მისი სახე, რომ ვნახე მომინდა ფანჯრიდან მომესროლა ეს წყეული თაიგული. ხელში ავიტაცე და მივიტანე კიდეც ღია ფანჯარასთან, მაგრამ ბოლო წამს გადავიფიქრე.
- მარ, მიდი რა ჩააწყვე ლარნაკში. - ვუთხარი მშვიდად და ყვავილები ხელში მივაჩეჩე მარიშკას. ყველა გაოცებული მიყურებდა. მე კი, ვითომ არაფერი მაგიდას მივუჯექი და წვენი დავისხი.
- მეგონა გადაყრიდი. - ვეღარ მოითმინა და მითხრა ლექსომ.
- ვაპირებდი კიდეც. უბრალოდ, მერე გამახსენდა, რომ სხვის გრძნობებს, თუნდაც არასასურველს პატივი უნდა ვცე. - მხრები ავიჩეჩე. - ის, რომ ვიღაც არ გიყვარს არ ნიშნავს, რომ მისი თავმოყვარეობის ფეხქვეშ გათელვის უფლება გაქვს. მივხვდი, რომ მიხვდა, რაც ვიგულისხმე. თუმცა, მისკენ არც გამიხედავს. უდარდელი სახით ვიჯექი და გემრიელად ვილუკმებოდი.
- მიზანსწრაფული ვიღაც ჩანს. - აღნიშნა კატომ.
- და რომანტიკულიც. - მეოცნებე სახით დაამატა ნათიამ და რაღაცნაირი სევდიანი მზერით გადახედა ლევანს.
- ჩემს თვალში სულსწრაფი ადამიანის შთაბეჭდილება დატოვა მხოლოდ. იმის გარკვევასაც არ მოისურვა თუ რომელი ყვავილი მიყვარდა. მისთვის მთავარი იყო, გამოეგზავნა. რაც შეეხება ყვავილების მრაველფეროვნებას აქ, მან თავის სქელ ჯიბეს გაუსვა ხაზი. თავისი ჭკუით დანმნახა, რომ მდიდარი, შეძლებული ადამიანია და ჰგონია მიყიდის. ასე, რომ ტყუილად გშურთ ჩემი. - სახტად დავტოვე ორივე.
- ასე, რატომ ფიქრობ? იქნებ იმ ადამიანისგანაა ვინც მოგწონს? - მკითხა ნათიამ. არ მინდოდდა ასე მოქცევა, მაგრამ გადავიხარხარე. თქმით არაფერი მითქვამს. მაგრამ ჩემი თქმა რა საჭირო იყო, იმდენმა ერთად წამოყო თავი.
- ჰო, აი ზუსტად ახლა ვფიქრობდი რა კარგი გემოვნება ჰქონია იმ უტიფარს-მეთქი. - ეს ნიაკო იყო.
- ნეტავ დებილი არ იყო რაა. - ეს ნუცა.
- მართლაცდა იქნებ საკმარისია სალომე? - ეს მარიშკა.
- ვინმე ცუდი პიროვნება მოგწონს? არ გიცნობ, მაგრამ ძალიან მომეწონე. ჯობია გასაშვები სისხლი უნდა დროზე გაუშვა და დაივიწყო. - ეს ნათია იყო. გამაცოფა მისმა თანაგრძნობამ. ლევანის დუმილმა. ჩემმა სიმშვიდემ გამაცოფა ყველაზე მეტად.
- ნათია, ძვირფასო. მოხარული ვარ, რომ გაგიცანი. სამეგობროში მიგიღეთ, როგორც ლევანის შეყვარებული. მაგრამ არ ნიშნავს, რომ შენც ჩვენი მეგობარი ხარ და შენგან რჩევის მიღებას ვაპირებ. დაგამშვიდებ და გეტყვი, არც ლევანია ჩვენი მეგობარი. არაფერი პირადული, უბრალოდ უცხო ხალხის თანდასწრებით ჩემი პირადულის გარჩევას არ ვაპირებ. - უცხოს განსაკუთრებით გავუსვი ხაზი. - რაც შეგებათ თქვენ ჩემო მეგობრებო კარგი იქნება, კბილების დანიშნულების ინსტრუქციას თუ გადახედავთ, ის, ხანდახან ენასაც უნდა დააჭიროთ. - საერთოდ არ ვაპირებდი კარგი გოგოს როლის თამაშს. უკვე ყელში მქონდა ყველას შეგონება. ვისაც არ ეზარებოდა ჩემზე ჭკვიანად მოჰქონდა თავი. სუფრის ყველა წევრს მოვატარე მზერა. ლაშა გაოცებული მიყურებდა. არც კატო ჩანდა სიტუაციაში გარკვეული. ჩემი გოგოები დამნაშავის სახეებით მიყურებდნენ. ლექსო საერთოდ არ მიყურებდა სივრცისთვის გაეშტერებინა თვალი და ეწეოდა. გოგა კმაყოფილი მზერა ჰქონდა, ნათია აშკარად გავაბრაზე. ლევანი? ლევანი კი... ღმერთო, როგორ მიჭირდა გამეშიფრა მის სახეზე აღბეჭდილი ემოცია.
- მართალი იყავი, აქ ნამდვილად არ ყოფილა ჩემი ადგილი. - უთხრა ნათიამ ლევანს და წამოხტა. - ლაშა, მადლობა მოწვევისთვის. მაგრამ უნდა წავიდე. მიუხედავად ყველაფრისა ბედნიერებას გისურვებთ, ყველა თქვენთაგანს. - ნაწყენი ხმა ჰქონდა მას და უკვე კარისკენ მიდიოდა. მივხვდი, დავაშავე. მაგრამ ვეღარაფერს შევცვლიდი. არ შემეძლო გაფრენილი სიტყვების მობრუნება. თუმცა, ვიტყუები. შემეძლო ბოდიში მომეხადა და სიტუაცია განმემუხტა, მაგრამ არ გავაკეთე. ზედმეტად მწარე იყო, ლევანისსთვის მოხვეული ხელის ყურება. იმდანდ მძიმე, რომ სტუმარ-მასპინძლობაც დამავიწყა ელემენტარულ ეთიკაზე, რომ არაფერი ვთქვა. ადამაშვილი, რომ უსიტყვოდ გაყვა ამაზე, ხომ საერთოდ შევიშალე. ჯანო, რომ არა სიამოვნებით ამოვაყირავებდი იმ მაგიდასაც, რომელთანაც ვისხედით და სათითაოდ დავლეწავდი ყველა ჭურჭელს. მაგრამ, ახლა არ შემეძლო. პაპაშვილთან ბოლომდე ვერ მოვიჭრიდი თავს. მაგრამ არც იმდენად ანგელოზი ვიყავი ეს ყველაფერი გამეტარებინა.
- რას გავს თქვენი საქციელი? - ადამაშვილმა კარი გაიხურა თუ არა ვეცი შეკრებილებს. - რამდენჯერ უნდა ვილაპარაკო ერთი და იგივეზე? სპეციალურად მიკეთებთ? გიხარიათ, რომ მტკენთ? მერამდენედ უნდა დამამციროთ უცხო ადამიანის თვალწინ? - სადღაც გამქრალიყო ჩემი სიმშვიდე და უკვე ვკიოდი.
- ჩვენ რა გავაკეთეთ? თვითონ გააგდე ის გოგო - თეკლე მიბღვერდა.
- რას მელაპარაკები, მართლა? - გადავიხარხარე. - და იმ გოგოს წინაშე ვინ განიხილავდა ჩემი სიყვარულის ობიექტს? რის მიღწევას ცდილობთ მართლა ვერ ვხვდები. არ მინდა დავიჯერო, რომ ადამაშვილი მართალია და მართლა არასდროს შემეძლო მეგობრების არჩევა. გილოცავთ, დღეს წარმატებით გამასწორეთ მიწასთან. - საფულეს ხელი დავავლე და სახლიდან გავვარდი. ტელეფონი არ წამიღია. არ მინდოდა არავისთან ლაპარაკი. ბავშვობიდან ყველაზე კარგად მაინც გაქცევა გამომდიოდა ჰოდა გავიქეცი. ტექნიკის მაღაზიაში ლეპტოპი ვიყიდე და ჭიათურაში წავედი. რატომ იქ? იმიტომ, რომ არავის მოუვიდოდა აზრად ამ ღვთისგან მივიწყებულ ქალაქში მოვეძებნე. მეც რა სასაცილო ვარ. მყავდა რომ ვინმე ისეთი ვინც ჩემს მოძებნას შეეცდებოდა? მთელი კვირა გავატარე იქ, ყოველგვარი კომუნიკაციის გარეშე. თუ არ ჩავთვლით სამსახურში გაგზავნილ თარგმნილ ფაილებს. ვნანობდი თუ არა მეგობრებისთვის ნათქვამ სიტყვებს? არ ვიცი. ალბათ გააზრებულად არასდრეოს ვეტყოდი ასე, მაგრამ რაც ვთქვი სიმართლე, რომ იყო წყალი არ გაუვიდოდა. ერთი კვირის თავზე გაღებულ კარში კურიერის ნაცვლად გოგა ბაღაშვილი, რომ ამესვეტა სუნთქვა შემიგუბდა. გაბრაზებული იყო, მაგრამ არ ვაპირებდი ჩემი სიტყვები უკან წამეღო.
- აქ რა გინდა ბაღაშვილო?
- სასწრაფოდ ჩაბარგდი, მივდივართ. - ცივი იყო მისი ხმა. არასდროს ასე ოფიციალურიც არ ყოფილა მისი მომართვა ჩემს მიმართ. გული მეტკინა.
- მაპატიე, მაგრამ გამოგრჩა გეკითხა მინდა თუ არა წამოვიდე.
- სისულელეების დრო არ არის სალომე, დროზე გამოეტიე. - მღელვარებას ვერ მალავდა ის.
- რა მოხდა ბაღაშვილო? - ნირი წამიხდა. რაღაც ცუდის მოლოდინმა მაშინათვე წამატეხა რქა და განმაიარაღა.
- რომ ჩავალთ გაიგებ. - მითხრა და ჩემს ჩანთას ხელი დაავლო. უხმოდ მივყევი უკან. თბილისში ისე ჩავედით გზის თვის თვალი არ მომიშორებია. უკვე დიღომში ვიყავით დუმილი, რომ დაარღვია ბაღაშვილმა.
- არა, ასე როგორ წახვედი? როგორ გაძელი, რომ არაფერი შეგვატყობინე? რა აღარ ვიფიქრეთ, სად აღარ გეძებეთ. ყველაზე უარესი წარმოვიდგინეთ და სამი დღის წინ ნიაკომ სცადა. საბედნიეროდ ცოცხალია მაგრამ შენ ჰგონიხარ მკვდარი და უნდა მიხვიე, აუცილებლად უნდა მიხვიდე, რომ არ გაიმეოროს ის სისულელე რაც გააკეთა. - მოვკვდი. ჰო, ის იყო სიკვდილი. საკუთარი თავის დასახიჩრება მომინდა. ვერც კი მივხვდი რა მანძილი გავიარეთ, როგორ აღმოვჩნდი ჯერ საავადმყოფოს ეზოში, შემდეგ ფოიეში და ბოლოს პალატაში.
- ნიაკო. - აღმომხდა დარცხვენილს, შეწუხებულს და განადგურებულს. მიკარებას ვერ ვბედავდი.
- ცოცხალი ხარ სალომე? - თვალები გაუნათდა. შემზარა მისმა დაბინტულმა ხელებმა. - არაფერია ნუ ტირი გთხოვ. - მითხრა მან და უფრო ამომიჯდა გული.
- მაპატიე, თუ, შეგიძლია მაპატიე გთხოვ. - ამოვიტირე მე და საწოლზე დავემხე.
- გაპატიებ, ოღონდ ერთი პირობით. - მითხრა მან. თავი ავწიე და მივაჩერდი. ნებისმიერი რამისთვის ვიყავი მზად, ოღონდ დანაშაული გამომესყიდა.
- ახლავე წადი და ადამაშვილი ნახე. დანარჩენს იქ გაიგებ. - ვერაფერს მივხვდი რა შუაში იყო ნიაკოს პატიებასთან ლევანი.
- რატომ?
- კითხვებს ნუ სვამ. ახლავე დაურეკე და შეხვედრაზე შეუთანხმდი. - კატეგორიული იყო ის. ტელეფონი მოვიძიე, მერე გამახსენდა, რომ არ მქონდა. ნიაკომ თავისი გამომიწოდა. უკვე აკრეფილი ნომრით. ზარი გადიოდა. მალევე მიპასუხა.
- გისმენ ნია. - უცხო ხმა ჰქონდა მასაც. ისთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს წლები არ მენახა და ახლა მისი ხმის ტემბრს ვიხსენებდი.
- მე, ვარ... - ამოვიკნავლე.
- სალომე... - წამოიძახა მან და თითქოს ამოისუნთქა. - საავადმყოფოში ხარ? - მკითხა საჩქაროდ.
- კი.
- არსად წახვიდე, გთხოვ. მალე მოვალ. - გავუთიშე, მაგრამ ვერაფერს ვხვდებოდი. ნიაკო მიღიმოდა.
- შეიძლება, ზოგჯერ ზედმეტი მოგვდის მაგრამ, ჩვენს გულწრფელობაში ეჭვი არასოდეს შეგეპაროდ, ყველას ძალიან გვიყვარხარ. - მითხრა მან. უფრო მომტეხა დანაშაულის გრძნობამ. ვერაფერი ვუთხარი. მერე, ისევ მან განაგრძო. - ახლა ლევანი მოვა. იმედია ახლა მაინც დაატან ენას ჭკუას და მორიგ სისულელეს არ ჩაიდენ. რაც არ უნდა გადაწყვიტო ჩვენ, ყველა შენთან ვართ. - უფრო დამაბნია მისმა ლაპარაკმა. ამასობაში პალატის კარი შემოანგრია ადამაშვილმა.