მთვრალი ალუბალი 3
–ლილია! სად დაფრინავ?–მხარზე ხელს მადებს თეა და კისკისებს. უხერხულ სიტუაციაში ვვარდები, ამ კითხვაზე პასუხი არც მე ვიცი. –სად?–კითხვას ოსტატურად ვუბრუნებ და საწყალ კლავიატურას თითებს ''ვუბარტყუნებ''. თეა და ნენე ერთმანეთს უყურებენ განცვიფრებულები. რა უკვირთ ვითომ? ადამიანებმა ფრენა რომ არ იციან, ჯერ არ გაუგონიათ?! –ცაში, საყვარელო! ჩვენ ვდგავართ და ვლაქლაქებთ, შენ კი ყურსაც არ იბერტყავ.–ხელებს უაზროდ ატრიალებს ნენე და თავის ფრჩხილებს დაჰყურებს. ცნობისთვის, მე უკეთესი მაქვს, საყვარელო! –ვიცი რაზეც ლაქალაქებთ! თქვენ გგონიათ არ გისმენთ, მაგრამ გულით და სულით თქვენთან ვარ...–ვუღიმი აფერისტულად და მათაც უმალ ეცვლებათ გამომეტყველება. –აბა, რაზე?–ერთხმად მეკითხებიან. ვრისკავ! მე ხომ ყოველთვის აზარტული ადამიანი ვიყავი! –თათიას გამონაცვალ ჩექმაზე, არა? –არა!–თავს უარყოფის ნიშნად აქნევენ და მეც ამბიციები მიქრება. არ გამიმართლა! ნეტავ, ვინ არის მათი ჭორაობის ახალი საგანი? –მაშინ რაზე?–ცნობისმოყვარეობა მძლევს და ვნებდები. –რაზე არა, ვიზე!–მისწორებს თეა.–ჩვენ ახალ უფროსზე! –კარგი რა... ეგ რა საჭორაოა...–ინტერესი მიქრება. ონიანი და ჯანდაბა თქვენ! ისე კარგი ვინმე კია და რა გასაკვირია რომ შინაბერა თეა და ნენე მოხიბლა. კარგი, ხო... არც მე ვარ ორჯერ განათხოვარი! –ეგრე იფიქრე შენ და ქალბატონი ელენე რომ შეაბამს, მერე იჯექი სახლში და ითვალე ბუზები!–თვალს მარიდებს ბუღალტერი. ჩემი შენ გითხარიო, ამაზეა ნათქვამი! ესე იგი ელენე, არა? უცნობთან ნაცნობობის ამბავიც კი მავიწყდება, მისი თავბრუდამხვევი კოცნაც, მხოლოდ დემნაა ჩემი სადარდებელი. რა საჭირო იყო პირველივე დღესვე იმ პროვინციელისთვის თვალის დადგმა. გული უკვე გასკდომაზე მაქვს. პერანგის ღილებს ვიხსნი, იმის დასტურად, რომ ვეღარ ვსუნთქავ. აუცილებელია რაღაც ვთქვა, თორემ ნენე და თეა ჩემ დუმილს კუდებს გამოაბამენ და ეს ამბავი ონიანმაც რომ გაიგოს მთელი ჩემი თავმოყვარეობა შეილახება, ამას კი ნამდვილად ვერ გადავიტან. გულგრილ იერს ვიღებ და დამცინავად ვამბობ. –ეჰ, შეერგოს! თაყვანისმცემლების მეტი რა მყავს... –ან მე! –მე ხომ საერთოდ... მყვებიან ისინი და ვხვდები, რომ სიმართლეს არ ამბობენ. მეც ხომ ტყუილების გუდა ვარ და ცრუსა და პატიოსანის გარჩევა არ მიჭირს. –უკვე ცხრა საათია! როგორც იქნა! დღევანდელმა დღემ ქანცი გამაძრო!–ვხვნეში ემოციებით გადაღლილი და წასასვლელად ვემზადები. ჩანთას მხარზე ვიკიდებ და შარფს ყელზე ვიხვევ. გოგონებს არც ველოდები, ჰაეროვან კოცნას ვუგზავნი და კარისკენ მივბაკუნებ. ავტობუსი ოცდათორმეტ წუთში მოვა. ამდენი ხანი ნამდვილად ვერ დაველოდები, მირჩევნია სახლში ფეხით წავიდე. მივდივარ და ღრმად ვსუნთქავ. დაღლა მეტყობა. უკან დაბრუნება აღარ ივარგებს. საკუთარ თავზე ვბრაზობ და გზის მეორე მხარეს გადასვლას ვაპირებ, ვიღაც მანქანას რომ მიჩერებს. დაბურული შუშა ნელ–ნელა ჩამოდის დაბლა და წარბებშეკრულ დემნას ვხედავ. სიამაყეს ფეხებით ვთელავ და მის შემდეგ მოქმედებას ველი. ხმას არ იღებს! აქეთ ხომ არ შევეხვეწო სახლში წამიყვანე_მეთქი? ჩემი არისტოკრატული აღნაგობა და წარმომავლობა ამას მკაცრად მიკრძალავს, თორემ პრობლემა არაა... –ჩაჯდები თუ წავიდე?–ხმას ვერ ზომავს და ყვირის. ხელებს ვმუშტავ, მაგრამ სხვა ვერაფერს ვაკეთებ. საშინლად მეზარება კილომეტრების გავლა ტრანსპორტის გარეშე, ამიტომ კარს ვაღებ და წინა სავარძელზე კომფორტულად ვჯდები. –ბოდიში, რომ ბენზინი დაგახარჯინე...–ზედაც არ ვუყურებ, ისე ვეუბნები და ხელს მარაოსავით ვიქნევ. –გპატიობ!–მპასუხობს ის და გზას ერთად ვაგრძელებთ. ნაცნობ სურნელს ვგრძნობ. მესხსიერება არ მღალატობს. სწორედ ამ სუნამოს ხმარობდა ონიანი ათი წლის წინათაც და მამას ვეხვეწებოდი მეც მიყიდე_მეთქი. მიზეზი? მიზეზს ვუმალავდი. –რა საზიზღარი სუნია!–ვცრუობ უტიფრად. –უგემოვნოც ყოფილხარ!–არც ის იშურებს შეურაცხყობას და მე წაგებულის ამპლუაში ყოფნა არ მომწონს. –შენი სუნამო კი...–ჩემ კისერთან იხრება და ცხვირს ყელზე ოდნავ მიხახუნებს. კანი მეხორკლება და ფანჯარას ვეკვრი, ის კი საჭეს უბრუნდება. ციებიანივით ვკანკალებ, მსგავსი შეგრძნებები არასდროს არ განმიცდია, თუმცა როგორ არა... დღეს, კაბინეტში. –მოვედით!–საფეთქელზე წკიპურტს მარტამს და ის ისაა შეტევაზე უნდა გადავიდე, რომ გაოცებული ვათვალიერებ გარემოს. საიდან იცოდა სად ვცხოვრობდი? ყველაფერი გასაგებია... ონიანს არაფერი არ დავიწყებია, მშვენივრად იცის ვინ ვარ და სწორედ ამიტომ იჩენს ჩემ მიმართ ზედმეტ სითამამეს და ამავე დროს სიუხეშეს. კარს ხელს ვკრავ, დემნა კი ისევ იღებს. –ფრთხილად, ლილია! ჩემი ბენზინის ვალი გაქვს და მგონი დოლარებში არ ცურავ ხომ?–ისევ სავარძელზე მაგდებს და ლოყაზე მკოცნის.–ეს ისე, ხვალამდე არა მგონია ჩემ გარეშე გაძლო. ავტომობილიდან მექანიკურად გადავდივარ და დემნაც სწრაფად უჩინარდება. ჩაფიქრებული ავდივარ კიბეებზე. ეს ისე და სხვანაირად როგორ? ნუთუ ის ცეცხლოვანი მამაკაცი, ჩვენი ახალი დირექტორი და საკუთრივ ჩემი ბავშვობის ოცნება იყო? ............................................................... ძალიან რომ მახარებთ, ეგ უკვე გითხარით ხომ? ერთი სამწუხარო ამბავი მაქვს, ორშაბათამდე შემდეგ თავს ვერ დავდებ და იმედი მაქვს ძალიანაც არ გამიბრაზდებით... ველი შეფასებებს... სიყვარულით სოფიკო |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
