრემლიან თვალებში გაუსაზლისი ტკივილი ამოიკითხა
-გუშინ კითხვა დამისვი გახსოვს?-უთხრა ჩამწყდარი ხმით მარიამმა
-არ გაბედო-დაუღრიალა გაცოფებულმა ბიჭმა ბოლო ხმაზე
-გაინტერესებდა მეზიზღები თუ არა-არ ჩუმდებოდა მარიამი
-რაც არ უნდა თქვა ახლა , მნიშვნელობა არ აქვს ამას ჩემთვის-უთხრა უჩვეულოდ მშვიდი ტონით სახე ალეწილ ცოლს გაბრაზებულმა ბიჭმა -ახლა ამ წამს ვიცი რომ გეზიზღები
-არა ამ მეზიზღები! აი ახლაც კი არ მეზიზღები-და მაჯებზე მიანიშნა-უბრალოდ ვნანობ! შენთან გატარებულ ყოველ წამს ვნანობ! შეცდომა დავუშვი... ცოლად არ უნდა გამოგყოლოდი, იმიტომ რომ შენ მხოლოდ ტკივილის მოყენება შეგიძლია ჩემთვის!-ახედა აწყლიანებული თვალებით ქმარს და უმალ გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე ცრემლები
-შენთვის ერთი დიდი იმედგაცრუება ვარ და მეტი არაფერი არა?-ჩაეცინა ლევანს და ხელები გაუშვა
-შეცდომა დავუშვი შენ რომ გენდე... შენ რომ დაგიჯერე... საშინელი შეცდომა დავუშვი რომ ჩემი ცხოვრების მართვის უფლება მოგეცი!
-შეცდომა!...-გაიმეორა ზიზღით ლევანმა და ცოლს მივარდა, მკლავში ხელი წაავლო და კადელთან მოიმწყვდია-შეცდომა არა?-თვლებში ჩააცქერდა
-ჰო შეცდომა-გაიმეორა მშვიდი ტონით გოგონამ
-ოდესმე გყვარებივარ?-თვალები დააწვრილა ლევანმა და ჯიუტად ჩააცქერდა ცოლს დანისლულ ცისფერ სფეროებში
-ახლაც მიყვარხარ... მაგრამ შენ ამას არ იმსახურებ!
-გიორგი იმსახურებს?-ამ კითხვამ მარიამი კი არ გააღიზიანა პირიქით ირონიულად გააცინა
-მეცოდები-გულწრფელად უთხრა გოგონამ და ხელი გაითავისუფლა
-ბედნიერებისთვის რა გჭირდება?-ამ კითხვამ მარიამი დააბნია და გვერდის ავლა სცადა ლევანისთვის,მაგრამ გაცოფებულმა ბიჭმა კედელს უხეშად მიაბჯინა ხელები და შუაში მოიმწყვდია დამფრთხალი ცოლი-მიპასუხე რა გჭირდება ბედნიერებისთვის!-მარიამმა აწყლიანებული თვალებით ახედა სახე მონგრეულ ქმარს და მაშინვე აარიდა მზერა მის მრისხანე თვალებს
-შენთან ყოფნა-აღმოხდა ხმა აკანკალებულ გოგონას
-დარწმუნებული ხარ?
-ლევან
-იქნებ კითხვა არასწორად დაგისვი? იქნებ უნდა მეკითხა ვინ გჭირდება ბედნიერებისთვის?-დაუღრიალა ბოლო ხმაზე გაცოფებულმა ბიჭმა, მარიამი შიშისგან ადგილზე შეხტა და თვლები დახუჭა რომ ქმრის წაშლიიმსახე არ დაენახა
-მე მხოლოდ შენ მჭირდები, მაგრამ შენ ეს არ გესმის-ძალა მოიკრიბა და ხმა ამოიღო გოგონამ
-მე სულ აქ ვარ შენს გვერდით! შენთან ერთად!
-არ ხარ! არ ხარ! -აყვირდა მარიამი -ჩემთვის საკმარისი არაა ეს...
-მაშინ მითხარი რა გჭირდება ბედნიერებისთვის-ლევანმა ცხელი სუნთქვა სახეზე მიაფრქვია გოგონას რომელსაც უმას სუნთქვა შეეკრა ქმრის სასიამოვნო სუნნელის შეგრძნებაზე
-შენი ყურადღება მჭირდება, სითბო, სიყვარული, ზრუნვა, ჩახუტება... მინდა რომ ჩემი გესმოდეს ნუთუ ასე ძნელია ჩემი გაგება? ნუთუ ასე ბევრს ვითხოვ
შენგან? ჩემი რატომ არასდროს გესმის?-იატაკისკენ დაცურდა ატირებული გოგონა
-გგონია რომ მხოლოდ მოვალეობების შესასრულებლად ხარ ჩემი ცოლი?-ლევანი ჩაიმუხლა, ცოლის სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა
-რა ასე არაა?-ირონიულმა ღიმილმა გაუპო ბაგე მარიამს
-არა! ასე არაა! მე შენ მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ
-ეს უბრალოდ სიტყვებია, გრძნობების გარეშე ლევან-გაუღიმა სევდიამად გოგონამ და ცისფერი აწყლიანებული თვალები შეანათა სახე წაშლილ ბიჭს
-მარიამ ცდები
-ლევან რეალურად მე გჭირდები თუ მხოლოდ ჩემი სხეული?-ხმა აუკანკლადა გოგონას
-მარიამ-ჩაეცინა ლევანს -რისი მოსმენა გინდა?
-იმის რომ შენ მე გჭირდები
-კარგი-გაეცინა ისევ ბიჭს -მე შენ მჭირდები იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ ...სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ და შენი დაკარგვა არ მინდა მხოლოდ ამ მიზეზით
-მე... ძალიან ცუდად ვარ-ამოილუღლუღა გოგოან და ცრემლები გადმოსცვივდა
-ჩემი მაინც არ გჯერა-გაბრაზდა ლევანი და ტელეფონს მიწვდა რომელიც გაუთავებლად რეკავდა და გაბრაზებულმა უპასუხა
-რა ხდება თაზ რომ ამიფეტქე ეს დედა მოტყ.ული ტელეფონი
-მუშა გადმოვარდა...
-რაა?-ფეხზე წამოვარდა ლევანი-როგორაა, არ მითხრა რომ რამე დაემართა
-მძიმედაა, სასწრაფომ წაიყვანა, უნდა მოხვიდე რა...უშენოდ ვერაფერს ვაკეთებთ
-ამის დედასაც შევ.ციიი-ჩაყვირა ლევანმა -ხომ გითხარით რომ უსაფრთხოების ზომები მიიღეთ-მეთქი! რატომ არ გესმით რასაც გეუბნებით ეს დედა მოტყნ.ლი?
-მოხვალ?-დაიჩუეჩულა შეშინებულამ თამაზმა
- მოვალ, მოვალ არავინ არაფერი გააკეთოს ჩემს მოსვლამდე!-ჩაყვირა და გაუთიშა, შემდეგ მარიამისკენ მიტრიალდა, დიდხანს უყურებდა სახე წაშლილ ცოლს, მოულოდნელად დაიხარა და ხელში აიყვანა, საძინელში შეიყვანა და საწოლზე დააწვინა
-მარიამ, უეჭველი უნდა წავიდე... რომ მოვალ ვილაპარაკოთ-ზემოდან დააცქერდა ცოლს, გოგონამ არაფერი უპასუხა გვერდზე გადატრიალდა და მოიკეცა -ვეცდები მალე მოვიდე - საფეთქელზე აკოცა ცოლს და სახლიდან გავარდა.
მარიამის მდგომარეობა ამ ლაპარაკმაც ვერ გამოასწორა, თავს ახლა უფრო საშინლად გრძნობდა, უფრო აირია და დაიკარგა... მისი ეს გიჟირი მდგომარეობა გიორგის სატელეფონო ზარმა უფრო დაამძიმა, იმის გამო რომ უცხო ნომრიდან შეუვიდა ზარი მარიამმა ბევრი ფიქრის გარეშე უპასუხა
-ალო?
-მარიამ არ გამითიშო-გაისმა გიორგის არეული ხმა
-როგორ ბედავ ჩემთან დარეკვას-ჩაყვირა გაავებულმა გოგონამ
-ვიცო რომ სახლში შენს გარდა არავინაა-თავი იმართლა ბიჭმა
-და თავს ამ მიზეზით აძლევ უფლებას რომ დამირეკო?-აფეთქდა გოგონა
-უნდა გნახო
-რას ბოდავ
-გუშიდელზე უნდა ვილაპარაკოთ
-ჩემთან დარეკვა აღარ გაბედო! მითუმეტეს მოთხოვნები არ წამომიყენო ავადმყოფო!
-შენი ტუჩების გემოს ახლაც ვგრძნობ
-გინდა რაღაც გითხრა? მაგ კოცნას საერთოდ არ ვნანობ იმიტომ რომ კარგად გავაცნობიერე თუ რამდენად მიყვარს ჩემი ქმარი...
-მატყუებ-გაბრაზდა გიორგი
-შენს მიმართ ვერაფერი ვიგრძენი, საერთოდ ვერაფერი
-იტყუები, გინდა რომ შემშალო!
-ამ კოცნით გავაცნობიერე რომ სრულიად არფერს ნიშნავ შენ ჩემთვის შენი ცარიელი სიტყვებით და უაზრო ქმედებებით
-უნდა გნახო-გაჯიუტდა გიორგი
-მთვრალი ხარ? -ზიზღით ჰკითხა გოგონამ
-ჰო ვარ, მთვრალი ვარ...საშინლად მთვრალი ვარ, მაგრამ შენზე ფიქრს თავიდან მაინც ვერ ვიშორებ
-ეყოფა! აღარ დამირეკო შეშლილო
-გამოდი და შემხვდი თორემ სახლში მოგაკითხავ
-რაა?-ფეხზე წამოვარდა მარიამი
-რაც გაიგე, ან გამოხვალ და შემხვდები ან მე მოვალ შენთან
-არ გაბედო, არ გაბედო ჩვენს კართან მოახლოებაც კი
-ნახავ თუ არ გავბედავ! იმას თუ არ გააკეთებ რასაც გეუბნები!-დაუღრიალა გაავებულმა ბიჭმა
-ავადმყოფი, შეშლილო!-ჩაყვირა მარიამმა და გაუთიშა, მაშინვე კარადას ეცა, პატარა ჩემოდანში ჩაყარა თავისი ტანსაცმელი, მერე ნიცას ოთახში შევარდა, მისი ტანსაცმელიც დაუდევრად ჩაყარა, ჩანთას და ტელეფონს წამოავლო ხელი და კიბეები გიჟივით ჩაირბინა, ტაქსის გამოძახების მერე თამუნას დაურეკა და ნიცას სახლში მიყვანა სთხოვა, წასვლა უნდოდა ამ სახლიდან, ამ სოფლიდან , აღარ შეეძლო ამ ყველაფრის ატანა, აღარ შეეძლო მუდმივ შიშში და სინანულში ცხოვრბა, დაიღალა ძალიან დაიღალა....ყველაფერმა დაღალა...სულ უნდოდა ასე მოქცეულიყო მაგრამ ძალა არ ჰყოფნოდა, ვერასდროს ვერ ახერხებდა რომ ეს ნაბიჯი გადაედგა და ახლა როცა კუთხეში მიიმწყვდია ქმარმა და უცხო კაცმა გადაწყვიტა რომ ბაქცეულიყო, ბაქცეოდა მათაც და საკუთარ თავსაც...ფიქრი და მარტო ყოფნა სჭირდებოდა იმისთვის რომ ცხოვრების გასაგრძელებლად სწორი და მართებული გზა ეპოვა
-მარიამ რა ხდება?-დაიძაბა ქალი როცა ტირილისგან თვალებდასიებული გოგონა ჩემოდნით ხელში დახვდა ეზოში
-უნდა წავიდე-შეხედა არეული სახით გოგონამ დედმათილს და ნიცა გამოართვა
-რას ჰქვია უნდა წახვიდე-დაიძაბა ქალი -დილით კი გავიგე რომ ჩხუბობდით, ნიცმაც გაიღვიძა ყვირილზე და სასეირნოდ წავიყვანე მაგრამ...მერე ლევანს დავურეკე და მითხრა ყველაფერი რიგზეაო
-არა, არაა და არც აღარასოდეს იქნება-ატირდა მარიამი და ბავშვი გულში ჩაიკრა
-მარიამ გთხოვ დაწყნარდი
-უნდა წავიდე... სხვა გზა არ მაქვს...ახლა უბრალოდ უნდა წავიდე
-რა ხდება-დაიძაბა თამუნა
-ახლა უნდა წავიდე, უნდა წავიდე აქედან, აქ ყოფნა აღარ შემიძლია, მარტო ყოფნა და ფიქრი მჭირდება... -ჩურჩულებდა გოგონა
-ეს არ გააკეთო გთხოვ , ხომ იცი ლევანი გაგიჟდება... მშვიდად დაელაპარაკე, აუხსენი გაგიგებს როგორღაც... ხომ იცი რომ წასვლას თუ დაჟინებით მოისურვებ გაგიშვებს... ძალით არ გამოგკეტავს სახლში და წასვლის უფლებას მოგცემს
-არა არ შემიძლია, მას ვერ დაველოდები...უნდა წავიდე...სანამ რამე საშინელება მოხდება უნდა წავიდე
-გთხოვ მარიამ ასე ნუ მოექცევი... ვიცი რომ საშინლად გექცევა ხოლმე მაგრამ...
-უბრალოდ ახლა უნდა წავიდე, მერე დაველაპარაკები, გპირდებით დაველაპარაკები-ატირდა მარიამი და შეტყობინება რომ მიუვიდა გარეთ გავიდა
-ლევანს დაურეკე გთხო-შეეხვეწა თამუნა
-ახლა არა, არა-დაიჩურჩულა მარიამმა და ტაქსიში ნიცასთან ერთად ჩაჯდა. გაგიჟებულმა ქალმა მაშინვე ლევანს დაურეკა
-რა ჩაიდინე!-ჩაყვირა როგორც კი ლევანმა უპასუხა
-რა ხდება რა გაყვირებს-გაღიზიანდა ბიჭი
-მარიამი სახლიდან წავიდა-ატირდა თამუნა
-რაა?-ჩაყვირა გავოფებულმა ბიჭმა
-რაც გაიგე! რა გააკეთე ისეთი რომ ეს გოგო ასე გააგიჟე?
-ამის დედაც, ამის დედაც-იღრიალა ლევანმა და გაუთიშა, სწორედ იმ დროს როცა აკანკალებული თითებით მარიამის ნომერს კრეფდა, რადგან კონტაქტებში თვალებაჭრელებულმა უბრალოდ ვერ იპოვა მისი ნომერი ტელეფონი აწკრიალდა
-მარიამ-ჩაყვირა როგორც კი უპასუხა
-ლევან გთხოვ მომისმინე-ხმა აუკანკალდა გოგონას
-რა უნდა მოგისმინო!-ჩაყვირა გაცოფებულმა ბიჭმა-ტაქსი მოატრიალე ახლავე და სახლში დაბრუნდი, მოვალ და ვილაპარაკოთ-თან მანქანას ეცა, საჭეს მიუჯდა და გიჟივით გააქანა
-არ შემიძლია უნდა წავიდე... სულ რამდენიმე დღით...გთხოოვ გამიგე, მარტო ყოფნა და ფიქრი მჭირდება ახლა
-არა-მეთქი-გაცეცხლდა ლევანი -სახლში დაბრუნდი თორემ ხომ იცი რომ მართასთან ჩამოვალ და მაინც უკან წამოგიყვან!
-ვიცი რომ ჩამოხვალ... ჩამოდი ოღონდ რამდენიმე დღის მერე გთხოოვ... დრო მომეცი საფიქრელად
-არა! არავითარ შემთხვევაში... უფლებას არ მოგცემ რომ იფიქრო!
-ლევან გთხოვ -ატირდა მარიამი -ძალიან გთხოვ წასვლის და მარტო ყოფნის უფლება მომეცი
-არა-მეთქი-უღრიალა ბოლო ხმაზე ბიჭმა და ტელეფონი გაუთიშა, იცოდა მარიამის წასვლა და მარტო დარჩენა განქორწინებაზე ფიქრს და გადაწყვეტილების მიღებას ნიშნავდა...იცოდა ეს და ამას ვერ დაუშვებდა...ვერ დაკარგავდა...
მარიამი შეკრთა როცა მათ ტაქს ვუღაცამ გზა გადაუჭრა, მძღოლმა დაამუხრუჭა მაგრამ მაძილი არ ეყო და შუა გზაზე გაჩხერილ მანქანას ინერციით შეასკდა, მარიამმა ნიცას მაგრად ჩახუტება მოასწრო მაგრამ შეჯახების ძალა იმდენად ძლიერი აღმოჩნდა რომ გონება მაინც დაკარგა ორივემ, გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა როცა იგრძნო ვიღაცის ჯაჯგური ხელზე, თვალები უღონოდ გაახილა და გიორგის ალეწილ სახეს რომ ჰკიდა თვალი მაშინვე გამოგხიზლდა
-შენ რა გაგიჟდი? ავადმყოფო შეშლილო-მისი ხელი მოიშორა და ნიცას დააცქერდა რომელიც თვალებს ლულავდა
-გადმოდი -გიორგიმ მკლავში უხეშად წაავლო ხელი და მანქანიდან გადაათრია სახე წაშლილი გოგონა რომელსაც ცალი ხელით უჭირდა ნიცას დაჭერა ხელში და მთელი ძალით უწევდა წინააღნდეგობას სასმლისგან თუ სხვა ნივთოერებების მიღებისგან გონება დახშულ ბიჭს, რომელიც გაუაზრებლად მიათრევდა გოგონას თავისი მანქნისკენ
-ხელი გამიშვი-მარიამი მთელი ძალით უწევდა წინაათმდეგობას, მისდა საუბედუროდ მძღოლი უგონოდ იყო, გარსშემო კი არავინ იყო რომ დახმარებოდა -ღმერთო შენ რა გაგიჟდი? რის გაკეთებას ცდილობ-მარიმი ვერაფრით აღწევდა თავ მის მკლავე მარწუხივით შემოჭდობილ თითებს და სუნთქვა შეეკრა როცა ლევანის მანქანს ჰკიდა თვალი, რაღაც უცნაურმა ბედნიერების და შიშის ძლიერი ტალღა შეასკდა მარიმის გონებას წამში გავრუვდა და აირია, ვეღარ აცნობიერებდა ეს ყველაფერო ცხადი იყო თუ უბრალოდ ეჩვენებოდა, გაგიჟებულმა ბიჭმა მანქანა მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა, გიჟივით გადავიდა, ზურგით მდგომ გიორგის ეცა, მარიამის მკლავზე ხელი გააშვებინა და სახეში მუშტი დაარტყა, წონასწორობა დაკარგული ბიჭი მანქანას მივარდა, ლევანმა კიდევ დაარტყა და სანამ გიორგი აზრზე მოსვლას მოახერხებდა ისევ დაარტყა, ამ დროს ცხირიდან სისხლი წასკდა სახე მონგრეულ ბიჭს და მარიამმა შეკივლა, ლევანი მაინც არ ჩერდებოდა იქამდე რა გაჩერდა სანამ ძირს დავარდნილ გიორგის ზემოდან არ მოექცა-მარიამი შეეხვეწა გაჩერებულიყო, შეეწყვიტა, მაგრამ გაგიჟებულ ბიჭს არაფერი ესმოდა და იქამდე ურტყა სახეში, სანამ გონება არ დააკარგვინა, ამასობაში ხალხიც მოგროვდა და როგორღაც ეყო გამბედაობა ვიღაც ორს და უგონოდ მყოფ გიორგის მოაშორეს გაცოფებული ბიჭი, ზოგი ნაცემ ბიჭს მივარდა და აზრზე მოიყვანეს გაჭირვებით
-მოკლვა შე ნაბ.ჭვარო, ჩემი ხელით ჩაგაძ.ღლებ-აყვორდა ლევანი როცა დაინახა რომ მიწაზე მოფორთხიალე ბიჭმა თვალები გაახილა -ჩემი ხელით მოკვდები-არ ჩუნდებოდა ლევანი და მისკენ იწევდა, შეშინებული და დაბნეული ხალხიმ ძლივს აკავებდა ისევ რომ არ სცემოდა, აკანკალებული და შეშინებული მარიამი ნიცას დაწყნარებას ვეღარ ახერხებდა რომელიც ისტერიულად ტიროდა...
პოლიციის შენობა გვიან ღამით დატოვეს, იმის გამო რომ მოჩივანი არავინ იყო, ყველა უპრობლემოდ გამოუშვეს, გიორგი უკანა კარიდან გაიყვანეს სოფომდა მისმა მშობლებმა ლევანს რომ არ გადაყროდნენ
-შეშლილო ავადმყოფო ნაბიჭვ.რო-ყვიროდა გაცოფებული გია-როგორ გაბედე და სხვის ცოლს უკან დევნა დაუწყე -უნდა მოეკალი ლევანს
-დალიე და ავარდი არა?-ზიზღით უყურებდა სოფო ძმას
-შენ მაინც მოკეტე-დაუღრინა გიორგიმ დას
-გერმანიაში წაეთრევი ხვალვე-უკივლა ლიამ და უკან მიტრიალდა -ნეტავ საერთოდ არ გამეჩინე
-წაეთრევა დ აჩვენც გავყვებით-დაისისნა გიამ და გაზს ბოლომზე მიაჭირა-კიდევ თუ წამლებისკენ გაექცევა ხელი სარიაბილიტაციო ცენტრში დავაწვენთ!
-ნარკომანი კი არ ვარ-გაბრაზდა გიორგი-ერთი ორჯერ გავსინჯე და გამისწორდა
-რა გულის ამრევი ხარ-გაბრაზდა სოფო -მე კიდე მეგონა მართლა გიყვარდა მარიამი... ღმერთო რეები გავაკეთე...
-რა გააკეთე?-სარკიდან გახედა გაიმ შვილს
-საშინელებები-დაიჩურჩულა გოგონამ და ატირდა
-მარიამი მართლა მიყვარს...-ჩაიდუდუნა გიორგიმ -ჰო შემეშალა სისულელეები გავეკეთე... მაგრამ... მიყვარს
-ნაბ.ჭვაროო-დაუღრიალა გიამ-მარიმის ხსენება აღარ გაბედოთ არც ერთმა!!!
კიბეებზე ჩასვლისას ლევანმა ცოლს გზა გადაუჭრა
-ლევან გთხოვ ახლა არა -შეხედა ცრემლიანი თვალებით გოგონამ -ძალიან გთხოვ... ხვალ შენს ყველა კითხვას გავცემ პასუხს
-კარგი-დაუჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა ზედ ტუჩებთან სახე ალეწილ ცოლს
-წასვლა მინდა
-არა-დაუღრინა ლევანმა და მისი სახე ხელებში მოიქცია -ვერ გაგიშვებ
-გთხოვ წასვლის უფლება მომეცი... ძალიან ცუდად ვარ
-არა
-ლევან გთხოვ-ატირდა გოგონა
-არა არ გაგიშვებ, ვერ დაგკარგავ
-უბრალოდ მარტო ყოფნა და ფიქრი მჭირდება
-ფიქრის უფლებას არ მოგცემ მარიამ -დაუჩურჩულა გაღიზიანებული ტონით ბიჭმა და ოდნავ, სულ ოდნავ შეეხო მის ათრთოლებულ ბაგეს ცივი ტუჩებით
-ლევან გთხოვ ასე ნუ იქცევი, წასვლის უფლება მომეცი-ჩურჩულებდა აკანკალებული გოგონა
-თუ სახლში დაბრუნება არ გინდა მაშინ მართა ბებოსთან ერთად წავიდეთ
-არა
-მაშინ სახლში დაბრუნდები ჩემთან ერთად
-ძალით წამიყვან?-გაცეცხლდა გოგონა
-წაგიყვან და მეტსაც ვიზამ-თვალები დააწვრილა ლევანმა
-ნუ სულელობ-გაეცინა გოგონას მის სახეზე
-ჩემს შესაძლებლობენში გეპარება ეჭვი პატარა ქალბატონო თუ სისულელეების კეთებაში?-გაევპცინა ლევანსაც
-გეყოფა-მარიამმა გვერდია აქცევა სცადა და შეკივლა როცა ლევანმა ხელში აიტაცა
-შენ რა გაგიჟდი? დამსვი ახლავე
-ჰო გავგიჟდი...
-ლევან გეყოფა -დაუჩურჩულა მარიამმა და ანის მიუახლოვდა რომელსაც ჩაძინებული ნიცა ეჭირა ხელში -შენი ძმა ისე იქცევა თითქოს არაფერი მომხდარა... ძალიან მაშინებს..მგონია რომ მალე აფეთქდება
-ნუ გეშინია, იცის რომ თუ ჭკვიანად არ იქნება დაგკარგავს
-გგონია რომ ამ ყველაფერს მშვიდად გადაიტანს?
-მშვიდად ვერ, მაგრამ მოუწევს რომ დაიოკოს ბრაზი და მრისხანება... თუ არადა იცის რაც მოხდება.
მაასობაში ლევანი რეზის და თამუნას ელაპარაკა და რაღაცეები შეათანხმა
-მარიამ მართასთან მე წაგიყვან-თავზე წამოადგა დამფრთალ ცოლს ურეაქციო ბიჭი
-მე და ნიცა ტაქსით წავალ, შენ კი მაშინ ჩამოხვალ როცა მე გეტყვი-მისკენ მიტრიალდ აღელვებული გოგონა
-მარიამ მგონი ჯობია რომ შენ და ლევანმა მარტოებმა მშვიდად ილაპარაკოთ... ნიცას მე დავიტოვებ... თქვენ ერთად წადით მართასთან და როცა მზად იქნებით, გულწრფელად და ზედმეტი ემოციების გარეშე დაელაპარაკეთ ერთმანეთს
-არ მინდა -გახედა გაბუტული სახით დედამთილს გოგონამ
-მარიამ ნუ ჯიუტობ, ხომ იცო რომ მაინც არ გაგიშვებ?-სახე ზედმეტად მიუახლოვა ლევანმა ცოლს -რეზი მანქანს გვათხოვებს და მართასთან მე და შენ ერთად წავალთ
-არა-ამ წინადადებამ არ მოხიბლა მარიამი, რაღაც შეთქმულებას უფრო გავდა ეს ყველაფერი
-მარიამ გაყევი შვილო, ჩვენ ტაქსით დავბრუნდებით-გაუღიმა თამუნამ რძალს-თან ნახე რა დღეში ხარ, ნიცას ჩვენ მივხედავთ, ირაკლიც რამდენიმე საათში აქ იქნება ასე რომ არ იღელვო პატარაზე-შვილიშვილს ხელზე აკოცა-ჩვენდა საბედნიეროდ რეზის გადავეყარეთ და მან წამოგვიყვანა მე და ანი აქ... სახლშიც მიგვაცილებს ახლა
-ძალიან გთხოვთ...-დაიბნა მარიამი
-წამოდი-ლევანმა ხელი ჩაკიდა ცოლს-ნიცას კარგად მიხედავენ არ ინერვიულო-უცნაურად გაუღიმა ცოლს და რეზის მანქანისკენ წაიყვანა დაბნეული გოგონა, კარი გაუღო და ანიშნა დამჯდარიყო, მარიმი ძალიან დაძაბული და შეშინებული უყურებდა ქმარს რომლის თვალებში ახლა ამ წამს არავითარი გრძნობა და ემოცია არ იკითხებოდა
-ლევან გთხოვ არ მინდა შენთან ერთად მარტო წამოსვლა-გულწრფელად უთხრა გოგონამ
-რატომ? -თითქოს ვერაფერს მიხვდა ბიჭი
-ვიცი რომ ძალიან გაბრაზებული ხარ სინამდვილეში-მზერა გაისწორა გოგონამ
-ამაზე სხვა დროს... ახლა მანქანაში ჩაჯექი
-გთხოვ ნუ მაძალებ
-მარიამ ვერ ვხვდები ასე რატომ იქცევი-მართლა დაიბნა ბიჭი
-მეშინია-თავი დახარა გოგონამ
-მარიამ-დაიჩურჩულა დაძაბულმა ბიჭმა საყვარელი გოგონას სახელი, გოგონამ რომ ვერ გაბედა მისთვის სახეში შეხედვა, ნიკაპზე ნაზად მოკიდა ხელი ლევანმა, თავი ააწევინა და აწყლიანებულ თვალებში ჩააცქერდა -ჩემი გეშინია?-ჰკითხა ბრაზნარევი ტონით
-არ ვიცი
-მანქანაში დაჯექი-მკაცრად უთხრა ლევანმა და გოგონაც გაუაზრებლად დაემორვპჩუპილა მის სურვილს.. ბაბრაზებული ბიჭი საჭეს მიუჯდა და საბურავების ხეჭიალით მანქანა ადგილს მოწყვიტა. კარგა ხანს იარეს ჩუმად უხმოდ, მარიამი იმდენად იყო დაძაბული, არეული, შეშინინებული რომ გვიანღა გააცნობიერა რომ მანქანა ავტობანზე დასავლეთისკენ მიჰქროდა
-კახეთში არ მივდივართ არა?-გახედა ლევანს არეული სახით
-არა-უთხრა ბიჭმა ისე რომ მისკენ არ გაუხედია და სიჩქარეს მოუმატა