არცერთი წამით არ მიფიქრია სწავლის გაგრძელებაზე,მიუხედავად იმის,რომ ჩემი და-ძმა არცისე პატარები იყვნენ თავს ვალდებულად ვგრძნობდი მათთვისბდედობა გამეწია..ზაფხული ისე გავიდა აზრზე კიდევ არვიყავი მოსული,ასე მეგონა კოშმარულ სიზმარში ვიყავი..ყველა ჩვენი ნათესავი შორეული თუ ახლობელი წამით არგვტოვებდა და მხარში გვედგა,რასაც ძალიან ვაფასებდი და რომარა ისინი ალბათ მეტად გაგვიჭირდებოდა..
ნანიმ უნივერსიტეტი,რომ დაამთავრა ჩემთან ჩამოვიდა და გვერდიდან არმშორდებოდა,ვიცოდი სწავლაზე უნდოდა საუბარი,მაგრამ შესაფერისის მომენტის ძებნაში უკვე სწავლის დაწყების დრო დამდგარიყო..მამიდა და ბებოც ჩემი ჭკუის დასარიგებლად მოვიდნენ
-შვილო მისმინე,ბებიავარ შენი მტერი ხომ არა,ის რაც მოხდა ყველასთვის ტრაგედიაა,ხომიცი,როგორ მიყვარდა დედაშენი,მაგრამ ასე ვერ დაეხმარები ვერც მას და ვერც შენს და-ძამს..
-ბებოო გეყოფა,ხომგთხოვე ამ თემაზე საუბარი არმინდათქო..
-ნიაკო გეყო...(ნანიმ ხმა აიმაღლა)
-შენც?
-რა მეც?ტყუილს გეუბნებიან?დედაშენს ის გაუხარდებოდა მიზნებს,რომ მიაღწევდი და არა ის ასე უბადრუკად,რომ დაჯდებოდი სახლში და ადამიანს აღარ ემგვანებოდი.
-მემგონი ზედმეტი მოგდის
-არმომდის .განაწყენებულმა ხელები აიქნია გავარდა და უცებ მომიტრიალდა
-მთელი ზაფხულია გიყურებ,რადღეშიხარ ხვდები მაინც?წამალი,რომარ დალიაო რამოგივა აცნობიერებ?და რატომ?ისინი,რომ ანერვიულო?და ხელი ჩემებისკენ გაიშვირა..
-მიყვარხარ,მაგრამ ასეთს ვეღარგიყურებ..
ჩემებს,რომ გადავხედე ისეთი სახეებით ისხდნენ მივხვდი ნანი მართალი იყო..არუნდა დავნრბებულიყავი,მათთვის და დედასთვის...
იმდღის შემდეგ ნანისთან არ მისაუბრია იქამდე სანამ უნივერსიტეტში არ გამოვეცხადე,სიხარულისგან სიცილ ნარევიტირილი დაიწყო,ერთად ვტიროდით,ეს ბედნიერების ცრემლები იყო..
დედას გარდაცვალების შემდეგ ნევროზი ავიკიდე..რამდენჯერმე სერიოზულად ცუდად გავხდი და თუ წამალს არ დავლევდი არვიცი რამოხდებოდა,ამას გულისხმობდა მაშინ ნანი..
შუალედური გამოცდრბის პერიოდი მქონდა,ამ ხნის განმავლობაში გაგა იმიტომ არ ვახსენე,რომ არც დავვინტერესებულვარ დიდად,აღარც მხვდებოდა ისე ხშირად თან..
გამოცდების გამო დასტრესილი ვიყავი,რაც ძალიან ცუდად აღინიშნებოდა ჩემს მდგომარეობაზე..
იმდღეს ბიბლიოთეკაში გვიანობამდე გავჩერდი,ვმეცადინეობდი,არც საჭმელი მქონდა დიდად ნაჭამი და გადაღლილზე მივხვდი,რომ ცუდად ვხდებოდი..ემოციებს ავყევი,გარეთ გამოვვარდი,გული მეხუთებოდა სუნთქვა მიჭირდა,ფერი გადამდიოდა,რომარავის დავენაზე უნივერსიტეტის უკან გავედი,თან წამალს ვეძებდი ჩანთაში ისტერიული ხელის კანკალით,ვხვდებოდი უკვე ცუდად გავხდებოდი,წამალს მივაგენი ჩავიდე,ხელით კედელს ვარ მიყრდნობილი თავი დაბლა მაქვს დახრილი,თან ღრმად ვსუნთქავ,ვცდილობ დავმშვიდდე თან ვტირი..ვიგრძენი ვიღაც სწრაფი ნაბიჯებით მომიახლოვდა,რაღაცის თქმას აპირებდა,მაგრქმ არ დავაცადე,ხელი მაისურზე ჩავავლე,ისე,რომ არც შემიხედავს ვინიყო,იმწამს მნიშვნელობა არქონდა ვინიქნებოდა იმდენად ცუდად ვიყავი,ჩემსკენ მოვიზიდე,ქურთუკის ქვეშ ხელები შევუცურე,მაგრად მოვეხვიე,თავი მკერდზე დავადე და ავღრიალდი,ვიგრძენი,როგორ მომხვია ხელები ძლიერად და ყურში მჩურჩულებდა ჩუმად -დაწყნარდი..
გონს,რომ მოვედი სასიამოვნო სუნამოს სურნრლი ვიგრძენი მის მამაკცურ ტანზე..ხელი გავუშვი,ცრემლები მოვიწმინდე და მაშინღა ავწიე თავი შევხედე
-ბოდიში და მადლობა მე...
სიტყვა გამიწყდა,როდესაც გაგა დავინახე,თავი გავატრიალე ირონიულად გამეცინა
-შენ?
-მე?მე?
-ბოდიში,მე უბრალოდ მართლა ცუდად ვიყავი,მადლობა რომ დამეხმარე..
მეტი არაფერი არმითქვამს არც მას ვათქმევინე რამე,წარმოვიდგინე მეორე დღეს ალბათ ყველას ეცოდინებოდა და იმასაც დაამატებდა,რომ სიყვარული ავუხსენი...

(გაგა)
-------------------
-შენ?მე?ეს რაიყოო?
მანქანაში ვიჯექი,როცა ნიაკო დავინახე,მივხვდი დახმარება სჭირდებოდა,უკან გავყევი და მართალიც აღმოვჩნდი..ხელები,რომ მომხვია და ჩამეხუტა გამეღიმა,მართლა გულწრფელად გამეღიმა,ისე საყვარლად ჩამეხუტა თავი მამაკაცად ვიგრძენი,ქალს,რომ სჭირდება და გვერდში უდგას ისეთად...აქამდე არასდროს მქონია მსგავსი შემთხვევა და ყოველთვის მე ვიყავი გოგოების ყურადღების ცენტრში ახლა კი ის იყო ჩემს ყურადღების ცენტრში თავის გულწრფელობით..ისეთი თბილი იყო და ისე ძლიერად მეხუტებოდა თავი ვერ შევიკავე არ ჩავხუტებოდი..მსიამოვნებდა კიდეც თითქოს,სასიამოვნო სუნი ქონდა თმაზე და როცა ყურთან მივუახლოვდი,რომ მეთქვა დამშვიდობებულიყო,თავი ძლივს შევიკავე არ მეკოცნა მის შველივით ლამაზ კისერში..აქამდე რატომ არასდროს მიმიქცევია ყურადღება ასეთი დეტალებისთვის?არც მისთვის..
კიდევ ფიქრებში ვიყავი გართული ტელეფონმა რომ დამირეკაა...
-ჰო ირაკლი,წამოვალ კიი..
საღამოს ბოულინგის სათამაშოდ წავედით ბიჭები,ირაკლი ჩემი ძმაკცია,ყველაზე მეტად მას ვენდობი..ამ საღამოს ვერვარ და ირაკლის არგამოპარვია..
-რაო აბა რაგჭირს?მარიამი?
-არა რა მარიამი..ხოიცი მარიამის თემა ნაკლებად მაინტერესებს
-აბა ვისი თემა გხიბლავს?თან გაეცინა
-ბიჭო,დღეს ერთი გოგო გახდა ცუდად,კურსელები ვიყავით ცოტახნით და მანდედან მყავს შემჩნეული,მივედი დასახმარებლად უცბათ ჩამეხუტა(თან ჩაეღიმა)ანუ ვერმივხვდი რაჭირდა რა..
-გულიხოარ აგიჩაარდა შჩ..გაეცინა ირაკლის
-არა,ჰოო..ისეთი გულწრფელი ჩახუტება იყო,მაგრამ ეგ არარის მთავარი..რომ დამიანახა მე ვიყავი ,,-შენ?" ესიყო პირველი რაცმითხრა..ვერმივხვდი რასნიშნავდა
-იქნებ მოწონხარ და არელოდა,შენ რომ იქნებოდი?
-ხომაგრამ ირონიული და ზიზიღის შემცველი სიცილით?
-ვაა..კაი დაელოდე მოვლენების განვითარებას,იქნებ გითხრას კიდეც ოდესმე რასნიშნავდა,ან კითხოო..
-არვიციი,არვიციი

(ნიაკო)
-----------------
ღმერთო ეს რაიყოო,მისი სუნამოს სუნს ახლაც ვგრძნობ ჩემს ტანზე და გამოგიტყდებით არც გამომიცვლია ისე მეძინა..2დღე არგამოვჩნდი უნივერსიტეტში სიმართლე გითხრათ შეგნებულად..იმდღეს როცა მივედი უკვე ვგრძნობდი მარიამის უარყოფით აურას რომელსაც ჩემზე ანთხევდა..დამეწია კიდეც,არვცდებოდი უკვე ყველაფერი იცოდა..
-წამოდი შენთან საქმე მაქვს
-იქნებ აქვე მითხრა რაგინდა?
-კარგიი..კარგად მომისმენა ახლა...მეორედ გაგას არ გაეკარო გაიგე?
გამეცინა
-რაგაცინებს?
-ნუ მემუქრები..
-მხოლოდ გაფრთხილებ
კედელთან ატუზული დამტოვა და წავიდა,რა ნაძირალაა,როგორ შეიძლება ასეთი მომწონდეს.დღითიდღე ვრწმუნდებოდი,რომ არ უნდა მეოცნება მასზე..კაცი რომ ჭორიკანა იქნება ისეთთან როგორ უნდა გაჩერდე,ალბათ კარგიცაა რომ ვერმამჩნევს..
ახალიწლის ღონისძიება იმართებოდა უნივერსიტეტში,ნანიმ შემომაპარა იქნებ გემღერა ხომ კარგად გამოგდისო..თავიდან ვიუარე,მაგრამ ასე მაინც ავიხდენდი ერთხელ ოცნებას,დედასთვის ვიმღერებდი,თუ ოდნავი სმენა მაინც გამაჩნდა მისი დახმარებით...

(გაგა)
----------------
-მარიამ ვერვხდები ამ ღონისზიებაზე რასვაკეთებთ,-კარგი რაა..გავერთობით ცოტას..
-შენ დასაცინად უფრო ხარ აქ და ხოიცი ვერვიტან არა
-არა პატარა რასამბო
-მარიამ
მთელი საღამო ძალით ვიჯექი და ისევ მარიამის სიტყვებმა გამომაფხიზლა-ამ ძუკნას შეხედეთ რაა..და მაშინ ავიხედე სცენაზე სადაც თეთრ კაბაში ჩაცმული ნიაკო დავინახე,ანგელოზს გავდა,პატარა ბავშვივით ავცქმუტუნდი თან ვცდილობდი არ შემეჩნია,მოსვენება დავკარგე და უაზროდ მეღიმებოდა,რომ მღეროდა..ისეთი ლამაზი ხმა ჰქონდა,თეთრკაბაზე გრძელი თმა გაეშალა და მსუბუქი მაკიაჟით იმშვენებდა თავს..
ჯერ თავისი ჩახუტებით გამაგიჟა ახლა ეს ყველაფერი უკვე ზედმეტიც კი იყო ჩემთვის,მგონი გავგიჟდებოდი საღამოს ბოლოს რომარმენახა და მეთქვა როგორი ლამაზი იყო,როგორ მინდოდა ისევ ჩავხუტებოდი და თავს უფლებასაც კი მივცემდი იმ ლამაზ ტუჩებზე დავწვდომოდი და მოწყურებულივით შემესრუტა..არა არვარ კარგად..
იმდღის მერე სულვეძებდი,მაგრამ თავს მარიდებდა კიარა არც მიყურებდა ზედ,თითქოს არარაობა ვიყავი მისთვალში და ეს მაგიჟებდა...რამდენჯერმე მინდოდა მენახა და დავლაპარაკებოდი თუმცა ისეთი ცივი იყო ყოველთვის მერჩივნა ყვრლაფერი დამევიწყებინა,მაგრამ დღევანდელმა საღამომ უფრო ამაფორიაქა..
საღამო,რომ დამთავრდა კულისებში ავედი,მინდოდა მენახა და კიდევ ერთხელ შემეხედა,დავინახე კიდეც,მაგრამ ნაცნობი მოქმედებით..ისევ წამალი დალია,ჩანთას ხელი დაავლო და გავარდა,ისე რომ არავის დანახვებია...მივხვდი რაღაცას მალავდა,რაღაც ჭირს..წამიერად შემეცოდა და მინდოდა მის გვერდში ვყოფილიყავი..გავყევი სირბილით,როგორც ჩანს მარტო ჩვენ ორმა ვიცოდით ეს საიდუმლო..ცარიელ აუდიტორიაში იყო და ფანჯარაში იყურებოდა,ფეხის ხმარომ გაიგო შემობრუნდა
-დახმარება ხომარ გჭირდება?
-რატომ?
-ყოველთვის ასეთი უხეში ხარ?დაგინახე რომ ცუდა...
-კი ცუდად გავხდი,მაგრამ შენ რატომ უნდა დამეხმარო?
-იმიტომ,რომ მე დაგინახე..
-თუ იმიტომ,რომ მარიამს ახალი ჭორები მიუტანო?
-რაშუაშია მარიამი?რაგაწუხებს? გავღიზიანდი,ვერმივხვდი რატომ ახსენა საერთოდ მარიამი,იმიტომ რომ ეჭვიანობს მასზე?
-კარგი გაგახსენებ,ის დღე გაიხსენე პირველად რომ მნახე ცუდად
-მერე?
-რა მერე?კედელთან ამტუზა შენმა ძვირფასმა მარიამმა და ჭკუის დარიგება დამიწყო ვის გავეკარო და ვისარა..ვინხართ?უფლება არმაწვს ცუდად გავხდე?თუ დასაცინი და სალაპრაკო უნდა გაგეხადე სულარდამხმარებოდი მაშინ,მაგრამ არა ალბათ თემას ეძებდი იმდღეს რაზე გეღადავათ და იპოვეთ კიდეც..
-რაა?გაოცებული ვიდექი,სიტყვა არმქონდა დამთავრებული აუდიტორიაში აღარიყო..
გამწარებული გავვარდი მარიამთან,ახლა რაღა ჩაიდინა?მისმა საქციელებმა დამღალა..ხმას არვიღებ იმაზე,რომ იბრალებს შეყვარებულებივართ,რაღაცმხრივ ეს მეც მაწყობდა,მაგრამ ახლა აღარმინდა..მითუმეტეს,რომ ისუფრო თამაშობს ჩემით ვიდრე მე მისი გრძნობებით...
-მარიააამ,ხელით შემოვატრიალე ჩემკენ და გაცოფებული ველოდები ახსნას რასნიშნავდა ნიაკოს სიტყვები ,,კედელთან ამტუზა''
-როდის მოასწარი მასთან საუბარი ან რატომ?
-ანგარიშებს არგაბარებ და ეგ კარგად იცი ხომ?ახლა პასუხი გამეცი...ტელეფონში დაიწყო ქექვა
-აი ამიტომ..და ცხვირზე ტელეფონი ამაფარა ფოტოთი სადაც მე და ნიაკო ვიდექით ჩახუტებულები..
-ეს რა არის?
-შენ მიპასუხე
-იმ გოგოს რაღაც ჭირს და ამდღეს ცუდად იყო..დაანებე თავი და არდავინახო მეორედ მას გაეკარო...გამოვვარდი გამწარებული ვიყავი ყველაფრით..
-ხო და კიდე...ჩვენ შეყვარებულები არც ვყოფილვართ და არც ვიქნებით,ეს გაიაზრე..
-იმ ძუკნას გამო?
-კი,მისგამო!