მეგობრებო ბევრი ფიქრის მერე გადავწყვიტე რომ ვანოს სახელი შევუცვალო და დავარქვა რეზი ანუ თორნიკეს ნამდვილი მამა რეზი ბარათელი იქნება , ბიძა კი მისი ნახევარძმა ლაშა რომელიც ქრისტინეს უყვარდა... ვიცი რომ ამ ისტორიაში ბევრი ქაოსია და არასწორი რაღაცეები გავაკეთე როგორც ავტორმა მაგრამ... თორნიკეს ნამდვილი მამის პერსონაჟო ოდნავ აქტიურად იქნება ისტორიაში( სახელი ვანო საშინლად არ მომწონს და ამ სახელზე წერას ვერ ვახერხებ... ამიტომ სახელები შევინაცვლე) ბოდიშს გიხდით ამ ქაოსისთვის... ვიცი არასწორად ვიქცევი მაგრამ სხვაგვარად ვერ ვახერხებ წერას.

ირაკლის სევდიანად გაეღიმა ანის კითხვაზე და სიგარეტის თითქმის ჩამწვარი ღერი აკანკლაებული ხელით საფერფლეში ჩააჭყლიტა
-მამა გთხოვ დამელაპარაკე... მინდა ვიცოდე რას გრძნობ და განიცდი
-სიცარიელეს-ჩამწყდარი ხმით უთხრა კაცმა შვილს და მაგიდაზე დაგდებულ კოლოფს წამოავლო ხელი
-გთხოვ მეტი აღარ მოწიო-ანი სწრაფად მიუახლოვდა აღელვებულ კაცს და მაჯაზე დაადო თლილი თითები
-მე ეს მჭირდება-მოღუშული სახით ახედა ირაკლიმ თავზე წამომდგარ შვილს
-ძალიან ბევრს ეწევი-საყვედურით უთხრა გოგონამ და ხელი გაუთავისუფლა
-დედაშენივით ლაპარაკობ-გაეცინა ირაკლის და მომდევნო ღერს ნერვიულად მოუკიდა
-მამა გთხოვ წარსულზე დამელაპარაკე, მინდა ვიცოდე აქამდე როგორ მიხვედით
-ეს მხოლოდ მე და დედას გვეხება-გაბრაზდა ირაკლი
-ვიცი, მაგრამ ეს ყველაფერი ჩემზეც საშინლად მოქმედებს, რატომ არ გესმით ეეს?- მძიმე ემოციებმა ხმა დაუხშო თვალებაცრემლიანებულ გოგონას და უღონოდ დაეშვა სკამზე
-მაინც რისი მოსმენა გინდა ჩემგან?-დაინტერესდა ირაკლი
-სიმართლის
-გაინტერესებს ვიცოდი თუ არა როცა ცოლად მომყავდა დედაშენი რომ მას ჯერ კიდევ გეგა უყვარდა?- სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც ანის სლუკუნის ხმამ დაარღვია
-იცოდი?!
-ჰო ვიცოდი-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ირაკლიმ ატირებულ შვილს, სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი ტუჩებშორის მოიქცია და ღრმა ნაფაზი დაარტყა
-მაშინ ცოლად რატომ მოიყვანე?-ამოილუღლუღა ხმა აკანკალებულმა გოგონამ
-იმიტომ რომ დანახვის წამიდან გაგიჟებით შემიყვარდა... მასზე ფიქრი მთელი ორი წელი თავიდან ვერ მოვიშორე, სწორედ ამ მიზეზით მის სიყვარულზე უარი ვერ ვთქვი
-და შენთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა თავად ქეთი რას გრძნობდა?-აღელდა ანი
-ჰქონდა...
-მაგრამ შენ მაინც სხვა კაცზე შეყვარებული ქალი მოიყვანე ცოლად
-ის მთელი ორი წელი გეგას ელოდებოდა... ის კი რუსეთში ციხეში იჯდა
-შენ ეს იცოდი?
-რა თქმა უნდა ვიცოდი... და ისიც ვიცოდი რომ 7 წლიანი პატიმრობის მერე უკან დაბრუნებას კიდევ კარგა ხანს ვერ შეძლებდა იმ მარტივი მიზეზის გამო რომ აქ ძალიან დიდი პრობლემები ჰქონდა ვიღაც ბიზნესმენის შვილთან...
-დედამ არაფერი იცოდა მასზე? საერთოდ არაფერი?
-არა...
-რატომ არ უთხარი?
-ჩვენ გეგაზე არასდროს გვისაუბრია... მე იმ ნაბ.იჭვრის თემას არასდროს შევხებივარ და არც ქეთისთვია მიმიცია ამის უფლება, მაშინაც კი როცა ერთნეთისთვის უბრალო ნაცნობები ვიყავით
-ერთმანეთი როგორ გაიცანით? დედას ამაზე არასდროს უსაუბრია... ალბათ თორნიკეს გამო... თქვენ ხომ მთელი ეს წლები მასზე სიმართლეს გვიმალავდით
-საავადმყოფოში გავიცანი...სკამზე იჯდა და ტიროდა, სრულიად მარტო იყო ცარიელ ცივ შენობაში და სიცივისგან კანკალებდა... ჩემი ქურთუკი მოვახვიე მხერებზე და დაბნეულმა ამომხედა, აი იმ წამს მივხვდი რომ ეს გოგო და ეს ცრემლიანი თვალები ჩემთვის უკვე სამყაროზე მეტი იყო-ირაკლის სევდიანად გაეღიმა და მისი ცხოვრების ყველაზე ლამაზი წუთების თხრობა განაგრძო-წყალი გავუწოდე ბითლით... მადლობა გადამიხადა დახმარებისთვის და გამომართვა...მერე ჩვეულებრივ გავიცანით ერთმანეთი... მომიყვა რომ და დაეღუპა... პატარა თორნიკეს სიცოცხლის გადასარჩენად უკვე კვირეებზე მეტი იყო რაც იბრძოდნენ ექიმები და არანაირ იმედს არ აძლევდნენ... თბილისიდან ექიმი ჩავიყვანე... ამის გამო თავი ძალიან დავალებულად იგრძნო ჩემდამი... მერე როცა სოფლის სახლი გაყიდეს და თელავში გადმოვიდნენ საცხოვრებლად ის და მართა ბებო, მხოლოდ იმ მიზეზით რომ თორნიკე ხშირად ავადობდა და ტრანსპორტის არარსებობის გამო საავადმყოფოში მისი მოყვანა ძალიან უჭირდათ, ხშირად ვნახულობდი... მათთან ოჯახშიც ხშირად მივდიოდი... როცა მართა დაიღუპა ქეთი საბოლოოდ განადგურდა... სრულიად მარტო დარჩა პაწაწინა თორნიკეთი ხელში, შესაბამისად სამსახურიც ვერ იშოვა რადგან ბავშვის დამტოვებელი არ ჰყავდა, სწავლაც ვერ შეძლო რა თქმა უნდა ჩაბნელებულ, გაყინულ და დანგრეულ ქალაქში...თავიდაუნებურად მოხდა ისე რომ ყველანაირად ჩემზე დამოკიდებული გახდა
-გეგაზე როდის გაიგე?
-გაცნობიდან ერთი წლის მერე სიყვარული ავუხსენი და ცოლობა ვთხოვე მაგრამ უარი მითხრა მიზეზად კი მისი და თორნიკეს მდგომარეობა დამისახელა... მაგრამ მე ვგრძნობდი რომ რეალურად სულ სხვა რაღაც... რაღაც კი არა ვიღაც იყო მიზეზი...
-ამ თემაზე არ დაელაპარაკე?
-არა... მაგიჟებდა იმაზე ფიქრი რომ შეიძლებოდა ქეთის ვიღაც სხვა ყვარებოდა...
-თავად ქეთიმ რატომ არაფერი არ გითხრა?
-უფლება არ მივეცი... რამდენჯერმე სცადა მაგრამ გაჩუმება ვაიძულე...
-ამ დროს უკვე იცოდი რომ მას გეგა უყვარდა და რომ ის ციხეში იყო?
-ჰო ყველაფერი ვიცოდი...-ჩამწყდარი ხმით უთხრა კაცმა და მიღებული ჭარბი ალკოჰოლისგან ჩაწითლებული თვალები მიაბჯინა დაძაბულ გოგონას
-და მაინც არ ანებებდი თავს?
-არ შემეძლო...
-რატომ?
-იმიტომ რომ გაგიჟებით მიყვარდა და მასზე უარს ვიღაც ნაბ.ჭვარი გეგას გამო ვერ ვიტყოდი
-გეგაზე თავად როდის გითხრა?
-როცა მეორედ ვთხოვე ცოლობა... მაშინ მომახალა რომ გეგა ავალიანი უყვარდა და მის გამოჩენას ელოდებოდა ჯერ კიდევ-ირაკლი გაჩუმდა თავი დახარა და სიგარეტის თითქმის ბოლომდე ჩამწვარი ღერი საფერფლეში ჩააჭყლიტა
-გთხოვ ბოლომდე მომიყევი... მინდა ვიცოდე ცოლად რა მიზეზით გამოგყვა... და შენ როგორ შეძელი მისი დათანხმება
-თორნიკეს მიზეზით ძალიან ძშირად ხვდებოდა ჩემს მანქანაში რადგან სხვა გზა უბრალოდ არ ჰქონდა...ანუ საავადმყოფოში მიმყავდა იქიდან კი სახლში ვაბრუნებდი ხოლმე... როცა ორი წლის გახდა თორნიკე ძალიან ცუდად გახდა, ამის გამო თბილისში წამოვაყვანინე ქეთის... მაშინ უკანასკნელად ვიჩხუბეთ და კიდევ ერთხელ მიმახალა რომ გეგა უყვარდა და მას სიცოცხლის ბოლომდე დაელოდებოდა...-აღმოდა სუნთქვა აჩქარებულ კაცს და ხმა ჩაუწყდა -ანი ამ თემაზე საუბარის წამოწყება აღარ გაბედო ჩემთან-უეცრად ფეხზე წამოვარდა გაბრაზებული კაცი და სახლში შევარდა. ანი ერთ ადგილზე მიყინულივით იჯდა და მოწოლილ ცრემლებს უფლებას აძლევდა მტკივნეულ ემოციებად დაღვრილიყვნენ მის გაფითრებულ ღაწვებზე.
ქეთიმ ისევ უღიმღამოდ გააწყო მაგიდა საუზმისთვის და აღელვებული დაჯდა მაგიდასთან რომელსაც მალევე შემოუერთდნენ მოღუშულ სახიანი ირაკლი და მთელი ღამის ტირილისგან თვალებდასიებული ანი
-მოხდა რამე?-დაიძაბა მისი არეული სახის შემხედვარე ქეთი
-არაფერი, უბრალოდ თავს ცუდად ვგრძნობ-ხმა დაბალი ტონით უთხრა გოგონამ და სევდიანად გაუღიმა მას
-რამე მინერალური გვააქვს?-ინტერესით იკითხა ირაკლიმ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ცოლს ამღვრეულ ცისფერ სფეროებში
-გვააქვს-უხალისოდ უპასუხა ქეთიმ და მაშინვე ფეხზე წამოდგა, სამზარეულოში გავიდა, მაცივარი გამოაღო და მინერალური წყალი გამოიღო, შეკრთა როცა მოტრიალდა და ირაკლის შეეფეთა -აიღე- ხელებში მიაჩეჩა მინის ბოთლი და ნაბიჯი გვერდზე წადგა რომ მისთვის გვერდი აევლო, მაგრამ ირაკლი მაშინვე წინ აესვეტა და გავლის უფლება არ მიცა -გამატარე-გაბრაზდა ქეთი და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ქმარს არეულ თვალებში
-გტკივა?-მოულოდნელად ირაკლომ მაჯაზე მოკიდა ხელი და ნაზად აკოცა უკვე გადავლილ სიწითლეებზე
-აღარ-უკმაყოფილო ტონით უთხრა ქალმა და ხელის დახსნა სცადა
-ქეთი გამუდმებით გამირბიხარ!
-თავიდან არ დაიწყო
-გგონია თავს ასე მარტივად დაგანებებ და ჩემი ნებით გაგიშვებ მასთან?
-ირაკლი გთხოვ-შეეხვეწა აღელვებული ქალი თვალებამღვრეულ კაცს
-შენ ჩემი ხარ
-მე შენი საკუთრება არ ვარ
-ქეთი-ირაკლიმ იქვე მაგიდაზე დადო მინის სითბოზე დაორთქლილი ბოთლი და ცივი თეთები ნაზად შეუცურა თმებში-შენ ჩემი ცოლი ხარ
-ჰო ვარ-დაეთანხმა ქალი და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა
-ესე იგი ჩემი ქალი ხარ და ჩემი საკუთრებაც!-მკაცრი ტონით უთხრა ირაკლიმ და ნაზად აკოცა ტუჩებში, ამ დროს ქეთიმ თვალები მაგრად დახუჭა და მოწოლილ მძიმე ემოციებთან გამკლავება ურეაქციოთ სცადა
-ირაკლი -დაიჩურჩულა აღელვებულმა ქალმა როცა კაცის გაცრეცილი ტიჩები ყელზე მიეწება და ნელ-ნელა ქვემოთ ჩაცურდნენ
-ერთადერთი მიზეზი რატომაც აღარ გეხები ისაა რომ არ მინდა გული გატკინო-ბრაზნარევი ტონით უთხრა კაცმა და მაჯაში ჩავლებული ხელი სახესთან ახლოს მოუტანა- მითუმეტეს არ მინდა რომ ვნებას აყოლილმა და გაგიჟებულმა ფიზიკური ტკივილი მოგაყენო- მკაცრად უთხრა და ოდნავ უკან დაიხია-მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ შენზე უარს ვამბობ და წასვლის უფლებას გაძლევ!- ამ სიტყვების თქმა და ქეთის ატირება ერთი იყო, მაგრამ ირაკლის მისი ცრემლებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, ბოთლს ხელი წამოავლო და მშვიდად გავიდა მისაღებში სადაც დაძაბული ანი ერთ აგდილზე მიყინულივით იჯდა თავდახრილი-
რატომ არაფერს ჭამ მამიკო?-ინტერესით ჰკითხა ირაკლიმ და საკუთარ ადგილს დაუბრუნდა
-ისევ იჩხუბეთ? -გაბრაზებული სახით შეხედა გოგონამ კაცს
-არა, დამშვიდდი-გაუღიმა ირაკლიმ და ნიკაპზე ხელი აჰკრა
-კარგი...-ჩამწყდარი ხმით უთხრა გოგონამ -მე წავალ... ყელში ლუკმა არ გადამივა ახლა და ცოტა ადრე მივალ სამსახურში-ფეხზე წამოდგომა დააპირა მაგრამ ირაკლის მბრძანებლურმა ხმამ ადგილზე გააშეშა
-იჯექი!-შემდეგ კი ქეთის გასძახა და მაგიდასთან იხმო, დაბნეულმა ქალმა მაშინვე მოიშორა ცრემლები და მისაღებში გავიდა, მაგიდასთან თავდახრილი დაჯდა, ანის მისი დაწითლებული თვლები რომ არ შეემჩნია და ცარეილ თეფშს გაუშტერა თვალი -ანი დედამ ალბათ არ იცის რომ საფრანგეთში, საქართველოს საელჩოდან გაქვს შემოთავაზება სამსახურის თაობაზე...
-რაა?-შეიცხადა ქეთიმ და გაოგნებული სახით მიაჩერდა შვილს
-ალბათ არც ის იცის რომ ამ წინადადებას სერიოზულად განიხილავ და საფარანგეთში გინდა წასვლა
-ანი-გაბრაზდა ქეთი
-რადგან მისი გონება მხოლოდ ერთ ადამიანეზე ფიქრით შემოიფარგლება
-მორჩი-ავარდა ქალი და გამომწვევი მზერით მიაჩერდა ქმარს- ჯერ კიდევ მთვრალი ხარ
-ძალიან გთხოვთ-ფეხზე წამივარდა შეშინებული ანი-ჩემს გამო მაინც ნუ იჩხუბებთ
-კარგი-უცბათ დაშოშმინდა ქეთი
-ჯერ არაფერი მაქვს გადაწყვეტილი და შემოთავაზებაც ლაითად გაკეთდა... ოფიციალურად არაფერი მოწვევა არ მიმიღია...
-კარგი დედას სიხარულო... მაგრამ თუ რამე განსაკუთრებული მოხდება აუცილებლად მითხარი
-კარგი-სევდიამად გაუღიმა ანიმ და საწყის პოზიციას დაუბრუნდა... უცნაური გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც მინის ბოთლის გახსნის ხმამ დაარღვია
-თავი საშინლად მტკივა-ბრაზნარევი ტონით თქვა ირაკლიმ და ბოთლი მაშინვე მოიყუდა
-მთელი ღამე ღვინის სმაში გაათენე-ნაწყენი ტონით უთხრა ქეთიმ და მზერა გაუსწორა მომღიმარ კაცს
-შენს გამო-მშვიდი ტონით უთხრა ირაკლიმ და მაგიდაზე დადებულ ქეთის თლილ თითებს შეახო თავისი უხეში ცივი თითები, ქეთიმ მაშინვე ხელის უკან გაცურება სცადა მაგრამ ირაკლიმ უფლება არ მისცა, ანი საშინლად დაძაბა მათმა ამ პატარა მაგრამ მძიმე მდგომარეობამ. სამივე ერთნაირად დაიძაბა როცა ქეთის მობილური აწკრიალდა და მასზე უცხო ნომერი გამოისახა, ირაკლიმ მაშინვე გაუშვა ხელი სუნთქვა აჩქარებულ ცოლს და ზიზღით დააცქერდა ეკრანს, ანი შეშინებული მიაჩერდ ჯერ დედას წაშლილ სახეს შემდეგ კი მამის ამღვრეულ თვალებს და ადგილზე გაიყინა დაძაბულობისგან
-არ უპასუხებ?-ჩახლეჩილი ხმით კჰითხა ირაკლიმ ცოლს და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა აწყლიანებულ თვალებში, დამფრთხალი, შეშინებული და დაფეთებული ქეთი მხოლოდ იმას ნატრობდა რომ ეს გეგა არ ყიფილიყო და სანამ ამ ფიქრებში იყო პირველი ზარი შეწყდა- რატომ არ უპასუხე?!-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა ირაკლიმ დაბნეულს ცოლს და სანამ კიდევ რამეს იტყოდა ისევ რომ დარეკა ტელეფონმა, გაჩუმდა- უპასუხე!- უბრძანა ცოლს და ფიქრებში წასულ გარინდებულ ქალს რეაქცია რომ არ ჰქონდა მის სიტყვებზე მოულოდნელად უყვირა -უპასუხე-მეთქი!- დაბნეული ქალი ადგილზე შეხტა შიშისგან და ტელეფონი ოდნავ ათრთოლებული თითებით აიღო ხელში
-ქეთი-ყურმილს მიღმა გაისმა ქალისთვის უცნობი ხმა, რის გამოც შვებით ამოისუნთქა მან
-დიახ?
-რეზი ვარ ( ვანოს შეცვლილი სახელია)
-რეზი?!-დანბეული ტონით გაიმეორა დაძაბულმა ქალმა მისი სახელი და ამღვრეული თვლებით შეხედა ქმარს
-შენთან შეხვედრა და ლაპარაკი მინდა პირისპირ
-ჩემთან?-დაიბნა ქეთი
-დრო და ადგილი შენ შეარჩიე-მკაცრი ტონით უთხრა კაცმა და მშვიდად დაამატა- რაც მალე მით უკეთესი
-მე...არც კი ვიცი რა გითხრა... ხომ იცი თორნიკე საშინლად განიცდის ამ ამბავს
-ამ ეტაპზე მინდა რომ ქრისტინეზე გესაუბრო
-კარგი
-შენს ზარს ველოდები!-მბრძანებლური ტონით უთხრა კაცმა და გაუთიშა
-ის ნაბ.ჭვარი რეზი იყო?
-ჰო
-შენთან შეხვედრა უნდა?
-იმედია წინაადეგი არ იქნები-გაბრაზებული სახით მიაჩერდა დაკითხვით გაღიზიანებული ქეთი ქმარს
-არა რა თქმა უნდა-მხრები აიჩეჩა კაცმა და კიდევ ერთი მინერალური მოითხოვა.
სახე წაშლილი სოფი იატაკზე იჯდა და ცრემლიანი თვალებით ერთ წერტილს მიშტერებოდა
-კარგად იქნება-გვერდით მიუჯდა მარიანა და გულზე მიიკრო უგრძნობი დის გაყინული სხეული
-ამის დედასაც შე.ეცი-ბოლთას სცემდა აღელვებული თორნიკე რომელიც ვერაფრით იაზრებდა რომ მისი ძმა და მეგობარი ახლა ამ წამს საოპერაციო მაგიდაზე სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარზე მყოფი უგონოდ იწვა და ექიმების შესაძლებლობის მაქსიმუმდე იყო დამოკიდებული მისი სიცოცხლე...
პალატაში, საავადმყოფო საწოლზე, უგონოდ მყოფი ვიკას ცივი თითები ნაზად ეჭირა გოგას თბილ ხელს და როცა ძლივს გონზე მოსულ ქალს უთრეს რომ ვაჩე ჯერ კიდევ საოპერაციოში იყო და არანაირი გარანტია არ არსებობდ აიმისა რომ იქიდან ცოცხალი გამოვოდოდა და ლამის ისევ დაკარგა გონება ამ საშინელი ახალი ამბის გააზრებისას, იმავე წამს ძლიერად ჩაეხუტა საყვარელი მამაკაცი, გულზე მჭიდროდ მიიკრო, თავზე აკოცა და დაუჩურჩულა
-მე აქ ვარ შენთან, არაფერის შეგეშინდეს... ვაჩეს წასვლის უფლებას არ მივცემ!- ამ სიტყვებმა ისე ძლიერად იმოქმედა ვიკაზე რომ მაშინვე დამშვიდდა, ძალა მოიკრიბა, თავადაც ჩაეხუტა საყვარელ მამაკაცს და დაიჯერა რომ სიკვდილთან მოთამაშე ვაჩე მას, აუცილებლად დაუბრუნდებოდა.
-თორნიკე-შეშინებული და ატირებული ანი ძმას მაგრად ჩაეხუტა- გუშინვე რატომ არ გამაგებინე?- უსაყვედურა ძმას-თქვენ ყველა აქ იყავით მე კი ამ დილას დამირეკე
-გუშინვე კი დაგირეკე...
-მაგრამ არაფერი არ მითხარი-ეწყინა ანის
-მივხვდი რომ ნამტირალევი იყავი...-ხმა დაბალი ტონით უთხრა თორნიკემ დას და კიდევ ერთხელ მიიკრო გულზე -ამიტომ აღარაფერი არ გითხარი
-ოპერაცია მალე დასრულდება?
-ჯერ არაფერი არ ვიცით... ეს მეორე ოპერაციაა თავზე
-ღმერთო-ხელახლა ატირდა ანი და ძმასთან ხელახლა ჩახუტების მერე გიორგის ჩაეხუტა
-კარგად იქნება-დარწმუნებით უთხრა სახე წაშლილმა ბიჭმა საყვარელ გოგონას და მკერდზე მჭიდროს მიიკრო მისი აკანკალებული სიფრიფანა სხეული.
-სოფი-ანი, როცა დამშვიდდა და აზრზე მოსვლა შეძლო იატაკზე მჯდომ გოგონას გვერდით მიუჯდა და ძლიერად მოუჭირა ხელი ხელზე- არ წავა... ვერ დაგვტოვებს... უფლება არ აქვს... ვალდებულია ყველაფერი გამოასწოროს, მითუმეტეს შენთან
-მის დაკარგვას ვერ გადავიტან-დაიჩურჩულა ჩამწყდარი ხმით მთელი სხეულით ათრთოლებულმა გოგონამ
-არ დაკარგავ-დარწმუნებით უთხრა ანიმ და ჩაეხუტა.
ტაქსიდან გადასულმა ქეთიმ ნელა გაიარა სასაფლაოს მძიმე კართან მისასვლელი გზა და როცა შავი, საღებავაყრილი ლითონის კარს მიუახლოვდა ადგილზე გაიყინა... თავი საშინლად იგრძნო, ერთიანად დაკარგა თავზე და გრძნობენზე კონტროლი და ატირდა, როცა აზრზე მოსვლა შეძლო, დამშვიდდა და ძალა მოიკრიბა შიგნით შევიდა და ზიზღით გახედა ქრისტინეს საფლავის ქვასთან მდგომ რეზის რომელიც სევდიანი სახით უყურებდა საყვარელი ქალის მომღიმარ სახეს, ფეხის ნაბიჯების ხმაზე თავი ასწია და მისკენ გამოიხედა, წამიერად მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეხვდა
-ქეთი-მშვიდი ტონით წარმოსთქვა კაცმა მისი სახელი და ნელა მიუახლოვდა იქვე შორი-ახლოს მდგომ ერთ ადგილზე მიყინულ ქალს
-ჩემთან შეხვედრა და ლაპარაკი რატომ გინდოდა?- უღიმღამოდ ჰკითხა ქალმა და მისი არეული სახიდან მზერა დის საფლავზე გადაიტანა
-ვიცი ახლა ჩემზე რასაც ფიქრობ...-უემოციო ტონით უთხრა კაცმა და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ქალს აწყლიანებულ თვალებში-მაგრამ მინდა იცოდე რომ ცდები... მე ქრისტინესთვის არაფერი დამიშავებია...მითუმეტეს ძალით არ შევხებივარ... უბრალოდ არასწორად მევექეცი და მისი გამოუვალი მდგომარეობით ვისარგებლე...- რეზი გაჩუმდა და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან მშვიდად მოუკიდა და გააბოლა
-მაშინ ასე ძალიან რატომ ეშინოდა ქრისტინეს შენი?
-იმიტომ რომ მიყვარდა... ძალიან მიყვარდა... სიგიჟემდე მიყვრადა და იმის მიუხედავად რომ ვიცოდი მას ჩემი ს.რი ძმა უყვარდა, უკან ამ მიზეზითაც კი არ დავიხევდი და ჩემთან ყოფნას ვაიძულებდი ჩვენი პირველი ღამის მერე... მითუმეტს რომ მცოდნოდა რომ მუცლით ჩემს შვილს ატარებდა და არა იმ ნაბ.ჭვარი ლაშასი ჩემს ცოლობას ვაიძულებდი...
-ქრისტინეს შენ არ უყვარდი ლაშა უყვარდა!
-ვიცი რომ არ ვუყვარდი მაგრამ ამას ჩემთვის არსებითი მნიშვნელობა არ ჰქონდა...
-ესე იგი თავიდანვე იცოდი რომ მას და ლაშას ერთნამეთი უყვარდათ და თავს მაინც არ ანებებდი
-ჰო რა თქმა უნდა ვიცოდი... მაგრამ ქრისტინე მეც მიყვარდა დ ამის დათმობას მხოლოდ იმიტომ არ ვაპირებდი რომ მას არ ვუყვარდი
-როგორ შეგიძლია ამდენი წლის მერეც ასე დაუფარავად და სინანულის გარეშე ილაპარაკო შენ არასწორ გრძნობებზე რომელსაც ჩემი დის სიცოცხლე შეეწირა
-ქრისტინე ლაშას არასწორ ქცევებს შეეწირა!-მკაცრი ტონით უთხრა კაცმა და ღრმა ნაფაზი დაარტყა ოდნავ აღელვებულმა
-არა! ქრისტინე შენს ავადმყოფურ სიყვარულს შეეწირა... მას ძალიან ეშონოდა შენი... იმდენად რომ ორსულობაზე რომ გაიგო ხმა ვერ ამოიღო და ლაშას უფლება მისცა თავი თორნიკეს მამად წარმოედგინა ჩვენს წინაშე! ამან კი კატატროფული შედები მოგვიტანა ყველას ერთად
-ართადერთი რასაც ვნანობ ისაა რომ ჩემი ცოლობა თავის დროზე არ ვაიძულე
-რა ავადმყოფური დამიკიდებულბებაა ამდენი წლის მერეც იგივეს რომ ლაპარაკობ-წყობრიდან გამოვიდა ქეთი და რეზის ჭაობისფერ ჩამქრალ სფეროებს გაუშტერა ამღვრეული ცისფერი აწლიანებული თვალები
-მე ქრისტინე საკუთარ თავზე მეტად მიყვარდა... გაგიჟებით მიყვარდა და დღემდე მიყვარს...ის ჩემთვის სამყაროზე მეტი იყო... ცხოვრების აზრი იყო
-მაგრამ მას არ უყვარდი... არ უყვარდი... შენი ეშინოდა, ძალიან ეშინოდა... ლაშას, ცოლობაზეც სწორედ შენი შიშით უთხრა უარი... იცოდა რომ ბედნიერების უფლებას არ მისცემდი!
-ქრისტინე ან ჩემი უნდა ყოფილიყო ან არავისი- ისეთი მშვიდი ტონით წარმოსთქვა კაცმა რომ ქეთი უბრალოდ გაგიჟდა
-ახლა მესმის რა მიზეზითაც დაგიმალა ლაშამ სიმართლე!-მკაცრი ტონით უთხრა ქალმა და როცა რეზის, სახეზე სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა თვალები ცრემლებით აევსო...- მე...-დაიჩურჩულა და ხმა ჩაუწყდა
-ფიქრობ რომ სამართლიანია მამისთვის შვილის დამალვა 27 წლის მანძილზე?-ირონიული ღიმილით ჰკითხა რეზიმ სახეწაშლილ ქალს და ქრისტინეს საფლავის ცივ ქვას გახედა
-მე... ასე არ ვფიქრობ... უბრალოდ...-დაიბნა ქეთი
-მე რომ მცოდნოდა... მცოდნოდა რომ ის ჩემს შვილს, ჩემს ბიჭს... ჩემს თორნიკეს ატარებდა მუცლით...ალბათ ახლა ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა...
-ქრისტინე ცოლად არასდროს გამოგყვებოდა... ხომ იცი-დაიჩურჩულა ქეთიმ და მის პროფილს მიაყინა ცივი მზერა... უსიამოდ გააჟრჟოლა ნოემბრის მწველი სუსხისგან ერთიანად გაყინულს და სველ მიწას დააცქერდა ცრემლიანი თვალებით, რადგან ვეღარ გაუძლო დროსთან და ტკივილებთან ერთად
რეზის სახეზე აღბეჭდილ მძიმე ემოციებს რომელბიც სახებად დასდევდა მისი მკაცრი სახის ნაკვთებს
-თორნიკეს ვეზიზღები არა?-მისკენ არ მიუხედია ისე ჰკითხა რეზიმ დაძაბულ ქალს
-მას ყველა ვეზიზღებით საკუთარი თავის ჩათვლით
-გგონია ოდესმე მიმიღებს როგორც მამას?
-არ ვიცი... ეს ყველაფერი ჩემთვისაც საკმაოდ რთულია... წარმომიდგენია მას რისი გადატანა უწევს ამ ყველაფერის გამო
-ლაშას მხოლოდ იმიტომ ვაძლევ ჯერ კიდევ სიცოცხლის უფლებას რომ არ მინდა ისევ ციხეში ჩავჯდე და შვილთან ურთიერთობის ეს უკანასკნელი შანსიც დავკარგო-უმისამართოდ თქვა რეზიმ და საფლავის ქვას მიუახლოვდა, ქეთის მის დაუნდობელ სიტყვებზე უსიამოდ გააჟრჟოლა და საშინლად დაიძაბა
-მესმის რომ არასწორად მოგექცა... ცხოვრება დაგიმახინჯა და გიჭირს ახლა ამ ყველაფერთან შეგუება არა თუ მისთვის ამ ყველაფერი გამო პატიება... მაგრამ რამე საშინელებას თუ ჩაიდენ ბრაზსა და მრისხანებას აყოლილი თორნიკეს საბოლოოდ დაკარგავ ხომ იცი
-ვიცი და სწორედ თორნიკეს მიზეზით სუნთქვას ჯერ კიდევ თავისი მძიმე ცოდვით გაჟღენთილ ჰაერს ლაშა
-თორნიკეს დაველაპარაკები... იქნებ დავარწმუნო
რომ მომისმინოს
-ალბათ მასაც შენსავით გგონია რომ მოძალადე ბან.ჭვარი ვარ... რომელიც საყვარელ გოგონას ძალით შეეხო, რომელსაც დაუნდობლად დაუნგრია ცხოვრება და სული დაუმახინჯა
-თორნიკემ ზუსტად არაფერი იცის ისევე როგორც მე თუ რა მოხდა რეალურად შენსა და ქრისტინეს შორის, რადგან ჩვენ ორივემ ვიცოდით რომ ქრისტინეს ლაშა უყვარდა და მამისი სწორედ ის იყო, შესაბამისად სწორედ იმას ფიქრობს რომ ძალადიბით ჩასახული არასასურველი ბავშვია, რომელიც ბიძას ისე სძულდა რომ სამუდამოდ მიატოვა ის და ძმას სწორედ ამ მიზეზით დაუმალა სიმართლე შვილზე, ანუ მასზე
-იმ ნაბ.ჭვარს არასოდევ ვაპატიებ იმას რომ ასეთი დაუნდობლად მომექცა... პასუხს ვაგებინებ ამ ყველფრისთვის
-შიუსძიებაზე ფიქრი შეყვიტე ძალიან გთხოვ...ამ ყველაფერმა საკმარისზე მეტი ტკივილი მიაყენა უკვე თორნიკეს
-ძალიან მინდა მისი გაცნობა
-ცოტა დრო მოგვეცი მე და ირაკლის დაველაპარაკებით და როგორმე დავითანხმებთ შენთან შეხვედრაზე... ხომ იცი ჩვენთანაც დაძაბული ურთიერთობა აქვს... ლაშამ ალბათ ყველაფერი მოგიყვა იმ სისულელეზე რაც მე ჩავიდინე წლების წინ
-ჰო ჯერ ეს ამბები მომიყვა იმ ყ. ჯანდაბა ს.რმა ციხეში- რეზიმ ამღვრეული თვალეით გახედა ქეთის რომელსაც უსიამოდ გააჟრჟოლა მის მონგრეულ სახეზე -და მთავარი სათქმელი ბოლოს მითხრა
-თორნიკეს ძალიან ვატკინე...
-ჰო ატკინე-დაეთანხმა რეზი -მაგრამ შენ მას ბედნიერი ბავშვობა აჩუქე
-სიმართლე რომ გცოდნოდა...-დაიწო ქეთიმ ჩამწყდარი ხმით-მას ჩემგან წაიყვანდი?- უმისამართოდ იკითხა და მზერა გაუსწორა რეზის ჩამქრალ ჭაობისფერ სფეროებს
-არ ვიცი-გულწრფელად უთხრა კაცმა და ისევ ქრისტინეს სურათს შეხედა
-შენსა და ქრისტინეს შორის რა მოხდა? როგორ მოხდა რომ თორნიკეს მამა შენ ხარ და არა ის კაცი ვინც მას სიგიჟემდე უყვარდა
-რომ მოგიყვე დამიჯერებ?-უცნაური მზერით გახედა რეზიმ ერთ ადგილზე მიყინულ ქალს
-დაგიჯერებ-დარწმუნებით უთხრა ქეთიმ და მის დაჟინებულ მზერას მაშინვე გაექცა
-თორნიკე? როგორ ფიქრობ ის დაიჯერებს რომ მე ქრისტინეს ძალით არ შევხებივა და მისთვის არაფერი დამიშავებია?
-თუ დარწმუნდება რომ ქრისტინე სიგიჟემდე გიყვარდა... ალბათ ოდესმე შეძლებს რომ დაგიჯეროს
-მე და ქრისტინე ერთმანეთს შემთხვევით შევხვდით ქუჩაში...უფრო სწორად ავედევნე...- კარგა ხნის სიჩუმის მერე გამოტყდა ლაშა და გააგრძელა- საშინლად წვიმდა იმ ღამეს...
-მახსოვს რადგან ორი ღამე შინ არ მოსულა და მასზე საშინლად ვღელავდით მე და ბებო
-ის ფეხით მოდიოდა ბნელ ქუჩაში სრულიად მარტო თავსხმა წვიმაში... -რეზიმ ქრისტინეს საფლავის ქვას შეხედა და თავი დახარა რადგან ვერ გაუძლო საყვარელი ქალის დროში გაყინულ, ცივ ქვაზე ასახულ მომღიმარ სახეს და ხმა დაბალი ტონით განაგრძო-კარგა ხანს ვდიე შორი-ახლოს, მივხვდი რომ თავს ცუდად გრძნობდა რადგან სიარული ძალიან უჭირდა... ამიტომ ბევრი აღარ მიფიქრია მანქანა გავაჩერე და გადავედი...
-დარწმუნებული ვარ შეეშინდებოდა-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქეთიმ
-ვერ უარვყოფ მის თვალებში ნამდვილად დავინახე შიში, მაგრამ იმ წამებში ტკივილი უფრო მეტი დავინახე ვიდრე ჩემდამი შიში
-რას განიცდიდა ასე ძალიან?
-გაიგო რომ ლაშას რომელიღაც გოგო ორსულად იყო მისგან... ალბათ არ იცი რომ თორნიკეს მასზე ორი თვით უფროსი ბიძაშვილი ჰყავს
-რააა?-შეიცხადა ქეთიმ
-ძალიან ცუდად იყო ამიტომ მარტივად შევძელი მისი დარწმუნება და მანქანაში ჩაჯდომაზე დავითანხმე... ვუთხარი რომ სახლში მოვიყვანდი...
-მაგრამ შენ ის, იმ ღამეს შინ არ მოგიყვანია, არ მესმის როგორ დაგთანხმდა სადმე წაყვანაზე
-არ დამთანხმებია, აზრზე ვერ მოვიდა ისე აღმოვჩნდით ჩემი ძმაკაცის სახლში, მთელი გზა ტიროდა და ვერ მიხვდა რა ხდებოდა მის თავს...
-შემდეგ რა მოხდა-ქეთიმ თვალები დახუჭა რამედნიმე წამის განმავლობაში და ხელები ძლიერად მომუშტა-მანქანიდან თავის ნებით გადმოვიდა და ლაშაზე გაბრაზებული სახლში შემოგყვა?
-არა ვერ შეძლო... ძალიან ცუდად გრძნობდა თავს სიცივისგან გაყინული ერთიანად კანკალებდა და სათქმელ სიტყვებსაც კი ვეღარ უყრიდა თავს, ამიტომ ხელში აყვანილმა შევიყვანე სახლში...
-მისი მდგომაროებით ისარგებლე... მისი გაუარესებული ჯანმრთელობის მდგომარეობით და სასოწარკვეთით-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქეთიმ
-ჰო ასე იყო... მაგრამ ძალით არ შევხებივარ... თორნიკეს თავს გეფიცები
-კარგი... -ცრემლიანი თვალებით შეხედა ქეთიმ სახე მონგრეულ კაცს -შემდეგ რა მოხდა? შეგიძლია რომ მომიყვე?
-როცა გააცნობიერა ჩვენს შორის რაც მოხდა გაგიჟდა, შეიშალა, ყველაფერი დალეწა... გაქცევა უნდოდა... მე მის დარწმუნებას ვცდილობდი რომ ჩემთან უნდა დარჩენილიყო ამ ღამის გამო და ჩემი ცოლი გამხდარიყო
-უკან სახლში როგორ დაბრუნდა არ მესმის... დარწმუნებული ვარ შენი შენი ნებით არ გამოუშვებდი
-კიბიდან დაგორდა... იძულებული გავხდი საავადმყოფოში წამეყვანა... იქიდან კი მეორე ღამეს ჩუმად სახლში გამომექცა...
-ამიტომაც ეშინოდა ასე ძალიან შენი ქრისტინეს და როცა ლაშამ მისი ორსულობის შესახებ გაიგო ამიტომ გაგიჟდა ასე ძალიან
-ჰო ვერ მაპატია რომ მის საყვარელ გოგოს შევეხე და ამიტომ დამსაჯა შვილთან 27 წლიანი განშორებით
-ახლა? ახლა რა იქნება? თორნიკე ამას როგორ გაიგებს?
-უნდა მაპატიოს...
-ღმერთო არ მჯერა რომ ეს ყველაფერი ჩვენს თავს ხდება...-ასლუკუნდა ქეთი.
სოფის აკანკელებული ხელით ეჭირა ვაჩეს ცივი, უგრძნობი გაყინული თითები და ნაზად ეფერებოდა მათ... ჯერ კიდევ ჰქონდა იმედი რომ ერთ დღეს... ერთ დღეს ვაჩე აუცილებლად გაახელდა თავის თაფლისფერ ციმციმა თაფლის თვალებს შეანათებდა მას და ცხოვრებას თავიდან მისცემდა აზრს... მაგრამ იმაზე ფიქრი აწამებდა სოფის თუ რა რეაქცია შეიძლებოდა ჰქონოდა აზრზე მოსულ ვაჩეს იმის გააზრებაზე რომ მისი მიზეზით ავარიის დროს დაიღუპა მის გვერდით მჯდომი 18 წლის ბიჭი... ყველა გრძნობა და ემოცია ერთად მოეძლა სულის ტკივილისგან გაწამებულ გოგონას, თავი ვაჩეს ხელთან ახლოს საავდმყოფო საწოლზე ჩამოდო და ატირდა.
დაბნეული მარიანა უცნაური მზერით მიაჩერდა თორნიკეს რომელიც მისი ოთახში შესვლისთანავე პერანგს ეცა და მაშინვე მოიცვა ზურგ შექცეულმა
-ამ ბოლოდ დროს უცნაურად იქცევი-ეჭვნაულად ჰკითხა გოგონამ აღელევებულ ქმარს
-რაში გამოხატება ჩემი უცნაური ქცევები?-დაინტერესდა თორნიკე და როცა პერანგის ყველა ღილი შეიკრა მისკენ მიტრიალადა
-ისეთი განცდა მაქვს თითქოს ჩემთვის რაღაცის დამალვას ცდილობ-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ და ნელა მიუახლივდა მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან სახე ალეწილ ქმარს
-რაზე მიმანიშნებ?-წამოენთო თორნიკე
-მგონი ხვდები რაზეც მიგანიშნებ-გამომწვევი ტონით უთხრა გოგონამ ქმარს და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში
-არა ვერ ვხვდები
-თორნიკე მას მერე რაც ვაჩესთან ერთად წახვედი და უკან დაბრუნდი უცნაურად იქცევი... გამუდმებით გამირბიხარ და თავს მარიდებ...ცდილობ არ მანახო შენი შიშველი ხელები...გგონია ვერაფერს ვერ ვხდები? იდიოტი გგონივარ? რადგან მთელი ეს დრო ჩუმად ვარ და ვცდილობ შენი მშობლების, ნამდვილი მამის და ახლა უკვე ვაჩეს საშინელი ამბის გამო გაგიგო, ფიქრობ რომ ვერაფერს ვხვდები? საერთოდ ვერაფერს?
-ჩემს გამოწვევას ცდილობ?-ავარდა თორნიკე და განზრახ ჯოუტად ჩააცქერდა ცოლს სამლისგან ჩაწითლებული თვალებით
-არა-გაბრაზდა მარიანა მხარზე ხელი დაადო და ნელა ჩააყოლა მის თეთრ ქათქათა პერანგს იდაყვამდე-უბრალოდ მგონია რომ აქ რაღაც განსაკუთრებულს მალავ- ვენებზე მიანიშნა
-სისულელეს ნუ ბოდავ-ძლივს შეკავებული აგრესიით უთხრა თორნიკემ და მაშინვე უკან დაიხია
-იკეთებ არა? -ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და ზიზღით მიაჩერდა სახეში
-რომც ვიკეთებდე მერე შენ რააა?-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაცოფებულმა ბიჭმა -მერე შენ რაა-მეთქი?
-მეზიზღები-სლუკუნით უთხრა მარიანამ და ოდნავ უკან დაიხია
-არ ვიკეთებ გასაგებია? წამალზე არ ვარ შემჯდარი ასე რომ შეგიძლია მშვიდად იყო
-იტყუები... ვიცი რომ იკეთებ
-ასე რააა
-მატყუებ-ასლუკუნდა აღელვებული გოგონა
-არ ვიკეთებ-თქო!!!რატომ არ გესმის ეს დედა მოტყ.ული?
-პერანგი გაიხადე
-რაა?-ირინიულად გაეცინა ბიჭს
-გაიხადე-მეთქი
-მგონი კარგად არ ხარ-თავზე წამოადგა თორნიკე და ნაზად ჩააყოლა ხელი მის გაფითრებულ ღაწვებს, მარიანამ უხეშად მოიშორა მისი ხელი სახიდან და უკან დაიხია
-უკვე გულს მირევს შენი საქციელი
-წესირად მელაპარაკე! ატყობ რომ უკვე ზედმეტი მოგდის?
-უკვე იმ დონემდე დაეცი რომ წამლის გაჩხერა დაიწყე...
-გაჩუმდი
-საცოდავი ხარ!
-გაჩუმდი!-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაცოფებულმა ბიჭმა ცოლს- ჯობია გაჩუმდე-ჩურჩულით უთხრა და ტუჩებზე მიაჭირა უხეში თითები-რომ თავზე კონტროლი არ დავკარგო და მერე რამე სისულელე არ ჩავიდინო
-ჩემს დაშინებას ცდილობ?-ავარდა მარიანა
-ვცდილობ სიმშვიდე შევინარჩუნო და ტკივილი არ მოგაყენო
-მეცოდები... საცოდავი ადამიანი ხარ რომელიც იმდენად უსუსურია, უნიათო და საწყალი რომ ყველა პრობლემას გაურბის... თავს არიდებს და თავს სმელში იხრჩობს იმიტომ რომ ძალა არ შესწევს დაუპირისპირდეს საკუთარ წარსულს!
-მოკეტე!-აყვირდა გაავებული ბიჭი
-უკვე იმდენად საცოდავი ხარ და წამლის გაჩხერით ცდილობს გაექცე საკუთარ თავს...
-გეყოფა-თორნიკემ უხეშად წაავლო ხელი ყბებზე სუნთქავ აჩქარებულ გოგონას და კედელთან მიიმწყვდია, მარიანას მისთვის წინააღმდეგობის გაწევის არანაირი სურვილი არ ჰქონია, რადგან საერთოდ არ ეშინოდა მისი, პირიქით გულწრფელად ეცოდებოდა, ამიტომ ამაყად უემოციოდ და მშვიდად იდგა მის წინ-ნუ მიწვევ... ნუ მაგიჟებ-ყურში ჩასჩურჩულა გაავებულმა ბიჭმა ცოლს და ყელში აკოცა
-ამაზრზენი ხარ-ზიზღით უთხრა ქმარს და განზრახ ჯოუტად ჩააცქერდა ამღვრეულ ჭაობისფერ სფეროებში, ამ დროს თორნიკეს საბოლოოდ გადაეკეტა და გაუაზრებლად სახეში გაარტყა ხელი თვალცრემლიან გოგონას რომელიც ერთ ადგილზე გაიყინა მომხდარის გამო
-მარიანა-აღმოხდა თავგზააბნეულ ბიჭს როცა გააცნობიერა რა ჩაიდინა და მისკენ წადგა ნაბიჯი
-არ გაბედო და არ მომეკარო-მბრძანებლური ტონით უთხრა გოგონამ და მიტრიალდა
-მარიანა-თორნიკემ მაშინვე მაჯაში წაავლო ხელი გაგიჟენულ ცოლს, თავისკენ შეატრიალა და მკლავებში მოიმწყვდია -ხომ იცი რომ არ მინდოდა ამის გაკეთება-ჩამწყდარი ხმით უთხრა და მზერა გაუსწორა მის არეულ თვალებს
-ხელი გამიშვი!
-ვილაპარაკოთ
-ყველაფერი დასრულდა ხვდები?-მშვიდი ტონით უთხრა გოგონამ და გამომწვევი მზერით ჩააცქერდა ქმარს ჩაწითლებულ თვალებში
-სისულელებს ნუ ლაპარაკობ
-იმას რაც გააკეთე არასოდეს გაპატიებ ხომ იცი?- ურეაქციოდ ჰკითხა გოგონამ სახე მონგრეულ ბიჭს და როგორც კი თორნიკემ მკლავები მოადუნა ხელიდან გაუსხლტა
-მე შენ მიყვარხარ... ძალიან მიყვარხარ... შენთვის გულის ტკენა არ მინდოდა, ეს არადროს მდომებია... ის რაც ახლა ჩავიდინე გაუაზრებლად გავაკეთე
-მეც მიყვარხარ-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ ქმარს-მაგრამ სიყვარულის სახელით უფლებას ვერ მოგცემ რომ იმ ჭაობში რომელიშიც საკუთარი ნებით და სურვილი იძირები მე და ლილეც ჩაგვითრიო
-ყველაფერს გამოვასწორებ
-მთელი ეს დრო ველოდი რომ შეიცვლებოდი... რომ რაღაცას შეცვლიდი ჩვენს გამო... ჩემი და ლილეს გამო შენს დამახინჯებულ ცხოვრებაში... მაგრამ არა... შენ არ იცვლები და არც შეიცვლები... რადგან შენთვის საკმარისი არ აღმოჩნდა ჩვენი გულწრფელი სიყვარული შენთვის!!! გირჩევნია დალიო გაიჩხირო და ასე გაექცე იმ პრობლემებს რომელთა მოგვაება რეალურად ძალიან მარტივა ოდვი გაგეის დათბობის და სიყვარულის ხარჯზე
-შენ არაფერი გესმის
-მესმის! კარგად მესმის რამხელა ძალაა ცხოვრებაში გყავდეს ქეთისნაირი არაჩვეულებრივი დედა, ირაკლისნაირი ღირსეული მამა და საკუთარი პატარა ოჯახი
-გეყოფა
-რეალურად მოგწონს ამ მდგომარეობაში ყოფნა რადგან მიზეზი გაქვს რომ შენი არასწორი ქცევეი გაამართლო... ოდნავადაც არ ცდილობ რამის შეცვლას
-გგონია ასე მარტივია ეეს?-ავარდა თორნიკე და მისაღებში გავარდა ვისკის ბოთლს წამოავლო ხელი და მოყუდა
-არასდროს შეიცვლები...-განაჩენივით ჩაემა ცოლის სიტყვები თავგზააბნეულ ბიჭს რომელმაც ბოთლი კედელს შეახეთქა და გიჟივით გავარდა სახლიდან. მარიანამ როგორც კი მისი მანქნაის ხმა გაიგო და დარწმუნდა რომ წავიდა, მაშინვე კარადას ეცა და კანკალებული ხელებით ჩაალაგა ლილეს და თვისი ივთები ჩანთაში, ქორწინების მოწმობა დახია და იქვე მისაღებში მაგიდაზე დაყარა ნაკუწები, შემდეგ უკვე კარგა ხნის ატირებულ პატარასთან ერთად სახლი დატოვა... ტაქსიში გული იმდენად აუჩუყდა რომ თავი ვეღარ შეიკავა და ატირდა.
მანქანაზე ზურგით მიყრდნობილი გეგა მომღიმარი სახით უყურებდა ქეთის რომელმაც მაჯერადაც ცრემლებით დატოვა ფსიქოლოგის კაბინეტი
-ისევ?-გაბრაზებული სახით მიაჩერდა ეზოში გასული ქეთი კაცს
-რატომ ტიროდი?-ცრემლები ხელის ზურგით მოაშორა მიახლობულ ქალს გეგამ
-რა მნიშვნელობა აქვს?
-მიდი რა მითხარი
-ყოველ შემთხვევაში შენს გამო არა-გაბრაზდა ქეთი
-აქ ვაბშე რატომ დადიხარ?-ცინიკური ტონით ჰკითხა გეგამ დაბნეულ ქალს და განზრახ ჯოუტად ჩააცქერდა ტირილისგან დასიებულ თვალებში
-რთულ მდგომარეობაში ვარ.... ამიტომ პროფესიონალის დახმარება და თერაპია მჭირდება
-ჩემს გამო დადიხარ!-გამომწვევი ტონით უთხრა კაცმა და განზრახ ჯიუტად გაშტერა მზერა მის წითელ, ვნებიან ტუჩებს
-ზედმეტად თავდაჯერებული ხარ-გაეცინა ქალს და თვალები აატრიალა
-შენ მაძლევ ამის მიზეზს-ცინიკური ტონით უთხრა კაცმა და სიგარეტს მშვიდად მოუკიდა
-მართლა გგონია რომ აქ მხოლოდ შენი ნახვის იმედად დავდივარ?-ვარდა ქეთი
-არა?!-შეიცხადა გეგამ
-რა აუტანელი ხარ! ზოგჯერ პირდაპირ მაგიჟებ- გაეცინა ქალს და ნაბიჯი გვერდზე წადგა რომ გვერდი აევლო მისთვის მაგრამ გეგა მაშინვე გასწორდა და წინ აესვეტა
-სად მიდიხარ?-დამცინავი ტონით ჰკითხა
-სახლში!-გაბრაზდა ქეთი მის გამოხედვაზე
-შენი აზრით ეს ხუთწუთიანი შეხვედრები დამაკმაყოფილებს მას შემდეგ რაც სიყვარულში გამომიტყდი?-ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე კაცს და იმდენად მიუახლოვდა დაბნეულ ქალს რომ ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია ზედ
-გეგა-დაიჩურჩულა თავგზააბნეულმა ქალმა საყვარელი მამაკაცის სახელი და მზერა გაუსწორა მის აციმციმებულ თვალებს
-რააა?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა კაცმა და ნელა ჩააყოლა ხელის ზურგი მის ალეწილ სახეს
-გთხოვ გამიშვი, უნდა წავიდე
-გეშინია შენმა ს.რმა ქმარმა არ იეჭვიანოს და ისევ არ გაჭედოს?
-გეგა!!!-გაბრაზდა ქეთი
-განქორწინებაზე როდის დაელაპარაკები?
-გთხოვ დრო მომეცი სანამ ძალას ვიპოვი საკუთარ თავში რომ მას დაველაპარაკო
-უშენოდ ვეღარ ვძლებ
-გეყოფა-გაბრაზდა ქეთი და გვერდზე წადგა ნაბიჯი კვლავ მაგრამ გეგამ მაშინვე ხელი წაავლო მაჯაში და თავისკენ მოქაჩა, დაბნეული ქეთი მაქანასთან მოიმწყვდია და ქცედა ტუჩზე ოდნავ შეახო თავისი ცივი ფერმკრთალი ტუჩები-გეგა რას აკეთებ - აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ ქალს და თავი უკან გასწია მაშინვე მიადო თლილი თითები საყვარელი მამაკაცის გაპობილ ბაგეებს და სუნთქვა აჩქარებულმა დაიჩურჩულა -არ შეიძლება
-ქეთი-აღმოხდა მისი შეხებით და სურნელი გაბრუებულ კაცს და სანამ ქალი აზრზე მოვიდოდა ნაზად შეუცურა ხელი მაისურის ქვეში, როცა ქეთიმ გეგას ცივი თითების შეხება იგრძნო თბილ კანზე წამიერად სუნქვა შეეკრა და გულისცემა გაუჩერდა თუმცა როგორც კი შეხების ძალამ ჯერ კიდევ განუცდელი, მისთვის უცხო და უცნობი ბედნიერების და სიამოვნების არეული მძაფრი ნაზავი განაცდევინა უმალ აუდუღდა ცხელი სისხლი ძარღვებში და სუნთქავ გაუხშირდა
-გეგა გთოვ შეწყვიტე-ახმოხდა თავგზააბნეულ ქალს მაშინ, როცა გააცნობიერა როგორ უტიფრად დათარეშობდნენ საყვარელი მამაკაცი ცივი თითები მის ნაზ და სრიალა კანზე
-მითხარი რომ გიყვარვარ- ჩავარდნილი ხმით უთხრა გეგამ და ქეთის სურვილს იმავე წამს დაემორჩილა
-არა-ქეთიმ თვალები დახდუჭა და მკერდზე მიანჯინა ხელები საყვარელი მამაკაცის გრილი და უკვე დაუვიწყარი სურნელი გაბრუებულმა-ახლა უბრალოდ არ შემიძლია ამის თქმა
-მინდამაინც უნდა დაგათრო რომ გრძნობებში გამოტყდე?- მოიღუშა გეგა
-ნუ ბავშვობ-გაეცინა ქეთის და ოდნავ უკან დახევა აიძულა
-იცი ახლა როგორ მიჭირს შენი გაშვება იმ ნაბ.ჭვართან?
-დრო მჭირდება
-მე კი შენ მჭირდები-მკაცრი ტონით უთხრა კაცმა და წამში დაფარა მათ შორის მანძილი, საყვარელი ქალის გაფითრებული სახე ხელებშორის მოიქცია და ტუჩებზე დააცხრა