***
მას შემდეგ, რაც სამზარეულოს ვტოვებ, უცნაური გრძნობა იღვიძებს ჩემში. არ ვიცი, თითქოს აქამდე ხომ არაამქვეყნიურად მენატრებოდა მისი ხმა, ღიმილი, მაგრამ ახლა... სრული სიცარიელე მაქვს შიგნიდან.
რაც უფრო უკეთ ვიცნობ, კიდევ უფრო ვრწმუნდები იმაში, რომ მისი შინაგანი სამყარო, საერთოდაც არაა ისეთი, როგორიც წარმომედგინა და ეს მანადგურებს.
მაიძულებს, ახალი ალე შევქმნა.
ისეთი, რომელიც მასთან ყოფნისას იქნება საჭირო. მე კი ეს არ მინდა.
მე მე ვარ. მინდა, რომ ასეთი მიმიღოს.
მაგრამ თუ ასეთად დავრჩები, ჩათვლის, რომ ჩემზე ზემოდან გადავლა შეუძლია და ყოველ ჯერზე, როცა შესაძლებლობა ექნება, ასეც მოიქცევა.
მინდა, რომ მისი ქცევა ალკოჰოლს დავაბრალო, მაგრამ ეს მხოლოდ თავის მოტყუება იქნება. ჩემი გრძნობების შესახებ გაიგო და ახლა, აბუჩად მიგდებს.
ღმერთო...
არა, მაინც ვერ ვხვდები საიდან გაიგო.
ვინმემ უთხრა, თუ ზედმეტად ბევრი მასზე შეყვარებული გოგოს გარემოცვაში ყოფილა და ინსტიქტი აუმუშავდა როგორ ამოიცნოს.
ლოგიკა არის, მაგრამ არ ვიცი, რატომღაც არ მგონია, რომ ამაზე იყოს ორიენტირებული.
დაფიქრებული გავდივარ გარეთ, სადაც თითქმის არაფერი შეცვლილა იმის გარდა, რომ ახლა წყნარი მელოდიაა ჩართული და ყველა წყვილებში ცეკვავს.
ინსტიქტურად საათზე ვიყურები. არა, ეს ხალხი გათენებას აპირებს მგონი.
- ალე. - მოულოდნელად ჩნდება არსაიდან ანუკი.
გაოცებული ვაფახულებ თვალებს. პირდაპირ დაუჯერებელია, რომ არ ცეკვავს.
ზოგადად, მუსიკის ჩართვისთანავე პირველი გარბის - ხოლმე.
- რამე მოხდა?
სახეზე ისეთი გაფითრებულია, უკვე შიში მიპყრობს.
- არა... - დაბნეული ატრიალებს თვალებს - უფროსწორად არ ვიცი. მოვიდა ერეკლე შენთან?
- ჰო, ვისაუბრეთ. - მართლა მეგონა, რომ სხვა რაღაცას მეტყოდა.
- ხომ გეუბნებოდი, ნერვიულობად არ ღირს, აუცილებლად ინანებს იმ სიტყვებს და მოვა - მეთქი.
- არ ვიცი, რამდენად ინანა. - ოდნავ ვიჩეჩავ მხრებს - იცი, საერთოდ აღარ მინდა ამაზე ლაპარაკი.
- გაწყენინა? - თვალები უფართოვდება.
- რა შუაშია. - ვერ ვხვდები, ასეთი მძაფრი რეაქციები რატომ აქვს.
- არ ვიცი, რამე ხომ არ გითხრა.
- რა უნდა ეთქვა, ანუკი?
თვალებს ხრის და თითების წვალებას იწყებს. ბავშვობიდან ვიცნობ, ზუსტად ვიცი, ასე როდის იქცევა.
- ანუკი.
- ალე, მაპატიე. - თვალებს მაგრად ხუჭავს და რამდენიმე წამი აღარც ახელს.
- რა გააკეთე... - თითქმის დარწმუნებულუ ვარ იმაში, რაც უნდა მითხრას, მაგრამ არაფრით მინდა ამის დაჯერება.
- გეფიცები, შემთხვევით მოხდა. უბრალოდ ძალიან მომეშალა ნერვები იმაზე, რომ ვერ გამჩნევს და შენ მის გამო იტანჯები.
- ანუკი! - ხმა მიმკაცრდება.
- მივედი და ვუთხარი, რომ... - წამიერ პაუზას აკეთებს- მოკლედ ვუთხარი, რომ დამნაშავე იყო შენთან მიმართებაში და არაფერი არ ამართლებდა იმ სიტყვებს, რაც გითხრა. შენ რა გინდაო, ხოდა ნერვები მომეშალა. მეთქი ჩემი მეგობარი... - ხმას უწევს და თითქმის ჩურჩულით აგრძელებს - შენი სიყვარულით იტანჯება, სანამ შენ აქ ბედნიერად ერთობი - მეთქი.
- ანუკიიი... - სახეზე ვიფარებ ხელებს და ადგილზე ვტრიალებ.
- გეფიცები, ალე. ამის თქმა არ მინდოდა, ძალიან მომიშალა ნერვები. მგონი მოსვლას არ აპირებდა ეგ, შენ კიდევ ელოდებოდი.
- დავლოდებოდი, დავლოდებოდი...
- კარგი, რა. არ შემიძლია იმის ყურება, როგორ ნადგურდები. მე ვიცი, რას ნიშნავს ტყუილად ლოდინი და რა გრძნობას იწვევს ის. ამისთვის რომ არ მემეტებოდი, იმიტომ მინდოდა, რამე გამეკეთებინა შენთვის.
- ანუკი... - ღრმად ვსუნთქავ.
- ვიცი, რომ გაბრაზებული ხარ - გაგრძელებას არც მაცდის ისე მეჭრება- მაგრამ ამის თქმას მართლა არ ვაპირებდი.
- გეყოფა, იმის გამორება, რომ არ აპირებდი და შემთხვევით მოხდა. რა მნიშვნელობა აქვს?! მთავარი ისაა, რომ გააკეთე და ამას, თავისი შედეგები მოჰყვება.
- იმედი მაქვს, მხოლოდ კარგი...
ოდნავ ვაქნევ თავს და შუბლზე ვისვამ ხელს. არ ვიცი, მართლა აღარ ვიცი რა ვუთხრა. გვერდის ავლას ვაპირებ, მაგრამ წინ მიდგება.
- ალე...
- შენ ჩემი ცხოვრების, მთავარი საიდუმლო იცოდი და ერთს გთხოვდი, რომ შეგენახა.
- გთხოვ, მაპატიე. ყველაფერი შენთვის გავაკეთე...
- ნეტავ არ გაგეკეთებინა, ანუკი. ნეტავ არ გაგეკეთებინა. - ღრმად ვსუნთქავ - გაიწიე, გთხოვ. არ მინდა, რომ გაწყენინო.
თვალები ცრემლებით ევსება, მაგრამ აღარაფერს ამბობს.
ოდნავ მეცლება და მეც, ნელი ნაბიჯებით ვუვლი გვერდს.
იმის მიუხედავად, რომ მისი დაჟინებული მზერა მწვავს, ვცდილობ გავუძლო და არ მივბრუნდე.
არანაირი აზრი არ აქვს სინანულს და არც იმას, ვაპატიებ თუ არა.
ერთი არსწორი ნაბიჯი და ჩვენ, უკვე სულ სხვა გზაზე ვართ...
***
ანუკისთან საუბარი, სულიერად მანადგურებს. ახლა, უკვე ყველაფრის მიზეზი ზუსტად ვიცი და თითქოს, ხელახლა განვიცდი მის სიტყვებს.
აი, თურმე რა...
ანუკი რომ არა, არც ვახსოვდი.
არც მოვიდოდა, არც დამელაპარაკებოდა და ხალხში რომც შევემჩნიე, ალბათ არც მომაქცევდა ყურადღებას.
მაგრამ გაიგო და... თუ გართობაა, ბოლომდე გართობა იყოს.
ნუთუ, მართლა ასეთი ხარ ერეკლე...
ღმერთო, როდის ვისწავლი ამასთან გამკლავებას და იმ სიმართლის დაჯერებას, რაც რეალურია.
უკვე ზედმეტად შევიჭერი ფანტაზიებში და ვეღარ გამოვდივარ.
ეს კი, ერთხელ აუცილებლად მომიღებს ბოლოს.
წვეულებაზე დარჩენის, აღარანაირი ძალა აღარ მაქვს. გართობა ხომ, თავიდანვე ვერ შევძელი ბექას გადამკიდე.
ისე, ნეტავ სად გაქრა?!
მართლა მეგონა, რომ მთელი საღამო მისი მოგერიება მომიწევდა, თუმცა თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო. არსად არ არის.
ჯანდაბა!
ზუსტად მასზე ფიქრების აკვიატებაღა მაკლდა სრული ბედნიერებისათვის. ჯოჯოხეთში წავიდეს, რა შენი საქმეა ალე?!
ყველანაირად ვცდილობ ფიქრებისგან გათავისუფლებას და კარისკენ მივდივარ.
ზუსტად ამ წამს გამოდის თორდიაც და ჩემი დროული რეაგირება რომ არა, წითელი ღვინით სავსე ჭიქას, მთლიანად მე გადამავლებდა კაბაზე.
- ალე, საით? - უკვე ისეთი მთვრალია, თვალებსაც კი ძლივს ახელს.
- დავიღალე. ვაკოს დავემშვიდობები და წავალ.
- სად წახვალ ამ შუა ღამე, კაი რაა. - თითქოს, ჩემი სიტყვები წამსვე აფხიზლებს. - დარჩი, ამხელა სახლია, ყველა რომ დარჩეს მაინც დავეტევით, მარა ნახევარი პარადი მანქანებიითაა და მიდიან დაჟე.
- მადლობა, გუგა, მაგრამ მირჩევნია წავიდე. ტაქსს გამოვიძახებ.
- ამ ღამე ტაქსით გაგიშვა, მეღადავები?
- რაგინდა ჩემი ძმა ხარ?! - უკვე სერიოზულად მეშლება ნერვები.
- მისმინე, ვაკოც ძაან მთვრალია ძლივს ავიტანეთ ოთახში მე და ტაბამ.
მის ხსენებაზე, ცივად მაჟრჟოლებს.
აუცილებელი იყო ახლა მისი ხსენება? ძლივს მოვიშორე გონებიდან. ოხ, გუგა შენ რა გითხარი.
- დილას რომ გაიღვიძებს და გაიგებს წახვედი, ძაან გაუტყდება ხო იცი. მე კიდე მიმაკლავს იმის გამო, რომ შუაღამეს გაგიშვი. მერე? გინდა ნაკრები ნახევარმცველის გარეშე დატოვო?
არც კი ვიცი, რატომ მეღიმება მის სიტყვებზე, მაგრამ ეს ჩემი ყველაზე გულწრფელი ღიმილია მთელი საღამოს განმავლობაში.
- მიდი რაა, მეორე სართულზე ყველა ოთახი თავისუფალია. თუ დაძინება გინდა, რა აზრი აქ სად დაიძინებ? გეფიცები, რბილი საწოლები მაქვს.
ამ უაზრო ხუმრობაზე, უბრალოდ თვალებს ვატრიალებ.
- რა გინდა ეხლა, ვაკო გავაღვიძო რომ კაპიტნის სიტყვა იყოს კანონი?
ჩემი სიჩუმით სარგებლობს და ისევ თვითონ აგრძელებს. - თუ ვიცე - კაპიტნის სიტყვაც წავა? მიქაძეეე! - იმხელა ხმაზე ღრიალებს, მაშინვე პირზე ვაფარებ ხელს.
- რაშვები, ოე, გააფრინე?
ახლა, სიცილი უტყდება. სასწრაფოდ ვიხედები აქეთ-იქით, თუმცა მადლობა ღმერთს, ჩვენსკენ მომავალ მიქაძეს ვერ ვხედავ.
- კარგი, ჯანდაბას. - ოდნავ ვწევ ხელებს დანებების ნიშნად.
წასვლის სურვილი, დიდად არც მე მხიბლავდა, ვერ ვიტან ღამე სიარულს.
მაგრამ არც აქ დარჩენა მგონია დიდად კარგი იდეა.
არჩევანი, ცუდსა და უარესს შორის.
ვფიცავ, უკვე იმდენჯერ ვმდგარვარ მსგავსის წინაშე, ცუდად აღარ ვხდები, მგონი იმუნიტეტი გამომიმუშავდა.
კმაყოფილი თორდია, კიდევ რაღაცას მელაქლაქება, მაგრამ ეს უკვე სრული ბოდვაა, ასე რომ მის მოსმენას აღარ ვაპირებ.
სწრაფად ვუვლი გვერდს და შიგნით შესული, ღრმად ვოხრავ.
უცნაური გრძნობა მაქვს და უკვე ზუსტად ვიცი, რომ ეს, აქ მშვიდად ნამდვილად არ დამაძინებს.
ნელი ნაბიჯებით ავდივარ კიბეებზე და თან, ფეხსაცმელებს ვიხდი.
აღარ შემიძლია. ვინმე რომც შემხვდეს, საერთოდ არ მაინტერესებს, ფეხებს ვეღარ ვგრძნობ უკვე. დალოცვილი, ჩემი კეტები.
ვერაფრით ვხვდები, როგორ შეუძლიათ ქალებს მუდმივად ამ ტკივილის ატანა.
მეორე სართულზე, სრული სიჩუმეა. უფროსწორად იყო, სანამ ქვემოდან მომავალი გოგონას კისკისი დაარღვევდა მას.
სულერთია, არ მაინტერესებს, ოთახში შევდივარ და ზუსტად იმ წამს, როცა კარი უნდა დავხურო, მისი ხმაც მესმის და ხელი მიშეშდება.
არარსებობს, უბრალოდ შეუძლებელია ვცდებოდე.
ათასში ვიცნობ და ათასში გამოვარჩევ...
ფეხის ხმა ახლოვდება და მეც, კარს თითქმის ბოლომდე ვხურავ.
ის გოგოა, პირველად ერეკლესთან ერთად რომ ვნახე და მეორედაც, ისევ მასთან ერთად ვხედავ.
მაღალი, კიდევ ორ მეტრიან ქუსლებზე, წვრილი წელით და ისეთი სუსტი ფეხებით აქამდე რომ არასდროს მინახავს.
საინტერესეოა, საერთოდ ჭამს რამეს?
რომ მოვკვდე, დიეტას არასდროს დავიცვამ. ყოველთვის ვთვლიდი, რომ სისულელეა და დარწმუნებული ვარ, შეხედულებას არასდროს შევიცვლი.
მე მიყვარს ჩემი 64 კილოგრამი სხეული და ნამდვილად არ ვაპირებ, ღამე ჭამაზე უარი ვთქვა იმის გამო, რომ ვიღაცას მოვეწონო.
ჭამა ხომ ბედნიერებაა.
როგორ შეიძლება გამოთაყვანებული ბიჭების გამო იშიმშილო?
- არა. - საკუთარ თავს, გონებაში დასმულ კითხვაზე ხმამაღლა ვპასუხობ და ვცდილობ, ცალი თვალით მაინც გავარჩიო რამე. მაგრამ იმ მილიმეტრში, რომელიც გასახედად დავტოვე, ეს თითქმის შეუძლებელია. სხვა გზა არ მაქვს, ინტერესისგან სიკვდილისთვის ჯერ ზედმეტად ახალგაზრდა ვარ. კარს, სულ ოდნავ ვწევ, ისე, რომ ზედმეტი ჭრიალი არ გამოიწვიოს და რა ხდება.
- კიდევ თუ გააღებ, ვფიცავ, დაგვინახავენ.
შიშისგან, მთელს სხეულში მაციებს. მყისვე ვტრიალდები უკან და ეს რას ხედავს ჩემი თვალები. თვითკმაყოფილი ბექა, თავისი საფირმო ირონიული ღიმილით.
ოხ, თორდია...
აკი, ყველა ოთახი თავისუფალიაო? მოვკლავ, ახლა მართლა მოვკლავ.
- აქ რა ჯანდაბა გინდა?! - ბრაზი იმდენად სწრაფად მედება მთელს სხეულში, ვერც ვიაზრებ რას ვეკითხები.
- შენ შემომივარდი ოთახში და კიდევ მე მინდა ჯანდაბა? - მაშინვე სათავისოდ იყენებს ჩემს შოკს.
- სხვათაშორის, სხვისი ინტიმურის ყურება, ძალიან ცუდი საქციელია, ჩემო ალე.
- რას ბოდავ. - სწრაფად ვაბრუნებ თავს კარისკენ და... სუნთქვა მეკვრის.
წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ დაინახა, მაგრამ მე იმდენად გადავერთე მასზე, ვერც კი მივხვდი როდის გადავიდნენ კოცნის სტადიაზე.
არ შევმცდარვარ...
შეყვარებულები არიან...
- გული არ გაიტეხო, ნებისმიერ წამს შეგვიძლია იგივეთი დავკავდეთ.
- მოკეტე, თორემ მთელს ჯავრს შენზე ვიყრი! - საჩვენებელ თითს ვწევ მაღლა და მხოლოდ ახლა ვამჩნევ, რომ ხელები მიკანკალებს.
- გააჩნია, როგორ იყრი. - სწრაფად მიახლოვდება და ვგრძნობ, როგორ საშინლად მაღიზიანებს მისი სუნთქვაც კი.
- გაინტერესებს?
- მირჩევნია, მაჩვენო. - სწრაფად იხრება.
- ახლავე. - წამსვე ვავლებ პერანგის საყელოში ხელს და მთელი ძალით ვურტყამ თავს ცხვირში.
მაშინვე წონასწორობას კარგავს და მე, როგორც კეთილი ანგელოზი მუშტის კვრით ვეხმარები დაცემაში.
იმხელა ხმაზე გმინავს, უკვე ვრწმუნდები, რომ ხელი თუ ვიღრძე, აღარ ვინანებ.
- არანორმალური ხარ?! - პირდაპირ ღრიალზე გადადის და იატაკზე წამოჯდომას ცდილობს.
- აბა კიდევ მოდი, თუ რამის ტრა*ი გაქვს! - არც მე ვაკლებ და ახლა, ქუსლიანი ფეხსაცმლით გადავდივარ შეტევაზე, რომელიც მთელი ამ ხნის განმავლობაში ხელში მეკავა და საინტერესოა, აქამდე როგორ ვერ მოვიფიქრე მისი გამოყენება.
- გაჩერდი! გეყოფა! - ცალ ხელს, ისევ ცხვირზე იჭერს და მეორეთი ცდილობს მომიგერიოს, მაგრამ ნურას უკაცრავად.
- ყელში ამომიხვედი, გესმის?! მეყო, რაც ვითმინე. ადამიანურად გექცეოდი, ვერ დააფასე, ხოდა მიიღე ახლა!
უკვე, იმხელა ხმაზე ვყვირი, მგონი იოგებიც დედას მაგინებ.ს, მაგრამ ვერაფრით ვჩერდები.
კარის გაღების, უფრო შემოგრევის ხმა მესმის, თუმცა რეაქცია არ მაქვს.
უფრო სწორად მინდა, რომ მქონდეს, მაგრამ ფიზიკურად ვერ მაქვს, საკუთარი თავი აღარ მემორჩილება.
- გაჩერდი, არ მოკლა, ჭკუიდან გადახვედი?!
ერეკლეს ხმას ვცნობ, რომელიც წამში ჩნდება ჩვენს შორის და ხელებს ძლიერად მიჭერს.
- გეყოფა, გონზე აღარ არის!
- გამიშვი, უნდა მოვკლა! ერთი ნაბი*ვრით ნაკლები იქნება დედამიწაზე! - მთელი ძალით ვეჯაჯგურები ხელებზე, მაგრამ მასზე მეტი ძალა, ნამდვილად არ მაქვს.
- თიკა, გუგას დაუძახე. - თვალით ანიშნებს, სანახაობით გაოცებულ 'შეყვარებულს', რომლის აქ ყოფნას, მხოლოდ ახლა ვამჩნევ.
- არა! - ისევ მთელი ხმით ვყვირი. უფროსწორად, მე მგონია, რომ ვყვირი, სინამდვილეში კი უბრალოდ ჩახლეჩილი ხმა ამომდის.
რა თქმა უნდა, ჩვენი თიკა მე არ მიჯერებს და მაინც გარბის.
ოხ, როგორ სიამოვნებით დავაცლიდი თმებს.
ამ გაბრაზებულზე მაინც.
- გამიშვი!
- ჯერ დაწყნარდი.
- წყანარად ვარ! - არადა არ ვარ, მაგრამ ამაზე მეტად, ამ წამს, უბრალოდ ვერ დავწყნარდები.
- ალე.
- რა ალე, რა ალე, რა გინდა! გეფიცები, თუ არ გამიშვებ, შენც გაგალამაზებ და მერე ვნახოთ, როგორ მოეწონები გატეხილი ცხვირით შენს თიკას!
წამიერად ეღიმება, მაგრამ ეს წამიერი ღიმილიც კი იმდენად მოქმედებს, მართლა მინდება, რომ მასაც დავარტყა.
- რა ხდება, ტო?! - ოთახში ახლად შემოვარდნილი თორდია, სირბილისგან ძლივსღა სუნთქავს.
მოკლედ ამ ბიჭს ხომ ცხოვრება არ ვაცადე,
მთელი დღე ჩემი ატანა უწევს.
- მგონი ცუდადაა... - სწრაფად იმუხლება უგონოდ მყოფ 'მსხვერპლთან' თიკა. ღმერთო, ხმაც კი რა შესაფერისი აქვს ამ გოგოს. ნამდვილი ქალაქელი ტიპშოი.
- ხო არ ღადაობთ, შენ ცემე ასე მწარედ ბიჭო? - გაფართოებული თვალებით უყურებს ტაბატაძეს.
- რას ბოდავ, ტიპს არც კი ვიცნობ. აგერ არის საღამოს გმირი. - რომ ხვდება, აღარაფერს ვაპირებ, ხელებს მიშვებს.
- ალე, ნუთუ?
- რა ნუთუ?! - უნებურად ვუწევ ტონს - სულ შენი ბრალია ყველაფერი. აკი, ყველა ოთახი თავისუფალიაო?! მოვედი და ეს შტერი შემრჩა ხელში! გამოთაყვანებულები ხართ ყველა, სასმელი როგორ გადებილებთ!
თუმცა არა, ისედაც დებილები ხართ.
ყველა კაცი ერთნაირია, ერთნაირი. ამოწყდით ერთ დღეს!
მთელს დაგროვილს ერთად ვცლი და სულ არ მაინტერესებს, ვინ რა სიტყვას იმსახურებს და რას არა.
მე ხომ მომეშვა.
უკვე ყველაფერი მაგრად მკიდი.ა.
აი ასე.
არასოდეს არ უნდა გააგიჟო წყნარი ადამიანი, თორემ მერე, მის დანთებულ ცეცხლს, ატლანტის ოკეანეც რომ დააცალო მთლიანად, მაინც ვერ ჩააქრობ.
კიდევ ერთხელ, ღრმად ვოხრავ და მათ გაშტერებულ სიფათებს ზურგს ვაქცევ.
მეტის ღირსები ხართ!
***
დრო ისე ნელა გადის, ლამის გავგიჟდე. ღამის 2 საათია და ახლა, მართლა არ შემიძლია წასვლა.
ამჯერად სხვა ოთახში შესული, კარის ჩამკეტს ალბათ ათასჯერ მაინც ვამოწმებ და წინ და უკან ვიწყებ სიარულს.
რამდენჯერმე მოდის თორდია და ბექას მდგომარეობას მაცნობს. თითქოს ექიმი იყოს და მე მისი ახლობელი. რაში მაინტერესებს?!
საპასუხოდ, მხოლოდ 'ჭირსაც წაუღიას' ვიმეორებ და ათასი მცდელობის მიუხედავად, მაინც არ ვუღებ კარს.
ნერვები არ მაქვს.
ვიცი, შეიძლება რაღაც მხრივ ზედმეტი მომივიდა, მაგრამ მისი ფილოსოფოსობის მოსმენა არ მინდა.
საერთოდ არავისთან არ მინდა ლაპარაკი, საკუთარ თავთანაც კი. მაგრამ ფიქრები, დამშვიდების ნაცვლად, უარესად იშლება და მგონი, მალე თავი ამიფეთქდება.
ღმერთო...
ასე მგონია, სიზმარში ვარ.
რა თქმა უნდა, მე ხომ აქამდე არასოდეს გამომიყენებია ჩემი კარატეზე სიარული რეალობაში.
მხოლოდ ფანტაზიებში წარმოვიდგენდი, როგორ ვცემდი ყველას, ვინც ნერვებს მიშლიდა, მამცირებდა და ათას საშინელებას მეუბნებოდა.
რეალურად კი, დღემდე ამის გამბედაობა არასდროს მქონია.
როგორც იტყვიან, ერთი გაბედვა ჭირსო.
დღევანდელი გაბედვა კი, რაღა თქმა უნდა, ტაბატაძეს დამსახურებით.
ღმერთო, როგორ შემეკრა სუნთქვა...
ასე მეგონა, ვეღარ ამოვისუნთქავდი.
ჯანდაბა.
რომ მახსენდება როგორ ეხვეოდა იმ გოგოს, ახლაც ჭკუიდან გადავდივარ.
არა, რაღაც უნდა მოვიფიქრო და ჩემი გონებიდან გავაქრო. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ეს ცალმხრივი სიყვარული ბოლოს მომიღებს, მე კი სიკვდილი ნამდვილად არ მინდა.
***
ძლივს თენდება.
დამეფიცება, ასეთი გრძელი ღამე ცხოვრებაში არ მქონია.
რას აღარ გამოცდი, ადამიანი...
ფრთხილად ვაღებ კარს და იმის მიუხედავად, რომ დარწმუნებული ვარ დილის 6 საათზე, შეუძლებელია ჩემს გარდა ვინმეს ეღვიძოს, მაინც ფეხაკრებით ჩავდივარ კიბეებზე.
არ მინდა, ვაკოსთან დაუმშვიდობებლად წავიდე, მაგრამ ამ დილაუთენია ამისთვის ვერ გავაღვიძებ და ვერც იმას მოვუცდი, თავისით როდის გაიღვიძებს.
ეზოში სრული სიჩუმეა.
აი ზუსტად ისეთი, პირველად რომ მოვედი და ვერც კი დავუშვი, რომ შეიძლება ამ მთებში სახლი ყოფილიყო.
კაცი დატკბებოდა ამ ბუნებით, დილის სილამაზით, მაგრამ მე, თითქოს ყველაფრის შეგრძნების უნარი მაქვს გამქრალი.
მხოლოდ ბრაზი.
ბრაზი, ტაბატაძეთი დაწყებული, საკუთარი თავით დამთავრებული.
ღმერთო...
საინტერესოა, ოდესმე შევძლებ იმის მიღწევას, რომ ცოტა ხანი მაინც არ ვიფიქრო მასზე?
რა მინდა, საერთოდ.
ადამიანი თავის შეყვარებულთან ერთად, ცხოვრებით ტკბება.
საყვარელი ადამიანის ბედნიერება უნდა გიხაროდესო, მე რა მაგიჟებს და მაბრაზებს?
- ვეჭვიანობ და ამიტომ ?! - საკუთარ თავში რომ ვეღარ ვეტევი, ახლა ხმამაღლა ვიწყებ. სულერთია, მაინც ვერავინ გაიგონებს.
- არ ვიცი - თავადვე ვცემ საკუთარ თავს პასუხს - მაგრამ მე ხომ არასდროს მიეჭვიანია? თუ საკმარისად არ მიყვარდა?
ფიქრები, ამჯერად ყოფილის მიმართულებით მისვრის.
- ჩემზე მეტად, აშკარად არ გიყვარდა.
არა, ეს ჩემი მეორე მე, ნამდვილად არაა. დაფეთებული ვტრიალდები უკან და... ჰოი საოცრებავ, თვით ტაბატაძე მრჩება ხელში.
თვალებს განუწყვეტლივ ვაფახულებ, მაგრამ როგორც ყოველთვის, ჩემს წინ გამოსახულება არ იცვლება.
შოკი მაქვს.
მართლა სრული შოკი.
დილის 6 საათია. როგორც წესი, გატიალებულ მთვრალებს, დილას ადგომა უჭირთ, ან თუ დგებიან ე.წ 'პახმელია' აქეთ-იქით ბოდიალისკენ ნამდვილად არ უბიძგებთ.
ეს რა არის, წითელი კვერცხია?
თუ საკმარისად ვერ გამოთვრა გუშინ.
- რა გაოცებული სახე გაქ, პირველად მხედავ? - ტუჩის კუთხეში ეცინება - ფრთხილად იყავი, თავიდან არ შეგიყვარდე.
- მომისმინე, ერეკლე. თავში ნუ აგივარდა, თორემ გეფიცები...
- რას იზამ? - დასრულებას არ მაცდის ისე მიახლოვდება და ჩემი აწყობილი წინადადებაც, წამში, ნაწილებად იშლება გონებაში. - იმ ტიპივით მცემ? შენ, ჩემს სიახლოვეზე რა გემართება და რომ შემეხო, საერთოდ შეგიძლია?
ისევ ეს ირონია.
საერთოდ, ამის გარეშე ცხოვრება შეუძლია?
თუმცა ჰო, ალბათ შეუძლია. თავის თიკას არ ეტყვის, რა თქმა უნდა.
ერთი ნაბიჯით ვიხევ უკან, თუმცა სწრაფად მკიდებს მაჯაში ხელს და ვშეშდები.
ვცდილობ, არ ავყვე. ის ამით ერთობა, ერთობა და მეტი არაფერი.
ისევ მიჩქარდება გული.
ჯანდაბა.
რა მოხდება, რომ ერთხელ მაინც შევძლო ამის კონტროლი.
დაჟინებით მიყურებს თვალებში და უკვე ვეღარ ვუძლებ.
- რაგინდა...
- მაგარი გრძნობაა, როცა ვინმეზე ასე მოქმედებ. - კვლავ არ იშორებს კმაყოფილ ღიმილს სახიდან.
- ხოდა წადი და სხვაზე იმოქმედე.
- ეგ გინდა?
- როდიდან დადიხარ ჩემს სურვილებზე? - კითხვას ვუბრუნებ და ძლივს ვახერხებ მისთვის თვალის გასწორებას.
- მე არავის სურვილებზე არ დავდივარ. ყოველთვის იმას ვაკეთებ, რაც მინდა.
- იმიტომაცაა ნაკრები კარგ დღეში. - თავს ვერაფრით ვიკავებ და მართალია ჩუმად, მაგრამ მაინც ვამბობ.
რა თქმა უნდა, ესმის. ცივად მიშვებს ხელს და წარბებს კრავს.
- მაგით რისი თქმა გინდა. - კითხვაც არ არის, პირდაპირ მბრძანებლურ ტონზე გადადის.
- ნამდვილად არ ვაპირებ, შენთან ფეხბურთი განვიხილო. - შებრუნებას ვაპირებ, მაგრამ ვინ მაცდის. ისევ მკლავში მავლებს ხელს, თუმცა წინასგან განსხვავებით, მაგრად მიჭერს.
- კითხვა დაგისვი, მაგით რისი თქმა გინდა - მეთქი. - კიდევ უფრო მკაცრად იმეორებს.
- აი ამის. - გაკავებულ ხელზე გადამაქვს მზერა - იმდენად იმპულსური ხარ, თუ რამემ გაგაბრაზა ვეღარ ზომავ რას აკეთებ.
იმდენად გიპყრობს სურვილი იმისა, რომ მიზანს მიაღწიო, სულ არ გაინტერესებს, შენი ხერხები გამართლებულია თუ არა. ხო, შეიძლება ზოგჯერ ამას შედეგი აქვს, მაგრამ შედეგი რომც ჰქონდეს, მე ჩემს ხელზე არსებულ სილურჯეს ვერ დავივიწყებ, ისევე, როგორც მიქაძე ვერ დაივიწყებს იმას, რომ კაპიტნად არ თვლი.
- ჰაჰ, რაო? - სიმწრისგან ეღიმება- საინტერესოა, ეგ დასკვნა საიდან გამოიტანე.
- შენი საქციელები განაპირობებს ყველაფერს. ვინ იცის, მისთვის რომ მოგესმინა არც წაგვეგო საბერძნეთთან. მაგრამ არა, ტაბამ ხომ ყველაფერი საკუთარ თავზე უნდა აიღოს. რამდენჯერმე გაგიმართლა და ეგეც თავში აგივარდა. ყოველ ჯერზე იგივეს ელოდები და ვერც კი იაზრებ, როგორ სვრი ამ დაუფიქრებლობით ქვეყნის სახელს.
- მე ვსვრი ქვეყნის სახელს?! - ნელ-ნელა ედება ბრაზი და ხმას უწევს - კარგი, წავალ ნაკრებიდან და დაგინახავ, საერთოდ თუ გექნება იმის შესაძლებლობა, რომ გატანილი გოლით გამოწვეული სიხარული განიცადო!
- აჰა, ისევ. ყველა ერთნაირი ნარცისები ხართ.
- თითქოს შენ განსხვავდებოდე ჩემზე გადარეული გოგონებისგან. - თვალებს ატრიალებს და ერთი ნაბიჯით იხევს უკან. - ჩემი ბრალია. წამით ვიფიქრე, რომ მათნაირი არ იყავი.
- სიმართლე რომ მოგახალე, მაგან შეგიცვალა წარმოდგენა? - ოდნავ ვიღიმი.
- ნწ. - თავს აქნევს - მეგონა, შენში მართლა იყო სიყვარული. თურმე... როგორც ნაკრების თავდამსხმელი გძულვარ, ფეხბურთის გარეთ კი, უბრალოდ 'მქრაშავ'.
- შენი აზრით, შეიძლება ადამიანი ერთდროულად გძულდეს და მოგწონდეს?
- თუ თვლი, რომ არ შეიძლება, შეგიძლია ერთი აირჩიო.
ჩვეული ქარიზმით ისვამს თმაზე ხელს და სწრაფად მივლის გვერდს.
უბრალოდ გაშეშებული ვარ და თითქოს, გონებაც ზუსტად ასეა.
ვერაფრით ვიაზრებ, რა გავაკეთე ან ახლა რას ვგრძნობ.
თითქოს, ძალიან ძლიერად მიჭერს ყელში რაღაც და ნელ-ნელა მთელს სხეულში მჭიმავს.
ზედმეტი მომივიდა...
იმდენად შემიპყრო იმის სურვილმა, რომ ჩემს გონებაზე გაბატონების საშუალება არ მიმეცა, ვერც კი გავიაზრე, რამდენად ძლიერად მომივიდა ხელის კვრა.
მას რა, უნდოდა, რომ წაგვეგო? განგებ გააკეთა?
ჰო, შეიძლება იმ წამს დაბრმავდა და ვეღარც მიქაძის გაგიჟებული მზერა ვერ შენიშნა, რომელიც დარწმუნებული ვარ, განუწყვეტლივ ანიშნებდა რაღაცას, მაგრამ ეს მხოლოდ მოგების მოზღვავებული სურვილის გამო. იმის გამო, რომ ქვეყანა არ შეერცხვინა. იმის გამო, რომ მისი სახელისთვის იბრძოდა. შეიძლება არასწორად, მაგრამ იმ წუთებში, მისთვის ასე იყო სწორი და ვინ იცის, ვიცე - კაპიტნისთვის რომც დაეჯერებინა, მაინც არაფერი შეცვლილიყო, უბრალოდ გოლის გატანის მცდელობა აღარ გვექნებოდა.
ჯანდაბა.
რამდენნაირად შეიძლება შეხედო სიტუაციას და რამდენნაირი სიმართლე არსებობს.
ღრმად ვსუნთქავ, თუმცა თითქოს მაინც არაა ჟანგბადი საკმარისი.
კარის ხმა მესმის და ოდნავ ვაბრუნებ თავს სახლისკენ.
ვაკოა.
ხელში მოქცეულ ყავარჯენს, ძლიერად უჭერს ხელს და ცდილობს, კიბეებზე ფრთხილად ჩამოვიდეს.
ინსტიქტურად, საათზე ვიყურები.
ამ დროს არავის ეღვიძება - მეთქი და მგონი ყველას ღვიძავს.
დინჯად მოიწევს წინ, თუმცა ალბათ, ამ ტემპით 1 საათი მაინც მოუნდება, ამიტომ მეც მივდივარ მისკენ.
- სად მიდიხარ, უთენია? - როგორც კი ჩვენს შორის მანძილი მცირდება, მაშინვე კითხვებზე გადადის.
- ვეღარ ვჩერდები. დაუმშვიდობებლად წასვლა არ მინდოდა, მაგრამ მეგონა გეძინა.
- არ მომწონხარ, რაღაც. - კიდევ უფრო ინტერესით მაკვირდება - ტაბა შემხვდა წეღან. ისიც ზუსტად ეგეთი წაშლილი იყო სახეზე. რაქენით, იჩხუბეთ?
საპასუხოდ, უბრალოდ ვოხრავ.
- ასეც ვიცოდი. - ოდნავ აქნევს თავს- კარგი, წამოდი მე წაგიყვან და თან ვილაპარაკოთ გზაში.
- არა, გუგას ეწყინება. ყველა აქაა, ჩემს გამო ხო არ მიატოვებ ხალხს.
- შენი აზრით, როცა ამ მდგომარეობაში ხარ ხალხი მაინტერესებს? - წარბებს კრავს და თვალით მანიშნებს წავედითო.
- ხო მაგრამ, შენ ხომ...
- ფეხზე მაქვს ტრამვა, ხელებზე კი არა. თანაც მანქანაზე დაჯდომა არავის აუკრძალავს.
- და გვაზავა?
- აეკიდება ვინმეს.
***
იმის მიუხედავად, რომ ყველანაირად ვცდილობ ყურადღება გადავიტანო, არაფრით არ მშორდება ფიქრები.
ჩემი ეს მდგომარეობა, უკვე ყელში მაქვს და მართლა მინდა საკუთარი თავისგან სადღაც, ძალიან შორს გავიქცე.
ასეთი არ ვიყავი.
ზოგჯერ ვფიქრობ, ნეტავ საერთოდ არ შევჯახებოდი იმ დღეს ტაბატაძეს.
მაშინ დაიწყო ყველაფერი...
მაშინ დავკარგე პირველად საკუთარი თავი და მას შემდეგ ვეღარ ვპოულობ ძველ ალეს.
შორიდან სიყვარულსაც აქვს რაღაც დადებითი.
ეს საშინელება მაინც არ გიჭერს ასე ძალიან და ტკივილამდე არ მიჰყავხარ.
უკვე იმდენჯერ ვიგემე რეალობის სილა, კიდევ ერთხელ რომ მომხვდეს, ალბათ ისე დავეცემი, ვეღარც ავდგები.
- კიდევ დიდხანს აპირებ ჩუმად ყოფნას? - წამიერად გადმოაქვს მზერა ჩემზე კვაშილავას და მერე, ისევ გზას უბრუნდება.
ვაღიარებ, მასზე უკეთ არავინ იცის, როდის არის იდეალური დრო ჩემი ფიქრების დასარღვევად.
- მგონი, ერეკლესთან ზედმეტი მომივიდა... - იმდენად ჩუმად ვამბობ, დარწმუნებული არც ვარ, რომ გაიგონებს.
- პირიქით ხომ არ უნდა გეთქვა - გულწრფელად ეღიმება.
- არა, ვაკო. მე ანგელოზი არ ვარ, ზოგჯერ იმასაც ვაკეთებ, რაც ჩემს საქციელს არ ჰგავს. მაგალითად, გუშინ შენი კლასელი ბექა ვცემე.
- რაქენიი?! - ისე სწრაფად ამუხრუჭებს, ღვედი რომ არა, პირდაპირ შუბლით შევასკდებოდი მინას.
- ფრთხილად.
- გაიმეორე, რა ქენი?! - ისევ თავისას აწვება.
- შენი კლასელი ბექა ვცემე და თქვენი ნაკრების სიამაყეს რომ არ შეეშალა ხელი, ახლა ცოცხალიც არ იქნებოდა.
- შენ ნორმალური არ ხარ. რატომ ან... როდის მოხდა ეგ ყველაფერი, მე სად ვიყავი? - უკვე საკუთარ თავს უსვამს კითხვას.
- სასმელში თავით ჩამხრჩვალი. - ღრმად ვოხრავ.
ამის გახსენებაც კი ნერვებს მიშლის და როგორია, დეტალების მოყვარულ მეგობარს გაუშიფრე ახლა.
- რა დააშავა?
- რაც დააშავა. აღარ მინდა ამაზე ლაპარაკი, წადი შენი ჭირიმე. - ხელით ვანიშნებ გზისკენ და ღვედს ვისწორებ.
- ალე, მომიყევი.
- ვაკოო...
- რა ვაკო, ახლა. ხომ იცი, რომ არ მიგეშვები, რაღას წელავ.
ჯანდაბა.
ყოველ 2 წუთში ერთხელ თუ ვიმეორე, კი, შესანიშნავად დავივიწყებ.
- შენი დაყენებული მცველი ამეფოფრა გუშინ, ღამეა და ვერ გაგიშვებო. მეორე სართულზე ყველა ოთახი თავისუფალია, რა მოგივა აქ დაიძინეო. ხოდა მეც შევედი და თქვენი ნაკრების გულს, მაინც და მაინც მაშინ მოუნდა გმირობის ჩადენა, თავის შეღებილთან ერთად დერეფანში. ხმა მეცნო და გავიხედე. ამასობაში კი ბექა ბატონი ვერ შევნიშნე ოთახში. ზურგიდან მომეპარა და მოდი, იგივეთი დავკავდეთო.
რა თქმა უნდა, ცივი უარი ვსტკიცე, მაგრამ არ ეტკინა და მოქმედებაზე გადავიდა. მერე, მეც მოქმედებაზე გადავედი და... ასე იყო, ჩემო ძმაო. ჭირი იქა, ლხინი აქა. - კმაყოფილი ვასრულებ წინადადებას და მის გაშტერებულ სახეზე, ვერაფრით ვიკავებ ღიმილს.
- და ტაბამ როგორ...? - აშკარად ვერ დაკმაყოფილდა მიწოდებული ინფორმაციით.
- გაიგო? მუშტებს ვეღარ იგერიებდა შენი კლასელი და ყვირილი მორთო. ხმაზე შემოვარდნენ. მერე გუგა ამოიყვანეს, ინსპექტორივით დამადგა თავზე. მორალის წაკითხვა უნდოდა, მაგრამ მივალანძღე და წამოვედი. მერე რა მოხდა აღარ ვიცი.
- აგინე? - ფრთხილად მაპარებს.
- აგინე რა, ვაკო კი არ ვარ. მუშტით და მწარე სიტყვით მოგვარებული საქმე სჯობს.
წამიერ პაუზას აკეთებს და მერე, უღონოდ ეყრდნობა სავარძელს.
- გეფიცები, ქარიშხალი ხარ...
- კიდევ დიდხანს თუ აპირებ შოკში ყოფნას, მოდი, ადგილი გამიცვალე. აქ ვერ დავაღამებ.
საპასუხოდ, უბრალოდ ოხრავს და გასაღებს ატრიალებს.
სახეზე ჯერ კიდევ ემჩნევა, ყველა განცდილი ემოციის კვალი.
მისი დუმილის მიზეზს ვხვდები, ახლა ყველაფერს თავიდან გაიაზრებს და ისევ კითხვებით მომდგება.
ღმერთო, აღარ შემიძლია, არა.
კაცი, თვითონ რომ მოიწყობ ჯოჯოხეთს, ისეთი მწარეს, გამორიცხულია, სხვა ვერ მოგიწყობს.
- და ტაბასთან ზედმეტი მომივიდაო, რა უთხარი, ისიც გალანძღე? - სიჩუმეს იმაზე მალე არღვევს, ვიდრე მეგონა. წარმოუდგენელია, გონების დასვენებაც ვერ მოვასწარი.
- არა. ანუ, საღამოს კი. შეიძლება მასაც მოხვდა ერთი-ორი სიტყვა, მაგრამ მაგას არ ვამბობ. დილას ბოდიალობდა რაღაცეებს და თავი ვერ შევიკავე.
- რას ნიშნავს ბოდიალობდა...
- მას არ სჯერა, რომ ფეხბურთი მიყვარს და ყველაფერ მასთან დაკავშირებულს გულწრფელად განვიცდი. ადრეც... არ ვიცი, როგორ გითხრა ვაკო. ვცდილობ გავუგო, წაგებასთან შეგუება ადვილი არაა. არ მითქვამს, რომ მესმის.
იმიტომ რომ თქვენნაირად ვერ გავიგებ. თქვენ სხვანაირად განიცდით, მაგრამ ეს იმას ხომ არ ნიშნავს, რომ მე არ განვიცდი?
- ალე... - უბრალოდ ოხრავს.
- არა, ეს ჩაიბეჭდა ტვინში. მითხრა, შენ ხვალ დაგავიწყდება, მე კი ათასი გოლიც რომ გავიტანო, ყოველ ჯერზე, გახსენებისას ერთნაირად დამარტყამსო.
ვცდილობდი, მისთვის გამეგო და არ მწყენოდა, მაგრამ ჩემს ცხოვრებაშიც ძალიან დიდი ადგილი უკავია ფეხბურთს და არანაკლებ ვნერვიულობ ყოველი მატჩის წინ...
ვცდილობდი, რომ მისთვის ეს დამენახებინა. იმ სიტყვებთან ერთად ნათქვამ სხვებსაც ინანებს - მეთქი, ვფიქრობდი. მან კი ამით გართობა გადაწყვიტა. თურმე, როგორ შეიძლება გოგოს ფეხბურთი მართლა უყვარდეს. მისი აზრით, მხოლოდ მასზე გადარეული გოგო უნდა იყო, რომ უყურო...
- მისმინე, ალე. - წამიერ პაუზას აკეთებს - არ გეგონოს, რომ ტაბას ვამართლებ, მაგრამ ის ასეთია. ყოველთვის ასეთი იყო. ზედმეტი ყურადღება, ყველაფერს აფუჭებს, ხომ იცი. რაღაც მხრივ, მის შემთხვევაშიც ასეა. არ შემიძლია, მისი პირადი გადმოგილაგო, ზედმეტად ცუდი საქციელი იქნება ჩემი მხრიდან, მაგრამ... მისი მესმის. ისევე, როგორც შენი.
გულნატკენი ხარ, იმიტომ რომ მწარე რეალობას შეეჯახე. ის, ისეთი არ არის, როგორიც შორიდან ჩანს.
უფრო მეტიც, დამიჯერე, საერთოდ სხვა ადამიანია. უფრო სწორად გახდა, რიგი მიზეზების გამო. ამაზე ფიქრს თუ გააგრძელებ, დაიტანჯები.
ის მარტივად ვერასდროს ხვდება იმას, რომ აშავებს.
- შემიძლია ყველაფერი გავუგო, მაგრამ იმას ვერ ვაპატიებ, რომ იმ გოგონების გვერდით დამაყენა. - ემოციებს ვეღარ ვერევი და ცრემლები მაწვება.
- იქნებ, შენც ზედმეტი მოგივიდა. თავადვე ხომ ამბობდი ამას...
- კი, ვაკო. მე არაფერს ვმალავ. ვცდილობდი, რომ დამენახებინა რა შედეგი მოჰყვება მის საქციელებს და შევყევი. იყო ის სიტყვებიც, რომელსაც მართალია, შეიძლება არ იმსახურებდა.
მაგრამ გულსატკენი ისაა, რომ იმის ნაცვლად ეს სწყენოდა, ბავშვურში გამიტარა. აი ისე, შეკამათებას აზრი არ აქვს, მაინც არაფერი არ ესმისო.
პირიქით, სულ სხვანაირად გაიგო და...
- ალე. - სწრაფად მაწყვეტინებს - მან ის დაიჯერა, რისი დაჯერებაც უნდოდა.
არ იტირო, გთხოვ. ერეკლეს გამო ტირიხარ ამხელა ქარიშხალი ქალი?
ვერც კი ვიაზრებ, როგორ ჩამომდის ცრემლები და მისი გამხიარულების მცდელობა რომ არა, შეიძლება კიდევ კარგა ხანს ვერ მივმხვდარიყავი, უნებურად რომ გადავედი ტირილის სტადიაზე.
- გულს მტკენს ის ფაქტი, რომ ისეთი არაა, როგორიც ჩემს წარმოსახვაში.
მარტო ის კი არა, საერთოდ არავინ არაა ისეთი. გუგაც კი, რა სხვანაირია როცა თამაშობს და თურმე...
- როგორი დაქნეულია, არა? - სიცილით ასრულებს ჩემს წამოწყებულს - ხო, სტადიონზე სერიოზული ტიპის იმიჯის მორგება ნამდვილად კარგად ეხერხება.
მაგრამ გარეთ, ერთი წუთი არ შეუძლია ღადაობის გარეშე.
შენ მართალი ხარ. ადამიანი მხოლოდ შეხედვით არ უნდა შეაფასო. მასე, შეიძლება, ახლა არც მე არ ვგვარ კაპიტანს. რა, ტყუილია?
ნაძალადევად ვუღიმი.
- ჰო... უბრალოდ არაფერი არ უნდა ააშენო ადამიანმა და არც არაფერი ჩამოგენგრევა.
- ერეკლეს იდეალი ჩამოგენგრა, ხო? მოვკლავ, მაგ საცოდავს, დამაცადე.
- არა, ვაკო! - მაშინვე მკლავზე ვადებ ხელს - არ გაბედო, იცოდე. ეგღა აკლია სალაპარაკოდ, კვაშილავა მომიგზავნაო. თანაც... ხომ გეუბნები, არც მე არ ვარ მართალი.
- შენ ისეთს ვერაფერს ეტყოდი, რასაც თვითონ გეტყოდა.
- გთხოვ, ვაკო. ეს ჩვენ ორს გვეხება მარტო.
- მაგრამ ის არც კი ფიქრობს ამაზე, ალე. შენ კი ნერვიულობ. ვიღაცამ უნდა მიახვედროს, რომ თვითონაც დააშავა.
- მე მინდა, რომ თვითონ მიხვდეს.
- თვითონ ვერ მიხვდება. დამიჯერე, თუ ოდნავ მაინც ვიცნობ. კარგი, უბრალოდ დაველაპარაკები, გპირდები.
- ვაკო, ძალიან გთხოვ...
- ნუ მთხოვ, ალე. მე შენ ასეთ მდგომარეობაში ვერ გიყურებ.
და ახლა რომც დაგპირდე, მაინც ვერ შევასრულებ, ხომ იცი.
აღარაფერს ვპასუხობ. მართლა არ აქვს შეწინააღმდეგებას აზრი.
არ ვიცი, რომ ვუთხარი ამით კარგი გავაკეთე თუ ცუდი, მაგრამ მომეშვა...
თითქოს, ახლა აღარ ვარ საკუთარ ფიქრებთან მარტო და სუნთქვისას, ასე ძლიერადაც აღარ მიჭერს.
მის გვერდით დგომას ვგრძნობ და ეს მაძლიერებს, მაგრამ არ ვიცი, რა შედეგი მოჰყვება ამას მომავალში.
თითქოს, ყველაფერი თავდაყირაა ჩემში და ერთადერთი, რაც არ იცვლება ისაა, რომ მე, ისევ ერეკლე ტაბატაძეზე შეყვარებული გოგო ვარ.
სიყვარული, რომელსაც ათასი რამ ეჯახება და მაინც არ იცვლება, უამრავ უცხო გრძნობას იწვევს ჩემში.
და მე მათ არ ვიცნობ, ისევე, როგორც ერეკლეს არ ვიცნობდი თურმე არასდროს..
_________________________________________________________
სიყვარულებოო, პირველ რიგში ბოდიში დაგვიანებისთვის. გუშინ უნდა ყოფილიყო, მაგრამ სრულიად შემეცვალა მთელი დღის გეგმები და ვეღარ მოვახერხე. ამას დამატებული პრემიერ ლიგის ამბები და... ნუ, მოკლედ იმედი მაქვს გამიგებთ.
რას ფიქრობთ ალეს საქციელზე და ამართლებთ თუ არა მას?
ძალიან მჭირდება ახლა თქვენი აზრი.
გელით, მოუთმენლად.
თქვენი
ელა'ტრისი