დილით მზის სხივებმა გააღვიძეს. შეიშმუშნა და თავი გვერდით გაატრიალა. თვალების გახელა არ უნდოდა, ფიქრობდა, ძილს შევიბრუნებო, მაგრამ არ დასცალდა.
თვალები გაახილა თუ არა მოულოდნელობისგან შეჰკივლა. გვერდით საწოლზე გელოვანს ეძინა. მშვიდი, გაწონასწორებული სახით იწვა.
-ჯანდაბა.-საკუთარ თავს დახედა. კიდევ კარგი პიჟამო ჰქონდა. გაბრაზებული წამოხტა ფეხზე და კარისკენ წავიდა. გიჟივით გამოგლიჯა და მოპორდაპირე ნომრის კარზე ხელების ბრახუნი ატეხა.
-უნამუსობაა გვანცა!-როგორც კი ბერიძეს ჰკიდა თვალი, დაუყვირა.
-რა ხდება?-წელს ზემოთ შიშველ ვიკოზე სულ აიჭრა.
-სეს, რა მოხდა?-გვანცას დაბნეულ სახეზე თავადაც დაიბნა.
-სესილია პანიკაშია, წყალი მიაშველე გვანცა.-გელოვანის დაბღვერილ სახეზე გაცეცხლდა. გვერდი აუარა და გაუჩინარდა.
-იმ ოთახში რა უნდოდა?
-და შენ რა გინდა ამ ოთახში?-თავი გადააქნია ორჯონიკიძემ.
-სიცხიანი ვარ ორჯონიკიძე, ცუდი არაფერი იფიქრო.-ვიბლიანმა ხელი ასწია იმის ნიშნად, რომ მხოლოდ იმიტომ იყო აქ ბერიძე, მისთვის მოეარა.
-შენს ძმაკაცს გადაეცი, არაა ნორმალური სხვის ოთახში ჩუმად შეპარვა.
-და თუ იმ ოთახში ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ქალი წევს?-გული აუჩქარდა გელოვანის ხმაზე.
-შენთვის ძვირფასი ქალი ახლა შენს სახლშია, შენს პერანგში გამოწყობილი და ელოდება შენს ზარს. მე არავინ ვარ!-თავი გადასწია. ცრემლები ახრჩობდა, მაგრამ არ იმჩნევდა. შიგნიდან ინგრეოდა.
-ხანდახან იმპულსურები ვართ!-ხელი გაიქნია სანდრომ.
-იმპულსების დონეზე თუ მოქმედებ, ეგ კიდევ უფრო დიდი ტრაგედიაა. მე და შენ არავინ ვართ. შეიძლება ვყოფილიყავით, მაგრამ ვერ მიგრძენი. მე შენ სივრცე მოგეცი, როდესაც მთხოვე მარტო მინდაო, დაგტოვე. გგონია მე მინდოდა ასე? არა, შენს გადაწყვეტილებას ვეცი პატივი. ერთ თვეში გავიგე, რომ ცოლი მოიყვანე. ხოდა ახლა შენს იმპულსურობაზე აგე პასუხი.-ერთხანს უყურა და ნომერში გაუჩინარდა.
მაქსიმალურად ცდილობდა, არ ეტირა, მაგრამ ამაოდ. კარი დახურა თუ არა ცრემლებმა ჯებირები გადმოკვეთეს. საწოლთან მივიდა და ვარსკვლავის ფორმაში დაწვა. ახლა სული მთლიანი ჰქონდა და არც სტკიოდა.უბრალოდ ეძნელებოდა ეს რეალობა, რომელიც ზღუდავდა. უფლებას არ აძლევდა, ხელი გაეწვდინა და საყვარელ მამაკაცს შეხებოდა.
გელოვანის სიტყვები ახლაც ტივტივებდნენ მის გონებაში. ,,ყველაზე ძვირფასი ქალი"-როგორ უთქვმოყვარეოდ ედებოდა ეს სიტყვები მის ნატკენ გულს მალამოდ.
მალევე გაიაზრა, რომ აქ წოლა და საკუთარი თავის თვითგვემა არ იყო ნორმალური და არაფერს იზამდა, სანამ გელოვანი არ გადადგამდა სწორ ნაბიჯს.
ეგოისტურად უნდოდა იმ ამბის გაგება, რომ ცოლს გაშორდა. ეს იყო სისუსტე და თავადაც ხვდებოდა, მაგრამ ბედნიერებას არ ანგრევდა. არც სანდროს იძულებას აპირებდა, უბრალოდ დაელოდებოდა, როდის გადადგამდა ამ ნაბიჯს კაცი.
-სესილია.-ცუცა ყავის ფინჯნებით ხელში ძლივს შემოვიდა და ორჯონიკიძეს ფეხებთან ჩამოჯდა.
-რომ მცოდნოდა...-თავი გააქნია.-ისევ აგრძელებს ლექციების წაკითხვას, მეგონა გადაიფიქრა. ცხოვრების იმ რიტმს უბრუნდება, რომელიც დედის გარდაცვალაბამდე ჰქონდა. იქნებ...
-იქნებ ცოლსაც გაშორდეს?-ღიმილით ახედა მეგობარს. არაფერი იკითხებოდა მის სახეზე.
-გაშორდეს ცუცა, ეს არაფერს შეცვლის. გული მატკინა და არ ვარ მზად, ასე მარტივად დავივიწყო.-ფინჯანი გამოართვა და ყავა მოსვა.
-მაგრამ ეს ყველაფერს შეცვლის.
-რას?-ირონია აეკრა.-რას შეცვლის? იმას რომ საკუთარი ხელით დაანგრია ყველაფერი? რას ფიქრობდა, როდესაც იმ გოგოსთან აწერდა ხელს? არ მაინტერესებს, რა აქვთ ან არ აქვთ. მე ერთს ვხდედავ, გელოვანმა გამცვალა სხვა ქალში. -ფეხზე წამოდგა და აბაზანისკენ წავიდა.
-როგორ იტანჯავ თავს.-მძიმედ ამოისუნთქა ბერიძემ.
-ტანჯვაზე შენ ნუ მეუბნები. -იქიდან გამოსძახა მეგობარს და გრილი წყლის ქვეშ დადგა.

საღამოს მოსალოდნელზე მეტად აცივდა. გელოვანის ნაყიდი ჰუდი ეცვა და სასტუმროს ეზოში სეირნობდა.
-გამარჯობა.-გვერდით ქერა, ხუთი წლის ოდენა ბავშვი ამოუდგა.
-გამარჯობა.-ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში.
-რა ლამაზი ხარ.-ბავშვის აღტაცებულ თვალებზე კიდევ უფრო გაუფართოვდა ღიმილი.
-შენთვისაც იგივეს თქმას ვაპირებდი.-მისკენ დაიხარა და აკოცა.
-შორიდან დაგინახე, ჩემსავით მოწყენილი ხარ.-ფეხები დააბაკუნა.
-მე?-ხო შეიძლება ასეცაა.-თავი დაუქნია ბავშვს.
-მე თინი ვარ.აქ მამას სასტუმროა და მაგიტომ ვარ.
-დედა სადაა?-სკამზე ჩამოსხდნენ.
-დედა და მამა ერთად არ ცხოვრობენ.-სესილიას უყურებდა.
ვერ მიხვდა, რა უნდა ეთქვა. დაბნეული უყურებდა.
-იმედია არ გეცოდები.-ფეხზე წამოდგა.
-არა.-მაშინვე იუარა ორჯონიკიძემ.
-მამას გაგაცნობ მერე.-ხელი დაუქნია და გაიქცა. ვერ მიხვდა, რატომ მივიდა მასთან ან რატომ უთხრა ეს ყველაფერი. დაბნეულმა გაიარა ეზო და სასტუმროში შევიდა.
-სესო.-ვიკოს ხმაზე უკან შეტრიალდა. ფოიეში ისხდნენ და ჩაის სვამდნენ. მათკენ წავიდა. ფიზიკურად არ იყო სხვა ადგილი, გელოვანის გვერდით უნდა დამჯდარიყო. ფეხზე მდგარმა აიღო ფინჯანი. არც კი გაუხედავს კაცისკენ.
-ვინ იყო ის ბავშვი?-ბერიძე ორცხობილას ჭამდა და ვიბლიანის მკლავებში განაბულიყო.
-თინი.-ისე ლამაზად ჟღერდა ეს სახელი.
-ყველაფერი გასაგებია.-გადაიკისკისა გვანცამ.
-სასტუმროს მფლობელის შვილია. მოვიდა, გამეცნო და წავიდა.-მხრები აიჩეჩა.
-საინტერესოა.-ამოიჩურჩულა.
-ხო.-მეგობარს დაეთანხმა და ოთახისკენ აიღო გეზი.
-დავისვენებ.-ბოლოსღა შეავლო თვალი გელოვანს და მალევე აქცია ზურგი.

ზედმეტი ემოციებისგან გადაღლილს როდის ჩაეძინა, ვერ მიხვდა, მაგრამ კარზე კაკუნმა გამოაფხიზლა. თავიდან ეგონა, რომ ელანდებოდა, მაგრამ რომ აღარ გაჩერდა, ფეხზე წამოდგა და ზლაზვნით მივიდა კარამდე. გამოაღო და უცხო მამაკაცს გაუსწორა მზერა.
-სესილი, შენ ხარ?-კაცის ბარიტონზე საბოლოოდ გამოფხიზლდა. ვიღაცას აგონებდა, მაგრამ ვის ვერ გაიხსენა.
-კი.-თავი დაუქნია.
-თინის მამა ვარ.-ახლა გაახსენდა ბავშვი და ნამდვილად დააკავშირა მამისა და შვილის მსგავსება.
-ააა, გისმენთ.-დაბნეული იყო.
-სიცხე აქვს, საკმაოდ მაღალი. შენს სახელს იძახის, იქნებ ცოტახანს წამოხვიდე.-აშკარად ეტყობოდა კაცს ნერვიულობა. აღარ უფიქრია, თავი დაუქნია და უკან მიჰყვა. ლურჯად შეღებილ კარს გაუსწორა მზერა, რომლის იქითაც სიცხიანი ბავშვი ბოდავდა. ვერ მიხვდა, რატომ ეძახდა ერთი დღის გაცნობილ ადამიანს თინი.
-მოვიყვანე მამი.-შვილის თავთან ჩამოჯდა და შუბლზე აკოცა.
-სესილი.-ქალს გაუღიმა-ეს მამაა.-ხელი კაცისკენ გაიშვირა.-მამაჩემი ვატო ახალკაცი.-გაიჯგიმა.
-არც კი ვიცი, რა უნდა ვთქვა.-დაბნეული იდგა ორჯონიკიძე.
-მე ვკვდები.-გულმა რეჩხი უყო.
-თინი.-განრისხდა ვატო.
-უთხარი მამა. განუკურნებელი სენი მაქვს.
-ნუ ამბობ ამას.-ზემოდან დააჩერდა კაცი.
-ჯერ სულ ხუთი წლის ხარ.-ეცადა, თემა შეეცვალა.
-ექვსის ვხდები, მაგრამ მესმის ეს ყველაფერი. მინდა, რომ ხანდახან მამასთან მოხვიდე.
-ნუ ამბობ, ნუუ.-საწოლთან ჩაცურდა კაცი.
სესილი გაოგნებული იდგა.
,,ტყუილას არაფერი ხდება"
---
ნახევარ საათში დაწერილი თავია. ვიცი, რომ უპასუხისმგებლო ვარ, მაგრამ მეტს ვერ ვწერ. ბოდიშით და მადლობა, რომ მელოდებით