ლევანი გაბრაზებული სახით უყურებდა ცოლს
-მარიამ როდემდე აპირებ ჩემს წამებას?-ჰკითხა გაღიზიანებული ტონით
-მე შენ გთხოვე წადი და წამლები მომიტანე-მეთქი თუ გახსოვს, მაგრამ შენ სახლში წასვლა არ ინებე...
-დილით ხომ დალიე სხვა წამალი?-ჰკითხა ნაწყენი ტონით
-ყველდღე და ყოველი სექ..ს მერე ვერ დავლევ იმ წამალს
-მარიამ-დაუღრინა ცოლს და წამში დაფარა მათ შორის არსებული
მანძილი- მიზეზებს ყოველთვის პოულობ რომ ჩემთან ურთიერთობას გაექცე, ყველანაირი გაგებით-დაუყვირა მოულოდნელად
-ისევ ჩემს დადანაშაულებას ცდილობ!-აყვირდა მარიამიც -ხომ შეგიძლია ერთხელ უბრალოდ... თავი შენ დაიცვა? თუმცა ახლა რაც გინდა ის გააკეთე უფლებას მაინც არ მოგცემ შემეხო
-უფლებას?-ავარდა ლევანი-მგონი გავიწყდება რომ შენ ჩემი ცოლი ხარ, დათმობებზე იმიტომ მივდივარ რომ არ მინდა გული გატკინო... იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ... მაგრამ უკვე ზედმეტი მოგდის, გამუდმებით გამირბიხარ და მიზეზებს ეძებ, რომ მერე თავი იმართლო, საბოლოოდ კი დამნაშავე ისევ მე გამოგყავარ
-არაფერი გესმის საერთოდ არაფერი-გაცეცხლდა გოგონა-დღემდე ვერ გაიაზრე რომ მე შენი საკუთრება არ ვარ, ვერ გაიაზრე რომ მე გავიზარდე! რომ მაქვს ოცნებები! სურვილები! შეხედულებები! მოთხოვნილებები, გეგმები! მაგრამ შენ ეს საერთოდ არ გაინტერესებს!!! მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობ და იმაზე როგორ მომარგო შენს სურვილებს-მარიამი გაჩუმდა და ზურგი აქცია
-შენს სამომავლო გეგმებში მე აღარ შევდივარ?-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და თავისკენ შეატრიალა აკანკალებული გოგონა
-ლევან გეყოფა-მკლავის დახსნა სცადა მარიამმა
-კითხვაზე მიპასუხე!-უღრიალა ბოლო ხმაზე გაცეცხლებულმა ბიჭმა, მარიამი ადგილზე შეხტა შიშისგან და იმის იუხედავად რომ ცრემლები აწვებოდა, მაინც გაუწია ჯიუტი წინააღმდეგობა საკუთარ თავს და სადღაც გულის სიღრმისკენ გააბრუნა
-თუ ჩემს გაგებას არ ეცდები, თუ თანასწორად არ ჩამთვლი, თუ თავისუფლებას ისევ შემიზღუდავ შეიძლება ასეც იყოს...-ახედა გოგონა სახე მონგრეულ ქმარს
-ესეიგი განქორწინებაზე ფიქრს მაინც არ იშორებ თავიდან-უთხრა ხმა აკანკალებულმა ბიჭმა და ისე ძლიერად მოუჭირა თითები მკლავზე რომ მარიამს ცრემლები მოეძალა ტკივილისგან
-ხელი გამიშვი ლევან-ნაზად შეახო ბიჭის ხელს მთრთოლარე თითები გოგონამ, ლევანმა ცივად გაუშვა ხელი მის მკლავს და თვალებში ჩააცქერდა
-სინამდვილეში არასდროს გყვარებივარ ხომ ასეა მარიამ?-ჰკითხა ჩამწყდარი ხმით და ნიკაპზე უხეშად წაავლო ხელი და თავი ააწევინა
-მიყვარხარ-ხმა აუკანკალდა გოგონას და ცრემლები გადმოუცურდა
-თვალებში შემომხედე-დაუჩირჩულა ზედ ტუჩებთან და მარიამმა რომ ვერ გაბედა მისთვის თვალის გასწორება დაუღრიალა-თვალებში შემომხედე-მეთქი-მარიამმა თავი ასწია და მწვანე ამღვრეულ სფეროებში ჩააცქერდა ქმარს
-დიდი ხანია მიზეზებს ეძებ რომ ჩემგან წახვიდე ხომ ასეა?
-არა-ატირდა გოგონა და ქმრის დაჟინებულ მზერას გაექცა
-ელოდები როდის დავუშვებ საბედისწერო შეცდომას რომ წასვლის მიზეზი გქონდეს-უთხრა ლევანმა და უხეშად გაუშვა ხელი მის ნიკაპს
-ასე არაა ლევან... რატომ არ გესმის?-სახეზე ხელები აიფარა გოგონამ
-ვგრძნობ რომ ჩემი შეხება უბრალოდ და უმიზეზოდ გაღიზიანებს...
-ლევან ასე არაა მართლა-ცრემლიანი თვალებით შეხედა ქმარს
-მარიამ გეყოფა-გაეცინა ლევანს -მე შენ გიცნობ კარგად გიცნობ, რაღაც შეიცვალა შენში...
-იქნებ შენ შეიცვალე? იქნებ შენ ხარ პრობლემა და არა მე?-გაბრაზდა მარიამი
-მე?-გაეცინა ლევანს და ცოლს ზედმეტად მიუახლოვდა -გახსოვს ის დღე როცა გაგიცანი? რომ დაგინახე თავში რაც პირველად გავიფიქრე ის იყო რომ ძალიან პატარა და საყვარელი გოგო იყავი... სხვანაირად არც შემომიხედია შენთვის...
ან როგორ შემეძლო? მე 28 წლის, შენ 17 წლის სკოლის მოწაფე ჩანთით და წიგნებით ხელში-სახეზე ჩამოყრილი თმები ყურს უკან გადაუწია ცოლს და ნაზად შეახო ცივი თითები ცრემლიან ღაწვზე -ისეთი პატარა, ისეთი ლამაზი, ისეთი განსაკუთრებული იყავი რომ შენზე ფიქრი იმ დღიდან თავიდან ვეღარ მოვიშორე... ვიცოდი რომ შეცდომას ვუშვებდი... ვიცოდი გატკენდი... მაგრამ მაინც ვერ ვთქვი უარი შენზე... ალბათ აქ დავუშვი საბედისწერო შეცდომა რაზეც მუდამ მიმითითებდა თამუნა
-ლევან ძალიან გთხოვ არ გინდა
-სულ მეუბნებოდა რომ შეცდომას ვუშვედი და შენზე ფიქრი შემეწყვიტა, მეუბნებოდა რომ გატკენდი...
-ლევან გაყიფა-სახეზე ხელები აიფარა მარიამმა და მოწოლილ ცრემლებს უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ
-მე შენს ცხოვრებაში გამოვჩნდი... და შენ ალბათ როგორც დაბნეულმა და აღფრთოვანებულმა გოგონამ ჩათვალე რომ გიყვარდი...
-მიყვარხარ-შეხედა მარიამმა იმედგაცრუებულ ქმარს -მიყვარხარ გესმის?
-ვგრძნობ... გესმის? ერთი შეხებით ვგრძნობ შენ რას განიცდი იმ მომენტში... მარიამ შენ მე არ გიყვარვარ, ვნება და სიყვარული ერზთტმანეთში გერევა იმიტომ რომ ჯერ კიდევ პატარა ხარ, ძალიან პატარა...
-პატარა არ ვარ-გაბრაზდა მარიამი
-ჰო უკვე დიდი გოგო ხარ 21 წლის-გაეცინა ლევანს და ნიკაპზე აკრა ხელი-მაგრამ მე სხვა რამეს ვგულისხმობ, ურთიერთობას... სიყვარილს, ვნებას, დამიკიდებულებას, ემოციებს-მარიამი გაოცებული უსმენდა ქმარს რადგან ლევანი ამ თამას, არასდროს არ შეხებია ,არასდროს ულაპარაკია, ის კი არა მარიმას ფიქრსის უფლებასაც კი არ აძლევდა ამ თემაზე არა თუ ლაპარაკის, ალბათ ეშინოდა, მასაც ეშინოდა სიმართლისთვის ჩაეხედა თვალებში ისევე როგორც მარიამს და ეღიარებინა რომ ამ ქორწინებით შეცდომა დაუშვა, ალბათ ასე სიყალბეში ერჩია ცხოვრება იქამდე სანამ საბოლოოდ არ გაანდაგურებდნე ერთმანეთს
-რატომ ფიქრობ რომ არ მიყვარხარ?-ამ თემაზე ლაპარაკი ყოველთვის უნდოდა მარიამს მასთან, მაგრამ ვერ ბედავდა ძალა არ ჰყოფნიდა, არც ლევანი აძლევდა უფლებას და ახლა როცა მან თავად გაბედა შეხება ამ მტკივნეულ თემაზე გადაწყვიტა ყველაფერი გაერკვია , ყველა კითხვისთვის პასუხი გაეცა საკუთარი თავისთვისაც და ქმრისთვისაც
-მარიამ მე... შენ როცა გეხები ვგრძნობ რომ შენ ეს არ გსიამოვნებს და მეტიც მგონია რომ იტანჯები, სწორედ ამიტომ ცდილობ გამექცე... უარყოფა არ გაბედო... შენ მე ვერ მომატყუებ მე უკვე დიდი ბიჭი ვარ და ზუსტად ვიცი როდის რას განიცდი და რატომ
-ასე არაა-უარყო მარიამმა -შენი შეხება მე ტკივილს არ მაყენებს... უბრალოდ ზოგჯერ არის მომენტები როცა მე უბრალოდ შენთან სექ.ი არ მინდა და შენ მაინც რომ არ მანებებ თავს და მეხები... ამიტომ მაქვს ასეთი რექცია
-მარიამ შენ მუდამ ცდილობ თავი ამარიდო, მუდამ ცდილობ გამექცე...სულ გაბრაზებული ხარ ჩემზე რაღაც მიზეზით, იცი ეს რისი ბრალია? იმის რომ სინამდვილეში არასროს გყვარებივარ და ყველაზე საშინელება იცი რა არის? მე ამას უკვე დიდიხანია მივხვდი მაგრამ შენზე უარის თქმა მაინც ვერ შევძელი, იმიტომ რომ გაგიჟებით მიყვარხარ
-ისევ მე მადანაშაულებ ყვეელაფერში-გაბრაზდა მარიამი -იმაზე რატომ არასდროს გიფიქრის რომ შენი შეზღუდვები, აკრძალვები, წესები საზღვრები მანადგურებ მე და არა შენი გიჟური სიყვარული? იქნებ ჩვენს ურთიერთობას შენი არასწორი შეხედულებები და ხასიათი ანგრევს და არა ის რომ მე არ მიყვარხარ? ლევან ამაზე ოდესმე გიფიქრია?
-მარიამ-გაეცინა ლევანს -შენ სიყვარული და მოვალეობები ერთმანეთში გერევა პატარავ-უთხრა უცნაური ტონით, ფანჯარა გააღო და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან -შენ მე ვარასდროს ვერ გამაცურებ ურთიერთობაში -აკანკალებული თითებით ერთი ღერი ამოიღო და ასანთით ნერვიულად მოუკიდა თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორები სახე ალეწილი ცოლისთვის
-რას ბოდავ ლევან?-დაიბნა მარიამი და ვერაფრით მიხვდს რას გულისხმობდა ლევანი სიტყვა გაცურებაში
-შენ ჩემი ცოლი ხარ, შესაბამისად ჩემი ბედნიერება იმიტომ, რომ შენ ერთადერთი ქალი ხარ ვინც მე შემიყვარდა... მაგრამ შენთვის ამას მნიშვნელობა არ აქვს...
-ააქვს
-არ აქვს იმიტომ, რომ შენ იგივე გრძნობები არ გაქვს ჩემს მიმართ... ვერ აღიქვამ და ვერც იაზრებ რომ შენ ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ, ვერ აცნობიერებ რამდენად სასურველი ხარ ჩემთვის, ვერ ხვდები რომ შენ ჩემთვის სამყაროს ცენტრი ხარ...ვერაფერს ხვდები და შესაბამისად ვერ აფასებ ამას იმიტომ რომ პატარა ოცნებებით სავსე გოგო ხარ... სულ ეს ხარ-უთხრა ჩირჩულით და მათ შორის არსებული მანძილი წამებში დაფარა, ცოლს ხელი მოხვია და გულზე მიიკრო
-ახლა დამშვიდდი?-ახედა გაბრაზებული სახით მარიამმა -კარგია როცა მთელს პასუხისმგებლობას მე მაკისრებ ურთიერთობაში და ისე აგვარებ საქმეს რომ დამნაშავედ ისევ მე და რ ათქმა უნდა მხოლოდ მე გამოგყავარ
-ასე იმიტომ ხდება რომ დამნაშავე მართლა მხოლოდ შენ ხარ მარიამ
-ასე მარტივად არ ვაპირებ დანებებას და მთელს პასუხისმგებლობას საკუთარ თავზე აღებას -უკან დაიხია და თვალებში ჩააქერდა
-შენ გუშინ ჩემთან იმიტომ დაწექი რომ მე არ მოგეშვი... ასე რომ ვთქვათ ცოლის მოვალობა შეასრულე... ოღონდ მოგეწონა ის რაც მერე მოხდა... სულ ეს იყო-გაბრაზდა ლევანი-დიდი ხანია შენგან არავითარი ბრძნობა და ემოცია არ მოდის ჩემამდე...
-მოვალეობა და სიყვარული?-მწარედ გაეცინა მარიამს -ფიქრობ რომ ეს ორი რამ, მე ერთმანეთში მერევა?
-ჰო გერევა, მეც მრევ და ყველაფერი სწორედაც რომ ამიტომ არ ლაგდება არასდროს
-შენ არაფერში არ ხარ დამნაშავე რა თქმა უნდა, მე პატარა გოგოს რომელსაც სიყვარული და მოვალეობები მერევა ერთმანეთში, ჩვენ იდეალურ ოჯახს ვანადგურებ
-არ მინდა რომ ჩემგან წახვიდე-გააჩუმა ლევანმა გაცეცხლებული გოგონა და აწყლიანებულ თვალებში ჩააცქერდა
-გინდა რომ იმ ყველაფერის მერე რაც მითხარი... ისევ ვცადოთ?
-უშენობა არ შემიძლია, უშენოდ მართლა მოვკვდები-დაუჩურჩულა ლევანმა ზედ ტუჩებთან და სიგარეტიანი ხელი ლოყაზე მიადო-ჩემი სუნთქვა ხარ... ჩემი ცხოვრების აზრი...
-ამჯერად მგონი შენ გინდა ჩემი გაგიჟება, წამის წინ მადანაშაულებდი...ახლა სიყვარულს მიხსნი... მგონი საბოლოოდ შეიშალე ლევან
-ჰო შევიშალე, შენმა სიყვარულმა შემშალა და იმაზე ფიქრმა რომ წახვალ... მიმატოვებ... იმ დღიდან როცა ჩემი ცოლი გახდი სულ მეშინია რომ წახვალ... სულ ეს შიშის ბრძნობა დამყვება თან...
-რატომ? რატომ არ გჯერა რომ მეც მიყვარხარ?-გაბრაზდა მარიამი და თვა,ებში ჩააცქერდა ქმარს
-იმიტომ რომ ვგრძნობ მარიამ, მე დიდი ბიჭი ვარ, გრგძნობ...გესმის? მე შენ გრგძნობ-დაუჩურჩულა და ტუჩებში აკოცა
-გიჟი ხარ -ახედა მარიამმა გაბრაზებული სახით
-ჰო ვარ-დაეთანხმა ლევანი და ისევ მის ტუჩებს მიწვდა.
იმ ღამეს არ ეძინა ანის, არც რეზი, ლევანს, თამუნას, ირაკლის, ყველას რაღაც გულის ტკივილი აწვებოდა სულში.
ანის კოშმარი ერთმა ტელეფონის ზარმა დაასრულა...
იმის გამო რომ ნაყოფის განვითარება არ შეესაბამებოდა შვიდ კვირას და არ იყო ნორმალური განვითარების, რაც ხელახალი გამოკვლეებით და გადამოწმებით საბოლოოდ დადასტურდა რაღაცნაირად დამშვიდდა... რადგან ამით ანის ტანჯვა წამება უბრალოდ დასრულდა... მას უარის თქმა დედობაზე თავისი გადაწყვეტილებით კი არა აუცილებლობით მოუწია , რამაც რაღაცნაირად მოუხსნა ის დანაშაულის მძიმე განცდოდა, რომელსაც მუდამ განიცდიდა როცა ფიქრობდა რომ ბავშვი უმდა მოეშორებინა.
ყველაფრი ეცნაურად დალაგდა და დამშვიდდა... მხოლოდ ირაკლი ისევ ჯიუტობდა და თამუნაც არ ურიგდებოდა.
ფიქრებში წასული გიორგი აივანზე იდგა და სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა, ვერც კი შენიშნა როგორ მიუახლოვდა მამა ზურგს უკნიდან
-გერმანიაშ დაბრუნებას აღარ აპირებ როგორც ვხვდები?-მხარზე ხელი დაადო შვილს
-არა-უთხრა ჩაფიქრებულმა გიორგიმ ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-ამას განსაკუთრებული მიზეზი აქვს?-შვილის პროფილს გაუშტერა არეული თვალები გიამ
-ჰო აქვს ერათი ძალიან ლამაზი და განსაკუთრებული მიზეზი-გაეცინა ბიჭს და ლევანის სახლს გახედა
-ქერაა ეგ მიზეზი თუ შვაგვრემანი?-დაინტერესდა გია და გაეცინა
-ოქროსფერ თმიანი-გატაცებით უთრხა ბიჭმა და კანაკლაებული ხელით საფერფლეში ჩააჭყლიტა სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი
-იცოდე არაფერი შეგეშალოს-თვალებში ჩააცქერდა გია-მაინც ღელავდა შვილზე და მის გადაწყვეტილებებზე იმის მიუხედავად რომ უკვე 23 იყო
-ვერაფერს დაგპირდები-უთხრა ბიჭმა და ზურგი აქცია მამას
-რაა?-დაიძაბა გია
-უნდა წავიდე-არ მიუხედია მისკენ გიორგის ისე გავარდა სახლიდან