ვიკოს დაბადებისდღე იყო. გრანდიოზულად აღნიშნავდა ვიბლიანი თავის 27-ე დაბადეის დღეს. უამრავი ხალხი ირეოდა.
მათ შორის ბერიძე და ორჯონიკიძეც იყვნენ. გვანცა ისეთი ლამაზი იყო, ვიბლიანი თვალს ვერ სწყვეტდა.
თუმცაღა ვიკოსთვის იქ ყველასგან გამორჩეული იმიტომ იყო ბერიძე, რომ მის გული ჰქონდა დაპყრობილი.
სესილია იმ დღეს სხვანაირი იყო. სხვანაირად უფართხალებდა გული.
სვამდნენ, დარბაზში გელოვანი რომ შემოვიდა. გვერდით ულამაზესი ქალი მოჰყვებოდა. ფოტოებიდან კიდევ არ ჩანდა ასეთი ნაზი და დახვეწილი.
-გილოცავთ!-ვიკოს მოეხვია ჯერ თეკლა და შემდეგ სანდრო. არ უყურებდა ორჯონიკიძე. სხვა ქალის ქმარი იყო ახლა გელოვანი და უხერხულად იგრძნობდა თავადაც თავს.
მრგვალი მაგიდის გარშემო ისხდნენ. სესილიასთან თორნიკე ხითარიშვილი რომ მივიდა.
-დამრთავს ნებას ამ საღამოს ყველაზე ლამაზი ქალი, ვეცეკვო?-გრანდიოზულად გასწია ხელი. უხერხულად კი შეიშმუშნა ორჯონიკიძე, მაგრამ უარის თქმა ქაჯობა იყო. ფეხზე წამოდგა და საცეკვაოდ გაჰყვა. სასიამუვნო მელოდია იყო. კაცის ხელები მოშიშვლებულ ზურგზე ეხებოდა. არაფერი ზედმეტი, უბრალოდ ცეკვავდნენ.
ჯერ ზურგით იდგა მაგიდიდან, მაგრამ შემდეგ დაატრიალდა და ახლა პირდაპირ უყურებდა გელოვანის აჭრილ სახეს. თეთრი პერანგის სახელოები ზემოთ აეკეცა. სვამდა და თვალს არ აშორებდა ორჯონიკიძეს. ცეცხლს ანთებდა მისი მზერით. მთელი სხეული დაჭიმული ჰქონდა. ვინ თუ არა სანდრომ იცოდა ხითარიშვილის ამბავი.
-გელოვანი!-გვერდით ვიკო მიუჯდა, გასანეიტრალებლად.
-ცოლი გიზის გვერდით!-შეუმჩნევლად შეანჯღრია, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა. ვერ წყვეტდა თვალს, სიცოცხლეს დათმობდა ახლა თავად რომ ყოფილიყო სესილიას წინ. ქალის ჟასმინის სურნელის შეგრძნობა საშინლად მოუნდა. მის მოშიშვლებულ ზურგზე თითების აცეკვება.
-ჯანდაბა.-ძლივს გასაგონად ამოიხრიალა. მელოდია უფრო იწელებოდა და მოთმინების ფიალა ევსებოდა. ფეხზე წამოდგა, ყველას ყურადღება მიიპყრო. თეკლა გაოცებული უყურებდა.
-მოვწევ და..-ესღა მოიფიქრა. თვალი შეავლო წყვილს და სწრაფი ნაბიჯით გავიდა შენობიდან.
-ამის დედაც.-გარეთ გასულმა მთელი ძალით მოუქნია მუშტი კედელს. წამის მეასედში შესძულდა თავი საკუთარი ეგოისტობის გამო. ხელის კანკალით გაუკიდა სიგარეტის ღერს და ღრმად შეისუნთქა მხუთავი აირი.
ერთს ღერს მეორე მიჰყვა. ცდილობდა, სახე დაელაგებინდა და ისე შესულიყო.
ვერ გამოუვიდა.
აჭრილი იყო.
ნელ-ნელა ხალხი იშლებოდა.
გვიან შევიდა, ოდნავ დაწყნარებული. თეკლა სევდანარევი სახით უყურებდა ქმარს.
დაჯდა თუ არა გვანცამ აიტეხა, სიმართლე თუ მოქმედება ვითამაშოთ, ყველა ნაცნობი დავრჩითო.
დასთანხმდნენ.
პირველივე კითხვა გვანცასა და ვიკოსი იყო. ქალბატონმა სიმართლე არჩია.
-გიყვარვარ?-თვალებში ვარსკვლავები ჰქონდა ვიბლიანს. ჯერ იუხერხულა ბერიძემ, მაგრამ მერე თითით ანიშნა.
-სულ ცოტათი ვიკაკო.-ენა გამოუყო და ყველა გაახალისა.
მეორე კითხვა თეკლასა და სესილიასი იყო. დაიძაბა ორჯონიკიძე.
-სესილია ხო?-გაეღიმა.
-კი.-თავი დაუქნია
-შეყვარებული ხარ?-წყალი გადასცდა. რა ეთქვა? კი, შენს ქმარზე გიჟივით შეყვარებული ვარო?
წამით გახედა სანდროს, რომელიც თვალებით ჭამდა.
ვერ მოატყუებდა აქ ვერავის.
-კი.-გაპარული ხმით ამოიჩურჩულა. გელოვანმა ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
ასე გაგრძელდა.
ბოლოს გვანცა და თეკლა იყვნენ.
-შვილები გინდა?-ეს კითხვა მოულოდნელი იყო. თეკლა დაიბნა, მაგრამ სესილია ცოცხლებში აღარ ეწერა. უნდოდა, ამდგარიყო და წასულიყო. პასუხის მოსმენა არ სურდა.
-კი.-ღიმილით დაუქნია თავი და ქმარს გადახედა.
გულში რაღაც ჩასწყდა სესილიას. ცრემლები მოადგა, მაგრამ უკან მიაბრუნა.
,,თუ სიყვარული ტანჯვაა, მაშინ მზად ვარ, დავიტანჯო."-ეს ფრაზა იდო მის თავში.
-ორი თვეა ერთად ხართ ხომ?-გვანცა კითხვებს არ წყვეტდა. ეს ნიშნავდა, მტკივნეულ ადგილას ფეხის დაჭერას. ანუ ორ თვეში როგორ ვერ დაორსულდის?
-მესამე დაიწყო.-თავი დაუქნია ქალმა.
-მშვენიერი. -ორჯონიკიძეს გადახედა.
-აი ჩვენი სესო რომ გამითხოვდება, ზუსტად ვიცი, მალევე ეყოლება შვილი.-ძალიან პირადს ეხებოდა გვანცა, მაგრამ ყველამ იცოდა, რატომაც.
-თხოვდება?-თეკლამ გაოცებულმა გახედა.
-რა თქმა უნდა, ჩემო კარგო. ვინ დატოვებს ამას ასე?-ხელი დემონსტრაციულად გაიშვირა მეგობრისკენ.
გელოვანი ჩუმად იჯდა. ბოლო ამბავმა კიდევ უფრო აუჩქარა პულსი. თვალს ვერ სწყვეტდა სესილიას. შესამჩნევი ხდებოდა ყველასთვის.
ალბათ მშვიდად დაიშლებოდნენ, მთვრალი ხითარიშვილი რომ არა, რომელიც სანდროს გვერდით დაჯდა.
-ცოლი რომ არ გყავდეს, ვიფიქრებდი, რომ სესილიაზე გიდგება.-იმდენად ამაზრზენი იყო თორნიკეს სიტყვები დაგროვილი სიბრაზე ყელში მოაწვა გელოვანს.
-ნაბი*ვარო.-ამოიღრინა და ფეხზე წამომდგარმა თან წაიყოლა ხითარაც.
წაბარბაცებულს ზემოდან გადაჰყვა სანდრო და ძლიერად მოქნეული ხელით მაგიდას მიაჯახა.
-სანდრო.-თეკლამ ფერი დაკარგა. ვერ ეკარებოდა ქმარს. ვიკო არ ჩარეულა, რაღაცას ელოდა ყველა. ეს რაღაცაც მალე გაჩნდა.
მკლავზე წვრილი თითები რომ შემოეხვია, დეჟავუ ჰქონდა.
-გეყოს.-ზემოდან ორჯონიკიძე დაჰყურებდა. შეშინებული მზერა ჰქონდა ქალს. როგორ უღმერთოდ ლამაზად ეჩვენა ამ წამს. ტუჩიდან სისხლი სდიოდა. ზემოდან გადახედა თორნიკეს და მერე უხეშად უშვა ხელი.
სესილიას წვრილი თითები დივნამდე გაჰყვა.
იმ მომენტში არ ახსოვდა არც ცოლი და არც არავინ. ქალის ხელები სახეზე რომ იგრძნო, თვალები დახუჭა.
-სისხლი მოგდის.-მოგუდულმა ამოილაპარაკა და სალფეთქით მოსწმინდა. იმდენად ფრთხილად აკეთებდა ყველაფერს, ღიმილს ვერ იკავებდა გელოვანი. ბოლოს შუბლი შეჭმუხნა ტკივილისგან.
-მაპატიე.-ხელები აუკანკალდა ქალს.
-არაფერია.-დაამშვიდა, მაგრამ თავად იყო დასამშვიდებელი. ზიზღით გადახედა თორნიკეს, რომელსაც ვიკო მიათრევდა.
-სანდრო.-თეკლა რომ მივიდა, სესილიამ უკან დაიხია.
-კარგად ვარ.-მის გაწეულ ხელზე თავი გასწია და ფეხზე წამოდგა.
-მადლობა სესილია, ზოგადად მაგ დროს, ვერავინ ეკარება ხოლმე.-ცრემლები გააჩერა ჯავახმაც და ქმარს მიჰყვა.
სხეული აუკანკალდა. სუნთქვა შეეკრა. დივანზე ძლივს ჩამოჯდა და წყალი მოსვა.
-სესილია.-გვანცა შემოეხვია.
-ვერ ვუძლებ.-თავადაც მოჰხვია ხელები.-ვერ ვუძლებ გვანცა.-ვერ ტიროდა, ვერაფერს აკეთებდა.
-დამშვიდდი, გთხოვ.-თმები გადაუწია.-პანიკის გარეშე.-თითი დაუქნია.- სისუსტის დრო არაა.
-ისე მიყურებს თითქოს მე დავაშავე რამე.
-ის გოგო ცოდოა მაგ იდიოტის ხელში. უსიყვარულოდ მოიყვანა. ოჯახს ახსენებს თურმე.-გელოვანს გამოაჯავრა ბერიძემ.
-არადა როგორი საყვარელია.-თავი მიაბჯინა გვანცას.
-არანაირად. რომ იცი, ადამიანს არ უყვარხარ, სად მიჰყვები? მერე იტანჯებიან. ყინულის ლოდია თავის ცოლთან ეგ სანდრო. დაგენიძლავები სე*სიც არ აქვთ.-ყურში უჩურჩულ სესილიას და ამ დროს შემოსულ წყვილზე ფერები ეცვალა.
-ჩუმად!-ხელზე მიარტყა.
-ობიექტი შემჩნეულია.-ხელის ჟესტი გააკეთა ბერიძემ და ვიბლიანის გვერდით დაჯდა.
-კარგადაა თორნიკე?-მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც იკითხა მისი ამბავი.
-შეგიძლია, გავხიდე და ნახო.-უხეში იყო გელოვანი.
-გელო.-მეგობარს შეუბღვირა ვიკომ.-კარგადაა, წაიყვანენ.
-ჩვენ წაგვიყვან ვიკაკო?-ქვემოდან უყურებდა კაცს და აგიჟებდა.
-მოდი ბაკურიანში წავიდეთ.-ვიბლიანის იდეით ყველაზე მეტად გვანცა მოიხიბლა. გვანცას ისე არ გამოუშვებდნენ, თუ სესოც არ იქნებოდა.
ბოლოს ბაკურიანის გზაზე იყვნენ. სესილია უკანა სავარძელზე იჯდა.
-სამწუხაროა, რომ ვერ მოდიხარ.-ვითომ დანანებით გააქნია თავი გვანცამ.
-სამსახურის ამბებია. დიდი სიამოვნება იქნებოდა თქვენთან.-გულწრფელი იყო ჯავახი.
-მე გავიყვან და დაგეწევით.
-აუ სანდრო.-გვანცამ გააჩერა.-მე სახლში ვერ გავალ, მამაჩემი დაკითხვის ოთახში ცხრა საათი დამსვამს. შეგიძლია სესო გაიყვანო სახლში? თბილებს ჩაალაგებს და...-მეგობრის ბრაზნარევი სახე არ შეიმჩნია.
-კი როგორ არა.-სიგარეტის ნამწვავი მოისროლა.
-შეგაწუხებთ, არაა საჭირო.-ხავსს ეჭიდებოდა.
-მაინც გადის იმ მხარეს და რა შეწუხებაა?-მხრები აიჩეჩა გვანცამ.
სხვა გზა არ იყო. თეკლა უყურებდა ფანჯრიდან.
თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია გვანცას და ვიკოს მანქანიდან გადმოვიდა.
-მოგკლავ.-ამოიჩურჩულა და გელოვანის მანქანის კარი მიიხურა.
გზაში ხმა არ ამოუღიათ. თავს უხერხულდ გრძნობდა.
,,იქნებ რა უნდა ეთქვა ქმრისთვის"-თავს სწყევლიდა.
რატომღაც ელოდა, რომ ჯერ თავად ჩამოვიდოდა, მაგრამ ამაოდ. სახლის გზას დაასგა გელოვანი. სარკიდან უყურებდა სესილიას სახეს.
-ბედნიერად!-გადასულმა ჯავახმა გაუღიმა. -სანი, რომ ჩახვალ დამირეკე ან მომწერე.
,,სანი"-სახე დაებრიცა ორჯონიკიძეს.
წინარ გადაჯდებოდა. გელოვანი მაქნანას არ დაძრავდა.
-არ გადმოხვალ წინ?-მთელი ტანით შეტრიალდა.
-გმადლობ, მშვენივრად ვარ აქ.
-სესილია.-ამოიღრინა.
-არ ვაპირებ.
-მშვენიერი, მეც არ ვაპირებ ადგილიდან მანქანის დაძვრას.-თავი სკამზე დადო და სიგარეტს გაუკიდა. ნახევარი საათი გავიდა. მოთმინების ფიალ აევსო. გადავიდა და მთელი ძალით მიიჯახუნა კარი. შემდეგ წინ ჩაჯდა და აქაც იგივე ქნა.
-კმაყოფილი ხარ?
-თანაც როგორ.-არ ჩქარობდა გელოვანი.
-ახლა შეგიძლია, წახვიდე.-ღვედი შეიკრა.
მაქნანა დაძრა. სასიამუვნო მელოდია იღვრებოდა სალონში. წვიმის წვრილი წვეთები ზედმეტად რომანტიკულს ხდიდნენ ამ საღამოს.
ტელეფონის ზარმა მოიყვანა აზრზე. უცხო ნომერს დახედა. გვერდულად გამოიხედა გელოვანმაც.
-გისმენთ.-ხმა დაეძაბა სესილიას.
-მე ვარ, თორნიკე.-ბოხი ხმა მოესმა ყურმილის იქიდან. ამაზე ფერები გადაუვიდა.
-როგორ ხარ?-მაქსიმალურად ცდილობდა, არ შეემჩნია დაძაბულობა.
-კარგად ვარ. შეგიძლი ხვალ მნახო?-იერიშზე გადავიდა ხითარიშვილი.
,,ჯანდაბა. რა უნდა? რა ვქნა?"
-ხვალ?-საეჭვოდ გახედა სანდროს, რომელმაც მანქანა გააჩერა.-არ ვიქნები ერთი კვირით აქ.
გელოვანის მოთმინება ივსებოდა.
-რომ დაბრუნდები, დამირეკე.-ესღა გაიგო და მალევე გათიშა.
კაცის დაბინდულ მზერას ვერ გაექცა.
-ვინ იყო?-ფანჯარას ჩაუწია.
-უკაცრავად?-სახე დაებრიცა.
-არ გინდა მაგარი გოგოს როლი. გეკითხები, ვინ იყო?-ტონს არ უწევდა, მაგრამ ამის ტოლფასი იყო.
-რა უფლებით მეკითხები? სახლში ცოლი გყავს.
-ეგაა ერთადერთი პრობელა?
-ახლა რას მეტყვი? მაშინ დავშორდების? აზრი არ აქვს. ჩემს ცხოვრებაში ჩარევის არანაირი უფლება არ გაქვს.-წინ გასწია თავი. დაძაბული იყო.
-არ მაქვს?-ირონიულად გაიღიმა.-ნუ მომაკვლევინებ ნურავის ორჯონიკიძე.
-შეგიძლია გელოვანო!
-სესილიაა.-დაუბღვირა.
-სახლთან მიმიყვანე.
-გზაში იყიდი.
-გითხარი მიმიყვანე.
-გზაში ვიყიდით.-ერთხელღა გადახედა და შემდეგ ისევ დაძრა მანქანა.
მთელი გზა ხმა არ ამოუღია. საიდან ნახა ტანსაცმლის მაღაზია ამ დროს თია, ვერ ხვდებოდა სესილია.
-გადმოდი.-მანქანის კარი გააღო.
-არ მინდა.
-ნუ გამაბრაზებ.-თითი გამაფრთხილებლდ დაუქნია.
-არ მაინტერესებს.
-ან შენი ნებით, ან...
-ცხოველი გახდი.-გვერდი აუარა.
-ალბათ.-თავი გააქნია და თავადაც მიჰყვა.
ორი თბილი სვიტერი იყიდა. ამაზეც დაუბღვირა გელოვანმა და ბოლოს მთელი ზამთრის საკმარი ტანსაცმლით მიდიოდნენ ბაკურიანისკენ.
თენდებოდა იქ, რომ ჩავიდნენ. მანქანა გააჩერა თუ არა სესილია გადახტა და სირბილით გაიქცა სასტუმროსკენ. ფოიეში დახვდა გვანცა.
-ნომერში მინდა.-სირბილით აიარა კიბეები და გვანცამ გააღო თუ არა კარი, შევიდა.
-ღმერთო ჩემო!-სახეზე ხელები აიფარა.
-რა მოხდა?-საწოლზე ჩამოჯდა ბერიძე.
ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა, ყველა დეტალი.
-საყვარელია.
-ნუ გადამრევ გვანცა.
-სესილია, აღარ დაკრგო მეორედ ბედნიერების შანსი.
-იმ ადამიანს ცოლი ჰყავს, რომელსაც სიგიჟემდე უყვარს.
-სე*სიც კი არ აქვთ.-ხელები გაშლა ბერიძემ.
-საიდან მოიტანე?
-ვიცი.
-საიდან?
-ვიკოსგან!-ტუჩებზე მიიფარა ხელი.-ჯანდაბა.
-გვანცა ბერიძე.
-იმ დღეს, ცუდად რომ იყავი და ისიც რომ იყო. მოკლედ, გამოვლანძღე პატივცემული ლექტორი. მერე დალიეს თურმე. ალბათ გულის ტკივილი გაანდო ვიკოს. ესეც ნასვამი იყო. დამირეკა. ვბრაზობდი და მაშინ მითხრა. კი არ წამოსცდა ან რამე, მითხრა.
-არ მჯერა. ორი თვეა ცოლი ჰყავს გვანცა.-ხელები ჩამოიტარა სახეზე.
-ცოლი არაა ეგ. ეგონა, ამ ქალში იპოვიდა იმ დაკრგულ ოჯახურ სითბოს. და უფროა, ვიდრე ცოლი. -თავი გადააქნია.
-დავიღალე.-საწოლზე ჩამოჯდა და ფანჯარას გახედა. ლამპიონები წვიმაში ფრანებს ჰგავდნენ, რომლებიც გაფრენას ლამობდნენ.
,,ტყუილად არაფერი ხდება"-ეს ფრაზა ამოუტივტივდა.
,,მიენდე დინებას"-საწოლზე გადაწვა და თვალები დახუჭა.
,,გამოიდარებს..."
---
აგერ ბატონი გელოვანის მეორე მხარეც...
იმედია, მოგეწონებათ.
06:41-ზე დასრულებული თავია.