გაცეცხლებული ბიჭი, გაუაზრებლად, ისე ძლიერად უჭერდა მაჯებში ხელებს რომ მარიამს სიმწრისგან ცრემლები მოეძალა
-გამიშვი მტკივა-აღმოხდა სასოწარკვეთილ გოგონას და მაქსიმალურდ გაუწია წინააღმდეგობა მოწოლილ ცრემლებს და მაინც რომ არ უშვებდა თავგზააბნეული ბიჭი გაიბრძილა -ლევან მტკივა-უყვრა ბოლო ხმაზე
-უფრო გეტკინება თუ ამ თემაზე ლაპარაკს ისევ დაიწყებ!-დაუღრინა გაცოფებულმა ბიჭმა და ცოლი კედელთან მიიმწყვდია
-ხელი გამიშვი-მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა გოგონამ და ვერაფრით რომ ვერ შეძლო ქმრის მარწუხივით შემოჭდობილი ხელებისგან თავის დახსნა უფრო ბრაზისგან და უძლირების განცდისგან, ვიდრე ტკივილისგან, გადმოუცურდა ცრემლები გაფითრებულ ღაწვებზე, აქ უკვე ვეღარ გაუძლო ლევანმა და ცივად გაუშვა ცოლის დაწითლებულ მაჯებს ხელი -მეზიზღები-ახედა ცისფერი ამღვრეული თვალებით გოგონამ ქმარს და ნატკენ მაჯების სრესა დაიწყო, ამ დროს ლევანს საბოლოოდ გადაეკეტა და კედლეს ხელები დაარტყა თან ისე რომ შუაში მოიქცია დამფრთხალი ცოლი
-რატომ მაგიჟებ?-დაუღრიალა ბოლო ხმაზე და შიშისგან თუ მოულოდნელობისგან აკანკალებული გოგონას რომელიც ადგილზე შეხტა ,სახე ზედმეტად მიუახლოვა და ცხვირის წვერით შეეხო მის შუბლს-რატომ მაგიჟებ? ასე რატომ იქცევი?-ჰკითხა ჩურჩულით და ცხვირი მის თმებში ჩარგო-რატომ არ შეგიძლია რომ უბრალოდ ჩემი პატარა, დამჯერი გოგო იყო?-ჰკითხა არეული ხმით და მზერა გაუსწორა მის აწყლიანებულ თვალებს
-გეყოფა! მომშორდი-უთხრა ბრაზნარევი ტონით გოგონამ, თავი გვერდზე მიატრიალა და თვალები დახუჭა, ახლა ამ წამს მარიამს ისიც კი აღიზიანებდა რომ ლევანის ცხელი სუნთქვა სახეზე ეფრქვეოდა არა თუ ეს სიახლოვე და შეხება
-მარიამ-დაუღრინა ჯერ კიდევ გაბრაზებულმა ბიჭმა და გოგონამ მისკენ რომ არ გაიხედა ნიკაპზე უხეშად წაავლო ხელი და თავი ააწევინა, თუმცა ცოცხალი თავით მარიამი თვალებში არ უყურებდა -შემომხედე-დაუჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა ცოლს და მარიამმა მაინც რომ არ შეხედა ბოლო ხმაზე უღრიალა -შემომხედე-მეთქი-გოგონას ისევ ცრემლები გადმოუცურდა, მაგრამ არა შიშის ან სასოწარკვეთის, არა, არამედ ბრაზისგან და უძლურებისგან, ძალა როცა მოიკრიბა მზერა გაუსწორა ქმრის ჩაწითელებულ თვალებს და ზიზღით შეხედა
-ხვალ არსად წახვალ-უთხრა მკაცრი ტონით
-წავალ-დაუყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და მისი ხელი უხეშად მოიშორა -შენი ნებართვა არ მჭირდება მუშაობის დასაწყებად! სახლიდან გასასვლელად! ტელეფონზე დასარეკად! მაღაზიში წასასვლელა! საკმარისია მორჩა გესმის? დამთავრდა!
-მაინც რა დამთავრდა?-ლევანი კიდევ უფრო მეტად მიეკრო ცოლის ჯერ კიდევ მოცახცახე სხეულს
-ამჯერად... შენგან ნებართვების აღება!
-გგონი რადგან შენ ასე გინდა მართლა დამთავრდება?-თვალები დააწვრილა ლევანმა -გგონია უფლებას მოგცემ ის გააკეთო რაც შენ გინდა მხოლოდ იმიტომ რომ წასვლით მემუქრები?
-არ გემუქრები ლევან-მშვიდი ტონით უპასუხა გოგონამ -მე გეუბნები იმას რაც მართლა მოხდება თუ ასე მოქცევას განაგრძობ -თქვა ეს და ტელეფონი კედლის მიმართულებით გაისროლა ჯერ კიდევ ქმრის მკლავებში მომწყვდეულმა
-იცი რომ შენ ჩემზე გიჟი ხარ?-გაეცინა მის ქცევაზე ლევანს და მზერა ცოლის ტუჩებს გაუშტერა
-მომშორდი ძალიან მაღიზიანებს ახლა შენი სიახლოვე და სუნთქვის ხმა-ახედა ალეწილი სახით ქმარს
-სუნქვის ხმა?-ლევანი ძალიან ეცადა არ გასცინებოდა მაგრამ ტუჩის კუთხეში მაინც შეეპარა ღიმილი და ცოლს თავზე აკოცა -მაგიჟებ ყველანაირი გაგებით
-ავადმყოფი ხარ-დაუღინა გოგონამ და ხელები მკერდზე მიაბჯინა -მინდა რომ მომშორდე-ლევანმა მოულოდნელად მაჯებში ჩაავლო ისევ ხელი და ჯერ კიდევ შერჩენილ სიწითლეებზე აკოცა -რას აკეთებ არანორმალურო-საშინლად არ ესიამოვნა ეს შეხება მარიამს და მაჯების დახსნა სცადა
-არ მინდოდა რომ შენთვის ტკივილი მომეყენებინა...გაუაზრებლად გავაკეთე ეს-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და მისი სახე ხელებში მოიქცია -მაპატიე
-გეყოფა-მარიამი ვეღა უძლებდა უკვე მის გამოხედვას, შეხებას, სურნელს.თამუნა რომელიც ძალიან აღფრთოვანებული ბრუნდებოდა ბაღიდან, ნიცასთან ერთად, ელდა ეცა როცა ძირს დაგდებული ტელეფონი დაინახა, რომელიც ნაწილებად იყო დაშლილი, ტირილისგან თვალებ დასიებული რძალი და სახე მონგრეული შვილი, კითხვის დასმის აზერიც ვერ დაინახა, ისედაც მოხვდა რომ სანამ წასული იყო, აქ მისმა შავილმა და რძალმა მესამე მსოფლიო ომის დაწყებაც მოაწრეს და დასრულებაც
-ღმერთო ჩემო არასდროს გაიზრდებით? -მაინც ვერ მოითმინა და უკმაყოფილო ტონით ჩაილაპარაკა და ნიცა ეზოშო გაიყვანა.
იმ ღამეს მარიამმა ნიცას ოთახში დაძინება გადაწყვიტა რადგან მისი ჯიბრით მთვრალმა ლევანმა საძინებელში დაბრუნდა და საწოლში კომფორტულად დაძინება გადაწყვიტა
- აქ დაიძინე-მოესმა ქმრის მბრძანებლური ტონი, ბავშვის ოთახთან მისულ გოგონას
-სადაც მინდა იქ დავიძინებ-სახელური დაქაჩა გაავებულმა გოგონამ
-მარიამ მინდა რომ აქ, ჩემს გვერდზე დაიძინო-არ ეშვებოდა ლევანი ცოლს
-მართლა? იქნებ მთელი კვირა მეც მინდოდა რომ ჩემს გვრდზე დაგეძინა?-გაუბრაზდა გოგონა -იქნებ შენი ჩახუტება მენატრებოდა?
-მერე თუ გინდოდა მოსულიყავი და გეთქვა, ისე მიყურებდი და მექცეოდი რომ მოკარებაც ვერ გავბედე შენთან
-ჰო ვერ გაბედე-ირონიულად გაეცინა გოგონას-შენ როგორც ყოველთვის არაფერი გესმის ლევან-გაუბრაზდა გოგონა და კარი შეაღო
-აქ მოდი ჩემთან, ძალიან მომენატრე და მინდა შეგეხო...მოდი თორემ მძინარეს გამოგიყვან მანდედან-დაემუქრა ლევანი და ცხვირწინ კარი რომ მიუჯახუნა გოგონამ საშინლად გაბრაზდა, მაშინვე ფეხზე წამოვარდა ნიცას ოთახში შევარდა, ახლად დაწილილო ცოლი ხელში აიტაცა და ჩუმად გამოიყვანა საძინებლიდან
-შენ რა გაგიჟდი?-ჩუმად ეჩხუბებოდა მისი ქცევით გაოგნებული გოგონა და როცა ლევანმა საწოლზე დააწვინა მაშინვე წამოდგომა დააპირა, მაგრამ მისი შეხებით და სურნელით გაბრუებული ბიჭი მაშინვე ზემოდან მოექცა და სახეზე დაყრილი თმა ძალიან ნაზად გადაუწია სახიდან -ლევან მომშორდი-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას და გაიბრძლა -ჯერ კიდევ საშინლად ვარ გაბრაზებული, შენი შეხება კი არა დანახვაც კი მაღიზიანებს-უთხრა გულწრფელად და მისი მძიმე სხეულის მოშორება სცადა
-არ გაგიშვებ-დაუჩურჩულა ლევანმა სახე ალეწილ ცოლს და ვნებიანი ტუჩები ყელზე მიაწება
-არ გაბედო და არ შემეხო-წინააღმდეგობა გაუწია გოგონამ
-ნუ ფართხალებ-გაბრაზდა ლევანი და მოძრაობის უნარი მაქსიმალურად შეუზღუდა
-ხომ იცი ვერ ვიტან ასე რომ მექცევი -გაღიზიანდა გოგონა და ისევ გაიბრძოლა, მაგრამ ბიჭმა ხელები თავს ზემოთ დაუჭირა და საბოლოოდ დააშოშმინა
-ლევან გეყოფა-გაბრაზდა მარიამი და თავი გვერდზე მიატრიალა ვერ გაუძლო ალოჰოლის და სიგარეტის სუნის მძაფრ ნაზავს
-სუუუ-ლევანი მაშინვე მის მონატრებულ ტუჩებს დააცხრა, მისი კოცნა როგორც ყოვლთვის იყო მომთხოვნი, უხეში და ვნებიანი, იქამდე არ მოეშვა ცოლის წითელ სავსე ტუჩებს სანამ მოწოლილი გიჟური ვნებები სულ ოდნავ არ დაცხრა, თუმცა ამან ვერ დაუკმაყოფილა საბოლოდ ჟინი, მისმა ტუჩებმა გოგონას ყელზე გადაინაცვლა
-ლევან გეყოფა-საშინლად აღიზიანებდა მარიამს ახლა ამ მდგომარეობაში მისი ტუჩების შეხება, ცხელი სუნთქვა სახეზე და სურნელი
-სუუუ-ჩასჩურჩულა ყურში თავგზა აბნეულმა ბიჭმა და ხელები გაუთავისუფლა, მარიამს ეგონა უშვებდა და ძალიან აირია როცა ლევანმა ორივე ოდნავ ათრთოლებული ხელი პენუარის ქვეშ შეუცურა და ზემოთ ააყოოლა მის ნაზ კანს, თან ცხელი ტუჩები ისევ მის ყელს მიაწება და ქვემოთ ჩაიყვა
-ლევან გამიშვი-მარიმმა თავი ააწევინა სახე ალეწილ ბიჭს და თვალებში ჩააცქერდა რომელშიც მხოლოდ სურვილი დაინახა, ძლიერი, საშინელი სურვილი მისი შეხების
-ნუ მეწინააღმდეგები-გმაფრთხილებელი ტონით უთხრა ბიჭმა და პენუარის კიდე ხელებს ამოაყოლა რომლებიც უკვე გოგონას შიშველ მუცელზე და წელზე დათარეშობდნენ
-არ მინდა-არ ნებდებოდა მარიამი
-შენ არასდროს არ გინდა-ზემოდან დააცქერდა გაბრაზებული ბიჭი ცოლს და ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი სახისთვის პენუარი კიდევ უფრო ზემოთ ააცურა, ისე რომ მკერდი გაუშიშვლა -საშინლად მომენატრე-უთხრა ჩურჩულით და მაშინვე შეაწება ვნებიანი ტუჩები მონატრებული გოგონას მკერდს, მარიამმა თვალები დახუჭა და სცადა რომ როგორმე გამკლავებოდა
მოწოლილ ბრაზს და მრისხანებას რომელიც მის სულში და გონებაში ბობოქრობდა, მაგრამ ვერ შეძლო და ისევ ქმრის სახეს შეახო თლილი თითები, რომ საკუთარი სხეულისთვის მოეშორებინა მისი ტუჩები, ლევანი საშინლად გააღიზიანა ცოლის ქცევამ, მაშინვე მაჯებში ჩაავლო ხელი, თავს ზემოთ დაუჭირა და ზემოდან დააცქერდა ალეწილი სახით -წინააღმდეგობას ნუ მიწევ-უთხრა ჩახლეჩილი ხმით და მის ყელს მიწვდა -იცოდე არ გამაბრზო მარიამ
-ასე მოქცევის უფლება არ გაქვს-გაიბრძოლა გოგონამ
-მგონი დაგავიწყდა რომ შენ ჩემი ცოლი ხარ და უფლება მაქვს მაშინ შეგეხო როცა მე მინდა-დაუღრინა გაღიზიანებული ტონით ბიჭმა და ისევ მის მკერდს მიწვდა თან ისე რომ ცოლის ხელები ისევ დაჭერილი ჰქონდა, მარიამმა აღარფერი უპასუხა, იცოდა ახლა უბრალოდ აზრი არ ჰქონდა მისი სხეულის დაუფლების სურვილით გაგიჟებულ ლევანთან არც ლაპარაკს და არც შეწინააღმდეგების გაწევას, ამიტომ სრულიად ურეაქციოთ იწვა საწოლზე და ქმრის ტუჩების და სხეულის ნაწილების შეხებას მოთმინებით იტანდა, როცა ლევანმა საბოლოოდ შეიგრძნო ცოლის სხეული მაშინვე მოშორდა და ფეხზე წამოდგა -ცარიელი ხარ, ცივი, გაყინული, უგრძნობი დაუღრინა და მაშინვე ტანსაცმლის ჩაცმას შეუდგა, მარიამმა საწოლის გადასაფარებელი გადაიფარა ნახევრად შიშველ სხეულზე და მოიკეცა, კარგა ხნის მერე დაბრუნდა ლევანი ოთახში და ცოლს მიაჩერა ამღვრეული თვალებით
-ახლა უფრო მეტად გეზიზღები არა ,ვიდრე მაშინ როცა მაჯებით მეჭირე ქვემოთ და ტკივილს გაყენებდი?-მარიამმა თვალები დახუჭა მაგრამ მაინც ვერ შეაკავა ცრემლები რომლებიც სწრაფად გადმოედინა, გაცოფებულმა ბიჭმა თავი ვერ მოთოკა და წიხლი დაარტყა იქვე მდგომ პატარა ტუმბოს რომელიც იატაკზე გაცურდა, მასზე დალაგებული ნიბთები კი ზრიალით გაიყოლა ბოლო წერტილამდე, დაფეთებული მარიმი მაშინვე წამოვარდა საწოლიდან და ატირებული ნიცას ოთახში შევარდა, გაავებული ბიჭი კი სახლიდან გავარდა, მაქანა დაქოქა და ამჯრადაც გაურკევევლი მისამართით წავიდა, საშინელ კოშმარულ სიზმარში ეგონა თავი მარიამს, მთელი ღამე თეთრად გაათენა, წოლით რომ დაიაღა და ნიცაც შეაწუხა ადგა და სააბაზანოში შევიდა, წყალი გადაივლო ამასობაშო კიდევ იტირა და კარგა ხნის მერე გამოვიდა, მისაღებში დივანზე მჯდომ ლევანს რომ ჰკიდა თვალი საშინლად დაიძაბა
-ტიროდი?-ჰკითხა ბიჭმა არეული ხმით და ფეხზე წამოდგა, ნელა მიუახლოვდა ცოლს და თვალებში ჩააცქერდა, მარიამს ალკოჰოლის და სიგარეტის მძაფრმა ნაზავმა ცხვირი აუწვა და უსიამოდ დაბრიცა ტუჩები -მიყვარხარ-დაუჩირჩულა მოულოდნელად ლევამა სახე ალეწილ ცოლს ზედ ტუჩებთან და იმავე წამს შეაწება გოგონას ვნებიან ტუჩებს მთრთოლარე ბაგეები, მარიამი მომენტალურად დგილზე გაიყინა ამ შეხებამ -მე შენ გრგძნობ...მაგრამ, შენ ეს არ გესმის -უთხრა ჩურჩულით ბიჭმა და პირსახოც შემოხვეულ ცოლის შიშველ მკალვებს ხელები ჩამოაყოლა -ახლა, ისევე როგორც წეღან საშინლად მინდა რომ შეგეხო და მთელი სხეულით გიგრძნო-გაჩუმდა და ცხვირზე აკოცა -მაგრამ არ მინდა წეღანდელივით გული გაგკინო და მხოლოდ სიცივის და სიცარიელის შეგრძნება დაგიტოვო ჩემი გაუაზრებელი ქმედებით, რომელიც მხოლოდ შენმა წინააღმდეგობის გაწევამ უაზრო მცდელობამ გამოიწვია-მარიამმა ინსტიქტურა თვალები დახუჭა როცა ლევანმა სველ თმაში შეუცირა ოდნავ აკანკანკალებული ხელი, თმები ხ,ერებს უკან გადაუწია და კისერში აკოცა-ვერ ვხვდები როდიდან და რატომ გაყენებს ჩემი შეხება ტკივილს-დაუჩურჩულა ყურში თვალებში ჩაავქერდა
-ტკივილს არ მაყენებს-დაიჩურჩულა თავდახრილმა გოგონამ
-დარწმუნებული ხარ?-ლევანის ცხელი სუნთქვის მიფრქვევა სახეზე რომელმაც უმალ კანი აუწვა მარიამს
-უბრალოდ გული მეტკინა რომ ამჯერადაც არ გაითვალისწინე ჩემი სურვილი
-მხოლოდ ესაა მიზეზი შენი ცრემლების?-ეჭვნეულად ჰკითხა, ცივი თითები ნიკაპზე მიადო და თავის აწევა აიძულა
-მხოლოდ ეს-უთხრა დარწუნებით გოგონამ თუმცა მის ხმაში და ტონალობაში არანაირი დამაჯერებლობა არ იგრძნობოდა
-დღეს სამსახურში არ წახვალ-ოთახისკენ მიმავალ ცოლს მკლავზე ხელი წაავლო და თავისკენ შეატრიალა
-წავალ ლევან, წავალ და თუ ხელს შემიშლი მაშინდელივით...
-რას იზავ? რას გააკეთებ?
-აქედან წავალ...
-გგონია გაგიშვებ?
-უნდა მოვემზადო არ მინდა პირველივე დღეს დავაგვიანო
-იცოდე ოთხში ჩაგკეტავ მაშინდელივით- ავარდა ბიჭი
-სცადე -დაუღინა გოგონამ, მკლავი გამოსტაცა და ოთახში შეიკეტა.
ლევანმა სახლში კიდევ დალია სასმელი და მარიამის წასვლა ვერც გაიგო ისე გაითიშა გამთენიისას ალკოჰოლის ჭარბმა დოზამ.
-გონზე არაა-ანიმ ძმა შეაჯანჯღარა და დედას გახედა
-ნეტა გამაგებინა რას ვერ იყოფენ ეს შტერი ბავშვები-გაცხარდა თამუნა და ლევანს გადახდილი პლედი დააფარა -ეს სამსახურს აცდენს, იმან კიდევ იშოვა და წავიდა
-იმედია შენც არ გაჭედავ მარიამის მუშაობაზე
-ეს მე არ მეხება და შესაბამისად არ ვერევი, თუმცა გულის სიღრმეში მხარს ვიჭერ ამ გადარეულ გოგოს, მაგრამ ამაზე ძალინ ვნერვიულობ-ლევანზე ანიშნა ანის-ვიცი რომ ვერაფრით შეეგუება მარიამის ეს წინ და უკან სიარულს და ერთ დღეს უბრალოდ აფეთქდება.
ლევანმა მშვიდად მიიღო ცოლის სამსახურის დაწყება ყველას გასაკვირად, თუმცა გულის სიღრმეში ბრაზს და მრისხანებას იგროვებდა.
სამსახურში ყვავილების მიღებამ ძალიან დაღალა მარიამი, ყოველდღე ნაგვის ურნაში ჰყრიდა და ბოლოს უკვე საფეთქლები რომ აეწვა გიორგიზე ფიქრში გაბედა, ძლივს განვადებით ნაყიდი ტელეფონი აიღო და დაურეკა, მისი ნომერიდან ზარი სულ ერთხელ განხორციელდა ლევანის ტელეფონში მაგრამ დაამახსოვრდა და ციფრების ეს თანწყობა ვერაფრით ამოიგდო თავიდან
-დიახ?-გაისმა ბიჭის ხმა
-რის მიღწევას ვდილობ? -ჩაყვირა გოგონამ, გიორგი ტუჩები სასაცილოდ დაბრიცა და ტელეფონი მაქსიმალურად შორს გასწია, თან სოფოს ანიშნა მარიამი რეკავსო, გოგონას გაეცინა და ძმას თვალი ჩაუკრა -გეკითხები რის მიღწევას ცდილობ-მეთქი?
-არაფრის, უბრალოდ გიგზავნი ...ვიცი რომ ყვითელი ვარდები გიყვარს
-ნუ მიგზავნი გასაგებია? არ მჭირდება შენი ყვავილები
-მშვიდად იყავი სოფოს დაქალი გიგზავნის, თუ ამბავი ლევანთან მივა გამომგზავნს იოლად იპოვის და აღმოჩნდება რომ გოგონას უბრალოდ მისამართი ეშლებოდა და სახელი
-სულ გაგიჟდი?-გაოგნდა მარიამი -იცოდე აღარ გაბედო გამოგზავნა
-მხოლოდ ერთ შემთხვაში აღარ გამოგიზვანი
-პირობებს მიყენებ?
-შემხვდი
-რას ბოდავ- ჩაყვირა გოგონამ ტელეფონში
-მხოლოდ ერთხელ
-არ გაბედო კიდევ რამის თქმა-უყვირა გოგონამ და გაუთიშა.
ყვევილებს გზავნას არ წყვეტდა გიორგი, მარიამი კი მომენტალურად მათ ურნაში გადაყრას.
ამ ყველაფერს მისდა საუბედუროდ დაემატა ის რომ იგივე ფირმაში მუშაობა დაიწყო სოფომ და შესაბამისად ძალიან ხშირად ვითომ შემთხვევით უწევდა მათთან შეხვედრა, მარიამისდა საბედნიეროდ ლევანი საერთო არ ინტერესდებოდა მისი სამსახურის ამბებით, ისიც კი არ აინტერესებდა რა თანამდებობაზე მუშაობდა მისი ცოლი, მისთვის მთავარი იყო რომ ეს ფირმა ლეგალირ საქმიანობას ეწეოდა და მისი ცოლი კარგ თანამდებობაზე მუშაობდა. საზოგადორებასთან ურთიერთობის მენეჯერობა მაღაზიათა ქსელში, დიდად არ ხიბლავდა მარიამს მაგრამ მაინც მუშაობდა, უბრალოდ უნდოდა გამოცდილება მიეღო და მერე სადმე გადასულიყო, მაგრამ სახლში ლევანი ურევდა ტვინს სამსახურში სოფო და გიორგი არ აძლევდნენ გასაქანს