მოკლე შორტში და ბრეტელებიან მაისურში გამოწყობილიყო ნათია, სახლის ფორმაში ყოფნა ძალიან უყვარდა და კომფორტულად, მსუბუქად გრძნობდა თავს. როგორც თავად ფიქრობდა, რაიმე ხაზგასმა არ ჰქონია ამ ჩაცმულობას სპეციალურად ბაჩოს დასახვედრად, მაგრამ რომ ახსენდებოდა, თუ როგორ უყურებდა ძველად ქალის მაღალ, სავსე ფეხებს ბიჭი, სიამოვნების ტალღა უვლიდა სხეულში.
მაგიდაზე შავი ღვინო და მსუქანი, დაბალტანიანი ჭიქები უკვე დაელაგებინა. შავ შოკოლადს კი ელოდა.
ბაჩო განგებ აგვიანებდა. უნდოდა მეტი დრო მიეცა ქალისთვის წინასწარ მოსამზადებლად და დასაფიქრებლად. ბევრი ჰქონდათ სალაპარაკო, მით უმეტეს, როცა ორივემ იცოდა რომ გასართობად არ იყვნენ ერთად და ერთი წელი, პლუს კიდევ თვეები არც ცოტა დრო იყო. ერთიც და მეორეც კომპრომისებზე მიდიოდნენ და რაკი ამას იაზრებდნენ, ასე უცებ გერმანიაში წასვლა, ბიჭის აზრით, არ იყო სწორი.
ნათია რომ წავიდა, ბაჩომ სახლში ყველაფერი დალეწა, თუ რამე ნივთს ხელი დაავლო. მერე სასმელში იწვა რამდენიმე დღე, თუმცა საბოლოოდ როგორღაც მოვიდა გონს. იქამდე თავს არ იკლავდა ვინმესთან საუბრით, მერე, მით უმეტეს, უზომოდ ცივი და ურეაქციო გახდა. ის, რასაც ვერ ამბობდა და ვერ გამოხატავდა, ახრჩობდა და სულს უხუთავდა. თუმცა, ლაპარაკი არ შეეძლო. გამორიცხული იყო, ვინმესთვის ეთქვა რომ ქალმა, რომელიც უყვარდა, ადგა, ფეხი დაკრა, წავიდა და მიატოვა. ქვა გახდა ყველასთვის. ყველაფერი მოიძულა და არ გაუვლია იქ, სადაც ერთად დადიოდნენ. ყველანაირი გართობა დაივიწყა და მუშაობა დაიწყო.
ბაჩო არასდროს ყოფილა პატარა. ასაკის მიუხედავად, ჩამოყალიბებული და დამდგარი ტიპი იყო. იცოდა რა უნდოდა და როდის-სად-რა ეთქვა. ამის გამო მოაწონა თავი ნათიასაც. მისი ტიპაჟი იმდენად საინტერესო იყო და მით უფრო ის, რასაც მალავდა და არ აჩენდა ბიჭი. ყოველთვის აგიჟებდა ნათიას, როგორ ახერხებდა ამდენი რამის დამალვას და ართქმას. უღრიალებდა ხოლმე - ამოხეთქე, ბაჩანაო, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა.
ახლა კი, მოთმინებით ელოდა ქალი მას, მაგრამ თან გულში კარგადაც აყრიდა.
- საზიზღარი ბიჭი! მაინც უნდა გადააშოროს დროს, ოღონდ „ჩემ ჭკუაზე“ გავლა არ გამოუვიდეს, ამ ელემენტარულშიც კი თავისას ისწორებს. - სკამზე ფეხებაკეცილი იჯდა და გულში ლანძღვის მერე ხმამაღლა საუბარზე გადავიდა. წინ დადებულ ალუჩას გემრიელად ახრაშუნებდა.
კარი პირდაპირ შემოაღო ბაჩომ. გადაამოწმა, თუ ისევ ძველებურად დახვდებოდა ნათია.
- ვერ დააკაკუნე?
- კაი ახლა, რა. განგებ არ დატოვე? - მივიდა და შუბლზე აკოცა ქალს.
- ამხელა ბიჭი მაინც იდიოტი ხარ! - ფეხზე წამოდგა ნათია. მკლავები შემოჰხვია და ჩაეხუტა ბაჩოს, მაგრამ თავად ბიჭს რეაქცია არ ჰქონია. უძრავად იდგა. ბაჩოსთვის ის შუბლზე კოცნაც მეტისმეტი იყო. თვლიდა, რომ ეს მის თავმოყვარეობას ეხებოდა. ერთი კი გაჰკრა გულში ამაზე ქალს, მაგრამ არაფერი უთქვამს. გაჩუმდა.
- ნუ წიკვინებ, მოგიტანე შოკოლადი და ჭამე. - ურეაქციოდ უთხრა, ჯიბიდან შავი „ალპენ-გოლდი“ ამოაძვრინა და მაგიდაზე დადო.
- არ მინდა, ღვინო დაასხი, ეგ უფრო დაგვჭირდება სალაპარაკოდ.
- რა იყო, გერმანელებმა გადაგაჩვიეს ლაპარაკს? აქამდე არ გაკლდა სითამამე. პრინციპში ეს აქამდე სამი წლის წინ იყო.
- ვერ გავიგე შენი, რატომ ჩააცივდი? ხომ შეიძლება ნორმალურად ვილაპარაკოთ? - წინ ჩამომჯდარ ბიჭს ფეხები მუხლებზე გადაალაგა ნათიამ და უფრო გემრიელად მოკალათდა. იცოდა, ბაჩოსთვის სისუსტე იყო მუხლები. ნუ, თუ რამე არ შეიცვალა.
- როგორ მოგეწონა გერმანია?
- იმდენად არა, რომ იქ დავრჩენილიყავი სიკვდილამდე.
- აა, სადღაც ეგეც დაუშვი და გიფიქრია, არა? - ცალყბად ჩაეცინა ბაჩოს.
- ბაჩანა, ნუ მაღიზიანებ! ისედაც ნერვიულობით ვარ მკვდარი.
- რომ მიდიოდი, მაშინ არ გახსოვდა ეგ?
- კი, მახსოვდა.
- მერე ეგ დედანატირები, რომ გენახე და ორი სიტყვა გეთქვა და ნორმალური ადამიანებივით დავშორებოდით ერთმანეთს, მოკვდებოდი?
- არ მოვკვდებოდი.
- აბა, ამიხსენი მაშინ.
- უბრალოდ, ასე გამოვიდა. მიმიწვიეს და წავედი.
- და არ უნდა გენახე და აგეხსნა ეგ ჩემთვის?
- ვეღარ მოვახერხე. არა, არც მინდოდა. ფრენა მეორე დღეს ჩამინიშნეს, როცა მოწვევაზე დავთანხმდი. ფრენის საკითხები თვითონვე მოაგვარეს და ასე უცებ მოხდა.
- არ გინდოდა? ურთიერთობის დროს ასე არ ხდება, ნათია. მხოლოდ შენი არ მინდა არ არის საკმარისი იმისთვის, რომ რამე გადაწყვეტილება მიიღო. ტელეფონი არ გქონდა, გოგო? დაგერეკა და გეთქვა შემხვდიო. მოწვევაზე ასე დაუფიქრებლად დათანხმდი? რომელიმე წამზე მაინც არ გაგახსენდა, რომ მეც ვარსებობდი შენს ცხოვრებაში?
- გოგოს ნუ მეძახი, იდიოტო! - გაბრაზდა ქალი. - ჰო, მეც ვიცი, რომ არასწორად მოვიქეცი.
- ჩვენი ურთიერთობა მარტო იმიტომ ღირდა, რომ ლაპარაკი ყოველთვის შეგვეძლო, ნათია. შენ ადექი და დამიკიდე. ერთი სიტყვა მომწერე მივდივარო და სულ ეგ იყო. ეგეც მაშინ, როცა გაგახსენდა და დრო გამონახე.
- მოწვევას იმის გამო დავთანხმდი, რომ აღარ შემეძლო. ჩვენი ბოლო კამათის მერე უბრალოდ ავდექი და წავედი. ვიფიქრე, რომ ახალი შანსი მომეცა შენთვის. ჩემთვისაც. ჩვენი ურთიერთობის დამალვა მანადგურებდა. ვინმეს რომ გაეგო, ბევრად უფრო ცუდი რამ მოხდებოდა. ოჯახის წევრებს დავემშვიდობე, ანაბელთან ვიყავი მთელი ღამე, მერე ბარგი ჩავალაგე. ეკას წამოსვლის განცხადება მაილზე გადავუგზავნე, უნივერსიტეტშიც არ მივსულვარ. ყველაფერს გავექეცი. უფრო სწორად, პრობლემიან ცხოვრებას გავექეცი და მეგონა, სწორი მხარე ავირჩიე...
- რა მარტივი სალაპარაკოა ახლა, - სიტყვა გააწყვეტინა ბიჭმა, ცინიკურად ჩაიცინა. - ჩემზე ვაფშე არ გიფიქრია. აზრადაც არ გაგივლია, რომ ეგ პრობლემა საერთო იყო. იმენა არ იცი, რომ ურთიერთობა კამათის გარეშე არ არსებობს. მე პატარა ბიჭი არ ვარ, ნათია, როცა გინდა, მოვიდე ლეკვივით და როცა გინდა - წავიდე. სამი წელი უშენოდ ცხოვრებას მივეჩვიე. ამ სამ წელში ჩემთვის ერთხელაც არ მოგიწერია, არ მოგიკითხივარ. რატომ არ მკითხე, იქნებ, მე არ მინდოდა უშენოდ ცხოვრება? იქნებ, მინდოდა შენ გვერდით ყოფნა? იქნებ, ერთად დაგვეძლია პრობლემა? ბევრჯერ ვიკამათეთ იქამდეც, მაგრამ შენ ჩათვალე რომ მეტი აღარ შეგეძლო. ეგოისტი თინეიჯერი გოგოსავით მოიქეცი. ჩემს გრძნობებზე და სურვილებზე არ გიფიქრია. მერე მეც დავუშვი, რომ უშენოდ ცხოვრება შემეძლო და...
- ბაჩანა, - ჩუმი ხმით თქვა ქალმა.
- ჰო, ნათია, გისმენ.
- შეძელი?
- შევძელი. ვისწავლე. სხვა გზა არ დამიტოვე. შეიძლებოდა ყველაფერი გვქონოდა, მაგრამ შენ სადღაც ტრა.კში წასვლა არჩიე. ჰოდა, უკვე მე ჩემი ცხოვრება მაქვს და შენ - შენი.
- შენ თავს გეფიცები, მეგონა, რომ ასე უკეთესი იქნებოდა.
- მეცინება, რა. შენთვის არც იმდენად მნიშვნელოვანი ვიყავი, რომ ჯერ წასვლაზე შემთანხმებოდი და მერე გაფრენამდე გენახე, პროსტა დამლაპარაკებოდი, აგვეხსნა რა ჯობდა და როგორ, - კრიალოსანს ხელში ათამაშებდა ბაჩო. მის თვალებში წყენა იკითხებოდა და ქალს გულს სტკენდა ამის ყურება. - მე და შენ შორის არაფერი აღარ იქნება ისე, როგორც სამი წლის წინ იყო.
- ბაჩანა, ანუ შეძელი ჩემი დავიწყება?
- ვერაფერს გამოვრიცხავ.
- აუტანელი ხარ! - წითელი ღვინო ერთიანად გადაკრა ქალმა.
- მოვრჩით?
- შენზე გავიგე, სხვა ფაკულტეტზე გადავიდაო. - ოღონდ არ გაეშვა, კიდევ ეყურებინა მისთვის და ნებისმიერ საუბარზე თანახმა იყო, ამიტომაც თემა გადაიტანა ერგემლიძემ.
- გადავედი.
- და უნივერსიტეტიდან გაშვებას უპირებენო.
- მკი.დია მაინც. შენ გამო დავდიოდი აქ. ვაფშე შენ გამო ჩავაბარე სასწავლებელშიც, თორემ რა ფეხებად მინდოდა მე?
- გახსოვს, ტვინს რომ გიჭამდი? სკოლის მოსწავლე იყავი, რომ გაგიცანი და ახლა უნივერსიტეტს ამთავრებ.
- გაკლია შენ მგონი, რანაირად ლაპარაკობ? როგორ გაზრდილა ეს თამრიკოს ბიჭიო - ეგრე გამოგივიდა ახლა ორმოცდაათი წლის ქალივით. - ახარხარდა ბაჩო.
- დამპალო! ჯერ ოცდაჩვიდმეტი წლის ვარ!
- გეტყობა.
- რა მეტყობა? - უცებ ავარდა ნათია.
- ეს სამი წელი, დაბერებულხარ. ნაოჭები გაქვს, სარკეში არ იხედები? - თავს იკავებდა სიცილისგან ბაჩო.
- ბაჩანა დავითულიანო, არ გამაგიჟო ახლა! რაებს მეუბნები?!
- კაი, გოგო, გეხუმრე, რას გაგიჟდი?
- იმბეცილი! - დაიღრინა ქალმა.
- მომენატრა... - ფეხზე წამოდგა და ახლოს მიიწია ბიჭი ნათიასთან, თმის სურნელი შეისუნთქა და თავზე აკოცა. მიჩქმალულ გრძნობებს მაინც ვერ გაექცა. ძნელია, წინ რომ გიზის შენი ოცნების ქალი და გრძნობები უნდა მოთოკო, თავი რომ არ გაყიდო. ყოველდღე რომ მის ნახვას ელი, მისი სიახლოვის შეგრძნებას, როგორც არ უნდა გინდოდეს, თავს მაინც გაყიდი სულ ოდნავ და მონატრებას ვერაფერს უზამ.
- მე შენ მომენატრე. - მძიმედ ამოისუნთქა ქალმა. ვნებაც მოასკდა. იმდენი ხანია, ბაჩოს მკლავების სიძლიერე და მისი სუნი ასე ახლოს არ უგრძნია, გრძნობებისგან ლამის შეიშალა.
- არ უნდა გაგეკეთებინა. არ მომიცია შენთვის ამის ფიქრის საშუალება, - ჩაიმუხლა დავითულიანი, ქალის ხელები თავისაში მოიქცია, ფრთხილად აკოცა. - იმდენი რამ გადავლახეთ, იმდენი შევძელით, არავის გაუგია და ბოლოს არასწორი ნაბიჯი დაუფიქრებლად გადადგი.
- მეგონა, სწორ მხარეს ვირჩევდი, მართლა... არ მინდოდა, შენი ცხოვრება დამენგრია და ვიფიქრე, უნდა გამეთავისუფლებინე. - ცრემლები ჩაუდგა თვალებში ნათიას.
- ისევ ძალიან ლამაზი ხარ! - სახეზე მიეფერა ბიჭი.
- ბაჩანა...
- ჩუ, არაფერი თქვა. გავარკვიეთ. დაშლის დროა.
- არ წახვიდე, იყავი ცოტა ხანს. მომიყევი, რას აკეთებდი მთელი ეს დრო?
- მეგობრობას მთავაზობ?
- რატომაც არა?
- იმ ყველაფრის მერე?
- შესაძლებელია?
- ვმუშაობდი და ყურადღება გადამქონდა. - მოკლედ უპასუხა ბაჩომ.
- სულ ეს იყო?
- რისი მოსმენა გინდა?
- იცი რისიც. - ეჭვები ჭამდა ნათიას, ვინმე ხომ არ გაუცნია ბაჩოს.
- კი, გავიცანი ერთი გოგო.
- მერე?
- შეყვარებულები არ ვართ, მაგრამ წავა, რა. - ჩვეულებრივად თქვა დავითულიანმა და ქალის რეაქციას დააკვირდა. წამში სახე მოეშალა, იმხელა ტკივილი დაეხატა სახეზე, ბაჩო მიხვდა რომ ყველა დაკარგული წუთი იგლოვა ნათიამ. ბაჩომ მასში ამოიკითხა ფიქრი, რომ უმისობას ვერ პატიობდა საკუთარ თავს.
- მართლა? - გულუბრყვილოდ, ხმაჩაწყვეტით იკითხა ერგემლიძემ. - მართლა დაივიწყე ყველაფერი, რაც გვქონდა?
- და რას ფიქრობ, რომ მთელი ეს დრო ისე ვიქნებოდი და არავის გავიცნობდი? შენ მართლა გააფრინე, გოგო?
- სადღაც დავუშვი.
- ჰოდა, არასწორად. გითხარი, ჩემი ცხოვრება მაქვს - მეთქი, რომელიც შენ აღარ გეხება და არც შენი საქმეა ვის გავიცნობ და ვისთან რა ურთიერთობა მექნება. - აფეთქდა ბაჩანა. ნერვები ვეღარ შეიკავა და მაგიდას მუშტი დასცხო.
- დაგიბრუნებ. ყველამიზეზგარეშე, აუცილებლად დაგიბრუნებ, გპირდები.
- არაფერში მჭირდება შენი დაპირება. რაც გინდა, ის ქენი. წავედი მე. ვაფშე აღარ დამირეკო და შეეგუე, რომ ყველაფერი მორჩა. - ხელი აიქნია ბიჭმა და კარისკენ წავიდა.
- თავს მიხედე, ბაჩანა. - გიჟივით სახლიდან გავარდნილს სიტყვები დააწია ნათიამ. მობრუნდა და სავარძელში ჩაჯდა. ცრემლები ვეღარ შეიკავა. ყველანაირ გამართლებას ეძებდა თავისი საქციელის ასახსნელად, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა.
ფაქტი ასეთი იყო, თავისი ბაჩანა მიატოვა და წავიდა.