ერთხანს გაშტერებული ვუყურებდი ,უხმოდ
-ეს ის ბიჭი არ არის?
-რომელზე ამბობ
ყურადღება მეგობარზე გადავიტანე და ჩავეკითხე , რადგან 2 ბიჭი იყო, რომელზეც შეიძლებოდა მსგავსი კითხვის დასმა.
-აი დღეს რომ მოგაცილა
-ალბათ ეგაა , არვიცი.
ისევ სანახაობას გავხედე.
-სანაძლეოს დავდებ , რომ შენს გამო სცემა ის ტიპი.
-ნუ სულელობ.
მიუხედავად იმისა , რომ შესაძლოა სიმართლეს ექვემდებარებოდეს , მაინც ვიუარე ალექსის ვარაუდი.
-რას მიქნევ მაგ თავს , აბა ასეთი დამთხვევა სად გაგონილა, რამდენიმე წუთისწინ წაგაქციეს და ახლა თვითონ წაიქცა .-ბოლო სიტყვები ხითხითით წარმოთქვა.
-კარმა-მესიამოვნა,რომ ის მიიღო, რაც დაიმსახურა.
ხმაური უფრო და უფრო იმატებს,თავი ვალდებულად ჩავთვალე , რომ მივსულიყავი და ,,მანდილი ჩამეგდო ''.
ყური მოვკარი , რომ ჩემს მჩაგვრელს ნიკი ჰქვია. ახლოს მისვლისას ჯერ კიდევ ძირს იწვა , მიუხედავად იმისა , რომ წამოდგომა თავისუფლად შეეძლო.
-გელოდები .
გაისმა სასიამოვნოდ ბოხი ხმა. მისი მიმართულებით გავიხედე და პირველად შევათვალიერე მისი სახე, კუპრივით შავი თვალები , ამავე ფერის სქელი,თუმცა შესაშური ფორმის წარბები. ვერ მოგატყუებთ,სასიამოვნო გარეგნობა აქვს.
-გელოდები მეთქი!
ახლა უფრო ხმამაღლა მიმართავს ნიკს და მტაცებელივით დასჩერებია თავზე.მეც მისი მიმართულებით გავიხედე და ჩავაჩერდი ყინულივით ცივ თვალებს, რომლის პატრონმაც აშკარად ზიზღით, მაგრამ მაინც წარმოთქვა
-ბოდიში
-ხმამაღლა
-ბოდიში!
უცნობმა ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო,ნიკის ფეხებს გადააბიჯა და კაფეტერიიდან უკან მოუხედავად, დინჯი ნაბიჯებით გავიდა.
ნიკი წამოდგა, ცხვირიდან წამსკდარი სისხლი მოიწმიდა , ავისმომასწავებლად შემომხედა,შეიკურთხრა და დარცხვენილი გავიდა კაფეტერიიდან.
მე კი ჯერ კიდევ გაურკვევლობაში მყოფი ერთ ადგილას გავიყინე, ვერ გამიგია რა მოხდა , ან რა უნდა ვქნა, ასე რომ, ისევ მეგობართან დავბრუნდი.
-სად გაქრი,წამით მოგაშორე თვალი , რა გინდოდა იმათთან.
კითხვების კორიანტელი წამოვიდა. მოკლედ მოვუყევი ყველაფერი და ვუთხარი ,რომ ამ თემაზე ლაპარაკი აღარ იყო საჭირო. დროდადრო ვაპარებდი თვალს გასასვლელს ,რომელშიც ცოტა ხნის წინ უცნობმა გაიარა,ალბათ ლოგიკურიცაა, რომ მაკნტერესებს რატომ გააკეთა ჩემთვის ასეთი რამ სრულიად უცხო ადამიანმა .
გოგონები ყველა ლექციას დაესწრნენ, ბოლოს ლილიასთან გადაწყვიტეს ასვლა. სადარბაზოსთან იყვნენ მისულნი , რომ მანქანა სენიშნეს , რომელიც აქამდე არ უნახავთ.
-აუ რაკაია, როდის მაღირსებს დედაჩემი ასეთს , რამდენი ხანია ვეხვეწები.-აწუწუნდა ალექსი.
-ჯერ მართვის მოწმობა უნდა გქონდეს-თავით მანქანაზე ვანიშნე-ნეტა ვისია
-მე რავიცი ვისია , შენი სადარბაზოა.
ვინ გადმოდის შენს სართულზე , გაიგე?
-სავარაუდოდ ჩემი ნათესავი, გუშინ ველაპარაკე და ხვალვე გადმოვალო.
-მშვენიერი, მარტო აღარ იქნები.
მეოთხე სართულზე ლიფტით ავიდნენ .
-ვა, ნახე, უკვა იბარგება
ლილიას ბინის გვერდით ,კართან , რამდენიმე მოზრდილი ჩემოდანი დევს .
-წამო ,შევიდეთ -შესთავაზა მეგობარს ალექსმა.
-სარა!..
ჯერჯერობით ცარიელ ბინაში ლილიას ხმა ექოდ გაისმა.
-მგონი აქ არ არის,დავურეკავ .
ტელეფონი მოვამზადე ,მაგრამ ალექსის ნათქვამმა დარეკვის მცდელობა ჩაშალა.
-ტყუილად რეკავ.
-რატომ?-გამიკვირდა.
-ტელეფონი აქ აქვს. -და მითითებს გაზეთების დაბალ მაგიდაზე.
-ახალი ტელეფონის ყიდვაც მოუსწრია.კარგი, გავიდეთ,როცა დაბრუნდება მერე ვინახულებ.
ლილიას ბინაში შევიდნენ, დივანზე დასხნენ და სერიალი ჩართეს.ამ დროს კი ,ლილიას მეზობლად ახალი მობინადრე იბარგებოდა.