ნამდვილად ეფექტური გამოჩენების დიდოსტატია, როგორ ახერხებს ამას, როგორ მოქმედებს ჩემზე ისე რომ ასეთ სიტუაციაშიც კი თვალს ვერ ვაშორებ და მის მეტზე ვეღარაფერზე ვფიქრობ, -ნორა ერთ ადგილზე გაშეშებული, გვერდზე თავგადახრილი უყურებდა ადამს და აბურდულ ფიქრებს ვერაფერს უხერხებდა, -აქ გამომყვა, მხოლოდ იმიტომ რომ ვუყვარვარ და ჩემი დაცვა უნდა, ან იქნებ რამე სხვა მიზეზი აქვს, რა უნდა იყოს? რატომ, რატომ არის აქ?
ადამი ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა სიბრაზისგან მთლად გაწითლებულ იგორს, გულისპირში ხელი ჩაავლო, ბუმბულივით მსუბუქად ასწია მაღლა და კედელს მიანარცხა,
- რას აკეთებთ თქვენი დედაც, დამეხმარეთ, მომაცილეთ ეს არანორმალური, -იღრიალა იგორმა, მის ხელქვეითებს ადამის ერთი გადახედვა ეყოთ ადგილზე გაშეშებისთვის,
- მოდი, ერთი პატარა შეთანხმება დავდოთ იგორ, -ადამის ხმა იმდენად ცივად ჟღერდა რომ ნორას უნებურად გააჟრჟოლა, -ერთ შანსს ყველას ვაძლევ, მითუმეტეს რომ ჯერჯერობით ისეთი არაფერი ჩაგიდენია რისი გამოსწორებაც შეუძლებელი იქნებოდა, ახლა შენ წყნარად და მშვიდად იჯდები აქ სანამ აქაურობას არ მოვშორდებით, მერე კი შენს ქოფაკებს და ხელქვეითებს წაიყვან და პატრონთან დაბრუნდები, იცოდე ამის მერე თუკი კიდევ გიხილავ ნორას სიახლოვეს...
- რა, რას გააკეთებ? როგორ ბედავ დამემუქრო? არც კი იცი ვისთან ვმუშაობ,
- იმაზე მეტი ვიცი ვიდრე წარმოგიდგენია, შენს პატრონს გადაეცი რომ შეეშვას ინტრიგების ხლართვას და საკუთარ სამეფოს მიხედოს, ზედმეტის ნდომას და სიხარბეს კარგი არავისთვის არაფერი მოუტანია,
- არ ვიცი ამ ყველაფერს როგორ ახერხებ მაგრამ მე კიდეც რომ წავიდე სხვები მოვლენ, ჩემი პატრონი თუ არა სხვები მაინც გამუდმებით ინადირებენ მასზე, გგონია ვინმე მისცემს უფლებას რომ ამ სამყაროში მშვიდად იცხოვროს?
- შენ მაგაზე ნუ ინერვიულებ, შენს თავს მიხედე,
- ვინ ხარ, საიდან მოხვედი? -ამოიხრიალა იგორმა და თავის განთავისუფლებას შეეცადა,
- მერწმუნე ნამდვილად არ მოგეწონება იმის გაგება თუ ვინ ვარ, -ადამმა ცივად გაუღიმა და ლოყაზე ხელი მოუთათუნა, მერე კი ნორას მიუბრუნდა, -წავიდეთ პატარავ?
- ლუკასი? გარეთ ლუკასი იყო, -გაახსენდა ნორას როცა კიბეზე ადიოდნენ, თითქმის გონდაკარგული ბიძამისი, ადამს ეყრდნობოდა მხარზე და ძლივს მიაბიჯებდა,
- ნუ გეშინია შენს მეგობარს არაფერი უჭირს, მე იმაზე ვფიქრობ ამ უკაცრიელი ადგილიდან როგორ უნდა წავიდეთ, ბიძაშენი ძალიან ცუდადაა და სივრცეთა შორის გადაადგილებას ვერ გაუძლებს,
- მანქანით ვართ, ლუკასი მიგვიყვანს საავადმყოფომდე,
- ოღონდ საავადმყოფო არა, სახლში წამიყვანეთ, -ბილის მისუსტებული ხმა ძლივს ისმოდა, -სახლში მინდა, ისეთი არაფერი მჭირს, ლუკასიც მოახერხებს ამ ჭრილობების დამუშავებას,
ლუკასი შენობის შესასვლელთან კედელზე იყო მიყრდნობილი და გასისხლიანებულ საფეთქელზე ხელს იჭერდა, ნორას დანახვაზე მაშინვე მოშორდა კედელს და ბარბაცით მიუახლოვდა,
- რა გჭირს ლუკას? როგორ ხარ? -ნორამ შეშფოთებულმა დაუთვალიერა სახე და სხეული,
- არაფერი მიჭირს, ვერც გავიგე ისე მომიახლოვდნენ და გამთიშეს, გონს რომ მოვედი, შენი მეგობარი მედგა თავზე, ასე მითხრა რომ შენი მეგობარია, -დაამატა ნორას გაკვირვებული სახის დანახვაზე,
- ახლა ამ ყველაფრის გარკვევის დრო არ არის, სად არის შენი მანქანა, -ცოტა არ იყოს გაღიზიანებული ხმით მიმართა ადამმა ლუკასს,
- კუთხეში დავაყენე შემოსასვლელთან მაგრამ ახლა ნამდვილად ვერ დავჯდები საჭესთან, თავბრუ მეხვევა და შეიძლება ავარია მომივიდეს,
- არ არის პრობლემა საჭესთან მე დავჯდები, -გამოაცხადა ადამმა,
- შენ მანქანის მართვაც შეგიძლია? -ნორას აღარ ეგონა დღეს თუღა გააოცებდა რამე, ადამმა ტუჩზე თითი მიიდო სიჩუმის ნიშნად და ჩაიღიმა,
ბიძია ბილი და ლუკასი უკან მოთავსდნენ, ნორა კი ადამს მიუჯდა გვერდით, საშინელმა დაღლილობამ ერთბაშად დარია ხელი, ვერც კი შეამჩნია რომ ადამს მისამართი არ უკითხავს, მისდა გასაკვირად პროფესიონალი მძღოლივით მართავდა ავტომობილს, ნორას ჯერ კიდევ უჭირდა დაჯერება რომ იქ ტყეში თეთრ ტანსაცმელში გამოწყობილი არამიწიერი ღვთიური არსება და ეს საყვარელი, ტყავისქურთუკიანი თმააჩეჩილი ბიჭი, რომელიც სერიოზული სახით გაჰყურებდა გზას ერთიდაიგივე პიროვნება იყო, წამით თვალი მის გრძელ თლილ თითებზე გაუშტერდა რომლებითაც საჭეს მართავდა, ახლა ისეთი უბრალო იყო ადამი, ისეთი ახლობელი, ისეთი სასურველი რომ...
- არის რამე რისი გაკეთებაც არ შეგიძლია? -შეეკითხა და თავს ძალა დაატანა რომ თვალები არ დაეხუჭა,
- კი შენ წარმოიდგინე არის, -თითები მხიარულად აათამაშა და ჩაიცინა,
- მაინც რა?
- ახლა თვალები დახუჭე და შეეცადე დაისვენო, ლაპარაკს მერეც მოვასწრებთ, დრო ბევრი გვაქვს,
- ხომ არ წახვალ? მითხარი რომ აღარ წახვალ, მითხარი რომ მარტო აღარ დამტოვებ, -ნორა უკვე ნახევრად ძილბურანში მყოფი, თვალდახუჭული ბუტბუტებდა,
- არსად წასვლას არ ვაპირებ, დღეიდან სანამ შენი სურვილიც იქნება შენს გვერდით ვიქნები, -ჩაესმა დაბალი თბილი ხმა, სახე ბედნიერმა ღიმილმა გაუბრწყინა და საბოლოოდ დანებდა ძილს.
სულ რაღაც ორ საათში ნორა საკუთარ საძინებელში საწოლზე იწვა, ადამი მის გვერდით იჯდა, ბალიშზე უწესრიგოდ დაყრილ ცეცხლისფერ თმაში თითებს დააცურებდა და საყვარლად გამობურცულ ტუჩებს თვალს ვერ აშორებდა, ულამაზესი იყო ნორა, პატარა, სუსტი და მაინც ისეთი ძლიერი... როგორღაც ახერხებდა და იმ გრძნობებს აღვიძებდა მასში რომლებიც აქამდე ეგონა რომ არ არსებობდა, არაფერი აღარ მიდიოდა გეგმის მიხედვით, თავისი უსასრულო ცხოვრების განმავლობაში პირველად გრძნობდა შიშს, ეშინოდა რომ შეიძლებოდა დაეკარგა და ვეღარასოდეს ენახა, მისი ღიმილის გარეშე ცხოვრების წარმოდგენაც კი ტკივილს აყენებდა, კიდევ ერთხელ დახედა და თავზე ხელი გადაუსვა, ღრმა ძილით ეძინა, მშვიდად ფშვინავდა და დროდადრო ბედნიერი ღიმილი უპობდა ბაგეს, გვერდით მიუწვა, ხელი ფრთხილად შეუცურა თავქვეშ და მიიზიდა, ნორამ პატარა საყვარელი ფისოსავით ამოიკრუტუნა და მკერდზე მიეკრო ...
* * *
დილით გამოფხიზლდა თუ არა ნორა, მისი დამათრობელი სურნელი იგრძნო, სურნელი რომლითაც მთელი ოთახი იყო გაჟღენთილი, მის გვერდით იწვა და მკლავი მის თავქვეშ ჰქონდა ამოდებული, მეორე ხელით კი წელზე ეხვეოდა, ისე ახლოს იყო ცოტაც რომ მოენდომებინა მის ოდნავ შეხსნილ ბაგეებს მისწვდებოდა, იმ ბაგეებს რომლებსაც ასე ხშირად ხედავდა სიზმარში, ადამი წელსზემოთ შიშველი იყო, თმაგაჩეჩილი, მშვიდად ფშვინავდა, დროდადრო გრძელ ხშირ წამწამებს ახამხამებდა და იღიმოდა,
- ნეტავ რა ესიზმრება ან საერთოდ თუ ესიზმრება რამე? -ფიქრობდა ნორა და სუნთქვაშეკრული ათვალიერებდა მის უნაკლო, დაკუნთულ სხეულს, ადამი შეირხა, მოულოდნელად მისკენ მიიწია, მიიზიდა, და მკერდზე მიიკრა, არ გაძალიანებია, მთელი სხეულით აეკრა, მისი სურნელი ღრმად ჩაისუნთქა და გაყუჩდა, ისეთი გრძნობა ჰქონდა თითქოს მის გარშემო ყველა და ყველაფერი გაჩერდა, დრო ერთ ადგილზე გაიყინა და მისი გულისცემის გარდა ყველა ხმა გაქრა, არ იცოდა რამდენ ხანს იყო ასე, ერთი წუთი თუ ერთი საათი, როცა ადამს შეეხებოდა საქმე დროს არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მის მკლავებში მთელი საუკუნის გატარებაზეც არ იტყოდა უარს,
- დილა მშვიდობის, -ჩაესმა ხმა და ახლაღა გაიაზრა რომ უკვე დილა იყო, -ჯანდაბა უკვე დილაა, ბიძია ბილი, ლუკასი, ამდენ ხანს რამ დააძინა, მისი მკლავები მოიშორა და დაფეთებული წამოხტა საწოლიდან,
- რას აკეთებ, სად მიდიხარ? -ადამი თვალებს იფშვნეტდა და ღიმილით შესცქეროდა კურდღლებით მოხატულ პიჟამოებში გამოწყობილ, თმააწეწილ და ლოყებაწითლებულ ნორას,
- არაფერი მახსოვს, რამდენ ხანს მეძინა? ბიძაჩემი სად არის როგორ არის? ლუკასი? სად არიან? -ნორა ძლივს უყრიდა თავს სიტყვებს,
- დამშვიდდი ორივე კარგად არიან, ბიძაშენს გვერდით საძინებელში ძინავს, ლუკასიც მასთანაა, ნუ შიშობ, სერიოზული არაფერი ჭირთ,
- გზაში ჩამეძინა? რატომ არ გამაღვიძე?
- ძალიან დაღლილი იყავი, ჯერ ალბათ არ იცი რომ პორტალში გავლა უამრავ ენერგიას გაკარგვინებს, ამას დამატებული სტრესი და დაძაბულობა და გამოძინება ნამდვილად გჭირდებოდა, -წამოდგა და ნელი გრაციოზული ნაბიჯით მიუახლოვდა, -მიდი აბაზანაში შედი, წყალი გადაივლე, გამოიცვალე, მე კი საუზმეს მოვამზადებ,
ნორამ ახლაღა შეამჩნია რომ პიჟამა ეცვა,
- ეს როდის ჩავიცვი? არაფერი მახსოვს,
- მე ჩაგაცვი,
- შენ? -იგრძნო როგორ გაუხურდა სახე, ჯანდაბა ალბათ ახლა სულმთლად წითელია,
- ჰო მე ჩაგაცვი, არამგონია იმ ტანსაცმლით ძილი მოგეხერხებინა და ამიტომ გამოგიცვალე, -ადამმა მხრები აიჩეჩა და კარისკენ წავიდა,
- მოიცადე, -შეაჩერა ნორამ, -კარადიდან ბიძამისის მაისური გამოიღო და გადაუგდო, -ჩაიცვი, რა წესია ასე შიშველი რომ დატანტალებ, -ადამმა ჩაიცინა, მაისური ხელში შეატრიალა მაგრამ არაფერი უთქვამს, გადაიცვა და საძინებლიდან გავიდა,
- ნორამ ძლივს ამოისუნთქა თავისუფლად, ხელები გაშალა და გულაღმა გადავარდა საწოლზე, დაუჯერებელია, ადამი ნიუ იორკში იყო, მის ბინაში, მის საძინებელში და ახლა მის სამზარეულოში საუზმეს ამზადებდა, თურმე მართლაც ხდება სასწაულები, შხაპი მიიღო, თმა მოიწესრიგა, სპორტული შარვალი და მაისური ჩაიცვა და პირველი ბიძამისის ოთახის კარი შეაღო, ლუკასი და ბილი ერთ საწოლში იწვნენ გვერდიგვერდ და ბედნიერად ეძინათ, ადამი მართალი იყო, აშკარად სერიოზული არაფერი სჭირდათ, დამშვიდებულმა გამოიხურა კარი და სამზარეულოში შევიდა თუ არა ადგილზე გაშეშდა, ოთახის შუაგულში საუზმე იყო გაშლილი, ადამი ომლეტს წვავდა, ჰმ, მითიური არსება სხვა სამყაროდან, მის სამზარეულოში ისე გრძნობდა თავს როგორც თევზი წყალში და მისთვის საუზმეს ამზადებდა,
- ვიცი რომ ტაფით ხელში ქურასთან ძალიან სექსუალური ვარ, მაგრამ ჯობია ჩემს ცქერას შეეშვა და დაჯდე, ჩაი გაგიცივდება, -ადამმა ნორას აციმციმებული თვალები შეანათა და მისი აწითლებული ლოყების დანახვაზე ღიმილი ვერ შეიკავა, ომლეტი თეფშზე გადმოუღო, ხელები პირსახოცზე შეიწმინდა და სკამი გამოუწია,
- გთხოვთ,
- ნამდვილი ხარ ადამ? მართლა აქ ხარ თუ მეჩვენები? -ძლივს ამოილუღლუღა და მისკენ ნაბიჯი წადგა, წელზე რომ იგრძნო მისი ხელები ხოლო კისერში მისი ცხელი სუნთქვა, სიამოვნებისგან თვალები რომ მიენაბა, მაშინღა ამოისუნთქა შვებით,
- მართლა აქ ხარ, ჩემთან ხარ, -ჩურჩულებდა და თითებს მის წაბლისფერ ურჩ თმაში დაასრიალებდა,
- აქ ვარ და სულ შენთან ვიქნები, ყოველთვის, მე და შენ ერთი მთლიანობა ვართ ნორა, -მოშიშვლებულ მხარზე მხურვალე კოცნა დაუტოვა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩახედა, მის თვალებში მთელ სამყაროს ხედავდა ნორა, ადამისთვის კი ნორა იყო მთელი სამყარო,
სახიფათოდ დამუხტული ატმოსფერო ლუკას უხერხულმა ჩახველებამ გაკვეთა,
- იმედია ხელი არ შეგიშალეთ, შიმშილით ვკვდები, -სკამი გამოწია და მაგიდას მიუჯდა, -არ მჯერა რომ ეს ყველაფერი შენ მოამზადე ნორა, როდის აქეთია საჭმლის გაკეთება ისწავლე?
- მე არა, ადამმა მოამზადა,
- ადამმა? -ლუკასს ხელში გაუშეშდა პირთან მიტანილი ჩანგალი, -როგორ? ეს ადამი ის ადამია? სერიოზულად? როგორ მოხდა ყველაფერი მომიყევი,
- ნამდვილად ის არის, -ნორა მაგიდას მიუჯდა,
- მგონი დაგავიწყდათ რომ მეც აქ ვარ, -ადამმა ნორას გვერდით დაიკავა ადგილი, -ესე იგი ჩემზე საუბრობდით ხოლმე?
- ჰო მაგრამ რატომღაც სხვანაირი წარმომედგინე, შენ... შენ ძალიან ჩვეულებრივი ხარ, ყოველ შემთხვევაში ახლა ნამდვილად, ჩვეულებრივად გამოიყურები,
- მაინც როგორი წარმოგედგინე?
- არც კი ვიცი რას ველოდი, უბრალოდ დაივიწყეთ, -ლუკასმა ბლინები გადაიღო, ჩაი დაისხხა და გაჩუმდა, ნორა კი ადამს თვალს ვერ აშორებდა, ჩვეულებრივი? ეს ის სიტყვა ნამდვილად არ იყო რასაც ადამს უწოდებდა, იჯდა მის გვერდით ბიძამისის შარვალში და მაისურში გამოწყობილი, ბლინებს და ომლეტს შეექცეოდა, დროდადრო აციმციმებული, სიყვარულით სავსე ცისფერი თვალებით შესცქეროდა და ამ უბრალოებაშიც კი ეტყობოდა როგორი დიდებული იყო, ნამდვილი საოცრება და ეს საოცრება მხოლოდ მას ეკუთვნოდა,
- ბიძაშენი აქ ვეღარ დარჩება, -გამოაფხიზლა ლუკასის ხმამ, უნდა დავითანხმოთ რომ ქალაქიდან წავიდეს,
- არ წავა ლუკას, ხომ იცი რომ არ წავა და თანაც არ ვიცი როგორ ავუხსნა ეს ყველაფერი,
- ლუკასი მართალია, ახლა მისთვის აქ ყოფნა უსაფრთხო არ არის, ყოველთვის ვერ მოახერხებ მის დაცვას, ჯობია უსაფრთხო ადგილი მოვძებნოთ მისთვის, -ადამმა ნორას ხელი ხელში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა, დაელაპარაკე, ვიცი რომ მოახერხებ მის დარწმუნებას, საჭირო არ არის ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვე, ისედაც უკვე დარწმუნებული ვარ ყველაფერს ხვდება,
- მონტესანოში ჩემს მშობლებს სახლი აქვთ რომელსაც არ იყენებენ, კარგი ადგილია, იმ სახლის შესახებ არავინ იცის, იქ წავიყვან, დაისვენებს და გამოჯანმრთელდება,
- ლუკას შენთან ვალში ვარ, არც კი ვიცი როგორ უნდა გადაგიხადო მადლობა,
- ჩემთვის ისიც საკმარისი იქნება რომ შენ ბედნიერი იყო, -ლუკასმა ჩაი მოსვა და თვალი ნაცრისფრად მოღრუბლულ ცას გაუშტერა სამზარეულოს ფანჯრიდან რომ მოჩანდა,
- მიხარია რომ ნორას შენნაირი მეგობარი ყავს, -ადამის ხმაში მხოლოდ გულწრფელობა ისმოდა და ნორამ შვებით ამოისუნთქა.
მისდა გასაკვირად ბიძამისი არც თუ ისე ძალიან გაჯიუტდა, მონტესანოში გადასვლაზე დათანხმდა, თუმცა საყვარელი დისშვილის მარტო დატოვება არ უნდოდა, ბევრი არაფერი უკითხავს, იმას დასჯერდა რაც ნორამ მოუყვა, ბარგი ჩაალაგა და ლუკასთან ერთად გაემგზავრა, ნორა მარტო დარჩა ადამთან ერთად,
- შეგიძლია დღეს ჩემი თანმხლები იყო ქალაქში? -ადამი უყურებდა ნორას და ხვდებოდა რომ ახლა სახლში დარჩენა მისთვის ნამდვილად არ იყო კარგი იდეა, ენერგიის დახარჯვა სჭირდებოდა და ყურადღების სხვა რამეზე გადატანა,
- ქალაქში? გინდა რომ გავისეირნოთ?
- ჰო მინდა რომ ყველაფერი დამათვალიერებინო, არამგონია დიდხანს მოგვიწიოს აქ დარჩენა და მინდა ყველაფრის ნახვა მოვასწრო,
- იმ სამყაროში უკან უნდა დავბრუნდეთ?
- არ გინდა?
- მინდა და მითუმეტეს თუ შენ ჩემს გვერდით იქნები სადაც გინდა იქ წავიდეთ, შენს გვერდით შენს მეტს არავის და არაფერს არ აქვს მნიშვნელობა, შეიძლება ჩაგეხუტო?
- ადამმა ხელები გაშალა და მთრთოლვარე სხეული გულში ჩაიკრა.
* * *
გვიან ღამემდე დასეირნობდნენ ქალაქში, ადამი პატარა ბავშვივით აღფრთოვანებული ათვალიერებდა უცხო ადგილებს და ნორასთან ერთად უსინჯავდა გემოს სხვადასხვა უცხო საჭმელს, ბოლოს ტაქსიდან ერთ-ერთი საკმაოდ ცნობილი ღამის კლუბის წინ ჩამოვიდნენ,
- გინდა შევიდეთ? - ნორა მოუთმენლობისგან ერთ ადგილზე ცმუკავდა,
- შევიდეთ, ალბათ სისულელედ მოგეჩვენება რასაც გეტყვი მაგრამ, ხანდახან იცი რაზე ვოცნებობდი? ხალხით სავსე დარბაზში დალევაზე და ცეკვაზე, ისე რომ მათ ჩემი დანახვა და შეგრძნობა შეძლებოდათ, ახლა კი შენი წყალობით ეს ყველაფერი შემიძლია, შენ მე ნამდვილი ცხოვრება მაჩუქე, ჩემი პატარა საოცრება ხარ, ჩემი სასწაული, მითხარი რომ არასოდეს მიმატოვებ, მითხარი,
- სერიოზულად მეკითხები? -ნორამ ხელი გულზე მიიდო რომელიც ამოვარდნაზე ჰქონდა, -მართლა მეკითხები მიგატოვებ თუ არა? -მიუახლოვდა, ხელები ნელ-ნელა აუცურა მკერდზე და კისერზე მოხვია, თითისწვერებზე აიწია და ნაზად შეეხო ტუჩებზე, იგრძნო როგორ გააჟრჟოლა ადამს, ცისფერი თვალები დაებინდა, სუნთქვა აუჩქარდა, სახე ორივე ხელით დაუჭირა და ტუჩებზე დააცხრა, კოცნიდა ერთდროულად ნაზად და მომთხოვნად, ცალი ხელით მკერდზე იკრავდა ცალს კი მის ცეცხლისფერ თმაში დააცურებდა, შუა ქუჩაში იდგნენ და ვერაფერს ხედავდნენ, ვერაფერს გრძნობდნენ, ერთმანეთის მთრთოლვარე სხეულების და აჩქარებული გულისცემის გარდა,
- მგონი ყველა ჩვენ გვიყურებს, -ჩაიჩურჩულა ნორამ როცა ადამის ტუჩებს მოწყდა და მკერდზე მიეყრდნო, -ჯობია შევიდეთ, -აციმციმებულ თვალებში შეხედა და როცა მისი ბედნიერებისგან გაბრწყინებული სახე დაინახა ღიმილი ვერ შეიკავა,
ბარი სავსე იყო, ხმამაღალი მუსიკა უკრავდა და მუსიკის რიტმს აყოლილი წყვილები ირწეოდნენ, ნორამ ძლივს იპოვა თავისუფალი მაგიდა და სასმელი შეუკვეთა,
- კარგი იქნებოდა რომ ლეაც აქ ყოფილიყო, რატომ არ წამოვიდა შენთან ერთად?
- მე და ლეას ერთდროულად არ შეგვიძლია იმ სამყაროს დატოვება, ერთერთი მაინც უნდა ვიყოთ იქ და მთელ რიგ საქმეებს მივხედოთ რომ წონასწორობა არ დაირღვეს, ჩვენს გარეშე იქაურობას ქაოსი მოიცავს,
- როგორ ფიქრობ უშენოდ კარგად არის?
- ვფიქრობ რომ არაფერი უჭირს, რათქმაუნდა ერთმანეთისგან მოშორებით შედარებით სუსტები ვართ, მაგრამ ყოველთვის ვგრძნობთ ერთმანეთის გასაჭირს, ცუდად რომ იყოს მეცოდინებოდა, დავლიოთ?
მესამე ჭიქის შემდეგ ნორა ერთ ადგილზე ვეღარ გაჩერდა, სხეულის ნაზი რხევით გაემართა მოცეკვავეებისკენ და ადამიც თან გაიყოლა, რიტმს აყოლილები თვალდახუჭულნი თავდავიწყებამდე მისულები ირწეოდნენ,
გამთენიისას გამოვიდნენ ბარიდან, ქუჩა თითქმის ცარიელი იყო,
- მოდი ცოტა ფეხით გავისეირნოთ კარგი? -შეეკითხა ადამს და პასუხი რომ ვერ მიიღო შებრუნდა, ადამი ერთ ადგილზე იყო გაშეშებული და გაოცებული, ტკივილით სავსე მზერით უმისამართოდ იყურებოდა სივრცეში,
- რა გჭირს კარგად ხარ?
- ლეა, ლეა.. ეს შეუძლებელია, -გულზე ხელი მიიჭირა და ტკივილისგან ამოიგმინა, -ლეა ცუდადაა, ძალიან ცუდად, მის ტკივილს ვგრძნობ, ადრე ასეთი რამ არასდროს მომხდარა, კიდევ ერთხელ ამოიგმინა და მუხლებზე დაეცა, ნორამ მის წინ ჩაიმუხლა და სახეზე შეეხო თუ არა მის თვალწინ კადრებად გაირბინა, იმ სცენებმა რომელიც აქამდე არ ენახა, ლეა უზარმაზარი დარბაზის შუაგულში, უცნაური მეტალის წნელებით მოწნული სივრცის შუაგულში იყო გამოკეტილი, წნელებს აწყდებოდა, შემდეგ უკან ვარდებოდა და ეს ყველაფერი აუტანელ ტკივილს ანიჭებდა, ნორაც ზუსტად ისე გრძნობდა ტკივილს როგორც ლეა და ადამი, ეს ყველაფერი კი მთლიანად ართმევდა ძალას და ასუსტებდა,
- მე მას ვხედავ ადამ, ლეას ვხედავ, ჩაკეტილი ჰყავთ და ის მართლაც ძალიან ცუდად არის, -ნორა აღელვებული საუბრობდა და სახეზე ეფერებოდა, უეცრად ცა მოიქუფრა და ისე ჩამობნელდა თითქოს ცოტა ხნის წინ დილის რიჟრაჟი არ ყოფილიყოს, მათგან რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით, ჰაერი აალდა და აელვარდა,
- პორტალი, პორტალი იხსნება, ნორა აქ დარჩენა სახიფათოა უნდა წახვიდე, ახლა აქ შენს დაცვას ვერ შევძლებ, წადი გთხოვ,
- სულ ტყუილად მთხოვ, არსად წასვლას არ ვაპირებ,
- ნუ ხარ ასეთი ჯიუტი, მხოლოდ ერთხელ დამიჯერე კარგი? ახლავე წადი აქედან,
- საკმარისია ადამ, მე არ ვარ ისეთი სუსტი რომ გავიქცე, თავის დაცვა შემიძლია, -წელში გასწორდა და პორტალს თვალი გაუსწორა რომლიდანაც უკვე გადმოდიოდნენ, შენიღბული, ჯავშნიანი არსებები, -შენ ამას შეძლებ ნორა, შეუძახა საკუთარ თავს და ღრმად ჩაისუნთქა, ახლა კი ნამდვილად გამოადგა მარკუსის ვარჯიშები, მთელ ენერგიას სხეულის ერთ წერტილში მოუყარა თავი და ხელებისკენ მიმართა, თვალდახუჭულმა წარმოიდგინა სასურველი რამ, რამდენიმე წამში სიმხურვალე იგრძნო და ადამის გაოცებული ხმაც მოესმა,
- ამას როგორ აკეთებ ნორა?
თვალები გაახილა, თვალნათლივ დაინახა როგორ გროვდებოდა მის მკრდთან ენერგია, ხელებისკენ ტალღებად მიემართებოდა და ცეცხლის ბურთებად გარდაიქმნებოდა, საოცარი ძალის შეგრძნება ნელ-ნელა იზრდებოდა და მთლიანად ავსებდა მის არსებას, ადამი ფეხზე წამოდგა, თუმცა ნორა ხედავდა როგორ სუსტად იყო,
- შენ ნურაფერზე იფიქრებ, ამ არამკითხეებს მე მივხედავ, შემდეგ კი წავიდეთ და ლეა გადავარჩინოთ, მხიარულად შესცინა ადამს და ასე გაღიმებული დაიძრა მეომრებისკენ...