ღია ფანჯარაში გრილ საწოლზე ვიწექით, ის მიყვებოდა ჩვენს იატორიას, ერთმანეთი როგორ გავიცანით, როგორ შეგვიყვარდა, ყველაფერს რაც მაინტერესებდა, გული მტკიოდა, ნუთუ საყვარელი ადამიანი დამავიწყდა? ამის უფლება საკუთარ თავს როგორ მივეცი?
-ევა, ყველაფერი ნელ-ნელა გაგახსენდება, მე დაგეხმარები
- ისტორიების მოყოლით არამგონია შედეგი მივიღოთ
- მაშინ გავიმეოროთ
-რა გავიმეოროთ?
გაიღიმა და მისკენ გადამქაჩა, ჩემს ზემოთ აღმოჩნდა
-აი ეს
-კარგი, ეს მომწონს
ფეხზე ხელი ამისვა, თეძომდე ავიდა და ხელი ძლიერად მომიჭირა, პერანგშეხსნილ მუცელს კვლავ დაუყვა, ზედმეტი ნაჭერი სხეულიდან ნაზად მომაშორა და მკერდზე მაკოცა, თმაში ხელს მიცურებდა, ყელზე სასიამოვნოდ მკოცნიდა, უცებ სასიამოვნო ტკივილი ვიგრძენი, მკერდზე ნიშანი დამადო,ყურთან მოიწია
- შეყვარებული ვარ შენს მზისფერ თმაზე
მთელი ღამე ერთმანეთის სიახლოვით ვტკბებოდით, შემდეგ კი ჩაგვეძინა...

-ევა, ადექი, მიდი მიდი წამოდექი
-რა ხდება? თვალები ძლივს გავახილე
-ჯვარი არ დაგვიწერია, მოდი ეს ახლა გავაკეთოთ
-ახლა?
-კი, ახლა, სანამ მუცელი გაგეზრდება
-კი მაგრამ
-არავითარი მაგრამ, მძღოლს დავურეკე, ის წაგიყვანს და კაბას აარჩევ
-კარგი მოვემზადები, მაგრამ მაინც ვფიქრობ რომ
-ხომ გითხარი, არავითარი მაგრამ

სააბაზანოში შევედი, შხაპი უნდა მიმეღო, ტანსაცმელი ძირს დავყარე და წყლის ქვეშ დავდექი, კარი გაიღო და კვლავ ვაჩე შემოვიდა
-ვბანაობ, გარეთ დამელოდე
-მეც უნდა ვიბანაო
-კარგი, მალე გამოვალ, მოითმინე
-სულელო
მაისური სხეულიდან მოიშორა და ჩემს წინ აღმოჩნდა,
-რას აკეთებ?
-შხაპს ვიღებ ძვირფასო
ტუჩებზე ხარბად დამეწაფა, სააბაზანოს კედელთან მიმწია და ჩემი ფეხი მის წელზე მოიქცია, ის ისეთი სიმპათიური და სექსუალური იყო, თმაში ხელი შევუცურე, სიამოვნება ვიგრძენი, მისი სხეული ჩემსას შეერწყა, ბიძგებს ნელ-ნელა აკეთებდა, კვნესა აღმომხდა, სხეული იმპულსებს გამოსცემდა და ჩემი გულის ფეთქვა ალბათ მთელს სააბაზანოში ისმოდა, ხელები კისერზე მოვხვიე და ტუჩზე ვაკოცე,
-მიდი პატარავ, მე მოვრჩი ბანაობას, მალე გამოდი,
თვალი ჩამიკრა და კედელზე მიწებებული დამტოვა,
-იცოდე ამის გამო პასუხს აგებ, გამიღიმა და კარები გაიხურა

თმა გავიმშრალე, თხელი აბრეშუმის კაბა ჩავიცვი, წვრილ წელზე ქამარი მოვირგე, სანამ წვრილი წელი მქონდა უნდა გამომეკვეთა

-საყვარელო მზად ვარ
-კარგი, მანქანა ქვემოთ არის, გელოდება
- ვინ მოვიდა?
-ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ის წაგიყვანს, მე საქმეებს მოვაგვარებ და ხუთი საათისთვის გამოგივლი

ქვემოთ ჩავედი, კარებთან შავი მანქანა იდგა, მაღალმა მამაკაცმა კარი გამიღო და მიმითითა რომ ჩავმჯდარიყავი
ადგილი დავიკავე, მანქანა დაძრა, რამდენიმე წუთი ხმის ამოღების გარეშე მივდიოდით როდესაც სიმყუდროვე მისმა ხრიწიანმა ხმამ დაარღვია
- ქორწილი გაქვთ?
-დიახ
-გაგიმართლა, როდესაც აქ მომყავდით ამაზე ვერც კი იოცნებებდით
-ვერ გავიგე? რას გულისხმობთ?
-მართალია, ფულს იშოვით და მერე ვერ იგებთ,
-ამიხსენით რას გულისხმობთ! ტონს ავუწიე
-თქვენ ხომ აქ მისი ფულის ასაღებად ჩამოხვედით? როგორ შეგიძლიათ იყოთ ისეთი მდაბიო რომ ფულის სანაცვლოდ ჯერ სხეული, შემდეგ კი შვილი გაწიროთ?
მთელი სხეული ამიცახცახდა
-იცით მგონი სხვა ვიღაცაში აგერიეთ, ჩემი მძღოლი შესაძლოა მელოდებოდეს, აქ გამიჩერეთ
-არაფერი ამრევია, იმას ვამბობ რაც გააკეთეთ
- უკაცრავად მაგრამ ეს უკვე ზედმეტია, ვაჩეს უნდა დავურეკო

მანქანა სწრაფად გააჩერა, ტელეფონი ხელიდან გამომგლიჯა და კარებში გადამათრია, სახეში გამეტებით გამარტყა,
-რას აკეთებთ, ორსულად ვარ, ხმა ძლივს ამოვიღე,
მანქანის საბარგულზე მიმახეთქა, ზურგით შემატრიალა, კაბა ზემოთ აწია და საცვალი გახია,
-გამიშვი, , რას აკეთებ
თავისას მაინც აგრძელებდა, ვკიოდი მაგრამ ხმაც აღარ მქონდა, განადგურებული ვიყავი, უცებ ტკივილი ვიგრძენი, ბიძგები მანადგურებდა, სახით მანქანას მიმაბჯინა რომ ვერ მელაპარაკა, წინააღმდწგობასაც კი ვერ ვუწევდი იმდენად ძლიერი იყო, კისერზე მაკოცა, ღმერთო მთელი ტანი მეზიზღებოდა, რამდენიმე ბიძგი ერთნანეთს გადააბა და ხელი სიამოვნებისგან მინაბულმა გამიშვა, ძირს დავენარცხე, ადგილოდან ვერ ვინძრეოდი, მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა
შველას ვითხოვდი, მაგრამ ხმა არ მაძლევდა საშუალებას, უხმოდ ვტიროდი, ჩემი ბავშვი, ვაჩე, თავში ათასი აზრი მიელავდა, თვალებში მხოლოდ ბინდს ვხედავდი, რომელიც უფრო და უფრო მიახლოვდებოდა, მერე სრულად გაბატონდა.

***
-ძმაო, გააჩერე, ძირს ვიღაც გდია
-სად მელისა? ხელით ვანიშნე, ტყის პირას
მანქანა გააჩერა, გადავედით, გოგონა გონზე არ იყო, კაბა შემოხეული ჰქონდა, ფეხებზე ჯერ კიდევ ეტყობოდა დალურჯებები
-მელისა არ უყუროხარ უყურო, ჩემმა ძმამ ბოლო ხმაზე მიღრიალა
ხელში აიყვანა და უკანა სავარძელზე დააწვინა,
-ძვირფასო სახლში ტაქსით წადი, შუბლზე მაკოცა და მანქანაში დაბრუნდა, ისე სწრაფად მოსწყდა მანქანა ადგილს, ვღელავდი, ამ გოგონას სახე რომ გენახათ...

მანქანიდან გადმოვედი, გოგონა ხელში ავიყვანე
-საკაცე სასწრაფოდ, გონება აქვს დაკარგული
რამდენიმე ექთამი სწრაფი მოძრაობით მომიახლოვდა,
-საკაცეზე დააწვინეთ,
წაიყვანეს... უკან გავყევი
-ბატონო აქ უნდა დაიცადოთ, შიგნით ვერ შემოხვალთ
- კარგად იქნება? რამე საშიშია? ის ტყის პირას ვიპოვე, არ ვიცნობ, იქნებ როგორმე დაადგინოთ მისი ვინაობა
-ყველაფერს მოვაგვარებთ, აქ დაიცადეთ
ნერვიულად დავდიოდი, დერეფანში წინ და უკან, რამდენიმე საათის შემდეგ პალატიდან ექანი გამოვიდა და მასთან მივვარდი
- როგორ არის?
-პაციენტი კარგად არის, დაბეჟილობები აქვს, მაგრამ ბავშვი შეიძლება ვერ გადარჩეს, მდგომარეობა სავალალოა...
კედელთან ჩავიმუხლე, არ ვიცი ვისი ტკივილი მტკიოდა მაგრამ ის დედა იყო, ვინ ნაბიჭვარმა გაუკეთა ეს, ვინ მოექცა ასე, აუცილებლად გავიგებდი
-შეგიძლიათ მოინახულოთ პაციენტი
კარები გავაღე, მასთან მივედი, ტუჩი გახეთქილი ჰქონდა, გრძელი ნარინჯისფერი თმა მისი სხეულის სიქათქათეს ერწყმოდა, ის ისეთი ლამაზი და უბრალო იყო, ნუთუ შეიძლებოდა ამ ასაკში ეს ყველაფერი გადახდენოდა? გაუპატიურება ხომ მას მთელი ცხოვრება ემახსოვრებოდა... ეს ტრავმა მას სულ დააჩნდებოდა,
-გამარჯობა ბათო, დღეს ვერ მოვალ, საქმე გახსენით, გოგონა ვიპოვე ქალაქის გასასვლელთან, ტყესთან ახლოს, საავადმყოფოში ვართ, ვიღაცამ ძალა იხმარა, კამერები შეამოწმეთ და ის დააკავეთ...
ტელეფონი გამოვრთე და გარეთ გავედი


***
სად არის ამდენი ხანი? ტელეფონზე კიდევ დავრეკე მაგრამ უშედეგოდ, იქნებ ყველაფერი გაახსენა და მიმატოვა? ვაჩე ყველაფერზე ერთად ნერვიულობდა, ევა არსად ჩანდა,
-ალო, ევა საარ პასუხობს, ახლოს არის?
-ბატონო როგორც მითხარით კაბების მაღაზიაში მივიყვანე, მითხრა რომ სახლში თავად დაბრუნდებოდა და თქვენთვის არ მეთქვა,
-მარტო როგორ დატოვე? ტელეფონი გამორთო და ფიქრი დაიწყო
პოლიციაში რომ მისულიყო ვერაფერს იტყოდა, ევას რომ ყველაფერი გახსენებოდა და ამიტომ გამქრალიყო? გადაწყვიტა თავად კოეძებნა ის, აეროპორტი, მაღაზია, არსად ჩანდა, საატუმროებში უნდა გადაემოწმებინა...


***
-ძმაო, როგორ არის ის გოგო?
-კარად არის მელო, ორსულად ყოფილა, იმ ნაბიჭვარს ვიპოვი, ამაღამ არ მოვალ,
-კარგი ყველაფერი გამაგებინე, ლაშა გელოდები...
ყურმილი დავკიდე, ექთანმა მითხრა რომ პაციენტი გონს მოვიდა, ბავშვს საფრთხე აღარ ემუქრება , მაგრამ ეს პაციენტი ბაზაში მოვიძიეთ და აქამდეთ იყო აქ, მის შესახებ არაფერი ვიცით, მხოლოდ ის არის ცნობილი რომ საქართველოს მოქალაქეა, აქ ტურისტული ვიზიტით ჩამოვიდა და ვინმე ევა ჩერქეზიშვილია...
-მე პოლიციელი ვარ, მასთან ლაპარაკი მინდა სანამ ვინმე შევა, თუ ვინმე მიმღებში მის შესახებ იკითხავს უთხარით რომ აქ ასეთი პაციენტი არ არის.
-კარგით ბატონო..
-გამარჯობა, მე ლაშა ვარ, თავს როგორ გრძნობ?
-შემომხედა, ცრემლი თვალებს მოსწყდა და ყელამდე ჩამოუგორდა, სხეული აუკანკალდა
-კარგი, დამშვიდდი, მე პოლიციელი ვარ, გზაზე გიპოვე, რა მოხდა გახსოვს?
-ჩემი პატარა როგორ არის?
-კარგად არის, საშიშროებამ ჩაიარა, ახლა კითხვებს დაგისვამ და შენ მიპასუხებ, რა გქვია?
-ევა, ევა მქვია
- აქცენტი გაქვს, აქ არ ცხოვრობ?
-არა, საქართველოდან ვარ
-მე ლაშა ვარ, მეც საქართველოდან ვარ და ამის გამო უფრო ჩავაცივდები ამ საქმეს, მივუგე ქართულად...
-მე არ ვიცი აქ რატომ ვარ, უკვე არაფერი ვიცი, გთხოვ აქედან წავიდეთ, დამეხმარე რომ ვერავინ მიპოვოს, ყველაფერს მოგიყვებით...
- ვერ წავალთ, თქვენ ჯერ კიდევ უნდა იწვეთ აქ...
- არა, არ გესმით. მე არ ვიცი რა ხდება და ვინ ვარ
-ვერ გავიგე?
-დღეს ჯვარი უნდა დამეწერა, მე ორსულად ვარ, ვაჩესგან რომლის გვარიც არ ვიცი, არც ჩემი ვიცი, როგორც მიამბო რამდენიმე დღის წინ ჩამოვარდნილ თვითმფრინაჳში ერთ-ერთ გადარჩენილთაგანი ვარ, მახსოვრობა დავკარგე, მითხრა რომ ჩვენ უნდა გვექორწინა, არაფერი მახსოვს... მშობლები გარდაიცვალნენ, ესეც მან თქვა
-და რატომ გგონიათ რომ ის იტყუება?
-დღეს მისმა მძღოლმა წამიყვანა, კაბები უნდა ამერჩია როდესაც თქვა რომ ფულზე მომადირე ვარ, თქვა რომ სხეულით ვვაჭრობ, თქვა რომ ის გამოვიჭირე... არ ვიცი გესმით? არ ვიცი ვინ ვარ, ვერავის ვენდობი, მეშინია, უკვე ძალიან მეშინია,
-დამშვიდდი, ყველაფერს გავარკვევ, მე თქვენს გევრდით ვიქნები,
-ალო, ბათო ისევ მე ვარ, ორი პოლიციელი გამოუშვი, მისამართს გამოგიგზავნი, ისინი დაზარალებულს დაიცავენ სანამ საქმეს არ გავხსნით...
-მადლობა, ძალიან დიდი მადლობა...
-მე აქ ვარ. თვალებიდან ცრემლი მოვწმინდე და გარეთ გავედი...


*** ყველგან ეძებდა ვაჩე, სასტუმროებში ვერ ნახა, ტელეფონზე კვლავ არავინ პასუხობდა, საავადმყოფოებიც მოიარა მაგრამ ევას კვალი არსად იყო...თითქოს მიწამ ჩაყლაპა, ყოველ დილით ისევ მისი ძებნით იწყებდა დღეს და ყოველ საღამოს გამუდმებით სვამდა, გონებაში ექიმის სიტყვები ამოუტივდივდა
-რამდენიმე საათში ყველაფერი გაახსენდება...
გულში უზარმაზარი ტკივილი იგრძნო, სვამდა და მხოლოდ ასე გაურბოდა რეალობას, იცოდა რომ დაკარგა ერთადერთი საყვარელი ქალი, ქალი რომელიც არც თავიდან ყოფილა მისი, მისთვის..

***
-ევა, გაგწერეს
-სად უნდა წავიდე?
-ჩემთან წაგიყვან, ჩემი და მოგხედავს... მე საატუმროში დავრჩები
-კარგი,
-მოდი დამეყრდენი, მანქანამდე მივიდეთ
-კარგი ვდგები, თავს ძალა დავატანე და წამოვდექი მაგრამ წონასწორობა ვერ დავიკავე,
-მოდი აგიყვან, ხელში ავიყვანე, თავი მხარზე დამადო, ისეთი უსუსური იყო...


სახლში შევიყვანე, ჩემს საწოლზე დავაწვინე და გარეთ გამოვედი
-ძმაო მომიყევი რა ხდება
-მელო, ეს გოგო აქ დარჩება, საქმე ჩახლართულია, მახსოვრობა აქვს დაკარგული, ფეხმძიმედაა ხომ იცი, მიხედე და ეცადე არ დაიტვირთოს, მე სასტუმროში დავრჩები, კარები ჩაკეტე და მარტო არ დატოვო
-ლაშა იცოდე რამე რომ მოგივიდეს
-არა, დამშვიდდი, გამოძიება დაიწყო, ჰო მართლა ის ქართველია, შეგიძლია მშობლიურ ენაზე ესაუბრო
-კარგი, მივხდედავ... თავს გაუფრთხილდი და ხშირად გამოიარე
-აუცილებლად,
ჩვეულად შუბლზე მაკოცა და გარე გავიდა, გოგონას საძინებლისკენ გავემართე, კარი ფრთხილად გავაღე, ვიფიქრე რომ ეძინა, საწოლზე იჯდა და ტიროდა, თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული და თმებში ნერვიულად იქექებოდა, ახლოს მივედი და გვერდით ჩამოვჯექი,
- მე ლაშას და ვარ, თუ რამე დაგჭირდება იცოდე რომ შენს გვერდით ვარ, პასუხად მხოლოდ შემომხედა, არაფერი უთქვამს, მაგრამ მისი თვალები ამბობდნენ, ჩასისხლიანებულ ცრემლებით სავსე თვალებში ბევრ რამეს ამოიკითხავდით, იმედგაცრუებას, ტკივილს, შიშს...
-დაისვენე, ფეხსაცმელი გავხადე და თვალით ვანიშნე რომ დაწოლა და ძილი სჭირდებოდა
-წყალი მინდა, გთხოვ
-ახლავე
წყლით სავსე ჭიქა ბოლომდე დაცალა, ბალიშზე ფრთხილად დადო თავი და მოიკუნტა

საჭმლის კეთება დავიწყე, სანამ გამოიღვიძებდა რამე წვნიანი უნდა გამეკეთებინა, ორსულად იყო და ბავშვს კვება სჭირდებოდა, რახან მე და ჩემი ძმა სწრაფი კვების ობიექტებზე ვიყავით გადართული, საჭმლის კეთება არ მეხერხებოდა, ვიდეო ჩავრთე და ყველაფრის შესრულება ზედმიწევნით დავიწყე...


-ტელეფონზე ჩემი ძმის შეტყობინება მოვიდა, 'მელო თბილისში მივდივარ, ყველაფრის გარკვევა იქიდან უნდა დავიწყო, ხვალ ან ზეგ დავბრუნდები, რამე თუ მოხდება ბათოს დაურეკე.'
ვიცოდი რომ ლაშა არ დანებდებოდა და ბოლომდე იბრძოლებდა ამ გოგონასთვის, ისევე როგორც ჩემთვის, ის ასეთი იყო, ქალების მიმართ ყოველთვის დიდ პატივისცემას და სამსახურეობრივ ვალს განიცდიდა...

***
თბილისში ჩასვლისთანავე დედასთან წავედი, არ იცოდა რომ ჩამოვდიოდი და სიურპრიზს გავუკეთებდი, სახლთან მდებარე ყვავილების მაღაზიაში დედას საყვარელი თეთრი გვირილები ვიყიდე, ბარათი ჩავდე წარწერით'ძალიან ლამაზი ხართ, იქნებ შევხვდეთ' კარზე ზარი დავრეკე და გვერდით კედელთან დავიმალე, კარები მამამ გააღო, თაიგული აიღო და ბარათი ნახა,
- აქ მოდი მალე
-რა ხდება, რა გაყვირებს
-ვინ გამოგიგზავნა?
-მე რა ვიცი, მანახე რა წერია,
-არ აქვს მითითებული ვისია
-ხო ალბა აერიათ
სიცილი ვერ შევიკავე და კედელს მოვშორდი
-შე მასხარა, ყვავილები მესროლა მამამ
-დეე მომენატრე
დედაას ლოყაზე ვაკოცე და შიგნით შევედით...
-შვილო ასე გაუფრთხილებლად რატომ ჩამოხვედი?
-ქართველ გოგონას ეხება, საქმე უნდა გავხსნა, ვინაობა არ ვიცი, აქ უნდა გავიგო მის შესახებ
-ვინ არის? რა მოხდა
-ტყის პირას ვიპოვე, ვიღაცამ ძალა იხმარა საწყალ გოგოზე, ფეხმძიმეთაა, მითხრა რომ მეუღლე და საერთოდ არავინ არ ახსოვს....
-ყავას გავაკეთებ და ვილაპარაკოთ...
სანამ დედა სამზარეულოში ფუსფუსებდა ევას ფოტო, მცირე ბიოგრაფია და ყველაფერი რაც ხელთ გამაჩნდა მაგიდაზე გავშალე...
დედას ლანგარი ხელიდან დაუვარდა
-რა მოხდა? ჰკითხა მამამ
-ვინ, ვინ არის ეს? ამას დაემართა რამე?
- დედა საიდან იცნობ? რა ხდება?
დედა ადგილს მოსწყდა და ძირს დაეცა...