-შევძლებ!
-არ გინდა გთხოვ
-სოფი-ავარდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-სარეაბილიტაციო ცენტრში დაწვები?-მოულოდნელად ჰკითხა გოგონამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ამღვრეულ თვლებში
-სარეაბილიტაციო ცენტრში?-ცინიკური ტონით გაიმეორა ბიჭმა მისი სიტყვები -მეკაიფები ხო?- ინტერესით ჰკითხა და მოულოდნელად გიჟივით სიცილი აუტყდა
-გგონია, რომ მე ახლა გართობის ხასიათზე ვარ ?-ცრემლები მოეძალა იმედგაცრუებულ გოგონას- ვაჩე, შენ წამალდამოკიდებული ხარ! მკურნალობა გჭირდება!
-უკვე ხომ გითხარი რომ შევეშვები-თქო?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი-იცი ეს რას ნიშნავს? იმას რომ შევეშვები! -უღრიალა ბოლო ხმაზე
-ვერ შეძლებ! -დარწმუნებით უთხრა სოფიმ და გადმოდენილი ცრემლები სწრაფად მოიშორა სახიდან
-სოფი ნუ მიჭედავ...
-ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა! სწორედ ამიტომ გავურბოდი შენთან ურთიერთობას! დარწმუნებული ვიყავი რომ ამ ნაბიჯს ჩემს გამოც ვერ, ან უბრალოდ არ გადადგავდი!
-სარაბილიტაციო ცენტრი არ მჭირდება იმისთვის რომ წამალი გადავაგდო, შენ მჭირდები-ხმა დაბალი ტონით უთხრა ბიჭმა და სწრაფად დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი, საყვარელი გოგონას გაფითრებული სახე ხელებშორის მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა
-კარგი... რადგან ასეა, მე შენს გვერდით ვიქნები-დაუჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა გოგონამ და მის გაყინულ ხელებს თავისი ცივი, თლილი თითები შეახო-ყოველთვის, მაგრამ არა როგორც შენი შეყვარებული, არამედ ადამიანი რომელსაც უბრალოდ შენი დახმარება სურს...
-მეგობრობას მთავაზობ?-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე გაცეცხლებულ ბიჭს-სოფი რა სისულელეს მეუბნები ხვდები?-აყვირდა და მაშინვე უკან დაიხია, თან უცნაური მზერით ააყოლა თვალი საყვარელი გოგონას აკანკალებულ სხეულს
-მე და შენ ერთად ვეღარ ვიქნებით... მიზეზი უკვე იცი...
-შენთვის ჩემს სიტყვებს მნიშვნელობა არ აქვს?
-ვაჩე! მე შედეგი მჭირდება და არა ცარიელი სიტყვები
-რა მკაცრი და შეუვალი ხარ-სიცილი აუტყდა ისევ გაბრაზებულ ბიჭს
-ვაჩე რა გინდა? ჩემგან რას მოითხოვ?-დაღლილი სახით ახედა გოგონამ თავზე წამომდგარ ბიჭს
-შენ მინდიხარ, შენ მჭირდები, მხოლოდ შენ! გესმის რას გეუბნები?-ნიკაპზე ხელი აჰკრა და თვალებში ჩააცქერდა
-მე კი შედეგი!
-წამოდი სახლში შევიდეთ-გაუღიმა ვაჩემ, მოულოდნელად ხელი გადახვია და გულზე მიიკრო- კანკალებ- ჩასჩურჩულა ყურში და თავზე აკოცა- მეშინია არ გამიცივდე პატარა
-მორჩი-გაბრაზდა სოფი და ხელიდან გაუსხლტა- შენს მეგობარს უთხარი რომ სახლში წამიყვანოს, აქ დარჩენას და შენთან ერთად ღამის გათენებას არ ვაპირებ-დაუღრინა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და აივანზე მდგომ ბიჭს გახედა
-მართლა?-ირონიული ტონით ჰკითხა ვაჩემ, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოიკიდა-აბა რას აპირებ? სახლში მშვიდად დაბრუნებას ისე თითქოს არაფერი მომხდარა და ჩემს დაკ.დებას?
-გეყოფა-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ ზედმეტად მიახლოებულ ბიჭს და ამღვრეული თვალებით ახედა
-რა მეყოფა?-გაოცებული ტონით ჰკითხა ვაჩემ და სიგარეტის, ლურჯი, მწველი კვამლი მისი ალეწილი სახისკენ მიმართა
-რის მიღწევას ცდილობ არ მესმის-ავარდა სოფი- ჩემგან რა გინდა? რას მოითხოვ? აქ რისთვის მომიყვანე?!...
-იცი რაც მინდა!
-ავადმყოფი ხარ და მკურნალობა გჭირდება! მე მხოლოდ ეს ვიცი
-ცრემლებით და ისტერიკების მოწყობით ნუ ცდილობ ჩემზე გავლენის მოხდენას! იცოდე ჩემი მართვის უფლებას არ მოგცემ სიყვარულის სახელით!
-არასდროს შეეშვები...-დანანებით ჩაილაპარაკა გოგონამ და ცრემლიანი თვალები შეანათა-ხომ ასეა?
-სოფი...მე წამალი არ მიგულისხმია წეღან ნათქვამ სიტყვებში-ჩაიბურტყუნა გაბრაზებულმა ბიჭმა
-არ გინდა... ჩვენ ორივემ კარგად ვიცით აქ რისთვისაც მომიყვანე...
-მე შენ მიყვარხარ! რატომ არ გესმის ეეს?
-გგონია რომ ოდესმე ამას შვეგუები სიყვარულის სახელით?- პერანგით დაფარულ მკლავებზე მიუთითა გაცეცხლებულმა გოგონამ დაბნეულ ბიჭს- არასდროს გესმის? ამას არასოდეს შევეგუები! და რადგან შენ არ აპირებ შეეშვა წამალს მე კი ამ ყველაფერს შევეგუო, ვფიქრობ, რომ ამ ეტაპზე ურთიერთობა საბოლოოდ გაავარკვიეთ მე და შენ! ასე რომ-გაჩუმდა და ტელეფონი ამოიღო ჩანთიდან- ან სახლში შენი მეგობარი წამიყვანს ან ბიძაჩემთან დავრეკავ ახლავე და ის მოვა ჩემს წასაყვანად
-გოგა-მშვიდად გასძახა ვაჩემ მეგობარს, რომელიც რამდენიმე წამში მასთან გაჩნდა, ჩუმად რაღაც გადაულაპარაკა და ისიც მაშინვე საჭეს მიუჯდა და სანამ სოფი გაერკვეოდა მოვლენების სწრაფ და უეცარ გავითარებაში გოგა მანქანიანად მოტყდა, ამიტომ გაცეცხლებულმა გოგონამ ბიძამისის ნომერი აკრიფა
-გამორთე!-მბრძანებლური ტონით უთხრა ვაჩემ და მეორე ღერს მოუკიდა აკანკალებული თითებით
-ნუ მიბრძანებ რა გავაკეთო!
-გამორთე!-დაუღრინა ვაჩემ და მისკენ წადგა ნაბიჯი, დამფრთხალმა გოგონამ უკან დაიხია თან ზარი გაუშვა -ეს არ უნდა გაგეკეთებინა!-ზედმეტად მშვიდი ტონით უთხრა ბიჭმა და წამში დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი, შეშინებულ, დამფრთხალ და უკვე აკივლებულ სოფის ტელეფონი უხეშად წაგლიჯა ხელიდან და გინებით გათიშა -სანამ არ დაჭკვიანდები ეს ჩემთან დარჩება-შარვლის ჯიბეში ჩაიდო და კმაყოფილი სახით მიაჩერდა გაცეცხლებულ გოგონას
-დამიბრუნე! ახლავე!-აკანკალებული ხელი გაუწოდა სოფიმ
-ტყუილად რომ მელაპარაკები ტელეფონის დაბრუნებაზე იმედია ხვდები ხო?-თვალები დააწვრილა ბიჭმა და მზერა გაუსწორა საყვარელი გოგონას ალეწილ სახეს
-ასე რა უფლებით მექცევი! თავი ვინ გგონია?
-შენი შეყვარებული
-ვაჩე მორჩი სისულელეებს
-სახლში შედი, გაცივდები, მე კიდევ ერთცალს მოვწევ და შემოვალ-მზრუნდვეილი ქმარივით უთხრა და ეზოს შავი, რკინის, მძიმე კარი დაკეტა
-შენ რა დამცინი? გგონია აქ დავრჩები? ამ სახლში? თან შენთან ერთად და სრულიად მარტო?
-ასე ძალიან რატომ გეშინია ჩემთან მარტო დარჩენის?-ცინიკური ტონით ჰკითხა ბიჭმა
-იმიტომ რომ ავადმყოფი ხარ-ზიზღით უთხრა გოგონამ
-როგორც ჩანს მაშინდელი ზრდილობის გაკვეთილები არ გეყო ჩემგან
-არ გაბედი და არ მომეკარო-უკან დაიხია დამფრთხალმა გოგონამ
-თუ არ გინდა რომ მოგეკარო მაშინ სახლში შედი, სიცივისგან ერთიანად კანკალებ უკვე
-რა მზრუნველი ხარ-აგდებული ტონით უთხრა გოგონამ
-რასაც გეუბნები ის გააკეთე!-მბრძანებლური ტონით უთხრა ბიჭმა და ხელით სახლისკენ მიუთითა
-წინაადეგ შემთხვებაში რა მოხდება?-სოფოს სახეზე ირონიული ღიმილი გაკრთა რაც შეუმჩნეველი არ დარჩენილა გაცეცხლებული ბიჭისთვის, რომელიც მაშინვე გამოვიდა წყობრიდან და იმავე წამს მივარდა დამფრთხალ გოგონას ხელში აიტაცა და სახლისკენ წაიყვანა
-ხელი გამიშვი არანორმალური! დამსვი ახლავე-ბოლო ხმაზე კიოდა შეშინებული სოფი
-აქ მხოლოდ მე და შენ ვართ-გამარჯვებულის ერთი დააცქერდა ზემოდან ვაჩე აფართხალებულ გოგონას -ასე რომ აზრი არ აქვს შენს ისტერიკას
-მეზიზღები-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ და როგორც კი ვაჩემ სახლში შეიყვანა და დივანზე დასვა, მაშინვე სახეზე ხელები აიფარა რომ მოწოლილი ცრემლები მექანიკური ზეწოლით როგორმე შეეჩერებინა, მაგრამ ვერ შეძლო და მაინც გადმოსცვივდა სიმწრის ცრემლები
-სოფი-თავზე წამოადგა ვაჩე და სახიდან ხელები მოაშორებინა
-თავი დამანებე -დაუღრინა გოგონამ და ცრემლები მოიშორა
-დამშვიდდი -ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და გაუწოდა -თუ ეს დაგამშვიდებს შენ გქონდეს...- სოფი გაიგნებული სახით მიაჩერდა ჯერ ბიჭის ალეწილ სახეს შემდეგ კი მის ხელში მოქცეულ ტელეფონს, გამორთმევა ვერ მოახერხა, იმდენად დაიბნა რომ აზრები საბოლოოდ დაეფანტა და ვეღარ იღებდა გადაწყვეტილებას როგორ მოქცეულიყო, ვაჩე დიდხანს, ძალიან დიდხანს უყურებდა საყვარელი გოგონას წაშლილ სახეს ბოლოს მობრუნდა ტელეფონი მაგოდაზე დაუდო და აივანზე გავიდა. კარგა ხნის მერე შევიდა შიგნით და პირველად თვალი ტელეფონზ ეგაექცა, რომელიც ხელუხლებლად ისევ ისე იდო მაგიდაზე როგორც თავად დატოვა, შემდეგ კი სიყვარულით გაჟღენთილი თბილი მზერა დივანზე ჩაძინებული სოფისკენ გადაიტანა, დიდხანს, ძალიან დიდხანს უყურებდა ვაჩე საყვარელი გოგონას დაღლილ, დაქანცულ და შეწუხებულ სახეს, გული მტკივნეულად შეეკუმშა რადგან ახლა კიდევ უფრო კარგად გააცნობიერა რომ მისი ტანჯვის ერთადერთი მიზეზი თავად იყო, პლედი ძალიან ფრთხილა დააფარა, იქვე ახლოს სავარძელში ჩამოჯდა და იქამდე უყურებდა მის სახეს სანამ მასაც არ წაართავ ძილმა საბოლოოდ თავი.
შუა ღამის ძილისგან გაბრუებული ქეთი შეკრთა, როცა ვიღაცის შეხება იგრძნო ზურგს უკნიდან, თვალები სუსტად გაახილა და აზრზე მოსვლა სცადა, თუმცა ალკოჰოლის და სუნამოს უკვე ნაცნობმა და მძაფრმა ნაზავმა ცხვირი იმდენად აუწვა რომ მაშინვე გამოაფხიზლა
-ირაკლი-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ და გული მტკივნეულად შეეკუმშა, რადგან კაცის მძიმე და უხეში ხელი მუცელზე ძლიერად შემოეჭდო
-ძალიან მომენატრე- უმისამართოდ დაიჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა კაცმა და ტანზე მჭიდროდ მიიკრო საყვარელი ქალის ათრთოლებული სხეული
-დიდი ხანია რაც მოხვედი?-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა ქალმა
-ჰოოო
-ვერ გავიგე...
-მძინარე გიყურებდი-ხმა დაბალი ტონით უთხრა კაცმა და ცხვირი მის თმებში ჩარგო -მაგიჟებს ეს სურნელი- უფრო თავისთვის ვიდრე ქეთის გასაგონად ჩაილაპარაკა კაცმა და ცოლის შიშველ მხარს ცხელი ტუჩები მიაკრო, ქეთიმ მაშინვე თვალები დახუჭა და მოწოლილ მძიმე ემოციებთან გამკლავება ცრემლების გარეშე სცადა-შენ? არ მოგენატრე?-ინტერესით ჰკითხა კაცმა, ოდნავ წამოიწია და ამჯერა ყურს დაბლა აკოცა
-გუშინ ღამე რატომ არ მოხვედი?-როგორც იქნა თავს მოერია და მშვიდი ტონით ჰკითხა ქალმა
-ვიფიქრე რომ ასე ჯობდა...
-კარგი-უმისამართოდ დაიჩურჩულა ქალმა და გაჩუმდა
-კითხვაზე არ მიპასუხე
-გთხოვ... ახლა არა...-ტირილის ნოტები შეეპარა ხმაში აღელვებულ ქალს
-ქეთი!-ხმა შეეცვალა გაღიზიანებულ კაცს
-გთხოვ...-შეეხვეწა ქალი და იმის გამო რომ ამჯერად მოწოლილ ცრემლებს ვეღარა გაუწია სათანადო წინააღმდეგობა ასლუკუნდა
-მის გამო ტირი?-დაუღრინა გაავებულმა კაცმა და ფეხე გიჟივით წამოვარდა
-ასე არაა-საწოლზე წამოჯდა მისავათებული ქალი,
და შეშინებული თვალებით მიაჩერდა ქმარს
-ქეთი ჩემი გაგიჟება გინდა?-ბოლო ხმაზე უღრიალა ირაკლიმ და იქვე მდგარ პატარა ტუმბოს ფეხი დაარტყა, რომელიც ხმაურით შეეხეთქა კედელს
-გთხოვ ასე ნუ იქცევი-შეეხვეწა დამფრთხალი ქალი და ფეხზე წამოვარდა
-უკვე მეორედ ტირი ჩემს თვალწინ, მის გამო!
-გეგა არაფერ შუაშია-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქალმა და თავი დახარა
-ქეთი-აღელვებული ირაკლი სწრაფად მიუახლოვდა ცოლს მისი სახე ხელებში მოიქცია და თავლებში ჩაავქერდა- შენ ჩემი ხარ! ჩემი ცოლი! მარტო ჩემი! მხოლოდ ჩემი!-მბრძანებლური ტონით უთხრა და ტუჩებში აკოცა, ამჯერადაც ვერ შეიკავა თავი ქეთიმ და ცრემლები ჩამოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე, სუნთქვა აჩქარებული კაცი სწრაფად მოშორდა მთელი სეულით აცახცახებულ ცოლს და გიჟივით გავარდა საძინებლიდან, ღონე მიხდილი, დაბნეული, შეშინებული და სასოწარკვეთილი ქეთი კედელს ზურგით მიეყრდნო და იატაკისკენ უღონოდ დაეშვა.
გამთენიისას შინ დაბრუნებულ დაღლილ-დაქანცულ გვანცას მაშინვე ცხვირი აუწვა მისაღებ ოთახში დატრიალებულმა ალკოჰოლის, სიგარეტის და სუნამოს საშინელმა ძაფრმა ნაზავმა, უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები და გაბრაზებული სახით წამოადგა თავზე სავარძელში მჯდომ გეგას, რომელსაც ხელში ვისკით სავსე ჭიქა ეჭირა და ერთ წერტილს მიშტერებული ქეთიზე ფიქრში გარინდებულიყო
-ისევ სვამ?-უკმაყოფილო ტონით ჰკითხა გვანცამ და მის წინ მაგიდაზე დაჯდა
-ადრე მოხვედი-მისკენ არ შეუხედია ისე უთხრა გეგამ და მომჟაო, უგემური სითხე მოსვა
-შენზე ვღელავდი
-ძიძა არ მჭირდება! როგორმე უშენოდაც მივხედავ თავს!
-სასმელში თავის დახრჩობით?-წარბები შეკრა გვანცამ და გვერდზე მიტრიალდა, გეგას გახსნილ სიგარეტია კოლოფს და ასანთს დაწვდა
-არ მოწიო!-მკაცრი ტონით უთხრა გეგამ და როგორც იქნა აღირსა თავისი გამყინავი მზერა
-კარგი-ყალბად გაუღიმა გვანცამ და უკმაყოფილო სახით დააბრუნა უკან სანთებელა და სიგარეტი
-დალევ?-ვისკის თითქმის დაცლილ ბოთლზე მიანიშნა გეგამ დას
-არ მინდა
-დაღლილი ხარ, წადი დაისვენე
-მეტი აღარ დალიო
-ჯერ არ მოსულხარ და უკვე ტვინს ნუ მიტ.ნავ რა
-ისევ მის გამო სვამ ხომ ასეა?
-ჩვენს ურთიერთობაში ჩარევა არ გაბედო!-დაუღრინა გაბრაზებულმა კაცმა და ამოჩემებულ ერთ წერტილს მიაყინა ისევ ცივი მზერა
-მან უნდა იცოდეს რეალური მიზეზი იმისა თუ რატომ ვერ იპოვე მთელი 19 წელი...
-გვანცა!-გეგას მბრძანებლურმა მიმართვამ ქალი ადგილზე გააშეშა
-უნდა უთხრა-დაუჩურჩულა კარგა ხნის სიჩუმის მერე
-ამას მისთვის მნიშვნელობა არ აქვს-ბრაზნარევი ტონით თქვა კაცმა და ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა, ერთი მოყუდებით ჩაცალა და უგემური სითხე და ოდნავ გადაიწია, ვისკის ბოთლს დაწვდა და ჭიქა შეივსო, სწორედ ამ დროს შენიშნა გვანცამ მის თითებშორის ახლართული ყელსაბამი
-დაგიბრუნა?-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე გაბრაზებულ ქალს
-ეს შენ არ გეხება
-რატომ არაფერი უთხარი?
-გვანცა!!!
-მან სიმართლე უნდა იცოდეს! უნდა იცოდეს რომ შენი ცხოვრების საუკეთესო წლები მის ძებნას და ჩემს ფეხზე დადგომას შეალიე!
-სისულელეს ნუ ბოდავ!
-ვალდებული არ იყავი ჩემს გამო თავი გაგეწირა
-ვალდებული?-ავარდა წყობრიდან გამოსული კაცი-შენ ჩემი და ხარ, ჩემი სულის ნაწილი! მე ეს უნდა გაგეკეთებინა! უბრალოდ უნდა გამეკეთებინა...
-შენ, შენი ცხოვრების საუკეთესო წლები მე შემომწირე...ქვეყნიდან ქვეყანაში, ქალაქიდან-ქალაქში, საავდმყოფოდან საავადმყოფოში დაგყავდი, რომ ავარიიდან ორი წლის მერე მოძრაობის მინიმალური უნარი მაინც დამებრუნებინა ...მთელი 2 წელი ჩემს გამო იტანჯებოდი... რადგან სრულიად უიმედოდ ვიყავი პარალიზებული!
-გაჩუმდი!-დაუღრინა გაგიჟებულმა კაცმა და ვისკით სავსე ჭიქა მოისროლა
-წლების მერე კი როცა მოძრაობის უნარი საბოლოოდ დავიბრუნე სხეულში...ყველაფერი გააკეთე იმისთვის რომ ისევ შემძლებოდა ფეხზე გავლა!!! ვალდებული არ იყავი რომ ეს გაგეკეთებინა... მაგრამ გააკეთე... შენ მე მეორე სიცოცხლე მაჩუქე... შენ მასწავლე ხელახლა სიარული... ლაპარაკი...ცეკვა... ცხოვრება...
-გეყოფა!-ავარდა კაცი და ფეხზე წამოვარდა
-ქეთიმ უნდა იცოდეს რა რთულ მდგომარეობაში ვიყავით მთელი ეს წლები მე და შენ! უნდა იცოდეს რომ ჩვენი ერთადერთი ჭიათურის სახლი ჩემი ოპერაციის გამო გაყიდე და საქართველოშო ვეღარ ჩამოდიოდი წლების მანძილზე... რაგდან დღედაღამე მუშაობდი რომ ჩემი ოპერაციების და მკურნალობის ფული გეშოვა! უნდა იცოდეს რომ ამ ყველაფერის მიზეზი მე ვარ და არა შენ!
-რას ბოდავ ხვდები? შენს გამო ახლაც იგივეს გავაკეთებდი
-ვიცი რომ გააკეთებდი-ფეხზე წამოდგა ატირებული გვანცა და მოულოდნელად ჩაეხუტა დაბნეულ კაცს
-გეყოფა-გეგამ სულ ოდნავ შეახო ხელი დის აცახცახებულ მხრებს და უკან დაიხია- ხო იცი ვერ ვიტან შენს თვლებზე ცრემლებს რომ ვხედავ
-ძალიან მიყვარხარ-ხმა დაბალი ტონით უთხრა ქალმა და თავი დახარა
-იცოდე არ გაბედო ქეთისთვის რამის თქმა, მითუმეტეს თავის დადანაშაულება რამეში თორემ არასოდეს გაპატიებ
-გეგა-ხელახლა ატირდა გვანცა
-ჩშ-კაცმა ტუჩებზე მიიდო თითი და დას გაჩუმება ანიშნა, გვანცაც მაშინვე დამორჩილდა და დამშვიდდა
-მას შენი არ სჯერა... და ორივე ცალ-ცალკე იტანჯებით... ეს არასწორია
-თავად მოვგვარდები!-მკაცრი ტონით უთხრა გეგამ და აივანზე გავიდა აღელვებული, ხელის გულზე მოქცეულ ყელსაბამს დააცქერდა და რამდენიმე წამია განმავლობაში დაიკარგა რადგან ქეთის ნაზი, თლილი თითების შეხება ხელახლა განიცადა ხელზე.
მარიანა გაოგნებული უსმენდა სოფის
-გამეღვიძა თუ არა ჩანთას და ტელეფონს წამოვავლე ხელი და როგორც კი დავრწმიუნდი იმ იდიოტს ჯერ კიდევ მშვიდად და წყნარად ეძინა წამოვედი
-თუ კისრის ტეხვით გამოიქეცი?-გაეცინა ანის
-იმედი მაქვს ოდესმე, ბოთე გიორგიც მოგიტაცებს და სადმე გამოგკეტავს ერთი ან ორი წლით
-ღმერთო რა ოპტიმისტი ხარ-აკისკისდა ანი-მაგის იმედი მეც კი აღარ მაქვს
-დღემდე მარტო მე ვერ გავიგე რა ურთიერთობაში ხართ თუ?-სიცილით ჰკითხა მარიანამ მულს
-თვითონაც ვერ გაუგით დაო... შენ რა უნდა გაიგო?- შეიცხადა სოფიმ
-ვაჩე მეორედ რომ მოგიტაცებს და დარწმუნებული იყავი რომ უეჭველი მოგიტაცებს მეორედ, დიდი იმედი მაქვს რომ ამჯერად მაინც მოახერზებს რომ როგორმე დაგაშოშმინოს და დაგაწყნაროს
-მარიანა შენს აუტანელ მულს უთხარი რომ იგივეს იმედი მაქვს მეც-აკისკისდა სოფი და როგორც კი ლილეს ტირილის ხმა გაიგო პირველი შევიდა საძინებელში, მაშინვე ხელში აიყვანა ჭირვეული ქალბატონი და გულზე მიიკრო
-შენ და ვაჩეს როგორ მოგოხდებოდათ ერთი ასეთი პატარა-კნილი გაკრა ანიმ
-სამწუხაროდ იგივეს თქმა არ შემიძლია შენზე და გიორგიზე-აკისკისდა სოფი -დიდ ალბათობით პენსიონერები დაქორწინედბით და ხომ იცი ბავშვს მაინც ახალგაზრდა მშობლები უხარია... თან მეეჭვება მაგ ასაკში ბავშვის კეთების თავი გქონდეთ
-ღმერთ რა აუტანელია-თვალები აატრიალა ანიმ- ჩემს ძმას აშკარად უკეთესი გემოვნება აქვს ვიდრე ვაჩეს-რძალს გაუცინა და სახეზე მოეფერა.
ერთფეროვან უსასრულობაში გაიწელა ყოველდღიურობა. ყველა წარსულ, ძველ ცხოვრებას დაუბრუნდა... იმ განსხვავებით რომ მათი გული და გონება მოიცვა, შიშმა, ეჭვმა, სასოწარკვეთამ, უიმედობამ, სიცარიელის და სიცივის განცდამ.
მარიანა მოწყენილი სახით უყურებდა ტელევიზორს როცა კარზე ბრახუნის ხმამ შეაკრთო, მაშინვე ფეხზე წამოვარდა, პატარა ლილეს დახედა და რომ დარწმუნდა ისევ ისე მშვიდად ეძინა კარი გააღო
-თორნიკე-აღმოხდა აღელვებულ გოგონას და როგორც კი სახე წაშლილი, ნასვამი ბიჭი სახლში შევიდა შეშინებულმა მიხურა კარი -მოხდა რამე?- ინტერესით ჰკითხა და უკან დადგა
-ის ნაბ.ჭვარი ვნახე-ზიზღით თქვა თორნიკემ და ბრაზისა და მრისხანებისგან ხელები ძლიერად მომუშტა, რომ, როგორმე მოწოლილი აგრესია საკუთარ სხეულში ჩაეხშო
-დამშვიდდი-მარიანა ზურგიდან აეკრო ქმარს და ნაზად შეახო თლილი თითები მის უხეშ ხელებს
-სწორედ ისეთი ნაბ.ჭვარია როგორიც წარმომედგინა