მაბნევს საკუთარი მე...
მაბნევს უაზროდ და უმისამართოთ...
ვმოძრაობ,ვჭამ, ვსვავ-წყალს, ვერთობი,ვკავდები შიგადაშიგ მედიტაციით რომელსაც არადა არ აქვს შედეგი.მაქვს ყველაფერი მაგრამ ვერაფრით ვკმაყოფილდები.
მატერიალიზმში ვეძებ ბედნიერებას.მაქვს ყველაფერი და თან არაფერი.
და სიცოდილს ვგრძობ არსებისას რომელსაც საკუთარი თავი ჰქვია.
არა სარკეში ჩახედული მე,
არა თეთრ ზეწარზე მოვანარდე მე,
არა მეგობრებში მომღიმარი მე.
მძაგს და მეზიზღება ჩემი სიცარიელე, რომელიც ჩემშია.
მეზიზღება ჩემი ნაწილი რომელიც მკაცრად მსჯის და ამ სტრიქონებს მაწერინებს.
მეზიზღება ჩემი სიცარიელე,სიცარიელე, რომელიც მიცვითავს სულს და კიდევ უფრო დიდი სიცარიელე რჩება.არაფერი,ჩემში არაფერია მეც ჩვეულებრივ არაფერი ვარ.
პირველად ხუთი წლისამ შევიგრძენი რეინკარნაციის ძალა რომელმლის მნიშვნელობაც არ ვიცოდი და გამაჟრიალა, სწორედ მაშინ ვიფიქრე რომ ადამიანად დაბადება დიდი პატივი იყო, და მე მმართებდა შემექმნა რაღაც საკაცობრიო,მაგრამ ვერ,ვერ გამომივიდა.
ან იქნებ ყველაფერი წინაა?
ჩემი დაუოკებელი ჟინი მომავლისა.
იმედით ვცხოვრობ, დღევანდელს ვიტან, მაგრამ არ მყოფნის ნებისყობა.
ნებისყობა შევიცნო საკუთარი თავი,
ნებისყოფა შევქმნა რაიმე ღირებული, რომ ერთხელ და სამუდამოდ შევავსო ჩემი სიცარიელე,მსურს ვიყო რევოლუციონერი, ყოველგვარი ნიჭის გარეშე.
მჯერა რომ დავიბადე იმისთვის რომ შევქმნა რაღაც.
რაღაც საკაცობრიო.
მსურს საკუთარ თავს დავუმტკიცო ჩემი არსებობა,მსურს ვარსებობდე როგორც არსება_ადამიანი