- რაგჭირთ ხალხო?! -ზურას ხმა, ბუნდოვნად ჩამესმის ყურში. ნელა ვაბრუნებ თავს მისკენ და ვცდილობ გავიხსენო, როდის მოასწრო ფეხზე წამოდგომა.
- რა იყო, რამ გაგაშტერათ. ერთი ნახვით სიყვარულია? - ირონიულად იღიმის და გიორგის უახლოვდება.- თუ ერთმანეთს იცნობთ?
- არა - ისე სწრაფად ამბობს, დაფიქრებასაც კი ვერ ვასწრებ იმაზე, როგორი იქნებოდა ჩემი პასუხი. რა თქმა უნდა მწყინს, მაგრამ არ ვიმჩნევ. ის უფრო გამიკვირდებოდა, რომ ეთქვა ვიცნობო.
- ხოდა, გაიცანი. შენი პარტნიორი - ელენე. ელენე -ახლა მე მიბრუნდებდა- ეს კი გიორგია, მეტსახელად დაგვიანების მინისტრი. თუ გაინტერესებს, როგორ უნდა დააგვიანო ისე, რომ მერე უფროსის ჩხუბსა და საყვედურებს ისე უპასუხო, რომ კიდევ ის გამოიყვანო დამნაშავედ, მასთან უნდა ჩაეწერო კურსებზე. რეკომენდაციას ვუწევ, თავისი საქმის პროფესიონალია.
- კარგით, რა.
- რა, ტყუილია? სად დაბოდიალობდი, ერთი გამაგებინე. კარგი, ნატო რომ გირეკავს გკიდ'ია, მაგრამ ჩემი ზარი რომ შემოგდის, ხომ შეიძლება მაშინ მაინც დააპაუზო ეგ შენი სასიყვარულო საუბრები და ორი სიტყვა მითხრა. არა, ისე.. დიდი ვინმე კი არ ვარ, ერთი უბრალო უფროსი, რომელსაც შენი სამსახურიდან გაგდება და ფულის გარეშე დატოვება შეუძლია, მეტი არაფერი.
- თავის მართლების ხასიათზე, არ ვარ -თვალებს ატრიალებს და სწრაფად იკავებს ადგილს, ზურას მაგიდის წინ არსებულ სავრძელი.
- ერთი ამას უყურე -თვალებ გაფართოებულს, ჩემზე გადმოაქვს მზერა- ხასიათზე არ ყოფილა თურმე და შენი აზრით, ჩვენ ვიყავით შენი ლოდინის ხასიათზე?
- რავიცი.
- რავიცი.. -შედარებით ხმადაბლა იმეორებს- შეხედე, რა კარგი პასუხი აქვს -ღრმად ოხრავს- ძალიან დავიღალე. უკვე ძალიან დავიღალე, ყოველდღე ერთი და იგივეთი, ჩემს სერიალს გეფიცები აღარ გაპატიებ!
- რამე რეალური მაინც დაგეფიცებინა..-ისე ხმადაბლა ამბობს, ძლივს ვარჩევ.
- რა მითხარი? - მაშინვე თვალებს ჭუტავს ზურა. ახლა, ზუსტად ის მომენტი მიდგება თვალწინ, როცა მე ვიყენებდი ხოლმე, მის სმენასთან დაკავშირებულ პრობლემას ჩემს სასარგებლოდ და სულ ოდნავ მეღიმება.
- გასაგებია - მეთქი.
- გასაგებია, ხო გასაგებია. საერთოდ როდესმე, გაუგებრად მითქვამს რამე? ჰა, ელენე? -ახლა მე მისწორებს თვალს.
- არა, რასამბობთ.
- აი, უყურე ამ გოგოს და ისწავლე უფროსთან მოქცევის წესები. -ღრმად სუნთქავს- კარგი, წავედი ის ბატები მოვნახო. როგორ შეიძლება, თავისით მოვიდნონ, ყველა პრობლემა მე მპოულობს, ყველა. ღმერთო, შენთან მოვდივარ.. თქვენ, ფეხი არ მოიცვალოთ აქედან -თითის ქნევით გვემუქრება და ისე სწრაფად გადის ოთახიდან, ძლივს ვასწრებ თვალს.
მარტო ვრჩებით.. არვიცი, ახლა ეს უნდა მიხაროდეს თუ არა, მაგრამ თავს ძალიან უცნაურად ვგრძნობ. შოკი, რომელიც კიდევ ერთი, 'წარმოუდგენელი დამთხვევით' მივიღე, ჯერ კიდევ მთელს გონებაზეა გაბატონებული და ზუსტად ვიცი, სწრაფად ვერც დავაღწევ თავს.
ფრთხილად ვაპირებ თვალს მისკენ და მთელი გულით ვნატრობ, ახლა მისი ფიქრები მესმოდეს. ნელა ათამაშებს თითებს, ზურას მაგიდაზე და ისე იქცევა, თითქოს საერთოდ ვერ მამჩნევს. ვაღიარებ, თავისთვის ჩაფიქრებული ადამიანის იმიჯს, მშვენივრად ირგებს. მაგრამ მეც მსახიობი ვარ, ბატონო გიორგი და ჩემი მოტყუება, არც ისეთი იოლია, როგორც გგონია.
ღრმად ვსუნთქავ და ზუსტად მაშინ, როცა ხმის ამოღებას ვაპირებ, თვითონ მასწრებს.
- არ გაბედო.
ერთი ამას უყურე, ვითომ თავისთვის ფიქრობდა რაღაცას. არადა, დარწმუნებული ვარ, ყველა ჩემი ამოსუნთქვა მილიმეტრში გათვალა.
- იქნებ, რას გეუბნები.
- არ მაინტერესებს. -ისევ ისეთი, უემოციო, ცივი ტონი. კარგი, გავიგე რომ 1 წელი გავიდა, მაგრამ ასე კატასტროფულად, რა ჯანდაბამ შეცვალა.
- შეიძლება არ აღიარებ, მაგრამ მე ვგრძნობ. არ ამბობ, მაგრამ ვხვდები. თამაშობ და მაგასაც ვხვდები.
სულ ოდნავ, ირონიულად ეღიმება და მხოლოდ წამით მისწორებს თვალს.
- მაშ ხვდები? აბა მითხარი, ახლა რას ვფიქრობ, ჭკვიანო გოგონა?
- შემომხედე და გეტყვი. - მე თვითონაც არ ვიცი, ამხელა თავდაჯერებულობა საიდან მოვიტანე.
უკვირს, თუმცა სწრაფადვე აქრობს სახიდან ამ ემოციას და ფეხზე დგება.
წამის მესედში ფარავს ჩვენს შორის მანძილს და იმდენად ახლოს მოდის, სუნთქვა მეკვრება. გაუაზრებლად ვიხევ ერთი ნაბიჯით უკან და ძლივს ვახერხებ, თვალის გასწორებას.
სახეზე კმაყოფილი ღიმილი დასთამაშებს, თითქოს მეუბნება ეგეც შენო. არადა, არაფერი გაუკეთებია - წარმოდგენა არ მაქვს, რა ჯანდაბა დამემართა.
- თურმე, მხოლოდ შემოხედვა არ კმარა, არა ცისია?
არ მიკვირს, რომ სცენარი იცის. მიუხედავად იმისა, რომ ცდილობს 'ანაღვლე ცხოვრება' -ს შთაბეჭდილება დატოვოს, მაინც.
- ეგ ღიმილი რომ შველოდეს და ისე კარგად ნიღბავდეს იმას, რისი დამალვაც გინდა, შენი აზრით არ გავიღიმებდი? -წამში ეცვლება სახე და ზუსტად ვიცი, ჩემმა სიტყვებმა მის გონებაში იმ კადრის გაცოცხლება შეძლო, როცა თვითონ მითხრა, ერთი წლის წინ, მსგავსი.
- ენერგიები სერიალისთვის. რეპეტიცია, არ გვჭირდება. -სწრაფად იხევს უკან და ისევ, ზურას მაგიდის წინ არსებულ სავარძელში იკავებს ადგილს.
- იცი, რა განსხვავებაა ჩვენ შორის?
- ჯერ ისე არ დავბერებულვარ, რომ ქალსა და კაცს შორის არსებული განსხვავება ვეღარ გავარჩიო. -კვლავ ირონიული ჟესტით მიკრავს თვალს.
- ცუდი ხუმრობაა.
- კარგი ერთი, კონკურსზე არც გამქონდა.
- მე არასოდეს ვცდილობ ვითამაშო იქ, სადაც ვიცი, რომ არ გამომივა. მაგრამ შენ, ცდილობ შენი შესაძლებლობების მაქსიმუმის მაქსიმუმი აჩვენო, მაშინ, როდესაც იმაშიც კი არ ხარ დარწმუნებული, რომ მაქსიმუმი გამოგივა. -სულ ოდნავ ვუღიმი და ნელი ნაბიჯებით მივდივარ კარისკენ. იმ იმედით, რომ ჩემი სიტყვები დააფიქრებს. იმ იმედით, რომ მიხვდება, ჩემთან თამაში საჭირო არაა..

***
სცენარის გაცნობის პროცესმა, შედარებით მშვიდად ჩაიარა. პრეტენზიები, ზედმეტად არავის გამოუხატავს და მეც, მაქსიმალურად ვცდილობდი უკმაყოფილება არ შემმჩნეოდა, იმის მიუხედავად, რომ სცენარში მთელი რიგი გადატრიალებები დამხვდა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ზურა ყველაფერზეა წამსვლელი - ოღონდ თავისი გაისწოროს. მეფიცებოდა, სცენარზე, რომელიც პირველად შენს გონებაში დაიბადა, სხვას ვერ დავამტკიცებო - თუმცა აქ, ჩემი სცენარის მთლიანად გადაკეთებული ვერსია დამხვდა და არაფერია იგივე, გარდა პერსონაჟების სახელებისა.
ახლა, ძალიანაც რომ მინდოდეს, არც უარის თქმა შემიძლია და არც პრეტენზიის გამოხატვის უფლება მაქვს - რადგან სცენარისტი, ოფიციალურად ნატოა და როგორც ის დაწერს, ყველაფერი მაინც ისე იქნება.
- ბატონო ზურა, სერიალის სახელზე რა გადაწყდა? -მოულოდნელად კითხულობს კატო და ჩემი ფიქრებიც, წამში ქრება.
- ხო, მაგას რაც შეეხება, ვიფიქრეთ და საბოლოოდ.. -კალამს ორჯერ, ნელა აკაკუნებს მაგიდაზე. ისეთი შთაბეჭდილება მექმნება, თითქოს რაღაც ძალიან ტრაგიკული უნდა თქვას და ჩვენს სულიერად შემზადებას ცდილობს. თუმცა მაინც, რაც არ უნდა იყოს, თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ ეს რაღაც 'ტრაგიკული' არ გამანადგურებს და ზუსტად იმ წამს, როცა მშვიდად ამოსუნთქვას ვაპირებ, იმას ამბობს, რასაც ცხოვრებაში ვერ წარმოვიდგენდი.
- 'უცნობი ნაცნობი' გადაწყდა. ვფიქრობ, ყველაზე შესაფერისი ვარიანტია.
ვშეშდები. ზურას სიტყვები, გაორებულად აღწევს ჩემამდე და წამით, სუნთქვაც კი მეკვრება. ყველა მოგონება, სულ მცირედი დაბრკოლების გარეშე ებმის ერთმანეთს და სრულ აგონიაში მაგდებს. ინსტიქტურად გამირბის მზერა გიორგისკენ, იმ იმედით, რომ ახლა მაინც, რაიმეს იტყვის.. შეეწინააღმდეგება, ისიც შეშფოთდება, განერვიულდება, თუმცა არა. ამის ნაცვლად, მხოლოდ მის არაფრისმთქმელ მზერას ვიღებ, ასე დაჟინებით რომ მაკვირდება და თითქოს, ჩემი შემდეგი ნაბიჯის წინასწარ გამოცნობას ცდილობს. ვერ ავღწერ, რამხელა ბრაზს იწვევს, მისი ეს უმოქმედობა ჩემში. მინდა, მივარდე, დავახრჩო, ვუყვირო. მაშ რა ჯანდაბისთვის მაძლევდა იმედს მისი არსებობა! რატომ მეგონა, რომ სადღაც შორიდანაც კი მიცავდა! ჩემზე ღელავდა! არ მინდა მჯეროდეს.. არ მინდა, იმის დაჯერება, რომ მას ეს არ აწუხებს. ვიღაც, ჩვენი ზღაპრის.. ლამაზი ზღაპრის გაცოცხლებას, თავისი იდეებით ცდილობს. თითქოს ცდილობს, ბედი დაგვიწეროს.. მისი წესებით უნდა ვიცხოვროთ.. ისე მოვიქცეთ, თითქოს ერთმანეთს არ ვიცნობთ, არაფერი ყოფილა..
იმის უფლება მივცეთ, რომ ჩვენში არსებული, ერთადერთი წმინდა წაშალოს. მოგონებები დაგვავიწყოს და თავისი ვერსიით ჩაანაცვლოს.
იმის უფლება უნდა მივცეთ, რომ 'ჩვენი უცნობი ნაცნობი' მისი 'უცნობი ნაცნობი' გახდეს?
როგორ.. გული როგორ გაძლევს მშვიდად ყოფნის უფლებას.
ნუთუ არც შენ გესმის ჩემი..
ნუთუ ეს წელიც, ზღაპარში მიცხოვრია..
ასე როგორ მომექეცი..
- ელენე, კარგად ხარ? -ზურას ხმა, ბუნდოვნად ჩამესმის ყურში, თუმცა იმის ძალაც არ მაქვს, რომ მისკენ გავიხედო.
- ელენე.
- უნდა წავიდე.. -თითქმის ჩურჩულით ვამბობ და წითელ საქაღალდეს, გვერდით მჯდომს გაუაზრებლად ვაწვდი.
გიორგიც დგება. წარმოდგენა არ მაქვს რატომ და ზუსტად იმ წამს, როცა რაღაცას ამბობს, გონება მებინდება. გარშემო, ყველაფერი ბრუნვას იწყებს და მერე, აღარაფერი მახსოვს. წონასწორობას ვკარგავ და ბნელში ვეფლობი.
***
გონს, სრულიად სხვა ოთახში მოვდივარ. პირველი, რაც თვალში მხვდება, უზარმაზარი ძველებური ჭაღია, რომელიც ძალიან ნელა, თითქმის უმნიშვნელოდ ირხევა. ისეთი სიჩუმეა, თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ მარტო ვარ - თუმცა ზუსტად მაშინ, როცა წამოდგომას ვაპირებ, არსაიდან ჩნდება ნატო.
- ჰა, ელენე რას აკეთებ, ისევ თავბრუ არ დაგეხვეს.
- კარგად ვარ - მისი შეშინებული სახის შემხედვარეს, წამიერად მეც მიპყრობს შიში, თუმცა მაინც ვდგები.
- მადლობა ღმერთს, გონს მალევე მოხვედი. მოდი, კიდევ გაგიზომო წნევა.
- ოო, ნატო. - მომაბეზრებლად ვატრიალებ თვალებს და მომზადებულ წნევის აპარატზე, ხელით ვანიშნებ, რომ დადოს.
- იცი, წეღან რა დაბალი გქონდა? მასეთი დაბალი თუ არსებობდა ისიც კი არ ვიცოდი.
- გეყოფა, კარგად ვარ - მეთქი. ზურა და დანარჩენები სად არიან?
- წავიდნენ. უფროსწორად, შენ რომ ცუდად გახდი, გაუშვა ზურამ. განსახილველი აღარც არაფერიაო, ხვალიდან ვიწყებთ გადაღებებს.
- რა? - მექანიკურად მიფართოვდება თვალები.
- ჰო, რა გაგიკვირდა?
- დალისთან შეთანხმებას ვერ მოვასწრებ.. -უფრო ჩემთვის ვიმეორებ.
- დალი ვინაა?
- კარგი, დაივიწყე. წავედი მე..- ღრმად ვოხრავ და კარისკენ, ნელი ნაბიჯებით მივდივარ.

***
გარეთ, სასიამოვნო სიგრილეა. ალბათ, მართლა პირველადაა გარეთ მყოფს, სიცივე რომ მსიამოვნებს.
ნელი ნაბიჯით მივუყვები, თითქმის ცარიელ ქუჩას და ზუსტად იმ წამს, როცა გონებამ, კვლავ უკითხავად უნდა დაიწყოს მომხდარის გადახარშვა, რეალობა სასტიკად ეწინააღმდეგება.
მოპირდაპირე მხარეს, საშუალო სიმაღლის კორპუსის, შელახულ სადარბაზოსთან მდგარ რამდენიმე ბიჭს შორის, გიორგის ვლანდავ და ვჩერდები. იმდენად სერიოზული გამომეტყველებით საუბრობენ, რომ დარწმუნებული ვარ, ეს უბრალოდ 'მეგობრული' თავშეყრა არ არის.
გონება, გამუდმებით მიმეორებს, რომ ' არ უნდა მივიდე' მაგრამ გულს, მაინც ვერაფერს ვუხერხებ.
' ჯანდაბა! რა შენი საქმეა, ელენე. ის რა, შენს პირად ცხოვრებაში შემოიჭრა როცა დაგეხმარა? ხოდა, თუ დახმარება იქნება საჭირო, შენც ისე დაეხმარე, რომ ზედმეტად არ ჩაერიო.'
მთელი თავდაჯერებულობით ვუმეორებ, საკუთარ თავს და ზუსტად იმ წამს, როცა გზის გაგრძელებას ვაპირებ, ბოლოჯერ გამირბის თვალი მისკენ და როგორც ჩანს, არც ტყუილად. მის პირდაპირ მდგარ, მაღალს ოდნავ უქნევს თავს და რაღაც შავ პარკს, წამის მეასედში ართმევს. თვალები მიფართოვდება, თუმცა ოდნავ დაკვირვებასაც ვერ ვასწრებ, ისე იდებს შარვლის უკანა ჯიბეში.
არა, უნდა მივიდე. ახლა, მართლა უნდა მივიდე.
წარმოდგენა არ მაქვს, საიდან მომაქვს ამხელა გამბედაობა, მაგრამ თითქმის სირბილით ვკვეთ ქუჩას. განათების ბოძს, მხოლოდ წამიერად, ალმაცერად ვავლებ თვალს და პირდაპირ ზურგიდან ვადგები თავზე.
მის წინ მდგარ, ორ ნამდვილად არასასიამოვნო შესახედაობის პიროვნებას, მაშინვე ჩემზე გადმოაქვს მზერა, მაგრამ არ ვიმჩნევ და პირდაპირ გიორგის ვუკაკუნებ საჩვენებელი თითით ზურგზე. სწრაფად ტრიალდება და უემოციო სახეზე, წამში ეხატება გაკვირვება.
- შენ აქ რას აკეთებ?!
- ეგ მე უნდა გკითხო. - ხელებს ვიკრებ.
- ამასაც ხო არ უნდა? -მოულოდნელად იჭრება საუბარში უცნობი და ცინიკურად მიღიმის.
- რა სისულელეა, არა! - ჩემს მაგივრად პასუხობს გიორგი.
- რა არა? ერთი წუთით, ან რა უნდა მინდოდეს
- წადით, დანარჩენზე მერე - ხელის აქნევით ემშვიდობება და მკლავში მავლებს ხელს - წამოდი.
- ერთი წუთით, ნუ მიმათრევ! - მაშინვე ვაპროტესტებ და მთელი ძალით ვცდილობ, მის ძალაზე გავიმარჯვო.
- წამოდი! - კიდევ ერთხელ, უფრო მკაცრად იმეორებს და უკვე საპირისპირო მხარეს წასულთ, წამიერად ავლებს თვალს.
- გამიშვი, ვერ ხარ შენ! - ძლივს ვატრიალებ ხელს და ფრჩხილებს, მთელი ძალით ვარჭობ კანში.
- მე კი არა, შენ ვერ ხარ! რას აკეთებ?!
- შენ რას აკეთებ?!
- ჯანდაბა! - როგორც იქნა, ხელს მიშვებს და ერთი ნაბიჯით მიახლოვდება- ახლა, კარგად მომისმინე. შენ კიდევ ვერ ხვდები, რამხელა შარში ყოფ თავს, ჩემი დევნით. გითხარი, არ გიცნობ. თავი დამანებე, შემეშვი უკვე! ყელში ამომივიდა, ყელში ამომივიდა, გაიგე?! არაფერი არ გვაკავშირებს იმის გარდა, რომ სერიალში უნდა ვითამაშოთ ერთად!
- ეგ, შენ გინდა რომ ეგრე იყოს! - ოდნავ ვუწევ ტონს- მშვენივრად გახსოვს ის დღე, ის მომენტი, ის საუბარი! ყველაფერი გახსოვს, მაგრამ არ აღიარებ!
- გეშლება- მეთქი! რამდენჯერ უნდა გამამეორებინო!- ისიც უწევს ტონს.
- რა მეშლება, რა?! გგონია ყოველდღე მაქვს იმის გამბედაობა, რომ თავის მოსაკლავად მტკვარში გადავხტე და ყოველდღე ახალ-ახალი ადამიანი, გმირად მევლინება?!
- შენ იმის გჯერა, რისიც გინდა, რომ გჯეროდეს. რაღაც გამოიგონე და ახლა ილუზიებში ხარ. -სულ ოდნავ, ირონიულად იღიმის.
- ვერ ვიჯერებ.. არა, მართლა ვერ ვიჯერებ, რომ ასე იქცევი..
- მომისმინე..-ღრმად სუნთქავს- მინდა, რომ შენი მესმოდეს, მაგრამ ჩემს მეხსიერებაში არ არის ის, რასაც მიყვები. მე, არავინ გადამირჩენია სიკვდილისგან. ასეთი შემთხვევის მომსწრე, არასდროს ვყოფილვარ..
- იყავი.. -შედარებით ხმადაბლა ვამბობ.
- არა - მეთქი! -ისე უცებ უწევს ტონს, ინსტიქტურად ვხტები- შენ გგონია ისე გავგიჟდი, რომ დილის 5 საათზე ნახევრად ჩაბნელებულ ქუჩებში ვიარო და სიცოცხლეს მობეზრებული ხალხი, სიკვდილისგან ვიხსნა?!
- ერთი წუთით.. -მაშინვე მინათდება სახე - არ მითქვამს..
- რა, რა არგითქვამს?! დარჩა რამე რაც არგითქვამს?!
- არ მითქვამს, რომ დილის 5 საათი იყო..
მაშინვე ეცვლება სახე. აი, ეს უკვე მეორედ დავიჭირე. უკვე მეორედ, თავისი პირით აღიარა.
- რა სისულელეა, პირობითად ვთქვი. - იბნევა. რა თქმა უნდა, სხვა რეაქციას არც ველოდი. თვალებში ვერ მიყურებს და ისევ, ნერვულად ისვამს კისერზე ხელს.
- გამოგტეხავ. აი ნახავ.. - ერთი ნაბიჯით ვუახლოვდები და ოდნავ ვუღიმი - მე ელენე ყიფიანი არ ვიყო, თუ შენი პირით არ გაღიარებინო ყველაფერი!
- ღმერთო, ეს ვინ დამატყდა თავზე.. - მხოლოდ წამიერად ავლებს ზეცას თვალს და მერე, ისევ ჩემზე გადმოაქვს მზერა. - იცოდე, ახლა მე წავალ და შენ, არ გამომყვები!
სიტყვიერ გაფრთხილებას, საჩვენებელ თითსაც აშველებს, თუმცა სანამ მიბრუნდება, იქამდე ვეღობები წინ.
- იქიდან გამომდინარე, რომ მაგას მეუბნები, იცი - გამოგყვები.
- აი ახლა, უკვე მართლა ზედმეტები მოგდის!
- იმ დარტყმულებს რა გამოართვი?- სწრაფად ვცვლი თემას და კვლავ ხელებს ვიკრეფ. სახე ეცვლება. ისევ, ოღონდ ამჯერად, ემოციების ნაწილს, შენიღბვამდე ვიჭერ. მშვენივრად ხვდება, რასაც ვეკითხები, მაგრამ მაინც, ალბათ გონებაში ისევ ტყუილს აცხობს.
- მისმინე, ცისია..
- ელენე - მქვია. - ისეთი მკაცრი ტონით ვუსწორებ, გეგონება მე მასწავლებელი ვიყო და ის - მოსწავლე. ზედმეტი იყო, ვაღიარებ. მაგრამ არ ვიცი, რა დამემართა. იმდენად მიშლის ნერვებს, რომ როცა გასაბრაზებელი არაა, მაშინაც ინსტიქტურად ვბრაზდები.
- მე მარტო ცისიას ვიცნობ, ასე რომ სხვა სახელს ნუ ელოდები.
- უკაცრავად? -მაშინვე თვალები მიფართოვდება.
- გაიწიე, რა. სხვა საქმე არ გაქვს? ასეთი მოცლილი ადამიანი, ცხოვრებაში პირველად ვნახე! -ჩემი წამიერი გათიშვით სარგებლობს და ისევ გვერდს მივლის. არა, ამას მართლა გონია, რომ ასე იოლად მომიშორებს.
- გიორგი! - ისევ მივსდევ და წინ ვეღობები.
- თავი დამანებე - მეთქი!
- მითხარი, რა გამოართვი და დაგანებებ.
- რა შენი საქმეა. რა შ ე ნ ი ' ს ა ქ მ ე ა -მეორედაც, დამარცვლით მიმეორებს და მიახლოვდება. სულ ოდნავ, წამიერად მივლის უსიამოვნო ჟრუანტელი სხეულში და ვშეშდები. თვალები უშავდება და პირველად, ამ ხნის მანძილზე პირველად მეშინია მისი თვალების.
- დამშვიდდი..
- რა გინდა. არა, გამაგებინე რა გინდა! თავიდან რატომ ვერ გიშორებ, ყველგან შენ, რატომ გხედავ!
- იმიტომ, რომ მხოლოდ მე შემიძლია დახმარება..
- რომელი დახმარება! - იმხელა ხმაზე ღრიალებს, შიშისგან ვხტები. კანკალი მეწყება და როგორც ყოველთვის, ვერ ვაკონტროლებ..
ქუჩის მეორე მხარეს, რამოდენიმე გამვლელი ჩერდება და მაშიმვე ჩვენზე გადმოაქვს გაკვირვებული მზერა. ყველანაირად ვცდილობ, დავმშვიდდე, თუმცა გიორგი წინაზე უარესს გიჟს გავს.
- რა დახმარებაზე მელაპარაკები! რომელ დახმარებაზე მელაპარაკები! შენი აზრით, ჩემი დახმარება ვინმეს შეუძლია?! ვინ გგონია შენი თავი, ჰა?! რა უფლებით მოდიხარ და პირად ცხოვრებაში მეჭრები?! რა შენი საქმეა, მე რას, როგორ და რატომ გავაკეთებ! წადი, თოჯინები დააძინე და ზღაპრები წაუკითხე!
კედელს, უღონოდ ვეყრდნობი. თავს ვხრი და ვერც კი ვაცნობიერებ, როგორ მომდის ცრემლები.
ყველა, მასთან დაკავშირებული მოგონება, ოცნება, წარმოდგენა, ჩემი იდეალი მენგრევა. მე კი, ამ ნანგრევებში ვყვები.
ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ყველა რეალური წუთი, არარეალური გახდა. ყველაფერი სიზმარი იყო, გიორგი კი მისი ნაწილი. გაღვიძება არ მინდა, ბნელში ყოფნა არ მინდა.. ამას ვერ გავუძლებ.. -მთელი ძალით ვიფარებ, ყურებზე ხელს და ვცდილობ, რეალობას მოვწყდე. აღარ გავიგონო, თუმცა, არაფერი გამომდის. ფიქრებს, ვერ ვაქრობ. ლაპარაკის ხმა კი დახშულ ყურებში, მაინც მესმის.
- შვილო, დაწყნარდი რას აკეთებ..
- წადი აქედან, რა დღეში ჩააგდო ბავშვი ამას უყურე!
ვხვდები, რომ მარტო აღარ ვართ, მაგრამ ახედვის თავიც აღარ მაქვს.
- შვილო, კარგად ხარ? -მოულოდნელად, შეხებას ვგრძნობ ხელზე და ნელ-ნელა ვიაზრებ, რამდენი ადამიანია გარშემო შეგროვილი.
- პოლიციაში დავრეკოთ?
- დავრეკოთ, დავრეკოთ, ასე როგორ უნდა შერჩეს ყველაფერი.
- არა! -წარმოდგენა არ მაქვს, საიდან მომდის ენერგია, თუმცა თავის აწევას ვახერხებ. ჩემი თვალები, მაშინვე გიორგის უწყებს ძებნას, თუმცა ისედაც ვგრძნობდი, რომ აქ უკვე აღარ იყო.
- შვილო, ქმარია?! იცოდე, არ დაიცვა. ერთხელ რომ დააფარებ ხელს, მეორედ თავზე გადაგივლის!
- მართალია! თქვი, აგერ არ ვართ? ქუჩაში თუ ამხელას ყვირის, სახლში რაღას იზამს.
- არა, არა. ყველაფერი კარგადაა - ხელის აწევითაც ვანიშნებ და ვცდილობ, მათ შორის გზა გავიკვლიო.
მართლა ვერ ვხვდები, ასე უცებ, ამდენი ხალხი საიდან გაჩნდა.
მათი მზერა, ზურგს საშინლად მწვავს. ლაპარაკობენ, ჩურჩულებენ. არ მესმის რას, მაგრამ ჯერ მარტო იმის ცოდნა მანადგურებს, რომ მათი განხილვის საგანი გავხდი.
გულისცემა მიჩქარდება. მივდივარ, მაგრამ თითქოს გონებაც აღარაა ჩემი.
იმან, რამაც არ მომკლა, ვერ გამაძლიერა.
თურმე, ის ბრძნული ტექსტებიც ცდებიან..
სანამ საკუთარზე არ გამოცდი, ვერ გაიგებ..
ასეთია, ადამიანი.
რაღაც შეიძლება დაემთხვეს, თუმცა ბოლოს მაინც ის გტკენს, რაც არ ემთხვევა..

***
სახლში, სრულიად გათიშული ვბრუნდები. გონებაში, იმხელა ქაოსი მაქვს, ასე მგონია ჩემს გარშემო, ძალიან ბევრი ადამიანი, გაუჩერებლად ლაპარაკობს და მე კი, ვალდებული ვარ ვუსმინო.
სახლში არავინაა. ვცდილობ, გავიხსენო სად იქნებიან, მაგრამ არა - ვერა. ხომ ვამბობ, გათიშული ვარ - მეთქი. ჩანთიდან ტელეფონს ვიღებ, თუმცა დარეკვამდე მესმის კარის ხმა და ისევ უკან ვაბრუნებ.
- ნიცა, პირდაპირ აბაზანაში. ხელები დაიბანე - მისაღებიდან მესმის თიკოს ხმა და მაშინვე იქით მივდივარ.
- დედაა - ჩემს დანახვაზე, მაშინვე მიმართულებას ცვლის ნიცა და ბედნიერი მახტება.
- ნიცუ, რასაკეთებ. დედაშენი, სულ 43 კილოა, იქნება და გაუვარდე - მაშინვე თვალებს უქაჩავს, თიკო.
- რა უნდა გამივარდეს ქალო, რას ეუბნები ბავშვს.
- ჰო, აბა. ჯერაც არ გაგვარდნია -ბოლოს სიტყვას, შედარებით ჩუმად, სიცილით აბოლოვებს და სახლის ჩუსტებს იცვამს.
- თიკო!
- როდის გაგივარდი? - შეშინებულ მზერას მისწორებს ნიცა.
- ტყუილია, დედიკო, ტყუილი. მიდი, ჩამოხტი ახლა და ხელები დაიბანე. მერე კი მე და შენ ვიჭორაოთ და გაკვეთილები გავაკეთოთ, კარგი?
- მმ, კარგი - სახე ბედნიერებისგან უბრწყინდება და მაშინვე სააბაზანოსკენ გარბის.
- რა ხდებოდა, აბა. ნახე ზურა? -მაშინვე გამოკითხვას იწყებს თიკო და სამზარეულოსკენ მიდის.
- კი, სცენარი გაგვაცნო. - მეც უკან მივყვები და ფანჯარასთან ვჯდები.
- ყავა უნდა გავაკეთო, ხო დალევ? -მხოლოდ წამიერად მავლებს თვალს და კარადას აღებს.
- რავი, კი..
- სხვაა? მომიყევი კიდევ ამბები, რა ხდებოდა. ან პარტნიორი როგორ მოგეწონა?
' პარტნიორის ' გაგონებაზე, ღრმად ვოხრავ.
- ეგ არ მკითხო, ჯობია.
- რა იყო, ასეთი ვინ არის? - ოდნავ იღიმის და მადუღარას რთავს.
- გიორგი
- ვინ, რომელი გიორგი?
- ის.. ის.. - ხელითაც ვანიშნებ და ყველანაირად ვცდილობ, რომ მზერით მივახვედრო.
თავიდან, გაშტერებული მიყურებს. მერე, წამიერად ფიქრდება და თვალები უფართოვდება.
- არარსებობს!
- ჰო, მეც დაახლოებით მსგავსი რეაქცია მქონდა..
- გოგო, ელენე.. -მაშინვე ჩემსკენ მორბის, სკამს სწევს და წინ მიჯდება- ანუ, შენი პრინციც მსახიობია?
- რა პრინცი, ნუ ბოდავ. -მაშინვე წარბებს ვკრავ და მზერას ვარიდებ.
- ღმერთო, ღმერთო.. აი ეს, მესმის. ზუსტად თქვენზეა ნათქვამი, ზეცაში გადაწყდა ბედიო, თუ როგორცაა..
- ძალიან დავიღალე, ნიცასთან წავალ - ყველანაირად ვცდილობ, მოსალოდნელი საუბარი თავიდან ავიცილო, სწრაფად ვდგები და ნელი ნაბიჯებით მივდივარ კარისკენ.
- და ყავა?
- აღარმინდა.
___________________
სალამი. მეგობრებო, კიდევ ერთი ბოდიში უნდა მოვიხადო, დაგვიანებისთვის.
როგორ მოგეწონათ? რას ფიქრობთ, როგორ განვითარდება მოვლენები?
გელით, მოუთმენლად.
სიყვარულით
თქვენი
ელა'ტრისი