“წითელი ზღვა” 1 ნაწილი
-ბიჭებო მგონი ჯობია ზღვაზე გავიდეთ და იქ განვაგრძოთ ქეიფი არაა? ნიკამ ომახიანად შესძახა,ფეხზე უმალვე წამოიჭრა და თავისი ჯიპისკენ დაიძრა გზად სანდრო და ნეაც მიჰყვნენ,ყველაფერი ნორმალურად მიდიოდა,პრონციპში ყველაფერი გეგმის მიხედვით უნდა წასულიყი თუმცა ყველაფერი აირია,ბიჭები საკამოდ ნასავმები იყვნენ თუმცა არა იმდენად რომ რომელიმეს სისულელე ჩაესინა ან თუნდაც ჩხუბი აეტეხათ.ლუკა ჩემი საუკეთსო მეგობარი იყო ბავშვობიდან და ნეას შეყვარებული,ნეა კი ჩემიდაქალი იყო,ლუკა თავის მანქანასთან ხელ გადახვეული ნეასთან იდგა თან მარჯვენა ხელში სიგარეტი ეჭირა. მალევე გვერდით წითური ბიჭი მომიჯდა,ჭირფლიანი სახითა და ლამაზი სახის მოყვანილობით,გამოკვეთილი ყვრილამებით და უჩვეულოდ დიდი ლამაზი ტუჩებით,მისი მწვანე თვალები რომელიც მუდამ ანთებული მზერით მიცქერდნენ დღეს საკმაოდ ჩამცხრალი და ნაღვიალი მეჩვენებოდა,ეს სიმპათიური ბიჭუნა ჩემი ტყუპისცალი იოანე იყო.. იომ ხელი გადამხვია და შუბლზე თბილად მაკოცა,როგორც წესი ასე არადეოს იქცეოდა თუმცა ეს სიმთვრალეს დავაბრალე,გავუღიმე და თავი მხარზე ჩამოვდე,იოანემ სიგარეტს მოუკიდა რაც საკმაოდ არ მომწონდა ხოლმე,მისი ამგვარი ქცევები,ბოლო პერიოდებში კი საკმაოდ ბევრ ეწეოდა დადარდიანებული და ჩაფიქრებული იყურებოდა,ფიცხი და მფრთხალი გამხდარიყო... ადამიანი მთელი თავისი ცხოვრების მანძილზე უნარავი ბნელი მომენტები ახლავს,თუმცა ჩემი წარსული გავიკებით ბნელია,ბურუსით მოცული.სკოლა დავამთავრეთ,უნივერსიტეტებში ყველანი ჩავირიცხეთ,ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე ვიყავით,ყველაფერი გაცილებით კარგად იყო ვიდრე დღეს.გოგონები ულამაზეს კაბებში გამოწყობილიყვნენ,თმები და მაკიაჟი სპეციალურად შეეხამებინათ ერთამეთისთვის,ფრჩხილები,ფეხსაცმელი,საყურე ყველაფერი თითქოს წინასწარ გეგმავდნენ ამ ყველაფერს წლების მანძილზეო. -ბიჭებო მგონი ჯობია ზღვაზე გავიდეთ და იქ განვაგრძოთ ქეიფი არაა? ნიკამ ომახიანად შესძახა,ფეხზე უმალვე წამოიჭრა და თავისი ჯიპისკენ დაიძრა გზად სანდრო და ნეაც მიჰყვნენ,ყველაფერი ნორმალურად მიდიოდა,პრონციპში ყველაფერი გეგმის მიხედვით უნდა წასულიყი თუმცა ყველაფერი აირია,ბიჭები საკამოდ ნასავმები იყვნენ თუმცა არა იმდენად რომ რომელიმეს სისულელე ჩაესინა ან თუნდაც ჩხუბი აეტეხათ.ლუკა ჩემი საუკეთსო მეგობარი იყო ბავშვობიდან და ნეას შეყვარებული,ნეა კი ჩემიდაქალი იყო,ლუკა თავის მანქანასთან ხელ გადახვეული ნეასთან იდგა თან მარჯვენა ხელში სიგარეტი ეჭირა. მალევე გვერდით წითური ბიჭი მომიჯდა,ჭირფლიანი სახითა და ლამაზი სახის მოყვანილობით,გამოკვეთილი ყვრილამებით და უჩვეულოდ დიდი ლამაზი ტუჩებით,მისი მწვანე თვალები რომელიც მუდამ ანთებული მზერით მიცქერდნენ დღეს საკმაოდ ჩამცხრალი და ნაღვიალი მეჩვენებოდა,ეს სიმპათიური ბიჭუნა ჩემი ტყუპისცალი იოანე იყო.. იომ ხელი გადამხვია და შუბლზე თბილად მაკოცა,როგორც წესი ასე არადეოს იქცეოდა თუმცა ეს სიმთვრალეს დავაბრალე,გავუღიმე და თავი მხარზე ჩამოვდე,იოანემ სიგარეტს მოუკიდა რაც საკმაოდ არ მომწონდა ხოლმე,მისი ამგვარი ქცევები,ბოლო პერიოდებში კი საკმაოდ ბევრ ეწეოდა დადარდიანებული და ჩაფიქრებული იყურებოდა,ფიცხი და მფრთხალი გამხდარიყო... -იცი ევა ზოგჯერ გინდა რომ ცზოვრებაში რამე შეცვალო უკეთესობისკენ,ამისთვია ყველაფერზე ხარ წამსვლელი რომ რამე გამოსწორო,თუმცა საბოლოოდ ყველაფერი ჭაობისკენ მიემართება და შენც მასში ეშვები... იოანეს ნათქვამმა გამაოცა,თითქოს მასში შიგნით აურზაური ყოფილიყოს,მისი ეს სიტყვები მიდამ ჩამესმის ყურში,რისი გამოსწორება სურდა მას და რა იყო ამის მიზეზი... იოანემ თვალები გამისწორა,მისი ლამაზი თვალები ძველებურად აციმციმდნენ,გამიღიმა და წამებში განწყობა შეეცვალა,ფეხე წამოიჭრა და სიგარეტი გადაგდო... -იო კარგად ხარ?რეებს ამბობ შენს თავს არ გავხარ? შუბლ შეკრულმა გავხესე იოანეს,რომელიც ნაძალადევი ღიმილით მიყურებდა... პირი დააღო რაღაცის სათქმელად თუმცა ჩვენი ყველას ყურადღება ლუკამ მიიბყრო რომელმაც კვლავ ბღავილი დაიწყო... -აეე..ვინ მოდის მეთქი წავიდეთ თუ რავნქათ მთელი ღამე აქ ვეყუდოთ? რამოდენიმე წამში ყველა მანქნებისკენ დაიძრა,მეც წამოვდექი ჩემი ლამაზი თეთრი კაბა რომელიც ასე ძლიერ უხდებოდა ჩემს კანისფერს და თმას შევისწორე,თმა უკან გადავიტარე და ლუკას მანქნისკენ დავიძარი სადაც ნეა და სანდრო მელოდებოდნენ ლუკა კი კვლავ გამალებით ღრიალებდა წასვლის შესახებ,ახლა შევამჩნიე თუ რაოდენ მთვრალი იყო ყველა... მანქნისკენ დავიძარი თუარა ხელში მძიმე ჭიდილი ვიგრძენი... -ევა,სახლში წადი გთხოვ გული ცუდს მიგრძნობს,იქნებ ერთხელ მაინც დაუჯერო შენს ძმას? ამ სიბნელეში ძლივსღა ვარჩევდი იოს სახეს,ვერ მივხვდი ამას ხუმრობით ამბობდა თუ სერიოზულად,ის მუდამ აოუცნობი იყო,ფარული და იდუმალი თუმცა დღეს განასკუთრებით ამოცანებით საუბრიბდა,იოანეს ხმაში რაღაც ვიგრძენი,თითქოს ამის თქმა უჭირდა,თითქოს არც უნდოდა რომ რამე ეთქვა მაგრამ ამას ვერ იზამდა,არ შეეძლო რომ არ ეთქვა.... მანქები დაიძრნენ,ხმები ნელ ნელა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა... იოანეს გაუცებულმა შევხედე ახლოს მივიწიე და მისი სახე ხელიაგულში მოვიქციე, -იო რა ხდება? იოანემ ხელი მალევე მოიშორა და მკაცრი ხმის ტონით კვლავ იგივე გაიმეორა,თავად კი ნიკოლოს მანქნისკენ გაეშირა ჩემთვის კი ტაქსის გამოძახება დაიწყო...გამწარებულმა და გაცოფებულმა დავუყვირე და მკაცრი ნაბიჯებით ნიკას მანქნისკენ გავეშურე, -რადგან ჩემი ძმა ხარ ეს იმას არ ნიშნავს რომ უფლება გაქ ყველაფერი აკონტორლო ხისთავიანო!სადაც მინდა იქ წავალ და ამას შენ არ დაგეკითხები! იოანეს პასუხს არ დაველოდე ისე სწრაფად მანქანში ჩავჯექი და კარებივ მაგარდ მივხურე... -ევააა!ხომ გითხარი სახლში წადი მეთქი! ლუკამ ანთებული თვალები მაძგერა,შიშისგან ძლივს შევხედე თვალებში და შუბლიდან თქრიალით წამოსული სისხლი დავინახე რომელიც თვალამდე ჩამოსვლოდა და ნახევარი შუბლი ყკვე დაეფარა,ტუჩის ნაწილი გაჰხეთქვიდა და თვალები აარამვეყნიურად. გაფართოებოდა.. -რა..რა დაგემართტ იჩხუბეთ?ესენი ვინარიან?აქ რაუნდათ?შენგან რაუნდათ იო??? -ევაა ნუ მაწყვეტინებ,კარგად მომისმინე და ყური მიგდე,ახლავე სახლში წადით ყველანი! იოანემ ძალით მანქანაში ჩამტენა,ნეაც მალევე გვერდით მომიჯდა,თუმცა საბა და ლუკა იოანეს გაყვნენ,ამ ჩაბნელებულ გარემოში ვერაფერს ვამჩნევდით,მალევე საბა ჩვენი მანქისკენ გამობრუნდა... სწორედ ამ დროს აირია ყველაფერი,გავიგონე ხმა როგორ შემოჰკრა ერთ ერთმა მათგანმა ტაში,შემდეგ გავიგონე ღრიალი,სიახლი მანქნაზე...ყვირილი,იარაღის სრილის ხმა,ძვლებია გატეხვის ხმა,სული თითქოს ჩემგან ამოვიდაო,ყველაფერი ბურსში გაეხვია,არცკი ვიცოდი რა გამოვტოვე,ბათუმის ზღვა სისხლისფრად შეიღება.... ალბათ წუთები გავიდა,ან საათები მაგრამ მახსოვს მუხლებზე დამხობილი ჩემი თავი,ის შეგრძნება რაც დღემდე მაქვს,ის ტკივილი თითქოს მე მოკვვდი,თითქოს ჩემი ნაწილი აღარ იყო,მე გარდავიცვალე მაგრამ თან ცოცხალი ვიყავი,ხელებს დავაცქერდი რომელიც სისხლით მოტქვრეფილი იყო,ჩემი თეთრი კაბა რომელიც წითელი გამხდარიყო,ორგვლივ მიმოვიხედე მაგრამ ვერაფერი და ვერავინ დავინახე,თუმცა ვიგრძენი,ვიგრძენი ის აიმძიმა რაც ფეხში მაწვა,ეს დასახუჩრებული სახე,გახეთქილი თვალი რომლისგანაც სიახლი თქრიალით მოდიოდა,თავი რომლიდანაც ხვალი მოსჩანდა ,ყველაფერს და ყველას ადგილი შეეცვალა მის ლამაზ სახეზე,მისი ტუჩები სახე,ცხვირი,მოხლოდ ერთი რამ იყო უცვლელი მისი თმა,მისი ცეცხლივით წითელი თმა..... პოლიციის ხმა გაისმა,ვერაფერს ვგრძნობდი ვერც ტკივილს ვერც სევდას და ვერ ბრაზს,არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი ასე გათიშული,არ მახსოვს რამოხდა,არაფერი ვიცოდი,ვიგრძენი როგორ ჩამავევს მანქანში ორმა პოლიციელმა,შემდექ მედდების ხმა გავიგონე რომლებიც სასწრაფოს მანქანაში ცდილობდნემ ჩემს ჩაჯდომას რაც არცთუ ისე კარგად გამოსდიოდათ,მათი ხმები თითქოს ჩემთვის უცხო იყო,ყველაფერი რაც ნაცნობი იყო ახლა უცნობი გახდა...მალევე საავადმყოფოში ამოვყავი თავი,თეთრი ოთახი პალატები,გამოდმებული ჟრიამული,ალიაქოთი და კი ილი არ წყდებოდა,ყველაფერი აირია,ბორბალი უკუღმა დატრიალდა,ის აღარა,აღარავი აღარაა.....არავინ.... -ევა კარგად ხარ? ნახნობი ხმა გაისმა,ეს ხავერდოვანი და ნაზი ხმა,თავი ხელში ავიყვანე და თავი მაღლა ავწიე,გავიღიმე,თმა უკან გავაიყარე,თავი მოვიკატუნე თითქოს ყველაფერი კარგად იყო ეს ხომ 8 თვის წინ მოხდა,ყველაფერმა გაიარა,მაგრამ მე კვლავ არ მახსოვს,კვალვ ცუდად ვგრძნობ თავს ჩემში სიცარიელეა,ყველაფერი წღვიდადმა შთანთქა და მე ამ წღვდიანიდან ვერ ვხედავ გამოსავალს,სული მტკივა და მეწვის,მე,მე ვიყავი მიზეზი იმის რაც მოხდა,ყველაფერი ჩემი ბრალია... -დიახ ქალბატონო მანანა,კარგად ვარ!შეიძლება წავიდე?თუ რათმქაუნდა დღევანდელი სექნსი დაარულდა.... მანანამ თბილადა გამიღიმა,ხელზე ხელი დამადო და წყნარი და მდვიდი ხმით მომიგო,ყველაფერი კარგად იქნება უბრალოდ ეს დროის საკითხია,შენ შეგიძლია ყველაფერი შეცვალო...ეს სიტყვები გულში ჩამრჩა,ოთახი მშვიდად დავტოვე,გონს ძლივს მოვედი,ამდენი ხნის მანძილზე ამაზე საუბარი ასე თავისუფლად ეს შეუძლებელი იყო...ფსიქოლოგის კაბინეტიდან გამოვედი,მალევე საპირფარეშოში შევირბინე და წყალი სახეზე შევისხი.ცრემლები უკვე ღაპაღუპით მომდიოდა,თავს ვერც ვიკავებდი,გული მტკიოდა,ეს ტივილი რომელიც ყველაზე დიდი დამწარე იყო,მინდოდა მეყვირა და სამყაროს გაეგონა ეს ყვირილი,მინდოდა რომ მეც მათთან ერთად ვყოფილიყავი,ეს ტვირთი ახლა ჩემზე არ იქნებოდა,მინდოდა ყველაფერი ადგილზე დამთავრებულიყო,მაგრამ ეს ჩემი ჯოჯოხეთია... ყველაფერი დასრულდა,უკვე 8 თვე გავიდა,ბათუმიდან გადმოვედით,თბილისში დავსახლდით,არ გვინდოდა კიდევ რამე გვქონოდა საერთო იმ დაწყევლილ ქალაქთან,ვიმედოვნებდით როლ ყველაფერი მშვიდად ინებოდა თუმცა ყველაფერი უარესდებოდა,მოწმე არავინ იყო,არავინ არაფერი იცოდა,თუმცა ვის ეცოდინებოდა ყველა მოკვდა,ლუკა ,ის კი ხმას ვერ იღებდა,ფსიქიატრიულში დააწვინეს,მისი მდგომარეობა საშინელი იყო,ეს მაღალი სიმპათიური ბიჭი,ნავარჯიშევი,მორაგბე ლუკა,ახლა ხმას ვეღარ იღებდა,თვალსაც კი არ ახამხამებდა,ექიმებმა თქვეს რომ ის შოკში იყო,ფსიქიკა შეერყა და საუბარიც ამიტომ არ შეეძლო,ივალიდის ეტლს მიეჯაჭვა,მოლვლელები მიდამ თავს დასტრიალებდნენ,პამპერსებიში შრადადა....მოკლედ ის ასეთ მდგომაროებაში მივიდა...მე?მე კი ჩემმა გონებამ ყველაფერი დაივიწყა თითქოს ის დღე აღ ყოფილიყო არასდროს,მხოლოდ რაღაც ნაწილი რომწლიც გინებაში ჩამებეჭდა,სხვა არაფერი,გონს მაშინაც არ ვიყავი მოსული როცა ისინი დავასაფლავეთ.. მეც მკვდარი ვიყავი მათთან ერთად თუმცა ერთი განსხვავებით მე შინაგანად მოვკვდი თუმცა ვხოვრების გაგრძელებას ვსწავლობდი რომელიც არ მინდიდა,ისინი...ისინი კი ნამდვილად აღარ არიან აქ...ვცილობდი რომ მესწავკა როგორ გამწგრძელბი და ცხოვრება,თუმცა ეს იმაზე რთული აღმოჩნდა ვიდრე მე მეგონა,უნივერსიტეტშიც კი დავიწყე სიარული,გეოლოგი მინდოდა ვყოფილიყავი,მიდამ ეს მინდოდა,თუმცა ახლა მხოლოდ ერთი რამ მინდა და ეს”სიკვდილია” |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
