***
ცხოვრებაში, თუკი ოდესმე ყველაზე დამღლელი დღე მქონია - ალბათ დღევანდელმა ბოდიში უნდა მოუხადოს, პირველობის ჩამორთმევისთვის.
ლიფტსაც, მაინც და მაინც ახლა მოუნდა გაფუჭება. ბედია არ გინდაო, ნათქვამი რომ არის.
ნერვებმოშლილი ავდივარ უკვე ბოლო საფეხურზე და კართან მისული, უღონოდ ვეყრდნობი კედელს.
'ღმერთო, საიდან უნდა მოვიტანო ამდენი ენერგია, რომ ხვალისთვისაც მეყოს და მერე კიდევ ზეგისთვისაც - მართლა ძალიან მაინტერესებს.
ჩანთაში, გასაღებს ძლივს ვპოულობ და ფრთხილად ვაღებ კარს. ნამდვილად არ მინდა, ხმაური გამოვიწვიო და ფეხაკრებით მივდივარ ოთახისკენ. კარს ვაღებ და ზუსტად იმ წამს, როცა უნდა შევიდე, სამზარეულოდან ტირილის ხმა მესმის. დენდარტყმულივით ვტრილადები, ჩანთას სადღაც ჯანდაბაში ვისვრი და მთელი შერჩენილი ძალით გავრბივარ.
ბოლო წუთამდე ვფიქრობ, რომ იქ ნიცა დამხვდება - თუმცა შიგნით შესვლა, მაცივართან ჩაკეცილი თიკოს დანახვა და ჩემი შოკში ჩავარდნა ერთია.
სინათლეს მექანიკურად ვანთებ და ისიც წამში კრთება.
- თი.. -წამში ვიმუხლები მის გვერდით.
- ენე, როდის მოხვედი ვერ გავიგე.. -ყველანაირად ცდილობს, ცრემლები დამალოს და მზერას მარიდებს.
- რამოხდა, რა გატირებს.
- ვინ ტირის.. მე არ ვტირი. - სწრაფად ისმევს თვალებზე ხელს.
- თიკო! - უნებურად ვუწევ ტონს.
- არაფერი, ელენე. მოგონებებმა შემომიტია..
- შემომხედე.
მაშინვე ასრულებს.
- ეგ არ არის მოგონებების ცრემლები. მითხარი, რა მოხდა.. იქნებ, დახმარება შემიძლია.
- დახმარება არავის შეუძლია.. -ისევ უვარდება ტირილი და თავს ხელებში რგავს.
- თიკო, მაშინებ უკვე! ხმა ამოიღე, რამოხდა..
ხელებს სახიდან იშორებს და ღრმად სუნთქავს. არც კი მახსოვს, ბოლოს ასეთ მდგომარეობაში როდის ვნახე. ცრემლები, მისთვის ყოველთვის პიკი იყო.
- დღეს, თაზო იყო მოსული.
- ვინ? - წამიერად ვიბნევი.
- ბინის მეპატრონე. მითხრა, რომ პრობლემები აქვს და ვეღარ დაგვაცდის.. ან ფული, ან..გაგვაგდებს, ელენე.. ამ ყინვაში, გარეთ გაგვაგდებს, რა უნდა ვქნათ..
- ეს როგორ..-შოკში ვვარდები.
მაგრამ
შენ ხომ მითხარი, რომ გადაუხადე, რას მეუბნები..
- არა..-მოულოდნელად მაწყვეტინებს და უკანასკნელად ჩამოგორებულ ცრემლს იწმენდს სახიდან- ვერა! ვერ გადავუხადე,. არ მინდოდა გენერვიულა და აღარ გითხარი. დაგროვდა.. გეფიცები, მართლა მინდოდა მიმეცა, მაგრამ არ მაქვს.. ყველაფერს ბანკი მაჭრის.
- რატომ არ მითხარი?
- და რომ მეთქვა, რა შეიცვლებოდა. შენი ხელფასი რა, ბანკში არ მიდის?
- რამეს მოვიფიქრებდი.. არ ვიცი, კიდევ ვიპოვიდი სამსახურს
- კარგი რა, ელენე. რა სამსახური უნდა იპოვო ისეთი.. ან შენ, ან მე.. რომ ამ დაუსრულებელი ჭაობიდან ამოვიდეთ.-ღრმად ოხრავს - მამაჩემის ვალები, მთელი ცხოვრება არ დამთავრდება. კაზინ'ო და ჯანდაბა არ არის დარჩენილი საქართველოში სადაც ეგ არ ეგდო!
- დამშვიდდი..
- როგორ დავმშვიდდე! როგორ.. დედაჩემი, სადღაც გადაკარგულში მთელი დღე მუხლჩაუხრელათ რა სიკვდილისთვის მუშაობს იქ!
- თიკო..
- ყელში ამომივიდა! ყელში ამომივიდა, გესმის? - სწრაფად დგება ფეხზე- გული /მერევა უკვე ასეთ ცხოვრებაზე!
- ყველაფერი მოგვარდება, გთხოვ, უბრალოდ შეეცადე დაწყნარდე. - მეც ვდგები და მასთან მივდივარ. გულწრფელად მესმის, მისი ემოციები. ძალიან მინდა, რამით დავეხმარო, გამოსავალი ვიპოვო - თუმცა გონებაში სრული ქაოსია. აზრებს ვერ ვალაგებ, ფიქრს ვერ ვიწყებ და უბრალოდ უაზროდ ვატრიალებ თვალებს.
- შენ რა ქენი, იყავი საავადმყოფოში? -მოულოდნელად გადააქვს თემა და სამზარეულოს მაგიდას ეყრდნობა.
წამიერად ვიბნევი, თუმცა მალევე ვხვდები რასაც გულისხმობს და საშინელი დანაშაულის გრძნობა მაწვება. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს თავს დავპირდი, მივიდოდი - ვერ შევძელი.
- არა.. კი არადა, ვერა. 12ზე დავამთავრე სმენა, ვინ შემიშვებდა..
- აჰ -შეწუხებული ისვამს შუბლზე ხელს- მეგონა, დილით მოახერხებდი.
- მინდოდა, მაგრამ დალის ამბავი ხომ იცი. ჯერ ისიც ვერ მოუნელებია, უკითხავად, რომ გავცვალე სმენა. აღარ მინდოდა, კიდევ უფრო გამეღიზიანებინა.-ღრმად ვსუნთქავ- ხვალ უნდა მივიდე, აუცილებლად. წყალი აღარ გაუვა..
- ძალიან არ მინდა, გული დაგწყვიტო, მაგრამ აზრი აღარ აქვს.
წამში მეცვლება სახე და ვგრძნობ, როგორ ღვივდება იქ, სადღაც, შიშის მარცვალი.
- რას ნიშნავს, აზრი აღარ აქვს?
- გივის ველაპარაკე დღეს, მოსაკითხად დარეკა. მერე ლაპარაკში ახსენა, გამეხარდა, ელენეს მეგობარი რომ გაწერეს - ყველაფერი ცუდი შორს იყოსო..
- გაწერეს?-ოდნავ მიფართოვდება თვალები.
- მეც გამიკვირდა, ასე მალე როგორ - თქო. არ ვიცი, ჩემი თვალით ვნახე როგორ გადიოდა საავადმყოფოდანო.
- იქნებ, შეეშალა.. -ისევ, რაღაც არარსებულ იმედს ვებღაუჭები.
- არამგონია, გივის მახსოვრობა ამ მხრივ, ზედმეტადაც კია განვითარებული..-დანანებით აქნევს თავს- რა გითხრა, იმედი მქონდა, რომ ნახვა მოასწარი.
ღრმად ვოხრავ და უღონოდ ვეყრდნობი კედელს. ისევ იგივე განმეორდა.. ისევ დავკარგე, ოღონდ ამჯერად ჩემი ბრალია. ვერ გამოვიყენე შანსი, შემთხვევა - რომელიც შეიძლება ზუსტად ჩვენი შეხვედრისთვის მოხდა. უფრო მეტიც, უფლება მივეცი წასულიყო. ისევ წასულიყო და შესაძლოა, სამუდამოდაც კი.. ძლივს ვაგორებ გამომშრალ ყელში ნერწყვს და ვგრძნობ, როგორ მახრჩობს ემოციები.
მას დახმარება სჭირდებოდა.. ეს, მის თვალებში დავინახე. ჰო, მან ისიც კი არ აღიარა, რომ მიცნო. მაგრამ მე ხომ ვიცი, რომ მიცნო. ვიგრძენი, გავიგონე.. თქმა, არც იყო საჭირო.
ჩვენ, უცნობი - მაგრამ ამავდროულად ყველაზე ნაცნობნი ვართ, ერთმანეთისთვის..
***
***
მთელი ღამე, თვალი არ მომიხუჭავს. ალბათ, რომც მეცადა - მაინც არ გამომივიდოდა. უცნაურია. თითქოს, ჩემს ირგვლივ არსებულმა ყველა მიძინებულმა პრობლემამ ერთად იფეთქა და ახლა, მთელი ძალით ცდილობს იმ ჭაობში ჩამითრიოს, რომელიც ამდენ ხნიანმა 'მოუგვარებლობამ' და მათზე ფიქრის შეგნებულად თავის არიდებამ შექმნა.
ცალკე, გიორგია.. ჩემი 'უცნობი ნაცნობი', რომელიც უკვე მეორედ დავკარგე და რომელზე დარდიც, ალბათ მთელი ცხოვრება გამყვება..
ცალკე, ვალები.. ბანკი.. თიკო, რომელსაც როგორც არასდროს, ისე სჭირდება დახმარება.
და ზურა. შესაძლოა, სასაცილოც კია მისი აქ ხსენება, მაგრამ მართლაც ერთადერთი ნათელი სხივია ახლა.
ტყუილად არ არის ნათქვამი, ღმერთი განსაცდელს, ხსნასთან ერთად გიგზავნისო.
საშინლად არ მინდა, მის შემოთავაზებაზე ფიქრი - მაგრამ სხვაგვარად, წარმოდგენა არ მაქვს, საიდან შეიძლება 3 დღეში ამხელა თანხა მოვიტანო. ალბათ, ზურაც კი არ მომცემდა ჩვეულებრივ სიტუაციაში, როგორც უფროსი - მაგრამ ახლა, მხოლოდ ჩემი ზარიც კი საკმარისია. მხოლოდ ერთი თანხმობა, რომ 'ცისია' ვიქნები, უკვე ყველაფერს შეცვლის.
მაგრამ არა.. ნდომაზეც არ არის. აქამდეც ძალიან ბევრი რამ გამიკეთებია, ჩემი სურვილის გარეშე - ძალიან კარგად ვიცი, ეს რა გრძნობაც არის და არ ვამბობ, რომ ვერ გავუძლებ. აქ პრობლემა მარტო ის არის, რომ ვერ შევძლებ. ჰო, ვერ შევძლებ თამაშს ისე, რომ არ გამახსენდეს.. თვალწინ არ დამიდგეს და ის კადრები არ გაცოცხლდეს, რომელიც ჩემი გონების მიძინებული ბინადარი ისედაც არის.
სულ ერთია, ჩემს წინ ვინ იდგება - ვიცი, მე მაინც მას დავინახავ და ვერაფრით შევძლებ, თუნდაც 'მოჩვენებითი სიყვარულით' შევხედო.
"ცისია" კი, ასეთი არ არის. ყოველ შემთხვევაში, ჩემს გონებაში არ არის.
ის, ყველა გრძნობისაგან თავისუფალი დაიბადა - გარდა სიყვარულისა. რომელიც იმდენად დიდი რაოდენობით აქვს, რომ საყვარელი ადამიანის, თავიდან შეყვარებაც კი შეძლო.
ამის შემდეგ, მე, რანაირად მაქვს იმის შესაძლებლობა, რომ გავაცოცხლო? რომ ვცადო და ისეთი არ გამოვიდეს.. მაყურებელი მას სხვაგვარად შეიცნობს, ისე არ შეიყვარებს - როგორც მე. ისე არ დააფასებს, როგორც საჭიროა..
ის ვერ მოიპოვებს იმ სიმპათიას, რაც ეკუთვნის და ეს ყველაფერი მხოლოდ იმიტომ, რომ მე გამოვიყენე - საკუთარი მიზნებისთვის. იმისთვის, რომ ამ საშინელი მდგომარეობისგან, თავი დამეღწია.
ვიცი, ვერ ვიცხოვრებ ამ დანაშაულის გრძნობით, რომელიც შესაძლოა სხვისთვის არც არაფერი იყოს. მაგრამ მე განსხვავებულად მტკივა, რადგან ცისია ჩემში დაიბადა, ჩემში გაცოცხლდა და ჩემი გონების ნაწილი, ჯერ კიდევ 5 წლის წინ გახდა.
და თუ ყველაფრის მიუხედავად, მე მის გაცოცხლებას მაინც შევეცდები, მაშინ ეს.. ყველაზე დიდი ბრძოლა იქნება საკუთარ თავთან, რომელიც დარტყმების გარეშე ნამდვილად არ ჩაივლის..

***
ავტობუსის გაჩერებას, ფიქრებში ღრმად ჩაძირული ვუახლოვდები.
გონებში არსებულ, უამრავ დეტალს შორის, რომელიც აწ. უკვე უსიამოვნო წარსულს უკავშირდება, აწმყო ვერაფრით პოულობს ადგილს და ტროტრუარზე არსებულ, პირველივე განათების ბოძს, შუბლით ვასკდები. წამიერად, თვალთ მიბნელდება და რა თქმა უნდა ტკივილი, რომელსაც გავრცელების ფართო არეალი აქვს, საკუთარ შესაძლებლობეს არც ახლა ღალატობს.
სწრაფად ვიდებ შუბლზე ხელს და ვცდილობ გარშემომყოფთ მზერა დავიჭირო. თუმცა როგორც აღმოჩნდა, მათი უმრავლესობა, ჩემი მიმართულებით არც ყოფილა მომართული. ეს, ოდნავ მამშვიდებს. თუმცა, სულ ოდნავ. დაუჯერებელია, ვინმეს მაინც არ დაენახა ჩემი კრახით დასრულებული, გაჩერებამდე 'ნორმალურად' მისვლის მცდელობა.
ნერვებმოშლილი ვაგრძელებ გზას და იმის იმედით, რომ უარესი ვერაფერი მოხდება ვცდილობ გავიღიმო, თუმცა როგორც კი ჩემი მიმართულებით მომავალ ზუსტად იმ ადამიანს ვხედავ, რომლის დანახვაც ახლა ყველაზე ნაკლებად მინდა, ვხვდები რომ ეს მხოლოდ მცდელობად რჩება.
- ელენე, გამარჯობა. -ქუჩის გადმოკვეთისთანავე, ხელის აწევითაც მესალმება.
- გამარჯობა, თაზო. - თვალს ძლივს ვუსწორებ.
- როგორ ხარ?
- რავიცი, შენ?
ოდნავ აქნევს თავს და მერე ღრმად სუნთქავს. სინამდვილეში, ძალიან კარგად ვიცი რის თქმასაც აპირებს, მაგრამ შეგნებულად ვაცდი- მოკლედ.. დამიჯერე არ მინდა, უხეშად გამოვიდეს, მაგრამ ფული მჭირდება ელენე.. გუშინ თქვენთან ვიყავი. თიკოსაც ვესაუბრე. რთულ დროში მოგვიწია ცხოვრება. მეც რთულ მდგომარეობაში ვარ. ჩემი შემოსავლის წყარო, ნაწილობრივ ეს ბინაა. გაცდით.. გაცდიდით, უფრო სწორად, მაგრამ ასე ვეღარ გაგრძელდება. დაგროვდა. მე კი ეს ფული, მჭირდება ელენე. მართლა ძალიან მჭირდება.
- მესმის..
- ღვთის წინაშე, ხომ იცი თქვენი ასე გამოგდება არ მინდა. ამდენი ხნის განმავლობაში, გაგებით ვუდგებოდი თიკოს თხოვნას. არ შემიწუხებიხართ. რა ვქნა, რაც შემეძლო ყველაფერი გავაკეთე თქვენთვის, მაგრამ აქეთ.. მეორე მხარეს, ისეთი კლიენტები მყავს, რომლებიც იმაზეც თანახმა არიან, რომ წინასწარ გადამიხადონ.
- თაზო, ახლა მართლა არაფერი არ მაქვს.. -შუბლზე ვისვამ ხელს- არც თიკოს. ვიცი, რომ უნდა გადაგიხადოთ, მაგრამ ფიზიკურად არ მაქვს. ჩანთას გაჩვენებ თუ გინდა - გახსნას ვაპირებ, თუმცა წამსვე მაჩერებს.
- არ გეუბნები, ამ წუთასვე მომეცი - მეთქი. ეს 1 კვირაც მომიცია, ჰა. მაგრამ მეტს, ნუღარ მომთხოვ. მეც ადამიანი ვარ და მეც უხერხულში ვარ. იშოვნით, იშოვნით. არ იშოვნით და აღარ მათქმევინო, რომ უნდა გადახვიდეთ.
ღრმად ვსუნთქავ. მიუხედავად იმისა, რომ წარმოდგენა არ მაქვს სად უნდა ვიშოვნო, ასე მოკლე დროში ამხელა თანხა, თავს ვუქნევ.
- გადახვალთ და მერე, ნაწილ-ნაწილ გადამიხდით წინა თვეებისას. ამ შეღავათსაც გავაკეთებ, ჰა.
- საჭირო არ იქნება, ამ კვირაში მოგიტან.
- იმედია, ელენე. თქვენთვისე აჯობებს ასე. -მხარზე წამით მადებს ხელს და მერე, გვერდს მივლის - დროებით.

***
თუ ოდესმე, ერთხელ მაინც გაგიკეთებიათ არჩევანი ცუდსა და უარესს შორის, დარწმუნებული ვარ, ახლა, ყველაზე კარგად გესმით ჩემი.
ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს რაღაც უჰაერო სივრცეში ვარ გამოკეტილი და ვიცი, იქიდან თავის დასაღწევად, რომელი კარიც არ უნდა გავაღო, ყველაში ჯოჯოხეთის გზაა. მისი ცოცხლად გავლის შემთხვევაში კი არავინ იცის, იქით რა იქნება.
თავში, უამრავი არეული აზრი მაქვს - რომლებიც, იმდენად სწრაფად ენაცვლებიან ერთმანეთს, რომ თითქოს განგებ არ მაძლევენ მათზე ფიქრის საშუალებას. ვსუნთქავ და მაინც, მგონია რომ ვერ ვსუნთქავ. მგონია, რომ თუ თვალს დავხუჭავ, ვეღარასდროს გავახელ. თუ, ახლა არაფერს ვიზამ, მთელი ცხოვრება ვინანებ. სარკეში ჩახედვას ვერ შევძლებ, ნიცასთვის, თვალის გასწორებას ვერ შევძლებ. ღია ცის ქვეშ დავრჩებით და ნიცას რას ვეტყვი? რის გამო? იმ ფულის გამო, რომლის შოვნაც შემეძლო. რა მნიშვნელობა აქვს, როგორ. თუნდაც მოვკვდე, მთავარია, რომ ნიცას ის მზერა არ დავინახო, რომლისაც ასე მეშინია..
სწრაფად ვაქნევ თავს და ჩანთიდან ტელეფონს ვიღებ. ზუსტად ვიცი, ზურას ნომერი არ წამიშლია. წამში ვხსნი კონტაქტებს და აკანკალებული ხელით, ძლივს ვახერხებ დარეკვას.
ორი ზარის შემდეგ, ტელეფონში ზურას ხმა მესმის და თითქოს, ოდნავ ვმშვიდდები.
- გისმენთ.
- ბატონო ზურა, გამარჯობა.. ელენე ვარ
- ელენე? -ოდნავ ეცვლება ხმა- ვიცოდი, რომ დარეკავდი, გეფიცები, ვერც კი წარმოიდგენ, როგორ გამეხარდა.
- თქვენი შემოთავაზება, ისევ ძალაშია?
- ძალაშია, ძალაში. შენი ცისია, სულ მოუთქმელად გელოდება, მოდი და გააცოცხლე.
- ბატონო ზურა, იცით.. -ღრმად ამოვისუნთქე- ფული, წინასწარ მჭირდება..
- პრობლემება არ არის, ელენე. ხვალ, ჩვენთან მოდი. დანარჩენებსაც დავიბარებ, თან სცენარს გადავხედოთ და თან ამაზეც ვისაუბრებთ, უფრო დეტალურად. შევთანხმდით?
- კარგი..
- კარგი, მისამართს გამოგიგზავნი მაშინ, დროებით.
მიუხედავად იმისა, რომ დამშვიდობება მინდა, ვეღარაფრით ვიღებ ხმას. უღონოდ ვწევ ხელს დაბალა და მხოლოდ წამით ვავლებ ტელეფონის ეკრანს თვალს.
- უნდა გამომივიდეს, დაცემის დრო არაა!

***
იმ საშინელმა დღემ, რომლის გამოვლაც დღეს მომიწია ყველა ემოცია წამგლიჯა, რაც კი გამაჩნდა.
თითქოს, არც არაფერი შეცვლილა. ფანჯრიდან, ლამპიონებით განათებულ ქალაქს გავყურებ და ვფიქრობ. ვფიქრობ, თუმცა არვიცი რაზე. ვერ ვიღიმი, ვერც ვტირი, ვერ ვგრძნობ. უბრალოდ ვუძლებ, თუმცა არვიცი როგორ. გონება მიმეორებს, რომ ამის გაძლება შეუძლებელია. თუმცა მე, ვუძლებ.. ალბათ, შინაგანი სამყაროს ხარჯზე, რომელსაც ეს, კარგას ნამდვილად არაფერს უქადის. საინტერესოა, ხვალაც შევძლებ თუ არა, ასე უბრალოდ დგომას. გაღიმებას, რომელიც ძალიან მარტივია და რომელიც, არაფრით გამომდის.
იმის წარმოდგენაც კი, რომ ჩემს ისედაც უაღრესად გადატვირთულ გრაფიკს, ახლა ესეც ემატება, სრულ ქაოსს ქმნის. წარმოდგენა არ მაქვს, შევძლებ თუ არა ერთდროულად ორი, ურთიერთსაპირისპირო საქმის კეთებას, რომელიც საშინლად დიდ ენერგიასა და დროს მოითხოვს,.
რისი გადატანაც არ უნდა მომიხდეს ვიცი, ამით ყველაზე მეტად მაინც ნიცა დაზარალდება. ნიცა.. ჯერ ისედაც, არ მქონდა მისთვის ბევრი დრო და ახლა ხომ საერთოდ რა იქნება, კაცმა არ იცის. ამის მიუხედავად, მაინც გაუხარდა. რომ ვუთხარი, დედიკოს ტელევიზორში ნახავ - მეთქი, ადგილზე ხტუნვა დაიწყო. იცის, მშვენივრად იცის, ეს რასაც ნიშნავს. სანამ მე ვეტყოდი, თვითონ დამასწრო, იმაზე არ იფიქრო, რომ უშენოდ მოვიწყენო. ღმერთო.. წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ შევიკავე მაშინ ცრემლები. ვერ ვხვდები, როდის მოასწრო ასე გაზრდა. სულ რომ არაფერი ვუთხრა, მაინც ყველაფერს ხვდება. რა სიტუაციაში რა მაწუხებს და რის თქმას ვცდილობ, შეფარვით.
ვაღიარებ, თიკოსთან საუბარი ყოველთვის, ბევრად უფრო რთულია. რომ ვუთხარი, ზურასთან ვბრუნდები - მეთქი, კინაღამ გაგიჟდა. შენ თუ ამას, იმისთვის აკეთებ, რომ თაზომ არ გაგვაგდოს, მირჩევნია ქუჩაში ვიცხოვრო, ოღონდ შენ არ დაიტანჯოო. ძალიან კარგად იცის, რომ იქ დგომას, ასე უბრალოდ ვერ შევძლებ. უფრო სწორად, ვეღარ შევძლებ. ზუსტად ამიტომაც, ხელები დაიკაპიწა და ჩემი გადარწმუნებისთვის მომზადება დაიწყო, თუმცა პირველივე წინადადებაზე მივახალე, რომ ნებისმიერი წინადადება ფუჭი იყო და გაჩუმდა. რამდენიმე წუთი იდგა ასე, გაუნძრევლად. ვიგრძენი, რამდენად ძლიერ აწუხებდა ყველაფერი და თითქოს, ჩემსას შეუერთდა. ერთად ზიდვა, ნამდვიად აღარ შემეძლო და წამოვედი. აზრი, არც ჰქონდა არაფერს. ამის მოსმენის შემდგ თიკო, ნამდვილად ვეღარ შეძლებდა შევეჩერებინე. თუმცა ამის სურვილი, არც თავიდან მქონია.
თუ რაღაც მოხდა, ეს უბრალოდ, ასე უნდა ყოფილიყო.
მორჩა, დამთავრდა..

***
ზურას მიერ გამოგზავნილ მისამართამდე მისაღწევად, 40 წუთზე მეტი დამჭირდა. 2 ავტობუსი გამოვიცვალე და როცა უკვე მეგონა, რომ როგორც იქნა მივაღწიე, ქუჩაში გამვლელმა მითხრა, რომ დანარჩენი გზა, ფეხით უნდა გამევლო.
სასწაულია, პირდაპირ. ვიცი, თბილისში ბევრი 'მიყრუებული' ადგილი არსებობს, მაგრამ შეხვედრა აქ რატომ უნდა დანიშნო, გაუგებარია. ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს დაქირავებული გამომძიებელი ვარ.
ნერვებმოშლილი გადავდივარ გზის მეორე მხარეს და ჩანთიდან, ყურსასმენებს ვიღებ. ახლა, ნამდვილად მჭირდება ის ერთადერთი, რაც ჩემს შინაგან ეიფორიას დააწყნარებს. ტელეფონში არსებულ, ჩემს ერთადერთ სიმღერას ვრთავ და დაწყებისას, მხოლოდ წამით ვხუჭავ თვალებს. რომ შემეძლოს, ცოტა ხანს საერთოდ არც გავახელდი, თუმცა აქაც, ზედმეტად ბევრი განათების ბოძია, ასე რომ თავს, წინასწარ ვიზღვევ.
მიუხედავად იმისა, რომ 'მაჩუქე ფრთები' მილიონჯერ მაინც მაქვს მოსმენილი, ყოველი ჩართვისას, თითქოს ისევ, თავიდან მჩუქნიან ფრთებს. რაღაც განსხვავებულ გრძნობებს, რომელიც ერთდროულად მამშვიდებს და ამავდროულად მამღვრევს. მავიწყებს, მერე კი ისევ, თავიდან მახსენებს, მაგრამ მაინც მსიამოვნებს, რადგან თითოეული სიტყვის არსს ვწვდები, თუმცა ტკივილის ხარჯზე. იმის ხარჯზე, რაც გამოვიარე, რაც თავის დროზე ვიგრძენი, რამაც შემცვალა, რაც შევცვალე..
- ელენეე -საკუთარი სახელი, ბუნდოვნად ჩამესმის. ვფიქრობ, წარმოსახვაა, თუმცა ამის ბოლომდე დაჯერებასაც ვერ ვასწრებ, მოულოდნელად მკიდებს ვიღაც მკლავში ხელს და მეც, შიშისგან და მოულოდნელობისგან, ერთიანად ვხტები. სწრაფად ვიხსნი ყურსასმენებს და წამში ვტრიალდები მისკენ.
ვაღიარებ, სიამოვნებით ვიჩხუბებდი ახლა, ამ შეშინებისთვის. თუმცა ნატოს დანახვისას, ეს სურვილი წამში მიქრება.
- მაპატიე, გეფიცები, შეშინება არ მინდოდა..- შეწუხებული ღიმილით მისწორებს თვალს და ახლა, შედარებით ფრთხილად მადებს ხელს.
- ა.არაუშავს- ძლივს ვახერხებ, დამარცვლის გარეშე თქმას და ჯერ კიდევ მისი გარეგნობით შოკირებული, ყველანაირად ვცდილობ, თვალები მეტად აღარ გამიფართოვდეს.
წარმოუდგენელია, როგორ შეიცვალა ეს ხალხი ასე. იქით ზურა, გასუქებული. აქეთ ნატო, დასუსტებული. მახსოვს, ყოველთვის წუწუნებდა, ვერ ვიკლებო. ახლა კი მართლა, 'ჩხირებია' გამხდარი. მუდამ შავი თმა, რომელზეც იფიცებდა არასდროს შევიღებავო, ახლა მთლიანად წითლად აქვს.
- აბაა? როგორ გამოიყურება, ქალაქში საუკეთესო სცენარისტი ნატალია?- ჩემი გაშტერებული მზერიდან, წამში სწვდება ფიქრების არსსაც და ადგილზე ტრიალებს. ამაზე ოდნავ მეღიმება. ყოველთვის ასეთი 'ნარცისი' იყო და რაღა თქმა უნდა, ეს არ შეცვლილა.
- ძალიან გიხდება.
- ხო, არა? მეც ვფიქრობ, რომ ცვლილებები კარგია. -ღიმილით მიკრავს თვალს და ხელკავს მდებს- ვერც კი წარმოიდგენ, როგორ გამეხარდა გუშინ ზურამ რომ მითხრა, ელენე ბრუნდებაო. ლამის ადგილზე ხტუნვა დავიწყე, მაგრამ მერე პროდიუსერების მომერიდა, მეთქი რას იტყვიან, რამ გააგიჟა ამხელა ქალიო.
საპასუხოდ, ოდნავ ვუღიმი.
- აქ უნდა შევიდეთ -თვალით მანიშნებს ორ სართულიანი შენობისკენ და წამში ცვლის მიმართულებას. გაკვირვებულ მზერას, ნახევრად დანგრეულ აივანს მხოლოდ წამით ვანათებ და მერე, ნატოს მივყვები.
- რა სჭირს აივანს?
- ოფ, არ იკითხო -ხელს იქნევს და კიბეზე იწყებს ასვლას- ლოთი მუშების ხელში, საშველი აღარ დაადგა, მაგის გაკეთებას. მისმინე.. -უცებ ტრიალდება- საპირფარეშოში რომ შევიდე, მარტო ხომ შეგიძლია წასვლა? მაკიაჟის გაკეთება ვერ მოვასწარი დილას.
- რა თქმა უნდა -კვლავ ოდნავ ვუღიმი. როგორც ჩანს, არც ამ მხრივ გვაქვს ცვლილება. კარგია, თორემ სრულიად გარდასახული ხალხის თავიდან გაცნობა, არამგონია ადვილი საქმე ყოფილიყო.
- პირდაპირ და მარცხნივ, პირველი კარია. ზურა იქნება, თუ არადა იკითხე.
- მიდი, მიდი. -ხელს ვადებ და სწრაფად ვუვლი გვერდს.
დერეფანში, სამარისებული სიჩუმეა. სხეულში, რაღაც უცნაური ჟრუანტელი მივლის და ნაბიჯს ვუჩქარებ. ზოგადად, ადვილად არაფრის მეშინია, მაგრამ ეს გარემო, არ მომწონს. კარის ჭრიალი, ნახევრად ღია ფანჯრიდან მომავალი ქარის ზუზუნი და უკვე, გონებაზე საშინელი აზრები იწყებს გაბატონებას. ოდნავ ვაქნევ თავს და უკვე დანიშნულების ადგილთან მისული, თითქოს შვებით ვსუნთქავ. წესისამებრ, ორჯერ ვაკაკუნებ და კარს ვაღებ.
- უკაცრავად.. -ოთახში მყოფ ყველა პირს, წამში გადმოაქვს მზერა ჩემზე- ბატონ ზურას ვეძებ.. -შედარებით ხმადაბლა ვაგრძელებ.
- მოდი.. მსახიობი ხარ, ხო? -მაგიდასთან მჯდომი, სათვალეებიანი გოგო, წამში დგება ფეხზე და ისე მხვდება, გეგონება მერვე საოცრება ვიყო.
- ამ, კი..
- შემოდი, შემოდი. ყველა, ზურას ველოდებით აქ -ამჯერად დივანზე მჯდომი, შუა ხნის მამაკაცი მეპატიჟება ღიმილით.
რამდენიმე ნაბიჯს ვდგამ და კარს, ზურგს უკან ვხურავ.
- შესწორებას შევიტან, კოტე. მხოლოდ ზურას კი არა, იმ პრინცესასაც ველოდებით -ირონიულად იღიმის, მის გვერდით მჯდომი.
ცოტა ვერ გავიგე, 'იმ პრინცესაში' ვინ იგულისხმა, მაგრამ არ ვეძიები.
- კარგი რა, კატო. სირცხვილია.
- რა არის, სირცხვილი. ტყუილი ვთქვი რამე? შენ არ გეწყინოს, ძვირფასო -პირდაპირ მე მისწორებს თვალს- ერთი გოგოა, მთავარ როლს ასრულებს. ნეტავ იცოდე, რამდენი ხანია ეხვეწება ზურა. ვუთხარით, ვინმე სხვა მოენახა, თუ არადა ჩვენიდან აერჩია ვინმე, კარგ მსახიობებს რა დალევს. -ამაყად სწევს თავს მაღლა- მაგრამ არა, გინდა თუ არა, ის უნდა იყოსო. იმასაც მეტი რა საქმე აქვს, თავს იფასებს. დღეს არა, ხვალ. უი? ხვალ არა, ზეგ. მის ლოდინში ამოგვხდა სული, რა ტყუილია ხალხო? -სწრაფად მოავლო თვალი სხვებს.
სირცხვილისგან, ავილეწე. აი, თურმე რა შთაბეჭდილება ჰქონიათ ჩემზე. თუმცა რა, ვინ გავამტყუნო, გარედან მართლა ასე ჩანს.
- თუ შენი შექსპირის მონოლოგი დასრულდა, შეიძლება ეს გოგო გავიცნოთ? -გახუმრებასავით სცადა, როგორც უკვე მივხვდი 'კოტემ'
- დამცინი?
- როგორ გეკადრებათ, მადამ..
- გეყოფათ. მე ნინი ვარ -ღიმილით მიწვდის ხელს.
- სასიამოვნოა -სასწრაფოდ ვართმევ, თუმცა წარმოდგენა არ მაქვს, სახელს რომ ვიტყვი, ღიმილითვე დასრულდება თუ არა.
- ხალხო, სალამ ალეიქუმ -მოულოდნელად აღებს კარს ზურა და ჩემი წარმოსათქმელად გამზადებული სიტყვაც, წამში ქრება.
- ალეიქუმ სალამ -ხმას იწვრილებს ნინი და ყველას, წამში უვარდება სიცილი.
- გეფიცები, თურქად უნდა დავბადებულიყავი. შეხედე, რა კარგად გამომდის..
- არა რა. ზოგჯერ მგონია, რომ სპეციალურად იდებილებს თავს. კარგად იმიტომ გამოგდის, რომ მსახიობი ხარ.
- კატო. -წამში უბღვერს ზურა, მერე სწრაფად გადმოაქვს მზერა ჩემზე და თვალს მიკრავს.
- გაიცანით უკვე ერთმანეთი?
- აი მაგ ფაზაში ვიყავით და თქვენ შემობრძანდით, დიდებულო ფაშა..-
- ნინი. რანაირად იქცევით, თქვე მართლა მსახიობებო. - სწრაფად იკავებს სავარძელში ადგილს და უკმაყოფილოდ აქნევს თავს.
- ისადა, ჩვენი პრინცესა არ მოიყვანეთ?
- ვინ პრინცესა?
- ვინ პრინცესა, რამდენი პრინცესა არსებობს, ბატონო ზურა. ცისიაზე ვამბობთ.
ოდნავ ეღიმება და წამში გადმოაქვს მზერა ჩემზე.
- გეფიცები, წლებმა ვერაფერი დაგაკლო, ისევ დიდებულად 'თამაშობ'-ოდნავ მიღიმის.
- არა, ეს თვითნებურად..
- მეგობრებო! -სიტყვის დასრულებას არ მაცდის და განგებ, უფრო ხმამაღლა აგრძელებს- გაიცანით, ელენე ყიფიანი, აწ უკვე ჩვენი 'ცისია'
ძლივს ვახერხებ ამოსუნთქვას და შუბლზე ვისვამ ხელს. გახედვაც არ მინდა მათკენ, უფრო კონკრეტულად კი მისკენ, ვინც სულ ცოტა ხნის წინ დიდი მონდომებით მლანძღავდა. რომ წარმოვიდგენ, ახლა რას ფიქრობს და როგორ ეცვლება ჩემზე შთაბეჭდილება კიდევ უფრო 'უარესობისკენ...'
წამიერ სიჩუმეს, ოთახში შემოჭრილი ნატო არღვევს, რომელსაც ყველას გაშტერებული სახის დანახვისას, ღიმილი სახეზე ეყინება.
- რახდება? ბატონო ზურა..
- მოდი, ნატო.
- ბატონო ზურა, ღვთის გულისათვის.. ახლა არ თქვათ, ელენემ ისევ უარი თქვაო. ელენე! -ახლა ჩემზე გადმოაქვს გაცეცხლებული მზერა.
- არაფერი მსგავსი, დაწყნარდი და თქვენც -ამჯერად, მსახიობებს უბრუნდება- დააწვრილეთ, ეგ გაოცებისაგან გაფართოებული თვალები, საქმეს უნდა მივხედოთ.
- ხო.. ისა, ბოდიში -ნაძალადევად მიღიმის კატო.
- არა, რასამბობ.
- მე, შენზე ცუდი არაფერი მითქვამს -თავდაცვასავით გაიჟღერა, ნინის სიტყვებმა.
- საბოდიშო, არაფერია.
- ხოდა, ძალიან კარგი -ოდნავ იმაღლებს ხმას ზურა- ნატო, ეპიზოდური როლების მსახიობები მოვიდნენ?
- კი, ქვემოთ არიან.
- კარგი და გიორგი?
- ა, ეგ არ მოსულა. -
- რას ნიშნავს არ მოსულა. სად ჯანდაბაში დაბოდიალობს?
- მე საიდან უნდა ვიცოდე ბატონო ზურა, ერთი სათუთი სცენარისტი ვარ.
- ნატო!
- გისმენთ..
- დაურეკე. -ვატყობ, ნელ-ნელა როგორ უღრმავდება სიბრაზე და თვალწინ, ძველი ზურა მიდგება.
- უკვე დავურეკე, მაგრამ დაკავებაა.
- მე მაგას დავაკავებ, კარგად! -თავისთვის ბუტბუტებს და ტელეფონს იღებს ხელში, სწრაფად იდებს ყურზე და მერე მსახიობებს უბღვერს. - თქვენ რაღას მიყურებთ, პირველ კლასელებივით. მიდი, გაიარ-გამოიარეთ. ეპიზოდური როლების მსახიობები გაიცანით. მერე რომ არ დააღოთ პირი, უი ლილი როლს ეს თამაშობსო? ჰა, კატო. მიდი!
ეს კიდე, ვის ელაპარაკება ამდენი ხანი! -ამჯერად ტელეფონს უმართავს ჩხუბს და მხოლოდ წამიერად ავლებს თვალს, კარისკენ მიმავალ მსახიობებს.
ვფიქრობ, გავიდე თუ რავქნა. ანდაც აქ რატომ უნდა დავრჩე. სასწრაფოდ ვბრუნდები და ზუსტად იმ წამს, როცა უნდა გავიდე ზურას ხმაც მეწევა.
- ელენე, შენ სადღა მიდიხარ?
- ხომ თქვით, გადითო.
- ეგ იმათ ვუთხარი, შენ დარჩი.
ოდნავ ვაქნევ თავს და კარს ვხურავ.
- დაჯექი, ფეხზე ნუ დგახარ.
- ოხ, ერთი აქ მოეთრეოდე ლეჟავა, რას გიზამ! -ნერვებმოშლილი აგდებს ტელეფონს მაგიდაზე.
- შეიძლება გავიგო ვინაა? -ფრთხილად ვაპარებ და წამიერ გადამაქვს მზერა, მის ტელეფონზე.
- შენი პარტნიორი. ანუ, ვგულისხმობ სერიალში უნდა იყოს შენი პარტნიორი. -ღრმად სუნთქავს- ნეტავ იცოდე, რა კარგი მსახიობია. მაგრამ რად გინდა.. ყველა კარგ მსახიობს, მგონი გენში აქვს, ძალდატანებით მუშაობა.
სწრაფად ვარიდებ მზერას. რა თქმა უნდა, აქ მეც გადმომკრა. ჯერ კიდევ იმის ეშინია, არ გავიქცე და გულის მოფხანის, სხვადასხვაგვარ ირიბ საშუალებებს ეძებს.
- შენს თავზე ნუ მიიღებ. -ოჰო, არადა ზუსტად იმისთვის თქვა, რომ ჩემს თავზე მიმეღო და ახლა, შენს თავზე ნუ მიიღებო, აფერისტის ერთი.
- უბრალოდ, ნერვები მეშლება ელენე. რომ ვუყურებ, რა ნიჭი მიდის და რა მოდის, ამის შემხედვარეს. თქვენს გარეშე, ერთი რიგითი სერიალი იქნება. მაგრამ ზუსტად ვიცი, შენ და გიორგი, ცეცხლს დაანთებთ.
თუ, რა თქმა უნდა მობოდიალდება, ოდესმე და ღმერთმა ქნას, ფხიზელი.. -ბოლო სიტყვებს, შედარებით ჩუმად ამბობს და მაჯაზე არსებულ საათზე გადააქვს მზერა.
გამიკვირდა თქო, ვერ ვიტყვი. ნახევარი თბილისი კაიფ*ი დადის და აბა მე ვინ მომცა იმის ბედი, ვინმე ნორმალურთან ერთად მეთამაშა.
- ხო, შენს ფულს რაც შეეხება.. ანგარიშის ნომერი ჩამიგდე და დღეს საღამოსთვის დავრიცხავ.
- მადლობა
- სამადლობელი არაფერია. ვიმედოვნებ, ყველაფერი კარგადაა. არ გეკითხები, ხომ იცი არ მიყვარს სხვისი პირადი.
- დიახ, დიახ.. -სწრაფად ვდგები ფეხზე და ფანჯარასთან მივდივარ. იმდენად არ მსიამოვნებს ამაზე, თუნდაც ზოგადად საუბარი, მზად ვარ ამ უინტერესო ხედსაც კი ვუყურო.
კარის ჭრიალი მესმის, თუმცა არ ვტრიალდები. არავის დანახვა და მათ წინაშე, თავის მოკატუნება, აფერისტობა არ მინდა. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ არც არაფერი დაწყებულა, მე უკვე საშინლად დავიღალე.
- ოოო, ლეჟავა. დიდება, თქვენს გამოჩენას. მადლობა ხომ არ მოგიხადოთ, პატივი რომ დაგვდეთ და მობრძანდით?
ტიპური ზურა და თავისი ირონიული ჟესტები.
ღრმად ვსუნთქავ, სწრაფად ვბრუნდები და ზუსტად იმ წამს, როცა ზურასთვის სათქმელად გამზადებული სიტყვა უნდა წარმოვთქვა, ინსტიქტურად გამირბის მზერა 'ლეჟავასკენ' და ვშეშდები.
მასაც იგივე ემართება. აწეულ ხელს, რომელიც სავარაუდოდ თავისი სიტყვისთვის უნდა მიეშველებინა, ნელა სწევს დაბლა და თვალს, თვალში მიყრის. ვიძაბები.
უცებ, მასთან დაკავშირებული წარსულის ყველა კადრი ერთად ცოცხლდება და ამ დაძაბულობას, თან რაღაც გაურკვეველი გრძნობებიც უერთდება.
ვუყურებ, თუმცა დაჯერება ისევ საშინლად მიჭირს. ამ წამს, თავი ზუსტად იმ 'მაყურებლის' ადგილას მგონია, რომელიც ვერასდროს წარმოიდგენდა, მოვლენების ასეთ განვითარებას. ღმერთო.. ლამის გამეცინოს.
სერიალი, სახელად 'ელენეს ცხოვრება'.
მთავარ როლებში: ელენე და უცნობი ნაცნობი.
სცენარისტი: ბედისწერა, თავისი უსაზღვრო ძალებითურთ..

____________________________________________
სალამი. პირველ რიგში, მადლობა ყველას ვინც ერთგულად მომყვებით და მკითხულობთ - თუმცა, ისევ ქრობას იწყებს ჩემი მოტივაცია..
არ ვიცი, რა მჭირს და რა მემართება.
თავებს შორის ამხელა შუალედები, მე არ მინდოდა, მაგრამ მაინც მე მომიტევეთ..
პ.ს პირობა პირობაა , დავასრულებ, მანამდე კი გელით...
თქვენი
ელა'ტრისი