თათია მომღიმარი სახით უყურებდა ქმარს
-არ მესმის რა საჭირო იყო ეს ყველაფერი
-მინდა რომ ჩემგან დაუვიწყარი, ლამაზი და განსაკუთრებული მოგონებები დაგრჩეს
-მოგონებები-სევდიანი ხმით გაიმეორა გოგონამ
-ჰო მოგონებები...
-ბევრი რამ შეიცვალა ამ ექვსი თვის განმავლობაში...პირველ რიგში მე და შენ, მერე კი ჩვენეული აღქმა სამყაროსი...
-მე სიყვარულმა შემცვალა ... შენდამი უსაზღვრო, უზომო და უკიდეგანო სიყვარულმა თათია- გადაჭრით უთხრა და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან, ნერვიულად მოუკიდა და გააბოლა
-გთხოვ არ გინდა-თავი ასწია გოგონამ და მზერა გაუსწორა დაძაბულ ბიჭს
-კარგი...-სევდიანად გაუღიმა და თვალი მის ბეჭედს გაუშტერა -როცა დავშორდებით... პირველ რიგში რის გაკეთებას აპირებ?
-ამ ბეჭედს მოვიხსნი და დაგიბრუნებ!
-სამხატვრო აკადემიის გამოცდაზე მაინც არ გახვალ?
-არ ვიცი
-ძალიან მინდა რომ შენს ოცნებებს გაეკიდო... და ბედნიერი იყო... -ალექსანდრემ ამღვრეული ჭაობისფერი სფეროები კვლავ ცოლის აწყლიანებულ თვალებს გაუშტერა, რაღაცნაირად ორივეს გული ეტკინა მის ამ სიტყვებზე
-შენ რას აპირებ?
-მე შენ დაგელოდები...
-ამას ნუ მეუბნები ძალიან გთხოვ
-ჩემი ბედნიერება შენ ხარ თათია... ამიტომ მე შენ უსასრულოდ დაგელოდები
-გგონია დავბრუნდები?-ინტერესით ჰკითხა გოგონამ
-არ ვიცი... ალბათ არა... მაგრამ მე ამ სიყვარულზე უარს მაინც არ ვიტყვი... ჩემთვის ჩუმად გულში მაინც სულ მეყვარები და სულ დაგელოდები...
-არ მინდა დაგტანჯოს ამ გრძნობამ, მინდა რომ ამ სიყვარულზე უარი თქვა, რადგან ეს ორივეს მხოლოდ ტკივილს მოგვაყენებს
-მე შენ არ გატკენ თათია, აღარ გატკენ... ეს სიყვარული ჩემში დარჩება-აღელვებულმა ბიჭმა აკანკალებული ხელით, საფერფლეში ჩააჭყლიტა ჩამწვარი ღერი და ღვინით სავსე ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა ცოტა მოსვა და მაგიდაზე ხმაურით დადო და სევდიანი თვლებით მიაჩერდა ცოლს- ვიცი რომ ჩემგან წასვლა გინდა...ვიცი რომ ეს სიახლოვე გტანჯავს...ისიც ვიცი რომ უკან აღარ დაბრუნდები...
ამიტომ მეშინია შენი გაშვების... მაგრამ...-ძალა აღარ ეყო რამე ეთქვა და გაჩუმდა
-მოდი ამ თემას ნუღარ შევეხებით, ერთმანეთს ტკივილს ნუღარ მივაყენებთ
-კარგი- დაეთანხმა ბიჭი, მაშინვე ფეხზე წამოდგა და თავზე წამოადგა ცოლს -მოდი ეს საღამო მარტო ჩემი და შენი იყოს, მხოლოდ ჩვენ ორის-უთხრა უცნაური ტონით და ხელი გაუწოდა, თათია მაშინვე ფეხზე წამოდგა, ქმრის გამოწვევა მიიღო და საცეკვაოდ გაჰყვა.
ის საღამო, წუთები, წამები, მართლაც დაუვიწყარ და ყველაზე ლამაზ მოგონებებად დარჩა თათიას გონებაში, ალექსანდრესთვის კი ყველაზე მტკივნეულად, რადგან ეს მათი ერთად ყოფნის დასასრულის დასაწყისი იყო, თუმცა თათიამ ამის შესახებ არაფერი იცოდა.
სახლში გვიან ღამით დაბრუნდნენ, ძალიან კარგი განწყობით.
-შენთვის საჩუქარი მაქვს-წინ მიმავალი ცოლს მაჯაში ხელი ჩაავლო აღელვებულმა ბიჭმა და მოულოდნელად თავისკენ შეატრიალა
-ალექსანდრე ხომ იცი არ მიყვარს საჩუქრები
-ვიცი, მაგრამ ეს განსაკუთრებული საჩუქარია- სევდიანად გაეღიმა ბიჭს, ჯიბიდან გასაღები ამოიღო და ხელისგულზე დაუდო დაბნეულ გოგონას-მანქანის არ არის-გაეცინა მისი სახის შემხედვარე ბიჭს -ვიცი რომ მართვის მოწმობა არ გაქვს... თან ჩემგან ასეთ საჩუქარს არასდროს მიიღებდი, მიდი თვალები დახუჭე
-რაა?-დაიძაბა გოგონა
-გთხოვ დახუჭე
-მე
-ნუ იძაბები, უბრალოდ დახუჭე-ალექსი მის უკან დადგა და თვალებდახუჭული გოგონა მათი საძინებლის გვერდითა ოთახის დღდე დაკეტილ კართან მიიყვანა -არ გაახილო-დაუჩურჩულა ყურთან ახლოს და თათიას ხელთან ერთად მოარგო გასაღები საკეტს, ნელა გადაატრიალა და სახელური ნაზად დაქაჩა -ახლა გაახილე -უთხრა ხმა დაბალი ტონით და კარი შეაღო, თათიას უმალ ცრემლები მოეძალა როცა ოთხაში შევიდა
-ეს ყველაფერი...
-მე, შენთვის გავაკეთე-დაუჩურჩულა ყურს უკან და საფეთქელზე აკოცა -მოგწონს?
-მე... ჰო რა თქმა უნდა...-თავში ყველაფერი აერია გოგონას იდენად აღფრთოვანდა ნანახით
-მინდა რომ ისევ დახატო... ჩემთვის და შენთვის დახატო!-აღელვებულმა ბიჭმა თავისკენ შეატრიალა ცოლი და აწყლიანებულ თვალებში ჩააცქერდა -ეს ოთახი დღეიდან შენი სამხატვრო სახელსნოა! და ბედნიერი ვიქნები თუ აქ შემოხვალ ხოლმე და შენს ოცნებებს დახატავ
-მადლობა-თათია თითის წვერებზე აიწია, ლოყაზე აკოცა დაბნეულ ბიჭს და ჩაეხუტა, ალექსანდრემ უმალ წელზე ძლიერდ შემოაჭდო ხელები და ტანზე მჭიდროდ მიიკრო საყვარელი გოგონას სიფრიფანა სხეული
-მიხარია რომ შენი ღიმილი მიზეზი გავხდი
-ბედნიერების!-შეუსწორა გოგონამ და აციმციმებული თვალებით ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში
-ისევ დახატავ?
-ჰო.. ალბათ დავხატავ... აქაურობა ისეთი ლამაზი და განსაკუთრებულია-თათია ქმრის სხეულს მოშორდა და სახელოსნოს თვალიერებას მოჰყვა
-ერთ სურვილს შემისრულებ?
-მაინც?-იმტერესით ჰკითხა გოგონამ და მისკენ მიიხედა, მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა
-დამხატავ? მინდა რომ ამ დაუვიწყარი საღამოს ლამაზ და მარადიულ მოგონებად, სამახსოვროდ დამრჩეს შენგან
-დაჯექი-სკამზე მიუთითა გოგონამ სევდიანი სახით, ხელში ფანქარი მოიმარჯვა და იმ არარეალურ სამყაროში ჩაიკარგა სადაც ყველაზე ბედნიერი, სუფთა და ნათელი იყო მისი აწმყო.
ლიკა სევდიანი სახით უყურებდა ქმარს
-დარწმუნებული ხარ? -ჰკითხა აღელვებული ხმით
-ჰო მე ეს უნდა გავაკეთო...
-გგონია რომ... ამ ყველაფრის მერე, შევძლებთ რომ ცხოვრების ხელახლა დაწყებას?
-ყველაფერს დავუბრუნებ ალექსანდრე ჯიშკარიანს... ყველაფერს რაც მას ეკუთვნოდა... თათიას კი გავანთავისუფლებ ამ ჯოჯოხეთური ქორწინებისგან... მერე კი მე და შენ... ჩვენს შვილებთან ერთად, ცხოვრებას ახლი და სუფთა ფურცლიდან დავიწყებთ...ყველაფრის გარეშე...ნოლიდან! უფულოდ და უსახლკაროდ დარჩენილები
-ცხოვრებაში პირველად ვარ ბედნიერი- გულწრფელად უთხრა ლიკამ ქმარს და მომღიმარი სახით მიაჩერდა -იმის მიუხედავად რომ ახლა ყველაფერს ვყიდით...ვაგროვებთ ფულს რომ თათიას ეს საშინელი ქორწინება დავასრულოთ და ამის გამო ვკარგავთ ყველაფერს რაც გაგვაჩნია... მე მაინც ძალიან ბედნიერი ვარ...იმიტომ რომ მყავხარ შენ... შენთან ერთად კი, უკვე არაფერის აღარ მეშინია!-კისერზე შემოაჭდო ცივი თითები და ტუჩებში აკოცა
-ყველაფერს გავაკეთებ შენი და ჩვენი შვილების ბედნიერებისთვის! ყველაფერს თავიდან შევქმნი! მთავარია რომ შენ ჩემს გვერდით ხარ
-ზაზა... ძალიან მიხარია რომ ეს გადაწყვეტილება მიიღე...წარსულის ამ მძიმე კარს ყველა ერთად დავხურავთ და ცხოვრებას თავიდან დავიწყებთ...
-ჰო თავიდან და სწორად!-გაეცინა კაცს, ცოლის სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩააცქეედა -ისე რომ იცოდე...მაინც მინდა პატარა
-ანუ?-უცბათ ვერ მიხვდა ლიკა რაზე მიანიშნა ქმარმა, ზაზამ წარბი აწკიპა და დაჟინებით ჩააცქერდა თვალებში ცოლს -ზაზაააა-საყვედურით უთხრა ქალმა და თვალები აატრიალა -მაგაზე ფიქრიც კი არ გაბედო
-მართლა ძალიან მინდა... თან საკმაოდ მყარი არგუმენტები მაქვს
-მაინც?-აკისკისდა ქალი
-ხომ გითხარი უკვე, რომ თათია და ბაჩო არ არიან ნორმალურები-მეთქი? და იქნებ ახლა მაინც გვეყოლოს ნორმალური ბავშვი-მეთქი
-ნუ სულელობ-საღიდან ღიმილს ვერ იშორებდა ლიკა
-მართლა
-კარგი რა ზაზა-აბუზღუნდა ლიკა და უცბათ მოშორდა ქმარს - რა ბავშვი...უკვე ორი ბავშვის ბებია ვარ...
-მერე რა? ზედმეტად ახალგაზრდა და ლამაზი ბებია ხარ-არ მოეშვა ზაზა ცოლს
- მაბრაზებ!-გაბრაზდა ლიკა და ზურგი შეაქცია
-შენ რაც გინდა ის დავარქვათ-ზურგიდან აეკრო ირონიულად მომღიმარი კაცი ცოლს, მუცელზე ხელბი შემოაჭდო და ცხვირი მის კისერში ჩამალა
-გგონია მაგით , ასე მარტივად ,,შემაბავ"-გაეცინა ქალს
-მანქანას გიყიდი-არ ნებდებოდა ზაზა
-მორჩი სისულელეებს... შენ ჯობია იმაზე იფიქრო სახლს რომ გავყიდით ქირით სად ვიცხოვროთ, ხომ იცი მე და დედაშენი ერთ სახლში ვერ ვიქნებით...
-ჰო რა თქმა უნდა-გაბრაზდა ზაზა -შენ და დედაჩემი ერთ სახლში...ეს უკვე მართლა წარმოუდგენელია...
-ჰოდა ჯობია ბავშვზე ფიქრს შეეშვა და იმ პრობლემებზე იფიქრო რაც ძალიან მალე დაგვატყდება თავს მე და შენ
-ნუ ხარ ასეთი კატეგორიული...
-ზაზა მორჩი
-ზედმეტად პატარა, უსუსური და საყვარელი
-გეყოფა-გაეცინა ქალს.
თათია თავისუფალ დროს სულ თავის სახელოსნოში ატარებდა, რომელიც ალექსანდრემ მისთვის მოაწყო, ხატავდა, ძალიან ბევრ და ლამაზ ნახატებს ხატავდა, თავის ოცნებებს, სურვილებს, მიზნებს და იმედებს ფერებში და პეიზაჟებში აქსოვდა რაც მის ნახატებს კიდევ უფრო მეტ აზრს მნიშვნელობას და მომხიბვლელობას მატებდა, როგორც წესი სანამ ბოლომდე არ დაასრულებდა ხატვას მანამდე ალექსანდრეს მისი ხილვის ბედნიერება არ ჰქონდა ხოლმე რაც მის უკმაყოფილებას იწვევდა
-გთხოვ უფლება მომეცი ერთხელ მაინც ვნახო როგო ხატავ, ძალიან მაინტერესებს როგორი ხარ ხატვის პროცესში
-არა!
-მხოლოდ რამდენიმე წუთით გიყურებ ხმის ამიუღებლად
-ნუ მევაჭრები
-გთხოვ რა, მხოლოდ ამ ერთხელ-არ ეშვებოდა ბიჭი ცოლს, ამ საუბარში იყვნენ რომ მეორე სართულზე ავიდნენ და სწორედ ამ დროს თვისი ოთახიდან გამივიდა, სახე გადაფითრებული ლილე -მოხდა რამე?-დაიძაბა მისი შემხედვარე ბიჭი
-მე...-დაიწყო გოგონამ და ხმა ჩაუწყდა, ძალა აღარ ეყო რამე ეთქვა, ნელ-ნელა წონასწორობაც დაკარგა ხმასთან ერთად და კედელს მიაბჯინა ხელი რომ არ წაქცეულიყო, თუმცა მაინც ვერ შეძლო თავის შემაგრება და ძალა გამიცლილი უღონოდ იატაკისკენ დაცურდა
-რა ჯანდაბაა-შეშინებული ალექსი მაშინვე მივარდა დას, ხელში აიტაცა და კიბეებზე ჩაარბენინა.
იმის გამო რომ ლილე ჩუმად სვამდა დედას დამამშვიდებლებს და ხშირად გადაჭარბებული დოზითაც, რომ ღამ-ღამობით როგორმე დამშვიდება და დაძინება მოეხერხებინა ხოლმე , რაც ხშირ შემთხვევაში შესაბამის შედეგს აძლევდა ხოლმე... ამან გააბედინა რომ ამ ჯერადაც უმზედიზედ რამდენიმე აბი დალია. მალევე იგრძნო თავი ცუდად, მიხვდა რომ მაქსიმალურ დოზას გადააჭარბა და მოიწამლა, ამიტომ ოთახიდან წვალებით გავიდა და სწორედ ამ დროს ჩაუვარდა ძმას ხელებში. მართალია საავადმოყოფოში მალევე მიყვანეს, მაგრამ მისი მდგომარეობა მაინც დამძიმდა.
მართა მთელი ღამე ცრემლებად დაიღვარა, ვერაფრით პატიობდა საკუთარ თავს მომხდარს, პირველად გააცნობიერა იმ დანაშაულის სიმძაფრე რასაც მშობლის გულგრილობა ჰქვია შვილის მიმართ... პირველად იგრძნო თავი დამნაშავედ.
დილით თვალები სუსტად გაახილა ლილემ, პირველი რაც აღიქვა იყო საავადმყოფოს პალატის საზიზღარი წამლების სუნი და სითეთრე, თვალები ისევ მიელულა და გონება დაძაბა, უნდოდა გაეხსენებინა აქ როდის, როგორ და რატომ მოხვდა... ამ ფიქრებში იყო როცა პალატის კარი გაიღო, ლილეს არ უნდოდა არავის ნახვა, არავისთან ლაპარაკი, მომხდარის გამო თავს საშინლად გრძნობდა ამიტომ თვალების გახელა არც უფიქრია, მაგრამ როცა ნაცნობმა სურნელმა აუწვა ცხვირი, მონატრებულმა ცივმა ტუჩებმა კი საფეთქელი, იმავე წამს გაახილა ამღვრეული თვალები და ბექას მიაჩერდა ცრემლიანი თვალებით
-როგორ ხარ პატარავ?-სევდიანი სახით გაუღიმა ბიჭმა და თბილი, თლილი თითები ჩააყოლა მის სახეს და თმას
-რატომ დაბრუნდი?-საყვედურით უთხრა გოგონამ და მის დაჟინებულ მზერას გაექცა
-არ დავბრუნებულვარ-ცივად უთხრა ბიჭმა და უკან დაიხია-უბრალოდ გავიგე რაც მოხდა და შენს სანახავად ჩამოვედი
-ასეთი დაფასებისთვის მადლობა უნდა გადაგიხადო?-ცინიკურად ჰკითხა გოგონამ და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა
-არ გინდა რა, ეს ირონია-გაბრაზდა ბექა
-არ უნდა ჩამოსულიყავი
-ვიცი, მაგრამ გულგრილად და შორიდან ვერ ვუყურებდი მომხდარს
-ჩემი და ვანოს ურთიერთობას გულისხმობ თუ ჩემი და წამლებს?-გამომწვევად ჰკითხა გოგონამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა დაძაბულ ბიჭს, ამღვრეულ თვალებში
-შენ რომელს უფრო გინდა რომ განსაკუთრებული მნიშვნელობა მივანიჭო?-არ დააკლო ბექამაც მწარე ირონია
-რამეში მადანაშაულებ?-ინტერესით ჰკითხა გოგონამ
-შენ როგორ ფიქრობ, დამნაშავე ხარ?-კითხვა შეუბრუნა
-შენს წინაშე არა!-მტკიცედ უთხრა ლილემ, თუმცა ძალიან გაუჭირდა საკუთარი თავის და გრძნობების კონტროლი
-ჰო, რა თქმა უნდა არა-უღიმღამოდ დაეთანხმა ბიჭი
-მინდა რომ წახვიდე-სახეზე ხელები აიფარა გოგონამ რომ გადმოდენილი ცრემლები დაემალა
-წავალ, მაგრამ მხოლოდ მაშინ როცა დავრწმუნდები რომ კარგად ხარ
-კარგად ვარ
-არა, არ ხარ,ძალიან ცუდად ხარ...
-მერე შენ რა?-გაბრაზებული სახით გახედა გოგონამ
-ლილე არ გინდა
-შენ მე ხელი მკარი... ასე რომ...
-ყველაფერი დასრულდა!-მისი გაწყვეტილი წინადადება დაასრულა ბიჭმა
-ჰო-გაუჭირდა, მაგრამ მაინც მტკიცე ხმით დაეთანხმა
-თუ შენ ასე გესმის სიყვარული მაშ კარგი, ყველაფერი ისე დავტოვით როგორც არის, რადგან ლაპარაკს უბრალოდ აზრი აღარა აქვს როგორც ვხვდები
-შენ ჩემზე უარი თქვი-მაინცვატირდა ლილე
-არ მითქვამს... მაგრამ შენ ყველაფერი ისე გაიგე როგორც გინდოდა...
-გგონია რომ მე შენთან დაშორება მინდოდა?
-შენ! პირველივე შესაძლებლობისთანავე წახვედი სხვასთან... იცი ეს რას ნიშნავს? იმას რომ შენ მე არ გიყვარვარ... ეს უბრალოდ ბავშვური გატაცება იყო ან ვნება რომელიც შენ სიყვარულში აგერია ლილე
-ასე მარტივად შეგიძლია უარი თვქვა ჩვენს სიყვარულზე?-სლუკუნებდა ლილე -ასე ერთ დღეში შეგიძლია რომ ხაზი გადაუსვა ყველაფერს?
-უარი შენ თქვი და შენვე გადაუსვი ხაზი! მე ნუ მადანაშაულებ იმაში რაც ახლა ხდება!
-მაშ წადი... წადი ჩემი ცხოვრებიდან
-წავალ, იმიტომ კი არა რომ აღარ მიყვარხარ, ან არ მიყვარდი, ან იმ ღამეს ვერ გპატიობ, არა! უბრალოდ ის რაც ჩვენს შორის იყო თავიდანვე დიდი შეცდომა იყო და ამას თავიდანვე ვხვდებოდი... სწორედ ამიტომ გაგიშვი ხელი და შენც მაშინვე დაიკარგე...
-რომ არ გაგეშვა იქნებ ყველაფერი სხვანაირად ყოფილიყო-ისევ სახეზე აიფარა ხელები გოგონამ და ხელახლა ატირდა
-ადრე თუ გვიან მე და შენ ერთმანეთს მაინც ვატკენდით გულს და შენ წასვლას მოისურვებდი ლილე... იმიტომ რომ შენ პატარა ხარ, ძალიან პატარა და არ გესმის სიყვარულის და გრძნობების ძალა...
-ანუ მაინც ყველაფერი ჩემი ბრალია
-არა, შენ დამნაშავე არაფერში ხარ... არც მე...ერთადერთი დამნაშავე აქ... ჩვენს არ შემდგარ ურთიერთობაში არის არარეალური გრძნობათა ძალა , აკვიატება, ვნება, გატაცება სურვილი და რომელთაც საერთო არაფერი აქვთ ნამდვილ სიყვარულთან
-მართლა წახვალ? ასე წახვალ ჩემი ცხოვრებოდან თითქოს არც არაფერი ყოფილა ჩვენს შორის?
-მე დიდიხნის წინ წავედი შენი ცხოვრებიდან და შენ ამას ვერ მიხვდი... მე შენ თავისუფლება და დრო მოგეცი საკუთარ თავში და გრძნობებში , გასარკვევად... ის რაც მოხდა... პასუხებია შენს ყველა იმ კითხვაზე რასაც მე მისვამდი მთელი ეს დრო ლილე! ასე რომ...
-მე... თავს საშინლად ვგრძნობ
-ვიცი... და სწორედ ამიტომ გეუბნები დრო მიეცი საკუთარ თავს...