ზოგჯერ ცხოვრებაში ხდება ისეთი რაღაცეები,რასაც ჩვენი გონება არსდროს დაუშვებს.ვეჯახებით ისეთ სირთულეებს,რასაც ჩვენი ქვეცნობიერი
არ აღიარებს.თუმცა ცხოვრება სხვადასხვა ეტაპებისგან შედგება და გამონათქვამიც,"რაღაცის დასასრული,ყოველთვის რაღაც ახალის დასაწყისია"სრული ჭეშმარიტებაა.
გიჟივით მივრბოდი ტყეში.ირგვლივ უკუნითი სიბნელე იყო.ტოტები სახეზე და ტანზე მხვდებოდა.გაუსაძლისად მტკიოდა ფეხი, ვხვდებოდი გაჭრილი იყო და სისხლდენა არ ჩერდებოდა.
თუმცა ეხლა დანებება იმ საშინელების დასარულს ნიშნავდა, რაც ერთი საათის წინ დაიწყო.წამით გავჩერდი და მივაყურადე.
ხმები სულ ახლოს მესმოდა. შიშისგან გამაკანკალა,"მიპოვის"გავიფიქრე და ხეს ამოვეფარე.თვალები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს,ხმაურით ვსუნთქავდი და ვცდილობდი კანკალი შემეჩერებინა,ხმები მიახლოვდებოდა.
უცებ ვიღაცამ პირზე ამაფარა ხელი.უაზროდ დავიწყე ფართხალი ერთ ადგილზე.
-დაწყნარდი, თორემ ხმას გაიგებენ და გვიპოვნიან. მკაცრი ხმა მისწვდა ჩემს ყურთასმენას და მოვდუნდი.
-აი ასე ჭკვიანი ხარ, შემაქო უცნობმა.ფეხის ხმა მიწყდა, თუმცა გარკვევით გავიგონე ჩემი სახელი და დაჩის ხმაც ვიცანი.
-თეიკო ჩემო ლამაზო, გამოდი ნუ იმალები, ხომ იცი როგორ მიყვარხარ?არაფერს დაგიშავებ,მომეცი უფლება აგიხსნა.
ზიზღის გრძნობა დამეუფლა.ურცხვად იტყუებოდა,როგორ შეეძლო ვყვარებოდი იმ ყველაფრის შემდეგ.უცებ უცნობის ხელი მომშორდა პირიდან.
-წამოდი,ჩემკენ არც შემოუხედავს ისე მითხრა და წინ წავიდა.
დასჯილი ბავშვივით ავედევნე უკან.ფეხის ტკივილმა იმატა,სისხლდენამაც.ვხვდებოდი მალე გონება დამეკარგებოდა.
პირზე ხელი ავიფარე რომ კივილი ჩამეხშო,თუმცა ჩემი ტირილის ხმა უცნობამდე მაინც მივიდა.
სწრაფად გაჩნდა ჩემთან.
-რა გჭირს?
-ფეხი,ძლივს ამოვილუღლუღე და მის მკლავებში მივესვენე.უცებ ძალიან ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი და გამაკანკალა.
თვალებს ვერ ვახელდი, თუმცა ვგრძნობდი საწოლზე ვიწექი,ინსტრუმენტების და კიდე მისი ხმა მესმოდა.
."არა, არ შეიძლება ის იყოს,ეს რა ბედის დაცინვააა?თუმცა მისი სუნი და ხმა არასდროს დამვიწყებია,ალბათ ვერ მიცნო,თუმცა რას გიცნობდა 12 წელია არ გინახავს"თავს ძალა დავატანე და თვალები გავახილე..
არ შევმცდარვარ, ჩემს წინ თვით ცოტნე ბარათელი იდგა და ინტერესით მომჩერებოდა,მისი მზერით მივხვდი, რომ ვერ მიცნო.
-გესმის ჩემი?ლაპარაკი შეგიძლია?
-კი,ძლივს ავამოძრავე დახეთქილი ტუჩები.
-მოკლედ მე ცოტნე მქვია, ექიმი ვარ,უნდა დაგიმუშავო ჭრილობები,ფეხზე გაქვს საკმაოდ ღრმა,ამიტომ დამდე პატივი და მომეცი უფლება ფეხს მივხედო.
ჩემს პასუხს არც დალოდებია.მაკრატელი მოიმარჯვა მუხლიდან მაღლა შარვალი გამიჭრა.
-რას აკეთებ?ამოვილუღლუღე დარცხვენილმა და ავფართხალდი.
-მომისმინე, თუ არ დაგიმუშავე ჭრილობა ინფექცია შეგეჭრება და მომიწევს საავადმყოფოში გადაგიყვანო,გარეთ გასვლა კი შენთვის საშიშია.
უცებ ოთახის კარი გაიღო და მეორე ბიჭი შემოვიდა, პირსახოცით და აფთიაქით ხელში.ლოყები ამიხურდა, ისიც ვიცანი, დემეტრე იყო ცოტნეს ძმაკაცი.
წამით ჩვენი მზერა შეხვდა ერთმანეთს და მივხვდი მანაც ვერ მიცნო, ან მიცნო და ვერ დაუშვა, რომ შეიძლება მე ვყოფილიყავი.
"ვერ მცნობს, ნუთუ საერთოდ არ ვახსოვარ?"როგორ ემახსოვრები? როცა ყურადღებას მხოლოდ იმიტომ გაქცევდა,რომ დაემცირებინე და შენთვის დაეცინა?"შემახსენა მეორე მემ.
მას მერე ბევრი რამ შეიცვალა ჩემს ცხოვრებაში,ზედმეტი 40 კილო მოვიშორე,სათვალეებიც აღარ მიკეთია.მოკლედ ძველი თეიკოსგნ აღარაფერი დარჩა, თუ არ ჩავთვლით ჩემს გრძნობებს მის მიმართ.
უცებ გამახსენდა ნახევრად შიშველი,რომ ვიწექი მის წინ და სირცხვილისგან ერთიანად ავწითლდი.ინსტინქტურად წავიღე ხელი შარვლის ნარჩენისკენ და დაბლა დავქაჩე.ჩემს ამ ქმედებაზე ხმამაღლა გაეცინა.
-დამშვიდდი, როგორც ქალს ისე არ გიყურებ,გარდა მაგისა შენ ეხლა ჩემი პაციენტი ხარ და ნამდვილად არ მიზიდავს ცუდად მყოფი ქალები,თანაც არც ისე იდიალური ხარ, უკეთესებიც მინახავს.
-"სულ არ შეცვლილა, ისევ ისეთი ცინიკოსია"გული მტკივნეულად შემეკუმშა და ერთიანად მოვდუნდი.დაღლილობამ თავისი ქნა და მალევე ჩამეძინა.
არ ვიცი რამდენ ხანს მეძინა, თუმცა თვალები რომ გავახილე უკვე დაბინდებული იყო.გაჭირვებით წამოვიწიე საწოლიდან და ფეხის ტკივილმაც არ დააყოვნა.
მეორე ოთახიდან ხმები მესმოდა, რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი და ადგილზე გავიყინე, როგორც კი ჩემი სახელი გვიგე.
-ბიჭო წყალი არ გაუვა, ეგ არის.
-გაგიჟებულხარ დემე,დაგავიწყდა ის რას გავდა?გაიცინა ცოტნემ და კიდევ ერთხელ შემეზიზღა.
-არა არა, დარწმუნებული ვარ, ისაა თეიკოა.
-არა მგონია ისეთი სიმახინჯე, ასეთ ქალად ქცეულიყო.
-არ დაგავიწყდეს 12 წელი გავიდა.
-კაი რა კაი,ის ალბათ ორი იმხელაა რამხელაც იყო და გამადიდებლებს ატარებს.
-ვერ გცნობ იცი?პატარა ბიჭივით მსჯელობ ამხელა კაცი,არ ვიცოდე მაინც, როგორ განიცდიდი იმ ამბავს,იცი რას ვფიქრობ?უბრალოდ გეშინია.
-ვისი მეშინია?
-თეოკოსთან შეხვედრის,იცი ბოდიში გაქ მოსახდელი და მაგიტომ იკავებ თავს.დემე კიდე აპირებდა რაღაცის თქმას, თუმცა კარში ჩემს გაფითრებულ სახეს მოჰკრა თვალი და გამიღიმა.
-რატო ადექი?ფეხი აღარ გტკივა?აგდებულად მომიგდო ცოტნემ.
-აღარ მტკივა.
-ძალიან კარგი,შეგიძლია დაწვე ისევ.
-როგორც მეტყვი სნიკერსა,ცოტნე შეცბა და გაკვირვებულმა გამომხედა.
-მე შენთვის ეგ არ მითქვამს,ხმა დაეძაბა ბარათელს.
-არც მიკითხავს, რადგან მე დაგარქვი.
-არ არსებობს, შენ?გაფითრდა ცოტნე.
მთელი ცხოვრება გავურბოდი ამ ურჩხულთან შეხვედრას.კაცთან რომელმაც ცხოვრება დამინგრია და ოცნების უფლება წამართვა.თუმცა ეხლა საკმაოდ ძლიერი ვიყავი, ვიდრე 12 წლის წინ.
-ვიცოდი, ვიცოდი შენ რომ იყავი.სიხარულით წამოხტა ფეხზე დემე და გადამეხვია.საშინელი თავბრუსხვევა ვიგრძენი და ბიჭს დავეყრდენი.
-ცუდად ხარ?მოდი დაჯექი,სავარძელში ჩამსვა და წყლის ჭიქა მომაწოდა.
-სულ არ შეცვლილხარ,ისევ ისეთი ცინიკოსი ხარ,გავხედე ჯერ კიდე შოკში მყოფ ბარათელს.
-ენა დაგიგრძელებია ქალბატონო.შენ რომ შეიცვალე ვიზუალურად რა ხეირი?ისევ ისეთი სულელი ხარ.
-რა თქვი?ფეხზე წამოვხტი და ჩემზე ერთი თავით მაღალ სილუეტს გავეჭიმე.
-რაც გაიგე,სულელი ხარ აბა რა ხარ?რომელი დალაგებული გამოყვება აქ უცხოს?შეხედე შენს თავს რას გავხარ?
-ვინ უცხოს იდიოტო? საქმროსთან ერთად ვიყავი.
ცოტნეს თვალები გაუფართოვდა.
-ანუ რა გამოდის? საქმროს წავართვი შენი თავი?ღმერთო რა იდიოტი ვარ.იღრიალა ბარათელმა.
-ეს რომ არ გექნა,ეხლა რომელიმე თხრილში ვეგდებოდი მკვდარი.არც მე დავაკელი ყვირილში.
-ტონი აკონტროლე ჩემთან საუბრის დროს.
-კარგით ეხლა, ნუ ჩამომაქციეთ თავზე ჭერი,რა გჭირთ ხალხო? ცივილიზებულად მოიქეცით.საუბარი განმუხტა დემემ და სავარძელში დამაბრუნა.
-მისმინე თე, არ იფიქრო რამე გაძალებთ, მაგრამ მგონი გვაქ უფლება, გავიგოთ რა ხდება შენს თავს?.
-მე არც კი ვიცი საიდან დავიწყო,ავწრიალდი სავარძელში და კანკალი ამიტყდა.
-თავიდან დაიწყე, დრო ბევრი გვაქ,ხელი მომხვია დემემ და მანიშნა კანკალს მორჩიო.თვალები დავხუჭე უველაფრის გახსენებას ვცდილობდი.
-მე და დაჩი 2 წელია ერთად ვართ,მალე დაქორწინებას ვაპირებდით.არასდროს შემინიშნავს რამე ცუდი განზრახვა.დღეს დილით დამირეკა და დასვენების წყნეთში გატარება შემომთავაზა მის დაჩაზე.
უარი ვუთხარი, ღამე მარტო არასდროს ვყოფილვარ მასთან.თუმცა მითხრა რომ მისი ძმაკაცებიც იქნებოდნენ ცოლებთან ერთად,ამიტომ აუღელვებლად დავთანხმდი.
-მოგატყუა?თვალები აემღვრა დემეს.
-ნაწილობრივ, ძმაკაცაები მართლაც დაგვხვდნენ,უცნაურად იქცეოდნენ.აბაზანაში გავედი ხელების დასაბანად, უკან რომ ვბრუნდებოდი კი მათი საუბარი შემომესმა.
ნერვიულობამ პიკს მიაღწია და ხველა ამიტყდა,ცოტნე სავარძლიდან წამოდგა და წყალი პირთან მომიტანა.
-დალიე და დამშვიდდი,აქ ვერავინ ვერაფერს დაგიშავებს.
-მადლობ,არ მელოდნენ ასე მალე თუ დავბრუნდებოდი,ერთ-ერთი ეუბნებოდა,დროზე მორჩი შენს საქმეს ამ გოგოსთან და მერე ჩვენ დაგვითმეო,მასთან გართობაზე უარს არ ვიტყვითო,ისედაც დიდი ხანია გელოდებითო.
მეგონა თავ-ყბას გაუერთიანებდა, თუმცა შევცდი,გაეცინა, კი ბატონო ჯერ მე ვ....რ და მერე რაც გინდათ ის უქენითო.
უკან შევბრუნდი აბაზანაში,გამოსავალი არ ჩანდა, ტელეფონი გარეთ მქონდა,იქიდან რომ გამოვსულიყავი ვიცოდი რაც მელოდა.სწორედ ამ დროს დავინახე ფანჯარა და არც დავფიქრებულვარ მეორე სართულიდან
გადმოვხტი,დანარჩენი თქვენც იცით.
მოყოლა დავასრულე და გაოცებულ ბიჭებს გადავხედე.
-ჩემი აქ ყოფნა თქვენთვისაც საშიშია,ის აუცილებლად მომძებნის და აქაც მოვა.
-ხოდა ჩვენც დავხვდებით,ხმა ამოიღო აქამდე ჩუმად მჯდომმა ცოტნემ და ჩვენი ნაცნობობის მანძილზე პირველად გაკრთა მის თვალებში რაღაც, ადამიანური.სულ სხვა ცოტნე ბარათელი იდგა ჩემს წინ.
ჩვენი მყუდროება კარზე ზარმა დაარღვია.დაფეთებულმა გავხედე დემეტრეს.
-დამშვიდდი,გამიღიმა და ცოტნეს თვალით რაღაც ანიშნა. ბარათელმაც წამებში ამიტაცა ხელში და გვერდით ოთახში გამიყვანა.
-გამარჯობათ,გაისმა ოთახში დაჩის ხმა და კინაღამ მოვკვდი შიშისგან.
-გაგიმარჯის,მიესალმნენ ბიჭებიც.ვგრძნობდი რამხელა სიბრაზე იგრძნობოდა მათ ხმაში და რის ფასად უჯდებოდათ სიმშვიდის შენარჩუნება.
-ბოდიშით შეწუხებისთვის,უბრალოდ ახალგაზრდა ქალს ვეძებთ,დაიკარგა და ხომ არ შეგინიშნავთ სადმე?
-არსად, ალბათ გეცოდინებათ ექიმების კონფერენცია ტარდება აქ და ამიტომ გარეთ სასიარულოდ არ გვცალია,უპასუხა ცოტნემ.
-იცით რაშია საქმე?გოგონა ჩემი დაა,გონებრივი პრობლემები აქვს,გამოირჩევა ფანტაზიის უნარით და ადვილად აჯერებს ხალხს.
"რაოო?პრობლემებიო?ღმერთო ვისთან მქონია საქმე?" ნერვიულობისგან ხელ-ფეხი გამეყინა.ხომ შეიძლებოდა დაეჯერებინათ, ბარათელი ისედაც ეჭვის თვალით მიყურებდა.დაჩი კი აგრძელებდა მოყოლას.
-ჰგონია რომ სხვაა,ამბობს რომ მისი საქმრო ვარ,რომელმაც ძმაკაცებთან ერთად აქ წამოიყვანა და მასზე ძალადობას აპირებს.
-გასაგებია ძმა,მაგრამ აქ არავინ არ არის.სიმტკიცე დაჰკარგვოდა ცოტნეს ხმას.
-კარგით,წავალ მაშინ,თუ სადმე შენიშნოთ მისამართს და ნომერს დაგიტოვებთ.
კარის ხმამ მიმახვედრა ,რომ წავიდნენ.ადგილიდან ვერ ვინძრეოდი, იმხელა იყო განცდილი შიში.უცებ დემეს ხმა შემომესმა და რეალობას დამაბრუნა.
-არა ციტნე, მითხარი რომ იმას არ გააკეთებ რასაც მე ვფიქრობ.
-ნუ ამჭერით ყველამ,იქნებ მართალია ის ბიჭი?
-და შენ გინდა მითხრა, რომ ამ გოგომ ყველაფერი მოიგონა?გიჟს გავს?მაშინ საიდან იცოდა შენი ზედმეტ სახელი?
-არც დალაგებულს გავს,ექიმი ხარ და უნდა იცოდე, რა შეუძლია ფსიქიკურად დაავადებულ ადამიანს,რაც შეეხება ზედმეტ სახელს, მაშინ გაიგო ცუდად რომ იყო,ერთხელ მომმართე მაგ სახელით.
-რამ გადაგრია?გიყურებ და ვხვდები არ გინდა დაიჯერო, რომ ისაა.
-არაფრით გავს იმ თეიკოს ვერ ხვდები?ან რა გვითხრა ისეთი რაც დაგვარწმუნებდა რომ ნამდვილად ისაა?
-ვიცოდი, ყოველთვის გეშინოდა მასთან შეხვედრის,შვება იქნება შენთვის, თუ მართლა არ აღმოჩნდება ეს გოგო თეიკო.რომც არ იყოს ფაქტია ამ გოგოს თავს რაღაც ხდება.
-იქნებ ჯობია დავურეკოთ იმ ვიღაც დაჩის და მის დას თვითონ მიხედოს?
-ცოტნე რა გემართება?ვეღარ გცნობ მეგობარო.შენ ხარ ადამიანი,რომელიც სხვისი სიცოცხლის გადასარჩრნად იბრძვის, ეხლა რამ შეგაშინა?
მეტი არაფერი გამიგია.სმენა დამეხშო, იმედგაცრუებამ და ტკივილმა ერთიანად დამიარა.თითქოს წარსული გაცოცხლდა ჩემს წინ.
-"უნდა რომ მასთან დამაბრუნოს?მიმეტებს, ჩემი არ სჯერა"ინსტინქტურად წავიწიე კარისკენ.ფეხის ტკივილი ჯანდაბაში გავუშვი და გასასვლელისკენ გავიქეცი.
მხოლოდ ერთ რამეზე ვფიქრობდი, აქედან უნდა გამეღწია.გიჟივით გამოვვარდი გარეთ.საშინელი სიცივე დამეჯახა სხეულზე და მხოლოდ მერე მივხვდი, როგორ გამოვიყურებოდი.
ის იყო კართან მივირბინე, რომ ვიღაცის ძლიერმა ხელმა დამქაჩა და სხეულზე შემახეთქა.
-რას აკეთებ გაგიჟდი?დამიღრიალა წყობიდან გამოსულმა.
-არ მომეკარო,ხელი გამიშვი.
-ბავშვივით ნუ იქცევი.
ჩემი კივილის მიუხედავად მხარზე გადამიგდო და ოთახში დამაბრუნა.დივანზე დამახეთქა და გაცოფებულმა შემომხედა აკანკალებულს.
-რაზე ფიქრობდი?
-აქედან წასვლაზე, ცოტნე ბარათელო.ფეხზე წამოვხტი და წინ დავუდექი.თქვენი ლაპარაკი მესმოდა,ისე საუბრობდი ჩემზე თითქოს ნივთი ვიყო.
იმის მიუხედავად, რომ გითხარი რასაც მიპირებდა, მაინც მიმეტებდი მაგისთვის?ვგავარ გიჟს?შემომხედე.
თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი, ვყვიროდი და ხელებს უმისამართოდ ვიქნევდი.
-თეიკო დამშვიდდდი,საუბარში ჩაბმა სცადა დემემ.
-შემომხედე,ცოტნე მოტრიალდა და თვალებში ჩამხედა.რას ხედავ ჩემ თვალებში?ტკივილს?იმედგაცრუებას?სიყვარულს?ხო შევიცვალე, წონა დავიკელი,სათვალეებიც მოვიშორე.
მაგრამ ასე დაგავიწყდი, რომ ამ თვალებს ვეღარ ცნობ?შენი დაცინვისგან აწყლიანებულ თვალებს, ბარათელო?
-დამშვიდდი,ძლივს ამოიღო ხმა ცოტნემ.
-მაშინ გამოსაშვებზე ყველამ რომ დამამცირეთ,მაშინაც ასე იდექი და თვალებში მიყურებდი.მიპასუხე კიდე ვერ მიცანი?ნიძლავი რომ მოიგე ჩემზე, ეგეც დაივიწყე?გასიებულს და ბრმას რომ მეძახდი ეგეც?
-გეყოფა,იღრიალა ბარათელმა და სკამს ფეხი გაკრა.
-არ მეყოფა არა, მოგიწევს მომისმინო,ის გახსოვს კიბიდან რომ დამაგორე? როგორ დამცინოდი შენსავით ნაირ-ნაირები რომ არ მეცვა?აბა გაგინათდა გონება თუ გავაგრძელო?
ღმერთო როგორ მეზიზღებოდი და მძულხარ ეხლაც.
-დაამთავრე?შენ გგონია მე მშვიდად ვიყავი ეს დრო?გგონია სინდისი არ მაწუხებდა?ვნანობ ყველაფერს, ვნანობ უაზრო მეგობრებს რომ ავყევი.
-შენი არაფერი მინდა,არც სინანული და არც თვითგვემა,გთხოვ იმათ არ მისცე ჩემი თავი.
ისტერიკული ტირილი ამიტყდა და ძირს დავჯექი.
-არა, არა თეი, გთხოვ გვაპატიე,დემე წამებში გაჩნდა ჩემთან და ხელი მომხვია.ოღონდ დაწყნარდი და ნუ ტირი.გპირდები სანამ ცოცხალი ვარ ხელს ვერავინ დაგადებს.
უცებ ვიგრძენი ფეხზე სისველე ,წამებში გაჩნდა ჩემს ფეხთან სისხლის გუბე და თვალთ დამიბნელდა.
-ცოტნე.იღრიალა დემემ, ჭრილობა გაეხსნა.
ბუმბულივით ამიტაცა ხელში ბარათელმა და საწოლზე მიმაწვინა.ასევე წამებში გამანთავისუფლა ტანსაცმლისგან და სახვევები შემხსნა.როგორც კი მისი ხელები ვიგრძენი სხელზე უაზროდ დავიწყე ფართხალი.
ისევ შიშველი ნუ თითქმის შიშველი ვიწექი მის წინ.
-მოისვენე,დამიღრინა ცოტნამ.
-გამიშვი,გავიბრძოლე საბოლოოდ.
-ეხლა თუ არ გაჩერდები, ამ ლოგინზე მიგაბამ და ნახავ.
ყველაფერმა ერთ საათს გასტანა.ჭრილობა თავიდან გამიკერა და გამისუფთავა.მთელი სხეული მტკიოდა და ამასთან ერთად მაღალი სიცხეც მქონდა.ოთახში დემეტრე შემოვიდა ლანგრით ხელში და გამიღიმა.
-მოდი მოგეხმარები წამოჯდომაში.
-არ მშია,საწყალი თვალებით გავხედე.
- ეგეთები არ გამაგონო,ღიმილით დაჯდა ჩემს წინ და ლანგარი დამიდო.
-მიდი ჭამე, ძალების აღდგენა გჭირდება.
-ძალიან მრცხვენი თქვენი.
-მომესმა?რა გაქ სასირცხვილო გოგო? ნუ გადამრიე.
-დასვენება ჩაგაშხამეთ.
-უიმეე კარგი რა, რას ლაპარაკობ აბა?მაგისი მართლა უნდა შეგრცხვეს მთავარია შენ იყო კარგად.
-მადლობა ყველაფრისთვის ,ამოვიოხრე და თვალები დავხუჭე.
-რაზე ნერვიულობ თეი?
-ის თავს არ დამანებებს, ხომ ვიცნობ? არ შემეშვება სანამ მისას არ მიიღებს.
-მოიცა რას ქვია მისას არ გაისწორებს?ბოლოსდაბოლოს მივალ და დაველაპარაკები.
-არ ჭრის ეგეთები მაგასთან.
-ნუ ნერვიულობ შენ, ჩვენ ხო შენს გვერდით ვართ?
-ეგ აქ, მაგრამ თბილისში ყველაფერი შეიცვლება,სამსახური აღარ მაქ, რადგან მაგასთან ვმუშაობდი,სახლი აღარ მექნება მალე,მოკლედ მის ხელში ვარ.
-მისმინე, მოუგვარებელი პრობლემა არ არსებობს,დის სულს გეფიცები მართლა დასავით შემიყვარდი და არ მივცემ უფლებას რამე დაგიშავოს.
-მადლობა დემე,არც კი ვიცი რა მეშველებოდა, იმ ურჩხულს რომ არ მოესწრო.
-ხო მარა მოგისწრო, არაა ცუდი ბიჭი,ვიცი როგორ ნანობს მომხდარს.
-არ გინდა გთხოვ, მისმა სიძულვილმა გამხადა ასეთი,მისმა საქციელმა მომიღო ბოლო.მაშინ ერთი უაზრო გოგო ვიყავი, რომელმაც დაიჯერა რომ ცოტნეს მართლა უყვარდა და მეც შევიყვარე.
ხომ ხედავ დღეს ვეღარც კი მცნობს, იმდენად უმნიშვნელო ადამიანი ვიყავი მისთვის.
-კარგი გნებდები, აღარ გვინდა ცუდი მოგონებები.მისმინე თე არ გინდა მშობლებს დაურეკო?არ ინერვიულებენ?
-მშობლები არ მყავს,გული მტკივნეულად შემეკუმშა.
-ვწუხვარ.დიდი ხანია?
-სამი წლის რომ ვიყავი.
დემე გაფითრდა,დარწმუნებული ვარ მასაც ის გახსენდა ყველაზე მეტად როდის მატკინა მისმა ძმაკაცმა.
-დემე შენ კაი ადამიანი იყავი მაშინაც და ეხლა ხომ საერთოდ,მადლობ ყველაფრისთვის,დემემ გამიღიმა და მარტო დამტოვა.ყრუდ ვგრძნობდი ფეხის ტკივილს თვალები დავხუჭე და ფიქრებმაც არ დააყოვნა.
რა იქნებოდა თბილისში დაბრუნების შემდეგ? მაგის წარმოდგენაც კი მზაფრავდა.ისიც კარგად ვიცოდი, ასე იოლად არ შემეშვებოდა,არც ამ გაქცევას მაპატიებდა.
ეგეც რომ არა ყველაფერი იმ წყეულ სახლში დამრჩა,არ ვიცი როდის მაგრამ ფაქტია ტკბილად ჩამეძინა.ოთახში შემოსულმა მზის სხივებმა მომჭრა თვალი და ბიზღუნით გამოვიღვიძე.
გაჭირვებით ავზიდე ტანი და გავშრი,კარგად მახსოვდა სხვა ტანსაცმლით ვიყავი ეხლა კიდე აშკარად მამაკაცის დიდი მაისური მეცვა. "ცოტნე"დამარტყა თავში და გამეღიმა.
მისაღებიდან საუბარი მომესმა სწრაფად გადავიცვი და იქით გავემართე.ცოტნე და დემეტრე რაღაცაზე გაცხარებით კამათობდნენ.პირველი ბარათელმა შემამრჩნია და შემომიბღვირა.
გავშრი ასეთ მოქცევას ნამდვილად არ ველოდი."სულ ასე არ გექცეოდა?ეხლა რამ გაგაკვირვა"გამომეპასუხა მეორე მე.
-რას დგახარ? მოდი ისაუზმე.გამიცინა დემემ.
-არ მინდა!ამოვილუღლუღე ნირწამხდარმა.
-ეგრე არ შეიძლება ჩემო კარგო, თითქმის არაფერს ჭამ.
-დაანებე დემეტრე თავი, ნუ აძალებ ჭამას, თორე ისევ გასუქდება.ჩაილაპარაკა ზიზღით ბარათელმა.სიბრაზისგან კინაღამ გავსკი.
-არაუშავს ბატონო ცოტნე,ყოველთვის გამოჩნდება თქვენნაირი ადამიანი,რომლის ზიზღიც არ მომცემს საშუალებას ჩემს ფორმებს საფრთხე დაემუქროს.გმადლობ შეფარებისთვის,დაპურებისთვის და გადარჩრნისთვის.
მაგრამ ყელამდე ვარ შენი პატივისცემით, ამიტომ დროა დავემშვიდობოთ ერთმანეთს.
-გადაირიე?ფეხზე წამოდგა ბარათელი, თუ მაგარი გოგოს როლის თამაში გადაწყვიტე?
-არა სრულ ჭკუაზე ვარ,მომდგარი ცრემლი უკან გავაბრუნე და კარისკენ დავიძარი.თუმცა ვერ მივაღწიე გასასვლელამდე ვიღაცის ძლიერმა ხელმა დამიჭირა.
-რა გინდა გოგო, რატო გადაგყავარ ჭკუიდან?გინდა იმ იდიოტს ჩაუვარდე ხელში? მოვკლა მაინცდამაინც?მიღრიალა ცოტნემ.
-არა მგონია შენ ჩემ გამო ვინმე მოკლა,ხომ არ გავიწყდება ვინ დგას შენს წინ? გოგო რომელიც ერთ დროს გეზიზღებოდა.
-არასდროს გაბედო მსგავსი რამის თქმა,მკლავში მწვდა და შემაჯანჯღარა.დაჭრილ ცხოველს გავდა.
-ვითომ რატო?მოიცა შენ რა მახსოვრობა გღალატობს?მის ნერვებზე თამაში დავიწყე.
-გეყოფა,ჩვენ წაგიყვანთ თბილისში,მაგრამ იმის იმედი არ გქონდეს რომ თავს დაგანებებ.გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე დამეტაკა ტუჩებში და გახევებული დამტოვა ეშმაკურად მოცინარი დემეს წინ.
მთელი გზა გაბუსული ვიჯექი და ფანჯრიდან ვიყურებოდი.არც ბიჭებს მოუკლავთ თავი საუბრით.როგორც კი სახლს მივიახლოვდით შიშმა ამიტანა და ავწრიალდი.
ცოტნემ მანქანა კორპუსთან გამიჩერა უხმოდ გადავედი და ის იყო მადლობის სათქმელად შევბრუნდო რომ ცოტნეს მანქანა ადგილს მოსწყდა.."ფუფ უჟმური"გავიფიქრე და სახლისკენ გავემართე.
- არანორმალურო დავმშვიდობებოდით მაინც რა გეტაკა.შეუბღვირა დემემ ბარათელს.
-ხოდა მიბრუნდი.
-არ ხარ დალაგებული,რას ცანცარებ ამხელა კაცი?
-მოგხვდება ეხლა.
-კაი ერთი, როგორ შემაშინა,ის კოცნა რაღა იყო მაშინ?
-რაღაცაში უნდა დავრწმუნებულიყავი.
-რაში?გიყვარს თუ არა?
-მიყვარდა თუ არა დემე.
-მერე რაო დარწმუნდი?ირონიულად გაიცინა დემემ
-კი, არ მყვარებია.
-ღადაობ?გაოცება გამოეხატა სახეზე ბიჭს.
-არა, სერიოზულად არც მაშინ მიყვარდა და ეხლა ხომ საერთოდ.
-მაპატიე მაგრამ შენი ერთი სიტყვისაც არ მჯერა,მგონი გახსოვს მთელი ცხოვრება ერთად გავიარეთ და კარგად გიცნობ.
-ამჯერად ცდები დემე, არ მიყვარს ეგ გოგო.
-კარგი რაც არ გინდა ნუ გინდა,მაშინ ჩვენ ანდრონიკეს გავაცნოთ გაუგებენ ერთმანეთს.ბარათელმა მანქანა მკვეთრად დაამუხრუჭა და ჩასისხლიანებული თვალებით გახედა ძმაკაცს.
-ეგრე აღარ იხუმრო.
- არ მიყვარსო!გაეცინა დემეს და მანქანიდან მანამდე გადახტა ვიდრე ბარათელი გაიაზრებდა.
ფრთხილად ავიარე საფეხურები და როგორც კი კარი შევაღე თავი უფრო მშვიდად ვიგრძენი.სევდიანად მოვავლე თვალი ოთახებს და გული შემეკუმშა,ვიცოდი დაჩის შემდეგი სვლა ამ სახლიდან გაგდება იქნებოდა და ამისთვის უკვე მზად ვიყავი.
ვერ ვაზროვნებდი, რა შეიძლება გამეკეთებინა.
"რა გჭირს მეგობარო? ამაზე რთული პერიოდებიც გადაგიტანია,შენ ხომ არ ხარ მშიშარა?"შემოვუძახე თავს და აბაზანისკენ გავიქევი.ცხელმა შხაპმა აზრზე მომიყვანა,უნებურად ცოტნეს თვალები დამიდგა წინ და გამეღიმა.
იცით რა არის ბედნიერება?ჩემთვის სწორედ ბარათელი იყო ბედნიერება და იმედი 12 წლის წინ,მისით იწყებოდა და მთავრდებოდა ცხოვრება ერთი სულელი გოგოსთვის."
რამდენიც არ უნდა ვამტკიცო მაინც მიყვარს,როგორც ჩანს დიდი ხნის წინ გაპატიე ყველაფერი,თუმცა ისიც კარგად ვიცი, რომ ფუჭი იმედები არ უნდა მქონდეს და შენს ცხოვრებაში ჩემი ადგილი არ არის"
-აბა ყურები არ ჩამოყარო,ხომ ისწავლე მის გარეშე ცხოვრება ხოდა ეხლა არ გატყდე.საკუთარ თავს გავუღიმე და სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი.
* * *
დაჩი ბარში იჯდა,ვისკს წრუპავდა და თავს ირთობდა ქალების თვალიერებით.მოულოდნელად ტელეფონმა დაურეკა და სახე გაუნათდა ბიჭს.
-მითხარი რომ კარგი ამბავი გაქ.
-კი მაქვს, მოვიდა შენი ჩიტი სახლში.
-მარტოა?ხმა გაუმკაცრდა დაჩის.
-კი მარტოა,რას აპირებ არ ნახავ?
-ვესტუმრები ცოტა ხანში,შენ მადლობა ყველაფრისთვის, შეგიძლია წახვიდე მერე გავსწორდებით.
-რა სალაპარაკოა ძმა.
დაჩიმ ტელეფონი გათიშა და ნასიამოვნებმა ჩაცალა ჭიქა ბოლომდე.
* * *
როგორც კი ვახშმის მომზადებას მოვრჩი ეგრევე ტელეფონი მოვიმარჯვე და ჩემს გადარეულებს დავურეკე.დიდხანს ლოდინი არც დამჭირვებია, ტელეფონში ნინიას კივილი გაისმა.
-შენ გოგო ცოცხალი ხარ?
-კი ცოცხალი ვარ თუ არ დამაყრუებ.
-მოვკვდით ნერვიულობით ადამიანო ,სად იყავი?
-გამოდით და მოგიყვებით.
-მოვფრინავ,ლიკას გავუვლი და ნახევარ საათში მანდ ვართ.
ესენი იყვნენ ადამიანები რომლებიც,ყოველთვის გვერდით მედგნენ.ყველაფერში მეხმარებოდნენ და არასდროს მახსენებდნენ წარსულს.
ამდენი ცუდის მიუხედავად მაინც პოზიტიურ განწყონაზე ვიყავი."ნეტა რა გიხარია შე უბედური?"შემომიტია მეორე მემ. უცებ ჩემი ყურადღება კარების ხმამ მიიპყრო.
ვიცოდი ვისაც ჰქონდა მეორე გასაღები და არც შევმცდარვარ კარების ჩარჩოზე მიყუდებული დაჩი ირონიულად მიღიმოდა.
* * *
დემემ შემოვლა დაასრულა და დაღლილი გაემართა ცოტნეს კაბინეტისკენ.დაუკაკუნებლად შეაღო კარები და წერაში გართულ ბარათელს წინ დაუჯდა.
-დავიღალე.
-ბევრი მშობიარე გყავდა?ჰკიტხა ცოტნემ თავაუღებლად.
-საკმაოდ,დალევდა კაცი.
-ხოდა დავლიოთ რა გვიშლის ხელს?
-მისმინე რაღაცა უნდა გითხრა და არ გაგიჟდე შენებურად.
-გასაგიჟებელს თუ მეუბმები აბა რა მომივა?გაიკვირვა ცოტნემ.
-ჩვენთან მედდის ადგილი განთავისუფლდა.
-მერე, გადადიხარ?
-იხუმრე ეხლა შენი აზრით?
-ვცადე მაინც,გაეცინა ბარათელს ჰე ამოღერღე რა გინდა.
-მოკლედ ვიფიქრე და გადავწყვიტე თეიკოს ავიყვან.
-ცუდად გიფიქრია ვაჟბატონო,რას გადაეკიდე მაგ გოგოს?
-გადაკიდება რა შუაშია? ვიცი უსამსახიროდ დარჩა და მინდა დავეხმარო.
-ძალიან შეგტკივა გული ხო იცი?როდიდან გახდით ასეთი მეგობრები?
-ახურებ ეხლა და ვხვდები საითაც მიგყავს ლაპარაკი?ჯერ ერთი უკვე გადავწყვიტე და უფროსობასთან რეკომენდაციაც გავუწიე, ასე რომ იყვირე რამდენიც გინდა.
გარდა მაგისა ჩემს დას გავს შეამჩნიე ალბათ,ეგეც რომ არა ძმაკაცების საყვარელ ქალებს არ ვეჩალიჩები.გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა და ფეხზე წამოდგა დემეტრე.მიხვდა ბარათელი მაგრად მიჰქარა.
-არ დავლიოთ?
-შენ დალიე ხასიათზე აღარ ვარ,ჩაილაპარაკა ნირწამხდარმა და ოთახი დატოვა.ორ წუთში ისევ შემოაღო კარი
-გადაიფიქრე ხო?
-არა ხვალ ანდრონიკე ჩამოდის, რომ იცოდე.
-მადლობა შეხსენებისთვის.
-კარგად.დემემ კაბინეტი დატოვა.
* * *
-აქ რას აკეთებ?შიში სადღაც გაქრა და საკმაოდ თამამად გავხედე დაჩის.
-შენთან მოვედი.
-როგორ ბედავ?იმ ყველაფრის მერე ასე უსირცხვილოდ მომადგე კარზე.
-და მოხდა მერე?
-არ ხარ დალაგებული შენ,წაეთრიე ჩემი სახლიდან და სიახლოვეს აღარ გამეკარო თორემ გიჩივლებ იცოდე.
-ოჰ შემაშინე.
-წადი.
-როგორ დამღალე რომ იცოდე.წამემში გაჩნდა ჩემთან და ყელში მწვდა.
-ეხლა კარგად მისმინე,ჯერ ერთი ეს სახლი ჩემია უკვე და დღესვე დაახვევა აქედან და მეორე არასდროს დამემუქრო თორე მართლა მოგკლავ.
-ხელი გუშვი იდიოტო.იკივლა ნინიამ და დაჩის ეცა.გაბრაზებულმა ხელი მიშვა და კარისკენ წავიდა.
-ერთ საათში აქ აღარ დამხვდე, თორე ვეღარავინ გიშველის.დამიღრიალა და კარები მოაჯახუნა.
-რა დაემართა გადაირია? მეცა ნინია და წამომაყენა.
-ავადმყოფია,ძლივს ამოვიხავლე და დივანზე დავჯექი.ლიკამ წყალი მომიტანა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
-მგონი რაღაცეები უნდა აგვიხსნა.
მოყოლა დავიწყე, ვცდილობდი არაფერი გამომრჩენოდა.გოგოები გაოგნებული სახეებით მომჩერებოდნენ.
-ეს რა რამე მოთხრობაა, თუ რა ხდება?
-ნეტა ეგრე იყოს.
-და ასე იოლად შეარჩენ?ხმა გაიმკაცრა ლიკამ.
-და რას ვიზამ?პოლიციას მივმართო?აზრი?ხო იცი ვინც წააგებს.
-ესეიგი ციტნე გამოჩნდა,ჩაილაპარაკა ჩაფიქრებულმა ნინიამ.
-გოგო ამდენი რაღაც მოხდა და მარტო მაგის გამოჩენა გაიგე?
-ყველაფერი კარგად გავიგე ქალბატონო და იმასაც მივხვდი რომ შენი ცხოვრება შეიცვლება.
-კი გეთანხმები, უარესობისკენ.სახლიც კი აღარ მაქ.
-გაქვს გოგო რა გჭირს?დაგავიწყდა ხო ჩვენი არსებობა,მიდი ჩალაგდი და ჩემთან წავიდეთ არ დაბრუნდეს ის იდიოტი მართლა.
-ხო მარა ასე ვერ შეგაწუხებ,გავხედე ნინიას.
-ეხლა თუ მოგდე შეწუხებას მერე გაჩვენებ, დროულად ეხლა,უცებ კარზე ზარი გაისმა და ერთმანეთს გადავხედეთ.
-არ ინერვიულო თუ ისევ ისაა ნახე რა დღეში ჩავაგდო.ფეხზე წამოხტა ლიკა და კარი გააღო.გაოგნებისგან ყბა ჩამომივარდა ოთახში თვით ცოტნე ბარათელი იდგა.
-ჩვენ ბარგს ჩაგილაგებთ.თვალი ჩამიკრა ლიკამ და ნინია სულ ძალით გააგდო ოთახიდან.
-აქ რას აკეთებ?მშვიდობაა?
-არა არ არის,რაც შენ გამოჩნდი აირია ყველაფერი.
-მაინც რა აირია ბატონო ცოტნე?ეს თქვენ ხართ ოსტატი სხვისი ცხოვრების აწეწვის.
-არ გინდა ეგ უაზრო ირონია.
-ისე მაგაში მართალი ხარ, მაგის ღირსიც არ ხარ ჩემგან.
-კაი ერთი,არც მე მეხატები გულზე ხო იცი?გარდა მაგისა დღეს შენს გამო დემეტრეს ვაწყენინე.
-ხო ის შენგან განსხვავებით ყოველთვის საღად აზროვნებდა.
-ჩემს მოთმინებას ნუ გამოცდი თორე საღად რომ ვიაზროვნო ნამდვილად არ მოგეწონება.
-მაგის სათქმელად მოხვედი აქ?
-არა მაგისი არა,მინდა გითხრა რო შეიძლება დემეტრეს გული მოიგე და ჩემს ირგვლივაც იტრიალო მაგრამ რამის იმედი ნუ გექნება.
ხმამაღლა გამეცინა და ირონიულად გავხედე ბარათელს.
-ბრავო,საკმაოდ მაღალი თვითშეფასების უნარი გაქ ბარათელო.რომ იოცნენო მაინც არ შემოგხედავ არასდროს.
-მე გაგაფრთხილე, ჩემთვის არაფერს ნიშნავ.
-ვნიშნავ და თანაც ძალიან ბევრს და იცი რითი დაიწვი თავი?აქ დგეხარ და მაფრთხილებ.არაფერს რომ არ ვნიშნავდე არ შეგეშინდებოდა ჩემი გამოჩენის შენსს ცხოვრებაში.
ფეხზე წამოვდექი ცოტნეს მივუახლოვდი და ლოყაზე ვაკოცე.არ ვიცი საიდან ეს სითამამე თუმცა ვიგრძენი როგორ აიჩქარდა გულისცემა.
-ისუნთქე ცოტნე ისუნთქე და დაიმახოვრე, ერთიდაიგივე წყალში ორჯერ არ გავდივარ.შენ ჩემთვის შავი ლაქა ხარ და ეგრეც დარჩები.
-გინდა უფრო მეტი გავხდე?გინდა დაგიმტკიცო რომ ისევ გიყვარვარ?
-ნუ ფანტაზიორობ ამხელა კაცი.
-კარგი მერე არ თქვა არ გაგიფრთხილებივარო,დღეიდან შენი აჩრდილი გავხდები,ჩემს გარეშე ვერაფერს გააკეთებ და ვნახოთ სადამდე არ დაუშვებ შეცდომას.
-შენ რაში გარგია ეს თამაში?აშკარად შემაშინა ცოტნეს რეაქციამ.
-გავერთობი,ჩაიჩირჩულა და ტუჩებზე დამაცხრა.გაუაზრებლად ავყევი და აზრზე მხოლოდ მისმა ირონიულმა ხმამ მომიყვანა.
-ისუნთქე მახარაძე ისუნთქე, კარიდან მომაძახა და სახლიდან აორთქლდა.დიდხანს ვიდექი გაშტერებული და მეღიმებოდა.ვგრძნობდი რაღაც ახალი იწყებოდა ჩემს ცხოვრებაში და მე ეს ძალიან მომწონდა.
თითქმის კვირა იწურებოდა, რაც ნინიასთან გადმოვბარგდი და ჩემი ხელით დავუთმე სახლი დაჩის.დავრჩი უსამსახუროდ,უფულოდ.
ნინიაც და ლიკაც ამაოდ ცდილობდნენ ჩემს გამხნევებას,უამრავი ვაკანსია ვნახე თუმცა დაჩის ხელი თითქმის ყველგან მოუწვდებოდა,ბოლობოლო მამამისი საკმაოდ გავლენიანი და ცნობილი ფიგურა იყო.
ამიტომ ყოველთვის იცოდა, რას ვაკეთებდი და რას ვცდილობდი,თუმცა ვერაფრით ვხსნიდი მის ავადმყოფურ დამოკიდებულებას ჩემს მიმართ.
ერთმა ჭკვიანმა ადამიანმა თქვა "რაც არ უნდა ბნელი ღამე იყოს დილა მაინც გათენდებაო"თუმცა ვატყობდი ღამე საკმაოდ გაგრძელდა ჩემს ცხოვრებაში, ამას ემატებოდა ცოტნეს უეცარი გამოჩენები.
დემეს ძალიან დავუახლოვდი, როგორც საკუთარ ძმას ისე ვუყურებდი,თუმცა მისგან დახმარებას არასდროს ვიღებდი.ასევე თავაზიანი უარი განვუცხადე სამსახურზე მათთან კლინიკაში.
ეს უკვე მართლა ბევრი იქნებოდა, მის გვერდით მუშაობას ვერაფრით შევძლებდი და ჩემს თავსაც გავცემდი.
ფიქრებში გავერთე და ვერც კი გავიგე როგორ დაბრუნდა სახლში ნინია და ჩემს წინ ჩამოჯდა.
-სად დაფრინავ?
-სად აღარ,სევდიანად გავუღიმე.
-მისმინე, კაი ამბავი მაქვს შენთვის.
-გისმენ.
-სამსახური გიშოვე.
-მართლა?სიხარულისგან შევკივლე.
-მისმინე მთლად შენი საქმე არ არის, მაგრამ სულ არარაობას აჯობებს ნამდვილად.
-მითხარი სად არის.
-ლიკასთან.
-ბარში?თვალები გამიფართოვდა.ხო იცი ჩემი ხასიათი?
-ვიცი, მარა კარგი სიტუაციაა, როგორ ფიქრობ ეგეთი ცუდი რომ იყოს ლიკა იმუშავებდა?
-სხვა გზა მაინც არ მაქვს ხო ხედავ?მალე მიმტანობაც საოცნები გამიხდება.
-რატომ არ გინდა უჩივლო?გაკვირვებულმა გავხედე ნინიას.
-ვის ვუჩივლო გოგო?დაჩის?შენ ეტყობა ჩვენს შორის სხვაობას ვერ ხედავ ხო?იცი რას მიზამს რო მოინდომოს?
-ვერაფერსაც ვერ გიზამს,აბა ასე შეშინებილი სადამდე უნდა იყო?როდემდე უნდა მისცე უფლება შენს ცხოვრებაში ხელები აფათუროს?
-და რა ვქნა ნინია?ამოვილაპარაკე დაღლილმა,ვერც პოლიციით გავაწყობ ვერაფერს, ვერ ხვდები?მე არავინ დამიჯერებს ადამიანო არავინ.
-ხომ გვყავს მოწმეები?დემე და ის ვაჟბატონი ხო შეესწრნენ მაგ ამბავს?
-კაი ნინია გეყოს,მათ ვერ გავრევ ამ ამბავში.შენ ის მითხარი როდის უნდა წავიდე სამსახირში?
-ამ საღამოს,გაბრაზებულმა მომიგო და სამზარეულო დატოვა.
* * *
დემე და ცოტნე მოუთმენლად ელოდნენ სადგურზე ავტობუსის ჩამოსვლას.
-არა რა უცნაური ბიჭია რა,მოკვდებოდა მძღოლს რომ მიეკითხა?
-მორჩი რა ცოტნე ამდენ წუწუნს,ანდრონიკეს ეხლა უჭირს და არ აქვს მნიშვნელობა რა მოინდომა,ამიტომ თავი შეიკავე უაზრო კომენტარებისგან.
-სიმართლე როდიდან გახდა უაზრობა ბატონო დემეტრე?ჩაიცინა ირონიულად ბარათელმა.
-და ამას მეუბნება კაცი, რომელსაც სიმართლე ვერ ვაღიარებინე.
-რომელი სიმართლე?
-ის რომ თეიკო სიგიჟემდე გიყვარდა და ეხლაც გიყვარს.
-ოხ დემე ფანტაზიას არ უჩივი შენ.
-თქვენ სულ როგორ უნდა ჩხუბობდეთ?საუბარი გააწყვეტინა ბიჭებს მესამე ხმამ.
-ანდრონიკე, დაიყვირა დემემ და მონატრებულ ძმაკაცს გადაეხვია.
-როგორ მომენატრეთ ბიჭებო,ტორები გაშალა და ორივეს ერთდროულად გადაეხვია..
-კაი წამოდით ,ასე ხომ არ ვიდგებით?ბარში წავიდეთ და დავლიოთ.იდეა წამოაყენა ცოტნემ.
-არ მაწყენდა დალევა ნამდვილად,გაეცინა ანდრონიკეს და მანქანისკენ გააგორა ბარგი.
* * *
ცოცხალ მკვდარი მივედი ბართან.ვიცოდი ნერვების ფასად დამიჯდებოდა აქ მუშაობა, თუმცა სხვა გამოსავალი მაინც არ იყო.ღრმად ჩავისუნთქე და შიგნით შევედი.
ალკოჰოლის და სიგარეტის სუნმა საშინლად გამაღიზიანა.ლიკა მოვძებნე და დაველოდე როდის დამიძახებდა უფროსი.სულ რაღაც ერთ საათში უკვე შტატიანი თანამშრომელი ვიყავი.
მეორე ინფაქტი ფორმაზე მომივიდა საკმაოდ მოკლე კაბა და გამომწვევი ზედა მომაჩეჩა ხელში მენეჯერმა.
-ამას ვერ ჩავიცვამ.
-ეს ფორმაა, ამის გარეშე ვერ იმუშავებ.მკაცრად მიპასუხა და ოთახიდან გავიდა.ძლივს გამოვეწყვე და ამრეზით შევათვალიერე ჩემი თავი სარკეში.
-რას შვები თე?გასახდელში შემოვიდა ლიკა.
-საშინელებააა ლიკა,ამას როგორ უძლებ?
-აბა დამშვიდდი ჩემო ლამაზო,ხო იცი გვჭირდება ეხლა ეს სამსახური.,მომეხვია ლიკა და გარეთ გამიძღვა.
-ახალი ხარ?გამიღიმა ბარმენმა.
-დიახ.
-სასიამოვნოა, მე ნიკო ვარ.
-თეიკო.
-მოეშვი ცოტა და წადი შეკვეთები აიღე.
გაუბედავად გავტრიალდი დარბაზისკენ და იქით გავეშირე საითაც ნიკომ მანიშნა.თავდახრილი მივუახლოვდი მაგიდას და უკვე კარგად გაზეპირებული ტექსტი ამოვთქვი.
-რას ინებებთ?
-სამი ვისკი,საკმაოდ ნაცნობი ხმა მოსწვდა ჩემს სმენას და როგორც კი თავი ავწიე დემეტრეს და ცოტნეს გაკვირვებულ სახეებს წავაწყდი.
-თე?აქ რას აკეთებ?ხმა შეეცვალა დემეს.
-ვმუშაობ დემეტრე.
-სად მუშაობ გოგო აქ?ხმას აუწია ცოტნემ.
-ხო აქ ბატონო ცოტნე,ცნობისთვის კლიენტებთან საუბარი მეკრძალება, ამიტომ შეუკვეთეთ რამე ან კარგად ბრძანდებოდეთ.
გამოტრიალებას ვაპირებდი, თუმცა ბარათელმა მკლავზე წამავლო ხელი და მისკენ მიმატრიალა.
-როგორ მიბედავ ასე ლაპარაკს?რას გავს შენი საქციელი?გესიამოვნება ხელები რო გიფათურონ?სიბრაზისგან თვალები უელავდა ბარათელს.
-გაგიჟდი?ხელი გამიშვი,უაზროდ გავიბრძოლე ვინ უნდა მიფათუროს ხელები რას ბოდავ?
-აქ მთვრალებმა, თუ უკვე არ გიფათურეს.სიბრაზისგან სისხლმა თავში ამასხა გამწარებულმა გამოვგლიჯე ხელი და ვერც გავიაზრე ისე გავარტყი.
-აღარ გაბედო არასოდეს ჩემს პატიოსნებაში ეჭვის შეტანა, გეყოს რაც დამამცირე საკმარისია.შენ არ გეხება ჩემი ცხოვრება და არ გაბედო ჩარევა.
-გეყოთ სირცხვილია,ფეხზე წამოხტა დემე და ჩვენს შორის ჩადგა.
-დააწყნარე შენი ძმაკაცი და აუხსენი, როგორ უნდა მელაპარაკოს, თორე საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ.ვუყვირე გამწარებულმა და ბარისკენ გავიქეცი.
ყველას გაკვირვებული მზერა დავაიგნორე და გასახდელში შევვარდი.სულს მიხუთავდა აქაურობა სასწრაფოდ უნდა გავცლოდი და ლიკაც უნდა წამეყვანა.
-რა მოხდა თე?
-გამოიცვალე, მივდივართ.
-ხო მაგრამ,ჯერ ცვლა არ დამთავრებულა.დაიბნა ლიკა.
-წამოდი, გთხოვ წავიდეთ ამ დამპალი ადგილიდან,რამე აუცილებლად გამოჩნდება.
-მოდი,დამშვიდდი კარგი?ასე ვერ წამოვალ თე მჭირდება სამსახური, გთხოვ შენც დაწყნარდი.
-არა, არა აქ ვერ გავჩერდები გთხოვ,უაზროდ ვიქნევდი ხელებს და ვტიროდი.
-დამშვიდდი რა გჭირს შენ? ის იყო პასუხის გაცემას ვაპირებდი რომ გასახდელში ბარათელი შემოვიდა.
-აქ რას აკეთებ? ვიყვირე გამწარებულმა.
-ჩემთან ერთად მოდიხარ,ჩემი კითხვა დააიგნორა.
-არსადაც არ მოდის,ჩვენს შორის ჩადგა ლიკა.ცოტნეს გაეღიმა და კარში მდგომ უცხო ბიჭს გახედა.
-ანდრონიკე, მიმიხედე ერთი ამ პატარა ქალბატონს.
გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე ამიტაცა ხელში და გასახდელიდან გამომათრია.კარგა ხანს მესმოდა ლიკას ჩხუბი.
* * *
-ხელები მომაშორე იდიოტო.
-გიშვებ მორჩი,შეუღრინა ანდრონიკემ აფართხალებულ ქალს.
-ეს უაზრო საქციელები საძმაკაცოს მოგდგამთ?
-ცოტა წესიერად ისაუბრე პატარა, არ მიყვარს უზრდელი ბავშვები.
-კაი ერთი ბიძია,გამატარე გავიარო შეუღრინა ლიკამ.
-ჯერ ერთი მე არ მითქვამს, რომ ამ ოთახიდან გასვლის უფლება გაქვს.ხმა გაუმკაცრდა ბიჭს.
-თქვენ ყველამ ხო არ გარეკეთ ჰა?შეგახენებ რომ ეს გასახდელია და თან მე აქ ვმუშაობ ასე რომ გამიშვი.
-საიდან გაგიშვა? გასახდელიდან თუ სამსახირიდან.
-ვერ გავიგე?დაიბნა ლიკა.
-მგონი ეს ბარი მე მეკუთვნის,ეს გასახდელიც და როგორც ჩანს შენც,ასე რომ ენის ტლიკინს მოეშვი.არც მე მსიამოვმებს შენი ყურება.როგორც კი წავლენ გაგიშვებ.
-შენია ეს ბარი?ძლივს ამოილუღლუღა ლიკა.
-თავი ნუ მომაბეზრე ოღონდაც,ჩუმად იყავი რა დაიღრინა ბიჭმა და აწურულ გოგოს გაღიზიანებულმა გახედა.რაღაც სასწაულად ეცნობოდა,თუმცა ვერაფრით იხსენებდა საიდან.
* * *
ცოტნემ ბარიდან გამათრია და მანქანასთან მიმიყვანა.
-ხელი გამიშვი,არ მინდა წამოსვლა არსად.
-აბა რა გინდა, აქ ყოფნა?მიღრიალა წყობიდან გამოსულმა.
-შენ ვინ გეკითხება?რატო ერევი იქ სადაც არავინ გკითხავს?
-დარწმუნებული ხარ რომ არ მკითხავს?რატო უკრავ ჩემს ნერვებზე გოგო, რატო?
-რა გინდა ცოტნე რა გამაგებინე,ხო აქ ვმუშაობ, მერე შენ რა?მე არ ვეკუთვნი შენს წრეს დაგავიწყდა?
-გაჩუმდი,მიღრიალა ბარათელმა და ხელი წამავლო,გაჩუმდი რა დაგემართა?მე ასეთს არ გიცნობდი.ისტერიული ხარხარი ამიტყდა და ცოტნემაც სწრაფად შემიშვა ხელი.
-შენ საერთოდ არ მიცნობდი ბარათელო ,არა.
-გიცნობდი თე,ვიცნობდი ჩემზე უაზროდ შეყვარებულ გოგოს, აღიარე რომ ეხლაც გიყვარვარ.მკლავებში მომიქცია და სახე ჩემს თმებში ჩამალა.
-რატო მეთამაშები?შენ რას მოგცემს მაგის აღიარება?
-არ ვიცი არა,მართლა არ მიყვარხარ, მაგრამ ვერ ვხსნი რა მჭირს.სწრაფად ჩაირთო ტვინში განგაშის სიგნალი და ხელი ვკარი.
-ცხოველი ხარ, რომელსაც სიამოვნებს სხვისი ტანჯვა,ხო მიყვარდი და ეხლაც მიყვარხარ, დაწყნარდი?რა მოგემატა აბა მითხარი.
მაგრამ იცი რა?უფრო მეტი მიზეზი მაქ მძულდე, ხომ გაგიგია სიყვარულიდან სიძულვილამდე ერთი ნაბიჯიაო ხოდა მე გადავდგამ ამ ერთ ნაბიჯს ბარათელო.
ცრემლები მოვიწმინდე და ამაყად დავტოვე ბრძოლის ველი.
უაზროდ მივდიოდი ქუჩაში და ცრემლები ერთი მეორეს მიყოლებით მცვიოდა.
ეხლა დანამდვილებით ვიცოდი ,რომ სიგიჟემდე მიყვარდა ისე როოგრც ბავშვობაში.თუმცა იმასაც კარგად ვაცნობიერებდი რომ.ეხლა უფრო მქონდა შანსი მისი გულის მოგების ვიდრე 12 წლის წინ.
იქვე სკამზე ჩამოვჯექი და თავი ხელებში ჩავრგე.რომ დავფიქრებულიყავი ალბათ მთელი ცხოვრება გაუაზრებლად ველოდებოდი.
აზრზე ხელის შეხებამ მომიყვანა შეშინებულმა ავიხედე მაღლა და მაშინვე დავმშვიდდი, როგორც კი ბიჭში დემეტრე ამოვიცანი.
-აბა სად გარბოდი?იცი რამდენი ხანია მოგდევ?
-დემეტრე,თავი მხარზე მივადე და ავტირდი.
-მიდი დაიცალე ემოციებისგან, მერე კი სერიოზულად უნდა ვისაუბროთ.
-მორჩა, დავწყნარდი.
-თე პატარა გოგო არ ხარ და არც ისაა ბიჭი,კაი ცოტნე ცოტა გადარეულია, მაგრამ ნამდვილად ვიცი რას გრძნობს შენს მიმართ.
-არ გინდა გთხოვ.
-მომისმინე კაი?ვერავინ მასწავლის ბავშვობის მეგობარს,უბრალოდ მგონი დროა ცივილიზებულად მოვიქცეთ ყველანი.დამეხმარე გთხოვ.
-რაში?გაკვირვებულმა გავხედე ბიჭს.
-დამეხმარე მივახვედრო, რომ უყვარხარ,დამეხმარე არ მივცე უფლება მისი ცხოვრების ყველაზე დიდი შეცდომა დაუშვას.დამიჯერე მე ერთადერთი ვარ, ვინც იცის როგორ ნანობდა წარსულს.
-მართლა ამბობ მაგას?
-აბა მოგატყუებ გოგო?დავიტანჯე თქვენი საცოდაობით,მიპასუხე ხომ გიყვარს?
-მისი სიყვარული არასდროს გამნელებია.
-ხოდა მომეხმარე.
-რომ არაფერი გამოვიდეს?რომ აღმოჩნდეს რომ არ ვუყვარვარ?
-შენი აზრით, დარწმუნებული რომ არ ვიყო გთხოვდი ამას?
-კარგი ვცადოთ,გამეცინა და დემეს ჩავეხუტე.
-ამიტო მიყვარხარ ასეთი ჯიგარი რომ ხარ,ეხლა წამოდი სახლში წაგიყვან.
* * *
ცოტნე გიჟივით დადიოდა წინ და უკან.
-დაჯე თუ ძმა ხარ რა,შეუბღვირა ანდრონიკემ.
-არა ხვდები რა გაბედა?
-რა გაბედა ადამიანო?შენი საკუთრებააა?მუშაობს რა ადამიანი.
-ზუსტადაც მე მეკუთვნის.
-როდიდან?
-ბავშვობიდან,წამოსცდა ბარათელს და თავი დახარა.
-ვის ებრძვი ძმობას გაფიცებ?საკუთარ თავს?
-რომ წარმოვიდგინე რამდენი კაცი გააყოლებდა თვალს.
-მაგას ეჭვიანობა ქვია ცოტნე.
-ხო ვეჭვიანობ,ვგიჟდები მგონი.
-ხოდა წადი და უთხარი რასაც ფიქრობ,არ დაიგვიანო.ნეტა შემეძლოს ყველაფრის უკან დაბრუნება.
-არ ვიცი არა,არ ვარ ჩემ თავში დარწმუნებული, რომ აღარ ვატკენ გესმის?
-კარგი კარგი დაწყნარდი,დალაგდება ყველაფერი.
* * *
ლიკამ ცვლა დაასრულა და გასახდელისკენ აიღო გეზი.უცებ ანდრონიკეს სახე დაუდგა თვალწინ.სასწაულად ეცნობიდა ეს ბიჭი.
-გოგოებს ვახლავარ,მიესალმა გასახდელში.
-პრივეტ ლიკა,შეხვდი უფროსს?
-მქონდა ბედნიერება,რა უჟმურია ჩაიფრუტუნა ლიკამ და მაისური გადაიძრო.
-ესეთი არ იყო,3 წლის წინ ცოლი მოუკლეს და მას მერეა ასეთი აღრენილი.
-რას ამბობ?ცივმა ოფლმა დაასხა ლიკას,სად?
-აქვე ახლოს,მანქანების სადგომზე იპოვეს მკვდარი.
გოგოს თავბრუ დაეხვა და რომ არ წაქცეულიყო კარებს დაეყრდნო,აი საიდან ეცნობოდა ბიჭის სახე ასე ძალიან,სასამართლოზე ნახა რამდენჯერმე.
-ცუდად ხარ?ხელი შეაშველა ერთმა.
-არა არაფერია,მკვლელი დაიჭირეს?
-არა არ დაუჭერიათ და დღემდე მაგისთვის იბრძვის მარა ჯერ არაფერი.
-კაი წავედი,ცივად დაემშვიდობა გოგოებს და არეული ნაბიჯით გაემართა გასავლელისკენ.დღემდე თვალწინ ედგა იმ ბიჭის სახე,ნათლად იგრძნო დანაშაული ანდრონიკეს მიმართ, მაშინ რომ არ დაეხია უკან ვინ იცის იქნებ ეხლა ის არაკაცი ციხეშიც ყოფილიყო.
ბარიდან გამოვიდა და გაჩერებაზე ჩამოჯდა.უცებ მის წინ მანქანა გაჩერდა და ბარათელმა ფანჯარა ჩამოსწია.
-ლიკა მოდი გაგიყვანთ.
-არა იყოს,უხერხულად აიწურა.
-მოდი მოდი,გაუცინა ცოტნემ.
არეული ნაბიჯით მივიდა მანქანამდე და ჩაჯდა.
-საით წავიდეთ?ფიქრებს ცოტნეს ხმამ მოსწყვიტა.
-ნინიასთან დოლიძეზე.
-კარგი, ლიკა თეიკო რატო გადავიდა ნინიასთან?
-დაჩიმ აიძულა.
-რას ქვია აიძულა?ხმა გაიმკაცრა ცოტნემ.
-მგონი ჯობია თვითონ მოგიყვეს,ამოიოხრა ლიკამ და განჯარაში გაიხედა.
მთელი გზა გრძნობდა ანდრონიკეს დაჟინებულ მზერას."ვეცნობი ალბათ"გაიფიქრა და როგორც კი ნაცნობი კორპუსი დაინახა შვებით ამოისუნთქა.
-აი აქ გამიჩერეთ, მადლობა მოყვანისთვის მიაყარა და მანქანიდან სწრაფად გადახტა.
* * *
ნინია გაკვირვებული მომჩერებოდა.
-პირი დახურე ქალბატონო, ვცადე მეხუმრა.
-მოიცა, რაღაცას ვერ მივხვდი ხო?ეხლა რა გამოდის იმას უნდა შეეხვეწო?
-არ უნდა შევეხვეწო ნინ არა,უბრალოდ მინდა ჩემი ბედნიერებისთვის ვიბრძოლო.გავუღიმე დაქალს.
-და ეს ბრძნული იდეა ამ ვაჟბატონმა მოგაწოდა?დემეზე მანიშნა თავით.
-ამ ვაჟბატონს სახელი აქვს სხვათაშორის,ხო მე მივაწოდე რას ხედავ ცუდს?
-გადაირიე ხო?ფეხზე წამოხტა ნინია და დემეს წინ დაუდგა.იოლია ისეთ რამეზე ლაპარაკი რაც არ იცი.იცი რა ძალისხმევა დაგვჭირდა, რომ აქამდე მოგვეყვანა?ხვდები როგორ ეტკინება თუ არ გამოვა?
-გამოვა,მე კარგად ვიცნობ ცოტნეს.
-არ ვიცი მე მაგაში არ ჩავერევი გაიგე?სწრაფად მოტრიალდა ჩემკენ,უარი თქვი სანამ დროა, მოეშვი ამ ყველაფერს.დამიჯერე თავის დამცირება არ გაკლია.
-გთხოვ, ნინ ზურგს ნუ შრმაქცევ,არცერთ ბრძოლაში არ დავიტოვებივარ მარტო და ეხლაც ნუ მიმატოვებ.
-თავის დაღუპვაში ხელს ვერ შეგიწყობ, გაიგე ადამიანო?
* * *
თითქმის მთელი თვე გავიდა და ცოტნესგან არაფერი გამიგია.შემთხვევითაც არ შევხვედრილვართ ერთმანეთს.ეხლა კიდე ორი მანქანით დემეს აგარაკზე მივდივართ.
არ ვიცი როგორ მოახერხა მაგრამ ნინიაც კი დაითანხმა წამოსვლაზე.ბავშვობიდან ვერ ვიტან მგზავრობას და მაინცდამინც დღეს დამავიწყდა წამლის დალევა.
-გააჩერე.ვიყვირე გამწარებულმა და მანქანიდან გადასვლა ძლივს მოვასწარი.წამებში გაჩნდა ჩემს გვერდით ცოტნე.
-ცუდად ხარ?
-ხო.მგზავრობა მწყენს.
-კაი არაუშავს,მოდი დავისვენოთ ცოტა ხანს და გზა მერე განვაგრძოთ.მკლავი მომხვია და გულზე მიმიხუტა.მისმა სურნელმა თავბრუ დამხვია და თვალები დავხუჭე.
-არ ნანობ შენს ცხოვრებაში რომ გამოვჩნდი?მოულოდნელად დამისვა შეკვითხვა.გაკვირვებულმა ავხედე.
-არა არ ვნანობ,იგივეს გავლა რომ მიწევდეს ეხლა უპრობლემოდ გავივლიდი.ფრთხილად ავიწიე ფეხისწვერებზე და ლოყაზე ვაკოცე.აშკარად არ ელოდა.
-რატო მაგიჟებ?
-იქნებ მინდა თავი შეგაყვარო?აშკარად ვეკეკლუცებოდი.
-მგონი გამოგდის,გამიცინა და მანქანისკენ გაბრუნდა.
ლიკა მთელი გზა მოუსვენრად იყო. იმის მიუხედავად რომ ანდრონიკეს თითქმის არ იცნობდა საოცარ პატივისცემას გრძნობდა მის მიმართ.მტკიცედ გადაწყვიტა სიმართლის თქმა,რაც არ უნდა მომხდარიყო.
-ლიკა ხო?ფიქრს მამაკაცის მკაცრმა ბარიტონმა მოსწყვიტა.
-დიახ.
-დიდი ხანია ჩემთან მიშაობ?
-3 თვეა.
-მოგწონს?
-თავი დაკითხვაზე მგონია.გაეცინა ლიკას.
-არც მიფიქრია.უბრალოდ სიტუაციიდან გამომდინარე, რაღაც დროის ერთად გატარება მოვვიწევს და მინდა კარგად გაგიცნო.
-დრო მოიტანს მაგას ბატონო ანდრონიკე და ეგეც რომ არა არაფერი დაგაკლდებათ თუ ცოტა ცუდად გამიცნობთ.
-ცუდი არაფერი მიგულისხმია,გაკვირვება გაკრთა ბიჭის ხმაში.
-არც მე,გაუცინა ლიკამ და მოხერხებულად გადაწვა სავარძელზე.
იმდენად დამღალა მგზავრობამ,რომ გოგოებს სახლის დალაგებაშიც არ მივხმარებივარ.პირდაპირ ჩემი ოთახისკენ გავქანდი და დავიძინე.
რომ გამეღვიძა მოსაღამოებული იყო უკვე,დაბლიდან კამათის ხმა ისმოდა"ნეტა რა აჩხუბებთ"მართლაც დაბლა ჩასულს ატირებული ნინია შემეჩეხა.
-რა სჭირს ?თვალი მოვავლე ოთახს.
-აბა რა ვიცი რა სჭირს?ბზიკმა უკბინა ეტყობა.გამიცინა დემემ.
-ბზიკი იქნება ეხლა რომ მოგხვდება.გამოენთო ნინია სამზარეულოდან.
-კარგით ხალხო რა იყოთ?აქ დასავენებლად ჩამოვედით და არა საჩხუბრად.გავიცინე და ცოტნეს გვერდით დავიკავე ადგილი.
-ლიკუ შენ რა გჭირს?გავხედე სავარძელში მოკუნტულ დაქალს.
-არაფერი ეტყობა მგზავრობამ მაწყინა.ნინიას გავხედე ისიც დაეჭვებული უყურებდა.
-მოკლედ ახალი ამბავი მაქვს,ომახიანად დავიწყე და დემეტრესკენ მზერა გავაპარე.
-გისმენთ,ამყვა ბიჭიც.
-ჩემს ცხოვრებაში ერთი კარგი ადამიანი გამოჩნდა და ხელი მთხოვა,ვფიქრობ რა ვქნა.ამის თქმა და ბარათელის ფეხზე წამოვარდნა ერთი იყო.
-რა?ძლივს ამოიხავლა ცოტნემ.ვის მიყვები?
-ძალიანაც კარგი თე,მთავარია შენ იყო კარგად.გამიცინა დემემ და თვალი ჩამიკრა.
-ასე თუ გაგიხარდებოდათ არ ველოდი.გადავხედე გაშეშებულ ხალხს.
-არა თე გვიხარია რათქმაუნდა, უბრალოდ მოულოდნელი იყო.თამაშში ამყვა ლიკა და ჩამეხუტა.
* * *
იმ დღეს ყველანი დაღლილები ვიყავით.ამიტომმ მალევე გავემართეთ ოთახებისკენ.თუმცა სიცხემ არ დამაძინა და დაბლა ჩავედი აუზთან.
-მატყუარაც გამხდარხარ.მომესმა ცოტნეს ხმა და გაკვირვებულმა გავხედე.
-რას გულისხმობ?
-რა სპექტაკლი დადგი წეღან?
-ვერ ვხვდები,ბარათელი ერთი ნაბიჯით გაჩნდა ჩემთან და მკლავში მეცა.
-თავს ნუ ისულელებ,ეგ ზღაპრები ბავშვებს მოუყევი,თხოვდება გოგო.
-დიახაც გავთხოვდები, მერე შენ რა?
-აჰა ესეიგი ჩემს ჯინაზე აკეთებ?
-შენ არავინ ხარ გაიგე?
-წყობიდან ნუ გამოგყავარ,შეუშვი ამ ტვინში და რამე სისულელე არ გააკეთო, თორე კაცობას გეფიცები იმასაც მოვკლა და შენც.
-არ ხარ დალაგებული გამიშვი,უაზროდ დავიწყე ფართხალი,ცოტნემ ერთი ხელი წელზე შემიცურა და მოწყვეტით მაკოცა ტუჩებში.
-ასე არ დნებიან სხვის ხელში ჩურჩუტო,იყავი ,ხარ და იქნები ჩემი.
-იოცნებე,ხელი ვკარი გამწარებულმა.ავი ძაღლივით ხარ არც მიშვებ და არც მტოვებ.
-ყველაფერს აქვს თავისი ახსნა,ადამიანები ვიცვლებით ჩემო კარგო,რატომ შემოიჭერი ჩემს ცხოვრებაში?იქნებ არ შევცვლილვარ და ისევ მინდა გატკინო.
-შენ ვეღარ მატკენ,კარგად დამაკვირდი ბარათელო 13 წლის წინ შენს წინ შეშინებული გოგო იდგა.დღეს კიდე ძლიერი ქალი დგას.ასე რომ თუ ომი გინდა კი ბატონო ვიომოთ.
-ხო, ვხედავ შეცვლილხარ,მე ისეთი მიყვარდი ფუმფულა და მიამიტი,კიდევ ერთხელ დამწვდა ტუჩებზე და გაშეშებული დამტოვა აუზთან.
ნინიამ ადრიანად გაიღვიძა და გადაწყვიტა საუზმეზე ეზრუნა,თუმცა აღმოაჩინა რომ რაღაცეები ეკლდა, ამიტომ საფულე აიღო და მაღაზიისკენ აიღო გეზი.
საკმაოდ გრძელი გზა გაიარა, სანამ დასახლებულ ადგილამდე ჩავიდა.ცოტა კი აშინებდა ეს მივარდნილი ადგილები,ირგვლივ გაუვალი ტყე, რომელიც რაჭას უხვად აქვს.
მისეირნობდა ნელა და სილამაზით ტკბებოდა.ბოლოს მიაკვლია მაღაზიას და დატვირთული გამობრუნდა.გზის ნახევარიც არ ჰქონდა გავლილი, რომ ტყიდან ორი ბიჭი გამოვიდა და ნინიაას მიმართულებით წამოვიდნენ.
გოგოს შიშისგან ააკანკალა.
-ჰე ლამაზო,დაუძახა ერთ-ერთმა ნინია შედგა და მოტრიალდა,დიდი სიამოვნებით მიუნაყავდა სიფათებს ამ იდიოტებს.
-მოგეხმაროთ?
-არა მადლობთ,ეცადა თავაზიანად გამოსვლოდა.ის იყო ბიჭმა ნინიასკენ ხელი წაიღო, რომ ნაცნობი სურნელი იგრძნო,რასაც მხარზე ხელის გადახვევა მოჰყვა.
-სად დაიკარგე სიხარულო?მხიარლად გაუცინა დემეტრემ და ინტერესიანი მზერა მიაპყრო ბიჭებს.
-რამე დაკარგეთ?
-არა, უბრალოდ ვკითხეთ მიხმარება ხომ არ უნდოდა,კარგად.ჩაიდუდღუნეს და ისე გაუჩინარდნენ როგორც გამოჩნდნენ.
-ამხელა ქალს ტვინი არ გაქ?სად მიდიხარ რო მიდიხარ?
-ვერ გავიგე, რატო ჩხუბობ?
-ვაააა ეს რა ხისთავიანია რააა,გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა დემეტრემ.
-უზრდელი ხარ შენ, უზრდელი,მიაძახა ნინიამ და გაიქცა.
-ღმერთო ძალა მომეცი,გაეცინა ბიჭს და გოგოს გაეკიდა.
საღამოს ყველა ერთად მივუსხედით მაგიდას და ჩემი გაკეთებული კერძების დაგემოვნებას შევუდექით.
-ყოჩაღ თე,უგემრიელესია.შემაქო ანდრონიკემ,
-ხო აბა ბედნიერი შენი ქმარი,მიკბინა ცოტნემ.
-მალე ეღირსება ეგ ბედნიერება.
-კარგით ეხლა,საუბარში ნინია ჩაერია და ლიკას გახედა.
-რა გჭირს ქალბატონო ეს ბოლო დღეებია?ვეღარ გცნობ,ისე ჩასჩერებიხარ მაგ თეფშს გეგონება რაღაც სასწაულს ხედავდე.
-კარგად ვარ ნინია,არ გამომპარვია ლიკას აკანკალებული ხმა.
-წამლები დალიე?გავუღიმე დაქალს.
-რა ხდება?რა წამლებს სვამ?ექიმის ალღომ იმარჯვა ცოტნეში და ინტერესიანი სახით მიაჩერდა ლიკას.
-ისეთი არაფერია დამამშვიდებლები,რამდენიმე წლის წინ ლიკამ დიდი სტრესი მიიღო და ახსნა ნინიამ სიტუაცია.
-კი მარა რაიყო ასეთი?პირველად ამოიღო ხმა ჩუმად მჯდომმა ანდრონიკემ.
-ქალის მკვლელობას შეესწრო,ლიკამ ფერი დაკარგა და მის წინ მჯდომ ბიჭს გახედა არც ის გამოიყურებოდა უკეთესად.
-სად მოხდა ეგ?ხმა წართმეულმა იკითხა ანდრონიკემ და ლიკამ იმ წამს ინატრა სიკვდილი.
-თბილისში პეკინზე.
-მაპატიეთ,ფეხზე წამოხტა ლიკა და ოთახისკენ წავიდა.
სევდიანად გავაყოლე თვალი და წყალი მოვსვი.
-ნეტა თუ გადაუვლის,ოდესმე?
-დაინახა მკვლელი?ძლივს შენარჩუნებული სიმშვიდოთ საუბრობდა ანდრონიკე და ბიჭები ხვდებოდნენ, რის ფასად უჯდებოდა ეს სიმშვიდე.
-კი დაინახა,ყველაზე ცუდი რაცაა ,იმ არაკაცმაც დაინახა და არავინ ვიცით რა მოხდა იმ ღამის მერე სულ შეიცვალა.კარგი აღარ გვინდა.თემა შეცვალა ნინიამ და მაგიდის ალაგებას შეუდგა.
* * *
ანდრონიკემ ვერაფრით მოისვენა ოთახში.გიჟივით აწყდებოდა ყველაფერს.არც ის უნდოდა ლიკა უარესად დაეშინებინა ეხლა კარგად ხვდებოდა რატო გაურბოდა გოგონა,მაგრამ რომ არ გაეგო ყველაფერი მაგასაც ვერ იზამდა.
ფრთხილად გამოკეტა ოთახის კარი და ლიკას კარზე მიაკაკუნა, თუმცა ოთახიდან ჩამიჩუმი არ ისმოდა ფრთხილად შეაღო კარი და შიგნით შევიდა.
აივნის კარი ღია იყო და კარგად დაინახა სარწეველაზე ჩამომჯდარი გოგო.
-შენ იყავი იქ,ლიკა შეკრთა და შეშინებულმა ახედა ბიჭს..
-მე მე უბრალოდ გთხოვ
-რას მთხოვ რას?მეცნობოდა შენი სახე და ვერ ვხვდებოდი საიდან,სასამართლოში გნახე რამდენჯერმე.
-მისმინე.
-მომიყევი,ტონს აუწია ბიჭმა.
-არ შემიძლია,ამოიტირა ლიკამ.
-ვალდებული ხარ მომიყვე გაიგე?ისედაც ამდენი დამიშავე მაგ უაზრო დუმილით.შენც დამნაშავე ხარ, ხელი დააფარე იმ არაკაცს.
-არა არა ანდრონიკე არა,ფეხზე წამოხტა ქალი,მე არაფერი დამიშავრბია გთხოვ.
-მომიყევი.
-მეშინია.
-ვისი?ჩემი?
-ხო.გაუბედავად ამოილაპარაკა ლიკამ.
-გთხოვ ლიკა თუ გინდა დაგიჩოქებ, ოღონდ უნდა ვიცოდე რა მოხდა იმ ღამეს.მუდარა გაისმა ბიჭის ხმაში.
-დარწმუნებული ხარ რომ გინდა გაიგო?
-მინდა, როგორი მწარეც არ უნდა იყოს აუცილებლად უნდა გავიგო.
-კარგი მაშინ არ გამაწყვეტინო,ლიკამ ღრმად ჩაისუნთქა და მოყოლა დაიწყო.
სწრაფად წამოვხტი საწოლიდან და ჩემი გადაწყვეტილებით კმაყოფილმა ცოტნეს ოთახისკენ ავიღე გეზი.დაუკაკუნებლად შევაღე კარი და შიგნით შევედი.
ცოტნეს მშვიდად ეძინა,ფრთხილად ამოვაძვრინე ჯიბიდან სქელი ლეიკო და ასევე ფრთხილად მივაბი ცოტნე საწოლზე.როგორც კი შეფხიზლდა გააზრებაც არ ვაცადე ისე ვაკოცე.
-რას შვები?გაკვირვებულმა გამომხედა და კოცნაში ამყვა.
-ასე არ კოცნიან იმ ქალს, რომელიც არ უყვართ.გავუცინე და საწოლიდან ავდექი
-ეს რა არის?გადაირიე?გამხსენი ეხლავე.მოგკლავ იცოდე,იღრიალა ცოტნემ.
-ერთით ნოლი ბარათელო,როგორც მახსოვს შენ გამომიწვიე ამ ომში.თვალი ჩავუკარი და აშკარად გაბრაზებული,დავტოვე საწოლზე მიბმული.
* * *
ლიკას საუბრის დაწყება უჭირდა.გაუბედავად დაცალა წყლიანი ჭიქა და ანდრონიკეს გახედა.
-იმ საღამოს ლაუნჯ ბარში ვიყავი კურსელებთან ერთად.გვიან გამოვედით იქიდან და ყველა თავის გზაზე წავიდა მე ავტოსადგომისკენ ავიღე გეზი.
არმოჩნდა რომ მანქანა არ იქოქებოდა, იძულებული გავხდი ევაკუატორს იქვე დავლოდებოდი.
-გააგრძელე.
-ჩემს წინ მანქანა გაჩერდა და იქიდან შენი ცოლი გადმოვიდა იმ კაცთან ერთად. ლიკა გაჩერდა და ბიჭს გახედა.ანდრონიკეს სახეზე ყველაფერი ერთად იკითხებოდა.
-მერე?
-ჯერ კოცნიდნენ ერთმანეთს,მერე წაკამათდნენ და ქალი აშკარად აშანტაჟებდა,გარკვევით არ მესმოდა სიტყვები, მაგრამ ოჯახის დანგრევით ემუქრებოდა.
ყველაფერი წამებში მოხდა ვერც გავიაზრე ისე კრა კაცმა ხელი ,შენი ცოლი წაიქცა და თავი ქვას დაარტყა.ინსტინქტურად მანქანიდან გადმოვხტი და..
ლიკას ცრემლები წასკდა და თავი დახარა.
-დაასრულე.გაისმა ანდრონიკეს ტკივილიანი ხმა.
-მასთან მივირბინე, მინდოდა გამეგო ცოცხალი იყო თუ არა,მაგრამ არ მაცადა მანქანაში ჩამტენა და უკაცრიელ ადგილას წამათრია.მერე ჩანთიდან პირადობა ამომაცალა და დამემუქრა.
შემეშინდა ბევრჯერ მოვედი სასამართლოზე სიმართლის სათქმელად, მაგრამ მხდალი ვარ და ვერ გავბედე.მაპატიე გთხოვ...
-უნდა გეთქვა, ჩემამდე მაინც მოსულიყავი,იცი რა გააკეთე?იღრიალა ბიჭმა და ლიკას მხრებში სწვდა.რატო შენ არ მოკვდი რატო?მის ადგილას ხომ შეილება შენ ყოფილიყავი?
-მე არ ვიქნებოდი, იმიტო რომ არ გიღალატებდი.სიტყვა არ ქონდა დასრულებული რო ლოყა აეწვა.
-აღარასდროს ახსენო ჩემი ცოლი,შენც დამნაშავე ხარ მკვლელობის დაფარვისთვის და დამერწმუნე თავიდან ავღძრავ ამ საქმეს და შენც მოგწვდები.
ანდრონიკე უკანმოუხედავა გავარდა ოთახიდან და ატირებული ქალი აივანზე მიატოვა.
დილით საკმაოდ კარგ ხასიათზე გამომეღვიძა და სულ ღიღინ-ღიღინით შევედი სამზარეულოში.
-დემეს ვახლავარ.
-დილა მშვიდობის,გამიცინა ბიჭმა..
-დემეტრე ადი რა ცოტნესთან და გაანთავისუფლე.
-რა ვქნა?ახარხარდა დემეტრე
-აი ადი და თვითონ ნახავ.
ხუთი წუთიც არ იყო გასული, რომ დემეტრეს ხარხარმა დაანგრია სახლი.ის იყო ადგომას ვაპირებდი რომ სამზარეულოს კართან ბარათელის შეშლილი სახე დავლანდე.
წამოკივლებაც ვერ მოვასწარი ისე ამაფრიალა ხელში და ეზოში მდგარ საღორეში შემაგდო.
-გადაირიე?გამიღე.
-არაფერიც იჯექი ეხლა მანდ.
-გააღე ცოტნე ნუ ბავშვობ.
-ერთით ერთი ქალბატონო.გამიცინა ბარათელმა და სახლისკენ აიღო გეზი.
* * *
ნინიამ თავი ძლივს წამოწია,ამ ბოლო დროს საშინელი თავბრუსხვევები დასჩემდა.გაჭირვებით ჩაიარა საფეხურები და მისაღებში მხდომებს გახედა.
-გოგოები სად არიან?
-ცუდად ხარ ნინ?მზრუნველად კითხა ცოტნემ.ფერი არ გადევს.
-არა კარგად ვარ,უცებ აუტანელი ტკივილი იგრძნო მუცელში და დაბარბაცდა.პირველი დემე მოეგო გონს და ნინიას ხელი შეაშველა.
-რა გჭირს?
-მტკივა მტკივა,ამოიტირა ქალმა და დემეს ხელზე ჩაეჭიდა.
-სად გტკივა მაჩვენე,მაიკა აუწია დემემ.დიდი ხანია გტკივა?
-საკმაოდ.
უცებ ოთახში ცოტნე შემოვარდა ნემსით ხელში და დემეს მიაწოდა.
-ეხლა მე ამ ნემსს გაგიკეთებ და ტკივილი ცოტას გაივლის.
-არა არ მინდა,ნინიას სიწითლემ გადაკრა იმის წარმოდგენაზე რომ ამას ნემსი უნდა გაეკეთებინა, ბიჭს არ გამოჰპარვია ეს და გაეცინა.
-არ გინდა ნინია, არც ეგეთი ავადმყოფი არ ვარ, გარდამაგისა ჩათვალე რომ ექიმი ვარ შენი.ბევრი ყოყმანის შემდეგ ნემსი გაუკეთა ქალს და მის გვერდით ჩამოჯდა.
-მისმინე ორი აზრი არ არსებობს რომ როგორც კი დავბრუნდებით მოხვალ და ყველა გამოკვლევას ჩაიტარებ.მანამდე რამდენიმე კითხვას დავისმევ კარგი?
ნინიამ თავი დაუქნია.
-ბოდიში პირდაპირობისთვის მაგრამ გათხოვილი ყოფილხარ?
-არა.
-კარგი მაშინ დანარჩენს კლინიკაში გავარკვევთ,გაგიარა ტკივილმა?
-გამიარა,მადლობა დემე.გაუცინა ნინიამ.
-მაინცდამაინც ცუდად უნდა გახდე ეგ ღიმილი რომ გამოიმეტო?
-ალბათ.მადლობ კიდე ერთხელ.
* * *
ლიკას მთელი ღამე არ სძინებია.აივნიდან გაჰყურებდა გარემოს და შესაბამისად ისიც არ გამოჰპარვია მხედველობიდნ,რომ ანდრონიკე დილაუთენია წავიდა.
ფრთხილად გადმოიღო ჩანთა და ტანსაცმელები ჩაალაგა.სული ეხუთებოდა აქ,თუმცა თბილისში უარესი ელოდა.ბარგი დაბლა ჩაიტანა და გაკვირვებულ მეგობრებს გახედა.
-უნდა წავიდე.
-რატო?ფეხზე წამოხტა ნინია,რამე მოხდა?ჯერ ანდრონიკე წავიდა ეხლა შენ.
-საქმე მაქვს ნინ.
-ეგ საქმე ვერ მოიცდის?
-ნინ გამიგე გთხოვ, უნდა წავიდე.თუ მოვახერხე აუცილებლად ამოვალ ისევ.
-წამოდი გაგაცილებ.ფეხზე წამოდგა დემე და ლიკას ჩანთები ჩამოართვა.
* **
უკვე სიმწრისგან მეტირებოდა საათზე მეტი ვიჯექი აყროლებულ საღორეში.ბოლოს ძალა გამომეცალა და ძირს დავჯექი.არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე მაგრამ აზრზე ცოტნეს ხმამ მომიყვანა.
-აბა როგორ გრძნობ თავს?
-მეზიზღები.
-კაი ეხლა რა იყო ხუმრობა არ იცი?გაეცინა ბარათელს,მოიცა თე გამებუტე გოგო?გინდა აქედან გამოგიშვა?
-ჯანდაბამდეც გზა გქონია.ვუპასუხე ისე რომ თვალები არ გამიხელია.
-რატო წამოიწყე ეს თამაში?ცოტნეს ხმა დაუსევდიანდა და ძირს დაჯდა.
-მინდოდა შეგყვარებოდი,სრულიად გაუაზრებლად წამომცდ.ა
-შეცდი, შენ მე თავს ვერ შემაყვარებ ვერასდროს. აუტანელმა ტკივილმა დამიარა მთელ სხეულში. ცრემლებმაც არ დააყოვნა და ერთი მეორეს მიყოლებით დაეშვა ლოყაზე.
-ვერ შემაყვარებ იმიტო,რომ უკვე მიყვარხარ სულელო.დიდი ხანია მიყვარხარ იმ დღიდან სკოლის დერეფანში რომ დაგინახე.
მაშინვე მივხვდი რომ ჩემი ბედისწერა იყავი.უბრალოდ სამეგობროს ავყევი და თავი მაგარი ბიჭი მეგონა.მაშინ კიბიდან რომ გადმოგაგდე შენზე მეტად მეტკინა.
ყველა ჩემი სიტყვა შენს მიმართ ნათქვამი,მე მანადგურებდა.ალბათ მთელი ცხოვრება არ მეყოფა პატიების სათხოვნელად.
ყურებს არ ვუჯერებდი.ბედნიერებამ სწრაფად გაიდგა ფესვები მთელ ორგანიზმში.
-ვერ გაპატიებ.
-რა?სასოწარკვეთა გაკრთა ბარათელის ხმაში.
-ვერ გაპატიებ, რადგან დიდი ხნის წინ გაპატიე სულელო.ბარათელმა შვებით ამოისუნთქა და ხელი მომხვია.
ეს იყო ყველაზე თბილი და რეალური ჩახუტება მთელი 29 წლის მანძილზე და მივხვდი თავისუფლად ვსუნთქავდი.
თითქოს მეორედ დავიბადე.ჩემი ოცნება რეალობად იქცა.ვეხუტებოდი კაცს, რომელიც მთელი ცხოვრება მიყვარდა.მძაფრად ვიგრძენი რა იყო ნამდვილი ბედნიერება და გამეღიმა.
-მისმინე თე.ყველაფერი გასაგებია მაგრამ..,.
-რა მაგრამ?სწრაფად მოვშორდი ბარათელს
-მაპატიე შეილება არაკაცივით ვიქცევი მაგრამ არ შემიძლია.
-რა არ შეგიძლია?რას ბოდავ ცოტნე?ხმა ამიკანკალდა
-აი ამას ვგულისხმობ ზუსტად, შეიძლება შენ შეძელი წარსულის დავიწყება, მაგრამ მე ვერ ვივიწყებ გესმის?შენი თვალები სულ მახსენდება ზიზღისგან ანთებული თვალები.მაპატიე მარა ისევ გატკენ.
-მისმინე გთხოვ,მე ყველაფერი გაპატიე.დავივიწყე ყველა წყენა ,ოღონდ ნუ მკრავ ხელს.ცხოვრებაში პირველად ვიმცირებდი თავს კაცთან.ბარათელმა თავი დახარა.
-არ შემიძლია რატო არ გესმის?,უარესად ნუ მტკენ თე გთხოვ.შეხედე შენს თავს რად გაქციე,ხომ მითხარი შენი ზიზღის გამო გავხდი ასეთიო?არადა მე ისეთი ფუმფულა უფრო მომწონდი.
-რას ამბობ ცოტნე?კი მართალია შენ გამო დავიკელი მაგრამ მხოლოდ იმიტო რომ ოდესმე აუცილებლად გნახავდი და მინდოდა ჩემში სასურველი ქალი დაგენახა.
-იქნებ ვხედავდი მაგ ქალს?
-იცი შენი პრობლემა რა არის?მშიშარა ხარ,მხდალი და ლაჩარი ,აღარასდროს გაბედო ჩემს ცხოვრებაში გამოჩენა.ერთში მართალი ხარ ბარათელო, არ ღირდი ამად.
ცრემლები უაზროდ მომდიოდა თვალებიდან.ეს იყო ყველაზე მტკივნეული მარცხი ჩემს ცხოვრებაში.სირცხვილმა და თავმოყვარეობამ ერთად შემომიტია.გამწარებულმა შევგლიჯე კარი და ოთახში შევვარდი.
-რა მოხდა?ფეხზე წამოხტა დემეტრე.
-მაპატიე დემე ვეღარ დაგეხმარები.მე ყველაფერი ვცადე,ლამის დავუჩოქე შენს ძმაკაცს მაგრამ.მან მაინც ზურგი მაქცია როგორც ადრე.
-თე მისმინე.,
-გთხოვ ნინია ბარგი ჩაალაგე და მანქანაში დაგელოდები, არ მინდა აქ გაჩერება.ნინიამ თავი დამიქნია და მეორე სართულისკენ გაიქცა.
* * *
ლიკამ ფრთხილად გააღო კარი და ჩანთა შესასვლელშივე დააგდო.სამზარეულოდან შუქი გამოდიოდა და მიხვდა ლილის არ ეძინა.არც შემცდარა ქალი მაგიდასთან იჯდა და წიგნს კითხულობდა.
-დე არ გძინავს?
-ჩამოხვედი დედას ერთადერთო?ლიკას გული აუჩუყდა და დედას ჩაეხუტა.
-რამე მოხდა?თავზე ხელი გადაუსვა ქალმა.
-დე წამლები დალიე?
-დავლიე.ეხლა მითხარი ვინ გაბედა შენი ატირება?
-დე მითხარი შენი აზრით ცუდი ადამიანი ვარ?
-საიდან მოიტანე ეგ სისულელე?შენ ყველაზე სუფთა და კაი ადამინი ხარ და მე ვამაყობ შენით.ეს დაიმახსოვრე.
-რამე რომ გაიგო ჩემზე ისეთი რაც არ მოგეწონება,გთხოვ არ დაიჯერო კარგი?
-ლიკა ნუ მაშინებ.
-არ იმერვიულო დე, უბრალოდ დიდხანს ჩამეხიტე,ხვალ მნიშვნელოვანი დღე მაქვს და მინდა შენი სითბო გამყვეს გთხოვ.ქალმა ხელები მოხვია და თმაზე დაუწყო ფერება როგორც ბავშვობაში.
ნინიამ ბარგი ჩაალაგა და გვერდით მომიჯდა.თავი მინაზე მქონდა მიდებული და ვტიროდი.რაღაც მტკიოდა გულში თან აუტანლად,კიდევ ერთხელ მატკინა და თან ასე ძლიერად.
-თე გთხოვ ნუ ტირიხარ.კარგად ხარ?
-კარგად ვიქნები,წამიყვანე ოღონდ აქედან სწრაფად.
-არ მეტყვი რა მოხდა?ცოტნემ რა გითხრა?
-ის იმაზე დიდი ტკივილია ჩემთვის ვიდრე მეგონა, არც კი ვიცი ამხელა სიყვარულს თუ დავიტევ.ნინია ვთხოვე არ მიმატოვო მეთქი.ღმერთო რა სულელი ვარ.
-არ გინდა გთხოვ, აუცილებლად მიხვდება რა დაკარგა და ინანებს.გთხოვ თავი აიყვანე ხელში აი ნახავ ყველაფერი მოგვარდება.
-ნეტა მეც მჯეროდეს.
-უბრალოდ ადვილი არ არის ყველაფერს ხაზი გადაუსვამახალი ფურცლიდან რომ დაიწყოთ ჯერ ძველი უნდა გადაშალოთ თე და როგორც ჩანს ცოტნემ ეგ ჯერ ვერ მოახერხა.
-იმედია მოახერხებს ოდესმე.მანამდე დაველოდები სანამ საჭირო იქნება.უთავმოყვარეო ვარ ხო?ნინიას გავხედე და ტირილი ამიტყდა/
-შეყვარებული ხარ ჩემო ლამაზო,.სიყვარულისთვის კი ყველაფერი გამართლებულია, ასე რომ ნუ იტანჯავ თავს მაგაზე ფიქრით სხვა რას იტყვის შენზე.
როცა გიჭირდა სხვა არ დაგდგომია მხარში, ასე რომ მოეშვი ეხლა და დაიძინე ,რომ ჩავალთ გაგაღვიძებ.ლოყაზე მაკოცა ნინიამ და მანქანა დაძრა.
** *
თითქმის მთელი ღამე ეღვიძა ლიკას და მის გადაწყვეტილებაზე ფიქრობდა.თვალებიდან არ ამოსდიოდა ანდრონიკეს ტკივილით სავსე სახე.
ყოველთვის გრძნობდა მის დანაშაულს იმ ქალის მიმართ,როგორც იქნა გათენდა.სწრაფად გადაიცვა ტანზე და გარეთ გავარდა,უაზროდ ისეირნა ქალაქში და ბოლოს პოლიციის შენობის წინ გაჩერდა.
გაუბედავად გადადგა ნაბიჯი და შენობაში შევიდა."სანამ ჯერ კიდე დრო გაქვს წადი აქედან"შეუტია მეორე მემ.
-გამომძიებლის ნახვა მინდა?მისუსტებული ხმით უთხრა იქვე მდგომ ფორმიანს.
-წამობრძანდით,აი აქ შებრძანდით.ერთ ერთ კარზე ანიშნა ფორმიანმა და მარტო დატოვა.ალბათ საუკუნედ მოეჩვენა ის რამდენიმე წუთი რაც კართან გაატარა.ღრმად ჩაისუნთქა და კაბინეტში შეაბიჯა.
-გამარჯობათ.რით შემიძლია დაგეხმაროთ?გაუღიმა სანდომიანამ კაცმა.
-განცხადების შემოტანა მინდა.
-დაბრძანდით.გისმენთ.
ლიკა გაუბედავად ჩამოჯდა სავარძელზე და მოყოლა დაიწყო.თავიდან უჭირდა თუმა მერე ყველაფერი აღიდგინა გონებაში და უფრო თამამად უყვებოდა გამომძიებელს ყველაფერს.
ცდილობდა ყველა დეტალი ზუსტად გადმოეცა.
-გოგონი ,იცით რომ შეიძლება ბრალი თქვენც დაგდონ?ეს იგივეა რაც მკვლელს ხელი დააფაროთ.
-ვიცი.
-მაგ შემთხვევაში ჩვენთვის უნდა მოგემართათ და მოწმეთა დაცვის პროგრამაში ჩაგსვამდით.
-ვიცი.
-კარგით, ეხლა წაბრძანდით ბატონ ანდრონიკეს ჩვენ დავუკავშირდებით, რაც შეგეხებათ თქვენ ქალაქიდან არ გახვიდეთ.
* * *
გაჭირვებით გავახილე თვალები და გავიზმორე.თავი საშინლად მტკიოდა თუმცა თავს უკეთ ვგრძნობდი.სწრაფად წამოვხტი ფეხზე და მისაღებში გავფლატუნდი, ნინია მაგიდასთან იჯდა და თარგმნიდა.
-ნინი ბევრია?
-საკმაოდ კიდე კაი ეს მაინც გვაქვს.
-იმედია ამ დღეებში რამეს მოვნახავ, თორე ასე თავს ვერ გავიტანთ.სავარძელში ჩავჯექი და ამოვიოხრე.
-არ იდარდო, რაღაცა იქნება გამიცინა დაქალმა.
-ამიტო მიყვარხარ სულ პესიმისტურ განწყობაზე რომ ხარ.
-აბა შენ და ლიკას ჩემმა მტერმა გიყურათ,გაეცინა ნინიას.
-კაი ერთ,.მისმინე ნინ რომ დაიღლები მითხარი და შეგცვლი კაი?
-კაი, ორონდ ჯერ ყავა გამიკეთე რა?საწყლად ამომხედა.
-ხო კაი კია.
-ისე დემეტრეს, რომ დათანხმდე სამსახურზე არ გინდა?
-გაგიჟდი ნინია?იმ ვაჟბატონს ვუყურო ყიველწუთას?
-არადა არ იქნებოდა ცუდი კარგად გაამწარებდი,გაეცინა ნინიას.
-ისე ეგ აზრი არაა ცუდი,დავფიქრდები ენა გამოვუყავი დაქალს და სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი.
* * *
ცოცხალ მკვდარი გამოვიდა შენობიდან,კიდე ერთი საქმე რჩებოდა ბარში უნდა მისულიყო და განცხადება დაეწერა.სჯობდა თვითონ წამოსულიყო რადგან ანდრონიკე მაინც არ გააჩერებდა.
სწრაფად შევიდა დარბაზში და თანამშრომლებს მიესალმა. მაქსიმალირად სწრაფად მოქმედებდა არ უნდოდა ბიჭს სადმე შეხვედროდა.
-მარია გცალია?
-მოდი ლიკა.რამ შეგაწუხა.?
-მისმინე განხცადება მოვიტანე და ჩაიბარე კარგი?
-ხო მგარამ მე ვერ დავიტოვებ, ბატონ ანდრონიკეს მიუტანე და ხელი მოგიწეროს.
-ძალიან გთხოვ რა, ნუ მიმიყვან მაგასთან.
-რა გიყო ლიკა?უფროსი ისაა და ის გადაწყვეტს ყველაფერს.
-კარგი, მადლობა და მშვიდობით.
ფრთხილად მიაკაკუნა კარზე და როგორც კი ანდრონიკეს ხმა გაიგო შიგნით შევიდა.
-ბატონო ანდრონიკე ამის მოსაცემად მოვედი.
-ეს რა არის?გაკვირვებულმა დახედა განცხადებას.
-განცხადებაა, წასვლის თაობაზე.
-არ მივიღებ,ლიკას გაკვირვებისგან ყბა ჩამოუვარდა.
-ხო მაგრამ....
-რა გააკეთე დღეს?სრულ ჭკუაზე ხარ გოგო?ეხლახანს ვესაუბრე გამომძიებელს.ტონს აუწია ბიჭმა.
-ის რაც სწორად მიმაჩნდა, ის რისი გაკეთებაც ადრე ვერ გავბედე.
-ლიკა სულელი ხარ?იცი ეხლა რა მოხდება?ჩემს ადვოკატს ვესაუბრე და დიდი შანსია შენც...
-არ ღირს,ჯერ ერთი ტყუილად შეწუხდით და ესაუბრეთ ადვოკატს მე არავის დაცვა არ მჭირდება, მერე მეორე ჩვენ ამ შემთხვებაში სხვადასხვა მხარეს ვართ.
-ლიკა მაშინ ისე გავბრაზდი უაზროდ მოვიქეცი.უბრალოდ მაპატიე და გამიგე ჩემთვის ადვილი არ არის.
-სწორად მოიქეცით,თქვენი ნებაა მიიღებთ თუ არა განცხადებას მე აქ აღარ მოვალ.ლიკა კარისკრნ დაიძრა,თუმცა უცებ შედგა და ანდრონიკეს მიუბრუნდა.
-ჩემთვის გარტყმულ სილას ყოველთვის ორმაგად ვაბრუნებ უკან და არც თქვენ იქნებით გამონაკლისი.ამაყად ასწია თავი და ასევე ამაყად დატოვა ანდრონიკე კაბინეტში გაშტერებული.
დილით რატომღაც კარგ ხასიათზე გამეღვიძა.საათს გავხედე ცხრა ხდებოდა,სწრაფად წამოვხტი საწოლიდან და მისაღებში გავედი.ნინია როგორც ყოველთვის წიგნებს ჩაჰყურებდა.
-ნი შენი აზრით ჩვენი სიყვარულისთვის ბრძოლა უაზრობაა?
-რა იდეებით ხარ ამ დილაუთენია?
-მიპასუხე.მართლა მინდა სხვისი აზრის მოსმენა.იქნებ უთავმოყვარო ვარ სიყვარულს რომ ვმათხოვრობ.
-მისმინე, ნინია ფეხზე წამოდგა და ჩემკენ წამოვიდა.
-რაც არ უნდა გააკეთო მე ყოველთვის დავიჭერ შენს მხარეს.გარდა მაგისა ვთვლი, რომ გაქვს უფლება იბრძოლო, თუნდაც უიმედოდ და კიდე უთავმოყვარეო არ ხარ.
-მაშინ ვიღებ დემეტრეს შემოთავაზებას.
-აი ეგრე რა, ძლივს რაღაც კარგი გადაწყვიტე.
-მოკლედ ჩავიცმევ და წავალ,შენ რას აპირებ?
-არც არაფერს თე.ნახე რამდენი სათარგმნი მაქვს.
-კარგი მალე მოვალ,ლოყაზე ვაკოცე და სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი.
* * *
ლიკას ღრმად ეძინა, თუმცა ლილის წამოკივლებამ უცებ გამოაფხიზლა.გიჟივით წამოხტა ფეხზე და მისაღებში გავარდა.
-დედა რა გჭირს?ეცა კართან მდგომ ქალს.დე ცუდად ხარ?
-ეს რა არის?თეთრი კონვერტი აუფრიალა ცხვირწინ ლილიმ.
რა გესაქმება სასამართლოში?რა დააშავე რატო გიბარებენ?
-დე მისმინე არაფრრი დამიშავებია,მოწმის სტატუსით ვარ დაბარებული.
-შეგიძლია ამიხსნა რა ხდება?
-კი შემიძლია, ოღონდ ცოტა დამშვიდდი კარგი?
ლიკამ ყავა მოადუღა და ლილის წინ ჩამოჯდა.მშვიდად მოუყვა ყველაფერი.
-რა ჰქვია იმ ბიჭს?
-ვის დე?
-ვისი ცოლიც დაიღუპა.
-აა ანდრონიკე პირველი.
-რა?ლილი ერთიანად გაფითრდა.არა არა ეს სასჯელია?რამდენი წლისაა?მამამისს რა ჰქვია?
-დედა რა გჭირს?მიპასუხე იცნობ?დედა ნუ მაშინებ ვინ არის ანდრონიკე?
-მიპასუხე რა იცი მაგ ბიჭზე?
-არც არაფერი დე ,ჩემი უფროსია ვიცი, რომ რუსეთში ცხოვრობს მისი ოჯახი.მამამისს მგონი გიორგი ჰქვია ერთხელ ახსენა საუბარში.
-ის არის.ამოიხავლა ლილიმ და წაბარბაცდა.
-ვინ ის დედა რა გემართება?ეხლავე ექიმთან დავრეკავ.
-არ გაბედო,იყვირა ლილიმ.მოდი აქ,რა ურთიერთობა გქონდა მაგ კაცთან?
-რას მეკითხები ხვდები?არანაირი გარდა იმისა, რომ მისი ცოლის მკვლელობას შევესწარი.
-მინდა რომ მაგ ამბავს ჩამოშორდე და საერთოდ გაწყვიტო კონტაქტი მაგ ადამიანთან.
-ვერ ვხვდები რა გჭირს?მაპატიე მაგრამ ამ სურვილს ვერ შეგისრულებ.ისედაც დიდხანს ვდუმდი და ამიტომ აუცილებლად უნდა დავეხმარო.
-ნუთუ ჩემი აზრი არაფერს ნიშნავს?
-წესიერად ამიხსენი და გავიგებ,ვინ არის ანდრონიკე პირველი და რატო გეშინია ასე?
-შენი ძმაა.გაისმა ლილის ხმა და ტირილი აუტყდა.
-რა?რა თქვი?კი მარა ეს როგორ?არაა მითხარი რო მატყუებ მითხარი.იღრიალა ლიკამ და ლილის ეცა.
-არ გატყუებ.
-რატო, რატო აქამდე არ მითხარი?რას ფიქრობდი რომ შემყვარებოდა მერე?რამე რომ მომხდარიყო მერე რას იზამდი?
-ნუ ამბობ მაგას.
-მიპასუხე რანაირად მოხდა ეს ყველაფერი?
-მაშინ ახალგაზრდა ვიყავი და შევცდი.თავდავიწყებით შემიყვარდა მაგრამ ცოლიანი აღმოჩნდა.
-მისი საყვარელი იყავი?ხმა აუკანკალდა ლიკას.
-ხო ვიყავი, მაგრამ არ ვნანობ.მე ის ძალიან მიყვარდა და ეგეც რომ არა შრნ მყავხარ გესმის?
-ნეტა არ გყავდე ნეტა,თვალრბში როგორ შევხედო?რა ვუთხრა მე შენი და ვარ მეთქი?
ლილი მძიმედ წამოდგა ფეხზე და ოთახში შევიდა.ხუთ წუთში უკან დაბრუნდა წერილით და ფოტოებით ხელში.
-ეს მამაშენის წერილია ეს კიდე მისი და ანდრონიკეს სურათები.მას ყოველთვის სურდა შენთან ურთიერთობა.
-და შენ უშლიდი?
-უფრო ვსჯიდი.
-მას,მე თუ საკუთარ თავს?ეს ამბავი რომ არა ოდესმე მეტყოდი?
-არ ვიცი.მაპატიე გთხოვ.
-გამიჭირდება.ლიკამ წერილი და ფოტოები აიღო და გარეთ გავარდა.
ღრმად ჩავისუნთქე და დემეტრეს კაბინეტის კარზე მივაკაკუნე.
-მობრძანდით.გაისმა შიგნიდან.
-შეილება?
-ეე ჩემი გოგო მოსულა.შემოდი რას მეკითხები?
-პაციენტები არ გყავს?
-ამჟამად თავისუფალი ვარ.მოდი დაჯექი რამ შეგაწუხა,ხო კარგად ხად?
-მისმინე შენი წინადადება ძალაშია?
-რომელი?ჭინკრბი აუთამაშდა თვალებში.
-სამსახურზე.
-რა თქმა უნდა ძალაშია.მოიცა რა ჩაიფიქრე?
-არაფერი.გარდა იმისა რო მინდა დავიბრუნო ის რაც ჩემია.
-ოხ შენ გენაცვალრ.კარგი გოგო ხარ თე ძალიან კარგი.
-აქ არის?
-კი კაბინეტშია.
-კარგი წავაკ და ახალ ამბავს ვახარებ.რამდენად გაუხარდება ეგ კიდე საკითხავია.
-დაგირეკავ საღამოს.ჩამეხუტა დემეტრე და ოთახამდე მიმაცილა.
-აბა შენ იცი.მოარჯულო იქნება ეგ უჟმური.
კაბინეტიდ კარები ფრთხილად შევაღე და საბუთების თვალიერებაში გართულ ცოტნეს მივუახლოვდი.
-გამარჯობა.
-გაგიმარჯის.,ქ საიდან?გაიკვირვა ბარათელმა
-შენი ნახვა მინდოდა.თან ახალი ამბავიც მაქვს და მირჩევნია ჩემგან გაიგო.
-რა ხდება?ხმა დაეძაბა ცოტნეს
-აწ ვიწყებ მუშაობას.იმედია წინააღმდეგი არ ხარ.
-არა რატო?
-ცოტნე გიყვარვარ?კითხვა იმდენად მოულოდნელი იყო ბარათელს ხველება აუტყდა.
-თე.
-მიპასუხე გიყვარვარ?
-სიცოცხლეზე მეტად.ფეხზე წამოდგა ცოტნე.
-მაშინ ვერ ვიგებ, რატო არ ვართ ერთად.რატო მკრავ ხელს?
-არ ვიცი,ასე მგონია ვერ დაგავიწყებ ჩემს საქციელებს.ასე მგონია დროთა განმავლობაში ჩემთან ურთიერთობა ძველ დროს გაგახსენებს და უფრო გეტკინება.
-არ გინდა გთხოვ,არ გეგონოს თავს ვიმცირებდე შენს წინ.უბრალოდ მინდა ბედნიერი ვიყო,მართლა მიყვარხარ, ყველანაირი წარსულის გარეშე,მაგრამ შ3ნ თუ არ დამიჯერებ აზრი არ აქვს.
მაპატიე მაგრამ არ მესმის შენი.ბოდიში აქ არ უნდა მოვსულიყავი ოდესმე გეყოფა ალბათ კაცობა და ჩამოყალიბდები.
სწრაფად მივტრიალდი კარისკენ თუმცა გაღება ვერ მოვასწარი ცოტნემ ხელი მტაცა და ჩამიხუტა.
-სად გარბიხარ?
-გამიშვი.
-მაპატიე ყველაფერი რა,ძველი დროის დაბრუნება რომ შემეძლოს საერთოდ გავაქრობდი ჩემს თავს შ3ნი ცხოვრებიდან.
-იქნებ არ მინდა რომ გაქრე?
-ეხლა ეგ შეუძლებელია.რაც უფრო მეტად ვცდილობ დაგშორდე მით მეტად ვუახლოვდებით ერთმანეთს.მოდი ვცადოთ.
-რა ვცადოთ?სუნთქვაც კი შევწყვიტე პასუხის მოლოდინში
-ვცადოთ ერთად ყოფნა.ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ.
-თანახმა ვარ,ბოლოსდაბოლოს თითქმის მე გაიძულე.
-ცოტნე ბარათელი, ხელი გამომიწოდა და გამიღიმა
-თეიკო მახარაძე.ხელი შევაგებე მის გამოწვდილ მტევანს.
-თუ უტაქტობაში არ ჩამომართმევთ ,ყავაზე დაგპატიჟებთ.
-სიამოვნებით.გავინაზე და ჩანთას დავწვდი.
-წავიდეთ.ცოტნესაც გაეცინა და პირველი გამატარა.დერეფანში დავწინაურდი და რეგისტრატურაში მდგარ დემეტრეს თვალი ჩავუკარი.
* * *
ლიკამ სირბილით აიარა საფეხურები და ანდრონიკეს კაბინეტში შევარდა.
-შენთვის დაკაკუნება არ უსწავლებიათ?
-საქმე მაქვს.
-მგონი აქ აღარ მუშაობ ხო?ირონიულად გაუცინა ბიჭმა.
-მომისმენ ბოლოსდაბოლოს?
-სასამართლოში მოგისმენთ ყველა ერთად.
-ანდრონიკე.ხმას აუწია ლიკა.
-ტონს დაუწიე თავი ვინ გგონია?ფეხზე წამოხტა ანდრონიკე.
-შენი და.მიახალა პირში და წერილი ფოტოებთან ერთად მაგიდაზე დაუყარა.
-რას ბოდავ?იყვირა ბიჭმა.შენი დობაღა მაკლდა მეტი ვერაფერი მოიფიქრე?ფანტაზიის უნარი არ გეყო?
-მორჩი ამ ცინიზმს და წერილი წაიკითხე, მერე მინც დაიჯერებ.და კიდე ერთი არც მე ვარ დიდად აღფრთოვანებული შენი დობით ,მაგრამ რას ვიზამთ ზოგჯერ დაგვცინის ცხოვრება.
სასამართლოზე შევხვდებით ძამიკო.ლიკამ გაშტერებულ ბიჭს თვალი ჩაუკრა და სანამ ანდრონიკე გონზე მოვიდოდა კაბინეტიდან აორთქლდა.
ყველაზე მეტად ვისიც მთელი ცხოვრება მეშინოდა,საკუთარი თავი იყო.საკმაოდ ბევრის ატანა მომიწია, თუმცა არასდროს დამიკარგავს იმედი.
ყოველთვის გამაჩნდა დევიზი რომ როგორც არ უნდა წავქცეულიყავი ყოველთვის შევძლებდი წამოდგომას და მართლაც ყოველთვის ვდგებოდი.
ოცნება რომელიც ცოტნეს უკავშირდებოდა ალბათ ამიხდებოდა კიდეც.ფიქრებმა ძველ დროში გადამაგდო ჯერ კოდევ მაშინ მიამიტი და მიმდობი რომ ვიყავი.
"სარკეში მაინც არ იხედები გოგო რას გავხარ.ფუფ ერთი გასიებული და ბრუციანი ხარ როგორ იფიქრე რო მე ცოტნე ბარათელი შენ შეგიყვარებდი.
ეს უბრალო ნიძლავი იყო პატარა და მე მოვიგე ეხლა კი აახვიე აქედან ბავშვებს ჭამის სურვილს უკარგავ"გონებამ თავისით გაიხსენა ჩვენი ბოლო დიალოგი და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი გულის არეში.
ის ყოველთვის ვიზუალით საზღვრავდა და არასდროს აკვირდებოდა ადამინის შინაგან ბუნებას.ნუთუ ეს სიყვარულია?გამოდის რომ ერთ დღესაც ვიზუალურად რომ არ მოეწონო უბრალოდ მიგაგდებს.
საკუთარმა ფიქრებმა შემაკრთო და საჭესთან მჯდომ ცოტნეს უნდობლად გავხედე.
* * *
ლიკამ აკანკალებული ხელით შეაღო კარები და სახლში შევიდა.
-დე მოვედი.ქურთუკი იქვე დაკიდა და სამზარეულოსკენ გაემართა.სახლში აშკარად არავინ იყო.
-ნეტა სად წავიდა?დარეკვას აპირებდა თუმცა მაცივარზე მიმაგრებულ ბარათს მოჰკრა თვალი.
-"ლიკა დე 1 კვირით სოფელში წავედი,დამიჯერე ასე სჯობდა ორივეს გვჭირდებოდა დაფიქრება ჭკუით იყავი"ბარათი ნაგვის ურნაში ჩააგდო და ჩაიდანი შეაერთა.
ფიქრებს ზარის ხმამ მოსწყვიტა გუმანით მიხვდა ვინც უნდა ყოფილიყო და არც შემცდარა კარის ზღურბლზე გამწარებული ანდრონიკე იდგა.
-უნდა ვილაპარაკოთ,კბილებში გამოსცრა ბიჭმა.
-შემოდი,საკმაოდ მშვიდად ჩაილაპარაკა ლიკამ.
-გამაგებინე რა თამაშს თამაშობთ?
-ვერ მიგიხვდი?
-კარგადაც მიმიხვდი,ცვლის რამეს ის ფაქტი რო ჩემი და ხარ?
-მგონი ცვლის ანდრონიკე,ხვდები მაინც რო და-ძმა ვართ?ერთი სისხლი გვაქვს.
-მერე?შენ რა გგონია რო მე გაღიარებ?ტყუილი ილუზიები შეგიქმნია.
-ვერ ვხვდები რატო ართულებ ყველაფერს.?
-მისმინე და კარგად დაიმახსოვრე, შენ მხოლოდ მოწმე ხარ ჩემთვის, რომელმაც ჩემი ცოლის მკვლელი დაინახა გასაგებია?რა გეგონა რომ სიხარულით ხტუნვას დავიწყებდი?
არა არასოდეს შენი და დედაშენის არსებობამ დედაჩემს სიცოცხლე გაუმწარა.
-ვიცი რასაც გულისხმობ და მესმის შენი,მე მაპატიე დედას მაგივრად უბრალოდ.
-შენ გოგო ნორმალური ხარ?იღრიალა პირველმა გგონია გამასულელებთ?მაპატიე გეგემები რო ჩაგიშალე.
-რა გეგმები?ხმა აუკანკალადა ლიკას
-გამდიდრების გეგმა,რატომაც არა მე ფული მაქ ,შენ არაფერი და იფიქრე ხელს მოითბობდი ხო?
ლიკას სიმწრისგან ცრემლები გადმოსცვივდა.თავი ვერ გააკონტროლა და ანდრონიკეს სახეში გაარტყა.
-მისმინე შე განებივრებულო ლაწირაკო, კიდევ ერთხელ რომ გაბედო ჩემი დამცირება გეფიცები მოგკლავ.არაფერში მჭირდება შენი დამპალი ფული და იცი რატო?შენნაირი რომ არ გავხდე მაგიტო.
მართალია შენსავით არ გავზრდილვარ,არ მყოლია ნამდვილი ოჯახი და არ მაქვს ფული,მაგრამ მაქვს სინდისი შენგან განსხვავებით.
ვიქნები მოწმე სასამართლოზე თუ დაგამშვიდებს გეტყვი, რომ ადვოკატსაც არ ავიყვან თუ რამე ბრალი მიმიძღვის შენს წინაშე კი ბატონო ვაგებ პასუხს.
ეხლა კი მიბრძანდი ჩემი სახლიდან.აზრზე მოსვლა არ აცადა ლიკამ ბიჭს ხელის კვრით გააგდო გარეთ და კარი ცხვირ წინ მიუჯახუნა.
* * *
-თე რამე გაწუხებს?ფიქრებს ცოტნეს ხმამ მომწყვიტა.
-როდის შეგიყვარდი?ვკითხე მოულოდნელად.
-იმ წყეული საღამოს შემდეგ.გონებიდან შენი თვალები არ ამომდიოდა და მივხვდი მიყვარდი, თუმცა მერე მოსვლა ვერ გავბედე ვიცოდი არ მაპატიებდი.
-არ ვიცი მაშინ რას ვიზამდი,ეხლაც ხშირად ვფიქრობ რა იქნება მომავალში?უცებ რომ შევიცვალო და აღარ მოგეწონო მერე?სიყვარული თავისუფლებაა ცოტნე შენი დაკარგვის შიშით ვერ ვიცხოვრებ.
ეს ყველაფერი გულიდან მოდის და მერე წყვეტს გონება.
-გაჩუმდი გთხოვ, ნუ მახსენებ ჩემ არაკაცობას,ისედაც მთელი 12 წელი ვიტანჯებოდი.გამუდმებით მესიზმრებოდა შენი თვალები.
-მე გელოდებოდი,ყველაფერს შენს გამო ვაკეთებდი,ეხლა აქ ხარ,შემიძლია შეგეხო და მიყვარდე თავისუფლად ყველანაირი მესამე პირის გარეშე.არ მეშინოდეს რომ ისევ მატკენ.
-გთხოვ, ცოტნემ ტუჩებზე ხელი ამაფარა.დამეხმარე ადამიანის სახე დავიბრუნო,ეგ შიში გავაქრო შენი მეხსიერებიდან და შევძლო გაგაბედნიერო.
-დაგეხმარები აბა რას ვიზამ,შენ ჩემი მთელი ცხოვრება ხარ.
ცოტნემ ხელი მომხვია და გულზე მიმოკრა.
-გესმის ჩემი გული როგორ წყნარად ფეთქავს?თორმეტი წლის მანძილზე პირველად არის მშვიდად.იმიტო რო შენ ხარ ჩემს გვერდით.
ნინიამ ქურთუკი მოიცვა,საფულე აიღო და კიბეზე დაეშვა.გარეთ საკმაოდ ციოდა"რა ტკბილი აგიტყდა ამ ღამეს?"დატუქსა საკუთარი თავი და მაღაზიაში შეაბიჯა.
ტკბილეულობის რიგს დაუყვა, თუმცა საშინელი ტკივილი იგრძნო მუცლის არეში და დახლს დაეყრდნო.ტკივილი გაძლიერდა,ნინიამ სუსტად წამოიკივლა და გონება დაკარგული დახლებს შორის ჩაცურდა.
თვალები ნელა გაახილა და თეთრ ჭერს გაუსწორა მზერა."გადავრჩი ნეტა?"ოდნავ წამოიწია და პალატა მოათვალიერა.
-როგორ ხარ?მოესმა გვერდიდან
-დემეტრე?რა ხდება?
-საავადმყოფოში ხარ ნინია,ხომ გთხოვე მოდი და ანალიზები გავიკეთოთ მეთქი?
-რა მჭირს?ხმა აუკანკალდა ქალს.
-ოხ ნინია .,ისმინე პირდაპირ გეტყვი საკმაოდ დიდი კისტა გაქვს საშვილოსნოზე.
-მერე?
-ოპერაცია უნდა გაგიკეთოთ სასწრაფოდ.
-რომ არ გავიკეთო?თვალები აუცრემლიანდა ნინიას.
-გასკდება ნი და მაგ შემთხვევაში მოგვიწევს ყველაფრის ამოღება.
-ანუ შვილის გაჩენას ვეღარ შევძლებ?
-ამიტომ გეუბნები, რომ საჭიროა ოპერაცია.
-დემე იცი რა მერჩივნა?
-რა?დაიბნა ბიჭი.
-მერჩივნა ისევ გვეჩხუბა,მერჩივნა მაგ შიშს არ ვხედავდე შენს სახეზე.
- მაგაზე განერვიულებ გოგო?ეს ამბავი გადავაგოროთ და გპირდები ისე მოგიშლი ნერვებს სულ გადაგრევ.ეხლა შემოვლა მაქვს,დილით ცოტნეც მოვა მოვილაპარაკებთ და რაც მალე გავაკეთებთ ოპერაციას მით უკეთესი. შენ დაისვენე.
-კარგი.
როგორც კი დემეტრე პალატიდან გავიდა იმ წუთას ფეხზე წამოხტა ნინია და ტანზე გადაიცვა.ფრთხილად გამოვიდა პალატიდან და კიბეზე დაეშვა.გულმა არ მოუთმინდა და რეგისტრატურას მიაკითხა.
-გამარჯობათ კითხვა მაქვს თუ შეიძლება.
-გისმენთ.
ნინიამ.მოკლედ აუხსნა მისი მდგომარეობა ახალგაზრდა ქალს.
-მოგეხსენებათ ეს კერძო კლინიკაა და აქ დაფინანსება არ ჭრის.ეგ ოპერაცია რაც თქვენ თქვით 3500 ლარი ჯდება.
-მადლობთ.ამოილუღლუღა ნინიამ და საავადმყოფო დატოვა.
* * *
საკმაოდ დიდხანს ვიბოდიალეთ მთაწმინდაზე მე და ცოტნემ.საკმაოდ კარგი დრო ვატარეთ და შუაღამე იყო ბარათელმა სახლში რო მიმიყვანა.
-აბა გნახავ ხვალ სამსახურში.
-ხვალამდე,მანქანიდან გადასვლას ვაპირებდი,თუმცა ცოტნემ გამაჩერა.
-რაღაც გავიწყდება.
-აა ხო,გამეცინა სწრაფად გადავიწიე და ლოყაზე ვაკოცე.სანამ ცოტნე აზრზე მოვიდა მანქანიდან გადავხტი და სადარბაზოსკენ გავიქეცი.
ის იყო პირველ საფეხირზე შევდგი ფეხი რო ვირაც მწვდა და კედელზე ამაკრა.
-ასე აპირებდი გამოძრომას ქალბატონო?
-ცოტნე რას აკეთებ?გაკვირვებულმა გავხედე.
-იმას რაზეც მთელი ცხოვრებაა ვოხნებობ და შენ წეღან მანქანაში ვერ გაბედე.სანამ რამეს ვეტყოდი მანამდე დამწვდა ტუჩებზე და მაკოცა.
სხეული მომიდუნდა და ბარათელის ძლიერი ხელები რო არა იქვე წავიქცეოდი.
-არ გეპატიება 30 წლის ქალმა კოცნა რომ არ იცი.ირონიულად ჩაიცინა ცოტნემ და ისე გაუჩინარდა როგორ ჩუმადაც მომეპარა.
სულ ღიღინით ავიარე საფეხურები და სახლის კარი შევაღე.
-ნინ მოვედი.ქურთუკი იქვე დავკიდე და მისაღებში გავედი.სახლში არ ხარ?ოთახს თვალი მოვავლე და დივანთან ჩაკეცილ ნინიას წავაწყდი.
-ღმერთო რა გჭირს ნინ?შემომხედე.მივირბინე დაქალთან.
-მტკივა.ძლივს ამოიღო ხმა ერთიანად გაფითრებულმა ქალმა
-მოდი დამეყრდენი ეხლავე დავრეკავ სასწრაფოში.
გაჭირვებით მივიყვანე დივნამდე და ტელეფონს დავწვდი.
-არა თე არ დარეკო,გამაჩერა ნინიამ.
-აბა გიყურო ცუდად რომ ხარ?
-მისმინე ჩანთაში გამაყუჩებელი მაქვს, მომიტანე დავლევ და გამივლის.
-ესე უექიმოდ გოგო?იქნებ რა გჭირს?
-ვიყავი ექიმთან დღეს.
-რა?მერე რატო არ დამირეკე?რატო არაფერი მითხარი გოგო გადაირიე?
-დაწყნარდი თე,არაფერია სერიოზული უბრალოდ გაციების ბრალია.
-მატყუებ ნინია?ცრემლები მომერია.დაგავიწყდა ერთმანეთს კარგად რომ ვიცნობთ?მითხაარი გთხოვ თუ რამეა ისეთი ნუ დამიმალავ.
-არ გიმალავ არა,დავლევ ეხლა წამალს და გამივლის აი თვითონაც ნახავ.ლიკას ველაპარაკე დღეს და გამოვა ჩვენთან.
* * *
მრგვალი მაგიდის ირგვლივ ისხდნენ ბიჭები და სვამდნენ.
-ვერაფრით ვიჯერებ ანდრო რასაც ყვები.ანუ ლიკა შენი დააა?
-მერე რა დემეტრე?მაგითი არაფერი იცვლება ჩემთვის მიტუმეტეს.
-ხო მაგრმა მაინც ერთი სისხლი გაქვთ.ცუდად მსჯელობ გაბოროტებული კაცივით.
-ვარ კიდეც,მან ყველაფერი დაინახა და სიმართლე არავისთვის უთქვამს.ყოველ სასამართლოზე დადიოდა, ხედავდა როგორი განადგურებული ვიყავი და არაფრი თქვა.
რომ არ გაეგო ჩვენი კავშირი იტყოდა კი რამეს?
-ჯერ ერთი ფაქტებს ნუ ურევ ერთმანეთში,ლიკამ განცხადება მანამდე შეიტანა სანამ გაიგებდა, რომ შენი დაა და მეორეც ჩვენ არ ვიცით რეალურად რა მოხდა.
-კაი არ მინდა რა, შენ მითხარი თეიკომ რაო ?
-ნუ მკითხავ,ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ ვერც კი ვიოცნებებდი თუ მაპატიებდა და მერე შემიყვარებდა.
-არ გინდოდა დანახვა, თორე მაგ გოგოს ყოველთვის უყვარდი.
-ვიცი დემე ვიცი, ეხლა ვფიქრობ სოფოზე როდის ვუთხრა.
-რაც მალე უკეთესი,ხო იცი თეიკოსთვის არ იქნება ადვილი მაგასთან შეხვედრა.შენ გაპატია მაგრამ არა მგონია სხვებსაც აპატიოს.
-ვიცი მოვიფიქრებ რამეს,არ მინდოდა მასთან ურთიერთობა არა იმიტო რომ არ მიყვარს უბრალოდ მეშინია რამე არ გავაფუჭო ისევ.
-გააფუჭებ და მაგრად მოგხვდება.გაეცინა დემეს და ვისკი დალია.
* * *
ლიკა გაუჩერებლად ყვებოდა ბოლო დღეების ამბავს და ცრემლები გაუჩერებლად სდიოდა.
-რატო არ გვითხარი?გვერდით მივუჯექი და ჩავეხუტე ატირებულ დაქალს.
-აღარ ვიცი როგორ მოვიქცე.სწორი რა იქნება.
-მისმინე, ჩვენ ხო შენთან ვართ.არ დავუშვებთ სასამართლომ გაგამტყუნოს გაიგე?
-ეგ ნაკლებად მადარდებს ნინ,რაც დავიმსახურე იმას მივიღებ მე ანდრონიკეს დამოკიდებილება უფრო მაშფოთებს.
მისი სიტყვები მანადგურებს,როგორ ვოცნებობდი ძმაზე გახსოვთ?ეხლა მყავს მაგრამ უფლებაც არ მაქვს მოვეხვიო.
-შენ არ იდარდო კაი?აი ნახავ ყველაფერი დალაგდება და თან ძალიან მალე.
-ვაიმე.წამოიკივლა ნინიამ უცებ.
-რა გჭირს?
-ისევ ამტკივდა.წამალი მომაწოდე.
-მორჩა ნინია შენს ჭკუაზე აღარ ვივლი ეხლავე ვრეკავ ცოტნესთან.სწრაფად დავწვდი ტელეფონს და ბარათელის ნომერზე დავრეკე.ორი ზარის მერე მიპასუხა.
-რაო ფერია?
-ცოტნე უნდა მიშველო,უკვე ტირილის პირას ვიყავი.
-რა მოხდა თე?მშვიდობააა?
-ნინიაა ცუდად.შეტევა აქვს.
-კი მარა ნინია საავადმყოფოში არ არის?
-არა სახლშია.
-სახლში რა უნდა გოგო?დემეტრემ კლინიკაში დატოვა ოპერაციისთვის უნდა მოვამზადოთ.
-ღმერთო რა ოპერაცია ცოტნე? არაფერი ვიცი მოდი გთხოვ.
-კარგი.ბარათელმა ტელეფონი გამითიშა.დიდხანს მეჭირა გათიშული მობილური ხელში.მთელი სხეული მიკანკალებდა,ნინია ჩრმთვის მთელ სამყაროს წარმოადგენდა .
* * *
ზუსტად ნახევარ საათში კარზე ზარის ხმა გაისმა და ოთახში ბიჭები შემოლაგდნენ.პირველი რაც თვალში მომხვდა დემეტრეს გაბრაზებული სახე იყო.
-გამაგებინე ერთი რაზე ფიქრობ?საავადმყოფოდან რატო წამოხვედი?თავზე დაადგა მწოლიარე ნინიას.
-შემეშვი გთხოვ.
-ნინ რატო არ მითხარი?მის საწოლთან ჩამოვჯექი.ასეთი რამის დამალვა შეიძლება?
-რომ მეთქვა რამე შეიცვლებოდა თე?სადარდებელს მივიმატებდით მარტო.
-შენი აზრით შენი ტკივილი ჩვენთვის არაფერია?ხმა ამოიღო აქამდე ჩუმად მჯდომმა ლიკამ.ასე გავიზარდეთ გოგო?დაგავიწყდა ერთმანეთს ყველა ტკივილს რო ვუზიარებდით?
რა დაგემართა ნინია?გგონია ამას ვერ მოვერევით?
-არაფერი დამვიწყებია ლიკა.ეს თქვენ გავიწყდებათ რომ არ გვაქვს მაგის ფუფუნებ.
-რა?ხმა გაუმკაცრდა დემეტრეს.მომესმა?გაიმეორე რა თქვი?
-ასე გაუგებრად ვლაპარაკობ?ფეხზე წამოხტა ნინია და მე შემომხედა.თე შენც ხომ იცი რომ საშუალება არ გვაქვს ხო იცი არა?რატო მახსნევინებ ამათი თანდასწრებით.
იცი რა ჯდება ეგ ოპერაცია?მთელი თარო რომ ვთარგმნო ნახევარსაც ვერ გადავიხდი.რითი ვარჩინო ორი ოჯახი აბა მითხარი?ნინია ისტერიკის პირას იყო ხელებს აქეთ იქით იქნევდა და ტიროდა.
-რას ბოდავ გოგო?გიჟივით წამოვხტი ფეხზე .აბა გირჩევნია რამე მოგივიდეს?უფულობის გამო წამოხვედი კლინიკიდან?
-აბა მორჩით ეხლა?დაიყვირა ცოტნემ.ცუდად გიფიქრია ნინია ჩვენზე.რა გეგონა რომ ოპერაციაში თანხას გამოგართმრვდით?ასეთი ადამინი გგონივარ რომ ჩემს ახლობელ ადამიანს ამას გავუკეთებ?
საერთოდ ფინანსებზე სანამ იფიქრებდი მანამდე შენს მდგომარეობაზე უნდა გეფიქრა.
-არ მინდა არა,იკივლა ნინიამ.იქნებადა მინდა რამე რო დამემართოს?იქნებ არ მინდა ვინმესგან დავალებული ვიყო?სწრაფად წაიწია დემეტრემ წინ და აკივლებული ქალი გულში ჩაიკრა.
კიდევ დიდხანს ცდილობდა ნინია თავის დაღწევას თუმცა ვერ შეძლო და ბიჭის მკლავებში უღონოს ჩაესვრნა.
-დღეიდან მე გადავწყვეტ რას გააკეთებ,როგორ და რანაირად.როგორ იმკურნალებ და საერთოდ მეორედ არ გავიგო შენი პირიდან სიკვდილის სურვილი.გაიგე?არც ჩემთან შეწინააღმდეგება გაბედო მეორედ.
გაიგე მეთქი?კბილებში გამოსცრა დემეტრემ.ეხლა ადგები და ყველანი წავალთ კლინიკაში.
-ხო მაგრამ.
-მაინც წაგიყვან, ასე რომ აირჩიე ნებითა შენითა თუ ძალითა ჩემითა.
-ჩემით, ძლივს გასაგონად ჩაილაპარაკა ნინიამ.
-კარგია კაი გოგო ხარ,,დემე დაიხარა და ატირებულ ქალს თავზე აკოცა.
-თე მიეხმარ ჩალაგებაში და გავიდეთ,დრო არ ითმენს.მომიბრუნდა ცოტნე და გულში ჩამიკრა.
-ყველაზე მაგარი გოგო ხარ,მადლობ რო არსებობ ჩემს ცხოვრებაში.ლოყაზე მაკოცა და ოთახისკენ მიბიძგა.
* * *
ლიკა სავარძელში იჯდა თავდახრილი.
-დაგირეკა მოსამართლემ?
-დამირეკა.თავი წამოსწია ქალმა.მის თვალებს ჯერ კიდე შერჩენოდა ტირილის კვალი.
-სასამართლო ზეგაა ჩანიშნული.
-ვიცი.
-ჩემს ადვოკატს ვთხოვ.ფეხზე წამოდგა ანდრონიკე.
-ნურაფერს თხოვ.არ მეშინია და არც დაცვა არ მჭირდება.
-შეიძლება ბრალი დაგდონ ვერ ხვდები?ხმას აუწია ანდრომ.
-დამდონ მერე.
-ასე როგორ საუბრობ?
-აბა რა ვქნა?ჩემი სურვილით მივედი პოლიციაში და კარგად ვიცოდი რაც მელოდა.ამას იმიტო არ ვაკეთებ რომ შენს თვალში ქულები დავიწერო.
მე მართლა მაწუხებდა ეს ამბავი,ეხლა შანსი მომეცა ამ დანაშაულის გრძნობისგან განვთავისუფლდე.თუ დამაპატიმრებენ მაგასაც არაუშავს.შენც დაწყნარდები და მიხვდები რომ არ ვაპირებ ქონებაში ლო.
-ვერც შემეცილები,შენ არაფერი გეკუთვნის,ჯერ კოდევ საკითხავია ხარ თუ არა მამას შვილი და საერთოდაც ძალიან მაღიზიანებს შენი ყურება.უბრალოდ არ მინდა ციხეში მოხვდე და ჩემს სახელთან დაგკავშირონ.
-ვიცოდი ყველაფერს ხალხის აზრი რომ წყვეტდა,დიდი ბიზნესმენი ანდრონიკე პირველი და მისი ნაციხარი და,კარგად ჟღერს ხო?მოგდგამთ ეს საგვარეულოში?
თავის დროზე მამაშენსაც რომ არ ეყურებინა ხალხის აზრისთვის შეიძლება როლები გაგვეცვალა.ამიტომ შეირგე რაც გაქვს და შენც ნურასდროს გამოჩნდები ჩემს ცხოვრებაში.
სასამართლოში შევხვდებით.თვალი ჩაუკრა ლიკამ უხერხულად მდგომ ანდრონიკეს და ოთახიდან აორთქლდა.
რაც შემეძლო სწრაფად ვალაგებდი ნინიას ნივთებს ჩანთაში.თავში სულ ოპერაცია მიტრიალებდა და ხელები მიკანკალებდა,
ასი პროცენტით ვენდობიდი ცოტნესაც და დემეტრესაც, რადგან თავიანთ საქმეში უდაოდ პროფესიონალები იყვნენ,მაგრამ მაინც მეშინოდა.
ნინიას ტკივილი უფრო გაუძლიერდა გზაში უკვე ტირილს ვერ იკავებდა,მისი თავი კალთაში მედო და თმაზე ვეფერებოდი.
საავადმყოფოში ყველაფერი მზად დაგვხვდა,ნინია სასწრაფოდ შეიყანეს ეხოსკოპიის კაბინეტში.მე და ლიკა მისაღებში ვისხედით ერთმანეთზე ჩახუტებულები.
-არ გაბედო ტირილი,ამომხედა ლიკამ.
-მეშინია,თვალზე მომდგარი ცრემლი მოვიწმინდე.
-მეც, მაგრამ არ არის კარგი ცოცხალი ადამინიას დატირება,გარდა მაგისა ნინია ასე არ მოგვექცევა არ მიგვატოვებს ხო იცი?
-ვიცი,ყველაფერს გადავლახავთ და ისევ სამივე ერთად ვიქნებით როგორც ადრე.
-როგორც ბავშვობაში,გამიცინა ლიკამ და კაბინეტიდან გამოსულ დემეტრეს გახედა.
-როგორ არის?
-იმაზე რთულადაა საქმე ვიდრე ველოდით,საგრძნობლად გადიდებულა კისტა პრინციპში თითქმის გასკდომის პირასაა.ცოტნე უკვე ამზადებს საოპერაციოდ.
-დემე ბიჭს ხელი მოვუჭირე.ხო იცი ის ჩემთვის ყველაფერია გთხოვ.
-არ გინდა თე.ყველაფერს გავაკეთებთ რაც საჭიროა.
საავადმყოფოს ფოიეში უაზროდ დავდიოდი,უკვე ორი საათი იყო რაც ოპერაცია მიმდინარეობდა და პასუხს არავინ გვეუბნებოდა.დერეფანში ანდრონიკე გამოჩნდა ვიღაც მაღალ ბიჭთან ერთად.
-თე არაფერია სიახლე?
-არა ანდრო, ველოდებით ჯერ.
-გაიცანი გიგი დევდადიანი, ჩვენი ძმა.
-სასიამოვნოა თეიკო.
-მსმენია შენზე, გამიცინა ბიჭმა.
-იმედია კარგი.
-კი საკმაოდ,ცოტნეს სულ შენი სახელი ეკერა პირზე თუმცა.
-თუმცა სხვანაირად აღმწერა ალბათ ხო?გამეცინა.
გიგი დევდარიანი,ანდრონიკე ,ცოტნე და დემეტრე განუყრელი ოთხეული,მუდამ ერთად იყვნენ ერთმანეთის ტკივილი ტკიოდათ და სიხარული უხაროდათ.თითქმის ერთად განვლეს მთელი ცხოვრება
გიგი ცოტნე და დემე სამედიცინოზე სწავლობდნენ, ანდრომ ბიზნესი აირჩია თუმცა მაინც სულ ერთად იყვნენ.ყველამ იცოდა რო გიგი მათ გარეშე დიდხანს ვერ გაძლებდა და სამშობლოს დაუბრუნდებოდა.
ერთადერთი იყო სამეგობროში რომელსაც ძალიან მძიმე ხასიათები ჰქონდა,ცოტას ლაპარაკობდა და სულ იბღვირებოდა.თუმცა ყოველთვის და ყველგან იყო ბიჭების გვერდით.
მტანჯველი 3 საათის შემდეგ როგორც იქნა გაიღო საოპერაციოს კარი და ცოტნე გამოვიდა დარლილი სახით.
-როგორ არის?
-კარგად ფერია,ყველაფერმა გადასარევად ჩაიარა საფრთხე აღარ არსებობს.
-მადლობა მადლობა,ხელები მოვხვიე და ჩავეხუტე.შენთვის სიურპრიზი მაქვს.
-აბა გისმენ.თვალებში ჭინკები აუთამაშდა.
-აბა უკან მიიხედე,ბარათელმა მთელი ტანით შებრუნდა და ანდრონიკეს გვერდით მდგომ ბიჭში გიგი რომ ამოიცნო იმხელა იყვირა შიშისგან შევხტი.
ზუსტად ასეთივე რეაქცია ჰქონდა დემეტრესაც.მე და ლიკა გაკვირვებულები ვუყურებდით ოთხ ახმახს რომლებიც ერთმანეთს ეხუტებოდნენ.
-მისმინეთ გოგოებო, ნინი დღეს არ გაიღვიძებს ასე რომ აქ ღამის გათევა საჭირო არ არის.წადით და დაისვენეთ.
-არ შეიძლება დარჩენა?ბოლოსდაბოლოს ხვალიდან მუშაობას ვიწყებ.
-ხოდა თქვენს სმენაში ქალბატონო,ხელი მომხვია ცოტნემ.ეხლა სახლში მოგიყვანთ და მერე წავალთ.დასვენება გჭირდებათ,განსაკუთრებით შენ ლიკა წინ რთული დღეები გელოდება.
-მადლობ ცოტნე,გაუღიმა ქალმა და წინ წავიდა.ვხვდებოდი რამდენად უჭირდა ანდრონიკეს ცივი მზერის ატანა.
-ცოტნე.ყურში ჩავჩურჩულე ბარათელს.
-ხო ფერია.
-დაელაპარაკე რა ანდროს.უსამართლოდ ექცევა ლიკას.დამიჯერე არაა დამნაშავე არაფერში.
-არ იდარდო მოვაგვარებთ,თავზე მაკოცა და მანქანა დაძრა.
* * *
ლიკამ სახლში შესვლის თანავე იგრძნო სასიამოვნო სურნელი და გაეღიმა
-დეეე ჩამოხვედი?
-სად იყავი?ხმაში სიმკაცრე ერეოდა ლილის.
-ნინიას ოპერაცია გაუკეთეს.
-როგორ არის?ცოტა დამშვიდდა ქალი.
-უკეთ დე,შენ დალიე წამლები?ექიმთან კონსულტაცია როდის გვიწევს?
-არა მგონია შევძლოთ ამ ჯერზე მისვლა,ფული აღარ გვაქ დე.სანამ სოფლის სახლს არ გავყიდი.
-ნუ ნერვიულობ რაღაცას ვიზამ.ლიკამ დედას აკოცა და მაგიდასთან ჩამოჯდა.
-დღეს პოლიციიდან დარეკეს ლიკა,ანდრონიკეს ცოლის საქმე განახლდა და მოწმედ გიძახებენ.აუყვანიათ ის ბიჭი.
-ვიცი დე.
-მაინც ერევი ხო მაგ საქმეში?რატო არ მიჯერებ?გვაკლია პრობლემები?
-დე ხო ვილაპარაკეთ უკვე ამ საკითხზე?
-მეშინია,ცრემლები მოადგა თვალზე ქალს.
-მეც მეშინია,მაგრამ რადგან დავიწყე ვალდებული ვარ ბოლომდე მივიყვანო საქმე.
-ვიცი,ლილიმ შუბლზე აკოცა ატირებულ შვილს და სამზარეულოდან გავიდა.
* * *
ფრთხილად შევაღე პალატის კარი და მძინარე ნინიას მივუახლოვდი.
-გიხდება ფორმა,ამოიჩურჩულა ძლივს.
-გღვიძავს?თავს როგორ გრძნობ?
-უცნაურად,გაბრუებული ვარ,
-ეგ ნარკოზის ბრალია.ყველაფერმა კარგად ჩაიარა ნინ.
-მადლობა ღმერთს,გილოცავ სამსახურია დაწყებას.
-გაიხარე,ეხლა გავიქეცი და ცოტა ხანში მოვალ.
ნინიამ თვალები დახუჭა.გულს ურევდა წამლების სუნი.უცებ პალატის კარი გაიღო და ნაცნობი სურნელო მოსწვდა ნინიას ყნოსვას.
-როგორ ხარ ჭორვეულო?გაუცინა დემეტრემ.
-კარგად მადლობა,პასუხი ისე გასცა რომ თვალები არ გაუხელია.სამაგიეროდ უცებ დაჭყიტა როგორც კი იგრძნო გადასაფარებელი როგორ მოშორდა ტანიდან.
-რას აკეთებ?
-დამშვიდდი ნინია ,ჭრილობა უნდა ვნახო.
-არა,არ მომეკარო.ნინიას თავში მხოლოდ ის უტრიალებდა რომ პერანგის შიგნით სულ შიშველი იყო, რადგან ჭრილობა საკმაოდ დაბლა ჰქონდა და მედდამ საცვალი არ ჩააცვა.
დემეტრე ადვილას მიუხვდა ქალს ფიქრებს.
-ნუ ბავშვობ ამხელა ქალი რა.
-არა მეთქი არ გესმის?დაიძაბა ნინია.
-გოგო ჭრილობა არ უნდა ვნახო?
-მედდას დაუძახე ის ნახავს,ბოლო ხავსს ჩაეჭიდა ქალი.
-მედდამ რა იცის რა როგორ უნდა იყოს ჰა?ეხლა ამ ბავშვური ახირების გამო, რო მრამე გამომრჩეს მერე რა ვქნათ?
-არ მინდა, კარგად ვარ.საერთოდ ცოტნე რატო არ მოდის?ოპერაცია მან არ გამიკეთა?
-მოიცა არაა პრობლემა დავუძახებ ცოტნეს და ის ნახავს შენს ჭრილობას,შენ რა გგონია შენი ავლადიდების ნახვა მინდა?წარბი შეკრა დემეტრემ.
დაიმახსოვრე ეგ ჩემი პროფესიაა და ცოტნე კოდე შენი დაქალის საქმროა.
-მოიცა,გააჩერა კართან მისული ბიჭი ნინიამ.არ დაუძახო ცოტნეს.
-კარგი,დემეტრე საწოლს მიუახლოვდა და პერანგს მოკიდა ხელი.ნინი იმდენად დაიძაბა მუშტები შეკრა.
-დამშვიდდი და მომეცი საშუალება ჩემი საქმე ვაკეთო.ფრთხილად აუწია პერანგი და ჭრილობის დამუშავება დაიწყო.მთელი ამ დროის მანძილზე თვალები არ გაუხელია ნინიას.
-ჩემი არ შეგრცხვეს,ყურთან უჩურჩულა ბიჭმა ნინიას.ეს ყველაფერი მაინც მე მეკუთვნის ასე რომ მოეშვი,სანამ გაიაზრა ქალმა დემეტრეს სიტყვები და თვალები გაახილა ოთახში არავინ იყო.
* * *
მაგიდის ირგვლივ ამჯერად ოთხნი ისხდნენ და სვამდნენ.გიგი დაძაბული სახით უსმენდა ანდროს.
-მოიცა რაღაც ვერ გავიგე მგონი ჰო?გამოდის და გყავს.
-ხო მყავს, ყველა მაინცდამიანც მაგას რატო იგებთ ამ ამბიდან?
-იმიტომ რომ არასწორად იქცევი,ტონს აუწია გიგიმ.ხვდები მაინც რომ ცოლმა გიღალატა?
იცოდა ანდრომ ეს ყველაფერი თუმცა ჯიუტად გაურბოდა მაგ თემას.
-გიღალატა ვიღაც კაცთან და ამ ამბავს შეესწრო შენი და მერე?რისთვის სჯი მაგის გამო?
-შეეძლო სიმართლე ეთქვა.ამოიბურტყუნა ანდრომ.
-იცი რეალურად რა მოხდა?მიხვედი და ჰკითხე იმ არაკაცმა რამე თუ დაუშავა?იოლია ხო დამნაშავის მოძებნა?ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება შენთვის მთავარია ვინმე დასაჯო და არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება.
-არ არის ეგრე გიგი.
-აბა როგორაა? ცოცხალი რომ იყოს აპატიებდი ღალატს?
-არა რათქმაუნდა.
-მაშინ მადლობელიც უნდა იყო იმ გოგოსი, აქამდე რომ არ გითხრა ეგ ყველაფერი.შენი აზრით სწორია მიცვალებულის გამო საკუთარი და გაწირო?
-და თქვენ ხომ მაინც იცით რა გამოიარა დედამ?
-ეხლა სტოპ საუბარში ცოტნე ჩაერია, ლიკა რა შუაშია მამაშენმა თუ ჰორმონები ვერ მოთოკა?
-არ ვიცი,ვისკი დალია ანდრომ.
-კიდევ ერთია მაგ გოგოს მამაშენი საქციელის გამოც სჯი, არადა რომ დაფიქრდე არაა დამნაშავე.რომ გხედავს ისე იბნევა გეგონება მტერს ხედავდეს.
-მომენტ ვარ კიდეც მისი მტერი,არ მინდა რა სასამართლო გაარკვევს ყველაფერს ხვალ.თან ჯერ ვარკვევ,მართლა არის ჩემი და თუ არა.
-ხომ იცი ბრალს დასდებენ.?
-ყველა იმას ვიღებთ რასაც ვიმსახურებთ,წავედი ხვალ გნახავთ,სწრაფად წამოხტა ფეხზე ანდრო და ბარიდან გავარდა.
ნინიამ ვერაფრით შეძლო დაძინება.გამუდმებით სამსახურზე ეფიქრებოდა.ძალიან უგვიანდებოდა წიგნების თარგმნა.გაჭირვებით მივიდა ფანჯარასთან და გარეთ გაიხედა.იმდენად გაიტაცა ფიქრებმა რო კარის ხმაც არ გაუგია.
-რატო ადექი?მოესმა დემეტრეს ხმა.
-აღარ შემიძლია წოლა, როდის გამიშვებთ სახლში?
-ვერ ხედავ სიარულიც კი გიჭირს რომელ სახლზე მელაპარაკები?
-წასვლა მინდა საქმეები მაქვს.
-რატო ბავშვობ?სწრაფად მიუახლოვდა აწურულ ქალს.
-არ ვბავშვობ, უბრალოდ ზოგიერთებივით არ მაქვს ფუფუნება აქ ვიწვე.უნდა ვიმუშავო.
-მაგ ზოგიერთებში მე მგულისხმობ?გაეცინა ბიჭს.
-საერთოდ რა გინდა ჩემგან?
-შენგან რა უნდა მინდოდეს?პაციენტი ხარ და ყურადღებას გაქცევ.ეხლა დაწექი ჭრილობას გადაგიხვევ.
-არა.არც იფიქრო წამოიყვირა ნინიამ და გადასაფარებელი მჭიდროდ მიიკრა ტანზე.
-ღმერთო გაძლება მომეცი,გოგოოო რატო მეჯიუტები ყველაფერზე ?
-არ მინდა რომ მომეკარო არა.
-რატო გული გიჩქარდება?
-იოცნებე,ეხლა კი შეგიძლია მიბრძანდე ჩემი ჭრილობა კარგად გრძნობს თავს.
-ნინი გეყოს უკვე ვბრაზდები.
-მეშინია ხო იცი,შემეშვი არ გესმის? არ მოგცემ უფლებას შემეხო.ხო არ გგონია წინა დამავიწყდა?სამწუხაროა ვიღაც ვიღაცეებში რომ გეშლები მაგრამ არაუშავს მოვაგვარებ მაგას.
-სერიოზულად ეგრე ფიქრობ?ხმა გაუმკაცრდა დემეტრეს.
-ხო ეგრე ვფიქრობ.
-იმაზე სულელი ყოფილხარ ვიდრე მეგონე.
-გაეთრიე აქედან.იკივლა ნინიამ აღარ მინდა შენი სახის დანახვა აღარ მინდა.
-მართლა სულელი გოგო ხარ და შენზე დროის დახარჯვაც არ ღირს,ამხელა ქალს ის ვერ გაგირკვევია როგორ გექცევიან.
კი ბატონო ჩვენი ურთიერთობა აქ დასრულდა კარგად იყავი.თითქმის უყვირა დემეტრემ და პალატიდან უკანმოუხედავად გავარდა.
* * *
დილით საკმაოდ ადრე გამეღვიძა.ნელა წამოვდექი და მისაღებში დივანზე ჩაძინებულ ცოტნეს თავზე დავადექი.
-კარგად გეძინა?
-საწოლში ძილის უფლება არ მომეცი და მთქნარებით წამოდგა ფეხზე.
-ჯერ ადრეა ეგ და მერე დავფიქრდები მაგაზე.
-დაფიქრდება გოგო,ნეტა შენ ვინ რას გაკითხებს?
-ზედმეტი მოგდის ბარათელო.
-ეხლა ნაღდად მომივა ზედმეტი,სწრაფად ამიტაცა ხელში და დივანზე დამაგდო.
-რას აკეთებ?თვალები გამიფართოვდა.
-გიღუტუნებ,სერიოზული სახით დამაჩერდა ცოტნე და ჩემი წვალებაც დაიწყო.
-არა არა გამიშვი გთხოვ.ვკისკისებდი და უაზროდ ვიქნევდი ხელ-ფეხს.
-როგორ ვცხოვრობდი აქამდე უშენოდ?ყელში მაკოცა ბარათელმა.
-შენ ჩემი აუხდენელი ოცნება ხარ.
-რაღა აუხდენელი, ნახე რა ბიჭი ჩამიგდე ხელში.
-ბიჭი აბაა?კბილები ეხლა ამოგდის რაღა ბიჭი 35 წლის კაცი ხარ უკვე,გამეცინა მის სახეზე.
-ხოდა მითუმეტეს, თუ ამხელა ვარ დროა უკვე ცოლის მოყვანის.
-სამსახურში არ მიდიხარ?თემის გადატანა ვცადე.
-ეხლა შენ თემა გადამიტანე თუ რა ქენი?არა ჯერ სპორტ დარბაზში უნდა წავიდე და მერე ერთ ადგილზე უნდა წაგიყვანო.
-კარგი თანახმა ვარ.
-მაშინ ახტი ეხლა და ყავა გამიკეთე.ფეხზე წამომაგდო და თვითონ ღიღინით გაემართა სააბაზანოსკენ.
* * *
-აქ რატო მოიყვანე?
-აბა სად წამეყვანა გიგი?გონება დაკარგა თან მთვრალი იყო.
-გამოდის ღელავ მასზე.
-არავითარი ღელვა,ვინც არ უნდა იყოს ქალია მე კიდე ქალის პატივისცემა არ დამვიწყებია.
-იცი რა ვერ გავიგე?რაში დასჭირდა დედამისს ეს ტყუილი?
-არ ვიცი,იმედია გავარკვევ და იმედია ამ ამბავს ჩემი ცოლის საქმესთან საერთო არაფერი არ აქვს.
-ქალი რომლის გამოც ეხლა ასეთი სიტუაციაა შექმნილი გღალატობდა.ვერ ხვდები მაგდენს?კი ბატონო მისი მკვლელი უნდა დაისაჯოს მაგრამ ლიკას გაუბედურების ხარჯზე?
ხვდები ხო რამდენი სიბინძურე გაჟღერდა მისი მისამართით?
-არ მანაღვლებს გიგი.უაზრობაა შენი მოსაზრება უკანასკნელი ქალიც რომ იყოს არასდროს შევხედავ გაიგე რაა.ჯერ იმიტო რო ბევრი ბურუსით მოცული სიტუაციაა.კაცი რომელიც ემუქრებოდა შეიძლებოდა მისი შვილის მამა ყოფილიყო და ამავდროულად ჩემი ცოლის მკვლელიც.სიმართლე თუ გინდა რო ვუყურებ ზიზღის გრძნობა მეუფლება მასშიც სალოს მკვლელს ვხედავ.ის იქ იყო გესმის?უყურებდა როგორ დალია სული.
-ნუ ურევ ანდრო რაღაცეებს ერთმანეთში.მე გთხოვ რო ცოტა დაინდო ეს გოგო.
-მე არაფერი მჭირს დასანდობი.ოთახში ლიკას ხმა გაისმა.ბიჭები სწრაფად მიბრუნდნენ გაფითრებული ქალისკენ.
-კარგია რო გაიღვიძე.იმედია ამის შემდეგ თავს გააკონტროლებ დალევისას და ჩემი სათრევი არ გახდები.
-მე არ მითხოვია შენთვის დახმარება.გულზე მოგეშვა ხო და ძმა რო არ ვართ
-სიმართლე გითხრა კი მომეშვა.ნამდვილად არ მინდოდა შენნაირი და მყოლოდა.
-მე როგორი ვარ?ტონს აუწია ლიკამ.რა იცი ჩემზე?
-ბინძური ხარ.იღრიალა ანდრომ.მატყუარაც,კიდე კაცმა არ იცის რამდენ რამეს გავიგებთ სასამართლოს დამთავრებამდე.
-არაკაცი ხარ ანდრონიკე პირველო.--არ გაბედო.იღრიალა ბიჭმა და გაუაზრებლად გაარტყა ლიკას ხელი.
-შენ ბიჭო შ...გ ხო არ გაქ?ეცა გიგი
რას აკეთებ ანდრო რა გჭირს?მესმის ცუდ დღეში ხარ მარა კაცის სახეს ნუ დაკარგავ გთხოვ.
-კიდე ერთხელ რო შეეხო ჩემს კაცობას მართლა მოგკლავ.კბილებში გამოსცრა და გარეთ გავარდა.გიჟივით მართავდა მანქანას,სახე ლიკაზე მეტად სტკიოდა და გულიც"რა გჭირს ანდრო რა ასეთი ცხოველი როდიდან გახდი" მანქამა გზიდან გადაიყვანა და თავი საჭეს ჩამოადო.
* * *
ლიკა კარგად ხარ?მიუბრუნა უაზროდ გაშეშებულ ქალს გიგი
-კი კარგად.
-მოდი ყინულს დაგადებ.
-არა უნდა წავიდე.კარისკენ გაიწია ლიკა
-დამელოდე მე წაგიყვან
-არა იყოს ნუ წუხდები
-არ გრცხვენია?რა შეწუხებაა დამელოდე ერთი წუთით.გასაღებს ავიღებ და წავიდეთ.
მანქანაში ხმას არცერთი იღებდა,ბოლოს ისევ გიგიმ დაარღვია სიჩუმე.
-ანდრო არ არის ცუდი ბიჭი.უბრალოდ რთული პერიოდი აქვს.
-არვ მე მაქვს იოლი გიგი.
-ვიცი მესმის შენი.დამიჯერე გადაუვლის
-ვეზიზღები ეს არ გაუვლის.ლიკამ ნერვიულად ახლართა ხელები ერთმანეთში.
-აი აქ გამიჩერე.ხელით ანიშნა კორპუსზე.
-მადლობა რო მომიყვანე.
-არაფერს.ჩათვალე შენი ძმა ვარ.ნამდვილად არ ვიტყოდი უარს შენნაირ დაზე.
ლიკას თვალები აუცრემლიანდა.მადლიერი მზერით გახედა და მანქანიდან გადავიდა.ყველაზე რთული წინ ელოდა ლილისთან საუბარი.კარები ფრთხილად შეაღო და ტელევიზორთან მჯდარ ქალს წინ დაუდგა.
-ლიკა?რა გჭირს?
-რატო მოგვატყუე?საშინლად ცივი ხმა ქონდა ქალს
-რაზე.მეუბნები?
-არ გინდა დედა ვიცი სიმართლე.რატო მომატყუე ვითომ მე და ანდრო და-ძმა ვიყავით?
-საიდან გაიგე?ანერვიულდა ქალი
-ანდრომ გაიგი მამამისს ესაუბრა.დედა ამიხსენი რა ხდება?
-არ მინდოდა მაგ ბიჭს შენთან რამე ურთიერთობა ჰქონოდა.
-რა ურთიერთობა ადამიანო ხვდები რა გააკეთე?
-დაგიცავი.აღარ დავუშვებდი რომელიმე პირველს ჩვენთან შეხება ჰქონოდა.
-რას ქვია რომელიმეს?რა გაკავშირებდა მაგ ხალხთან?
-მე დ ანდრონიკეს მამას ერთმანეთი გვიყვარდა.
-მერე?სკამზე ჩამოჯდა ლიკა
-არც არაფერი მიმატოვა და სხვა მოიყვანა ცოლად.
-მერე მაგიტო მომატყუე? შური იძიე?რა გეგონა რო მე და ანდრო
-რატომაც არა?ველაფერი შეიძლება მომხდარიყო.შენი დაცვა მინდოდა
-რისგან დედა რისგან?იცი რა ცუდად ვიყავი?თავს ვიდანაშაულებდი რო ძმის მიმართ ლტოლვა მქონდა.ხვდები მაინც?
-ვიცოდი.იკივლა ლილიმ ვიცოდი რო გიყვარდა ეგ ბიჭი.სწორედ ეს არ მინდოდა რო მომხდარიყო
-დაწყნარდი გაამართლა შენმა გეგმამ ,ანდრონიკე ვერ მიტანს.ასე რომ.სანერვიულო არაფერი გაქ ქალბატონო ლილი.
-ლიკა შვილო.
-არ გინდა.ფეხზე წამოდგა ლიკა და ოთახისკენ წალასლასდა.
* * *
ცოტნემ გაბადრულმა გადახედა კაბინეტში შეკრებილ ძმაკაცებს.
-აბა რა ხდება ცოტნე?
-ბიჭებო თქვენი დახმარება მჭირდება
-როცა გინდა და სადაც გინდა.გაეცინა გიგის
-დღეს მჭირდებით ისე როგორც არასდროს.მოკლედ თეიკოს ხელი უნდა ვთხოვო
-რა?წყალი გადასცდა დემეტრეს.გვეღირსა?
-ნუ მაიმუნობ.თვითონ არ იცის მოკლედ უნდა მიშველოთ.
-კარგი ჩვენ რა გვევალება?დაინტრესდა დემეტრე
-პირველ რიგში ბეჭედზე მივდივართ.მერე გოგოები უნდა მომიყვანოთ დათქმულ ადგილზე.
-ეგ ადვილი არაა.გაეცინა გიგის
-მიდი ძმა მიდი ამდენი ცუდის მერე ძლივს კაი ამბავი გავიგე.ფეხზე წამოდგა ანდრონიკე.რესტორნის საქმეს მე მოვაგვარებ.გოგოებთან შენ
ჩააწყე საქმე და საღამოს გნახავთ.
* * *
ლიკას ღრმად ეძინა თუმცა ტელეფონის ხმამ მალევე მოიყვანა აზრზე.ხელის ფათურით მოძებნა მობილური და უპასუხა.
-ლიკა გაისმა ცოტნეს ხმა
-მშვიდობააა ცოტნე?თეიკო კარგადაა?
-კი კი მისმინე.ბარათელმა დაწვრილებით აუხსნა სიტუაცუა უკვე კარგად გამოფხიზლებულ ქალს.
-აბა მქონდეს შენი იმედი?
-აბა რაა სიძე.გაეცინა ლიკას და ხალისით წამოხტა ფეხზე.
დილიდან კარგ განწყობაზე ვიყავი,სულ ღიღინით დავალაგე სახლი მოვიმარაგე პროდუქტები და საღამოს დაღლილი მივესვენე დივანზე,ის იყო ტელევიზორის ყურებას ვაპირებდი რო ჩემი ტელეფონი ამღერდა.
-გისმენ ცოტნე.
-მისმინე ფერია 1 საათში მოგაკითხავ და მზად დამხვდი.
-სხვა დროს რო იყოს არა?დავიღალე ძალიან
-არ გამაგონო.მიდი ახტი ეხლა და ერთ სათში მანდ ვარ.კარგი?
-კარგი კარგი.
-მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ.კიდე დიდხანს მეჭირა გათიშული ტელეფონი ხელში და სივრცეს ვუღიმოდი.
* * *
რესტორანში ყველაფერი თითქმის მზად იყო.ბიჭების მონდომებამ შედეგი გამოიღო.
-მეჩვენება თუ გაბრაზებული ხარ?დემეტრეს გვერდით ჩამოჯდა გიგი
-არ გეჩვენება.
-რამე მოხდა?
-მოხდა.ეს ლაწირაკი ძალიან მიშლის ნერვებს.გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა დემეტრემ
-ვინ ლაწირაკი??გაეცინა გიგის
-ნინია სხვა ვინ.
-ლაწირაკია ბიჭო ეგ?რაო არ მიყვარხარო?არ გაჭრა შენმა თვალების პრაწვამ?
-ეხლა მაგრად გცემ.გაეცინა დემეტრესაც.არადა მგონი ცხოვრებაში პირველად მომეწონა სერიოზულად ადამიანი.
-კიდე კაი ცოტნეს ამბავი მაინც მოგვარდა.თქვენც მოგხედავთ. ვატყობ სხვა მისია არ მაკისრია.ბოლოსდაბოლოს დაღვინდით რა და დამასვენეთ მეც.
-კაიი ნუ გასვანდები ეხლა.ხელი მეგობრულად დაკრა მხარზე და დარბაზში შემომავალ ნინიას გახედა.
* * *
მართლაც ზუსტად ერთ საათში ამღერდა ჩემი ტელეფონი.ბედნიერმა შევათვალიერე საკუთარი თავი სარკეში დ კმაყოფილი დავეშვი კიბეზე.
-ულამაზესი ხარ.გამიცინა მანქანაზე მიყრდნობილმა ცოტნემ
-ნუ აჭარბებ.მეტყვი სად მივდივართ?
-ვივახშმოთ.ცოტა ვისაუბროთ და მერე დაგაბრუნებ სახლში მი გეშინია.
-შენს გვერდით არაფრის მეშინია არასდროს.ისე გოგოებს ვურეკავდი და არ მიპასუხა არცერთმა ხო მშვიდობააა ნეტა?
-მოეშვი ეხლა ნერვიულობას მშვიდობა აქვთ დარწმუნებული ვარ.
მანქანა ერთ-ერთ რესტორანთან გააჩერა.ცოტნემ კარი გამიღო და დარბაზში შემატარა.გაკვირვებულმა მოვავლე თვალი ირგვლივ,ჩვენს მეტი არავინ იყო დარბაზის შუაში კი ორ კაცზე იყო მაგიდა გაშლილი.
-მარტო ჩვენ ვართ?რა ლამაზია აქაურობა.
-მიყვარხარ.უკნიდან ჩამეხუტა ცოტნე.მინდა მუდამ ასეთ ბედნიერს გხედავდე,ყოველთვის ჩემს მკლავებში მოქცეულს და მხოლოდ ბედნიერებისგან ატირებულს.
-მადლობ.ძლივს გასაგონად ამოვიჩურჩულე.
-მადლობ შენ რომ არსებობ ჩემს ცხოვრებაში.
ცოტნემ ოდნავ მიბიძგა და მაგიდისკენ გავემართეთ.სკამი გამომიწია და ხელზე მაკოცა
-მე გავალ ერთი წამით და ეხლავე დავბრუნდები.გამიცინა ბარათელმა
უცებ ხელის შეხება ვიგრძენი,გაკვირვებულმა მივიხედე უკან და როგორც კი ეშმაკურად მომღიმარი ლიკა დავლანდე სწრაფად წამოვხტი ფეხზე.
-ლიკაა აქ რა გინდა?მშვიდობააა?
-ხო იცი როგორ მიყვარხარ და არა მარტო მე ამათაც.
ხელი უკან გაიშვირა და სუსტი განათების ფონზე ძლივს გავარჩიე მათი სახეები.გიგის დემეტრეს და ანდრონიკეს ვარდები ეკავათ ხელში ნინიას კი უამრავი გულის ფორმის ბურთი
-რა ხდება ლიკა?თვალები ამიცრემლიანდა ბედნიერებისგან.ვხვდებოდი რაღაც სასწაული უნდა მომხდარიყო.
-ცოტნე სადაა?
-შენს უკან.გამიცინა ლიკამ და სწრაფად მიმატრიალა.აქ კი გულმა ერთი დარტყმა გამოტოვა.ცოტნე ჩემს წინ დაჩოქილოყო და უალამაზესი ბეჭედი ეჭირა.
-ღმერთო ცოტნე.პირზე ავიფარე ხელი
-გამომყვებო ცოლად?
გაოგმებისგან მოძრაობის უნარი დავკარგე.ცრემლები შეუჩერებლად მომდიოდა,ამხელა სიხარულს ვეღარ ვიტევდი.ბოლოს ძლივს ამოვიღე ხმა
-მინდა ვიყო ბედნიერი,ყოველთვის ვეყრდნობოდე შენს მკლავებს და ვტიროდე ბედნიერებისგან.თანახმა ვარ ცოლად გამოგყვე.
ცოტნე სწრაფად წამოხტა ფეხზე და ხელში ამიყვანა.დარბაზში სასიამოვნო მელოდია გაისმა.
-ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ.
-გილოცავთ გვრიტებო.გადაგვეხვია ანდრონიკე.მოსამართლე გელოდებათ.
-რა მოსამართლე?სულ დავიბენი
-ხელს ვაწერთ.თვალი ჩამიკრა ბარათელმა და დარბაზის კუთხისკენ გამახედა სადაც ყვავილევის ხეივანი იყო მოწყობილი და მოსამართლე ჩვენ გველოდა.ხელის მოწერის ცერემონიამ მშვიდად ჩაიარა,ჩემი მეჯვარე ლიკა იყო ცოტნესი კი გიგი.
-ეხლა კანონიერად ჩემი ხარ ყურში ჩამჩურჩულა ცოტნემ და მაკოცა.
ლიკა გაღიმებული უყურებდა ბედნიერ წყვილს და ღვინის სვამდა.მუქი მაკიაჟის მიუხედავად სახეზე მაინც ეტყობოდა ანდროს ხელი.ყველანაირად ცდილობდა ბიჭს თვალში არ მოხვედროდა.ეხლაც ყველაზე ჩაბნელებული კუთხე აირჩია და იქიდან იზიარებდა მეგობრების ბედნიერებას.
-საკუთარ თავს ემალები?მოესმა ანდრონიკეს ხმა.
-ნეტა შემეძლოს.
-ესაუბრე დედაშენს?რატო მოიტყუა?
-ჩემი დაცვა უნდოდა.
-რისგან?ხო გაგიგია რასაც დასთეა იმას მოიმკი.დედაშენი ყველა შენი უაზრობისგან ვერ დაგიცავს.
-ერთში მართალია შენგან ნამდვილად მჭირდება დაცვა.ამიტომ მოვითხოვ რო ახლოს არ გამეკარო და თვალში არ მომხვდე ზედმეტად თორე სასამართლოზე აღარ მოვალ.კბილებში გამოსცრა ქალმა
-მაშინებ?იცი რას გიზამს მოსამართლე?
-მეტყობა რო მეშინია?ან რამე მაქვს დასაკარგი?ჩემი ნებით დავბრუნდი კოშმარში რომელსაც ამდენი წელია ვებრძვი.ეჭვი შეიტანეს ჩემს პატიოსნებაში,ორჯერ გამარტყი.შენი აზრით არსებობს მიზეზი უკან დახევის?
-ნუ მემუქრები.ტონს აუწია ბიჭმა
-თორე რას იზამ.კიდე გამარტყავ?ნაკლებად მადარდებს და იცი რატო?შ3ნ ჩემს თვალში ფასი დაკარგე ანდრონიკე პირველო.
თვალი ჩაუკრა ბიჭს და ჭიქაში დარჩენილი ღვინო სულმოუთქმელად დალია.
* * *
ნინიამ მალულად გააპარა მზერა დემეტრესკენ,რომელიც ცოტნესთან საუბრით ირთობდა თავს.რატომღაც ნანობდა მის სიტყვებს,ხვდებოდა რო ბიჭს სერიოზულად აინტერესებდა თუმცა არ უნდოდა ამდენად ახლოს მიეშვა,გაჭირვებით წამოდგა ფეხზე და მათი მაგიდისკენ დაიძრა.
-მე წავალ გვიანია და დავიღალე.
-მე წაგიყვან.ფეხზე წამოდგა დემეტრე
-არ შეწუხდე ჩემით.
-შენს გამო არც ვწუხდები,თვითშეფასების მაღალი დონე გქონია.
ნინიას თვალები აუცრემლიანდა დ გასავლელისკენ დაიძრა.უნდოდა სწრაფად გასცლოდა აქაურობას ფუმცა ჭრილობა ყოველ წუთას ახსენებდა თავს.მოულოდნელად კიბეზე ფეხი გადაუბრუნდა და დემეტრეს ძლიერი ხელები რო არა საავადმყოფოს ვერ აცდებოდა.
-გამიშვი ხელი.უკვე ატირებულმა გაიბრძოლა
-დაწყნარდი.საკმაოდ მკაცრად ჩაილაპარაკა ბიჭმა და ნინია ბუმბულივით აიტაცა ხელშ
დემეტრემ ატირებული ქალი მჭიდროდ მიიკრა გულზე და კიბეზე დაეშვა.პირველად იყო ნინია ასე ახლოს მამაკაცთან და გული ამოვარდნას ჰქონდა.ემოციებს ვერ აკონტროლებდა და ხმით ტიროდა.მშვიდად მიიყვანა ბიჭმა მანქანამდე,კარი გააღო ჩასვა და რემენიც კი მისი ხელით შეუკრა.მანქანას მეორე მხრიდან მოუარა და საჭესთან დაიკავა ადგილი.
-ნინ რა გატირებს?კარგი ეხლა შენი ცრემლები ვის გაუგია.
-მაპატიე.ძლივს გასაგონად ამოიჩურჩულა ნინიამ
-რა გაპატიო?გაეღიმა ბიჭს
-ჩემი სიტყვები საავადმყოფოში.ცუდად არ მინდოდა გამომსვლოდა.უბრალოდ მე...არ ვარ მიჩვეული მსგავს სიტუაციებს.
-გასაგებია.დაწყნარდი ეხლა შენ თორე გული მისკდება შენ ცრემლებს რო ვხედავ.
-მადლობა ყვრლაფრისთვის.გაიღიმა ნინიამ
-მისმინე ერთი კარგი აზრი მაქვს.მოდი სადმე.მშვიდ გარემოში ყავა დავლიოთ და უკეთ გავიცნოთ ერთმანეთი რას იტყვი?
ნინია მიხვდა რო ვინმესთან საუბარი ნამვილად სჭირდებოდა.ისიც იცოდე რო დემეტრე ის ადამიანი იყო რომელიც ყველაფერს გაუგებდა.
-დავლიოთ ყავა.დაეთანხმა ნინია და სავარძელზე კომფორტულად მოკალათდა.
* * *
-ცოლ-ქმარი ვართ გჯერა?შემომცინა ცოტნემ და სახლის კარი შეაღო.
-მობრძანდით თქვენს ბინაში.დღეიდან შენ ხარ აქაურობის დიასახლისი.
-დიდი პატივია.ძალიან დავიღალე
-ხოდა დავისვენოთ.გამიცინა ბარათელმა და ხელში ამიტაცა
-რას აკეტებ გადაირიე?
-ისე დამძიმდი ხო იცი შენ.წარბი აწია ცოტნემ
-რაა?ანუ მაგითი იმის თქმა გინდა რო გავსუქდი?
-ნუ ფართხალებ ერთი არ დამივარდე.გასუქდი მერე მე მაინც მეყვარები.
-ვითომ?ალმაცერად გავხედე ბარათელს.
-მორჩი ეხლა მაიმუნობას და შედი შხაპი მიიღე.პირსახიცი და ხალათი მან კიდია.კარადისკენ მიმითითა
ცხელმა შხაპმა დაძაბულობა სულ მომიხსნა.სადღაც გამიგია რო ყველა ადამიანს აქვს მისი წილი ბედნიერება,ხოდა მე უზომოდ ბედნიერი ვიყავი.ფრთხილად დავკეტე დუში და მივაყურადე,ოთახიდან ხმა არ ისმოდა."იმედია დაეძინა"შვებით ამოვისუნთქე და თამამად შევედი საძინებელში.ცოტნე არსად ჩანდა,ის იყო თმების გაშრობას მოვრჩი რო ძლიერი ხელების შემოხვევა ვიგრძრნი და წამოვიკივლე
-ცოტნე რას აკეთებ?
-შენი აზრით რას აკეთებს ახალი ცოლ-ქმარი პირველ ღამეს?
-იცი მე...საშინლად ავწითლდი სახეზე
-არ მითხრა ეხლა რო ჩემი გრცხვენია.
-კარგი გეყოს.ხელი ვკარი და.საწოლისკენ მივბრუნდი
-რა მეყო რა მეყო ეხლა იწყება რაც იწყება.გამიცინა და ხელის კვრით დამაგდო საწოლზე.
* * *
დემეტრემ ერთ-ერთ მყუდრო კაფესთან შეაჩერა მანქანა და ნინიას გადმოსვლაში დაეხმარა.
-მომიყევი შენზე რამე.საუბარი წამოიწყო ბიჭმა
-მოსაყოლი არც მაქვს პრინციპში არაფერი.ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ.
-არაჩვეულებრივი ენით.
-კარგი ეხლა.გაეცინა ნინიას.რა ჩემი ბრალია ტუ თა დაცვის ინსტინქტი მიმუშავებს
-ეგ მომწონს კიდეც.ქალს უნდა შეეძლოს ტავის დაცვა.ნებისმიერ სიტუაციაში
-დემეტრე მართლა არ ვიცი მადლობა რითი გადაგიხადო.სხვა შენს ადგილას
-ნუ მიხდი მაგ მადლობებს ყოველ წუთას.სხვა ჩემს ადგილას იგივეს გააკეთებდა.უთქვამს ვინმეს რო ძალიან ლამაზი ხარ?
-ეხლა ეს რა იყო?გარცინა ქალს.ძალიან ბანალურია ბატონო დემეტრე.მოძველდა ქალის შებმის ეგ ხერხი
-ოხხ ენა რო არ გქონდეს.კომპლიმენტის თქმაც აღარ დამაცადო ეხლა.
-მართლა კარგია შენთან ყოფნა,მაგრამ საქმე მელოდება.ამ ოპერაციის გამო წიგნის თარგმანიც დავაგვიანე.
-კარგი წავიდეთ.ჩემი ტელეფონის ნომერი შენს მობილურში ჩავწერე და თუ რამე დაგჭირდეს დამირეკე ნებისმიერ დროს.
-მადლობ დემეტრე
-კიდე ერთხელ მომიხდი მადლობას და ისევ გაგაბრაზებ იცოდე.დარმუქრა ბიჭი და მიმტანს გაუღიმა.
ლიკამ სწრაფად აირბინა საფეხურები და კართან შედგა.სახლის კარი შეღებული იყო არადა ახსოვს რო დაკეტა.ლილიც დილით სოფელში გააცილა და ის ვერ იქნებოდა.გუმანით მიხვდა ვინც ესტუმრებოდა,რაც სასამართლო დაიწყო მას მერე ელოდა მის გამოჩენას.ინსტინქტურად ამოაცურა ჯიბიდან მობილური და ვიდეო გადაღება ჩართო.ღრმად ჩაისუნთქა და სახლში შევიდა.არც შემცდარა სავარძელში მომღიმარი დავიტ წერეთელი იჯდა.
-შენ აქ რას აკეთებ?
-წყნარად ლამაზო წყნარად.
ლიკასლ სერაფად მიტრიალდა და ტელეფონია წიგნების ტაროზე შეუმჩნევლად დადო.
-რატო მოხვედი?
-შრნ რატო არ დააჭირე ენას კბილი?ხმა გაიმკაცრა კაცმა.
-შენი არ მეშინია და არვ შენი მუქარების.
-დიდი ხანია აღარ გეშინია?
-მკვლელი ხარ და ციხეში უნდა იჯდე.შენ მოკალი ანდრონიკეს ცოლი და მერე მე მაიძულე გავჩუმებულიყავი
-ხო მოვკალი მერე?შენც უნდა მომეკალი.მაგაში ნამდვილად შევცდი,რა გგონია ანდრონიკე დაგიცავს?
-არაა შენი საქმე.წადი აქედან.ხმა აუკანკალდა ლიკას
-ისე არ წავალ ჩემი რო არ გავისწორო.გახსოვს რა გითხარი?მასინდელი მონაგონი იქნრბა მეთქი თუ ხმას ამოირებდი.
-ხელი არ მახლო გიჩივლებ.
დათო გადაიხარხარა.
-რა სულელი ხარ გოგონი.მე ეხლა აქ არ ვარ,მოწმეები მყავს რო ამ წუტას ერთ ერთ რესტორანში ვიმყოფები ძმაკაცის დაბადების დღეზე.ამას ყველა იქ მყოფი დადასტურებს.
-სასამართლოს.მოატყუებენ?
-ფული ყველას ატყუებს ლამაზო.მერე ჩემი ასვოკატი დაამტკიცებ რო თვითონ მიიყენე დაზიანებები და შენი ფსიქიკური მდგომარეობას დამტკიცდება.
-ავადმყოფი ხარ.იყვირა ლიკამ და გაქცევა სცადა თუმცა მამაკაცმა სწრაფი რეაგირება მოახდინა და ლიკამ იგრძნო როგორ აეწვა ლოყა.
* * *
დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გამომაღვიძა.გაჭირვებით გადავბრუნდი გვერძე და დაძინებულ ცოტნეს სახეზე მივეფერე.
-მოისვენე.გამიცინა ბარათელმა
-გითხარი რო მიყვარხარ?
-კარგად ხარ?გულზე მიმიხუტა ცოტნემ.რამე ხო არ გტკივა?
-არა კარგად ვარ.
-მაშინ ავდგეთ და გზას გავუდგეთ.
-სად? გაკვირვებულმა წამოვყავი თავი
-წყნეთში მივდივართ ჩვენ და სასამართლოს მერე ჩვენებიც ამოვლენ.
-აუ რა მაგარია.სწრაფად წამოვხტი ფეხზე.იმდენი ვერ გავიაზრე რო სულ შიშველი ვიყავი,როგორც კი ცოტნეს გაფარფოებულ თვალებს წავაწყდი მხოლოდ მას მერე გავიაზრე როგორ ვიდექი მის წინ
-გინდა გულმა დამარტყას?ამოიბურტყუნა ცოტნემ და სწრაფად დამაგდო საწოლზე.
* * *
ნინიამ მთელი ღამე ვერ დაიძინა,მოუსვენრად იყო გული ცუდს უგრძნობდა.ჯერ თეიკოსთან დარეკვა გადაწყვიტა მაგრამ მერე გადაიფიქრა.ლიკას ურეკავდა მაგრამ არ უპასუხა.ამ ფაქტმა მართლა შეაშინა და სწრაფად გამოიცვალა ტანზე.გზიდან დემეტრეს დაურეკა
-ხო ნინია კარგად ხარ?მოესმა ბიჭის ნამძინარევი ხმა
-ბოდიში რო გაგაღვიძე.შეგიძლია ერთ ადგილას გამომყვე?
-ხუთ წუთში მანდ ვარ.
მართლაც საკმაოდ მალე გაჩნდა დემეტრე ნინიას კორპისთან და აფორიაქებულ ქალს გაუღიმა.
დემეტრემ ნინიას ფეხებთან გააჩერა მანქანა და ანერვიულებულ ქალს გახედა.
-აღარ იტყვი რა მოხდა?დამელია სული
-რაღაც მოხდა გული ცუდს მიგრძნობს.ჯერ ცოტნეთან მინდოდა დარეკვა მაგრამ გადავიფიქრე.
-კაია რო გადაიფიქრე თორე მართლა მოხდებოდა რაღაც ცუდი.გაეცინა დემეტრეს
-მე სერიოზულდ ვსაუბრობ ადამიანო..მოკლედ ლიკაც არ მპაუხობს
-იცი რომელი საათია? რვა ეხლა გახდა ნინია.სძინავს ალბათ
-შენ არ გესმის.ეს ჩემი ახირება არ არის.გული მიგრძნობს რაღაც ხდება.წამიყვანე გთხოვ ლიკასთან
-კარგი დაწყნადი წავიდეთ ლიკასთან,მაგრამ იქიდან რო გამოგვყრის ყავას იკისრებ.
ნინია ვერაფრით მშვიდდებოდა.თითებს ერთმანეთში ხლართავდა და გამუდმებით მანქანის სპიდომეტრს უყურებდა.
-ნინია მოეშვი მაგ თითებს და დაწყნადი თორე არსად არ წაგიყან.ხმა გაიმკაცრა დემეტრემ
-მაპატიე,უბრალოდ ვაიმე მგონი სულ გავაფრინე.ამოიოხრა ქალმა
* * *
ბედნიერმა შევაღე სახლის კარი და ჩანთა საკიდზე დავკიდე,ირგვლივ მიმოვიხედე და სასიამოვნო ენერგიით დავიმუხტე რამდენ კარგ მოგონებას იტევდა ეს სახლი.
-რაზე ჩაფიქრდი? ჩამეხუტა ცოტნე
-არაფერზე ისე უბალოდ.შენი აზით რამე არსებობს სამუდამო ამ სამყაოში?
-კი არსებობს.ჩვენი სიყვარული,გულში ჩამიკრრა ბარათელმა
-როდიდან გახდი ასეთი რომანტიკოსი?ცხვირზე ხელი ავკარი ცოტნეს
-შენ ხო არ აცდი ადამიანს ნორმალური დარჩეს.მშია ცოლო
-ეგრე ნუ შვები.წამომცდა უნებუურად და გავწითლდი
-როგორ ცოლო/? გაბნევ?
-გეყოს ეხლა გამატარე სამზარეულოში ვახშამს მოავამზადებ.
-ვინ გიჭერს?გაიკვირვა ცოტნემ
-რა საზიზღარი ხარ.ხელი ვკარი მკერდზე და სამზარეულოსკენ გავიქეცი.
* * *
-აი აქ გააჩერე,ერთ ერთ კორპუზე მიუთითა ნინიამ და გაუჩერებელი მანქანიდან გადახტა,
-ვახ ჩემი ყველა გადარეული მე რატო მხვდება?ამოიფრუტუნა დემეტემ და თვითონაც ნინიას მიჰყვა
-დემეტრე შეხედე კარი ღიაა. ტირილის ნოტები შეერია ხმაში ნინიას და სწრაფად შევარდა სახლში.
-ვაიმე. იკივლა ნინიამ და ლიკასთან ჩაიმუხლა.მიშველე დემეტრე გონზე არ არის.
ერთი ნახტომით გაჩნდა ბიჭი ნინიასთან და ლიკას პულსი გაუსინჯა.
-ცოცხალია ნუ გეშინია სასწრაფოში დარეკე ჩქარა.უყვირა ფერდაკარგულ ნინიას და მობილური მიაჩეჩა ხელში.
* * *
გიგიმ მშვიდად დაიარა სავაჭრო ცენტრი.ყველა საჭირო ნივთი შეიძინა და ავტოსადგომისკენ გაემათა.მოგვიანით გაახენდა რომ პლასტიკური ბარათი გამყიდველს დაუტოვა.კარგად შეიკურთხა და ცენტრში შებრუნდა.ბიჭის ყურადღება მისკენ მომავალმა გოგონამ მიიქცია,რომელიც აშკარდ ღელავდა.გიგიმ გაზრებაც ვერ მოასწრო,რო გოგო კისერზე ჩამოეკიდა.
-საყარელი რატო დაიგვიანე?
-რა?პირი დააღო ბიჭმა
-დამეხმარე გთხოვ.ხმადაბლა უჩუჩულა გოგომ დ გიგიმ მათკენ მომავალი სამი ბიჭი დალანდა.სწრაფად გაიზრა სიტუაცია და გოგოს ხელი შემოხვია.
-ძალიან გალოდინე?ხო არ შეგაწუხეს?თალებში ჩააჩერდა აკანკალეულ ქალს
-არც ისე მთავარია მოხვედი.
ბიჭებმა რეალურად შეაფასეს მათი შესაძლელობი და წყვილს გაშორდნენ.
-მადლობთ.დაიმორცხა გოგომ
-არაფერს მუდამ თქვნს სამსახურში გიგი დევდარიანი
-ლეა ონიანი.
-სვანი.გაეცინა ბიჭს
-თქვენც.ეხლა წავალ და მართლა მადლობთ
-იმედია კიდევ გნახავთ.
-თბილისი პატარაა.გაუცინა ლეამ და კიბეზე დაეშვა
ნინია ნერვიულად დადიოდა საავადმყოფოს დერეფანში და უხმოდ ტიროდა.
-ნინია
-როგორ არის დემეტრე?
-წამოდი კაბინეტში ვისაუბროთ.ხელი მოხვია დემეტრემ ატირებულ ქალს
-არაფერი დამიმალო გთხოვ.როგორ არი?
-მოკლედ მაგრადაა ნაცემი.ხომ ნახე სახე სულ დალურჯებული აქ,გარდა მაგისა 2 ნეკნი აქვს გატეხილი.
-ღმერთო ჩემი გოგო,დემეტრე ის...ანუ
-დამშვიდდი ძალადობის კვალი არ აქვს.
-კიდე კარგი.შვებით ამოისუნთქა ნინიამ.ეხლა კი პოლიციაში დავრეკავ
-დაიცადე.მოდი დაველოდოთ როდის მოვა გონზე,
-დამნაშავე უნდა დაისაჯოს.ხომ ხვდები რომ ეს ყვლაფერი სასამათლოს უკავშირდება.როგორ ვთხოვე შეშვებოდა ამ საქმესს.
დემეტრე ფეხზე წამოდგა და ნინიას გვერდით დაჯდა,უცებ კარი მედდამ შემოაღო.
-ბატონო დემეტრე პაციენტმა გაიღვიძა და ვინმე ნინიას ნახვას ითხოვს,
-ეხლავე ფეხზე წამოხტა ქალი და სირბილით გაემართა პალატისკენ.
* * *
ანდრონიკეს ღრმად ეძინა თუმცა ტელეფონის ხმაზე უცებ შეფხიზლდა.
-მშვიდობა გაქ ბიჭო?რა? მოვდივარ.რამდენიმე წუთი დასჭირდა დემეტრეს ნათქამის გასააზრებლად.სწრაფად წამოხტა ფეხზე და რაც ხელში მოხვდა ის ჩაიცვა.არც ახოვდა ბოლოს ასე როდის აუჩქარდა გული.როდის აუკანკალდა ხელები."ოღონდ შენც არ მიმატოვო" იმეორებდა გონებაში განუწყვეტლივ და სააადმყოფოსკენ მიჰქროდა.ნახევრად გაუჩეებელი მანქანიდან გადახტა და თავპირის მტვრევით აირბინა საფეხურები და დემეტრეს კაბინეტში დაუკაკუნელად შევიდა.
-როგორრ არი?
-დაჯექი.ინსტინქტუად დაემოჩილა ძმაკაცს და სკამზე ჩამოჯდა
-ძალიანაა ნაცემი.არც კი ვიცი ასე როგორ გაიმეტეს
-ამის დედაც გონზეა? იცის ვინ გააკეთა?
-ააფერი ვიცი ნინიას ესაუბა და სახლიდან რაღაცის მოტანა სთხოვა.ველოდები მეც.გონზე მოდის მარა ტკივილები აქვს და აძინებენ
-ვნახო შეიძლება?
-არა სძინავს ეხლა
-დიდი იმედი მაქ ეს სალის მკვლელობას არ უკავშირდება.
-იმედია,ასე უფრო მშვიდად გექნება სინდისი ხო?
-რას ბოდავ დემეტე?
-არც არაფერს ანდრონიკე.ეს გოგო მხოლოდ იმიტო დაისაჯა რო შენმა ცოლმა ჰორმონები ვერ დაიოკა.
-დაფიქრდი რას ლაპარაკობ.ფეხზე წმოდგა ანდონიკე
-დაფიქრება არც შენ გაწყენდა.ასე არ ნერიულობენ ქალზე რომელიც ეზიზღებათ.მორჩი ამ საქმის ქექვას,სალომე უკვე დაკარგე და ლიკასაც ნუ დაკარგავ.მეგობრულად დაჰკრა მხარზე ხელი და მის ფიქებთან ერთად მარტო დატოვა.იცოდა დემეტრემ რო ყელაზე მეტად ეხლა უჭირდა ანდონიკეს.მაგრამ იიც იცოდ რო ასინში გაარტყა და ანდრო თავდაიწყებით იყო შეყვარებული
წყნეთში ისე ჩავიდნენ ხმა აღარ ამოუღიათ მანქანაში.ნინიამ როგორც კი თეო შენიშნა ეზოში თითქმის გაუჩერებელი მანქანიდან გადახტა.
-ჩემი გოგოები მოსულან.ვიკივლე და ეზოში გავიქეცი.
ყველას ერთად ვეხუტებოდი,თუმცა მოულოდნელად გავშეშდი,როდესაც ლიკას სახეს წავაწყდი.
-ეს რა არის?რა გჭირს?მოვეხვიე დაქალს
-მერე მოგიყვები მომეხმარე სახლში შევიდეთ.
-რატომ არ მითხარით არავინ?
-რა შეიცვლებოდა?ნუ საყვედურობ მაგათ მე არ მივეცი უფლება.გამიცინა ლიკამ
-მოიცა ანდრო სადაა?ხმა ამოიღო ცოტნემ
-არ წამოვიდა.ერთმა პიროვნებამ ისე გამოლანძღა რას წამოვიდოდა
-ღირსი იყო და საკადრისი პასუხი მიიღო.
-ზედმეტი მოგივიდა
-ნუ იცავ ძალიან გთხოვ რა.ხელი აიქნია ნინიამ
-ნუ გადამრიე გოგო კაცს არაკაცი ეძახე და აქ წამოვიდოდა შენთან?
-შენც გეძახე მარა წამოხვედი ანუ რა გამოვიდა?
ნინიამ ვერც გაიაზრა როგორ გაჩნდა დემეტრე მასთან.ბიჭმა ხელი ჩაავლო და შეანჯღრია.
-არ გეგონოს მერე ეგ შეგრჩეს.ერთი უზრდელი გოგო ხარ და შენთან კარგი მოქცევა არ ჭრის. რა გგონია ყველას გადაგვივლი და თავებს დავხრით?მეორედ არ გაბედო ჩემი თანდასწრებით ხმის ამოღება გაიგე?უღრიალა დემეტრემ და ინსტინქტურად ხელი კრა.ნინიამ თავი ვერ შეიმაგრა და უკან მდგომ პატარა მაგიდას დაეჯახა.გიგიმ სწრაფად დაავლო ხელი დემეტრეს და გარეთ გააგდო.
-რა გჭირს შე...ა რა დაგემართა?
-ვერ მოვზომე გიგი ვერა.აღარ შემიძლია მისი შეურაწყოფის მოამენა.
-სადღაც მართალია .ანდრო რო სწორად არ მოიქცა ხომ იცი არა?
-ვიცი მარა არ არის ლამაზი ამის მხრიდან მისი ლანძღვა.
-შენი.მხრიდან ლამაზი იყო ეგ საქციელი ეხლა?
-გავჩუმდი შენ ძმობას ვფიცავარ ბევრი მივუთმინე მარა მაინც გამომიყვანა წყობიდან რა.
-კაი დაწყნარდი.სახლიდან გამოვიდა ცოტნე.რამ გადაგრია?
-როგორაა?რამე ხო არ ვატკინე?
-ხელი იტკინა მარა არაუშავს.გოგოებთანაა და დამშვიდდება.
-მაპატიე რა ცოტნე.მაპატიე ეს სპექტაკლი
-კაი ბიჭო მე რას მებოდიშები?მთავარია იმან გაპატიოს.
* * *
ნინია თვალცრემლიანი იწვა საწოლზე და უხმოდ ტიროდა.
-მოვრჩი შეგიხვიე.ხელზე ვანიშნე და დასამშვიდებელი მივაწოდე.
-არ ხარ მართალი ნინია.მძიმედ წამოიწყო ლიკამ.თუ ვინმეს რამის თქმის უფლება ჰქონდა ეს მე ვიყავი და შესაბამისი პასუხიც გავეცი.
-ხო მარა ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ და ვერ ავიტანე შენი მდგომარეობა.
-ისინიც ერთი ოჯახი არიან და ვერც დემეტრემ აიტანა ეს ყველაფერი.
-მე მამტყუნებ?ხმა აუკანკალდა ნინიას
-საღად ვაზროვნებ.რა გჭირთ პატარა ბავშვები ხომ არ ხართ?
-მართალია ლიკა.დებილიც კი მიხვდება რო თქვენს შორის რაღაც ხდება.გავუცინე დაქალს
-არა გამორიცხულია.ნუ უკვე გამორიცხულია
-აჰააა ესეიგი მართალი ვარ.ტაში შემოვკარი.ჩემი გოგო შეყვარებულია?
-მე შემეშვი და თქვენი ამბები მომიყევით.თემა შეცვალა ნინიამ.დაწვრილებით ვუამბე წინა დღეს მომხდარი ინციდენტი გოგოებს.
-მოიცა ცოტნეს არ ელაპარაკები?გაკვირვებულმა მკითხა ლიკამ
-არა.უნდა ველაპარაკებოდე?
-და მიზეზი?
-მეტი მიზეზი რა გინდა?კაცი იმას ვერ აგვარებს რო საყვარელმა არ დაურეკოს.
-არ ხარ სწორი.მაგ საქციელით ზუსტად სოფოს წისქვილზე ასხამ წყალს
-კარგი რა ლიკა.
-რა კარგი გოგო.სულელურ რაღაცეებზე უშარდები ამ კაცს.სანამ შენ გაგიცნობდა ქალი რო ეყოლებიდა ვერ ხვდები,?აქვს არსებითი მნიშვნელობა სოფო ერქმეოდა თუ ლელა?
-არ აქვს ყველაზე გავბრაზდებოდი.ამოვიბურტყუნე დასჯილი ბავშვივით.
-აბა რა გეტაკა.ძაან გინდა სოფომ თავისი გაისწოროს და სულ იჩხუბოთ მაგის გამო?
-სადღაც მართალი ხარ მაგრამ თავს ვერ ვერევი.კარგი აღარ გვინდა წავიდეთ და ვახშამი მივამზადოთ.
ერთ საათში საჭმელიც გავაკეთეთ და სუფრაც გავშალეთ.ბიჭებიც სიცილით შემოლაგდნენ ოთახში და მაგიდის ირგვლივ დასხდნენ.დემეტრეს თვალში მოხვდა ნინიას შეხვეული ხელი და სახე დაუსევდიანდა.
-მოდი მეგობრებო არ გვინდა დღეს ჩხუბი და სახეების კერვა.მინდა გაიზიაროთ ჩემი ბედნიერება.ჭიქა აიღო ცოტნემ და მაგიდის ირგვლივ მსხდომთ გადახედა.ვიცი ეხლა რაც ხდება თქვენს გულებში,მაგრამ ჩემი თხოვნაა უბრალოდ მიყვეთ მას და უაზროდ ნუ ირთულებთ ცხოვრებას.ჯერ კიდე 2 თვის წინ ვერც ვიფიქრებდი თუ დავიბრუნებდი იმ ადამიანს რონელიც ყველაზე ძვირფასია ჩემთვის.გამიცინა ცოტნემ და ცხვირზე თითი დამკრა.
-შენ ნათქვამს გაუმარჯოს ყველას გასაკვირად ჭიქა აიღო ნინიამ.ერთს დავამატებ,ამ მაგიდის ირგვლივ უკვე კარგად ნაცნობი ხალხია შეკრებილი და არ გამიჭირდება საუბარი,მოკლედ გილოცავთ თქვენ რო ამდენი წლის მერე სიყვარულმა გაიმარჯვა.მახსოვს რადენჯერ დამიწყნარებია ატირებული თეიკო,გაბრაზებული ლიკა და მე მიხარია რო ჩემმა ლიკამ დღეს დიდი ბრძოლა მოიგო და მისი ცხოვრების ყველაზე დიდი კოშმარი დაამარცხა.რაც შემეხება მე.ნინია გაჩერდა და ცრემლები მოწმინდა
-ნინ არ გინდა.სწრაფად ავდექი და მეგობრის გვერდით გადავჯექი
-შეიძლება ვიღაც ვიღაცეებს ენაგრძელი გოგო ვგონივარ,მაგრამ მე თითქმის არავინ მყავს ჩემი გოგოების გარდა და მათი ტკივილი სულს მიხუთავს.მათ მე უოჯახობა გადამატანინეს.მე გამოვიარე სირცხვილი,დამცირება,საყვარელი ადამიანიც დავასაფლავე და მას მერე ვიქეცი ასეთად.მაპატიეთ მეგობრებო მაგრამ არასდროს შევურიგდები ჩემი ახლობლების ცუდად ყოფნას.კიდევ ათასჯერ გავლანძღავ ლიკას გამო ხალხს და თეიკოს გამოც იგივეს ვიზამ.ესაა ოჯახის წესები და ჩვენ პატარა ოჯახი ვართ.ეხლა მაპატიეთ ცოტა ხანს დაგტოვებთ.ჭიქა სულმოუთქმელად დალია ნინიამ ლოყაზე მაკოცა და გარეთ გავიდა.საკმაოდ კარგად ვგრძნობდი მის ტკივილს სწორედ ეს გვაერთიანებდა სამივეს.
-მე მივხედავ.ფეხზე ადგა დემეტრე
-მოდი არ გინდა
-ნუ ნერვიულობთ.ნერვიულად გაეცინა ბიჭს.რაოდენ გასაკვირიც უნდა იყოს მიყვარს ეს გოგო და არ დავუშვებ ცუდად იყოს.
* * *
ნინია სკამზე იჯდა და მთვარეს უყურებდა.სურნელით მიხვდა ვინც მიუჯდა გვერდით და ჩაეღიმა.
-ღამეს ვერ მოატყუებ ვერასდროს,ის ყოველთვის ხედავს შენს ტკივილს და ცრემლებს.აბა დღე რამდენიც გინდა იცინე.მითხარი დემეტრე ვერ მიტან?
-ნეტა ვერ გიტანდე,ამოიოხრა ბიჭმა.
-შენი აზრით სამართლიანია ადამიანის ცხელ გულზე ნათქვამი სიტყვების გამო რომ განსჯი?
-მოიცა მეჩვენება თუ ბოდიშს მიხდი?
-არასდროს,მე არაფერი დამიშავებია ის ვთქვი რასაც ვფიქობდი.ჩემს ადგილზე შენც იგივეს იზამდი.
-რა უტეხი ხარ ნინია.
-შენ რატომ ხარ აქ?
-მე და შენ უნდა დავლიოთ.ჭიქა გაუწოდა დემეტრემ
-დავლიოთ.გაეღიმა ნინიას ცხოვრებაში ყველაფერი უნდა გააკეთო.
-მაგრამ ეს არ ნუშნავს რო ერთმანეთს ვაპატიეთ.უბრალიდ ვატყობ ორივეს ის გვტკივა რაც ჩვენ ვიცით მარტო.
-დაასხი.ჭიქა გაუწოდა ქალმა.
* * *
ფეხაკრეფით შევიპარე საძინებელში და ფანჯარასთან მდგომ ცოტნეს ჩავეხუტე
-აღარ მიბრაზდები?
-მაპატიე.ტირილის ნოტებმა გაიჟღერა ჩემს ხმაში
-რა სულელი მყავხარ.გულში ჩამიკრა ბარათელმა.სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ.მაპატიე ეს უაზრო ეჭვიანობები
-მიპატიებია.შენი დაქალი ჩემს ძმაკაცს აცდენს.გადაიხარხარა ცოტნემ და ფანჯრიდან სმაში გართული წყვილი დამანახა.
-შერიგდნენ?
-სადაც სიყვარულია იქ მოუგვარებელიც არაფერია.
-კაი ერთი.ლოყაზე ვაკოცე
-ეს გამოწვევაა?ხელში ამიტაცა ცოტნემ.
-რა იყი გეშინია?
-ეხლავე დაგიმტკიცებ ვის რისი ეშინია.სწრაფად მისროლა საწოლზე და კარები ჩაკეტა.
* * *
გაჭირვებით გაახილა თვალები ნინიამ და ჭერს ახედა.თავი უსკდებოდა,ვერაფრით გაიხსენა ოთახამდე როგორ მოვიდა ბოლოს მხოლოდ დაცლილი ღვინის ბოთლები ახსოვდა.სცადა წამომდგარიყო თუმცა ვიღაცის ხელმა არ გაუშვა."ღმერთო ოღონდ ეხლა გადამარჩინე"ნელა მოატრრიალა თავი და რო არ ეკივლა ტუჩზე იკბინა,მის გვერდით მშვიდად ეძინა დემეტრეს."იდიოტო რა გააკეთე?"ნელა გამოძვრა საწოლიდან და სწრაფად გავარდა სააბაზანოში.წყლის ჭავლმა აზრზე მოიყვანა.სირცხვილის გრძნობა დაეუფლა,არა სულაც არ მისტიროდა ოცდაათი წლის ასაკში დაკარგულ ქალიშვილობას,მაგრამ სულაც არ უნდოდა ეს დემეტრესთან გაეკეთებინა.გაჭირვებით წამოდგა ფეხზე და გარეთ გავიდა.ნაძალადევი ღიმილით შეაბიჯა სამზარეულოში და მეგობრებს გაუღიმა
-ჰა ლოთო პახმელიაზე არ ხარ?გაუცინა ცოტნემ.რა იყო რო გაანადგურეთ მთელი მარაგი?
-გამეცინა ცოტნე.ღვინო კი არა ძმარი იყო.
-კაი კაცი მაგ ძმარმა აგირიათ გონება ხო?ის სადაა კვდება?
-მე რავიცი აბა?ნერვიულად გაიცინა ნინიამ
-ბოლოს შენ ნახე და მაგიტო.ყავა მოსვა გიგიმ
-წავალ გარეთ ჰამაკში ცოტა ხანს.სწრაფად წამოხტა ფეხზე და გარეთ გავარდა.სახე უხურდა,ასე ეგონა ყველამ იცოდა მომხდარის შესახებ.უცებ ხელების სემოხვევა იგრძნო და მსუბუქად შეჰკივლა
-რატო გამომეპარე დილით?
-ხელი გამიშვი.
-ნინ რა გჭირს?სწრაფად შემოაბრუნა დემეტრემ აკანკალებული ქალი
-შენი აზრით?გუშინ რაც მოხდა ვაიმე დემეტრე მთვრალები ვიყავით და რა ჩავიდინეთ.
-რა ჩავიდინეთ ერთი?მოდი მოვრჩეთ ამ სისულელეებს და ვაღიაროთ რო გვიყვარს ერთმანეთი.
-არ გინდა რა ეს სენტიმენტები,თავს საშინლად ვგრძნობ.
-ნინია ცოლად გამომყევი
-რა? გგონია ამის გამო გამოგყვები ცოლად?
-შენ გგონია არაკაცი ვარ? გავერთე და მიგაგდებ?მეტად არ გიღირს თავი?ერთი ღამისთვის ინახე თავი ხო?არა მაპატიე მარა მე ბევრჯერ მინდა შენი სხეულით ტკობიბა და სანამ შემეწინაღმდეგები მანამდე გეტყვი რო რაც არ უნდა იყვირო მაინც გახდები ჩემი ცოლი.ცოტნე.დაიყვირა დემეტრემ
-რა გაყვირებს?კარებში გამოვიდა ბარათელი
-აქ მამაო ხომ არის?
-კი.მერე?
-ჯვარს ვიწერთ.გამოაცხადა გაღიმებულმა
-ვინები?
-მე და შენ ცოტნე.გაეცინა დემეტრეს.რა გჭირს ბიჭო ვერ ხვდები?
-მოიცა დემეტრე მე არ მეკითხები?
-შენ სუ ეხლა,ხო არ გავიწყდება რო გუშინ უკვე მოგიყვანე ცოლად.ხელი მოხვია აწითლებილ ქალს და ცოტნეს თვალი ჩაუკრა.
ნინიამ სწრაფად გაიაზრა დემეტრეს ნათქვამი და ოთახისკენ უბიძგა.
-დაჯექი უნდა ვილაპარაკოთ.
-არაფერია გასარკვევი და სალაპარაკო ნინია
-მოდი დამშვიდდი და საღად იაზროვნე.მე შენ ცოლად არ გამოგყვები.
-რას ქვია არ გამომყვები დაგავიწყდა რაც მოხდა?
-სწორედ მგიტო არ გამოგყვები დემე.მწარედ გაეცინა ნინიას.მისმინე მინდა სწორად გაიგო რასაც ეხლა გეტყვი.არ მინდა მხოლოს იმიტომ გავხდე შენი ცოლი რომ სინდისი დაიმშვიდო.მე მართლა არ გადნაშაულებ იმაში რაშიც დიდი წვლილი მე მიმიძღვის.მოხარული ვიქნებოდი ეს სხვა სიტუაციაში მომხდარიყო.
-ასე მშვიდად როგორ საუბრობ ამ ყველაფერზე?
-მქონდა ოცნება დემე.მინდოდა თეთრი კაბა,ნამდვილი პირველი ღამე,თან ისე რო ყველაფერი მხსომებოდა.მაგრამ არ ვბარაზობ და არც ისტერიკას მოვაწყობ უბრალოდ ერთი სისულელე უკვე ჩავიდინეთ.ჩვენი შეუღლება მეორე უდიდესი შეცდომა იქნება.
-შეძლებ დაივიწყო ყველაფერი?
-არც ვაპირებ დავიწყებას.ხშირად ვნება და მოწონება სიყვარულში ერევათ მე კიდე არ მინდა ეს ყველაფერი რომ გაივლის მხოლოდ ოჯახი დამრჩეს.მინდა შენ თვალებში სიყვარულს ვხედავდე და არა იმ სინანულს რასაც ეხლა ვხედავ.ნინია წინ გადაიხარა და ბიჭს სახეზე მიეფერა.
-კარგი ადამიანი ხარ ნინია.სხვა შენს ადგილზე ქვეყნას დააქცევდა.
-სხვა ჩემს ადგილზე სწორად მოიქცეოდა და თავს არ დაკარგავდა.გარდა მაგისა არ მჩვევია დანაშაულის არ აღიარებ.ამიტომ გთხოვ გამიშვი.
-წადი.ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა დემეტრემ და ფანჯრისკენ მიბრუნდა.არავინ იცის რის ფასად უჯდებოდა ნინიას ამ ყველაფერის აღიარება.მძიმედ წამოდგა ფეხზე და კარისკენ გაემართა,ბოლო წუთამდე ჰქონდა იმედი რო ბიჭი გააჩერებდა."მიდი გთხოვ ოღონდ მთხოვე რომ არ წავიდე და არასდროს მიგატოვებ"თუმცა დემეტრე არ განძრეულა და ნინიამაც უხმოდ დატოვა ოთახი.
* * *
სადილს ვამზადებდი და თან ბოლო დროს მომხდარ მოვლენებზე ვფიქრობდი.აზრზე ტელეფონის ხმამ მომიყვანა,
-გისმენთ?
-გამარჯობა პატარა.მომესმა დაჩის ირონიული ხმა
-შენ?
-რა გაგიკვირდა პატარა?გეგონა ასე იოლად გავქრებოდი შენი ცხოვრებიდან?
-როგორ ბედავ?ერთიანად წამოვწითლდი სახეზე.
-წყნარად წყნარად.დატკბი სანამ შეგიძლია,ეგ შენი ბედნიერი ოჯახი წამებში დაგენგერვა.
-ჩემთან დარეკვა აღარ გაბედო იდიოტო.ვიყვირე და ნერვებმოშლილმა დავახეთქე ტელეფონი მაგიდაზე
-ვინ იყო?შ4მაკრთო ცოტნეს ხმამ
-აა ნომერი შეეშალათ.უსინდისოდ ვიცრუე
-და მაგიტო დაამტვრიე კინაღამ მობილური?
-ეს ისე ხელიდან გამივარდა.
-თეი იცოდე არაფერი დამიმალო მაგას არ გაპატიებ.
-არაფერს გიმალავ ცოტნე.ნუ ხარ ეჭვიანი.
-ეჭვიანობა რა შუაშუა?მნიშვნელოვანი ადამიანი რომ ხარ მაგიტო გეუბნები.შენი პრობლემები ჩემიცაა და წარსულს ჩაბარდა ის დრო მარტო რო იყავი.ეგ არ დაგავიწყდეს. ეხლა კიდე ჩალაგდი დღეს თბილისში ვბრუნდებით.მშრალად მომიგდო და სამზარეულოდან აშკარად ნაწყენი გავიდა
უკვე თითქმის თვე გავიდა რაც წყნეთიდან ჩამოვედით.ცხოვრება ჩვრულ რითმში გაგრძელდა.მხოლოდ ნინია და დემეტრე ცდილობდნენ ერთმანეთისთვის თავის არიდებას.ლიკამ სამსახური იშოვა ერთ ერთ მაღაზიაში დამლაგებლად.იშვიათად ვახერხებდით ერთმანეთის ნახვას.დილიდან საშინელი თავბრუსხვევა მაწუხებდა.გაუაზრებლად ვიტირე კინოს დროს და თავს ვატყობდი რო ჩვეულ ფორმაში არ ვიყავი.დიდხანს არ მიფიქრია უახლეს აფთიაქს მივაშურე და ორსულობის ტესტი ვიყიდე.გულისფანცქალით ველოდი პსსუხს დს როგორც კი ორივე ხაზი გაწითლდა,ბედნიერებისგან შევკივლე.
-ვაიმე ჩემო პატარა როგორ გამახარე რო იცოდე.მუცელზე ხელი მოვისვი და ტელეფონს დავუწყე ძებნა,სანამ ცოტნეს ნომერს ავკრიფავდი უცხო ნომერმა დარეკა
-გისმენთ?
-ნახევარ საათში ჩვენს კაფეში გელოდები?
-დაჩი?
-იცოდე არ გაბედო და ფეხზე არ დამიკიდო.რო არ მოხვიდე პირდაპირ ცოტნესთან წავალ და ბევრ ცუდს ვუამბობ შენზე.
-რა გინდა ჩემგან?
-უნდა გელაპარაკო.ნახევარ საათში გელოდები.
* * *
გაფითრებული იჯდა გიგი სავარძელში და მის წინ მოკუნტულ ქალს ყურებდა.ჯერ კიდევ ვერ გამოდიოდა შოკიდან.
-მოიცა,მოდი დავლაგდეთ, რატო ვართ ერტად და ვინ ხარ?
-ღმერთო შენ მიშველე,ამოიტირა გოგომ.
-მოიცა, შენ ის გოგო არ ხაარ მოლში რომ შეგხვდი?
-როგორც იქნა, გაუნატდა გონება.
-მაპატიე,ირონიის ხასითზე არ ვარ,როცა დილით ერთ საწოლში ვიღვიძებთ და ორივე შიშვლები ვარ.
-მეც შენსავიტ გაოცებული ვარ, ბოლოს მხოლოდ ის მახსოვს,რომ ბარში დავლიე მეგობრენტან ერტად, ისიც არ მახსოვს შენ როდის შეგხვდი.
-კარგი, მეც ვიყავი ბარში,მაგრამ მხოლოდ 1 ჭიქა დავლიე,არამგონია ასე გავშტერებულიყავი.
-ფაქტია,რომ რაღაც მოხდა ჩვენს შორის, ფეხზე წამოხტა გოგო და აკივლდა, ღმერთი რა სირცხვილია.
-მოდი,ჯერ დამსვიდდი კარგი? ჯერ ის მოიფიქრე შენს ქმარს რას ეტყვი.
-რომელ ქმარს? ხალათი მჭიდროდ შემოიხვა ტანზე გოგომ, სად მყავს ქმარი.
-აბა კალიცო რატომ გიკეთია?
გოგომ ჰგაოცეულმა ასწია ხელი და როგორც კი არათიტზე წამოცმულ ოქროს რგოლს კიდა თვალი მაშინვე კივილი მორთო.
-ეს რა ჯანდაბაა? მე არ ვარ გათხოვილი.მოიცა გუშინ რა გავაკეტეთ?
-გარდა იმის ,რომ ერთად გვეძინა,როგორც ჩანს დავქორწინდით კიდეც, უკ მაყოფილოდ დაანახა გიგიმ მისი ხელიც ატირებულ ქალს.-
-შეუძლებელია,ღმერთო.უარესად ატირდა ქალი და სავარძელში მოიკუნტა, უკეთ არც გიგი გამოიყურებოდა, ფეხზე წამოდგა და ფანჯრისკენ დაიძრა, წამით მისი მზერა საწოლზე მიიყინა და გული შეუქანა.
-მომისმინე,შენი სახელი ლეა მგონი ხო?
~ხო,ტავის დაქნევით დაუდასტურა ქალმა.
-ცოლად უნდა გამომოყვე.
-რა?
-ხო, რადან ეს მოხდა და თან მე შენთვის პირველი მამაკაცი ვარ, ჩემს წილ პასუხსმგებლობას სრულად ავიღებ.
-მე პასუხისმგებლობა არ ვარ, ადამიანი ვარ.
-სწორედაც მაგიტომ,ეხლა ესეთ სიტუაციაში მარტო ვერ დაგტოვებ და განხილვას არ ექვემდებარება.

ნინიამ წიგნის თარგმნა დაასრულა და დაღლილმა მოსვა ყავა"თითქმის თვე გავიდა მას მერე და დემეტრე არსად გამოჩენილა,კიდე კაი სწორად მოვიქეცი და ილუზიებს არ ავყევი"ფიქრებს კარზე ზარის ხმამ მოსწყვიტა."ალბათ ლიკა მოვიდა"გაიფიქრა და ისე გამოაღო კარი არც უკითხავს ზღურბლზე ვინ იდგა.
-შენ?ხელები აუკანკალდა ნინიას
-შემომიშვებ?მომხიბვლელად გაუღიმა დემეტრემ
-ხო შემოდი მაპატიე.სახლში შეატარა გაოგნებულმა ქალმა და სავარძელზე ანიშნა.
-ყავა თუ ჩაი?
-არცერთი.დამშვიდდი?
-ვერ მიგიხვდი
-დამშვიდდი,თითქმის თვე გავიდა წესით უნდა დაწყნარებულიყავი
-თავიდან ნუ დაიწყებ გთხოვ.ფეხზე წამოდგა ნინია და ბიჭს ზურგი შეაქცია
-მაშინ შენ ილაპარაკე და მე გისმენდი.ეხლა მე ვილაპარაკებ და არც გაბედო ჩემი გაჩერება.არაფერ შუაშია დანაშაულის გრძნობა ნინია მე შენ მართლა შემიყვარდი.ქალს ყურებმა წუილი დაუწყი.იგრძნი როგორ გაუხშირდა გულისცემაა.დემეტრემაც არ დააყოვნა და უკნიდან აეკრო სასურველ ქალს
-მართალი ხარ ვნება და სიყვარული ერთმანეთში ამერია ოღონდ ყოველთვის გულწრფელად მიყვარდი.მაშინ მხოლოდ მაგიტო არ გაგაჩერე რო საშუალებ მომეცა შენთვის დაწყნარებულიყავი
-გამიშვი გთხოვ.
-არსად არასდროდ.ეგ სიტყვა ამოიღე ლექსიკონიდან.მინდა ჩავიდინო დიდი სისულელე და გერქვას ჩემი ცოლი.,მინდა მახსოვდეს ყველა შენი მოფერება,თუმცა მე ისედაც მახსოვს იმ ღამის ყველა დეტალი.რამდენიც არ უნდა შემეწინააღმდეგო მაინც მოგიყვან ცოლად.
-გიყვარვარ?სწრაფად მოტრიალდა ნინია დემეტრესკენ
-სიცოცხლეზე მეტად.გაეღიმა ბიჭს და ქალი გულზე მიიკრო.
-მაშინ მკითხე.ხმა აუკანკალდა ნინიას
-რა გკითხო?
-მკითხე გამოგყვები თუ არა.ეშმკურად გაუცინა ქალმა.დემეტრე მის წინ დაეშვა მუხლებზე და თვალცრენლინ ქალს გახედა
-გახდები ჩემი ცოლი?
-რა თქმა უნდა გავხდები.გადაიკისკისა ნინიამ და დემეტრეს ჩაეხუტა.
* * *
ბიჭები გაოცებულები ისხდნენ და ხან სავარძელში ატირებულ ქალს გახედავდნენ და ხან სიბრაზისგან აწითლებულ გიგის.
-ძმობას გაფიცებ რა დავლიეთ ამდენი გუშინ? ცაეცინა ანდროს.
-სად დამტოვე?
-არსად, რა მახსოვს ძმაო,ისთი მთვრალი ვიყავი.
-სხვათაშორის ქორწინების მოწმობაში მეჯვარედ ხარ რეგისტრირებული
-კი მარა იმ შუარამისას ეგ როგორ მოვახერხეთ? ახახარდა ანდრო.
-ყველაფერ უბედურებას,ხომ მე უნდა გადავეკიდო.
-რა გჭირთ? ამ ბავშვს აქ ვერ ხედავთ თქვენ? ხმა ამოიღო ცოტნემ და გოგოს გამამხნევებლად გაუღიმა.გვიანია ეხლა თავში ხელის წამორტყმა,მოსახდენი მოხდა და ეხლა ცოლიანი კაცი ხარ.
-ლეა,რას აკეთებდი გუშინ ბარში?
-დაბადების დღეს ავღნიშნავდი, 18 წლის გავხდი.
-რა? იმხელა იღრიალა გიგიმ შიშისგან უარესად ატირდა ონიანი. რას ამბობს ეს? რამდენი წლის ხარ შვილო?
-გეყოს გიგი, დაუბღვირა დემეტრემ.
-გავგიჟდები,მართლა გავგიჟდები, ბაშვიღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთივის რა. იცი მაინც რამდენად პატარა ხარ ჩემზე?
-ისე ნუ ლაპარაკობ,თიტქოც ცემთვის ადვილი იყოს, იყვირა მოულოდნელად გოგომ, ან მე დაგაძალე რამე და შეგაცდინე, არამგონია მე ეგ მომეხერხებინა და უაზროა ეხლა ეს ლაპარაკი, არაფერი მჭირდება ეხლავე მივდივარ აქედან.
-ფეხი არ მოიცვალო,თუ მორჩი ისტერიკა შედი შენს ოთახში.
-გიგი უნდა დაწყნარდე, ხელი მხარზე დაჰკრა ანდრომ მეგობარს.
-ცოდოა ანდრუშ, ბავშვია,ვერ გაუძლებს ჩემს ხასიათებს.
-ხოდა თუ მაგდენს ხვდები,რომ ბავშვია პასუხისმგებლობა სრულად აიღე შენს თავზე და ცოტა აზრზე მოდი.

ლიკამ ცვლა დაასრულა და მშვდად დაუყვა ტროტუარს გაჩერებამდე.იქვე კაფე შენიშნა და გადაწყვიტა ყავა დაელია.მაგიდა ფანჯარასთან შეარჩია ყველაზე მიყრუებულ ადგილას და შეკვეთა მისცა.
-ისევ ემალები საკუთარ თავს?მოესმა უკვე კარგად ნაცნობი ხმა.
-ნეტა შემეძლოს.მშვიდად გახედა მის წინ მჯდომ ანდრონიკეს.
-როგორ ხარ?
-შენ როგორ ხარ?დამშვიდდი?ირონია გაერია ლიკას ხმაში,
-შენ წარმოიდგინე და ვერა ვერ დავწყნარდი.ერთი დამრჩა კიდე დასასჯელი დუმილისთვის.
-ისე ერთი საკმაოდ დაისაჯა,დაისისისნა ლიკა.
-არა არა,მე არ მომიფიქრებია ჯერ შენ რა მოგიხერხო.
-სერიოზულად?გაეცინა ქალს.
-დაბრუნდი სამსახურში.ვიზრუნებ იმაზე რო უკეთესი სტატუსი გქონდეს ვიდრე დამლაგრბელია.
-მაინც რა სტატუსი?შენი საყვარლის?
-ეგეც მალე იქნება,თვალი ჩაუკრა ალეწილლ ქალს ანდრომ,
-იდიოტი ხარ.ცრემლები წამოუვიდა ლიკას და ადგომა დააპირა,^თუმცა ბიჭმა არ მისცა ამის საშუალება და სწრაფად გადაჯდა მის მხარეს.
-კაი შენ კიდე რა ყველაფერზე გეტირება.მიეცი ადამიანებს საშუალება იყვნენ ისეთები როგორებიც არიან.
-რა გინდა ჩემგან ანდრო?მე ყველაფერი გავაკეთე.მაინცდამაინც თავი მოვიკლა რო ჩემი სისხლით გავსწორდეთ?
-არც მე არ ვიცი რა მინდა შენგან,მაგრამ ერთი ნამდვილად ვიცი სიკვდილზე ფიქრიც არ გაბედო მაგის საშუალებასაც არ მოგცემ.შეეგე იმას რო მუდამ ვიქნები შენს გვერდით,შენთვისვე აჯობებს თუ ყველა მამრობითი სქესის წარმომადგენელს შენვე მოიშორებ
-გადაირიე?რა უფლებით?აღშფოთდა ლიკა
-კიდე ერთი მე არ მომიცია გასაჩივრების უფლება.სწრაფად მოიქცია ლიკას სახე ხელებში და ტუჩებზე დააცხრა.
გაუბედავად მივუახლოვდი კაფეს და კართან შევჩერდი.მთელი სხეული მტკიოდა,არ ვიცოდი როგორ უნდა მენახა დაჩი.
მეორეს მხრივ ცოტნე რომ მოვატყუე ეგ მიღრღნიდა გულს.ღრმად ჩავისუნთქე და შიგნით შევედი.
არც შევმცდარვარ საშინელი გულისრევა ვიგრძენი მისი სახის დანახვისას.ძლივს მივაღწიე მაგიდამდე და ჩამოვჯექი.
-მიყვარს დამჯერი გოგოები.ირონიულად გამიცინა...
-რა გინდა დაჩი?ვცადე ხმა არ ამკანკალებოდი
-მგონი მაქვს უფლება გავიგო რატო გადამახტი თავზე.
-დამცინიხარ?დაგავიწყდა წყნეთში რა მოხდა?
-გადასარევი არაფერი.ჩვენ 2 წელი ვიყავით ერთად. დიდი ამბავი თუ შენთან დაწოლა მინდოდა.
-აღარ მინდა ამ ბოდვის მოსმენა.
-მოგიწევს.რაო კაია ოჯახობანას თამაში?
-არამგონია შენ ოჯახის მნიშვნელობა იცოდე.მივახალე გამწარებულმა
-მალე არც შენ გეცოდინება.დარწმუნებული ხარ რომ ეგ შენს ქმარი ყოველთვის შენს გვერდით იქნება?
-ყოველთვის და ყველგან.მომესმა ცოტნეს ხმა გვერდიდან და უარესად გავფითრდი.
-ოჰ ამას ვის ვხედავ.თქვენ მოიცა მოიცა.ფეხზე წამოდგა დაჩი.თქვენ ექიმი წყნეთიდან ხო?
-და თქვენ ძმა ხო?არანაკლებ ირონია გაურია ცოტნემ ხმაში.მერე ჩემკენ დაიხარა და ადგომაში დამეხმარა.
-სახლში წადი.ჩვენ სალაპარაკო გვაქვს
-ცოტნე.
-წადი.შუბლზე მაკოცა და გასასვლელისკენ მიბიძგა.
* * *
დემეტრემ ორი ურთულესი ოპერაციის შემდეგ დაღლილმა შეაღო კაბინეტის კარი და მის სავარძელში მჯდომ ნინიას გაუცინა.
-რა სიურპრიზია.
-ძალიან დაიღალე?მის წინ დადგა ნინია
-იმდენად არა რო შენი ტუჩები არ დავაგემოვნო
-დემე
-რამე მოხდა?არ გამოპარვია ქალის აკანკალებული ხმა
-რატო მომატყუე?
-რას გულისხმობ?დაიძაბა ბიჭი.ნინიამ თვალცრემლიანმა შეხედა დემეტრეს და მის მაგიდაზე დადებული ფაილი აიღო.
-შენ მითხარი რო ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.
-ეგრეც იყო ნინია
-ხო მარა აქ წერია რო 10 პროცენტიც არ არის შანსი რო იდესმე დედა გავხდე.
-მიმიფურთხებუა მანდ რა წერია.მთავარი რწმენაა და ნახავ ყველაფერი კარგად იქნება
-მე ნახევარი ქალი ვარ ვერ ხვდები?
ვერასდროს გაგიჩენ შვილებს.
-შენ სრულფასოვანი ქალი ხარ და მორჩი ამ.ისტერიკას.
-ისტერიკას ხო?მართალი ხარ ყველაფერს მოვრჩებით.მე ვერ მოგთხოვ მთელი ცხოვრება იმ.ქალის გვერდით გაატარო რომელსაც შვილის გაჩენა არ შეუძლია.ვერ გიყურებ როგორ შეხედავ სხვის შვილებს ვერა.
-მორჩი.იყვირა დემეტრემ.დაამთავრე გამოსვლა?გგონია ეხლა მაგითი მაგარი გოგო ხარ და ვინმე ტაშს დაგიკრავს?ჩემს მაგივრად არასდროს მიიღო გადაწყვეტილება.მთავარია ჩემი გერქვას სხას ყველაფერს მოევლება გესმის?ნუ გამიჩენ არ მინდა.მერე მეორეც დიდი შანსია რო დაორსულდე.ოღონდ მაგისთვის ჯერ ცოლად უნდა გამომყვე და სულაც არ ვარ წინაარმდეგი ვცადოთ ეგ ამბავი.ეშმაკურად ცაიცინა და ჯერ კიდე ატირებული ქალი გულზე მიიკრა.
* * *
დაჩი და ცოტნე ერთმანეთის პირისპირ ისხდნენ.
-ესეიგი შენ ხარ თეიკოს დიდი სიყვარული.
-ეგრე გამოდის.გაეცინა ცოტნეს
-გინდა რაღაც რაღაცეები მოგიყვე შენს ცოლზე?
-ჯერ ერთი ისეთი არაკაცი როგორიც შენ ხარ ჩემს ცოლზე ვერაფერს მეტყვის.
-რა ბიჭო?წამოენთი დაჩი
-წყნარად იჯექი შენს ადგილზე.ნამდვილად არ მინდა შენთან ჩხუბი.
-კუნთებით გახვალ გგონია?ვისკი მოსვა დაჩიმ
-არა ჩემი კაცობით გავალ ყველგან.კარგად მისმინე რდგან გამეორება არ მჩვევია.ფეხებზე რა იყო ჩემამდე თეიკო ეხლა ჩემია და დაუფიქრებლად მოვკლავ ყველას ვინც მას შეეხება.ეს ერთი ხოლო მეორე როდესმე რომ კიდევ დაურეკო იცოდე ესე წყნარად აღარ ვილაპარაკებთ და თუ ჭკვიანად არ იქნები მთელ ქვეყანას შევძრავ და შენს წარსულს სააშკარაოზე გამოვიტან.გარდა მაგისა თეიკოს ბინის ამბავიც გასარკვევი მაქ და არც წყნეთის ამბებს ვივიწყებ.
დაჩის მიტკლისფერი დაედო.კარგად გაიაზრა რო ცოტნე არ ხუმრობდა.
-გავიგეთ ყველაფერი?
-გავიგე.
-ხოდა ძალიან კარგი.ფეხზე წამოდგა ბარათელი. და კიდევ იმ შ3ნს მეგობარს გადაეცი სოფოს.მეორედ რომ გაბედოთ ან შენ და ან იმან თქერნი ბინძური ტ......ს ჩვენს ცხოვრებაში ჩაყოფა,მოგიწევთ ნამდვილი ცოტნეს გაცნობა.ბარათელმა საფულედან ფული ამოიღო და მაგიდაზე დააგდო.
-გადახდილია.ჩაიცინა და გაშეშებული დაჩი კაფეში დატოვა.
აკანკალებული შევედი სახლში და იქვე ჩამოვჯექი."იდიოტი ხარ სუფთა იდიოტი.ღმერთო ოღონდ არაფერი მოხდეს,არ მაოატიებ ამ ტყუილს არასდროს"გული ამომიჯდა და ხმით ავტირდი.დამძიმებული სხეილი ძლივს გავიტანე ოტახამდე და ემბრიონის პოზაში დავწექი ლოგინზე.არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე მაგრამ მისი ნაბიჯები ვიგრძენი და დავიძაბე.ცოტნე გვერძე მომიევა და ხელები შემომხვია.მოულოდნელობისგან გავშრი და ცრემლებმაც არ დააყოვნა.
-ცოტნე
-ჩუუ.დავისვენოთ.ჩამჩურჩულა და უფრო ჩამეხუტა
-რა მოხდა იქ?მიბრაზდები?მაპატი3 გთხოვ.
-დაწყნარდი არაფერი მომხდარა.
-რატო არაფერს მეკითხები?
-მისმინე თეიკო.სიყვარული მარტო ხვევნა კოცნა არ არის ის კიდე ერთი მნიშვნელოვანი თვისებით ვლინდება.
-რითი?
-ნდობით.მე შენ გენდობი და მორჩა აქ ყველაფერი.გაბრაზებული კი ნამდვილად ვარ,მაინტერესებს როდემდე დამიმალავ მამას ვაჟკაცს?
-რა?საიდან გაიგე?გაკვირვებულმა ავხედე
-ჯერ ერთი ექიმი ვარ,მერე მეორე ტესტი კარგად უნდა დაგემალა.მაბედნიერებ თე ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ
-მაპატიე.მაპატიე ყველაფერი გთხოვ.ბედნიერებამ საფუძვლიანად გაიდგა ფესვები ჩემში.
სოცარი სიამაყით ავივსე ცოტნეს გამო და ვიგრძენი რომ ვიყავი ქალი, რომელსაც ყავდა სრულფასოვანი ოჯახი.გაღიმებულმა მოვიწმინდე ცრემლები და ცოტნეს ჩავეხუტე.
* * *
ლიკამ ვერაფრით შეძლო დაძინება და გარეთ გასვლა გადაწყვიტა.იქვე დაკიდებული მოსაცმელი მოიცვა და კიბეზე დაეშვა.ირგვლივ არავინ იყო,გაუაზრებლად დაუყვა გზას და ფიქრებმაც არ დააყოვნა.აზრზე წვინის წვეთებმა მოიყვანა,ირგვლივ მიმოიხედა და არაფერი ეცნო.გაკვირვებულმა ჭყიტა თვალები."სად ჯანდაბაში ვარ"? ინსტინქტურად დახედა ტელეფონს და მსუბუქად შეჰკივკა,საათი 3 საათს უჩვენებდა."გამოდის ორი საათია მოვდივარ,სულელი ხარ ლიკა სულელი ასე როგორ გაერთე ფიქრებში?"ინსტინქტურად აკრიფა ანდრონიკეს ნომერი და როგორც კი ბიჭის ნამძინარევი ხმა გაიგო,სასიამოვნოდ გაეღიმა
-ანდრო
-ლიკა?კარგად ხარ?სწრაფად გამოფხიზლდა ანდრო
-უნდა მიშველო.მოკლედ აუხსნა ლიკამ მომხდარი და დიდხანს ისმენდა ანდროს ხარხარს.
-ფეხი არ გაადგა არსად მოვალ მალე.ჩასძახა მხიარულად ანდრომ და ტელეფონი გათიშა.
* * *
ზუსტად 2 თვის შემდეგ,ლეამ აღმოაჩინა რომ მუცლით დევდარიანის შვილს ატარებდა, წამით სიხარულიგან ტავბრუ დაეხვა,თუმცა
გაახსენდა,რომ არ იყო იმ სიტუაციაში ეს ამბავი გახარებოდა. გიგი მხოლოდ ზრდილობის გამოესალმებოდა გოგოს და სუ ცდილობდა თვალი აერიდებინა მისთვის.
მხოლოდ რამდეჯერმე დაელაპარაკნენ ერთმანეტს და ისიც ძალიან ცივად.წარმოდგენა არ ჰქონდა ქალს,როგორ უნდა ეთქვა ეს ყველაფერი ბიჭისთვის.გაბრუებულმა მოარგო გასარები კარებს და მისაღებიდან ხმა მოესმა.
-გიგი კარგად დაფიქრდი, უარესს კეტებ,ცოდოა.
-არ მიყვარს ადამიანო და რა ვქნა?
-შენი ცოლია,რანაირად ექცევი?
-რანაირად უნდა მოვექცე დემეტრე? ბავშვთან ურთიერთობა დავიჭირო? გგონია გაუძლებს? ან ენდომება ჩემნაირი ასაკიანი ქმარი?
-რას ქვია ენდომება? უკვე ისედაც ქმარი ხარ.
-გამოუვალი მდგომარეობა აქვს,თორემ ნამდვილად არ გაჩერდებოდა ამ სახლში,ხანდახან იცი ღმერთის მადლობელი ვარ
იმ ღამის შემდგეგ ორსულად რომ არ დარჩა. ლეას ეგონა ურო ჩაარტყეს თავში, ცრემლებმა თავისით გაარღვია ჯებირები და უან გამოტრიალდა,სულ რამდენიმე ნაბიჯის გადადგმა მოახერხა და უგონოდ დაეცა ძირს.
საავადმყოფოს ფოიეში მოუსვენრად დადიოდა დევდარიანი და შიშისგან ყველა ძვალი სტკიოდა. თიტქოს გრძნობდა რამხელა დარტყმა მიაყენა მისი სიტყვებით, ისიც გაიაზრა რომ სულაც არ იყო ლეა მისთვის სულერთი
და საკმაოდ არელვებდა ეს პატარა გოგო.
-"ოღონდ არაფერი იყოს სერიოზული და,ყველაფერს გავაკეთებ მისი ბედნიერებისთვის"
ფიქრს დემეტრეს ხმამ მოსწყვიტა,რომელიც იმ წამს გამოვიდა ლეას პალატიდან.
-დემე,არაფერი დამიმალო,საშიშია რამე?
-მამა ხდები გიგი, ორსულადაა.
დევდარიანს მეტყველების უნარი წაერთვა და იქვე მდგომი ცოტნე,რომ არა მოწყვეტით დაეშვებოდა მიწაზე.
-რა არაკაცი ვარ, ხელები ჩამოისვა სახეზე.აქამდე როგორ ვერ შევნიშნე, როგორ ვერ მივხვდი რა აწუხებდა.
-ეხლა ისტერიკის დრო არ არის გიგი, აბორტის გაკეთებას აპირებს. ხმა გაბზარა დემეტრეს და ამღვრეული მზერით მიაჩერდა მეგობარს, ჩვენი საუბარი მოისმინა.
-გაგიჟდა? ფეხზე წამოხტა დევდარიანი,რას ამბობს,ამას ვერ გამიკეთებს ასე ვერ წავა, არ გავუშვებ არც მას და არც ჩემს შვილს,. ერტადერთია რომელმაც ცემს ცხოვრებაში ნათელი ფერები შემოიტანა.
-ხოდა წადი და ეგ მას დაანახე, ხელით უბიძგა ანდრომ მეგობარს და ამრერებულ ტელეფონს დახედა.

ლიკამ მანქანა საავამდყოფოს შესასვლელთან გააჩერა და ანდროს გამოსვლას დაელოდა, ბიჭიც საკმაოდ მალე გამოჩნდა და მანქანის კარი გამოხსნა.
-როგორ არის?
-ორსულადაა, გაეღიმა ბიჭს.
-რა მაგარაი, იქნებ ეხლა მაინც დალაგდნენ და გიგი აზრზე მოვიდეს.
-ეგენი კი დალაგდებიან,მაგრამ ჩვენ გვეშველება რამე? გამომცდელად გახედა ანდრომ სავარძელში მოკუნტულ ქალს.
-რა შველა გვინდა? ძლივს მოილუღლურა ლიკამ.
-სადამდე უნდა ვიტყუოთ თავი და ამ მეგობრობის ნირაბს ვეფარებოდეთ? ხომ ხედავ უერთმანეთოდ არ შეგვიძ₾ია.
-ძლივს, გაეცინა ქალს და ბიწს გაუცინა.
-რა ძლივს?
-ძლივს არ თქვი? უკვე მეგონა აღარასდროს გამოტყდებოდი და ასე მეგობრებად დავბერდებოდით.
-რა მასხარა ხარ, გაგაეცინა ანდროს. ცოტნესავით რომატიკოსი არ ვარ და მსგავს ვერაფერს გავაკეთებ, იცი რატომ, მაგრამ თუ გახდები ჩემი მეორე ნახევარი
პირობას გაძლევ არასდროს ინანებ.
-ეხლა ხელი მტხოვე? აქ მანქანაში? გაოცეულმა გახედა ლიკამ.
-ხო ვცადე. ამოილუღლურა ბიჭმა. თუ უარს მეტყვი მაგასაც გავიგებ.
-კარგი, თანახმა ვარ, ასეც ვერ გაგიმეტებ. გაეცინა ლიკას და ჯერ კიდევ გაოცებულ ბიჭს მოეხვია.
გიგი ფეხაკრეფით შეიპარა პალატაში და მძინარე ქალს მიუახლოვდა, ოდნავ შეეხო სახეზე და შუბლზე აკოცა. გაურბოდა საკუთარ თავს და გრძნობებს ამდენი ხანი. დარწმჯუნებული იყო
ლეას ასაკში არ იცოდნენ რა არის სიყვარული, ტან ამხელა ასაკობრივი სხვაობა მისთვის ყოველთვის პრობლემას ქმნიდა. არ უნდოდა ეღიარებინა, რომ გოგო შეუყვარდა,მხოლოდ იმიტომ რომ დარწმუნებული იყო გოგოს
მისგან გაქცევა უნდოდა. ეხლა კი მის წინ იწვა,მის შვილს ატარებდა მუცლით და ისიც იცოდა ,რომ ამ მდგომარეობამდე თვითონ მიიიყვანა.
-ლე, ოდნავ შეეხო სახეზე. ქალი შეიშმუმშნა და თვალები გაახილი, როგორც კი მის საწოლტან დახრილ დევდარიანს მოკრა თვალი მაშინვე უკან გაწევა სცადა.
-აქ რას აკეთებ?
-აბა სად უნდა ვიყო?
-იქ საადც ეს თვეები იყავი, იქ სადაც გამირბოდი და მემალებოდი.
-ლე გთხოვ.
-ნუ მთხოვ, ისიც გასაკვირია ჩემი სახელი რომ გახსოვს. რატომ ხარ აქ?
-მომისმინე, ვიცი აფრიაქებული ხარ, არასწირად გაიგე რაც მოისმინე.
-შენი ქცევებიც არასწორად გავიგე გიგი? საშუალებაც არ მომეცი უკეთ გაგეცანი. აი ეს ოქროს რგოლი მხოლოდ სანახავად მეკეთა ყველგან. ერთხელ არ უნახავთ არსად ჩემი მეუღლე ჩემთან ერთად. რა გინდა გიგი ეხლა?
ხომ გინდა წავიდე შენი ცხოვრებიდან, ხომ არ გიყვარვარ ხოდა მივდივარ.
-ვერ გაგიშვებ,არ შემიძლია~
-რატო?ტონს აუწია ლეამ. რატო არ გამიშვებ?
-არ მემეტებოდი ჩემთვის ლეა,ისეთი პატარა ხარ და ისეთი გამოუცდელი, მეგონა ვერ შეგიყვარდებოდი, ვერ მიმირებდი და ვერც შემეგუებოდი, საკუთარ ტავს ასე ვიცავდი შენგან.
-გაჩუმდი გთხოვ.შენი მოსმენა არ მინდა, ამ პროლემასაც მოვაგვარებ და საბოლოოდ გავქრები შენი ცხოვრებიდან.
-ბავშვი პრობლემა არ არის ელა.
-შენთვის არის, მადლობას უხდიდი ღმერთს.
-გთხოვ, მომისმინე, სულელი კაცი ვარ და აქამდე არ გაფასებდი, გულიც ბევრჯერ გატკინე და გაწყენინე, მაგრამ მეორე შანსი უნდა მომცე ლეა, უნდა მასწავლო შენი სიყვარული როგორ დავიმსახურო.
გთხოვ ეს პატარა ეხლა ერთადერთია ვინც გადამარჩენს. შენ ჩემი სული ნაწილი ხარ.
ონიანს ტირილი აუტყდა და სახეზე აიფარა ხელი. გიგიმ გაუბედავად მოხვია ხელი ქალს და გულზე მიიხუტა. თიტქოს იგრძნო როგორ ჩეღვარა სითბო სხეულში და უფრო მჭიდროდ მიიკრა ქალი გულზე.
ზუსტად ხუთი თვე გავიდა ამ ამბებიდან.დემეტრეს და ნინიას ზღაპრული ქორწილი ჰქონდათ.ზუსტად 1 თვეში ანდრო და ლიკაც მიჰყვნენ და გერმანიაში გაემგზავრნენ.გიგიმ და ლეამ თავიდან დაიწყეს ერთმენთის გაცნობა და დაზუსტებით შემიძ₾ია
გითხათ სიგიჟემდე უყვართ ერთმანეთი.
.რაც შეგვეხება ჩვენ, იდიალური ოჯახი გვაქვს.გარდა მაგისა ტრადიაციად გვექცა ყველა საღამოს ერთად გატარება.
მართალია ცხოვრებაზე რომ ამბობენ, კიბეაო რაღაც პერიოდი დაბლაც ეშვება ადამიანი,რარაც პერიოდი მაღლა ადიხარ. ხოდა ჩვენი ამდენი დაშვების შემდეგ , ვფიქრობ
სწორედ ააღმასვლის პერიოდი დაიწყო ჩვენი დიდი ოჯახის ცხოვრებაში.