სრული სიბნელე სუფევდა ირგივლივ , ჩამი-ჩუმიც კიარ ისმოდა, მაგრამ ნელ-ნელა იწყებდა მზე ამოსვლას და გარემოს გათბობას. თითქოს და  ბუნებაც გრძნობდა ერთდროულად ახალი სიცოცხლის დაბადებას და მეორეს გარდაცვალებას.
    საშინელება იყო იმის დანახვა ერთდროულად როგორ უხაროდად და როგორ განიცდიდნენ  ამ ყოველივეს იქვე საავადმყოფოს ფერად კედლებში შეკრებილნი. მათთვის ყველაფერს ფასი დაკარგვოდა მაგრამ მაინც იმედი ქონდათ იმ ერთადერთი სხივის რომელიც ანიტა დოლიძისგან რჩებოდათ.



ექიმი პალატიდან თავჩახრილი გამოვიდა ღმერთო ნეტა შემეძლოს ამ ყიველივეს დავიწყება მისი აწყლიანებული და ჩაწითლებული არაფრის მომცემი სახე და ათვალები რომლითაც გვისამძიმრებდა.

-გილოცავთ, პატარა გოგონა შეგეძინათ (მკრთალად გაეღიმა )
- ანიტა რომგორ არის ექიმო?
ხომ გარგადაა ჩვენი გოგო, უკვე 4 საათია გელოდებით და პასუხს არავინ გვცემს
-იცით, ძალიან მიმძიმს ამის თქმა მაგრამ ქალბატონი ანიტა კრიტიკულ მდგომარეობაშია მან ბევრი სისხლი დაკარგა ძალიან რთულად გადაიტანა მშობიარობა , (ღრმად ჩაისუნთქა თავლები ძირს დახარა და გადაწყვიტა გაეგრძლებინა დაწყებული)
ვფიქრობთ ხვალამდე ვეღარ იცოცხლებს.

დაამთავრა თუარა ექიმმა შევნიშნე როგორ ჩამოგორდა მისი თვალებიდან ორად ორი  პატარა წვეთი. შემდეგ იყო მდუმარება ყველას გაყინული სახე და ცრემლები მაგრამ ხმას ვერავინ იღებდა. მაჩაბელი ის კი ცოცხლად მოკვდა იქვე ყველას თვალწინ დაიმარხა და გაქრა მისი სიყვარული კვდებოდა და ისკი ვერაფერს აკეთებდა, ადამიანი რომელიც სამყაროს ერჩივნა, ანიტა მისი მზე მისი ღიმილი რომელსაც ვეღარ იხილავდა მხოლოდ ფოტოებში დაინახავდა მას მხოლოდ შორიდან ხელშეუხებლად მოეფერებოდა მის ნატიფ სახეს.
-ანიტამ... ნინია მთხოვა შემოუშვიო
უცებ ჩემი სახელის გაგონებაზე შევკრთი და ინსტიქტირად დავიძარი პალატისკენ . სადაჩ ჩემი ანია მელოდებოდა ასე ვეძახდი ბავშვობიდან .
ფრთხილად შევაღე კარი და დავინახე ფერდაკარგული ანია, ისეთი უსიცოცხლო სახე ქონდა მაგრამ მაინც მიღიმოდა შეძლებისდაგვარად

- ნინა მოდი (მათან ახლოს მივწიე სავარძელი და იქვე ჩამოვჯექი )
ნი ვიცი რომ დიდი დრო აღარ დამრჩა ვგრძნობ, გახსოვს ადრეც ვგრძნობდი და მეშინოდა რომ ჩემ გოგონას ვერ გავზრდიდი მართალია მიბრაზდებოდი მაგრამ ხომ ხედავ როგორც ყოველთვის არ ვცდებოდი, მე მას წერილები დავუტივე. შენ ნი შენ გაბარრბ ჩემს გოგონას
ცრემლები ღაპაღიპით მომდიოდა ვერ ვჩერდებოდი ის კი მიღიმოდა და მწმენდა მლაშე სითხეს
- რა გატირებს ნინა მე შენ ჩემს ყველაზე ძვირფასს გაბარებ, შენ კი ტირი არგცხვენია გოგო, ვიცი რომ მოგენატრები მაგრამ მე არასდროს დაგტოვებ იცოდე.
- შენს გარეშე როგორ გავზრდი ნუ სულელობ, გამოჯანმრთელდები აი ნახავ რამოდენიმე თვეში რა ჩიტივით იქნები, შენ დამპიედი რომ ჩემი შვილი შენი ნათლული იქნბეოდა ანია შენ ხომ პირობას სულ ასრულებ .
მაინც იმედებს ვებღაუჭებოდი არმინდოდა მისი დათმობა, მან კი მხოლოდ გამიღიმა და ხელი ხელზე დამადო.
- სამაგიეროდ მე თუ ვერ შენ იქნები ჩემი გოგონას ნათლია,კიდევ ნინა კიდევ ერთი თხოვნამაქვს (ამჯერად მას აემღვრა თვალები) სან... სანდროს გაუფრთხილდი არმისცე დანებების უფლება, მასთან იყავი, მინდა რომ მას ყავდეს გვერდში ისეთი ადამიანი ვისაც დაეყრდნობა, გთხოვ მიხედე მასაც და ჩემს გოგონასაც და სანის როცა დრო მოვა უთხარი რომ მისი ბედნიერება თუნდაც სხვასთან გამიხარდებიდა. გადავეხვიე და  მაგრად ჩევიკარი გულში, ძლაიან ვერი ვკოცნე და მისი თხოვნით მისი სანი შევუშვი პალატაში.
უმძიმდა სანდრო მაჩაბელს იმ თეთრი კარის იქით გადაბიჯება იცოდა იქ რაც დახვდებოდა დ აყველანაირად გაურბოდა სიტვაციას.

-სანი მოხვედი მოდი ჩემთან ,ხელი საწოლზე დადო და სანის გაუღიმა სანდროც დაჯდა მითითებულ ადგილას მისი თითები მოიქცია ხელში და ნაზად  აკოცა.
-მოვედი ანი მოვედი
-სანი ნახე ჩვენი ნამცეცა?ხომ ულამაზესია თვალები მაინც შენი გამოყვა სხვა ყველაფერი ჩემნაირიაქ, ახლაც ისე იქცეოდა როგკრც ყოველთვის თითქოს არაფერი ხდებოდა სანდროს გაეღიმა და შუბლზე აკოცა
-ხო ვნახე, ულამაზესია ხომ გითხარი ჩვენ შვილებს ჩემი თვალები ექნებათ და სხვა ყველაფერით შენ დაგემსსგავსებიანთქო, არგჯეროდა ხომ ჩემი ?და გაეცინა
არცერთი იმჩნევდა ან არუნდოდათ აღიამრება რომ ამ სამყაროში უკანასკნელად საუბრობდნენ.
-სანდრო, მე ... მინდა რომ გაუბრთხილდე ვიცი ამას ისედაც იზამ უბრალოდ მას უჩემობა არ გარძნობინო, მინდა რომ ბედნიეეი იყოს. სანდრო დადუმდა ისევ გააცნიბიერა ისევ რეალობას შეეჯახა დანა პირს არ უხსნიდა მხოლოდ მის თვალებს უყურებდ ათითქოს ცდილობდა ყველაფერი შეესწავლა და ამოეკითხა.
-ანი მე შენ გარეშე არაფერი ვარ, არ წახვიდე გთხოვ ჩემ გამო ჩვენი შვილის გამო იბრძოლე, არდამტოვო ჩემო სიცოცხლე მე არაფერი მინდა უშენოდ უშენოდ სანყაროც უფერულია.
-სამაგიეროდ ჩვენი შვილი დაგანახებს სამყაროში ახალ ფერებს, ის იქნება შენი გზამკვლევი ის არის ჩვენი ორივეს წილი სიყვარული
სანი... დამპირდი რომ როდესაც დრო დადგება და სხვა ... შენ გულში რამეს გააჩენს (სანიმ სახ3 უხეშად გაატრიალა, მან კი თავუსი წვრილი ხელებით მოკიდა და მიატრიალა ისევ მისკენ ) დამპირდი სანი... რომ ... უკვე მძინემ სუნთქავდა ჩემ გამო უკან არ დაიხევ  ... სანი
- ანიტა ჩემთვის მხოლოდ შენ და ჩვენი გოგონა იარსებებს სხვაზე არცმინდა საუბარი ... მე მხოლოდ შენ მიყვარხარ ... გესმის მიყვარხარ
ანიტას ბაგე გაეხსნა და გაეღიმა ისე როგორც ადრე. იცოდა ეს რასაც ნიშნავდა კვდებიდა საყვარელი კაცის მკლავებში და მან ეს უთხრა სანდრო  მაჩაბელმა მას ის უთხრა რაც ისედაც იცოდა მაგრამ ხმამაღლა არასდროს უღიაებია.
წავიდა ანიტა  და დატოვა სიმძიმე მაჩაბლი კი ქვითინებდა კაცი რომელსაც ყველა მოწიწებით და რიდით ეპყრობიდა საყვარელ ქალს დასტიროდა , პალატიდან გონებადაბინდული გამოვიდა ერთი უნდიდა რომ იქაურობას გასცლოდა ვერ უყურებდა ტედამისს რომელიც მოთქვამდა ვეე უყურებდა ძმებს მეგიბრებს რომლებიც თავჩახრილები ავითინებდნენ. გამოციდა და წავიდა არვაინ იცოდა სად მიდიოდა უფროსი მაჩაბელი მაგდამ იცოდნენ რამხელა ტვირთი მიქონდა თან .
  

დაკრძალეს ანიტა დოლიძეის ლამაზი და სიფრიფანა სხეული მიწას მიაბარეს .
მაჩაბელი კი არ ჩანდა ხალხიც შიშით ვერ კითხულობდა მის ადგილ სამყოფელს, ან რაუნდა ეკითხათ ყველამ იცოდა რომ მაჩაბელი ყვეკაზე მძაფრად განიცდიდა და სხმას ვერცერთი იღებდა ყველას უყვარდა ანიტა.

-ნინია ბავშვი მომიყვანე მე დავაძინებ ცოდოხარ შენ დაიღალე ცოტა დაისვენე და ძალები მოიკრიბე.
- არმინდა ლიზი, მივხედავ მე, ის კიდევ არ გამკჩენილა?
-არა ბიჭებიც ვერ პოულობენ...
ნინამ სესილი ოთახში შეიყვანა და ფრთხილად დააწვინა საწოლზე თვითონ კუ გქრეთ გამოვიდა
-ლიზი მე 2 დღით წასვლას ვაპირებ და სესილის ხო მიხედავ გოგო3ბიც აქ არიან საქმემაქვს მე
- კი არარის პრობლემა

ნინამ მანქანის გასაღები აიღო და გზას დაადგა იცოდა სადაც იქნებოდა მაჩაბელი იცოდა და ხვდებოდა რატომაც ვერ იპოვეს .
როდესაც გაიპარნენ მეგიბრები მხოლოდ ნინამ იცოდა იმ სახლის მდებარეობა ახლაც იქ იქნებოდა დარწმულებული იყო.