ბექას წასვლამ საშინლად იმოქმედა ლილეზე, საბოლოოდ ჩაიკეტა საკუთარ თავში და საერთოდ უარი თქვა სწავლაზე, ძალას ვერ პოულობდა რომ ცხოვრება ჩვეულ რეჟიმში განეგრძო.ალექსანდრეს და მართას ყოველი მცდელობა ამაო გამოდგა, ვერაფრით შეძლეს მისი მდგომარეობიდან გამოყვანა, იმის მიუხედავად რომ თათიაც გვერდიდან არ შორდებოდა და ცდილობდა, როგორღაც ცხოვრების ჩვეულ რეჟიმში დაებუნებინა გოგონა მაინც ვერაფერს გახდა მის დეპრესისასთან, სასოწარკვეთასთან და იმედგაცრუებასთან.
თითქოს დრო გაჩერდა, თითქოს წამი, სამყაროს უსასრულობაში გაიყინა და ერთიან უსახურ, ეფერულ, უღიმღამო მატერიად იქცა.
ალექსანდრეს, ლილეს ასეთ მდგომარეობაში ყურება ძალიან უჭირდა, მაგრამ საჭიროდ არ თვლიდა რომ მის და ბექას ურთიერთობაში ჩარეულიყო, რადგან ეს ზედმეტად პირადული და სენსიტიური თემა იყო.
მართაც კი გაჩუმებული იყო და ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა... არ ეგონა ლილეზე ასე საშინლად თუ იმოქმედებდა ბექასთან დაშორება.
თათიას და ალექსის ურთიერთობაც ერთ წერტილში გაიყინა.
ზაზამ ყველაფერი გაყიდა რაც გააჩნდა და შესაბამის საბუთებს ამზადებდა რომ თათიას ქორწინება დაესრულებინა, ლიკა რა თქმა უნდა მხარს უჭერდა მის ამ გადაწყვეტილებას და ყველანაირად მხარში ედგა ქმარს.
ამ საშინელ მდგომარეობას ლილემ თავად დააღწია თავი, ერთ დღეს უბრალოდ ცხოვრების ხელახლა დაწყება გადაწყვიტა, ყველა სევდა, ტკივილი, შიში და იმედგაცრუება უკან მოიტოვა და ახალ დღეს ახალი იმედებით შეხვდა, რადგან მიხვდა რომ აზრი არ ჰქონდა გამუდმებულ სინანულს და თვითგვემას... ამით არაფერი იცვლებოდა მის ცხოვრებაში, საერთოდ არაფერი...
ბექას ცხოვრება ისევ ისე გაიცრიცა როგორც მაშინ... წლების წინ... ისევ ისე დაიკარგა უსასრულო და უკიდეგანო სამყაროში როგორც 9 წლის წინ, მაშინ როცა ანა საბოლოოდ და სამუდამოდ დაკარგა.
ლილეს ცხოვრება და გრძნობები საბოლოოდ ვანოსთან შეხვედრამ და ლაპარაკმა არია მაშინ, როცა უნივერსიტეტის ეზოდან გამოსულს დახვდა ქუჩაში
-ლილე შეიძლება ვილაპარაკოთ?-სწრაფი ნაბიჯით წინ მიმავალ გოგონას, უკან მიჰყვა დაძაბული ბიჭი
-მე და შენ სალაპარაკო არაფერი გვაქვს-არ მიუხედია მისკენ ისე უთხრა და გზა განაგრაძო
-ლილე -ვანომ მკლავზე ხელი მოკიდა და თავისკენ შეატრიალა -მომისმინე
-გთხოვ თავი დამანებე-თავის დახსნა სცადა გოგონამ მისი ხელისგან, რადგან ეს შეხება და მასთან ზედმეტი სიახლოვე საშინლად მოქმედებდა მასზე
-სულ რამდენიმე წუთით-არ ეშვებოდა ბიჭი
-არ მინდა შენი მოსმენა
-საავადმყოფოში ვიყავი მოსული-დაიწყო ჩამწყდარი ხმით
-გთხოვ გამიშვი-ლილე ძალიან ააღელდა და მისი ხელისგან ხელახლა სცადა თავის დახსნა
-გვიან ღამით, როცა გეძინა, მაშინ შემოვედი შენთან
-შეწყვიტე-გოგონას ცრემლები მოეძალა რატომღაც
-მივხვდი რომ ჩემი იქ ყოფნა და კოცნა იგრძენი, ამიტომაც იძაბები ახლა
-რა გინდა?-ავარდა ლილე
-უბრალოდ მინდა რომ მომისმინო, ამ ეტაპზე შენგან სხვა არაფერი მინდა- მკაცრი ტონით უთხრა ბიჭმა და მის მკლავს ხელი გაუშვა
-თავი დამანებე-ლილემ გვერდის აქცევა სცადა მისთვის მაგრამ ვანო წინ გადაეღობა და წასვლის უფლება არ მისცა, მოხდა ისე რომ ზედმეტად მიუახლოვდა აღელვებული ბიჭი, დაძაბულ გოგონას და ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია სახეზე, მისმა უკვე ნაცნობმა, გრილმა და სასიამოვნო სურნელმა ლილე ოდნავ გააბრუა და დააბნია- გთხოვ თავი დამანებე-შეეხევეწა თავგზააბნეული, მასზე უარეს დღეში მყოფ ბიჭს
-არ შემიძლია-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან სუნთქვა აჩქარებულმა ვანომ და მის გაფითრებულ სახეს ხელის ზურგი ნაზად ჩააყოლა, ლილემ თავისდაუნებურად თვალები დახუჭა რამდენიმე წამის განმავლობაში, რადგან ამ შეხებამ საშინლად იმოქმედა მასზე და როცა, როგორღაც დაფანტული აზრებს თავი მოუყარა, ძალა მოიკრიბა და უკვე აწყლიანებული თვალები გაახილა, ჩურჩულით უთხრა
-ასე ნუ იქცევი, ეს არასწორია
-ლილე შენზე ფიქრს თავიდან ვერ ვიშორებ-ვანომ ხელი თმებში შეუცურა და ცხვირის წვერით შეეხო შუბლზე -იმ ღამის მერე კიდევ უფრო მეტად სასურველი და საოცნებო გოგონა გახდი ჩემთვის
-ვანო მე...-რაღაცის თქმას აპირებდა გოგონა მაგრამ ბიჭმა უმალ ტუჩებზე მიადო ცივი თითები
-გთხოვ არაფერი თქვა-უთხრა დაძაბული ტონით და საფეთქელზე აკოცა, ლილეს იმავე წამს გააჟრჟოლა, ისეთი შეგრძნება დაეუფლა თითქოს მის გაყინულ სხეულში ელექტრო დენმა გაიარაო-ყველაფერი ვიცი შენზე და ბექაზე... მაგრამ ამის გამო დანებებას და შენზე უარის თქმას არ ვაპირებ
-მე არ შემიძლია, რაც მოხდა იმ ყველაფერის მერე...
-ვიცი რომ იმედგაცრუებული ხარ... რადგან არასწორად მოგექეცი...
-არა! ასეა არაა, ამის გამო არა! უბრალოდ არ მინდა ამ ურთიერთობის გაგრძელება რადგან, მე ჯერ კიდევ ბექა მიყვ...
-სუუუ-ვანომ ისევ გააჩუმა -არაფერი თქვა გთხოვ, მე შენზე ყველაფერი ზედმიწევნით და კარგად ვიცი...
-მაშინ თავი დამანებე... მე ბექა...
-ნუ მიმეორებ რომ ბექა გიყვარს-გაბრაზდა ვანო- ასე რომ იყოს...
-შენთან არ დავწვებოდი არა?!-გააწყვეტინა წინადადება გაცეცხლებულმა გოგონამ და მომენტალურად უკან დაიხია -ამის თქმა გინდოდა?- ბოლოს მაინც აუკანკალდა ხმა და ცრემლები მოეძალა
-ცდები! -გაეღიმა დაძაბულ ბიჭს -მინდოდა მეთქვა რომ ჩემს შეხებაზე ასეთი რაშინელი და მძაფრი რეაქცია არ გექნებოდა-მეთქი
-უნდა წავიდე-ლილემ გვერდი აუქცა, ამჯერად ვანოს მისი შეჩერება არ უცდია და წასვლის უფლება მისცა, რადგან ამ შეხვედრამ და საუბარმა ისიც ისევე არია და დაძაბა როგორც ლილე.
ამ ყველაფერს დაემატა ის რომ ბევრი ფიქრის, საკუთარ თავთან ბრძოლისა და არეული გრძნობებში გასარკვევად საქართველოში დაბრუნება გადაწყვიტა თავგზააბნეულმა ბექამ, რომელიც იმდენად დაიკარგა საკუთარ გაურკვეველ გრძნობებში რომ უკვე ვეღარ ხვდებოდა რეალურად რა სურდა ლილესგან.
-მგონი შენ ჩემზე უარეს მდგომარეობაში ხარ?-ინტერესით ჰკითხა ალექსმა და სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე
-ცხოვრებაში პირველად არ ვიცი როგორ მოვიქცე... გავუშვა თუ ხელი ჩავკიდო-უცნაური მზერით გახედა მეგობარს და ვისკის ბოთლი წამოავლო ხელი, ჭიქები უკვე მესამედ შეავსო პირამდე, მაშინვე მოიყუდა და ფაქტიურად ერთი მოყუდებით ჩაცალა
-საკუთარ გულის ხმას რომ მოუსმინო?
-ლილე მიყვარს ძალიან მიყვარს... მაგრამ
-მის სიყვარულში ახლა უფრო მეტად გეპარება ეჭვი?- ჩაეკითხა ალექსი
-ჰო მგონია, რომ მას არ ვუყვარვარ...უბრალოდ მე სულ მის გვერდით ვარ და მგონია რომ ძალიან შემეჩვია...ახლაც ვფიქრობ რომ გრძნობები ერთმანეთში ერევა, რადგან ძალიან პატარაა და ვერ აცნობიერებს რას ნიშნავს მართლა გულით გიყვარდეს და რას ნიშნავს უბრალოდ გჭირდებოდეს ადამიანი გვერდით, მარტოობის გრძნობის ჩასახშობად
-გგონია რომ უბრალოდ აკვიატება ხარ ლილესთვის? გგონია რომ მხოლოდ მარტოობის გრძნობის გასაქარვებლად სჭირდები?-შეიცხადა ალექსმა
-კი არ მგონია, ასე!
-ბექა ცდები... ძალიან ცდები...ამის თქმის საფუძველს ის გაძლევს რომ ვანოსთან იყო?
-მან მე არ დამიჯერა და პირველივე მამაკაცს უფლება მისცა შეხებოდა... ეს მამაკაცი კი იყო ვანო, ადამიანი ვინც მთელი ეს დროს მისი ყურადღების მიქცევას ცდილობდა...
-ვერ ვხვდები რის თქმას ცდილობ
-ვცდილობ აგიხსნა რომ ეს იმას ყველაფერი შემთხვევითი არ იყო
-ანუ?
-ლილემ გააზრებულად გადადგა ეს ნაბიჯი...
-ჰო შენს დასასჯელად -უცნაური ტონით უთხრა ბიჭმა
-არა! ასე არაა! მან ეს იმიტომ გააკეთა რომ ასე უნდოდა...
-გგონია რომ ვანოსთან...-ალექსმა სათქმელ სიტყვებს თავი ვერ მოუყარა
-მგრონია რომ ვანოსთან ყოფნა უნდოდა...სხვა შემთხვევაში ეს ღამე არ იქნებოდა...ხომ ხვდები რას ვგულისხმობ
-გგონია საკუთარ თავში და გრძნობების გარკვევა სჭირდებოდა ამ ერთღამიანი ურთიერთობით?
-ჰო სწორედ ასე მგონია...
-იქნებ ლილეს დაელაპარაკო ამ საკითხზე?
-აზრს ვერ ვხედავ
-მაშინ რატომ ჩამოხვედი?-სულ აირია ალექსი
-უბრალოდ მინდა რომ გულწრფელად დაველაპარაკო და მერე მისი ცხოვრებიდან საბოლოოდ წავიდე
-უკვე მარამდენედ ამბობ უარს მასზე და მის სიყვარულზე?-გაბრაზდა ალექსი
-უბრალოდ მინდა რომ საკუთარ თავში და გრძნობებში გაერკვიოს... მინდა რომ დრო გავიდეს... დამშვიდდეს, აზრზე მოვიდეს, გაიზარდოს... ჩამოყალიბდეს
-სანამ ეს ყველაფერი მოხდება...მის ცხოვრებაში სხვა რომ გამოჩნდეს? სხვამ რომ ჩაკიდოს ხელი? მზად ხარ რომ ასე მარტივად დათმო? მხოლოდ იმიტომ რომ წარსული და ეჭვები გაწვალებს?
-თუ ნამდვილად ვუყვარვარ და ვჭირდები... ჩვენი გზები ისევ გადაიკვეთება... თუ არა და მაშინ ჯობია გავუშვა... რადგან თუ დარწმუნებული არ იქნება საკუთარ თავში და გრძნობებში მაინც წავა ჩემგან და მერე უფრო გამიჭირდება მასზე უარის თქმა...
-გგონია რომ თათია მეც უნდა გავუშვა?-ალექსმა მეოთხე ჭიქა ვისკი ჩაცალა და ამღვრეული ჭაობისთერი სფეროები მიანათა ბექას ჩამუქებულ თვალებს
-უნდა გაუშვა თუ გინდა რომ დაიბრუნო
-მეშინია
-მეც მეშინია... მაგრამ ეს ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება დამიჯერე... ზოგჯერ უნდა გაუშვა და დაკარგო, რომ ხელახლა იპოვო...
-გგონია რომ მათ დაბრუნებას შევძლებთ?
-შენ კი, მე ალბათ არა...
-მაშინ რატომ უშვებ?-გაბრაზდა ალექსი
-მინდა რომ ბედნიერი იყოს... -სევდიანი ხმით უთხარ ბექამ და ნახევრად დაცლილი ვისკის ბოთლი მოიყუდა.
ლილეს ძალიან გაუჭირდა მაგრამ მაინც დასთანხმდა ბექას შეხვედრაზე, უცნაური განცდა ჰქონდა, თითქოს განსაკუთრებული არც არაფერი ხდებოდა იმით, რომ მას უნდა შეხვედროდა რესტორანში.
მშვიდად, აუღელვებლად, ურეაქციოდ იჯდა ლილე მაგიდასთან, პირდაპირ თვალებში უყურებდა ბექას, ერთ დროს, მისთვის ყველაზე საყვარელ, სასურველ საოცნებო მამაკაცს და გრძნობდა რომ საერთოდ ვეღარაფეს განიცდიდა მის მიმართ, საერთოდ ვეღარაფეს...ცარიელი... სულ მთლად ცარიელი იყო ახლა მისი გონებაც, გული და სხეულიც
-მეგონა არ მოხვიდოდი-დაარღვია უხერხული სიჩუმე ბიჭის ჩავარდნილმა ხმამ
-ალბათ ჩემი მხრიდან ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება ეგ იქნებოდა, მაგრამ როგორც ხედავ მაინც აქ ვარ, შენთან-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ და მის დაჟინებულ მზერას გაექცა
-ბელგიაში დაბრუნებას ვაპირებ სამუდაოდ... აქ ალექსთან საქმეებს მოვაგვარებ და უახლოეს დღეებში წავალ...ამიტომ მინდოდა ბოლოჯერ მენახე
-ჰო რა თქმა... შენ მხოლოდ გაქცევა და დამალვა შეგიძლია
-არ გავრბივარ
-იცი? უკვე მივეჩვიე ამას... ასე რომ საერთოდ არ მიკვირს... მერამდენედ მტოვებ უკვე სათვალავიც კი ამერია
-არ გტოვებ ლილე, უბრალოდ დროს და შესაძლებლობას გაძლევ...
-საკუთარ გრძნობებში გასარკვევად?-სიმწრით გაეცინა გოგონას
-ჰო სწორედ ასეა
-იცი? უკვე ძალიან დავიღალე ამ ყველაფრით... თუ წასვლა გინდა წადი... ისე მოიქეცი როგორც სწორდა მიგაჩნია...
-მე შენ დაგელოდები...
-გგონია იმ ყველაფერის მერე რაც გააკეთე მე შენთან მოვალ?-ავარდა ლილე
-ეს -ბექამ რაღაც პატარა წითელი შეფუთული ყუთი მაგიდაზე დადო და მისკენ გააცურა -მომავალ წელს ზუსტად ამ დღეს გახსენი
-რაა?-გაოცებული გოგონა ჯერ პაწაწუნა ყუთს მიაჩერდა მერე კი ბექას ალეწილ სახეს
-მანამდე არ გახსნა
-ბექა სულ გაგიჟდი ხო?-ლილე ძალიან დააბნია და გააბრაზა ბიჭის საქციელმა
-მე შენ დაგელოდები! მთელი ხცოვრება დაგელოდები!
-მაინც ის გინდა, რომ მე მოვიდე შენთან? მაინც ეჭვი გეპარება ჩემს სიყვარულში და გირჩევნია ისევ გაიშვა? მერე კი უსასრულოდ მელოდო?
-ჰო სწორედ ასე
-არ მივალ...აღარ მოვალ
-თუ ნამდვილად გიყვარვარ მოხვალ-გაეღიმა ბექას- და თუ არ მოხვალ ესე იგი არც არასოდეს გყვარებივარ
-ასე რატომ მექცევი?-ფეხზე წამოვარდა ლილე- რატომ რატომ?
-იმიტომ რომ მინდა შინი სხეული, გონება, გული და სული... ყველაფერი მე მეკუთვნოდეს-ბექაც სწრაფად წამოვარდა სკამიდან და გაცოფებულ გოგონას მიუახლოვდა -არ მინდა ვანოსავით ერთღამიან ურთიერთობაში დამიმთავრო ცხოვრება, დაანგრიო ყველა ჩემი ოცნება რაც შენ გიკავშირდება და საბოლოოდ გაანადგურო! -ამ სიტყვებზე გაავებულმა ლილემ სახეში მთელი ძალით გაარტყა ხელი დაბნეულ ბიჭს რომელმაც უმალ მკავებში მოიმწყვიდა გაგიჟებული გოგონა და ტუჩებში აკოცა
-ავადმყოფო-უყვირა, როცა ბექა მის ვნებიან წითელ ტუჩებს მოწყდა -ხელი გამიშვი ახლავე- აფართხალდა მის ძლიერ მკლავებში მომწყვდეული
-გაგიშვებ... გაგიშვებ... მაგრამ იმიტომ რომ დაგიბრუნო
-შენთან აღარ დავბრუნდები-ყვიროდა გაცოფებული გოგონა თან ისევ თავის დასახსნელად იბრძოდა
-ზუსტად ერთი წლის შემდეგ მე და შენ ისევ შევხვდებით და შენ მეტყვი პასუხს კი თუ არა
-მე და შენ აღარ შევხვდებით და უკვე გეუბნები პასუხს რომ არა!- უყვირა ბოლო ხმაზე, ხელიდან გაუსხლტა და რესტორანი დატოვა.
ამ ამბებიდან ერთი კვირის გასვლის შემდეგ ალექსანდრემ მისი ცხოვრების ყველაზე მძიმე და მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება მიიღო...მართამ კი საქმიანი ურთიერთობა საბოლოოდ გაწყვიტა ლევანთან... თავისი წილი ალექსს გადაუფორმა და ლილესთან ერთად ამერიკაში წავიდა, რადგან გოგონამ სწავლის გაგარძელება საზღვარგარეთ გადაწყვიტა. ეს ყველაფერი იმდენად სწრაფად და მოულოდნელად მოხდა რომ ალექსანდრეს გააზრებაც კი გაუჭირდა იმის, რომ მისი ცხოვრების ორი მთავარი ქალი ასე შორს წავიდა მისგან, არა თუ მარტივად შეგუებოდა ამ ამბავს, მაგრამ როგორც ყოველთვის ისევ სიჩუმით და ძალდატანებული სიმშვიდით შეხვდა ამ ახალ და უსიამოვნო სიახლეს, რადგან ლილესი კარგად ესმოდა და ხვდებოდა რომ ამ შემთხვევაში ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება ეს იყო მისთვის, ამიტომ, როგორღაც თავს მოერია და მათ წასვლას გაგებით მოეკიდა. ამ ყველაფერმა თათიაზეც საშინლად იმოქმედა, იმდენად შეეჩვია ლილეს რომ გაუჭირდა მასთან ასე უცბათ და სწრაფად დაშორება, თუცა მართაზე იგივეს ნადვილად ვერ იტყოდა.
ალექსანდრემ სრულიად მოულოდნელად ერთ პარასკევ საღამოს თათიას სთხოვა, რომ მომზადებულიყო
-შეიძლება ვიკითხო სად და რატომ მივდივართ?-დაინტერესდა გოგონა
-მესტიაში...
-გინდა რომ ახალ წელს იქ შევხვდეთ?-აღფრთოვანდა ამ მოულოდნელინდა სასიამოვნო სიუპრიზით თათია
-არა...
-მაშინ რატომ მივდივართ?
-ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი საკითხი უნდა მოვაგვარო და უბრალოდ მინდა რომ შენც ჩემს გვერდით იყო, მეტი არაფერი...
-რამე სარიოზულიაა?-ალექსის სახიდან გამომდინარე ცოტა დაიძაბა გოგონა
-ჰო
-კარგი გავემზადები და წავიდეთ.
ალექსის უხასიათობა თათიასაც გადაედო და მთელი ღამე ფაქტიურად ისე იარეს რომ ხმაა არცერთს გაუღია, რამდენჯერმე დაელაპრაკნენ ერთმანეთს ისიც მხოლოდ დროზე, მესტიაზე და ამინდზე. რთული, მარავალსაათიანი და დამღლელი მგზავრობა დილით 9 საათზე დასრულდა. თოვლში ჩაფლული მესტიის სილამაზემ, სიცივემ და მშვენიერებამ ისე მონუსხა ორივე რომ ის დაძაბულობაც და დაღლილობაც რაც ამდენ საათიანმა მგზავრობამ გამოიწვია წამში მოეხსნათ , თათია აღფრთოვანებას ვერ მალავდა ამ განსაკუთრებული სანახაობით და რასაც ჰქვია მთელი არსებით შეიგრნობდა სვანეთი ბუნების ბრწყინვალებას. ცოლის ბედნიერი სახის შემხედვარე შემხედვარე, დაძაბულ, განერვიულებულ და აღელვებულ ბიჭს მაინც გამოუკეთდა ხასიათი, იმის მიუხედავად რომ წინ მძიმე წუთები ელოდა.
-აქაურობაზე შეყვარებული ვარ-სიცილით უთხრა თათიამ ქმარს და თოვლში ხელებ გაშლილი დატრიალდა, მისი სიგიჟეების შემხედვარე ალექსი სახიდან ღიმილს ვერ იშორებდა იმის მიუხედავად, რომ თავს საშინლად გრძნობდა, თათიას კიდევ უფრო აღაფრთოვანა იმან რომ, ლაჟვარდოვან ცაზე, კაშკაშა ყვითელი მზე თავის ოქროსფერ, ბრჭყვიალა, სუსტ სხივებს უხვად აფრქვევდა გარშემო და გადათეთრებულ მესტიას ერთაირად აბრჭყვიალებდა
-სახლში არ შემოხვალ?
-არა ცოტა ხანს კიდევ დავრჩები
-ისევ არ გაცივდე მეშინია-გაეცინა ბიჭს
-თუ რამე ვიცი კარგად მომივლი... ასე რომ სართოდ არ მეშინია მაგის
-კარგი მაშინ მე შევალ და ბუხარს ავანთებ...
თათია იქამდე არ შევიდა შიგნით სანამ საბოლოოდ არ გაეყინა ასეთ მკაცრ სიცივეს მიუჩვეველი სხეული, მაშინვე ბუხართან მივიდა და აცახცახებული სხსულის გათბობა სცადა ახლად დანთებული სუსტი ცეცხლის სითბოს ფონზე, მაგრამ ამაოსდ
-ამ ეტაპზე ეგ ვერ გაგათბობს-ზურგს უკნიდან მოესმა ქმრის ირონია ნარევი ხმა
-რას მთავაზობ?-გამომწვევად ჰკითხა გოგონამ და მისკენ მიიხედა, ლექსმა არაფერი უპასუხა ძალიან ნელა მიუახლოვდა უკვე სუნთქვა შეწყვეტილ ცოლს, ცივი თითები სახეზე შეახო და ნელა ჩაატარა ყელზე, შემდეგ ქურთუკის ელვა შესაკრავს მიწვდა და ძალიან ნელა ქვემოთ დაქაჩა თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი ქცევით დაბნეული ცოლისთვის, ქურთუკი ფრთხილად გახადა, ოდნავ დაიხარა, იქვე მდგარი სავარძლის მაღალი საზურგედან პლედი აიღო და თრთოლარე სხეულზე მოახვია, თათია მთელი ეს დროს სუნთქვა გაჩერებული და გულისცემა შეწყვეტილი, დაძაბული და დაზაფრული ადევებდა თვალს მის ყოველ მოძრაობას
-თუ ჩახუტების უფლებას მომცემ უფრო მელე გათბები-უთხრა გამომწვევი ტონით და დანისლული ჭაობისფერი სფეროებით ჩააცქერდა, თაფლისფერ არეულ სფეროებში, თათიამ ხმის ამოღება ვერ გაბედა, მხოლოდ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად და ცეცხლისკენ მიტრიალდა, ალექსამდრე უმალ ზურგიდან აეკრო ცოლს, ხელები ძლიერად შემაჭო მუცელზე და ცხვირი მის თმებში ჩამალა-მაგიჟებს ეს სურნელი-დაუჩურჩულა ყურთან ახლოს და ვნებიანი ცხელი ტუჩები გაუაზრებლად მიაწება კისერზე
-ალექსანდრე გთხოვ-მუდარა ნარევი ტონით უთხრა და თვალები დახუჭა, რადგან ბიჭის სხეულიდან წამოსულ სითბოს, მისი შეხების სინაზეს და გამბრუებელ სურნელს ვეღარ უმკლავდებოდა
-რას მთხოვ?-ცხვირის წვერი საფეთქელზე შეახო და ნაზად ჩაატარა მის სახეს
-ასე ნუ იქცევი-აღმოხდა სუნთავა აჩქარებულ გოგონას
-უფლება მომეცი რომ შეგეხო... ვინ იცის იქნებ ეს ჩვენი ერთად ყოფნის ბოლო ღამეა-ამ სიტყვებზე თათია მისკენ შეტრიალდა და გაოცებული სახით მიაჩერდა ბიჭს
-რას გულისხმობ?-ჰკითხა ჩამყდარი ხმით
-დაივიწყე-ნიკაპზე მომღიმარი სახით აკრა ხელი და მიტრიალდა
-ალექსანდრე-გოგონას დაძახებაზე მაშინვე მისკენ მიტრიალდა ბიჭი
-რაა?
-ეს სიტყვები რატომ მითხარი?
-დაივიწყე-თქო ეგეც გითხარი
-გინდა რომ ეს ფიქტიური ქორწინება დაასრულო?
-შენ გინდა რომ...ჩემგან წახვიდე?-კითხვა შეუბრუნა აღელვებულმა ბიჭმა, თათია გაჩუმდა და თავი დახარა, სიჩუმის წამი უსასრულოდ გაიწელა
-არ ვიცი-გულწრფელად უთხრა თავი ასწია და თვლებში ჩააცქერდა -ზუსტად არ ვიცი საწვლა მინ და თუ არა შენგან, არც ის ვიცი მინდა თუ არა დარჩენა შენთან... მაგრამ რაც ზუსტად ვიცი ისაა... რომ... მინდა რომ შენ, მე გამიშვა-უთხრა ჩამწყდარი ხმით და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა