მართა მშვიდი და უემოციო სახით უყურებდა როგორ ლეწავდა და ამტვრევდა გაგიჟებული ალექსანდრე სახლში ყველაფერს და იქამდე არ ამოიღო ხმა სანამ ამ ყველაფერისგან თავმობეზრებული ბიჭი არ დაშოშმინდა
-ეს ყველაფერი შენთვის გავაკეთე!
-საშნელება გააკეთე!
-ვიცი მაგრამ ...
-რა მაგრამ? ხვდები საერთოდ რა ჩაიდინე? თათიაა ვეზიზღები... ვძულვარ... როგორ გგონია რა მოხდება მას შემდეგ რაც ძალდატანებული ქორწინების შემდეგ ჩემი ცოლი გახდება? უარესად შემიზიზღებს!
-ასე არ იქნება-მკაცრად უარყო მისი სიტყვები გაცეცხლებულმა ქალმა
-მაინც შენსას აწვები?-აფეთქდა ალექსი
-თუ ეს ქორწინება არ შედგება მაშინ თათიას დავიწყება მოგიწევს და თან სამუდამოდ ! მზად ზარ მის დასაკარგად?
-რატომ მაგიჟებ? რატომ ?რატომ?
-იმის მერე რაც შენ გააკეთე თათია არასოდეს მოგცემს უფლებას რომ მას მიუახლოვდე, მითუმეტეს იმ დონემდე დაუახლოვდე რომ ისევ შენთან დაბრუნება იფიქროს! ასე რომ ჯობია ის გააკეთო რასაც გეუბნები... წინააღმდეგ შემთხვევაში მასზე უარის თქმა უნდა შეძლო
-არა!
-ალექსანდრე, მას სძულხარ... მთელი არსებით სძულხარ... მაგრამ ამავე დროს უყვარხარ... დამიჯერე არაფერია ზიზღნარევ სიყვარულზე უფრო საშინელი, მწველი და გულისამრევი გრძნობა
-ამას საკუთარი გამოცდილებიდან მეუბნები?-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა დედას
-ჰო... საკუთარი მწარე გამოცდილებიდან გეუბნები...
-ზაზა ისევ გიყვარს?-გამაყრუებელი სიჩუმე ალექსისი ჩავარდნილმა ხმამ გაკვეთა
-ეს გრძნობა არააა... ეს შხამია... რომელიც ყოველ დღე ნელ-ნელა მანადგურებს...
-მამა არასდროს გყვარებია ხომ ასეა?
-მამაშენი ჩვეულებრივი ნაძირალა იყო... ათასჯერ მიღალატა, ათასჯერ ვაპატიე...სულ მჯეროდა რომ შეიცვლებოდა... სულ მეგონა რომ ოდესმე შემამჩნევდა დამაფასებდა... მაგრამ არა ჩემზე წინ ნებისმიერ კახპას აყენებდა...ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი იმედგაცრუება იყო... ჰოდა სწორედ მისი ამ არანორმალურო დამოკიდებულების გამო ავირიე... გესმის? დავიკარგე... სწორედ მაშინ გამოჩნდა ზაზა... ზაზას რომელსაც დღემდე გაგიჟებით უყვარს ლიკა, საკუთარი ცოლი... მინდოდა ვინმეს მეც ვყვარებოდი... დაბნეული ვიყავი... მომწონდა მისი დამოკიდებულება ცოლისადმი... ის ღამე... ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი და სასიამოვნო შეცდომა იყო...ვნანიბ თუ არა იმ ერთადერთ ღამეს? არა არ ვნანობ! იმიტომ რომ მამაშენმა ათასმეერთედ მიღალატა, მეკი მხოლოდ ერთხელ
-გამიზნულად იყავი ზაზასთან?
-არა! ასე არ იყო... უბრალოდ ასე მოხდა...
-გულს მირევს ეს ყველაფერი
-გულწრფელად გეტყვი რომ მეც
-და ახლა რა იქნება? ეს უაზრო ქორწინება რას შეცვლის?
-ჩემგან განსხვავებით შენ მას უყვარხარ... შეუძლებელია გრძნობები ასე ერთ წამში უკვალოდ გაქრეს ადამიანის სხეულიდან და გონებიდან... ასე რომ მის დასაბრუნებლად უნდა იბრძოლო
-გგონია ამ ძალდატანებული ქორწინების მერე რამე შანსი მექნება მასთან?
-სხვაგვარად უბრალოდ ვერ შეძლებ მასთან დაახლოებას, ვერანაირად ვერ მოახერხებ რომ დაუმტკიცო რო კარგი ადამიანი ხარ, რომ შენც გაქვს ადამიანური გრძნობები, რომ შეგიია სიყვარული ერთგულება, პატივისცემა
-მეშინია, გესმის? მეშინია რომ დავკარგავ
-არ დაკარგავ... არ დაკარგავ...პირობას გაძლევ რომ მე პირადად ყველაფერს გავაკეთებ შენ ბედნიერებისთვის... და თუ ამ ბესნიერებას თათია მოგიტანს მზად ვარ რომ მასთან ურთიერთობის აღდგენაში დაგეხმარო
-შეგვიზიზღებს უარესად შეგვიზიზღწბს ამ ქორწინების გამო
-ვიცი... მაგრამ ეს ნუ შეგაშინებს ნელ-ნელა ყველაფერი დალაგდება, უკეთ რომ გაგიცნობს და მიხვდება რომ მანკიერი თვისებსბის გარდა რაღაც კარგიც გაქვს... შეიცვლება მისი შენდამი დამოკიდებულება
-არ ვიცი...
-ალექს ნუ ყოყმანობ! ეს ერთადერთი გზაა თქვენს დასაახლოვებლად
-გთხოვ ტვინს ნუ მირევ ისედაც ცუდად ვარ და გადაწყვეტილების მიღება მიჭირს
-ხვალ... 12 საათზე ხელმწერის ცერემონიაა ასე რომ ფიქრის დრო აღარ გაქვს... ალექსანდრე დამიჯერე რომ თათია მოვა, ბაჩოს და თეონას გამო მოვა...
-ალბათ გული ერევა ჩვენზე
-ჰო ალბათ... ალბათ საშინელ, უგულო და ყველაზე ბოროტ ქალად მსახავს გონებაში-ცინიკურად გაეცინა მართას -ალბათ ფიქრობს რომ მე შემიძლია ვიყო იმდენად სასტიკი რომ ტყუპების მომლოდინე მამა ციხეში გავუშვა...
-როგორი უცნაური ქალი ხარ
-გინდოდა გეთქვა საშინელი?-თვალები დააწვრილა მართამ და შვილს ჩააცქერდა ამღვრეულ ჭაობისფერ სფეროებში
-არა, ცდები
-ჰო საშინელი ქალი ვარ... მისი დაბნეულობით, გულუბრყვილობით და სისუსტით ვსარგებლობ... ვაშინებ და ვაიძულებ ის გააკეთოს რაც მე მინდა
-რატომ დაგეგმე ხელის მოწერა ხვალ?
-თათიას უფლებას ვერ მივცემ რომ გონს მოვიდეს, სიტუაციაში გაერკვიოს, გაიაზროს რომ არც ისეთი მონსტრი ვარ მისი ლაწირაკი ძმა ციხისთვის გავიმეტო
-ცუდად ვიქცევით
-ეს ერთადერთი შანსი
-ან უკანასკნელი
-ეს უკვე შენზეა-მართა ადგა და ოთახიდან გავიდა.
მთელი ღამე თეთრად გაათენა თათიამ, ვერაფრით შეძლო ცოტახნით მაინც მოეხუჭა თვალი, თავში ათასი მძიმე აზრი უტრიალებდა, ბოლომდე კიდევ ვერ აღიქვამდა მისი დახშული გონება თუ რამდენად მძიმე გადაწყვეტილება მიიღო მშობლების ჩუმად.
ზუსტად თორმეტე მართას გამოგზავნილ მანქანაში ჩაჯდა, უჩვეულოდ მშვიდი იყო...ისეთი განცდა ჰქონდა თითქოს აქ კი არა სადღაც სხვაგან იყო და შორიდან ყურებდა ამ პატარა უსუსურ საცოდავ და ყველაზე შეშინებულ გოგონას, რომლის ბედსაც არსაიდან მოსული, დაუნდობელი და ყველაზე სასტიკი დედა-შვილი წყვეტდა.
მანქანის ხმა რომ მიწვდა ალექსის დახშულ სმენას საშინლად დაიძაბა, ფანჯარას მიუახლოვდა აღელვებული და დაძაბული მზერით მიაჩერდა მანქანიდან გადმოსულ სახე წაშლილ გოგონას
-ეჭვიც არ მეპარებოდა რომ მოხვიდოდი-მართა შეეგება ჩვეული უემოციო სახით და შესასვლელისკენ წაუძღვა, თათია მორჩილად მიჰყვებოდა, მაგრამ ისევ ისეთი განცდა ჰქონდა რომ აქ კი არა სადღაც სხვაგან თავისუფალ სამყაროში იყო, რომელშიც მსგავსი სიბიძურე, ძალადობა და აგრესია არ იყო, მართამ ერთერთი ოთახის კარი გააღო და შინგით შეუძღვა, პირველი რაც თვალში მოხვდა გოგონას იყო თეთრი საქორწილო კაბა რომელიც ისევ საკიდზე ეკიდა
-ამას არ ჩავიცვამ-ზიზღითბსავსე მზერა კაბიდან მართას თვალებზე გადაიტანა
-ჩაიცვამ! იმიტომ რომ ეს ყველაფერი დადგმული სპექტაკლი კი არა ნამდვილ ქორწინებას უნდა ჰგავდეს!-მბრაძანებლური ტონით უთხრა და მის აწყლიანებულ თვალებს მაშინვე გაექცა-დროზე მოწესრიგდი და ჩამოდი-ნომრიდან გრაციოზულად გავიდა და კარი გაიჯახუნა.
ძალიან ეცადა თათია რომ მოწოლილი მძიმე ემოციებს გამკლავებოდა მაგრამ ვერ შეძლო და მაინც გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე სიმწრის ცრემლები, თუმცა თავს მოერია, ამაყად დადგა სარკის წინ, ჩაიცვა ამ ქვეყნად ყველაზე საძულველი ქალის მიერ შერჩეული საქორწილო კაბა, ქუსლიანი ფეხსაცმელი, გაიკეთა მაკიაჟი მთრთოლარე ხელებით, დაივარცხნა თმა...ხელოვნური ყვავილების თაიგული მოხდენილად დაიჭირა, ყველა გრძნობა და ემოცია დატოვა ნომერში გარეთ კი მშვიდი უემოციო, უგრძნობი, ცარიელი, სულო, უგულო, უყველაფერი გავიდა, კიბე ნელა ჩაიარა რადგან ქუსლებს მიუჩვეველს უჭირდა სიარული და დამსწრე ამაზრზენ საზოგადოებას მოავლო თვალი, ბოლოს კი, მზერა ალექსანდრე ჯიშკარიანის ჭაობისფერ, დანისლულ, ცარიელ უგრძნობ თვალებზე მოეყინა, რომელიც გაქვავაებულივით იდგა და მოწოლილ ათას ემოციას სხეულის შიგნიდან ებრძოდა