ლილემ სახეზე ხელები აიფარა და მოწოლილ ცრემლებს უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ გაფითრებულ ღაწვებზე
-მაპატიე-გაისმა ისევ ვანოს ჩავარდნილი ხმა-შენთვის ტკივილის მოყენება არ მინდოდა...ასე განზრახ არ მოვქცეულვარ, მართლა ვერ მივხვდი
-გთხოვ აღარაფერი თქვა-ამოილუთლუღა ატირებულმა გოგონამ
-ლილე პატარავ-ზედმეტად მიუახლოვდა ვანო აკანკალებულ გოგონას დაიხარა და თავზე აკოცა- არ იფიქრო რომ ეს ყველაფერი ალექსის გამო მოხდა... მე მართლა ვერ გავიაზრე გუშინ ღამე, რომ შენთვის, მე პირველი მამაკაც...
-გთხოვ-ცრემლიანი თვალებით ახედა გოგონამ ბიჭს- ძალიან გთხოვ აღარაფერი თქვა
-ის რაც ახლა მოხდა
-არაფერში გადანაშაულებ-თავი დახარა და ხმადაბლა, უფრო თავისთვის ვიდრე ვანოს გასაგონათ ჩაილაპარაკა -ყველაფერი ჩემი ბრალია
მხოლოდ ჩემი, მარტო ჩემი
-შენ ძალიან ლამაზი და სასურველი ხარ ჩემთვის-ვანომ ნიკაპზე ნაზად მოჰკიდა ხელი და თავი ააწევინა -ის რაც მოხდა შეიძლება არასწორად მოხდა მაგრამ...-გაჩუმდა და ამღვრეული ნაცრისფერი სფეროებით ჩააცქერდა ტირილისგან დასიებულ თვალებში -მე ძალიან მინდოდა რომ შეგხებოდი... მაგრამ არა შენს ძმაზე შურის საძიებლად! არამედ იმიტომ, რომ ჩემთვის ზედმეტად სასურველი და საოცნებო გოგონა გახდი
-ძალიან გთხოვ მას ნუ მეუბნები... თავს ისედაც საშინლად ვგრძნობ
-ამას იმიტომ გეუბნები რომ არ მინდა არასწორად იფიქრო
-ახლა საერთოდ არ მინდა და არც შემიძლია რამეზე ფიქრი, უნდა წავიდე -ლილემ ვანოს ხელი სახიდან მოიშორა და საწოლიდან ადგომა სცადა
-ცუდად გამოიყურები...ჯობია დაისვენო და მერე გადავწყვიტოთ როგორ მოვიქცეთ
-აქ დარჩენა არ მინდა-ხელახლა ატირდა ლილე და შეშინებული თვალებით მიაჩერდა ბიჭს
-გთხოვ ასე ნუ მიყურებ-დაიძაბა ვანო-ნაბ.ჭვარი არაკაცი არ ვარ... შენი სურვილის საწინააღმდეგოდ თმაზეც კი არ შეგეხები -უთხრა ბრაზნარევი ტონით
-შეგიძლია მარტო რომ დამტოვო?
-ჰო რა თქმა უნდა-ვანომ ძირს დაგდებულ პერანგს ხელი წამოავლო და ოთახიდან გავიდა, ლილს საწოლიდან ადგა და მაშინვე სააბაზანოში შევიდა, ცხელი წყლის ნაკადის ქვეშ იდგა დიდხანს, ძალიან დიდხანს და ცდილობდა ის ჭუჭყი ჩამოერეცხა სხეულიდან რომელშიც სრულიად გააზრებულად აღმოჩნდა, როცა ოდნავ დამშვიდდა, დაწყნარდა და საბოლოოდ დაიბრუნა აზროვნების უნარი ოთახიდან გავიდა, ტანსაცმელი ჩაიცვა და მისაღებში გავიდა
-მე...უნდა წავიდე-თავდახრილი დადგა ოთახის კართან
-ასე ვერ გაგიშვებ-აღელვებული ვანო ზედმეტად მიუახლოვდა გოგონას
-ალექსანდრეს მე ავუხსნი ყველაფერს
-მკ.დია ის რას იფიქრებს და გააკეთებს-უთხრა ვრაზნარევი ტონით ბიჭმა, ნიკაპზე ხელი მოკიდა ჯერ კიდევ მოცახცახე გოგონას და თავი
ააწევინა- მე მხოლოდ შენ მაღელვებ
-მაშინ წასვლის უფლება მომეცი... აქ შენთან ერთად ყოფნა არ მინდა... ძალიან ცუდად ვარ
-სწორედ ამიტომ არ მინდა შენი გაშვება
-მე
-ლილე ნუ იძაბები-გაბრაზდა ბიჭი
-უბრალოდ სახლში წასვლა მინდა
-ჩემი გეშინია?-გოგონას რეაქცია ძალიან აღიზიანებდა ბიჭს
-უნდა მეშინოდეს?-კითხვა შეუბრუნა გოგონამ
-არა, რა თქმა უნდა... მაგრამ შენი რეაქცია...
-რატომ არ გესმის?-ატირდა ისევ ლილე-უბრალოდ წასვლა მინდა
-მე წაგიყვან
-არა, არავითარ შემთხვევაში
-აბა სახლში ტაქსით გაგიშვა?-გაბრაზდა ვანო
-კარგი როგორც გინდა ოღონდ აქედან წამიყვანე
-კარგი-მაგიდაზე დადებულ გასაღებს და მობილურს წამოვლო ვანომ ხელი.
გაგიჟებული მართა ოთახში შეიკეტა, თათია კი ალექსანდრესთან ერთად მისაღებ ოთახში იყო და მოღუშული სახით მისჩერებოდა მობილურ ტელეფონს, რატომღაც იმედი ჰქონდათ რომ ვინმე დარეკავდა და ვანოს ადგილსამყოფელს ეტყოდათ, ამ შემთხვევაში ლევანის ზარის მოლოდინიც ჰქონდათ, ორივე შეკრთა როცა ფეხის ნაბიჯების ხმა გაიგეს, ორივემ ჰოლისკენ გაიხედა და თვალცრემლიან ლილეს რომ ჰკიდეს თვალი იმდენად დაიბნენ რომ რამდენიმე წამის განმავლობაში ვერაფრის თქამ და გაკეთება ვერ მოახერხეს
-ლილე-დაიჩურჩულა თათიამ სახე წაშლილი გოგონას სახელი, რომელიც იმდენად ნერვიულობდა და ღელავდა, რომ მთელი სხეულით კანკლაებდა და ძლივს ახერხებდა ნაბიჯის გადადგმას წინ
-ამის დედაც... როგორც იქნა -აზრზე მოვიდა ალექსი, ფეხზე წამოვარდა და ხელახლა ატირებული გოგონასკენ გეშურა გაავებული საჩხუბრად
-მე-ამოილუღლუღა ლილემ და გონებადაკარგული მკავებში ჩაუვარდა ძმას.
ისე დაღამდა რომ არავის დალაპარაკებია ლილე, არავისთვის არაფერი აუხსნია, მთელი დღე ცრემლებად იღვრებოდა და მხოლოდ მაშინ ამოიღო ხმა, როცა მართას ჩხუბით ,ყვირილით და კივილით დაიღალა
-ჰო ვანოსთან ერთად ვიყავი მთელი ღამე!-უთხრა ჩამწყდარი ხმით და ხელახლა ატირდა
-მასთან იწექი?-დაუფარავად ჰკითხა ქალმა რადგან ისედაც ხვდებოდა ლილეს ქცევებით რომ ეს ასე იყო
-რისი მოსმენა გინდა?-ცრემლიანი თვალებით ახედა გოგონამ დედას
-იმდები გამიცრუე...ბექა სიმართლეს ამბობდა შენზე პატარა, სულელი, ოცნებებით სავსე გოგო ხარ და მეტი არაფერი!
-თავი დამანებე-ლილე გვერდზე გადატრიალდა და საბანი წაიფარა თავზე, მართა გაგიჟებული გამოვარდა ოთახიდან და იქვე დაყუდებულ შვილს მიაჩერდა მოღუშული სახით
-როგორ გგონია... ამ ყველაფერში დამნაშავე ლილეა თუ, მხოლოდ მე და შენ?
-ჩვენ ორივემ ვიცით ამაზე სწორი პასუხი-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ბიჭმა და დის ოთახში შევიდა -ლილე შეიძლება ვილაპარაკოთ?-საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა და სევდიანი თვალებით მიაჩერდა დის მოცახცახე ზურგს
-გთხოვ ახლა არა...
-სწორედ ახლა!
-არ შემიძლია თვლებში შემოგხედო
-მე მხოლოდ ის მაინტერესებს რა მოხდა...გული გატკინა?
-არა მას არაფერი დაუშავებია...საერთოდ არაფერი... ყველაფერი ჩემი და ჩემი სისულელეების ბრალია...
-კარგი-ამ თემაზე საუბარი დასთან, ძალიან უჭირდა ალექსს, ამიტომ მეტად აღარ შეხებია
-სხვა დროს ვილაპარაკოთ გთხოვ-ლილე მისკენ გადაბრუნდა და აკანკალებულ ხელებზე მიაჩერდა ძმას
-მარიას ფოტოები ნახე და ამიტომ მოიქეცი ასე?
-ჰო ვნახე... ასე განზრახ მოიქცა ვიცი... მაგრამ
-მაგრამ შენ მაინც იეჭვიანე ბექას ყოფილზე... ჩათვალე რომ ბექას სათანადოდ არ უყვარხარ...იმიტომ გკრა ხელი და ნებისმიერზე გაგცვლის...რადგან ძმაკაცის და ხარ და შენთან ვერ დაწვება სერიოზულ ურთიერთობამდე ფიქრობ რომ შეუძლია ყველასთან წავიდეს...
-ასე ნუ მელაპარაკები-გაბრაზდა ლილე
-მერე რა თუ ბექა მეგობრის ქორწილში, ყოფილს შეხვდა? მერე რა თუ მასთან ერთად იცეკვა და იმ გოგონამ შენს გასაღიზიანებლად... ჰო ჰეთანხმები ზედმეტად რომანტიული და სექსუალური ფოტოები დადო მასთან ერთად გადაღებული, მაგრამ ამის გამო...რაც შენ გააკეთე არასწორია! უფრო სწორად საშინელი!
-ვიცი... ვიცი...მაგრამ ასე განზრახ არ მოვქცეულვარ... უფრო სწორად არ მინდოდა ასე ღრმად რომ შემეტოპა... უბრალოდ ასე მოხდა...
-ამ ყველაფერით ყველაზე მეტად მხოლოდამხოლოდ შენ დაზარალდები იცი ეეს?
-მე...
-ლილე იმედია გესმის რომ ამ ყველაფერის მერე შენ და ბექა ერთად უბრალოდ ვეღარ იქნებით... ის... ვერ კი არა უბრალოდ არ გაპატიებს ამ ყველაფერს! განა იმიტომ რომ ვიღაცასთან დაწექი? არა, იმიტომ რომ შენ მას არ ენდე, არ დაუჯერე და პირველივე შესაძლებლობისთანავე თქვენს სიყვარულს ხაზი გადაუსვი და ვიღაც ს.რთან დაწექი
-ვიცი-ხელახლა ატირდა ლილე და სახეზე ხელები აიფარა
-დედა სულ გვასწავლიდა რომ ყველა, გაუაზრებელ თუ გააზრებულ ქმედებას, მოჰყვება შედეგი, რომელზეც პასუხი უნდა ვაგოთ საკუთარი გრძნობებით!
-მე...
-ხვდები? საკუთარ თავს ყველაზე მეტად შენ ატკინე შენი სისულელეებით... ახლა რა იქნება? იქნება სიცარიელე და მარტოოობა... იცი შენი კარგად მესმის რადგან მეც ერთი ღამის გამო დავკარგე საყვარელი ადამიანი
-რას გულისხმობ?-პირველად გაბედა თავის აწევა და ძმისთვის თვალის გასწორება გოგონამ
-თათია მოვატყუე მასთან ვიწექი... მერე კი დავამცირე და სახლიდან გავაგდე... ტაქსის ფული მივეცი და ვუთხარი წადი-მეთქი...
-რაა?-მიღებული მძიმე შინაარსობრივი ნფორმაციის გამო ლილეს გონებამ რამდენიმე წამის განმავლობაში სწორად ვერ აღიქვა ძმის ნათქვამი სიტყვები, თუმცა ნელ-ნელა აზრები თავისთავად დალაგდა გონებაში -არ მჯერა რომ შენ ასეთი საშინელება გააკეთე
-ახლა ფიქტიური ცოლ-ქმარი ვართ
-მაგას ისედაც ვხვდებოდი-დანანებით უთხრა ლილემ ძმას -ისეთი ცარიელი, ცივი და უგრძნობია თათია შენს მიმართ... უბრალოდ აზრებს სწორად ვერ ვალაგებდი...ვერ ვხვდებოდი რა და როგორ მოხდა თქვენს ურთიერთობაში, თუ სძულდი ცოლად რატომღა გამოგყვა...
-მინდა რომ გავუშვა... მაგრამ მეშინია რომ სამუდამოდ დავკრგავ... ისევე როგორც შენ გაგიშვა ბექამ... მაგრამ რეალურად დაგკარგა
-ჰო ამ საკითხში მრჩევლად მე ნამდვილად არ გამოგადგები-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე ლილეს -მე არ ინდოდა გავეშვი... მას კი წასვლა უნდა და შენ ძალით აკავებ...
-მეშინია
-მეც მეშინია-გულწრფელად უთხრა ლილემ, ძმისკენ მიიწია და ძლიერად ჩაეხუტა.
იმის გამო რომ ლილე უჩვეულოდ მშვიდად იყო, რამდენიმე დღეში უნივერსიტეტშიც წავიდა და სწავლა ჩვეულ რეჟიმში განაგრძო, ყველამ ჩათვალა რომ მომხდარმა მძიმედ არ იმოქმედა მასზე და ყურადღება ერთიანად მოადუნეს.
თათია მოუთმენლად ელოდა ბათუმიდან ლიკას და ზაზას დაბრუნებას, ძალიან უხაროდა რომ მათ მაინც მოახერხე ურთიერთობის დალაგება და აღდგენა. სამაგიეროდა მართა უჩვეულოდ ღრინავდა, ყველა და ყველაფერი აღიზიანებდა გარშემო, მისი აგრესიის ყველაზე ხშირი მსხვერპლი ხდებოდა დალი, რომელიც ურეაქციო იღებდა ქალის მოწყობილ სკანდალებს, რადგან ეს ფსიქოლოგიური ზეწოლა, შესაბამიასად კომოპნსირდენოდა ალექსანდრესგან დოლარსა და ევროს ვალუტაში, მართას განსაკუთრებით აგიჟებდა ის ფაქტი რომ ყოველ ჯერზე მისი დამამშვიდებლების გარკვეველი რაოდენობა იკარგებოდა, ამაში ყველას ადანაშაულებდა, დიასახლის, დამლაგებელს, მებაღეს, დაცვას, თავში არავის აზრად არ მოსდიოდა რომ ამ ყველაფრის უკან შეიძლება მდგარიყო ლილე, გოგონა რომელიც ვეღარ ახერხებდა ვერც წესირად დაძინებას, ვერც ჭამას, ვერც სწავლა, ვერც გართობას და ზოგადად ცხოვრების გაგრძელბას, რომელიც ბექას გარეშე სრულიად უაზრო და უმიზნო იყო მისთვის, მითუმეტეს მას მერე რაც ჩაიდინა.
გვიან ღამე დაბრუნდა ალექსი შინ, ოთახში შესულს არ გაჰკვირვებია თათიას ჯერ კიდევ რომ ეღვიძა, რადგან ის ყოველთვის ელოდებოდა ხოლმე მის დაბრუნებას თუნდაც სცოდნოდა, რომ დააგვიანდებოდა, მაგრამ გაუკვირდა ფანქარი რომ ეჭირა ხელში და ხატავდა
-შეიძლება ვნახო?-ინტერესით ჰკითხა და მისკენ მობრუნებულ გოგონას დაჟინებით ჩააცქერდა ამღვრეულ თაფლისფერ სფეროებში
-თუ გაინტერესებს ნახე -თავი დახარა და მაგიდისკენ შეტრიალდა, ალექსი ნელა მიუახლივდა მას, მაგიდაზე ხელები დააბჯინა ისე რომ შუაში მოიქცია გოგონა დ ათავი იმდენად დახარა რომ ცხვირის წვერით შეეხო მის საფეთქელს -მოგწონს?-ინტერესით ჰკითხა გოგონამ და მისკენ მიიხედა , მათი ამღვრეული თვალები წამიერად შეხვდა ერთმანეთს
-ძალიან-გამომწვევი ტონით უთხრა ბიჭმა და კიდევ უფრო მიუახლივა სახე მისი სიახლოვით თავგზააბნეულ გოგონას -მაჩუქებ?
-ასე ძალიან თუ მოგწონს?-რაღაცნაირად აღფრთოვანდა თათია
-ჰო-უპასუხა მისი მომღიმარი სახით გახარებულმა ბიჭმა
-დავასრულებ და გაჩუქებ-არ ნებდებოდა თათია ქმრის სიახლოვით გამოწვეულ ვნებათაღელვას საკუთარ სხეულში
-მეშინია არ გადაიფიქრო
-მე სიტყვას ყოველთვის ვასრულებ-თამამად უთხრა გოგონამ და ნახატს დააცქერდა
-როცა დაასრულებ მინდა რომ მესტიაში წავიდეთ და იქ დავკიდო... ჩვენს პატარა სახლში
-ჩვენს არა! შენს!-შეუსწორა გოგონამ და ისევ მიიხედა მისკენ, უნდოდა მის სახეზე აღბეჭდილი ემოციები დაენახა
-ჯერ-ჯერობით ჩვენი-არ დანებდა ალექსი
-ჯერ-ჯერობით-გამყინავი ხმით გაიმეორა გოგონამ და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა
-ესე იგი წამოხვალ?-უხერხული სიჩუმე გაფანტა ბიჭის ხმამ
-ჰო-სევდიანი ხმით უთხრა გოგონამ და მომენტალურად გაექცა საყვარელი მამაკაცის თვალებს
-ხვალ უნივერსიტეტში მე წაგიყვან
-ნუ შეწუხდები
-არ ვწუხდები
-კარგი როგორც გინდა -არ შეეწინააღმდეგა გოგონა
-საღამოს ისევ მე მოგაკითხავ
-რა პატივია-გაეცინა თათიას და ირონიული ღიმილით ჩააცქერდა ქმარს თვალებში
-გაითვალისწინე სახლში გვიან დავბრუნდებით
-შეიძლება ვიკითხო რას მიპირებ?-ცინიკურად ჰკითხა, ალექსი გასწორდა და ზემოდან დააცქერდა ცოლს უკმაყოფილო სახით
-განსაკუთრებულს არაფერს პატარავ... ამ წუთიდანვე ნუ დაიძაბები -მარტო ეს უთხრა, ნიკაპზე ხელი აკრა და მიტრიალდა
-აუტანელო-მიაძახა გოგონამ და გაეცინა.
მთელი დღე მოუსვენრად იყო თათია, ერთი სული ჰქონდა ლექციები დამთავრებულიყო და ალექსი ენახა, დილით მასთან ერთად მგზავრობისას ვერაფერი გაარკვია, თუ სად უნდა წაეყვანა და რატომ, შესაბამისად ძალიან აინტერესებდა რა ჰქონდა ჩაფიქრებული, როგორც იქნა დასრულდა თათიას ტანჯვა-წამება, დამთავრდა ლექციები და შენობიდან გამოსულს იქვე კუთხეში დახვდა ალექსის მანქანა. რაღაცნაირად გაუხარდა სიტყვა რომ შეასეულა მან და მართლა მივიდა, გზა სწრაფი ნაბიჯით გადაკვეთა და მომღიმარი სახით მიუახლოვდა დაძაბულ ბიჭს
-როგორ ხარ?-ლოყაზე ხმაურით ალექსმა ცოლს და მანქანის კარი გაუღო
-რას აკეთებ!-გაუბრაზდა თათია და მკვლელი მზერა ესროლა
-ვცდილობ მოცემული სიტუაცია ჩემს სასარგებლოდ გამოვიყენო-გულწრფელად უთხრა და თავით ანიშნა დაჯექიო, გოგონამ არაფერი უპასუხა და მისი სურვილი შეასრულა. კარგა ხანს უხმოდ იარეს და არცერთი არ იღებდა ხმას ბოლოს ისევ თათიას გაუწყდა მოთმინების ძაფი
-შეგეძლია ის მაინც მითხრა სად მიგყავარ?
-განსაკუთრებულ ადგილას -მომღიიმარი სახით მიიხედა მისკენ ბიჭმა მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეხვდა
-მაინც?
-მიგეწონება
-ალექსანდრეეეეე-გაიბუტა თათია
-მალე მივალთ და ნახავ-გამომწვევი ტონით უთხრა და გაზს ბოლომდე მიაჭირა.
თათიამ გაოცება ვერ დამალა როცა ალექსანდრემ მანქანა განსაკუთრებული და ზედმეტად გრაციოზული რესტორინის წინ გააჩერა
-გადმოდი მოვედით-აციმციმებული თვალები მიანათა ცოლს და პირველი გადავიდა მანქანიდან, თათია მის ნებას დაჰყვა და თავადაც გადავიდა
-ამდენი იმიტომ მატარე რომ რესტორანში მოგეყვანე?-გაკვირვებული ტონით ჰკითხა ზედმეტად მოახლოებულ ქმარს, რომელმაც ხელი გადახვია და შენობისკენ წაიყვანა
-სხვა გზა არ დამიტოვე....აბა შენი ნებით არ მიმყვები და...-მომღიმარი სახით, ზემოდან დააცქერდა ალექსი ჯერ კიდევ გაბუტულ ცოლს
-იმიტომ რომ არ მიყვარს აქეთ-იქით სიარული და ყურადღების მიქცევა
-ეს საღამო და რესტორანი მხოლოდ შენი და ჩემი იქნება-მიმღიმარი სახით უთხრა ალექსმა ცოლს და გაოცები სახით რომ ახედა გოგონამ ცხვირზე აკოცა