იგნორი გასაგებია, მაგრამ ტყუილიც ადამაშვილო? გავმწარდი, მაგრამ რას გავაწყობდი. იმ, მომენტში არც ვიყავი მზად, რამე მომემოქმედა. მხოლოდ გაჩუმება შემეძლო.
- ახლა სიყვარულის სადღეგრძელოს შემოგთავაზებთ, შემდეგ კი გავერთოთ თორემ მოვაწყინეთ უკვე თავი გოგოებს. - როგორც ყოველთვის თaმადა ლაშა იყო. რა მომაბეზრებელი ტრადიციაა. ჩემზე, რომ იყოს საერთოდ ამოვიღებდი თამადის მნიშვნელობას სუფრის წესიდან. - იტყვიან, სიყვარული მხოლოდ ერთხელ მოდისო. მე, ვთვლი - რამდენჯერმეც შესაძლებელია. ანუ, იმის თქმა მინდა, რომ ხშირად, პირველივე ჯერზე არ ვხვდებით იმ ერთადერთს. მთავარია, იმედგაცრუების შემდეგ ცხოვრების ღირსეულად გაგრძელება შევძლოთ და სიყვარულმა, თუნდაც ნამდვილმა ჯანსაღად აზროვნების უნარი არ წაგვართვას. საბედნიეროდ მე, გამიმართლა და იმაზე გაცილებით უკეთესი ქალი შემახვედრა ვიდრე, ვიმსახურებ. ყველას გისურვებთ თქვენი ცალი იპოვოთ. მნიშვნელობა არა აქვს ეს, მერამდენე ცდაზე მოხდება. სათითაოდ, რომ არ თქვათ და დალიოთ ეს საღეგრძელო - არ გაპატიებთ. - დაგვემუქრა და სულმოუთქმელად დალია.
- მე, ასე ხატოვნად ვერაფერს ვიტყვი ჩემო ლაშა, მაგრამ სიყვარული მაგარი საკაიფო რამეა და ყველას დაგილოცავთ მას. ვინც გიყვართ. - როგორც ყოველთვის ლაკონურად ჩამოაყალიბა ლექსომ.
- როცა მას უყვარხარ ვინც, გიყვარს მაშინ კარგია. თუ არადა ჯობია არც არავინ შეგიყვარდეს. ასე არაა სალო? - ნიაკომ ჭიქა მომიჭახუნა. აშკარად ამოჩემებული ვყავდი იმ დღეს. თან რატომღაც, გამომცდელად მაკვირდებოდა.
- ვერ ან არ დაგეთანხმები. როცა გიყვარს, საყვარელი ადამიანის ბედნიერება - შენთან ან შენს გარეშე გაბედნიერებს. დილანდელის გამო ბოდიშს გიხდით შენ და ნუციკოს. მაგრამ ჩემს შეცვლას ნუ ცდილობთ გთხოვთ.- დიდი მონდომების მიუხედავად, ვერ შევძელი ცრემლი დამემალა.
- ,,სიყვარულს გაუმარჯოს ჩუმსა და აუხსნელს, ბიჭი რომ ვერ ამბობს და გოგო, რომ გაუგებს“. - ეს ლევან ადამაშვილი იყო. ჩემზე მოჩერებილი აი, ამ სრულიად ბანალური და თან გენიალური ფრაზით.
- იქნებ, ასე სჭირს შენს ბიჭსაც? - ენას არ აჩერებდა ნიაკო.
- მე, არანაირი ბიჭი არ მყავს და შენ ეს იცი ნიაკო. - ცივად ვუთხარი.
- ისე, მართლა, რას ნიშნავდა, რომ მითხარით შეყვარებული არ ყავს მაგრამ შეყვარებულიაო? - იკითხა ჯანომ.
- რა კითხვაა ახლა ეს? გაუბრაზდა თეკლე. შენით ვერ უნდა მიხვდე? ის, ვინც უყვარს მისი შეყვარებული არ არის.
- სხვა ჰყავს? - თანაგრძნობით შემომხედა ბიჭმა.
- არ ვიცი. შეიძლება კი, შეიძლება არა. მაგრამ უკანასკნელი ქალიც, რომ ვიყო ქვეყანაზე, ზედ არ შემომხედავს. რატომ? იმიტომ, რომ ქერები მოსწონს. სიამოვნებით გავიკეთებდი კანის გადანერგვის ოპერაციას, მაგრამ სამწუხაროდ, ისეთი ძვირი ღირს სანამ სამაგისო თანხას შევაგროვებ იმდენი წელი დამჭირდება მას ქერა და შავგრემანი კი არა, ზოგადად ქალი აღარ დააინტერესებს. მგონი ყველას დაგიკმაყოფილეთ ცნობისმოყვარეობა. ახლა კი მე დაგტოვებთ და უჩემოდ განაგრძეთ მოლხენა. - დემონსტრაციულად წამოვდექი და გასასვლელისკენ წავედი. საერთოდ არ ვიმჩნევდი ჩემი თანამეინახეების ძახილს. ერთი სული მქონდა, სახლში როდის მივიდოდი, რომ გემოზე მეტირა.

- მგონი, ეგ ადამაშვილი მომწონს. - პირველი ეს თქვა ნიაკომ, როცა ერთმანეთს შევხვდით. მომენტალურად გავქვავდი. დავბრმავდი, დავყრუვდი, მეხი დამეცა. ყველაფერი ერთად ხდებოდა ჩემს თავს. ჩემს საუკეთსო დაქალს, ჩემს ნინუცას ლევანი მოსწონდა. ლევან ადამაშვილი - ჩემი ბავშვობის სიყვარული. ჩემი ფიქრი და ოცნება. ჩემი ტკივილი და ბედნიერება ერთდროულად. რაოდენ გასაკვირიც არ უნა იყოს, მას, შანსი ჰქონდა. ის ქერა იყო, წყლისფერი თვალებით, დიდი ტუჩებითა და შხვართი ტან-ფეხით. მასთან მე რას მივიდოდი. შავგრემანი და შავთვალება. ტუჩები ნიაკოზე ლამაზი მქონდა მაგრამ... სულ ეს მაგრამ. მე, ხომ მთელი შეგნებული ცხოვრება თავი მახინჯი მეგონა, რადგან ადამაშვილს არ მოვწონდი.

- სერიოზულად? - გაუხრდა მარიშკას. - კარგი ბიჭი ჩანს. თან ფერებში მოუხდებით ერთმანეთს. - ყველა სიტყვა პირდაპირ გულში მომხვდა ისე, რომ არცერთი ამცდენია.

- ვაა, რა კარგია. მომეწონა ის ბიჭი. თან რაღაც ძალიან ნაცნობი სახე აქვს. თუმცა ვერ ვიხსენებ სად მინახავს. - დაამატა ნუცამ.

- ყავას მოვადუბ. - წამოვხტი მე. - არ მოიწყინოთ. - ახლა აქედან აორთქლებას ვისურვებდი ჯინი, რომ მყოლოდა. ალ ცეცხლში ვიწვოდი. ვერაფერს ვამბობდი და არც გაჩუმება შემეძლო.

- შენ არაფერის მეტყვი გაგუა? - მომაძახა ნიამ.- მე, რა ვქენი? ვითომ არაფერი გამიგონია. ხუთ წუთში კი, სამზარეულოდან გიჟივით გამოვვარდი. - გოგონებო, სასწრაფოდ სამსახურში გამომიძახეს. მაპატიეთ რაა უნდა გავიქცე. თან მოსაცმელსა და ფეხსაცმელს გზადაგზა ვიცმევდი. აღარ გამიგონია რა მომაძახეს. მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ სადმე შორს ყოფნა მსურდა.

მთაწმინდაზე ავედი. სკვერში განაპირა სკამზე ჩამოვჯექი და მთელი ხმით ავტირდი. ერთად გამოვიტირე ჩემი თავიც და ოცნებებიც. ხელებში თავჩარგულს დიდხანს არ ამიწევია თავი. ცოტა, რომ დავმშვიდდი სახიდან ხელები მოვიშორე. თავი ავწიე და ჯიბის, სველი სალფეთქით სახე და თვალები მოვიწესრიგე.
- ასეთ ერთგულება ს არ ველოდი სალომე. - გვერდიდან მომემა ის ხმა მე, რომ მიყვარდა. შიშით გავატრიალე თავი გვერდით. ვაითუ მართლა გავგიჟდი და მეჩვენებოდა. რაც არ უნდა აუჯერებელი ყოფილიყო ის აქ იყო. ჩემს გვერდით და ლურჯი მზერით მაბრუებდა.
- ლე.. ვან. - ძლივს ამოვხეთქე მისი სახელი. რვა წლის მანძილზე პირველად ვისხედით მარტოები, გვერდიგვერდ და პირველად მივმართავდი სახელით. - რას... რას გულისხმობ?
- არ მეგონა ამდენ ხანს თუ მატარებდი გულით. - ძლივს შესამჩნებვად, მაგრამ ირონიული იყო მისი ღიმილი. - გაოცებულმა შევხედე. - რატომ გიკვირს? - გაიცინა მან.
- საიდან მოიტანე, რომ შენ მიყვარხარ? - თივის ზვინში ცეცხლს ვმალავდი.
- ხუთი წელია გიყვარს ის, ვინც ხუთი წლის წინ გიყვარდა. ხუთი წლის წინ და კიდევ უფრო წინაც მე გიყვარდი. ასე, რომ მარტივი ლოგიკური ამოცანა წარმატებით ამოვხსენი. - მიპასუხა და ლოყაზე მიმეფფერა. შეუძლებელია სიტყვებით გააუფერულო ის გრძნობა, რაც მისი ხელის შეხებისას დამეუფლა.
- რას მელაპარაკები. ჩვენ აქამდეც შევხვედრილვართ ერთმანეთს? - არ ვიცი, როგორ მოვახერხე საყვედური მეთქვა.
- გული ყოველთვის იმახსოვრებს იმას, რასაც გონება მარტივად ივიწყებს. - მითხრა და გვერდიდან მომეხუტა. ვერ ვხსნიდი მის საქციელს. სიტყვებს ხომ საერთოდ. ჩემი დახშული გონება მის ქარაგმებს ვერ სწვდებოდა. მოშორება არ მიცდია. ვიცოდი, სხვა დრო არ იქნებოდა ამიტომაც მინდოდა რაც შეიძლება დიდხანს მესუნთქა მისი ამონასუნთქი ჰაერი. ნაკუწ-ნაკუწ შემეგროვებინა სხეულიდან წამოსული სითბო. მინდოდა რამე მაინც მქონოდა სამახსოვრო.
- რატომ ხარ აქ? - მისთვის არ შემიხედავს. ცრემლით სავსე თვალებს ვმალავდი. თითქოს მე არ მოვთქვამდი მთელი ხმით რამდენიმე წუთის წინ.
- დედა უნდა მენახა. ვერ არის კარგად და ცოტა ხნით ჩამოვედი.
- საქართველოში კი არა, აქ, ჩემთან რატომ ხარ ახლა? - როგორც იქნა შევხედე. - მოიცა, რა დაემართა მართა დეიდას? სერიოზული ხომ არაფერია? - შეშფოთებულმა წამოვიძახე მე.
- დამშვიდდი ყველაფერი რიგზეა. - მართალია სერიოზული მკურნალობა მოუწევს მაგრამ საშიში არ არის. - გაიცინა მან. - ანუ მართას იცნობ? - მიღიმოდა ის. გავწითლდი. მივხვდი, გამომიჭირა.
- კი. ერთხრლ შევხვედრილვარ. ანასთან იყო შემოსული, როცა მასთან სტუმრად ვიყავი. - ვუთხარი და ისევ ავარიდე მზერა.
- ფაჟავა ანა?
- დიახ. ერთად ვიმუშავეთ რამდენიმე თვე გამომცემლობაში. და შენ ჩემს კითხვაზე პასუხი არ გაგიცია. - შევახსენე.
- დაგინახე და მოვედი. არ გკითხავ შენი ამ მდგომარეობაში ყოფნის მიზეზს. უბრალოდ დავრჩები და... და წავალ. - მითხრა მან.
- ჰო, წახვალ ... - ჩავილაპარაკე ჩემთვის. - უკვე დავმშვიდდი. მადლობა, რომ მარტო არ დამტოვე. ახლა კი, შეგიძლია წახვიდე. არ მინდა, ჩემს გამო მოცდე.
- ისე ლაპარაკობ, თითქოს ჩემზე უკეთესად არ იცნობდე ჩემს თავს. - გაოცებულმა შევხედე. - მე, ვერავინ მომაცენს ჩემი თავის გარდა. რახან აქ ვარ ესეიგი მინდა, რომ ვიყო.
- ჰოდა რატომ გინდა? მეც მაგას გეკითხები.
- შენს დაქალზე მინდოდა მეკითხა. ქერა გოგონა რომ იჯდა შენგან მარჯვნივ. - ირონიულად შემომცინა ისევ. გულში თითქოს ჩანგალი ჩმარჭვეს და აქეთ-იქით ატრიალებდნენ. თუმცა, ვიპოვე საკუთარ თავში ძალა და ასევე ირონიულად ვუპასუხე.
- და რა უნდა გეკითხა ისეთი, რასაც თავად მას ვერ კითხავდი? რა პრობლემაა?
- პრობლემა შენ ხარ. - შევკრთი.
- მე?
- ჰო, შენ. განა მოინდომებს ურთიერთობას ადამიანთან ვინც შენ გიყვარს?
- ნუ, ღელავ. არა ვინ იცის, რომ ვინც მე მიყვარს - შენ ხარ. -ვუთხარი ხმაგამტყდარმა და სასწრაფოდ წამოვდექი, რომ იქაურობას გავცლოდი.