სოფი ცრემლიანი თვალებით უყურებდა ვაჩეს, რომელიც თავდახრილი იდგა მის წინ და ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა
-რატომ მოხვედი? -ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა გოგონამ და ცივი მზერა ამჯერად დამავალი მზის ოქროსფერ სხივებს გაუშტერა
-მე...არ მინდოდა რომ შენთვის გული მეტკინა
-მაგრამ მატკინე, ძალიან მატკინე...
-სოფი მომისმინე-თავი ასწია ბიჭმა და საყვარელი გოგონას ამღვრეულ თვალებს მიაბჯინა ჩამუქებული თაფლისფერი სფეროები -ის რაც შენ სიღნაღში ნახე...
-გინდოდა გეთქვა ის საშინელება რაც მე სიღნაღში ვნახე და რისი მოლოდინიც მქონდა როცა მანდ მოვდიოდი შენს საძებნელად...
-არ გინდა!-წამოენთო ვაჩე და წინადადების დასრულების უფლება არ მისცა- ეს გართობაა და არა დამოკიდებულება და მინდა რომ ეს გაიგო!
-გინდა მითხრა რომ რაღაც არასწორად გავიგე?- ცინიკური ტონით ჰკითხა გოგონამ და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა
-ჩემგან რისი მოსმენა გინდა?-ავარდა ბიჭი
-არაფრის...აღარაფრის...-ჩამწყდარი ხმით უთხრა გოგონამ და მიტრიალდა
-სოფი-ვაჩემ მაშინვე მაჯაში წაავლო ხელი და თავისკენ შეატრიალა აღელვებული გოგონა- მინდა რომ გამიგო...
-არ შემიძლია
-მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ-დაუფიქრებლად უპასუხა გოგონამ და სევდიანად გაუღიმა
-სოფი!-დაუღრინა გაღიზიანებულმა ბიჭმა, მაგრამ გოგონამ არაფერი უპასუხა, მხოლოდ რამდენიმე წამით ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში, მოულოდნელად ზედმეტად მიუახლოვდა და ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია სახეზე -სოფი ძალიან მიყვარხარ-მკაცრი ტონით უთხრა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და ხელის ზურგი ნაზად ჩააყოლა მის გაფითრებულ სახეს
-მეც-იგივე ტონით უპასუხა გოგონამ და სანამ თავგზააბნეული ბიჭი კიდევ რამეს ეტყოდა ცხელი ვნებიანი ტუჩები შეაწება მის გაცრეცილ ტუჩებს, კოცნა სულ რამდენიმე წამს გააგრძელდა, რადგან ორივეს გასაზლისი ტკივილი მიაყენა ამ შეხებამ და როცა სოფი მოულოდნელად მოწყდა მის უხეშ ტუჩებს და უკან დაიხია ვაჩე ადგილზე გაიყინა
-არა-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა
-ჩემს ცხოვრებაში აღარ გამოჩნდე აღარასოდეს- მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ და მიტრიალდა
-შენზე უარს მაინც არ ვიტყვი! არასდროს ვიტყვი!- დაუღრინა გაავებულმა ბიჭმა მიმავალ გოგონას რომელიც ადგილზე გაშეშდა რამდენიმე წამის განმავლობაში და როცა ძალა მოიკრიბა მისკენ მიტრიალდა და უემოციო ტონით ჰკითხა
-წამალზე?
-სოფი!
-ასეც ვიცოდი-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა გოგონას წაშლილ სახეზე და სანამ დაბნეული ვაჩე კიდევ რამეს ეტყოდა ტაქსი გააჩერა და სახლში წავიდა.
ქეთი გაბრაზებული სახით უყურებდა სუფრასთან მჯდომ ანის, რომელიც მაქსიმაურად აიგნორებდა მას
-ასე რატომ იქცევი?-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა
-როგორ?-შეიცხადა გოგონამ და როგორც იქნა ტელეფონის ეკრანს თვალი მოაშორა
-არ მიმჩნევ...
-ზუსტად ისე გექცევი როგორც შენ მამას-მხრები აიჩეჩა გოგონამ და ფეხზე წამოდგა
-დაჯექი!-მკაცრი ტონით უთხრა ქალმა და სკამზე მიანიშნა, ანიმ მომაბეზრებლად აატრიალა თვალები, რის გამოც საბოლოოდ გამოვიდა ქეთი წყობრიდან -ახლავე!-ლამის უყვირა და როგორც კი გოგონა მის სურვილს დაემორჩილა მაშინვე დამშვიდდა -მე და შენ უნდა ვილაპარაკოთ
-გეგაზე?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა გოგონამ და მოშოლილ ცრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა-არ მინდა მე...მაგ კაცზე საუბარი...
-ანი
-დედა! გთხოვ... ნურაფერს მეტყვი... არ მინდა... არ მინდა ვიცოდე როგორ გიყვარდა ის კაცი გაცნობის წამიდან დღემდე და როგორ იტანჯებოდი მთელი ეს წლები მამასთან-ასლუკუნდა ანი
-ასე არაა!-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქალმა- მე ჩემი ნებით და სურვილით გავყევი ცოლად მამაშენს ... თუმცა მან თავიდანვე იცოდა რომ გეგა მიყვარდა და ჯერ კიდევ მას ველოდებოდი...
-მაშინ რატომ დათანხმდი მამას ცოლობაზე?-ავარდა გოგონა
-იმიტომ რომ მარტო დავრჩი... სრულიად მარტო პატარა თორნიკეთი ხელში...
-მხოლოდ ამის გამო?-ფეხზე წამოვარდა გაცეცხლებული გოგონა- ანუ ფულის გამო?
-ასე არააა-ამოილუღლუღა ატირებულმა ქალმა
-მაშინ რატომ დათანხმდი მამას ცოლობაზე და ახლა რატომ მიდიხარ მისგან?
-გთხოვ-სახეზე ხელები აიფარა ქეთიმ
-მთელი ეს დრო შენ გეგაზე ფიქრობდი... მას ელოდებოდი... - ჩამწყდარი ხმით თქვა გოგონამ და ზურგი აქცია დედას
-ცდები...
-მაშინ რატომ მიეცი იმ კაცს უფლება შენს ცხოვრებაში დაბრუნებულიყო?
-საკმარისია-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ქალი და ფეხზე წამოვარდა -შენ რა იცი მე რისი გადატანა მომიწია მთელი ეს წლები?
-შეგეძლო ნებისმიერ დროს წასულიყავი მამასგან... მაგრამ არ წახვდი...
-ვერ წავედი ვერ შევძლი!
-იმიტომ რომ მაშინ მიზეზი არ გქონდა... შენს წასვლას აზრი არ ექნებოდა! და იმიტომაც არ წახვედი! ახლა კი ააქვს რადგან გეგა დაბრუნდა...
-არსად მივდივარ! მე აქ ვარ თქვენს გვერდით...
-ვიცი რომ წახვალ! მასთან წახვალ იმიტომ, რომ შენ ის გიყვარს... მამას დაუფიქრებლად მიატოვებ რადგან არასდროს გყვარებია!
-ანი!!!
-ირაკლის გვერდით იყავი მაგრამ სხვა კაცზე ფიქრობდი მთელი 25 წელი, მაგრამ არ წახვედი რადგან მიზეზი არ გქონდა...ახლა კი გაქვს და ამ მიზეზს გეგა ავალიანი ჰქვია...
-გთხოოვ-ატირდა ქეთი
-მამა ამას არ მისახურებდა შენგან...-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ და ოთახში შეიკეტა, ქეთი უღონოდ ჩაეშვა სავარძელში და ატირდა. სახლში მოულოდნელად დაბრუნებულ ირაკლის ცოლის ცრემლები არ გაჰკვირვებია, ჩუმად, უხმოდ დაჯდა დივანზე ქალის პირდაპირ და მოღუშული სახით მიაჩერდა ტირილისგან დასიებულ თვალებში
-ისევ იჩხუბეთ?-ქეთიმ არაფერი უპასუხა, თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და ცრემლები მაჯით მოიშორა გაფითრებული სახიდან -კარგი... დამშვიდდი... მე დაველაპარაკები
-არა... მე დაველაპარაკები როცა დამშვიდდება და ჩემს მოსმენას შეძლებს
-როგორც გინდა- უკმაყოფილო ტონით უთხრა კაცმა და ფეხზე წამოდგა -წავალ დავწვები-უმისამართოდ თქვა და საძინებლისკენ წავიდა
-არ ივახშმებ?-სლუკუნით ჰკითხა ქეთიმ, უფრო მოვალეობის მოხდის მიზნით ვიდრე ინტერესისთვის
-არ მშია-ჩამწყდარი ხმით უთხრა კაცმა და ოთახში შეიკეტა.
ერთ წერტილს მიშტერებული, ფიქრებში წასული და გარინდებული ქეთი შეკრთა როცა აივანზე ირაკლი გავიდა
-რატომ არ დაწექი?-უინტერესოდ ჰკითხა კაცმა თან სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან, ნერვიულად მოუკიდა და გააბოლა
-მოწევა როდიდან დაიწყე?-ცრემლიანი თვალები ახედა ქეთიმ მოაჯირზე ზურგით მიყრდნობილ სახე ალეწილ ქმარს
-რამდენიმე დღის წინ, მაგრამ ეტყობა შენ ვერ შენიშნე-ირონიული ტონით უთხრა კაცმა და მაგიდას ნელა მიუახლოვდა, ქეთის ყავის ჭიქას ხელი წამოავლო და ცოტა მოსვა -შენი ტუჩების გემო აქვს- მომღიმარი სახით უთხრა ირაკლიმ დაბნეულ ცოლს
-ნუ სულელობ-გაეცინა ქალს
-ქეთი-ირაკლიმ ნიკაპზე მოჰკიდა ხელი სუნთქვა შეწყვეტილ ცოლს და თავი ააწევინა- შენზე უარის თქმას არ ვაპირებ
-გთხოვ...-შეეხვეწა ქალი
-არ მინდა ყავის ჭიქიდან შევიგრძნობდე შენს გემოს და სურნელს-მკაცრი ტონით უთხრა კაცმა, ოდნავ დაიხარა და საფეთქელზე მოაწება ცხელი ვნებიანი ტუჩები -შენ ჯერ კიდევ ჩემი ხარ, ჩემი ცოლი, ჩემი ქალი მინდა რომ ეს გაითვალისწინო-მხოლოდ ეს უთხრა და სახლში შევიდა. სიმწრის ცრემლებმა უკვე მეათასეჯერ გაიკვალეს გზა ქეთის ჩამქრალი თვალებიდან გაფითრებულ ღაწვებზე და აკანკალებულ ხელებზე წვეთ-წვეთად დაეშვნენ, მაგრამ ამ ყველაფერმა ოდნავადაც ვერ შეუმსუბუქა დედის და ცოლის მოვალეობების ტვირთად ქცეული პასუხისმგებლობა, ამიტომ ცრემლები სწრაფად მოიშორა სახიდან, ფეხზე წამოდგა და ბევრი ფიქრი გარეშე საძინებელში შევიდა, რაღაცნაირა ეტკინა გეგა, მაგრამ მასზე ფიქრი თავიდან მოიშორა, ტანსაცმელი მშვიდად გაიხადა, პენუარი ჩაიცვა და ქმრის გვერდზე დააწვინა უსულო სხეული. ზურგით მწოლიარე ირაკლი მომენტალურად მისკენ გადაბრუნდა, მძიმე ხელი მუცელზე შემოაჭდო და საყვარელი ქალის გაყინული, უგრძნობი და სიცივისგან თუ შიშისგან ოდნავ აცახცახებული სიფრიფანა სხეული ტანზე მჭიდროდ მიიკრო, ცხვირი მის თმებში ჩარგო, ღრმად შეისუნთქა მისი გამაბრუებელი ტკბილი სურნელი და თვალები მაგრად დახუჭა რომ გრძნობებს არ აჰყოლოდა და როგორღაც თავი მოეთოკა... რადგან არ უნდოდა ზედმეტი შეხებით და შეგრძნებით თავგზააბნეულს მისთვის გული ისევ ეტკინა.
თორნიკე ზიზღით სავსე მზერით უყურებდა მშობლებს
-კიდევ რაღაც საშინელების თქმას აპირებთ ჩემთვის ხომ ასეა?-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა მათ და ქრისტინეს საფლავის ქვას გახედა სევდიანი თვალებით
-თორნიკე შვილო...-დაიწყო ქეთიმ ჩავარდნილი ხმით
-მე შენი შვილი არ ვარ-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა ატირებულ ქალს
-მორჩი-ავარდა ირაკლი-შენ ჩვენი შვილი ხარ და ამას ვერაფერი შეცვლის
-აქ იმის სათქმელად მომიყვანეთ?-წყობრიდან გამივიდა თორნიკე
-არა... აქ მამაშენზე სალაპარაკოდ მოგიყვანეთ
-მამა არ მყავს, ისევე როგორც დედა, ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვთვლი... შესაბამისად იმ ნაბ.ჭვარ ლაშაზე რას მეტყვით სულ მკ.დია, ჩემთვის ისიც მკვადარია
-ლაშა მამაშენი არაა, ეს ჩვენც ახლახანს გავიგეთ მისგან...-დაუფიქრებლად უთხრა ირაკლიმ და დაძაბული მზერა თორნიკეს მონგრეული სახიდან ქეთიზე გადაიტანა
-რაა... რააა?-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა თავგზააბნეულმა ბიჭმა და ზიზღით გახედა საფლავის ქვას
-არა...-აყვირდა ქეთი-ეს მისი ბრალი არააა...მას ნუ შეიძულებ გთხოვ
-უკვე გულს მირევს ეს ყველაფერი... საკმარისია გეყოფათ ჩემი წამება -იყვირა გაციფებულმა ბიჭმა და გიჟივით გავარდა სასაფლაოდან
-თორნიკე შვილო -უკან მიჰყვა ატირებული ქეთი- გთხოვ მოგვისმინე, ძალიან გთხოვ
-არაფრის მოსმენა არ მინდა... აღარ მინდა... უკვე მკ.დია ვისი ნაბ.ჭვარი ვარ-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაცოფებულმა ბიჭმა დედას და მანქანაში ჩაჯდა
-რაც მოხდა იმაში ქრისტინე არაა დამნაშავე- კართან მივარდა ქეთი, მაგრამ თორნიკემ გამეტებით მიიჯახუნა, მანქანა დაქოქა და გიჟივით გააქანა. -არ უნდა გვეთქვა... ჯერ არა, ამისთვის მზად არ იყო-სახეზე ხელები აიფარა ქეთიმ
-შენი აზრით ის ჯობდა რომ ვანოსგან გაეგო სიმართლე?-გაბრაზდა ირაკლი
-გაგიჟდება, ვერ გადაიტანს ზუსტად ვიცი
-უარესი მოხდებოდა იმ ს.რისგან რომ გაეგო სიმართლე...
-ღმერთო მათი შეხვედრის წარმოდგენაც არ მინდა... ხვალ გამოდის არა?
- ჰო და ჩვენ ორივემ კარგად ვიცით რომ პირველი რასაც გააკეთებს არის ის რომ საკუთარ შვილთან შეხვედრას მოინდომებს...- ზიზღით თქვა ირაკლიმ
-თორნიკე მაგ... არარაობას მამად არასოდეს მიიღებს
-ეს ვანიმაც კარგად იცის მაგიტომაც გაგიჟდა როცა ლაშამ სიმართლე უთხრა...
-ავადმყოფი-უსიამოდ გააჟრჟოლა ქეთის ვანოს რეაქციის გახსენებაზე
-დაველოდოთ როდის დამშვიდდება თორნიკე და მახინჯი წარსულის ყველაზე მტკივნეული საიდუმლო მერე გავუმხილოთ... მან უნდა იცოდეს ვინაა მამამისი...
თორნიკე დიდხანს იდგა ბნელ და ცარიელ ქუჩაში მარტოდმარტო და ზიზღით უყურებდა ბავშვობის სახლს. ფიქრმა წაიღო მისი გონება იმაზე ეფიქრმა თუ როდის და როგორ გახდა ეს სახლი მისთვის ამ ქვეყნად ყველაზე საძულველი და უცხო მაშინ, როცა მასთან მხოლოდ ბედნიერი მოგონებები აკავშირებდა... ეტკინა, რაღაც ძალიან ეტკინა სულის სიღრმეში, ალბათ ჯერ კიდევ ვერ ეგუებოდა იმ აზრს რომ ერთ წამში ამ ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ დაკარგა, ოჯახი... სრულიად უმოზეზოდ ცხოვრებამ დედა, მამა, და და მათთან დაკავშირებული ლამაზი მოგონებები წაართვა... რომელბიც ახლა მხოლოდ მახინჯი წარსულის ნაწილად ქცეულიყო მის დახშულ გონებაში... უეცრად გაწვიმდა, გააჟრჟოლა თუმცა სიცივისგან თუ შიშისგან თავადაც ვერ მიხვდა... რამდენიმე ნაბიჯი წადგა წინ მაგრამ გაჩერდა, ძალა არ ეყო ხელახლა გაეღო იმ ეზოს კარი რომელთანაც მთელი 25 წელი და ლამაზი, სიმახინჯეთ ცქეული მოგონებები აკავშირებდა,კარგა ხანს იდგა ერთ ადგილზე მიყინულივით და ცარიელი, ჩამქრალი თვალებით უყურებდა საშინლად ნაცნობ და ამავე დროს უკვე ზედმეტად უცხო კარს, შეკრთა როცა კარი შეიგნიდან გაიღო
-გელოდებოდი...ვგრნობდი რომ მოხვიდოდი-
ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ შვილს და აწყლიანებული თვალებით მიაჩერდა მონგრეულ სახეზე
-არ ვიცი, რეალურად მინდა თუ არა იმის მოსმენა რისთვისაც აქ მოვედი...
-ნეტავ შემეძლოს შენთვის ამ ტკივილის არიდება- ასლუკუნდა ქეთი
-მინდა სიმართლე მომიყვე ქრისტინეს, მამაჩემის და ლაშას შესახებ! მინდა ვიცოდე რა ჯანდაბა ხდებოდა მათ თავს-ბრაზნარევი ტონით უთხრა თორნიკემ მთელი სხეულით აკანკალებულ ქალს
-ქრისტინე არაფერშია დამნაშავე... მას არაფერი დაუშავებია... საერთოდ არაფერი, გესმის? იმის მიუხედავად რომ ლაშა სიგიჟემდე უყვარდა მათ შორის არასდროს არაფერი არ ყოფილა გესმის?-დაუფიქრებლად უთხრა ქეთიმ
-რაა?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-უბრალოდ...-ატირდა ქეთი და მაშინვე ინანა ნათქვამი სიტყვები
-რას ნიშნავს დამნაშავე არაფერშია?! რას ნიშნავს მასსა და ლაშას შორის არასდროს არაფერი არ ყოფილა? მთელი ეს დრო ის ხომ მამაჩემი გეგონა?-ბოლო ხმაზუ უღრიალა გაცოფებულმა ბიჭმა
-თორნიკე მე...
-ეს ყველაფერი როგორ გავიგო?
-გთხოვ დამშვიდდი...
-მიპასუხე!
-ყველაფერს მოგიყვები... ოღონდ დაწყნარდი-საზარელი სიჩუმე ჩამოწვა ბნელით მოცულ ქუჩაზე რომელსაც მხოლოდ ხშირი წვიმის ნაზი წვეთებს ხმა არხევდა
-ლაშას და ქრისტინეს ხომ ერთმანეთი უყვარდათ... შენ ხომ მითხარი რომ უყვარდათ...-ხმა ჩაუწყდა აღელვებულ ბიჭს
-ჰო უყვარდათ, ძალიან უყვარდათ-ცრემლები მოეძალა ქალს
-შენ მითხარი რომ ლაშა მამაჩემი იყო და დედას სიკვდილის მერე მან ჩემზე უარი თქვა
-ჰო ასე მეგონა
-მაგრამ მან სხვა მიზეზით შემიძულა-ხმა დაბალი ტონით თქვა ბიჭმა
-თორნიკე გთხოვ...
-ქრისტინეს, იმ კაცს მამაჩემს და ლაშას... ერთმანეთთან რა აკავშირებდათ? რატომ მალავდა ლაშა ამდენი წელი სიმართლეს?
-თორნიკე შვილო...მე... არ შემიძლია...
-მითხარი
-მამაშენი...
-ჯანდაბა ქეთი მითხარი-უყვირა გაავებულმა ბიჭმა დედას
-ვანო ბარათელი მამაშენი, ლაშას ნახევარ ძმაა- ამოღერღა ატირებულმა ქალმა და უმალ ხმა ჩაუწყდა, თორნიკეს შეხედა სულ ერთი წამით და მიხვდა რომ ამ წამს ის საბოლოოდ გაანდაგურა .
-ძმა?!-ზიზღით გაიმეორა თორნიკემ -ძმები არიან?- ვერ იჯერებდა რომ ეს სიგიჟე მის თავს ხდებოდა
-ლაშამ ახლახანს მითხრა ეს ამბავი... მთელი ეს წლების მალავდა რომ მამაშანი ის კი არა თავის ძმა, ვანო იყო...
-რატომ? ასე რატომ მოიქცა-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა თავგზააბნაულმა ბიჭმა მთელი სხეულით აკანკალებულ ქალს და მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან ჩაწითლებული თვალებით ჩააცქერდა ტირილისგან დასიებულ თვალებში
-არ ვიცი-ჩამწყდარი ხმით უპასუხა ქალმა და ხელახლა გადმოცურებული ცრემლები მაჯით მოიწმინდა
-ის ნაბ.ჭვარი დედას ძალით შეეხო?-ზიზღით იკითხა თორნიკემ და გულის რევის შეგრძნებამ ერთიანად მოუშხამა სხეული
-მე... მართლა არაფერი ვიცი-დაიჩურჩულა აღელვებულმა ქალმა და ხელახლა ატირდა
-ამიტომ შემიზიზღა ლაშამ?
-თორნიკე შვილო გთხოვ...ამის გამო თავს ნუ დაიტანჯავ...
-......
-თორნიკე-შვილის სიჩუმემ, ურეაქციობამ და სიმშვიდემ ქეთი საშინლად ააღელვა, სწრაფად დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი და გულში ძლიერად ჩაიკრა სახე წაშლილი ბიჭი, თითქოს ასე სცადა მისი დაცვა იმ საზარელი, საზიზღარი, საშინელი და მახინჯი წარსულისგან რომელიც ზუსტად იცოდა რომ მას საბოლოოდ გაანადგურებდა, მაგრამ თავგზააბნეული თორნიკე სწრაფად მოშორდა ქალს, ზურგი აქცია მას და მანქანისაკენ წავიდა-გთხოვ დარჩი-შეეხვეწა ქეთი და მკლავზე დაეჯაჯგურა -საჭესთან არ დაჯდე ძალიან გთხოვ-მაგრამ თორნიკეს იმ წამს არაფერი ესმოდა, ვერავის და ვერაფერს ვერ აღიქვამდა გარშემო...მისი გონება მთლიანად მოწამლული იყოს წარსულის სიმახინჯით... რომელიც სწრაფად და მარტივა გავრცელდა მთელს ორგანიზმში შხამივით და სხეულის ყველა უჯრედი მოიცვა... საშინელი ზიზღი და სიძულვილი განიცდიდა საკუთარი თავისადმი, ეს ყველაზე აუტანელი გრძნობათა ერთობლიობა იყო მის ცხოვრებში რადგან კარგად აცნობიერებდა რომ ის სიმახინჯის ნაყოფი იყო და მეტი არაფერი...მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე წუთს შეძლო განუსაზღვრელმა ტკივილმა მისი გონების სხეულის, აზროვნების და მეტყველების უნრის შეზღუდვა, რადგან მიღებული მძიმე და საზარელი ინფორმაცია ბოლოსდაბოლოს გაიაზრა მისმა დახშულმა გონებამ და გაგიჟდა, გაცოფდა, უბრალოდ შეიშალა და ბოლო ხმაზე იღრიალა
-ეს შეულძებელია, შეუძლებელია... მე იმ მოძალადე ნაბ.ჭვრის შვილი ვერ ვიქნები...-ხელები ისე ძლიერად მომუშტა ბრაზისა და მრისხანებისგან რომ ძარღვები ამოებერა მკლავებზე
-თორნიკე შვილო-ქეთიმ მისი სახე ხელბში მოიქცია და ამღვრეულ თვალებში ჩააცქერდა-შენ ჩემი და ირაკლის შვილი ხარ...შენ ჩვენი შვილი ხარ... იმ ნაძირალას გამო თავს ნუ დაიტანჯავ... რაც მოხდა შენი ბრალი არააა... არავის ბრალი არაა...
-მეზიზღება ის ნაბ.ჭვარიც და საკუთარი თავიც
-შენ არაფერი დაგიშავებია
-უნდა წავიდე-თორნიკემ უხეშად მოიშორა სახიდან დედის თბილი ხელები და საჭეს მიუჯდა, მანქანა დაქოქა და გიჟივით გააქანა, უნდოდა გაჰქეცეოდა საკუთარ თავს, მახინჯ წარსულს, საზარელ აწმყოს და თავზე ჩამონგრეულ უბადრულ ცხოვრებას... მაგრამ დრო და მანძილი მის გულში, გონებაში, სხეულში და სულში ოდნავადაც ვერ ანელებდა იმ ტკივილს რის პირისპირაც სრულიად მარტო უმიზეზოდ აღმოჩნდა... სძულდა საკუთარი თავი, სძულდა მამა, სძულდა სამყარო და გარშემო ყველაფერი რადგან ცხოვრებამ ამ საშინელი ტკივილისთვის ასე დაუნდობლად გაიმეტა.
მარიანა ცრემლიანი თვალებით დაჰყურებდა ტელეფონს რომელიც უკვე მერამდენე დღე იყო ჯიუტად დუმდა
-გამოჩნდება-ჩაეხუტა ქეთი რძალს -უბრალოდ ახლა ძალიან ცუდადაა
-მეშინია რამე სისულელე არ გააკეთოს-ასლუკუნდა მარიანა
-არ გააკეთებს... იცის, რომ აქ მას, შენ და პაწაწინა ლილე ელოდებით, მისი ერთადერთი და ნამდვილი ოჯახი
-ის ვერასდროს გვამჩნევდა...-ამოილუღლუღა ატირებულმა გოგონამ და სახეზე აკანკალებული ხელები აიფარა
-ასე არაა, თქვენ მას სიგიჟემდე უყვარხართ...-შეეწინააღმდეგა ქეთი რძალს და ატირებული ლილე საწილიდან ამოიყვანა -ღმერთო როგორ მომეენატრა-ცხვირი მის ყელში ჩარგო და ღრმად შეისუნთქა მისი ტკბილი და გამაბრუებელი სურნელი-ბებოს სიყვარულო როგორ გაზრდილხარ, უკვე რა დიდი გოგო ხარ-იღიმოდა ქეთი აღფრთოვანებულს ლილეს რომელიც ისე უცინოდა ბებოს თითქოს მართლა რამე ესმოდა
-ვაჩეს ვურეკავ და მაგ დამპალსაც გამორთუ აქვს ტელეფონი-ბრაზნარევი ტონით თქვა ანიმ
-ერთად იქნებიან-ცრემლიანი თვალებით თქვა სოფიმ და დას გახედა
-იმედია რამე სისულელე რომ გააკეთებს მასთან ერთად... თორემ არ ვიცი შევძლებ თუ არა მის გაგებას და პატიებას-ბრაზნარევი ტონით თქვა მარიანამ და ლილეს მიაჩერდა ცრემლიანი თვალებით
-გიორგი იპოვის-დარწმუნებით უთხრა ანიმ რძალს და სევდიანად გაუღიმა
-ის კაცი... ვანო... ნახეთ? ელაპარაკეთ? რატომ ეძებს თორნიკეს მისგან რა უნდა-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა მარიანამ დედამთილს -ჰგონია რომ ოდესმე თორნიკე მას მამად მიიღებს?
-არ ვიცი არაფერს ამბობს ჩემთან და ირაკლისთან... მხოლოდ ის გვითხრა რომ შვილის გაცნობა და მასთან ლაპარაკი უნდა...
-წარმომიდგენი ახლა თორნიკე რა ცუდადაა-მოიღუშა ანი - ალბათ თავს ყველაზე არასასურველ ბავშვად გრძნობს, რომელიც ყველას ცხოვრებაში ზედმეტი და საშინელი იყო...
-მან კარგად იცის რომ ასე არაა-გაბრაზდა ქეთი- ის ჩემი სულის ნაწილია და დარწმუნებული ვარ რომ ამას გრძნობს!
-მთელი ცხოვრება სიცრუეში აცხოვრე, ამდენი წლის მერე ცხოვრება თავზე ჩამოანგრიე შენი ტყუილების გამო, ახლა კიდევ აიძულე ორჯერ გადაეტანა ერთი და იგი ტკივილი
-საკმარისია!-აყვირდა ქეთი- თავი ვინ გგონია ასე რომ მელაპარაკები? ეს მხოლოდ მე და თორნიკეს გვეხება გასაგებია? მხოლოდ ჩვენ ორს!
-გასაგებია-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ დედას და სამზარეულოში შეიკეტა.
გეგა გაბრაზებული სახით უყურებდა გვანცას რომელიც სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა
-ჯანდაბა, როდის მოხვედი? აქამდე ვერ შეგამჩნიე- ქალმა მაშინვე საფერფლეში ჩააჭყლიტა აკანკალები ხელებით ნახევრად ჩამწვარი ღერი
-რატომ ეწევი?-უკმაყოფილო ტონით ჰკითხა კაცმა აღელვებულ დას და სიგარეტი გამოართავ სანთებელასთან ერთად
-უბრალოდ მომინდა
-ეგრე შეიძლება ბევრი რამ მოგინდეს-ცინიკური ტონით უთხრა კაცმა და მშვიდად მოუკიდა- მაგრამ ეს იმის უფლებას არ გაძლევს რომ ყოველთვის ის გააკეთო რაც მოგინდება
-ერთი ღერი მოვწიე მარტო-წამოენთო გვანცა - და ისიც ბოლომდე ვერ -ნაწყენი ტონით უთხრა და გეგამ თავისი ნახევრად ჩამწვარი სიგარეტის ღერი რომ გაუწოდა გაოცებისგან ლამის პირი დააღო
-გამომართვი-ირონიული ტონით უთხრა კაცმა- მიდი სანამ გადავიფიქრე
-რა დამპალი ხარ-გვანცამ გამოართვა და მოსროლა- აი არ მესმის დღემდე შენ რატომ გემორჩილები
-იმიტომ რომ შენ ისევ ჩემი წრიპა გოგო ხარ- ცინიკური ტონით უთხრა გეგამ და ცხვირზე თითი დაჰკრა
-ნეტა ქეთინომ თუ იცის რომ საშინლად აუტანელი ხარ
-რამე პრობლემა გაქვს? უცნაურად ღელავ და არ მომწონს ეს ყველაფერი-უცბათ დასერიოზულდა გეგა
-განსაკუთრებული არაფერი-გაეღიმა ქალს და სკამზე დაჯდა
-მიდი მითხარი...ნუ მაიძულებ ჩემი მეთოდებით გავარკვიო ყველაფერი
-ღმერთო რა არანორმალური ხარ-გაბრაზებულმა გვანცამ თვალები აატრიალა -უკვე 35 წლის ვარ... ეს ისე რომ იცოდე... შენი კუდში დევნა და დაცვა აღარ მჭირდება იდიოტო, უკვე დიდი გოგო ვარ
-ჩემთვის მაინც სულ წრიპა იქნები ხო იცი- გაეცინა გეგას და მზერა აარიდა გაცეცხლებულ ქალს
-ვერ გიტან-ფეხზე წამოვარდა გვანცა და გაბრაზებული სახით მიაჩერდა ძმას -სერიოზულად- მკაცრი ტონით უთხრა რადგან გეგას სახეს ირონიული ღიმილი არ შორდებოდა- მართლა ვერ გიტან აი ასე რომ იქცევი ხოლმე
-კაი მიდი ხვალ ვილაპარაკოთ, როგორც ჩანს შენმა ბიჭმა ძაან გაგაჭედინა
-ძილი ნებისა აუტანელო!-თვალები აატრიალა ქალმა და სახლში შევიდა, გეგა სკამზე დაჯდა და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას გაუშტერა ნაცრისფერი ჩამქრალი სფეროები, თუმცა მისი თვალები ქეთის გარდა ვერავის და ვერაფერს ხედავდნენ გარშემო... საყვარელ ქალზე ფიქრმა იმდენად მოუწამლა გონება რომ რამდენიმე წამის განმავლობაში განსჯის უნარიც კი დაკარგა და ტელეფონს წამოავლო ხელი, გაუაზრებლად აკრიფა მისი ნომერი და ზარი გაუშვა. უნდოდა, საშინლად უნდოდა გაეგო მისი ზედმეტად მონატრებული ხმა...თუმცა იმავე წამს გონს მოვიდა, ტელეფონი გათიშა და მაგიდაზე მოსროლა, სიმწრისგან ხელები ძლიერად მომუშტა, თვალები მაგრად დახუჭა და როცა მონატრების გიჟურმა ტალღამ გადაუარა, დამშვიდდა და თავზე კონტროლი დაიბრუნა სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან, მშვიდად მოუკიდა და გააბოლა.
გეგას ერთი, დაუსრულებელი ზარი საკმარისი აღმოჩნდა ქეთისთვის, რომ მთელი ღამე თეთრად გაეთენებინა მასზე ფიქრში, მისდა საბედნიეროდ ირაკლის, გათიშულ მთვრალს ეძინა ოთახში და აზრზე არ იყო რომ მისი ცოლი ისევ ცრემლებად იღვრებოდა არსებული საშინელი გამოვალი მდგომარეობის გამო, თუმცა დილით მალევე შენიშნა მისი ტირილისგან დასიებული თვალები რამაც საშინლად გააღიზიანა
-რა მოხდა-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა და ნელა მიუახლოვდა
-არაფერი, უბრალოდ ბავშვებზე ვღელავ- ნაძალადევი სიმშვიდით უპასუხა ქეთიმ და ნაბიჯი გვერდზე წადგა, თუმცა ირაკლი მაშინვე წინ აევეტა და გასაქანი არ მისცა
-ისევ ტირილში გაათენე მთელი ღამე ხომ ასეა?- ძლივს შეკავებული აგრესიით ჰკითხა და ნიკაპზე უხეშად წაავლო ხელი
-გთხოვ
-რას მთხოვ-ავარდა კაცი და მაშინვე წელზე შემოაჭდო მძიმე ხელები, სხეულზე მჭიდროდ მიიკრო მისი სიფრიფანა სხეული და ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა ცისფერ ჩამქრალ სფეროებში
-არ გინდა-მკაცრი ტონით უთხრა ქალმა და მკერდზე უხეშად მიაბჯინა ხელები
-რა არ მინდა?!- დაუღინა გაღიზიანებული ტონით ირაკლიმ ცოლს
-გულს უარესად ნუ ვატკენთ ერთმანეთს
-შენ ჩემი ცოლი ხარ... მგონი ეს გავიწყდება-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაცოფებულმა კაცმა შეშინებულ ცოლს და უფრო მეტად მიიკრო მისი აცახცახებული სხეული ტანზე -შენ ჯერ კიდევ ჩემი საკუთრება ხარ
-მე შენი საკუთრება არ ვარ! არავის საკუთრება არ ვარ-ავარდა წყობრიდან გამოსული ქალი და მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა ქმრის მარწუხივით შემოჭდობილ ხელებს
-იცოდე უფლებას არ მოგცემ რომ მასთან წახვიდე...
-არსად მივდივარ
-ვერც წახვალ! უფლებას არ მოგცემ რომ მასთან ბედნიერი იყო!
-ხელი გამიშვი-აყვირდა ქეთი როცა ირაკლის უხეში ხელები ამჯერად მაჯებზე შემოეჭდო
-რა ხდება-დაფეთებული ანი სამზარეულოში შევარდა და ცრემლიანი თვალებით მიაჩერდა მშობლებს
-არაფერი-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქეთიმ და როგორც კი დაბნეულმა ირაკლიმ თითები მოადუნა ხელიდან გაუსხლტა
-მამა რას აკეთებ-ამოილუღლუღა ატირებულმა გოგონამ და როცა გიჟივით აურა გვერდი ირაკლიმ უარესი დაემართა.
გაგიჟებულმა ქეთიმ ტელეფონს წამოავლო ხელი, როგორც კი თვალცრემლიანი ანიც სამსახურში წავიდა და მაშინვე გეგას ნომერი აკრიფა, კარგა ხნის ფიქრის მერე ზარი გაუშვა და მოთმინებით დაელოდა მის პასუხს
-ქეთი?-გაისმა ყურმილს მიღმა კაცის მშვიდი და უემოციო ხმა
-შენ რა გაგიჟდი?-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ქალმა
-რა მოხდა? ამ დილაადრიან რამ გადაგრია?- გაეცინა კაცს
-ჩემთან დარეკვა აღარ გაბედო გასაგებია?- მბრძანებლური ტონით უთხრა ქეთიმ
-უბრალოდ ზარი გამომექცა-ირონიული ტონით უთხრა მომღიმარმა კაცმა და სიგარეტს მშვიდად მოუკიდა
-ღმერთო რა ცინიკოსი ხარ-ავარდა ქეთი
-გამოუძინებელი ხმა გაქვს... რა იყო ჩემზე ფიქრმა არ დაგაძინა?-ინტერესით ჰკითხა და ჩამქრალი ცისფერი სფეროები, კორპუსებიდან ამომავალი მზის გაფანტულ მკრთალ სხივებს გაუშტერა
-მორჩი
-ძალიან მომენატრე
-გეყოფა
-შენთან ლაპარაკი მინდა
-კიდევ რა გინდა?!-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა ქალმა და გათიშვა დააპირა მისთვის რომ გეგას ირონიული ხმა მისწვდა მის დაძაბულ სმენას
-კიდევ შენ მინდიხარ... მაგრამ რადგან ჯერ კიდევ გათხოვილი ქალი გქვია, ჩემს სურვილებს და ფანტაზიებს უფლებას არ ვაძლევ რომ შედმეტად შემოიჭრას შენში
-აღარ დამირეკი ავადმყოფო-ბოლო ხმაზე უყვირა გაცეცხლებულმა ქალმა და გაუთიშა. გეგას გაეცინა და მშვიდად დადო ტელეფონი მაგიდაზე
-ქეთუსიას ელაპარაკე ამ დილაადრიან?-თავზე წამოადგა აბაზანიდან გამოსული გვანცა მომღიმარ ძმას, გეგამ არაფერი უპასუხა, მხოლოდ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად და მერე ღერს მოუკიდა მომღიმარი სახით -ისეთი რა იდიტობა გააკეთე რომ ამ დილაადრიან დაგირეკა საჩხუბრად?
-შენ რა იცი რომ საჩხუბრად დამირეკა-ცინიკური ტონით ჰკითხა გეგამ გაბრაზებულ დას
-ისეთ მდგომარეობაშია ახლა, რომ სხვა მიზეზით უბრალოდ არ დაგირეკავდა, ზუსტად ვიცი
-გუშინ მის ნომერზე ზარი გავუშვი და...
-სულ გაგიჟდი ხო?-დაუბღვირა გვანცამ ძმას
-ხო ვიცი რომ ყ. ჯანდაბა ს.რობა გავაკეთე მაგრამ თავი ვერ შევიკავე... მაგრამ მაშინვე გავთიშე
-გეგა გთხოვ შენი სისულელეებით კიდევ უფრო ნუ აურევ თავგზას ქეთის და უარესად ნუ გაურთულებ ცხოვრებას
-ვიცი რომ შეცდომა დავუშვი, ამიტომაც იმავე წამს გავთიშე
-გთხოვ დაფიქრდი სანამ რამეს გააკეთებ...ხომ იცი მას ჯერ კიდევ გათხოვილი ქალი ჰქვია და შესაბამისად შენს ყველა გაუაზრებელ ქმედებას შეუძლია ჩრდილი მიაყენოს მის სახელს და ღირსებას, რაც დარწმუნებული ვარ, რომ ყველაზე ნაკლებად გინდა
-ამ ქვეყნად ყველზე ნაკლებად ის მინდა რომ მე მას რაიმე მიზეზით ტკივილი მივაყენო... მითუმეტეს მისი ცრემლების და უბედურების მიზეზი გავხდე. მე მხოლოდ ქეთის ბედნიერება მინდა...უბრალოდ ზოგჯერ, მასზე ფიქრში თავზე კონტროლს ვკარგავ და ვეღარ ვიაზრებ რას ვაკეთებ...
-ვიცი და სწორედ ამიტომ გეუბნები რომ თავს ცოტა მეტი ძალა დაატანე-მეთქი
-სამსახურში არ გაგვიანდება?-მომღიმარი სახით ახედა გეგამ თავზე წამომდგარ დას
-გკ.დია ხო რას გელაპარაკები?-ეწყინა გვანცას
-ეგ ყველაფერი უშენოდაც ვიცი წრიპა...უბრალოდ ძაან ტვინს ტ.ნავ რა დილიდან
-როგორც კი მეღირსება და ოპერატორად სრულ განაკვეთზე მამუშავებენ ისე როგორც სრულფასოვან ათანამშრომელს ეგრევი ქირით გავალ ცალკე რა
-გამებუტე?-ირონიული ღიმილით ახედა გეგამ გაბრაზებულ დას
-დიახაც! მერე ნახავ როგორ მოგენატრება ჩემი შაქრიანი, ტკბილი წვნიანი საჭმელები-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გვანცამ ძმას და გეგას გიჟურ სიცილზე თავადაც გაეცინა - არ ხარ შენ ნორმალური- დარწმუნებით უთხრა და სახლში შევიდა.
დაბნეული ქეთი აღელვებული გამოვიდა ფსიქოლოგის კაბინეტიდან და სწრაფად ჩაირბინა შიდა კიბეები შეკრთა, როცა ჰოლში გეგას სილუეტს ჰკიდა თვალი
-აქ რას აკეთებ?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა, ფანჯრის რაფაზე ზურგით მიყრდნობილ ფეხებ გადაჯვარედინებულ კაცს და გასასვლელისკენ წავიდა თუმცა გეგამ უმალ გზა გადაუჭრა და წინ აესვეტა
-შენს სანახავად მოვედი, ძალიან მომენატრე- მომღიმარი სახით უთხრა და ხელის ზურგი ნაზად ჩააყოლა მის გაფითრებულ სახეს
-თავი დამანებე-ქეთიმ უხეშად მოიშორა მისი ხელი სახიდან და ფანჯრიდან კორპუსებით შევსებულ ვიწრო სივრცეს გახედს
-ქეთი-გეგამ ნაზად მიადო ხელი ლოყაზე და თავი თავისკენ შეატრიალებინა -ჩემმა ზარმა პრობლემები შეგიქმნა?
-გთხოვ ასე აღარ მოიქცე
-კარგი... მაპატიე... უბრალოდ გუშინ თავი ვერ შევიკავე... ძალიან მინდოდა შენი ხმის გაგონება... სეანსზეც არ მოხვდევი და შენმა მონატრებამ ლამის შემშალა