დავიკარგები, წავალ და წავალ,
ნეტავ იცოდე, რარიგ ვეწამე,
თუ მეტყვი, კარგო, დღეს რისთვის დავალ,
ხვალაც ვიცოცხლებ წუთის მესამედს.

ნუ მეტყვი ნუგეშს, მაინც არ მჯერა,
ადამის მოდგმის ფერიცვალების,
გაზაფხულს ველი, ჩემო, ამჯერად,
რომ დავიბადო გარდაცვალებით!

არც ისე ცუდად, არც ისე კარგად,
არც ისე ძლიერ ხმაურობს სისხლი,
მე საიდუმლოდ გაგიმხელ ამბავს,
როს მთაწმინდაზე დაწვება ნისლი.

როს მშობიარე ხეების ტანში,
დაიბერება ვნება აპრილის,
დაიყვავილებს დამერე ქარში,
ხარჭა ქალივით, ბაღებს დაივლის.

როს მომღიმარი მზეები ციდან,
გადმოაფრქვევენ ფერებს სიცოცხლის,
და ამოხეთქავს დედამიწიდან,
მწვანე სიმბოლო მარადისობის!

გაზაფხულისთვის მეცოცხლა მსურდა,
და ახლაც მოვალ, მოვალ წვალებით,
მე ნარიყალას გავცქერი მუდამ,
ძველი მეტეხის ვგმინავ ზარებით.