(ნიაკო)
ერთკვირა არიყო გასული მარიამმა თავისი გველური სახით,რომ გამომიჭირა და მეუბნება
-ნიაა,იმდღეზე ბოდიში მინდა მოგიხადო..
-უკაცრავად?
-ანუ,გაგაზე რომ გეჩხუბეე
-რატომ?
-გაგამ მითხრა რომ რაღაც გჭირს და მაგიტო ჩაგეხუტა მაშინაც
-ბოდიშიიი?ახლა მომისმინე ძუკნაა…არც შენი და არც გაგას საქმე არაა მე რამჭირს Ok?
-რაუზრდელი ხარ?მართლა გულით ვწუხვარ თუ რამე გჭირს..
ჩაისისინა და დამცინავი მზერა გამომაყოლა..
ძალიან მინდოდა იმწამს გაგას მივჭროდი და გამელანძღა,მაგრამ ჩემი თავი შემეცოდა..რამდენად ცოდო ვიყავი მისთვალში,რომ მაშინ შემამჩნია ..თუმცა ასე ხომ მაინც შემამჩნია არაა...დრო გადიოდა და 2თვე ისე გავიდა გაგა წესიერად აღარმყავდა ნანახი..თვალებით ვეძებდი სულ,რომ დავინახავდი ისტერიკა ეწყებოდა ჩემს გულს,თითქოს შემომეხედავდა,მაგრამ იმწამს თვალს ვარიდებდი,ალბათ ეგონა მალე მოვკვდებოდი და უნდოდა ეკითხრა როგორ მვიყავი..ამის უფლებას ვერმივცემდი..ვერციმას ავუხსნიდი,რომ ეს დროებითი იყო ხომარ გამოვეცხადებოდი და ვეტყოდი არვკვდები ნევროზიმაქვსთქო..
უნივერსიტეტის დამთავრების დროც დადგა და ის ჩემგან მიდიოდა..იმდღეს ბოლოჯერ იყო მოსული,იმდღეს ბოლოჯერ შევხვდი...ლექციიდან გამოვვარდი მინდოდა ერთხელ კიდევ შემეხედა მისი ჭაობისფერი თვალებისთვის და მამაკაცური სხეულისთვის რომელიც ისე მწყუროდა,ისე მინდოდა მისვლა და ჩახუტება ყველა ჯერზე..როგორი იყო ის?აქამდე არამიღწერია ხო?მაღალი,ნავარჯიშები ტანით,აბურძგნილი ოდნავ ხვეული თმით და ჭაობისფერი თვალებით,სასწაულად სექსუალური და მიმზიდველი იყო,ამიტომ არუჩიოდა თაყვანისმცემლებს..ლექციიდან გამოვვარდითქო..უნივერსიტეტის გასასვლელში კარი სწრაფად შევაღე და გარეთ თვალიერება დავუწყე,ვეძებდი გამწარებული მე-4 კურსელებში,რომელთაც ყველა ულოცავდა დამთავრებას და ახალ ეტაპზე გადასვლას...უცბათ თვალი შევავლე როგორ იყურებოდა ჩემკენ თან თითქოს მეძებდა,მაგრამ ვიცოდი მეჩვენებოდა...შემომხედა,გამიღიმა და ისტერიკაც დაეწყო ჩემს გულს,არვიცოდი რამექნა..ამაკანკალა,ავფორიაქდი და ჩანთიდან ტელეფინი ამოვიღე ვითომ ვსაუბრობდი,კიდევ ერთხელ რომ შევტრიალდი აღარჩანდა..აუდიტორიაში შევვარდი ვეღარმოვითმინე და ავღრიალდი,ვტიროდი მამაკაცზე,რომელზეც იმედების გარეშე ვვოცნებობდი,ადამიანზე,რომელმქც ჩემი გული ისე მიითვისა და დაიპყო არც უკითხავს და მაინც ყოველ დანახვაზე ჩემს თავს ვეკითხებოდი რატომ ავირჩიე ის..თითქოს გულმა თვითონ იპოვა,გულს გონება მიემატა და ეს ორი მართავდა ჩემს სხეულს და ჩემს ემოციებს..ჩემს ფიქრებს,გრძნობებს და მაინც ვერგამეგო,გულიც ჩემი იყო და გონებაც..რატო ვერვაკონტორლებდი?იმიტომ რომ გიყვარს..პასუხუ გასცა ჩემმა მემ..გიყვარს ნიაკო.ყველაფერი გიყვარს რაც მას ეხება,მარიამს თუარჩავთვლით..მისი არსებობა მიყვარს თუნდაც ჩემთვის უიმედოდ..მისი სუთქვა მიყვარს,მისი ჰაერი რომელსაც სუნთქავს..მისი დიდი და მამაკაცური ხელები მიყვარს,რომელიც გამიმიართლა და ჩემს სხეულსაც შეეხო..ყველა გათენებული ღამე მიყვარს,რომელსაც მასზე ფიქრში ვატარებდი..ის ვერცკი წარმოიდგენდა,რომ მე მასზე ასე გიჟივით ვიყავი შეყვარებული და იმასაც, სანამ ამ ქვეყანაზე ვიასრსებებდი ჩემი გული მისთვის იფეთქებდა...ფაქტობრივად გავნადგურდი მისი წასვლის შემდეგ,ძალიან გამიჭირდა,აქამდე ცოტახნით მაინც შევავლებდი ხოლმე თვალს..ახლა ამისთვისაც აღარმყავდა...დრო გადიოდა და მეც შევეგუე უიმისობას...აღარვფიქრობდი ხშირად,მითუმეტეს,რომ მუშაობის დროს არმქონდა თავი რამეზე და ვინმეზე მეფიქრა არც სახლში დაღლილი,რიმ მივდიოდი და არც მაშინ,როცა ვმეცადინეობდი,ფაქტობრივად არმქონდა დრო მასზე საფიქრელად და ასე დავამთავრე უნივერსიტეტიც...თუმცა დამლაგებლობას ვერშევეშვი,სანამ კარგ სამსახურს ვნახავდი და ფული მექნებოდა მიწევდა ისევ მელაგებინა...გაგას წასვლიდან სწავლა 2.5წელოწადში დავამთავრე,ის სემესტირ,ხომ გამიცდა დედა,რომ დავკარგე...ერთერთ ფირმაში ვალაგებდი კაბინეტებს,ახალი გადმოსული ვიყავი იქ 6ის მერე მივდიოდი,მანამდე პრაქტიკებს გავდიოდი ერთ კომპანიაში სადაც ფინანსური მენეჯერი უნდა გავმხხდარიყავი,იმის მიუხედავდ,რომ ამ პოზიციაზე კომპანია ითხოვდა მაგისტრის ან MBA ხარისხს(MBA პროგრამების სტუდენტები სწავლობენ ბიზნესის და მენეჯმენტის პრინციპების თეორიასა და გამოყენებას. ამ ტიპის სწავლება სტუდენტებს ავითარებს ცოდნას, რომელიც შეიძლება გამოყენებულ იქნას რეალურ სამყაროში არსებულ ბიზნეს ინდუსტრიებზე და სიტუაციებზე.)მიუხედავად ამყველაფრისა,გამოცდაზე იმდენად კარგი შედეგი ვაჩვენე,რომ კომპანია თანახმა იყო ხელშეკრულება გაეფორმებინათ და ეთანამშრომლათ,უბრალოდ 1წლიანი სტაჟირება დამჭირდებოდა უხელფასო...არმქონდა პრობლემა ხელფასზე ამხელა კომპანიაში,როგორიც ისიყო..არც იმ ფირმასთან მქონდა პრეტენზია,რომელსაც ვალაგებდი.. ერთ მშვენიერ დღეს,როცა კაბინეტებს ვალაგებდი და ხელში ფანჯრბის სქწმენდი სითხე და ხცარი მეჭირა,მომესმა ნაცნობი ხმა,იმწასვე შევტრიალდი და თავი გავყიდე ისე სწრაფად შემოვტრიალდი უკან,როცქ გაგა დავინახე..სითხე ფანჯრებს შევასხი და წმენდა გავაგრძელე..მივხვდი მიახლოვდებოდი და მე შეიძლრბა გონებაც დამეკარგა..ჩემ თავს უამრავ კითხვას ვუსვამდი,რატომ არის აქ,ღმერთო ოღონდ არმოვიდეს ჩემთან ვვოცნებობდი ,მაგრამ ისე მომნატრებია მისი დანახვა ალბათ გავგიჟდებოდი და შემოვეხვეოდი.
-ეიი,როგორ ხარ?აქ შენ?...
აზრზე ვერმოვედი ჩემთანიყო და გამომელაპარაკა,ლოყები უკვე გვარიანად აწითლებული მქონდა და თვალი თვალში რომ გავუყარე გაიღინა და ეგრევე თავი დავხარე ვითომ სამქე გავაგრძელე..
-რაუფრო გაგიკვირდა ის,რომ მე ვარ თუ ის რომ ვალაგებ?ჩამეცინა...
-მგონი ორივე,მაგრამ ჯერ მოგიკითხე ხო?
-აჰ,კარგად ვარ მადლობა,თავად?არმეგონა თუ მიცნობდი?
-რატომ?
-არვიცი,შენ უფრო გეცოდინება ეგ
-მაგრამ გიცანი
-კი და გამიკვირდა
ისევ ჩაეცინა და თავი გაატრიალა
-იქნებ თავი დამამახსოვრე?
-გავიყინე,გესმით?გულის ბაგუნის ხმა ესმოდა ალბათ,დამაჟრიალა წამით გავქვავდი,ხელებს ვერვიმორჩილებდი და გულისწასვლამდე რომარ მივსულიყავი ღრად ამოვისუნთქე,რამაც გამომაფხიზლა
-რაო..არელოდი?
-რას?დაბნეულად ვკითხე
-რას?
-ბოდიში,მე,,ვერმივხვდი რასგულისხმობდი,ანუ,ცუდად რომ გავხდი ალბათ მანდედან დაგამახსოვრდი ხო?
-არამარტო..გაშმაგებული მზერით მიყურებდა თითქოს უნდოდა რაღაცა ამოეკითხა
-....
ისევ გაეცინა,პასუხი,რომ ვერმიიღო და წასვლა დააპირა,ავცქმუტუნდი არმინდოდა ისევ დავეტოვებინე,მაგრამ მეხომ მიჩვეული ვიყავიი...
-რატომ ალაგებ?ვეღარმოითმინდა მკითხა,ამას უფრო მანამდე ველოდი მკითხავდა
-რატომ ალაგებენ?
-ენასმოწრებულიხარ,მეტი შეგეძლო როგორც მახსოვს..
-კი და აქ არმთავრდება ყველაფერი
ამდროს ჩემი უფროსი გამოვიდა
-გაგა შვილოო..
-ხო მამაა...თან თვალებში მიყურებდა როცა მამას ამბობდა,ალბათ ჩემი გაოცებული სახე უნდოდა დაენახა...
გავშრიი,ჩემი უფროსის შვილიაა..აქამდე არასდროს მოსულა 5თვეა აქ ვმუშაობ,ესეც დამთხვევაა?ვეკითხებოდი ჩემთავს..და ვერვხებოდი რაუნდა ყოფილიყო ახლა..თუაქ ვნახავდი ხოლმე ჩემი ძველი გრძნობები ისევ იჩენდა თავს და ისევ გამანადგურებდა,თუ წავიდოდი მიხვდებოდა,რომ მისგამო წავედი,არვიციი,არვიცი რამეშველება,და მაინც რატომ?რატომ აგირჩიე შენ?

(გაგა)
უნივერსიტეტი,რომ დავამთავრე ისევ გერმანიაში წავედი,მამას ფირმა აქვს და ახალი მიდგომებისთვის და განვითარებისთვის გადავწყვიტე მაგისტრატურა იქ გამევლო..სიმართლე გითხრათ ნიაკომ ისე დამამახსოვრა თავი გოგოსკენ რომ გავიხედავდი სულ მისნაირს ვეძებდი,მისი ნაკვთებით,მოძრაობით თმებით..რას წარმოიდგენდა ასე შესწავლილი,რომ მეყოლებოდა..ან რა გააკეთა ასეთი თავისი 1ჩქხუტებით,რომ შემცვალა,გრძნობები შემიცვალა,აქამდე თუ გოგოსბს ,,ვიყენებდი’’ ახლა ვხდილობდი ეს არმექნა,მაშინ ისეთი მგრძნობიარე იყო...თუმცა უნივერსიტეტი რომ დავამთავრე იმ დღეს არხ შემომხედა,ბრბოში თვალი მოვკარი,მან კი ტელეფონზე საუბარი დაიწყო და ზურგი მაქცია,ჩავმარხე გრძნობები,რომელიც თავს იჩენდა მას,რომ დავინახავდი ხოლმე და ცხოვრებას შევუერთდი,ისევ ისეთს,უსიყვარულოდ და უგრძნობლად,უბრალოდ ვცდილობდი საპირისპირო სქესისთვის გრძნობებით აღარმეთამაშა...
1კვირია ჩამოვედი გერმანიიდან,მამა გენერალური დირექტორის პოზიციას მპირდებოდა და იმდღეს ოფისში წავედი მასთა,როცა შევედი პირველი რაც დავინახე გოგონა იყო ნაცნობი სხეულით და თმებით,რომელიც ფანჯარას წმენდდა..ყველა გრძნობა ერთმანეთში ამერია,თავზე დამემხო და ისევ ისე ბავშვურად ავცქმუტუნდი,როგორც მაშინ სცენაზე,რომ დავინახე..იმწამსვე მივვარდებოდი და ჩავეხუტებოდი,მაგრამ რომ ვერავუხსნიდი ასე რატომ გამეხარდა მისი დანახვა შევჩერდი,მითუმეტეს,რომ ის ჩემს მიმართ არაფერს გრძნობდა..
რომ გამოველაპარაკე ერთიანად გაწითლდა და ანერვიულდა,რაღაცმხრივ სასიამოვნოც კიის ამის დანახვა,იქნებ ისიც რამეს გრძნობს და იქნებ არც ეს შეხვედრაა უბრალო დამთხვევა..იმიტო ვუთხარი რომ თავი დამამახსოვრა,მოულოდნელობის ეფექტი.რაზეც პასუხს მივიღებდი მისი რეაქციებიდქნ გამომდინარე,თუარდავრწმუნდებოდი,რამდენიმე კითხვას მაინც გავცემდი პასუხს...ისე დაიბნა,მივხვდი მართალი ვიყავი,გამეცინა იმდენად მომინდა მომეტრიალებინა და გულში მაგრად ჩამეკრა...ამდრნიხანი თურმე როგორ მენატრებოდა მისი დაბნეული გამოხედვა,მისი არსებობა მომნატრებია და ჩემთავს ვერვუბედავდი გამოვტყდომოდი,რომ მომწონდა თან სიგიჟემდე..არმჯნდოდა იმედები დამესახა და მერე გულიმტკენოდა...თუმცა ერთი რამ უკვე ვიცოდი,არცისიყო გულგრილი და არც მე,აწი ხშირად შევხვდებოდით და ბედს მივანდე ყველაფერი,რომელმაც ამდენიხნის შემდეგ ისევ შემახვედრა გოგონას,ჩემ გოგონას...