ქეთი დიდხანს, ძალიან დიდხანს უყურებდა გეგას ჩამქრალ ნაცრისფერ სფეროებში, რომელიც დანახვის წამიდან, მისთვის სამყაროზე მეტი იყო დღემდე, რამდიმე წამის განმავლობაში მათში ჩაიკარგა დაბნეული ქალი და გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა როცა გეგას ცივი თითების შეხება იგძნო ხელზე, ამიტომ მაშინვე უკან დაიხია გველნაკბენივით და თავი დახარა
-შენთან ლაპარაკი არ მინდა მითუმეტეს თორნიკეზე... -ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქალმა და მზერა გაუსწორა
-რამეში მადანაშაულებ?-ინტერესით ჰკითხა გეგამ და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან
-კარგად თუ დაფიქრდები მიხვდები რომ შენს დაუფიქრებელ საქციელს მოჰყვა ეს ყველაფერი
-უფრო სწორად შენს სიჯიუტეს! -მიმღიმარი სახით უთხრა კაცმა და სიგარეტს მშვიდად მოუკიდა
-მორჩი
-რომ შემხვედროდი არაფერი არ მოხდებოდა
-მგონი გავიწყდება რომ მე გათხოვილი ქალი ვარ რომელსაც ქმარი და ორი შვილი ჰყავს-ავარდა ქეთი
-არა, მაგას რა დამავიწყებს-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა კაცს სახეზე
-მაშინ რატომ ცდილობ ჩემს ცხოვრებაში და გონებაში თავიდან შემოჭრას? თავს რატომ არ მანებებ? ხომ ხვდები რომ ყველაფერი შენს გამო აირია ჩემი და ჩემი შვილების ცხოვრებაში?- ასლუკუნდა ქეთი
-იმიტომ რომ ზუსტად ვიცი დღემდე ისევ ისე გაგიჟებით გიყვარვარ, როგორც მე შენ...
-გეყოფა-ლამის ატირდა ქალი
-უარყოფას აზრი აღარ აქვს ხვდები? მე შენ გგრძნობ!
-გთხოვ თავი დამანებე წადი ჩემი ცხოვრებიდან... დავიღალე, ძალიან დავიღალე უკვე ამ ყველაფერით
-არ წავალ...არასდროს წავალ... ისევ ვერ დაგკარგავ
-რატომ არ გესმის?-ავარდა ქეთი- შენს გამო ჯერ თორნიკე ერია ცხოვრება, ახლა კი ანის...
-რას გულისხმობ?-ინტერესით ჰკითხა კაცმა და სიგარეტის თითქმის ბოლომდე ჩანწვარი ღერი ტუჩებშორის მოიაქცია
-ანიმ ჩვენზე გაიგო და სახლიდან ისიც წავიდა
-ჩვენზე?-ცინიკური ტონით გაიმეორა კაცმა- მაინც რა გაიგო ისეთ ,,ჩვენზე"- ბოლო სიტყვა ხაზგასმით წარმოსთქვა- რომ ამის გამო სახლიდან გაგექცათ?
-უბრალოდ...-დაიბნა ქეთი დ აძალიან ინანა დაუფიქრებლად ნათქვამი სიტყვები
-რომ დღდე ერთმნეთი გვიყვარს?-მომღიმარი სახით ჰკითხა და მშვიდა გააგრძელა- ამის გამო გაგიჭედა?
-განიცდის.. ფიქრობს, რომ შენს გამო გვენგრევა ცხოვრებ...წარმოდგენაც არ მინდა თორნიკემ რომ გაიგოს ეს ყველაფერი რა მოხდება-სხვა თემაზე გადავიდა ქეთი, რადგან გეგასთან ახლოს ყოფნა და მითუმეტეს სიყვარულზე ლაპარაკი უარესად უმძიმებდა ისედაც მძიმე ემოციურ მდგომარეობას
-ჭირვეული ბავშვები-ირონიულად გაეღიმა კაცს და მეორე ღერს მოუკიდა
-გთხოვ...-დაიწყო ქალმა ყოყმანით -ჩემგან და ჩემი შვილებისგან თავი შორს დაიჭირე... არ მინდა ჩემს გამო ცხოვრება კიდევ უარესად აერიოთ ბავშვებს... განსაკუთრებით კი თორნიკეს
-უკვე დიდი ხანია ბავშვები აღარ არიან და შენი ს.რი ქმარივით კარგად უნდა გაიაზრონ, რომ შენ მათი საკუთრება არ ხარ! -უემოციო ტონით უთხრა კაცმა და ნაცრისფერი ჩამქრალი თვალებით ჩააცქერდა მაღვრეულ, ცისფერ სფეროებში
-რატომ არ გესმის?-აღელდა ქეთი
-რა უნდა მესმოდეს?-ავარდა კაცი- ის თუ როგორ წირავ მსხვეროლად ჩვენს სიყვარულს ჭირვეულ ბავშვებს და ს.რ ქმარს, მხოლოდ იმიტომ რომ მათ ჩვენი გაგება არ უნდათ?
-ის ჩემი ოჯახია!-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ქალი -მათ ვერ ვატკენ ჩემი პირადი გრძნობების გამო... არ შემიძლია... გესმის არ შემიძლია... ვიცი სამივეს ერთნაირად გაავნადგურებ თუ ოდესმე საკუთარ თავს გამოვუტყდები რომ მთელი 27 წელი მხოლოდ შენ მიყვარხარ და არა ჩემი ქმარი...- სახეზე ხელები აიფრა ქალმა და ატირდა
-ქეთი-აღმოხდა საყვარელი ქალის სახელი აღელვებულ კაცს და სწრაფად მიუახლოვდა მთელი სხეულით აკანკალებულ ქალს, ხელები შემოხვია და გულზე მიიკრო
-გთხოვ არ გინდა-ცრემლიანი თვალებით ახედა ქალმა
-ნეტავ შემეძლოს, ნეტავ შემეძლოს შენზე უარის თქმა და წასვლა-ზემოადან დააცქერდა გეგა სახე წაშლილ ქალს -მაგრამ არ შემიძლია
-რატომ?-ხმის კანკალით ჰკითხა ქეთიმ და მზერა გაუსწორა
-იმიტომ რომ შენც გიყვარვარ!-მკცარი ტონით უთხრა გეგამ და თავზე აკოცა
-ჰო მაგრამ ეს არაფერს ცვლის...-ამოილუღლუღა დაბნეულმა ქალმა და თავი დახარა, რადგან გეგას დაჟინებულ მზერას ვეღარ გაუძლო
-ახლა ვერ... მაგრამ შეცვლის
-გთხოვ... ასე ნუ იქცევი-მოულოდნელად შეშინებულმა ქეთიმ უკან დაიახია -უნდა წავიდე-დაიჩურჩულა დაბნეულმა და ნაბიჯი გვერდზე წადგა, მაგრამ გეგა წინ აესვეტა და უცნაური მზერით ჩააცქერდა ხელახლა აწყლიანებულ თვალებში
-არ იტირო-ხმა დაბალი ტონით უთხრა და როგორც კი ქალს სიმწრის ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე ხელის ზურგით ნაზად მოაშორა, ქეთიმ თვალები დახუჭა და მთელი არსებით შეიგრძნო საყვარელი მამაკაცის შეხების ძალა რომელიც წამიერი იყო მაგარამ საკმარისი იმისთვის რომ ბედნიერება მწველ ტკივილად განეცადა მთელს სხეულში -ძალიან მიყვარხარ- სადღაც შორიდან ჩაესმა გეგას შეხებით და შეგრძნებით გარინდებულ ქალს საყვარელი მამაკაცის ხმა და აწყლიანებული თვალები ნელა გაახილა,საშინლად დაიძაბა, რადგან მასთან ზედმეტად ახლოს მდგომი გეგა ოდნავ დაიხარა და ცხელი სუნთქვა სახეზე მოეფრქვია, ამ დროს სუნთქვა საბოლოოდ შეეკრა და გულის ცემა შეუწყდა... უარესი დაემართა როცა გეგას ცივი თითების შეხება ხელახლა იგრძნო სახეზე, რომელებიც ნელ-ნელა დაბლა ყელისკენ ჩაცურდნენ და ყურს დაბლა თმებში შეცურდნენ
-გთხოოვ-მხოლოდ ამ ერთი სიტყვის თქმა მოახერხა ხელახლა ატირებულმა ქალმა როცა ისევ გეგას მკერდზე მიწებებული აღმოჩნდა
-ვიცი რომ გტკენ-დაუჩურჩულა გეგამ და უფრო მეტად მიიწება საყვარელი ქალის აკანკალებული სიფრიფანა სხეული ტანზე -მაგრამ მაინც ვერ გაგიშვებ... ვეღარ დაგკარგავ... უშენობა არ შემიძლია ქეთი
-გეგა-ამოილუღლუღა ატირებულმა ქალმა, ძლიერად მოხვია ხელები წელზე და ცხვირი მის ყელში ჩარგო, ღრმად შეისუნთქა მისი გრილი, სასიმაოვნო, მონატრებული სურნელი და რამდენიმე წამის განმავლობაში გაბრუვდა
-გთხოვ ნუ ტირი-გაუღიმა გეგამ და ნაზად ჩააყოლა ხელი მის თმას, გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა ბნელ და ცარიელ ქუჩაში რომელიც ქეთის ტელეფონის ხმამ დაარღვია, დამფრთხალი და შეშინებული ქალი ცივად მოშორდა საყვარელი მამაკაცის თბილ და ძლიერ სხეულს, უკან დაიახია დაბნეულმა და ტელეფონის ძებნა დაიწყო ჩანთაში, მალევე იპოვა და სწრაფად უპასუხა
-ქეთი უკვე დაამთავრე სეანსი?-ყურმილს მიღმა გაისმა ირაკლის მშვიდი ხმა
-მე...-დაიბნა ქეთი და ვერაფერი თქვა რადგან საშინლად დაიბნა გაღიზიანებულ გეგას ყურებაში რომელმაც სიგარეტი სწრაფად ამოიღო ჯიბიდან აკანკალებული თითებით და ნერვიულად მოუკიდა
-ქეთი-ცოლის სიჩუმემ საშინლად გააბრაზა კაცი
-ჰო ახლახანს გამოვედი-დაიჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ქალმა და დაუმალა რომ სეანსიდა 15 წუთით ადრე გამოვიდა
-არ წახვიდე დამელოდე-მბრძანებლური ტონით უთხრა ირაკლიმ -აქვე ვარ და გამოგივლი
-კარგი გელოდები-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქალმა და გაუთიშა
- შენი სირ. ქმარი იყო ? უნდა მოგაკითხოს მაგ ნაბ.ჭვარმა-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა გეგამ სახე წაშლილ ქეთის და ღრმა ნაფაზი დაარტყა, ქალმა ცრემლებით უპასუხა მის კითხვას -ამის დედაც... ამის დედასაც შევ.ცი-უმისამართოდ შეიგინა წყობრიდან გამოსულმა კაცმა და ანთებული სიგარეტის ღერი სწრაფად მოსროლა-მაგიჟებს, გესმის? მაგიჟებს იმაზე ფიქრი რომ დღემდე მისი ცოლი გქვია და გეხება
-გეგა-აწყლიანებული, მავედრებელი თვალებით ახედა შეშინებულმა ქალმა გაგიჟებულ კაცს და ნაცრისფერ ჩამქრალ სფეროებში ჩააშტერდა
-ქეთი-დაუღრინა გეგამ და სწრაფად მიუახლოვდა
-გთხოოვ-შეეხვეწა ქალი და უკან დაიხია
-ამის დედასაც შევ.ციიიიი-ბოლო ხმაზე იღრიალა გაცოფებულმა კაცმა და ხელები ისე ძლიერად მომუშტა დაუოკებელი ბრაზისა და მრისხანებისგან რომ მკლავებსა და ყელზე ძარღვები დაებერა, როცა მის დაძაბულ სმენას მანქანის ხმა მიწვდა თვალები მაგრად დახუჭა, ღრმად ჩაისუნთქვა სექტემბრის გრილი ჰაერი და საჭეს მიჯდა აკანკალებული სხეულით, კარი გამეტებით მიიჯახუნა და დაქოქა, გაუჭირდა, ძალიან გაუჭირდა საყვარელი ქალის მიტოვება მაგრამ იცოდა თუ არ არ წავიდოდა, თუ არ დატოვებდა უარესად ატკენდა გულს, ამიტომ გაზს ბოლომდე მიაჭირა და გიჟივით გააქანა მანქანა ცარიელ გზაზე. მთელი ეს დრო ქეთი ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და უყურებდა როგორ იტანჯებოდა გეგა უკან გადადგმული თითოეული ნაბიჯით...გრძნობდა... გრძნობდა როგორ ძალიან უჭირდა მას მისგან წასვლა უხმოდ, ჩუმად, უსიტყვოდ... ცხვირი აეწვა და ცრემლები მოეძალა, თუმცა იმავე წამს უკან გააბრუნდა და ქმრის მოახლოებულ მანქანას უემოციო სახით მიაჩერდა რომელიც ზუსტად მის ფეხებთან გაჩერდა რამდენიმე მილიმეტრის მოშორებით, ქეთიმ გაბრაზებული სახით შეხედა საჭესთან მჯდომ მომღიმარ კაცს და მძღოლის გვერდითა სავარძელში დაიკავა ადგილი, ირაკლი მაშინვე მისკენ გადაიხრა და ყურს დაბლა აკოცა, ქეთის უსიამოდ გააჟრჟოლა და საქარე მინას მიაშტერდა, არ უნდოდა ქმრისთვის სახეში შეეხედა რადგან იცოდა მოწოლილ ცრემლებს ამ სემთხვევაში ვეღარ გაუმკლავდებოდა, უბრალოდ ძალა აღარ ეყოფოდა და ატირდებოდა
-ქეთი-ირაკლიმ უხეშად მოჰკიდა ხელი ნიკაპზე ცოლს და თავი თავისკენ მიატრიალებინა- შენ რა ტიროდი?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა როცა მის ტირილისგან დასიებულ თვალებს შეხედა
-მე უბრალოდ...-დაიბნა ქეთი და მაშინვე გაექცა ქმრის დაჟინებულ მზერას
-უბრალოდ რა!-აყვირდა წყობრიდან გამოსული კაცი
-თავი ცუდად ვიგრძენი სეანსზე და...
-გეგას გამო?
-გეყოფა
-ისევ მის გამო ტიროდი?
-ასე არაა
-ჩემი გაგიჟება გინდა?-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაცოფებულმა კაცმა ცოლს და საჭეს ძლიერად დაარტყა ხელი
-ღმერთო როგორ დავიღალე ამ ყველაფერით- უყვირა ქეთიმ და მანქნადან გადავიდა, კარი მთელი ხალით მოუჯხუნა და ქუჩის გადაჭრა სცადა მაგრამ ირაკლი დაეწია, მკლავში უხეშად წაავლო ხელი და თავისკენ შეატრიალა
-გამიშვი მტკივა-შეეწინაადეგა წყობრიდან გამოსული ქალი, რის გამოც კიდევ უფრო ძლიერად მოუჭირა ხელი გაღიზიანებულმა კაცმა
-ახალვე მანქანაში ჩაჯექი-დაუღრინა და ხელი სწრაფად გაუშვა, ქეთიმ არაფერი უპასუხა მისი ბრძანება უსიტყვოდ შეასრულა. საზარელი სიჩუმე ჩამოწვა მანქანაში რომელსაც მხოლოდ ორი დაკარგული სულის დაღლილი სხეულის აჩქარებული სუნთქვალის ხმა არღვევდა, როცა ირაკლიმ თავზე კონტროლი დაიბრუნა მანქანა დაქოქა და გიჟივით გააქანა.
ქეთი კარგა ხანს ჩუმად იჯდა და ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა თუმცა როცა დარწმუნდა რომ სახლისკენ კი არა სადღაც სხვაგან მიჰყავდა ირაკლის უემოციო ტონით ჰკითხა
-შეიძლება ვიკითხო სად მიგყავარ?
-ანისთან-დაუღრინა ირაკლიმ ცოლს და სულ ერთი წამით მიიხედა მისკე -თუ გახსოვს სახლიდან შენი მიზეზით გაიქცა...
-არაა საჭირო შეხსენება... ისედაც ვიცი რომ ჩვენი ოჯახის ყველა უბედურება მხოლოდ ჩემი ბრალია!
-ეს რამეს ცვლის?-მკაცრი ტონით ჰკითხა ირაკლომ და მანქანა მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა შუა გზაზე
-ჩემგან რისი მოსმენა გინდა?-უემოციო სახით შეხედა ქეთიმ ქმარს
-უბრალიდ არ მინდა რომ წახვიდე-ზიზღით უთხრა კაცმა და მანქანა ადგილს მოწყვიტა
-აქ ვარ თქვენთან...რასად მივდივარ-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქალმა და გზას გახედა. ირაკლიმ არაფერი უპასუხა და სიჩქარეს მოუმატა.
მანქანაში მჯდომ ქეთის გული საშინლად ეტკინა, როცა ანი დაინახა, რომელიც გაბრაზებული სახით იყურებოდა მისკენ და მამას გაცხარებული ეკამათებოდა რაღაცაზე.
-ჩენი ნივთები ჩაალაგე! საზლში ბრუნდები-მბრძანებლური ტონით უთხრა ირაკლიმ შვილს და სულ ერთი წამით გაიხედა შორი-ახლოს მდგომი მანქნაისაკენ სადაც სახე წაშლილი ქეთი ერთ ადგილზე მიყინულივით იჯდა ცრემლებად იღვრებოდა
-არ მინდა
-შენთვის აზრი არავის უკითხავს-აყვირდა წყობრიდან გამოსული კაცი
-როგორ შევიძლია?-ატირდა ანი- იცხოვრო ისე თითქოს არაფერი ხდება...
-ეს მხოლოდ მე და დედას გვეხება!-დაუღრინა გაღიზიანებულმა კაცმა მთელი სხეულით აკანკალებულ გოგონას და გულში ჩაიკრა
-არ მინდა... არ შემიძლია ვუყურო როგორ ინგრევა ჩვენი ოჯახი ვიღაც გეგას გამო-ამოილუღლუღა თვალცრემლიანმა გოგონამ და სწრაფად მოშორდა მამას
-სისლულელეებს ნუ ბოდავ-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაცოფებულმა კაცმა -ახლავე ჩაალაგე შენი ნივთები! სახლში დაბრუნდი!- მანქანისაკენ წავიდა და ისე რომ ანისკენ არ შეტრიალებულა უყვირა- 5 წუთი გაქვს დრო!
ანი მანქნაში სლუკუნით ჩაჯდა, სახლში ისე მივიდნენ რომ ხმა არავის ამოუღია. ვახშამიზე ირაკლის მოთხოვნით ყველა მაგიდასთან დაჯდა მაგრამ საჭმელი ხელუხლებელი დარჩა, ლუკმა არავის გადაუვიდა ყელში, კარგა ხანს ისხდნენ ასე ერთ ადგილზე მიყინულები და ცარიელ თეფშებს დაჰყურებდნენ, რადგან ძალა არცერთ ჰყოფნიდა თავი აეწია და თვალებში ჩაეხედა ვინმესთვის
-მეძინება-ბრაზნარევი ტონით თქვა სუჩუმით გაბეზრებულმა ანიმ და მაგიდიდან ადგა. ქეთიც ფეხზე წამოდგა და მაგიდის ალაგება დაიწყო
-მეც მეძინება-ხმა დაბალი ტონით თქვა ირაკლიმ და მიახლოებულ ცოლს ხელი დაუჭირა -შენ არ დაწვები?-იმტერესით ჰკითხა და მკლავზე აკოცა
-მივალაგებ და დავწვები-ჩამწყდარი ხმით უთხრ ქალმა და სწრაფად გაითავისუფლა ხელი.
გვიან ღამით გაეღვიძა ირაკლის და ცარიელი რომ დახვდა ქეთის მხარე გული მტკივნეულად შეეკუმშა, მაშინვე ფეხზე წამოდგა აღელვებული და ჩაბნელებულ მისაღებში გავიდა, სადაც დივანზე მჯდომი ქეთი ყავას სვამდა აკანკალებული ხელებით
-რატომ არ დაწექი?-თავზე წამოადგა ირაკლი აღელვებულ ცოლს, ნიკაზე ხელი მოჰკიდა და თავი ააწევინა
-არ მეძინებოდა-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქალმა და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა
-მინდა რომ ყველაფერი ძველებურად იყოს!- მბრძანებლური ტონით უთხრა კაცმა და ოდნავ დაიხარა, საფეთქელზე აკოცა და მაშინვე გასწორდა- საძინებელში გელოდები-მკაცრად უთხრა და ოთხაში დაბრუნდა, ქეთის უმალ გადმოსცვივდა შეკავებული სიმწრის ცრემლები, რამდენიმე წუთს იტირი და ეს სრულებით ეყო იმისთვის რომ ამ ღამეს საკუთარი თავი გამოეგლოვა, მერე კი ფეხზე წამოდგა აღელვებული და საძინებლის კარს მიუახლოვდა, სახელური დაქაჩა და შიგნით შევიდა, ზიზღით მოავლო თვალი ოთახს და უსიამოდ გააჟრჟოლა, ფქირმა წაიღო მისი გონება იმაზე ფიქრმა თუ როდის გახდა ასეთი საძულველი, უხო და საშინელი ეს ოთახი, ასეთი მტკივნეული მასთამ დაკავშირებული მოგონებები და თავად ირაკლი... რომელის ყოველი შეხება უკვე საშინელ და აუტანელ ტკივილს განცდევინებდა მთელს სხეულში.
საწოლის კიდესთან დაწვა, მოკეცილი მუხლები ლამის მკერდამდე მიიტანა და თვალები მაგრად დახუჭა, თითქოს ასე უნდოდა გაჰქეცეოდა ცოლის და დედობის პასუხისმეგლიბას რომელიც უსიყვარულობით და სიყალბიყ თანდათანობით მძიმე ტვირთად იქცა მისთვის. შეკრთა როცა ირაკლი აეკრო ზურგიდან და მძიმე ხელი მუცელზე შემოაჭდო, მეორე თავქვეშ შეუცურა და მჭიდროდ მიიკრო მისი სიფრიფანა და უკვე აცახცახებული სხეული ტანზე
-ქეთი ძალიან მიყვარხარ-ჩასჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა კაცმა ცოლს და ცხვირის ლავიწის ძვალს გააყოლა, ქეთის ამ დროს გულისცემა გაუჩერდს და ერთიანად გაეყინა ცხელი სისხლი ძარღვებში, უარესი დაემართა როცა ირაკლის ცნებიანი ტუჩები შიშველ მხარზე მიეწება და კისრიკენ გაცურდა, ხმა ვერ ამოიღო ვერ შეძლო, ძალა არ ეყო მის შესაჩერებლად... შეეშინდა ძალიან შეეშინდა, ისევ არ გაგიჟებულიყო ირაკლი მის ყვირილზე კი ანის მიზეზი რა მისცემოდა სახლიდან ხელახლა გაქცევის, ამიტომ ჩუმად, უხმოდ, უსიტყვოდ იტანდა ქმრის ნაზ შეხებას რომელი მხოლოდ მწველ ტკივილს განაცდევინებდა სხეულის ყველა უჯრედში.
ირაკლიმ იგრძო, რა თქმა უნდა იგრძნო რამდენად ცუდად იმოქმედა ქეთიზე მისი ზედმეტი სიახლოვით და შეხებით, ამიტომ ხელი ცივად გაუშვა ცოლის უგრძნობ, გაყონულ, უმოძრაო სხეულს და აივანზე გავიდა, რამდენიმე ღერი ზედიზედ მოწია დასამშვიდებლად და მისაღებში დივანზე დაწვა დასაძინებლად.
გ ე გ ა მ მთელი ღამე თეთრად გაათენა ქეთიზე ფიქრში, იმის მიუხედავად რომ ზედიზედ თითქმის ორი ბოთლი ღვინო ჩაცალა, მაინც ვერაფრით შეძლი გაჰქეცეოდა საყვარელი ქალის ცრემლიან თვალებს, რომელსაც გამუდმებით თან სდევდა უზომო და უსაზღვრო ტკივილი. აგიჟებდა , იმაზე ფიქრი აგიჟებდა რომ ქეთის ისევ ირაკლის ცოლი ერქვა, მისი ქალი, მისი საკუთრება და ის მას ყოველ ღამე ეხებოდა... უფრო მეტად კი ის აგიჟებდა რომ ქეთი შვილების დაკარგვის შიშის გამო მუდამ უკან იხევდა და ამ მიზეზით გამუდნებით წინააღმდეგობას უწევდა მათ სიყვარულს, იმის მიუხედავად რომ თავადაც იტანჯებოდა და გეგასაც ტანჯავდა.
-ისევ დალიე...-უკმაყოფილო ტონით უთხრა გვანცამ ძმას და მაგიდაზე ღვინის ცარიელი წაქცეული ბოთლი გაასწორა
-აუ ახლა არ დაიწყო ტვინი ტყ.ნა რა-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გეგამ, დავარძელზე გადაწვა, თავი საზურგეს დაადო და ჩამქრალი თვალები ჭერს გაუშტერა
-როდის მოხვედი? ვერ გავივე... გელოდებოდი და ჩამძინებია
-გვიან ღამე
-ისევ მთვარალი იჯექი საჭესთან?-გაბრაზდა გვანცა
-აუ ხო გითხარი არ დაიწყო-მეთქი ტვინის ტ.ვნა რა-მომაბეზრებლად უთხრა კაცმა დას და მზერა გაუსწორა მის არეულ სახეს
-ქეთის ელაპარაკე?-შორიდან მოუარა გვანცამ
-არ გამომყვა-ბრაზნარევი ტონით თქვა გეგამ და უკვე თითქმის ბოლომდე დაცლილი ღვინის ბოთლი მოიყუდა
-გიკვირს?-გაეცინა ქალს -აბა რა გეგონა? მანქანაში ჩაგიხტებოდა მაშინვე და სალაპარაკოდ გამოგყვებოდა სადღაც ჯანდაბაში?
-გვანც მაბრაზებ-დაუბღვირა გეგამ დას და ბოთლი ხმაური დადო მაგიდაზე
-ხომ გითხარი რომ არ გამოგყვებოდა?
-სხვანაირად ვერ დავითანხმე შეხვედრაზე და ვიფიქრე მოულოდნელად თუ დავადგებოდი გამომყვებოდა
-უფლებას რატომ არ მაძლევ რომ დაგეხმარო?
-იმიტომ რომ ეს მხოლოდ ჩვენ ორს მე და მას გვეხება და სხვას არავის
-გეგა მას ქმარი და შვილები ჰყავს...ასე უბრალოდ ვერ შეძლებს რომ მათზე უარი თქვას
-გვანც რა ბოდავ? გგონია რომ მე მას, ჩემსა და შვილებშორის არჩევანის გაკეთებას ვაიძულებ?
-არა, ასე არ მგონია გეგა-გაბრაზდა გვანცა- რადგან ზუსტად ვიცი რომ ამ არჩევანის წინაშე არასოდეს დააყენებ შენს საყვარელ ქალს და არ აიძულებ ცხოვრების ყველაზე მტკივნეული გადაწყვეტილება მიიღოს, რომელიც საბოლოოდ შენი ან შვილების სიყვარულის დაკარგვით დასრულდება
-აბა რის თქმა ცდილობ ჩემთვის?
-იმის რომ ქეთი პირველ რიგში დედაა, მერე ცოლი, ბოლოს კი ქალი... საკუთარ თავს, გრძნობებს და სურვილებს გამუდმებით უკან დააყენებს... ხვდები რაზეც მიგანიშნებ?
-გგონია რომ აზრი არ აქვს?
-მგონია რომ უფრო მეტად უნდა მოინდომო- ეშმაკურად გაეღიმა ქალს
-რას გულისხმობ? -თვალები დააწვრილა გეგამ და ინტერესით მიაჩერდა დას თაფლისფერ ჩამუქებულ სფეროებში -მოვიტაცო?-ისე სერიოზულად ჰკითხა რომ გვანცა რამდენიმე წამის განმავლობაში დაიბნა და გაოცებისგან ლამის პირი დააღო, მერე კი გეგას გიჟურ სიცილზე თავადაც სიცილი გაეცინა
-ღმერთო რა იდიოტი ხარ
-ვერაფრით ვერ მოვიყვანე ჩემამმდე-გაბრაზდა უცბათ გეგა -ვერც მუქარით და ვერც მუდარით
-იმიტომ რომ გრძნობებით მოქმედებ და არა გონებით
-ტყუილად ნუ ფილოსოფოსობ პატარავ-ფეხზე წამოდგა გეგა და თავზე წამოადგა დივანზე მჯდომ დას -არც იფიქრო რომ ჩვენს ურთიერთობაში ჩარევის უფლებას მოგცემ-გაუღიმა და ცხვირზე თითი დაჰკრა
-ასე დიდხანს იწვალებთ იცოდე-აკისკისდა გვანცა- მითუმეტეს რომ ირაკლი შენზე შეშლილია
-ეგ ს.რი სულ ყლ ჯანდაბა მოკლედ იმის თქმა მინდოდა რომ ეგ სულ -გაბრაზდა გეგა- მთავარია ისაა რომ ქეთის მე ვუყვარვარ
-ჰო მაგრამ
-არავითარი მაგრამ! უკანაკნელად გაფრთხილებ ამ საქმეში არ ჩაერიო! -მბრაზანებლური ტონით უთხრ გეგამ დას და თვალები დაუბრიალა
-კარგი კარგი არანორმალურო -გაებუტა გვანცა და სამზარეულოში შევიდა, გეგა მიხვდა რომ კარგა ხამს ვეღარ შემოირიგებდა დას, ამიტომ მაშინვე უკან მიჰყვა,მაცივრის კარი გამოაღო და სულელური იუმორით სცადა მისი შემორიგება
-საჭმელად რა გვაქვს?-უმისამართოდ იკითხა და სათავსოების თვალიერებას შეუდგა-ისევ დამწვარი კატლეტები... ტკბილი ბორშჩი და...
-რა აუტანელი ხარ-მხარზე ხელი დაარტყა გაბრაზებულმა გვანცამ ძმას- რა ტკბილი ბოშჩი... საიდან მოიტანე იდიოტო- ქვაბი გამოიღო მაცივრიდან და ცოტა გასინჯა, ტუჩები უკმაყოფილო სახით დაბრიცა და ძმას დაუბღვირა-დიდი ამბავი შაქარი და მარილი თუ ამერია
-ჰო მერე რა...სულ ეგრე არ გერევა ხოლმე?-გაეცინა გეგას
-აუ ვერ გიტან-აბუზღუნდა გვანცა და მკლავზე უჩქმიტა
-ვერც მე-სერიოზულად უთხარა გეგამ და მიბრუნებულ გაბუტულ დას ხელი გადახვია და გულზე მიიკრო.
ქუსლიანი ფეხსაცმლის გამაღიზიანებელმა ხმამ მაშინვე გაუკრთო ძილი თორნიკეს და სუსტად გაახილა მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან ჯერ კიდევ ამღვრეული თვალები, დაღლილი მზერით მოატარა თვალები ოთახს და ისევ ის აუტანელი ხმა რომ მის დაძაბულ სმენას მაშინვე ფეხზე წამოდგა და მისაღებ ოთახში გავიდა გაბრუებული
-დილა მშვიდობისა-ყავის ჭიქით ხელში გავიდა მარიანა სამზარეულოდან და მომღიმარი სახით მიუახლოვდა სახე ალეწილ ქმარს, თორნიკემ ჩაწითლებული, ჭაობისფერი სფეროები გაუშტერა მის 12 სანტიმეტრიან ქუსლიან ფეხსაცმელს და ძალიან ნელი გამომწვევი მზერით ააყოლა მის შეშველ ფეხებს რომელთა სილამაზესაც შავი მოკლე ტანზე მოტმასნილი კაბა სულ ოდნავ ფარავდა
-სადმე აპირებ წასვლას?-ქვემოდან ახედა მისი მშვენიერბით დაზაფრულმა ბიჭმა ცოლს
-ვაპირებ არა, მივდივარ!-გაბრაზდა გოგონა და ყავა მოსვა
-მართლა? -შეიცხადა თორნიკემ და ცინიკური ტონით ჰკითხა-ასე ჩაცმული?
-რამე არ მოგწონს?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა გოგონამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ჩაწითლებულ თვალებში
-მომწონს მაგრამ გააჩნია რისთვის-წარბის აწევით უპასუხა ბიჭმა და ზედმეტად მიუახლოვდა უკვე უნთქვა აჩქარებულ ცოლს, თმებში ნაზად შეუცურა ხელი და თვალებში ჩააცქერდა
-თორნიკე-აღმოხდა დაბნეულ გოგონას და სანამ კიდევ რამეს ეტყოდა, ქმრის ვნებიანი ტუჩები ყელზე მიეწება -გაჩერდი-გოგონა ხელიდან დაუსხლტა მისი შეხებით და შეგრძნებით თავგზააბნეულ ბიჭს და უკან დაიხია -ნახევარ საათში უნდა წავიდე
-შეიძლება გავიგო სად აპირებ წასვლას ასე გამომწვევად ჩაცმული?
-დაგავიწყდა არა?- ავარდა მარიანა- მაინც დაგავიწყდა რომ უნივერსიტეტში დღეს პირველად მივდივარ! სხვათაშორის მანანა მოვა დღეს ლილეს მისახედად დარწმუნებული ვარ ესეც არ გახსოვს... და სხვათაშორის ამდენი ხნის მერე პირველად შეჭამ სახლში გაკეთებულ ნორმალურ საჭმელს
-ესე იგი ნახევარი საათი დრო გვაქვს?-სიტყვა ბანზე აუგდო თორნიკემ და სწრაფად მიუახლოვდა საყვარელი გოგონას სიფრიფანა სხეულს, წვრილ წელზე ხელი მჭიდროდ შემოაჭდო და სხეულზე მიიკრო
-რას აკეთებ-აღელდა მარიანა როცა ბიჭის ვნებიანი ტუჩები კაბის კიდეზე მიეწება და მკერდისკენ ჩაცურდა- არა, ახლა არა-შეეწინააღმდეგა გოგონა
-ჯერ დრო გვაქვს...
-ნუ სულელობ
-ნუ მეწინაადეგები-გაეცინა ბიჭს და კაბის ქცეშ შეუცურა ცივი თითები
-მომზადებას ვეღარ მოვასწრებ და დამაგვიანდება
-მანქანით გაგიყვან
-რა პატივია-უკმაყოფილო ტონით უთხრა გოგონამ- ღამე რომ გეხვეწებოდი წამიყვანე-თქო უარი მითხარი
-იმიტომ რომ მთვრალი ვიყავი თან მაშინ ეს კაბა არ გეცვა
-ავადმყოფო-გაიბრძოლა გოგონამ უფრო მის გასაღიზიანებლად ვიდრე თავის დასახსნელად და კიდევ ერთხელ შეეწინააღმდეგა
-ახლა ეს კაბა რომ არ გაგახადო იცოდე მოვკვდები- გაეცინა ბიჭს და უფრო მჭირდოდ მიიკრო სხეულზე საყვარელი გოგონას სიფრიფანა სხეული ტანზე
-გეყოფა დამაგვიამდება-ქმრის წვალებას განაგრძობდა მომღიმარი გოგონა
-არ დაგაგვიანდება, უცბათ მოწესრიგდები- მის ყურთან ახლოს ჩურჩულებდა თავგზააბნეული ბიჭი
-თმას და მაკიაჟს 2 საათი ვიკეთებდი ასე, რომ იცოდე-აკისკისდა გოგონა-ასე რომ ტყუილად წვალობ...ვერ დამარწმუნებ...
-თმაზე და სახეზე საერთოდ არ შეგეხები- ეშმაკურად გაუღიმა ბიჭმა ცოლს და უკან-უკან წაიყვანა, როცა მაგიდას დაეჯახნენ ოდნავ დაიხარა, ორივე ხელი თეძოზე შეუცურა და მაგიდაზე დასვა
-სულ გაგიჟდი ხო?-აკისკისდა მარიანა
-ჰო გავგიჟდი შენ გამაგიჟე-გაეცინა ბიჭს და კაბის ქვეშ შეუცურა ორივე ხელი, ნელ-ნელა ზემოთ ააცურა და კაბის კიდეც აიყოლია
-ჯანდაბა-აღმოხდა სუნთქვა აჩაქარებულ გოგონას და ქამარზე მიწვდა ქმარს, თორნიკეს გაოცებული მზერა დააიგნორა და გახსნა.
სოფი დიდხანს დაჰყურებდა ტელეფონის ეკრანს და ვერ წყვეტდა დაერეკა და მიელოცა ვაჩესთვის დაბადების დღე თუ არა, ბოლოს როგორც იქნა მიიღო გადაწყვეტილება და აკროფა მისი ნომერი, თუმცა გათიშული აღმოჩნდა და რაღაცნაირად გაუხარდა კიდეც რომ უსიამოვნო და უხერხულ საუბარს თავი აარიდა. თუმცა ძალიან აფორიქდა როცა მარიანასგან გაიგო რომ ვიკა უკვე მეორე დღე იყო რაც ამაოდ ეძებდა მას და ვერანაირად ვერ უკავშირდებოდა, ამიტომ ძალიან ბევრი ფიქრის მერე თორნიკესთან სახლში მისვლა გადაწყვიტა რადგან ყველა იქ იყო შეკრებილი
-როგორც იქნა-თვალები აატრიალა ანიმ როცა კარი გააღო და სოფი დაინახა
-არც იფიქრო რომ შენს იდიოტ ძმას ვაპატიე ის რაც გამიკეთა!- მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ დის მულს და მისაღებში მოღუშული სახით შევიდა
-ყველგან ვეძებე არსადაა-ბრაზნარევი ტონით თქვა გიორგიმ -ვიკა ტირილით თავს იკლავს ჩემს გამო წავიდა სახლიდანო
-მაგრამ ჩვენ ყველამ კარგად ვიცით ასე ვის გამოც მოიქცა-ბრაზნარევი ტონით თქვა ანიმ და სოფის გახედა
-ანი-თვალები დაუბრიალა თორნიკემ დას
-რააა...სიმართლეს არ ვამბობ?
-გეყოფა
-არა არ მეყოფა, ვაჩეს სოფის გვერდში დგომა და დახმარება სჭირდებოდა! მან კი პირველივე დაშვებულ შეცდომაზე ზურგი აქცია და მიატოვა...
-ასე არაა
-სწორედ ასეა... იცი რა მდგომარეობაში იყო მთელი ეს დრო ვაჩე უშენო? იცი როგორ იტანჯებოდა? იცი როგორ სტკიოდა? იცი რა ცუდად იყო? უშენოდ კვდებოდა სოფი... მაგრამ შენ არაფერი იცოდი...
-გეყოფა-აყვირდა წყობრიდან გამოსული გოგონა დ სოფი ფეხზე წამოვარდა- გგონიათ ჩემთვის მარტივია ამ ყველაფერის ატანა? გგონიათ მე არ მტკივა? გგონია მე მინდოდა რომ ასე მომხდარიყო?-
ამოილუღლუღა და ატირდა
-ნუ ტირი შენი ბრალი არაა ასე რომ მოხდა-დას ჩაეხუტა მარიანა -მას არ უნდოდა არაფერის შეცვლა, შესაბამიად ვალდებული არ იყავი სიყვარულის გამო თავი გაგეწირა
-ვალდებულება აქ არაფერ შუაშია, მთავარი აქ გრძნობაა-შეეკამათა ანი რძალს
-მორჩით რა-გაბრაზდა გიორგი -მთავარია ახლა ისაა რომ ის არანორმალური ბიჭი ვიპოვით, დამნაშავეს თუ ეძებთ ყველამ საკუთარ თავში ვეძებით!
თავგზააბნეული და ატირებული სოფი დიდხანს დადიოდა თბილისის ბნელ ქუჩებში მარტოდ მარტო და ვერ იღებდა საბოლო გადაწყვეტილებას იმის შესახებ წასულიყო და მოეძებნა ვაჩე თუ სამუდამოდ დაეკეტა კარი წარსულის ბნელ მოგონებებთან და ცხოვრება ახალი სუფთა ფურცლიდან ვაჩეს გარეშე დაეწყო.
ნაცნობი ბინის, შავი რკინის კარის წინ დიდხანს იდგა სუნთქავ შეწყვეტილი გოგონა და დაკაკუნებას ვერ ბედავდა რადგან, ეშინოდა , ძალიან ეშინოდა იქ არ დახვედროდა ის რისიც ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად ეშინოდა, თუმცა საბოლოოდ მაინც მოიკრიბა ძალა და ზარის ღილას დააჭირა თითი, მალევე გააღო კარი მისთვის უცნობმა ბიჭმა და გაკვირვებული სახით აათვალიერა გოგონა
-ვაჩე აქაა?-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა სოფიმ უცნობს
-ვაჩე...-უაზროდ გაიმეორა მეგობრის სახელი ბიჭმა და ხმა ჩაუწყდა
-ვინაა ეე-სოფის ვაჩე ხმა მოესმა ბინიდან ამიტომ ბევრი ფიქროს გარეშე პირდაპირ მოსაღებ ოთახში შევიდა და ზიზღით შეხედა მაგიდაზე უწესიგოდ დაყრილ მისთვის უცხო და ამაზრზენ ნივთებს, უმალ ცხვირი აეწვა და ცრემლები მოეძალა შემდეგ კი მზერა ვაჩეს ფერმკრთალ სახეზე გადიატანა
-სოფი აქ რას აკეთებ-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა მისთვის, წამალ გაკეთებულმა სახე წაშლილმა ბიჭმა, რომელიც იმ მომენტისთვის ფაქტიურად ვერ აზროვნებდა
-დაბადების დღის მოსალოცად მოვედი-ზიზღით უთხრა გოგონამ და მაგიდაზე დაწყობილი ყველა ნივთი ძირს გადაყარა აკანკალებული ხელებით, შემდეგ კი მიტრიალადა ატირებული და ქუჩაში გიჟივით გავარდა