იმ დღეს ძალიან წვიმდა,ატალახებულმა და სველმა შევაღე უნივერსიტეტსი კარი და სწორედ ამდროს ამიცურდა ფეცხი,წინასწარ დამეღრიჯა სახე,როცა წარმოვიდგენე ,როგორ მეტკინა,ამდროს ვიღაცამ დამიჭირა
-რაიყო გოგო,მერამდენედ უნდა წაიქცე,რა ახალი ფეხადგმული ბავშვივით დადიხარ?-გამეცინა..
-სწორად აღნიშნე და ღიმილით ვაგრძელებ სიარულს..
-გაიგე?მომწომს ეს გოგო..იუმორის გრძნიბა აქვს..ხელი მიკრა გვერდზე მდგომს და მაშინღა შევხედე ჩემი გულწრფელი ღიმილით,რომელიც სახეზე შემაშრა,მაშინ როცა თვალი თვალში გავუყარე…ღმერთო სასწაული იყო,არვიცი,როგორ გადმოვცე ის რაც განვიცადე,არა ეს ერთინახვით სიყვარული ვერიქნებოდა,მაგრამ გავბრუვდი,გავშრი,რაღაცა სხვა ვიგრძენი ის რაც არავიზე მიგვრძნია,მუცელი ამეწვა თითქოს ცხელი ჩაი ჩავყლაპე და დავიფუფქე,გული ამიჩქარდა თითქოს მესმოდა კიდეც როგორ გაუდიოდა ბაგუნი,ცივმა ოფლმა დამასხა და უკვე კიბეზე ავრბოდი,რომ გავიაზრე ჩემი განცდები,ყველანაირად ვეცადე არ შემემჩნია არაფერი თუმცა არც მას შეუმჩნევია რამე.ალმაცერად გამომეხედა თავისი მოაზიელო იერით,ტუჩის ბოლოში გაკრული ღიმილით და ვითომც არავინ ვიყავი თავი შეატრიალა და გზა განაგრძო.
არა არვდავობ,მართლა არავინ ვიყავი.დარწმუნებული ვიყავი,ძალიან ბევრი ასეთი მზერა ექნებოდა დანახული და მეც უეჭველად იმ გოგოების რიცხვს მიმაწერა,რომელთაც ალბათ კლუბი ექნებოდათ გაკეთებული მისი ფანების სახელით..მაგრამ ჩემი გრძნობა სულ სხვაა.ის შეუდარებელი და ამაღელვებელია,ასე არასდროს მომწონებია..ასე არავის გავუქვავებივარ,როგორც მის მზერას და შარმს,თავს არმივცემდი უფლებას ისეთი ბიჭი მომწონებოდა რომელოც ცალმხრივი სიყვარულისთვის გამიმეტებდა ამიტომ ეს დღე წარსულში უნდა დამეტოვებინა და ამას ვიაზრებდი.
-რაო პაწ?
-ნანიიი..გულიგამისკდაა
-რაიყოო?რაგჭირს?
-არაფერიი,ლექციაზე ვფიქრობდი დაა
-ნანი ჩემი უნივერსიტეტის დაქაალია,თუმცა გადავწყვიტე არაფერი მეთქვა,პირველი იმიტომ,რომ უიმედო იყო ეს გრძნობა და მეორეც იმიტომ,რომ არმინდოდა როცა მას დაინახავდა ხელი მოეკრა,მიენიშნებინა ამ მსგავსი რამე და მერე უფრო მეტად შემემჩნია..
ლექციაზე ვიჯექი და გართული ვიყავი ფიქრებში,ის დღე ჩამივარდა,მაგრამ თავს უფლება მივეცი ეს დღე ასე გასულიყო,არმქონდა ფიქრის თავი..ვერვივიწყებდი იმ გამოხედვას..თითქოს ავად ვიყავი,სიყვარულით ავად.არა..ვერვიჯერებდი,როგორ შეიძლებოდა ვიღაცა უცნობს ასე ემოქმედა ჩემზე..ვერვხდები უბრალოდ რატომ?ძალიან ბევრი ბიჭი შემხვედრია,მაგრამ
ეს სხვა შეხვედრა იყო..არმითხრათ ბედის გვჯერაოო..გამეცინა,რომელ ბედზეა საუბარი?ჩვენ ბედს ჩვენ ვირჩევთ,ეს პეპლები მუცელში კი დროებითია..გამოფხიზლდი ნიაკო რადროს სიყვარულიააა..ჩემ თავს ვაჯერებდი,რომ ესუბრალოდ სიმპატიური ბიჭის დანახვისას გამოწვეული ერთჯერადი გრძნობა იყო და ადვილად დავძლევდი..დილით ჩვეული შემართებით ავდექი და არმიფიქრია შარმიან ბიჭზე,ნანის შევხვდი და ერთად მივედით უნივერსიტეტში სადაც უკვე ჯგუფევბად დაყოფილი ,,სასტავი’” იდგა და დღის განრიგს განიხილავდა..ლექციაზე შევედით ჩვეულებრივად,არცმიფიქრია,რომ უნდა მომეძებნა თვალებით მაინც..ლექტორი შემოვიდა და ფეხებში მოყვა ჩემი,,დამჭერი’’გუშინ და ,,ის’’,უამრავი კითხვა გამიჩნდა თავთან
-აქ რაუნდა,არა აქ არუნდა იყოს,აქ ვერიქნება,ჩემუკურსელი ვერიქნებაა,რაგჭირს ნიაკო დამშვიდდი.ვამხნევებდი ჩემს თავს და ვხვდებოდი,რომ ავცახცახდი,ფეხი ნერვიულად ავათამაშე და კალამს წვალება დავუწყე
-რაგჭირს ნიაა?
-რა?აა..არაფერი ლექცია არვიცი კარრგად და ვნერვიულობ..თავის დაძვრენა ვცადე..
-შენ არიცი?ყველა ლექცია წინასწარ გაქვს წაკითხული რასისულელეს ამბობ..გაეცინა ნანის
-ბავშვებოო,კარგიით,დავიწყოთ..ლექტორმა სია ამოიკითხა სულგანაბული ველოდი,როდის ამოიკითხავდა მის სახელს და გვარს..
-შენი გვარი სახელი მითხარი?
-გაგა გოშუანი ..
-აქამდე სად ბრძანდებოდი პატივცემულო?თითქოს ჩემს გულში იჯდა ლექტორი ეს კითხვა,რომ დაუსვა..თავჩახრილი ვუსმენდი ვითომ არმაინტერესებდა..
-გაცვლითი პროგრამით ვიყავი წასული 2თვე გერმანიაში,ბიზნესის კურსები გავიარე ამიტომ ახლა მიწევს გავიარო ეს საგანი,თან არჩევითი რომაა მე ახლა ავირჩიე, თორემ ისე მე-3 კურსზე ვარ...
უცბათ წარმოვიდგინე 2წელიწადში,უნივერსიტეტს,რომ ამთავრებდა და წინასწარ გამოვიგლოვე თითქოს ისეთი სიცარიელი ვიგრძენი ახლავე..
-ეს იცივინაა?დამიმატა ნანიმ?
-ვიზე ამბობ?თავი დავიდებილე
-ეს გაგაა
-ვინარის?
-ვინ და მარიამის შეყვარებული..
ნერწყვი გადამცდა და ნეტა დავმხვრჩალიყავი ოღონდ ეგ არგამეგო.ის იმ გოგოს შეყვარებულია,რომელიც უნივერსიტეტის ყველაზე ლამაზი გოგოა მაგრამ ძალიან ცუდი ხასიათით,სწერვა და უპატივცემულოდ რომ ექცევა ყველას აი ისეთი..მაინც არუნდა შემემჩნია რამე,კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი,რომ უნდა დამემარხა სამუდამოდ ეს ბიჭი.
-ოჰ,ყოჩაღ მარიამს,რაგინდა თვითონაც კაი გოგოა და შესაფერისიც უპოვია..
-კაი რაა..ცოდოა ეა ბიჭი მაგ გოგოს ხელში..
-შენ რაგინდა თუ უყვართ ერთმანეთი..?
-ნეტა შენ რაიცი რაარია სიყვარული.ამდროს კი მე ვიწვოდი.შინაგანად ვიწვოდი,მეტკინა ის რომ ყავდა გულისსწორი.მეტკინა რომ ვერასდროს შემამჩნევდა,ნეტა იმდღეს მართლა წავქცეულიყავი და ხელი შეეშველებინა,ღმერთო რა სულმდაბალი ვარ და მევარ ამაყი და ძლიერი გოგო,რომელიც დედას დაჰპირდა წარმატებული იქნებიდა?ამ ერთმა ფაქტმა გამანადგურა და როგორ ვისწავლიდი ცხოვრებას,გგრძნიბების მართვას თუ ასე დავეცემოდი.კიდევერთხელ შევახსენე თავს რამინდოდა და როცა ლექტორმა ლექციის მოსაყოლად გამომიძახა მიუხედავად იმისა,რომ ყველაფერი საკმაოდ კარგად ვიცოდი უბრალოდ ვიბლუყუნე,ვხვდებოდი როგორ მქონდა ლოყები გაწითლებული და მიხურდა ასე მეგონა ცეცხლი მეკიდა,ვერვსუნთქვადი და არაფერი მესმოდა,ვერცკი ვბედავდი თავი ამეწია ვიცოდი პირდაპირ მას შევხედავდი..
-რაგჭირს ნიაკო,დღეს არმომწინხარ ეს რაარის..ყოველთვის მომზადებილი ხარ დღეს რაგჭირს?ლექტორმა უფრო დამიმატა და თვალებზე მომდგარი ცრემლები,რომ არ ჩამომცვენოდა ჭერს ავხედე ზემოთ, თითქოს რამე მეგულებოდა იქ.
-თავს კარგად ვერვგრძნობდი ბოდიშით და მეცადინეობა ვერმოვახერხე.
-კარგი დაჯექი,დღეს არდაგიწერ ქულას მერე ჩამაბარე შენ არგეკადრება…უხმოდ მივუჯექი მერხს და სიცარიელეში დავიწყე ყურება..
-შენ გოგო შეყვარებული ხომარხარ რაგჭირს..
-რატო ავირჩიე მაინცდამაინც ის….
-ვინ?მართლა ვინმე შეგიყვარდა?
-რა?არა,გოგოო რაღაცეებს ვროშავ მგონი მართლა ვერავარ კარგად..
-ჯერ გამოდი გარეთ რას როშავა განახებ.ლექცია დამთავრდა თუარა გამათრია გარეთ ნანიმ და ნერვიულად დაიწყო მოძრაობა..თან ტრიალებდა თან თავისთვის ლაპარაკობდა..
-არაა..აქამდე ასე არყოფილხაარ,ვინ?ვინ?ჰჰჰ?
-რაგჭირს გოგოო გამეცინა..
-ვინ მოგეწონაა..გთხოვ ყველა მითხარი ვინც გინდა ოღონდ ის არაა..
-ვინ ისევ დავცინიი..
-გაგაა ხო?ყურში ჩამჩურჩულაა.
-რასისულელეაა,და სახეზე მეწერა რომ ვატყუებდი..
-დაგახრჩობ ნიაკო,რატო დაო რატოოო…ეგ ბიჭიი რომი..
სიტყვა არდავამთავრებინე,-კარგი, დაწყნარდი ხოო..უბრალოდ სიმპატიურია და ადრე არავის მიმართ გამჩენია ეს გრძნიბა, როგორც მის მიმართ..-ხოდა მანდვე დამარხე გთხოვ,ჯერ ის ვერ შეგამჩნევს გესმის?სულ,რომ შეგამჩნიოს მარიამი ყავს და მართლა რომ შეგამჩნიოს მარიამი არ მოგასვენებს..
-ვაიმეეე,რა დრამა დამიდგი გოგოო,ვიცი და არც ვვოცნებობ,არ ვახტები თავზე და აწი ვერც შემამჩნევ რამეს..კარგად მიცნობ და ეჭვი არუნდა გეპარებოდეს ჩემში..
-ვიცი დაო რომ გატკინე, მაგრამ რომ მიყვარხარ იმიტომ..ის არც შენი წრისაა და არც მისი გემოვნების ხარ..
-გეყო თორე გცემ..გული ისე მტკიოდა,მაგრამ სიმართლეს ამბობდა,არშემამჩნევდა, ვერკიარა არრ..მართლა არმინდოდა ცალმხრივი სიყვარული ასე,რომ როგორმე გადავიტანდიჩვენს შეხვედრებს ლექციაზე…ყოველშემთეაში ამას ვაჯერებდი თავს..
იმდღის მერე ყველაფერი თითქოს კარგად მიდიოდა,მე ჩვეულ რითმს ავუწყე ფეხი ერთი განსხვავებით მუშაობა დავიწყე,მაგრამ ამას დედას ვერვეტყვი სად..იცის რომ მარკეტში ვარ,სინამდვილეში კიდევ ვალაგებ..საღამოობით ოფისს ვალაგებ..ასე მირჩევნია,ხელფასი კარგი მაქვს დროც მაქვს ,რომ ვიმეცადინო და ასე გავხდი დამლაგებელი დიდი ამბიციებით..დრო საერთოდ არმქონდა მეფიქრა გაგაზე,ამიტომ თავს ვარწმუნებდი ყოველი მისი დანახვისას,რომ ის არავინ იყო და უბრალოდ მიზნებში ხელს შემიშლიდა..თითქოს ამართლებდა კიდეც..ახალწლებმა გაიარა და გაზაფხულიც დადგა,ამინდები გამოვიდა და ჩემი გრძნობებიც განელდა,მთლიანადთქო მოგატყუებთ მაგრამ ნაწილობრივ მაინც..კიდევ იწყებდა ჩემი გული ბაგუნს მის დანახვისას და,თვალებში ვერც კი ვუყურებდი,რადგან ვიცოდი თუ ამას გავაკეთბდი ყველაფერი თავიდან დაიწყებოდა,ისეც ფერს ვკარგავდი,რომ ვხედავდი ხომლე..-იმ ინციდენტის მერე კალგოტკა და კაბა არჩამიცვამს, რაც წავიქეცი და მეთქი დღეს კარგი ამინდია ჩავიცვამ კაბასთქო ვიფიქრე..გამოვიკვანწე და წავედი უნიში..მისული არვიყავი,კარებში მდგარმა მარიამმა,რომ დამიძახა
-ნიაკოოო..?
-ხო მარიამ..?
-ფრთხილად კალგოტკა არ გაგეხეს და ახარხარდა მთელი ჯგუფი თავისნაირებით გარშემორტყმული..
-არიდარდო,მეორეც მაქვს ჩანთაში რორამე..ვითონ შევეპასუხე და თან გაგას დამცუნავ სახეს შევხედე,რომელიც ყველაზე მეტად მირევდა გულს..
-როგორ შეიძლებოდა მოგწონებოდა ეგეთი ბიჭი,ვეჩხუბებოდი ჩემთავს და წყენასთანერთად ისევ მის ნაკვთებს ვიხსენებდი,-გეყოფაააა,ვუღრიალე ჩემს თავს,როგორ აძლევ იმ ნაძირალას უფლებას დამცინავად გიყუროს და შენ გული აგიჩქაროოს.ბოლოხმაზე ვუყვირე ჩემს თავს სარკეში და სახე ალეწილი გამოვედი საპირფარეშოდან..თავი არამიწევია მოსახვევში ისე გამოვედი და მას დავეჯახე
-ეეი,ფრთხილაად
-რა?უხეშად ვუპასუხე და მოვტრიალდი.
-წინ უნდ იყურო და ის..
-მაგას მე გადავწყყვეტ კარგი?
-მე ნუ შემაწუხებ
-ოოჰ,პერანგი არ დაგეკუჭოს თორეე..გავჩუმდი და ხმა არამოვიღე
-თორე რაა..
უბრალოდ ზურგი შევაქციე და არაფერი ვუთხარი ან ამდენისთქმა როგორ გავბედე,მართლა ძალიან გამწარებული რომ ვიყავი ალბათ მაგიტო,რას ვაპირებდი რომ მეთქვა? მარიამი იეჭვიანებსთქო?თუ არმოგიხდებათქო? რა დულელი ვარ ღმერთოო..კიდევ კარგი გავჩუმდი და რამე სისულელე არ წამოვროშე..ვიცოდი ისევ ჩემს თავს გავცემდი,უეჭველი მიხვდებოდა რომ მომწონდა..
დრო გადიოდა ვცდილობდი არცკი შემემჩნია მისი არსებოდა მაგრამ ვხვდებოდი როცა მას გავუვლიდი ახალად ვიბადებოდი,ჩავიფერფლებოდი და გვერდს,რომ გავუვლიდი ისევ ვცოცხლდებოდი სანამ ერთ დღესაც საბოლოოდ არ მოვკვდი..26.02.2018.ეს თარიღი ჩემი ცხოვრების დასასრული იყო.იამდღეს დავკარგე დედა,ჩემი ძვირფასი დედა,ჩემი ტანჯული და ცხოვრებისგან დაჩაგრული დედა,რომელსაც ჩემს წარმატებას დავპირდი და ვერც კი მოესწრო,ჩემი დედიკო,რომელიც ისე წავიდა ჩემგან ვერცმნახა წესიერად იმწელს.სული მტკიოდა.რანაირად უნდა მეცოცხლა მისგარეშე.არავინ არაფერი მითხრა დაიკომ დამირეკა,დედა შეუძლოთაა და ჩამოდიო,რასწარმოვიდგენდი,რომ ის იქ ჩასულს აღარდამხვდებოდა,მთელიცხოვრებაშრომაში გაატარა,13წელი სიყვარული მიუძღვნა კაცს რომელთანაც მხოლოდ 5წელი იყო.მჯეროდა რომ იქ მაინც იქნებოდნენ ერთად და იქმაინც არმიატოვებდა მამა.იქ მაინც იქნებოდა ბედნიერი..რამდენჯერ მინახავსმისი ნამტირალები თვალები,როცა პურისფულიც კიარგვქონდა,რამდენჯერ მინახავს მისი დაკოჟრილი ხელები და მაინც რომ აკეთებდა ყველაფერს იმისთვის რომ ჩვენ ვყოფილიყავით კარგად.ასეთი დედიკო დავკარგე,ჩემი ნატანჯი დედიკო,გონებადაკრგული და ძალამიხდილი ვიყავი,იქ დამთავრდა ჩემი სიცოცხლე,როცა მან მიგვატოვა,მე აღარც კი მიფიქრია მომავალზე,ჩემი მომავალი ჩემი და ძმა უნდა გამხდარიყო და მათზე მეზრუნა.