პროლოგი

ავტობუსის გაჩერება.
მეტრო.
უჰაერობა.
ჟანგბადი ელვის სისწრაფით ედება ფილტვის ალვეოლებს და თაყვანს სცემს მათ. ეფერება, როგორც შვილმკვდარი დედა ბავშვის გვამს, მაგრამ ორგანიზმი ვერ აღიქვამს. ორგანიზმი, თითქოს, თავადაა გვამი. ჩვილი, დაუცველი, გაყინული გვამი, რომელიც აქ და ახლა არ უნდა იყოს.
რატომ მე, რატომ აქ, რატომ ?!
შიში დაძრწის არტერიებში ჟანგბადის ნაცვლად და ხითხითებს.
ხი-ხი-ხი.
რა შემზარავია მისი თითოეული ამოფურთხებული ბგერა. ისინი სხეულის კედლებს პლევრასავით ეკრობიან და სხეული თავად ხდება შიშის ხითხითი.
აქ არა, ოღონდ აქ არა.
ტრემორი.
ცახცახს აუტანია მთელი ჩემი რაობა და ხელების კანკალს ჩავჩერებივარ სასოწარკვეთილი.
დრო შენელდა.
თითების მოძრაობა კი ცეკვას მაგონებს. ცეკვას მელოდიის გარეშე. ცეკვას ყოველგვარი გრძნობის გარეშე… ცეკვას შიშის ზეგავლენით, რომელმაც ხითხითი შეწყვიტა და ამპარტავნებით გაჟღენთილი მზერით აკონტროლებს ჩემი ფიტულის მოძრაობას.
მობილურს ვეძებ და განბლოკვას დიდ ძალისხმევას ვატან.
ყურადღება უნდა გადავიტანო. ჰო, გადავიტან და უკან დაიხევს. ის უკან დაიხევს და მისი ამაზრზენი ბრჭყალები საძილე არტერიას ვერ მიაგნებენ. მე ძლიერი ვარ, მე მას გავუმკლავდები!
ჯანდაბა! ჯანდაბა! ჯანდაბა!
ჩანთა, სად არის ჩემი ჩანთა, ჩემი საფულე, საფულეში აბია. უნდა იყოს!
მის გარეშე ვერ გავუმკლავდები?
რა უსუსური ხარ. ქიმიურ ნივთიერებებზე დამოკიდებული კახპა, რომელსაც საკუთარი თავის კონტროლი არ შეუძლია...
რისი გეშინია ასე ძლიერ? საიდან მოდის ეს გულისგამაწვრილებელი შფოთვა? რატომ გიკანკალებს კიდურები იმდენად, რომ მუხლები გეკვეთება?

ჰაერი, ჟანგბადი, სუნთქვა, გულისცემა…

რატომ, დედა? მამა?
რა დაგიშავეთ? დავიმსახურე ეს ყოფა? დავიმსახურე ეს შიში?
უპასუხისმგებლო ნაბი'ჭვრები ხართ! მშობლობისთვის მზაობა არ გქონდათ და არ გაქვთ. მეტსაც გეტყვით, არ გექნებათ!
ჩემი ფსიქიკა, ჩემი საცოდავი ფსიქიკა. ქვიშად იქცა, აცახცახებულ თითებს შორის მეპარება. ნუ გამექცევი, არაფერს დაგიშავებ, ვფიცავ. დაგიცავ!
ტყუი!
საკუთარი თავი გეცოდება? საკუთარი ფსიქიკა გეცოდება? სხვას აბრალებ?

არა, არა, არა!

თვალთ მიბნელდება და ლიბრი არ მაძლევს საშუალებას დავინახო. მხოლოდ ჩემ შიგნით რა ხდება, ამას ვხედავ.
ვხედავ ბედნიერებას, რომელიც დაბერებულა, სახეზე უთვალავი ნაოჭი გასჩენია. მისი ტუჩის კუთხეები კი - იატაკისკენ იმზირებიან.
გამიღიმე, გთხოვ, ერთხელ მაინც, როგორც მაშინ. გამიღიმე. შემახე სახეზე შენი დაკოჟრილი ხელები და ჩამიხუტე გულში, რომელიც შეკუმშვებს საუკუნოვანი ინტერვალებით ითვლის.
რამდენი დარტყმა დამრჩა?
საგულედან ამოძვრება გაშმაგებული გულისცემისგან გაგიჟებული ორგანო და დამტოვებს.
ხელებს ვეღარ ვგრძნობ.
მცივა.
ვხვდები, ყველაფერს ვხვდები. მესმის, ყველაფერი მესმის. ვხედავ შეშფოთებულ სახეებს, რომელთაც სინანული აღბეჭდვიათ ზედ, ვხედავ აფორიაქებულ ხალხს, რომელიც ზედ დამფოფინებს და ცდილობს ხელიდან გამომგლიჯოს ტელეფონი, რომელშიც ნომრების სია ცარიელია.
ხელებს უმისამართოდ ვიქნევ. თითქოს, მხოლოდ მაყურებელი ვარ. სხეული დამიბუჟდა და კონტროლი სრულიად დავკარგე.
- გამეცალეთ! - ვკივი, მაგრამ… ეს ილუზიაა. მე მხოლოდ მგონია, რომ ვკივი. სინამდვილეში ყრუ ხრიალი ამოდის დაძაბული ყელიდან და როდესაც მათ ყურს უნდა მისწვდეს, უბრალოდ - ქრება.
სახეები იცრიცება, მათ ადგილს შავი ღრმულები იკავებენ და მათი მოხაზულობა ღიმილს მაგონებს.
ნუთუ, მომეჩვენა?
ობობის ქსელის წებოვანი სტრუქტურა ჩემს სახეზე იდებს ბუდეს და უზარმაზარი ექვსფეხა ურჩხული თვალს მისწორებს.
რა უწყინარი ხარ, როცა კარგად ვარ. როგორ მომიმწყვდიე კუთხეში, როცა შენზე ბევრად დიდი ვარ?
რა სასაცილოა. ვიაზრებ - ჰალუცინაციები მაქვს. ვხარხარებ და ახლაღა ვხვდები, რომ ხალხს ვაფრთხობ.
ხელი ჩავიქნიე.
ჩრდილოეთის ციალი ჩვენს ცაზე შეუძლებელია, მაგრამ მე მას ვხედავ!
ვხედავ იმას, რაც არ არის, მაგრამ მხოლოდ საკუთარ არსებობას ვგრძნობ, რომელიც ე.წ. ჩემს სხეულშია გამოკეტილი და გამწარებული ეხეთქება ნაპირებს, რათა გამოძვრეს.
იქნებ, უფრო მარტივი იქნება, თუ გავათავისუფლებ და კოსმიურ მტვერს შევერევი?
თუ გავხდები სამყაროს ნაწილი და ვიქნები ყველგან, იქნებ, ჟანგბადი ფილტვებს კი არ მოეფეროს, არამედ მასთან სიყვარულით დაკავდეს?!
ცრემლებს ვგრძნობ. სახეზე გაყინული ცრემლები ტანგოს ცეკვავენ და ეკლები მაყრის ხერხემალზე. მკაწრავენ, მათაც სტკივათ ჩემი შიში, ისინიც კვდებიან, როდესაც მე მათ ვთელავ. ჩემი სიყვარულით გაჟღენთილი ეკლები, რომელთაც უჟანგბადო სისხლი ზედ აცხიათ...
ნეტავ, ძვირფასო. ნეტავ, სამარე მქონდეს, სადაც ჩემი ნებით ჩავწვები. სადაც მზის ერთადერთი სხივიც კი ვერ შემოაღწევს. რომლის თავზეც გავარვარებული ბურთი თავის მცხუნვარებას, გულდამდუღრული ჭირისუფალივით, მიაფენს და სულში იმედის ბოლო ნაპერწკალი ჩაუქრება.
ის ვერასოდეს გაანათებს მთვარეს, რომელიც ვერცხლისფერ ნათებას მჩუქნიდა ყოველღამ და მეკეკლუცებოდა. ეფარებოდა ღრუბლებს და დამალობანას ვთამაშობდით.
ახლა კი?
ყოველი შეტევა პატარა სიკვდილია. ყოველი სიკვდილი ახალი დაბადება.
მხოლოდ შიშია უცვლელი.
აბი ვიპოვე და უწყლოდ გადავყლაპე.
სულ ცოტაც და ყველაფერი შეიცვლება, სულ ცოტაც…
ველოდები, ველოდები შვებას, რომელიც სარკის წინ ტრიალებს და ვერ გადაუწყვეტია - რომელი სამოსი მოირგოს.
მეწვიე, თუნდაც დედიშობილა მეწვიე. მე და შენ მაინც ერთად ვიცეკვებთ ვალსს.
ჩემი ჩურჩული ტაძარს აყრუებს, რომელშიც ფეხს არასოდეს შევდგამ და ჩემი ვედრება ფრესკებს კაწრავს.
და ის მოდის. ციალისფერი დიდებული კაბით და უზარმაზარი ბუმბულითდამშვენებული მარაოთი, რომლის ერთი მოქნევაც ჩემს სისხლისმწოველ ფიქრებს კედლებს ახეთქებს.
გონს მოვედი-მეთქი, ვერ გეტყვი. არ ვიცი და ვერ მეცოდინება.
აზროვნებას ვეღარ ვახერხებ. მხოლოდ ქრონიკული ნიკოტინის "ლომკას" ვგრძნობ.
ღერს ღერზე ვეწევი.
არასდროს გამომდიოდა კვამლისგან რგოლების გაკეთება. ბევრჯერ ვცადე, თუმც ამაოდ.
ჟანგბადს აღარ ვსაჭიროებ, როდესაც სიგარეტის კვამლი ეხუტება ჩემს არსებობას ჩემ შიგნით.
ვდუნდები...
ის უკვე მარტო არაა, თითქოს, არც ეშინია. მაგრამ ეს დროებითია.
არც საკუთარი თავი გეცოდება, არც არავის ადანაშაულებ. მშვიდად ხარ, მაგრამ ეს ხელოვნური სიმშვიდე გულს გირევს.
წრე გასარღვევია, საკითხავი ისაა, როგორ?
...

ადამიანები ერთმანეთის გარეშე არაფერს წარმოვადგენთ. მხოლოდ ერთმანეთით შეგვიძლია ვიადამიანოთ.
...









I
უკვე ერთი კვირა იყო, რაც ლეონი ცდილობდა დავეყოლიებინე ექსპერიმენტზე, რომელიც ერთი შეხედვით ძალიან მარტივი ჩანდა. მეტისმეტად მარტივი, მაგრამ სულ ოდნავ თუ ჩაუღრმავდებოდით - ყველაფერი ამდენად იოლი აღარ მოგეჩვენებოდათ. ვიზუალი მხოლოდ შირმაა, რომლის იქითაც დანახვა ყველას არ ძალუძს. თუმცა მე არ მივეკუთვნებოდი იმ ადამიანთა რიცხვს, რომელსაც სირთულეები, განსაკუთრებით, თითქოს მარტივები - აშინებდა. ამიტომაც ვიფიქრე, რატომაც არა-მეთქი და ერთი კვირის ხვეწნა-მუდარის შემდეგ, რომელსაც თან მოჩვენებითი გულის წასვლები დაჰყვებოდა - დავთანხმდი.

ვინმე კორნელ ფლინი, რომელიც მულტიმილიონერი აღმოჩნდა, როგორც ლეონმა მითხრა - ატარებდა ცდას და სურდა, რომ ადამიანი სრულ იზოლაციაში ყოფილიყო სამი თვის განმავლობაში, გარესამყაროსთან ყოველგვარი კონტაქტის გარეშე. მარტივად რომ ვთქვათ, სამი თვის განმავლობაში საექსპერიმენტო ვირთხის როლი უნდა მოგერგო, ბოლოს კი, ღმერთმა უწყის, რა შედეგით დასრულდებოდა პროცესი.
- მეგან, გეფიცები, ძალიან მარტივი ათი მილიონი იქნება შენს ცხოვრებაში! - ისეთი აჟიტირებული იყო, რომ თვალების ატრიალება მომინდა მობეზრებისგან.
- თუ ამდენად მარტივი ფულია, შენ რატომ არ დათანხმდები ექსპერიმენტს?
- იმიტომ, რომ ჩემი ნებისყოფა შენსაზე საგრძნობლად მცირეა და შერყეულ ფსიქიკასთან ერთად, უფულოდაც რომ დავრჩე - გავგიჟდები! - წარმოთქვა საკუთარ თავში დარწმუნებულმა ლეონმა და დაწნული სკამის საზურგეს სწრაფად მიეყრდნო.
მეგობარი, ნათესავი, ახლო ადამიანი - ვერავინ გაგიცნობს ბოლომდე და ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ ეს საჭიროც არაა. თუმცა არის მომენტები, როდესაც მწარედ მეცინება, რაოდენ მცირე ინფორმაციას ფლობდა ჩემზე ადამიანი, რომელსაც ხუთი წელიწადია, რაც ვიცნობდი.
სამსახურის შემდეგ ყოველთვის ერთსა და იმავე რესტორანს ვსტუმრობდით ხოლმე მე და ლეონი. უფრო სწორად, ის მუშაობდა, მე კი მთელი დღეები სახლში ვიჯექი და არაფერს ვაკეთებდი, მისი აზრით. კომპიუტერული პროგრამირება ჩემს შემთხვევაში არ საჭიროებდა ოფისში 24/7 ყოფნას, ამიტომაც თავს ვაძლევდი უფლებას, რომ ჩემს ფუმფულა საწოლში, ჩემს კომფორტულ სახლში მენებივრა და იქვე მეკეთებინა ჩემი საყვარელი საქმე.
- ანუ, შენ გგონია, რომ მე ფულიანი შერყეული ვიქნები ამ ექსპერიმენტის შემდეგ ? - გამეცინა.
- აბსოლუტურად ვარ მაგაში დარწმუნებული!
- რატომ, ძვირფასო? - კითხვა გავწელე.
- ახლავე არგუმენტირებულად დაგისაბუთებ. პირველი - სულ სახლში ზიხარ და არაფერს აკეთებ. მეორე - იქაც სულ სახლში იქნები და არაფერს გააკეთებ. მესამე… - აქ უკვე ენა დაება და თითები აეხლართა.
- და მესამე…
- სულ სახლში ზიხარ და არაფერს აკეთებ! - შემომიბღვირა და ღვინო მოსვა.
- ჯერ ერთი - მე სახლში ვმუშაობ. მერე მეორე - ეგ ჩემი სახლი არ იქნება. მერე მესამე - რა ჯანდაბად უნდა ვინმეს ადამიანის გამოკეტვა სამი თვით თვითიზოლაციაში? - მეცინებოდა რომ ველაპარაკებოდი.
- ის ამას ფსიქოლოგიურ ექსპერიმენტს ეძახის, აინტერესებს თუ შეძლებენ საერთოდ. - თვალები ამითამაშა. იცოდა როგორი აზარტულიც ვიყავი.
- ფსიქიკა ერთხელ თუ გაიბზარა, მას უკვე ვეღარ აღადგენ, ძვირფასო ლეონ! - ხმამაღლა შევძახე. მან კი ისეთივე ტონით მიპასუხა.
- ჩვენს დროში უკვე ყველაფერი იყიდება, მეგან! ათი მილიონი მალამოსავით მოგედება გაბზარულ ფსიქიკაზე და როცა უკვე სამყაროს მოივლი ამ ფულით, მიხვდები, რომ მთელი ცხოვრება უდარდელად ყოფნა - ღირდა სამ თვე იზოლაციად! - თაფლისფერი თვალები დახუჭა და ნეტარების იმიტაცია გააკეთა.
- მატერიალისტი კახპა ხარ, ლეონ. - კვლავ გამეცინა და ატმის წვენი მოვწრუპე. ერთადერთი წვენი იყო, რომელსაც საოცარი სიამოვნებით ვსვამდი, სხვებისკენ გული არ მიმიწევდა.
ფინანსების ნაკლებობას არასდროს ვუჩიოდი, რაც დამოუკიდებელი ცხოვრება დავიწყე, თუმცა უნდა ვაღიარო - შემოთავაზებული წინადადება მეტისმეტად მომხიბვლელად გამოიყურებოდა. განა, ვინ იტყოდა უარს, ასეთ "მარტივ" ფულზე?! თითქოს, არაფერი ისეთი. თითქოს, არსად იყო ძაღლის თავი ჩამარხული. სამი თვე ფლინის დაქირავებულ ბინაში იცხოვრებდი, სადაც ცხოვრებისთვის აუცილებელ ყველანაირ პირობას შექმნიდნენ. მართალია - არ გექნებოდა კონტაქტი არავისთან, არც ცოცხლად, არც ვირტუალურად, თუმცა არც საჭმელი მოგაკლდებოდა, არც სასმელი…
მაგრამ… ოხ, ეს წყეული მაგრამ!
ეჭვის ჭია მღრღნიდა და მოსვენებას არ მაძლევდა. ათი მილიონი მხოლოდ იმიტომ, რომ ადამიანმა ნებაყოფლობით კარცერში სამი თვე დაჰყოს? იანვრის თვე იწურებოდა, ანუ მაისში უკვე თავისუფალი ვიქნებოდი, ახლა რომ დამეწყო ექსპერიმენტი. მაგრამ - რა ჯანდაბა ამოძრავებდა კორნელ ფლინს? ათი მილიონი? მეტისმეტად დიდ თანხაზე ჰომ არ იყო საუბარი სამი თვისთვის? ფსიქოლოგიური ექსპერიმენტი? ყველასთვის ნათელია, რომ ეს ცდა ადამიანზე ნეგატიურად აისახებოდა.

არასდროს მესმოდა უაზროდ მდიდარი ადამიანების. ყოველგვარ სისულელეში ხარჯავდნენ ფულს.
…
- მის, დარწმუნებული ბრძანდებით, რომ გსურთ ექსპერიმენტში მონაწილეობის მიღება ? - მაღალი იყო. თეთრ შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი. ჰალსტუხიც კი თეთრი ჰქონდა, შლიაპასთან ერთად. მხოლოდ სათვალე და ფეხსაცმელი იყო შავი შეფერილობის. თვალებს მალავდა… ის თვალებს მალავდა, მე კი არ მომწონდა ხალხი, რომელნიც ყველაზე მეტყველ ნაწილს მალავდნენ. ჰო, ეს ორი ბურთი, რომელიც ერთ ადგილს არიან მილუსრმულნი, მაგრამ არასდროს ჩერდებიან - იმაზე ბევრად მეტს ამბობენ, ვიდრე სიტყვებად აწყობილი უშინაარსო ბგერები.
- დარწმუნებული ვარ. - მივუგე და სახის იმ ნაწილზე, რომელსაც ვხედავდი, ვცადე ემოციის ამოკითხვა, მაგრამ ვერ შევძელი.
- იცით, რა ბედი ეწიათ სხვა მონაწილეებს? - დარწმუნება ბანზე ამიგდო და აგრძელებდა საუბარს ვითომც არაფერიო. თითქოს, პასუხი საერთოდ არ დამებრუნებინოს.
- მისტერ ფლინ…
- კორნელ.
- კორნელ. - ჩავახველე. - რადგან ვამბობ, რომ დარწმუნებული ვარ ე.ი. ასეც არის.
- ამ კითხვაზე პასუხი უკვე მივიღე, მის მეგან.
- უბრალოდ, მეგან.
- მეგან, იცით რა ბედი ეწია სხვა მონაწილეებს?
- საიდან უნდა ვიცოდე. - მხრები ავიჩეჩე.
- არც გაინტერესებთ?
- რადგან ასე დაჟინებით გსურთ ეს ინფორმაცია მომაწოდოთ - გისმენთ. - ვერ ვხვდებოდი რატომ, მაგრამ ამ კაცს როცა ველაპარაკებოდი, ირონია ნაბადივით მეხვეოდა სხეულზე.
- 25% მთაში გაიხიზნა, 35% ფსიქიატრიულში მოხვდა, 35% გარდაიცვალა და მხოლოდ 5% აგრძელებს ცხოვრებას ჩვეულ რიტმში. თუ შეიძლება ამას ჩვეული რიტმი ვუწოდოთ. - გაყინული ხმა, არანაირი ემოცია.
- მეტისმეტად მომრგვალო პროცენტებია, რამდენი მონაწილე ჰყავდა ექსპერიმენტს? - თვალები ავაფახულე გაოცებისგან.
- ოცი.
- მეტი მეგონა. - ჩავფიქრდი. ხუთი ადამიანი მთაში გაიხიზნა და მათი ასავალ-დასავალი არავინ იცის, შვიდი ფსიქიატრიულშია, შვიდიც გარდაიცვალა. გარდაიცვალა?!
- რატომ?
- მეტისმეტად დიდ თანხაზეა საუბარი იმისთვის, რომ მთელ მსოფლიოში მხოლოდ 20 მსურველი ჰქოლოდა.
- თქვენ თვლით, რომ დიდძალ თანხას ყველაფერი შეუძლია?
- მე? არ ვიცი. აი, ლეონი კი დარწმუნებულია ამაში. - მხრები ავიჩეჩე და გამეცინა ლეონის გახსენებისას.
- მსურველი იმაზე მეტი იყო, ვიდრე ამის წარმოდგენა შეგიძლიათ, მეგან. - მის ხმაში შეპარული სუსხი მკლავებზე მომედო და ხორკლად იქცა.
- თუმცა? - ნერწყვი გადავყლაპე და ვკითხე.
- თუმცა მაქსიმუმ თხუთმეტი დღის შემდეგ, კარების მტვრევას იწყებენ და მემუდარებიან, რომ გარეთ გავუშვა.
- და თქვენც უშვებთ. - დავასრულე მისი წინადადება.
- რა თქმა უნდა. ეს ჰომ ექსპერიმენტია. ვინც ბოლომდე გაუძლო, შედეგები კი მოგახსენეთ. იმედი მაქვს, თქვენ ოცდამეერთე იქნებით. - უცნაურად გამიღიმა.
- ლეონის ყბიდან ვერ ამოვალ, ორ კვირაში რომ გამოვიქცე. - ვთქვი და გამეღიმა.
- ბოდიშს ვიხდი არაკორექტული კითხვისთვის, მაგრამ… თქვენ და ლეონი…
- არა, არა! - ხელები გავასავსავე. - მე და ლეონი ტრუსიკის ძმაკაცები ვართ, ჩვენ შორის კი ეს დაუშვებელია. - უხერხულად გავიკრიჭე. რა მისი საქმე იყო მე და ლეონი ვიწექით ერთად თუ არა ?
- გასაგებია. დღეს 27 იანვარია, ექსპერიმენტი გრძელდება სამი თვის განმავლობაში, როდის დაიწყებთ მას? - ღრმად ამოიხვნეშა და ამოსუნთქვას სწრაფად მოაყოლა სიტყვებიც.
- თებერვლის პირველ რიცხვში გაწყობთ?
- თუ თქვენ თავს კომფორტულად იგრძნობთ, რა თქმა უნდა, მაწყობს. დოკუმენტს ხელი აი, აქ მოაწერეთ. - მითხრა და თეთრი კალამი მომაწოდა. მინიშნებულ ადგილს ხელი სწრაფად მოვაწერე, რომ არ გადამეფიქრებინა და ტვინში მომკივანი ხმა, რომელიც მეუბნებოდა შვიდმა მათგანმა ფეხები გაფშიკაო - დამეიგნორებინა.
- აღნიშნული დოკუმენტის თანახმად, პირველი თებერვლიდან ექსპერიმენტი ძალაში შევა დღის თორმეტი საათიდან. პირველ თებერვლამდე თუ გადაიფიქრებთ, შეგიძლიათ ეს დოკუმენტი უბრალოდ დახიოთ და ჩემს ზარს ზედაც არ შეხედოთ, მეგან. - ტუჩები იმდენად დააჭირა წამით ერთმანეთს, რომ გაუთეთრდა კიდეც. - ეს რამდენიმე დღე კიდევ დაფიქრდით. - ვერ ვხვდებოდი სურდა მას თუ არა, რომ ვინმეს ეს ექსპერიმენტი ბოლომდე გაევლო. მის ხმაში თავის დანებების თხოვნაც იყო და იმედიც, რომელიც მოუთმენლად ელოდა, რომ ვინმე ოდესმე შეძლებდა თავის გართმევას ამ საქმისთვის.
…
27 იანვრის დღის 4 საათი იყო, როდესაც კორნელ ფლინმა დატოვა რესტორანი, თავის მსახურებთან და შავ, დაბურულმინებიან მანქანაში გაუჩინარდა.
მე ცოტათი აფორიაქებული ვიყავი და გადავწყვიტე ამ ადამიანზე ინფორმაცია მომეძიებინა. არ შეიძლებოდა, რომ მულტიმილიონერზე რაიმე ხელმოსაჭიდი არ ყოფილიყო დედა-ინტერტენტში.
ჩვეულებრივი მოკვდავი ადამიანებისთვის განკუთვნილ ინტერნეტ სივრცეში მხოლოდ ის გავიგე, რომ ფლინი სამშენებლო ბიზნესით "ირჩენდა თავს". ბავშვობიდან ყოფილა ეს მისი ოცნება და სახლ-კარის გარეშე დარჩენილ ადამიანებზე ზრუნავდა, ბიზნესის წარმატების წყალობით.
ღრმად ამოვიხვნეშე და მიმტანს ვთხოვე, რომ ფინჯანი ყავა მოეტანა ჩემთვის განუზომლად ბევრი შაქრით.
თამაშობდა გოლფს და გატაცებული იყო ხელოვნებით. საქსოფონისადმიც არ იყო გულგრილი. სრულყოფილების განსახიერება!
ჯანდაბა, რა სისულელეა! ხალხი ასე მარტივად ვერ აღწევს წარმატებას და მითუმეტეს, არ სურს სხვების იზოლაციაში გამოკეტვა საექსპერიმენტოდ! მეტისმეტად საეჭვოდ მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი და ვიგრძენი როგორ შემიტოკდა მთელ სხეულზე თითოეული ძარღვი, სისხლი კი მოუთმენლობისგან ამიდუღდა. სხეულს შიგნით ჩაფიქრებული მეგანი დადიოდა, რომელიც თავს იტეხდა იმაზე ფიქრით, რა ჯანდაბად სჭირდებოდა მსგავსი ექსპერიმენტების ჩატარება ამ დროსა და სივრცეში დაკარგულ ადამიანს. არ ვიცი - რატომ იყო იგი ჩემთვის დაკარგული, მაგრამ მთელი სხეულით ვგრძნობდი, რომ დახმარება სჭირდებოდა.
დრო იყო ჩემი პროფესიისთვის გასაქანი მიმეცა და დარქნეტზე გადავინაცვლე. ეს ის სივრცე იყო ინტერნეტში, სადაც უბრალოდ ვერ შეაღწევდით. ვფრთხილობდი, IP მისამართი შევცვალე VPN-ით და ათასი თავის დასაცავი პროგრამა ჩავრთე. რესტორნის კუთხისკენ გადავინაცვლე და დავიწყე.
ცოტათი ვიწვალე. გატყუებთ, კარგა გვარიანად მომიწია წვალება, თუმცა დარქნეტის კუნჭულში მაინც ვიპოვე ის, რაც მსურდა.
და აი, ისიც!
კორნელ ფლინი - ნასამართლევი იყო ორჯერ. ორივე ჯერზე მკვლელობაში ედებოდა ბრალი და იჯდა კიდეც. პირველი შემთხვევისას არაფხიზელ მდგომარეობაში პოლიციელი შემოაკვდა, მეორედ კი…
კორნელმა თავისი ღვიძლი დედა მოკლა.
არაადამიანურად გამაკანკალა. ცივმა ოფლმა დამასხა და ნესტოები დამებერა. სულ ცოტა ხნის წინ მისი დახმარება მინდოდა, ახლა კი - გასაქცევი გეგმის მოფიქრებას ვუნდებოდი დროის ხარჯვას.
როგორ შეძლო ამ ადამიანმა ასეთი ფაქტის საზოგადოებისგან დამალვა? ან დავიჯერო იცოდნენ და მაინც ენდობოდნენ? ეკლესიური იყო? მოინანია?
ახლა არაადეკვატურად გამეცინა. ყავას არ დავლოდებივარ, ისე გამოვიქეცი რესტორნიდან. შეგრძნება მქონდა, თითქოს, მომდევდნენ ან მითვალთვალებდნენ. სინამდვილეში კი ყველას ყველა ცალ ფეხზე ეკიდა. რაოდენ ბუმბერაზი ეგო აქვთ ადამიანებს, ყოველთვის ჰგონიათ, რომ ყურადღება მათკენ არის მიმართული.
მაგრამ კორნელ ფლინში იყო რაღაც იდუმალი. რაღაც? ეს ადამიანი თავად იყო იდუმალება. აი, რატომ მალავდა იგი თავის თვალებს.
ჩემი ტვინის უჯრედებს მოვარდნილი ფიქრი, რომ უნდა გავცლოდი ფლინს და ზედაც აღარ შემეხედა მისთვის, მომენტალურად უკუვაგდე და იმდენად ავჟიტირდი, რომ ლამის დღესვე მომინდა ექსპერიმენტის დაწყება.
…
ლეონის ოფისში შევვარდი და გაოცებულ გოგოს, რომელიც მიმღებად მუშაობდა უკვე წლებია, ყურადღება არ მივაქციე. მთავარი იყო, რომ მიცნო და თავის უფროსთან ამიშვა.
ოფისი ორსართულიანი ჰქონდა, კოხტად და გემოვნებიანად შერჩეული დიზაინით. არავითარი ზედმეტი ნივთი, მხოლოდ საქმისთვის განკუთვნილი აღჭურვილობა.
უფროსის კაბინეტი მეორეზე იყო, ამიტომ კიბე კისრისტეხით ავირბინე.
- ლეონ, რა იცი ფლინის შესახებ? - სამსახურში მივუვარდი, მისი კაბინეტის კარი, ლამის, გამოვგლიჯე და გამარჯობის ნაცვლად, პირდაპირ კითხვა მივახალე. ლეონი წამით გაკვირვებული მიყურებდა. არ იყო შეჩვეული ჩემგან მსგავს გამოხტომებს, ყავა მოსვა და მანიშნა, რომ სკამზე დავმჯდარიყავი. - რა დროს სკამია, ლეონ! - ვთქვი და გორგოლაჭებიანი სკამი მოვიქნიე. კედელს შეენარცხა და უსიამოვნო ხმა გამოსცა.
- ეშმაკმა დალახვროს, რა ჯანდაბა გეტაკა, მეგან?! - თვალები გაუფართოვდა და თვითონაც წამოდგა.
- კორნელ ფლინზე რა ინფორმაციას ფლობ?
- ის ვიცი, რაც ყველამ. არ ვარ მე მისი მეგობარი ან მტერი, რომ მეტი ვიცოდე. - წარბი შეკრა. - რამე გაიგე?
- მკვლელი რომ არის, იცოდი? - ხმას დავუწიე, თუმცა ირონია არ დავაკელი.
- რას ბოდავ?! - ყოველთვის, როცა რაიმე საოცარს გაიგებდა ჩემგან, ასეთი რეაქცია ჰქონდა. ადამიანებს როდესაც ეუბნები წარმოუდგენელს, არ უნდა გქონდეს იმედი, რომ ეგრევე დაგიჯერებენ. თავდაპირველი უარყოფა ბუნებრივი რეაქციაა.
- ეს სიმართლეა, ლეონ. ეს ადამიანი ცივსისხლიანი მკვლელია, მან საკუთარი დედა ჩადო მიწაში. - ლეონი უღონოდ მიესვენა სავარძელზე და თითები საფეთქელზე მიიბჯინა.
- საიდან გაიგე?
- საიდანაც იგებენ ხოლმე ბნელ ამბებს.
- მეგან, რა ჯანდაბას აკეთებ, თავს საფრთხეში იგდებ, რომ ვიღაც ნაბი'ჭვარზე ინფორმაცია შეაგროვო?
- სანამ ინფორმაციის მოძიებას დავიწყებდი, არ ვიცოდი, რომ ნაბი'ჭვარი იყო, ლეონ.
- რა მნიშვნელობა აქვს, მეგან?!
- აქვს.
- არ მითხრა, რომ ამის გაგების შემდეგ ისევ აპირებ… - შემომხედა და ჩემი კმაყოფილი სახე რომ დააფიქსირა, მის ნაკვთებზე მრისხანება აღიბეჭდა. - მეგან, სულ გააფრინე?! - წამოფრინდა სკამიდან და მხრებში მწვდა. - კაცი მკვლელია. სამი თვე სახლიდან არ გაგიშვებს, ღმერთმა იცის ამ სამი თვის განმავლობაში რას შემოგტენის!
- შვიდმა საცდელმა ვირთხამ ფეხები გაფშიკა. - თვალებში შევციცინებდი.
- ექსპერიმენტის მონაწილეებს გულისხმობ?!
- დიახ. - თავი დავუქნიე.
- მითუმეტეს, მეგან! ახლავე იტყვი უარს ამ ექსპერიმენტზე და ასეთ კმაყოფილ ფიზიონომიას სიფათიდან ჩამოირეცხავ!
- ჩემი დიდი ძამიკო გაიჩითე, ლეონ? - გამეცინა და მოვშორდი. - როდის იყო მიმითითებდი, რა გამეკეთებინა? - მაგიდაზე წამოვსკუპდი და ფეხი ფეხზე გადავიდე.
- შეშლილი რომ ხარ - ვიცი. მაგრამ ვიღაც ფლინს არ მივცემ იმის საშუალებას, რომ მოგკლას ან ფსიქიატრიულში გაგიშვას. - ცოფებს ყრიდა, რადგან იცოდა - ჩემთან ვერაფერს გახდებოდა.
- ერთი სული მაქვს, პირველი თებერვალი როდის გათენდება! - თვალები მიბრწყინავდა და ლეონი მიხვდა, რომ საუბრის გაგრძელებასაც არ ჰქონდა აზრი.
- აქ რატომ მოხვედი?
- რა?
- აქ რატომ მოხვედი. მაინც ისე გააკეთებ, როგორც გინდა. რა საჭირო იყო ამ ინფორმაციით მე გაგეგიჟებინე? - ზედაც არ მიყურებდა.
- შენ ჰომ ლეონი ხარ. მინდოდა გცოდნოდა. - მხრები ავიჩეჩე, მაგრამ სინდისის ქენჯნა ვიგრძენი.
- პირველი თებერვალი? - წარბს ქვემოდან ამომხედა.
- ჰო.
- ოთხი დღე… ამ ოთხი დღის განმავლობაში ისე უნდა დავიმხოთ თავზე ქალაქი, რომ შემდეგი სამი თვე გეყოს.
- როგორც იქნა, შენი თხილისოდენა ტვინიდან ერთი გენიალური აზრი მაინც მოვისმინე მთელი ათი წლის განმავლობაში! - ვთქვი და ავხითხითდი, რის გამოც კარგა გვარიანი მუჯლუგუნი მივიღე.

შემდეგი ოთხი დღე… არ მახსოვს. წარმოდგენაც არ მაქვს რა ჩავიდინეთ მე და ლეონმა, მაგრამ პოლიციისგან თავი ძლივს დავაღწიეთ. ალკოჰოლის მოყვარული არასოდეს ვიყავი, გატყუებთ, ყოველ მეორე დღეს ლეონთან ერთად ვათენებდი ხან ვისკის, ხან მარტინის შევექცეოდი… მაგრამ ყველა ბარი, რომელიც ქალაქში იყო ტაშისკვრით გვემშვიდობებოდა. თითქოს, მთელი ფული, რომელსაც მანქანის საყიდლად ვაგროვებდი - იქ დავტოვე. ალბათ, სტრიპტიზიც ვიცეკვე, გავიხადე და უკონტროლო სექსუალური კავშირები დავამყარე, თუმცა დიდი იმედი მაქვს, რომ ლეონთან არა.
...
1.02
- აბა შენ იცი, ყოვლად ძლიერო და დამოუკიდებელო ქალო, როგორ გაართმევ თავს ამ ექსპერიმენტს! - ჩამძახა ყურმილში ლეონმა.
- ჰო, ჰო, აბა, რა. - მეცინებოდა.
- თუ ექსპერიმენტის გავლას მოახერხებ ვირთხას დაგიძახებ! - ვიცოდი, რომ ახლა დაჭყანული სახე ჰქონდა.
- ჯერ ერთი, ეგ ენა პირში შეიტენე და მერე მეორე, ვირთხა შენ არ აღმოჩნდე და კატამ არ გადაგსანსლოს, იდიოტო!
- ოჰ, ჩემო ვირთხუნია, როგორი პრეტენზიული ყოფილხარ! - დრამატული ხმით თქვა და გადაიხარხარა.
- ლაყე კვერცხის ამბავი გახსოვს? - სარკაზმი გავურიე ხმაში.
- არ გაბედო იცოდე!
- მშვიდად იძინე, კვერცხო და როცა დავბრუნდები წიწილები გამოჩეკილი დამახვედრე! - გადავიკისკისე და გავთიშე.
ერთ-ერთ წვეულებაზე ლეონს ჩაეძინა და უმი კვერცხი გადავაყლაპე. მას შემდეგ აღარ ჭამს არც ქათამს არც კვერცხს, სულ შენი ბრალიაო მეძახის!

გავუთიშე თუ არა მომენტალურად გაისმა კაკუნი ჩემი ბინის რკინის კარზე.
არ ვიცი სარკეში რატომ ჩავიხედე და მერე გავიქეცი გასაღებად, მაგრამ ჯანდაბას.

- მის მეგან! - როგორც ყოველთვის, თეთრი, თეთრი და კიდევ ერთხელ თეთრი. შავი სათვალე და ფეხსაცმელი. ეს ტიპი მაღიზიანებდა, იმდენად მაღიზიანებდა, რომ მზად ვიყავი სათვალე ჩამომეგლიჯა მისთვის და თვალებში საათობით მივშტერებოდი.
დედა მოკლა, მეგან! მიწიოდა გონება, მაგრამ ჩემთვის უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. საქმე აქ უკვე მწვანე ბანკნოტებს კი არა, თავად ექსპერიმენტის არსს ეხებოდა. ამ არსების სულში მინდოდა ჩავმძვრალიყავი. ზედმეტი ემპათია ჩემი ცხოვრებისეული ჰობი იყო.
- მისტერ ფლინ!
- კორნელ.
- ჰო, კორნელ.
- გადაიფიქრეთ?
- რადგან აქ ვდგავარ და კარი გაგიღეთ, ეს იმაზე უნდა მეტყველებდეს, რომ უკან დახევას არ ვაპირებ. - ამაყად ვუთხარი. გაეღიმა.
- როგორც გენებოთ. მომცრო ბინა ქალქგარეთაა, იქ არც ინტერნეტია, არც სხვა რამ, რაც მოგცემთ საშუალებას გარესამყაროსთან ოდნავი კონტაქტი მაინც დაამყაროთ.
- ეგ გავიგე. ხელშეკრულება გადავიკითხე.
- დღეში ორჯერ კარზე კაკუნის ხმას გაიგებთ. კარში არსებული ჭრილით მიიღებთ საკვებს, სასმელ წყალს. საპირფარეშო განლაგებული იქნება თქვენი ოთახის გვერდით. გამოსაცვლელი ტანისამოსი კვირაში ერთხელ მოგეწოდებათ. - რობოტივით საუბრობდა, დაზეპირებული ჰქონდა ტექსტი.
- კვირაში ერთხელ? - წარბი ავწიე და ავათვალიერე. ეს პუნქტი არ მახსოვდა.
- დიახ. პრეტენზიები გაქვთ, მეგან? - ოოჰ, როგორ ელოდა, რომ პრეტენზიათა კასკადს მივაყრიდი, მაგრამ ნურას უკაცრავად, ვდუმდი. - კარგი. მწეველი ბრძანდებით?
- აქტიური. - არც კი გამხსენებია, რომ სიგარეტზე გიჟივით ვიყავი დამოკიდებული და ერთი დღეც არ შემეძლო ნიკოტინის გარეშე გაძლება.
- ვწუხვარ. არ გექნებათ საშუალება, რომ მოწიოთ. იმედი მაქვს, ამ ოთხი დღის განმავლობაში საკმარისზე მეტი მოწიეთ და სამი თვით გეყოფათ. - გულგრილად მითხრა და მე უკვე ავღელდი. - რამის დამატება ჰომ არ გსურთ?
- ციხის პირობებია? - სასხვათაშორისოდ ვკითხე.
- არა. ციხეში ყველაფერი სხვანაირადაა. დააშავებ, ჩაგსვამენ. კიდევ მეტს დააშავებ - კარცერია. იქ სიტუაცია განსხვავდება, მეგან. თქვენ კი არაფერი დაგიშავებიათ, საკუთარი ნებით იკეტებით. - ცალყბად გაიღიმა.
- თქვენ ნამდვილად იმაზე უკეთ იცით ეს ყველაფერი, ვიდრე სხვა დანარჩენმა. - შევხედე და ვერც ახლა ამოვიკითხე მის სახეზე რაიმე.
- როგორც ვხედავ, საკმარისზე მეტ ინფორმაციას ფლობთ, მაგრამ მაინც მიდიხართ იმ რისკზე, რომ კორნელ ფლინის ექსპერიმენტს თანხმდებით? - ნელი ნაბიჯებით მომიახლოვდა.
ჩემი ბინა იმაზე პატარა იყო, ვიდრე წარმომედგინა. მომენტალურად ავეკარი ოდნავ დახორკლილ კედელს და სუნთქვა გამიხშირდა.
- ასე რატომ ღელავ, მეგან? ჩემი სიახლოვე შიშს გგვრის? - ზედ სახეზე მომეხვია მისი ამოსუნთქული სიტყვები და გამაჟრჟოლა. კედელს ფრჩხილებით ჩავაფრინდი, მაგრამ იხტიბარი არ გავიტეხე. - იქნებ, სულაც არ მქვია კორნელ ფლინი და სხვის სახელსა და გვარს ვიყენებ? - ცინიზმის უზარმაზარი გვირგვინი ედგა თავზე.
- შენი სიახლოვე ზიზღზე მეტს ვერაფერს მომგვრის, კორნელ ფლინ. - სახელს და გვარს მკვეთრი ხაზი გავუსვი. - საკუთარი დედა ჩადე მიწაში და უდანაშაულო პოლიციელი, რომელიც უბრალოდ, გზაზე გადაგეღობა. - ჩემი ამოფურთხებული ბგერები მისი გულისცემის აჩქარების მიზეზი გახდა, რომელსაც მისი პიჯაკის მიუხედავად, ნათლად ვხედავდი. მისი სახის ნაკვთები, რომელსაც არ ფარავდა სათვალე, საკმაოდ მიმზიდველად გამოიყურებოდა. მაგრამ იმას, რასაც მალავდა ჭაობისფერ სიღრმეში მაგნიტსაც კი ვერ შევადარებ. ეს იმაზე ბევრად მეტი იყო, ვიდრე უბრალოდ ინტერესი.
- როგორც ჩანს, შენ პროფესიას იმდენად სრულყოფილად ვერ ფლობ, რომ მეტი გაგეგო. ეს კი - შენი ბრალია. - სიტყვა ბანზე ამიგდო, არც ჩვეული ცინიზმი დამაკლო და მომშორდა. - თერთმეტი საათია, ერთი საათი მაინც დაგვჭირდება ადგილზე მისასვლელად. იმედი მაქვს თორმეტი ხელი ტანსაცმელი უკვე მოიმარაგე. - მითხრა და გავიდა.
შეშინებული ვიყავი და სარკეს, რომელიც ზუსტად ჩემ პირდაპირ იყო - თვალი ავარიდე. იგი, თითქოს, მიახლოვდებოდა და შეგრძნება მრჩებოდა, რომ ჩემივე ანარეკლი მომიღებდა ბოლოს.
...



















II
გულმა რეჩხი დამიწყო, ყველაფერი მეტისმეტად ჩახლართული ჩანდა. თავიდან მეგონა, სამი თვე, უბრალოდ, იზოლაციაში ვიქნებოდი, ახლა კი ვგრძნობდი, რომ ეს წყეული თამაში იყო. ფლინის თამაში, რომელშიც ოცდამეერთე, გამოუცდელი მოთამაშე გაება და ამ მოთამაშეს დიდი იმედი ჰქონდა, რომ ისე არ დაასრულებდა, როგორც დანარჩენები.
რა სასაცილოა, როდესაც ადამიანებს გვგონია, რომ სხვებისგან განვსხვავდებით. სინამდვილეში, ყველანი ერთნაირები ვართ. ყველას ფსიქიკა ბროლის პატარა ფიგურას ჰგავს, რომელიც ბეტონის იატაკთან უეცარი შეჯახების შედეგად, უბრალოდ, გამოუსადეგარ, მჭრელ ნამსხვრევებად იქცევა.
არც მე ვიყავი გამონაკლისი. ის, რაც თავის დროზე ჩემს ოჯახში ხდებოდა და რაც გადავიტანე, დაღად უკვე იწონებდა თავს ჩემს ნერვულ დაბოლოებებზე. ბოლო წელიწადნახევრის განმავლობაში პირველად ვიგემე სიმშვიდე და ჩემივე მიდრეკილების გამო, თავი შარში გამეყო, ეს სიმშვიდეც ვერ შევინარჩუნე. სუსხის სქელი ქურქი ყოველთვის მხრებზე მეგდო და მზად იყო კისერზე შემომხვეოდა.

დარეტიანებულმა ჩავირბინე კიბეები, ლიფტს არ დავლოდებივარ. ლამის, გათიშული, ინერციით ჩავჯექი მანქანაში, რომელზეც კორნელმა მიმითითა და ისე ვიმგზავრეთ, დროის გასვლა ვერც კი გავიგე. სწრაფად მიაქროლებდა მძღოლი ავტომობილს.
მე და კორნელი კი უკანა მხარეს ვიჯექით და ერთმანეთს ზედაც არ ვუყურებდით. ძლიერად მქონდა გამოხატული სურვილი - დავკვირვებოდი და შემესწავლა ეს ამოუცნობი ობიექტი, რომელიც ყველგან და ყოველთვის იდეალური ჩანდა. ახლაც, ფეხი ფეხზე გადაედო, ტყავის საზურგეს მიყრდნობოდა და ხელში სიგარეტის ღერი ეჭირა. ძალიან ვეცადე დამენახა - რა სიგარეტი იყო, მაგრამ ჩემი მცდელობა კრახით დასრულდა. მის ცალყბა ღიმილით მივხვდი, რომ შემამჩნია და თავი ფანჯრისკენ გავაბრუნე. საკუთარ თავზე გავბრაზდი და ჩემი ლურჯი პულოვერის სახელოების წვალება დავიწყე.
მანქანის მინის დაორთქლილი ზედაპირი ბავშვობაშიც სულ მომწონდა და ზედ ვხატავდი კიდეც სხვადასხვანაირ ფიგურებს… ბავშვობაში. მაგრამ რაღაც ძალამ შიგნიდან მიბიძგა და ვერც ახლა შევიკავე თავი. გაუცნობიერებლად რიცხვი ოცდაერთი დავწერე მინაზე. ფიქრების ცუნამმა წალეკა ჩემი ტვინი მსწრაფლ და ერთიანად ამემღვრა მოგონებები, რომელთა დავიწყებას შევალიე მთელი თორმეტი წელიწადი.
არა, ახლა მხოლოდ ექსპერიმენტზე უნდა მეფიქრა, ამიტომ თვალები დავხუჭე და გონება ამ მიმართულებით წავიყვანე. მაგრამ...
...
- მიდიხარ? - საწყალი ხმით ამოვთქვი სრუტუნს შორის ბგერები.
- მივდივარ. - იყო მტკიცე პასუხი.
- მაგრამ შენ ჰომ მითხარი, არასოდეს დაგტოვებო. - ბავშვის გამტყდარი ხმა ევედრებოდა დარჩენას. - მამა! ჰომ მითხარი, რომ სულ ჩემთან იქნებოდი, რომ, რომ… მამა!
- შენ ჩემი შვილი არ ხარ! - იღრიალა კაცმა და თვალებში მრისხანების ნაპერწკლები აენთო. მისი შემოდგომის ფოთლისფერი თვალები გეენის ცეცხლს აშუქებდნენ და შეძრწუნებამდე მაშინებდნენ. - გაიგე? აღარასოდეს დამიძახო მამა! - ყელში მწვდა და შემაჯანჯღარა. - არ გაბედო! შენ ჩემი შვილი არ ხარ! - მომიქნია და ხეს ხერხემლით შემაჯახა.
- არა, მამა! მე შენი შვილი ვარ, შენი შვილი! - განწირული კივილით გავეკიდე უკვე დაძრულ მანქანას და წავიქეცი. - არ დამტოვო, მამიკო! მიყვარხარ, მამა! მამა! - მუხლები გადავიტყავე, მაგრამ ვერაფერს ვგრძნობდი. ცრემლები ნაკადულივით მდიოდა და გარემოს გარჩევა უკვე შეუძლებელი ხდებოდა.
- პასუხი დედაშენს მოსთხოვე! - ეს იყო ბოლო, რაც ფსევდო-მამისგან გავიგე.
არც მისი ხმა, არც ნაკვთები, აღარაფერი შერჩა ჩემს კოჭლ ცხოვრებას. არც შემთხვევითი შეხვედრა სადღაც გადაკარგულში, ბედის ირონიის წყალობით.
მისი კვალი გაქრა.
მოგვიანებით გავიგე, რაც დაემართა, მაგრამ ამაზე საუბარი არ მსურს. ძალიან დავაგვიანე, როგორც ყოველთვის.
როგორც იმ დღეს.
მონატრება ჩემს ჩრდილად იქცა, რომელიც სულ თან დამყვებოდა - სიბნელეშიც კი.
...
- მის მეგან! - კორნელის ხმამ გამომაფხიზლა. უკვე მოვედითო.
- ჰო, მოვედით. - ვთქვი და გარემოს გადავხედე. ხრიოკი მინდვრის გარდა, ირგვლივ ვერაფერი დავლანდე. არც გისოსები იყო, არც მავთულხლართები, არც არაფერი. მხოლოდ სამსართულიანი სახლი, რომელიც გაურემონტებელი ჩანდა. მოგრძო მართკუთხა ფორმა ჰქონდა და უსაზიზღრესად ნაცრისფერი იყო. დიდხანს თუ გაუშტერებდით თვალს, ისე ერწყმოდა პეიზაჟს, რომ მის არსებობაშიც ეჭვი შეგეპარებოდათ.
ჩემი ყოფილი სამზარეულო გამახსენდა, სადაც გავიზარდე და სადაც ათასში ერთხელ, როცა რაიმე პროდუქტს მოვიგდებდი ხელთ, სადილს ვამზადებდი, ჩემთვის და ჩემი ძმისთვის. თუ შეიძლება იმ თხევად, ჟელესმაგვარი სტრუქტურის წვნიანს სადილი ვუწოდოთ.
ძმის ხსენებამ თვალები ამიმღვრია და გულს, თითქოს, მეტალის ბადე შემოაკრესო. მესერებოდა.
- თორმეტს თხუთმეტი წუთი აკლია, მეგან. ჰომ არ მოგვეწია? - შემომთავაზა ფლინმა და მანქანიდან გადავიდა. ახლაღა შევამჩნიე, რომ მისი მანქანა ჩემი ერთოთახიანი ბინის ფასს სამჯერ მაინც აღემატებოდა. ჩამეცინა, ისევ ფული. მაინც ყველაფერი პრიმიტიულ ბანკნოტებზე დადის.
- სიამოვნებით. - ვუთხარი და მის ქმედებას მივბაძე. არ შევიმჩნიე ჩახრინწული ხმა, რომლითაც ბგერები ძლივძლივობით შევაკოწიწე.
ასიოდე მეტრში ვიყავით საპყრობილედან, რომელშიც სამი თვე უნდა გამეტარებინა. ნეტავ, რატომ აირჩია ეს ადგილი?! ქალაქისგან ამდენად მოშორებით... გაქცევა რომ მოგენდომებინა, წარმატების მიღწევის შანსი ნულს უტოლდებოდა. თითქოს, თავად შენობა და ადგილი იყო სპეციალურად ისე არჩეული, რომ დაეთრგუნე. სულ უფრო და უფრო ვწრმუნდებოდი, რომ ციხისკენ მივდიოდი. არ ვიცი - სად ვიყავით, არ ვიცი - აქედან სახლში როგორ დავბრუნებულიყავი.

ერთი ღერი სიგარეტი გამომიწოდა. მეც დაუყოვნებლივ დავთანხმდი, მიუხედავად იმისა, რომ ჯიბეში ჩემი ფავორიტი სიგარეტით სავსე კოლოფი მედო. არ მჩვეოდა ასე უტუხი ღალატი საყვარელი თამბაქოსი, მაგრამ მაინც მომინდა სხვა.
ზოგჯერ, აუხსნელი სურვილი გვიტევს ჩვეულს და საყვარელს ვუღალატოთ და რაღაც ახალი გავსინჯოთ. ამაზრზენია, თუმცა ადამიანის ბუნების განუყოფელი ნაწილი.
მაგრამ ამჯერად შევცდი, თამბაქოსთან დაკავშირებით ერთნაირი გემოვნება გვქონია, რაც ცოტა არ იყოს არ მეჭაშნიკა.
- რაზე ფიქრობთ? - მისი ხმა კვლავ სუსხით იყო გაჟღენთილი. ზოგჯერ მეგონა, რომ უბრალოდ ფიტული იყო, რომელიც საუბრობდა. არ მჯეროდა მისი არც ერთი სიტყვის, რომელიც ტელევიზიით ჰქონდა ნათქვამი ან ჟურნალში დაბეჭდილი. რაც კი რამ იყო ინტერნეტში - ყველაფერი გადავქექე. ყველა მისი მიმიკა, ჟესტიკულაცია და აურა. ვერ ამოვხსენი. ის ვიღაც სხვა იყო, არაამქვეყნიური. უცხო, ჯერ კიდევ აღმოუჩენელი პლანეტის აურა ჰქონდა, მეტისმეტად მშვიდი, მაგრამ ვხვდებოდი - ჩემი დახორკლილი მკლავები მისი მსუსხავი ხმის შედეგი რომ იყო - სულაც არ იყო შემთხვევითობა. ძალიან მაღალი იყო, სქელი, ხორცისფერი ტუჩებით და ხორბლისფერი კანით.
- მოგონებებმა შემომიტიეს. - არ დავუმალე და ნაფაზი დავარტყი.
- წარსული ძალზედ საინტერესო რამ არის. - გაყინული ბგერები ამოაყოლა თებერვლის ორთქლს.
- ჰო, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც კრიმინალითაა გაჟღენთილი. - ირონია არ დავაკელი.
- ფიქრობ, რომ კრიმინალით გაჟღენთილი წარსული საინტერესოა? - თავი ჩემკენ არ შემოუბრუნებია, მაგრამ თავს დავდებ, მისი თვალები ჩემკენ იმზირებოდნენ. ვერ გამეგო, შენობით ფორმაზე როდის გადავედით.
- გააჩნია ვის რა აინტერესებს, გააჩნია ვის როგორი ცხოვრება აქვს გავლილი და როგორი სურს, რომ იყოს მისი წარსული. - ამოვისუნთქე სიტყვები.
- ძირითადად, აინტერესებთ - როგორი იქნება მომავალი, მეგან.
- არა, კორნელ. ხალხს საკუთარი წარსული დავიწყებაზე მეტად, ამქვეყნად არაფერი სურს. სინანული, სინდისის ქენჯნა, "ახლა რომ დამაბრუნა წარსულში, ყველაფერს სხვანაირად ვიზამდი" - ეს ის ძირითადი ფიქრებია, რაც ადამიანებს ძილის წინ ერთხელ მაინც სტუმრობენ.
- შენც გიფიქრია მსგავსზე?
- რა თქმა უნდა. - მხრები ავიჩეჩე. - შენ არა?
- და თუ ადამიანს სინდისის ქენჯნა არ გააჩნია? - ტუჩის კუთხის ჩატეხვით კიდევ ერთხელ მანიშნა, რომ ცინიზმი მისი სტიქია იყო და მისით საზრდოობდა.
- არ არსებობს ასეთი ადამიანი. - წარბი ავწიე.
- მართლა ეგრე ფიქრობ?
- შენ არა?
- არა.
- სინდისი არ გაგაჩნია?
- მე ეგ არ მითქვამს.
- რა იგულისხმე მაშინ?
- ის, რომ ზოგს არც ცნება სინდისი აქვს, არც მორალი და არც სხვა დანარჩენი, რომელნიც ადამიანებად გვაქცევენ. - ხმაზე ეტყობოდა, რომ ნოსტალგიამ მასაც დარია ხელი.
- ამგვარ არსებას ადამიანსაც ვერ ვუწოდებ. - მშვიდად ვუპასუხე.
- მეგონა აღშფოთდებოდი და მტკიცებას დაიწყებდი. - გაეცინა.
- მეც ეგრე მეგონა. - ვთქვი და ბოლო ნაფაზი დავარტყი. სიგარეტი ჩავაქრე და ე.წ. სახლისკენ ავიღე გეზი, რომელიც ჩემი საპყრობილის როლს შეითავსებდა მომდევნო სამი თვის განმავლობაში.

ადამიანები არ იცვლებიან. იცვლება შეხედულება ცხოვრებასთან დაკავშირებით. იცვლებიან გარემოებები, რომელნიც გვაიძულებენ ვიყოთ ის, რაც სინამდვილეში ვართ ან პირიქით - არ ვართ.


…
შენობაში შევედით თუ არა, სასტიკმა სიცივემ ძვალ-რბილში გაატანა და გამაკანკალა. მას კი სახეზე არანაირი მიმიკა აღებეჭდა. ალბათ, ხშირად სტუმრობდა ამ საზარელ ადგილს. საზარელს იმიტომ ვამბობ, რომ ბეტონისგან შემდგარი კედლები შთაბეჭდილებას გიქმნიდნენ, თითქოს, სადაცაა დაპატარავდებოდნენ და ოთხად მოკრუნჩხვას გაიძულებდნენ.
მეტისმეტად ნაცნობი შეგრძნება იყო, რომლის დავიწყებასაც, ისევ და ისევ, წლებია ვცდილობდი - ახლა მარწუხებივით ჩამაფრინდა და გული მიგრძნობდა, რომ არც მომდევნო სამი თვის განმავლობაში დამტოვებდა.

- გეშინია? - ხმადაბლა მკითხა.
- რა მნიშვნელობა აქვს?
- უბრალოდ, მაინტერესებს - რას გრძნობ.
- ეს ადგილი… სპეციალურად შეარჩიე? - კარს მივაშტერდი, რომელსაც #21 ეწერა.
- მდებარეობას გულისხმობ?
- ჰო.
- ჰო.
- რატომ?
- უბრალოდ, მომეწონა და ეს სახლი ავაშენე. - მხრები აიჩეჩა.
- შენს წინადადებებში სიტყვა "უბრალოდ" ძალიან ხშირად მხვდება.
- მხოლოდ შენ? - გაეღიმა.
- ყველგან, ყველასთან და ყოველთვის იყენებ ამ სიტყვას. მაინც ვერ ვხვდები - რა დატვირთვას აძლევ.
- ზოგჯერ ჩაღრმავება პასუხების ნაცვლად, უფრო მეტ კითხვას წარმოქმნის.
- ამიტომ გირჩევნია ყველაფერი "უბრალოდ" იყოს.
- ჰო, ასე მირჩევნია. ასე უფრო მარტივია, იოლია შეეგუო, როდესაც - უბრალოდ.
…
1.02.

ოთახი იმაზე პატარა აღმოჩნდა, ვიდრე მეგონა. შესვლისთანავე ორ ნაბიჯში საწოლი იდგა, რომელზეც წოლა, მისი მეტისმეტად მყარი სტრუქტურის გამო, შეუძლებელი იყო. საწოლის მოპირდაპირე მხარეს უზარმაზარი სარკე იყო, თავისი პირსაბანითურთ. ხელმარჯვნივ საპირფარეშო და შხაპი.
მუქი ფერის ტონები, ლურჯი, ნაცრისფერი, შავი… ვერც ერთ ნათელ ფერს დალანდავდით.
სინათლე კი… ჯანდაბა! არც ერთი ნათურა, რომელიც აქაურობას გაანათებდა. მხოლოდ ერთი გისოსებიანი სარკმელი, რომლიდანაც გავარვარებულ ბურთსაც კი უჭირდა სხივების შემორტყოცნა. ოცდაათ წელს მივუკაკუნე და მაინც შეძრწუნებამდე მეშინოდა სიბნელის.
კარი რკინის, ჟანგმოკიდებული და სიძველის სუნისგან აყროლებული... როგორც კი ეს სუნი ნესტოებში შევუშვი, ყბები ამიმჟავდა და პირში სისხლის გემო ვიგრძენი. აქა-იქ ლაქები ჰქონდა კარს და წამიერად გავიფიქრე - იქნებ, ნამდვილად სისხლის სუნია და არ მეჩვენება-მეთქი. თუმცა მსწრაფლ უკუვაგდე ეს მოძალებული და დაუპატიჟებელი ფიქრი და მოუხერხებელ საწოლზე ვარსკვლავივით გავიშოლტე.

- როგორც ვხედავ, უკვე გაშინაურდი. - მითხრა ფლინმა. შევკრთი. დამავიწყდა, რომ ის ჯერ კიდევ აქ იყო.
- ვცდილობ. ბოლოსდაბოლოს აქ სამი თვე უნდა ვიცხოვრო. - თავი წამოვწიე და შევხედე. კარს იყო ზურგით მიყრდნობილი. ირგვლივ არავინ და არაფერი. რომ მოენდომებინა, ისე გამაქრობდა - ჩემი პოვნის შანსი აღარ იარსებებდა.
- ცდილობ საკუთარ თავს მოარგო? - მისმა კითხვამ გამომაფხიზლა ამ დაძაბული ფიქრებისგან.
- რა თქმა უნდა. ან უნდა მოერგო სიტუაციას ან უნდა მოარგო იგი შენს სურვილებს.
- და თუ ვერ? - მომეჩვენა, თუ სევდის ნოტები დავიჭირე მის ხმაში?!
- თუ ვერ - ეგუები. - ამოვისუნთქე სიტყვები.
- არასოდეს! არასოდეს შეეგუო მოცემულობას! - კბილებს შორის გამოსცრა. - მოცემულობის შეცვლა უნდა მოახერხო, მეგან! - თქვა და გავიდა. კარი მოიჯახუნა და მე მეგონა, რომ მთელი შენობა შეზანზარდა.
რა მოუვიდა? რატომ გაბრაზდა? არ ვიცი, მაგრამ ამაზე ყურადღება არ გამიმახვილებია. კარი დაიკეტა და ექსპერიმენტი დაიწყო…

არ მჯეროდა, რომ სამსახურიდან სამი თვით რეალურად დამითხოვეს და მგულშემატკივრობდნენ.

- იცი, რამდენი მსურველი ჰყავს ფლინს?! - ყურმილში ჩამკიოდა ჩემი უფროსი. ქერა ქალი იყო, მაგრამ იმდენად ბავშვური, რომ ზოგჯერ ეჭვიც კი შეგეპარებოდა, რომ ამდენად მსხვილ კომპანიას ფლობდა. უბადლო ექსპერტი იყო. - აუცილებლად უნდა მოიგო! მჯერა შენი! და იცოდე, ათი პროცენტი ჩემია! - გადაიკისკისა და გამითიშა.
ეს ზუსტად იმ დღეს მოხდა, როდესაც ხელშეკრულებას ხელი მოვაწერე.
ლეონს ჰომ ენა პირში ვერ გაუჩერდება, თან ჩემს უფროსზე ღამეებს ათენებს და ორ-სამჯერ ათავებს კიდეც.
ამის გახსენებისას ხმამაღლა გამეცინა. გამახსენდა - როგორ დასდევდა ფოტოების გადასაღებად ან პაემანზე დასაპატიჟებლად, მაგრამ ოლივია ყოველთვის უარზე იყო.
"თუ კაცი გინდა მიიჯაჭვო - კარგა ხანს არ უნდა მისცეო". თითის ქნევით მეუბნებოდა, მისი თეძოს მოძრაობა კი, როცა ლეონს დაინახავდა - მეტყველებდა იმაზე, რომ არც მას გაუთენებია ერთი ღამე მასზე ფიქრში.
...

არასასიამოვნო ფიქრები მომაწვა, წარსულმა ჩამითრია და დაძინება ვამჯობინე.
მერე, რა, რომ საწოლი უკიდურესად მოუხერხებელი იყო…
მერე, რა, რომ ლამფის შუქზე ვიძინებდი ყოველთვის და სიბნელეს ჭირის დღესავით გავურბოდი. მერე, რა…

იმ კუნაპეტი ღამით ის ვნახე სიზმარში. ის, ვისზეც ფიქრი საკუთარ თავს ავუკრძალე. ის, ვისზეც მზე და მთვარე ამომდიოდა და ვინც მიმატოვა.
გადაწყვიტა მივეტოვებინე ისე, რომ არავის არაფერი ჰკითხა. არავისთან სიტყვა დასცდენია. რამდენჯერ შემომხვევდა ნატვრა თავის თბილ ხელებს და კბილებს შორის ვცრიდი ბრაზის მჭახე ნოტებს - ეთქვა ერთადერთი სიტყვა, რომლითაც მე მის მთელ წიგნს წავიკითხავდი! ერთადერთი წყეული სიტყვა! მაგრამ არა… მან არ მომცა საშუალება, რომ მის მიერ გაყვითლებულ ფურცლებზე გაკრული ხელით ნაწერი, სიმძიმით გაჟღენთილი ემოციები ამომეკითხა. და ამაში მე ვიყავი დამნაშავე...

2.02
გათენება ვერც კი გავიგე, ისე დააკაკუნა კარზე ადამიანმა, რომლის ვერც სახეს ვხედავდი, ვერც ხელებს. გუშინაც იყო მოსული, მაგრამ მისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია. კარში არსებული ჭრილი ჭრაჭუნით გაიღო და ე.წ. საუზმე მომართვეს. სხვა რა გზა მქონდა, ლანგარი ავიღე და მომცრო მაგიდაზე, რომელიც ახლაღა შევამჩნიე, რომ საწოლის გვერდით იდგა, მოვათავსე.
დიდხანს ჩავყურებდი საჭმელს, რომელიც მომიტანეს. ამჟავებული კომბოსტოს სუნი ცხვირს მიწვავდა. ჰო, მოთუშული კომბოსტო იყო, რომელსაც, ღმერთმა უწყის, ვადა როდის გაუვიდა და ჩემთვის გაურკვეველი სითხე. ხასხასა ვარდისფერი იყო - კისელს ჰგავდა.
გამახსენდა, რომ დღეში ორჯერ უნდა მოეტანათ ჩემთვის საკვები და გადავწყვიტე მოგვიანებით მეჭამა. კვების რეჟიმი, სახლიდან მუშაობის დროს, სრულიად არეული მქონდა, ამიტომაც დიდად არ ვუჩიოდი უჭმელობას.
წამით წარმოვიდგინე ჩემი მყუდრო ბინა, სადაც ყველაფერი ჩემს გემოზე მოვაწყვე და უკვე მონატრება შემომეპარა. იმ მაგიდაზე დაჯდა, რომელიც ახლახანს შევამჩნიე და სიყვარულით აღსავსე მზერით მიყურებდა. მაგიდა მორყეული იყო და მონატრებას გაუჭირდა წონასწორობის შენარჩუნება. ერთი ხელის მოსმით უკუვაგდე, რადგან იგი არ გამომადგებოდა - ექსპერიმენტის ბოლომდე გავლას თუ ვაპირებდი.
ენერგიულად ავდექი და პლასტმასის კბილის ჯაგრისს დავწვდი, რომელიც პოლიეთილენის პარკში იყო გახვეული და უცნაურად იღიმოდა. კბილის პასტა, სამწუხაროდ, ვერ ვიპოვე და თავ-ბედს ვიწყევლიდი - თუ ეს პუნქტი შედიოდა ხელშეკრულებაში, არასდიდებით მოვაწერდი ხელს-მეთქი. დილის რიტუალი ჩემთვის ყოველთვის წმინდა იყო და ახლა კომფორტის ზონიდან ამოვარდნამ, ცოტა არ იყოს დამაბნია და გამაბრაზა.
ამის დედაც! შევიკურთხე და კბილების გამოხეხვა დავიწყე. სარკეში საკუთარი თავის ყურება დიდად არასდროს მომწონდა, მაგრამ ახლა საქმე უნდა მეპოვა, რომლითაც თავს გავირთობდი ოთხმოცდაათი დღის განმავლობაში. პირველი, რისი შესწავლაც დავიწყე - ჩემი ანარეკლი იყო.
სარკე ორშრიანი აღმოჩნდა, ასეთი პირველად მენახა და ვერ ვხვდებოდი - რისთვის იყო განკუთვნილი კარცერში მსგავსი სარკეები. თუმცა კბილების გამოხეხვის პერიოდში გამახსენდა, რომ მონაწილეთაგან, ვინც სრული სამი თვე დაჰყო აქ, შვიდმა თავი მოიკლა.
აქ? ამ "საკანში" ? თუ სადმე სხვაგან?
წარმოვიდგინე შვიდი გვამი, რომელიც ჩემს ადგილას იყო აქ, ამ ოთახში. ზოგმა, ალბათ, ვენები დაისერა, ზოგმა თავი ჩამოიხრჩო, ზოგმა რა…
ცივი ოფლი ნიაღვარივით ჩასრიალდა ხერხემლის მალების გასწვრივ და შემამცივნა. თავი გავიქნიე, იდიოტური აზრების მოსაცილებლად. ეს ოცდამეერთე კარცერი იყო, აქ არავინ მომკვდარა! უშედეგოდ შთავაგონებდი თავს. ამაში სუსტი ვიყავი, სამწუხაროდ.
მიუხედავად იმისა, რომ ამ საწოლზე წოლისგან გვერდები მტკიოდა, მაინც წამოვწექი და ვცადე უძილო ღამეები, რომელნიც პროგრამირებაში გამეთენებინა - ახლა ამენაზღაურებინა და ღრმა ძილს მივეცი საშუალება, დაჰპატრონებოდა მთელ ჩემს ცხოვრებისგან დაღლილ სხეულს, რომელიც დიდძალი ძალისხმევის მიუხედავად, რათა მეცოცხლა და საკუთარი და საკუთარი თავი გამომეკვება, ძლივძლივობით მიათრევდა ჩემი სულის აყროლებულ გვამს.
ორიოდე საათში კი - ოფლში გახვითქული თავბედს ვიწყევლიდი, რომ ჩამეძინა. ისინი დამესიზმრნენ.
ოცივე.
ოცივე მკვდარი, გახრწნილი… და ეს ჩახრინწული, ხრიალისმაგვარი ხმა, რომელიც ძლივს გასაგონად მეჩურჩულებოდა…

"მეგან, სანამ დროა… სანამ დროა, მეგან!"

გულისცემა ძლივს დავირეგულირე, თვალებს სწრაფად ვახამხამებდი შიშისგან, რათა ეს სურათი დამებლოკა ჩემს ტვინში. მკვირცხლად წამოვხტი და შხაპს მივაშურე. მაგრამ ამაოდ. წყლის ცხელი წვეთები, რომელნიც აქამდე მეფერებოდნენ, მამშვიდებდნენ და ჩურჩულზე ჩუმად მეუბნებოდნენ, რომ - ესეც გაივლის, რომ ყველაფერი კარგად იქნება - ახლა დუმილის გარდა არანაირ ხმას გამოსცემდნენ. ეს იყო სიჩუმე, რომელსაც სიკვდილის ცელი ეპყრა ხელთ და დროს ელოდებოდა. დრო კი ნელ-ნელა მიიზლაზნებოდა თავის საცალფეხო ბილიკზე, მოსაუბრის გარეშე.

ჯანდაბა! ამის დედაც! არა, მე ჭკუიდან არ შევიშლები. ეს მხოლოდ სიზმარი იყო. უბრალოდ, კორნელის სიტყვები ჩამებეჭდა გონებაში და ეგაა.
ჰო, დამშვიდდი, მეგან!

03.02

უკვე მესამე დღე იყო, რაც კორნელის ციხესიმაგრეში ვიყავი გამოკეტილი. შეგრძნება მქონდა, თითქოს, ეს ყველაფერი ჩემი ნება კი არ იყო, თითქოს, მე კი არ დავთანხმდი და ხელი მოვაწერე, არამედ - დამაძალეს. ტვინში ჩამიბეჭდეს, რომ ეს ასე უნდა მომხდარიყო, რომ ეს ყველაფერი ჩემ სასიკეთოდ იქნებოდა და ის ათი მილიონი, რომელზეც საუბარი მიდიოდა, ყველანაირ იარას მომიშუშებდა. სასაცილოა!
ზოგჯერ, გვგონია, რომ ჩვენ ასე გვინდა - სინამდვილეში კი სხვის მიერ ჩანერგილ "ჩვენს" სურვილს მივყვებით. ასე მომივიდა მეც. კორნელს მეტისმეტად მაგიური უნარი ჰქონდა, დაეჯერებინა შენთვის ის, რაც მას სურდა. ოღონდ საპირისპირო არგუმენტებით.
რამდენჯერ მითხრა - დაფიქრდიო. მაგრამ მე მეგონა, რომ ეს მხოლოდ პროვოკაცია იყო მისი მხრიდან. თითქოს, ჩემს შესაძლებლობებში ეჭვი ეპარებოდა და ამან გამაბრაზა. მან ითამაშა ჩემს ადამიანურ სისუსტეზე - ვიყო სხვებზე მაღლა. ვიყო იმ ხუთი პროცენტის ნაწილი, რომელიც თავისუფლად გააგრძელებდა ცხოვრებას და არაფერი დაეტყობოდა. მაგრამ ამასთანავე, ვხვდებოდი, რომ მას სჭირდებოდა ასეთი ადამიანი. ის, ვინც შეძლებდა ამის გაკეთებას და შუა გზაში არ მიატოვებდა დაწყებულს. ჯერ არ ვიცოდი რისთვის, მაგრამ აუცილებლად გავიგებდი! ეს ადამიანი მეგანმა მიზანში ამოიღო და აუცილებლად გაანადგურებს!
...
რაოდენ სუსტია ადამიანის ფსიქიკა. როდესაც გგონია, რომ ყველაფერი გადახარშე, რომ ის წარსულის ნარჩენები, რომლებიც სხეულზე იარებად დაგრჩა, წარსულმავე წაიღო… სისულელეა ეს ყველაფერი. დამპალი ლეში, რომელიც მიყუჩდა, ელოდება - როდის გახსნი შენი სულის ყველაზე ბნელ კარიბჭეს, რათა თავისი გვამის არომატი მოაფრქვიოს შენს უსუსურ ცნობიერებას.
ზოგს გამოსდის და უმკლავდება, მაგრამ ყველა ადამიანს აქვს ერთი რაღაც დამალული პანდორას ყუთი მაინც, რომელიც მოსვენებას არ აძლევს და როცა ჰგონია, რომ თავი დააღწია შფოთვას, რომელიც სხეულში უმისამართოდ დაძრწოდა - ის კვლავ იჩენს თავს და ერთიანად უფრო ძლიერად გიტევს. ელვის სისწრაფით მრავლდება და სხეულის თითოეულ უჯრედს გიღრღნის, შენ კი შეგუების გარდა არაფერი შეგიძლია, რადგან უკვე ყველანაირი ხერხი სცადე, რათა თავი დაგეძვრინა ამ მახესგან.

"არასოდეს! არასოდეს შეეგუო მოცემულობას!"
კორნელის ხმამ დუმილი გააპო და ექოდ ამოიტვიფრა გაურემონტებელ კედლებზე. ყინულით დაწერილ ასოებს შორის, იმედისმომცემი ნაპერწკალი ძლივს შესამჩნევად კიაფობდა.

"მოცემულობის შეცვლა უნდა მოახერხო, მეგან!"

...
წინ და უკან დავდიოდი. საჭმელს, რომელიც დღეში ორჯერ მოჰქონდათ, მხოლოდ იმიტომ ვიღებდი, რომ უჭმელობისგან გული არ წამსვლოდა. ჭამის შემდეგ კი ათიოდე წუთიც არ იყო გასული, რომ ტუალეტისკენ გავრბოდი და გული მერეოდა.
ზოგჯერ, იქვე ვჭამდი ხოლმე, რომ არ მერბინა. ეს ამაზრზენი საკვები, რომელსაც ყოველდღე აძვრენდნენ კარის ჭრილში ციხის სალაფავსაც კი არ ჰგავდა.
ერთხელ ვერ მოვასწარი და შიგნეულობით მთელი იატაკი მოვრწყე. კარზე ვაბრახუნებდი და შველას ვითხოვდი, მაგრამ ამაოდ. ხმა არავინ გამცა. ამ უკაცრიელ ადგილას ჩიტებიც კი არ ჭიკჭიკებდნენ. არც ბაყაყების ყიყინი და ჭრიჭინების ჭრიჭინი ისმოდა სადმე.
საბოლოოდ მომიწია ჩემი მაისურის გახდა და იატაკის აწმენდა. ნაგვის ურნა არსად იყო, ამიტომ პირსაბანში ჩავაგდე და წყალი მოვუშვი, იქნებ, ეს აყროლებული სუნი ცოტათი მაინც გასცლოდა ჩემს ტანისამოსს. ახლა კი ოთხი დღე უნდა მეცადა, რომ კიდევ ერთი ხელი ტანსაცმელი მოეტანათ ჩემთვის.
მციოდა, მკბენარი მატერიისგან დამზადებული საბანი ვერ მათბობდა. წინ და უკან დავდიოდი საათობით. ვცდილობდი მეხმაურა მაქსიმალურად, რომ დუმილს, სიჩუმეს გავქცეოდი. ველაპარაკებოდი საკუთარ თავს და გეგმებს ვაწყობდი - რას გავაკეთებდი იმ ათი მილიონით, რომელსაც მოვიგდებდი ხელთ…

ეს მხოლოდ მესამე დღე იყო და მე ვხვდებოდი - რატომ იყო თხუთმეტი დღე მაქსიმუმი, რომელსაც უმკლავდებოდნენ საექსპერიმენტო ვირთხები.
მე ვირთხა ვიყავი, რომელიც როგორღაც უნდა გადარჩენილიყო.
ხმის გამცემი არავინ მყავდა.
სიჩუმე, რომელიც ადრე ჩემი მეგობარი მეგონა - გამოიუცხოვდა და ზედაც არ მიყურებდა. ყურებში გაურკვეველი ხმა მიწიოდა და ბალიშს, რომელიც ძალიან უხეში ქსოვილისგან იყო შეკერილი, ორივე ყურზე გამწარებით ვიფარებდი, რათა არაფერი გამეგონა.
თუმცა კვლავ ამაოდ. ჩემი ფიქრები, რომლებმაც არაცნობიერის ჯურღმულებიდან გამოაღწიეს, აფთრებივით მეცნენ და ჩასუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდნენ.

იმ დღეს საკვები არ მიმიღია.
ვარჯიშისგან ოფლით გავიწუწე, რადგან ვიცოდი, ხასიათს გამომიკეთებდა, მაგრამ შედეგი მხოლოდ ის იყო, რომ შარვალიც, რომელიც მეცვა, გასარეცხი გახდა.
ცუდი იდეა იყო ფიზიკურად თავის დატვირთვა, სასიამოვნოზე მეტად საზიანო აღმოჩნდა - ტანსაცმლის გარეშე დარჩენილი მე, გაყინული სხეული და კუნთების ტკივილი.
არანაირი ენდორფინი, დოფამინი თუ სეროტონინი. მხოლოდ განუსაზღვრელი დაღლა.
რაში გაყავი თავი, მეგან?




























III
7.03

- როგორ ხარ ? - მომიკითხა, როგორც ყოველთვის და ჩვეულებისამებრ ვუპასუხე, რომ კარგად. მკრთალად გავუღიმე და ამჯერად მის მიმიკას სახე ავარიდე. - ისევ მატყუებ, მეგ?!
- ისევ გატყუებ. - გულწრფელად ვუპასუხე და ვერ მოვითმინე - მის თვალებს ჩავაშტერდი. ამბობენ, შავი ფერის თვალის პიგმენტი არ არსებობსო, მაგრამ მას ჰქონდა. ის განსაკუთრებული იყო. მისი სულის სარკის ამოკითხვა ყოველთვის მიჭირდა და არც ეს ჯერი იყო გამონაკლისი… თუმცა ეს ორი სფეროსებრი ბურთი ჩემი ცხოვრების მოტივაცია იყო. იმ ცხოვრების, რომელიც მამაჩემის მახრჩობელა ხელებივით მიჭერდა კისერში ხელს და არ მიშვებდა, სანამ არ გავლურჯდებოდი. მაგრამ მაინც მიყვარდა. შვიდის ვიყავი, ვერაფერს ვხვდებოდი, მაგრამ მაინც მიყვარდა, სიგიჟემდე და კოსმოსს იქითაც.
ზოგჯერ როგორ გვსურს ბრმად დავუჯეროთ ილუზიას, რომელიც ადრე თუ გვიან თავზე მაინც ჩამოგვეფშვნება.
- სულ რატომ იტყუები, პატარავ? - დამთბარი ხმით მეკითხებოდა, მე კი არ მსურდა პასუხის გაცემა, რადგან რიტორიკულ კითხვებს პასუხი არ სჭირდებათ. ამგვარი კითხვები უნდა დასვა, რათა რიტორიკას თავად მიხვდეს ადამიანი, მაგრამ მწარეა იმის გააზრება, რაც ამ კითხვითი ფორმის წინადადებაშია ჩადებული.
- მინდა მჯეროდეს, ნილ. მინდა მჯეროდეს.
- გჯეროდეს ?
- ჰო.
- რა გინდა, რომ თავს დააჯერო?
- ის, რომ ისინი მაინც… რომ მათ ჰქონდათ მიზეზი, რომ ეს ყველაფერი… - ენა დამება.
- რომ მათ ჰქონდათ მიზეზი - დაემახინჯებინათ შენი ფსიქიკა, სხეული და ცხოვრება?
- ჰო…
- ხვდები მაინც - რას ამბობ? ბოლოს სარკეში როდის ჩაიხედე ისე, რომ გამოსახულება მოგწონებოდა?
- ნილ, გთხოვ…
- ნუ მთხოვ, ამ თხოვნას არ შეგისრულებთ. აზრზე მოდი, მეგ. მათ შენ გაგანადგურეს.
- მაგრამ დედა… - შეეწინააღმდეგებას ვცდილობდი.
- ჯანდაბას, მე მატყუებ, მაინც მივხვდები. მაგრამ საკუთარ თავს, მეგ? საკუთარ თავს რატომ ატყუებ? - ბრაზი გაკრთა მის ხმაში და შემეშინდა.
- მეშინია, ნილ. - ცრემლთა კასკადი მომაწყდა, მაგრამ თავი შევიკავე. მას კი ვერაფერს გამოვაპარებდი. - სიგიჟემდე მეშინია ამ ყველაფრის. მეშინია, რომ რეალობას ვერ გავუძლებ, მეშინია, რომ ვერ შევძლებ, მეშინია, რომ არაფრის მაქნისი ვარ, ხვდები?
- ეს მათ შთაგაგონეს!
- მეც ასე ვფიქრობ…
- არა! შენ ასე არ ფიქრობ, ეს ჩანერგილი აზრებია, ეს არ არის ჩემი მეგის ფიქრები.
- ასე მგონია მაინც ვერ გავუძლებ, ნილ!
- გაუძლებ, დამიჯერე. გავუძლებთ.
- და რომ ვერ? შემდეგ რა იქნება? სიკვდილი?
- სიკვდილზე ნუ ლაპარაკობ ასე აგდებით, სანამ ძალა გაქვს უნდა იცოცხლო, ჩაებღაუჭო ნებისმიერ ხავსს, რომელსაც ცხოვრება მოგაწვდის, გაიგე? - თქვა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.
- სიკვდილი სულ თან დაგვყვება, ნილ. სულ თან დაგვყვება და ღმერთმა უწყის, რა დროს შემოგვიტევს! - ამოვიხრიალე და ცრემლებს გასაქანი მივეცი.
- მოდი ჩემთან. - თქვა და გულზე მიმიხუტა. - მე და შენ ერთად ყველაფერს შევძლებთ, მეგან! არ მივცემ საშუალებას არავის და არაფერს, რომ შეგაშინოს და ჩემი ძლიერი მეგი დაასუსტოს, გესმის?! - ღრმად სუნთქავდდა, მისი გულისცემა კი განსაკუთრებული იყო. არითმია ჰქონდა, მე კი მისი ძგერა ჰარმონიული ორკესტრის ჟღერადობასავით ჩამესმოდა. თავი ოდნავ დავუქნიე, დათანხმების ნიშნად. - ძალიან პატარა ხარ, იცი? - გაეცინა.
- ჩვენ ორს შორის პატარა ვინცაა, მაგას პასპორტი ადასტურებს. - შევუბღვირე და მეც გამეცინა. თვალები დახუჭვა და წყაროს წყლის ნაკადი საცრემლე ღარიდან ერთი იყო.
წარბი შეკრა, ყბები დაეჭიმა, მაგრამ არაფერი თქვა. სახე უხმოდ შემიმშრალა და უფრო ძლიერად მომხვია ხელი.

"ერთად ყველაფერს გავუძლებთ, პატარავ!"
…
თვალები გავახილე და ობისგან შეჭმულ ჭერს მივაშტერდი. ვერც კი გავიგე, რომ, რაც ვნახე, სიზმარი იყო, საოცრად ტკბილი მოგონება და სახე სულ სველი მქონდა. ცრემლებმა შეშრობა მოასწრეს კიდეც. მარილიანი ბურთულებისგან დასერილი ადგილები მეწვოდა.
ალბათ, სიცოცხლეს მივცემდი ახლა, რომ ერთი ღერი სიგარეტი მომეწია. მეშვიდე დღე იწურებოდა, რაც ჩემი ფილტვები თამბაქოს კვამლში არ გახვეულან და მევედრებოდნენ - სულ, სულ ერთი ნაფაზიო. არასდროს მქონია ამხელა ჩავარდნა თამბაქოსთან ურთიერთობის დროს. ერთიანად დანებების გამო კი კბილები გაუსაძლისად მტკიოდა.
მახსოვს პირველად რომ გავსინჯე, ხველებით მოვკვდი. მაგრამ საბოლოოდ იმდენად მივეჩვიე, რომ მის გარეშე გაძლება უკიდურესად მიჭირდა. თითებით ღერის იმიტაციას ვაკეთებდი, ტუჩებით კი ნაფაზის დარტყმის, შემდეგ ჰაერს კვამლის ნაცვლად ვუშვებდი და ვცდილობდი საკუთარი თავისთვის დამეჯერებინა, რომ ეს რეალური იყო. არ გამომდიოდა.
შთაგონება ან თვითშთაგონება გაუცნობიერებელ დონეზე უკეთ მოქმედებს. პლაცებოს ეფექტი ვერ იმოქმედებს იმ პაციენტზე, რომელმაც იცის, რომ წამლის ნაცვლად კანფეტს აძლევ. მარტივია…
...
ადგილს ვერ ვპოულობდი, ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა. სხეულში რაღაც უმისამართოდ, გამგელებული დაძრწოდა და მე ვერ ამოვხსენი რა იყო ეს.
გამუდმებით ვფიქრობდი. ვფიქრობდი იმაზე, რაზეც არ უნდა მეფიქრა. რაზე ფიქრიც ხუთი წლის წინ დავამთავრე და ეს საბოლოო წერტილი მეგონა. ეს უნდა ყოფილიყო საბოლოო წერტილი, უნდა მომენელებინა, მაგრამ ამის ნაცვლად არაცნობიერის ყველაზე ბნელ კარადაში ჩავრაზე ცხრაკლიტულით, მაგრამ მან მაინც შეძლო გამოღწევა. ეს ტრავმა არ შეეგუა მოცემულობას, ჩემგან განსხვავებით. ეჰ, კორნელ...
კარზე კაკუნი - საჭმელი - გულისრევა.
კარზე კაკუნი - საჭმელი - გულისრევა.
ძილი, სიზმრები, კოშმარები.
ჯოჯოხეთი გამოვლილი რომ არ მქონოდა, ვიტყოდი - კარცერში მარტო ყოფნაზე უარესს ვერაფერს წარმოვიდგენ-მეთქი. მაგრამ ამ ფიქრმა შემდგომ ღიმილი მომგვარა. ნეტავ, ეს ყოფილიყო უარესი იმ მოვლენათა შორის, რაც უკვე მოხდა და წარსულს ჩაბარდა.
…

ზუსტად იმ ხრიოკ ადგილას ვიდექი, სადაც ჩემი ნაცრისფერი ციხე იდგა. ვიღაც მიახლოვდებოდა, მაგრამ ვერ გავარჩიე ვინ იყო. თუმცა ის ჩემკენ მოდიოდა. მტკიცე, სწრაფი ნაბიჯებით. გააფთრებული იყო, შორიდანაც იგრძნობოდა მისი აურა. მიმოვიხედე და ჩემ გარდა ვერავინ შევამჩნიე. არ მეშინოდა, არა, არ მეშინოდა, მაგრამ ცივმა ოფლმა მაინც დამასხა და ხელები ამიკანკალდა. თითქოს, უზარმაზარი შტორმი იყო ეს ადამიანი, რომელიც რამდენიმე წამში წამლეკავდა.
ვინ იყო?
რა სურდა ჩემგან?
რამე დავაშავე?
მოიცა, თავს რატომ ვიდანაშაულებ?
ჩემკენ რატომ იშვერს ხელებს?
ქალია?
დედა?!
თვალები გამიფართოვდა და გული ვერ დავიმორჩილე.
ორივე ხელით მოდიოდა ჩემკენ. მხრებში ჩამაფრინდა, მე კი ტკივილისგან ოდნავ ამოვიკვნესე. თვალები გიჟს უგავდა, თმა გასწეწვოდა და ტანსაცმლის ნაგლეჯები ძლივს უფარავდა სხეულს. ჰემატომები ჰქონდა მთელ ტანზე, მე კი ვიდექი გახევებული.
- შენ! შენ რომ არ ყოფილიყავი! შენ რომ არ გაჩენილიყავი! - ღრიალებდა ბოლო ხმაზე. დედას თავისი ტკბილი სასიამოვნო ხმა დაბოხებული ჰქონდა. - მე ახლა ფუფუნებაში ვიცხოვრებდი! ჯო ჩემგან არ წავიდოდა, შენ რომ არა! ნაბი'ჭვარი ხარ, ნაგავი, ამაზრზენი! როგორ ბედავ ცხოვრებას, როცა მე ვარ ასე?! ნეტავ, მუცელი მომშლოდა, ნეტავ, დაბადებისთანავე მიმეტოვებინე! ნეტავ…
- არა, დედა! რატომ მეუბნები ამას? რა დავაშავე? რა დაგი… - ხმა ვერ ამოვიღე, ტუჩებს ვაცმაცუნებდი მხოლოდ.
- არ გაბედო! არც კი გაბედო მაგ სიტყვის დაძახება ჩემთვის! - საჩვენებელი თითი მომიქნია. - და არც კი გაბედო იმის კითხვა - რა დააშავე. ეს შენც კარგად იცი! - თქვა და ქვიშის გამოსახულებასავით გაქრა.
მე ვიდექი და ვერაფერს ვხვდებოდი. რატომ იყო დედა ასე გაუბედურებული? რა დავაშავე? ჩემ გამო იყო ასეთ მდგომარეობაში? ვინმე ძალადობდა მასზე? შემეძლო დავხმარებოდი მას? ღირსი იყო კი ამის? მაგრამ მე ჰომ შვილი ვიყავი? წარსულ დროში რატომ ვსაუბრობ?!
...
გამეღვიძა. ეს არ იყო პირველი შემთხვევა, როცა დედა ასე მესაუბრებოდა სიზმარში, მაგრამ ბოლო ხუთი წლის განმავლობაში პირველად განმეორდა.
ვერც კი ავტირდი, რადგან ვთვლიდი, რომ მართალი იყო. სევდის კაეშანი შემომეხვია და ნაზად ჩამეხუტა.
დედა, დედა, დედა… სიგიჟემდე მიყვარდა ეს სიტყვა და მისი არსი. დედა, დე, დედიკო…
ადამიანი, რომელმაც გშობა და გაგზარდა. ადამიანი, რომელიც შენზე ზრუნავდა, მეგან. მართალია, მხოლოდ შვიდ წლამდე, სანამ მამა წავიდოდა, მაგრამ მაინც. ის შვიდი წლის სითბო და სიყვარული მთელი დარჩენილი ცხოვრება გეყო.
ჰო დედა:
მე დავაშავე, რომ დავიბადე.
მე დავაშავე, რომ გავჩნდი.
მე დავაშავე, რომ მუცელშივე არ მოვკვდი და უკვე ოცდაათი წელიწადია, რაც ცოცხალი ვარ.
ნეტავ, მამას მაშინ გავეგუდე, როცა გაიგო, რომ მისი არ ვიყავი.
ნეტავ, ჩავეძაღლებინე და არ გავემეტებინე იმ ქალთან საცხოვრებლად და საწამებლად, რომელსაც დედას ვეძახდი და ყველაფრისდა მიუხედავად, მთელ სამყაროს მერჩივნა.
მე ჯერ კიდევ შვიდი წლის ბავშვი ვარ, რომელიც მამამ მიატოვა.
ბავშვი, რომელსაც სჭირდება ზრდასრულ ასაკში ის, რაც სჭირდებოდა ოცდასამი წლის წინათ. იქ, სადღაც მეგანის შიგნით ცხოვრობს პატარა გოგონა, რომელსაც საყრდენი სჭირდება. საყრდენმა კი ის დატოვა, თავისი ნებით. მის აღზრდაზე უარი თქვა, რადგან მისთვის, უბრალოდ, ზედმეტი ტვირთი იყო.
…
თითოეულ ჩვენგანშია ეს ბავშვი. ჩვილი, უსუსური, რომლის აღზრდაც ჩვენვე გვევალება. მეტისმეტად მარტოსულია ადამიანი, რომ თავისი "ჩვილი" ბოლომდე საკუთარ მშობელს მიანდოს. ან, უბრალოდ, მე ვფიქრობ ასე...
…
მეათე დღე იყო ჩემი აქ ყოფნისა და უკვე ვეღარ ვგრძნობდი საკუთარ თავს. თითქოს, ჩემი სული სადღაც დაძრწოდა წარსულის ღრმა ნაპრალებში, მე კი საუკუნოდ მიმატოვა.
მე ყველამ მიმატოვა, საკუთარმა თავმაც კი. რა აბსურდია, ღმერთმანი!
ღრმად ჩავისუნთქე რამდენიმეჯერ, ვცადე დამშვიდება, თავის ხელში აყვანა, მაგრამ არაფერი შეცვლილა. ფიქრები ტვინის ხვეულებზე ამომეტვიფრვნენ და ანცი ბავშვებივით დახტოდნენ. მაღიზიანებდნენ და ჭკუიდან მშლიდნენ.

გისოსებიან, დაბურულმინიან ფანჯარას მივუახლოვდი და...

სარკმელს რომ მივუახლოვდი, უკუნით წყვდიადს შევეჩეხე პირისპირ. იმდენად ბნელს, რომ ამ, ლამის, შუქგაუმტარ მინებში საკუთარი ზიზღის და სევდისმომგვრელი ანარეკლის ზუსტად გარჩევაც კი შემეძლო. ვხედავდი ნაკვთებს, სხეულს, ვხედავდი თვალებს… მერე, რა, რომ სიბნელის სიკვდილამდე მეშინოდა და ყოველღამე საკუთარ თავს ვებრძოდი, რომ შიშს გავმკლავებოდი. მერე, რა, რომ ამ ოთახში ნათურა არ იყო...
ვუყურებდი თვალებს, მზერას... ჩემივე მზერა მატყვევებდა. ნუთუ, ეს მე ვარ ? ასეთი დაბერებული და ჩამომჭკნარი? ვიღაც მიყურებდა, მიყურებდა ძალიან ღრმა, წყლიანი, სევდიანი თვალებით, მაგრამ თავდაჯერებული, გამჭოლი მზერით... უცხოა, ძალიან უცხო და მწარე. უშაქრო ყავასავით მწარე და ცხელი. უნებურად მკვლელმა შიშმაც კი ამიტანა. ვინ არის, რა არის, რა უნდა?! ვაკვირდებოდი და თითქოს, მიახლოვდებოდა…
ძალიან ნელა მიახლოვდებოდა და სასტიკად მაფორიაქებდა, გულის წასვლამდე მაღელვებდა. გულს ბაგაბუგი გაჰქონდა და ყელში უზარმაზარ გორგალად ქცეული ხორხი მებჯინებოდა. და ამ დროს ის უცებ გაქრა… გაქრა ისევე მყისიერად, როგორც წარმოიშვა. მისი ეს ქმედება იმაზე მეტად შიშისმომგვრელი იყო, ვიდრე როცა ვხედავდი… მე მას ვხედავდი და ვგრძნობდი კიდეც. ვგრძნობდი? რას ვგრძნობდი? ჯანდაბა ! ვერ ავხსნი. ამოუცნობია და მაწამებს.
ამჯერად კი ვიგრძენი - როგორ ამევსო თვალები წმინდა ცრემლით... გადმოიღვარა და სიწმინდის მიუხედავად, ლოყები უმოწყალოდ დამისერა. თითქოს, ბასრი იარაღი დაგისვეს სახეზეო. გონება გამინათდა და მივხვდი, რომ ეს მისი ცრემლია, მისი გრძნობაა, მისი სევდაა, მისი თავდაჯერებულობის მფლობელი გავხდი.
მეგან, ის შენშია... შენშია, მაგრამ რა არის? რატომ არის? შეგრძნება, თითქოს, შენი გული ხელში უჭირავს და მთელ ორგანიზმთან ერთად სურს, რომ გამოგაცალოს. სიცარიელე დატოვოს იმ ორგანიზმში, რომლის ტანჯული სული ყოველწამ ცარიელდება. ივსება და კვლავ ცარიელდება, ივსება და ცარიელდება ისევ... სურს, რომ ფიტულად გარდაგქმნას. დატოვოს შენგან მხოლოდ ნაჭუჭი, მხოლოდ ბაკანი. სურს ბოლომდე შეისრუტოს შენი სამყარო. შეისისხლხორცოს შენი „მე“. შენში შექმნილი სამყარო, სადაც ყველა სულიერსა თუ უსულოს შენი სურნელი ასდის. ამ სპეციფიკური არომატითაა ყოველივე გაჟღენთილი და ათრობს ნებისმიერს, ვინც კი შემოდგამს აქ ფეხს. მაგრამ ეს ადგილი უკაცრიელია. ადამიანს აქ ფეხი არ დაუდგამს, არ უგრძვნია ეს ღვთაებრივი არომატი. ის კი? ვინ არის ის... ჯანდაბა. ვინ არის ის?! რა უნდა შენგან. ამ მხეცური აურით გაჟღენთილ უცხოს - რა უნდა ამ მუქ ფერებში შეღებილი სათნოების განსახიერების სამყაროში, სადაც სუფევს საოცრად უმანკო გარყვნილება. რა უნდა მას იქ, სადაც ყოველივეს შენი სახება აქვს. აი, ხედავ? ეს ბრჭყვიალა ქვიშაც, რომელიც უკიდეგანო ოკეანის შესანიშნავ სანაპიროს ამშვენებს - შენ აგირეკლავს. ამ პაწია თავისუფლად მოფარფატე უდარდელ პეპელას ხედავ ? ისიც შენ ხარ. აქ ყოველივე შენ ხარ, ყოველივე შენს ხელთაა. როგორ შემოიჭრა ის აქ ? როგორ შეუძლია ამ უცხო სხეულს, მოქმედებდეს შენზე ასე მძაფრად. იქნებ, სულაც არ არის ის უცხო ? იქნებ, არ უნდა გაშინებდეს ესოდენ მკვეთრად. იქნებ, ეს უცხო სხეული იმდენად ნაცნობია, რომ უცხოდ გეჩვენება. იქნებ, ეს უცხო სხეული კვლავ შენ ხარ. იქნებ საკუთარი თავის გეშინია... იქნებ…

…

- მეგ, ნაყინი მინდა. - შემომციცინებდა თვალებში ხუთი წლის ბავშვი, რომელიც იმაზე მეტს ხვდებოდა, ვიდრე ამ ასაკში სჩვევიათ ხოლმე.
- რომელი გინდა, ნილ? - გავუღიმე, მერე, რა, რომ გროშები მეყარა ჯიბეში და ცამეტი წლის ვიყავი.
- ვანილის, აი, ის! - თითი გაიშვირა ვანილის ნაყინისკენ და მე ფასს შევხედე. ჯანდაბა!
ჯიბეებში რაც კი რამ მქონდა ამოვფხიკე, მაგრამ მაინც არ მყოფნიდა. ტუჩი მოვიკვნიტე, ხელის კანკალით გავუწოდე ხურდა გამყიდველს და მთელი სხეული დამეძაბა მოლოდინში.
- არ არის საკმარისი. - ცივი ხმით მითხრა და ახლა მე მელოდებოდა, როდის დავუმატებდი.
ნილს გავხედე, რომელიც ნელ-ნელა ხვდებოდა სიტუაციის არსს. შემდეგ კი გამყიდველს მივაჩერდი. არანაირი რეაქცია…
- გთხოვთ. - ჩავიჩურჩულე და თვალები ამემღვრა.
- გოგონი, მე აქ საქველმოქმედო ორგანიზაცია არ შემიქმნია, მეც ისევე მშია, როგორც შენ. გაანძრიე ერთი ადგილი და ბავშვისთვის ნაყინის ფული მაინც იშოვე. - მშვიდად მითხრა, მაგრამ გულზე ლახვარივით დამესო მისი სიტყვები.
ის-ის იყო უნდა გავბრუნებულიყავი, რომ მან ნილს მაინც გაუწოდა ვანილის ნაყინი, ნილმა კი თითიც არ დააკარა. სერიოზული სახით მიუბრუნდა და ჰკითხა.
- ქალბატონო, რა გქვიათ?
- ჯილდა. - გაოცებული იყო.
- ქალბატონო ჯილდა, თქვენ ბავშვობაში გცემდნენ? - სახეზე ფითრისფერი დამედო.
- ა-არა. რატომ მეკითხები?
- უფასო მუშახელი ყოფილხართ საკუთარ ოჯახში? - ნილს მხარზე ხელი დავადე, რომ გაჩუმებულიყო, მაგრამ მან მკლავი მოიქნია და ჩემი ხელი გასწია.
- მომაშორეთ ეს ბავშვი, რას ლაპარაკობს. - აღშფოთდა და მე მომმართა. - უზრდელი ბავშვი! - მე კი ნილი ვერ გავაჩუმე… - ნაყინი ჰომ მოგეცი, წადი ახლა აქედან!
- ტვინის შერყევამდე ბეისბოლის ბიტა მოგხვედრიათ თავში? - არა, ნილ, ნუ იტყვი, არ თქვა...
- რატომ… - სუნთქვა უკვე გაუხშირდა ქალს, ვერ ხვდებოდა კითხვათა კასკადის არსს.
- იმიტომ, რომ თქვენ არ იცით ვინ როგორ ცხოვრობს, რა გამოუვლია და როგორ წვალობს. აი, თქვენ ჰომ წვალებით გახსენით სანაყინე? - უკიდურესად მშვიდი იყო.
- ჰო.
- ჩვენც ვწვალობთ, რომ ნაყინის ფული ვიშოვოთ.
- ვხვდები რასაც ამბობ, მაგრამ მე რომ უფასოდ ვარიგო ნაყინები, მე თვითონ რაღას შევჭამ? - ხუთი წლის ბავშვთან კამათში ჩათრეული ზრდასრული ქალი - სასაცილოა, სატირალი რომ არ იყოს.
- იცით რა, ქალბატონო ჯილდა? ადამიანები ერთმანეთის გარეშე არაფერს წარმოვადგენთ. მხოლოდ ერთმანეთით შეგვიძლია ვიადამიანოთ. აი, მე ვწვალობ, ნაყინის ყიდვა მინდა და ჩემნაირები რომ არა, თქვენ სანაყინე არ გექნებოდათ. - თქვა, ხელი ჩამკიდა და წავედით. მტკიცე, შეუვალი ნაბიჯები ჰქონდა ნილს.
ჯილდას ნილისკენ გაწოდებული ნაყინი ზედ ხელზე დაადნა. არ ვიცოდი რა გამომეტყველება ჰქონდა, მაგრამ ამ ბავშვმა მას რეალობა აჩვენა. აჩვენა ჯაჭვი, რომელიც თითოეულ ადამიანს აერთიანებს და რომლის გარეშეც ადამიანები არც ვართ.
მე კი ვამაყობდი ჩემი ძმით. მან შეძლო ის, რაც ვერ შევძელი მე, მას ეყო გამბედაობა დაპირისპირებოდა სამყაროს კანონებს და ამ კანონებითვე ეცხოვრა ისე, როგორც მას სურდა.
მისი ცხოვრება ჩემთვის მაგალითი იყო, ერთადერთი მაგალითი, რომელსაც მივდევდი და მსურდა დავწეულიყავი. მაგრამ ყოველთვის ერთი ნაბიჯით უკან ვრჩებოდი...
იმ დღესაც, იმ ღამესაც ერთადერთი ნაბიჯით უკან ვიყავი და ვერ დავეწიე.













IV

22.02
მეთხუთმეტე დღე იყო ჩემი გამოთვლებით. სიზუსტით ვერ დავიკვეხნიდი, დღე-ღამე არეული მქონდა და მე უკვე უძილობისგან დაღლილი და ჩასისხლიანებული თვალები უზარმაზარი რკინის კარისკენ გამირბოდა. შეუძლებელია აიტანო საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა ამდენი ხნით.
ადამიანს, რომელსაც ჩემთვის საჭმელი მოჰქონდა, დაჩოქილი ვევედრებოდი ორი სიტყვა მაინც ეთქვა. კარს გაძვალტყავებულ მუშტებს ვუბრახუნებდი და ცხარე ცრემლად ვიღვრებოდი. ერთი სიტყვა, ნებისმიერი. თუნდაც გაველანძღე, ოღონდ რამე ეთქვა.
გული მისკდებოდა, ყურებში წუილი ვერ მოვიშორე და ჩემს წყვეტილ სუნთქვას ვაყურადებდი. ერთხელ ჩასუნთქვაც კი დამავიწყდა, ოღონდ რიტმი შემეცვალა ჟღერადობის. ლეონის ხვრინვასაც დიდი სიამოვნებით მოვუსმენდი ახლა, ოღონდ ახლოს მყოლოდა. ოღონდ მარტო არ ვყოფილიყავი… ოღონდ ამ აფთრებად ქცეულ მოგონებებს ჩემი აწმყოს ლეში აღარ დაეღრღნათ - ყველაფერზე ვიყავი თანახმა.
კბილების გამოხეხვას საერთოდ მივანებე თავი. რაში მჭირდებოდა? ჩამპალიყო ისევე, როგორი ჩამპალი სულიც მქონდა. ჩაყვითლდა და ეს აუტანელი ტკივილი, ნიკოტინის არარსებობით გამოწვეული… არც შხაპს ვიღებდი და დღეები ნამდვილად ამერია. ზუსტად მეთხუთმეტე იყო, თუ მე მეგონა ასე, რადგან ფლინის ნათქვამის მიხედვით, მეთხუთმეტე დღეს კარებს ანგრევენო?! რატომ ჩავებღაუჭე ამ წყეულ რიცხვს?!
ფეხშიშველი მივუახლოვდი ჩაჟანგულ კარს. ვერც სიცივეს ვგრძნობდი, ვერც შიმშილს. მოზრდილი ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე და მომინდა გაღება. მომინდა საკუთარი თავისგან გაქცევა, რადგან კედლები ყოველწამს პატარავდებოდნენ. თავს მესხმოდნენ და უცოდველი ჭიანჭველასავით გამსრესდნენ ისე, რომ ვერც კი შეამჩნევდნენ ამას. როგორც ადამიანები ვიქცევით ხშირად… და რა მნიშვნელობა აქვს, ჭიანჭველა სხვისი ემოციებია თუ რეალური, ნამდვილი მწერი?!
მე არ უნდა ვყოფილიყავი აქ და ახლა. მე არ უნდა ვყოფილიყავი საერთოდ. ეს სხვისი სხეული, სხვისი მოგონებები და ცხოვრებაა. მე კი მაყურებელი ვარ. ამ ადამიანის ცხოვრების ყურებით ქანცი გამძვრა, დავიღალე, მომისაჯეს ამის კეთება? წინა ცხოვრებაში საშინელება ჩავიდინე და ახლა ჯოჯოხეთში ვარ?
ოთხად მომკეცეთ, ფურცელივით დამჭმუჭნეთ და მიმაგდეთ სადმე კუთხეში, რომ ვერავინ მიპოვოს…
ამ დროს კი სულსაც მიჰყიდი სატანას, ოღონდ ვინმემ გიპოვოს, თვით ეშმაკმაც კი და დიალოგი გამართო მასთან. ამოთქვა ის, რაც დიდი ხნის წინ ღრმად ჩამარხე და გეგონა, რომ გადალახე. სინამდვილეში ცხრაკლიტულით ჩაკეტილი კარადა, სადაც ეს მოგონებები ჩაკეტე და დაივიწყე ამის შესახებ, უბრალოდ, მომენტს ელოდებოდნენ. უბრალოდ, მომენტს და...

საბოლოოდ - კარს თითიც ვერ დავაკარე. იმდენად სუსტი ვიყავი, რომ არც გაძლება შემეძლო, არც თავის დაღწევა. პარადოქსი ყოველთვის ღრღნიდა ჩემს სიცოცხლეს და ლამის, ძვალიც შეეჭამა, რომელზეც ჩემი სული იყო ჩამოკონწიალებული.
…
- ჰომ იცი მაინც გიპოვი, შე პატარა კახპა! - გაჰკიოდა ქალი სოფლის სახლის ეზოში. ეძებდა გოგოს, რომელმაც მოიპარა… - დაიმალე, დაიმალე! მოხვალ, როცა მოგშივდება და მერე გაჩვენებ სეირს!
მე კი უზარმაზარ ნაგვის ურნაში ვიჯექი. სახლიდან მოშორებით, მაგრამ მისი ხმის გარჩევა მაინც შემეძლო. ჩამპალი პროდუქტების სუნისგან, ლამის, გონს ვკარგავდი. მაგრამ არაფრის დიდებით გამოვდიოდი. თავბედს მაწყევლინებდა ცხელ გულზე რომ მოვეხელთებინე. დღეს კი უკვე მომხვდა წკეპლა ორჯერ - თხილი საკმარისად არ მოვკრიფე. კილოგრამი დააკლდა.
ახლა ხელში აკანკალებული ლეკვი მეჭირა. ასე სამი-ოთხი თვისა, მეტისი უნდა ყოფილიყო. ერთი შემწვარი კვერცხი მოვიპარე ტაფიდან პატარასთვის, ძალიან შემეცოდა. ცხოველები უკეთ გვგრძნობენ, ვიდრე ადამიანები.
დედაჩემს მისი თავიდან მოშორება უნდოდა. მე კი გავუძალიანდი. მართალია, სილა გამაწნა, მაგრამ გაქცევა მოვასწარი.
ცხოველი შემეცოდა, ზამთარი იყო, გაიყინებოდა. ან კიდევ დედა თვითონ მოკლავდა მას. ახლა, როცა გავიზარდე მეცინება, რომ სულ პატარამაც კი ვიცოდი - რას წარმოადგენდა დედაჩემი.
რვა წლის ახალი გამხდარი უნდა ვყოფილიყავი, დედას უკვე მოზრდილი მუცელი რომ ჰქონდა, ნილზე იყო ორსულად. ერთ თვეში უნდა ემშობიარა, კარგად მახსოვს.
რთული ფეხმძიმობა ჰქონდა და ამიტომ ხშირად უფუჭდებოდა ხასიათი. ხშირად ჩხუბობდა და უმისამართოდ იქნევდა საგნებს. ფეხის წვერებზე დავდიოდი და ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ არ გამებრაზებინა, მაგრამ… დღე არ გავიდოდა, რომ… ჰო, ყოველი დღე ერთმანეთს ჰგავდა სცენარით.
მხოლოდ ახლა ვხვდებოდი, რომ ეს ძალიან სამწუხარო იყო.
ისიც ძალიან სამწუხარო იყო, რომ მამაჩემის წასვლის შემდეგ - ერთ თვეში სხვა კაცს გაჰყვა ცოლად. არ ვიცი, ხელი მოწერილი ჰქონდათ თუ არა, მაგრამ ეს ჯმუხი, მაღალი კაცი შემოგვისახლდა და თავი ყველას და ყველაფრის ბატონ-პატრონი ეგონა.
დედამ მამას მასთან უღალატა. ეს კაცი იყო რეალურად მამაჩემი, წლების შემდეგ ლორა ბებომ მიამბო.
...

- არა, არა, ამას რატომ ვიხსენებ. ეს რატომ მახსენდება. შეჩერდი, ნუ. გთხოვ, გევედრები! - კარცერის ორმაგ სარკეში ვიყურებოდი და სიძულვილის გარდა ვერაფერს ვგრძნობდი. ღრმად ვსუნთქავდი, მაგრამ ჩემი დამშვიდება უკვე შეუძლებელი იყო. მთელი ძალით მოვუქნიე მუშტი. პირველი შრე გაიბზარა, მაგრამ თვითონ სარკე არ დაზიანებულა. გამეცინა, ხმამაღლა გამეცინა და სისხლში მოცურავე ხელი სახეზე მოვისვი.
- ფსიქიკა ერთხელ თუ გაიბზარა, მას ვეღარ აღადგენ, ძვირფასო ლეონ!
მხრები ამიკანკალდა და ავტირდი. რატომ არ დავუჯერე საკუთარ თავს და შიშებს, რატომ ავყევი ეგოისტურ აზარტს, რომელიც ბეწვის ხიდზე მატარებდა და არწევდა მას?!
ისტერიკა მქონდა, სარკეში ვხედავდი ადამიანს, რომელიც მძულდა, რომლის მოკვლაც მინდოდა, რომელმაც ყველაფერი წამართვა, რაც კი შეიძლებოდა მქონოდა. ჰო, ვიზუალურად დედაჩემის ასლი ვიყავი. მისი ახალგაზრდა ვერსია. მძულდა ჩემი სახე, ნაკვთები, მიმიკა და ჟესტები. - რატომ? რატომ აკოპირებენ ბავშვები მშობლების ამ წვრილმან დეტალებს?! რატომ აქვს სისხლს ამდენი მნიშვნელობა?! რატომ აღიქვამს ბატის ჭუკი დედად იმას, ვისაც პირველად დაინახავს? რატომ ვერ ვირჩევთ როგორები გვინდა ვიყოთ? რატომ ვერ ვირჩევთ ცხოვრებას, ღმერთო?! ჩვენ ხომ ინდივიდები ვართ, ერთმანეთისგან განვსხვავდებით, ნუთუ, არჩევნის უფლება წაგვართვი იმიტომ, რომ ერთნაირები არ ვყოფილიყავით? გსიამოვნებს? გსიამოვნებს ჩვენი ტანჯვა? სიმართლე მითხარი ნაბი'ჭვარო თუ არსებობ. ვეღარ ვუძლებ გესმის?! შენ მე ჩემი ღმერთი წამართვი, რაღატომ უნდა გელაპარაკო! შენ მე ყველაფერი წამართვი, რაც კი მქონდა. ბავშვობა, ოჯახი, მეგობარი, ყველა! წამართვი, გულიდან ამომგლიჯე. ორგანოების გარეშე მოსიარულე მკვდარი ვარ და ეს შენი ბრალია! - ვბღაოდი იმხელა ხმაზე, რომ ყელი მტკიოდა. - მაგრამ, რატომ შენ? - უეცრად ჩურჩულზე გადავედი. - მე, მე ვარ ამაში დამნაშავე, მე დავაშავე, მე და მე ვართ დამნაშავე, რომ ასეთ მდგომარეობამდე მივედი. მე მივეცი საკუთარ თავს ამის საშუალება და უფლება. მივუშვი იარა თავის გზაზე და მას მატლები და ჭიაღუები დაესივნენ. მტკივა, ამის დედაც! სიკვდილამდე მტკივა! - ახლა უკვე ვღრიალებდი, ვკიოდი ბოლო ხმაზე და ტირილს შორის სიტყვების გარჩევა უკვე შეუძლებელი იყო. სარკეს ვერა და ვერ მოვშორდი. ზიზღით სავსე თვალებით ვუყურებდი და ფრჩხილებით სახე ჩამოვიხოკე. შემდეგ, ალბათ, გონებაც დავკარგე, მაგრამ არ მახსოვს.
...

რა სასიამოვნოა, როდესაც უსიზმროდ გძინავს და არაფერი გაწუხებს.
...

შუაღამე იქნებოდა, როცა მომშივდა და სახლში მივედი. ეზოსგან მოშორებით მომცრო ყუთი დავდგი, რომელიც სანაგვე ურნაში ვიპოვე და შიგ ჩემი ნახევრად ჩამოხეული ქურთუკი ჩავაფინე. ლეკვს არ შესცივდეს-მეთქი. ბალახებში კარგად დავმალე, რომ არ შეემჩნიათ და არ მოეკლათ.
სანამ ჩვენს ნანგრევებს მივაღწევდი, ფეხები უკან მრჩებოდა და გულს ბაგაბუგი გაჰქონდა.
ვიცოდი, რომ მომხვდებოდა. როგორც ყოველთვის.
- ამას დამიხედეთ, ვინ მოსულა! - ირონიული, მშვიდი ხმით მომმართა დედამ, როცა სახლის კარი შევაღე.
- დედა, მე… - სუნთქვა შევიკავე, რომ არ ავტირებულიყავი. როცა ასე იწყებდა ლაპარაკს, თვითონ არ მირტყამდა ხოლმე.
- ხმა არ გავიგო! - მიკივლა და ადგილს მიველურსმე. - სახლშია, თავის ოთახში, შებრძანდი. - კვლავ ეს მკვლელი ტონი. - დროზე! - ფრჩხილები მაგიდაზე ააკაკუნა, როცა ნაბიჯი არ გადავდგი, მაგრამ მაინც მომიწია.
იმ ათი ნაბიჯის გადადგმას ათჯერ ზურგზე ქამრის დარტყმა მერჩივნა, მაგრამ ხმას როგორ ამოვიღებდი.
ერთ პატარა, ლამის, ჩამონგრეულ ქოხში ვცხოვრობდით და თითოეული ნაბიჯის გადადგმა არასასიამოვნო ჭრაჭუნს უდრიდა. ქუსლი, ფეხის გული, თითების წვერები… ქუსლი, ფეხის გული, თითების წვერები და ასე ათჯერ.
ათი ნაბიჯი გადავდგი, ათჯერ გაიჭრაჭუნა წყეულმა იატაკმა და ფანჯარაში გავიხედე, რომელიც დერეფნის ბოლოში იყო. უკვე საოცრად ბარდნიდა. ულამაზესი იყო, მაგრამ ტანში უსიამოვნოდ გამცრა, ვერ ვიტანდი სიცივეს. მაკაწკაწებდა სულ ოდნავ ყინვაშიც კი.
- რას დგახარ, შემოდი. - ბოხი, შემაძრწუნებელი ხმა ჰქონდა. იცოდა, რომ კართან ვიდექი, რამდენიმე წამი დამაცადა მხოლოდ.
ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე და კარი შევაღე. მის წინ დავდექი და თავი ჩავხარე. საკუთარ დაკაწრულ ხელებს ვუყურებდი.
- რა დააშავე? - ვერ ვიტანდი ამ მომენტს. ყოველთვის მაგრძნობინებდა, რომ დამნაშავე ვიყავი.
- არ…
- ხმამაღლა!
- მე არ… დამიშავებია. - ყველა მყესი დამეძაბა.
- კარგი, რა გააკეთე მაშინ? რატომ ბრაზობს დედა? - ხმა დაუთბა. ყოველთვის ასე აკეთებდა. ხმის ტემბრის ცვლილება მარეტიანებდა, ვეღარაფერს ვხვდებოდი.
- კვერცხი მოვიპარე. - ამოვიჩურჩულე და ვხვდებოდი, ხორხი ყელში მებჯინებოდა.
- კვერცხის მოპარვა დანაშაული არ არის?
- მე…
- შენ რა, ქურდი ხარ?
- არა, არა, მე არ… - ხელები გავასავსავე.
- მაშინ რატომ მოიპარე კვერცხი? - წარბს ქვემოდან ავხედე. სარწეველა სკამზე იჯდა და წინ და უკან ირწეოდა. მონოტონურად, საზიზღარი ხმით. - თვალები დახარე! - გრგვინავდა მისი ხმა, მაგრამ ტონი არ აუწევია.
- მე…
- რა შენ? ამოღერღე, კიდევ უფრო ნუ გამაბრაზებ.
- ლეკვი… - წამომცვივდა ცრემლები.
- რა ლეკვი?
- ვიპოვე და…
- ნუ მაღიზიანებ, მეგი.
- შიოდა… - ამოვისუნთქე სიტყვები.
- კვერცხი იმიტომ მოიპარე, რომ ლეკვისთვის მიგეცა? - წამოდგა და ჩემ წინ ჩაიმუხლა. ორი თითით სახე ამიწია და თვალებში ჩამაჩერდა. გაგიჟებამდე ლურჯი იყო, ჩემი თვალის ფერივით.
- შიოდა. - ვერ ვუსწორებდი თვალს.
- ანუ შიოდა. ჰო? - როგორც შემეძლო თავი დავუქნიე. - ის ქალი, რომელიც ახლა სამზარეულოშია, ჰომ დედაშენია?
- ჰო. - ვერ ვხვდებოდი, რატომ მისვამდა ამ კითხვას.
- შვილს დედა ჰომ უნდა უყვარდეს?
- ჰო. - ორი თითი ლოყებზე მომიჭირა.
- შენ რატომ არ გიყვარს დედა? - თვალებში ცეცხლი ენთო. აზარტულ მოთამაშეს ჰგავდა.
- მიყვარს. - ძლივს ამოვთქვი ტუჩებს შორის.
- ჰომ იცი, რომ ტყუილი ცუდია? - თავი დავუქნიე. მუხლები მიკანკალებდა, ადრენალინი სისხლში სამყოფზე ბევრად მეტი იყო. - მაშინ რატომ იტყუები? - წარბები შეცოდების ნიშნად ზემოთ ასწია.
- არ ვიტყუები. მიყვარს დედა, მიყვარს. - ავწრიალდი მე. ხელებით მკლავები დამიჭირა და გამაჩერა.
- შენ მალე გეყოლება და ან ძმა, ამას ხვდები? - ვხვდებოდი, რომ მისი მშვიდი ხმა მაგიჟებდა.
- ვხვდები.
- ხვდები, რომ დედაშენს უფრო სჭირდება ჭამა, ვიდრე ნაბი'ჭვარ ლეკვს? - გული გამიჩერდა. დანაშაულის გრძნობამ ყელში მომიჭირა და პასუხი ვერ დავაბრუნე. - მიპასუხე! - მტკიცე ხმა, ამჯერად, ტონს აუწია.
- მოკვდებოდა… - გავბედე.
- ვინ?
- ლეკვი. ცივა და პატარაა და… - ვცდილობდი უსუსური პაწია სხეული დამეცვა, მაგრამ იმას ვერ ვხვდებოდი, რომ თავად ვგავდი იმ ლეკვს.
- დედაშენის მუცელში ისეთივე პატარა და დაუცველი ბავშვია, როგორიც ლეკვი, რომლისთვისაც შენ კვერცხი მოიპარე. - მზერა გაეყინა.
- ის ჰომ… - ცქმუტვა დავიწყე.
- რა? - წარბი ასწია.
- ის ჰომ არ მოკვდება ერთი კვერცხის გამო. - ღრმად სუნთქვა დავიწყე. შემეშინდა, სიკვდილამდე შემეშინდა, რომ ჩემს დას ან ძმას რამე დაუშავდებოდა.
- რა გარანტია გაქვს ამის ?
- გარანტია?
- ჰო. რატომ ხარ მაგაში ასე დარწმუნებული? - სარკაზმი დაეპატრონა მბგერ იოგებს.
- დედა, ის ჰომ აჭმევს. ის ჰომ ათბობს, დედა უვლის… - ენა დამება და ავსლუკუნდი.
- ჰო, დედა უვლის. მაგრამ როგორც ჩანს, შენ არც დედა გიყვარს, არც მომავალი და ან ძმა. შენ არ უვლი მათ. - ხელები გაშალა.
- მიყვარს, მიყვარს, მიყვარს! - ავტომატურად ჩამერთო "მიყვარს" რეჟიმი, უკვე ვეღარ ვსუნთქავდი.
- დამიმტკიცე.
- მიყვარს, მიყვარს, მიყვარს! - ვერ ვჩერდებოდი.
- მოკეტე! - თქვა და თმაში ხელი ჩამავლო. ოთახიდან გამათრია და კარში გამიძახა. თოვლში სახით ჩავეფალი, მაგრამ ვერაფერს ვგრძნობდი. მხოლოდ ვიმეორებდი.
"მიყვარს, მიყვარს, მიყვარს…"
…
ისტერიკისგან გულწასული გონს რამდენიმე საათში მოვედი. კუთხეში ფეხმორთხმით დავჯექი და საკუთარ დასისხლიანებულ ხელს ჩავაჩერდი.
ის დანაშაულის განცდა, რომელიც ბავშვობაში ჩამინერგეს, ამდენი წლის მერეც ვერ მომინელებია.
- ჰეი, მეგ. - მომესმა კარცერში და მივხვდი - უკვე მოჩვენებებიც დამეწყო. გამეცინა. - ჰეი, მეგ. შემომხედე. - ქალის ხმა იყო. ვიცნობდი. თავი ავწიე და ქრისტინი დავინახე.
- მეჩვენები, ჰო? - ბავშვი იყო. ზუსტად ისე გამოიყურებოდა, როგორც ბოლოს დავიმახსოვრე. ათი წლისაა, ვმეგობრობდითსავით სკოლაში. ბევრ რამეში მეხმარებოდა. მაგრამ ყველაფერს ვერ ვუყვებოდი - მრცხვენოდა.
- კი, გეჩვენები.
- აქ რატომ ხარ?
- რატომ დამიძახე?
- მე?
- ჰო, შენ.
- ალბათ, მოგეჩვენა, ქრისტინ. მე არ გეძახდი.
- იტყუები, მეგ. შენ მე გჭირდები ახლა.
- ოცი წელი გავიდა… - სახტად დავრჩი.
- წლები რამეს ცვლიან?
- ბევრ რამეს, ქრისტინ, ძალიან ბევრს.
- რა დააკლო დრომ შენს სიყვარულს? - ტუჩი მოვიკვნიტე. ისევ რიტორიკა.
- არაფერი დაუკლია…
- მაშინ, რატომ დამიძახე, მეგან? - საოცრად მსუბუქი და უდარდელი ხმა ჰქონდა.
- არ ვიცი, ქრისტინ. არაფერი ვიცი. - ვუმზერდი და ბავშვობა მახსენდებოდა. ის ბავშვობა, რომელშიც დედ-მამა არ მონაწილეობდა. - იქნებ, მართლაც მჭირდები...
- გახსოვს ის ზაფხული, მეგ? - ანცი ნოტები გამოერია ხმაში, საყვარელი იყო.
- რომელი?
- როცა წყალში ჩაგაგდე. - თქვა და გადაიკისკისა.
- ჰო, ყინულივით ცივი წყალი იყო, ივლისშიც კი. - გამეღიმა, მაგრამ ნაკვთები არ მემორჩილებოდნენ.
- მაგრამ ძალიან ცხელოდა.
- იმდენად არა, რომ მდინარეში გადაგეგდე, იდიოტო.
- მერე, მეც რომ ჩავხტი? - ქვედა ტუჩი ხელოვნურად ააკანკალა.
- ჰო, შენი ნებით. მე კი ჩამაგდე.
- სულ ეგრე არ გექცეოდნენ? - მოულოდნელად ტონი შეცვალა. საწოლზე იჯდა და ფეხებს იქნევდა.
- რა თქვი? - თვალები გამიფართოვდა.
- მე ყველაფერი ვიცოდი, მეგ. ნუ, ყველაფერი არა, მაგრამ მთელმა სოფელმა იცოდა შენი ამბავი. - ნაღველი გაერია ხმაში.
- და არავინ არაფერი გააკეთა. - თავი ირონიულად გავიქნიე.
- ეგრე გგონია? - სასხვათაშორისოდ მკითხა.
- ფაქტია, ქრისტინ. შენც კი ჩამომშორდი, თორმეტი წლის ასაკში. - სევდამ თავისი სუდარა ძღვენად მომართვა.
- არასდროს გიფიქრია - რატომ?
- ძალიან ბევრჯერ.
- და რა მოიფიქრე?
- ის, რომ ღარიბი ოჯახის შვილი, რომელსაც ყოველთვის პრობლემები აქვს - არავის სჭირდება. - თავი ჩავხარე.
- შენთან ყველაზე ახლოს ვიყავი და ჩემზე ისიც ვერ გაიგე, რომ ფული მხოლოდ ფურცლებია ჩემთვის. - ნაწყენი იყო.
- აბა, რა მოხდა, ქრისტინ?! რა დავაშავე, რომ ერთადერთი მეგობარიც წავიდა ჩემგან, როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა? - სასოწარკვეთილმა ვკითხე და ხელები გავშალე.
- დედაშენი მოვიდა.
- რა?!
- დედაშენი მოვიდა ჩვენთან და დაგვემუქრა, თუ კიდევ დააგვიანებს მეგანი ქრისტინის გამო, ქრისტინს კარგი დღე არ ელისო. - თვალი თვალში გამიყარა.
- ჯანდაბა! - ტუჩი მოვიკვნიტე და სისხლის გემო ვიგრძენი.
- ჯერ არ დავუჯერეთ.
- მერე?
- ვერ ვხვდებოდით, რატომ არ უნდა გვემეგობრა.
- დედაჩემის ლოგიკით ყველაფერი მარტივია.
- ჰო, დრო, რომელსაც ჩემთან ატარებდი, სახლში, ბოსელში ან კიდევ სხვაგან უნდა გაგეტარებინა.
- ჰო. უფასო მუშახელი… - გამახსენდა ნილის სიტყვები.
- გახსოვს ის ბიჭი? გზაში რომ შეგვხვდა, როცა სკოლიდან მოვდიოდით და მოეწონე?
- მახსოვს. - დღემდე მიკვირდა - რამ მოაწონა ჩემი თავი-მეთქი.
- მაგ დღეს მოგხვდა, ხო? - გავხევდი.
- მომხვდა. დავაგვიანე.
- მეც.
- რა?
- დედაშენი დამხვდა სახლიდან ასი მეტრის მოშორებით და ჩემი ცემა უნდოდა. - უდარდელი ტონი ჰქონდა ქრისტინს.
- არა, ქრისტინ. არა! ღმერთო ჩემო, არა! - თავი ხელებში წავიშინე და თმებს ჩავაფრინდი.
- ნუ ღელავ. ყველაფერი კარგადაა, მეგ. - გოგოს გამოსახულება ადგა და ჩემ წინ ჩაიმუხლა. - მე შენ არასდროს დამიტოვებიხარ, არასდროს. როცა მეზობელ სოფელში გადავედით, სულ შენზე ვფიქრობდი. და ახლაც შენზე ვფიქრობ.
- შენ ჰალუცინაცია ხარ, ქრისტინ. - თვალები ცრემლით ამევსო.
- მაშინ მამაჩემი შემხვდა და გადავრჩით, მაგრამ მამასთან დედაშენმა ძალიან იჩხუბა. ამიტომაც…
- ჰო, გადახვედით. მესმის…
- მაპატიე, მეგ.
- მე რა უნდა გაპატიო? - გაოცებამ ჩემს სახეზე რგოლები დახატა.
- ის, რომ ასე მარტივად დავთმე ჩვენი მეგობრობა. მაპატიებ? - მოუთმენლად ელოდა პასუხს. თავი გაუბედავად დავუქნიე და დავამატე.
- შენც მაპატიე დედაჩემის…
- არა! - თითი ასწია დატუქსვის ნიშნად. - დედაშენის საქციელზე პასუხი მხოლოდ მან უნდა აგოს. შენ არაფერ შუაში ხარ. - ყურებამდე იღიმოდა.
- კი, მაგრამ…
- არავითარი მაგრამ! შენ შენ ხარ. ახლა კი წავედი, მალე ისევ შევხვდებით.
- მეჩვენები… - ტუჩის კუთხეები იატაკისკენ იმზირებოდნენ.
- ზოგჯერ სასწაულებიც ხდება. - კვლავ გამიღიმა და გაქრა.

ზოგჯერ სასწაულებიც ხდება. იშვიათად, მაგრამ მაინც. თუმცა სასწაული რომ მოხდეს, ამის უნდა გჯეროდეს. ფიქრებს იმაზე დიდი ძალა აქვთ, ვიდრე ჩვენ გვგონია. თქვა ოდესღაც ფროიდმა და ეს დღესაც აქტუალურია.
დღეში რამდენი ფიქრის გენერირებას ახდენს ადამიანის ტვინი? რამდენი ოცნების მარწუხი, სევდის ნაბადი და ბედნიერების ციცინათელები დაფარფატებენ ჩვენ შიგნით? რამდენჯერ მოუჭერია მთელი ძალით მონატრებას ხელი გულზე? რამდენჯერ გაუნადგურებიხარ აუტანლად ასატან ტკივილს, რომელიც ჯუნგლების ლიანებივით გეხვეოდნენ სიფრიფანა სხეულზე და მოძრაობის საშუალებას არ გააძლევდნენ?
ზოგჯერ სასწაულებიც ხდება. ადამიანი თავისი არსით საოცრებაა.
...

იმ ღამით, როცა მამამ თუ მამინაცვალმა გარეთ თოვლში გამაგდო. ზედატანი გამხადა და ცხენის მათრახი ორმოცდაათჯერ დამკრა. ჰო, ვითვლიდი, თითოეულ დარტყმას. ის კი ყოველი მათრახის მოქნევისას მაიძულებდა მეთქვა - მიყვარს.
ჯირითი უყვარდა, ხშირად იყო ამით დაკავებული. ცხენი ჰყავდა გაწვრთნილი, ყოველთვის ორმოცდაათჯერ დაჰკრავდა ხოლმე მათრახს. სანამ ვუყურებდი ამ "სანახაობას" - სისასტიკე მეგონა. ცხენის როლის მორგების შემდეგ, უკვე აღარ მეგონა - ვიცოდი.
წამოვდექი და სარკის წინ, პირსაბანს ორივე ხელი დავადე. მაისური გავიხადე, ბიუსჰალტერთან ერთად და სარკეში ჩავიხედე. საკუთარ თავს მზერას ვარიდებდი, ამიტომ ზურგით შევბრუნდი და თავი მივაბრუნე. იმ ღამის ნაკვალევი ჯერ კიდევ არ გამქრალა ჩემს სხეულზე.
ყველა ყოველთვის მეკითხებოდა - "მეგ, საცურაოდ როცა მიდიხარ, რატომ იფუთები?", "მეგ, ზურგამოღებული კაბა ძალიან მოგიხდება, რატომ არ იცვამ?" მე კიდევ ხან რას მოვიფიქრებდი, რომ თემა გადამეტანა, ხან რას.
სინამდვილეში მე არ ვიცოდი - რა იყო ნამდვილი მეგობრობა. ყოველთვის გავცემდი სითბოს, სიყვარულს - იმას, რაც მაკლდა. თუმცა პასუხად იშვიათად ვიღებდი იგივეს. ადამიანებს ნელ-ნელა ისე ჩამოვშორდი, თავადაც ვერ გავაცნობიერე. ჩემსა და საზოგადოებას შორის უზარმაზარი ყბადაღებული უფსკრული იყო, რომელიც მოუთმენლად ელოდა - როდის გადავხტებოდი. მე კი არ ვაპირებდი ასე ბანალურად მოქცევას. ჰო, უცნაურია, რომ ახლა ბანალურობაზე ვფიქრობდი, მაგრამ… მე მსურდა ამეშენებინა ხიდი, რომელიც იმ ხალხისკენ გამიკაფავდა გზას, ვისაც ნამდვილად ვჭირდებოდი. მინდოდა ოდნავი ნდობის ელექს'ირის დალევა იმ იმედგაცრუების შემდეგ, რომელმაც სიცოცხლის არსი დამაკარგვინა - მსურდა, რომ "ნდობის შხამი" მეტასტაზებივით გავრცელებულიყო ჩემს ორგანიზმში, რათა ფენიქსივით ფერფლიდან აღვმდგარიყავი და ცხოვრების ახალ წიგნზე გადმომენთხია ფერადი მელანი, რომელიც სადღაც ღრმად იყო ჩემში ჩაფლული. უნდა ამომეთხარა ძირფესვიანად, უნდობლობის მკვლელი სენისგან თავი უნდა დამეღწია! კეთროვანივით ვიყავი ამ საზარელი გრძნობის გამო, მაგრამ, განა, ამას ამჩნევდა ვინმე?

















V
…
"გამარჯობა, ნილ! ერთი შემთხვევაც არ მახსოვს, რომ მოგსალმებოდი და გადავწყვიტე, რომ - ცხოვრებაში ყველაფერი პირველად ხდება!
ნეტავ, კალმის და ფურცლის შესაძლებლობა მქონდეს, რომ მოგწერო. მერე, რა, რომ ვერ წაიკითხავ, მე მაინც მოგწერდი. გეტყოდი - რას განვიცდი ამ კარცერში უკვე რამდენი ხანია.
ვცდილობდი პოზიტიური ვყოფილიყავი, ყველაფერში დადებითი დამენახა, მაგრამ შენც ხვდები, რომ ეს უნარი კარგა ხნის წინ დავკარგე, თუ ოდესმე მქონია. რა დონემდე მივედი, იცი? ამ საზიზღარ, სისხლის სუნით აყროლებულ ადგილას, რომელშიც ღმერთმა იცის, კიდევ რამდენი ხანი უნდა გავატარო - დროის ათვლა შევწყვიტე. ჰო, აი, ასე მარტივად. შევწყვიტე.
თითქოს, მივეჩვიე იმას, რაც ჩემს თავს ხდება. მკვდარი თევზივით მივყვები მდორე დინებას ან აფრებიანი გემივით, რომელიც იქით მიიწევს, საითაც ძლიერი ქარი დაუბერავს. თავისი, საკუთარი, ინდივიდუალური აზრი, თითქოს, არც გააჩნია. სამწუხაროა, არა? იყო ბრბოს ნაწილი და ბრმად მიყვებოდე მწყემსის დაძახილს, სხვა ცხვრებივით. სულელი ცხვარი ვარ, ნილ.
ყოველთვის ასეთი უსუსური ვიყავი, გახსოვს? შენ იყავი ჩემი უდრეკი საყრდენი. პატარა, მაგრამ საოცრად დიდი ბიჭი. უმცროსი ჩემზე, მაგრამ, ამავდროულად, ჩემზე მტკიცე, შეუვალი და შეუპოვარი.
მეგონა ასე, ნილ. მაპატიე, მაპატიე ჩემი ზედაპირულობა, მაპატიე შეფარული ეგოიზმი. მაპატიე, რომ ვერ დაგინახე, რომ შენს წმინდა თვალებში ვერ ამოვიკითხე ის, რაც უნდა ამომეკითხა, ძმაო, მაპატიე...
როგორ იტევდი, ნეტავ, ამ პაწაწინა სხეულში ამდენ სითბოსა და განუსაზღვრელ სიყვარულს. სიყვარულს, რომლისთვისთვისაც ეს სიტყვა იმდენად მცირეა, რომ ვერ გადმოსცემს შენს სიდიადეს.
შენი გრძნობები განსაკუთრებული იყო. ალალი, სუფთა და გულწრფელი… ხანდახან მეგონა, რომ თუ არ დაგიცავდი, სამყარო ჩაგყლაპავდა, რადგან მეტისმეტად მიამიტი იყავი ამ სიბინძურისთვის, რაც დედამიწაზე ხდება. ეს პლანეტა მდინარეში გადაგდებული პლასტმასის ბოთლს ჰგავს, ნაგავია და მეტი არაფერი. ნაგავი კი იმიტომაა, რომ ადამიანები არსებობენ ზედ. რწყილებივით ვართ მიწაზე და არასდიდებით ვუთმობთ, თუმცა, ახლა ამაზე არა...
გახსოვს, ძლიერი წვიმისა, ჭექა-ქუხილის როგორ გეშინოდა? მაშინ დედის მაგიერ, ჩემთან მოდიოდი. პირველად რომ მოხვედი, შემეშინდა. რა დაემართა-მეთქი…
დედის ოთახიდან ფეხის წვერებზე დამდგარი გამოდიოდი და საბნის ქვეშ მიძვრებოდი. როგორი გაყინული იყავი ხოლმე მაშინ. ფეხებს გითბობდი და ყოველთვის მიკვირდა, ეს პაწაწინა ფეხები ამ ჭრაჭუნა იატაკზე, ხმას როგორ არ გამოსცემს-მეთქი? თითქოს, ხვდებოდი, თუ გაიგონებდნენ, დაგიჭერდნენ და უკან დაგაბრუნებდნენ.
ოოჰ, როგორ ბრაზდებოდა დედა, როდესაც დილით ვერ გპოულობდა შენს ხის, ძლივს ფეხზე მდგარ, მორყეულ საწოლში… ბოღმით გაჟღენთილი მზერით მბურღავდა, როცა ჩემთან გიპოვიდა და გამომტაცებდა შენ თავს ხელებიდან. არ ჰქონდა მნიშვნელობა გეძინა, ტიროდი თუ იცინოდი. როგორც კი ხელში აგიყვანდა, ცდილობდი დასხლტომოდი ხელიდან და ვაი და, გამცინებოდა ამ დროს… კიდევ კარგი სამ წლამდე იქნებოდი, ასე რომ ხდებოდა.
ხუთი წლისამ კი გამაოცე. გახსოვს ის მენაყინე? ჯილდა. მაშინ მივხვდი, რომ ნაადრევად გაიზარდე, პატარავ. მაშინ მივხვდი, რომ დიდი შეცდომა დავუშვი, როდესაც ჩვენს ოჯახში რაც კი რამ ხდებოდა, ყველაფერს რომ ხედავდი და ხვდებოდი. უნდა დამემალე. ცხრა მთას და ცხრა ზღვას იქით უნდა დამემალე, სადღაც, სადაც ვერ მოგვაგნებდნენ. სადაც ჩვენთვის ყოველთვის შემოდგომა იქნებოდა, რომელიც ორივეს სიგიჟემდე გვიყვარდა. გახსოვს, ის სუსხი, რომელიც კანქვეშ გვიძვრებოდა ორივეს? ბევრჯერ გითქვამს - ნოემბრის ქარი მაქვს ძარღვებში სისხლის ნაცვლადო. პოეტურად ჟღერდა, მე კი შენი მუდამ ღიმილიანი სახით ვტკბებოდი.
ათის იყავი, როცა წამოვედით, მაგრამ მაინც დამიგვიანდა, ძამიკო. ძალიან, ძალიან დამიგვიანდა და დაგვიანებასაც კი გვიან მივხვდი.
ახლა მეზიზღება ნოემბერი, მეზიზღება სუსხი, მეზიზღება ხალხი, რომელიც ირგვლივ იმდენად ბევრნი არიან, რომ ეს ზიზღი გორგალად იხვევა ყელში და სიტყვებს შუა გზაში მიწყვეტს. რა პარადოქსულია, არა? ახლა მარტო ვარ, უკვე დიდი ხანია. ზოგჯერ მგონია - საუკუნე გავიდა-მეთქი, მაგრამ ზიზღი არსად ქრება.
ყველაზე მეტად კი მაშინ მძაფრდება, როდესაც სარკეში საკუთარ ანარეკლს მოვკრავ თვალს. შეცბუნება და რამდენიმე გრამი ადრენალინი მსწრაფლ იწყებენ ჩემ ირგვლივ ასკინკილას. ცრემლი კი არა და არ მოდის. ბოიკოტი გამომიცხადეს, მარაგი ამოვწურეთო და გაიფიცნენ.
ჯანდაბა, ნილ! მომელანდე, რა.
ერთხელ მაინც, გთხოვ.
ერთხელ მაინც… დამელაპარაკე, როგორც ადრე. მაგრძნობინე შენი სიახლოვე მილიარდი გალაქტიკის იქითაც. ერთი სიტყვა მაინც მითხარი, ნილ.
გთხოვ…"

…

- ერთი კათხა ლუდი, ბენ. - შავგვრემანი იყო, შავში გარდამავალი ფერის თვალებით.
- სრულწლოვანი ხარ? - ჰკითხა ბარმენმა, რომელიც ჭიქების გაპრიალებით იყო დაკავებული. დღეში ერთსა და იმავე ჭურჭელს ათჯერ გაწმენდდა, მიუხედავად იმისა, რომ ზოგი შესაძლოა იმ დღეს საერთოდ არ გამოეყენებინა.
- კარგი, რა. როდის მოეშვები ამ სულელურ კითხვებს? - გაეცინა, მაგრამ სევდის ძლივს შესამჩნევი ნოტები ხმაში გამოერია.
- ხვდები მაინც, რომ ამის გამო შეუძლიათ, რომ დამაჯარიმონ ან ჩამსვან კიდეც? - გაწიწმატდა კაცი.
- ერთი კათხა ლუდისთვის, არავინ ჩაგაჯენს და არ დაგაჯარიმებს, ბენიტო.
- ერთი კათხა, შემდეგ მეორე, მესამე და ასე ასი კათხა. ასი! - იძახდა და მაინც ავსებდა ლუდით ჭურჭელს. ბიჭის წინ დადგა და თეძოს ქნევით მიუბრუნდა წინანდელ საქმიანობას.
- ბურდღუნი გიხდება, სექსუალურს გხდის. - ჩაიხითხითა ბიჭმა.
- არ წამოვეგები შენს პროვოკაციაზე! შენ გეი არ ხარ!
- რა იყო გეი-რადარი გაქვთ თუ რა უბედურებაა? - მერამდენედ ეკითხებოდა, ვინ მოსთვლის.
- დიახ! ადამიანისგან ეგრევე მოდის ვაიბები, ენერგეტიკა, აურა, რომ ჩვენიანია! - გატაცებით დაიწყო საუბარი. - რომ თემის წევრია და...
- აუ, ჩაირთო… - ჩაიბურტყუნა ბიჭმა და ლუდი მოსვა.
- ჰომოფობი ხარ! - აიფოფრა კაცი.
- ჰომოფობი რომ ვიყო, მაგ სიფათს კარგა გვარიანად გაგილამაზებდი. - იღიმოდა. ძალიან უხდებოდა ღიმილი.
- შენ ჰომოფობიის გამოვლინება - მხოლოდ მუშტების ქნევა გგონია? - გაწიწმატდა ბენი.
ის-ის იყო უნდა ეპასუხა, რომ დამთრგუნველი აურა იგრძნო. ხერხემლის გასწვრივ ეკლებმა დააყარა.
- ჰომოფობია ვრცელი თემაა, რომლის განხილვაც არ ღირს. - ბარის მაგიდას მიუჯდა თეთრ ტანისამოსში გამოწყობილი კაცი. ოცდაათ წლამდე იქნებოდა.
- რატომ არ ღირს? - უცნაური შეგრძნების მიუხედავად, მაინც შეეპასუხა ბიჭი.
- ნილ, გაჩუმდი. - უჩურჩულა ბენმა და სახელოზე მოქაჩა. ნილმა წარბი შეჭმუხნა და მის გვერდით მჯდომის სკანირება დაიწყო.
- რატომ აჩუმებ? - გულგრილი ტონი ჰქონდა. - თუ საუბარი სურს - გააგრძელოს.
- უბრალოდ, ბატონო კორნელ… - ენა დაება ბენს.
- უბრალოდ, აქ ყველას ჩემი ეშინია, ეს ბიჭი კი შენი მეგობარია, ან კარგი ნაცნობი და არ გინდა, რომ ჩავითრიო? - ცინიზმის გვირგვინმა დაუმშვენა თავი.
- მე…
- ბენ, მოკეტე. - წარბი ასწია ნილმა. - ვინ ხარ? - მიუბრუნდა თეთრებში გამოწყობილ კაცს. საღამო იყო, მაგრამ სათვალე მაინც ეკეთა. უცნაურად გამოიყურებოდა.
- სანამ სხვას დაუსვამ მაგ კითხვას, ჯერ თავად უნდა თქვა შენი სახელი. - ვისკი მოსვა, რომელიც ღმერთმა იცის იქ როგორ გაჩნდა რამდენიმე წამში.
- ნილ ჰემფრი. - სწრაფად უპასუხა და მოუთმენლად ელოდა - როდის დაასახელებდა თავის ვინაობას მამაკაცი. ოდნავ მისკენ გადაიწია კიდეც.
- კორნელ ფლინი. - მშვიდი, აუღელვებელი ტემბრი ჰქონდა. ვისკი მოსვა და ნილს შეხედა.
- ანუ, გინდა თქვა, რომ აქ ყველას შენი ეშინია? - ინტერესით გაჟღენთილი ხმა ჰქონდა ნილს.
- სავარაუდოდ, უნდა დაგეფიქსირებინა ბარმენის რეაქცია, როდესაც გვერდით მოგიჯექი. ახლა კი მიმოიხედე ირგვლივ და დასკვნების გამოტანას შენ მოგანდობ. - ნილი დაემორჩილა და ბარს გადახედა. შახმატისებურად განლაგებული, უბრალო მაგიდები და დაწნული სკამები, ფაქტობრივად, დაცარიელებული დახვდა. ამ მდგომარეობამ ცოტა არ იყოს დაძაბა. - ხვდები? - ჰკითხა ფლინმა.
- ვხვდები, მაგრამ აქაურობის დატოვებას არ ვაპირებ. - შიშის ნოტებშეპარული სიმტკიცით უპასუხა.
- ვინმე გაძალებს?
- რა?
- ვინმე გაძალებს აქაურობის დატოვებას-მეთქი?
- ა-არა.
- მაშინ "აჩოტებს" რატომ მაბარებ? - გაეცინა ფლინს.
- უბრალოდ… - თქვა და ლუდის ნახევრადჩაცლილ კათხას ჩააჩერდა.
- უბრალოდ. - გაიმეორა კაცმა. - რაოდენ ზედაპირული და ღრმა სიტყვაა ერთდროულად. პარადოქსული… გიყვარს პარადოქსები, ნილ ჰემფრი?
- სიყვარული და სიძულვილი პირობითია, მხოლოდ ის შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი ცხოვრებაა გაჟღენთილი პარადოქსებით.
- ოჰოო, აი, ასე, უბრალოდ, უკვე გადავიკვეთეთ რაღაც პლანში. - ცალყბად გაიცინა და მეორე ჭიქა მოითხოვა. საცოდავი ბენი პირში წყალჩაგუბებული ასრულებდა მის დავალებებს.
- შესაძლოა. - მხარი აუბა ნილმა. - მაგრამ შენგან განსხვავებით, ჩემი არ ეშინიათ.
- დარწმუნებული ხარ მაგაში? - სათვალის ოდნავ ზემოდან შეხედა ბიჭს ნილმა.
- არაფერი ჩამიდენია ისეთი, რატომაც უნდა ეშინოდეთ ჩემი. - მტკიცედ უპასუხა, უკან არასდიდებით დაიხევდა.
- მე არც ბენისთვის და არც სხვა დანარჩენი, აქ მყოფი, ხალხისთვის გამიკეთებია ბოროტება, მაგრამ ჩემი დანახვისას მუხლები უკანკალებთ. - მხრები აიჩეჩა. - ასეა ბენიტო? - მიმართა გაფითრებულ ბარმენს, რომელიც გამწარებით აპრიალებდა ჭურჭელს.
- დ-დიახ, მ-მართალი ბრძანდებით. - ხმაგამტყდარ პასუხზე ნილი ოდნავ დაიძაბა.
- რატომ ?
- ჰა? - გვერდულად გადმოხედა ფლინმა ჰემფრის.
- რატომ ეშინიათ შენი, კორნელ? - გაბედა.
- ოჰო, უკვე სახელითაც მომმართავ? ძალიან მამაცი უნდა იყო, ან ძალიან სულელი ამისთვის, ნილ. - გადაიხარხარა ფლინმა.
ნილი ჯიუტად დუმდა. პასუხს ჩვილის პირველი ჩასუნთქვასავით ელოდა.
- გაარკვიე, რის გარკვევასაც მოახერხებ. და რომ გაარკვევ, გაბედე და მოდი. ნუ იქნები სულელი. სულელები ისრისებიან. - ხმადაბლა თქვა და მეორე ჭიქაც ჩაცალა.
ადგა, თეთრი ტანისამოსი გაისწორა და ბარიდან აუჩქარებლად გავიდა. მისი გასვლისთანავე ბენთან ერთად, თითქოს, დათრგუნულმა კედლებმაც კი ამოისუნთქეს.
- არც კი გაბედო, ნილ! - ჩასჩურჩულა ბენმა და მკლავზე ხელი მოუჭირა. - არც კი გაბედო სათოფეზე ახლოს მასთან მიახლოება! - ვედრება ისმოდა მის ხმაში, ნილმა კი აინუნშიაც არ ჩააგდო ისე უთხრა:
- ახლა კი, ბენიტო, ჩემო ძმაო, დამიჯექი და ყველაფერი დაფქვი, რაც ამ ტიპზე იცი. - მხარზე ხელი შემოხვია და ბარის მაგიდას ცალი იდაყვით დაეყრდნო.
- მე, არ შემიძლია… - ხელები გაასავსავა კაცმა.
- ჰო? რატომ?
- ვმუშაობ. აი, ხედავ, ჭიქებზე ლაქებს, სულ უნდა გავწმინდო! - ისტერიკის პირას იყო მისული.
- ეგ ჭიქა დღეს მეშვიდეჯერ გაწმინდე, მიუხედავად იმისა, რომ არავის დაულევია მანდედან. - ამოიხვნეშა ნილმა. - რატომ არ გინდა, რომ მომიყვე? - მობეზრება გაკრთა მის ხმაში.
- ნილ, რომ ჩაგითრიოს… რომ ჩაგითრიოს, ვეღარ ამოძვრები. - ღრმად სუნთქვა დაიწყო ბარმენმა და თვალები შიშისგან გაუფართოვდა.
- სად უნდა ჩამითრიოს?
- თავის ქსელში. იცი, რამდენი ფული აქვს? მაგრამ არავინ იცის, რას საქმიანობს. არავინ!
- და რაღატომ ეშინიათ, კრიმინალია? - ჩაეძია ბიჭი.
- რა თქმა უნდა! - წამოიყვირა ბენმა.
- ნარკობარონი? - გაეცინა ნილს.
- არავინ იცის! ვინც იცის, ჩუმადაა.
- ანუ ვიღაც კორნელ ფლინი, რომელსაც ღმერთმა უწყის რამდენი ფული აქვს, ყველას შიშის ზარს სცემს მხოლოდ იმიტომ, რომ არავინ იცის საიდან აქვს ამხელა თანხა?! - დასკვნა დადო ნილმა. სასაცილოდ ეჩვენებოდა ეს ყველაფერი.
- არა, არა. არასწორად გამიგე. - ფრუტუნებდა ბარმენი.
- ლაკონურად და მეტი კონკრეტიკა, ბენ! მოთმინების ფიალას ნუ მივსებ! - ბარის მაგიდას მუშტი დაარტყა ნილმა.
- მან დედამისი მოკლა! გაატყავა და ვირთხებს აჭამა!
…
დარეტიანებული მიჰყვებოდა ნაწვიმარ ქუჩებს და ხარბად ისრუტავდა პეტრიქორს. მისი არითმია ცოტაც და გულის გაჩერებას იწინასწარმეტყველებდა მორზეს ანბანით.
რამდენჯერ უფიქრია? რამდენჯერ აალებულა ეს არაადამიანური ფიქრი მის წმინდა გონებაში? რამდენჯერ ჩავარდნილა უკონტროლო აფექტში და არასწორ გზას დასდგომია? ამაოდ. ის მაინც ადამიანი იყო, მას მაინც ესმოდა. მას სურდა, რომ დაეჯერებინა, მაგრამ არ შეეძლო. რეალობა სიკვდილის ცელივით აწვენდა მიწაზე ყველა მის ამაყად მდგარ ილუზიის ღეროებს და მყარი რეალობის მიწას ანარცხებდა.
თეთრი შურით შურდა თავისი დის, რომელსაც უანგარო სიყვარული შეეძლო. რომელიც ამდენს ითმენდა თავისი ძმისთვის და ბევრჯერ მიუღია მისი დანაშაული საკუთარ თავზე, რათა ნილისთვის განკუთვნილი წკეპლა ან მათრახი აერიდებინა მისთვის.
ასე ხედავდა თავის დას ბიჭი. მედგარ, ძლიერ ქალად, მაგრამ მაინც სუსტ დაუცველ ბავშვად, რომელსაც საყრდენი სჭირდებოდა.
მეგანი იდეალური იყო, რომ არა ერთი ნაკლი - რეალობას ვერასდროს უსწორებდა თვალს.
ამის მიზეზი კი ნილი იყო. როდესაც ნილი გვერდით ჰყავდა, არ არსებობდა საჭიროება რეალობა აღექვათ. მათ თავიანთი პატარა სამყარო ჰქონდათ, რომელიც არასდროს დაინგრეოდა. არ ჩამოიშლებოდა მანამ, სანამ ერთ-ერთი მათგანი ცოცხალი იყო და ეს ნილმა იცოდა.
დიდხანს უვლიდა გვერდს ქუჩის ერთ-ერთ კორპუსს. გადაწყვეტდა ასვლას და ფეხები უკან რჩებოდა. ასე გავიდა ზუსტად ერთი კვირა. მივიდოდა სადარბაზომდე, მაგრამ ნაბიჯს ვერ დგამდა. ეშინოდა. ეშინოდა საკუთარი თავის, საკუთარი შიშების ეშინოდა. აშინებდა ის, რომ ბოლომდე არ იცნობდა საკუთარ თავს, მაგრამ მაინც… ვალდებულად თვლიდა, რომ მისულიყო. ეზიზღებოდა ვალდებულებები, მაგრამ ეს ის ერთადერთი იყო, რომელშიც თავისი სურვილი ერწყმოდა სიტყვას "უნდა" - ამიტომაც გაბედა.

- აბა, რა ბაგაჟით მოხვედი? - ჰკითხა ფლინმა, როდესაც ნილი მასთან ბინაში მივიდა. ეს არ იყო მიწისქვეშა ჯურღმული, არც ს ბუღით გაჟღენთილი ჰაერი… უბრალოდ, ჩვეულებრივი ოროთახიანი ბინა.
- არანაირი. - თქვა ნილმა და ზღურბლი გადაკვეთა. მართლაც არაფერი მოიძია, ბენის ნათქვამი საკმარისი აღმოჩნდა, რომ მხოლოდ მისამართი ეპოვნა.
რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და კორნელს გახედა. მუნჯი კითხვა "შეიძლება ჩამოვჯდე" იკითხებოდა მის მზერაში. ფლინმაც მუნჯურად თავი დაუქნია.
- ანუ, სულელად ყოფნა არჩიე. - მის წინ დაჯდა და სიგარა მოქაჩა.
- მე…
- გააგრძელე. - პაუზა არასდროს მოსწონდა დიალოგში.
- ნანობ? - თავჩაღუნული იჯდა და თავის ხელებს უყურებდა.
- ერთი წამითაც არა.
- რატომ? - წარბს ქვემოდან ახედა.
- რატომ მოვკალი თუ რატომ არ ვნანობ? - კორნელისთვის ეს თამაში იყო. გამოიჭირა სულელი და აპირებდა მის გასრესას.
- უბრალოდ, რატომ… - თქვა და თვალები აემღვრა. არაფრის დიდებით არავისთან არასდროს, მაგრამ კორნელთან მაინც…
- იმიტომ, რომ მტკივა. - არც კორნელი აღიარებდა ვინმესთან, თუმცა ყველაფერი ხდება პირველად.
- აქ… - გულის მხარეს მაისური მუშტით მოჭმუჭნა. - აქ…
- დალიე, მოგეშვება. - ვისკის ნახევრად სავსე ჭიქა მიაწოდა, ნილმა კი დაუფიქრებლად გადაჰკრა.
- სრულწლოვანი არ ვარ. - ამოისუნთქა სიტყვები.
- სულელი, გულუბრყვილო ბავშვი ხარ, ნილ. - სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო.
- აღარ შემიძლია. - ამოთქვა და ცრემლმა საცრემლე ღარი გაუპო.
- გიღირს?
- რა?
- მისი მოკვლა.
- არა.
- რატომ?
- ჩემი და.
- მეგანი?
- საიდან… გასაგებია. - თავი გააქნია ნილმა. - შენ სულელი არ ხარ.
- შენ კი ხარ.
- ინფორმაცია პირველწყაროსგან ბევრად სანდოა, ვიდრე გაფუჭებული ტელეფონის თამაში, კორნელ.
- სულელური გამბედაობა. - გაეღიმა. - მაგრამ, იქნებ, არც.
- დამეხმარე. - ამოთქვა და ჟანგბადი ღრმად ფილტვებში ჩაიგუბა. მოლეკულები, თითქოს, ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ, არა მე პირველმა უნდა დავტოვო ეს საპყრობილეო.
რამდენიმე წამი გავიდა, სანამ კორნელი უპასუხებდა. სპეციალურად გაწელა დრო, მოლოდინი ყველაზე გამაღიზიანებელი მომენტია. არ იცი - რას ელოდო, მაგრამ ელოდები.
- არა. - მტკიცე პასუხი გასცა და თავადაც გადაჰკრა ვისკი.
- რატომ? - ხელები უღონოდ ჩამოუშვა ბიჭმა.
- სანამ არ მიხვდები, რომ დამხმარე არ გყავს. სანამ არ მიხვდები, რომ სამყარო შენს ირგვლივ შენ მიერ შექმნილი ილუზია და ცნებებია - არ დაგეხმარები. - უდარდელი ტონი ჰქონდა.
- გინდა თქვა, რომ ყველა მარტოსულია და ბოლოს მაინც მარტო ვკვდებით? - გაეცინა. ისტერიკული სიცილი ჰქონდა.
- დაახლოებით ჩაწვდი.
- სანამ არ მიხვდები, რომ არიან უანგარო ადამიანები, სანამ არ მიხვდები, რომ მარტოსულობა განკურნებადი სენია - ყველას აუკანკალდება მუხლი შენი დანახვისას. - ხურდა დაუბრუნა ბიჭმა. ამოაფურთხა სიტყვები და წამოდგა. წასვლას აპირებდა.
- შენ? - კორნელის კითხვამ მოაბრუნა.
- რა მე?
- შენ მიხვდი, რომ ის უანგაროა თუ სიტყვებს ჰაერზე ისვრი?
- რას გულისხმობ?
- ჩემი დახმარება გჭირდება, როცა იცი, რომ გვერდით გყავს ის, ვინც უანგაროდ დაგეხმარება… თავს ავალდებულებ, რომ მას არ დააწვე ე.წ. ტვირთად. სრული იდიოტიზმია. - ცალყბად გაეღიმა. - საკუთარ თავს ეწინააღმდეგები.
- პარადოქსია, არა?
- დიახ.
- პარადოქსებით ერთმანეთს ვგავართ, ფლინ.
- რამდენი წლის ხარ? - თემა გადაიტანა, თუმცა ესიამოვნა, რომ ენამოსწრებული იყო ეს პატარა ბიჭი.
- რატომ მეკითხები იმას, რაც უკვე იცი?
- პირველწყაროს ინფორმაციას უფრო ვენდობი. - გაეცინა.
- მეთამაშები. - თავი გააქნია ნილმა.
- რა თქმა უნდა, ცხოვრება თამაშია. მე და შენ პერსონაჟები ვართ. გამოსვლის ღილაკი ყველას აქვს, უბრალოდ, ყველა ვერ ბედავს დააჭიროს მას.
- მე… ავად ვარ, კორნელ. - ამის გაგონებისას ფლინს წარბი შეეჭმუხნა. არ ელოდა დიალოგის ასე წარმართვას. - არ ელოდი, არა? ეს მხოლოდ მე ვიცი და შენ.
- რა ჰქვია შენს დაავადებას?
- მეგანი. - თქვა და სახე გაებადრა.
- ინცესტი?
- არა. მე მეგანით ვარ ავად, მეგანი კი ჩემით. ეს სამყარო ვერ დაიტევს ასეთ კავშირს.
- შენ გინდა თქვა, რომ განსაკუთრებული ხარ? - ეცინებოდა კაცს. ჯერ ბოლომდე ვერ ჩასწვდა ნათქვამის არსს.
- შენ თვითონაც იცი, რომ რამდენადაც ერთმანეთისგან განვსხვავდებით, იმდენად ერთნაირები ვართ. - ფილოსოფიაში გაიჭრა ნილი.
- თხუთმეტი წლის ღლაპისთვის მეტისმეტად ბრძნულ გამონათქვამებს ისვრი. - ჩაფიქრდა ფლინი.
- ცუდია?
- ცუდი და კარგიც პირობითია, ის, რაც შენ გჭირს - სამწუხაროა.
- არ ვაპირებ ტკივილებისგან კრუნჩხვებში ჩავარდნას და მეგანის ხელებში სიკვდილს. - მუშტები შეკრა ბიჭმა.
- შენ უკვე აკეთებ ამას. შენი და კი შენზე სულელი ყოფილა - შენს მდგომარეობას თუ ვერ ამჩნევს. - კბილებს შორის გამოსცრა. ბრაზი შეიმჩნეოდა მის ყოველ მოქმედებაში.
- ჩემ გარეშე უკეთესია. - თვალი თვალში გაუყარა კაცს.
- სიტყვა გარანტიის მნიშვნელობა იცი? - ბანზე აუგდო სიტყვის სიმტკიცე.
- გარანტია არასდროს გვექნება, ფლინ. ჩვენ ცხოვრებას ვარაუდებზე დაყრდნობით ვაწყობთ. - ხმა აიმაღლა ჰემფრიმ.
- ჰო, მართლაც სამწუხაროა, რომ დროზე ადრე დაბერდი. - ნაფაზისგან რგოლები გააკეთა და ოთახში გაუშვა.
- შენ, ფლინ?
- რა?
- შენ რამდენი წლის ხარ?
- წელი ვთქვა თუ საუკუნე ? - უკბილოდ იხუმრა და სევდიანად გაიღიმა.
- გთხოვ… - ბოლოჯერ ამოთქვა ეს სიტყვა და კაცს ჩააჩერდა თვალებში. მიხვდა - რატომ მალავდა იგი თვალებს მზის სათვალის მიღმა. ამან კი შეძრა.
- ცდა ბედის მონახევრეა, მოდი ვივარაუდოთ. - თქვა და შემოსასვლელი კარი გადაკეტა.
დიდხანს ისაუბრეს.
იმ დღეს მეგანმა ინერვიულა - ნილი აგვიანებსო.
კორნელმა მარტოსულობა დაამარცხა.
ნილი კი შვების თეთრი მსუბუქი ფანტელებით აივსო.
ამინდს შემოდგომის ქარი არ დაენანა, რომელიც ნილის ძარღვებში მოძრაობდა სისხლის ატომების ნაცვლად.




































VI

მეგანისთვის ეს ერთი ციდა ოთახისმაგვარი სივრცე გახდა მთელი სამყარო. წარსული აწმყოდ ექცა და სუდარასავით შემოეხვია მის სხეულს. მძიმე დეპრესიული ეპიზოდი განუვითარდა და თავს უსარგებლო, მტვერმოკიდებულ ნივთად გრძნობდა, რომელსაც საუკუნეების განმავლობაში ზედაც არ უყურებდნენ. რომელიც არ სჭირდებოდათ და მალე ნაგავში ჩაუძახებდნენ. ან, გაახსენდებოდათ კი, ამ ხნის მანძილზე დავიწყებულის, ნაგავში ჩაგდება? ესეც საკითხავი იყო.
ის კი მენაგვეს დაელოდებოდა, რომ საბოლოოდ გაცამტვერებულიყო მისი არსებობა ნაგვის გადამამუშავებელ ქარხანაში.
ადამიანები ერთმანეთით ვადამიანობთ, მაგრამ მეგანმა თავისი ადამიანის დაცვა ვერ მოახერხა, რადგან უსუსურობის ღამის პერანგი ეცვა დღემუდამ. დანაშაულის გრძნობა, სინდისის ქენჯნა და სირცხვილი აცილებდნენ გილიოტინასკენ, რომლისკენ მიმავალი ვიწრო, საცალფეხო ბილიკი დღეში ათასჯერ უნდა გაევლო.
წრეზე ტრიალებდა, ერთ ადგილს ტკეპნიდა და ვერასდიდებით არღვევდა ამ ჯაჭვს, რომლის ერთი მხარე კისრის ირგვლივ ჰქონდა შემოჭერილი, მეორე მხარე კი მის ჩვილ ვერსიას ახრჩობდა.
პანიკური შეტევები დაეწყო და მეტიც, გაუმწვავდა კიდეც და სახეს და ყელს იკაწრავდა. ეზიზღებოდა საკუთარი მე სულით ხორცამდე. გამოსახულება, რომელსაც სარკეში ხედავდა დედამისის სახით და ფსევდო-მამა, რომელმაც მიატოვა შვიდი წლის ასაკში და ცოტა ხნით ადრე ახრჩობდა.
…
რა მოხდებოდა, რომ მომესწრო? რა მოხდებოდა, რომ მეტი ყურადღება მიმექცია მისთვის? რატომ დაემსგავსა იგი ბოლო რამდენიმე კვირის განმავლობაში ყინულის პრინცს ჩემ მიმართ? რა დავაშავე მაშინ?

"ნილ, სად დავუშვი შეცდომა? რატომ არ დამელაპარაკე, პატარავ? შენ ჰომ თქვი, რომ ერთად შევძლებდით ყველაფერს, ბრმად გჯეროდა ამის. შენი რწმენით კი - მეც ვივსებოდი და ღვინის პირთამდე სავსე ბოკალს ვემსგავსებოდი. რატომ წამართვი შენი თავი? ნუთუ, გეგონა, რომ არ მოგისმენდი? რომ ვერ გაგიგებდი? შენით ვცხოვრობდი, პატარავ! შენ იყავი ჩემი სიცოცხლის არსი და მამოძრავებელი ძალა. ძალა, რომელიც კოსმოსს იქითაც წვდებოდა…
სიგიჟემდე გტკიოდა, მაგრამ მალავდი. ოთხად მოკეცვამდე გაწუხებდა, მაგრამ მე ზედაც არ შემომხედე, ისე გადაწყვიტე ყველაფერი.
ნეტავ, რამდენი ხანი ფიქრობდი ამაზე?
შენს საფლავზე მხოლოდ დასაფლავების დღეს ვიყავი, ძმაო. მხოლოდ მაშინ, როდესაც შენი ნაკვთები ისეთივე იყო, როგორიც ადრე. და ერთი წყეული წამით, მომეჩვენა კიდეც - იღიმოდი. მე კი სხეულს შიგნით ჩამწყდა რაღაც. სახეზე გეწერა კმაყოფილება და მე ვერ მივიღე ეს. ახლაც ვერ ვუშვებ, რომ შენ გსურდა ის, რაც გააკეთე. დარწმუნებული ვარ, რომ შეგვეძლო ეს ერთად გადაგველახა, მაგრამ შენ მე არ მომეცი ამის უფლება. ჩემი ბრალია, ერთხელ მაინც უნდა დამეძალებინა. ერთხელ მაინც უნდა გამომეჩინა სიმტკიცე, მაგრამ თბილ საუბრებს მიჩვეული მეგი ამას ვერ გააკეთებდა… ჰო, ჩემი სისუსტე ჩემი ბრალია. ეს კარცერი კი… ნილ, შენი წილი სიცოცხლეც უნდა ვიცხოვრო. ვიცი, მიყურებ, გესმის და განიცდი. მაგრამ პირობას გაძლევ - არ დავნებდები. სადაც ამდენი გადავიტანე შენთან ერთად, შენთან ერთადვე ვიცხოვრებ დარჩენილს."

ავდექი და ეს პირველი მოძრაობა იყო, რაც გავაკეთე ბოლო სამი დღის განმავლობაში, საპირფარეშოს თუ არ ჩავთვლით. შხაპს მივაშურე და გავიხადე. ცხელი წყალი მოვუშვი და სახე შევუშვირე. ვერ ვიტყვი - როგორი იყო. იმდენი ჭუჭყი ჩამოვირეცხე, ოდესმე, ცხოვრებაში ამდენი ხანი რომ არ მებანავა, ჭკუიდან შევიშლებოდი. კბილები?! გაუსაძლისად მტკიოდა, სიგარეტი მჭირდებოდა სასწრაფოდ, მაგრამ… აკრძალული მქონდა. რამდენი ხანი გავიდა? ერთი თვე? ორი? აქ არც საათი იყო, არც კალენდარი. ჯანდაბა! საკვები ბოლოს როდის მივიღე? რას ვგავარ, ძვალი და ტყავი ვარ დარჩენილი. ყველა სიკეთესთან ერთად ანორექსიაც ავიკიდე? მეგან! თავი ხელში აიყვანე.
ღმერთო, მერამდენე შეძახილი იყო საკუთარ თავთან. მეგან, გთხოვ, არ ჩაქრე. ნუ იქნება ეს წამიერი აალება, გევედრები. შენ დაკარგე საკუთარი თავი, მაგრამ ამაზე ჰომ არ არის ყველაფერი აგებული?! აწიე საჯდომი და იპოვე. იმ ნაგავში, სადაც იქექები უკვე მერამდენიღაც დღეა, იპოვე ის მეგანი, რომელიც გჭირდება. რომელიც რეალურად ხარ და არა ილუზორულად. თავი შესწირე სხვას და შენ აორთქლდი ყველა ადამიანში, ვისაც კი დახმარების ხელი გაუწოდე. გამოფხიზლდი!
წყლის წვეთები მესაუბრებოდნენ. უკვე აღარ დუმდნენ, როგორც თავიდან. ანცად ეხეთქებოდნენ ჩემს გაძვალტყავებულ სხეულს და თითო სიტყვას მჩუქნიდნენ ძღვენად. წამით წარმოვიდგინე, რომ ისევ რვა წლის ვიყავი და ნილი სულ რაღაც ორი დღის იყო…
…
არასდროს დამავიწყდება - პირველი შეხვედრა, პატარა ანგელოზთან. რომელიც დედამიწაზე მოხვდა, რათა გადაერჩინა საკუთარი სიწმინდე და სიცოცხლის ეკლიანი გზა უშეცდომოდ გაევლო.
სახე ვარდისფერი და დაბუშტული ჰქონდა. თვალებს ძლივძლივობით ახელდა და კიდურებს უმისამართოდ იქნევდა. ტიროდა და ძუძუს ითხოვდა, თითქმის ყოველთვის.
დედაჩემმა მიაჩვია ხელში აყვანას და რწევას. ასე მშვიდდებოდა და მე მიხაროდა, როდესაც ასეთ დედას ვხედავდი. ის შვიდი წელი მახსენდებოდა, რომელიც იდილიაში გავატარეთ და მე მეგონა, რომ ნილის დაბადება, დედას ჩემ მიმართ ოდნავ მოალბობდა მაინც.
- დედა, ხელში დამაჭერინებ? - გულუბრყვილოდ ვკითხე ერთხელ.
- მეგან, მეტისმეტად პატარა ხარ, ვერ გაუმკლავდები და რამე რომ დაუშავდეს, გაგგუდავ. - ცივად მომიშორა და ნილის რწევა განაგრძო. აჭმევდა და უნდა დაეძინა მალე პაწიას. - წადი, თხილი მოკრიფე, ხვალ ბაზარში წავალ. - უნიათოდ მომიგდო ორი სიტყვა და ისევ ჩემს ძმას მიუბრუნდა.
მშურდა. არაადამიანურად მშურდა იმ პატარა არსების, რომელიც უბრალოდ გაჩნდა და მას ზედ დაჰფოფინებდნენ. მე კი უკვე მეცხრე წელიწადია დედაჩემის შვილი ვიყავი, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ფსევდო-მამა წავიდა - დედას შევზიზღდი.
მაგრამ, ამავდროულად, ძამიკო მიყვარდა… ჯერ კიდევ პირველად რომ გავიგე, კიდევ ერთი წევრი შეემატებოდა ჩვენს ოჯახს - სიხარულით ცას ვეწიე. ვგეგმავდი - როგორ მოვუვლიდი, საფენებს გამოვუცვლიდი და ხელში აყვანილს დავაძინებდი და თავის საწოლში ჩავაწვენდი. თუმცა დედის პასუხმა ნათლად მიმახვედრა, რომ სანამ პატარა ვიყავი, არ მეღირსებოდა ძმის მოფერება.
იმედგაცრუებული წავედი თხილის საკრეფად. ორი სათლი წავიღე თან. თითოეულში ხუთ კილოგრამამდე თხილი ეტეოდა, მთლიანად უნდა გამევსო. შუაღამემდე თუ მოვრჩებოდი, ძალიან გამიმართლებდა.
მოვემზადე პროცედურისთვის, რომ შორიდან ჩამესმა "რძე, მაწონი, ყველი". ეს მხოლოდ ერთი ადამიანი შეიძლება ყოფილიყო - ლორა ბებო.
ბედნიერებისგან შევკივლე და სირბილით ჩავირბინე ჭიშკართან. იგი სოფლის ერთ ბოლოში ცხოვრობდა, ჩვენ მეორეში. დღეში დაახლოებით რვა თუ ცხრა კილომეტრს გადიოდა ეს ჭაღარა შეპარული ქალი, რომ როგორმე თავი გაეტანა.
ქვრივი იყო. ოცდაათის იყო, როდესაც ქმარი დაეღუპა უბედური შემთხვევის გამო და იმ დღიდან შავი არ გაუხდია, სხვისკენ გახედვაზე საუბარიც არ ღირს. ახლაც სიგიჟემდე უყვარს ჯეფრი და სიკვდილამდე და იმის იქითაც მეყვარებაო - იძახის. მჯეროდა მისი.
არც ახლა შემიწყვეტია მასთან კონტაქტი, თუ ამ კარცერს არ ჩავთვლით. წერილით გავაფრთხილე, რომ ცოტა ხნით ხაზზე ვერ ვიქნებოდი და პასუხად მისი ლოცვა და მხარდაჭერა მომივიდა.
სულ სხვაა, როდესაც ადამიანს ტელეფონით ან სხვა გაჯეტით ეკონტაქტები და სხვა, როდესაც იგი ფურცელს და კალამს ეუფლება, ამოანთხევს თავის დარდს, წუხილს, სიყვარულს და სითბოს და სათუთად დებს კონვერტში, რომელიც ღმერთმა იცის, ჩვენი ფოსტის გადამკიდე, როდის მიაღწევს დანიშნულების ადგილს.
ჩვენ ერთმანეთს წერილებს ვწერდით. ბინაში მთელი დასტა მაქვს წერილებისა, რომელიც ათასი მოკითხვით, ათიათასობით სიყვარულის სიტყვით და მილიონობით ნილითაა სავსე.
იყო სავსე, სანამ…
…
- ლორა! - ვიკივლე, როგორც კი მისი ტკბილი ხმა გავიგონე. რკინის სათლები დავყარე და მისკენ გავიქეცი. მახსოვს, როგორი ბედნიერი ვიყავი, როდესაც მივრბოდი. ცა და ქვეყანა ჩემი მეგონა, როდესაც ამ ქალს ვხვდებოდი. ჩვენი სახლისგან ოდნავ მოშორებით გრძელ, ხის სკამზე ჩამოვჯდებოდით და ლამის, საათობით ვსაუბრობდით.
- ჩემი პატარა გოგო! - დამიძახა, როდესაც თვალი მომკრა. პროდუქტები ძირს დააწყო და ხელები გაშალა. მე კი მისი ჩახუტებისთანავე გავთბი. - როგორ ხარ ? - მკითხა და ცხვირზე თითი დამკრა.
- სიმართლე გითხრა თუ მოგატყუო? - სულ ასე იწყებოდა ჩვენი დიალოგი.
- რა ხდება, ბებო? ისევ გირტყამენ? - შეიცხადა, მაგრამ სცადა ჩემთან არ შეემჩნია.
- სულ ცოტათი. - ვიცრუე. დღე არ გავიდოდა, სილა რომ არ გაეწნათ ან წკეპლა არ დაერტყათ.
- გტკივა, ბებო? - ჩემს მხარზე ჩალურჯება შეამჩნია, გუშინ ნილის ხელში აყვანას ვემუდარებოდი და კარს მიმახეთქა დედამ.
- არა, არ მტკივა. - თავი გავაქნიე და გავწითლდი.
- ტყუილი არასდროს გამოგდის, სიხარულო. - თქვა და უბის ჯიბიდან სასწაულმოქმედი მალამო ამოიღო. როგორც კი ჩალურჯებაზე ან ნაკაწრზე წამისმევდა, მეორე დღეს უკვე აღარ მტკიოდა.
- მაპატიე. - თავი ჩავხარე.
- არაუშავს, ბებო. შენი ოჯახია და გიყვარს, არ გინდა, რომ ცუდად იფიქროს სოფელმა. ხომ მართალია? - მიღიმოდა და მალამოს მისვამდა.
- ჰო, მიყვარს. მაგრამ, მგონი, მათ არა. - პირველად ვთქვი ის, რასაც ვფიქრობდი სინამდვილეში.
- რატომ გგონია ასე ? - დაიზაფრა.
- ვინც გიყვარს, იმას არ ურტყამენ. - ჩემი ლურჯი თვალების შუქი მივაფინე სახეზე.
- ერთი მხრივ მართალია, მეორე მხრივ არა, ჩემო პატარავ. - ყოყმანით მიპასუხა.
- ამიხსენი.
- თუ ვინმე ცუდად იქცევა და სიტყვა არ ესმის, მასზე ძალადობენ. ეს სამწუხაროა, ასე არ უნდა იყოს, ანგელოზო, მაგრამ ეს არ გამორიცხავს სიყვარულს.
- რატომ შეიცვალა დედაჩემი?! ადრე ასეთი არ იყო. სანამ ის მამა იყო ჩვენთან, მეფერებოდა ხოლმე, მკაცრი იყო, მაგრამ… მაგრამ ახლა… - ამოვიხვნეშე.
- სიყვარული არსად გამქრალა ჩემო ძვირფასო, უბრალოდ, ცხოვრება დღითიდღე იცვლება.
- ყოველ ჯერზე მგონია, რომ არ ვუყვარვარ და არ ადარდებს - როგორ მტკივა.
- ყველა დედას ადარდებს - როგორ არის მისი შვილი. შეიძლება ამას არ გაჩვენებს, მაგრამ მაინც. - თქვა. მაგრამ ყველამ ვიცით, რას ფიქრობდა იგი სინამდვილეში.
რომ მოძალადე მშობელი - ამაზრზენია. რომ ძალადობა საქმეს არ შველის, რომ მეგანს სჭირდებოდა ის ელემენტარული რამ, რაც მშობელმა უნდა მისცეს ბავშვს - სიყვარული და მხარდაჭერა. რომ მხოლოდ ჭამა-სმა არ ნიშნავს იყო მშობელი.
- შენ რომ გხვდები ხოლმე, ძალიან მიხარია. მხოლოდ შენ გესმის ჩემი, ლორა ბებო. - ამოვიოხრე და ოხვრას მოვაყოლე სიტყვებიც.
- აი, შენ ჰომ გუშინ ძამიკო შეგეძინა? - ჩემკენ დაიხარა და ჩურჩულით მითხრა.
- ჰო. - მეც ძალაუნებურად დავუწიე ხმას.
- ეგ ბიჭი იქნება შენი მეგობარიც, დამცველიც და მთელი სამყარო, ბებო.
- დედა არ მაძლევს უფლებას, რომ ცოტათი მოვეფერო მაინც… - თავი ჩავხარე მომდგარი ეული ცრემლის დასამალად.
- მეგ, რამდენი წლის ხარ?
- შენ რა, არ იცი? - შევიცხადე.
- ვიცი, სიხარულო, მაგრამ მინდა, რომ შენ თქვა.
- რატომ?
- მიპასუხე და გაიგებ.
- რვა წლის.
- ნილი რამდენისაა?
- ორი დღის.
- დედაშენი? - აქ დავიბენი, არ მახსოვდა დედაჩემის ასაკი.
- მე გეტყვი - ოცდაცამეტისაა.
- რატომ მისვამ ამ კითხვებს?
- შენ იცი იმდენი, რამდენიც დედამ ? - აგრძელებდა კითხვა-პასუხის რეჟიმს.
- რა თქმა უნდა, არა.
- შვილი გყოლია ოდესმე - ეღიმებოდა.
- არა, ბებო. - გადავიკისკისე. - მე თვითონ ბავშვი ვარ, საიდან მეყოლება შვილი.
- დედაშენს უკვე მეორე ჰყავს, ჰომ?
- კი.
- როგორ ფიქრობ, ნილს, რომელიც სულ რაღაც ორი დღისაა, შენ უკეთ მოუვლი თუ დედა? - საკონტროლო კითხვა დამისვა და მე მივხვდი, რატომ იყო მის მიერ დასმული შეკითხვები ასეთი მარტივი.
- შენი საუბრით, დედა უკეთ მოუვლის. - თავი ისევ ჩავხარე და ცალ ფეხს უმისამართოდ ვიქნევდი. - მაგრამ...
- რა მაგრამ, პატარავ? - დამიყვავა და ხელი ლოყაზე მომითათუნა.
- თუ დედა ნილს ისე მოექცევა, როგორც მე… - ღრმად ვსუნთქავდი.
- მაშინ?
- ლორა ბებო, მაშინ ნილი მოკვდება. - ამოვისრუტუნე, გული ამიფრთხიალდა. შეშინებული ბეღურასავით. ლორა კი გაჩუმდა.
თითქმის, ერთი წუთი დუმდა. ეძებდა სიტყვებს, რომ ეპასუხა.
- თუ შეამჩნევ მსგავს რამეს, შენ დაიცავი ნილი. - ხმა უეცრად ძალიან მკაცრი გაუხდა. - თუ ვერ გაუმკლავდები, მე დამიძახე.
- კი, მაგრამ, შენ ჰომ შორს ცხოვრობ. - მიამიტი ბავშვის კითხვა.
- რამეს მოვიფიქრებ, ბებო, არ იღელვო მაგაზე. - მითხრა და სკამიდან წამოდგა. შავი კაბა დაიფერთხა და ჩემს ჩაცმულობაზე გული აუჩუყდა. მაისური, რომელიც თეთრი უნდა ყოფილიყო ფერფლისფერი გახდა, შორტები კი ალაგ-ალაგ შემომეხია. - ახლა წავალ, გავყიდი ამათ. - თქვა და პროდუქტებს გადახედა.
ერთი ბოთლი რძე მომცა და თვალი ჩამიკრა.

თხილის კრეფას ენერგიულად შევუდექი, მაგრამ დაბნელებამდე მაინც ვერ მოვრჩი. რძე იქვე მყარ ქვაზე დავდგი, რომ არ შემომტეხვოდა ხელში, საქმის დასრულებისთანავე ორივე სათლი და ერთი ბოთლი რძე სახლში ძლივძლივობით მივიტანე. ყველა კუნთი მტკიოდა, განსაკუთრებით კი ხერხემლის გასწვრივ არსებული მყესები.
- სად იყავი ამდენ ხანს? - შემომიბღვირა დედაჩემმა, ისევ ნილი ეჭირა ხელში. ეძინა.
- თხილს ვკრეფდი, დედა. - ვთქვი და გავუღიმე. გაოცდა, როცა ჩემს სახეზე ღიმილი დაინახა და მგონი, დაიბოღმა კიდეც. - ეს რძე საიდან? ისევ იმ ქალს ელაქლაქებოდი? - შემომიტია.
- თხილით ორივე სათლი სავსეა და რძეც კი მოვიტანე, რა დავაშავე, დედა? - ამოვიხვნეშე და ვგრძნობდი, მალე ამეტირებოდა.
- რაზე ელაპარაკები იმ ქალს ამდენს, რომ უფასოდ რძეს გაძლევს?!
- თბილად მოვიკითხავ ხოლმე, როგორ არის, საქმე როგორ მისდის და… მაძლევს ხოლმე. გამორთმევა არ მინდა, მაგრამ შენ თავს მაფიცებს. - ხმა მითრთოდა.
- ვიღაც ლორა უნდა მოიკითხო თბილად და საკუთარ დედას ბოლოს როდის ჰკითხე - როგორ არის? - ეძებდა მიზეზს, რომ ეჩხუბა.
- შენ, დედა? - აცრემლებული თვალი თვალში გავუყარე.
- რა მე?!
- შენ ბოლოს როდის მკითხე როგორ ვარ? - შევუტიე. ვიცოდი რითაც დამთავრდებოდა, მაგრამ მაინც.
- მე ვხედავ როგორც ხარ.
- როგორ ვარ?
- მშვენივრად ხარ, თხილს კრეფ, ოჯახს ეხმარები, სკოლაში დადიხარ, არ გშია, არ გწყურია! - მომაყარა უცებ. - კარგად ხარ!
- მტკივა. - ვთქვი და ავტირდი.
- შენივე ბრალია თუ გტკივა. ხან ამას აკეთებ არასწორად, ხან იმას. და მოგხვდება, აბა რა იქნება! ყველა ასე ცხოვრობს. - გაწიწმატებული იყო. - შენც არ ხარ გამონაკლისი! მეც ასე ვცხოვრობდი და მამაშენიც.
- არ მშია, არ მწყურია, მაგრამ გული მტკივა, აი, აქ. - მარცხენა მხარეს ხელი მივიდე და ჭუჭყიან მაისურს ხელი მოვუჭირე.
- რას გულისხმობ? მანდ არ დამირტყამს! - თავი იმართლა და თითქოს, შეეშინდა კიდეც.
- ბოლოს, როდის თქვი, რომ გიყვარვარ? - ვთქვი და მოთქმით დავიწყე ტირილი. - არ გიყვარვარ! არც ერთს არ გიყვარვართ! ნილსაც კი არ ვუყვარვარ! არ გჭირდებით! - ვტიროდი, ვკვნესოდი და ვსლუკუნებდი. აღარ შეეძლო რვა წლის მეგანს ამდენის მოთმენა და საკუთარ თავში ჩახშობა. ამოხეთქა დიდი ხნის მძინარე ვულკანივით და ლავა ემოციების სახით მთელ სახლში გადმოიღვარა. ატმოსფერო უფრო და უფრო მძიმე ხდებოდა.
მამა-მამინაცვალი ჩემ უკან იდგა და ამას ვგრძნობდი. დედაჩემი მას უყურებდა და დაბნეული იყო. არ ელოდა ჩემგან ამას. არავინ ელოდა, ჩემი ჩათვლით. მძინარე, პაწია ნილი კი ძალაუნებურად გავაღვიძე და მანაც ჩემთან ერთად დაიწყო ტირილი.
მუხლებზე დავეცი და ვეღარ ვსუნთქავდი. ფილტვები უარს აცხადებდნენ ჟანგბადის მიღებაზე და ბუნტი მოაწყვეს. ჩავიკეცე და მეტი არაფერი მახსოვს. გონება დავკარგე. მხოლოდ იმას ვიმეორებდი - არ გიყვარვართ, არ გიყვარვართ, არ…

მამა-მამინაცვალმა ამიყვანა თურმე ხელში და ჩემს საწოლში ჩამაწვინა. მაგრამ იმ მთვარიან, სევდით გაჟღენთილ ღამეს მარტო მეძინა, არც დედა, არც მამა მყავდა გვერდით. მხოლოდ მარტოსულობა მომიწვა და თმაზე მეფერებოდა. მპირდებოდა, რომ არასოდეს დამტოვებდა და ის ერთადერთი იყო, ვისაც ჩემს ცხოვრებაში პირობა არ გაუტეხავს.
სამწუხაროა, ნამდვილად სამწუხარო.
…
დილით დედამ გამაღვიძა. უცნაურად იქცეოდა, არ უყვირია, რომ შუადღემდე მეძინა, არც წკეპლა მოუმარჯვებია. უბრალოდ, მხარზე ხელი დამადო და მითხრა.
- მეგი, გვიანია უკვე, ზედმეტი ძილი არ შეიძლება, ადექი. - ცოტათი შემეშინდა, რადგან ასეთი გაღვიძება ბოლოს ერთი წლის წინ მახსოვდა. სანამ მამა წავიდოდა.
სწრაფად ავდექი და ტანისამოსი ჩავიცვი. ხელ-პირი გაყინული წლით დავიბანე და გამოვფხიზლდი. კბილებს მტკენდა ცივი წყალი, მაგრამ არაუშავს, მივეჩვიე.
საუზმე ცოტათი ცივი დამხვდა, რადგან ერთი საათით უფრო გვიან ავდექი, ვიდრე ჩვეულებრივ. გეგმებს ვაწყობდი - როდის რა უნდა მომესწრო, რომ ჩხუბი თავიდან ამერიდებინა.
ომლეტი სწრაფად შევსანსლე და ჭურჭელი დავრეცხე. ღმერთს მადლობა, რომ შაბათი იყო და სკოლაში წასვლა არ მიწევდა.
- მეგან, - მომმართა დედაჩემმა და ჭიქა კინაღამ ხელიდან დამისხლტა.
- ბ-ბატონო. - ვთქვი და მისკენ შევბრუნდი.
- ჯოს უნდა შენთან ლაპარაკი, როცა მორჩები, მის ოთახში შედი. - მითხრა, მაგრამ ბრძანების ნატამალიც ვერ შევამჩნიე მის ხმაში.
ვერ ვხვდებოდი, რაზე სურდა ლაპარაკი ჯოს ჩემთან, მაგრამ ეკლებმა სხეულზე მაინც დამაყარა.
მისი ოთახის კარზე დავაკაკუნე და შევედი.
- მოდი, მეგან. დაჯექი. - ისევ სარწეველა სკამში იჯდა. მეზიზღებოდა ის ხმაზე რომელსაც გამოსცემდა. დავემორჩილე და მის წინ, პატარა უზურგო სკამზე დავჯექი. - გუშინ ცუდად იყავი, ჰო?
- ჰო. - თავი დავუქნიე, მაგრამ მზერის გასწორება ვერ გავბედე.
- შენი ცუდად ყოფნის გამო, დედაშენს მთელი ღამე არ ეძინა, ეს იცი? - მკითხა. გავშრი, გული გამიჩერდა.
- ნილი?! - ამოვიჩურჩულე.
- ნილი კარგადაა, დედაშენი არა. თუ დედაშენი ცუდადაა, ნილს ვერ მოუვლის, ასეა?
- ჰო. - თავი ჩავხარე.
- მაგრამ შენ ვერ მოუვლი ნილს, ასეა?
- მე…
- რა, შენ?
- მე მინდა, ნილს მოვუარო. - მეტისმეტად დავპატარავდი და მოვიკრუნჩხე. ახლა წესით წკეპლა უნდა მომხვედროდა, რადგან შევეწინააღმდეგე.
- სურვილი და შესაძლებლობა ყოველთვის ერთმანეთს არ ემთხვევა, მეგან. - ჩემ წინ ჩაიმუხლა.
- ანუ ნილს ვერ მოვუვლი? - ტუჩის კუთხეები იატაკისკენ ჩამომეწელნენ.
- ჯერ ვერ მოუვლი, ჯერ ცოტათი უნდა გაიზარდო. გაიზრდები და შენი მოვალეობა გახდება ნილის მოვლა. - თავი ავწიე და გაბრწყინებული თვალები მის თვალებს გავუსწორე. - გიხარია? - მკითხა და გაიღიმა.
- მიხარია. გავიზრდები, მალე გავიზრდები. - ვთქვი და სულ დამავიწყდა, რომ გუშინ იმაზე ვტიროდი, რომ მშობლებს არ ვუყვარდი.
- ძალიან კარგი. ახლა მეორე საკითხი - რატომ გგონია, რომ არ გვიყვარხარ?! - თვითონ გამახსენა. ღიმილი სახეზე შემახმა და თავი ჩავქინდრე.
- ვინც უყვართ, მას არ ურტყამენ. - ის ვუთხარი, რაც ლორა ბებოს.
- ვინ გითხრა ეგ? ლორამ? - ღრმად სუნთქავდა ჯო.
- არა. - თავი გავაქნიე. - ლორამ მითხრა, რომ აღზრდისთვის საჭიროა ხანდახან და ეს არ ნიშნავს, რომ მშობლებს არ უყვარხარო. - შვებით ამოისუნთქა ჯომ.
- მართალი უთქვამს. ხომ დაუჯერე ლორას? - ჩამეკითხა, ჯერ კიდევ ეჭვი ეპარებოდა, რომ ლორასი მჯეროდა.
- დავუჯერე…
- მაშინ რატომ იტირე და თქვი, რომ არ გვიყვარხარ?
- არ გითქვამთ. არასოდეს გითქვამთ. დედა ადრე მეუბნებოდა, მაგრამ ახლა აღარ. გადავუყვარდი? - თვალზე ცრემლი მომადგა.
- გაჭმევთ, გასმევთ, ჭერი გაქვს, არ გცივა - ამ ყველაფერს გააკეთებს ადამიანი თუ არ უყვარს?
- არა?
- მართალია, არ გააკეთებს. ჩვენი სიყვარული მოქმედებაშია და არა სიტყვებში. აბა, წარმოიდგინე - მე გეუბნები, რომ მიყვარხარ, მაგრამ არაფერს ვაკეთებ შენთვის, შენ რას იფიქრებ? - კარგი მანიპულატორი იყო ჯო, ძალიან კარგი.
- ვიფიქრებ, რომ იტყუები. - გულუბრყვილოდ ვუპასუხე.
- ახლა მეორე სიტუაცია - არ გეუბნები, მაგრამ ყველაფერს ვაკეთებ შენთვის, ახლა ხომ ნათელია, რომ უსიტყვოდაც გვიყვარხარ? - ოჰ ეს გულისამრევი, ფარისევლური ღიმილი.
- ნათელია. - მეც გამეცინა.
იმ დღეს დამასვენეს. მეორე დღიდან კი ყველაფერი ისევ თავის კალაპოტში ჩადგა. წკეპლა, მათრახი, სილის გაწვნა და ა.შ.
არ მშიოდა, არ მწყუროდა, თავზე ჭერი მქონდა…







































VII

დილის შვიდი საათი იქნებოდა, როდესაც ფუმფულა საწოლზე წამოჯდა. ცალი ხელით სახე მოისრისა და გემრიელად დაამთქნარა. თვალები აახამხამა და ტუმბოზე დადებულ ტელეფონს გაუცნობიერებლად დასწვდა.
7:14
13.03.
ადრეაო გაიფიქრა, მაგრამ მაინც ადგა. მის გვერდით მყოფ მშვენიერ ქალს შეხედა და იდიოტური თვითკმაყოფილების შეგრძნება დაეუფლა. ლამის, ცეკვა-ცეკვით გავიდა სამზარეულოში და ბანალურად, ტოსტების მომზადება დაიწყო. თავი კიდევ უფრო უნდა მოვაწონოო, არადა მზარეული მისგან არ დადგებოდა არასდროს.
- ლეონ ლარუსო! - იკივლა საძინებლიდან ქერა ქალმა, რომელიც სულ ორიოდე წუთის წინ ლეონმა დატოვა მძინარე. კაცი შეხტა მოულოდნელობისგან, მაგრამ მაინც უპასუხა.
- ო, ქალღმერთმა გაიღვიძა! - წამოიძახა და ტოსტერში პური მოათავსა. - რას მიირთმევთ? - ღიმილი ეხატა სახეზე და არ აპირებდა ფეხის მოცვლას.
- საწოლში მარტო დატოვე ქალი! - საყვედურებით აავსო ოლივიამ და დედიშობილა გავიდა ლეონთან. სპეციალურად აღიზიანებდა მას.
- ჯანდაბა! ჩაიცვი, თორემ ჩემი საუზმე შენ იქნები. - სისხლის ადუღება იგრძნო ძარღვებში კაცმა.
- შეგიძლია ტოსტი მიირთვა, ამას კი - სკამზე დაჯდა და ფეხები ერთმანეთს დააშორა ქალმა. - ვერ მიიღებ.
- საკუთარ თავში მეტისმეტად დარწმუნებული ბრძანდებით, მის. - გადაიხარხარა ლეონმა და რამდენიმე ტოსტი ორ თეფშზე გაანაწილა. ერთი თეფში ოლივიას დაუდგა წინ, მეორე კი თავისთან. მაცივრიდან ანანასის წვენი გამოიღო და ჭიქებში ჩაასხა.
მყუდრო ბინა ჰქონდა. ზედმეტს ვერაფერს ნახავდით, გარდა ზომაზე დიდი კალენდრისა, რომელიც უზარმაზარი პლაზმური ტელევიზორის გვერდით ეკიდა. მისაღები-სამზარეულოს სივრცე სავსე იყო ლურჯი პუფებით, რომელნიც მიმოფანტულნი იყვნენ და ავსებდნენ თითქმის ცარიელ ოთახს.
ბარის მაგიდასთან მოკალათებული ორი სხეული ერთმანეთს უღიმოდა და შეექცეოდა ნახევრად დამწვარ პურს, რომელიც ლეონს შიშველი ოლივიას ყურების შედეგად დაეწვა. თვალებში ახალაღძრული გრძნობა ციმციმებდა და იმედის სხივთან ერთად, რომელიც ყველას თითქმის ყოველთვის გვაქვს, ტანგოს ცეკვას აპირებდა.
- უბადლო მზარეული ხარ! - დასცინოდა ქალი.
- შენი ბრალია ჩემი ე.წ. უბადლოობა, ქალბატონო! - შეუბღვირა ლეონმა.
- ახლა ყველაფერს მე დამაბრალებს!
- კი არ გაბრალებ, შენი ბრალია!
- დღეს რა გეგმები გაქვს? - თემა გადაიტანა ოლივიამ. ძალზედ ცვალებადი ხასიათი ჰქონდა.
- რას გულისხმობ?
- იქნებ, სადმე გაგვესეირნა ან რესტორანში წავსულიყავით?
- ოლი, ძალიან გთხოვ, ოღონდ იმ წყვილებს არ დავემსგავსოთ… - წამოიწყო ლეონმა.
- შენ მე ვინ გგონივარ? - გაეცინა ქალს. ბროლივით კბილების ორი რიგი ულამაზეს ღიმილს ქმნიდა მის სახეზე.
- მოკლედ, მოიცა, რა რიცხვია დღეს? - ლეონმა იმ უზარმაზარ კალენდარს გახედა.
- არ ვიცი, მაგრამ იმაში დარწმუნებული ვარ, რომ ეს რაღაც - კალენდარზე თითის ქნევით მიუთითა. - აქედან უნდა მოაშორო.
- უკვე ჩემს ბინაში ნივთების გადაადგილებას შეუდექი? - შეიცხადა კაცმა და თვალები დაქაჩა. თითქოს, მართლაც შეეშინდაო.
- მოდუნდი, ლეონ. - კისკისებდა ქალი. გიჟდებოდა, ლეონის ნერვებზე თამაშს როდესაც ახერხებდა. მისი მთავარი გასართობი იყო, ბოლო ორი კვირის განმავლობაში. ლეონი მარტივად იჯერებდა, მარტივად ვარდებოდა და მარტივადვე მშვიდდებოდა. - დღეს ცამეტია. - თქვა და ანანასის წვენი სიამოვნებით მოსვა.
- ცამეტია, ერთი ბიზნეს შეხვედრა მაქვს, სხვა საქმე არაფერი. იქნებ, მიპასუხო - რას აკეთებ დღეს? - გაწიწმატდა ოლივია.
- დღეს მთელი დღე შენი ვარ, საყვარელო. - თქვა და ტუჩებზე აკოცა.
- ისე, კომპანიამ ეს თვე, ფაქტობრივად, ჩააგდო… - მოიწყინა.
- რას გულისხმობ? - ხელები წელის გარშემო შეუკრა და ახლოს მიიზიდა.
- რაც მეგანი არ არის, ნაკლები შეკვეთები, ნაკლები ხარისხიანი პროექტები გვაქვს და არ ვიცი… - მხრები აიჩეჩა და თვითონაც მიეკრო კაცის ტორსს.
- ჰო, მეგის გარეშე ცოტათი მოსაწყენია. - ჩაიბურტყუნა ლეონმა. - რამდენი გავიდა? თვენახევარი, ჰო?
- თითქმის. - თავი დაუკრა ქალმა.
- კორნელ ფლინს შეხვდი მას შემდეგ?
- არა, არ გამოჩენილა თვითონ. მხოლოდ თავის ხალხს მიგზავნის ხოლმე, თუ რამე სჭირდება. - თვალები მობეზრებით აატრიალა.
- უცნაური არ არის?
- რა?
- მეგანის ექსპერიმენტი დაიწყო და გაქრა.
- არა. ზოგადად, ასე აგვარებს საქმეს. ვიღაცების გამოგზავნით. თვითონ იშვიათად იწუხებს თავს. ეს მისი სტილია.
- საიდან იცი? - ეჭვის თვალით შეხედა კაცმა.
- ვისაც კი კორნელთან შეხება ჰქონია, ყველამ იცის. - მხრები აიჩეჩა. - თან გავიკითხე კიდეც და ეს მისთვის ნორმაა.
- ზუსტად ეგ არის უცნაური. - წამოიძახა ლეონმა. - კაცი, რომელიც თვითონ თითქმის არსად დადის, რაღაც ექსპერიმენტის გამო პირადად ხვდება მეგანს და როდესაც მეგანი თანხმდება - ქრება. - ხელები გაშალა და დაბნეულობამ ასკინკილის თამაში დაიწყო იტალიელის ნაკვთებზე.
- მაგ ლოგიკას თუ გავყვებით, მართალი ხარ, მაგრამ მაინც მგონია, რომ პარანოია გაქვს. - გაეცინა ოლივიას და ლეონის კოცნა სცადა, მაგრამ კაცმა სახე აირიდა.
- მეგანმა, სანამ ეს ყველაფერი დაიწყებოდა, მითხრა რაღაც. - წამოიწყო და ლეპტოპთან მივიდა.
- რა? - გვერდით მიუჯდა ქალი.
- შეგიძლია რაღაც სპეციალური განყოფილება რომ არის ინტერნეტში, იქ შეხვიდე? - ხორხი ყელში ებჯინებოდა და სიტყვის თქმისას ტკივილს იწვევდა, მაგრამ მაინც ჩააცივდა ოლივიას.
- ვერ ვხვდები, რა სპეციალური განყოფილება, რა გითხრა მეგანმა, ასე რატომ ნერვიულობ? - შეშფოთება აღებეჭდა სახეზე.
- აი, ის, კონტრაბანდა და ა.შ. რომ იყიდება, კრიპტოვალუტით და რაღაც ეგეთი ჯანდაბა. - ენა დაება კაცს.
- დარქნეტი?
- ჰო!
- შემიძლია, რა თქმა უნდა, მაგრამ ამისთვის ჩემს ოფისში უნდა ვიყო. - ყოყმანი იგრძნობოდა მის ხმაში.
- აქ ვერ შეხვალ?
- ვერა.
- რატომ?
- იმიტომ, რომ ძალიან ბევრი სპეციალური პროგრამაა საჭირო, რომელიც შენ არ გაქვს და ლეპტოპი ვერც გაგიქაჩავს მაგდენს. - ვერ იტანდა, ახსნა-განმარტების მიცემა რომ უწევდა ვინმესთვის. ძალიან მოუსვენარი იყო.
- როგორც გაგხადე, ისე ჩაგაცვამ, ოღონდ ეს თხოვნა შემისრულე! - წამოხტა და ლურჯ-მწვანე თვალებში ჩახედა ქალს.
- სიტყვაზე გიჭერ! - ერთადერთი იყო, რისი თქმაც შეძლო ქალმა და საძინებლისკენ დაიძრა.
…
- დამელოდე, მოვამზადებ ყველაფერს. - უთხრა ოლივიამ და კომპიუტერთან დაჯდა.
- რამდენი ხანი დაგჭირდება? - ჰკითხა აღელვებულმა ლეონმა.
- ნახევარ საათამდე. - მოკლედ უპასუხა და საქმე გააგრძელა.
- გავალ, მოვწევ. - აივნისკენ აიღო გეზი ლეონმა.
თითქმის თვენახევარი იყო, რაც მეგანისგან არაფერი გაუგია, მისი ხმა არ გაუგონია და ერთად სისულელე არ ჩაუდენიათ. ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოიღო და ერთ ღერს გაუკიდა. კვამლი ფილტვებში ღრმად ჩაუშვა და კაეშანივით მოხვეულ ფიქრებს გაჰყვა. როგორც ახსოვდა, ზოგიერთი ვირთხათაგანი ექსპერიმენტის შემდეგ მოკვდა. რა მნიშვნელობა ჰქონდა თავისი სურვილით თუ შემთხვევით, ისინი მოკვდნენ. წარბი შეჭმუხნა და სცადა წარმოედგინა - როგორ იქნებოდა მეგი თვენახევრის იზოლაციის შემდეგ. უპირველეს ყოვლისა, აღსანიშნავი ის იყო, რომ მან ამდენი ხანი გაძლო. ლეონს არასასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა ტანში, როდესაც თავი მის ადგილას წარმოიდგინა. დაფიქრდა - ღირდა თუ არა ეს ექსპერიმენტი ათ მილიონად და ხვდებოდა, რომ პასუხი თუ ადრე დადებითისკენ გადაიხრებოდა, ამჟამად უარყოფითზე მყარად იდგა. მაგრამ მას ვერ გაეგო, სასწორი მეორე მხარეს როდის გადაიხარა მის ზედაპირულ გონებაში. თითქოს, ეს მომენტალურად მოხდა, მაგრამ ამის გააზრება და გაცნობიერება, დიდი ხნის განმავლობაში, არ სურდა.
კარცერში გატარებული სამი თვე, ფულიანი შერყეული მეგანი და მეგის ფრაზა - ფსიქიკა ერთხელ თუ გაიბზარა, მას უკვე ვეღარ აღადგენ, ძვირფასო ლეონ! რატომ თქვა მაშინ ეს ფრაზა? წიგნებიდან ჰქონდა ამოკითხული თუ თავის თავზე განცდილი?
რა იცოდა კაცმა მეგანზე ? ის, რომ გვარად ჰემფრი იყო, ის რომ ოცდაათ წელს მიუკაკუნა და რომ ძალიან აზარტული შეშლილი ქალი იყო. სხვა? არც მისი წარსულით დაინტერესებულა, როდესაც ბარში უგონოდ მთვრალი გაიცნო და მომენტალურად დაუმეგობრდა. არც მეგი საუბრობდა მის განვლილ, ტანჯვით დახუნძლულ წლებზე, რომელნიც თავისი სიმძიმით ცხოვრების მაღალ კენწეროს მიწისკენ არწევდნენ. რა საჭირო იყო ჩაკირკიტება და კითხვების დასმა? არ იყო ლეონი სიღრმის ადამიანი, ძალიან იძაბებოდა, როდესაც ადამიანის არაცნობიერში უწევდა ფათური. ზედაპირზე ყოფნა ძალიან მარტივია, მაშ, რატომ უნდა გაირთულოს ადამიანმა ცხოვრება?
- ჯანდაბა! ასე რატომ ვღელავ! - ამოაფურთხა სიტყვები ლეონმა და აივნის მოაჯირს მუშტი დაჰკრა.
- იმიტომ, რომ სანერვიულოა! - ზურგსუკან ოლივიას დაფეთებული, გაბზარული ხმა შემოესმა და მომენტალურად შეტრიალდა. - წამოდი, დიდი დრო არ გვაქვს! - თქვა და ხელი ჩასჭიდა. ლამის, ძალით წაათრია თავისი კაბინეტისკენ და როდესაც შევიდნენ, კარი ორჯერ გადაკეტა. ლეონი ვერ ხვდებოდა ვერაფერს, მაგრამ დუმდა და ელოდებოდა ოლივია როდის იტყოდა რამეს. - ჯანდაბა! ჯანდაბა! - წინ და უკან დადიოდა ქალი. ცერა თითის ფრჩხილი კბილებს შორის ჰქონდა მოქცეული და ადგილს ვერ პოულობდა. მის ტვინში ახლა ათასი ფიქრის გენერირება ხდებოდა ერთდროულად. ათობით სცენარი წარმოიდგინა, ყოველი სცენარის ბოლოს კი მეგანის ფეხებს და წაქცეულ სკამს ხედავდა. - წარმოდგენა მაინც გაქვს - ვის ხელში ჩავარდა მეგანი?! - ჩურჩულით "კიოდა" ოლივია.
- დედამისი რომ მიწაში ჩადო, მაგას გულისხმობ? - მშვიდად უპასუხა ლეონმა.
- მხოლოდ ეგ რომ იყოს, მხოლოდ ეგ რომ იყოს, ლარუსო!
- რა ხდება, ოლი, თქვი ნუ მალოდინებ!
- ეგ კაცი ცხრა წელი იჯდა. დედის და პოლიციელის მკვლელობისთვის. გამოვიდა და ისეთი კავშირები ჰქონდა გამოსვლის მომენტისთვის, რომ ლამის, ქვეყანას ისე ატრიალებდა, როგორც მოეპრიანებოდა. ყველაზე ჰქონდა კომპრომატი, ვისი გახსენებაც კი ახლა შეგიძლია! - სწრაფად მიაყარა სიტყვები, თითქოს, ცხელი კარტოფილი ედო პირში ქალს.
- ახლა ყველა პატივს სცემს და ცნობილი ბიზნესმენია! - ლეონის გონება უარყოფდა გაგონილს. სურდა ცინიზმით და სარკაზმით თავი დაეცვა, მაგრამ მისი თავდაცვის მექანიზმი ისე გატყდა, როგორც ბეტონის იატაკს შედუღაბებული ბროლის ფიგურა. მჭრელი, გამოუსადეგარი ნამსხვრევები...
- როგორ ფიქრობ, თუ ადამიანს შენზე კომპრომატი აქვს, სიტყვას მის საწინააღმდეგოდ დაძრავ?! - ირონია იკვეთებოდა ახლა უკვე ქალის ხმაში.
- რა ჯანდაბას საქმიანობს? - მოთმინების ფიალა აევსო ლეონს.
- ზუსტად იმას, რასაც წერენ. მშენებლობის ბიზნესი და ათასი საქველმოქმედო ფონდი. არავის ერჩის, თუ გზაზე არ გადაეღობებიან.
- და თუ…
- მათი გზა-კვალის პოვნა შეუძლებელია. მათ მხოლოდ წლების შემდეგ პოულობენ გახრწნილებს და ეს მხოლოდ ცნობილი ხალხი! სხვები? მცირე მოწინააღმდეგენი?! - გიჟს ჰგავდა ოლი.
- დაიცა! დამშვიდდი! მაშინ, არც მეგანს უნდა ერჩოდეს, ასეა? - სუნთქვა შეეკრა. - მეგანი ჰომ მას არც იცნობდა.
- წესით - ჰო, მაგრამ… - ყოყმანობდა ოლივია.
- თქვი!
- არ ვიცი! - ხელები თმებში წაიშინა ქალმა. - არ ვიცი! ამ ინფორმაციას ისეთი დაცვა აქვს, ვერაფერი მოვუხერხე!
- რომელს?
- ექსპერიმენტის ინფორმაციას. როგორ არ მივუდექი, მაგრამ არ გამომივიდა. - ხელები ჩამოყარა დანებების ნიშნად.
- შენი სიტყვები ერთმანეთს ეწინააღმდეგება. - დაიბნა კაცი.
- ვიცი, ვიცი! მაგრამ დაფიქრდი. მეგანი მას გზაზე ასი წელი არ გადაეღობებოდა, თან შენი მეშვეობით გაიცნო, ასეა? - მსჯელობდა ოლივია.
- ასეა.
- მაგრამ, ამავდროულად, ექსპერიმენტის შესახებ ინფორმაციასთან წვდომა - არავის აქვს. ეს უცნაურია.
- მეგანი ახლავე უნდა გამოვიყვანოთ იქედან. ეგ ტიპი მანიაკია, ფსიქოპატი. ღმერთმა იცის, თავის ვირთხებს რას უკეთებს! - აღელდა კაცი და გასვლა დააპირა.
- ერთი არასწორი ნაბიჯი, ლეონ და ჩათვალე - მე და შენ აღარ ვარსებობთ. თუ ცრუ ბრალდებას წავუყენებთ, არ აქვს მნიშვნელობა სასამართლოში თუ პირისპირ, ისე გაგვაქრობს - ჩვენი არსებობა აღარავის გაახსენდება. - მკაცრი ტონი გრგვინავდა კაბინეტში და ლეონიც გაჩერდა.
- რას მთავაზობ?
- ვიცი ერთი ადამიანი, რომელსაც ჩვენი დახმარება შეუძლია. დარქნეტთან დაკავშირებით, მაგრამ მასთან შეხვედრა სახიფათოა. - ხელით სახე მოისრისა ოლივიამ.
- ფულს ითხოვს? - ჩაეძია ლეონი.
- ფული აქ მთავარი არაა, აქ მთავარი ექშენია.
- რა? - გაოცდა კაცი. - ექშენი?
- ჰო, რაც უფრო რთულია საქმე და სახიფათო, მით მეტი შანსია, რომ ეს ადამიანი გაუმკლავდება ამას.
- ოლი, ამაზე სახიფათო, არამგონია ბოლო ათი წლის განმავლობაში გაეკეთებინოს. - თქვა და ქალს მიუახლოვდა. ტუჩებზე ნაზად აკოცა და უთხრა. - უნდა ჩავრთოთ ნებისმიერი ძალა, რაზეც მიგვიწვდება ხელი, ჰო?
- ჰო. - ძალაგამოცლილი იყო და ლეონს მიეხუტა.
ოლივიას და ლეონს მსგავსი შეგრძნებები ჰქონდათ. სინდისი უმოწყალოდ ხრავდა მათ შიგნეულობას და არ აპირებდა გაჩერებას. ძალიან მოულოდნელად ეწვიათ ეს გრძნობა. თავზე მეხივით დაატყდათ, მაგრამ, ამავდროულად, ძალიან ნელა მოქმედი შხამივით იყო - გვიან გაღვივდა ეჭვის თესლი, მაგრამ რამდენიმე წუთში სისხლისფერი ყაყაჩოს ყვავილებით ბარდნიდა ყველა მხრიდან.
რატომ არ ამოქექა სრული ინფორმაცია ოლივიამ ადამიანზე, რომელთანაც კონტრაქტი ჰქონდა დადებული და თანამშრომლობდა? როგორ გაეპარა ასეთი მნიშვნელოვანი რამ? ლეონი კი თავ-ბედს იწყევლიდა, რომ - როცა მეგანმა მას კორნელზე ორი სიტყვა უთხრა, მან მაინც მისცა უფლება, რომ ვირთხა გამხდარიყო.
შეცდომა დაუშვეს? შეცდომა პირობითია. ერთი მხრივ, შესაძლოა, მართალი იყო, მეორე მხრივ მტყუანი. თუმცა ეს ცნებები, ადამიანების მოგონილი სულელური მახეა, რომელშიც თავად გაეხვია კაცობრიობა.
ირონიაა, მაგრამ ფაქტი ფაქტად ყოველთვის დარჩება.
…
სწრაფად ჩასხდნენ მანქანაში და ოლივიამ ლეონი მისთვის გაურკვეველი მიმართულებით წაიყვანა. დიდხანს არ უმგზავრიათ, ერთი ჩვეულებრივი კორპუსის წინ გააჩერა მანქანა ქალმა და კაცს გადმოსვლა ანიშნა.
- აქაა ის, ვისაც ვეძებთ? - ჩუმად იკითხა ლეონმა.
- ჰო.
- ვინ არის?
- ერთადერთი ადამიანი, რომელიც თანამშრომლობაზე ვერ დავიყოლიე. - უკმაყოფილოდ გააწკლაპუნა ტუჩები ქალმა და მესამე სადარბაზოში შევიდა.
- ლიფტი არ არის?
- ძველისძველი კორპუსია, ლარუსო! შენ ოღონდ კომფორტი გქონდეს! - ნერვებმოშლილი ოლივია უკვე თავს ვეღარ აკონტროლებდა, ამიტომ ლეონმა არჩია გაჩუმებულიყო და გაჰყოლოდა.
მეოთხე სართულზე გაჩერდა და ოცდამეხუთე ბინის კართან გაჩერდა. ზედიზედ ოცდახუთჯერ დააკაკუნა, რამაც ლეონი განაცვიფრა, მაგრამ ხმის ამოღება ვერ გაბედა.
კარი ნელა და ჭრიალით გაიღო. ოლივია ჭრილში შეძვრა და ლარუსოც გაიყოლა.
ბუნაგში აღმოჩნდნენ. სანაგვე უფრო სწორი გამოთქმა იქნებოდა. მისაღები, სამზარეულო… საძინებლის კარამდე ყველაფერი ნაგვით იყო სავსე. პიცის ცარიელი ყუთები, ჩიფსების ცარიელი შეფუთვები და ენ რაოდენობით სიგარეტის ნამწვავები. ბინაში ისეთი ბუღი იყო, თავიდან სახანძროს გამოძახებაზე დაფიქრდებოდით.
- კევინ! - იკივლა ოლივიამ.
- ჰოუ… - საძინებლიდან გამოვიდა ხმა.
- ჯანდაბას შენი თავი! - ამოიბურტყუნა ქალმა და ნაგავში გზის გაკვალვა სცადა.
- ოლი, სად მომიყვანე?! - სისუფთავეზე გაგიჟებით შეყვარებული ლეონისთვის ამ გარემოს ატანა შეუძლებელი იყო.
- გაჩუმდი და წამომყევი.
ალბათ, ხუთ წუთამდე დასჭირდათ, რომ გზა გაეგნოთ საძინებლისკენ. ოთახის კართან აღმოჩენა ოლიმპის დაპყრობასაც კი შეადარა ლეონმა გონებაში. როდესაც საძინებელში შევიდნენ, გაოცებამ სწრაფად გადაირბინა მათ სახეებზე. გაწკრიალებული იყო სივრცე. საწოლი, ორი ბალიში და უამრავი მონიტორი კედლის მეორე მხარეს. მაგიდასთან ოთხად მოკეცილი თექვსმეტიოდე წლის ბიჭი იჯდა, ეკრანებზე კი ლეონისთვის გაუგებარი ენ რაოდენობით ციფრები სწრაფად ცვლიდნენ ერთმანეთს.
- ვინ მოიყვანე? - ოლივიასკენ არც გაუხედავს ისე დასვა ბიჭმა შეკითხვა.
- ლეონ ლარუსო.
- რესტორნების ქსელის მფლობელი? - იკითხა კევინმა და ცალი თვალით შეხედა იტალიელს. ოთხად მოკეცილობის მიუხედავად, მაინც ჩანდა, რომ მაღალი იყო. სათვალე დაეკოსებინა ცხვირზე, მაგრამ არ სჭირდებოდა. თვალები ბუდეში ღრმად ჩასმული და ჭაობისფერი ჰქონდა, რძისფერი კანი კი, ლამის, კიოდა - ორი წუთით მზეზე გამიშვითო.
- საიდან იცის? - მალავდა ამ ინფორმაციას ლეონი. სახელსა და გვარს დიდად არ აფიქსირებდა არსად.
- სერიოზულად კითხულობს? - კევინი ოლივიასკენ შებრუნდა.
- არ იცის - ვინ ხარ. - მოკლედ უპასუხა და სწრაფად განაგრძო. - კევინ, ერთი თხოვნა მაქვს.
- გადახდა წინასწარ. - სიტყვა ჩააკვეხა ბიჭმა და გორგოლაჭებიანი სკამით ოლივიასკენ მიიწია.
- აბა, ფული არ უნდაო? - გულუბრყვილოდ იკითხა ლეონმა.
- ლარუსო, ფული არ მჭირდება. - თვალი თვალში გაუყარა კევინმა. - იმდენი მაქვს კრიპტოში, რომ შენ არც კი დაგესიზმრება. ოლივია, რა გინდა? - ახლა ქალს მიმართა. - უკვე მომბეზრდით.
- დარქში ერთი სერვერი ვერ გავტეხე. - შეიშმუშნა ქალი.
- ოჰო, შენ? - გაუკვირდა და დაუსტვინა. ლეონს არ ეჭაშნიკა ბიჭის ეს ქმედება.
- ჰო, მე. და თუ ვერ გავტეხავ და არ გავიგებ - რა ჯანდაბა წერია იქ, ჩემი თანამშრომელი შეიძლება მოკვდეს. - სერიოზული სახით უთხრა და საწოლზე ჩამოჯდა. დაჟინებით ჩააშტერდა თვალებში. ორმოციოდე წამი გავიდა, სანამ უპასუხებდა.
- თანამშრომლის სიკვდილი ერთადერთი ვალუტაა? - ცალი წარბი ასწია ბიჭმა.
- შენ შეშლილი ხარ? - იღრიალა ლეონმა. არც ერთს და არც მეორეს ეგონა, რომ კაცი აფეთქდებოდა. ბიჭისკენ გაიწია და მაისურზე ხელი მოუჭირა, მაღლა ასწია და სახეში ჩააჩერდა. - ადამიანების სიცოცხლით თამაში ვალუტა გგონია, ღლაპო? - სახეში თითქოს შეაფურთხა ამ სიტყვებით.
- თუ მომკლავ, მინიმუმ ოცდახუთი კანტორა ამოგიჩემებს და მაქსიმუმ ოცდაოთხი საათი იცოცხლო. - მშვიდად უპასუხა ბიჭმა. ოლივიას ვენებში შეშფოთება დაძრწოდა, ერთი მხრივ ლეონი მართალი იყო, მაგრამ ოლივია იცნობდა კევინს.
- ლეონ, არ გინდა. მოვრიგდებით. - ხელი მხარზე დაადო ქალმა და მისი დამშვიდება სცადა.
- რას ეხება საქმე ? - ისევ გორგოლაჭებიან საკანში ჩაეფლო.
- ვინმე კორნელ ფლინის ექსპერიმენტს.
- გაიმეორე. - სახე დასერიოზულდა ბიჭს.
- კორნელ ფლინი. - ზიზღით წარმოთქვა სახელი-გვარი ლეონმა.
- გინდა სიცოცხლე მოისწრაფო? - ცალყბად გაეღიმა კევინს.
- ამდენად საშიშია?
- ერთადერთი ადამიანია, რომელმაც თანამშრომლობაზე დამითანხმა. - ცინიკურად უპასუხა ქალს და სკამზე დატრიალდა.
- ჯეკპოტი მოვიგეთ. - ლეონმა ოთახის კუთხიდან გასძახა ქალს. გაეცინა, ბედის ირონია იკვეთებოდა მძაფრად ამ სიტუაციაში.
- ანუ ფლინის ვირთხა ხარ? - აქ ოლივიამ უკვე ვეღარ მოითმინა.
- სიტყვები აკონტროლე.
- რა იცი მის ექსპერიმენტზე ? - არ თმობდა ქალი.
- გგონია, ასე მარტივად მიიღებ პასუხს ?
- რა გინდა?
- შენსა და ფლინს შორის არჩევანი რომ იყოს, ფლინს ავირჩევ. - პირდაპირ მიახალა.
- ნუთუ, შენზეც აქვს კომპრომატი? - ისტერიულად გაეცინა ქალს.
- შენ წარმოიდგინე და ჰო. - აქ უკმაყოფილებამ გადაიხარხარა და ბიჭის მარცხენა მხარზე მოკალათდა.
- კევინ, ვერავინ ვერაფერს გაიგებს. - უკვე ევედრებოდა ოლივია.
- შანსი არ გაქვს.
- მაქვს.
- არა.
- კი-არა ვითამაშოთ?!
- ძველი მეგობრობის გამო… - ყოყმანობდა ბიჭი. იცოდა - ვინ იყო ფლინი, მაგრამ თავის აზარტულობას ვერაფერი მოუხერხა. - რა გაინტერესებთ?
- ექსპერიმენტის შესახებ მინდა ყველაფერი ვიცოდე. - სცადა სიხარული არ დასტყობოდა სახეზე.
- შირმაა.
- ანუ?
- არანაირი ექსპერიმენტი არ არსებობს. - მობეზრებისგან თვალები აატრიალა.
- რა?! - ერთად წამოიძახა ორივემ.
- ღმერთმანი. - სიტყვა გაწელა ბიჭმა და ერთ-ერთ მონიტორს მიაწყდა. - აი, ხედავ? - ძალიან მარტივად გახსნა ის ფაილი, რომელსაც ოლივიამ ვერაფერი მოუხერხა.
- აქ წერია, რომ ოცი მონაწილე ჰყავდა და ასობით მცდელობა. - ლეონიც მივიდა ახლოს.
- ოქეი, ახლა ამას შეხედე. - სათითაოდ გახსნა ოცივე ადამიანის ფაილი და აჩვენა ოლივიას.
- სახელი, გვარი, ასაკი, სქესი… თითქმის ყველაფერია აქ. - ოლივია ვერ ხვდებოდა - რა ხდებოდა.
- ოქეი, ახლა ამას შეხედე. - თავის პირად ბაზაში შევიდა, სადაც, ლამის, ყველა ქვეყნის ბაზაში დარეგისტრირებული ადამიანის სახელი და გვარი იყო მოცემული. - მოდი ეს ავიღოთ. იზაბელა ვერგარა. - თქვა და სახელი-გვარი და სხვა მონაცემები ბაზაში ჩაწერა. არაფერი მოიძებნა. - ვუალა! ის არ არსებობს!
- სისულელეა! აქ ჰომ, ფოტოც კია. ყველაფერია! - ჩურჩულებდა ოლივია.
- ყველა სახელი, გვარი, აიდი და ა.შ. ეკუთვნის გარდაცვლილ ადამიანებს. ათეულობით წლების წინ. - მოკლედ მოუჭრა კევინმა. - საკმარისია?
- ანუ, ყველა გააცურა? - ოლივიას შეუძლებლობის მძაფრი შეგრძნება ყულფივით შემოეხვია კისერზე და ახრჩობდა.
- კიც და არაც. - თქვა ბიჭმა და სნიკერსი ჩაკბიჩა.
- მეტაფორებით საუბრის დრო არ არის! - გიჟდებოდა ლეონი.
- რაღაც ნაწილმა, ვისაც ოდესმე შეხება ჰქონია კონკრეტულად ამ ადამიანებთან - იციან რა და როგორ. დანარჩენი გარტყმაში არაა. ახლა საკმარისია? - უკვე ბიჭსაც ევსებოდა მოთმინების ფიალა.
- არა. - თქვა ლეონმა და თვალებში ჩახედა. - ოცდამეერთე მონაწილეზე რა იცი?
- ოცდამეერთე? - წარბი ასწია ბიჭმა. - რა სისულელეა, ის არ არსებობს. - მხრები აიჩეჩა.
- გადაამოწმე. - ნიშნის მოგება იკვეთებოდა მის ხმაში.
- ბრძანებებს არ ვასრულებ. - აინუნშიაც არ ჩააგდო კაცის მკაცრი ტონი.
- შენც ჰომ გაინტერესებს. - ახლა კევინს აგდება მოინდომა ლეონმა და გამოუვიდა კიდეც.
- ვალუტა მიღებულია. - თქვა და ისევ ეკრანს მიუბრუნდა. - დარწმუნებული ხარ, რომ საერთოდ არსებობს ეგ? - ორი წუთის დუმილის შემდეგ კვლავ გაიმეორა კევინმა.
- აბსოლუტურად. მეგან ჰემფრი, 30 წლის. - სწრაფად მიაყარა ოლივიამ.
- ოქეი, მოდი მეგანზე მოვძებნოთ. სხვათაშორის, მეგანზე მეც მსმენია. შენი თანამშრომელი, ჰო? - ოლივიას მიუბრუნდა.
- ჰო, თავიდანვე მეგანზე იყო საუბარი. - იმედგადაწურული იჯდა ქალი. თუ კევინი ვერ მოახერხებდა - სხვა ვერავინ.
- კარგი, მოდი ვნახოთ. მეგანი, მეგანი, მეგანი… არაფერია აქ ისეთი, რომ კორნელთან გადაკვეთილიყო როგორმე. - კეფა მოიფხანა და მეორე მონიტორთან გადაინაცვლა.
- რა ინფორმაციაა მასზე საერთოდ? - იკითხა ლეონმა.
- ძალადობრივ ოჯახში გაზრდილი გოგოა, ჰყავდა ძმა, რომელმაც თავი ჩამოიხრჩო, სახლიდან წამოვიდა, როცა თვრამეტის იყო, ოცდახუთისას ძმა დაკარგა და ღრმა დეპრესიაში ჩავარდა. პანიკური შეტევები, ფსიქოტროპულები, ფსიქიატრები… არაფერი საინტერესო ფლინისთვის. - თმები აიჩეჩა კევინმა. გიჟდებოდა, როდესაც რაღაც არ გამოსდიოდა.
ლეონი და ოლივია კი ერთმანეთს უმზერდნენ და თვალები უმრგვალდებოდათ. არაფერი იცოდნენ მეგანზე, საერთოდ არაფერი.
მეგობრობის არსი რაში მდგომარეობს? მხარდაჭერა, სიყვარული, ურთიერთგაგება… შეიძლება მეგობრები გერქვათ, თუ ერთმანეთის წარსული არ იცით? მეგობრობაც ცნებაა, რომელიც ადამიანებმა მოიფიქრეს. რას გაიგებ…
- რატომ დადუმდით? - კევინი ვერ ხვდებოდა ვერაფერს.
- მე… - წამოიწყო ოლივიამ, მაგრამ ხმა გაებზარა. - კევინ, დამეხმარე. - სხვა ვერაფერი თქვა და თავი ჩაქინდრა.
- არ იცოდით?
- არა.
- კარგი მსახიობიც ყოფილა. - თავისთვის ჩაილაპარაკა და გააგრძელა ძებნა.
ამოუხსნელი, სიმწარით გაჟღენთილი, უტყვი სიმძიმე დააწვა ორივეს მხრებზე. ამ ყველაფრის გაგონებას ერჩივნათ - ბანალურად, მიწა გასკდომოდათ ან ცა ჩამოქცეოდათ.
- არც დედა, არც მამა, არაფერი აკავშირებს ფლინთან. - აგრძელებდა ბიჭი.
- ძმა? - ძლივს ამოიხავლა ოლივიამ.
- გადავამოწმებ. ნილ ჰემფრი… ძალადობრივი ოჯახი, ჩვიდმეტი წელი სიცოცხლის ხანგრძლივობა, სკოლა, ძიუდო… - ერთხანს ჩუმად იყო, სტატიას კითხულობდა. - ჯანდაბა! ის იცნობდა ფლინს. - წამოიძახა ბიჭმა. ლეონს და ოლივიას კი მოჭარბებულმა ადრენალინმა თავბრუ დაახვია.
- ანუ, ნილმა კორნელი გადაიკიდა და მეგანზე უნდა, რომ ჯავრი იყაროს? - ხმა ჩაეხრინწა ლეონს.
- არა, ისინი მეგობრები იყვნენ. მეტი არაფერია მასზე, საერთოდ არაფერი. - თქვა კევინმა და მხრები აიჩეჩა.
- უკეთ მოძებნე. - ახლა უკვე ლეონის ხმაშიც გაერია ვედრების ჩუმი ტონები.
- არ შემიძლია, სხვა არსად არაფერია, ვფიცავ. შენ თვითონ შეამოწმე, თუ არ გჯერა ჩემი. - მიმართა ოლივიას. - თან, ეს სანდო წყარო არ არის. ვიღაც ლევი ტიპის დაწერილია, არ ვიცი რამდენად შეიძლება ნდობა.
- გასაგებია. - წამოდგა ქალი და ლეონს ხელი ჩასჭიდა.
ბინიდან ისე გამოვიდნენ, გონება დაბინდული ჰქონდათ. მანქანაშიც ამავე მდგომარეობით ჩასხდნენ და სახლისკენ აიღეს გეზი.

#21 ერთადერთი იყო.













VIII

ერთ უზარმაზარ, მოუხერხებელ და ათასი წლის წინანდელ გარეცხილ სავარძელში იჯდა ოთხად მოკეცილი, მეორე ბარის მაგიდასთან, რომელიც ცარიელი ჭიქებით იყო სავსე და გაუზავებელ ვისკის სვამდა, ჭიქას ჭიქაზე. თრობის მძიმე მკლავები ისე შემოეხვია და მისი გაგუდვა დაიწყო , რომ აზრზე მოსვლაც ვერ მოასწრო. თავი უკვე ყულფში ჰქონდა.
მათ შორის ყულფში თავგაყოფილი და ოდნავ მოქანავე, აქ უკვე მკვდარი დუმილი თავის თავს არღვევდა, საათის წიკ-წიკის გიჟური გამაღიზიანებლობით. სასოწარკვეთილება დუმილის მიერ ამოყირავებულ სკამზე გვერდულად იჯდა, ცალ მოკაკვულ ხელზე თავი ჩამოედო და ორივეს მზერით ბურღავდა. სირცხვილის გრძნობა კი დედიშობილა დადიოდა და ჭრაჭუნით აყრუებდა არემარეს. ირონიული სანახაობა იყო, ხშირად დადიოდნენ სამივე ერთად, მაგრამ ეს პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც სათქმელი არც ერთს ჰქონდა.
- რაზე ფიქრობ? - სიჩუმე ნაჯახივით გააპო ლეონის ხმამ. სიმთვრალის ნოტების კონტროლი ძლივძლივობით გამოსდიოდა.
- იმაზე, რაზეც შენ. - მოკლედ მოუჭრა ოლივიამ და სუსტ მუხლებში თავი ჩარგო. ჩუმი ქვითინი კარგა ხნის განმავლობაში ისმოდა გაწკრიალებულ ოთახში, სადაც მზემ უარი თქვა სხივების შემოტყორცნაზე, მთვარე კი ღრუბლებს ამოეფარა უტეხად.
არა, ლეონი არ მისულა მის დასამშვიდებლად. ადგილიდან არც კი ამდგარა. იჯდა და ჩაჰყურებდა დაცლილ ჭიქას და მის ფსკერზე ცდილობდა საკუთარი თავის გამამართლებელი უტუხი სიტყვების ამოკრებას. მაგრამ რას ეტყოდა ფსკერზე დარჩენილი ორიოდე წვეთი? მხოლოდ კუნაპეტი ღამესავით შავ საკუთარ თავს ხედავდა.

ძალადობრივი ოჯახი, ძმის სიკვდილი, ფსიქიკური აშლილობები… მსახიობი!
როგორ სურდა ორივეს, რომ თავად მეგანი დაედანაშაულებინათ. როგორ სურდათ - წყლიდან მშრალი ამოსულიყვნენ, მაგრამ ხვდებოდნენ, რომ ამაო იყო ყოველი მათი კოჭლი მცდელობა. მეგანი არ იყო იმაში დამნაშავე, რომ დამალა, რომ ქარაფშუტა, ზედაპირულ ადამიანად მოევლინა ლეონს, ხოლო ოლივიას უბადლო სპეციალისტად და არც ერთს, არასდროს მოსვლია თავში - რა ხდებოდა იქამდე, სანამ მეგანი მათ გაიცნობდა. ერთადერთი არგუმენტი უტრიალებდა ორივეს თავში - უნდა იცხოვრო აქ და ახლა, წარსულს მნიშვნელობა არ აქვს. მთავარია ამჟამად, ყოველი წუთი და წამი, რომელსაც ცხოვრობ.
ერთი მხრივ, მართალია - არა? მეორე მხრივ წარსულის ძლიერ მარწუხებში მოქცეული "აქ და ახლა" ვერ განვითარდება აწმყოში, რადგან წარსულის ოკეანის მარიანის ჯურღმულშია გამოკეტილი და თავის დაღწევის მცდელობისას წყლის ჯერ ერთი ხიფათით სავსე ფენა უნდა გაეცურა, შემდეგ მეორე და ა.შ. ზედაპირს ვერ მიაღწევდა, სულ რომ დაუღალავად ეცურა და მთელი ძალით ექნია ხელები ზედაპირისკენ. წარსული კოჭზე გამობმულ უზარმაზარ ლოდს ჰგავს, რომელითაც მხოლოდ გვამებს ასაჩუქრებენ. მეგანი კი თავისმა "იყო"-მ სიცოცხლეშივე მოსიარულე გვამად აქცია, რომელსაც მისჯილი ჰქონდა "ეცოცხლა".
- ლეონ, რა ვქნათ? - თავი წამოსწია ოლივიამ და ტირილისგან დასიებული ლურჯ-მწვანე თვალები მთვრალ ლეონს შეანათა. ღმერთმა იცის, რამდენი საათის შემდეგ გაიღო ხმა.
- რა უნდა ვქნათ?! - წამოიძახა კაცმა და თავი ჭერისკენ ასწია. - რა ჯანდაბა უნდა ვქნათ, ოლივია? - ღრიალით წამოდგა და ბარბაცით მიუახლოვდა ქალს. დამფრთხალი ოლივია დივნის კიდისკენ მიიჩოჩა. არ ელოდა ასეთ რეაგირებას. - რა უნდა ვქნათ ადამიანისთვის, რომელსაც არც კი ვიცნობთ?! - ვერ ტიროდა ლეონი. ვერ გამოხატავდა თავის ტკივილს. ხელებით სახე მოისრისა და თავის აუტანელმა ტკივილმა ძლიერად შეუტია.
არასდროს გადმოვარდნია ცრემლი და მის ღაწვებს არ მოჰფერებია მარილიანი სითხე. ახლა მხოლოდ ღრიალიღა შეეძლო. ხვდებოდა, რომ ვერანაირ წინააღმდეგობას გაუწევდა კორნელ ფლინს, იმასაც ხვდებოდა, რომ სიკვდილი არ უნდოდა. სასწორზე, თითქოს, ოლივიასა და ლეონის სიცოცხლეები იდო ერთ მხარეს, მეორე მხარეს კი მეგი.
- არ ვიცნობთ და ვისი ბრალია, რომ არ ვიცნობთ? - აცახცახებული ხმით ჰკითხა ოლივიამ. მუხლებზე წამოიწია და თვალები დაქაჩა. - ვისი ბრალია? ვინ არ დასვა კითხვები? ვინ არ ჩაეძია მის სულს? ვინ არ ჰკითხა - რა სტკიოდა? ვინ?! - აკივლდა ქალიც.
- უნდა ეთქვა! უნდა ეთქვა, რომ სტკიოდა, უნდა ეთქვა, რომ იტანჯებოდა! მე და შენ ნათელმხილველები არ ვართ, ოლივია! - ყელში მიბჯენილი ხორხი ხელს უშლიდა საუბარში.
- არანაირი უნდა არ არსებობს, ლეონ! რისი მეგობარი ხარ, თუ არ ეკითხები? რისი მეგობარი ხარ, თუ ვერ გრძნობ?! - ფეხზე წამოდგა ქალი და კაცს სახეში ჩააჩერდა. - ერთი მომენტი მაინც დამისახელე, როცა მეგანმა არ გკითხა - როგორ ხარ, არ ჩაგეძია, როცა გრძნობდა შენს დედააფეთქებულ მდგომარეობას? - ძლივს ჩაყლაპა ცრემლები და სითხე, რომელიც ცხვირიდან გაუჩერებლივ სდიოდა. - რამდენჯერ გამომთვრალა შენთან ერთად, როდესაც მე უარს გეუბნებოდი, შენ კი დეპრესიას იბრალებდი?! რამდენჯერ მოუსმენია ჩემი წუწუნი, როდესაც კონტრაქტორები წყვეტდნენ ჩვენთან თანამშრომლობას?! მითხარი. - ბოლო ხმაზე კიოდა ქალი.
- გაჩუმდი! გაჩუმდი! ნუ ლაპარაკობ! - ყურებზე ხელისგულებს იფარებდა კაცი და ყელში მომდგარ ხორხს ვერაფერი მოუხერხა. ვერ გადაყლაპა თევზის ფხასავით გაჩხერილი სინდისის ქენჯნა და კბილები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა. - შენ ფიქრობ, რომ მე ეგ ყველაფერი არ ვიცი და ვერ ვხვდები, ოლი? - იატაკზე დაჯდა, ზურგით კედელს მიეყრდნო და თავი ჩაქინდრა. ხელები ჩამოუშვა და მუხლებზე დაიწყო. მათ ცახცახს ჩასჩერებოდა გიჟივით და ცდილობდა - არ ეფიქრა იმაზე, რომ დამნაშავე იყო.
- რა ჯანდაბა ვქნათ, ლეონ? - იატაკზე მის გვერდით მოწყვეტით დაეცა და კუდუსუნი დაარტყა ოლივიამ და თვალები კვლავ ცრემლით აევსო.
- არ ვიცი, პატარავ. არ ვიცი. - თქვა და ახლოს მიიზიდა. აკანკალებული ხელები აკანკალებულ სხეულს შემოხვია და ჩაეხუტა. - გვაქვს კი უფლება, რომ რაიმე მოვიმოქმედოთ?
- თუ მეგის ძმა კორნელის მეგობარი არ იყო? თუ ის წყარო ცდება და იმ ბიჭმა როგორღაც კორნელს გზა გადაუღობა? მაშინ ? - სასოწარკვეთამ სახეზე ყველა ნაკვთი დაუძაბა ქალს.
- მაშინ მეგანი ან უკვე მკვდარია, ან ემზადება სიკვდილისთვის. - თქვა კაცმა და ღრმად ამოიხვნეშა.
- არა!
- დამშვიდდი, ოლივია. ახლა პირველი, რაც უნდა გავაკეთოთ, კორნელზე უნდა მოვიძიოთ კომპრომატი. თუ მეგანი იცნობდა კორნელს და სპექტაკლი დადგა, რომ ჩვენ არაფერი გვეყნოსა - ესეც უნდა გავარკვიოთ.
- ეგ ლოგიკაში არ ჯდება. რატომ გაყვებოდა იგი კორნელს, თუ კაცს მასზე კბილი ჰქონდა? უფრო რეალურია, მისი ძმის ამბავი, მაგრამ ძმა ოცდახუთი წლის ასაკში დაკარგა, ახლა ოცდაათისაა. რისთვის დასჭირდა ხუთი წლის მერე შურისძიება ფლინს? - ტვინი ჩართო ქალმა.
- ოლი, შენ შეგიძლია იმ წყაროს ნახვა, რაც კევინმა ნახა მეგანზე? - დაეჭვებით ჰკითხა ლეონმა.
- შემიძლია. მეგიზე ინფორმაცია არ უნდა იყოს მეტისმეტად დაცული. - თქვა და წამოდგა.
დიდი ხანი არ დასჭირვებია იმისთვის, რომ მეგანის ფაილი გაეხსნა. გახსნისთანავე ორივე გულმოდგინედ კითხულობდა ტექსტს, რომელიც აღწერდა მეგან ჰემფრის ცხოვრებას.
- მამამ შვიდი წლის ასაკში მიატოვა? - იკითხა ლეონმა.
- ჰო და როგორც ჩანს, მეგანისთვის რთული გადასატანი აღმოჩნდა ეგ. ფსიქიატრებთან და ფსიქოლოგებთან ერთ-ერთი მთავარი სალაპარაკო თემა მამა იყო. - უპასუხა დასერიოზულებულმა ოლივიამ და კითხვა გააგრძელა.
- ანუ, კონფიდენციალურობა არ არსებობს? - ჩაეცინა ლეონს. თავი სტკიოდა კბილების კრაჭუნამდე, ალკოჰოლის მონელება ყოველთვის უჭირდა, მაგრამ სულ სვამდა.
- ლარუსო, კედლებს ყურები აქვთო ტექნიკის განვითარებამდე კი თქვეს, მაგრამ ახლა ყველაზე აქტუალური დამალული ინფორმაციაა. - ირონია არ დააკლო ისედაც განადგურებულ ლეონს. ეს ოლივიას თავდაცვის რეფლექსი იყო. სინამდვილეში სიძლიერის მკაფიო გამოხატულება უბრალოდ თავდაცვითი ინსტინქტია და სისუსტის დაფარვას უდრის. ერთი შეხედვით რთული ამოცანაა - გაიგო რას წარმოადგენს ადამიანი, მაგრამ მეორე მხრივ მისი შესწავლა ბევრ კითხვაზე სცემს პასუხს. მერე, რა, რომ ეს პასუხები კიდევ უფრო მეტ კითხვას ბადებენ…
- ანუ, არავის ნდობა არ შეიძლება? - სიმწრისგან გაეცინა კაცს.
- კიც და არაც.
- გამოცანებს ახლა ვერ გამოვიცნობ, პატარავ.
- მნიშვნელობა არ აქვს ვინმეს ენდობი თუ არა, ინფორმაცია მაინც გაჟონავს გინდა ეს შენ თუ არა, ლეონ. ამიტომ მე პირადად, მირჩევნია - ვენდო და ამით დავტკბე, ვიდრე მუდმივ შიშებში ვიყო. ასე მაინც მეცოდინება, რომ ადრე თუ გვიან ყველა მიღალატებს. - მხრები აიჩეჩა ქალმა.
- რადგან ინფორმაცია ყველაზე ძვირად ფასობს… ბოლოს მაინც ყველაფერი ფულზე დადის. - დაამთავრა ქალის სათქმელი ლარუსომ.
- ჰო, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ.
- რა არის ამაში საბედნიერო? - წარბი შეკრა კაცმა.
- ის, რომ წინასწარ მაინც გეცოდინება, რომ გაგყიდიან. ჰომ გითხარი. - ტუჩები უკმაყოფილოდ გააწკლაპუნა ოლივიამ. საზიზღარი ჩვევა ჰქონდა. დღეში მინიმუმ ათჯერ მაინც გამოხატავდა ასე უკმაყოფილებას.
- რას ბეჭდავ? - იკითხა ლეონმა, როდესაც პრინტერიდან ფურცლებმა დაიწყეს ფრიალი.
- იმ ადამიანების ჩამონათვალს და დეტალებს, ვისთანაც ოდესმე შეხება ჰქონია მეგის.
- რად გვინდა?
- თუ მეგის ბინაში ვერაფერი ხელმოსაჭიდი ვიპოვეთ, ამ ხალხს მივაკითხავთ. - თქვა ოლივიამ და ფურცლები ჩანთაში ჩაკუჭა.
- მოიცა, მეგის ბინა რა შუაშია? - ვერაფერს ხვდებოდა ლეონი. წარმოუდგენელი იყო ბიზნესის მფლობელი კაცი ამდენად მიამიტი ყოფილიყო, მაგრამ - მადლობა მამას.
- მის ლეპტოპში, ან ტელეფონში მინდა რამე მოვძებნო. რამე, რაც ხელს შეგვიწყობს, რომ ან ვიპოვოთ, ან კიდევ მეტი გავიგოთ მასზე. - სერიოზული ხმით უპასუხა და შავი ჰუდი გადაიცვა წელს ზემოთ.
- მეგის ბინა უნდა გავტეხოთ? - სახტად დარჩენილი ლეონი არამხოლოდ ოლივიას, მეც კი მაღიზიანებდა. (ავტორისეული)
- არა, სათადარიგო გასაღები მაქვს. თვითონ მომცა. - თქვა ოლივიამ და ლეონს ხელი ჩაჰკიდა. ლამის, ძალით მიათრია კარამდე და გარეთ გაჰყვა.
…
მეგანის ბინა ძალიან პატარა იყო, მაგრამ სადად და კოხტად მოწყობილი. შესასვლელში მარცხენა მხრიდან ყავისფერი, უზარმაზარი კარადა იდგა, რომელშიც მეგი თავის ტანსაცმელს ინახავდა. თუ კოხტად დაწყობილ სამოსს ელოდით ამ კარადაში, ძალიან შემცდარხართ. მეგის ქაოსურ წყობაში კანონზომიერების პოვნა ძალიან უყვარდა და რაც მთავარია, გამოსდიოდა კიდეც. ამ კარადაში თვითონაც ძალიან ხშირად ძვრებოდა და უსიზმროდ იძინებდა. მერე, რა, რომ სიგიჟემდე ეშინოდა სიბნელის.
შემოსასვლელი ძალიან მცირე მოცულობის გახლდათ და ორიოდე ნაბიჯის გავლის შემდეგ, ისევ ხელმარცხნივ, საპირფარეშოს კარს დალანდავდით. პირდაპირ კი მომცრო ზომის სამზარეულო იწონებდა თავს, თავისი კომპაქტურობით. იაპონური ტექნიკა ჰქონდა მეგის შეძენილი, რომელიც, თავის მხრივ, განთქმულია - ყველაფერი დაატიოს მაქსიმალურად მცირე ფართობზე. ხელმარჯვნივ მისაღები და საძინებელი ოთახი - ერთად იყო განლაგებული. ორიოდე დივანი, რომელიც ერთურთს უმზერდა, მათ შორის კი ჟურნალის მაგიდა, გამჭვირვალე, საზიზღრად მუქი მომწვანო ფერი ჰქონდა. ბინაში შემოსულ ოლივიას ამ მაგიდის დანახვისას ჟრუანტელმა დაუარა. ყველაზე მთავარი ამ ადგილას იყო საძინებელ-მისაღების მარჯვენა კედელი. რომელზეც მიდგმული იყო დიდი ზომის მაგიდა, ათასნაირი სათავსოთი. მაგიდაზე იდგა კომპიუტერის ორი ეკრანი, ხოლო ეკრანის გვერდით ლეპტოპი. ლეპტოპზე იდო ტელეფონი. მარტივად რომ ვთქვათ, ოლივიამ ჯეკპოტი მოიგო. ყველაფერი ერთად, გამოსაჩენ ადგილას დატოვა ქალბატონმა.
- ოქეი, ახლა საქმეს შევუდგეთ. - თქვა ოლივიამ. გორგოლაჭებიან, უფუმფულეს სკამზე დაჯდა და გაიზმორა. თითები ერთმანეთში ახლართა და გაატკაცუნა. კომპიუტერი ჩართო და გამოძიება დაიწყო.
ლეონი კი ათასჯერ იყო ამ ბინაში ნამყოფი, მაგრამ დიდად არ დაჰკვირვებია მცირე დეტალებს. ოთახში შესვლისთანავე, მოპირდაპირე კედელზე ჩარჩოები იყვნენ მოკალათებულნი. თითქოს, ფეხი ფეხზე გადაედოთ და ერთმანეთში ჭორაობდნენ. ყველა ჩარჩოში ძალიან პატარა ზომის ფოტოსურათი იყო ჩასმული. ჩარჩოს ზომაზე ოცჯერ პატარა მაინც იქნებოდა, აი, რატომ არ დააკვირდა ქარაფშუტა ლეონი მათ აქამდე. ახლა კი ახლოს მივიდა და დაჟინებით ჩააშტერდა. პირველი - ორმოცს გადაცილებული ქალის ფოტო იყო ჩასმული, რომელიც წარბშეკრული და უკმაყოფილო იყო, სავარაუდოდ ცხოვრებით. ალბათ, არ უყვარს ფოტოების გადაღებაო - გაიფიქრა ლეონმა. შემდეგი ჩარჩოდან სამოცდაათიოდე წლის ქალბატონი იღიმებოდა ყურებამდე და ბედნიერების ნაპერწკლებს ისე ისვროდა, შეუძლებელი იყო ისინი აგეცილებინა. ლეონმაც ვერ შეძლო და მასაც გაეღიმა ყურებამდე. სიმშვიდის აპკით გარშემორტყმულმა ბედნიერებამ მასშიც დაიდო ბინა რამდენიმე წამით... შემდეგი ორი ჩარჩო ცარიელი იყო. უფრო სწორად ერთში ბავშვის დახატული გოგო იყო ჩასმული, რაც ლეონს უცნაურად მოეჩვენა, მაგრამ შემდეგი, მართლაც ცარიელი ჩარჩოს არსებობამ გულში რაღაცნაირად გაჰკრა. სისხლის ტუმბოს ჭრილობიდან სევდა გადმოიღვარა და მთელ სხეულში მიზანმიმართულად გავრცელდა.
- ოლი, იპოვე რამე ? - ჩაახველა, რათა გამქრალი ხმა აღედგინა და ქალს გვერდით მიუჯდა. უზურგო სკამი გამოიტანა სამზარეულოდან.
- ჯერჯერობით მხოლოდ ეს. - თქვა ისე, თითქოს, ოლივიას ამინდს მწუხრი შეეპარა.
- ეს… ნილია? - გაუბედავად იკითხა კაცმა.
- ჰო.
- როგორ ჰგავს მეგის. - სუნთქვა შეეკრა და გაფაციცებით დაუწყო თვალიერება ბიჭის თითოეულ ნაკვთს.
ნილი და მეგანი ჟღალი თმით იწონებდნენ თავს. მეგანს ტალღოვანი, ხოლო ნილს საოცრად ხუჭუჭა თმა ჰქონდა. დიდად არასდროს მოსწონდა არც თმის ფერი, არც ფორმა, ამიტომაც, ძირითადად, ფოტოებში თავგადაპარსული პოზირებდა. ერთნაირი კოხტა, ლამაზი ცხვირი. ნილს ოდნავ კეხი ჰქონდა, ბავშვობაში ხიდან ჩამოვარდა და გაიტეხა. ორივეს გამოკვეთილი ყვრიმალები, ჩავარდნილი ლოყები და სქელი, ლამის, სისხლისფერი ტუჩები ჰქონდათ. ჭორფლები ორივეს უცხო იერს სძენდა. ერთადერთი განსხვავება, რისი დაჭერაც გულმოდგინე დაკვირვების გარეშე იყო შესაძლებელი - თვალის ფერი გახლდათ. ნილის კუპრივით შავი თვალები და მეგანის შავში გარდამავალი ლურჯი… ვერასდროს კითხულობდა ნილის თვალებს ქალი, მაგრამ ნილისთვის გადაშლილი წიგნი და მეგის მზერა ერთნაირად მარტივი წასაკითხი იყო.
- ყველა ფოტოზე ძალიან ახალგაზრდაა. - სულჩამწყდარმა ოლივიამ ორივეს აზრი გააჟღერა.
- რამდენი წლის იყო? - გაუბედავად იკითხა კაცმა.
- ჩვიდმეტის. - მოკლედ უპასუხა და აცრემლებული თვალები მიანათა იტალიელს. - ჩვიდმეტის იყო. - თავი გვერდზე გასწია და ცრემლი "უჩუმრად" შეიმშრალა.
- მეგი?
- ოცდახუთის. ჩემთან მუშაობა უკვე დაწყებული ჰქონდა. სტაჟიორი იყო. ახლა ბუნდოვნად მახსოვს ათი დღე მთხოვა, ჯანმრთელობის პრობლემები მაქვსო. - წყვეტილად სუნთქავდა და ამოსუნთქვებს სიტყვებს ძლივძლივობით აყოლებდა.
- მეც მაგ დროს არ გავიცანი? - ამოიხვნეშა ლეონმა, ლოდი უფრო და უფრო მძიმდებოდა. თითქოს, კაცის ხერხემალში გადატეხვა სურდა.
- ის ათი დღე უკვე მოთავებული ჰქონდა. - თავი დაუკრა ოლიმ და ცრემლებს გასაქანი მისცა. - ორ თვეში გადავიყვანე დისტანციურ მუშაობაზე, ორ თვეში. - იხსენებდა ქალი. - შემდეგ, კვირაში ერთხელ თუ მოვიდოდა - მადლობა მქონდა სათქმელი. - ამოისრუტუნა ქალმა - პროგრამირების გიჟია.
- ზუსტად იმ დროს, როდესაც შენ გეგონა, რომ სახლში იჯდა ლეპტოპში თავჩარგული - ჩემთან ერთად ბარებში დაეთრეოდა და ყველას აკვირვებდა. - გაეცინა ლეონს. - ცხოვრებაში არ მინახავს, ქალს ამდენი დაელიოს და მაინც აზრზე იყოს. თვითონ მიმათრევდა ხოლმე სახლში. - თავი უკან გადააგდო და ჭერს მიაშტერდა. უეცრად თვალები გაუფართოვდა და ოლივიას შეხედა დაფეთებულმა. - ოლი, ის რა ჯანდაბაა?
ჭერზე ძლივს შესამჩნევი…
- სათვალთვალო კამერა? - აღმოხდა ოლივიას. სათითაოდ შეამოწმა კომპიუტერი, ლეპტოპი და ტელეფონი, მაგრამ კამერაზე წვდომა არც ერთ მათგანს ჰქონდა.
- მეგანისაა? - აცქმუტუნდა ლარუსო.
- არა, აშკარად არ არის მისი. ვერ ვნახე ვერაფერი, გამორიცხულია, მისი რომ ყოფილიყო, ვნახავდი. - თქვა და ფეხზე წამოხტა.
- თუ ფლინის კამერაა - მან უკვე იცის, რომ მეგის საძებნელად ვართ მოსულები. უკვე იცის, რომ მის წინააღმდეგ მივდივართ, ოლივია. - მშვიდად თქვა ლეონმა.
- და რას მთავაზობ? ჯანდაბა, სიკვდილი არ მინდა. - აღმოხდა ქალს და სკამში ჩაესვენა.
- ნებისმიერ შემთხვევაში, გავაგრძელებთ ამას თუ არა, კორნელ ფლინმა უკვე იცის, რომ რაღაცას ვგეგმავთ.
- ჰო. - თავი დაუქნია ქალმა.
- მინიმუმ, არ მოგვეშვება იქამდე, სანამ ან არ მოვკვდებით, ან ხელს ავიღებთ ჩანაფიქრზე. - ისევ მსჯელობდა ლეონი.
- ანუ, შენ იმის თქმა გინდა, რომ ხელი უნდა ავიღოთ ამ ყველაფერზე? - ჩუმი კივილი ყველაზე უკეთ გამოსდიოდა ამ ქალს.
- არა, ნუ სულელობ. მე მეგის არ დავტოვებ მაგ ფსიქოპატთან ერთად.
- ლეონ, ნუ წელავ სათქმელს, თორემ ვფიცავ, ჩაქოლვას ვერ გადაურჩები! - უკვე ცოფებს ყრიდა ქალი.
- აქ მაქსიმუმ ნახევარი საათია, რაც ვართ. ისეთი სახე დაკერე, თითქოს ვერაფერი იპოვე და წავიდეთ იმ ხალხთან, ვინც ამოაპრინტერე. ოქეი ?
ოლივია წამოდგა, მოჩვენებითად ტირილის იმიტაცია გააკეთა, აქაოდა, ვერაფერი ვიპოვეო და ლეონს ჩაეხუტა.
რა იცოდა ან ერთმა, ან მეორემ, რომ მაგიდის ზედაპირის მოპირდაპირე მხარეს მოსასმენმა მცირე ზომის აპარატმა მთელი მათი დიალოგი ჩაიწერა.
…
პირველი
სტეფანი სკოტი, 55 წლის, მეგან და ნილ ჰემფრის დედა. ამჟამად, ცხოვრობს სოფელში. გავრცელებული ინფორმაციით მარტო.

მეორე
ლორა დერნი, 78 წლის, მეგანთან და ნილთან დაახლოებული პირი, ქვრივი. ლოგინად ჩავარდნილი, ინსულტის შედეგად პარალიზებული.

მესამე
ქრისტინ სპენსერი, 31 წლის, მეგანის ბავშვობის მეგობარი.

- ეს ყველაფერია, რაც გაქვს, ჰომ? - იმედგაცრუებამ თავი ვერ დამალა ლეონის ხმაში.
- ჰო, ამიტომ მაქსიმალურად უნდა გამოვიყენოთ ეს ინფორმაცია. - სწრაფად მიაყარა სიტყვები ოლივიამ და მანქანა დაქოქა.
- პირველიდან ვიწყებთ?
- არა, მესამედან. ქრისტინ სპენსერი მეგის მეგობარი იყო ოდესღაც, აქ ცხოვრობს. სტომატოლოგია და თავისი კლინიკა აქვს. იქ უნდა მივიდეთ. - თქვა და ავტომობილი დაძრა.
- აქ ნათქვამია, რომ ბავშვობის მეგობარი იყო და თორმეტი წლის მერე ერთმანეთი არ უნახავთ. - ლეონი გაშტერებით ჩასჩერებოდა ფურცლებს.
- ამას მნიშვნელობა არ აქვს, ლარუსო. მნიშვნელოვანი ისაა, რომ მან მეგის წარსულზე იმაზე მეტი იცის, ვიდრე მე და შენ. თუ არ დაგვეხმარება მის პოვნაში, ინფორმაციას მაინც გამოვძალავთ. - მტკიცე სიტყვები ჰაერს აპობდნენ და ჟანგბადის ჩასუნთქვა მათ გამო ყოველ ჯერზე რთულდებოდა. თუ ოლივია რაიმეს მიზნად დაისახავდა, მოკვდებოდა, მაგრამ გააკეთებდა.
- მოვედით?
- ჰო, გადმოდი.

კლინიკა ორ სართულს იკავებდა. მედიკამენტების საშინელმა სუნმა ამ ორს ცხვირები აუწვა. მიმღებში მჯდარ გოგოს მიაკითხა ოლივიამ.
- გამარჯობა, ქრისტინ სპენსერს ვეძებთ. - რაც შეეძლო კულტურულად გამოთქვა თავისი სურვილი.
- ქალბატონი ქრისტინი ახლა დაკავებულია, პაციენტი ჰყავს. თქვენ ჩაწერილები ბრძანდებით? - ჯერ ლეონს უყურებდა, შემდეგ ოლივიას.
- არა, დაველოდებით. - უთხრა ქალმა. - უბრალოდ, მიგვასწავლეთ მისი კაბინეტი. - თვალები აუფახულა და დაბნეულ გოგოს გამოსძალა ინფორმაცია. ვერაფერს იტყოდი, მანიპულაციის უნარი ჰქონდა, მაგრამ ისეთი მაინც არა, როგორც მამა-მამინაცვალს.
- პირდაპირ დერეფნის ბოლოსკენ, ხელმარცხნივ კარია.
- გმადლობ. - სიტყვა მიუგდო და მითითებული კაბინეტისკენ დაიძრა.
- მართლა დაველოდებით? - იკითხა ლეონმა, როდესაც კარის მოპირდაპირე მხარეს ლურჯი დივანი დაინახა.
- ნუ სულელობ. - მოკლედ მოუჭრა ოლივიამ და კაბინეტის კარი გააღო.

- დაკავებული ვარ, ნახევარ საათში გავთავისუფლდები. - გაისმა ქალის ხავერდოვანი ხმა. მუქი ქერა ფერის თქმა ჰქონდა, რომელიც სამედიცინო ბადით აეწია ზემოთ. პირბადე ეკეთა და პირდაღებულ, გაოცებულ პაციენტს შიგ ხახაში უმზერდა.
- მეგან ჰემფრი. - ხმამაღლა დაიძახა ოლივიამ და ქალის რეაქციას დაელოდა. რეაქციამ კი არ დააყოვნა. ქალი შეკრთა და ღრმად სუნთქვა დაიწყო.
- რა სჭირს მეგანს?! - სასოწარკვეთა იმდენად მკაფიოდ ჟღერდა მის ხმაში, რომ ლეონმა და ოლივიამ ერთმანეთს გადახედეს.
- საფრთხეშია.
- დამელოდეთ. - უთხრა დ ანიშნა, რომ გასულიყვნენ.
- ნახევარი საათი აქ უნდა ვიყურყუტოთ? - გაღიზიანდა ოლივია.
- შეამჩნიე მისი რეაქცია? - ლეონი უკვე სიმთვრალის მდგომარეობიდან ბოლომდე გამოვიდა. - არამგონია, რომ დიდხანს გვაცდევინოს.
ოლი წამებს ითვლიდა. ძალიან დაძაბული იყო, იმდენად, რომ დაძაბულობა უკვე აფექტში ეზრდებოდა.
ზუსტად ათ წუთში გამოვიდა უკმაყოფილო პაციენტი და ერთი ქედმაღლური მზერით დააჯილდოვა ორივე. თუმცა ამისთვის არც ერთს სცხელოდა, სწრაფად შევიდნენ ქრისტინის კაბინეტში და გულისცემის დარეგულირებას ცდილობდნენ. ახლა არ უნდა ჩაფლავებულიყვნენ, ოღონდ ახლა არა...








IX

- გამარჯობა. - მშვიდი, მაგრამ ოდნავ აღელვებაშეპარული ხმით მიმართა ქრისტინმა დაუპატიჟებელ სტუმრებს.
- გაგიმარჯოს. - თავი გამოიდო ლეონმა და ერთი ნაბიჯი მისკენ გადადგა.
- თქვენი სახელები? - წარბი ასწია ქალმა.
- მე ლეონ ლარუსო, ეს კი ოლივია უილიამსი.
- კარგი, ლეონი და ოლივია, ოქეი. მაგრამ არც ერთის სახელი არ მეცნობა. - თქვა და საჩვენებელი თითი ჯერ ერთისკენ გაიშვირა, შემდეგ მეორისკენ. ამით აგრძნობინა, რომ არც ერთ მათგანს არ ენდობოდა.
- რთულია იმის ახსნა, აქ ვინ ვართ და რატომ. - ეს კაცი შორი გზიდან მოუარე იყო.
- რადგან აქ ხართ, ვივარაუდებ, რომ იცით - მე ვინ ვარ. - უპასუხა ქალმა. მის სახეზე არც ერთი ნაკვთი ინძრეოდა. თითქოს, უემოციო იყო.
- ვიცით, მაგრამ, ამჟამად, ძალიან რთული სიტუაცია გვაქვს და შენი დახმარება გვჭირდება. - მორიდებით მიმართა ლეონმა.
- ჯერ ამიხსენით ვინ ხართ. - თქვა და თეძოთი სამუშაო მაგიდას მიეყრდნო. ხელები კი გულზე გადაიჯვარედინა.
- პირველ რიგში გვიპასუხე კითხვაზე. - ჩაერთო ოლივია. - ვინ არის შენთვის მეგან ჰემფრი? - პირდაპირი კითხვა, რომელიც სამიზნეს აცდა. არ შეიძლებოდა ამ ქალთან მსგავსი საუბარი, მაგრამ ოლიმ ეს ვერ გათვალა. სულსწრაფობამ სძლია და მოიმკო კიდეც.
ორიოდე წუთის განმავლობაში ხმა არ ამოუღია ქრისტინს. ვერ გეტყვით, ფიქრობდა თუ არა იგი შეკითხვაზე, მაგრამ… გულის არეში ყრუ ტკივილი იგრძნო. ერთიანად აეშალა მოგონებები, ის, მეგანი, სკოლა, სახლისკენ მიმავალი გზა, რომელიც ათასჯერ მაინც გაუვლიათ ერთად. მდინარე, სიხარული, სიცილი, მწუხარება და ცრემლები… მაგრამ ეს არ იყო იმის საბაბი, რომ კითხვაზე ეპასუხა.
- ჯერ ერთი, კითხვაზე კითხვით პასუხი - უზრდელობაა. თქვენ ვინ ხართ მეგან ჰემფრისთვის? - სახე დაუსერიოზულდა. თორმეტი წლის იყო, როდესაც ბოლოს ნახა მეგანი, ახლა კი ვიღაცები, ფაქტობრივად, შემოუვარდნენ და სთხოვდნენ კითხვებზე პასუხს. არ იყო ქრისტინი იმდენად სულელი, რომ ასე მარტივად გადაშლილიყო უცნობების წინაშე.
- მეგობრები ვართ მისი. - მცირეოდენი ყოყმანის შემდეგ ორივემ ერთხმად უპასუხა. "სისულელე" მსწრაფლ გაიელვა ქალის გონებაში ამ სიტყვამ. სამწუხაროდ, ხანდახან სრულიად რეალური სიტუაცია აბსურდად გვეჩვენება. რადგან ლოგიკას არ ექვემდებარება, მაგრამ ლოგიკა რა მოსატანია, როდესაც ხალხის არაცნობიერში ალოგიკურობა უზარმაზარ საქანელაზე გაქანდება და გამოქანდება ისე, რომ ადგილს არავის უთმობს. ცა და ქვეყანა თავისი ჰგონია. როგორც ზოგიერთ ჩვენგანს...
- რითი დაამტკიცებთ ამას ? - ერთი ნაბიჯი მათკენ გადადგა ქრისტინმა და ამით აჩვენა, რომ სანამ არ დაარწმუნებდნენ - არაფერს იტყოდა.
- მეგანი ჩემი თანამშრომელია, ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო პროგრამისტია, თუ გინდა დოკუმენტებს წარგიდგენ მისი თანამშრომლად აყვანის და ა.შ. - ნერვიულობისგან, ლამის, ლუღლუღებდა ოლივია.
- მშვიდად! - დაიგრგვინა მისმა ხმამ. - თქვენ შემომივარდით, დაიძახეთ, რომ მეგან ჰემფრი საფრთხეშია და ახლა მიმტკიცებთ, რომ თქვენი თანამშრომელია. - წარბი შეკრა ქრისტინმა. - როგორც კი გაიგეთ, რომ საფრთხე ემუქრება, შემდეგ მომაკითხეთ მე, ადამიანს, რომელსაც მეგანი თვრამეტი წელიწადია, რაც ის თვალით არ უნახავს. რისთვის? - ლოგიკას აკურატულად შერწყმული ირონია მკვეთრად ჟღერდა მის ხავერდოვან ხმაში.
- შენი დახმარება გვჭირდება. - მიმართა ლეონმა.
- ჩემი? მე რით უნდა დაგეხმაროთ? - წარბები აზიდა ქალმა. ეს ყველაფერი უკვე კლოუნადას ემსგავსებოდა. დაიბრალო მეგობრობა და დასახმარებლად ბავშვობის მეგობარს მიაკითხო.
- მოგვიყევი ყველაფერი, რაც მეგის შესახებ იცი. - მოკლედ მოუჭრა ოლივიამ.
- თუ მეგობარი შენ ხარ, მე რაღა უნდა მოგიყვე? - საკონტროლო კითხვა არც აცია, არც აცხელა ისე გაისროლა მათი მისამართით ქალმა.
- შენ იცი ის დეტალები, რაზეც მეგის ჩვენთან არასდროს უსაუბრია. - თავი ჩაქინდრა და დოკუმენტები, რომელნიც ხელში ეჭირა ძლიერად მოჭმუჭნა.
- რა არის მეგობრობა… ემ…
- ოლივია. - მიაშველა სიტყვა ოლიმ.
- ჰო, ოლივია. რა არის მეგობრობა? თუ მეგის მეგობარი ხარ, იმაზე მეტი უნდა იცოდე, ვიდრე მე ვიცი. - ბოლთის ცემა დაიწყო და ხელები უკან გადააჯვარედინა. - თუ მართლა იმისთვის მოხვედი, რომ მეტი გაიგო მეგან ჰემფრიზე, შენ მისი მომხრე კი არა, მტერი ხარ. - მზერა გაუსწორა ოლივიას, რომელსაც სიტყვათა მარაგი ამოეწურა, თითქოს. - ჰომ ლოგიკურია? თუ მე ვცდები რამეში? - თვალები თითქოს გაოცებისგან ააფახულა და ხელები მათ წინ გაშალა.
- ჰო, ეს ყველაფერი არ ჰგავს სიმართლეს, ეს ყველაფერი, თითქოს, აბსურდია, თითქოს, სისულელე, მაგრამ… - ხმა ჩაუწყდა ლეონს.
- მაგრამ? - ელოდებოდა პასუხს კვლავ ხელებგაშლილი.
- მაგრამ… ეს მაინც მნიშვნელოვანია, ეს სიცოცხლეს ეხება…
- არავითარი მაგრამ არსებობს. ცირკის მსახიობებს არ ჰგავხართ, მაგრამ ხართ. კლოუნების ცხვირები გაკლიათ მხოლოდ. - კბილებს აკაწკაწებდა ბრაზისგან ქალი. - სიტყვას ვერ დამაცდევინებ, ამიტომ გირჩევნია ან ახლავე მოიმოქმედო რამე, ან წახვიდე აქედან და ეს მისამართი დაივიწყო. - თითოეული სიტყვა სერავდა ლეონისა და ოლივიას გულებს. ისინი ძგერდნენ, მაგრამ მათი გულისცემები მთვრალის ფეხარეულ სიარულს უფრო ჰგავდა, ვიდრე რიტმულ მელოდიას.
- კორნელ ფლინმა მეგან ჰემფრი სამი თვით გამოკეტა სადღაც. - გაუბედავად წამოიწყო ლეონმა. - ათი მილიონი თუ სამ თვეს გაძლებ…
- ცნობილი ექსპერიმენტია. - ჩაერთო სპენსერი. ჩემდა გასაკვირად.
- ცნობილი, მაგრამ მას არც ერთი მონაწილე ჰყოლია. არასდროს. - თვალი თვალში გაუყარა ლეონმა. - ყველა სახელი გვარი და მონაცემი, ეკუთვნის გარდაცვლილ ადამიანებს. ისინი ბუნებაში არ არსებობენ. მეგანი კი… ოცდამეერთეს შირმის ქვეშ - ერთადერთი მონაწილეა.
- აბსურდია. - სახე დაემანჭა ქრისტინს. ვერ იჯერებდა გაჟღერებულს. კორნელის რეპუტაცია, ექსპერიმენტის ცნობადობა… მართლაც რთული იყო ლეონის სიტყვების ნდობა.
- გადამოწმებადი აბსურდი. თუ არ გჯერა, არავინ გაკავებს - გადაამოწმე. - უპასუხა ლეონმა. - ნილი, მეგანის უმცროსი ძმა, სიცოცხლეში იცნობდა კორნელ ფლინს და ამას ვუკავშირებთ იმ ფაქტს, რომ კორნელმა მეგანი სამი თვით, ან კიდევ, მეტით გამოკეტა.
- მოიცა, ნილი… შენ თქვი, რომ ნილი სიცოცხლეში… - თვალები გაუფართოვდა და სუნთქვა შეეკრა. წინადადების წყობა მეტყველებდა იმაზე, რომ… სამწლინახევრის იქნებოდა, როდესაც ბოლოს ნახა… - როდის… როდის?! - ხმა გაუტყდა და სიტყვა ვეღარ დაძრა. ემოციებმა ყელში მოუჭირეს და უმოწყალოდ ახრჩობდნენ. დიდი ხანია შეხება არ ჰქონია, მაგრამ… ზედმიწევნით ახსოვდა თითოეული დღე მეგანთან გატარებული. პაწია ნილი ახსოვდა, სიცოცხლე უხაროდა ამ ბედნიერების გორგალს. ახლა კი მისი სხეული კარგა ხნის გაციებულია მიწაში?
- ჩვიდმეტი წლის იყო. ხუთი წლის წინ გარდაიცვალა. - დაამატა ღონემიხდილმა ოლივიამ. რთულია მუდმივად ძლიერი იყო.
- არა… - გაფართოებული თვალებიდან ცრემლმა გამოიჭყიტა. - არა…
ლეონი და ოლივია უმზერდნენ ხმადაკარგულ ტკივილს ქრისტინის სახეზე, რომელიც ახლა ღვივდებოდა, მაგრამ ამ ეტაპზეც კი სიცოცხლისთვის შეუთავსებელ ჭრილობებს წააგავდა.
- სამწუხაროდ, სიმართლეა. ესეც გადამოწმებადი. - უთხრა ლეონმა.
- თუ რამე შეიცვლება, აქ დარეკე. - თქვა ოლიმ და სავიზიტო ბარათი დაუდო სპენსერს მაგიდაზე. დიდად იმედი არ ჰქონდა, მაგრამ თავს იმით იმშვიდებდა - ვცადე მაინცო. თავის გამართლების ყველაზე ბანალური ხერხი იხმარა ქალმა.
ლეონს ხელი ჩაჰკიდა და შენობა დატოვა.
წარსულის გრიგალს ვერავინ გადაურჩა დაუსახიჩრებელი. ყველას დაუმტვრია სიმტკიცის ხრტილისებრი ძვალი, რომელიც მხოლოდ ვიზუალისთვის იყო სიმკვრივით ცნობილი.
…
დღეები გადიოდა. დილით წითელი ალმოდებული ბურთი ზლაზვნით, "არ მინდა-ს" ძახილით ამოგორდებოდა თეთრი ღრუბლებით გადაპენტილ კამკამა ცისფერ ცაზე და წვრილ სხივებს ძღვენად ართმევდა მთვრალ მარტში გახვეულ ეროზიისგან გამოფიტულ დედამიწას. თუმცა მარტის სველი პლედი სულ უფრო და უფრო პატარავდებოდა და დაუფარავ ადგილებში კოკისპირული წვიმა გამალებით ეხეთქებოდა მიწის ზედაპირს.
ლეონის კომფორტულ ბინაში კედელზე ჩამოკიდებული უზარმაზარი, ინტერიერისგან უარყოფილი კალენდარი უკვე მესამე თვის ოცდამეცხრე დღეს ითვლიდა. და რა გააკეთეს ამ ხნის განმავლობაში, "ერთგულმა მეგობრებმა" ? ცხვირი ჩამოუშვეს და ყველაფერი თავის გზაზე მიუშვეს. დანებდნენ, რადგან კორნელზე ვერაფერი იპოვეს, რადგან კევინმა მათთან თანამშრომლობაზე კატეგორიული უარი განაცხადა, მიუხედავად იმისა, რომ ოლივია მასთან თითქმის ყოველდღე მიდიოდა. ლეონი კი სვამდა და კვლავ ცდილობდა მეგანის დადანაშაულებას.
ტელეფონი კი ყელში ორივე ხელმოჭერილი ჩვილივით დუმდა.
ორივე გაფაციცებით ელოდა, რომ ეს ოთხკუთხა ჯადოსნური მოწყობილობა აწკრიალდებოდა და ქრისტინის ხავერდოვან ხმას გაიგონებდნენ, მაგრამ ამაოდ. წარმოდგენაც არ ჰქონდათ - რისი გაგონება სურდათ მისგან ისეთის, რისი მოპოვებაც ინტერნეტ-სივრცეში შეუძლებელი იყო, მაგრამ ელოდნენ. ელოდო, მაგრამ არ იცოდე რას. მაგრამ მაინც ელოდო. გიჭერდეს ლოდინის თოკები მაჯებზე გალურჯებამდე, გიხშობდეს ქმედების ყველანაირ შანსს. მაგრამ სურდათ კი მათ, რომ ამ თოკებისგან გათავისუფლებულიყვნენ?
ორი კვირა ისე გავიდა - არაფერი შეცვლილა. ერთ ადგილს ტკეპნიდნენ. სიაში არსებული სხვა ხალხი კი, თითქოს, დაავიწყდათ. ქრისტინთან განცდილმა მარცხმა ორივე ზურგით დასცა ბეტონის მყარ იატაკზე, სადაც მეგანი ყოველ ჯოჯოხეთურ დღეს ატარებდა. მაგრამ თვითონ მაინც არ ნებდებოდა. არ ნებდებოდა?!
…
ვიწექი და ვერ ვაანალიზებდი - რა ხდებოდა... აქამდე თუ შემეძლო ჩემს თავთან ჩამომეყალიბებინა კითხვების უწყვეტი, დამანგრეველი კასკადი, რომელნიც სწრაფად შთანმთქავდნენ და გულს მიხეთქავდნენ - ახლა ჩემი არამარტო სხეული, არამედ ბროლის ფიგურასავით სათუთი სულიც გატყდა და გაცამტვერდა ვით ქვიშის უზადო ქანდაკება, თითოეულ წარსულშენახულ ნაიარევთან ერთად. ამიტომ არ შემეძლო ელემენტარული, სულ მცირე ფიქრის წარმოქმნაც კი ჩემს წარსულისგან ნაღრძობ გონებაში, რომელიც დაგლეჯილ მოლეკულათა აურაცხელი რაოდენობის პაწაწინა სტრუქტურას შვილმკვდარი დედასავით, თმების გლეჯითა და კისრის გამოღადრვით მისტიროდა…
ვერ ვირხეოდი, ვერ ვტიროდი, თვალებსაც კი ვერ ვახამხამებდი. ძალიან მტკიოდა, ყველა და ყველაფერი მტკიოდა. ყველა ფერი მანიჭებდა ენით აღუწერელ ტკივილს ახლა. და არა, არ მაწუხებს, რომ ტავტოლოგიაა. მტკივა, მტკივა და მტკივა!
უბრალოდ, დავიღალე, ძალიან, ძალიან დავიღალე. ხორხი ყელშიც აღარ მებჯინებოდა - ისე დავიღალე. სისხლი თვალებს აღარ აწვებოდა, ტირილი მსურდა მთელი ჩემი ამძორებული არსებით და ვერ ვტიროდი, იმდენად დავიღალე…
მერამდენე დღე იყო? მერამდენე კვირა? თვე ?
ნუთუ, ღირდა ათი მილიონი ამ წამებად, რომელსაც მაყენებდა აქ გატარებული თითოეული წამი? ღირდა? ღირდა ყოველწამს იმის გახსენება, რომ უბადრუკი, საცოდავი, საწყალი ეგოისტი ვიყავი, რომელმაც ოჯახიც კი ვერ შეინარჩუნა? ორი ადამიანისგან შექმნილი ოჯახისგან ერთი ნატეხი დარჩა! ჰო! მხოლოდ ნატეხი და არა ნახევარი. ნილი იყო თითქმის ყველაფერი, მე კი ერთი უსარგებლო უფროსი და ვიყავი, რომელმაც ისიც კი ვერ მოახერხა, რომ სიკვდილის ხელებს გამოეგლიჯა ჩემი ბაბუაწვერასავით სათუთი სიცოცხლე! ერთი სულის შებერვაღა ყოფილხარ დარჩენილი, ძმაო… ერთი სული შებერვა და შენ საკუთარ თავზე აიღეს ეს მძიმე ლოდი. დაღი დაასვა საკუთარ არსებობას აქ, ამ სამყაროში, სადაც ჩემი სხეული ჯერ კიდევ მოძრაობს. მე კი იმდენად უსუსური ვარ, რომ არ ძალმიძს გამოგყვე, უკვე მეხუთე წელიწადია. ზამთარი ცვლის შემოდგომას, ზაფხული გაზაფხულს, მე კი ჯერ კიდევ აქ ვარ. "ვტკბები" ბუნებით, რომელიც ესოდენ ძლიერ გიყვარდა, ნილ...
არა. ჩემი გონება არ ჰგავდა სასწორს, რომელზეც 'კი' და 'არა' ქანაობდნენ მარტის, აპრილის ან მაისის ქარის ზემოქმედებით. რა მნიშვნელობა აქვს ! ცნობიერში ამოტეხილი ასოებით დაწერილი სიტყვა "არა" შეუცვლელი იყო. რამდენჯერაც არ უნდა გადამეხაზა, ამომემტვრია, მეცადა კბილებით დამეღეჭა ეს უდრეკი კედელი - აზრი არ ჰქონდა. უსიგარეტობისგან მორყეულ კბილებს ზედ ვატოვებდი და თქრიალით გადმოსულ სისხლს ვსვამდი. ოოჰ, ეს მეტაფორული და ალეგორიული საუბრები, როგორ მეზიზღება, მაგრამ მხოლოდ ესღა დამრჩა.
აზრი არ აქვს ებრძოლო წარსულს. აზრი არ აქვს, რადგან დაიღლები, ის კი არ შეიცვლება, რამდენიც არ უნდა ეცადო. "იყო", უბრალოდ, იყო და განვლილ წლებს კი არა, წამსაც ვერ შეცვლი… მე არ ვიყავი ის, ვინც ვიყავი ერთი წამის წინათ. მე ვიცვლებოდი და ეს იყო ერთადერთი ფაქტი, რომელიც განხილვასა და განსჯას არ ექვემდებარებოდა. ადამიანი არ არის თავისი ცხოვრების პატრონი. ცხოვრების?! ის საკუთარი თავის მფლობელიც კი არ არის. თითქოს, ღმერთმა ექსპერიმენტი ჩაატარა და უბრალოდ, ყველაფერი წყალში ჩაეყარა. საექსპერიმენტო ვირთხები გაექცნენ, გამრავლდნენ და საკუთარ არასრულყოფილებას აფრქვევდნენ, როგორც ლეონი მაბანავებდა ხოლმე იმ პარფიუმში, რომელიც მძაგდა.
ჩემი ენთუზიაზმი ფეხქვეშ გათელა გარემოებამ, რომელსაც ვერავინ ვაკონტროლებთ. არ გვაქვს გარანტია იმისა, რომ დილით დაყენებული მაღვიძარა ზუსტ დროს დარეკავს და სამსახურში არ დაგვაგვიანდება. არ გვაქვს გარანტია, რომ, უბრალოდ, სკვერში მოსეირნეს უეცრად გულის შეტევა არ დაგვემართება და უბრალო სეირნობა ჯოჯოხეთად არ გვექცევა.
სიტყვა გარანტია აპრიორი არ არსებობს ამქვეყნად. ის ჩვენ მოვიფიქრეთ, რათა იმედი, რომელიც ძლივს შესამჩნევად ბჟუტავს ჯერ კიდევ საერთოდ არ ჩაუქრეს მთელ კაცობრიობას.
რა მიამიტია ადამიანი…

ყოველთვის მელამაზებოდა ისტორიები, სადაც ჩვილის დაბადების დროს ავდარი ემთხვეოდა და პატარა უმწეო არსებაც, თითქოს, მემკვიდრეობით იღებდა ავდრისგან მედგარ ხასიათს.
...მე რომ დავიბადე, იმ ღამეს არ წვიმდა. არც ქარიშხალი ჰქონდა დედამიწას დაგეგმილი და არც გრიგალს ელოდა გაფაციცებით უდაბნო.
უკიდეგანო სიცხე შთანთქავდა პატარა სოფელს, მაგრამ მზე მაინც ემალებოდა ჩემს ნახევრად ცოცხალ სხეულს.
დასახიჩრებული გამოვედი დედაჩემის უმწეო, გაძვალტყავებული ორგანიზმიდან და მშობლები დავაშინე. ჰო, მაშინ დედასაც და ფსევდო-მამასაც ვუყვარდი. იყო ეს დროც, იყო, იყო, ამის დედაც!

იმ დღეს სიკვდილმა და სიცოცხლემ თამაში ფრედ დაასრულეს.
მხოლოდ მარტოობა ჩამომიჯდა სასთუმალთან და არც ერთი წამით მტოვებდა.

- ეს ბავშვი თუ არ გადარჩა, ჩვენი ბრალი არ არის! - უემოციოდ მიაძახა ექთანმა დედაჩემს და კარი გაიჯახუნა. წარმოგიდგენიათ მოსიყვარულე დედის რეაქცია ამ დროს? ახალდაბადებული უმწეო სხეული შეიძლება მოკვდეს… პაწია ადამიანი, რომელსაც მუცლით ატარებდა ცხრა თვე, რომელზეც ზრუნავდი და საღამოობით ზღაპრებს უკითხავდი, ან იავნანას უმღეროდი. სხეული, რომელსაც უზიარებდი დარდებს, გინდოდა ეს თუ არა, სხეული, რომელსაც ესმოდა შენი ყველგან და ყოველთვის, როგორ ხასიათზეც არ უნდა ყოფილიყავი - კვდებოდა.
შემდეგ იყო… სისხლის შადრევანი და ბორდოსფერი სითხით მოთხვრილი დედაჩემის რძით სავსე მკერდი.
იყო მიტოვებული საყდარი და ფსევდო-მამის პირველი და უკანასკნელი ვიზიტი ღმერთთან.
იყო არასასურველი, სინდისის ძახილით, მაგრამ ცოტაოდენი სიყვარულით ცოცხალი ბავშვი, რომელსაც დაბადება არ უთხოვია და გაჩენისთანავე კლინიკურად გარდაიცვალა.
…

საჰარას უდაბნოში ეგდო ჩემი სხეული გავარვარებულ ოქროსფერ ქვიშაზე.
გაბმული წკმუტუნი მესმოდა და ეს ხმა გამარჯვების ყიჟინას მაგონებდა.
მუქი ნაცრისფერი, ალაგ-ალაგ კოპლებიანი არსებები ნელა და მუხანათურად მიახლოვდებოდნენ და ერთი სული ჰქონდათ - როდის გამოკრავდნენ კბილს ლეშს, რომელიც მზის მწველი სხივების დაჭერის შედეგად აყროლდა და ირგვლივ არსებული გამხმარი ბალახი უარესად დააჭკნო.

სამყარო ნეკრო'ფილებითაა სავსე. ძალადობა მოსიარულე მკვდარზე აქ "მოსული პონტია". აფთრებივით ხდიან ისინი ნამუსს მკვდრებს.

აღარ მახსოვს ბოლოს ცოცხალი ადამიანი როდის ვიხილე - ვარდისფრად აღაჟღაჟებული ლოყებითა და მოთამაშე ჭიკნებით თვალებში. შენ შემდეგ, ნილ.
როდის გაირბინა ბოლოს ანტილოპამ ლომის წინ? არ ვიცი. მე დიდი ხანია ამ სანახაობას არ შევსწრებივარ.
აწ უკვე მკვდარი - სიკვდილის სილამაზის "ლომკას" ვგრძნობ. რა ირონიულია.
სადაც არ უნდა გაიხედო - ბოღმა, ღვარძლი. და მაინც, განა, სიკეთე და გულწრფელობა არ არსებობს ამქვეყნად? არსებობდა, სანამ შენ იყავი, ნილ.
თვალის ჩინს მხოლოდ მაშინ დავაფასებთ, როდესაც მხედველობა წაგვერთმევა.
დაიხედე ხელებზე. ამოძრავებ? წარმოიდგინე, რომ პარალიზდი. წვალობ? ოცნებობ, რომ ყველაფერი ისე იყოს, როგორც ადრე? გვიანია.
რატომ მეფიქრებოდა მაშინ ამ ყველაფერზე, როდესაც ბეტონის იატაკზე გართხმული ჭერს ვუმზერდი, რომელზეც ბზარებს ყოველდღე ვითვლიდი? მერამდენე დღეა? თვე? იქნებ, კორნელს საერთოდაც დაავიწყდა ჩემი არსებობა და აქ მიმატოვა? მაგრამ ეს კარის ჭრილი? დღეში ორჯერ რომ იღება და სალაფავს მაწვდიან?
ზუსტად ნახევარ წუთში შემიძლია ვანანებინო საკუთარ თავს, რომ სუნთქვის უნარს არ ვაფასებდი.
ვინანებ. ცოტა ხნით თვითგვემასაც მივეცემი. მერე? მერე დამავიწყდება.
რა გულმავიწყები ვართ, არა? მაგრამ არა, არ მავიწყდება და არც დამავიწყდება, ნილ.
ინანა, მან ინანა სიცოცხლის ბოლო წამებში ის, რაც გააკეთა? ინანე, ნილ? ინანე, რომ მოკვდი? ნანობ ახლა, როდესაც უმზერ უბადრუკ დედამიწას? ან იქნებ, არც უმზერ… იქნებ, არც ნანობ და ასე გსურდა. შენი კმაყოფილებით სავსე სახე, ნილ. ჩემი პაწია ნილი…

სრულყოფილად ჰარმონიული სამყარო, სადაც ბოროტება არ არსებობს.
ე.წ. სამოთხე - ჩიტების ჟღურტული, ადამი, ევა, ბედნიერება. ოცნებას კაცი არ მოუკლავს, მაგრამ ტკივილისგან. კრუნჩხვებში ჩაუგდია, ვფიცავ.

ყველას ვერ ექნება ერთი და იგივე სამოთხე, ისევე, როგორც ჯოჯოხეთი. ჩემი ჯოჯოხეთი აფრიკის ბავშვისთვის შესაძლოა სამოთხე იყოს, მაგრამ ჩემი სამოთხე დედაჩემისთვის სრული ჯოჯოხეთია. დედა, დე, დედიკო… რატომ ხდება ასე? რატომ არის უსამართლობა დედამიწის დახრილი ღერძი, რომლის ირგვლივაც ტრიალებს? მაგრამ...

ედემი გველის გარეშე?
ედემი აკრძალული ხილის გარეშე?
გწამს? როგორია შენი ჯოჯოხეთი და სამოთხე, გიფიქრია?
მუდმივად კარგი ამინდი, სითბო, სიყვარული.
ცეცხლი, ფიზიკური ტანჯვა, ცოცხლად მოხრაკვა.
ჰმ?!

მითხარი - დედამიწაზე დიადი ადგილის წარმოდგენა ძალგიძს?
იღმერთე ცოტა ხნით და სცადე ამდენად იდეალური ადგილის შექმნა წარმოსახვაში. ოცნების სიმები დააკავშირე ერთურთთან და ააჟღერე შემოქმედის მელოდიით.
შეძელი? გილოცავ! მშურს შენი. შენი ილუზიების, შენი ნეპტუნის მშურს.

დედამიწა - ღვთაებრივი ჯოჯოხეთი და ეშმაკისეული სამოთხეა.
ჯოჯოხეთური სამოთხეა დედამიწა.
შენ ხარ ჩემი დედამიწა, ნილ. შენ მე სამოთხეში მაცხოვრე და გამწირე უშენო ჯოჯოხეთისთვის.

მარტოობა ჩემს ორგანიზმში იზრდებოდა და ზღვის ნაპირისკენ მიმათრევდა. ელამუნებოდნენ მდორე ტალღები მოშიშვლებულ, დაკაწრულ და დაკბენილ კიდურებს.
კოჭზე ტანჯვა დახტოდა ანცად და დინჯ ტალღას ახელებდა. ტკივილი კალთაში მეჯდა მძიმედ და ალივლივებულ ზღვას მზერით ბურღავდა.
აზვირთებული ტალღა ბარძაყზე გამეტებით მეხეთქებოდა. იქ, სადაც სიამოვნება იჯდა და რეცხავდა მას.
ჭრილობაზე მარილის მოყრას ჰგავდა ეს ყველაფერი.
ქვეყნიერებას კი ცალ ფეხზე ეკიდა. ან/და რატომ უნდა ედარდა?!

დედამიწა ქალია. კეკლუცი ქალი, რომელსაც სურს, რომ მისი სილამაზე აღიარონ. აი, ზუსტად ისე, როგორც ღმერთს სურს - აღიარონ მისი ღმერთობა. რატომ მეფიქრება ახლა ამაზე? თითქოს, ბოლო წუთებს ვითვლი…
მერე და - ვის შეუძლია ეს, თუ არა ადამიანს? მას სურს თავისი უპირატესობა დაუმტკიცოს იმ ქმნილებას, რომელიც ამას მიხვდება. ცხოველი კი? მოსიარულე ინსტინქტია მხოლოდ. აზროვნება! აი, რამ შექმნა სილამაზე და ადამიანთა მოდგმა სილამაზეზე არ გაჩერებულა. ათასგვარი ცნება მოიფიქრა და ჭაობში ჩაეფლო. საკუთარ შექმნილ სილამაზეში ვერ გაერკვია და დედამიწის დასახიჩრება დაიწყო.

"დრო შეიქმნა საათების გასაყიდად."
აისი და დაისი დროს განსზაღვრავენ, განა? მაგრამ წარმოიდგინეთ, რომ უეცრად ეს კანონზომიერება შეწყდა.
აი, ასე. არ გათენდა და აღარც დაღამდა.
სრული ანარქია დაისადგურებს.
შენი სიკვდილის შემდეგ დრო გაჩერდა, ძმაო. ჩემთვის შენი სიკვდილი ახლაც ისეთივე მწარეა, როდესაც მაშინ…
- გისმენ, პატარავ. - ლაღი ხმა მქონდა, ძალიან კარგი პროექტი შემომთავაზეს და ავანსიც საკმაოდ მსხვილი იყო. ორ თვეზე მეტხანს გვეყოფოდა.
- უკაცრავად, ქალბატონო. - გაისმა უემოციო ხმა ყურმილის ბოლოს. უსიამოვნოდ გამცრა ტანში.
- დიახ, რა ხდება? ვინ ბრძანდებით? - კითხვები მივაყარე უცნობს.
- ბოლო ნომერი, რომელზეც დარეკეს - თქვენი იყო… - ის აგრძელებდა, აგრძელებდა და აგრძელებდა. მე კი ტელეფონი ხელიდან გამივარდა. ნეკნებმა მომიჭირეს და ვეღარ ჩავისუნთქე.
ახლა მიჭერენ, ნილ. ახლაც. არ მჯერა, რომ აღარ ხარ. ყოველთვის გელოდი და გელოდები. აი, აი ახლა შემოაღებ კარს, ბროლივით ქათქათა ჩამწკრივებული კბილებით გამიღიმებ და მეტყვი, რომ ვაზვიადებ და რომ, რომ… გთხოვ, ნილ. ისევ გთხოვ, მომელანდე მაინც.
...
მოწყვიტე ადამიანი ჩვეულ გარემოს და შენ იხილავ ფსიქიკურ აშლილობას.
აიძულე ადამიანს კომფორტის ზონის დატოვება და დაკარგულ, აფექტის მდგომარეობაში ჩავარდნილ ველურ მხეცს, იძულებით მიაბარებ ნატანჯ სულს.
ადამიანთა მოდგმა გულწრფელად მეცოდება მისი სიბრმავის გამო.

რა ტრენდული გახდა უბედურებასა და ტანჯვაში ბედნიერების პოვნა, შეამჩნიე?
შენ თუ ამაში ბედნიერებას ხედავ და გრძნობ - არასოდეს ყოფილხარ უბედური. უბრალოდ, მორჩი სიტყვებით თამაშს.
მაგრამ - რა მნიშვნელობა აქვს, მე როგორ აღვიქვამ, როდესაც შენ ასე ფიქრობ და გრძნობ? მიპასუხე. რატომ არის მნიშვნელოვანი ჩემი და კიდევ ბევრი ჩემნაირი უცხო სხეულის ამოფურთხებული აზრი?
უბადრუკო არსებავ, მეცოდები. იმდენად მეცოდები, რომ ცინიკურ ჩაცინებას ისტერიული ცრემლთა დენა მოჰყვება და გულისგამაწვრილებელ ხარხარში იზრდება.
ვინ ვარ მე, რომ ჩემმა აზრმა წარბი შეგიტოკა?
ვინ ხარ შენ, რომ შენმა ნასროლმა სიტყვამ კანზე კაპილარები დამიხეთქოს?
…


"მირბის, მიმაფრენს, უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი!" ამ მერანს ჰქვია დრო. დრო, რომელიც თავისი არარსებობით მსერავდა. ნეტავ, არსებობდეს და ცოცხალი იყოს.
იცი რა რთულია, მკვდარი დროის ჭენება?

მამაჩემის მაჯის საათი თერთმეტის ოცდაშვიდ წუთს აჩვენებდა, მაგრამ მას ეს არ უნახავს.
დედაჩემი კი უზარმაზარი საათის წინ იწვა და გაშტერებით უმზერდა მას. თითქოს, ძალიან მნიშვნელოვანი ყოფილიყოს იმ წუთის დამახსოვრება, როდესაც იგი საბოლოოდ გაუბედურდა.

მე აქ და ახლა არ უნდა ვიყო. არ უნდა ვსუნთქავდე. არ უნდა ვარსებობდე.
რა ამაზრზენი სიტყვაა არა - "უნდა"?
რა უფლებით მაკისრებ ვალდებულებას? გული მერევა აქაურობაზე. აქაურ წესებსა და შეზღუდვაზე.
საკუთარ სხეულს ზეციდან ვუმზერ და ნერვები მეშლება.
დედაც მოვტ'ყან ამგვარი ყოფის, გაიგე?!
გრძნობდე, რომ სხვის სხეულში ხარ. გრძნობდე, რომ ეს არ არის შენი ცხოვრება. გიჭირდეს პერსონაჟობა, რადგან სხვა წიგნის გმირი ხარ. უყურებდე იმ ცხოვრებას, რომელიც შენი არ არის…
ვერ ვგრძნობ, რომ აქაურობა ჩემია. არც ეს ფიქრებია ჩემი, არც გრძნობები, არც ადამიანები.

სამყარო ნეკროფილებითაა სავსე და ჩემს მენტალურ სხეულს ერთდროულად რამდენიმე ნაბი'ჭვარი ჟი'მავს.
სიამოვნებასაც ვერ გრძნობენ, წარმოგიდგენია? დაპროგრამებულებივით მოძრაობენ და იმეორებენ ტვინში ჩადებულს.
ღმერთმანი, ეს ტვინია? როგორ შეიძლება ის ასეთი გლუვი იყოს, მეტყვი?
...
აკერპებ, ადიდებ, რადგან იმ სიმაღლემდე აიყვანო, სადაც შენ ვერ ადიხარ და საკუთარ თავს შეუქმნა ილუზია, რომ შენც შეგიძლია იქამდე მიღწევა.
ზოგადად, რაღაცას ღირებულად მაშინ თვლი, როცა ეს შენს შინაგან სამყაროს გადაკვეთს. და თუ ეს გადაკვეთა ფართო მასშტაბისაა, მივდივართ ფანატიზმამდე.
იდეაში, ვაკერპებთ საკუთარ თავებს.
იმდენად შეპყრობილნი ვართ მეებით, რომ სხვა ვერაფერს ვამჩნევთ ირგვლივ.
სასაცილოა, სატირალი რომ არ იყოს.
...
მოდი, რა.
შენ მაინც მოდი ჩემთან, მარტოობავ.
ახლოს მოიწიე და მარწუხები ძლიერად ჩამავლე, კარგი? შენ მაინც ნუ დამტოვებ და ტკივილსაც უთხარი - მოვიდეს.
სიცარიელით დავიღალე, ღმერთს გეფიცები.
იმ ღმერთს, რომელიც ნილი იყო, არის და იქნება მუდამ.





























X

- ბატონო კორნელ, შეიძლება? - კრძალვით დააკაკუნა ფლინის კაბინეტის კარზე, მკაცრად კლასიკურ სტილში ჩაცმულმა სათვალეებინმა ქალმა. თმა ცხენის კუდივით ჰქონდა აწეული და არც ერთი ზედმეტი პატარა თმის ღერი იჭყიტებოდა მისი თავიდან. ალბათ, დღეში ორმოც წუთამდე ანდომებდა თმის მოწესრიგებას, რომ კორნელისგან შენიშვნა არ მიეღო. ეშინოდა, მუხლების კანკალამდე ეშინოდა ამ არსების, თავის დღეს იწყევლიდა, როდესაც მასთან დაიწყო მუშაობა, მაგრამ უფროსი გულუხვი იყო თავისი თანამშრომლების მიმართ, ფული არ ენანებოდა, რადგან თავზე საყრელად ჰქონდა, ჯერ კიდევ პენიტენციურ დაწესებულებაში. ამიტომ, ვინ გაუძლებდა ცდუნებას? თუმცა მხოლოდ ამაშიც არ იყო საქმე.
- შემოდი. - მშვიდი, მაგრამ მაინც მგრგვინავი ხმა ჰქონდა. სავარძელი უზარმაზარი ფანჯრისკენ შეეტრიალებინა, რომელიც კედლის გასწვრივ იყო მიშენებული და გასცქეროდა ქალაქს ოცდამეერთე სართულიდან.
- ბატონო კორნელ, ინფორმატორმა ახალი ფაილები გადმოგვცა და თქვა, რომ პირადად თქვენ უნდა… - სიტყვის თქმა არ დააცადა.
- ვიცი. შეგიძლია გახვიდე, მაღიზიანებ. - მიახალა მისგან ზურგით მჯდომმა და თავი საზურგეზე გადაიქნია.
- თქვენთან საუბარი მსურს. - გაბედა ქალმა და ადრენალინი მიაწყდა სხეულის თითოეულ უჯრედს. თითქოს, შიშის ჰორმონს თავად ეშინოდა ფლინის და გაქცევას ლამობდა. მეტად ირონიული იყო.
- იმაზე, რომ კომპანიის აქციები ბირჟაზე ვარდება, რომ კომპანია კოტრდება და ა.შ. ? - მისკენ შემობრუნდა და ისევ მზის სათვალე ეკეთა. მიუხედავად ამისა, მაინც გრძნობდა ქალი, რომ თვალი თვალში ჰქონდა გაყრილი.
- დ-დიახ. - უპასუხა და გულისცემა ვერ დაირეგულირა.
- ამით შენ რა?
- მე… ბატონო კორნელ, მე თქვენი ერთგული თანამშრომელი ვარ უკვე დიდი ხანია…
- ჰო, ვიცი, რომ ჩემი გჯერა, გწამს და გიხარია, როდესაც თვის პირველი დღე მოდის. - მიაყარა კაცმა. - მერე?
- ამ, უბრალოდ… - ბრინჯის დაბნევა გინახავთ ოდესმე? ადამიანის?
- ელიზაბეტ, ამას შენს ხელფასზე გავლენა აქვს? - კალმის თამაში დაიწყო თითებს შორის.
- არა, ბატონო კორნელ. - თავი ჩახარა ქალმა.
- რაღატომ გადარდებს? - ღრმად ამოიხვნეშა და თითქოს, მთელი სამყაროს ტვირთი ამ ამოსუნთქვას მოაყოლა.
- აქ ვმუშაობ უკვე ხუთი წელიწადია, ბატონო ფლინ. - უკვე სიტყვებს ეძებდა ელიზაბეტი.
- აჰ, უკვე ფლინ. - ჩაეცინა კაცს. ქალი კი მხრებში გასწორდა და უთხრა.
- არ მსურს, რომ სამსახური დავკარგო. შესაძლოა ახლა არ მოქმედებს ეს ყველაფერი ჩემს ხელფასზე, მაგრამ მომავალში იმოქმედებს.
- კომპანიის გენ-დირექტორზე რას იტყვი? - ჩაეჭრა ფლინი. ქალი კი კვლავ დაიბნა, ვერ მიხვდა - რატომ ეკითხებოდა ამას კაცი.
- ის, ის ყველაფერს აკეთებს, რომ…
- არა, ხანდახან ძალიან სულელი ხარ. - აჯახა პირდაპირ შუბლში. - გენ-დირექტორობა გინდა ?
- მე…
- კი ან არა, არ გადამაფიქრებინო. - გაღიზიანდა, ისევ.
- კი. - არ იგრძნობოდა ქალში დარწმუნება, რომელსაც ელოდა ფლინი. მარტივად შიფრავდა ყველას და ყველაფერს, გარდა ერთისა.
- არა, არ გინდა. დატოვე ჩემი კაბინეტი. - უთხრა და კვლავ შებრუნდა ბუმბერაზი ფანჯრისკენ.
რაზე ფიქრობდა ეს გავლენიანი ადამიანი, რომელთანაც ყველა ყოველთვის მიდიოდა რჩევისთვის ან რაიმეს სათხოვნელად… რა ტრიალებდა მის აურაცხელი რაოდენობის ფიქრების პაწაწინა ნამსხვრევებისგან შემდგარ გონებაში, რომელიც ყველას და ყველაფერს აკონტროლებდა - ყოველთვის.
- არ გავალ. - მეტისმეტად გაბედული ნაბიჯი იყო ელიზაბეტისგან ეს. მაგრამ ფლინს რა გააკვირვებდა?
- კარგი, იყავი. ხელს მაინც არ მიშლი. - უგემურად მიუგდო ორი სიტყვა და თვალები დახუჭა.
- გთხოვთ, მომისმინეთ. - უკვე ვედრებაზე გადავიდა, მაგრამ მაინც ეგონა, რომ თავდაჯერებული იყო. ხმის ტემბრი ძალიან დიდი იარაღი იყო, რომლის გამოყენებაც ადამიანის წინააღმდეგ ძალიან მარტივი იყო კორნელისთვის. და არამარტო კორნელისთვის, ნებისმიერი ადამიანი, რომელსაც დაკვირვების უნარი აქვს ანალიზისასთან შერწყმული, მარტივად გაშიფრავს, მოსაუბრის ხმის ტემბრის მიხედვით, მის მიზანსა და დაფარულ სურვილებს.
- თავი მომაბეზრე. თქვი რა გინდა და გაეთრიე აქედან. - ისევ ის მშვიდი ტემბრი, არ გეგონოთ, რომ მან ხმას აუწია. უკვე იცოდა - რაზეც დაიწყებდა ელიზაბეტი საუბარს.
- სამი შვილის მარტოხელა დედა ვარ. - დაიწყო ქალმა.
- მერე ?
- არ მისმენთ, ფლინ. - ახლოს მივიდა და ხელები მის მაგიდაზე დააწყო. ძალიან ლამაზი, შინდისფერი ლაქი ესვა. გრძელი, სწორი თითები ჰქონდა, რომელნიც შიშისაგან უკიდურესად იყვნენ დაძაბულნი.
- გინდა მითხრა, რომ ფული გჭირდება, რომ თითოეულ მათგანს ცხოვრება აუწყო, რომ ბინები, მანქანები უყიდო და შემდეგ მადლიერი შვილები მოგხედავენ, როდესაც უკვე არ გექნება მათი რჩენის თავი? - სკამით შებრუნდა ქალისკენ და მის სახეზე ამოაფურთხა ეს სიტყვები. ქალს სახე წაეშალა და ოცნებები, რომელთაც ამდენი ხანი აშენებდა წამის მეასედში კარტის სახლივით თავზე ჩამოიშალა. უბრალოდ, ფლინმა მას სული შეუბერა, ეს არის და ეს.
- როგორ შეგიძლიათ იყოთ ამდენად უგულო? - სხვა ვერაფერი მოიფიქრა და ესღა ჰკითხა კაცს.
- ნებისმიერი ადამიანი ნებისმიერი შეიძლება იყოს ნებისმიერ დროს, ელიზაბეტ. - ფეხი ფეხზე ჰქონდა გადადებული კაცს. - მაგრამ შენ მეტისმეტად სულელი ხარ იმისთვის, რომ ამას ჩაწვდე, ამიტომ მხოლოდ ჟი'მაობა და ბავშვების გაჩენა შეგიძლია. შემდეგ ალიმენტების მოთხოვნა და ვირთხასავით პირველი გაქცევა გემიდან, რომელიც, ერთი შეხედვით, იძირება. - გაიღიმა და ქალს ამ ღიმილის სინათლემ თვალი მოსჭრა.
- შეურაცხყოფა თქვენთან პირველად გავიგე, ფლინ. - ამაყად უპასუხა ქალმა. - ეს მეტყველებს იმაზე, რომ რაღაც საქმე, რომელიც ძალიან, ძალიან ბევრი გაქვთ - ისე არ უნდა მიდიოდეს, როგორც გეგმავდით.
- დედუქციას პლიუს ლოგიკა ჩართე, ელიზაბეტ? - ცინიზმის დაფნის გვირგვინი და კეისარს არ ჩამოუვარდებოდა.
- ეს ეხება ინფორმატორის საქმეს? - ყურად არ იღო მისი ნათქვამი და ყორნისფერი თვალები მიანათა მზის სათვალეს.
- დარწმუნებული ხარ, რომ გინდა იცოდე - რა ხდება ლომის ხახაში ? - ფეხზე გადადებული მეორე ფეხი აათამაშა.
- ბატონო ფლინ, მინდა, დაგეხმაროთ, მინდა ჩემი წვლილი შევიტანო ჩემივე ცხოვრების გაუმჯობესებაში. - გულწრფელი იყო, ვერაფერს იტყოდი.
- გულწრფელი რომ ხარ, მომწონს, მაგრამ შენ ვერაფერს იზამ, ელიზაბეტ. - მისი სახელი დამარცვლით წარმოთქვა, ქალს კი ამ უბრალო, მაგრამ გამიზნულ დამარცვლაზე ტაომ ხერხემლის გასწვრივ დააყარა. შიშმა კაბის კალთები აიწია და უკანმოუხედავად მოკურცხლა.
- რატომ? - ყურები ჩამოყარა, რამდენიმეჯერ სცადა, მაგრამ მაინც უარი მიიღო - რა უნდა ექნა, თქვენი აზრით?
- ბევრჯერ გამეორება არ მიყვარს. მეტისმეტად სულელი და ალალი ხარ იმისთვის, რასაც ვაკეთებ.
- ნუთუ, ამდენად საშინელებებს სჩადიხართ? - ბოლო გაბრძოლება იყო. თვალები ცრემლით რომ აევსო, ამაზე საუბარი არ ღირს.
- გადი და უკან აღარ დაბრუნდე. - მოკლედ მოუჭრა და კვლავ ბუმბერაზი ფანჯრისკენ გაბრუნდა.
- ერთი შანსი მომეცი, კორნელ… - აი, ამას კი არ ელოდა დიადი კეისარი.
- უკვე იმასაც ბედავ, რომ სახელით მომმართო? - ფეხზე წამოდგა და ნელი, უკიდურესად ნელი და მტანჯველი ნაბიჯებით მიუახლოვდა წელში მოხრილ ქალს, რომელიც გაკრიალებულ იატაკს ჩასჩერებოდა და ითვლიდა ცრემლთა რაოდენობას, რომელნიც იატაკს ეამბორებოდნენ.
- ხვდები, რასაც ვგრძნობ? - ძლივს ამოთქვა ყელში გაჩხერილ გორგალს შორის სიტყვები ელიზაბეტმა.
- კითხვაზე კითხვით პასუხი უზრდელობაა, ბეტ. - შეამოკლა მისი სახელი და ჟრუანტელმა წამის მეასედიც არ დააყოვნა, ისე ეძგერა ქალის მოხრილ ზურგს.
- კორნელ… კორნელ… - იმეორებდა და ტიროდა, გულამოსკვნილი ტიროდა. - შენ მე…
- არც კი გაბედო - მაგ სიტყვის თქმა. - მშვიდად უთხრა კაცმა და მაგიდას საჯდომით მიეყრდნო. ხელის გულები ყავისფერ ზედაპირს შეახო და მოდუნდა.
- რატომ ? - უეცრად წელში გასწორდა და თვალებში სცადა შეეხედა მისთვის, მაგრამ იცოდა, კაცის მზერა მისკენ სულაც არ იყო მიმართული. - რატომ? რატომ არ შემიძლია ვთქვა ის, რასაც ვგრძნობ? რატომ არ შემიძლია ვთქვა ის, რასაც ვფიქრობ, რატომ ? - სახე ემანჭებოდა, ბოლო ხმაზე სურდა ებღავლა, რომ…
- იმიტომ, რომ ადამიანები ერთმანეთს ვერ ვუგებთ და რაც არ უნდა თქვა, მე ამას ვერ გავიგებ, ვერ მივიღებ და არც. - იმდენად დაღლილი ხმა ჰქონდა, იმდენად მობეზრებული იყო მისთვის აქაური ყოფა, რომ უცნობ იქაურზეც იყო თანახმა.
- სასტიკი ხარ, ბატონო ფლინ. - თქვა და პიჯაკი შეისწორა.
- ერთ დავალებას მოგცემ, ბეტი. - ჭერისკენ მიმართა მზერა და ღრმად ამოიხვნეშა. ელიზაბეტს კი თვალები იმედის ნაპერწკლებით და სიხარულით აევსო.
- ნებისმიერი რამ, რასაც მთხოვ. - სწრაფად მიაყარა სიტყვები. თითქოს, ეშინოდა - არ გადაიფიქროსო.
- გახსენი ინფორმატორის ფაილი. - უთხრა და გაიცინა.
- მე… - დაიბნა, ძალიან დაიბნა. ტავტოლოგიაა, მაგრამ მერე, რა?
- ჰო, რა ხდება? უკან იხევ? - იცინოდა, მისი სიცილი კი ბუმბერაზ დარბაზს, რომელიც კაბინეტად ჰქონდა არჩეული, ექოდ ესხლიტებოდა.
- გავხსნი. - ეგრევე უპასუხა ქალმა.
- დარწმუნებული ხარ? - ცალყბა, ცინიკური ღიმილი, რომელიც იმაზე ბევრად მეტს ამბობდა, ვიდრე სქელი ტუჩების მიერ გაჟღერებული უსარგებლო ბგერები.
- გავხსნი. - მედგრად იდგა.
- დარწმუნებული ხარ? - კიდევ ერთხელ, კიდევ…
- რატომ მეკითხებით ამდენჯერ? ჰომ ვთქვი, რომ გავხსნი! - ფილტვები იმდენად დაებერა ჩასუნთქული ჰაერით, ორი ზომა მკერდი სამად უჩანდა.
- იცი, რა ინფორმაციაა?
- არა. - წარბი შეჭმუხნა.
- იცი, რას ეხება?
- ა-არა. - უკან გადადგა ნაბიჯი.
- ელიზაბეტ, შენი გვარი შემახსენე. - თითქოს, დაავიწყდაო.
- სმიტი. - ყოყმანით უპასუხა ქალმა. ადრე სულ გვარით მიმართავდა ხოლმე ფლინი.
- რამდენი წლის ხარ?
- ოცდათხუთმეტის. - დაკითხვა, დაკითხვა, დაკითხვა…
- რამდენი შვილი გყავს?
- სამი.
- რამდენი წლისები არიან?
- ბატონო ფლინ, მე ვერ ვხვდები…
- მიპასუხე! - პირველად გაკრთა მის ხმაში ბრაზის მჭახე ნოტები.
- ოთხი, შვიდი და თორმეტი. - დაემორჩილა ქალი ისე, რომ თავადაც ვერ გაიგო, თითქოს, საკუთარ სხეულს ვერ აკონტროლებდა. ფლინი ახალდაბადებული დაბერებული გრძნობასავით დაეხეტებოდა მის სხეულში და სულს უხუთავდა.
- კარგი გოგო ხარ. დედაც კარგი იქნები, არა? - სევდამ ხალათი გაიხადა და დედიშობილა დადგა დარდის წინაშე. დარდს კი უფლებაც კი არ ჰქონდა, სასურველ სევდას შეჰხებოდა.
- ჩემს შვილებს პრეტენზიები ჩემს დედობასთან დაკავშირებით არ აქვთ. - მხრები აიჩეჩა და გულმკერდის ღილი შეიხსნა. ნამდვილად ვერ სუნთქავდა.
- ჰოო, პრეტენზიები… - სიმწრის სიცილმა ბაგე გააპო და ერთადერთი ნოტი გამოეპარა.- ახლა ამ კითხვაზე მიპასუხე. - თავი ასწია და მის წინ დადგა.
- გისმენთ. - დაიძაბა, ყველა კუნთი, მყესი ევედრებოდა მოდუნებას, რომ ხელი მაინც შეეხოთ მათთვის, მაგრამ მოდუნების პიანისტის თითებს აკრძალული ჰქონდათ ფლინისგან ყველა და ყველაფერი…
- გახსნი ინფორმატორის ფაილს? - ახლა უკვე ქედმაღლური გამომეტყველება ჰქონდა კაცს. ვერ ხედავდა ქალი, მაგრამ გრძნობდა ამას. ამპარტავნების მყრალი სუნი და მლაშე გემო.
მიხვდა, რატომაც დასვა კაცმა ამდენი შეკითხვა. მიხვდა და იმედია, თქვენც მიხვდებით.
უბრალოდ, ადგა და კაბინეტი დატოვა.
აი, ასე, უბრალოდ.
უბრალოდ, სევდამ კვლავ ჩაიცვა ხალათი, დარდმა ყურადღება ჩამქრალ თვალებს მიაპყრო და სიგარეტის იისფერმა კვამლმა ბინდი გააპო.
სათვალე მოიხსნა და მაგიდაზე დადო. ფანჯარასთან ფეხმორთხმით დაჯდა და საყელო შეიხსნა.
- ჯანდაბა, ნილ, ჯანდაბა… - ამოიოხრა და სიგარეტს ძლიერად მოქაჩა. თითქოს, სურდა, რომ ის ბოლო სიტყვები, რაც გონებაში სამარადჟამოდ ჩაებეჭდა, თამბაქოს კვამლისთვის გაეყოლებინა, რომელიც ამოისუნთქა და უზარმაზარ ფანჯარას შეაბოლა.
დიდხანს იჯდა ასე გაშეშებული. ერთ წერტილს უყურებდა. წერტილს, რომელიც ნაცრისფრად ანათებდა ხრიოკი მინდვრის შუაგულში. აქედან ყველაფერი კარგად ჩანდა. თუმცა ამის დანახვა არავის შეეძლო, გარდა კორნელისა.
სიგარეტი მინაზე ჩააქრო და თავი ხელებში ჩარგო.
- ჯანდაბა, ნილ, ჯანდაბა...
…
რა მოსაწყენია, როცა ყველაფერი იცი. როცა ყველაფერი გაქვს, რაც გინდა. როცა შენი ბოლომდე ესმით, თითქოს, ადამიანობას კარგავ.
დილა, თვალების გახელა, ადგომის არსურვილი, სააბაზანო, საუზმე, ტანსაცმელი, გასაღები, კარი, სადარბაზო, ავტობუსი, მეტრო, სამსახური.
თანამშრომლები, მისალმება, მუშაობა, ათი წუთი შესვენებამდე, შესვენება, ბრაზი, რომ შესვენების დრო თითქოს ათ წუთში ამოიწურა, მუშაობა, გულისრევა არასასურველი საქმისგან, ათ წუთში სამუშაო დრო მთავრდება, კბილების კაწკაწი მოუთმენლობისგან, წამი წამში და ისევ…
მეტრო, ავტობუსი, სადარბაზო, გასაღები, კარი, ტანსაცმელი, ვახშამი, სააბაზანო, საწოლი, ძილი.
დილა.
ყოველთვის ყველაფერი იცი. რა მოხდება შემდეგ დღეს... მრავალფეროვნებაზე ოცნებობ, მაგრამ როცა მეტროსა და ავტობუსს შორის ათი წუთი გივარდება ცივი ოფლი გასხამს, რადგან ყველაფერი ისე არ მიდის, როგორც მიეჩვიე.
ეძებ ადამიანებს. მაგრამ ისეთს არავინ ეძებს, როგორებიც სინამდვილეში ვართ. თავის ილუზიებს დასდევენ. ადამიანები ერთმანეთის გაცნობას მთელ თავის ხანმოკლე ცხოვრებას შეალევენ და ბოლოს აღმოჩნდება, რომ უცხონი არიან ერთურთისთვის...
...
დიდხანს ფიქრობდა ქალი კორნელზე. ძალიან დიდხანს. უკვე მეხუთე წელიწადია, რაც მასთან მუშაობდა და ორი წელი იყო, რაც მისდამი განიცდიდა იმ გრძნობას, რასაც ყველა სიყვარულს ვეძახით და ყოველ ჯერზე ვცვეთთ მას.
ჰო, სიყვარული გაცვდა. ყველა ცნება, რაც კაცობრიობას გააჩნია, უკვე თავის ბოლო დღეებს ითვლიდა.
სახლში შევიდა თუ არა გარს შვილები შემოეხვნენ, რომელთაგანაც ერთი ოთხი წლის იყო, მეორე შვიდის, მესამე თორმეტის…
- რა მოგვიტანე, დედა? - მის ოჯახში ხშირად ისმებოდა ეს კითხვა. უფრო სწორად - ყოველდღე, როდესაც ბრუნდებოდა თავის ოროთახიან ბინაში, რომელიც ძალიან დიდი წვალებით შეიძინა.
თითოეულს ჩამოურიგა მათი საყვარელი ნუგბარი, ვახშამი გაამზადა, ჭურჭელი დარეცხა, ხვალინდელი დღისთვის გაუმზადა ბავშვებს ტანსაცმელი და საწოლზე მოწყვეტით დაეცა.
ხელი სახეზე აიფარა და კომოდზე დადებულ ყავისფერ ქაღალდში გახვეულ ფაილზე, რომელიც სახლში მოიტანა, კანკალით გაიჭვრიტა, თითებს შორის.
გავხსნა-არ გავხსნა? აი, ეს იყო შეკითხვა.
მის გამბედაობას მოხითხითე შიში ვუდუს თოჯინასავით ნემსებს არჭობდა და ხი-ხი-ხი…
იმ კუნაპეტი ღამით მაინც ვერ გაბედა. გვერდი იცვალა ერთხელ, ორჯერ, ათჯერ, ათასჯერ და დილით შვიდი საათზე ადგა. წვეთიც არ უძინია, ფიქრობდა, ფიქრობდა, ფიქრობდა და ეს ფიქრები ღრღნიდნენ მას ყველგან და ყოველთვის. მარტივად რომ ვთქვათ, არასოდეს დუნდებოდა.
საუზმე გაუმზადა შვილებს. წინასწარ გამზადებული ტანსაცმელი ჩააცვა, მოამზადა და გაუშვა სახლიდან. სამსახურში შეეძლო არ წასულიყო დღეს. გულუხვი ფლინისგან პირადი ბრძანება ჰქონდა - დაესვენა.
დასიებული და ჩაშავებული თვალების გახელა აიძულა ტელეფონის გაბმულმა ზარმა, რომელიც არა და არ გაჩერდა.
- გისმენთ… - თვლემდა უკვე. ეძინებოდა, მაგრამ თვალის მოხუჭვა არ გამოუვიდა.
- ბეტ, დღეს არ მოდიხარ? - ახალგაზრდა ქალის ხავერდოვანი ხმა გაისმა ყურმილის ბოლოს.
- რომელი ხარ? - საწოლზე წამოჯდა და თვალები მოისრისა.
- ელიზაბეტ, რა გჭირს?! - შეშფოთება გაეპარა რამდენიმე ნოტში.
- ქრისტინ, შენ ხარ? - ხმა ჩაეხრჩო და ჩაახველა.
- მე ვარ, სხვა ვინ იქნებოდა?!
- კარგი, ნუ მიბრაზდები. - დაიწუწუნა ქალმა.
- რა ჯანდაბა ხდება, მესამედ გირეკავ და პასუხი არ არის. თავი ტომ სოიერი გგონია? - გაწიწმატდა.
- კარგი, რა. მთელი ღამე არ მეძინა, ახლა კიდევ, შენ მიბღვერ… - მოისაწყლა თავი სმითმა.
- ჩაწერილი იყავი დღეს ჩემთან, რა ხდება? - მთავარ სათქმელს მიუბრუნდა ქრისტინი.
- არაფერი, უბრალოდ, ბავშვები და ჰომ ხვდები… - თავის მართლება დაიწყო ელიზაბეტმა.
- ისევ შენი იდიოტი უფროსი? - უკმაყოფილო იყო ქალი. თვალები მობეზრებით აატრიალა და ბრაზი თვალებში აენთო.
- იდიოტი არ არის. - ოჰ, ეს ქალები.
- კი, კი, აბა, რა. რა მოხდა? - ჩაეკითხა ქალი.
- გცალია? - არ მიაქცია ყურადღება მის კითხვას. რიტორიკული იყო, რა საჭირო იყო პასუხი? მოვიდოდა, დასხდებოდნენ, ყავას დალევდნენ, კაცებს გაჭორავდნენ და გულს მოიფხანდნენ. გულისამრევი რეალობა...
- მხოლოდ შენ მყავხარ დღეს ჩაწერილი. ჰოდა, სად მოვიდე? - უკვე ისმოდა შრიალის ხმა, ემზადებოდა წასასვლელად.
- ჩემთან, სახლში.
- ბავშვები?
- დედაჩემს დავურეკავ და მასთან იქნებიან სკოლის და ბაღის მერე. - იმდენად დაღლილი ხმა ჰქონდა, ქრისტინს წამით კარგად დაბეგვილი ეგონა, მაგრამ კითხვების დასმა აღარ იყო საჭირო.
- კარგი, გამოვედი. - თქვა და გათიშა.

სამი დღე იყო გასული მას შემდეგ, რაც ოლივია და ლეონი ეწვივნენ სამსახურში ქრისტინ სპენსერს. ამ სამი დღის განმავლობაში დიდხანს ფიქრობდა ქალი იმაზე, რაც უთხრეს. მით უფრო საეჭვო იყო ის გარემოება, რომ ელიზაბეტ სმიტი, მისი მეგობარი, რომელთანაც მეგობრობდა უნივერსიტეტის პერიოდიდან - ზუსტად კორნელ ფლინთან მუშაობდა. მიუხედავად იმისა, რომ სმიტს უფლება არ ჰქონდა გაეცა ინფორმაცია სამსახურთან დაკავშირებით, როგორც ხვდებით, ალბათ, ქრისტინმა თითქმის ყველაფერი იცოდა, გარდა ბოლო მოვლენისა, რომელიც გუშინ გადახდა თავს ძვირფას მარტოხელა დედას, რომელსაც დედობა არ დაეწუნებოდა.
თავად სპენსერი უცნაურ სტუმრობას აკავშირებდა არა მეგან ჰემფრისთან, არამედ მის ამჟამინდელ მეგობართან - ელიზაბეტ სმიტთან.
...

- რა ხდება ? - კარი ბოლომდე გაღებული არ ჰქონდა, ეგრევე აჯახა კითხვა ქრისტინმა.
- შემოდი მაინც და ისე მკითხე. - აბუზღუნდა ელიზაბეტი. ზოგჯერ პატარა ბავშვს ჰგავდა.
- შენი განწყობიდან გამომდინარე - რაღაც სერიოზული მოხდა. - თქვა და კეთილმოწყობილ სამზარეულოში შეაჭრა. ძვირადღირებულ მაგიდასთან დაჯდა და იაფფასიანი სიგარეტის კოლოფი გახსნა.
- ჰომ იცი, აქ არ ვეწევით. - მოპირდაპირე მხარეს დაჯდა ელიზაბეტი.
- კარგი, რა. მერამდენედ უნდა გავიაროთ ერთი და იგივე. - გაეცინა ქალს. ერთი ღერი ამოაძვრინა და მასაც მიაწოდა.
- კარგი. - თქვა და დასჯილი ბავშვივით გაუკიდა. მხოლოდ მაშინ ეწეოდა, როდესაც ქრისტინი სტუმრობდა. ტრადიციად ჰქონდა შემოღებული.
- დაიწყე. - გამომცდელად უმზერდა ქრისტინი. სიკვდილამდე აინტერესებდა - რა ხდებოდა, ვინ იყვნენ ადამიანები, რომლებმაც მიაკითხეს და რას ეტყოდა მეგობარი, რომელიც, ფაქტობრივად, ყველაფერს უკაკლავდა თავის უფროსზე. აქამდე ელიზაბეტს არაფერი უხსენებია მეგან ჰემფრიზე, ზუსტად ამიტომ არ დაუჯერა სტუმრებს სპენსერმა.
- გამოვუტყდი. - თქვა და თავი ჩაქინდრა. ქრისტინი დუმდა, არ ეგონა, რომ სმიტს ეყოფოდა გამბედაობა, რომ ეს გაეკეთებინა. მაგრამ, ამავდროულად, მისი ფიქრები სხვაგან დაჰქროდნენ. ვსაუბრობთ ერთზე, ვფიქრობთ მეორეზე, გვაწუხებს მესამე…
- მერე ? - ჩაახველა ქალმა.
- მერე ის, რომ არ მათქმევინა, არ გაბედო მაგ სიტყვის თქმაო და… - ხმა აუკანკალდა. - თითქოს, მტკიცებულება სჭირდებოდა, სიტყვაზე არ მენდობა… არადა მისი პირადი მდივანი ვარ, უბრალოდ, დამცინის!
- კარგი, დამშვიდდი. - ნაფაზი დაარტყა და მეგობარს სახეში ჩააჩერდა. - რა სახის მტკიცებულება სჭირდებოდა?
- ერთი ტიპია, ინფორმატორი, რომ გიყვებოდი, გახსოვს? - აი, მეორე შორი გზიდან მოუარეც გამოჩნდა.
- ბუნდოვნად. - მეხსიერება დაძაბა ქალმა.
- ნუ, მოკლედ, თავის სახელს ამართლებს. ყველა ინფორმაცია, რაც მისგან მოდის - ჯერ ჩემთან შემოაქვთ და მე უნდა შევუტანო მერე კორნელს. - ხმის კანკალი გადალახა და მოყოლა დაიწყო. ასე ხდებოდა სულ, თავის სამსახურზე ლაპარაკი, კორნელზე და სხვა წვრილმან დეტალზე უაღრეს სიამოვნებას ანიჭებდა და ძალიან იყო დათრგუნული, რომ არ შეეძლო ყველგან და ყოველთვის ამაზე საუბარი. მხოლოდ ქრისტინთან შეეძლო გულის გადაშლა, ისინი კი კვირაში ერთხელ თუ შეხვდნენ, მადლი იყო ელიზაბეტისთვის.
- როცა შეიტანე, მაშინ გამოუტყდი? - წარბი ასწია, უხდებოდა ეს ჟესტი.
- ჰო, ჩემი თავიდან მოშორება უნდოდა და არ გავედი კაბინეტიდან. - თვალები დახუჭა, თითქოს, დატუქსვას ელოდა მეგობრისგან.
- ოჰო, რა გეტაკა? - ამჯერად, თვალები გაუფართოვდა ქრისტინს.
- არ ვიცი, ყელში ამომივიდა და ამოვხეთქე. - ხელები გაასავსავა ქალმა.
- ბუნებრივია, უკვე ორი წელია ერთგული ძაღლივით მის წინ კუდს აქიცინებ. - გაღიზიანდა სპენსერი.
- ნუ მელაპარაკები ეგრე! - წარბი შეკრა სმიტმა.
- სიმართლე მწარეა, მაგრამ საჭირო. - მოკლედ მოუჭრა და საფერფლეში ნამწვი ჩაწვა. ცალყბად გაეღიმა, აქ არ ვეწევითო რომ თქვა ელიზაბეტმა, მაგრამ მაგიდაზე საფერფლე სულ ედო.
- ჯანდაბას შენი თავი! ეგ არაფერი, მერე მეთამაშებოდა! - აღმოხდა ქალს. შეურაცხყოფილად გრძნობდა თავს თუ თამაშობდა, ღმერთმა იცის.
- ანუ?
- გახსნი თუ არა ინფორმატორის ფაილსო! - აქ ქრისტინი ოდნავ დაიძაბა.
- მერე გახსენი? - აგდებით ჰკითხა. ცდილობდა არ შეემჩნია, რომ ყველა მყესი დაეჭიმა სხეულზე.
- არა, საძინებელში მიდევს.
- რას უცდი?
- ლომის ხახას შეადარა ეს ინფორმაცია და ბავშვების გამო, მეშინია. - გულწრფელად უპასუხა ქალმა.
- სახლში კამერები გაქვს ? - რაღაცით ჰგავდა ეს ქალი კორნელს, რაღაცით.
- რატომ მეკითხები? - გაოცდა ბეტი.
- მიპასუხე და გაიგებ.
- არა, რა სისულელეა.
- ხმის ჩამწერი ?
- არა, არც ეგ. - უსიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა სხეულზე.
- აბა, საიდან გაიგებს, გახსენი ეგ წყეული ფაილი თუ არა? - მობეზრება გაკრთა მის ხმაში და აღებეჭდა სახეზეც.
- ზოგჯერ, შენ როცა მელაპარაკები, ასე მგონია, კორნელი ლაპარაკობს. - ხელები გულზე გადაიჯვარედინა ქალმა.
- ჰო, ოღონდ კორნელს ფული აქვს, მე კი მუდამ ჯიბეგაფხეკილი ვარ. - თქვა და გაეცინა. ელიზაბეტსაც თავიდან ღიმილი, შემდეგ კი ისტერიკული სიცილი დაეწყო. ხუთი-ექვსი წუთი გაუჩერებლივ იცინეს. სხვადასხვა ტიპაჟის ადამიანები იყვნენ, მაგრამ რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს - უგებდნენ ერთურთს. ზოგჯერ უსიტყვოდაც კი, საინტერესო იყო მათი კავშირი. ძლიერი და სარკასტული სპენსერი და სუსტი, ბუტია სმიტი.
- რა ვქნა? - ჰკითხა, როდესაც მორჩა სიცილს და ცრემლები მოიწმინდა.
- გამოიტანე ეგ ფაილი და გავხსნათ. - მხრები აიჩეჩა ქრისტინმა. თამაშობდა, ფეხებზემკ'იდიას როლს თამაშობდა, რომ მისი უკიდეგანო დაინტერესება არ შეემჩნია მეგობარს.
- დაიცა, მოვიტანო. - თქვა და საძინებლისკენ გავარდა. სწრაფად დასწვდა ნივთს და სამზარეულოში გაჩნდა.
- რა არის შიგნით? - იკითხა, როდესაც ხელში აიღო და მისი სიმსუბუქე გაუკვირდა ქალს.
- ძირითადად ფლეშკებს აგზავნის ხოლმე, ახლაც ეგ იქნება. იშვიათად თუ ამობეჭდილი მასალა მოიტანოს. - ამოიოხრა ქალმა.
- ლეპტოპი მოიტანე, მე ყავას ავადუღებ და ჩავუჯდეთ. - თქვა ქრისტინმა. ფლეშკა მაგიდაზე მიაგდო, თითქოს, არ აინტერესებდა და მართლაც შეუდგა ყავის მოდუღებას.
სპენსერმა, უბრალოდ, ერთი დეტალი ვერ გათვალა. კამერებისა და ხმის ჩამწერების არსებობაზე ელიზაბეტი არასდროს დაფიქრებულა, ამიტომაც - არასდროს შეუმოწმებია თავისი ბინა…




































XI

- რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? - ენაჩავარდნილმა ელიზაბეტმა მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა და დამრგვალებული თვალებით, რომლებშიც დიდრონ კითხვის ნიშნებს მარტივად შეამჩნევდით, გახედა მის გვერდით მჯდომ ქალს.
- ყველაფერი ისეა, როგორც წერია. - ნერწყვის დიდი გორგალი ძლივს გადაყლაპა ქრისტინმა.
- ის ჰომ რიგითი ექსპერიმენტის მონაწილეა? კონელი ყველაზე ასეთ დეტალურ ინფორმაციას აგროვებს? - სულელური გულუბრყვილობა ერქვა სმიტის მზეს, რომელსაც არასოდეს ენაცვლებოდა მთვარე.
- მე რატომ მეკითხები? შენ მუშაობ ამ შეშლილთან! - თითებით შუბლი მოისრისა.
- შენ გგონია, რომ ფლინი ყველა თავის ნაბიჯს მე მითანხმებს?! - გაწიწმატდა ქალი.
- ნუ კივი.
- ვისგან ვისგან, მაგრამ შენგან ნამდვილად არ ველოდი ასეთ პასუხს. - წამოდგა და ზემოდან შეხედა ქრისტინს.
- ელიზაბეტ, სრულ ჭკუაზე ხარ?! ჩემს და შენს სახლში ყველგან კამერები და ხმის ჩამწერი მოწყობილობებია, შენ კი საქმეს მირჩევ - როგორ რა უნდა ვთქვა?! - ისიც წამოდგა და ქალს თვალი თვალში გაუყარა.
- ვინ არის მეგან ჰემფრი, რომ მის ირგვლივ ტრიალებს ყველაფერი?! - ეჭვიანობის პირდაპირი ნოტები მჭახედ გაისმა მის ხმაში.
- რა დროს ეს არის, ელიზაბეტ?! - სახტად დარჩა სპენსერი.
- გამეცი პასუხი!
- აქ ყველაფერი წერია, ელიზაბეტ! - ნერვები ვეღარ მოთოკა ქალმა.
- რა წერია? რა? - იფეთქა სმიტმა. - ის, რომ ვიღაც ქალი კორნელს ჰყავს გამოკეტილი, როგორც სხვა დანარჩენები ჰყავდა?! მის გარდა კიდევ ოცი ადამიანი იყო ჩართული ამ ექსპერიმენტში, რითი გამოირჩევა მეგან ჰემფრი, რომ ფლინი ასეთ ყურადღებას აქცევს ?! - გაცხარებისგან პომიდორივით გაწითლდა და ღრმად სუნთქავდა.
- თავი დაანებე ამ ყველაფერს, ელიზაბეტ! უბრალოდ, თავი დაანებე! არ ვიცი რა ხდება, არ ვიცი, მაგრამ ის ვიცი, რომ ეს სახიფათოა ჩემთვისაც და შენთვისაც! - ცდილობდა მედგარი ყოფილიყო, მაგრამ ხმა გაებზარა. დასტაცა თავის ნივთებს ხელი და გამოიქცა.
ელიზაბეტ სმიტის კეთილმოწყობილი ბინა სწრაფად დატოვა და უსწორმასწორო კიბეები ელვის სისწრაფით ჩაირბინა. გული საგულეს არ ჰქონდა და ადრენალინის მოლეკულები სისხლძარღვებში მხოლოდ ტანგოს ცეკვას არ დასჯერდნენ, გაუჩერებლივ კლანკნიდნენ "სხეულებს" სხვადასხვა ცეკვაში, მაგრამ ერთსა და იმავე შიშის მოსაბეზრებელ, თუმც უკვდავ მელოდიაზე. ქალს სხეულზე თითოეული მყესი დაძაბული ჰქონდა და სიმწრით ადგამდა სწრაფ, მაგრამ მძიმე ნაბიჯებს. მანქანაში ჩაჯდომა და მისი დაქოქვა ერთი იყო. ათი წუთის გზა სამიოდე წუთში გაიარა და რეზინის წვის სუნიც კი იგრძნო, ან მოეჩვენა, არ ვიცი. სასოწარკვეთილება ვერ დაეწია და მის ნაცვლად შიში დარბოდა ქალის სიჩქარით, გეპარდზე ამხედრებული.
გასაღები მოხერხებულად, ერთი ხელის მოსმით მოათავსა ვიწრო კლიტეში და ბინაში შეაჭრა. კარი სამჯერ გადაკეტა, თავისივე სხეულის სიმძიმეს ვერ გაუძლო და ცივ იატაკზე ჩამოცურდა. თვალები გაფართოებოდა, გული, ლამის, ამოვარდნოდა და ხელების ცახცახს ვერ იმორჩილებდა. ჩასცქეროდა მათ და აინტერესებდა - ხელისგულზე რომელი ხაზი იყო იმის მომასწავებელი, რომ ამ უმართავ სიტუაციაში გაეხვა.
ის თავისდაუნებურად გახდა თამაშის ნაწილი, რომელსაც კორნელ ფლინი მართავდა და ყველა მონაწილე პაიკად აქცია. მას არ ჰყავდა მოწინააღმდეგე, ის ცხოვრებას ეთამაშებოდა, მაგრამ რამდენი ადამიანი იცით, ვინც ცხოვრებასთან ერთი ხელი ჭადრაკის მოგება მაინც შეძლო?
მე არც ერთს ვიცნობ, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ. მაგრამ, განა, ფლინს ეს გააჩერებდა ? ის, რომ მოგებული არავინ იყო კორნელისთვის პრობლემას წარმოადგენდა?! რიტორიკა, მეტი არაფერი. პირიქით, ეს უფრო მეტ აზარტს სძენდა მის არსებობას, რომლის საოცარ სიმყარესაც ერთი პაწია ბზარი გაუჩნდა, რომელსაც მე ვხედავ და მასთან ერთად ვგრძნობ. ბზარი, რომელიც სუსტ წერტილში გაჩნდა და ღმერთმა იცის, თუ არსებობს, კორნელი გაიმარჯვებს ამ ბზართან ერთად თუ საუკუნოდ დამარცხდება.
შემოსასვლელ კართან იატაკზე ჩაცურებული ქრისტინი იმდენად სასოწარკვეთილი იყო, რომ ყურებში მხოლოდ წუილი ესმოდა და ტელეფონის ზარი, რომელმაც სიმშვიდით გაჟღენთილი ბინა გააყრუა, არ ესმოდა. დაფარული ნომრიდან რეკავდნენ, მაგრამ მას ეს არ უნახავს.
მეგანი, ლეონი, ელიზაბეტი, ოლივია და ქრისტინ სპენსერი…
საკუთარი სახელის ამოკითხვამ, დეტალურმა დახასიათებამ, მისამართმა და ბინის გამოსახულებამ ჭკუიდან გადაიყვანა ქალი. რაში სჭირდებოდა ქრისტინი კორნელს?! რატომ იყო მის ბინაში ხმის ჩამწერი და ვიდეოთვალი? რამდენი ხანია, რაც ისინი იყვნენ დამონტაჟებულნი?
ქალს კითხვები ჭკუიდან შლიდნენ, რადგან პასუხები მისთვის მიუწვდომელი იყო. ფიქრობდა, ფიქრობდა, ფიქრობდა იქამდე, სანამ რამდენიმე საათი არ გავიდა და სხეული არ დაუბუჟდა ერთ პოზაში ჯდომისაგან.
ერთი, ორი და სპენსერმა ორივე მხრიდან გაშლილი ხელი სახეზე შემოირტყა. ორმაგი სილის გაწვნა და ის დაუბრუნდა იმ მდგომარეობას, რომელსაც მე და თქვენ ვიცნობთ. სარკასტული, მედგარი, ამაყი, ლოგიკური ქალი… წამოდგა და მთელი ბინა გაჩხრიკა, იპოვა ყველაფერი, რისი პოვნაც შეეძლო. ხაზს ვუსვამ - ყველაფერი იპოვა, მაშასადამე, კორნელმა ერთი თვალი და ერთი ყური დაკარგა. ამით ქრისტინმა ცოტაოდენი დრო მოიგო, გადაწყვიტა თვის ბოლომდე სახლიდან არ გასულიყო. ტელეფონი გამორთო, ლეპტოპს არც გაჰკარებია და საკუთარი სახლის ტყვე გახდა.
...
ამ ფაილში იყო თითქმის ყველაფერი. დეტალურად აღწერილი თითოეული პერსონაჟი და მათი ცხოვრება, მათი მნიშვნელობა ამ სამყაროში და მეგან ჰემფრის ცხოვრებაში. მათი ყოველდღიურობა, ვიდეოჩანაწერები, ხმოვანი და ბეჭდვითი დოკუმენტაცია. სუსხმა ძვალ-რბილში გაატანა და ქრისტინის სხეულში ბუდე მოიწყო. მაგრამ მისმა დანებებამ მხოლოდ რამდენიმე საათი გასტანა.
ერთადერთი, რაც ვერსად ამოიკითხა - ლეონის და ოლივიას ნათქვამი იყო.
მეგან ჰემფრი ერთადერთი მონაწილეა ამ ყოვლად ცნობილი ექსპერიმენტის ?! ნუთუ, ეს სიმართლეა?
…
დავიღალე. გაფუჭებული მაგნიტოფონივით ვიმეორებდი ნაღრძობ გონებაში ამ გაცვეთილ, უკვე აზრსმოკლებულ სიტყვას. დავიღალე, ძალიან დავიღალე. გესმის, ნილ? დავიღალე.
უკვე დიდი ხანია, რაც ვწევარ. ვჭამ იმას, რასაც მაწვდიან. რობოტივით ვაკეთებ იმას, რასაც უნდა ვაკეთებდე. ხაზს ვუსვამ - უნდა ვაკეთებდე. ხვდები?
ვდგები, კბილებს ვიხეხავ, დილის ვარჯიშს ვიწყებ, ვამთავრებ, შხაპს ვიღებ, ვიცვლი და საწოლზე ვეხეთქები.
ახლა უნდა გავიღვიძო. მოვწყდე სანატრელ სიზმარს, სადაც შენ მეგულები, ცოცხალი და ბედნიერი და თვალები გავახილო, შენი უზადო სახება ძალით უნდა წავშალო და საკუთარ თავს არ მივცე ოდნავი მოდუნების საშუალებაც კი - თორემ, გავტყდები. აურაცხელი რაოდენობის პაწაწინა ნაწილებად დავიშლები და ჩემს აწყობას ვეღარავინ შეძლებს, შენც კი…

ძილბურანში მყოფს არსაიდან ხმა ჩამესმოდა და ვხვდებოდი, რომ დრო იყო, უკვე დრო იყო თვალები გამეხილა და დამეთმე. უნდა დამეშორებინა შეწებებული ქუთუთოები ერთმანეთს და წინა დღის რეჟიმი გამემეორებინა. სმენითი ჰალუცინაციები კი უკვე კარგა ხანია, რაც დამეწყო, ამიტომ არ მიკვირდა, რომ ამ სიჩუმით გაყრუებულ, მიტოვებულ ადგილას ხმა მესმოდა.
ზლაზვნით წამოვწიე თავი და თავის სიმძიმეს წამოვაყოლე მთელი ტანიც. კისერი უკან გადავაგდე და მაინც თვალდახუჭული ველოდებოდი, რომ ყრუ ხმა, რომელიც მეძახდა - გაჩუმდებოდა.
მაგრამ - არა, ის არ ჩუმდებოდა, პირიქით მის მიერ წარმოთქმული თითოეული ნოტი ყოველწამს უფრო და უფრო ხმამაღალი ხდებოდა და ყურებს მტკენდა.
თუმცა, რაღაც შეიცვალა. ხმა? ტემბრი? რა?
სულ რამდენიმე წამი დამჭირდა გასაანალიზებლად და...
ამჯერად, დაფეთებული წამოვხტი, თვალები გამიფართოვდა და სუნთქვა შემეკრა, როდესაც ყრუ ხმაში შენი ხმა ამოვიცანი. დამეფიცება - არ მომჩვენებია. რამდენიმეჯერ მივაყურადე, ვიცი, ვიცი, რომ მოჩვენებები მაქვს და შენ მელანდები ყოველთვის, მაგრამ… ჯანდაბა, ნილ! მეძახდი, მეძახდი სახელს. მხოლოდ შენ რომ იცი, ისე ტკბილად.
მეგ, მეგ, მეგ, მეგი!
არა, ეს არ იყო მოჩვენება, ეს არ იყო ის ხმები, რომელნიც სხვადასხვა საზიზღრობებს ჩამჩურჩულებდნენ, ეს არ იყო შენი ხმა, რომელიც მე მესმოდა უშენოდ, ნილ. რომელსაც სპეციალურად ვაყურადებდი, იქნებ, გავიგონო-ს ძახილით. ეს შენი ხმა იყო, რეალური შენი ხმა და არა ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი, ვფიცავ. რით დავამტკიცებ?! ჯანდაბა, უბრალოდ, ვიცი! დამიჯერე, გთხოვ, დამიჯერე...
დაახლოებით, ხუთ წუთამდე იმეორებდი ერთსა და იმავეს. მე კი ჯერ ერთ კედელს მივეხეთქე, შემდეგ მეორეს და წრეზე დავიწყე სიარული. ფრჩხილები დავიჭამე და თმები ავიჩეჩე. შემდეგ ძირების ქაჩვა დავიწყე, იქნებ, თუ მეჩვენება, ტკივილმა გამომაფხიზლოს-მეთქი, იქნებ, იქნებ… ჯანდაბა, მეგ, მეგ, მეგ, მეგი!
ეს შენი იყავი, შენ იყავი, შენ, შენ, შენ! და უცებ...
კვლავ სიჩუმე.
გამაყრუებელი სიჩუმე. მოჩურჩულე სიჩუმე… ყურებში წუილი და გულისცემა, რომელიც, ასე მგონია, მთელ ნაცრისფერ შენობას აყრუებდა… თვალებგაფართოებული მე, რომელიც ბეტონის იატაკს მიეკრო და ფართოდ გახელილი ორი სფეროსებრიდან მლაშე სითხე ჟონავდა.
კარის ჭრაჭუნი და ეს არ იყო მასში დატანებული ჭრილის ჭრაჭუნი, რომელიც საკვების მოტანას მამცნობდა.
#21-ის კარი გაიღო.
…
შევკრთი და დამფრთხალი შველივით გავხტი განზე. მისმა დანახვამ ადრენალინის მოზღვავება გამოიწვია ჩემს ორგანიზმში. ვერ ვხვდებოდი - რა ხდებოდა. რატომ შემოვიდა ის ჩემს საკანში? უკვე სამი თვე გავიდა ? ისევ ეს ამაზრზენი თეთრი რატომ აცვია? ნილის ხმის ჩანაწერი საიდან ჰქონდა ამ ნაბი'ჭვარს?!
თვალები ბრაზისგან გამიფართოვდა და კბილებს შორის გამოვცერი.
- კორნელ! - მეტი ვერაფერი ვთქვი. მხოლოდ მისი სახელი და მრისხანებით გაჟღენთილი მზერა.
- მეგან! - გულგრილად შემავლო თვალი და მოსალმების ნიშნად თავი დამიკრა.
- საიდან ?! - აზროვნების უნარმა ქუდი დაიხურა და პირველივე მატარებელს გაჰყვა, ჩემგან შორს.
- დაჯექი. - მშვიდი იყო, სიტუაციისთვის მეტისმეტად მშვიდი და ყინულივით უგრძნობი.
- მიპასუხე! - მოთმინების ფიალა გატყდა და უსარგებლო ნამსხვრევებად იქცა.
- როგორ ხარ? - აინუნშიაც არ აგდებდა ჩემს სიტყვებს. რიტმული ნაბიჯებით შემოვიდა საკანში და ჩემს საწოლზე დაჯდა. დამჯდარიც კი თითქმის ჩემი სიმაღლე იყო, ახლა გამირბოდა ყურადღება მაინცდამაინც წვრილმან დეტალებზე, როდესაც უმთავრესი მქონდა გასარკვევი. ჯანდაბა!
- როგორ ვარ?! - აღშფოთება გვერდით დამიდგა და მამხნევებდა. - მართლა გაინტერესებს - როგორ ვარ? - ძლივძლივობით წამოვდექი.
- უბრალოდ, მაინტერესებს. - თქვა და თვალი თვალში გამიყარა. არა, ისევ ის სათვალე ეკეთა და ისევ ისე იყო ჩაცმული, მაგრამ სიცივემ ერთიანად დამიარა თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე, როდესაც შემომხედა.
- უბრალოდ! უბრალოდ! უბრალოდ! შენთვის ყველაფერი უბრალოდ ხდება, შენთვის ეს არაფერს ნიშნავს, თამაშობ სხვის გრძნობებზე და მანიპულირებ მათი ემოციებით! გამოკეტილი გყავს აქ და მათ გაქცევაც კი არ შეუძლიათ, არაადამიანი ხარ! ფსიქოპატი და მეტი არაფერი! - ცრემლებმა ღაპაღუპით დაიწყეს დენა ჩემს სახეზე და სლუკუნის შეკავება ვეღარ შევძელი. სითხე მზერას მიბინდავდა, ერთიანად მიყრილმა სიტყვებმა კი სუნთქვა შემიკრეს.
- როდის სცადე კარის გაღება ? - ფეხი ფეხზე გადაიდო.
- რა? - ამოსუნთქვას მოვაყოლე კითხვა.
- ყრუს არ ჰგავხარ.
- უბრალოდ, გამიმეორე!
- ოდესმე გიცდია ამ კარის გაღება, მეგან? - საჩვენებელი თითი სისხლის სუნით აყროლებული და დალაქავებული კარისკენ გაიშვირა და უნებლიეთ მეც იქითკენ გავიხედე. - რატომ დუმხარ?
- რატომ მისვამ რიტორიკულ კითხვას ?!
- ალბათ, იმიტომ, რომ შენი პასუხი მაინტერესებს. - მხრები აიჩეჩა. იმდენად უდარდელად გამოიყურებოდა, წამით კვლავ დამიბრუნდა ეჭვი, რომ ნილის ხმა, უბრალოდ, მომესმა.
- არა, არ მიცდია. - დინებას მიყოლა ვამჯობინე.
- მაშინ რატომ ამბობ, რომ ადამიანებს, რომლებიც ექსპერიმენტში მონაწილეობდნენ - გაქცევაც არ შეუძლიათ? - კვლავ ეს ცინიზმის გვირგვინი და ჩემი გაურკვევლობა.
- რა აზრი აქვს დაკეტილი კარის გაღების მცდელობას?
- ასე გულმოდგინედ მისმენდი? - ხმა გაუმკაცრდა.
- შენი ნათქვამის, რომ ადამიანებს უშვებდი, როცა მათ ეს სურდათ - არ მჯერა.
- კარის გაღება სცადე ?
- იმ ადამიანს, ვისაც საკვები მოაქვს, ვევედრებოდი ხმა გაეცა ჩემთვის! - ვერ ვხვდებოდი, ვერაფერს ვხვდებოდი.
- კარის გაღება სცადე?! - კვლავ გაიმეორა და წამოდგა. ჩემკენ აიღო გეზი და მე უკან დახევა დავიწყე. კედელს ავეკარი და დაკვნეტილი ფრჩხილები ბეტონის ზედაპირს "ჩავარჭე". მისი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა, მაგრამ მზერის გასწორება ვერ გავბედე. არსაიდან აღმოცენებულმა სინდისის ქენჯნამ ჩემი სხეულის თითოეული უჯრედი მოიარა და ჟრუანტელის სახით გადანაწილდა მთელ ზედაპირზე.
- ვაბრახუნებდი… - ხმა გამებზარა. საკანმა კი ჩემი ჩურჩულის ექო გამაგონა.
- სცადე?! - ძლივს გასაგონად ამოთქვა კითხვა და ხელისგულებით კედელს მიეყრდნო. ჩემი თავი მის დიდრონ ხელებსშუა იყო მოქცეული.
- რატომ უნდა მეცადა? - ამოვიკნავლე და თვალები კვლავ ცრემლით ამევსო.
- მე ჰომ გაგაფრთხილე - არასოდეს შეეგუო მოცემულობას-მეთქი. - ამოიხვნეშა და მომშორდა. ერთი ნაბიჯი გადადგა უკან და მომაჩერდა.
- ახლა ჯოს ჰგავხარ. - ამოვისრუტუნე და ოთხად მოვიკეცე. მხრები მითრთოდა და გულის არეში მაისურზე ხელს გამწარებული ვიჭერდი. - რატომ უნდა მეცადა, როდესაც ვიცოდი, რომ სამი თვით აქ უნდა ვყოფილიყავი გამოკეტილი, რატომ, კორნელ? - ვხაოდი და თავს ვეღარ ვიმორჩილებდი.
- მერამდენე დღეა ახლა, მეგი? - ჩემკენ დაიხარა და საჩვენებელი თითით თავი ამაწევინა. მის დიდ სათვალეში საკუთარი გასაცოდავებული ანარეკლის დანახვა შევძელი და გული მომეწურა.
- არ ვიცი. - გულწრფელად ვუპასუხე და გამეღიმა. იმდენად დიდი ტკივილი გამოკრთოდა ჩემს ღიმილში, რომ ანარეკლს თვალი ავარიდე - მეტკინა.
- თუ იცოდი, რომ სამი თვით უნდა ყოფილიყავი გამოკეტილი და კარის გაღება არ გიცდია, ამის გამო. მაშინ დღეების თვლას თავი რატომ დაანებე, მეგან? - კვლავ დაუბრუნდა ის სიცივე.
- უბრალოდ… - სიტყვებს ვეძებდი და თვალების ცეცება დავიწყე აქეთ-იქით.
- უბრალოდ?! - სუნთქვა აუჩქარდა და არც კი სცადა ამის დამალვა. მეუცნაურა.
- არ ვიცი, უბრალოდ, არ ვიცი, გაიგე?! შენ ვერ მიხვდები, შენ არაფერი იცი, შენ ახლა ჯოს ჰგავხარ! მეზიზღები! მძულხარ! გაეთრიე აქედან, გაეთ… - ტუჩებზე ხელისგული ამაფარა და კედელს მიმანარცხა. მოულოდნელობისგან შევხტი და მოზღვავებული ადრენალინის გამო ჩასუნთქვები გავახშირე, თუმცა მისი ხელი იმდენად დიდი იყო, რომ ნაწილობრივ ცხვირსაც მიფარავდა.
- ნუ მადარებ ახ'ვარ მამაშენს! - იღრიალა და გავშრი. სისხლმაც კი შეწყვიტა, თითქოს, მოძრაობა. - გეზიზღები, გძულვარ, მაგრამ იცი კი - რატომ? მიცნობ?! იცი, რას წარმოვადგენ?! იცი, რა ხდება აქ ?! - გულზე თავისუფალი ხელი მიირტყა. - შენ მხოლოდ ის იცი, რომ პოლიციელი და დედა ჩავდე მიწაში, სხვა არაფერი! ისიც კი არ იცი - რატომ გავაკეთე ეს! შენს პროფესიასაც არ ფლობ სათანადოდ, რომ ეს გაგეგო! რატომ შენ და არა ნილი?! - ბოლო სიტყვებმა გული გამიჩერეს.
- შენ… - ძლივს ამოვისუნთქე ერთადერთი სიტყვა. ბრაზი, გაოცება, შიში და ტკივილი ერთ გუნდად შეიკრა და კანის უჯრედებს შეერწყა. - შენ ნილს იცნობდი! რა კავშირი ჰქონდა მასთან ?! რა ხდებოდა შენსა და ნილს შორის ?! - პერანგის საყელოში ჩავაფრინდი. მოულოდნელობისა და ჩემი სიმძიმისგან კორნელი წაბარბაცდა და საწოლზე დაეცა. მე ზემოდან მოვექეცი და უკვე ყელში ვწვდი.
- მე რა კავშირი მქონდა?! მე ?! - აგრძელებდა ღრიალს. ბუმბულივით ამისროლა ჰაერში, საწოლზე ზურგით დამცა და ახლა თვითონ მომექცა ზემოდან. სიმწრისგან ამოვიკვნესე. მაჯებში ხელს მიჭერდა და მაკავებდა. ხმელეთზე ამოგდებული თევზივით ვფართხალებდი, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა. ჩემზე ბევრად ძლიერი იყო და ერთ ლუკმადაც არ ვეყოფოდი ფლინს. - შენ გქონდა კი მასთან კავშირი?! გრძნობდი რა სტკიოდა, რა უნდოდა და რაზე ოცნებობდა? იცოდი კი რას განიცდიდა მთელი თავისი ხანმოკლე ცხოვრების განმავლობაში ?! - ზედ ჩემს ბაგესთან ამოუსუნთქა ეს სიტყვები.
- მე… - ოდნავ შევყოყმანდი. - ჯანდაბა შენს თავს, კორნელ! წყეულიმც იყავ, ვინ ხარ?! რას წარმოადგენ?! ვინ იყო შენთვის ნილი?! - ცხოველური ძალა მომეცა აფექტში მყოფს და კორნელი მოვიშორე. მოპირდაპირე კედელს მიენარცხა ზურგით, თუმცა კვლავ მე მომიბრუნდა. ხელი ყბაში ჩამავლო და მკითხა.
- გაინტერესებს?! მართლა გაინტერესებს ვინ იყო ჩემთვის ნილი?! - ხელი ძლიერად მომიჭირა და მისკენ მიმიზიდა. ტუჩები ყურთან მომიტანა და ამოიჩურჩულა. - რიგითი მსხვერპლი.
სანამ გავიაზრებდი რა თქვა, შურდულივით გავარდა კარში და მარტო დამტოვა.
რიგითი მსხვერპლი, რიგითი მსხვერპლი, რიგითი მსხვერპლი…
რიგითი მსხვერპლი!
კარს ვეცი და ბრახუნი ავტეხე. ბოლო ხმაზე ვხაოდი და ვემუქრებოდი მას.
ნილი იყო მისი მსხვერპლი?! ანუ ნილს თავი არ მოუკლავს, ის მოკლეს? ის კორნელ ფლინმა მოკლა?! და ფლინი ჯერ კიდევ ცოცხალია?! ათასი ჯურის ფიქრი მიტრიალებდა თავში, თავბრუ მეხვეოდა და გულისრევის დაუოკებელმა შეგრძნებამ მაიძულა, რომ კუჭის შემადგენლობით იატაკი მომერწყა. წნევამ ამიწია და კეფა საზარლად მტკიოდა. ორი ნაბიჯისხელა ოთახში წინ და უკან დავრბოდი და თავბედს ვიწყევლიდი. რაც რამ ხელში მომხვდებოდა, ყველაფერს აქეთ-იქით ვისროდი და ვამტვრევდი. ამ ამაზრზენი ორშრიანი სარკის პირველი შრე სულ დავბზარე, მაგრამ ვერაფრის დიდებით გავტეხე. სისხლი ხელებიდან თქრიალით გადმომდიოდა და წნევა ნელ-ნელა უბრუნდებოდა ნორმას. სააბაზანოში იატაკზე ჩავიკეცე და მზერა გამიშტერდა.

"რატომ შენ და არა ნილი?"
"რიგითი მსხვერპლი."
"იცოდი კი რას განიცდიდა მთელი თავისი ხანმოკლე ცხოვრების განმავლობაში?!"

ნილ, ძვირფასო, მოგკლეს?! ამ ამაზრზენმა არსებამ მოგკლა?! და ის ჯერ კიდევ ცოცხალია?! როგორ მოგკლა, რატომ მოგკლა?! რას ნიშნავდა ის შეკითხვა?! რატომ მე და არა შენ?! ვერაფერს ვხვდები, ვინ არის კორნელ ფლინი ჩვენს ცხოვრებაში, პატარავ?! არც ერთხელ დაგცდენია სიტყვა მის შესახებ! იცნობდი? მართლა იცნობდი თუ ის ჩემით მანიპულირებას კვლავ ცდილობს?! მითხარი, პატარავ, ხმა გამეცი, ნილ! არ მჯერა, არ მჯერა, რომ მკვდარი ხარ, არ მჯერა, რომ შეგეძლო და არ მჯერა, რომ კორნელისნაირ ადამიანს გზაზე გადაეღობე და მოგკლა… არ მჯერა.
ვიცოდი კი რას განიცდიდი მთელი შენი ხანმოკლე ცხოვრების განმავლობაში, ნილ?! ვიცოდი? არასდროს არაფერი ვიცოდი. მთელი ეს დრო გულჩათხრობილი იყავი, თავს მაჩვენებდი, რომ გიცნობდი, მაგრამ მოახერხე ჩემი მოტყუება. ოდესმე სიმართლე გითქვამს, ნილ?! ღმერთმანი, რატომ ვეჭვდები შენში?! კორნელია ამაზრზენი. მას იმდენი კონტაქტი აქვს, თავისუფლად შეეძლო გაეგო, რომ შენ მომიკვდი და ამით ზეწოლა მოეხდინა ჩემზე. შეეძლო, ჰო, შეეძლო. შვიდმა მათგანმა ფეხები გაფშიკა, გადაიხვეწნენ, ფსიქიატრიულში მოხვდნენ და მხოლოდ ერთი აგრძელებს ცხოვრებას, ჩვეულ რეჟიმში! მას უნდა, რომ შემშალოს, მომკლას ან მთას შემაკედლოს! მაგრამ…
"რატომ შენ და არა ნილი?!"
რატომ იკითხა მან ეს, რატომ ჟღერდა მის ხმაში ენით აღუწერელი სევდა და სასოწარკვეთა?! ნუთუ, მართლა გიცნობდა?! ნუთუ, მართლა გქონდა ამ არსებასთან კონტაქტი, ნილ?!

ამ ფიქრებისგან თავი მისკდებოდა, ან იმისგან, რომ სააბაზანოს კედელს კეფას ვურტყამდი რიტმულად და სისხლის გუბეში ვიჯექი. მზერა კვლავ გაშტერებული მქონდა, კიდურები კი იმდენად დამიმძიმდა, რომ მოძრაობას ვერ ვახერხებდი.

გაღვიძების დრო მოვიდა, ნილ. გაღვიძების დრო მოვიდა…























XII

- ლორა, ლორა… - ათი წლის ვიყავი, შეშლილივით ვკიოდი მთელი სოფლის გასაგონად. თავსხმა წვიმა იყო და ლორას თავისი პროდუქტების გაყიდვაში ხელი შეეშალა. სახლში იყო, ფანჯრიდან დავინახე - სათვალე ჰქონდა ცხვირზე დაკოსებული და ფარდას კემსავდა, როდესაც გაწუწული, ოფლში, ცრემლებში თუ წვიმაში გახვითქული კარს მივადექი და ბრახუნი ავტეხე. ქალი დაფეთებული წამოხტა და კარი სწრაფად გამოაღო.
- მეგი! - წამოიკივლა. - რა ხდება? აქ რამ მოგიყვანა?! - შეეშინდა და სახლში შემიყვანა. კარადა უცებ გამოაღო და პირსახოცი მომაწოდა.
- ლორა! ნილი! ნილი! - ვბღაოდი ბოლო ხმაზე და ჩავიკეცე მის ფეხებთან.
- დამშვიდდი, რა მოუვიდა ნილს?! - მსწრაფლ მობილიზდა და ჩემკენ დაიხარა.
- ის ნაბი’ჭვარი! ის, ის ნაბი’ჭვარი ჯო! - ვხაოდი და გაჩერება არ შემეძლო.
- რა ხდება?! - ხმას აუწია ლორამაც.
- ნილი მიკვდება, ძმა მიკვდება, ლორა… მიშველე! - ძლივს ვხედავდი, ცრემლები არ მაძლევდა საშუალებას, რომ გამერჩია მისი სახის გამომეტყველება, მაგრამ ვიცოდი, ვიცოდი, რომ ლორას ნილი ჩემსავით უყვარდა. ის არ დაუშვებდა, რომ ჯოს ეს გაეკეთებინა, არ დაუშვებდა. თუმცა...
უხმოდ ჩამკიდა ხელი და იმაზე სწრაფად გამაქანა, ვიდრე მისი სახლისკენ მე მოვრბოდი. იოტისოდენადაც არ გამკვირვებია, ვფიცავ. ფეხი ავუწყვე და სოფლის ბოლოში თხუთმეტიოდე წუთში ჩავედით. ღმერთმა იცის, ამ თხუთმეტი წუთის განმავლობაში რას უკეთებდა ის ნაბი'ჭვარი ნილს და ამის გააზრება ზრდასრულ ასაკში სულ უფრო და უფრო მშლიდა ჭკუიდან.
დავაგვიანე, ძალიან დავაგვიანე და ეს ჩემი ბრალია. არ უნდა მეცადა ამდენი ხანი, არ უნდა მიმეცა ნილისთვის საშუალება, რომ ამ ცხოველებთან ეცხოვრა თავისი პირველი ათი წელიწადი. ჩემი ბრალია და ამ შავ, ამაზრზენ ლაქას ვერაფერი მოაშორებს ჩემი ჩამპალი სულიდან. ჩემი სულის ლპობა მაშინ დაიწყო, როდესაც ნილი დაიბადა. როდესაც მე ამ ანგელოზს მივეცი საშუალება, რომ ერთი წამი მაინც ეცხოვრა ამ ოჯახის ჯოჯოხეთში. მაგრამ თვრამეტი წლის ვიყავი, ამ დრომდე ისედაც ვერაფერს გავხდებოდი. არა, არა და არა, ეს არ მამართლებს, ბანალური ციფრების და ასაკის მოყვანა არგუმენტად არ ამართლებს იმას, რომ ჩემი ძმა მოვკალი. ჯანდაბა!
ლორა ჩემს სახლთან შეჩერდა და მკითხა.
- რა ხდება? მოკლედ.
- ნილმა უარი უთხრა თხილის მოკრეფაზე ამ ამინდში, სანამ ხმას ამოვიღებდი იღრიალა და თავის ოთახში შეათრია ნილი. იქედან მხოლოდ მისი კივილი მესმოდა. - ისევ ცრემლი მომერია. - ვუბრახუნებდი, კარის გაღება ვცადე, ვამტვრევდი, ვევედრებოდი, მაგრამ…
- კარგი, კარგი. - ღრმად ამოისუნთქა და მზერა გაასწორა. ძლივს ინარჩუნებდა თვითკონტროლს, მაგრამ გამოუვიდა. - შევიდეთ. - თქვა და დაიძრა. ძლივს ავუწყვე ფეხი ამ ხანშიშესულ ქალს. - ჯონათან! - იკივლა, როგორც კი ფეხი შედგა ზღურბლზე. - გამოეთრიე! - მისი ოთახისკენ დაიძრა და მე წამიერად გამიკვირდა, რომ ლორამ ამდენად კარგად იცოდა ჩვენი სახლი. უკუვაგდე ეს აზრი და გავყევი.
მისი ოთახის კარს მივაღწიეთ თუ არა, ნილის განწირული კივილი მომესმა და გავშრი. ათი წლის იყო, ამის დედაც, მხოლოდ ათის!
- ეხლავე გააღე კარი, თორემ პოლიციაში დავრეკავ! - მტკიცედ უთხრა ლორამ. ნილის კივილის ფონზე კი ჯომ უპასუხა.
- დარეკე! ჩემი შვილის აღზრდას არავის ვეკითხები! - იღრიალა და ნილმაც უფრო ხმამაღლა დაიწყო მოთქმა.
- ნილ, ნილ ხმა გამეცი! ნილ! - კარს სახით ზედ მივეკარი და ვცდილობდი, როგორმე დამემშვიდებინა ჩემი ძმა, რომელსაც ღმერთმა უწყის, ალბათ, მერამდენე წკეპლა მოხვდა. Ჰო, მეგონა, რომ წკეპლა მოხვდა, მეგონა, მეგონა…
- ჯონათან! კარი გააღე, კიდევ ერთხელ გაფრთხილებ! - ლორამაც დაკარგა უკვე ფერი და არ იცოდა რა ექნა. Ჩვენს სოფელში რთული იყო პოლიციის გამოძახება და პოლიციის ოფიცერი იცნობდა ჯოს, ამიტომ წარმოდგენაც არ მქონდა - ღირდა თუ არა ამის გაკეთება. Შევატყვე, რომ ლორაც ამ ფიქრებში იყო და ჭრაჭუნა დეფერანში ჩქარი ნაბიჯებით გავარდა სამზარეულოსკენ. ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა. თავი დავანებე ამაზე ფიქრს, ვიცოდი, რომ ლორა ჩემთან იყო, რომ ლორა ჩვენთან იყო და არ დაუშვებდა იმას, რომ ნილი ხელებში ჩაკვდომოდა მამაჩემს.
- ნილ! Ნილ, ძვირფასო! Გთხოვ, გემუდარები, ხმა გამეცი! Მითხარი, რომ ცოცხალი ხარ! - მეტისმეტად დიდი დრო გავიდა, რაც ნილი ჩუმად იყო - ცუდად მენიშნა. Მას შემდეგ, რაც ლორამ ჯოს პოლიციაზე უთხრა, ნილი ჩუმად იყო. უარესმა გამიელვა თავში. ნილი ჯოს ხელებში ჩააკვდა? ნილი აღარ სუნთქავს ? - გთხოვ პატარავ! გთხოვ, სულ ოდნავადაც თუ გიყვარვარ, სულ ოდნავ ! ხმა გამეცი, ნილ !
ამაოდ.
- აი, ხომ ხედავ! Საკუთარ ძმასაც კი ფეხებზე ჰკიდიხარ! - გადაიხარხარა მამად წოდებულმა და მე მუშტი მივარტყი კარს, ძალიან გამამწარა მისმა სიტყვებმა.
- გაჩუმდი! - ვიკივლე.
- შენ ხმის აწევა გავედე ჩემზე, შე პატარა კახპა! - ჯოს ღრიალისგან ტანზე ჟრუანტელმა აზვირთებული ტალღების როლის შესრულება დაიწყეს. Შემეშინდა, სულის სიკვდილამდე შემეშინდა, მაგრამ ახლა მთავარი ნილი იყო. Მთელი არსებით მაკანკალებდა ამ შიშისგან, ორგანოები კი ამდენი ადრენალინისგან ჩამეწვა.
- ჰო, ხმას ავუწიე, ძაღლის გაგდებულო, გამოდი, დამსაჯე, აბა! - ვცდილობდი გამომეწვია, რომ ნილისთვის თავი დაებებინა. Ჩემი სიკვდილი ჯობდა ნილის სიკვდილს, მას ცხოვრება ჯერ არ უნახავს.
- ნაბო’ზარო ღლაპო! - ველოდი, ველოდი, რომ თვითონ გააღებდა კარს, რომ გაოვიდოდა, რომ ნილის ნაცვლად მე დამსჯიდა...მაგრამ.
Ლორა დაბრუნდა სამზარეულოდან ყველაზე მყარი სკამით, რომელიც ოდესმე გვქონია სახლში და მე მეორედ გავოცდი, რომ მან ეს ყველაფერი დეტალებში იცოდა.
- Გამოიწიე! - მბრძანებლური ტონით მითხრა და მეც დავემორჩილე. Ძლივს დავთმე, მაგრამ საჭირო იყო, ვხვდებოდი. Ლორას კარი სკამით უნდა შეემტვრია.
Გამოვეცალე თუ არა,Პირველი დარტყმა, მეორე დარტყმა, მესამე დარტყმა და სკამი ნაწილებად დაიმტვრა. Ლორას მხოლოდ სკამის ზურგიღა შერჩა ხელში, რომელიც გააფთრებულმა ისევ კარს მოუქნია და ჩვენ დავინახეთ - პაწია ღრიჭო, რომელშიც შეიძლებოდა გახედვა. Ლორამ დამასწრო და როგორც კი გაიხედა გაშრა, ფერი დაკარგა და წაბარბაცდა. Მე კი, მე კი… ვერ გავბედე, ჰო, უბრალოდ, ვერ გავბედე გამეხედა, ვერ გავბედე შემეხედა ჩემი ძმისთვის თვალებში, რომელმაც ასეთი ტანჯვა გადაიტანა.
Ლორა კისრისტეხით გავარდა ტელეფონისკენ, რომელიც სამზარეულოში გვქონდა. Ხელისკანკალით აკრიფა ნომერი და…
- გამარჯობა, პოლიციის განყოფილებში ვრეკავ? Ჰო, კარგით, ჯონათან ჰემფრის იცნობთ, ასეა? Არა, არა, ჯონათანი კარგად არის, თქვენ მისი მეგობარი ხართ, სტივ ? როგორ შეგიძლიათ ემეგობროთ პედოფილს, რომელმაც საკუთარ შვილთან სექსუალური კავშირი დაამყარა? - ბოლო ხმაზე იკივლა ყურმილში და როგორც მივხვდი, სტივი მიხვდა, რომ ე.წ. Მეგობრობა უკვე აქ ვერ გაჭრიდა, ხვდებოდა, რომ ე ქალი, რომელმაც დაურეკა და რომლის სახელიც კი არ იცოდა - ბოლომდე გაიტანდა თავისას და არც შემცდარა.
Ზუსტად ხუთ წუთში გაისმა პოლიციის სირენები და სამი მანქანა მოადგა ჩვენს სახლს. Თუ გავითვალისწიებთ იმას, რომ ჩვენს სოფელს მხოლოდ ერთი გამოუყვეს, ყველაფერი კარგად უნდა დასრულებოდა.
Ჰო, ჯიუტად უკუვაგდებდი იმას, რაც ლორამ უთხრა პოლიციელს, სტივს, რა მნიშვნელობა აქვს. Არ მინდოდა ამის დაჯერება, რადგან თავი უკანასკნელი ადამიანი მეგონა, ჰო ერთი მხრივ, ალბათ, იფიქრებთ, რომ მხოლოდ საკუთარ თავზე ჩაციკლული და ვარ, რომელსაც სულ უნდა, რომ თავის ძმასთან მართალი იყოს და მხოლოდ ეგოიზმი მამოძრავებს და… მეც მინდა მჯეროდეს, რომ ეს ასეა, მეც მინდა არ მტკიოდეს ნილის ტკივილი, რომელსაც ვერ დავეხმარე და ვერ გადავარჩინე, მეც მინდა! Მაგრამ მტკივა, ამას მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვერსად გავექცევი.
Სამი ეკიპაჟი, სახტად დარჩენილი ჯო ჰემფრი, რომელიც ელოდა, რომ მისი სტივი ყველაფერს გაჩარხავდა, ნილი, რომელიც იატაკზე იდო და ვერ ინძრეოდა. Შარვალი, რომელიც ეცვა სადღაც ჯანდაბაში იყო მოქნეული, მისი თოვლივით თეთრი კანი აჭრელებული იყო ჰემატომებით და სისხლიც სდიოდა წკეპლის მეტისმეტად ძლიერი მოქნევისგან, გონება ჰქონდა დაკარგული და ამ ეკიპაჟებს სასწრაფო დახმარების მანქანა უკან მოჰყვა.
- არა! Არა! Ხელი არ ახლოთ, ხელი არ ახლოთ! Არ გაბედოთ! Არ მომიახლოვდეთ! - ვკიოდი ბოლო ხმაზე და გონებადაკარგულ ნილს გულში ვიხუტებდი. Ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა და გარემოს ვეღარ ვამჩნევდი. ვხედავდი, რომ რამდენიმე ადამიანი ცდილობდა ნილის ჩემი ხელებიდან გამოგლეჯას. - თავი დაანებეთ! Სტკივა! Ხელი არ მოკიდოთ! Ხმა გამეცი, ნილ! Ხმა გამეცი! Ჩემო პატარავ, ჩურჩულით მაინც. Იჩურჩულე, თქვი ჩემი სახელი, დედას დაუძახე, ნილ! Ნილ! - თავის შეკავება აღარ შემეძლო. სახეს ვუკოცნიდი. Ფერმკრთალ, ლამაზ სახეს, რომელზეც მადარიული ანაბეჭდი დაადო ჯონათან ჰემფრიმ და რომელიც ვერასოდეს ამოიგდო გულიდან ჩემმა პატარა ძმამ. - ხმა გამეცი! Ერთი სიტყვა მაინც მითხარი! Არ მოკვდე! Გემუდარები, არ მოკვდე, ისუნთქე, იცოცხლე, ჩემი წილი იცოცხლე, ჩემს ცხოვრებას მოგცემ, ოღონდ არ დამტოვო, ნილ! - ჩემი გაჩერება უკვე შეუძლებელი იყო. Იძულებულნი გახდნენ, რომ დამამშვიდებელი ნემსი გაეკეთებინათ ჩემთვის. Ნილმა ხმა კი არ გამცა. Ორივე ერთად გადაგვიყვანეს სასწრაფო დახმარების მანქანით ქალაქის საავადმყოფოში…
…
Ენით აღუწერელი დაღლილობის გრძნობით გავიღვიძე და ოთახში არსებულმა სუნმა, ლამის, გული ამირია. საავადმყოფოს პალატაში ვიყავი. Ორიოდე წამი დამჭირდა სიტუაციის გასაანალიზებლად და მსწრაფლ წამოვხტი. Თავის გაუსაძლისმა ტკივილმა იფიქრა, რომ ჩემ წინ ბარიერი შექმნა, მაგრამ არ გამოუვიდა. Გზა გავაგრძელე და გასვლა მინდოდა აქედან, ნილი უნდა მეპოვნა. Თუმცა უცხო ხმამ შემაჩერა.
- სად მიდიხარ? - ქალის ხმა იყო. Უცხო ქალის, რომელსაც არ ვიცნობდი და გაცნობაც არ მინდოდა. Ახლა არაფერი მინდოდა ნილის ნახვის გარდა, მისი ამბის გაგების გარდა.
- ვინ ხართ? - მაინც შევჩერდი. მისკენ არ გამიხედავს.
- შემომხედე, მეგან. - სხვა გზა არ მქონდა, დავემორჩილე. Პოლიციელი იყო. Ყოველი შემთხვევისთვის ასე ეცვა.
- პოლიციელი ხართ, რომელიც ნილი საქმეს იძიებს?
- ნილ ჰემფრი, დიახ.
- როგორ არის ნილი ? ცოცხალია? - მივვარდი, როცა მასსა და ნილს შორის კავშირი აღმოვაჩინე.
- დამშვიდდი. Არ ვიცი ამ სიტუაციებში რამდენად შეიძლება ითქვას, რომ ყველაფერი კარგადაა, მაგრამ…
- თქვი! - უკვე მბრძანებლური ტონი შემეპარა ხმაში. Შეამჩნია, არ ესიამოვნა, მაგრამ არ შეიმჩნია. Ეტყობოდა, რომ პროფესიონალი იყო.
- ცოცხალია, მაგრამ მძიმედაა. ექიმების მეთვალყურეობის ქვეშაა.
- რა დიაგნოზი აქვს ?! - მოუთმენლობა გამოკრთოდა თითოეულ ჩემს წარმოთქმულ ბგერაში.
- მისმინე, მოდი დავჯდეთ…
- ხვდებით რას მეუბნებით?! Რა სჭირს ჩემს ძმას ? მიპასუხეთ!
- ანალური ხვრელის და სწორი ნაწლავის დაზიანება, მთელი სხეულის ფართობზე, როგორც ჩანს, ცხენის მათრახისგან გამოწვეული დაზიანებებია. Იმყოფება შოკურ მდგომარეობაში, მძიმედაა და ექიმები ყველაფერს აკეთებენ იმისთვის, რომ არ დაიღუპოს.
- Სწორი ნაწლავი გახეულია? - ხმის კანკალით ვკითხე და თავი დამიქნია. Ამ შემთხვევაში დიდი იყო რისკი ორგანიზმის მოწამვლის. - მოვკლავ! Მოვკლავ იმ ნაბი’ჭვარს! - წამოვხტი და კარისკენ გავიქეცი. Გაღება მოვასწარი, მაგრამ დამიჭირა. - გამიშვით! მოვკლავ! არაადამიანის სიცოცხლის წართმევა არაფერს ნიშნავს! ნილ, მოვკლავ, მოვკლავ გეფიცები! გამიშვით!
- დამშვიდდი! Აზრზე მოდი! - თქვა და სილა გამაწნა. მოულოდნელობისგან გავჩერდი. - შენი ძმა ახლა მძიმედაა, ახლა რომ წახვიდე იმ კაცის მოასაკლავად, რომ მოკლა ჩაგაჯენენ. მნიშვნელობა არ აქვს არაადამიანია თუ არა, ორ ფეხზე დადის ჩვენნაირი აგებულება აქვს და ადამიანად ითვლება. - ეტყობოდა, რომ ზიზღი ალაპარაკებდა, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა. რაღაც დოზით მის მიმართ ნდობითაც კი განვიმჭვალე. - რომც არ გააკეთო ეს, შენ უკვე პოლიციის თანამშრომელთან, გამომძიებელთან თქვი, რომ ვიღაცის მოკვლას აპირებ, ამიტომ მუქარის გამო…
- გავიგე! Გავიგე! Რა ჯანდაბა გინდა ჩემგან?! - ხელები უღონოდ ჩამოვუშვი და კბილი კბილს დავაჭირე.
- რა გქვია?
- შენ ჰომ უკვე იცი? - გავღიზიანდი.
- მე ანნა მქვია, მეგან. - თქვა და ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევად. Უგემურად ჩამოვართვი და გვერდზე გავიხედე.
- მოკლედ, მამაშენისგან გვაქვს…
- ნუ ეძახი მაგ არაადამიანს მამაჩემს! - უკვე ვერ ვიკავებდი თავს, ცრემლები მდიოდა.
- კარგი. Ჯონათან ჰემფრისგან ვაქვს ინფორმაცია, რომ…
ანბანი წინადადების დასრულება ვერ მოახერხა, რადგან...
- მეგან! - გაისმა დედაჩემის განწირული კივილი მთელ სართულზე.
- დედა! - ცრემლებმა დენა უფრო ინტენსიურად დაიწყეს. - დედა! - მისი ხმისკენ გავიქეცი და ვინანე. Მეგონა, მეგონა, რომ ახლა მაინც იქნებოდა თბილი. Ნილი კვდებოდა, ნილი კვდებოდა, ამის დედაც! მაგრამ ის, მაგრამ მან, დედამ, დე-დამ...
- პატარა კახპა! ბო’ზო! Რატომ გაგაჩინე! Ეს რა ჩავიდინე ღმერთო! - კიოდა და ხელები ჭერისკენ ჰქონდა აპყრობილი. Როცა დამინახა, ჩემკენ გამოიქცა, მე კი ადგილზე გავქვავდი. Მოასწრო და მხრებში ჩამაფრინდა. Ლამის, ხორცი ამომაცალა ისე მაგრად მიჭერდა. - შე ჯოს ბო’ზო! Ნაბოზა’რო ბავშვო! Იწექი ჰო? Იწექი მასთან! Ნაგავო! Არაადამიანო! Საკუთარ დედას ეს როგორ გაუკეთე კახპავ! ნაბი’ჭვარო! Თუ იწექი მასთან, რატომ ჩააჯინე ციხეში, რატომ ? რატომ გაგაჩინე? Რატომ მუცელშივე არ მომიკვდი ?! - მისი კივილისგან ყურები დამიგუბდა. Დედა გიჟს ჰგავდა. Უფრო სწორად ის ქალი ჰგავდა გიჟს, არანორმალურს. Ერთი სიტყვაც ვერ გავიგე, რა თქვა. Მე რა შუაში ვიყავი? - დასასჯელად რომ შეგიყვანდა ხოლმე, გტყ’ნავდა, ჰომ? Აღიარე ბო’ზო, რატომ დგახარ მუნჯივით ? არაფერი გაქვს სათქმელი ხომ ? - დედას ანნა ეჯაჯგურებოდა, მის გარდა კიდევ ორი პოლიციის თანამშრომელი, მაგრამ იმდენად მაგრად ჰქონდა ხელები ჩაბღუჯული ჩემთვის, რომ საითაც გასწევდნენ, უნებურად მეც იქეთ მხარეს მივდიოდი. - გასაგებია ყველაფერი ! ისეა ყველაფერი, როგორც ჯო მომიყვა! - თქვა და სახეში შემაფურთხა. Ხელი თვითონ გამიშვა და წავიდა.
- რა ? - მხოლოდ ამის თქმაღა მოვახერხე. Ანნას შევხედე და პირი ღია დამრჩა. - რა თქვა ? - ვიკითხე და საჩვენებელი თითი მისკენ გავიშვირე.
- მომისმინე ბოლოსდაბოლოს, გთხოვ. - ღრმად ამოიხვნეშა და უკანა ჯიბიდან ხელსახოცი ამოიღო. ფრთხილი მოძრაობით მომწმინდა სახე, რომელიც გაიჟღინთა დედაჩემის სანერწყვე ჯირკვლებით გამოყოფილი სეკრეციით, რომელიც შეებჟნა ჩემს მარილიან ცრემლებს. - ჯონათან ჰემფრიმ თქვა, რომ შენთან ჰქონდა სქესობრივი კავშირი და რომ ნილს რაც დაემართა შენი იდეა იყო.
- რა სისულელეა! ნებისმიერი ექსპერტიზა დაგიმტკიცებთ, რომ ასე არ არის, ნებისმიერი! - ხმა ამიკანკალდა. ასეთი მტკნარი სიცრუე ცხოვრებაში არ მომისმენია. ეს უკვე ზედმეტი იყო.
ნილზე მთელი ჩემი ძალისხმევის მიუხედავად, იძალადეს. მე შემრაცხეს ჯოს საყვარლად. დედამ სახეში შემაფურთხა და…
- ვიცი. უკვე აღებული ექსპერტიზები საკმარისია იმისთვის, რომ ეს დამტკიცდეს.
- იმას როგორ დაამტკიცებთ, რომ მე და ჯოს სექსი არ გვქონია. - ირონიულად გამეცინა და სახე ხელებში ჩავრგე.
- პოლიგრაფით. - გაეღიმა ანნას და მხარზე ხელი მომხვია. - მე აქ იმიტომ ვარ, რომ ვიცოდე დეტალები, რაც იქ მოხდა, მხოლოდ ლორას ჩვენებები მთელ სურათს არ იძლევა, ამიტომ მინდა დეტალები მომიყვე. მინდოდა შენთვის მეთქვა ისიც, რაც დედაშენმა მოასწრო, მაგრამ მომასწრო და ვერ დაგიცავი შოკისგან.
- ეს სიტყვები, ეს რეპლიკები, ეს აუღელვებელი ტონი. დაყენებული ხმა, რომელმაც უნდა დაამშვიდოს ადამიანი, რომლისგანაც ინფორმაციის მიღება გინდათ, მეტისმეტად ხელოვნური ხართ, ანნა. - თვალებში ვუყურებდი და ზუსტად ისევე დავინახე იქ ჩემი ანარეკლი, როგორც კორნელის სათვალეში. იგივე იყო, ღიმილი გაჟღენთილი ტკივილით, რომელსაც გამოსახატად ერთი სიტყვა ეყოფა, რადგან სიტყვების ხლართვას, უბრალოდ, აზრი არ აქვს, ვერ აღიწერება.
მტკივა.
დღემდე მტკივა ეს ყველაფერი. ანნსთან საუბარი, ყველაფრის აღწერა, დეტალებში, სულ მცირე დეტალებშიც კი, რადგან ასე იყო საჭირო. ნილს არ მაჩვენებდნენ მანამ, სანამ ანნას არ დაველაპარაკებოდი და ეს ფაქტი ყელში მიჭერდა.
- ხელოვნური? - ჩაეღიმა. - შენი აზრით, რამდენი წლის ვარ, მეგან?
- უცნაური კითხვაა, არათემატური. - უკვე ჩემს პალატაში ვიყავით. მე საწოლზე ვიჯექი, ის კი საწოლთან მდგარ სავარძელში.
- ვისაუბროთ. - მოკლედ მომიჭრა და ჩემს სარკასტულ ჩაღიმებას აზრი არ ჰქონდა.
- ოცდათხუთმეტი? - მის სახეს დავაკვირდი და ვკითხე.
- ორმოცდასამი. მიხარია, რომ ცოტათი ახალგაზრდა გგონივარ. - ლურჯი ფორმა ეცვა, პერანგი შარვალში ჰქონდა ჩატნეული, მუქი ლურჯი ჰალსტუხი, ტყავის ფეხსაცმელი, ქუდი, აწეული ქერა თმა და ცისფერი თვალები. თვალის კუთხეებთან სულ ოდნავ იწონებდნენ თავს ნაოჭები, ლამაზი იყო. სისხლისფერი პომადა უხდებოდა. - შენი აზრით, ამ სფეროში რამდენი ხანია, რაც ვმუშაობ?
- ათი წელი? - ვივარაუდე.
- ოცი წელიწადი.
- კარგი, მერე?
- მერე ის, რომ ოცი წლის სტაჟის მქონე ადამიანს, როგორ ფიქრობ, პროფესიონალიზმში რამე შეეშლება? - შემომხედა და მე ღრმად ამოვიხვნეშე. აღარ შემეძლო.
- რისი კითხვა გინდოდათ? - საბოლოოდ დავნებდი.
- მარტივია. რა მოხდა, მეგან? - თქვა და იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო.
- სამზარეულოში ვიჯექით მე და ნილი, შემწვარ კვერცხს ვჭამდით. რაღაც სპეციფიკურად ვაკეთებდი, გამომცხვარივით იყო ტაფაზეც კი, ასე უყვარდა ნილს. გავუკეთე და საჭმელად დავჯექით. - ქუდი მოიხსნა და ეტყობოდა, რომ თითოეულ დეტალს იმახსოვრებდა მიუხედავად იმისა, რომ არასაჭირო ინფორმაციასაც ბლომად ვაწვდიდი.
- გისმენ.
- მოკლედ, ჯო გამოვიდა თავისი ოთახიდან. მივხვდით რომ გამოვიდა და სწრაფად გავაგრძელეთ ჭამა. არ უყვარს ჯოს, როდესაც ირგვლივ სიბინძურეა.
- საჭმლის ჭამა და სიბინძურე? - დაიბნა.
- ვერ აკავშირებთ, არა? - გამეღიმა. - ჯო მე და ნილს გვეძახდა ნაგავს და დიდად არ უყვარდა, როდესაც გვხედავდა. თუმცა როცა გამოვიდა, გვერდით მიუჯდა ნილს და უთხრა, რომ თხილი უნდა მოეკრიფა ხვალისთვის, რადგან დედას ბაზარში არ ჰყოფნიდა, კარგად იყიდებოდა ჩვენი თხილი.
- ნილს რატომ უთხრა? - წარბი შეჭმუხნა ანნამ.
- არ ვიცი. ადრეც ყოფილა რამდენიმე შემთხვევა, როდესაც ნილს უთხრა, მაგრამ მე ვეუბნებოდი ხოლმე, რომ ორჯერ მეტს მოვიტანდი, ვიდრე ელოდა და მშვიდდებოდა, მაგრამ ამჯერად არ გაჭრა ამ არგუმენტმა. - მხრები ავიჩეჩე.
- ანუ ჯიუტად სურდა ჯონათან ჰემფრის, რომ ნილს მოეტანა თხილი? - აბსურდად ეჩვენებოდა, მის სახეზე ამოვიკითხე ეს.
- ჰო. კედელს შემანარცხა, როდესაც ვუთხარი, რომ მე წავიდოდი და ნილისთვის თავი დაენებებინა, რომ პატარა იყო და გაუჭირდებოდა. მაგრამ ამაზე არგუმენტად ის მითხრა, რომ თუ ყოველთვის მე გავაკეთებდი მის ნაცვლად ყველაფერს, თვითონ ვერასდროს ისწავლიდა. - თვალები დავხარე.
- შემდეგ?
- შემდეგ ის, რომ ნილიც შეეპასუხა. აქაოდა ამ ამინდში არსად წავალო. ხვალ, როცა მზე გამოვა, მაშინ ვიზამო და ამაზე ძალიან გაბრაზდა. დაავლო ხელი და თავის ოთახში შეიყვანა ნილი. - კანკალი ამიტყდა, რთული იყო, ძალიან რთული ამის ისევ და ისევ გადატანა.
- ყვირილი ეგრევე დაიწყო ნილმა? - უკიდურესად დაძაბული მისმენდა, მე კი თავს ბურანში ვგრძნობდი. არ მინდოდა იმის დაჯერება, რასაც ვყვებოდი.
- არა, პირველი ხუთი წუთი მშვიდად იყო. კართან ვაყურადებდი, არც წკეპლის ხმა გამიგია ამ დროის განმავლობაში, არც ლაპარაკის. ზოგადად, ძალიან კარგად ისმის ჩვენს სახლში სხვა ოთახში საუბარიც კი, მაგრამ ახლა ორივე ჩუმად იყო.
- როდის და რა დაიწყო ? - უფრო ღრმად თხრიდა და მე უკვე ჭკუიდან ვიშლებოდი.
- ანნა, ეს უკვე მეტისმეტია, ამის გახსენება ჭკუიდან მშლის, არ შემიძლია, გევედრები… - მართლაც მავედრებელი თვალებით შევხედე და ხმაც ასეთი მქონდა.
- მეგან, შენი მესმის. რთულია ამის გახსენება, მაგრამ სჯობს ახალმომხდარზე გაიხსენო და ამოანთხიო ვინმესთან, ვიდრე ხვალ, ზეგ ან ერთი საათის შემდეგ. მერწმუნე. - თვალი თვალში გამიყარა. - მე არ გეტყვი შევწყვიტოთ-მეთქი, იმიტომ, რომ ძლიერი გოგო ხარ, იმიტომ, რომ შეგრჩა ძალა, რომ იმ ახ'ვარს ყელი გამოსჭრა და ვიცი, რომ გაგიშვა - გააკეთებ. ამიტომ, ამოიღე ის, რაც გულში გაქვს. - ხმა არ შეუცვლია, ძლიერი, მედგარი, მიზანდასახული, აი, ისეთი, როგორც ათი წლისა ქრისტინი იყო. გამეცინა ქრისტინზე, მაგრამ ენით აღუწერელი ტკივილი ვიგრძენი გულის არეში. თვალები კვლავ ცრემლით ამევსო და მოთქმით დავიწყე ტირილი, ის კი მელოდა, როდის დავიწყებდი ლაპარაკს.
- ხუთი წუთის შემდეგ რაღაცის დავარდნის ხმა გავიგონე. შემდეგ ნილის კივილი, არა-ს კიოდა, შემდეგ მეგანო დამიძახა, მიშველეო, კარი ვერ გავაღე, ვერ გავაღე გესმის?! რა არ ვქენი, მაგრამ არ გაიღო, ვუბრახუნე, ვეხვეწებოდი, ვევედრებოდი, ვთხოვდი, რომ მის ნაცვლად მე ვყოფილიყავი, რომ მე წავიდოდი ამ ამინდში, რომ მე ვიზამდი ყველაფერს, რასაც მეტყოდა, ოღონდ ნილი გამოეშვა, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა. ის აგრძელებდა, აგრძელებდა და მერამდენიღაც დარტყმის შემდეგ ნილმა სიტყვების თქმა შეწყვიტა, მხოლოდ კიოდა. შემდეგ, როცა გავიაზრე, რომ ვერ ვშველოდი, როცა გავიაზრე, რომ არაფერი შემეძლო, სახლიდან გავიქეცი. გავიქეცი და ლორასკენ წავედი, არ მირბენია დიდხანს, ან არ მახსოვს, არ ვიცი. ძლივს ავუხსენი ლორას და იმავე წუთს წამოვედით უკან, მოვრბოდით, კარში ღრიჭო გაჩნდა, როცა ლორამ კარს სკამი შემატვრია და შემდეგ დაურეკა პოლიციას. - იმდენი პაუზა გავაკეთე ამას რომ ვყვებოდი, ერთი საათი გავიდა, სანამ სიტყვებს ერთად მოვუყრიდი თავს.

ანნამ გულში ჩამიკრა და ჯოს სამუდამო გამოუწერა.

ნილი ორი თვის შემდეგ გამოკეთდა.

სახლში დაბრუნება არ შეგვეძლო.

დედა კი ერთხელაც არ მოსულა ნილის სანახავად.

ანნა ყოველდღე მოდიოდა.

ქალაქში გადმოვედით ანნას წყალობით.

ანნა ნილზე ნერვიულობას გადაჰყვა.

ნილის სიკვდილის შემდეგ ანნა სამ თვეში გარდაიცვალა. ორმოცდაათი წლის იყო.

ანნა იყო ქალი, რომელსაც დედას ეძახდა ნილი.

ნილს საუკეთესო დედა ჰყავდა, გეფიცებით.

XIII
…
იქ, სადაც პლუსი და მინუსი ხვდებიან ერთმანეთს; სადაც აბსცისა კვეთს ორდინატს; წარსული ხვდება მომავალს - ყველაფერი აზრს კარგავს. "აქ და ახლა" იმარჯვებს ყოველ წამს და ყოველი წინა და მომდევნო წამის არსი უსასრულობაში იკარგება ისე, რომ დროის ცნების შემქმნელი არსებები რჩებიან ბრმანი და ყრუნი. ის ორი კი ვერასდროს შეხვდება ერთურთს ბრძოლის ველზე. წარსული მომავალს ვერ დაეწევა და ყოველი მოპარული დროის ნამცეცი წარსულად იქცევა მაინც. ხოლო ერთი ომში მეომარი ვერ იქნება.
…
ორ კვირაზე ოდნავ მეტი გავიდა, რაც ქრისტინი სახლიდან არ გასულა. პროდუქტების საყიდლად მეზობლის ბიჭს აგზავნიდა და ორჯერ მეტს უხდიდა, ვიდრე პროდუქტების ღირებულება იყო. სიმართლე ითქვას, დღეში ერთხელ თუ შეჭამდა, მადლობა ეთქმოდა.
მობილური არა, ინტერნეტი არა, გარესამყაროსთან კონტაქტი არა.
ფანჯარასთანაც კი არ მიდიოდა, ბრწყინვალე აისსა და მოქუფრულ დაისს არ ეგებებოდა, მწველი მზე და ვერცხლისფერნათება მთვარე თვალით არ უნახავს. ელიზაბეტი, რომელიც მის კარზე თითქმის ყოველდღე აბრახუნებდა, მისთვის ცარიელი ადგილი იყო.
ცხოვრების ძვირფასი ნამცეცები, თითქოს, თითებშუა გაპარული ქვიშასავით ეცლებოდა, მაგრამ ვერ ეწინააღმდეგებოდა ამას.
უნდოდა ეს თუ არ უნდოდა, მისი წარსულიდან აღმოცენებული მეგანი გახდა მასზე თვალთვალის მიზეზი და საერთოდაც, არ სიამოვნებდა მეორეხარისხოვან პერსონაჟად ყოფნა. რა ადამიანურია, არა? ეგოისტი იყო ქრისტინი, სიამოვნებდა თავისკენ მიმართული ყურადღება, თუმცა ის, რაც ხდებოდა - მეტისმეტი იყო.
ფიქრობდა, განუწყვეტლივ ფიქრობდა რა შეიძლებოდა, რომ მოემოქმედებინა, მაგრამ მაინც არაფერი მოსდიოდა აზრად.
ლეონთან და ოლივიასთან მისულიყო? მერე ? ზუსტად იცოდა, რომ მათთანაც ჩამწერი მოწყობილობები იყო ენ რაოდენობით, მან ეს საკუთარი თვალით ნახა იმ ფაილში. ელიზაბეტთან მისულიყო და კორნელზე ინფორმაცია მოეთხოვა მისგან? სრული სისულელეა სთხოვო შეყვარებულ ადამიანს მისი სიყვარულის ობიექტზე კომპრომატი შემაგროვებინეო, არ იყო ქრისტინი ამდენად სულელი.
რა უნდა ექნა? ვერაფერსაც ვერ იზამდა. ამ ადამიანის მიმართ, რაც არ უნდა გაეკეთებინა, ვისთვისაც არ უნდა მიემართა, არაფერს ჰქონდა აზრი. უბრალოდ, არ ჰქონდა და მორჩა. ეს ფაქტი იყო.
მეგან ჰემფრი. რა ქნა მეგანმა, რომ კორნელმა იგი ცხრაკლიტულში გამოკეტა? მართალი იყო ის, რომ მეგანი ერთადერთი მონაწილე იყო მთელი ამ ფარსის, რომელიც პირველი წელი არ იყო, რაც გრძელდებოდა? რაში ჭირდებოდა კორნელს ამ ფსევდო-ექსპერიმენტის ამდენად გაჭიანურება თუ მეგანი ერთადერთია ? იმდენი პასუხგაუცემელი კითხვა დაუგროვდა ქრისტინს, რომ ამ ხნის განმავლობაში, ლამის, თავის ქალა აეხადა ფიქრით. ეს ყველაფერი შიგნიდან ღრღნიდა ქალს. ის და მეგანი მეგობრები იყვნენ? ამდენი წლის შემდეგაც? ნეტა, მეგანი რას ფიქრობდა? ან ქრისტინი? სპენსერი ვერ ჩამოყალიბდა. რაღაც მხრივ, სინდისი აწუხებდა, ბავშვურად, რომ სხვა სოფელში გადავიდა, მეგანის დედის გამო და მეგანზე ფაქტობრივად, უარი თქვა, მაგრამ… მეორე მხრივ, არასდროს დავიწყებია იგი. მაგრამ თუ არ დაავიწყდა, როცა გაიზარდა, რატომ არ დაუკავშირდა მას? იმიტომ, რომ სინდისი კვლავ ქენჯნიდა და თვალებში ვერ შეხედავდა თავის დიდი ხნის მეგობარს.
ფიქრთა განუწყვეტელი ნაკადი არა და არ ჩერდებოდა. ქრისტინი წინ და უკან დადიოდა და ცდილობდა აეწყო ის პაზლი, რომლის აწყობა მხოლოდ ფლინს შეეძლო. რატომ? რატომ? რატომ? ვინ იყო ეს ადამიანი, რატომ ფლობდა ამხელა გავლენას და ინფორმაციას? რას რატომ აკეთებდა? ამაზე არამხოლოდ ქრისტინი, არამედ მთელი სამყარო ლაპარაკობდა, ოღონდ ჩურჩულით.
და გადაწყდა.
გაძვალტყავებულ სხეულზე ტანსაცმელი ისე მოერგო, როგორც საკიდს, თუმცა დიდად არ აღელვებდა ეს. ფეხსაცმელში ფეხი რომ ჩაუვარდა, არც ეგ. თასმები ძლიერად შეკრა და როცა დარწმუნდა, რომ არ გასძვრებოდა დაკმაყოფილდა. ტელეფონი აიღო და გაახსენდა, რომ ოლივიას ტელეფონი ჩაწერილი არ ჰქონდა. მთელი ბინა გადაატრიალა და ძლივს იპოვა მისი სავიზიტო ბარათი. ცდა ბედის მონახევრეაო თქვა და მობილური ჩართო. გამოტოვებულ ზარებს ზედაც არ შეხედა, მათი უსასრულო რაოდენობის მიუხედავად და ნომერზე დარეკა.
- გისმენთ. - ამოიზმუილა ხმამ მეორე ბოლოში. ახლაღა შეამჩნია სპენსერმა, რომ ღამის ორი საათი იყო, მაგრამ რადგან გაბედა, უკან დასახევი დროც არ იყო.
- ოლივია, ქრისტინი ვარ, ქრისტინ სპენსერი. - ხმა უკანკალებდა, მაგრამ მაინც ცდილობდა, რომ ოლივიას არ შეემჩნია ეს. თუმცა აჟიტირებულმა ოლივიამ, რომელსაც სურვილი აუხდა, ეს მაინც ვერ შეამჩნია.
- გისმენ, ქრისტინ, გისმენ. - გული იმდენად სწრაფად უცემდა, რომ თავი ხელში ძლივს აიყვანა.
- სად ხარ? მისამართი, მისამართი მომწერე და მოვალ. - ჩქარობდა, ძალიან ჩქარობდა. შიში ნაბადივით შემოეხვია და ყინავდა მას.
- რა მოხდა? - დაფრთხა ოლივიაც.
- უბრალოდ, მომწერე, მოვალ. - თქვა და გათიშა. ხელები უკანკალებდა და სურდა, რაც შეიძლება სწრაფად მიეღწია ოლივიამდე. ოცდაათიოდე წამი არ იყო გასული, რომ მისამართი უკვე იცოდა. კიბეები ჩაირბინა და სანამ სადარბაზოდან გამოვიდოდა, გარემო დაზვერა. აქაოდა ვინმე არ მითვალთვალებდესო, როდესაც ვერაფერი შეამჩნია მანქანაში ჩახტა და დაქოქა.
თორმეტ წუთში უკვე ოლივიასთან იყო. ხვდებოდა, რომ მისი ბინა არ იქნებოდა იმდენად დაცული, როგორც თავისი შიდა თვალთვალის თვალსაზრისით, თუმცა არ შეიძლებოდა იმის გამორიცხვა, რომ ფლინმა ცოცხალი ძალა გამოიყენა გარე თვალთვალისთვის. რადგან ქრისტინმა ვერ შეამჩნია, ეს იმას არ ნიშნავდა, რომ იქ არავინ იყო. ამას ხვდებოდა ქალი. მას არ ჰქონდა ამგვარი ცხოვრების გამოცდილება და მხოლოდ ლოგიკაზე დაყრდნობით შეეძლო ემსჯელა. თუმცა ყველა ჩვენგანმა ვიცით, რომ ადამიანი ალოგიკური და ირაციონალურია მთელი თავისი არსით.
მუდმივად იმზირებოდა სარკეებში, რათა არაფერი გამოჰპარვოდა, მაგრამ ვერაფერი შეამჩნია. არავინ აედევნა. ან მას ეგონა ასე.
მანქანა გააჩერა თუ არა, შურდულივით შევარდა სადარბაზოში და ოლივიასკენ დაიძრა.
- რა მოხდა? - კარშივე შეაგება სიტყვები ოლივიამ, თუმცა ქრისტინმა მუნჯურად დაიწყო მთელი ბინის გაფილტვრა. ყველაფერი გაჩხრიკა, რაც, რა თქმა უნდა, არ ესიამოვნა ბინის მეპატრონეს, თუმცა როდესაც ხმის ჩამწერი, სათვალთვალო და ა.შ. დაინახა შოკირებული მდგომარეობიდან გამოსვლა გაუჭირდა. მეგანის ბინაში შემჩნეული სათვალთვალო კამერა გაახსენდა და ტუჩზე იკბინა, ჩემთან ეს როგორ გამომრჩაო.
- დამეხმარე. - მოკლედ მოუჭრა სპენსერმა.
ფლინმა მეორე თვალი და ყური დაკარგა.
ერთ საათზე ცოტა მეტ ხანს მოუნდნენ ყველაფრის შემოწმებას. ქრისტინი გზადაგზა შეიკურთხებდა ხოლმე რა ჯანდაბად გინდა ამხელა ბინაო, მაგრამ მაინც აგრძელებდა. როდესაც დარწმუნდნენ, რომ ყველაფერი მოიშორეს, ქრისტინი სამზარეულოში გავიდა და მაგიდას მიუჯდა.
- საიდან იცოდი, რომ ჩემს ბინაში სათვალთვალო კამერებია? - მის წინ დაჯდა ოლივია და თვალი თვალში გაუყარა.
- მისმინე, გრძელი ამბავია, ამიტომ…
- არა, მომიყევი. რა გარანტია მაქვს, რომ ფლინთან არ მუშაობ? - ტონს აუწია ოლივიამ და წამოდგა.
- დამშვიდდი და დაფიქრდი! - ნერვებმა უმტყუნეს ქალს. ამდენი ხნის ნაგროვები ემოციები, რომელთაც სულის სიღრმეში არსებულ ბნელ კარადაში კეტავდა, მდინარესავით ადიდდნენ და მათი შეკავება უკვე შეუძლებელი ხდებოდა. - რატომ მოვიდოდი შუაღამისას, რომ ყველაფერი მომეშორებინა შენს ბინაში? ფლინმა ისე დაამონტაჟა, რომ აზრზე ვერ მოხვედი, რომ დასჭირვებოდა, ზუსტად ასე უჩუმრად წაიღებდა ყველაფერს. ჩემს ბინაში ანალოგიური სიტუაცია იყო და მეტსაც გეტყვი, ლეონის, მეგანის, ვიღაც კევინის და ჩემი მეგობრის ბინაშიც კი ყველაფერი ასეა. რა ჯანდაბად მჭირდება ასე ნათლად მოსვლა შენთან და შენი ეჭვქვეშ დაყენება, თუ იმ ნაბიჭვრის სამსახურში ვარ?! - მიაყარა სიტყვები და სწრაფად სუნთქვა დაიწყო. ეს მეტისმეტი იყო ქრისტინისთვის, რომელსაც ჩონჩხისგან ძლივს გაარჩევდით.
- კარგი, კარგი. - ხელები გაასავსავა ოლივიამ. - მაშინ საიდან იცი მათი არსებობის შესახებ? შენ თვითონ შეამჩნიე?
- წარმოდგენაც არ მაქვს ვინ ჯანდაბაა კევინი, შენი აზრით, მასთან ამას შევამჩნევდი?!
- თუ პრეტენზიების გამოსახატად მოხვედი და შორი გზიდან მოუაროს სტილს ემხრობი, შეგიძლია აქედან დაახვიო, გაიგე?! - აქ უკვე ოლივიამაც ვერ მოითმინა. ქრისტინი ოდნავ გაოცდა, თუმცა მიხვდა, რომ მხოლოდ ის არ გრძნობდა თავს უსუსურად, ამიტომ სცადა დამშვიდებულიყო. ოლივიაც ისე იყო განერვიულებული, როგორც თვითონ და ვიღაც მაინც უნდა დარჩენილიყო ოდნავ ადეკვატური მსგავს სიტუაციაში. თუმცა ქარიშხალივით დაუარა ყველა გრძნობამ ერთად. ქრისტინი არ იყო ადეკვატური ამ სიტუაციაში.
- მაპატიე. უბრალოდ… უბრალოდ, ორი კვირაა, რაც ამის შესახებ ვიცი და სირაქლემას პოზიცია დავიკავე. სახლიდან არ გავდიოდი, ტელეფონი გამოვრთე, ინტერნეტი რა ხილია არ ვიცოდი და… დავიღალე. - თქვა და თავი ხელებში ჩარგო. პირველად ამ ხნის განმავლობაში მან მისცა საშუალება თავს, რომ ემოციები ამოენთხია. გულამოსკვნილი ტიროდა და თან სიტყვებს ძლივს აბამდა ერთმანეთს. - მეგობარი მყავს, ელიზაბეტ სმიტი. კორნელთან მუშაობს უკვე ხუთი წელია და ამ ხუთი წლიდან, ორი წელიწადია თავგამოდებით უყვარს ეგ არსება. - ოლივიამ ჭიქით წყალი მიაწოდა, ქრისტინმა მადლობის ნიშნად თავი დაუკრა. - მოკლედ, მაშინ იმიტომ არ დაგიჯერეთ, რომ ელიზაბეტისგან ვიცოდი, რომ ეს ყველაფერი რეალური იყო, ეს მონაწილეები, თანხა და ა.შ. მერე, ვიზიტზე არ მოვიდა, ყოველთვის მოდის ხოლმე, როცა იტყვის. მოკლედ, ინფორმატორის ფაილი უნდა გაეხსნა ელიზაბეტს, უფრო სწორად, შეეძლო გაეხსნა ან არ გაეხსნა, მაგრამ, რადგან თქვენ სამიოდე დღით ადრე მოხვედით ჩემთან, ცნობისმოყვარეობას ვერ გავუძელი და ვუთხარი - ერთად გავხსნათ-მეთქი. ჰოდა… - ქალი თანდათან მშვიდდებოდა. ღრმად სუნთქავდა და ყლუპ-ყლუპობით სვამდა წყალს. - მაშინ გავიგე, რომ ყველგან ეს რაღაცები იყო. - თითით წრიული მოძრაობა გააკეთა და ოლივია მიხვდა, რაზე მიუთითა ქრისტინმა.
- გასაგებია. დამშვიდდი. მე და ლეონმა მეგის ბინაში შევამჩნიეთ სათვალთვალო კამერა, რომელიც მეგის სერვერს არ უკავშირდებოდა.
- მერე ?
- მერე ის, რომ აზრადაც არ მოგვსვლია, რომ ჩვენთანაც შეიძლება ყოფილიყო. ალბათ, კორნელმა უკვე იცის, რა ინფორმაციასაც ვფლობთ. ისიც იცის, რომ ვცდილობთ რაღაც მაინც მოვიმოქმედოთ.
- ახლა უკვე აღარ ეცოდინება, რას გავაკეთებთ!
- შესაძლოა. რა ჰგავხარ, ჭამა არ გინდა ? - ოლივიამ თემა გადაიტანა, რაც სპენსერს ძალიან გაუკვირდა.
- ა-არა.
- რა არა, საკუთარ თავს სარკეში უყურებ? კაცებს ხორციანი ქალები მოსწონთ, ძვლების ღრღნა არავის ევასება. - წამოხტა ოლივია და მაცივარში შეიხედა. - ეეჰ, კვერცხის გარდა არაფერი მაქვს. - ტირილის იმიტაცია გააკეთა და ქრისტინს გახედა.
- საკმარისია. - ჯერ კიდევ სახტად დარჩენილი იყო ქრისტინი. ოლივიას განწყობის ამდენად სწრაფმა ცვლილებამ დააბნია ქალი.
- არაა. რა გამოვიძახოთ? - თქვა და ტელეფონს დასწვდა.
- ხელი არ ახლო ტელეფონს, გაიგებენ. - აწრიალდა სპენსერი.
- ჰეი, მშვიდად. იმედია, კურიერს არ მოგვიკლავს კორნელი გზაში. - თქვა და აკისკისდა. - ან, იქნებ, კორნელის კაცი იყოს გადაცმული კურიერის ფორმაში და… - ხელის ზურგი შუბლზე დაიდო და გულის წასვლის იმიტაცია გააკეთა. გიჟია ეს ქალიო, ალბათ, იფიქრა ქრისტინმა. - ქრისტინა, მოდუნდი. შეშლილი არ ვარ. ამდენი ხანი თუ მითვალთვალებდა, ერთი საჭმლის გამოძახებაზე არ ატეხს მთელ ამბავს, მერწმუნე. თან, ტელეფონი პირველ რიგში შევამოწმე, გავწმინდე ასე ვთქვათ, არ ვარ დარწმუნებული, რომ ყველაფერი მოვსპე იმიტომ, რომ ცხვირწინ კამერები მქონდა და ვერ შევამჩნიე, თუმცა მაინც. თან ლეონსაც უნდა დავურეკო.
- არა, არ შეიძლება დარეკვა. - წამოხტა ქალი.
- შენ ჰომ გაბედე და დამირეკე. გგონია, შენზე ნაკლები გამბედაობა მაქვს ? - წარბი შეჭმუხნა ოლივიამ და სწრაფად აკრიფა ლეონის ნომერი. - ლეო, ქრისტინაა ჩემთან, ჩემი მეგობარი ქრისტინა, ჰომ ხვდები რატომაც გეძახით, არა? იდიოტო! მეორედ კიდევ მოტყუვდები ეგრე და თვალით აღარ დამენახო! მეგანის ქრისტინაა ჩემთან, მოდი და სუში მომიტანე.
- ოლივია… - თვალებგაფართოებული უმზერდა სპენსერი.
- ჰო?
- ასე მშვიდად როგორ შეგიძლია ყოფნა ? - ამოისრუტუნა ქალმა.
- ნერვიულობა სახის კანს ვნებს, მე კი კიდევ დიდხანს მინდა ახალგაზრდულად გამოვიყურებოდე. - წაიკეკლუცა ქალმა, თუმცა შინაგანად ისეთ შიშს აეტანა, რომელიც ცხოვრებაში არ უგრძვნია. თავს იმდენად უსუსურად გრძნობდა, რომ დანებებას ცოტაღა აკლდა. მაგრამ არ სურდა, რომ მეგანისთვის ზურგში დანა ჩაეცა, ასე ჰომ მოღალატე გახდებოდა… მეგანის გამო კი არ შიშობდა, მე გავხდები მოღალატეო ამაზე დარდობდა. ადამიანი იყო ბოლოსდაბოლოს, იმიჯი ადარდებდა და არ სურდა, რომ სინდისის ქენჯნა გაჰყოლოდა მისი ცხოვრების ხაზს.
- ლეონის ბინაში კამერებია. ფლინმა ალბათ იცის, რომ მას დაურეკე და ხვდება, ყველა ერთად რომ ვიკრიბებით. - შუბლი ნერვიულად მოისრისა ქრისტინმა. ერთი გაფიქრება გაიფიქრა, რომ ტყუილად მოვიდა, მაგრამ ამ ფაქტს უკვე ვეღარ შეცვლიდა.
- ეს არაფერს შეცვლის. ყავას დალევ?
- რატომ არ შეცვლის?
- იმიტომ. ყავა გინდა? სასწაულ ცივ ყავას ვაკეთებ! - აკუნტრუშდა ოლივია.
- მინდა. კითხვაზე პასუხს გამცემ? - სულ ცოტაც და ყურებს ჩამოყრიდა ქრისტინ სპენსერი.
- ქრისტინა, თავად კორნელ ფლინთან გვაქვს საქმე. გგონია ამ ადამიანს რამე აშინებს ? - ყავის გამზადებას შეუდგა.
- თუ არ აშინებს რა ჯანდაბად სჭირდებოდა ისეთ ხალხთან, როგორიც ჩვენ ვართ, ამ რაღაცების დამონტაჟება?
- ლოგიკურად რომ მივყვეთ, ექსპერიმენტში მონაწილეობს მხოლოდ მეგანი. რატომ კონკრეტულად ის, არ დაფიქრებულხარ? - ხმაში სევდის ნოტები გაუკრთა ოლის.
- ნილი? - სახელი ყელში გაეჩხირა ქალს. ბოლომდე არაფერი იცოდა, მაგრამ იმის გაფიქრება, რომ ეს მზის სხივი მიწაზე აღარ დააბიჯებდა და ჟანგბადს ხარბად არ ისუნთქავდა, ტკივილისგან სახეს უმანჭავდა.
- ჰო, ნილი. კევინი ახსენე. - თქვა და ყავა მაგიდაზე დადგა. - კევინი ის ადამიანია, ვინც ჩვენ ეს ინფორმაცია მოგვაწოდა.
- ის, რომ ყველაფერი ნილის გამოა?
- არა. - ამჯერად, სევდის კაეშანმა მთლიანად მოიცვა უილიამსი. ნელა და მოზომილად გააგრძელა საუბარი. - დავეჭვდით კორნელში, ძალიან მცირე მიზეზის გამო. იგი არასდროს დადის შეხვედრებზე თვითონ, ყოველთვის ვიღაც სხვა აგვარებს ამ ფორმალობებს. - ამოიოხრა ოლივიამ. - მაგრამ, ამასთანავე, მეგანმა მოასწრო ლეონისთვის იმის თქმა, რომ ექსპერიმენტის მონაწილეებს ცუდი ბედი ეწიათ და თვითონ კორნელი თავისი დედის მკვლელია.
- რა? - სკამიდან წამოიწია სპენსერი. - ცუდი ბედი? მკვლელი? მეგანმა თქვა ეს ? საიდან იცოდა? - შეშფოთება დაეტყო ხმაზე ქრისტინს. სული აუწრიალდა და შფოთვა გიგანტური ტალღასავით დაატყდა თავს მის რაობას.
- ჰეი, ყავას რატომ არ სვამ? - წარბი შეჭმუხნა და ტუჩები გაბუშტა პატარა ბავშვივით. მართლაც ძალიან სწრაფად ეცვლებოდა განწყობა ამ ადამიანს.
- არა, გთხოვ. ნუ გადაიტან თემას, ყველაფერი უნდა ვიცოდე! - ვედრება მბგერ იოგებზე დახტოდა სწრაფად მოუსვენრობასთან ერთად.
- ჰომ გითხარი… - კარზე კაკუნის ხმა გაისმა. - ლარუსო მოვიდა! - ასკინკილით მივიდა კართან და სწრაფი, თუმცა ვნებიანი კოცნა აჩუქა კაცს.
- ოლივია! რა ჯანდაბა ხდება?! - ღიმილი ვერ შეიკავა და ქალისკენ ნაბიჯი გადადგა.
- რა და ქრისტინა გვეწვია! - იკივლა და შეკვეთილი სუში აწაპნა კაცს. - სასწაულად გემრიელი სუში აქვს ამ დამპალ კაცს! - სპენსერთან მივიდა და შეკვეთა მაგიდაზე დადო. სწრაფად
გახსნა, არც აცია არც აცხელა, ძლივს გახსნილი შეფუთვიდანვე დააგემოვნა. კატასავით აკრუტუნდა სიამოვნების გამოსახატად და უკვე ზაზუნასავით გამოიტენა ორივე ლოყა.
ქრისტინს აოცებდა ოლივია, აღიზიანებდა მისი ხასიათის ამდენად სწრაფი ცვლილება, მაგრამ ქარაფშუტას იარლიყის მიკვრა მაინც ვერ გაბედა. იყო უილიამსში რაღაც ისეთი, რისი ამოცნობაც მან ვერ შეძლო და ეს აფერხებდა. მაინც თვლიდა, რომ ოლი იმაზე მეტად ღრმა იყო, ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანდა.
თითებით შუბლი მოისრისა და ვერ შეამჩნია, რომ გვერდით ლეონი მიუჯდა. კაცმა ხელები მაგიდაზე დააყრდნო და გაურკვეველი ემოციით სავსე მზერა მიაპყრო ქალს.
- ანუ, ქრისტინა შენ ხარ. - თავშეკავებულობა იგრძნობოდა მის ხმაში. თავს დავდებ, სასწაულად უკმეხი სიტყვების თქმა სურდა, მაგრამ რატომღაც თავს იკავებდა.
- ჰო, მე, ჰო უკვე შემრაცხა. - მკრთალად გაუღიმა კაცს. თავში ათასგვარი ფიქრი ერეოდა, ცდილობდა ყველაფერი დაელაგებინა, მაგრამ არ გამოსდიოდა.
- აქ რისთვის ხარ, ქრისტინ? - სასხვათაშორისოდ ჰკითხა და სიგარეტს მოუკიდა.
- მინდოდა მეთქვა, რომ ყველგან…
- რომ ყველგან კამერებია, მოსასმენია ა.შ. შემდეგ?
- რას გულისხმობ?
- ჩვენი შეხვედრიდან ორ კვირაზე მეტი გავიდა. შენ კამერებზე გაიგე ჩვენი სტუმრობიდან სამი დღის შემდეგ, ასეა? - ღრმა ნაფაზი დაარტყა და კვამლი ნელა ამოუშვა ფილტვებიდან.
- როგორც ოლივია ამბობს, შორი გზიდან მოუარე ნუ იქნები, ლეონ. - თვალი თვალში გაუყარა ქალმა. მეტისმეტად პროვოკაციულ ფრაზებს ისროდა ლარუსო. ქრისტინი კი ის ქალი არ იყო ასეთ უნიჭო პროვოკაციაზე წამოგებოდა.
- როგორც მიხვდი, ოლიმ მოასწრო ჩემთვის სიტუაციის მოყოლა. მე ერთს ვერ ვხვდები, რა საჭირო იყო ამ ყველაფრის გაჭიანურება, თუ შენვე არ ხარ ჩათრეული ამაში? - სკამის საზურგეს მიეყრდნო და მაგიდაზე თითი ააკაკუნა. ჰო, ზოგჯერ, არა, უფრო სწორად, ხშირად ძალიან გამოუცდელი და გულუბრყვილო ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, მაგრამ იყო მასში ის სერიოზულობა, რომელიც საჭიროა ცხოვრების მოულოდნელ, რთულ მომენტებთან გასამკლავებლად.
- ამაზე ოლივიასთან უკვე ვილაპარაკე. - იმედგაცრუება ნისლივით მოედო ირგვლივ ყველაფერს. გზის გაგნება შეუძლებელის ნიშნულს უახლოვდებოდა მტკიცე ნაბიჯებით.
- ოლივიასთან ჰო, მაგრამ ჩემთან არა. - დაიჟინა ლარუსომ.
- რა გინდა, რომ ვთქვა? ის, რომ ფლინის ჯაშუში არ ვარ? ის, რომ მეც თქვენს დღეში ვარ და არ ვიცი რა გავაკეთო? რისი მოსმენა გინდა, ლეონ? მითხარი და სიტყვასიტყვით გავიმეორებ. - აფეთქებას საწვავი არ ეყო, ამიტომაც დაღლილობამ სადავეები ხელში ჩაიგდო და გააჭენა ქრისტინის გონება.
- სიმართლის მოსმენა მინდა. - ნახევრადჩამწვარი სიგარეტი საფერფლეში ჩაასრისა და ხელები გულმკერდზე გადაიჯვარედინა.
- მეგობარი ფლინთან მუშაობს, ფლინზე გიჟდება და მას ჰქონდა ინფორმაცია. - ღიმილი ღიმილს არ ჰგავდა. - იმის ნაცვლად, რომ ვიფიქროთ - რა უნდა მოვიმოქმედოთ, გინდა დამნაშავედ გამომიყვანო. ჯანდაბას, რომც ვიყო ფლინის აგენტი, ეს უკვე გაძლევთ საშუალებას, რომ მეტი გაიგოთ და გაერკვეთ სიტუაციაში. როგორც ვიცი, არც ჩემთან ვიზიტის შემდეგ გქონიათ აშკარა წინსვლა ამ საქმეში. - ნიშნისმოგება ვერ გამოხატა, თუმცა კი გრძნობდა მას.
- კარგი, ამჯერად დაგიჯერებ. - უკმაყოფილების შეგრძნება ყელში უჭერდა ლეონს, თუმცა გადაყლაპა და დინებას მიყოლა არჩია.
- მორჩით? - ჯერ კიდევ ზაზუნა საუბრობდა.
- მოვრჩით, პატარავ. - გაიღიმა და მზერა ახლა უკვე საყვარელ ქალს მიაპყრო.
- ვფიქრობდი, ახლა რა ვქნათ? - სუშის ბოლო ნაჭერი გადაუშვა საყლაპავში და საკონტროლო კითხვა დასვა ოლივიამ.
რა უნდა ექნათ? რა შეეძლოთ, რომ გაეკეთებინათ? რა სურდათ? ამ კითხვებზე სხვადასხვა პასუხები არსებობდა. რა უნდა ექნათ? არ ვიცი. რა შეეძლოთ? ის, რაც გააკეთეს. რა სურდათ, რომ გაეკეთებინათ? სრული არაფერი. დროის უკან დაბრუნება სურდათ, რათა ეს საერთოდ არ მომხდარიყო. ცხოვრების გაგრძელება სურდათ ისე, თითქოს, არაფერი მომხდარა, რადგან ეს დილემა გადაუჭრელი ეჩვენებოდათ. ბრძოლა არავის სურდა მაშინ, როცა დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ ომს აუცილებლად წააგებდნენ.
როცა საქმე მეგობრის სიცოცხლეს ეხება, როცა საქმე საკუთარ სიცოცხლეს ეხება, რომელს აირჩევს ადამიანი? თავგანწირვა? ნუთუ, ეს გამოსავალია? რატომ უნდა აირჩიო ერთ-ერთი, როდესაც შეგიძლია ორივესთვის იბრძოლო? ან საერთოდ შეწყვიტო ბრძოლა და შენი სიზარმაცის გამო ორივენი დაიხოცოთ?
ის, რაც ამ სამ ადამიანს აერთიანებდა სრულიად ბუნებრივი და ადამიანური შიში იყო. ისინი ჯერ კიდევ ვერ იაზრებდნენ ვისთან ჰქონდათ საქმე, ვერ იაზრებდნენ, რომ მართლაც შესაძლოა საფრთხე შექმნოდა მათ სიცოცხლეებს. ვერ ხვდებოდნენ - სხვის გამო მათი ცხოვრება რატომ უნდა დასრულებულიყო?
ოლივიას და ლეონს გაუცნობიერებელი სიძულვილისა და ზიზღის გრძნობა გაეზარდათ სულში ჩვიდმეტი წლის ბიჭის მიმართ, რომლის სხეული მიწაში უკვე კარგა ხნის გაციებული იყო.
მხოლოდ ქრისტინს უყვარდა იგი ისევ ისე, როგორც მაშინ, როდესაც ბოლოს ნახა - ფაფით ჰქონდა ცხვირ-პირი მოთხუპნული და გოგრა ბლისკენ იწევდა, რომელიც მაგიდის შუაში, ცისფერ ჯამში ეყარა.
ჰო, ქრისტინს იგი უყვარდა, როგორც ადრე. ქრისტინს მეგანიც ისევ ისე უყვარდა.
ქრისტინის გამბედაობა უცაბედად გაიზარდა და დანიშნულ საზღვრებს გადააცილა. ქალი გულში ჩაიხუტა და უჩურჩულა, თუ არ გაბედავ, ვერც გაიგებ რითი დასრულდებაო. აი, მხოლოდ ამ პროვოკაციას წამოეგო ქალი.
ერთადერთი, ვინც ახერხებდა მის პროვოცირებას - თავად ქრისტინი იყო.
და… მან შეძლო.
- ოლივია, რა თქვი, მეგანის ბინაშიც სათვალთვალო კამერა დაინახე? - დუმილი დაარღვია ქრისტინმა. თითქოს, თავს ზემოთ ნათურა აინთო რაღაც გიჟური იდეით.
- ჰო, მეგანის ბინაშიც არის. - თავი დაუქნია ქალმა.
- არ ვიცი, რამდენად სწორად ვმსჯელობ, მაგრამ… - ყოყმანობდა მაინც. სიგიჟე სისულელეშიც იყო შერწყმული. ამას დამატებული ერთი პროცენტიც არ იყო გამართლების შანსი.
- თქვი, რითი უნდა გაგვაოცო. - თვალები აატრიალა ლეონმა, რის გამოც კარგად გვარიანი მუჯლუგუნიც მიიღო.
- მოკლედ… მეგანის ბინა ყველაზე მკაცრად უნდა კონტროლდებოდეს, ფლინის მიერ. ჩვენ, ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ. იმდენად ჩვეულებრივები, რომ ფლინისთვის ჭიანჭველებსაც კი არ წარმოვადგენთ. - აღელვებაშეპარული ხმით საუბრობდა.
- სამწუხაროდ, მართალი ხარ. - სიმწრის ჩაცინებას ჰგავდა ლეონის სიცილი.
- ვერაფერს დავუყენებთ წინ, აბსოლუტურად ვერაფერს.
- ბინგო! ამის თქმა გინდოდა?! - გაღიზიანდა კაცი.
- ერთადერთი, რისი გაკეთებაც შეგვიძლია საუბარია, ლეონ. - შეუბღვირა ქალმა.
- ანუ, შენ გვთავაზობ, უბრალოდ, ავდგეთ და კორნელს დაველაპარაკოთ? - ხარხარი აუტყდა ლარუსოს, თუმცა როდესაც ქრისტინის სერიოზული სახე დაინახა - გაჩერდა.
- აზრი არ აქვს. ნებისმიერი, ვინც მას გზაზე გადაეღობება, მოკვდება ან სწრაფად, ან წამებით. - მოუჭრა ოლივიამ. - ინფორმაცია დარქნეტში ამასთან დაკავშირებით ძალიან ბევრია. მხრები აიჩეჩა. - ერთი არასწორი კითხვა, მიმართვა ან თხრობითი წინადადება და ისე გაქრები, ვერავინ გიპოვის.
- სხვა იდეები გაქვთ? - ტუჩები გააწკლაპუნა ქალმა.
- არა.
- არაფერი.
- მაშინ უნდა გავრისკოთ. - დაიჟინა ქალმა და წყვილს შეხედა. - თქვენ რა, სირაქლემას პოზიცია გაწყობთ? - თვალები გაუფართოვდა, როცა მათი ჩახდილი თავები დაინახა.
- სიკვდილი არც ერთს გვინდა, ქრისტინ. - უპასუხა ლეონმა.
- არ მინდა ჩემს სხეულს წლობით ეძებდნენ და სადღაც გადაკარგულში იპოვონ მხოლოდ ნახევარი. - ტუჩი მოიკვნიტა ოლიმ.
- ძალიან კარგი! - მაგიდაზე ხელები დააბრახუნა ქრისტინმა. - თუ არც ერთ თქვენგანს არ აქვს ამის გაკეთების ტ'რაკი, მაშინ მე წავალ! მე ჰომ არაფერი მაქვს დასაკარგი, მე ჰომ არ მყავს ძვირფასი ადამიანები, მე ჰომ სუიციდური აზრებით მაქვს გონება გამოჭედილი! - კბილებს შორის ცრიდა. თითქოს, უფრო მეტად რომ გაეღო პირი, ბრაზი ცეცხლის ენებივით გამოვარდებოდა მისი სხეულიდან და ორივეს დაწვავდა. - მეგანის ბინა სად არის? არ მინდა, ნომერზე მომწერე! - უთხრა ოლივიას, როდესაც მან ბაგე შეხსნა საპასუხოდ. - შიგნით როგორ მოვხვდე?!
- გასაღები მაქვს.
- მომიტანე, დროზე! - ოლივიამაც ელვის სისწრაფით გააჩინა მაგიდაზე გასაღები. - ვიღაც კორნელ ფლინი სიმშვიდეს ვერ დამირღვევს! - თქვა და შეიკურთხა. გასვლისას კარი მოიჯახუნა და სირცხვილი მთელი ღამით დატოვა ორ ადამიანთან მოსიყვარულე.
ერთადერთი, ვინც ახერხებდა მის პროვოცირებას - თავად ქრისტინი იყო.
და… მან შეძლო.


XIV

მიუხედავად იმისა, რომ მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი ფლინთან საუბარი, შიში მაინც ამაყად იჯდა ემოციათა სამეფოში დიად ტახტზე და ჯერ-ჯერობით სულაც არ აპირებდა სხვა ემოციისთვის თავისი ადგილის დათმობას. ოლივიას ბინიდან ამაყი და მიზანდასახული გამოვიდა, მაგრამ, როდესაც თავის მანქანაში ჩაჯდა - კანკალმა აიტანა. Სავარძელში ჩაფლული ავტომობილის დაძვრას ვერ ბედავდა, რადგან თავისივე ხმა უმეორებდა გონებაში - "მოკვდები! ვერ გაუმკლავდები! გახსოვს როგორ იწვა დედა ოთხი ფიცრისგან გაკეთებულ ყუთში ? გახსოვს როგორი ლამაზი იყო? მკვდარი, მაგრამ ლამაზი. Რატომ იწვა იგი იქ? გინდა შენც დროზე ადრე მოკვდე?"
და ის არ ჩერდებოდა. დეტალურად გაახსენა ქრიტინს დედასთან გატარებული თითოეული წუთი, ბოლო ატომამდე დაუშალა მოგონებათა სასახლე, სადაც დედას ყველა ემოცია იყო აღბეჭდილი ფურცლებზე, თავად ფურცლები კი უზარმაზარ არქივს ქმნიდნენ ამ აბსტრაქტული შენობის შიგნით. იქ იყო ყველაფერი, მაგრამ წლებმა ეს ყველაფერი ნელ-ნელა დაღრღნა. აქ მტვერს ქრისტინის ანაბეჭდი არასოდეს დასტყობია.
ის ძალიან ახალგაზრდა წავიდა ამქვეყნიდან. ქერა იყო, ლურჯ-მწვანე ქამელეონისებრი, სევდაზე სევდიანი თვალებით და ფითრისფერი კანით. უკიდურესად კეთილი ქალი, რომელიც საკუთარ თავზე თითქმის არასდროს ფიქრობდა...
არა, მას არ ჰქონდა დრამატული ისტორია, იგი არ გარდაცვლილა მაშინ, როდესაც შვილს იცავდა ველური მხეცისგან, ან რამე მგავსი. ის გარდაიცვალა, ბანალური გულის შეტევით.
სუსტი გული ჰქონდა და თან არც. პირიქით, ძალიან ძლიერი და დიდი გულის ქალი იყო. ცხოვრებაში მხოლოდ ერთადერთხელ შეცდა - როდესაც მიიღო სულელური გადაწყვეტილება სხვათა კეთილდღეობა საკუთარზე წინ დაეყენებინა. როდესაც თავისი წამლის ნაცვლად, რომელიც საკმაოდ ძვირი ღირდა - გაჭირვებულებს ეხმარებოდა და ამით იყო ბედნიერი. ერთადერთი სისულელე ჩაიდინა მან. ის ვერ გათვალა, რომ თუკი თავად აღარ იარსებებდა, ამ ადამიანებს ვერავინ დაეხმარებოდა, რადგან ცოტაა იმ ადამიანთა რაოდენობა, რომლებიც ერთმანეთს დახმარების ხელს უწვდიან. განა, თავად ვერ ხედავდა, რომ მის მეტი არავინ უწვდიდა მათ დახმარების ხელს?!
ეზიზღებოდა ქრისტინს დედის ეს მხარე. Ჩხუბობდა, როდესაც ამ ყველაფერს ხედავდა და გული ეწურებოდა, რადგან დედა თვალწინ უკვდებოდა, ხელებში თაკარა მზეს ნებაყოფლობით მიფიცხებული ყინულივით ადნებოდა და ვერაფერს აკეთებდა მისი სიცოცხლის შესანარჩუნებლად.
ამ ხასიათის მიუხედავად, Მას არასოდეს მოუწოდებია ქრისტინისთვის დახმარბოდა ვინმეს. თვლიდა, რომ მხოლოდ სიტყვები არ იქნებოდა იმდენად ეფექტური, რამდენადაც საქციელი. ამაში მართალი იყო. თუმცა სამწუხაროდ, არც ესაა ყოველთვის სიმართლის ზენიტში..
ამიტომაც ყოველთვის აძლევდა მაგალითს შვილს, ცოტათი სულელურ მაგალითს. ცოტათი არა, ძალზედ სულელურია, როდესაც შენ საკუთარ თავს ივიწყებ და სხვას ეხმარები თავგანწირული. ამარზენია, როდესაც იცი, რომ მარტო არ ხარ, როდესაც შენ გვერდით საყვარელი ადამიანები არიან და შენ ამ უმსგავსო მეთოდით იკლავ თავს. ივიწყებ ყველაფერს და აკეთებ მხოლოს იმას, რაც გსურს და არა იმას, რაც გჭირდება. მაგრამ… ვერ უარვყოფთ, რომ სურვილი და საჭიროება ყოველთვის ერთურთს არ ემთხვევა და როცა ეს ასეა - სურვილის ასრულება ბევრად ტკბილია, ვიდრე საჭიროების.
თუმცა სრული ეგოიზმია, მეტი არაფერი! აი, რას ფიქრობდა ქრისტინი, აი, რა აწუხებდა მთელი ცხოვრება.
მაგრამ სიტუაცია, რომელშიც აღმოჩნდა სხვა იყო. ამ სიტუაციაში მას უნდა გამოეყენებინა ყველაფერი, რაც დედისგან ისწავლა და რატომღაც დარწმუნებული იყო, რომ ყველაფერი კარგად ჩაივლიდა.
ვერ ხვდებოდა ამის გაკეთება სურდა თუ სჭირდებოდა…
Მანქანა აუღელვებლად დაქოქა და მეგანის ბინისკენ აიღო გეზი. Შიშმა სიმტკიცეს ადგილი დაუთმო, მაგრამ ვინ იცის - როდის მოინდომებდა კვლავ უკან დაბრუნებას...
გული საგულეს არ ჰქონდა, როდესაც ბინის კარს მიადგა.
…
არ ვიცი, ამ კამერას ახლა უყურებ თუ არა. ვერც იმას გავიგებ, ღირს თუ არა იმის გაკეთება, რასაც ვაკეთებ. ალბათ, დამცინებ, როცა ამას ნახავ ან იქნებ, უკვე დამცინი კიდეც. უბრალოდ… უბრალოდ, გულხელდაკრეფილი ვერ დავჯდები და ვერ დაველოდები როდის გამოუშვებ, ცოცხალს ან მკვდარს.
ვიცი, რომ ოცდამეერთე არ არის. ისიც ვიცი, რომ ნილს იცნობდი და სავარაუდოდ, მისი "ბრალია", რომ მეგანი ახლა გამოკეტილი გყავს სადღაც. ან იქნებ, უკვე ცოცხლებშიც არ წერია.
გიკვირს, ალბათ, მე რატომ ვარ აქ. მაგრამ მე ის უფრო მიკვირს, ჩემს ბინაში კამერები რატომ აყენია. ვინ ვარ მე ამ ისტორიაში? რატომ მე? აქ არანაირი მნიშვნელობა გამაჩნია… ასე ვფიქრობდი, სანამ გავიაზრე, რომ შესაძლოა მნიშვნელოვანი არ ვარ, მაგრამ რაღაც მაინც შემიძლია. შემიძლია, რადგან ჩემგან, რომელიც თვრამეტი წელია ცხრა მთას იქითაა გადაკარგული - არავინ არაფერს ელის. მაგრამ სიმართლე გითხრა, იმ ორისგან, რომელიც იმ ბინაში დავტოვე ერთადერთი სასარგებლო, რაც მივიღე ამ კამერის წინ დგომა და შენთან საუბრის საშუალებაა.
ჰო, ვცდილობ, როგორმე საკუთარ თავს დატვირთვა მივცე ამ სიტუაციაში და სხვა უფრო უსარგებლო გამოვიყვანო, მაგრამ ყველამ ვიცით, რომ ეს ასე არაა. მეც ისეთივე უსარგებლო ვარ შენთან, როგორც ნებისმიერი სხვა. არც ერთ ადამიანს არ სურს, რომ მოკვდეს… თან ისეთი მეთოდებით, როგორსაც შენ იყენებ და ზოგჯერ, მგონია რომ ეს ყველაფერი ზედმეტად გაბუქებულია, რომ შენ არ ხარ ისეთი მონსტრი, როგორსაც აღგწერენ. თუმცა ვერ ვხვდები, ეს ასეა თუ უბრალოდ, სიტუაციის სიმძიმის შეგრძნება მაიძულებს ასე ვიფიქრო.
მინდა მქონდეს იმედი, რომ ურჩხული არ ხარ. ამიტომაც ვდგავარ ახლა აქ და ვესაუბრები უსულო ვიდეოთვალს, რომელსაც ღმერთმა იცის უყურებ თუ არ.
თავხედობა არ მეყოფა, რომ გთხოვო გამოუშვი-მეთქი. მაგრამ უსუსურობის განცდა მაიძულებს, რომ ამოვთქვა ეს სიტყვები…
ნილი მკვდარია, რაც არ უნდა ჰქონდეს მას დაშავებული შენ მიმართ, მეგანის მეშვეობით შურიც რომ იძიო, ნილი ამას ვერ გაიგებს. არ ეტკინება, სიკვდილს არ ინატრებს. ჩემზე უკეთ გეცოდინება, რომ მან თავი ჩამოიხრჩო. სიცოცხლეზე ნებაყოფლობით უარის თქმაზე უარესი რა უნდა მოხდეს?!
გამოუშვი, ნუ აწამებ, დაგვიბრუნე მეგანი ცოცხალი, გთხოვ.
…
სიტყვა არ ჰქონდა დასრულებული, რომ მეგანის ტელეფონი აწკრიალდა და მესიჯის მოსვლა ამცნო ქრისტინს. სისხლის მტუმბავმა ორგანომ რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა. სპენსერმა ნერწყვი ყელში ძლივძლივობით გადააგორა და აცახცახებული ხელი ცივ, ოთხკუთხა მოწყობილობას კვლავ შიშგამეფებულმა შეახო. მესიჯი გახსნა და უარესზე უარესს ელოდა, ამიტომ თვალები დახუჭა. ჰაერის ნაკადი ნესტოებში გათბა და უკვე ცხელი ჩავიდა ფილტვებში, რამდენიმე წამი ადგილზე გაიყინა და გავარვარებული დაუბრუნდა გარემოს…
შავ-თეთრი, ათწამიანი ვიდეო ჩართო. წინ და უკან მოსიარულე მეგანი დაინახა, მითითებული დროც დაინახა კუთხეში.
4:53
თვალები საათისკენ გაექცა და… 4:55 რომ დაინახა და თარიღიც დაემთხვა იმავე დღის, ლამის, შეჰკივლა სიხარულისგან და ვიდეოთვალს მადლიერების მზერა მიაპყრო.
ხვდებოდა, რომ მისი სიტყვა არც იმდენად გულისამაჩუყებელი იყო, რომ ფლინს მეგანი უკანმოუხედავად გამოეშვა. ამიტომ, ამჯერად, იმაში დარწმუნება, რომ მეგანი ცოცხალი იყო და მოძრაობა შეეძლო, დამაკმაყოფილებელ ინფორმაციად აღიქვა.
…
1.04
ნილი.
ნილი.
ნილი.
ნილი.
რატომ არ შემიძლია, ერთი წუთით მაინც შევწყვიტო ყველაფერზე ფიქრი? რატომ ვღრღნი საკუთარ თავს ფიქრთა აზვირთებული ნაკადით და სიცოცხლისუნარიანობას ვაცლი გაძვალტყავებულ ორგანიზმს?!
რომ ვიცოდეთ რამდენად დიდი ძალა აქვთ ფიქრებს, არასდროს ვიფიქრებდით ნეგატიურად, არა, ზიგმუნდ?
რისთვის ვცხოვრობთ ადამიანები? არა, ვიტყუები. სულაც არ ვარ დაინტერესებული იმაში, სხვები რისთვის ცხოვრობენ. მაინტერესებს, ნილის სიკვდილის შემდეგ, ჩემი ცხოვრების მიზეზი რა არის ამქვეყნად? ან მის დაბადებამდე რა იყო?
მის დაბადებამდე მამა მყავდა. მამა, რომელსაც ვუყვარდი. მამა, რომელიც ჩემზე ზრუნავდა და რომელიც საბოლოოდ, ფსევდო-მამა აღმოჩნდა. მამა, რომელსაც დედა უყვარდა და როგორც მაშინ მეგონა, დედასაც უყვარდა მამა.
იმ დღეს გაიგო, რომ მისი შვილი არ ვიყავი და ერთი ხელის მოსმით, ჩემზე უარი თქვა. მაშინ მეტკინა, ახლა კი მიკვირს. ნუთუ, სისხლით ნათესაობა ამდენად მნიშვნელოვანია? ნუთუ, ახლა თუ გავიგებ, რომ ნილი ჩემი ძმა არ არის - გადამიყვარდება? აღარ მეტკინება მისი სიკვდილი და შევძლებ ლაღად ვიცხოვრო იმ ფიქრით, რომ ძმა არც არასდროს მყოლია და ვერც მომიკვდებოდა? ჩემს ძმას თავი არ მოუკლავს?
ღმერთმანი, რა სისულელეა. სრული აბსურდი! ჩემი ფსევდო-მამა სულელი იყო, ჰო, სულელი. მზრუნველი, მოსიყვარულე, მაგრამ სულელი.
დედაჩემი კი…
არასდროს მიფიქრია, რომ ოდესმე მე გავხდებოდი დედა, იმდენად უღირსი მეგონა თავი. არ ვიყავი იმის ღირსი, რომ ოდესმე პაწაწინა ადამიანისთვის მეჩუქებინა სიცოცხლე და მის პირველ "დედაზე" გული შემხტომოდა სიხარულისგან.
დედაჩემი მტკივა. არა, უფრო სწორად, სიტყვა, ცნება "დედა" მტკივა. არასდროს მესმოდა იგი ისე, როგორც სხვებს. არა, ვიტყუები. რვა წლამდე, სანამ ნილზე დაფეხმძიმდებოდა დედაჩემი, მეც სხვებივით აღვიქვამდი მას. მას შემდეგ კი ყველაფერი შეიცვალა.
სიმართლე რომ ვთქვა, დავიღალე. დავიღალე საკუთარ თავთან წუწუნით, რომ ასეთი ბედი მარგუნა ღმერთმა, თუ იგი საერთოდ არსებობს. დავიღალე, რადგან შეგრძნება მაქვს, რომ ერთ ადგილს ვტკეპნი, ან/და წრეზე დავდივარ უკვე მერამდენე წელია. ამაზრზენი კი ის ფაქტია, რომ წარმოდგენაც არ მაქვს, როგორ უნდა გავარღვიო წრე და მომავლისკენ გადავდგა ერთი პატარა ნაბიჯი მაინც.
წარსულს ისე ვებღაუჭები, თითქოს, ოქროს ზოდი იყოს წონით ტონამდე, მე კი შიშველი ხელებით ვცდილობ დავძრა, რათა აწმყოში გადმოვიტანო.
შეუძლებელია, ვიცი. მაგრამ ერთია გააცნობიერო, მეორე საკითხია მიიღო ეს რეალობა ისეთი როგორიცაა.
ადამიანებს უჭირთ დაეხსნან ილუზიებს და პატარა ბავშვებივით სწყინთ, რომ ყველაფერი ისე არაა, როგორც მათ სურთ. საცოდაობა ისაა, რომ ეს რეაქცია ბუნებრივია.
ნეტავ, მარტივად შეგვეძლოს თვალის გასწორება იმისთვის, რაც არ მოგვწონს… ნეტავ, უფრო რაციონალურნი ვიყოთ.
ჰმ, არ იქნება ასე საინტერესო. გინდ დაპროგრამებული რობოტები ვყოფილვართ, გინდ რაციონალურნი, ერთი და იგივეა.
ყველა გრძნობა, ემოცია ირაციონალურია. ადამიანი ვერ ხვდება ხანდახან რას რატომ განიცდის, ვერ აცნობიერებს მიზეზებს. თუმცა ძალიან ცნობილი ფრაზაა, რომ ყველაფერს აქვს მიზეზი. ადამიანები ერთმანეთს ვეხმარებით, რომ შევძლოთ ამ მიზეზების მარიანის ღრმულიდან ამოთრევა და წყლის ზედაპირზე შესწავლა.
ერთადერთი, რასაც ვერ ვხვდები, რა უნდა ჩემგან კორნელ ფლინს? რატომ მე და არა ნილი? რისი თქმა სურდა? რატომ დავრჩი ცოცხალი მე და არა ნილი? რაღატომ გამომკეტა მან ამ უკაცრიელ ადგილას, თუ ნილი კეთილის მსურველი იყო? თუმცა არა, "რიგითი მსხვერპლი" მაიძულებს ვიფიქრო, რომ ნილი კორნელის მოკლულია და სულაც არ ასულა პატარა სკამზე იგი თავისი სურვილით, ყულფში თავი თავისი ნებით არ გაუყარა და სკამს წიხლი ჰკრა. ასე ვერ იქნება. ნილი ვერ დამტოვებდა ასე მარტივად, ის აიძულეს.

ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, როდესაც კარის ხმა გავიგონე. ისევ ჭრიალით გაიღო, მე კი არც გავნძრეულვარ. ზურგზე ვიწექი, გვერდები ისევ მტკიოდა, თავიც… თითქოს, ჩაქუჩს რიტმულად მირტყამდნენ თავში. მხოლოდ ერთი ნახევარსფერო მტკიოდა, ესეც მეუცნაურა.
ნელი, მძიმე ნაბიჯებით შემოვიდა საკანში. პერიფერიული მხედველობით დავინახე, რომ დივნის წინ დადგა და კედელს მიეყრდნო. ხელები ჯიბეებში ჩააწყო და მომაჩერდა.
მაღიზიანებდა მისი თეთრისადმი მიდრეკილება და ეს შავი სათვალე… არ უხდებოდა. არ ჰქონდა ისეთი გოროზი იერი, როგორიც სურდა, რომ ჰქონოდა. არც ვაციე, არც ვაცხელე და ვუთხარი.
- არ გიხდება. - დამეფიცება, სახეზეც კი დაეტყო გაოცება.
- რა არ მიხდება? - დაინტრიგებული იყო, არ ელოდა, რომ საუბარს მე წამოვიწყებდი.
- სათვალე. რატომ ატარებ სათვალეს დღედაღამ?
- სიმართლე გითხრა თუ მოგატყუო? - ჩაეცინა.
- როგორც გინდა, დედამიწა არ შეწყვეტს მოძრაობას თუ მომატყუებ. - უხალისოდ მივუგე.
- ნამდვილი მეგობარი გყოლია. - აინუნშიაც არ ჩააგდო ჩემი კითხვა და გააგრძელა.
- ლეონს თავიდან ერთი თმის ღერიც რომ ჩამოუვარდეს! - საწოლიდან წამოვფრინდი და პერანგის საყელოში ვწვდი.
- რომ ჩამოუვარდეს, რა? - ცინიზმის გვირგვინმა კვლავ დაამშვენა მისი თავი.
- მოგკლავ! - თვალები, ალბათ, გიჟისას მიგავდა, მაგრამ ფლინს, განა, ჩემი უბადრუკი მუქარის შეეშინდებოდა?
- რატომ იფიქრე, რომ ლეონია შენი ნამდვილი მეგობარი? - ხელი ხელზე დამადო და მისმა გავარვარებულმა კანმა ჩემი ყინულივით ხელი დაწვა.
- იმიტომ, რომ არის. - იხტიბარი არ გავიტეხე მიუხედავად იმისა, რომ გულში უსიამოვნოდ გამკრა მისმა კითხვამ.
- რა არის მეგობრობა, მეგან? - მის საყელოს ჩაფრენილი ხელი, ჩემდაუნებურად, მოვადუნე, მან კი დრო იხელთა და თავის კიდურში მოიქცია ჩემი თითები.
- რის მიღწევას ცდილობ, ფლინ? - ამოვიხვნეშე და ამოსუნთქვას მოვაყოლე ჩემში არსებული დარდის მთელი საცავი.
- რა არის მეგობრობა, მეგან? - გაიმეორა კითხვა და ხელი თითებზე მაგრად მომიჭირა.
- ეს შენი სტილია? ერთი და იგივე კითხვა უნდა დაუსვა ადამიანს მის კითხვაზე პასუხის ნაცვლად და იგი იწყებს შფოთვას და ინტრიგის ქსელში ეხვევა - რატომ მაინცდამაინც ეს კითხვა და არა სხვა? - ირონიულად ჩამეცინა, მისი ხაფანგი გავშიფრე-მეთქი ვიფიქრე.
- ჰო. - უცნაურად ჩაეღიმა. - რატომ მაინცდამაინც ეს კითხვა, არ დაფიქრდი? ან წინა ვიზიტისას, რა კითხვაზე გავამახვილე ყურადღება, გახსოვს ? - ხელი გამიშვა და საწოლზე ჩამოჯდა. ფეხი ფეხზე გადაიდო და უემოციოდ მიმზერდა.
- კარის გაღება სცადე? - თითქოს, წამომცდა ეს სიტყვები.
- ჰო, კარის გაღება სცადე? თუნდაც, მას შემდეგ, რაც ეს კითხვა ათასჯერ გაგიმეორე?
- თქვი, რისი თქმაც გინდა, თქვი! - ყვირილზე გადავედი მე. - კარის გაღება? ჩაკეტილი კარის გაღებას რა აზრი აქვს, მითხარი! აი, - კართან მივედი და გაღება ვცადე. - აი… - სიტყვა გამიწყდა, როდესაც კარი გაიღო.
- აი, რა? - ჩამეკითხა.
- შენ შემოხვედი და ღია დატოვე. - სულელი ბავშვივით გამომდიოდა, მაგრამ ჩემს სიტყვებში მაშინ ზედმეტად ვიყავი დარწმუნებული.
- კარი ყოველთვის ღია იყო. - სასხვათაშორისოდ მითხრა და თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე ტაომ დამაყარა. ღრმად სუნთქვა დავიწყე და მუშტი შევკარი.
- ტყუი.
- ვინ იცის? ამას შენ უკვე ვეღარ გაიგებ. - ისევ ჩაეცინა და ფეხი აათამაშა.
- ტყუი! - კბილებს შორის ბრაზით გაჟღენთილი ბგერები გამომეპარნენ.
- არასოდეს შეეგუო მოცემულობას. - გაიმეორა ის სიტყვები, რაც პირველ დღეს მითხრა.
- რა თამაშს თამაშობ, კორნელ? რა ჯანდაბა გინდა ჩემგან? - ბრაზი ყელში მიჭერდა.
- მინდა, რომ არასოდეს შეეგუო მოცემულობას, მინდა, რომ ღრმად ჩახვიდე და მშრალ ფაქტებს არ დასჯერდე. მინდა, რომ იცოდე დაავადების მიზეზი და სიმპტომების მკურნალობას არ დასჯერდე, გასაგებია? - თითქოს, სახეში სილა გამაწნა მისმა სიტყვებმა. წუთით გავყუჩდი და ჩავფიქრდი. ვერ ვხვდებოდი მის სურვილს. ღრმად სად? მიზეზი? რის მიზეზს გულისხმობდა, ნილის სიკვდილის?
- მეგობრობა თანაგრძნობა, გაგება, მხარში დგომა და ბედნიერებისა და უბედურების გაზიარებაა. - გავტყდი და შეკითხვაზე ვუპასუხე.
- ასე უკეთესია. - კმაყოფილების მკრთალი ნოტების დაჭერა შევძელი მის ხმაში. - მაშ, მითხარი, ლეონი შენი ნამდვილი მეგობარია?
- არის. - მის სახეზე ვაცეცებდი თვალებს. - მაგრამ შენ ასე არ თვლი. - თვალები დავხარე და ჩავილაპარაკე.
- რატომ გგონია ეგრე?
- გეტყობა.
- რაზე?
- ირონიულ დამოკიდებულებაზე.
- ჰო, ლეონი შენი ნამდვილი მეგობარი არ არის.
- და ვინ არის? - მოუთმენლობის მარწუხები ყოველწამს უფრო ძლიერად მიჭერდნენ ყელში.
- ქრისტინ სპენსერი. - ამის წარმოთქმა და რეტის დასხმა ერთი იყო. ოდნავ წავბარბაცდი, მაგრამ თავი შევიკავე. მსწრაფლ გამახსენდა ჰალუცინაცია ქრისტინის სახით და რეალობა უკვე ილუზიაში მერეოდა. ვერ ვხვდებოდი, რა მეჩვენებოდა და რა არ.
- რა… რა შუაშია ქრისტინი? თვრამეტი წელიწადია არ მინახავს. - გაძლიერებული გულისცემის გამო საკუთარი ხმის გაგონებაც კი მიჭირდა.
- გახსოვს, გითხარი - საკუთარ პროფესიას კარგად ვერ ფლობ-მეთქი? - კითხვა ბანზე ამიგდო.
- რა შუაშია ქრისტინი?! - ყელში ბურთი გამეჩხირა.
- იმაზე ცუდი, თუ შეიძლება ასე ითქვას, ადამიანი ვარ, ვიდრე შენ მოიძიე ჩემზე ინფორმაცია. - თქვა და წამოდგა.
- კორნელ! - სასოწარკვეთილება დაეპატრონა ჩემ მბგერ იოგებს.
- ჰო? - უკვე ზურგით იდგა ჩემკენ.
- აქ რას ვაკეთებ? - თვალზე ცრემლი მომადგა.
- შენ თვითონ დათანხმდი ექსპერიმენტს. - მხრები აიჩეჩა.
- ყველა მონაწილეს ძმას იცნობდი და მეგობართა სია გამოკვლეული გყავდა? - ამოვისრუტუნე.
- უბრალოდ… - დაიწყო, მაგრამ არ დაასრულა.
- გთხოვ. - ამოვისუნთქე სიტყვა და იატაკზე ჩამოვცურდი.
- რას მთხოვ? - ცოტაც და აფეთქდებოდა.
- ნილი შენ მოკალი?! - ღაპაღუპით წამოსულ ცრემლებს ვერ ვიკავებდი.
- ნილი მოკალი შენ, მეგან. - სევდით სავსე ნოტები გადმოაფრქვია და დამტოვა ამ ფრაზასთან მარტო.

"ნილი მოკალი შენ, მეგან."
"ნილი მოკალი შენ, მეგან."
"ნილი მოკალი შენ, მეგან."

მე მოვკალი? რა ნიშნავს მე მოვკალი? აკი ჩემი რიგითი მსხვერპლი იყოო? რატომ შენ და არა ნილი? კარის გაღება სცადე? რა არის მეგობრობა, მეგან?

მე ჰომ მისთვის ყოველთვის საუკეთესო მსურდა…
ჰო, ნილ. რას ნიშნავს ეს ფრაზა ? მე მოგკალი? რატომ უნდა დავუჯერო ფლინს, ნილ? სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდი და მიყვარხარ. ახლაც დაგითმობდი ჩემს სულს, ოღონდ შენი გული ცემდეს, შენს გულს უხაროდეს, სტკიოდეს და ბედნიერებდეს, ნილ. განა, მე შემეძლო შენი მოკვლა? მე შემეძლო შენთვის მეთქვა ისეთი რამ, რომ სიკვდილი ინატრე და აღასრულე?
ჩემი ბრალია, რომ ვერ შევძელი შენი დაცვა იმ დღეს. ჩემი ბრალია, რომ გაგითენდა ის წყეული დღე იმ სახლში. უნდა წამეყვანე, უნდა მომეშორებინე იმ ადამიანების არეალისგან, ნილ, მაპატიე, პატარავ. გთხოვ, მაპატიე, რომ უმაქნისი და გყავდა, რომელმაც ვერ წაიკითხა შენი გულისნადები, რომელმაც ვერ იგრძნო როგორ გტკიოდა, რომელმაც ვერ გაიგო და ახლაც ვერ ხვდება რა დააშავა.
მაგრამ, არა. მე დავაშავე. მე დავაშავე, როცა ვერ შევძელი შენი დაცვა. მე უნდა მოვმკვდარიყავი, ნილ. მე უნდა მქონოდა თავი ყულფში გაყოფილი, მე. მე უნდა ვყოფილიყავი მაშინ შენ ნაცვლად, მე უნდა განმეცადა ის, რაც განიცადე შენ.
მაპატიე, მაპატიე, მაპატიე…


XV

12.04

არ მახსოვს რამდენი დღე გავიდა მას შემდეგ, რაც ფლინმა ის საზარელი სიტყვა სახეში შემაფურთხა.
დღე და ღამე უხალისოდ ცვლიდნენ ერთმანეთს. თითქოს, დროის სვლა პერსონალურად ჩემთვის შენელდა და საათის ციფერბლატზე წამი უდრიდა წუთს. მაგრამ მე ამასაც ვერ ვგრძნობდი. მე კი ვიდექი საკუთარი წარსულის უმტვერო არქივში, რომლის თითოეულ კუთხე-კუნჭულს თრთოლვით ყოველდღე ვუმზერდი, ვკითხულობდი, ვუსმენდი და ვგრძნობდი. არ ვაძლევდი საკუთარ თავს მოდუნების საშუალებას, მაგრამ ამავდროულად, ჩემი ეს ქმედება დამღუპველი იყო.
რაღაც უნდა შემეცვალა. ვხვდებოდი ამას, მაგრამ მიჭირდა განმეხორციელებინა. ძალა გამომეცალა და ერთადერთი, რასაც ვგრძნობდი ჩემი თითების წვერები იყო. ისინი პულსირებდნენ. თითქოს, ჩემში არსებული მხნეობის ბოლო წვეთია შენარჩუნებას ცდილობდნენ.
არ უნდა წამოვგებულიყავი ფლინის პროვოკაციას, არ უნდა დამეჯერებინა მისი სიტყვებისთვის, მაგრამ საკმარისი იყო მხოლოდ ერთხელ, სულ ერთი წამით გამევლო გულში, რომ ეს ფრაზა შესაძლოა რეალობასთან იმაზე ახლოს იყო, ვიდრე მეგონა, რომ, ფაქტობრივად, ლოგინად ჩავვარდი.
ჩემი მდგომარეობა იმდენად წყალწაღებული იყო, რომ კორნელის საკანში შემოსვლა რამდენჯერმე მას შემდეგ გავიგე, როდესაც მწოლიარეს მხარზე შემეხო და ჩემი ყურადღების მიპყრობა სცადა.
მაჭმევდა. ჰო, თავისი ხელით მაჭმევდა, მაგრამ არა იმ ციხის სალაფავს, რომელიც ყოველდღიურად უნდა მეჭამა. რაციონი გამიმრავალფეროვნა, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა. თითქოს, გემოს რეცეპტორები დაბლაგვდნენ და ვერაფერს აღიქვამდნენ სათანადოდ.
არ ვმოძრაობდი. ერთი ორჯერ კორნელმა ძალით ამაყენა, მაგრამ მუხლები მომენტალურად მომეკვეთა და ძირს რომ არ დავვარდნილიყავი, ფლინმა შემაშველა თავისი ხელები.
მეზიზღებოდა მთელი ჩემი არსებით. მძულდა ყველა ატომით და მჭირდებოდა, როგორც ჰაერი.
ის იცნობდა ისეთ ნილს, რომელსაც არ ვიცნობდი მე. მე მჭირდებოდა ის, რაც მან იცოდა ნილზე. მჭირდებოდა წმინდა წყლის სიმართლე ჩემ ძმაზე, რომელმაც თავი მოიკლა ან მოკლეს.
თუ მე მოვკალი, განმანათლოს უგუნური, რა დავაშავე, რის გამოც ჩემმა ძმამ თავი მოიკლა…
…
მერამდენეღაც დღეს წამოვდექი. გამიჭირდა, განსაკუთრებით, სახსრების მოხრა. აუტანელმა, ყრუ ტკივილმა დამიარა მთელ სხეულში და ეს ჯერ კიდევ ადგომაც არ იყო. უბრალოდ, წამოვჯექი.
მთელი სხეული მიკანკალებდა უძლურებისგან, მაგრამ ჩემი სიმტკიცე ამ დღეს ყველაზე მედგრად იდგა, ვიდრე ოდესმე. რაღაც მოკვდა ჩემში, შემდეგ კი კვლავ დაიბადა. რაღაც, რამაც მაიძულა ჩემი განადგურებული ყოფა ხელახლა ამეშენებინა.
კვნესა-კვნესით დავეყრდენი ხელებს, რათა შემძლებოდა ავმდგარიყავი, მაგრამ ჩემი მცდელობა კრახით დასრულდა. იატაკზე მუხლებით დავეცი და არაადამიანური გმინვა აღმომხდა.
არ გავტყდი. კვლავ დავეყრდენი ხელისგულებს და ვცადე… ასე რამდენიმეჯერ, მაგრამ წარუმატებლად.
არ მახსოვს რამდენი ცდა დამჭირდა, რომ სასურველი შედეგისთვის მიმეღწია, მაგრამ მე ეს შევძელი. კმაყოფილმა გავიარე ხუთიოდე ნაბიჯი, რომელიც კარს მაშორებდა და მისი გაღება ვცადე. გულში, რომელიც არანორმალურად სწრაფად ცემდა, ვფიქრობდი - ნეტავ, არ გაიღოს-მეთქი. მინდოდა, რომ კორნელის სიტყვები, კართან დაკავშირებით, ტყუილი ყოფილიყო, მაგრამ შევცდი.
დაიჭრიალა, გაუჭირდა, მაგრამ გაიღო. რკინის, ჟანგმოკიდებული და სიძველის სუნისგან აყროლებული კარი გაიღო.
კარი ყოველთვის ღია იყო, მე კი ერთხელაც არ ვცადე მისი გაღება.
დაარწმუნე ადამიანი, რომ მინა ტყვიაგაუმტარია და იგი მას არასოდეს ესვრის. თუმცა ვინც არ ნებდება, ტყვიას მაინც არ დაიშურებს.
ისტერიკული სიცილი ამიტყდა და ამავდროულად, სიმწრის ცრემლები გადმოვყარე. ამდენად შეშლილად თავი მაშინაც არ მიგრძვნია, როდესაც ფსიქიატრიულში ვიწექი სხვა შეშლილებთან ერთად და ვისმენდი მათ სხვადასხვაგვარ ისტორიებს. ზოგის ბოდვას, ზოგის საინტერესო ცხოვრებას…
იქნებ, ჩემი საუბარიც იყო სხვისთვის ბოდვა?! ვინ იცის…
ნელი ნაბიჯებით ავუყევი კიბეებს. გული მიგრძნობდა, რომ კორნელი აქ იყო.
მეორე სართულზე ბევრი ოთახი იყო, მაგრამ თითქმის ყველა, უბრალოდ ცარიელი, მტვრიანი და მივიწყებული.
მესამე სართულის კიბეებიდანვე იწყებოდა ცვლილებები. მარმარილოს კიბეებმა ოდნავადაც კი არ გამაოცეს. ფლინის ჯიბე გამახსენდა და მობეზრებით ავუყევი საფეხურებს.
აქ უზარმაზარი დარბაზი იყო. მბჟუტავი განათების ფონზე მხოლოდ მონიტორების დანახვა შევძელი. იმდენი მონიტორი ჰქონდა, თვლა ამერია. თავად კი მათ არ უმზერდა, დიდზურგიანი ტყავის სავარძელი ცარიელი იყო. ლასლასით მივუახლოვდი კომპიუტერს და ამ რბილ სავარძელში ჩავესვენე.
სულ რაღაც ათიოდე წამი დამჭირდა იმის გასააზრებლად, რას უყურებდა აქ ფლინი.
პირველ მონიტორზე ჩემი საკანი იყო, მეორეზე შენობის შესასვლელი, მესამეზე ვიღაც ქალი, რომელსაც ვერ ვცნობდი, მეოთხეზე კი… ჩემი ბინის გამოსახულებამ შემძრა.
თვალები გამიფართოვდა და მზერა გავუშტერე საკუთარ ბინას. სუნთქვაშეკრული ვუყურებდი და ვხვდებოდი, ყველაფერი ისე იყო, როგორც დავტოვე. ყოველი შემთხვევისთვის, ყველაფერი ისე მახსოვდა, როგორც ჩანდა გამოსახულებაზე.
მაგრამ, მიუხედავად ხელშეუხებლობისა, საშინლად განვრისხდი, როდესაც მივიღე ის ფაქტი, რომ ჩემს ბინაში კორნელ ფლინმა სათვალთვალო კამერა დააყენა.
მაუსს სწრაფად დავავლე ხელი და ძებნა დავიწყე. რაღაც ხელმოსაჭიდი მაინც უნდა ყოფილიყო აქ. რაღაც ისეთი, რაც რომელიმე ჩემს შეკითხვას პასუხს გასცემდა, რაიმე ინფორმაციას მომაწოდებდა დამატებით კორნელზე, რის გამოყენებასაც შევძლებდი.
მაგრამ ერთადერთი, რაც ვიპოვე უსახელო ფაილი იყო, რომელშიც ორიოდე ვიდეოჩანაწერი მოიძებნებოდა.
ერთი ათწამიანი, სადაც დილის ხუთ საათზე, უბრალოდ, წინ და უკან დავდიოდი. მეორე კი სამიოდე წუთი გრძელდებოდა.
ყურსასმენებს დავწვდი და ვიდეო ჩავრთე. ჩემი ბინის გამოსახულება დავინახე. მეუცნაურა, მაგრამ რამდენიმე წამში კადრში ქალი გამოჩნდა. მუშტები შევკარი და აღელვებაშეპარულმა ქალის ნაკვთების სწავლა დავიწყე. ის კი კამერის წინ დადგა და ლაპარაკობდა.
სიტყვები თან მესმოდა, თან არა.
ათი წლის ბავშვი დავინახე მის ადგილას და მივხვდი, რომ ეს ქრისტინი იყო. ქრისტინი, რომელიც თვრამეტი წელიწადია თვალით არ მენახა და სიკვდილამდე მომნატრებია. ქრისტინი, რომელიც დაბნეული აცეცებდა თვალებს და ამ სიტყვების წარმოთქმისას შიშის დაფარვას ვერ ახერხებდა. ქრისტინი, რომელიც ყველაფრისდა მიუხედავად, მოვიდა და დახმარების ხელი გამომიწოდა.
სიტყვა დაამთავრა თუ არა ჩუმად ავტირდი. ბედნიერებისგან თუ სირცხვილისგან, რომ ისიც ჩავითრიე, ვერ მივხვდი, მაგრამ ავტირდი.
მოთქმის დროს კი გონებაში ქრისტინის სიტყვები მეხივით გავარდა - "ვიცი, რომ ოცდამეერთე არ არის…" და მე გავჩერდი. დაცარიელებული მზერა მივაპყარი მის გამოსახულებას და გული შემეკუმშა. ოცდამეერთე არ არის?!
- მკითხე. - ჩემ უკან იდგა და რიტმულად სუნთქავდა.
- კორნელ… - სავარძელი შევატრიალე და მზერა მის სათვალეზე გამიშტერდა.
- მეგან. - თითებს შორის სიგარეტი ჰქონდა მოქცეული და არც იატაკზე დაფერფლებას ერიდებოდა.
- მერამდენე ვარ? - კითხვის ნიშნად ვიყავი გადაქცეული.
- ერთადერთი. - მხრები აიჩეჩა კაცმა. მივხვდი, რომ უფრო ღრმად ჩავედი, როგორც ფლინს უნდოდა და სიმწრით ჩავიღიმე.
- რამდენი წელია, რაც ამ თამაშს თამაშობ? - მიამიტურად ვკითხე და იმედი მქონდა, რომ სიმართლეს მეტყოდა. ცრემლები ჯერ კიდევ იკვლევდნენ გზას ჩემს ღაწვებზე და მწვავდნენ კანს, მაგრამ ამას უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა.
- ამას რაიმე მნიშვნელობა აქვს? - კვლავ აიჩეჩა მხრები. ამ ბნელ ოთახში ისევ ეკეთა მზის სათვალე და თეთრად ანათებდა მისი სამოსი.
- ჩემგან რა გინდა? - ამოვიკვნესე.
- მე? მე არაფერი.
- შენ თუ არა ვის ? - ბრაზის თავიც არ მქონდა.
- ნილს. - ხმა ყინულივით ცივი გაუხდა და ამ ტონით გაჟღერებულმა ძმის სახელმა ჟრუანტელი მომგვარა.
- რა… რა უნდა ნილს ჩემგან? - ამიჩქარდა მფეთქავი ტუმბო.
- იცი? დამღალე. - მობეზრებით ჩაილაპარაკა. - თვითგვემის გარდა, არის რამე, რასაც პროფესიონალურ დონეზე ფლობ?
- თუ დაგღალე, აქ რას ვაკეთებ?! - სასოწარკვეთილმა ჩუმად ვიკივლე სიტყვები.
- იმიტომ, რომ მე მას სიტყვა მივეცი.
- ვის?!
- სულელი ხარ თუ თავს ისულელებ, აი, რას ვერ ვხვდები. - ცოტაც და ალბათ, ყელში მეცემოდა.
- ნილს? - თრთოლვით წარმოვთქვი მისი სახელი.
- ჰო, ნილს. ჩემს მეგობარს და ახლო ადამიანს. ადამიანს, რომელიც ერთადერთი იყო ჩემს ცხოვრებაში, ვინც შეძლო და ოდნავ მაინც გამიგო. - სევდისფერი გახდა მისი აურა და ტკივილით გაიჟღინთა ჰაერი მთელ დარბაზში. გული შემეკუმშა იმის გააზრებისას, რომ ნილს ასეთი გულითადი მეგობარი ჰყავდა, მე კი არ ვიცოდი.
- რატომ? - ცრემლები ვერ შევიკავე. - რატომ მოიკლა თავი, კორნელ? რატომ დამტოვა? - სახე ხელებში ჩავრგე და ავტირდი.
- ნილი შენი მოკლულია, მეგან. მან შენ გამო მოიკლა თავი! შენი ბრალია, რომ იგი ახლა ცივ მიწაში წევს და აღარასოდეს ადგება! - იღრიალა და მისი ხმა ექოდ მოედო კედლებს. ჰაერმა ვიბრაცია დაიწყო ხმაში არსებული მრისხანების ფონზე.
- რა დავაშავე?! სიყვარულის მეტი არაფერი მიჩუქნია მისთვის! სიკეთის მეტი არაფერი მდომებია და გამიკეთებია! რა დავაშავე, რა?! - ამჯერად კორნელის ხმა ჩემმა ჩაანაცვლა.
- შენმა ავადმყოფობამ დაღუპა ნილი! იცი რა მითხრა პირველი შეხვედრისას?! იცი? - მხრებში მწვდა და შემაჯანჯღარა. - ავად ვარო, ავად მეგანითო.
- რა? - თვალები გამიფართოვდა და ბაგე ოდნავ შევხსენი. უზარმაზარი გორგალი მომადგა ყელში, რომლის გადაყლაპვაც ვერ შევძელი.
კორნელმა კი მოყოლა დაიწყო.
…
- მე… ავად ვარ, კორნელ. - ამის გაგონებისას ფლინს წარბი შეეჭმუხნა. არ ელოდა დიალოგის ასე წარმართვას. - არ ელოდი, არა? ეს მხოლოდ მე ვიცი და შენ.
- რა ჰქვია შენს დაავადებას?
- მეგანი. - თქვა და სახე გაებადრა.
- ინცესტი?
- არა. მე მეგანით ვარ ავად, მეგანი კი ჩემით. ეს სამყარო ვერ დაიტევს ასეთ კავშირს.
- შენ გინდა თქვა, რომ განსაკუთრებული ხარ? - ეცინებოდა კაცს. ჯერ ბოლომდე ვერ ჩასწვდა ნათქვამის არსს.
- შენ თვითონაც იცი, რომ რამდენადაც ერთმანეთისგან განვსხვავდებით, იმდენად ერთნაირები ვართ. - ფილოსოფიაში გაიჭრა ნილი.
- თხუთმეტი წლის ღლაპისთვის მეტისმეტად ბრძნულ გამონათქვამებს ისვრი. - ჩაფიქრდა ფლინი.
- ცუდია?
- ცუდი და კარგიც პირობითია, ის, რაც შენ გჭირს - სამწუხაროა.
- არ ვაპირებ ტკივილებისგან კრუნჩხვებში ჩავარდნას და მეგანის ხელებში სიკვდილს. - მუშტები შეკრა ბიჭმა.
- შენ უკვე აკეთებ ამას. შენი და კი შენზე სულელი ყოფილა - შენს მდგომარეობას თუ ვერ ამჩნევს. - კბილებს შორის გამოსცრა. ბრაზი შეიმჩნეოდა მის ყოველ მოქმედებაში.
- ჩემ გარეშე უკეთესია. - თვალი თვალში გაუყარა კაცს.
- სიტყვა გარანტიის მნიშვნელობა იცი? - ბანზე აუგდო სიტყვის სიმტკიცე.
- გარანტია არასდროს გვექნება, ფლინ. ჩვენ ცხოვრებას ვარაუდებზე დაყრდნობით ვაწყობთ. - ხმა აიმაღლა ჰემფრიმ.
- ჰო, მართლაც სამწუხაროა, რომ დროზე ადრე დაბერდი. - ნაფაზისგან რგოლები გააკეთა და ოთახში გაუშვა.
- შენ, ფლინ?
- რა?
- შენ რამდენი წლის ხარ?
- წელი ვთქვა თუ საუკუნე ? - უკბილოდ იხუმრა და სევდიანად გაიღიმა.
- გთხოვ… - ბოლოჯერ ამოთქვა ეს სიტყვა და კაცს ჩააჩერდა თვალებში. მიხვდა - რატომ მალავდა იგი თვალებს მზის სათვალის მიღმა. ამან კი შეძრა.
- ცდა ბედის მონახევრეა, მოდი ვივარაუდოთ. - თქვა და შემოსასვლელი კარი გადაკეტა.
- თქვი, რომ ეს სამყარო ვერ დაიტევს თქვენს კავშირს, არა? - მესამე ჭიქა ვისკი ჩაცალა კაცმა.
- ასეა. - კვლავ გაიბადრა, როდესაც თავისი და დაუდგა თვალწინ.
- ეს სამყარო… შენს სამყაროს გულისხმობ?
- არა, ჩვენ ირგვლივ არსებულს. - თავი გააქნია უარის ნიშნად.
- ამბობენ, სამყარო უსასრულოაო, ნილ. - ცდიდა ბიჭს, ეს ფაქტი იყო.
- უსასრულოა იმდენად, რამდენადაც ჩვენ ამას ვგრძნობთ, კორნელ. მე თუ ვერ ვგრძნობ კოსმოსს, ის ჩემთვის, უბრალოდ, არ არსებობს.
- რა მარტივია, არა? უბრალოდ, უბრალოდ, უბრალოდ…
- არა, არც იმდენად მარტივია, როგორც ჩანს. - თავი გააქნია. - პარადოქსია, უბრალოდ.
- უბრალოდ, ეს შენი სამყაროსთვისაა ზედმეტი თქვენი კავშირი, თორემ აქაურობას ფეხებზე ვკიდივართ, ნილ. - კისერი გაატკაცუნა კაცმა.
- რის თქმას ცდილობ, ფლინ? - წარბი შეკრა ბიჭმა.
- იმის, რომ აღიარება არ გინდა, რომ არ გსურს მასთან ურთიერთობა, ამის გამო კი სამყაროს აბრალებ, ვერ გვიტევსო, ბავშვურად ჟღერს, არა? - ტუჩის კუთხე ჩატეხა კორნელმა.
- ბავშვური ის იქნება, ახლა იდიოტივით რომ ავვარდე და ჩხუბი აგიტეხო ამ სიტყვებისთვის.
- მაგრამ შენ ამას არ იზამ. - დაასრულა მისი სიტყვა კორნელმა.
- არა. იაფფასიან პროვოკაციაზე ნამდვილად არ წამოვეგები.
- ანუ, შენი პროვოცირება მაინც შესაძლებელია. - გაეცინა კაცს და ვისკი ჩამოასხა.
ნილი უკვე შეზარხოშებული იყო, ამიტომაც ფლინის შემოთავაზებულ კიდევ ერთ ჭიქაზე უარი თქვა.
- ჰმ, მეგანი გაგიბრაზდება? - რაღაც მხრივ, დასცინა კიდეც.
- არა, ინერვიულებს. მე კი არ მსურს, რომ ინერვიულოს. - თვალები დახარა და იატაკს მიაშტერდა.
- ნერვიულობა ბუნებრივია, ნილ. საყვარელი ადამიანები ერთმანეთზე ნერვიულობენ. - ალბათ, სცადა დაემშვიდებინა ბიჭი.
- მეგანი სხვანაირია… ის, მას… გულთან იმდენად ახლოს მიაქვს ყველაფერი, რომ…
- რომ ენა გებმის.
- ჰო… როდესაც მასზე ვსაუბრობ, ემოციების შეკავება მიჭირს. - გაეღიმა.
- შეყვარებულ თინეიჯერს გავხარ. - გადაიხარხარა ფლინმა.
- არავითარ შემთხვევაში! ის იმდენად სუფთა და მიამიტია, რომ შეუძლებელია არ გიყვარდეს, კორნელ! - თვალები აენთო ბედნიერებისგან. - წრფელი და გულჩვილი.
- შეუძლებელია?! - ტუჩები გააწკლაპუნა კაცმა. - გაყინულ გულსაც გაალღობსო, მეტყვი ცოტა ხანში. - გაეღიმა. უცნაური შეგრძნება ეუფლებოდა მის თითოეულ ატომს. ამ ბიჭთან თავს ძალიან თავისუფლად გრძნობდა და ეგონა, რომ ეს მათი მეორე შეხვედრა კი არ იყო, არამედ მთელი ცხოვრებაა იცნობდა ამ ადამიანს.
- გაალღობს! შენსასაც კი გაალღობს! - სიცილით ჩაილაპარაკა და ხელები თავქვეშ ამოიდო.
- რომ გაალღოს, მერე?
- მერე? ინანებ. - კბილი კბილს ძლიერად დააჭირა.
- რას? - თვალი მოჭუტა კაცმა.
- იმას, რომ შენი სიყვარულის გამო შენ თვალწინ კვდომას დაიწყებს.
თვალის კუთხეში გაპარული ცრემლი უჩუმრად მოიწმინდა, მაგრამ კორნელმა ყველაფერი დაინახა.
ცრემლიც, სევდაც, სიყვარულიც, სიძულვილიც, ბედნიერებაცა და უბედურებაც, რომელიც ეკუთვნოდა მხოლოდ ერთ ადამიანს და… კორნელს შესძულდა მეგანი.
მეგანი მას ართმევდა ჯერ არშეძენილ მეგობარს, მაგრამ თავად ამას ვერ იაზრებდა.


XVI

ამბობენ, ადამიანის ცხოვრებაში ყველაზე ძლიერი ტრავმა დაბადებააო, მაგრამ მე არც დედის მუცელში ვიყავი კომფორტის ზონაში. დედაჩემი არ მიმღეროდა იავნანას, არ მეფერებოდა გარედან და სიყვარულის სიტყვებსაც არ მეჩურჩულებოდა ღამე. საიდან ვიცი? არ ვიცი. უბრალოდ, ლოგიკური დასკვნების გამოტანა შემიძლია.
არასდროს მიგემია დედის ალერსი და სითბო მიუხედავად იმისა, რომ ცოცხალი იყო და გვერდით მყავდა.
როდესაც მესმოდა ობოლი თანატოლებისგან, რომ თუნდაც ნებისმიერი, მაგრამ მაინც დედა ჰყოლოდათ გვერდით… მათი არ მესმოდა. აღმოჩენილიყვნენ ისინი ჩემს სიტუაციაში, მაშინაც იტყოდნენ ამას? ეყვარებოდათ ისეთი დედა, როგორიც მე მყავდა?
სამსახურში იყო, როდესაც წ....ბი დაღვარა და მშობიარობა დაეწყო. კლიენტი, რომელიც მიიღო წ....ბის დაღვრამდე, უარს ამბობდა ვიზიტის გადადებაზე და მეტიც, ორჯერ მეტს გადავიხდი, ოღონდ პროცესს დამასწრეთო, იძახდა. თურმე, ორსული ცოლი ჰყოლია მკვდარი და ბავშვიც ვერ გადაურჩენიათ…
დედაჩემის უფროსს თვალის ფერი ევროსი ჰქონდა, ამიტომაც სასწრაფო დახმარების გამოძახება აზრადაც არ მოსვლია და მეც იქ მოვევლინე ამ ღმერთისგან დაწყევლილ სამყაროს. კიდევ კარგი, რომ დედად წოდებულის ერთ-ერთ თანამშრომელს წინა ცხოვრებაში ჰქონდა მსგავსი გამოცდილება და ყოველგვარი გართულების გარეშე ამშობიარა ქალი.
დამსწრე კლიენტმა კი ჩემს ცხოვრებაში პირველი ფოტო გადამიღო, როდესაც ვაგინიდან მხოლოდ თავი მიჩანდა და ჩემდა სამწუხაროდ, ამ ფოტომ ჩემამდეც მოაღწია.
დაწესებულებაში, სადაც დავიბადე ათასი ჯურის ხალხი ირეოდა. ყველა ერთ საქმეს აკეთებდა, მაგრამ წინა ცხოვრებაში სრულიად განსხვავებულ პროფესიას ფლობდნენ. საითაც არ უნდა გაგეხედათ, იპოვიდით თქვენთვის სასურველ ადამიანს. კბილი აგტკივდათ? უმშვენიერესი ოქსანა მოგხედავთ. ფილოსოფიურ ლიტერატურაზე მოგინდათ საუბარი? ულამაზესი სამანტა წინა ცხოვრებაში ბიბლიოთეკარი იყო, აუცილებლად იქნება სასიამოვნო მოსაუბრე. და ასე ასობით…
ჰო, მე დავიბადე ბორდელში. დედაჩემი ელიტური ბო'ზი იყო, ჩემი დაბადებისას. ჩემს ცხოვრებაში კი მფლობელის მარჯვენა ხელის ფუნქციას ასრულებდა. მფლობელსვე აკმაყოფილებდა და რომ არა მე, ალბათ, ადგილსაც აწაპნიდა.
აქვე ვიზრდებოდი. უამრავი ქალის გარემოცვაში, რომელნიც ისე მიმზერდნენ, როგორც სათამაშოს, როგორც მოსამსახურეს, რომლითაც თამაში როცა მოუნდებოდათ, მაშინ შეეძლოთ. მე კი შეწინააღმდეგება არ შემეძლო. მათ გარდა ჩემთვის სამყარო არ არსებობდა, მეგონა, რომ ყველაფერი ზუსტად ისე უნდა ყოფილიყო, როგორც იყო და ძალიან გვიან მივხვდი, რომ სამყარო იმაზე დიდია, ვიდრე ერთი უბადრუკი ბორდელი; რომ ცხოვრება არ უნდა იყოს მხოლოდ ტანჯვა და მომსახურება; რომ მე შემეძლო ვყოფილიყავი ბედნიერი, მეგრძნო სითბო, მყვარებოდა ვინმე და ეს აუტანელი სიძულვილი, რომელიც ძვლებს შიგნიდან მიღრღნიდა, შემეძლო ხორცმეტივით მომეშორებინა. მაგრამ ამის ნაცვლად, ეს ამაზრზენი გრძნობა გაიზარდა და მთლიანად მოიცვა ჩემი აწ უკვე ჩამპალი სული.
გყავდეს ცხოველი დაბადებიდან ჯაჭვზე და დროთა განმავლობაში ახსენი იგი… რას იზამს? თავისუფლად გაინავარდებს და ცვრიან ბალახზე ბედნიერებით სავსე გაიქცევა? არა. მოგაწვდის ჯაჭვს და მორჩილი თვალებით დაგელოდება, კვლავ როდის დააბამ.
გაათავისუფლე მონა და ის ისევ შენთან მოვა, რადგან სხვა არაფერი იცის, გარდა მონობისა.
მე ბორდელის მონა ვიყავი.
ოცდამეერთე ნომერში ვცხოვრობდით მე და დედაჩემი. საჭმელ-სასმელი არასოდეს მაკლდა, რადგან დედა არასდროს უჩიოდა კლიენტების ნაკლებობას, მაგრამ რაში მჭირდებოდა ეს ყველაფერი, თუ ამ ქალისგან ერთხელაც არ გამიგონია სიტყვა "მიყვარხარ"?
ის ხშირად უმეორებდა კლიენტებს ამ ფრაზას, მაგრამ მის ხმაში იმდენი სიყალბე და ფარისევლობა იყო, მიკვირდა, როგორ ვერ ამჩნევფნენ ამას. თუმცა შემდეგ მივხვდი… ამჩნევდნენ, მაგრამ იმდენად სურდათ, რომ ყოფილიყვნენ ვიღაცის სიყვარულის ობიექტი, იმდენად მარტოსულნი და სითბოს მოკლებულნი იყვნენ, რომ თავს იბრმავებდნენ და დინებას მიჰყვებოდნენ მკვდარი თევზებივით. წინააღმდეგობის გაწევა არც შეეძლოთ და არც სურდათ.
ადამიანი მარტოსულია ჩასახვიდან გახრწნამდე და ეს სამწუხარო ფაქტია, რომელსაც ვერ შევცვლით. საკუთარი თავის მეტი არავინ გაგვაჩნია და ვერც ვერავინ ჩაწვდება ჩვენს წილ მარტოობას, რომელიც ყულფივით გვაქვს შემოხვეული კისერზე და სიკვდილის ცელის მოქნევას ელის, რათა გალურჯებამდე მოგიჭიროს.
რაც არ უნდა აბსურდულად ჟღერდეს, მე კლიენტების მესმოდა, მაგრამ ამავდროულად, გული მერეოდა მათზე. ვოცნებობდი, რომ ჩემს ცხოვრებაში მთავარ ქალს ოდესმე მაინც ეთქვა ეს სანუკვარი სიტყვა ჩემთვის, მაგრამ სიყალბეს ვერ ავიტანდი და მგონი, ეს დედაჩემმა იცოდა. ამიტომაც არ იწუხებდა თავს ზედმეტი სიტყვების თქმით.
ჰო, მას არასდროს ვყვარებივარ. მისთვისაც, როგორც სხვა ქალებისთვის მხოლოდ ხელის ბიჭის ფუნქციას ვასრულებდი, რომელიც სწრაფად ასრულებდა ბრძანებებს.
არ ვსაუბრობდით, არ ვკონტაქტობდით… მიმღებში მჯდარი ჯენიფერისთვის უფრო მეტჯერ მაქვს ნათქვამი "დილა მშვიდობისა", ვიდრე საკუთარი დედისთვის და ეს ნორმა მეგონა.
ნორმა მეგონა, რომ გულმკერდის მარცხენა მხარე ყოველთვის ყრუდ უნდა მტკენოდა და ამ ტკივილისთვის გამეძლო, კრინტი არ დამეძრა და ჩემში ჩამეხშო ყველაფერი.
ის არასოდეს მითევდა ღამეებს, როდესაც სურდო და მაღალი ტემპერატურა მქონდა. არც ტკბილი, ცხელი ჩაი მოუტანია ჩემთვის, როდესაც კბილს კბილზე ვაცემინებდი, ისე მციოდა.
მხოლოდ მაშინ გავიგე, რომ ეს მის მოვალეობაში შედიოდა, როდესაც სხვა ბავშვების გარემოცვაში აღმოვჩნდი.
…
- კორნელი ბორდელში ცხოვრობს!
- კორნელის დედა ბო'ზია!
- კორნელს სკოლაში ბო'ზები აკითხავენ!

ყოველი მხრიდან მესმოდა ეს ფრაზები, სკოლაში სიარულისას. მეგობრები არასდროს მყოლია იმ მარტივი მიზეზით, რომ ვცხოვრობდი იქ, სადაც ვცხოვრობდი და დედაჩემი იყო ის, ვინც იყო. ვერ ვხვდებოდი მე რა დავაშავე და ვერც იმას ვიაზრებდი, რა იყო ცუდი ჩემი ცხოვრების სტილში. მე ამას მიჩვეული ვიყავი…
შემდეგ გავიცანი ის.
ჩემს კლასში სწავლობდა და ჩემ გვერდით მერხზე იჯდა. უცნაური იყო, დიდი, წყლიანი, თაფლისფერი თვალებით მიმზერდა და არასდროს დაუძრავს სიტყვა პირველს. უცნაური იყო, თხელი ტუჩებით, მაღალი ყელით და გრძელი, კუპრივით შავი თმებით.
- შენც მათსავით ფიქრობ, არა? - გაკვეთილებს შორის შესვენება გვქონდა, როდესაც შევამჩნიე, რომ ისევ გულდასმით მაკვირდებოდა თავისი დიდრონი თვალებით. ჩემთვისაც კი მოულოდნელი იყო, რომ გამოველაპარაკე, ხოლო კითხვა როდესაც დავუსვი, შეკრთა. მიმოიხედა და როდესაც დარწმუნდა, რომ მართლაც მას ვუსვამდი კითხვას, ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
- რას გულისხმობ? - ხმა უთრთოდა.
- მშვენივრად ხვდები რაზეა საუბარი.
- არა. - გაუბედავად მითხრა და ჩემი ირონიული სიცილის მიზეზიც გახდა.
- ფარისეველი ხარ.
- საიდან მოიტანე?! - ფრაზა დასრულებული არ მქონდა, რომ წამოხტა და თვალი თვალში გამიყარა. გაბრაზებული ჩანდა, მე კი არ მოველოდი მისგან ამგვარ რეაქციას.
- შესაძლოა პირისპირ ამას მეუბნები, მაგრამ ზურგსუკან შენც მათსავით მლანძღავ. - არ შევეპუე და მეტიც, კვლავ ირონია ავიკარი ნიღბად. - გეზიზღები კიდეც, ალბათ.
- მე ვიცი რას ამბობენ შენზე, მაგრამ მე არ ვიცი - რას ამბობ შენ. არ ვიცი ვინ ხარ და როგორ ფიქრობ. როგორ შეიძლება გეზიზღებოდეს ის, ვისაც არ იცნობ? - გაწიწმატდა და სახეზეც გაწითლდა ბრაზისგან. თითქოს, მის საკრალურს შევეხე.
- ცდები! შეიძლება გეზიზღებოდეს, გძულდეს მთელი არსებით! შეიძლება! - გავმწარდი და ის გამახსენდა. გამახსენდა, რომ არ ვიცნობდი და ვიცოდი, რომ მძულდა.
- რატომ?!
- მე… - მისმა კითხვამ გამაღიზიანა.
- რატომ გძულს? - ახლა მისი ტემბრი უფრო მშვიდი და ინტერესით სავსე იყო.
- შენი საქმე არაა. - ნერვიულად მოვისვი სახეზე ხელი და გაკვეთილს აღარ დავლოდებივარ.
წამოვედი.
ის კი გამომყვა და "სახლამდე" კუდში მდია.
უკანა შესასვლელს რომ მივუახლოვდი, გავჩერდი. არ ელოდა ჩემს გაჩერებას და დამეჯახა, ოდნავ შეტორტმანდა და მიწაზე უკანალით დაეცა. ძლივს გასაგონად ამოიკვნესა და ბრაზის ცრემლებით სავსე თვალებით შემომხედა.
- თუ აქ დაგინახავენ, შენზეც ილაპარაკებენ. წადი. - მშრალად მივუგე.
- არ წავალ! - ჯიქურ მიმზერდა და ეს არ მსიამოვნებდა.
- რა ჯანდაბა გინდა ჩემგან? - ვუღრიალე და შევამჩნიე, რომ შეეშინდა. მაგრამ უკან არ დაიხია.
- მინდა, რომ დამიჯერო! - ძლივძლივობით წამოდგა და დასვრილი ხელები დაიფერთხა.
- მჯერა! მორჩა, დაახვიე!
- არა, არ გჯერა. ნუ მატყუებ! - სახეზე ალმური მოედო.
- რად გინდა, რომ დაგიჯერო? - ღრმად ამოვიხვნეშე და მხრები ჩამოვუშვი.
- მინდა, რომ ვიმეგობროთ. - დარცხვენით შემომხედა.
- ვერც კი იაზრებ, რას ამბობ. - კბილი კბილს ძლიერად დავაჭირე და ვიგრძენი როგორ დუღდა ჩემ შიგნით მრისხანება. - შენ რა, დამცინი?! - ორივესთვის მოულოდნელად ყელში ვწვდი და შენობის კედელს ავაკარი. - გგონია, დაგიჯერებ? გგონია, ვერ ვხვდები, რომ მეთამაშები?
- დაგიმტკიცებ. - სახე ჯერ წითლად შეეღება, შემდეგ ლურჯად, მაგრამ ისევ ისეთი თვალებით მიყურებდა, როგორც ყოველთვის. სანამ გონებას დაკარგავდა, გავუშვი და ამრეზით შევხედე.
- აღარ გაბედო ასეთი თვალებით შემოხედვა, გაიგე? - შევუბღვირე და უკანა შესასვლელის კარი მოვიჯახუნე.
დღესავით მახსოვს ის შეგრძნება, როგორ მსურდა დამეჯერებინა მისი სიტყვები მეგობრობასთან დაკავშირებით.
ოცდამეერთე ოთახში შევედი და არავინ დამხვდა. საწოლზე პირქვე დავემხე და ავტირდი.
"დაგიმტკიცებ" კი მოსვენებას არა და არ მაძლევდა…
…
დღეს ღამე მიყვებოდა, ღამეს დღე და ასე დაუღალავად ცვლიდნენ ისინი ერთმანეთს. ბევრჯერ მიფიქრია, ნეტავ, დედამიწა არ იღლება ჯერ საკუთარი ღერძის, შემდეგ კი მზის გარშემო მოძრაობისას? ან, ამდენი ამაზრზენი ადამიანის კვებით?
მაგრამ… რა აიძულებს ადამიანს ჩამოყალიბდეს ამაზრზენად? ის არ იბადება ასეთი. ჩვილი სუფთა ფურცელია, რომელზეც რასაც დაწერ, იმას აირეკლავს. არავის ეგონოს, რომ არქივში არსებული ჩანაწერები იშლება ან იკარგება. თაროზე მდუმარედ სხედან ისინი და ელოდებიან თავით დროს, რათა რეალობაში გამოამჟღავნონ თავი. და ეს ხდება ხშირად. არასდროს ედებათ მათ მტვერი, რადგან თითოეული სიტყვა და ქმედება მათი ანარეკლია.
არც მე ვყოფილვარ გამონაკლისი.

ის კი ყოველდღე მოდიოდა ჩემთან. მდუმარედ მომყვებოდა ფეხდაფეხ, უკანა კარამდე მაცილებდა და მიდიოდა. არც მე ვიღებდი ხმას, რადგან მსიამოვნებდა მისი ქმედება, მაგრამ ერთ დღეს მასზეც დაიწყეს საუბარი. მის ზურგსუკანაც ჩურჩულებდნენ და ნელ-ნელა ის მე მემსგავსებოდა, ამას კი ვერ დავუშვებდი. ჩემი ერთადერთი მეგობრის ღირსების შებღალვას ვერ დავუშვებდი…
- აღარ გამომყვე. - მშვიდად მივუგე, როდესაც სკოლის ეზოდან გამოვედით. შეცბა, რადგან არ ეგონა, რომ დუმილს დავარღვევდი.
- რატომ? - ისეთი გულუბრყვილო გამოხედვა ჰქონდა, ოდნავ ავჩუყდი კიდეც.
- არ გესმის? ჰომ გითხარი, რომ შენზეც დაიწყებდნენ ლაპარაკს, მაგრამ არ მომისმინე. - გავბრაზდი.
- შენი აზრით, სულელი ვარ? - პირისპირ დამიდგა და თვალი თვალში გამიყარა.
- არ ვიცი. - გულწრფელად მივუგე.
- დიდად სასიამოვნო პასუხი არ არის, მაგრამ გმადლობ გულწრფელობისთვის.
- აღარ გამომყვე. - წასვლა დავაპირე.
- მე დასაკარგი არაფერი მაქვს, იცი? - მოულოდნელად წამოიწყო.
- რა?
- მარტო ვარ, არავინ მყავს. არც დედა, არც მამა, მეგობარიც კი არ მყავს. - თვალებში სევდა ჩაუდგა. - შენ კი… არ ვიცი, შეიძლება ვცდები, მაგრამ ვგავართ ერთმანეთს და მინდა ვიმეგობროთ. არ მინდა ფარისეველი გეგონო.
- მე კი არ მინდა ჩემს ერთადერთ მეგობარზე ასე ილაპარაკონ. - სუნთქვა შეეკრა, როცა ეს სიტყვები წარმოვთქვი და სევდა ბედნიერების ნაპერწკლებმა ჩაანაცვლეს.
- ანუ, მეგობრები ვართ? - ერთ ადგილზე ცქმუტვა დაიწყო. თავი ოდნავ შესამჩნევად დავუქნიე და თვალის დახამხამება ვერ მოვასწარი, რომ ჩამეხუტა. - ნუ გეშინია, კარგი? მათი სიტყვები ვერაფერს დამაკლებენ. რაც ზურგსუკან ითქმება, იქვე რჩება.
- მე კორნელი.
- მე მაიკი. სასიამოვნოა შენი გაცნობა, კორნელ!
…
იმ წყეულ დღეს სახლში მივედი და ჯობდა არ მივსულიყავი. რიგითი დღე მეგონა. ქალების ჩამოვლას ვაპირებდი, თხოვნების თუ მოთხოვნების ასრულებას, მაგრამ არ დამცალდა.
- კორნელ, შენთან საქმე მაქვს. - ცივად მომიგო დედაჩემმა და ოთახში შევიდა. ცუდად მენიშნა მისი ეს ფრაზა, მაგრამ დავმორჩილდი. ალბათ, რამეს დამავალებს-მეთქი, ვიფიქრე.
- რა საქმე? - მაგიდასთან დავჯექი და მის წინ აღმოვჩნდი.
- ახლა ერთი ადამიანი მოვა, რომელიც აქაურობის არსებობისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. - შორი გზიდან დაიწყო. - იმედია, სკოლაში ტვინი არ გამოგიჭედეს და ისევ სცემ პატივს ჩვენს პროფესიას. - მაგიდაზე გრძელი ფრჩხილები დააკაკუნა და მომთხოვნი მზერით შემომხედა.
- სკოლაში ამაზე საუბარი არ მაქვს.
- ძალიან კარგი. ჰოდა, ამ ადამიანს უმაღლეს დონეზე უნდა მოემსახურო, რასაც გეტყვის ყველაფერს გააკეთებ, გაიგე?
- რა უნდა გავაკეთო? - წარბი შევკარი.
- სასმელი თუ მოუნდება - მიუტან, რამე დასჭირდება ეგრევე გაუკეთებ. პრინციპში, რასაც ყოველთვის აკეთებ, იგივე გევალება. - მობეზრებით აატრიალა თვალები, რადგან მოუწია ჩემთვის ყველაფერი დაეღეჭა.
- გასაგებია.
- საღამოს რვა საათზე, ამ ნომერში. - თქვა და ქუსლების ბაკუნით გავიდა.
სულაც არ მეჭაშნიკებოდა, რომ ვიღაც გავლენიანი ბიძიას სექსისთვის უნდა მემზირა და მისი ყველა მოთხოვნა შემესრულებინა, მაგრამ როდესაც მახსენდებოდა დედაჩემის რეაქცია, როცა ვეურჩებოდი… სახე ეგრევე ხელის ფორმით ამეწვა. მწარე სილის გაწნა იცოდა დედად წოდებულმა და ალბათ, ამჯერად სილას არ დასჯერდებოდა. ტყავის ქამარი ჰქონდა შენახული, რომელსაც "განსაკუთრებულ" დღეებში იყენებდა ჩემი ზურგის ასაჭრელებლად.
დრო მეტისმეტად სწრაფად გავიდა. ქალებმა "შესაფერისი" ტანსაცმელი ჩამაცვეს და ოთახში მარტო დამტოვეს. რამდენიმე წუთი გავიდა, სანამ კარი გაიღებოდა. გაღებისას კი ნომერში მაღალი, ძვალმსხვილი პოლიციელი შემოვიდა. ფორმა არც კი გამოეცვალა და მე ზიზღი მომერია. ჭროღა, ღია ყავისფერი თვალები და თხელი ძლივს შესამჩნევი ტუჩები ჰქონდა. წვრილი, გრძელი ცხვირი და დიდი ყვრიმალები.
გაბღენძილი შემოვიდა და კარიდანვე შემათვალიერა. გაჯგიმული ვიდექი და ბრძანებას ველოდი, რომელმაც არ დააყოვნა.
- ვისკი მომიტანე. - მოკლედ მომიჭრა და ოთახში ღრმად შემოვიდა. მის უკან კი ზემოთ ხსენებული ოქსანა დავლანდე.
სწრაფად მივედი მინიმაცივართან და ირლანდიური ვისკი გამოვიღე. ის-ის იყო ჭიქაში უნდა ჩამესხა, რომ მომესმა.
- ბოთლი მომეცი. - მისკენ შევბრუნდი თუ არა, უკვე შიშველი იყო. ოქსანა კი ზედ დამხობილი მი'ნეტს უკეთებდა.
რაც შემეძლო სიმშვიდეს ვინარჩუნებდი, მაგრამ მღელვარება მეტყობოდა.
თავიდან ყურადღებას არ მაქცევდა, მაგრამ როდესაც ჩემი დაჟინებული მზერა იგრძნო, თვალი თვალში გამიყარა.
- ლაწირაკო, როგორ უყურებ, შენც გინდა, არა? - ამაზრზენად ჩაეცინა და ჩემდა გასაკვირად, საოცრად თეთრი კბილები შემომანათა.
- როგორ გეკადრებათ, ბატონო. - ავლუღლუღდი და თვალი ავარიდე.
- რამდენი წლის ხარ? - სიტყვებს შორის ოხრავდა.
- თორმეტის, ბატონო.
- პატარა ყოფილხარ. - ჩაფიქრდა და უცნაურად შემომხედა. - მოდი აქ. დაჯექი. - ხელით მანიშნა თავისუფალ ადგილზე. მის გვერდით, საწოლზე უნდა დავმჯდარიყავი. - ნუ გეშინია, გასწავლი. - მაინტერესებდა, აღგზნებული ვიყავი, მიუხედავად ჩემი მცირე ასაკისა. მაგრამ ვერ გავბედე, შემეშინდა. გავხევდი და ცივმა ოფლმა დამასხა.
- შენ რა, არ გესმის რას გეუბნები? - ტონს აუწია და ვისკის ბოთლი მესროლა. მინა კედელს შეენარცხა, მასში დარჩენილი სასმელი კი შხეფებად დაიღვარა. შევკრთი, მაგრამ ადგილზე დავრჩი მილურსმული.
როცა "უფროსი" მიხვდა, რომ ვერ ვირხეოდი, ოქსანა უხეშად მოიშორა და ჩემ წინ დადგა.
ძალიან მაღალი იყო, მისი ერეგირებული ასო კი ჩემი გულმკერდის სიმაღლეს სწვდებოდა.
- შენ არ გაგაფრთხილეს, რასაც გეტყვის, ყველაფერი გააკეთეო? - შიშისგან სიტყვას ვერ ვამბობდი, პირი გამიშრა. ამიტომ თავი დავუქნიე. - შენ იცი, ურჩ ბავშვებს რას უშვრებიან? - დამცინავად გადმომხედა და ცალი წარბი ასწია. - სჯიან. - თქვა და ვერც კი გავიაზრე, ისე დავიკავე ოქსანას ადგილი. გული მერეოდა, თვალები მეცრემლებოდა, შოკისგან კი ვერ ვუძალიანდებოდი. ერთი-ორჯერ ღებინება დავაპირე, მაგრამ მაიძულა ეს მასა ისევ უკან ჩამეშვა.
ქალი შურდულივით გავარდა ნომრიდან და გავიგონე როგორ კიოდა დედაჩემის სახელს.
როცა მორჩა, უკვე ჩემი გახდა დაიწყო. მეფერებოდა, მე კი ნახევრად გონზეც არ ვიყავი.
დედაჩემი შემოვიდა და ოდნავ წამოვწიე თავი, იმედი მქონდა, რომ რამეს მაინც იზამდა, მაგრამ… ისიც ოქსანას მიყვა.
შემდეგი ნახევარი საათი კი მთელ შენობას ესმოდა ჩემი ღრიალი.
დასახმარებლად კი არავინ მოვიდა.
…
- სანდრა, კორნელი ყოველთვის ასეთი იყო? - მაიკი ქალს მიუბრუნდა, რომელიც ფრჩხილებზე ლაქის წასმით იყო გართული.
- რას გულისხმობ? - მისთვის ზედაც არ შეუხედავს, ისე უპასუხა.
- ძალიან ჩაკეტილია ამ ბოლოს დროს. ზედმეტ სიტყვას არ მეუბნება. რა ხდება თქვენთან? - ინტერესით შესცქეროდა ქალს, იქნებ რამე ახალი მითხრასო.
- შენ ჰომ კორნელის მეგობარი ხარ? - ეჭვის თვალით ახედა ქალმა.
- მერე?
- არ იცი?
- რა უნდა ვიცოდე?
- ის დაბრუნდა.
- ვინ ის. - დაიძაბა ბიჭი.
- ჩვენი "კრიშა".
- კორნელს რა საქმე აქვს მასთან?
- მისი პირადი სათამაშოა. - მხრები აიჩეჩა სანდრამ.
- ეს რას ნიშნავს? - გაიოცა ბიჭმა.
- მაიკ, სად ჯანდაბაში ხარ, იცი? - გაწიწმატდა ქალი.
- ოუ, ოუ, სანდრა, მშვიდად. სად და…
- ბორდელში. - დაასრულა მისი სიტყვა ქალმა. - აქ ყველა სექსით ვარსებობთ. ნეტავ, რას ნიშნავს, კორნელი რომ სათამაშოა? - თავიდან ვერ მიხვდა… რამდენიმე წამი დასჭირდა გასააზრებლად და აფეთქდა.
- და კორნელი ამაზე თანახმაა? - წამოხტა მაიკი.
- მშვიდად, პატარა ბიჭო. - ახლა სანდრა ამშვიდებდა. - ეს კორნელის პირდაპირი მოვალეობაა.
- რამდენი ხანია?
- თუ არ ვცდები, უკვე ოთხი წელია.
- ახლაც აქ არის? - მოჩვენებითი სიმშვიდით ჰკითხა.
- ჰო, კორნელის ნომერშია. - ვერც მიხვდა, ისე დაფქვა ინფორმაცია სანდრამ.
კიდევ სამიოდე წუთი ესაუბრა სანდრას და დაემშვიდობა. მოჩვენებითი სიმშვიდით აიღო გეზი გასასვლელისკენ, მაგრამ ბოლო წამს მოსწყდა ადგილიდან და კატისებრი სირბილის მანერით გასწია კორნელის ნომრისკენ.
გული საგულეს არ ჰქონდა, როცა კართან დადგა და სახელურს ჩასჭიდა ხელი, მაგრამ გაღება ვერ მოასწრო, რომ კორნელის დედის ხმა გაიგონა.
- რას აპირებ? - იგი მაიკის უკან იდგა გულზე ხელებგადაჯვარედინებული.
- შენი საქმე არაა. - კბილებს შორის გამოსცრა და მხარზე შეხება იგრძნო.
- იცოდე, რამე რომ ჩაიდინო…
- მემუქრები? - ნერვიულად ჩაეცინა.
- გემუქრები.
- წადი შენი. - ხელი აუქნია და კარი გააღო.
…
როდესაც ამ მდგომარეობაში დამინახა, გახევდა. დედაჩემმა ფრჩხილები ჩაასო, მაგრამ ვერაფერს გრძნობდა. დაუფიქრებლად ამოიღო ჯიბის დანა და კაცს თავს დაესხა. მრავლობითი ჭრილობა მიაყენა, მაგრამ არც ერთი სასიკვდილო.
ის კი პოლიციელი იყო. გამწარებულმა იარაღი ამოიღო და შუბლში სროლა მოახერხა. ადგილზევე გარდაიცვალა ჩემი ერთადერთი მეგობარი და მე გავიღვიძე.
ბოლო ძალებით, რაც დარჩენილი მქონდა, უკნიდან მივეპარე და ყელში ვწვდი. არც ვიცი როგორ, მაგრამ კისერი მოვუგრიხე და ეგრევე მოკვდა. ამ ლეშს კი დედაჩემი ზედ დაემხო ტირილით.
მე კი მაიკთან ჩავიმუხლე. თვალები ღია ჰქონდა და მზერაში შურისძიება ეწერა გარკვევით.
წამოვდექი და დედაჩემთან მივედი. ღვარძლითა და სიძულვილით სავსე თვალები შემომანათა. არც კი დავფიქრებულვარ ისე გამოვკარი ჩახმახს თითი. მჭიდში არსებული ყველა ტყვია დავახალე და მშვიდად დაველოდე პოლიციის მოსვლას.
როცა ამიყვანეს ვტიროდი. როცა მომისაჯეს, მაშინაც.
მაიკს ვტიროდი, ჩემს ერთადერთ მეგობარს, რომელიც არ იყო ფარისეველი. რომელსაც არაფერი ჰქონდა დასაკარგი, რომელიც ძალიან მგავდა და რომელიც მიყვარდა.
სამწუხაროდ, არასოდეს მითქვამს ეს მისთვის. და ამას ვნანობ…

XVII

წვიმდა. ცამ ბრძანება გასცა და ღრუბლები უმოწყალოდ აგდებდნენ ლაჟვარდისფერის სამფლობელოდან წყლის ნაშიერებს, ბრძანების შესაბამისად. მიწა კი პირიქით, მოწყალებას იჩენდა და თავისთან აძლევდა თავშესაფარს დევნილებს.
თავსხმა წვიმა ეხუტებოდა ასფალტს და სპეციფიკურ სუნს წარმოქმნიდა. მე კი მივუყვებოდი ფილაქანთა წყობას ტროტუარზე და ჩემი სახით წყლის წვეთებს კიდევ ერთი შემფარებელი გამოუჩნდათ.
გული მკარნახობდა მარცვალ-მარცვალ, რომ ეს დღე მხოლოდ წვიმის არ იყო და მოხდებოდა კიდევ რაღაც, რაც საბოლოოდ მოკლავდა ჩემში ადამიანს.

ადამიანები ერთმანეთის გარეშე არაფერს წარმოვადგენთ. მხოლოდ ერთმანეთით შეგვიძლია ვიადამიანოთ.

გამიელვა გონებაში ნაცნობმა ფრაზამ და უნებლიეთ, გამეღიმა. კარგა ხანია ამ ფრაზის ავტორი არ მენახა და მონატრების ბასრმა ბრჭყალმა მტკივნეულად გამკრა.
"ნეტავ, აქ იყოს" გამეფიქრა და წარმოვიდგინე, რომ ჩემ გვერდით იდგა და ჩემსავით უხაროდა ბუნებრივი მოვლენა.
ამ ორი წლის განმავლობაში იშვიათად კი ვხვდებოდით ერთმანეთს, მაგრამ საკმაოდ კარგად გავიცანი იმისთვის, რომ ჩემიანად ჩამეთვალა. იგი იყო ჩემი მეორე მეგობარი და ვერ დავუშვებდი, რომ ისიც დამეკარგა მაიკივით. არ მსურდა ჩემს საქმეში ღრმად ჩაეხედა და ვინმეს გაეგო მისი არსებობის შესახებ ჩემს ცხოვრებაში.
ჩემი ცხოვრება კი ნამდვილად არ ყოფილა ისეთი, როგორიც მსურდა, რომ ყოფილიყო.
რა მარტივია იფიქრო, რომ ცხოვრების ახალი ფურცლიდან დაწყებას შეძლებს ადამიანი. შეუძლებელია დაივიწყო ის, რაც წარსულს ჩაბარდა. ნაიარევი არ სტკივა ადამიანს, მაგრამ ფანტომური ტკივილი მაინც იცის ხოლმე, რომელიც ჩვენი წარმოდგენით რეალურზე ნაკლებ მტკივნეული არაა.
თან ჩემნაირი ცხოვრების წესის ადამიანს იშვიათად და ალბათ, არც არასოდეს შეეძლება ერთი ხელის მოსმით ხაზი გადაუსვას თავის ცხოვრებას, რადგან ჩემი სახელი ყველგან და ყოველთვის მძიმე წონაა.
ამ ფიქრებით დამძიმებულმა გავწიე მისი საყვარელი ადგილისკენ. ვიცოდი, რომ ახლა ამ თავსხმაში იქ იქნებოდა და სამქულიანებს ისროდა კალათში.
უცნაური იყო. უცნაური და სევდიანი ყოველთვის. მერე, რა, რომ სულ იღიმოდა და არ აძლევდა სხვებს საშუალებას, რომ მასში ღრმად ჩაეხედათ და შეეგრძნოთ ის ტკივილი, რასაც განიცდიდა. მის მხრებზე, თითქოს, მთელი სამყაროს სევდა სუფევდა და მახრჩობელა გველივით ნელა გუდავდა მას. მისი სუნთქვა ყოველთვის მძიმე იყო, გამოხედვა ნაღვლიანი, სიარულის მანერა კი სწრაფი. თითქოს, სურდა გაქცეოდა ყველაფერს, მაგრამ არ გამოსდიოდა. საკუთარ თავს გაურბოდა და საკუთარ სამყაროს. სამყაროს და დაავადებას, რომელსაც ერქვა მეგანი.
ვერ ვხვდებოდი, როგორ შეიძლება მოგკლას იმან, რაც გაცოცხლებს და ცხოვრებაზე მეტად გიყვარს. მაგრამ თავად ფაქტი, რომ ცხოვრებაზე მეტად გიყვარს, უკვე მეტყველებს, რომ სიცოცხლესაც დათმობ, ოღონდ ის იყოს ბედნიერი.
ამის გაფიქრებისას კბილი კბილს ძლიერად დავაჭირე და ჩემში არსებული სიძულვილი გაორმაგდა. მძაგდა მის დად წოდებული არსება, რომელიც ბრმა, ყრუ და მუნჯი იყო თავის ძმასთან, რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა. თავისმა სიყვარულმა წაართვა საღად აზროვნების უნარი და ნილისთვის იყო თავიდანვე ტოქსიკური იყო. სამწუხაროდ, არც ნილი იყო მეგანისთვის ჯანსაღი. კლავდნენ ერთმანეთს და ვერ ხვდებოდნენ ამას. თუმცა არა, ნილი ხვდებოდა, მეგანი კი არ ან ვერ.
დარბაზს მივუახლოვდი და ბურთის ხმა მომესმა. ვიცოდი, რომ ის იყო, ამიტომ დაუფიქრებლად შევედი.
- გამარჯობა. - მივესალმე და მაღლა აღმართული ბურთით ხელში გახევდა. არ მელოდა, მაგრამ წამით შევამჩნიე, რომ თვალები გაუნათდა ჩემი დანახვისას. საკუთარი თავი მეზიზღებოდა, რადგან მასთან გამოჩენით საფრთხეში ვაგდებდი.
- კორნელ! - წამოიძახა და გაიღიმა. - რა ქარმა გადმოგაგდო აქეთ? - ბურთი მესროლა.
- ვიცოდი, რომ აქ იქნებოდი და თამაში მომინდა. - ვიცრუე და მიხვდა. ბურთი კალათისკენ ვისროლე და ავაცილე.
- როგორც მახსოვს, კალათბურთის მოტრფიალე არასდროს ყოფილხარ. - ეჭვის თვალით შემომხედა, მაგრამ გაეცინა.
- ვითამაშოთ? - წავუყრუე და ბურთისკენ გავწიე.
- ვითამაშოთ. - შურდულივით ჩამიქროლა და ბურთს თვითონ დაეპატრონა.
ნახევარი საათი არაფერზე ვფიქრობდი, გარდა მასთან თამაშისა. მიხაროდა, რომ ცოტა ხნით მაინც შემეძლო მომეწყვიტა იგი რეალობას და დამენახა გულწრფელი ღიმილი მის სახეზე, როდესაც რამდენიმე ქულით გადამისწრებდა.
და რა თქმა უნდა, მომიგო.
- თამაში არ იცი, კორნელ. - ქოშინებდა და იატაკზე გაერთხა.
- ვისწავლი. - ცალყბად გამეღიმა და გადავხედე. მასზე მეტად ვიყავი დაღლილი, მაგრამ არ შევიმჩნიე.
- დრო არ არის. - თვალები ჩაუმუქდა, როცა ეს თქვა და ცუდად მენიშნა.
- რას გულისხმობ?
- დაბერდი უკვე, ვეღარ ისწავლი. - გულიანად გადაიხარხარა, მაგრამ სიყალბე მაინც გამოსჭვიოდა ამ სიცილში.
- ღლაპო, შენზე უკეთეს ფორმაში მაინც არ ვიყო.
- ჩანს ვინ როგორ ფორმაშია. - ნიშნისმოგებით მიპასუხა და წამოჯდა.
- რას მიმალავ? - პირდაპირ ვაჯახე და შევამჩნიე, რომ შეკრთა.
- მე… - მძიმედ დაიწყო. - სამყარო უსასრულოა, კორნელ?
- არავინ იცის. - მოკლედ ვუპასუხე.
- და როგორ გგონია? - დაჟინებით ჩამეკითხა.
- წრეს შევადარებდი.
- წრეს?
- ჰო.
- რატომ?
- წრეზე ვერ იტყვი, რომ რომელიმე წერტილი მისი დასაწყისი, ან დასასრულია, მაგრამ ყველამ იცის, რომ თავი და ბოლო მაინც აქვს. ის, რაც იწყება, ყოველთვის სრულდება, მაგრამ თუ წრეზე ბრუნავ, ყველაფერი უსასრულო გეჩვენება.
- ანუ, უბრალოდ, გვეჩვენება? - მოიღუშა. არ მოეწონა ჩემი პასუხი.
- მე ასე მგონია.
- მე კიდევ ვთვლი, რომ უსასრულოა სამყარო.
- რატომ?
- იმიტომ, რომ ჩემი სამყარო არასოდეს დასრულდება, რაც არ უნდა მოხდეს.
- და რა უნდა მოხდეს? - წარბი შევკარი.
- მომეჩვიე, არა? - თქვა და თვალი თვალში გამიყარა. ერთადერთი იყო, ვისთანაც მზერითი კონტაქტი დისკომფორტს არ მიქმნიდა.
- მეტსაც გეტყვი, ჩემი მეგობარი ხარ. - ეს რომ ვუთხარი, შეცბა. გონს მოეგო და ყურებამდე გაეღიმა.
- მართლა?
- ჰო.
- მე ვერ გავბედე შენთვის მეგობრის წოდება.
- რატომ?
- მიუწვდომელი ჩანხარ.
- მთავარია, რა ვარ და არა როგორი ვჩანვარ.
- ადამიანები ვერასოდეს დავინახავთ ერთმანეთს ისეთებად, როგორებიც ვართ. - თავი გააქნია.
- მართალია. უბრალოდ, არ შეგვწევს უნარი, რომ გავუგოთ ერთმანეთს. ერთმანეთის განცდებს ვერ შევიგრძნობთ ვერასდროს. - დავეთანხმე და დავიძაბე.
- მე შენ ვერასდროს გაგიგებ, კორნელ და ვერც შენ შეძლებ იგრძნო ის, რასაც მე ვგრძნობ. - თავი დახარა და ტუჩები მოკუმა.
- ცდა ბედის მონახევრეაო, არ გაგიგია? - ჩემი საუბარი ხავსჩაბღაუჭებულისას ჰგავდა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი როგორ წარიმართა ასე. მან კი თავი გააქნია.
- რა აზრი აქვს, როდესაც იცი, რომ შეუძლებელს ვერ შეძლებ? - ჰაერიც კი დაითრგუნა, წვიმის წვეთები კი განრისხდნენ და უფრო მეტი სისწრაფითა და სიმძლავრით ეხუტებოდნენ დედამიწას.
- არ მეგონა, ასე მარტივად თუ ნებდებოდი. - ჩემდაუნებურად ჩავილაპარაკე და მხოლოდ შემდეგ მივხვდი, რა ვთქვი.
- მარტივად… აი, ახლაც ვერ ვხვდებით ერთმანეთისას, ფლინ. მაგრამ ჩვენ ჰომ ვიცით, რომ მეგობრები ვართ, არა? - მომეჩვენა თუ მართლა გაკრთა მის თვალებში ცრემლი, არ ვიცი.
- მეგობრობა იმაზე მეტია, ვიდრე უბრალოდ, ერთმანეთის გაგება. მეგობრები, უბრალოდ, გუმანით ხვდებიან და უბრალოდვე აჩერებენ უფსკრულში გადასაჩეხად მომზადებულ მეგობარს. - ხმა გამიმკაცრდა და ვიგრძენი როგორ დამეწერა მსხვილი ასოებით სახეზე ბრაზი.
- უბრალოდ, შეძელი შეუძლებელი, ფლინ და გამიგე. ვიცი, შენ ყველაფერი შეგიძლია და გთხოვ…
- ნუ მთხოვ. - ვიცოდი რასაც იტყოდა. ვიცოდი და ეს მაცოფებდა.
- გთხოვ, არ გძულდეს. ამ კავშირს სამყარო, უბრალოდ, ვერ დაიტევს, მერე რა, რომ უსასრულოა. - სევდასთან ერთად მიზანდასახულობა ეხატა თვალებში და მე ვერ შევძელი.
ვერ შევძელი მისი შეჩერება. არ დავედევნე უკან და არ გამირტყამს სახეში. არ დამიბეგვავს, რათა გონს მოსულიყო. მე იგი ჩემი ხელით მოვკალი, რადგან ვიცოდი რასაც აპირებდა, მაგრამ არ შევაჩერე.
ბოლო ფრაზა, რაც მითხრა ჩემი ცხოვრების მიზანი გახდა.

"პირობა მომეცი, რომ ჩემი კლანჭებიდან საბოლოოდ გააავისუფლებ. მის უბედურებას, არ გაპატიებ."

იმ ღამესვე ჩამოიხრჩო თავი. სიცოცხლეს გამოესალმა მხოლოდ იმიტომ, რომ მეგანი გადაერჩინა, რადგან მასზე დარდით გონს არ იყო ქალი. საკუთარ თავს იდანაშაულებდა და სინდისის ქენჯნამ დაასნეულა იგი. გამუდმებით ტაბლეტებზე იჯდა, ფსიქოლოგი, ფსიქიატრი, სტაციონარი… ყოველთვის ცდილობდა, რომ არ შეემჩნია, მაგრამ ფსიქო-სომატური გამოვლინება მაინც თავისას შვრებოდა. პანიკური შეტევები, გონის დაკარგვა და გულის წასვლა მისი მუდმივი თანმდევი გახდა და ვერასოდეს წარმოედგინა, რომ ოდესმე ნილი დატოვებდა მას. ყოველთვის ეგონა, რომ პირველი მოკვდებოდა და ძმის სიკვდილს ვერასოდეს იხილავდა, მაგრამ შეცდა. ეს შეცდომა კი ძვირი დაუჯდა.
მეოცნებე ადამიანს ოცნება წაართვეს და მოსიარულე გვამად აქციეს. თუმცაღა ცდილობდა, რომ ამ ორმოდან ამოსულიყო. აგრძელებდა ცხოვრებას, მაგრამ არსებობდა, უბრალოდ. ორმოს კედლები იმდენად გლუვი იყო, რომ ჩასაჭიდი არ ჰქონდა. მე კი უნდა გავმხდარიყავი ის ადამიანი, რომელიც მას თოკს გადაუგდებდა და ამოიყვანდა ამ ორმოდან.
მძულდა და პირისპირ ამას ვერ გავაკეთებდი. ვერ ვაჩვენებდი, რომ მისი დახმარება მსურდა, ამიტომ მას ჩემში მტერი უნდა დაენახა. უნდა შევძულებოდი ისევე, როგორც მე მძულდა - მთელი არსებით, რათა ამ სიძულვილს მიეცა მისთვის ძალა, რომ უფსკრულიდან ამოსულიყო.
ამიტომაც დავდგი ეს სპექტაკლი.
ამიტომაც მოვიტანე შენს ყურამდე ეს ყველაფერი. ამიტომაც დაგითანხმე საპირისპირო არგუმენტებით, გაიძულე, რომ შენვე დაგერწმუნებინა საკუთარი თავი, რომ შეძლებდი და გსურდა ამ ე.წ. ექსპერიმენტში მონაწილეობა.
მეზიზღები, მეგან ჰემფრი, მაგრამ მე ჩემს მეგობარს პირობა მივეცი და ამ პირობას ვასრულებ.
…
თვალებგაფართოებული უმზერდა კორნელს და გამოფიტული უსმენდა მის მონოლოგს. მან საკუთარი ცხოვრების საკვანძო მომენტის შესახებ მოუყვა და ნილის ახალი მხარე გააცნო მას.
როდესაც გვგონია, რომ ერთმანეთს ვიცნობთ, ეს მხოლოდ ილუზიაა. ჩვენ სხვა ადამიანში ვხედავთ მხოლოდ იმას, რისი დანახვაც თავადვე გვსურს და მეგანიც არ იყო გამონაკლისი.
მას ნილი ტანჯულ ანგელოზად ესახებოდა, მაგრამ მე და თქვენ ვიცით, რომ ეს ასე არაა. ახლა უკვე მეგანმაც გაიგო და ვერ ხვდებოდა უნდა ეტირა თუ იმედგაცრუება ეგრძნო. თავი უნდა დაედანაშაულებინა, რომ ასე ძლიერ უყვარდა თავისი ძმა თუ ეს ისევ გააგრძელებდა მის წრეზე სიარულს?
ახლა მის გონებაში სრული ქაოსი სუფევდა, ვერ გაეგო როგორი რეაგირება უნდა ჰქონოდა და იჯდა ასე გახევებული. სიტყვასაც ვერ ეუბნებოდა ფლინს, რომელიც მორჩილად ელოდა როდის გაიღებდა ხმას ჰემფრი.
ის კი ფიქრობდა.
ათიოდე წუთი სრულ მდუმარებაში გაატარეს. არც საათი იყო კედელზე ჩამოკიდებული, რომ გულისგამაწვრილებლად ეწიკწიკა მაინც. ჩამიჩუმი არ ისმოდა და ეს თრგუნავდა კაცს. მეგანი კი ირგვლივ ვერაფერს ამჩნევდა. კადრებივით ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს მისი ცხოვრების მომენტები და აღძრავდნენ მასში ათასი ჯურის ემოციას, მაგრამ სახეზე არაფერი ეტყობოდა. ამ ათ წუთში ქალი ბედნიერიც იყო და უკიდურესად უბედურიც. სტკიოდა და უხაროდა, ხალისობდა და დასევდიანებული იყო.
ბოლოს თავი ნელა ასწია და კორნელს შეხედა.
- უბრალოდ, რატომ მე და არა ნილი, კორნელ? - რიტორიკული კითხვა დასვა და პასუხს არ დალოდებია. სევდიანად გაიღიმა და წამოდგა.
ტანში სტეხდა, ყველაფერი სტკიოდა, მაგრამ მაინც წინ მიიწევდა.
ნელა ჩაიარა კიბეები და თავისი საკნისკენ გასწია. კარი მიხურა და წამოწვა. ემბრიონის ფორმა მიიღო და ტუჩების ცმაცუნით იმეორებდა.
"რატომ მე და არა ნილი?"
კორნელს კი უსიამოვნოდ გაჰკრა, როდესაც მეგანმა ეს ფრაზა წარმოთქვა. თავი ცოტათი დამნაშავედ იგრძნო, მაგრამ მიხვდა, რომ მეგანი თვითონ მივიდა ამ დასკვნამდე, თუ შეიძლება ამას ასე ვუწოდოთ.
არ იცოდა კაცმა სწორად აკეთებდა ყველაფერს თუ არა, მაგრამ ხვდებოდა, რომ, უბრალოდ, შორიდან მზერა და მეგანის ცხოვრებაზე ფარული ზემოქმედება პირობის შესრულებას არ ნიშნავდა. ამიტომაც უნდა ჩარეულიყო და ამოეყვანა მეგანის სინდისის ობობის წებოვანი ქსელიდან. მაგრამ გამოუვიდა, კი? იქნებ, უფრო გაუმძაფრა დანაშაულის გრძნობა ქალს? უნდა სცოდნოდა თუ არა ეს ყველაფერი? იქნებ, არცოდნით უფრო ბედნიერი იქნებოდა?
ამ კითხვებზე პასუხი კორნელს არ აქვს, მე კი ვიცი, რომ თქვენ გუმანით ხვდებით რა იქნებოდა, რომ არ გაეგო ეს ყველაფერი მეგანს.
…
"გამარჯობა, ნილ.
კორნელმა ყველაფერი მომიყვა, იცი? თურმე შენ დაგივალებია, ბედნიერი იყოს აუცილებლადო და მიუხედავად იმისა, რომ მთელი სულით და გულით ვეზიზღები, მაინც ასრულებს შენს პირობას.
კარგი ადამიანია კორნელი. საოცარი მეგობარი გყოლია, მაგრამ მასზე მაინც ვბრაზობ. იქნებ, ყველაფერი სხვანაირად ყოფილიყო, შენს სიცოცხლეშივე რომ მოსულიყო ჩემთან და ეს ყველაფერი მოეყოლა? იქნებ, მე სხვანაირად მეფიქრა და შევცვლილიყავი. ნუთუ, არ იცოდა შენგან, რომ შენი გულისთვის ყველაფერს გავაკეთებდი. იმისთვის, რომ შენ ბედნიერი ყოფილიყავი…
მართალია კორნელი. მე შენთან ბრმა, ყრუ და მუნჯი ვიყავი ამ მომენტამდე. ვერ ვამჩნევდი იმას, რაც ცხვირწინ მქონდა. ვერ ვიაზრებდი და ვერ ვაანალიზებდი. ჩემი ბრალია და ძალიან მიჭირს იმის გააზრება, რომ მე მოგკალი.
ჩემი დამოკიდებულებით, ჩემი გრძნობებით, ჩემი გადაზედმეტებული სიყვარულით მოგკალი. შენ კი იმდენად გიყვარდი, რომ თავი მოიკალი.
ეგოისტი ხარ, იცი? ეგოისტი ბავშვი, რომელმაც გადაწყვიტა, რომ სიკვდილი გამოსავალია. რომ თუ მოკვდებოდი, მე აღარ ვიდარდებდი და შევეგუებოდი ამ ყველაფერს, მაგრამ… ნეტავ ერთი წამით მაინც არ გაივლე გონებაში, რომ - რას იგრძნობს ჩემი და, როდესაც ჩამომხრჩვალს მნახავს? როდესაც მიხვდება, რომ აღარ ვარ? როდესაც მისი ცხოვრების მთავარი ადამიანი მას დატოვებს?
ეგოისტი ხარ, რადგან არ ჩათვალე საჭიროდ, რომ გესაუბრა ჩემთან ამაზე.
მაპატიე, რომ ვერ წავიკითხე შენს თვალებში ის, რისი წაკითხვაც კორნელმა მოახერხა. მაპატიე, რომ შენს სიჩუმეში ყრუ გმინვის გაგონება ვერ შევძელი და მაპატიე, რომ საკუთარ თავში ვცდილობდი ჩემი დარდების მოკვლას.
იქნებ, მე რომ წამომეწყო საუბარი, შენც გაგჩენოდა სურვილი გაგეზიარებინა ჩემთვის შენი წუხილი…
მაგრამ არ აქვს აზრი, რა იქნებოდა - იქნებ.
რატომ მე და არა შენ?
ამ კითხვაზე პასუხს ვერასოდეს გავიგებ და ეს მკლავს.
მაგრამ მე ცოცხალი ვარ და შენთვის მოცემული პირობის შესრულებაში დავეხმარები კორნელს.
გმადლობ, რომ იყავი ჩემს ცხოვრებაში ის მოკლე ხანი და გპირდები, რომ შენს წილ სიცოცხლესაც მე ვიცხოვრებ, რათა ორივე ბედნიერები ვიყოთ.
გმადლობ, ნილ."


XVIII

დღეები ერთმანეთს მისდევდნენ და საკუთარი უღიმღამობით აკვირვებდნენ სამყაროს. მეგანისთვის კი როდის თენდებოდა და როდის ღამდებოდა სულერთი იყო. ერთსა და იმავე პოზაში იწვა მთელი დღეები და არ ანაღვლებდა, რომ მზის სხივები მინდორში ყვავილებს ეალერსებოდნენ, მთვარე კი ვერცხლისფერ ნათებას ჩუქნიდა მათ.
მისთვის დრო გაჩერდა.
გაჩერდა მაშინ, როდესაც კორნელმა ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა და თავი სულ სხვანაირ რეალობაში ამოაყოფინა.
რა არის რეალობა? ჩვენ რეალობად აღვიქვამთ მხოლოდ იმას, რის შესახებაც ვიცით. თუ რაღაცის არსებობის შესახებ არ ვიცით, იგი ჩვენთვის უბრალოდ არ არსებობს და ამ რეალობაში ვცხოვრობთ. როდესაც გავიგებთ, ჩვენი რეალობა ან მთლიანად იცვლება, ან უმნიშვნელოდ.
მეგანისთვის კი დედამიწამ პოლუსები შეიცვალა. ყველაფერი თავდაყირა დადგა და დროის ათვლაც შეწყდა, ან თავიდან დაიწყო. ვინ იცის…
კორნელი ყოველდღე რამდენიმე საათით აკითხავდა. მდუმარედ ისხდნენ ორივენი და ვერც ერთი ბედავდა საუბრის დაწყებას.
ხვდებოდნენ, რომ ერთმანეთის მიმართ ძალიან ბევრი პრეტენზია დაუგროვდათ, მაგრამ ამასთანავე, იმასაც იაზრებდნენ, რომ ეს პრეტენზიები არსებულ რეალობას ვერ შეცვლიდა და ნილი მკვდრეთით არ აღდგებოდა.
რატომ არ შეაჩერა კორნელმა ნილი, როცა იცოდა, რომ ეს უკანასკნელი თვითმკვლელობას ჩაიდენდა?
რატომ მიიყვანა ნილის თვითმკვლელობამდე საქმე თავად მეგანმა?
ორივე დამნაშავე იყო და ეს იყო მხოლოდ ფაქტი. აზრი არ ჰქონდა ჩხუბს და დავიდარაბას.
რამდენადაც არ უნდა ეცადო წარსულს ვერ შეცვლი. მაგრამ ეს წარსული ლეშივით არ უნდა ატარო ზურგზე შემოკიდებული.
რაც უფრო მეტ დროს უთმობ განვლილ ცხოვრებას, მით ნაკლებად ცხოვრობ აქ და ახლა. საკუთარ თავს სჭირდები აწმყოში და ნუ წაართმევ აწმყოს მთავარ გმირს შენს ცხოვრებაში.
სინანული კი ყოველთვის გვიანია. ყოვლად უსარგებლო გრძნობაა, რომელსაც ტანჯვის მეტი არაფერი მოაქვს.
ე.წ. შეცდომებმა ჭკუა უნდა გასწავლოს და არა ჩაგითრიოს სინანულის ორმოში.

1.05
ზუსტად სამი თვე ამოიწურა, რაც მეგანი "ექსპერიმენტის" მონაწილე იყო და შეთანხმების მიხედვით, უნდა დაეტოვებინა ნაცრისფერი შენობა.
- წადი. - ნახევრად ღია კარში შევიდა კორნელი და მეგანის წინ დადგა.
- რა? - ვერ გაიგო ქალმა. დროის ათვლა კარგა ხანია, რაც შეეწყვიტა, ამიტომაც არ იცოდა რა დღე იყო.
- ექსპერიმენტის მონაწილე აღარ ხარ. წარმატებით გაიარე. შეგიძლია წახვიდე.
- მაგდებ?
- გაგდებ. მთელი ცხოვრება აქ ვერ იქნები. - თვალი აარიდა კაცმა.
- მზის სათვალეს რატომ ატარებ კორნელ? - თემა გადაიტანა მეგანმა და კორნელს თვალი გაუსწორა.
- დედაჩემის საყვარელმა სიგარეტი ჩამაწვა ცალ თვალში. - მოკლედ მოუჭრა და სათვალე მოიხსნა.
მეგანს გული შეეკუმშა, როდესაც დაინახა დაზიანებული თვალი, მაგრამ არ შეიმჩნია.
- თეთრი? რატომ თეთრი?
- სიცოცხლის ბოლო წუთებში მაიკი თეთრი ტანსაცმელში იყო გამოწყობილი და თეთრზე ძალიან მკვეთრად ჩანს იმ ადამიანების სისხლი, რომელიც დავღვარე. - რობოტივით პასუხობდა მის კითხვებს.
- უნდა მძულდე, კორნელ…
- გძულვარ კიდეც, უბრალოდ, ჯერ ვერ ხვდები ამას. - აღიზიანებდა, მაგრამ პასუხზე უარს ვერ ეუბნებოდა.
- ისევ, უბრალოდ… - ჩაეღიმა მეგანს.
- ზოგჯერ ჩაღრმავება უფრო მეტ კითხვას ბადებს. - გაიმეორა თავისი სიტყვები კაცმა.
- ამიტომ გირჩევნია ყველაფერი "უბრალოდ" იყოს…
- ჰო, ასე მირჩევნია.
- რატომ მპასუხობ ყველა კითხვაზე?
- იმიტომ, რომ მინდა ყველაფერი ამომწურავად იცოდე. მინდა დავრწმუნდე, რომ ყველაფერი გავაკეთე, რათა პირობა შემესრულებინა. - ხელები მუშტად შეკრა კაცმა.
- ახლა რა იქნება, კორნელ? - თავისდაუნებურად თვალები ცრემლით აევსო მეგანს. - ახლა რა იქნება?
- ახლა უნდა წახვიდე. წადი, თორემ აქ საბოლოოდ ჩარჩები.
- მე…
- უბრალოდ, წადი. ზედმეტი ფიქრის გარეშე მოშორდი აქაურობას. კოშმარივით დაივიწყე წარსული. არასოდეს შეეგუო მოცემულობას, მეგან ჰემფრი.
- შენ, კორნელ? შენ შეძლებ ცხოვრების გაგრძელებას ისე, თითქოს, არაფერი მომხდარა? შეძლებ აღდგე ფერფლიდან? - ათრთოლებული ხმით მიუგო მეგანმა.
- ვერავინ ვერასდროს შეძლებს ცხოვრების ახალი წიგნის დაწერას, მეგან. - თვალი თვალში გაუყარა ქალს. - ადამიანების მაქსიმუმი ახალი ფურცლიდან დაწყებაა.
- რა სისასტიკეა. - დანანებით გააქნია თავი ქალმა.
- ესაა ცხოვრება, ან ყოველი შემთხვევისთვის ის, რასაც ადამიანები ვუწოდებთ ცხოვრებას.
- მაგრამ ყველა სხვადასხვანაირად აღიქვამს, ყველა სხვადასხვანაირად ცხოვრობს!
- როგორც გსურს, ისე იცხოვრე. მაგრამ როგორც არ უნდა აღიქვამდე, ერთადერთი გარანტი ჩვენს არსებობაში მხოლოდ და მხოლოდ სიკვდილია. - თქვა და შეყოვნდა. ორიოდე წუთის განმავლობაში სევდანარევი მზერით ეფერებოდნენ საერთო, აწ უკვე წარსულს.
- მშვიდობით. - მიუგო კაცმა, დუმილის სახით თანხმობა მიიღო და გავიდა.
გავიდა და მას შემდეგ მეგანს კორნელი აღარ უნახავს. ბევრჯერ გაელვებულა მეგანის ფიქრებში კორნელის სახე, კორნელს კი ახსენდებოდა თუ არა მეგანი, ვერ გეტყვით.
ძლივს გადაწყვიტა ღია კარში გასვლა და მიწაზე ფეხის დაბიჯება. შემდეგ პატარა ნაბიჯები, დიდი…
ფლინის ქვეშევრდომებმა მიაცილეს ბინამდე და უხმოდ გაეცალნენ მას.
დაუძლურებული მეგანი დიდხანს იდგა გასაღებით ხელში და ბინაში შესვლას ვერ ბედავდა. ძლივს გადაატრიალა გასაღები და გააღო კარი. ძალზედ ესიმბოლურა ეს მომენტი.
მაშინ ღია კარში გასვლა არ უცდია. ახლა კი თავისი ბინის კარის ნაცვლად, მოეჩვენა, რომ თავისი ცხოვრების ჩარაზული კარიბჭე გახსნა.
ნელი ნაბიჯებით შევიდა და ცრემლები წამოსცვივდა. საკუთარი თავის წნეხს ვერ გაუძლო და იატაკზე დაეშვა.
- მეგი? - ლეონის ხმა მოესმა და შეკრთა. სლუკუნი შეწყვიტა და მიაყურადა. სწრაფი ნაბიჯებით მიიწევდა მისკენ ლეონი. - მეგი, როგორ ხარ? რამე ხომ არ დაგიშავა იმ ნაბი'ჭვარმა? - ანერვიულებული ჩანდა, მაგრამ მეგანმა ვერაფერი შეამჩნია. გახევებული იჯდა და უყურებდა.
"რა არის მეგობრობა?"
"ერთადერთი მეგობარი გყავს."
მსწრაფლ გაიელვა მის გონებაში ფლინის ფრაზებმა.
- კარგად ვარ. - ამოიკნავლა და წამოდგომა სცადა. ძლივძლივობით შეძლო საკუთარ მისაღებში შესვლა, ლეონის ხელზე დაყრდნობილმა.
რის ვაივაგლახით მიაღწია დივნამდე და დაჯდა.
ოლივია ადგილს იყო მილურსმული, გასაცოდავებული მეგანის შემყურე.
ჟღალი თმები გახუნებოდა, ლურჯი თვალები კი ჩამუქებოდა. მზერაც კი შეცვლილი ჰქონდა. დაბერებული და დაბრძენებული მოხუცი ქალი გეგონებოდათ. ჩავარდნილი ლოყები და გაძვალტყავებული სხეული... სულაც არ ჰგავდა იმ მეგანს, რომელსაც იცნობდა. სინდისის ქენჯნამ შემოუტია და ცრემლი მოერია.
- როგორ ხარ? - ყელში მომდგარმა ბურთმა სიტყვა გაუწყვიტა ქალს.
- ცოცხალი. - მოკლედ მოუჭრა ჰემფრიმ და სცადა გაეღიმა, მაგრამ არ გამოუვიდა.
- მორჩა? - ყლაპავდა მარილიან ბურთულებს ოლივია.
- ალბათ, მორჩა, ან დაიწყო, არ ვიცი. - მხრები აიჩეჩა.
- მეგან ჩვენ… - საუბრის დაწყება სურდა ლეონს, მაგრამ ქალმა გააწყვეტინა.
- ვიცი.
- ვერაფერი გავაკეთეთ…
- საკმარისი გააკეთე, ოლივია. - აღიზიანებდა ეს დიალოგი.
- გვაპატიე. - აქვითინდა ქალი და ლეონის მკერდში თავი ჩარგო.
- საპატიებელი არაფერია.
- არ უნდა მომეყოლა ფლინზე შენთვის. - ახლა ლეონი ჩაერთო დიალოგში.
- შენ თუ არა, სხვა მომიყვებოდა, ლეონ.
- მე…
- რაც მოხდა - მოხდა. ნუ ჩავეძიებით. - თავი გააქნია და მოულოდნელად თემა შეცვალა.- სად არის?
- ვინ?
- სად არის?
კარზე ზარის ხმა გაისმა.
- მოვიდა.
სწრაფი ნაბიჯებით შევიდა ბინაში და გაჩერდა, როდესაც მეგანი დაინახა.
- მეგი…
- ქრისტინ. - სუნთქვა შეეკრა ქალს.
- მე… უბრალოდ, ასე… - ახსნა დაიწყო, მაგრამ დაიბნა. ჰემფრის კი გულიანად გაეღიმა.
- ვიცი, რომ კორნელს "ელაპარაკე".
- გითხრა? - შეკრთა სპენსერი.
- უბრალოდ, შემთხვევით გავიგე.
- ჰო, მინდოდა… დაგხმარებოდი. - თავი ჩაქინდრა და თითების ტეხას მოჰყვა.
- დამეხმარე კიდეც.
ოლივიამ ლეონს ხელი ჩაჰკიდა და სხვა ოთახში გაიყვანა. ინტუიციურად მიხვდა, რომ ამ ორს ბევრი ჰქონდა სალაპარაკო.
- როგორ ხარ? - გაუბედავად ჰკითხა, მიუხედავად იმისა, რომ მისი გარეგნობა ყველაფერს ამბობდა.
- უბრალოდ, ვარ. მოდი, დაჯექი. - თავის გვერდით ადგილზე მიუთითა და ქრისტინიც მითითებას დაჰყვა. - შენ როგორ ხარ? რა ხდებოდა აქ ჩემ გარეშე?
- სამსახურში ვიყავი, როდესაც ეს ორი თავზე დამადგა. მეგან ჰემფრის თუ იცნობო, მკითხეს. ჰოდა, ასე ჩავები შენს ექსპერიმენტში. - უხერხულად გრძნობდა თავს. დიდი ხანია, რაც არ ენახა, მოენატრა, მაგრამ სინდისი მაინც გულისგამაწვრილებლად კიოდა მასში.
- ექსპერიმენტი არ არსებობს.
- ვიცი… მაშ, რატომ…
- ნილი.
- რა მოუვიდა ნილს, მეგან? - ხმა გაებზარა ქრისტინს. - ნილს რა მოუვიდა? - ხელები მუშტად შეკრა და დიდრონ თვალებში ჩახედა მეგანს.
- ნილმა დამტოვა ქრისტინ. ნილმა ყველა დატოვა ჩემ გამო.
- რას გულისხმობ?
- მას უნდოდა ბედნიერი ვყოფილიყავი და ჩათვალა, რომ მასთან ერთად ამას ვერ მივაღწევდი.
- კორნელი? რა როლი აქვს აქ კორნელს?
- კორნელი ჩვენი მეგობარია, ქრისტინ.
- მაგრამ…
- რას ვგავარ, არა? - თქვა და საკუთარ სხეულზე დაიხედა. - ამ სამ თვეში ნილის ჩვიდმეტი წელიწადი ვიცხოვრე. ნუ გაგიკვირდება, რომ ჩამოვდნი.
- კორნელმა იცოდა?
- იცოდა და მძულს, რომ არაფერი გააკეთა მის გასაჩერებლად. მაგრამ არ მაქვს უფლება, რომ პრეტენზია მქონდეს მისი მისამართით. - თავი გააქნია მეგანმა.
- რატომ ? - ცახცახებდა ქალი.
- იმიტომ, რომ ჩემი ბრალიც ზუსტად იმდენივეა, რამდენიც კორნელისა.
- მეგან…
- ჰო, ქრისტინ?!
- მაპატიე, მაპატიე, რომ შენ გვერდით არ ვიყავი მთელი ეს დრო. - ცრემლებმა კალაპოტი გაჭრეს ქრისტინის ღაწვებზე.
- დედაჩემის ქმედებაში დამნაშავე არავინაა მის გარდა. ნუ ტირი, მოდი ჩემთან.
მიუხედავად მოწოდებისა, ორივე გულამოსკვნილი ტიროდა. მეგანი ტიროდა საკუთარ დანაშაულს, ქრისტინი კი საკუთარს. სამწუხარო კი ის იყო, რომ რამდენიც არ უნდა ეტირათ და ენანათ, ვერაფერს გამოასწორებდნენ. წარსულშიც რომ დაბრუნებულიყვნენ, ვერ მიხვდებოდნენ რა დააშავეს და იგივე ცხოვრებას იცხოვრებდნენ.
აზრი არ აქვს რაიმეს შეცვლას წარსულში, რადგან აწმყოში არსებული შენ შენ უკვე აღარ იქნები და ვერ მივმხვდარვარ ეს სამწუხაროა თუ საბედნიერო.
…
- რამ ჩამოგიყვანა, მეგი? - ლორა კარში შეეგება სტუმარს და სახლში შეიყვანა. მისი ამ უეცარი ვიზიტით ცოტა არ იყოს გაოცებული იყო, მაგრამ ამასთანავე, ნასიამოვნებიც.
- შენი მონახულება მინდოდა და კიდევ ერთი საქმე მაქვს. - თბილად გაუღიმა და გადაეხვია მონატრებულ ქალს. რამდენიმე წელი იყო, რაც არ ენახა, მაგრამ ამასაც ჰქონდა თავისი მიზეზი.
- როგორ ხარ, ძვირფასო? - დაუყვავა ლორამ და სამზარეულოში ფუსფუსი დაიწყო. ბევრი არაფერი ჰქონდა, ორიოდე ნაჭერი ნამცხვარი და ყავა შესთავაზა მეგანს. - გამხდარხარ ძალიან.
- კარგად ვარ. ეს… - ტუმბოზე დადებულ ნილის ბავშვობის სურათზე მზერა გაუჩერდა მეგანს.
- ჰო, ხშირად ვსაუბრობთ ხოლმე მე და ნილი. - სევდიანად გაეღიმა. გეგონებოდათ, რომ ცრემლი ჰქონდა დამშრალი და უბრალოდ, ვეღარ ტიროდა, თუმც გულით სურდა ქალს.
- რაზე საუბრობთ, ლორა?
- ძირითადად, შენზე, ჩემო ლამაზო. ძალიან უყვარხარ და სულ შენზე სურს საუბარი.
- ჰო… ჩვენი კავშირი სამყარომ ვერ დაიტია და წამართვა ჩემი სიცოცხლე. - ტკივილიანად ამოთქვა.
- ნუ იტყვი ეგრე, მეგი. ღმერთი არ მოგვივლენს ისეთ განსაცდელს, რასაც ვერ გავუძლებთ. თქვენი კავშირი იყო, არის და იქნება ამქვეყნად და იმქვეყნადაც მუდმივი. არაფერს შეუძლია მისი გაწყვეტა.
- ღმერთი, ლორა? იმ დღის შემდეგ ღმერთზე როგორ შეგიძლია ისაუბრო? - ბრაზი გაკრთა მის ხმაში.
- იმ დღის შემდეგ… სიმართლე გითხრა, იმ წყეული დღის შემდეგ მეც შემეპარა ეჭვი ღმერთის სამართლიანობაში. - აღსარებასავით ჟღერდა ეს სიტყვები. - ვფიქრობდი, ასეთ პაწია უმწეო არსებებს ამხელა გასაჭირი როგორ მოუვლინა ღმერთმა-მეთქი, მაგრამ… შემდეგ მივხვდი, რომ არა ეს გარდამტეხი მომენტი, ალბათ, ბოლო არასდროს დაუდგებოდა თქვენს ტანჯვას.
- ნუ ამბობ ეგრე, ლორა. ნუ ამბობ. ადამიანები იმისთვის ვართ, რომ თავად აღვასრულოთ სამართლიანობა. ჩვენივე მოგონილია ღმერთიც და სამართლიანობაც და ჩვენი ვალდებულებაა, რომ მას მივყვეთ.
- ამისთვის ჩამოხვედი, არა? - გაეღიმა ქალს. - ორი კვირის წინ იმშობიარა.
- ჰო. აღარ დავუშვებ, რომ ისტორია განმეორდეს. ვეღარ დავუშვებ, რომ კიდევ ერთი ცოცხალი არსების ფსიქიკა დამახინჯდეს იმდენად, რომ შემდეგ სიცოცხლე აღარ უღირდეს ამქვეყნად. - მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი, ამაზე მისი თვალები მეტყველებდნენ. იმდენი სიმტკიცე და მიზანდასახულობა დაინახა ლორამ მასში, რომ გული სიამაყითაც კი აევსო. სულ ცოტა, მაგრამ მეც მეკუთვნის მისი ამ ხასიათის ჩამოყალიბებაში წვლილიო.
- არ გჯერა მისი, მაგრამ ღმერთმა ხელი მოგიმართოს და იცოდე, შენთან ვარ. თუ…
- თუ პრობლემაა და ვიცი ვისაც უნდა მივმართო. - ახლოს მიიწია ქალთან და თავი გულზე დაადო. მშვიდი გულისცემა ჰქონდა ქალს.
- ჰო, ჩემო ლამაზო, ყოველთვის გქონდეს ჩემი იმედი.

ნელი ნაბიჯებით მიუყვებოდა ნაცნობ გზას და წვიმამ მოუსწრო. არასასიამოვნო მოგონებებით აევსო გონება და გული დაუმძიმდა. გაიხსენა ყველა ამაზრზენი მომენტი, რომელიც თავს გადახდა და წვიმის მსუბუქ წვეთებს მარილიანი წყლის სიმძიმე შეუერთდა.
თვრამეტი წელიწადი ცხოვრობდა აქ, ამ სოფელში. თვრამეტი წელიწადი უძლებდა იმ დამცირებას, რომლის გადატანაც მოუწია ე.წ. მშობლების გამო.
ფსევდო-მამამ მიატოვა. ადამიანმა, რომელიც უყვარდა სიგიჟემდე და ეგონა, რომ მასაც. თუმცა, თურმე სისხლი წყვეტდა მისი სიყვარულის საკითხს.
მამა მოვიდა და დედა შეიცვალა. წკეპლა, ქამარი, სილის გაწვნა, მძიმე ფიზიკური სამუშაო…
უსიყვარულობა და სიცივე…შემდეგ კი პატარა ანგელოზი, ნილის სახით.
შებღალული და ტანჯული ანგელოზი, რომელმაც მეგანის ნაცვლად გადაწყვიტა ყველაფერი.
მეგობრები და ნამდვილი მეგობარი.
ფლინი და ექსპერიმენტი.
წარსული და აწმყო.
ამ ფიქრებში გართული ისე მიუახლოვდა ნაცნობ სახლს, რომ ვერც კი გაიგო.
რობოტივით შევიდა ეზოში და კართან გახევდა. დასაკაკუნებლად გამზადებული ხელი ჰაერში გაუჩერდა და მხრები აუცახცახდა.
- თუ შემოსვლა გინდა, შემოდი. - შიგნიდან მოესმა ნაცნობი ხმა და გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა.
დამორჩილდა სიტყვებს და კარი გააღო. თვალებით ეძებდა და ჩვილი ბავშვით ხელში დაინახა მაგიდასთან მჯდარი.
- გამარჯობა. - უზარმაზარი ნერწყვი გადაყლაპა, სანამ ამას იტყოდა.
- გამარჯობა, მეგან. - შერეული გრძნობები დაეუფლა ქალს, როდესაც მეგანი დაინახა. ვერ გაეგო, სძულდა იგი თუ უყვარდა. ანალოგიური შეგრძნება ჰქონდა ჰემფრისაც.
- მე…
- დაჯექი. - თქვა და თვითონ წამოდგა. - ყავა, ჩაი?
- არა, გმადლობ. - თავი გააქნია მეგიმ და მძიმედ დაჯდა. მაგიდას ჩასჩერებოდა, მაგიდის ქვეშ კი თითებს იმტვრევდა.
- რძე?
- ჰომ იცი, რძეს არ ვსვამ. - თქვა და ენაზე იკბინა.
- ჰო, ჰო, ვიცი… როგორ არ ვიცი, უბრალოდ, ამდენი წელი გავიდა, იქნებ შეგიყვარდა. - დაიბნა ქალი და ასეთ დაბნეულს პირველად ხედავდა მეგანი.
- არაფერი შეცვლილა. - ძლივს იკავებდა თავს, რომ არ აქვითინებულიყო ბოლო ხმაზე. სტკიოდა, არშემდგარი ბავშვობა სტკიოდა. არშემდგარი დედაშვილობა სტკიოდა.
- ე.ი. არაფერი შეცვლილა… - მის წინ დაჯდა ქალი და ღრმად ამოიხვნეშა. - ისევ ისე გძულვარ? - შეფარვით ჰკითხა და თვალები დახუჭა, სანამ მეგანი უპასუხებდა.
- ხვდები, რომ უნდა მძულდე, ჰომ? - აწყლიანებულ თვალებს აცეცებდა დედის სახეზე. დაბერებულიყო, მაგრამ ძველებური ეშხი არ დაეკარგა. წონაში მომატებულიყო, მაგრამ ეს სისავსე უხდებოდა.
- ვხვდები… მაგრამ პატიებას არ გთხოვ.
- რა? - შოკის ტალღამ დაუარა თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე.
- მეტისმეტი თავხედობა იქნებოდა ჩემი მხრიდან. - თავი იმართლა ქალმა.
- უბრალოდ, რატომ? - ჩაიჩურჩულა მეგანმა. - რატომ? რატომ? რატომ? რა დავაშავე? რა დააშავა ნილმა?
- არაფერი, არაფერი დაგიშავებია. მას არაფერი დაუშავებია, უბრალოდ, უბრალოდ მამაშენი… მამაშენი… - ტირილი დაიწყო სტეფანიმ.
- მამაჩემი?! შეგიძლია იმ გარეწარს ასე უწოდო?!
- არა… არა. ბილი, გახსოვს, ბილი? - ვედრებით იყო სავსე მისი მზერა.
- იმ კაცზე ამბობ, რვა წლამდე რომ მზრდიდა? - ირონიულად ჩაიცინა მეგანმა.
- ასე გახსოვს, არა? - დანანებით გააქნია თავი სკოტმა.
- სხვანაირად უნდა მახსოვდეს?
- მას უყვარდი.
- მას შენც უყვარდი, მაგრამ უღალატე. - აგრესია იღვიძებდა ქალში.
- ვუღალატე… - უცნაურად გაიღიმა ქალმა. - გაუპატიურება თუ ღალატია, ჰო, ვუღალატე, მეგან.
- რა?
- ჯომ გამაუპატიურა, როცა გაიგო, რომ სხვას გავყევი ცოლად. მე კი გავჩუმდი და ბილის არაფერი ვუთხარი.
- რატომ?
- მეშინოდა… იმდენად მიყვარდა, რომ მეშინოდა მისი დაკარგვის.
- რაღატომ გაჰყევი მოძალადეს ცოლად?! - მეგანი ხვდებოდა, რომ სინამდვილეში არაფერი იცოდა იმაზე, რაც მის ოჯახში ხდებოდა.
- ეს სოფელი პატარაა, აქ ყველა ყველას იცნობს და აქ ყველა ყველაზე ლაპარაკობს, მეგან. შეიძლება შენი თაობა ამას მარტივად აღიქვამს, მაგრამ ჩემი… გაუპატიურებული ქალი, განათხოვარი ქალი, მარტოხელა დედა. ბილისგან მიტოვებული ამას ვეღარ გავუძლებდი, ამიტომაც დავრჩი ჯოსთან.
- მე რა დავაშავე, რომ რვა წლის შემდეგ შემიძულე? - თანდათან ტყდებოდა.
- შენ? დააშავე? ერთადერთი დამნაშავე აქ მე ვარ, შვილო. შენი არსებობა, შენი სისხლი ჭკუიდან მშლიდა. კაცმა, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარდა მიმატოვა იმის გამო, რომ ჩემს შვილს მისი სისხლი არ ჰქონდა და ამიტომ მძულდი. - კვლავ თვალებდახუჭული აგრძელებდა საუბარს. თვალს მომდგარი ცრემლების შეჩერება სურდა ასე, მაგრამ არ გამოუვიდა. მარილიანი წვეთები დანაოჭებულ სახეზე გზას იკვლევდნენ და წვავდნენ მას.
- ნილი? რატომ გააჩინეს ნილი ადამიანთან, რომელიც არ გიყვარდა? რატომ გაწირეს ნილი იმ ცხოვრებისთვის, რომელიც იცხოვრა? - მაგიდაზე მუშტი დაარტყა ჰემფრიმ.
- მემუქრებოდა! ყოველთვის ეგონა, რომ არ მიყვარდა, რომ მხოლოდ იმიტომ ვიყავი მასთან, რომ არ ელაპარაკათ, გესმის? უნდა დამემტკიცებინა მისთვის, რომ ეს ასე არ იყო.
- მაგრამ იყო!
- ჰო, იყო… ჩემი შეცდომა იყო, რომელსაც კიდევ და კიდევ მეტი შეცდომა დავამატე.
- ვისია? - ხმაშეცვლილმა ჰკითხა და ბავშვზე მიუთითა.
- არ ვიცი. - მოკლედ მოუჭრა ქალმა.
- რას ნიშნავს, არ იცი? - თვალები გაუფართოვდა მეგანს.
- იმას, რომ არ ვიცი. არ მსურდა მათი ალაპარაკება, რადგან არ ვიყავი ისეთი, როგორადაც შემრაცხავდნენ, მაგრამ გავხდი.
- და ამ ცხოვრების წესით გინდა, რომ ბავშვი აღზარდო? - კბილი კბილს ძლიერად დააჭირა.
- მე დედობის ღირსი აღარ ვარ, მეგან. იმის ნაცვლად, რომ ჩემი შვილები კბილებით დამეცვა, უბრალოდ, ვიეგოისტე და ცხოვრება თავზე დამემხო.
- არ ხარ, არ ყოფილხარ და არ იქნები. შენი არც ერთი სიტყვის არ მჯერა! ამაზრზენი ადამიანი ხარ და გული მერევა შენზე! რაც არ უნდა გამოგევლო ცხოვრებაში, შვილი არ იმსახურებს, რომ ტკივილი მასზე ანთხიონ! იგი არის წიგნი, რომელიც უნდა დაიწეროს. შენ კი ჩემი და ნილის წიგნებში სიძულვილის მეტი არაფერი დაგიწერია! - თქვა და წამოდგა. ქალს მიუახლოვდა და ბავშვი ფრთხილად გამოართვა, სტეფანის კი წინააღმდეგობა არ გაუწევია.
- ღირსი ვარ, რომ არ დამიჯერო. ეს ბავშვი კი იმის ღირსია, რომ სიყვარულით სავსე ოჯახი ჰყავდეს. - წამოდგა და ცრემლები მოიწმინდა. - მშვიდობით, მეგან.
თქვა და გავიდა.
წიგნის პირველი გვერდი დაიწერა ბავშვის ცხოვრებაში, რომელსაც მეგანმა დედის სახელი დაარქვა. სძულდა იგი, მაგრამ ხმამაღლა ვერ თქვა, რომ მაინც უყვარდა.
ზოგი მშობელი მშობლობის ღირსი სულაც არ არის.
ზოგი მეგობარი სულ ტყუილად მიგვაჩნია მეგობრად.
ზოგჯერ ის, ვინც მტრად გვესახება, სულაც არ არის მტერი.
ადამიანები ცხოვრებას ვარაუდებზე დაყრდნობით ვაგებთ.
თუმცა ფაქტი მაინც ერთია…

ადამიანები ერთმანეთის გარეშე არაფერს წარმოვადგენთ. მხოლოდ ერთმანეთით შეგვიძლია ვიადამიანოთ.

პ.ს. არ მჯერა, რომ დასრულდა. ახლა არაფრის თქმა არ მსურს დიდად. მხოლოდ მინდა, რომ მოგისმინოთ. მადლობა მათ, ვინც მომყვებოდა.